หัวข้อ: แล้วก็โดนเข้าจนได้ ไอ้เ็ด็กเวร o_O"

[marchmenlo]

  ในที่สุดตรูก็เข้าเล้าได้แล้วเว๊ยยย

โรงแรมเห่ยสุด ๆ แมร่งเน็ตก็ไม่มี สัด ต้องเสียตังค์โรมมิ่งโทรศัพท์อีกแล้ว เล่นเน็ตผ่านมือถือนี่ทรมานโคตร ๆ คับพี่น้อง






  ค่าโทรศัพท์ตรูบานอีกตามเคย

เตะพี่มาร์ชด้วยฟามคิดถึง

ผมโผล่จวยน้อยๆมาแล้วนะค้าบ

แต่ยังอยู่ที่เดิม  ช่วงนี้ติดเกาะ555

ไปแล้วเดี๋ยวโดนเตะ

หมี๊กี็๊ค๊าฟ สนใจให้พี่ไปติดเกาะด้วยคนป่ะ เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ

[||WiTHOuT_YoU||]

^
^
^

ตามาร์ชจะไปติดเกาะกะมิกกี้ หรือว่าจะไปโดนฆ่าหมกเกาะกันแน่เนี่ย

 

[marchmenlo]

^
^
^

ตามาร์ชจะไปติดเกาะกะมิกกี้ หรือว่าจะไปโดนฆ่าหมกเกาะกันแน่เนี่ย

 

่ก่อนฆ่าก็รับกวนข่มขืนตรูก่อนแล้วกัน ไม่งั้นตรูลุกจากลุมมาอาละวาทแน่ ๆ
อย่างน้อยขอมีประสบการณ์ก่อนตายหน่อยเห่อะ สาดดดดดดดดดด

[||WiTHOuT_YoU||]

^
^
^
ไหนบอกจะรุกๆ อยากมีประสบกามรับแล้วหรอ

 

[minkking]

น่าน

บอกแล้ววว  ใครจะฆ่าอิมาร์ช แนะนำให้ข่มขืนด้วย

ไม่งั้นมันเคืองตามหลอกตามหลอนคุณจนตายแน่

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


ปล. อ่าน PM ด้วยเมิงงงง เข้าใจ๋?

[Ferfa]

  ข้างบนนี่พอกัน

[marchmenlo]

ตอนที่ 29 ก่อนออกไปลาดตระเวณ เห่อ ๆ


ภายในบริเวณวัดที่ร่มรื่น ผมจอดรถใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะเดินลงมาตรงไปยังท่าน้ำ...ที่นั่นคนที่ผมนัดไว้ ยืนฉีกขนมปังโยนให้ปลาอยู่...ทันทีที่ผมเดินเข้าไป มันก็ทักทายโดยไม่หันมามอง
"ไงมึง...สบาย"
"ก็ดี...นึกยังไงนัดกรูมา วัด...ฉลาดนี่มึง พากรูไปถล่มห้าง ทีเวลาตัวเองนัด นัดมาวัด สาดด" แปลกที่เพื่อนผมมันไม่ขำ กลับหยิบถุงขนมปัง ที่มันซื้อมาเป็นกองพะเนินยื่นให้ผม ผมรับมางงๆ ก่อนจะฉีกแล้วโยนให้ปลาบ้าง
" มิ้งค์...มึงเป็นอะไรรึเปล่า" เจ้าของชื่อนิ่งไป มือที่ฉีกขนมปัง ชะงักเล็กน้อย คิ้วขมวดเหมือนคนใช้ความคิด ผม แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่รบกวนมัน ได้แต่ยืนให้อาหารปลา รอจนกว่ามันพร้อมที่จะพูด เราต่างคนต่างจมในความคิดของตัวเอง..จู่ๆ คนข้างๆ ผมก็พูดขึ้น

