ู^
^
^
กระซวกน้องลำ....ยอง เห่อ ๆ วันนี้ไม่ไปดริ๊งค์ที่ไหนเหยออออ 
ไปป่ะ ไปดูดาวกัน คืนนี้ดาวสวยน่ะเออ ขอโบ๊กกก 555+******************************************************************************************************
ตอนที่ 21 ........ฝนตก........บรรยากาศข้างนอกมืดสนิท ผมเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง 2 ทุ่มแล้ว .....เหลือบมองไปที่เก้าอี้ข้างหน้า...เด็กน้อยที่มารอผมกลับบ้าน ฟุบหลับลงบนโต๊ะผม....ผมหยิบกระดาษใบเล็กสีขาวขึ้นมามองเป็นครั้งที่เท่า ไหร่ก็ไม่รู้ของวัน....อีกมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ....กดเลขหมาย...ก่อนจะลบมันทิ้ง...แล้วนั่งมองมันอยู่อย่างนั้น....ผมลุก ขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เหม่อมองออกไปท่ามกลางความมืดและสายฝนกระหน่ำ ของสองสิ่งยังอยู่ในมือ...ผมจะโทรไปดีไหม....แล้วโทรไปเพื่ออะไร? ......ผมโทรไปแล้วหวังอะไร...วันเวลาที่ผ่านมาผมผ่านมันมาได้แล้ว....แม้มัน จะไม่ดีนักแต่ตอนนี้ผมก็ยืนอยู่ได้แล้วไม่ใช่หรือ.....แล้วผมจะโทรไปอีก.... เพื่ออะไร?...หัวใจที่เคยคิดว่าจะแข็งแกร่ง...ตอนนี้มั่นสั่นไหว....น้ำตา ที่คิดว่าแห้งเหือด...ตอนนี้มันกำลังจะไหล....ผมให้พลังมากมายที่จะเก็บกัก มันไว้ข้างใน ไม่ให้มันไหลออกมา....ผม...ต้องการอะไรกันแน่....พี่นะ....ผม.....ยังรักพี่ ...รึเปล่า......
ผมเหลือบไปมองคนที่ฟุบหลับรอผมอยู่.....ภาพไอ้ กอล์ฟที่ยืนลูบหัวน้องเขาซ้อนทับภาพที่พี่นะ เคยทำให้ผม....มันทำให้สับสน...และเจ็บปวดอีกครั้ง...ภาพที่พยายามลืม... ความรู้สึกหลายอย่างที่พยายามเก็บไว้มันประทุขึ้นมาพร้อมๆ กัน จนรับแทบไม่ไหว....ทำไม? คนเราถึงลืมเรื่องราวที่อยากจะลืมไม่ได้....ยื่งอยากลืมเท่าไหร่มันยิ่ง ชัดเจนขึ้นทุกที....ตอนนี้ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าต้องการอะไรกันแน่....มือ ที่ถือโทรศัพท์กดไปที่เบอร์อีกเบอร์ เสียงเพลงรอสาย สนุกสนานเร้าใจ แต่ความรู้สึกผมตอนนี้ มันไม่ใช่เลย...
"ว่าๆๆๆๆ"
"เออ....แก ทำไรอยู่วะ"
"นั่งมองสายฝนพรำ ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของผู้ชาย"
"หรอออ จิงดิ"
"ไม่จริง กูตอแหล! นั่งแดกข้าวกะน้ำปลาอยู่เนี่ย ไม่มีไรจะแดก กูเซ็ง"
"555+......" ผมนิ่งไป โทรไปทำไมวะ โทรแล้วก็ไม่รู้จะคุยอะไร...แค่อยากคุยกับใครสักคน...เท่านั้น
"นอยด์หรอมึงเสียงไม่ค่อยดี"
"เปล่านี่ ธรรมดา"
"ธรรมดาป้ามึงดิ หงอยเป็นไก่โดนหวัดแดก สาดดด เป็นไร" -*-
"นี่เสียงกรูบ่งบอกขนาดนั้นเลยหรอ"
"เออ...ปกติมึงต้องกัดกูเลือดสาดละ นี่ยังไม่สักแอะ....หวัดนกแดกชัวร์"
"555+" ผมหัวเราะ แต่ทำไม...มันไม่ได้รู้สึกสนุก
"มาร์ช....กูไม่รู้นะว่ามึงเป็นอะไร แต่บางเรื่อง....ถ้ามึงอยากระบายก็พูดออกมาเหอะ....มันอาจจะดีขึ้นก็ได้" ผมนิ่ง
ไป....
