มาแล้ว บีบตูดเหี่ยวๆของลุงแคระสี่ที หยุดเห่าเลยลุง ลุงพูดไม่มีใครเชื่อแระ
นี่เฝ้าหน้าจอไม่ได้นอนมาหลายวันแระ
.............................................
ใครหนอ..........เห็นมะ...
คนอย่างแม่งต้องโดนย้อนซะมั่ง
เป็นไงล่ะเจอชิบหายเข้าไปถึงกะอึ้งแดก
ช่วงนี้กูเองก็ทำเหี้ยไรมากไม่ได้
ได้แต่ระวังตัว
กลัวแม่งจะแว้งกัดเอา
สัดนี่ดุยิ่งกว่าร็อทไวเลอร์อีกมึง
ว่าแต่ด่าๆมันไปก็นึกถึงน้ำหน้ามันขึ้นมา
คนเหี้ยไรมีคิ้วยังกะปลิงควาย
หลายวันผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ก็มีแค่ความว่างเปล่าจริงๆว่ะ
หลายๆที่ที่เคยมีคนนั่งอยู่.....แม่งก็ว่างเปล่า
เสียงนกหวีดของบางคนที่ชอบมาเป่าอยู่ข้างหูกูเงียบไป
เหลือทิ้งไว้แต่เสียงไอ้เหี้ยถั่วเอาไม้ยาวเมตรกว่าฟาดกำแพงเป็นสัญญานให้รีบเร่ง
ทาสในเรือนเบี้ยชัดๆ
มาสเตอร์ศุภชาติที่รัก
ตอนอยู่ก็แอบๆเกลียดแม่งอยู่เหมือนกันนะ
ตอนไปเสือกคิดถึงเค้าซะงั้นอ่ะ
แล้วทีนี้ใครจะคอยให้คำปรึกษากูล่ะเนี่ย
ใครจะเซ็นการบ้านให้กูวะเนี่ย
ใครจะยอมให้พวกกูแอบเข้าไปหลบในห้องนอนส่วนตัวเหมือนเดิมวะ
ใครจะคอยเตือนกูเมื่อมีภัย
ใครจะซื้อหนมมาฝากกู
ใคร..
ใคร..
.
.
ไม่มีซักคน
"แปะๆๆ เอ้าเงียบ!!" เสียงไอ้เหี้ยถั่วเอาไม้ฟาดโต๊ะแล้วเบ่ง
แม่งเบ่งพองลมจนจะแตกอยู่ละ
เหม็นหน้าแม่งจะอ้วก
ยิ่งเพิ่งแดกข้าวเย็นเสร็จใหม่ๆ
มีเหี้ยไรของแม่งอีก "ไอ้ชิบหาย"
"วันนี้มีครูคนใหม่มาทำหน้าที่แทนบางคนที่ออกไป" มันพูดเสียงเข้ม
พร้อมหันมามองทางพวกกู
เหมือนพูดจาแดกดันหมาหัวเน่าแบบกูมั้ง
1ตึกนอน
มีครูผู้ดูแล3คน
ตอนนี้เหลือ2
กูก็อยากจะรู้นัก
หน้าหมาที่ไหนจะมีปัญญามาขู่กูได้วะ
"นี่มิสสมพิศ" ไอ้เหี้ยคิ้วปลิงควายแนะนำ
แหม...
แม่งกล้าเอาชะนีป่าทึนทึกใกล้ตายมาลองของ
ส่งแม่งมาให้ตายเปล่าซะมั้งเนี่ย
ผมยาวกลางหลัง
นมยังกะฟักทอง
ปากยังกะปลาหมอทะเล
หน้ายังกะเงือก
หาผัวได้มึงยิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่ละอีห่าลากเลือด
"สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน"
"ต่อไปนี้ครูจะมาดูแลทุกคนที่นี่ให้อยู่ในระเบียบตามที่ท่านบราเดอร์ได้หวังไว้" มันพูดเสียงกัดฟันยังกะอาจารย์แม่
แม่งกลัวไม่รู้ว่าดุ
เอารองเท้าแตะไปแทะเล่นซักข้างมั้ย
นอกจากหน้าจะเหี้ยปากจะหมาแล้ว
ยังชะเลียแข้งขาเก่งอีกตะหาก
กูจะเรียกมันว่าอิกระโถนละกัน
มันแนะนำตัวจบไอ้เหี้ยถั่วก็เดินจากไป.
.
.