"มาร์ช...พรุ่งนี้ไอ้เมลล์มันจะไปสารภาพรักกับมึงนะ" ผมหันไปมองหน้ามัน แต่มันยังคงมองไปยังฝูงปลาที่มาแย่งอาหาร
"มึงหมายความว่าไง" มันถอนหายใจ
"ก็อย่างที่มึงคิด...กูกับไอ้เมลล์รู้จักกัน"
"มึงหลอกกู" ผมกล่าวหาทันที เพื่อนผมหันมามอง ถามนิ่งๆ
"ตรงไหนล่ะ ที่กูหลอกมึง"
"ทำไมมึงไม่เคยบอกว่ามึงกับมันรู้จักกัน..กูถึงว่าทำไมมึงถึงเชียร์มันนัก" มันหันมายิ้ม
"มึงเคยถามกูรึเปล่ามาร์ช...ก็ไม่...แล้วตอนไหนที่กูเชียร์ไอ้เมลล์....แค่กูบอกให้มึงเปิดใจ นี่คือกูเชียร์มันหรอ" ผม...ได้แต่นิ่ง
"แล้วทำไมมึงถึงมาบอกกรูตอนนี้" เพื่อนผมหันไปสนใจฝูงปลาอีกครั้ง
"ตอนนี้ตอนไหนก็ไม่ต่างหรอก...วันหนึ่งมึงก็ต้องรู้อยู่ดี ว่ากูสองคนรู้จักกัน...กูแค่ไม่อยากหลอกมึง..."
"มึงจะทำอะไรมิ้งค์...มึงปิดกูมาตั้งนาน แล้วอยู่ๆ มาบอกนี่นะ"
"มาร์ช...จำได้ไม๊ กูเคยบอกว่า กูเป็นศิราณีให้คนคนหนึ่งอยู่"
"มึงจะบอกว่านั่นคือไอ้เมลล์?" ผมโยนขนมปังลงไปทั้งแถว แล้วรอปลาแย่งกันเอง เพื่อนผมมองตาม
"ใช่....กูเป็นที่ปรึกษาให้มัน...โดยที่กูไม่รู้เลยว่า คนที่มันรัก คือมึง..."
"หมายความว่าไง"
" ก็อย่างที่มึงคิด...กูรู้จักไอ้เมลล์ มานานมาก นานก่อนที่มันจะหลงรักมึง...กูไม่เคยรุ้ด้วยซ้ำว่ามันรักมึง...มันบอกแค่มัน หลงรักพี่ที่ทำงาน...กูก็รับรู้แค่นั้น...มึงเข้าใจความเป็นกูใช่ไม๊ เพื่อนบอกแค่ไหน กูก็รับรู้แค่นั้น กูไม่ซักต่อ....จนเมื่อไม่นานมานี้...กูก็ได้รู้ว่าคนที่มันรักคือมึง..." ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ได้แต่มองปลาที่แย่งขนมปังกันอยู่ เพื่อนผมถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ

"..ตอนกูรู้ กูบอก...ให้มันตัดใจ...เพราะกูรู้ไง ว่าวันนึงมันก็ต้องเป็นแบบนี้...กูเคยคิดว่ากูจะช่วยให้มึงเปิดใจได้...แต่ ตอนนี้กูรู้แล้วว่ามัน...ไม่สำเร็จ..."
"แล้วมึงบอกกูทำไม?" ผมยังคงไม่เข้าใจ และสับสนในสิ่งที่มันทำ

" เพราะ....กูสงสารไอ้เมลล์....กูรู้มาตลอด ว่ามันรักมึง...และกูก็รู้ด้วย ว่ามึงต้องปฏิเสธมัน...กูมาบอกมึง ก็แค่...อยากให้มึงพูดกับมันดีๆ แค่นั้นเอง...คิดซะว่าเห็นแก่กูก็ได้..." เสียงมันสั่น จนผมต้องหันไปมอง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นน้ำตามันไหลเป็นทาง
"มึงร้องไห้ทำไม!!"
"... มาร์ช...เห็นแก่กูนะ...อย่าพูดอะไรที่ทำร้ายมัน...มันรักมึงมาก...มากจนกู กลัวว่าคำพูดของมึงจะทำร้ายมัน....มึงหยุดทำร้ายมันด้วยการ ออกไปเที่ยว หรือพยายามผลักไสมันด้วยได้ไม๊...กูขอแค่นี้แหละ...ได้ไม๊" มันหันมาคาดคั้นผม ผมได้แต่อึ้ง...
"...กู..."
"กูเคยคิดนะ มาร์ช...ไอ้เมลล์มันรักมึงมาก...จนกูคิดว่ามัน...จะเปิดใจมึงได้...แต่กูก็ ได้รู้ว่ะ ว่ามึงใจร้าย...ไม่ใช่แค่ไอ้เมลล์ แต่กับตัวมึงด้วย...ขนาดตัวมึงเอง...มึงยังไม่ให้โอกาสตัวเอง....คงไม่มีทาง ที่มึงจะให้โอกาสใครได้..."


ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรหรือทำอะไร...ผมใจร้าย...งั้นหรอ...
เพื่อนผมเช็ดน้ำตา...ก่อนจะค่อยๆ ฉีกขนมปัง แล้วก้มลงป้อนให้ถึงปากปลา ทำอย่างนั้นจนกระทั่งหมดแถว

" มึงดูปลาตัวที่กูป้อนเมื่อกี๊ดิ...อาหารมันมาถึงปากแล้วแท้ๆ  ก็ยังโง่...ปล่อยให้มันหลุดไป...จนตัวอื่นๆ คาบไปกิน...ถึงรู้ว่านั่นเป็นอาหารที่ตัวเองต้องการ...มาขอกูตอนนี้กูก็ไม่ มีให้แล้ว...ขนมปังในมือกูหมดแล้ว...กูให้ไปหมดแล้ว ไม่แดกเอง...สมน้ำหน้า...สุดท้าย...มันเลยต้องอยู่อย่างหิวๆ ...โง่ดีเนอะ"
"มึงก็มีอีกตั้งหลายแถว...รอแถวใหม่ก็ได้นี่"
"แล้วมึงจะแน่ใจได้ไง...ว่าแถวอื่น มันจะดีเท่าแถวเมื่อกี๊"
"ก็ลองเปิดดูดิ มึงก็รู้เอง"  เพื่อนผมมันหยิบแถวขนมปังมาบิ ข้างใน มันขึ้นรา ...
" ข้างนอกมันก็ขนมปังหมดแหละมีง...แต่ข้างในจะรู้ได้ไง...เห็นม่ะ อันนี้ก็ขึ้นรา...สู้แถวเมื่อกี๊ก็ไม่ได้...เห็นข้างในหมดแล้ว รู้ว่าดี...ไม่มีรา...กินได้สบาย...ทั้งปลาทั้งคน"
"จะราหรือไม่รา...ปลามันก็กินทั้งนั้นแหละ"
" มีเฉพาะปลาที่อดโซ เท่านั้นแหละที่ยอมกินขนมปังขึ้นรา...แต่ก็ต้องทนกล้ำกลืนกิน...เพราะหิวจน ไส้จะขาดแล้ว...บางตัวก็ยอมที่จะอดตาย...ดีกว่ายอมกิน.." ขนมปังขึ้นราแถวนั้น ถูกดันไปมา...เหมือนไม่มีปลาตัวไหนสนใจ...จนกระทั่งเจ้าปลาตัวเล็ก ลากไปกิน...มันคงหิว...ผมยืนมองมันอยู่อย่างนั้น เพื่อนผมปัดไม้ปัดมือ ขนมปังยังกองอยู่ แม้จะพร่องไปเยอะแล้วก็ตาม

"กูไปก่อนนะ...ไอ้กวางมารับแล้ว"
"ไม่ให้ให้หมดก่อน" ผมมองไปที่ขนมปัง ให้รู้ว่าผมหมายถึงอะไร เพื่อนผมยิ้ม
"กูให้แถวที่ดีที่สุดกับปลาไปแล้ว...แถวอื่น...มันก็ไม่จำเป็น...มึงอยากให้ปลาก้ให้ไปเหอะ"
"กู...ก็มีแค่ขนมปังขึ้นราว่ะมิ้งค์...กูไม่กล้าให้ปลากิน"
".... มึงรู้ได้ไงว่าที่มึงมีอ่ะ มันขึ้นรา...มันอาจจะไม่ดีที่สุด...แต่กูว่า มันก็ไม่ได้เลวร้าย...ปลาบางตัว มันอาจจะรอแค่ขนมปังแบบนี้ก็ได้"