" ถ้า....มึงรักใครสักคน....เมื่อนานมาแล้ว....แต่เค้าไม่ได้รักมึงแบบนั้น มึงเลยยอมตัดใจจากมา.....แล้ววันหนึ่ง...มึงก็ได้รู้ว่าเค้าตามหามึง.... อยากให้มึงติดต่อไป....มึงจะทำไง" ผมตัดสินใจ...ถาม
"ถามกูนะมาร์ช...ถ้า เป็นกู ...กูจะไม่ติดต่อไปว่ะ เพราะกูถือว่า เมื่อเค้าเลือกที่จะไม่รักกรู นั่นหมายถึงเค้ายอมปล่อยมือจากกูแล้ว กูก็จะไม่กลับไปหาคนที่โลเลอีก...ถ้ารักก็รักกรูไปเลย จะไม่รักก็คือไม่รัก...อย่ามาแบบว่า พอเรารักเสือกเล่นตัว พอกรูเริ่มจะตั้งตัวได้ ก็มาทำให้กรูหวั่นไหวกรูไม่ชอบ"
"เหอๆ....มึงนี่หญิงเหล็กเนอะ"
" ไม่อ่ะ...เค้าเรียกกลไกการป้องกันตัวเองต่างหาก....ถ้ากรูกลับไป แล้วจู่ๆ เสือกมาบอกกรูว่าไม่ได้รักกรูแบบนั้นอีก ที่ตามหาเพราะพอดีว่าอยากกระแดะเป็นคนดีขึ้นมา แค่นั้น กรูก็เจ็บดิ...เรื่องไรกรูต้องไปเจ็บด้วย"
"มองโลกในแง่ร้ายไปป่าวมึง"
"ก็ดีกว่า มองโลกในแง่ดี แล้วต้องมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าที่หลังแหละวะ"
"มึงนี่ถึกดีเนอะ"
"นี่คือคำชมหรือคำด่าคะ กรูจะได้ทำตัวถูก สาดดด"
"มึงว่ากูควรกลับไปไม๊"
" กูไม่รู้...กูตอบมึงไม่ได้หรอก....มึงรู้ป้ะ หลายๆ ครั้งที่คนเราเกิดคำถามของความรักขึ้นมา....ก็อยากจะได้คำตอบ แต่พอได้คำตอบแล้ว ก็มานั่งเป็นทุกข์กับคำตอบที่ได้นั้นอีก ทั้งๆที่คำตอบนั้นคือความจริง.... เพราะอะไรรู้ม่ะ.....เพราะ จริงๆ แล้ว มึงอาจจะไม่ได้อยากฟังคำตอบที่เป็นความจริง แต่มึงอ้ะคาดหวังที่จะได้ฟัง คำตอบที่อยากจะได้มากกว่า" ผมนิ่งไปอีกครั้ง ...
"ทำไมวันนี้มึงมีสาระจังวะ"
"อร๊ายยยย ก็ทำยังกะเวลามึงคุยกะกูมึงมีสาระงั้นแหละ สาดดด ไร้สาระยิ่งกว่ากรูอีก แสรดดดด"
"5555+"
" มาร์ช....กูจะไม่บอกนะว่ามึงควรจะทำยังไง แต่กูจะแนะนำแค่ว่า....ให้มึงถามตัวเองให้แน่ ว่ามึงอยากกลับไปรึเปล่า... แล้วที่คนคนนั้นอยากให้กลับไปเนี่ย...เพราะอะไร? ถ้ามึงยังหาคำตอบไม่ได้ ก็วางมันทิ้งไว้ก่อน....แล้วออกมายืนมองห่างๆ รู้ป้ะคนเรามักแก้ปัญหาให้ตัวเองไม่ได้ เพราะมันใกล้ตัวเกินไปไง ใกล้จนเราเห็นมันเป็นปัญหาขนาดใหญ่...ลองก้าวออกมายืนไกลๆ มึงก็จะเห็นเองว่าปัญหาที่มึงมีอ้ะ มันเล็กนิดเดียว เชื่อกู"
"เออๆ ขอบใจนะแก"
"เออๆ ไม่เปงไร ..แต่กูขอไปแดกข้าวแปบนะ หิวสัด! ....มีไรก็โทรมาละกัน"
"เออๆ บาย"
"บาย"
ผม วางสายโทรศัพท์....มองนามบัตรในมืออีกครั้ง.....เพราะอะไร?....พี่เค้าตามหา ผมอีกทำไม? ผม หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้....แล้วถ้ากลับไปผมจะเจ็บอีกครั้งรึเปล่า....ผมถอน หายใจก่อนจะหันไปดูคนที่ฟุบหลับอีกครั้ง...ได้แต่หวัง ว่าไอ้กอล์ฟ คงไม่ทำให้ เด็กร่าเริงแบบนี้...กลายเป็นคนปิดตัวเองอย่างผม....ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง อีกครั้ง....สายฝนท่ามกลางความมืดมิด.....แค่มองมันก็ทำให้เหงา....เหน็บ หนาว...และทรมาน ....
ผมไม่รู้ตัวว่ายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ จนกระทั่งเสียงกวนๆ ของคนที่หลับไปเมื่อกี๊ดังขึ้น
"เพ่มาร์ชชชชช...ทำมิวสิคหรอเพ่...ผมว่าอย่าดีก่าม้างงง" -*- อืม กูว่ามึงกลับไปนอนเหอะไอ้เมลล์ ตื่นปุ๊บปากดีปั๊บ
"ตื่นปุ๊บก้ปากหมาเลยนะมึง" แทนที่จะโกรธ ไอ้เด็กเวรมันหัวเราะกรั๊กๆ อย่างถูกใจ
"แหม...อย่าชมกันตรงๆ งี้ดิพี่ เมลล์เขิลลลล"
"กรูด่าเฟ้ย! แสรดดดดดดด"
" กร๊ากกกกกกก...บ้านเมลล์เรียกสรรเสริญ" 555+ ไอ้เด็กเวร มันทำลายบรรยากาศเหงาๆ ที่ผมมีไปจนหมด ผมกับมันนั่งคุยกันไป ด่ากันไปเรื่อยๆ ผมเหลือบมองไปที่ผนัง จะ 4 ทุ่มแล้ว ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะซาลง
"เฮ้ยย...ฝนแม่งยังไม่ซาเลยว่ะ ชั้นว่าได้นอนนี่แน่" ผมหันไปบอก ไอ้เมลล์ทำคอยืดคอยาวมองไปที่หน้าต่างก่อนจะยักไหล่
"แล้วไงอ่ะพี่...นอนก็นอน"
"ลูกคุณหนูอย่างมึงเนี่ยนะไอ้เมลล์"
"โหยยย อย่ามาดูผิดค้าบพี่...เห็นอย่างงี้ไอ้เมลล์ นอนกลางดินกินกลางทรายตลอดนะครับ"
"จะบอกว่าติดดินว่างั้น"
"ช่ายยยย นอนกลางดินจากภูเขาไฟในญี่ปุ่น...กินรอบสเตอร์กลางทรายที่ชายหาดมัลดีฟ อ่ะพี่"
"สาดดดด"
"กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ระหว่าง ที่ผมนั่งคุยกับมันไปเรื่อยๆ มผก็สังเกตุมันไปด้วย หน้าหวานๆ ผิวที่ขาวเนียนเหมือนไม่ใช่ผิวผู้ชาย ผิวหน้าใสมีเลือดฝาดเหมือนคนสุขภาพดี ตาโตๆ ประกอบไปด้วยแพขนตายาวงอนสวย จนตานั้นดูหวาน สายตาที่ทอดมองผม ดูจริงจังและแฝงความขี้เล่นไว้ภายใน ปากที่อมชมพู พูดแจ้วๆ เรื่องโน้นเรื่องนี้ได้เรื่อยๆ .....ผมยาวที่ปัดเป็นทรงยุ่งๆ จนมันต้องใช้มือเรียวๆ เสยผมตัวเองหลายครั้ง ผมอดใจไม่ไหวเลยถาม
"เมลล์ นี่มึงตัดผมทรงอะไรวะ แม่งทิ่มหน้าทิ่มตาแบบนี้ มึงจะตัดทำไม?" กรูเห็๋นละรำคาญแทน
"โหยพี่...แก่แล้วแก่เลยนะเราน่ะ...นี่ทรงเกาหลีพี่เกาหลี" -*- ไอ้เด็กเปรตด่ากรูซะงั้น
"เกาหลีห่าไรว่ะ ยุ่งซะ"
"โหยลุ๊งงงง เกาหลีมันก็งี้แหละ ยุ่งๆ งงๆ ปิดหน้าปิดตา...ทำให้คนหน้าเชี่ยดูดีได้ในพริบตา ลองดิลุงเผื่อจะดีขึ้น" -*-
"นี่มึงว่ากรูหน้าเชี่ยหรอ"
"เอ๊า~~ ผมไม่ได้พูดนะเพ่ กร๊ากกกก"
" ไอ้เด็กเวร!" ผมด่ามัน แทนที่จะโกรธ มันกลับหัวเราะร่วนอย่างพออกพอใจ ไม่รู้ว่าทำไม ผมนั่งคุยกับคนที่เพิ่งรู้จักได้นานขนาดนี้....อาจเป็นเพราะ มันไม่เคยถามคำถามที่ทำให้อึกอัด...ไม่พยายามเข้ามาในโลก...ที่ผมไม่อยากให้ ใครเข้ามา....หรืออาจจะเป็นเพราะ...แววตาจริงใจ รอยยิ้มกว้างแบบเด็กที่ส่งมาให้..ก็อาจเป็นได้....
นั่งกันไปซัก พัก คนตรงหน้าผมก็เริ่มหาว ตาปรือๆ ผมก็เข้าใจบรรยากาศเย็นๆ ตอนฝนตกมันน่านอนจะตาย ถึงจะหาวแต่พอผมพูดอะไรออกไป มันก็จะหันมาตั้งอกตั้งใจฟัง....เหมือนเด็ก.....ผมให้คำจำกัดความเกี่ยวกับ มัน
"นอนไปก่อนไม๊เมลล์ ยังไงวันนี้คงไม่ได้กลับแล้ว"
"โหยยย....งี้เมลล์ก็อดกินข้าวกะเพ่อ่ะดิ"
"ไอ้งก! เดี๋ยวชั้นเลี้ยงแกวันหลังก็ได้"
"555+ จริงนะๆ"
"เออ...นอนไปก่อนเหอะแก พรุ่งนี้ค่อยกลับ"
"แล้วเมลล์จะไปนอนไหนได้อ่ะพี่"
"เออๆ แปบๆ " ผมเดินไปรื้อหมอนมาโยนให้มันใบหนึ่ง
"ไปนอนห้องServer ป่ะ"
"โหยย ไม่เอา กัวผี"
"แล้วแกจะนอนไหน"
"พี่มาร์ชนอนไหนอ่ะ"
"พี่ว่าจะไม่นอนอ่ะ โต้รุ่ง เดี๋ยวค่อยกลับไปนอนบ้านพรุ่งนี้เช้า...แต่แกดิ พรุ่งนี้ทำงานไม่ใช่หรอ ไปนอนไป๊"
" ม่ะอาวววว...งั้นเมลล์อยู่กะพี่มาร์ชที่นี่แหละ" พูดจบปุ๊บ มันก็เอาหมอนผมไปกอด ฟุบอยู่ที่โต๊ะผมทันที...เอ่อ....กรูยังไม่ได้อนุญาติเลยนะ....แล้วนอนให้ ห้องServer มันสบายกว่าไม่ใช่รึไง....ผมคิด ก่อนจะยิ้ม ช่างมัน อยากลำบากก็ปล่อยมัน…..
TBC.....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