อิปากปลาหมอนมฟักทองก็รี่มาทางกู
ก็ไม่เข้าใจทำไมถึงได้ให้เกียรติกูกันมากมายขนาดนี้
เดินมาเฉยๆ
มาจ้องหน้ากู
แล้วเดินผ่านไป
อิสัด
เดี๋ยวกูเอาปากกาคอแร้งจิ้มนมแม่งให้รั่ว
สัด
มึงเกลียดกู
กูก็เกลียดมึงเหมือนกันแหละ
อย่ากระนั้นเลย
หาไรทำดีกว่า
"ไอ้เหี้ยเหยินมีไรแดกเพลินๆตอนตั้งใจเรียนมั่ง" กูกระซิบถามไอ้เหี้ยเหยินที่นั่งอยู่ข้างหน้า
ไม่กระซิบได้ไง
แต่ละคนจ้องกูยังกะกูเป็นบี้เดอะสตาร์
"มีแค่อันนี้แหละ" ไอ้เหี้ยเหยินลับๆล่อๆแล้วส่งถุงขนมมาปานสายฟ้าฟาด
หมั่นหลีหม่ง
ตราเจดีย์คู่
สัดเหยิน
เนี่ยนะของแดกเวลาตั้งใจเรียน
เหี้ย
กับแกล้มเหล้าชัดๆ
.
.
อือ
แดกก็แดก
ไม่มีทางเลือก
โต๊ะทำการบ้านแม่งเป็นแบบเปิดฝาด้านบนได้
ข้างในเป็นที่เก็บหนังสือ
กูก็แกะห่อ
เอาถั่วไว้ในนั้นแล้วแง้มๆ เอามือล้วงเข้าไปแกะถั่ว
ทำฟอร์มเอามือล้วงของ
แล้วเอาขึ้นมาแกล้งเกาปาก
แต่ไม่ได้คันหรอกนะ
เม็ดถั่วเข้าปากไปละ
คิคิ
สัด
ถั่วอบนี่ยิ่งแดกยิ่งมันนะ
กะลังเพลินๆ
"ผัวะ" สัด
ถั่วแทบพุ่ง
แม่งตบหัวกูอ่ะ
หันไปอิประโถนฟัดฟันทำท่ายังกะจะแดกเลือดเนื้อกู
"เด็กเลว....ไอ้ผีบ้า นี่มันเวลาอะไรมีสมองรู้จักมั่งมั้ย" มันตะคอกกูเส้นเลือดคอแม่งแทบแตก
จี๊ดเลย
แม่งกล้าตบหัวกูอ่ะ
"ตบหัวทำไม" กูลุกขึ้นยืนเอาหน้าเข้าชิดๆมัน
ตะคอกใส่แม่งมั่ง
"นั่งลง" มันตะคอก ไม่ตะคอกป่าวเอามือกดไหล่กูลงอย่างแรง
อีเหี้ยนี่กะมาหาเรื่องกูล้วนๆ
กูปัดมือออก
"ตบหัวทำไม" กูย้ำ
ถ้าแม่งไม่ตอบกูชกแม่งฟันร่วงแน่
สัด
เป็นผู้หญิงอย่าได้กล้าทำกับผู้ชายแบบนี้
"ไม่มีใครสอนแกหรือไง พ่อแม่ไปไหนหมด" มันตะคอกสุดเสียง
หวังให้ได้ยินไปถึงตึกอำนวยการมั้ง
"อย่าเล่นถึงพ่อแม่ ตบหัวทำไม" กูย้ำ
นี่ถ้าไม่เห็นเป็นผู้หญิง
กูขึ้นกูมึงกระชากคอเสื้อแม่งไปแล้ว
สัด
กูไม่ใช่เด็กม.ต้นแล้วนะมึง
"ชั้นจะตบแกจะทำไม" มันย้อน
"ก็ไม่ทำไมหรอก ตอนเด็กมิสคงโดนอะไรมาเยอะนะ โตมาถึงได้เป็นสภาพนี้" กูเถียง
อยากกระชากหน้าแม่งออก
"ทำไม ชั้นเป็นยังไง" มันจับแขนกูกระชาก
"ก็ไม่ทำไมหรอก ก็ไอ้ที่แสดงออกมานี่แหละ คนอื่นเค้าดูออก ผู้หญิงดีๆเค้าไม่ทำกันหรอก" กูเหน็บ
"ผัวะ" หน้าชาเลย
สัด
มันตบหน้ากูอ่ะ
กูยิ่งโกรธหนักเข้าไปอีก
แต่ทำได้แค่จ้องหน้ามัน
"จ้องหน้าชั้นทำไม แกจะทำอะไรชั้น" มันขู่
"ไม่หรอก....ผมไม่ทำคนอย่างมิสหรอก เดี๋ยวก็รู้" กูตอบ
.
.
"ทำไม มีเรื่องอะไรกัน" เสียงไอ้เหี้ยถั่วเข้ามาสกัดดาวรุ่ง
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อบรมกันนิดหน่อย" อีกระโถนจาระไน
กูไม่ตอบ
ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
พูดไปก็เท่านั้นแหละ
หมาตาบอดยังรู้..