   
   เพื่อน ผมจากไปแล้ว....ทิ้งไว้แค่ขนมปัง กองเล็กที่วางอยู่ข้างผม...ผมหยิบมันขึ้นมาแถวหนึ่ง บิออก...ข้างใน..มันไม่ได้ขึ้นรา...ผมค่อยๆ ยื่นลงไปที่ฝูงปลา ปลาหลายตัว แย่งกันเข้ามากินขนมปังที่อยู่ในมือ...ผมทำซ้ำๆ กันจนขนมปังหมดลง...ก่อนจะขับรถกลับบ้าน....


.....................


   รถคันเล็กปราดเปรียว ขับออกมาจากวัด ทิ้งให้คนคนหนึ่งอยู่กับตัวเองเพียงลำพัง.... ในรถเสียงโต้เถียงดังอื้ออึง
"เตี้ย กรูว่าปีหน้า มึงได้เสนอชื่อเข้าชิงออสการ์แน่..แม่งแหลได้ใจ มีน้ำตง น้ำตาไหล"
" เชี่ยกวาง...กูอยากบอกให้มึงลองเองสาด ยาหม่องผัวมึงอ่ะ ยังไม่ทันได้ป้ายเลยสัด แค่เอามาใกล้ตาแมร่งก็ไหลพรากๆ แรงได้อีกก...แมร่งถ้าสิวขึ้นหนังหน้ากูนะ กูจะเอาระเบิดไปปาบ้านมึง เชี่ยพี่เต็ม" ผู้หญิงคนเดียวในรถเช็ดหน้าตัวเองป้อยๆ
"เห้อออ...หน้ามึงอ่ะ สิวจะขึ้นไม่ขึ้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก"
"กูสวยใช่ไม๊ล่ะ"
"ป่าว...หน้าเชี่ยจนไม่ได้เห็นความแตกต่าง ต่างหาก"
"สัด!"
"เดี๋ยวๆ พวกมึงหยุดตีกันก่อน...มึงว่าจะได้ผลไม๊วะ งานนี้"
"กูก็ไม่รู้ว่ะกวาง...กูก็ภาวนาให้มันสำเร็จนะ....ที่เหลือมันก็ขึ้นอยู่กะไอ้เมลล์แแล้วล่ะ...ว่ามันจะยอมเสี่ยงไม๊"
"เอาเห่ะ เตี้ย...อย่างน้อยมึงก็พยายามแล้ว...ไม่ต้องเศร้าไปหรอก"
"เศร้าพ่องมึงดิ...กรูแสบตา เชี่ย แม่ง ยาหม่องเชี่ยไรของมึงเนี่ย"
" สัด!!แมร่งกรูอุตาส่าห์เป็นห่วง...กูขอสาบาน...ถ้าโลกนี้เหลือมึงเป็น ผู้หญิงคนเดียว...กูแม่งจะขอเป็นเกย์ทุกชาติไป!! ผู้หญิงเชี่ยไร...แหลได้อีกกกก!!!"
"โหยยย ไอ้พี่เต็ม ทำยังกะกูง้อ สาดดดด ....ถ้าโลกนี้เหลือมึงคนเดียว กูขอไปยืนให้รถมอไชค์เฉี่ยว ยังเสียวกว่า"
"นี่แหละ เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่กูไม่เอามึงอิเตี้ย...ปากแม่งหมาได้อีก!"
"กูไม่สน...กูสวย..กูมั่น!!"


TBC...

[ï_Kiss_U♥]

^
^
จิ้ม

ซึ้งแบบขนลุกในตอนแรกๆเรื่อง ขนมปังขึ้นรา

แต่มาหมดศัทธรา ตอน ยาหม่องนี้ละ เจ้ชะนี 5555

[marchmenlo]

^
^
จิ้ม

ซึ้งแบบขนลุกในตอนแรกๆเรื่อง ขนมปังขึ้นรา

แต่มาหมดศัทธรา ตอน ยาหม่องนี้ละ เจ้ชะนี 5555

  หมดกัน

[minkking]

 


 


สะใจว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปละ

[M@nfaNG]

ปรัชญาขนมปังกับปลา
ยาหม่อง กับละครบทเล็กๆ

[SweetSacrifice]

อ่านตอนแรกปรัชญาชัดๆ มาเจออีกตอน
นี่มัน "บั่นทอนปัญญา หรือปรัชญาลึกซึ้ง" ว่ะ

ปล.อารมณ์คุโรมาตี้เข้าสมอง

[ChiOln]

 

สงสารนู๋เมลล์

 

[mist]

กำลังนึกในใจว่าวันนี้ชะนีมามาดใหม่ อุปมาอุปมัย นัยยะลึกซึ้ง  แต่พอตอนท้ายยยย   

[imageriz]

อ่านตอนแรก ก็ซึ้ง สงสารเมลล็ น้ำตาไหล 


พออ่านต่อไป 

[DEMON3132]

อ่านตอนแรกซึ้งจริง ๆ โห...ไม่น่าเชื่อว่าเจ๊แกจะพูดได้ซึ้งมากมายขนาด แต่พอเจอยาหม่อง หมดกันเลย .....
แต่น้ำตาไหลเหมือนกันนะ จากซาบซึ้งจนน้ำตาไหลกลายมาเป็นหัวเราะจนน้ำตาไหล คนละอารมณ์กันเลย
ฮ่า ฮ่า ....  คุณมาร์ชค่ะ จะรอตอนต่อไป

[[€]ŝĊörŦ]

เง้อ...

อ่านตอนแรกอุส่าห์ซึ้งเลยทีเดียวเชียว

เจอท้ายตอน แปร่ว O_o!!

ทามปายได้ถึงขนาดนั้น

+1  ให้เฮียมาร์ชเน่อ

      

[Ferfa]

พี่ชะนี เปิดคอร์สสอนกันเลยดีกว่ามะ เชี่ยวขนาดนี้

[a_tapha]

        สำหรับเจ้ชะนี


   พี่มาร์ชที่มาต่อค่ะ

[||WiTHOuT_YoU||]

 

กะลังซึ้งถึงขีดสุด มาหมดกันตอนท้าย

อนาถจิตจริงๆ อาเมน

 

[pongsj]

555 ทฤษฎีขนมปังลึกซึ้ง แต่อีตอนจบเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย อย่างฮา

[epochii_upfun]

ศิราณี  สวยจิง เหหรอ

แอบเชียน้องเมลๆๆๆๆ 

[astral]

ไม่น่าเชื่อ


สาระคับจอแก้ว


ปิดท้ายด้วยเดชยาหม่อง


 

แล้วมาร์ชจะทำไงต่อล่ะเนี่ย ถ้ายังไม่รุ้ทางไป เดวช่วยยัดหนมปังขึ้นราใส่ปากมาร์ชให้เอง 

[sodamini]

สงสารเมลล์จัง

แต่........

สะใจเจ๊ชะนีเจงๆๆ   

[CHOKUN]

อ่านแล้วซึ้งจัง แต่ตอนท้ายอยากจะบ้าตาย ร้องไห้เพราะยาหม่องก๊าก ยังไงเอาใจช่วยนู๋เมลล์นะ

[White..BroccO]

อิเจ้แอบร๊ายคร๊า   

ฮ่าๆๆ 

[marchmenlo]

  ไอ้อาการประมาณเนี๊ย แถวบ้านเรียกว่า ตอxxxx รึเปล่าว๋า????

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มตูดเฮียมาร์ช
อ่านแล้วแอบสะใจ อีเจ้มานเล่นละครได้เนี๋ยนเนี่ยน
ตูก็ว่าแล้วว่า(คนมานไม่สวยมาน)คิดเองมะได้หรอกอีมุกขนมปังเนี่ย ละครจริงๆด้วย
 

[SANDSEAME]

ให้รางวัลออสการ์เจ๊ชะนีเลย

น่ารักมากมาย

[andyus1]

โหย เจ๊ได้จัยผมมาก อิพี่มาร์ช เกิดมัยังเฉยอีก จับปล้ำเลยเมลล์

แบ้กเพย่ายต้องสน ลุยๆๆๆ ก๊ากกก