ว่ามันไม่มีสิทธิ์ทำกับนักเรียนหรือใครก็แล้วแต่แบบนี้ได้
โรงเรียนกูมันก็แบบนี้
"เก่งใจเย็นๆ" ไอ้แสบนั่งดึงแขนกูอยู่ข้างๆ
กูเองก็สุดกลั้น
หายใจเข้าลึกๆเข้าไว้
อย่าต่อยผู้หญิงม๊าสอนไว้
.
.
.
พุด
โท
พุด
โท
.
.
สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายหนักเข้าไปอีก
ทุกคนในตึกยิ่งดูวิตกกับอิครูปากกระโถนคนใหม่นี่หนักเข้าไปอีก
คงไม่มีใครกล้าแม้แต่จะตดออกมาแล้ว
สงครามเวียดนามได้เริ่มขึ้นแล้ว
.
.
.
"เก่งใจเย็นๆนะ" คือคำพูดปลอบใจซ้ำๆจากไอ้แสบ
แม่งพูดอยู่แต่คำนี้ซ้ำไปซ้ำมา
"เก่ง...โทรฟ้องม๊าเลย ให้ม๊าจัดการ" ไอ้หวานออกความเห็น
"อีดอก โดนตบหัวให้กูโทรฟ้องแม่เนี่ยนะ มึงอย่ามาเนอร์ส" กูบ่น
"แล้วเอาไง ปล่อยไปเฉยๆแบบนี้อ่ะนะ" ไอ้ถึกแย้ง
"ไอ้ถึกจะยุมันทำไมเนี่ย" ไอ้แสบทำเสียงดุปรามไอ้ถึก
"ก็มันเรื่องจริงนี่หว่า แม่งทำเกินไปอ่ะ" ก็จริงของไอ้ถึกแม่ง
อีปากหมานี่สงสัยเอาไว้ไม่ได้แล้ว
.
.
.
.
ขืนปล่อยแม่งลอยหน้าอยู่นานไปกว่านี้
สงสัยกูอกแตกตายแน่นอน
.
.
.
ณ มุมมืดริมรั้วประตูหลังโรงเรียน
"ได้ป่าวของที่โทรบอกให้ซื้อมาให้อ่ะ" กูกระซิบกะหมีควายตัวผู้ผัวอีป้าดำ
"ได้ดิ แต่หายากชิบหาย" มันตอบ
สัด.......ตอบแบบนี้มึงจะโขกราคากูอีกล่ะสิเนี่ย
"เท่าไหร่ อย่าลีลา" กูถาม
"เอาไปเหอะ ป้ามึงให้เป็นของขวัญ" นี่กูหูฝาดไปป่ะเนี่ย
นอกจากยาที่มันเคยให้แล้ว
กูยังไม่เคยได้เหี้ยไรฟรีๆจากมันเลย
"จริงดิ" กูย้ำ
"มึงจะเอามั้ยเนี่ย เดี๋ยวกูคิดตังค์มึงไปซื้อเหล้าแดกซะนี่" มันขู่
"งั้นกูบอกเมียมึง" เอากะกูเดะ
"ไปละไอ้เด็กเหี้ย" มันด่าแล้วเดินหายไปในความมืด
ทำไมต้องชอบด่ากูไอ้เด็กเหี้ยด้วยวะ
ดูภูมิใจยังไงไม่รู้ว่ะ
.
.
"พร้อมยังวะ" กูส่งเสียงถามลูกทีม
"เอาจริงเหรอวะเก่ง" ไอ้แสบถาม
"จุ๊ๆๆ เงียบๆ เหี้ย เดี๋ยวแม่งตื่นขึ้นมาหรอก" กูดุ
ปฏิบัติการกองโจรส่งเสียงดังเดี๋ยวได้ชิบหายกันหมด
แหม...นี่ถ้าได้ถุงน้องดำมาสวมหัวด้วยล่ะแจ่มเลย
"ถ้าพวกมึงป๊อด....ก็กลับไปมุดรูแม่มึงกลับไปเลยสัด" กูด่า
"เอาก็เอาวะ" พวกมันพากันพยักหน้า
"ไอ้เหี้ยเหยินมึงเอาไม้แขวนเสื้อมายัง" กูถาม
"เอามาละ...นี่ไง"
"มึงยืดมันออกให้ยาวๆดิ๊ แล้วทำเป็นตะขอตรงปลาย" กูสั่ง
"ไอ้เหี้ยหมัดมึงไปถอดบานเกล็ดออกทีละบาน อย่าให้หล่นนะมึง"
"ไอ้เหยินกะไอ้ชิ้นมึงไปดูต้นทาง"
"อีหวานมึงคอยส่งเชือกให้กูนะ"
"ไอ้แสบไม่ต้องทำไร...ให้กำลังใจกูอย่างเดียวก็พอ คิคิ" ยังจะมีเวลาฮา
ทันทีที่บานเกล็ดถูกแกะออก
กูก็ลงมือด้วยตัวเอง
ปีนออกไปทางหน้าต่างเดินเลาะระเบียงชั้นสามที่กว้างแค่ฟุตกว่าๆ
เดินไปเรื่อยๆ เสี่ยงจะตกลงไปตายห่ามากมาย
แต่กูอยากจัดการอีกระโถนมากกว่ากลัวตายซะอีก
"เก่งดีๆนะเว้ย" ไอ้แสบส่งเสียงกระซิบ
"ทำให้ได้นะเก่ง" อีหวานสำทับ
.
.
แล้วกูก็ถึงจุดหมาย
เอาไม้แขวนเสื้อที่จัดไว้
สอยเอาชั้นในอิกระโถนที่ตากอยู่
อย่าเกงในเลยว่ะ
แขยงหอยแม่ง
ได้ละชิ้นที่1
เอาของฝากจากอิป้าดำใส่เข้าไป1ซอง
เทแม่งหมดซองนี่แหละ
เอาให้หนังเปิดเลยมึง
อีกชิ้นนึงเอาติดไม้มาด้วย
.
.
.
"ไอ้เหี้ยหมัดมึงรีบเอาบานเกล็ดใส่ไว้แบบเดิมแล้วสลายตัว" กูสั่งปุ๊บวิ่งหายไปในความมืดปั๊บ
แล้วทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ
.
.
จนรุ่งเช้า
ณ ห้องstudy
"เก่งยิ้มอะไรอ่ะ" อีหวานถาม
"ยิ้มเหี้ยไร กูยิ้มตรงไหน" กูแถ
"มีความสุขจังนะ...ระวังเหอะ" ไอ้แสบทำท่าไม่พอใจ
"อ้าวไอ้เหี้ยนี่ กูต้องร้องไห้หรือไงมึงถึงจะชอบ" กูบ่น
พักเดียว
.
.
.
อิกระโถนก็เดินมา
ไม่มาทำไรกูหรอก
เดินมาจ้องหน้า
แล้วทำท่ารังเกียจกูเล่นๆงั้นแหละ
อิโรคจิต
"เดี๋ยวมึงคอยดูเหอะ" กูท้า
.
.
ไม่นานเกินรอ
อินมฟักทองเริ่มมีอาการ
"คันนม"
ไม่ใช่คันธรรมดานะ
มึงนึกเอาละกัน
เอาผงหมามุ่นมาโรยนมเล่น
มึงจะคันคะเยอแค่ไหน
มันเองก็คงตกใจ
หน้าซีด
แต่ไม่กล้าเอามือล้วงเข้าไปลอกหนังนมออกแก้คัน
ท่าทางร้อนรนของมัน
ทำให้กูอดเป็นห่วงไม่ได้
"มิสเป็นอะไรหรือปล่าวครับ.......หน้าซืดๆ" กูถามด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง
"เธอไม่ต้องมายุ่งกับชั้น" มันตอบ
เอ้า
อิเหี้ยนี่คนเค้าถามดีๆ
.
.
.
สัด
นี่ถ้ากูกล้าจับเกงในแม่งนะ
กูจะเอาให้แม่งเกาจนฮะมอยร่วงเลยมึง
แล้วมันก็วิ่งหายไป
.
.
กูงี้ขำ
ขำแทบขาดใจตาย
.
.
จนชั่วโมงstudyเช้านี้
กูมีความสุขยังกะขึ้นสวรรค์
พอได้เวลาอาหารเช้า
ก็พากันเดินลงมาชั้นล่าง
แต่มาเจอสิ่งที่ทุกคนไม่เคยคาดคิด
"ของใครลืมเอาไว้ที่ม่านรูดเมื่อคืนนี้ เอามาคืนให้เดี๋ยวไม่มีใส่"
"ลงชื่อ.........เจ๊หวี"
ตัวหนังสือจากปากกาเคมีเขียนอยู่บนกระดาษกล่องเบียร์
มียกทรงสายยานๆยืดๆตัวนึงผูกติดอยู่
สัด
เหมือนในละครเด๊ะเลย
.
.
.
.
ทุกคนพากันหัวเราะอย่างไร้สติ
ใครหนอช่างทำกันแบบนี้ได้
ใครหนอ..
ใครหนอช่างใจร้ายกับกระโถนจริงๆ
ใครหนอ...
คิคิ
ปล.กูป่าวทำนะ
.....................................................................
:pig2:เวรกำ
ป้อล่อ....แจ้แป๋วคับ มะนิ๊ลา อิ๊กโป๊ด ชอบป่าววววว เอิ้กเอิ้ก 
แอร๊ยยยยยยยยยยย
หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด" (อ่าน 1056790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก