หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด"

[┗◎┗◎]

อ่ะ + ให้อีก เพราะว่าตอนนี้คงยุ่งอยู่กะน้องแสบ 

[JChloe]

เข้ามาจิ้มบวกรอค่ะ 

[Soulmate]

 

[olar74]

ยังกด + ให้มะได้

แต่เห็นจะเกิน 800 แล้ว

ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย

(มีแต่อย่างอื่นจะคืบรึเปล่าก็ไม่รู้  )

[๐To3i๐]

ลุงทำไรอยู่คับแอบไปให้ใครเอาKพาดตูดหรอมาต่อได้แล้วคับลุง
ผมอ่านอยู่แค่ไม่กี่เรื่องความจริง1-2เรื่องลุงไซพกพากรุนามาต่อด้วยคับ
 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ในที่สุดก็อ่านถึงตอนปัจจุบันภายในเวลาสองคืน ขอรียาวๆเลยแล้วกันนะ

ถึง ไอ้พี่เก่ง
จากสไตล์การเขียนและเนื้อเรื่องแล้ว ต้องยอมรับไอ้พี่เก่งเป็นคนตรงมาก ไม่แคร์ ไม่สนว่าจะเป็นอย่างไร ไม่กลัวด้วยว่าคนอื่นจะมองแบบไร เป็นคนที่กล้าพูดกล้าทำจริงๆ แล้วก็หื่นด้วย...ตลอดอ่ะ = = (เห็นรีกันบอกว่ามีคนพีเอ็มไปต่อว่าพี่เก่งที่เอาเรื่องนี้มาเขียน หวังว่าเรื่องทั้งหมดคงผ่านไปได้ด้วยดีนะ ส่วนเราเฉยๆเพราะไม่ใช่คนปากหมา ชอบนินทาใคร อ่านแล้วก็จบๆไป เก็บไว้แต่ความประทับใจดีกว่า) ไอ้พี่เก่งแม่งเป็นคนใจร้อน (มาก) ไปหน่อย โซตัสซะเพื่อนคนอื่นขี้หดตดหาย แต่รู้ป่ะ เพื่อนแบบไอ้พี่เก่งเนี่ยแหล่ะ คือเพื่อนที่เพื่อนต้องการ เหมือนเป็นที่พึ่งพายามยาก ใจโคตรๆ เฮ้อ~ ว่าแล้วก็คิดถึงเพื่อนว่ะ

ไอ้พี่เก่งแม่ง‘แสดง’ได้ชั่ว โฉด โหด หื่น ตลอด ปากจัด ด่าเก่ง แต่จริงใจ อ่านไปก็ขำไปกับไอ้ความคิดระยำแบบสุดโต่งของพี่เนี่ยแหล่ะ คิดในใจ แม่งมันคิดได้ไงวะ? ขนาดนั้น? เอาๆ เอากันเข้าไป แม่งไปกันใหญ่แล้วไอ้พี่เก่ง อะไรเถือกๆนั้น โคตรฮาตอนที่พี่เรียกเก็บส่วยจากเพื่อนคนอื่นๆก่อนจะมาเป็นเพื่อนกัน แม่งคิดได้เนอะ บอกว่าค่าสมาชิก ค่าบำรุง แม่งน่าจะทำบัตรสมาชิกให้ด้วยนะ จะได้เป็นทางการหน่อย มีสิทธิพิเศษอะไรก็ว่ากันไป เช่น สมัครห้าร้อย ให้ปี้ฟรีหนึ่งครั้ง สมัครสองพันนับครั้งไม่ถ้วน  นะ...เอาให้เต็มที่

เข้าเรื่องความรักดีกว่า ไอ้พี่เก่งดูเป็นคนหยาบๆนะ แต่แม่งความจริงข้างในใจละเอียดชิบหาย พี่เก่งบรรยายความรู้สึกนึกคิดระหว่างพี่แสบกับพี่บิดได้ดีมาก ทำให้เข้าใจแม้ว่าจะ“ไม่เคย”มีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อนก็ตาม ตอนอ่านดูก็รู้แล้วว่าไอ้พี่เก่งรักพี่แสบที่สุด หวานเชียวนะตอนพูดถึงพี่เขา แต่ก็ยังทำตัวเหี้ยได้อีก...ตลอดอ่ะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ชอบตอนไปเปิดบริสุทธิ์กันตอนเข้าค่าย สาบานได้ว่าเด็กมอต้น...เอากับพวกพี่สิ ได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ ชอบตอนที่นั่งรถบัสกันไป แล้วพี่เก่งเอาขาตัวเองไปแตะกับพี่แสบ สุขแบบแมนๆว่ะพี่ แล้วยิ่งอ่านก็ยิ่งรักพี่แสบมากขึ้น ตอนที่พี่แสบดำน้ำลงไปอมให้พี่เก่ง แม่งโคตรใจ ไม่รักกูไม่ทำให้หรอกนะมึง หึหึ แล้วไอ้พี่บิดที่มาจากไหนก็ไม่รู้ เข้ามาแบบเปลี่ยวๆ ยอมรับว่ามันดูแปลกๆนะ แล้วก็แอบผิดหวังเล็กน้อยตอนที่พี่ยอมให้พี่บิดมานอนด้วยกัน

มัน...ไม่รู้ดิ...ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้...แค่รู้สึกเหมือนมันหารไม่ลงตัวว่ะ ผลลัพย์แม่งเหลือเศษตลอด...ก็ตอนนั้นไอ้พี่เก่งรักเพื่อนไม่เท่ากัน พี่บิดเหมือนเข้ามาเป็นส่วนเกิน...

ส่วนเรื่องที่พี่บิดเสียอย่างกระทันหัน อ่านไปก็น้ำตาไหล คนเราได้อย่างเสียอย่างจริงๆ รวยแต่กลับไม่มีความสุข สุขมากเดี๋ยวก็ทุกข์มาก ยิ่งทำให้เข้าใจคำว่าอนิจจาไม่เที่ยงแท้ ว่าแต่ตอนนี้ไอ้พี่เก่งยังเก็บร็อคเก็ตกระดูกนิ้วของพี่บิดไว้ใช่มั้ย? พี่บิดเขาคงขี่คอพี่อยู่นั้นแหล่ะ พี่เขาไปสบายแล้ว

รู้สึกว่าไอ้พี่เก่งกับเรามีอะไรหลายอย่างคล้ายๆกันนะ แน่ล่ะ กูไม่มีกระเจี๊ยว หึหึ ช่วงที่พี่รู้สึกปลงตกอ่ะ แม่งรู้สึกเหมือนกันเลย แล้วที่เรื่องอังศุมาลินกับโกโบริก็เช่นเดียวกัน เป็นเราแม่งไม่ยื้อไว้หรอก อยากให้ตายๆไปซะ จะได้หายทรมานซักที เห็นแล้วกูเจ็บ อยากจะตายแทนซะงั้น แล้วก็รักอิสระเสรีภาพสุดๆ มึงอย่ามาสั่งกูนะ ถ้ามีอารมณ์เดี๋ยวกูจะทำเองนั่นแหล่ะ

เรื่องพี่หวาน ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังคบหาเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า? หรือแยกย้ายสลายโต๋กันไปหมดแล้ว? ช็อคมากเรื่องพี่หวาน เหมือนจะตั้งรับไม่ทันเช่นเดียวกับพี่นั่นแหล่ะ ก็เพื่อนกูเปลี่ยนไป๋นี่หว่า จากหน้ามือเป็นหลังตีน แต่พี่หวานเขามีความสุขนี่นะ และคิดว่าดีแล้วที่พี่ไม่ตัดสินใจเลิกคบกันเป็นเพื่อน พลังกระเทยทำได้ทุกอย่างจริงๆ ยอมรับ ผู้หญิงยังทำได้ไม่เท่ากระเทยเลย

ส่วนเรื่องพี่กานต์...โนคอมเม้นท์ เฮียแม่งนะ แม่งอยากเป็นเมียหรือผัวไม่รู้ว่ะ? รู้แต่ว่าไอ้พี่เก่งแม่งไม่ยอมถูกชายเหนือชายหรอก ชอบเป็นเจ้าโลกอ่ะดิ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

เรื่องไอ้พี่ปืน...อ่านแล้วรู้สึกกลัวว่ะ พี่เขาเหมือนมีมิติที่สี่อ่ะ เหมือนต้องการหลุดพ้น หรือค้นหา หรือพิสูจน์อะไรบางอย่าง หรือต้องการลดทอน ทดแทนในสิ่งที่ตัวเองขาดหาย จะมาอารมณ์กับพี่บิดรึเปล่าก็ไม่รู้?

รู้แต่ว่าตอนนี้ค้างงงสัดๆ เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีวะไอ้พี่เก่ง? ไม่มีเวลาแล้วหรือมัวแต่เล่นกับพี่แสบอยู่นิ? มาต่อด้วยอ่ะ ให้ไวๆ เร็วๆ หวังว่าคงไม่โดนบราเดอร์ไล่ออก หรือมีเรื่องร้ายแรงอะไรอีก

ถึงพี่แสบ (ถ้าพี่มาเห็นข้อความนี้จะดีมาก)
ตอนที่พี่ยอมเอาตีนเน่าๆของไอ้พี่เก่งมานาบแก้มตัวเอง...คำว่ารักกันคงน้อยไปแล้วล่ะมั้ง หาศัพท์ใหม่มาบรรยายอารมณ์นี้แทนจะดีกว่า เพราะไม่ว่าชายหญิง หญิงชาย หรือ ชายชาย หญิงหญิง ที่บอกว่ารักกันโคตรๆ ยังทำให้กันไม่ได้มากถึงขนาดนี้เลย

ว่าแต่ฝากตบหัวไอ้พี่เก่งซักทีสองทีให้หน่อยดิ ก็แม่งชอบพาพี่ไปทำเสียๆหายๆ พี่ก็อย่าไปยอมมันมากนัก...เฮ้อ~ เรื่องของเรื่องคือกูหวงแทนเว้ย

พีเอส มีคำถาม...จะเขียนเรื่องนี้ต่อไปจนถึงเมื่อไหร่? พูดเหมือนไม่อยากให้เขียนต่อ แต่แม่งไม่ใช่หรอก อยากรู้ว่าจะมีเรื่องต่อไปจนถึงมหาลัยหรือเปล่า? เรื่องคงเข้มข้น ก็สันดานอย่างพี่ (อ่านะ กูลาม)


พีเอสพีเอส...นานๆทีจะเห็นรุกเขียน รู้สึกเหมือนเจอพวกแล้ว เฮ้อ~ โปรดสังเกตยูสเซอร์เนม S=UUllnJllSJ อ่ะนะ...บ่งบอกรักเป็นรุกเต็มที่ ก็ไม่ชอบให้ใครมาจีบ แต่ชอบไปจีบเขา แล้วก็ไม่ชอบมองผัวเขา เพราะชอบมองเมียเขามากกว่า เอิ้กกก = = ทราม

เม้นท์จบ อารมณ์ไม่จบ รออ่านต่อ...ก็กูเสือก = =

กลับมาอิดิท
หึหึ ไปอ่านเรื่องของพี่แสบมาละ...หมดทุกคำถามและข้อสงสัย...ช่างเป็นเมียที่ดีจริงๆจนไม่รู้จะสรรเสริญยังไง

[RN]

เข้ามาเจาะไข่ รีบน +ไป 

[┗◎┗◎]

อ่านความเห็นรีบนบนแล้วอยากอ่านต่อ คิดถึงน้องแสบบบบบบบบ 

[jobisuka]

อืมมมม เม้นท์ได้ยาวสะจายมาก


+ ไปเลย


รอตอนต่อไปค่ะ 

[badmanners]

คิคิ



แหมแต่ละคน



มาละคืนนี้แหละกูลงต่อละน่า



โอนเงินมาช่วยกูมั่งดิ



เตียงไหวทุกคืนเลยว่ะ


ประสบภัยอยางรุนแรง

คิคิ

 

[Nichdia]

กี่ริกเตอร์ละพี่เก่ง

[The_vivi]

มานเลยวันที่25ละน้า  คริคริ  ต้องบอกว่าเช้ามืดพรุ่งนี้เดะ

รอ ร๋อ รอ

[kangkaw]

อ้อ เฮียเก่งหนีไปเฮติมานี่เอง เตียงไหว 555 ถึงว่ากว่าจะโผล่มาได้  
รออัพ ๆ ๆ ๆ

ปล.เม้นท์ของคุณ  S=UUllnJllSJ  3 อันข้างบนสุดยอดมาก อ่านแล้วเห็นด้วยทั้งหมดไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น
โดยเฉพาะ ไอ้พี่เก่งแม่ง‘แสดง’ได้ชั่ว โฉด โหด หื่น ตลอด ปากจัด ด่าเก่ง แต่จริงใจ อ่านไปก็ขำไปกับไอ้ความคิดระยำแบบสุดโต่ง  กับ  เรื่องคนแถวนี้เค้าหวงและห่วงพี่แสบกานนนนนนนนนน ^__^

[badmanners]

กูลงตอนใหม่ไปแระนะ


กรรมทั้งหมดทั้งปวงตกไปอยู่ที่อีแก่แป๋วไปละกัน


ช่วงนี้กะลังว่าง

เพื่อสมนาคุณคะแนน

ที่กดบวกให้กูแบบไม่เต็มใจ

จัดไปสามตอนรวด

อิอิ


เดี๋ยวก็รู้ว่าคนอย่างกูตอแหลไม่เป็น

 

[Nichdia]

ฮ่าๆๆ

ให้มันแน่เถอะคับ

สามตอนรวดน่ะ

เล่นหายไปซะนานเลย

[supery]

ชะ เตึยงไหว ให้มันโดนเตียงทับซะก่อนดิ แล้วจะส่งหน่วยกู้ภัยไปช่วยแสบออกมาจากภัยหื่นไอ้เก่ง

[badmanners]

กูว่างว่ะ   


เลยกดบวกให้พวกมึงเล่นๆ


อิอิ

[Ak@tsuKII]

^
^
แหม หมั่นไส้ เตียงไหวรุนแรง   

 อิจโว้ยย 

ทรทานคนแก่ว่ะลุง สังขารยิ่งไม่เที่ยงอยู่ด้วย 


+1 
 

[┗◎┗◎]

ไม่ได้ไม่ดี ลงที่ป้าRn หมด สงสารคนแก่มั่งไหม 

[RN]

กอด
ก็ไม่รู้ว่ากูแม่งจะใช้เวลาหมดไปกับความใสซื่อไร้เดียงสา
เพื่อเรียนรู้สิ่งแปลกใหม่ไปอีกนานแค่ไหน
อยู่บ้านไอ้เหี้ยปืนก็ได้แต่หาเรื่องจัญไรทำแก้เงี่ยนไปวันๆ
เหมือนหลุดออกมาอยู่อีกโลกนึง
แต่คนแบบกูอารมณ์แปรปรวน
อยากกลับโรงเรียนขึ้นมาซะงั้น
"เบื่อว่ะ" กูบ่น
"เบื่อเหี้ยไรของมึง กูเห็นKแข็งทั้งวัน เบื่อตรงไหนวะ" ไอ้เหี้ยปืนว่าแดก
"สัดมันแข็งตามปกติเว้ยไม่ได้หมายความว่ากูเงี่ยนนะไอ้สัด"
"กลับดีกว่าว่ะ อยู่กับมึงนานๆเบื่อน้ำหน้าแม่งชิบหาย" กูบ่นต่อ
"กลับก็ดีเหมือนกันนะเก่ง หาไรอย่างอื่นทำบ้าง ตาลายไปหมดแล้วเนี่ย" ไอ้แสบบ่น
แหม
ตาลาย
เหนื่อย
แต่กูเห็นมึงสู้ตายตลอดอ่ะ
"ม๊า....รีบมารับไปส่งโรงเรียนทีดิ จะกลับละ" กูโทรบอกม๊าให้ทำตามเงื่อนไขที่ตกลงกันเอาไว้
ผิดก็แค่ตรงที่กลับก่อนเวลาแค่นั้นแหละ
ยังไม่ครบเจ็ดวัน
ยังไม่ทันเอาอากงกูลงหลุมเลยว่ะ
5555+
"อืม...แล้วม๊าจะรีบไปนะ" รับทราบ
ไม่กี่อึดใจ
ตัวเต็งรางวัลคุณแม่ดีเด่นปีนี้ก็รี่มารับกูถึงหน้าบ้านไอ้เหี้ยปืน
ไอ้เหี้ยที่ทำหน้าตาอ้อยสร้อย
ประหนึ่งผัวจะต้องไปออกรบชายแดน
ปานกูจะไปตายห่า
ไม่ได้มีน้ำหน้ากลับมาได้ปี้กันอีก
.
.
.
ส้นตีน
อะไรจะเยอะปานนั้น
แล้วแม่กูมาทั้งที
แทนที่แม่งจะแต่งตัวดีๆให้เกียรติแม่กูซักนิดก็ไม่ได้
แม่งยืนพื้นกับบ็อกเซอร์ตัวเดียวทั้งวี่วัน
"เพื่อนเหรอ" ม๊ากูหันหน้ามาถามแถมทำหน้าแหยงๆ
ยืนKห้อยตัวลายเป็นงูเหลือม
แม่กูคงคิดว่ากูมีเพื่อนเป็นเจ้าของโรงฝิ่นละมั้ง
แบบว่าหน้าตาใสๆแบบกูไม่น่ามีเพื่อนหน้าตาแนวนั้น
"ไปเหอะม๊าอย่าไปสนใจแม่งเลย เพื่อนที่ไหน นั่นอ่ะลูกคนใช้บ้านเพื่อน" กูตอบ
ม๊ากูจะได้ไม่ต้องมานั่งซักให้รำคาญจิต
.
.
.
นั่งรถมาฮามอยยังไม่ทันยับ
ก็ถึงโรงเรียนกูซะละ
"ม๊าไปตึกอำนวยการนะ ไปจัดการเรื่องรายงานตัวนะ อย่าลืมที่เตี๊ยมกันอ่ะ ไม่งั้นสองแสนๆสดๆเตรียมไว้เลย" กูขู่
แม่กูแท้ๆนะนี่
55+
ว่าแล้วก็แยกกันไปตามจุดหมาย
กูกับไอ้แสบก็รีบรี่เข้าไปตึกนอน
ไปหาเพื่อนหน้าโง่ที่คบกูเอาไว้
รู้สึกผิดเหมือนกันว่ะ
ฆ่าคนตาย
ขายของเถื่อน
ยังไม่รู้สึกผิดเท่าทิ้งเพื่อนเลยว่ะ
แม่งลางความรู้สึกกูไม่ค่อยดีเลยว่ะ
.
.
.
.
.
ใต้ต้นเฟื่องฟ้าหน้าตึก
เพื่อนกูทั้งหมดนั่งนั่งอยู่ละแวกนั้น
สงสัยแม่งรอกูอยู่อ่ะดิ
แหม...
พอกูไม่อยู่ล่ะทำยังกะคนจะตายเลยนะมึง
รับรองได้เห็นหน้ากูแม่งเริงร่าแน่
"ผัวะ ไอ้เหี้ยเหยินไม่มีคนคอยตบหัวมึงนี่ถึงกะจะตายเลยเหรอวะสัด" กูทักไอ้เหี้ยเหยินก่อนคนแรก
มันเหลือบตาขึ้นมามองแล้วก้มลงต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หรือว่ากูตบหัวแม่งเบาไปวะ
"ไอ้เหี้ยเหยินกูมาหาพวกมึงทั้งทีไม่ดีใจกันเหรอวะ" กูยังหวังว่าเพื่อนจะดีใจที่ไม่ได้เจอกูตั้งหลายวัน
แม่งยังจะทำหน้ามึนอีก
"เป็นเหี้ยไรกันนักหนาเนี่ย........พ่อใครตายห่าอีกวะ" กูยังเซ็งกับความไม่ดีใจของเพื่อนๆ
"เก่งมานี่เลย.........มีคนรออยู่" อีหวานรี่เข้ามาลากแขนกูขึ้นไปชั้นสาม....ห้องนอน
อีเหี้ยนี่คิดจะรวบหัวรวบหางกูรึป่าววะ
แหยงๆอยู่เหมือนกันนะนี่
อิอิ


"อ้าว.....เก่งมาแล้วเหรอ" เสียงมาสเตอร์ศุภชาติที่กำลังง่วนอยู่กับการทำบางอย่าง
ทักกูอย่างสีหน้าเย็นชา
เหมือนพยายามเก็บอาการบางอย่างเอาไว้
กูยังงงๆกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
บอกตรงๆว่าเดาไม่ออกบอกไม่ถูกไม่รู้วาแม่งมีเรื่องเหี้ยไรอีกนักหนา
ใครช่วยบอกกูแบบตรงๆทีเหอะ
"เซอร์ทำไรอ่ะ" กูถามแกแบบงงๆ
"ก็เก็บของไง มองไม่เห็นเหรอ" แกพูดติดตลกพยายามฮา แต่รอยยิ้มแห้งๆมันขัดแย้งยังไงไม่รู้ว่ะ
กูก็ยังงงไม่หายได้แต่หันมองหน้าไอ้เพื่อนที่ยืนทำหน้าตูมอยู่ข้างๆ
กูก็ยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี
ได้แต่นั่งลงช่วยแกเอากระดาษกาวปิดปากกล่อง
.

.
"เซอร์ถามจริงๆ........มีเรื่องไรอ่ะ" ไม่ไหวว่ะฟีลนี้กูไม่ชอบเลยจริงๆ
"............" ไม่มีคำตอบใด นอกจากรอยยิ้มแห้งๆมุมปาก
แต่แววตานั้นดิ
โกหกกันไม่ได้เลย
.
.
.

"เฮ้ยมาสเซอร์......ถามดีๆ ทำไรเนี่ย" จากความงงและสับสน ชักกลายเป็นความฉุนเฉียว
กูเองก็ยังงงอยู่เหมือนกัน
ว่ากูจะโมโหของขึ้นทำส้นตีนอะไร
"เก่งบอกมาสเซอร์ทีว่าอย่าไปเลย......ช่วยกันขอร้องหน่อยนะ" ไอ้ชิ้นกับไอ้กระรอกจับแขนกูเขย่าดิกๆ
.
.

.
สิ้นคำนั้นทุกอย่างก็เหมือนจะกระจ่างขึ้นมา
อะไรวะแม่ง
อยู่ด้วยกันมาก็ตั้งนาน
คิดจะทิ้งหนีกันไปดื้อๆแบบนี้เลยเหรอวะ
จู่ๆขากรรไกรก็สั่นขึ้นมาซะงั้น
"จริงอย่างที่ไอ้ชิ้นบอกป่าวเซอร์" กูถามแบบไม่อยากได้คำตอบ
ได้แต่พยายามสบตาผู้ตอบคำถาม
ที่เจ้าตัวไม่ยอมสบตากูเลย

.
.
.
คนตอบเงียบ
เก็บของต่อหน้าตาเฉย
ทำเหมือนไม่ได้ยินที่กูถาม
.

.
"แม่งเป็นเหี้ยไรไปกันหมดเนี่ย" กูอยากจะฆ่าแม่งทิ้งให้หมด
ถามส้นตีนไรไม่อยากจะตอบ
ไม่รู้ปากอมเหี้ยไรกันอยู่


เหมือนเข็มนาฬิกาหยุดเดิน
ทุกอย่างนิ่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
ปล่อยให้แววตาทำหน้าที่สื่อสารกันอย่างเดียว
มันนาน...
.
.
.
นานจนเกินทน
นานจนเกือบจะรับไหว
"เอาไปอ่านเองแล้วกัน" มาสเตอร์ศุภชาติพูดพลางส่งซองที่มีตราโรงเรียนแดงๆให้กูถึงมือ
กูเองก็รับมาแต่ไม่อยากอ่าน
อยากให้เหมือนในละคร
อยากให้มีคนอ่านให้
.
..
.
แต่กูคงไม่มีทางให้เลือกอะไรมากมายขนาดนั้น
ตัวหนังสือที่สำรอกพิมพ์มาในกระดาษกาลกินีใบนั้น
อ่านแล้วได้ความเหมือนจดหมายสั่งตาย
เหมือนฟอร์เวิร์ดเมลล์
..
.
.
เนื้อความส้นตีนมากมาย
บรรยายถึงการไร้ซึ่งความสามารถในการทำงานและการดูแลนักเรียนประจำ
การไม่รู้จักกระตือรือร้นเพื่อเตรียมรับการพัฒนาสู่งโรงเรียนดีเด่นระดับประเทศที่กำลังจะเกิดขึ้น
การตำหนิถึงความไม่เหมาะสมกับการเป็นหัวหน้าตึก
ตำหนิถึงความไม่มีมาตรฐานในการทำงาน
ระบุให้ย้ายไปเป็นครูสอนหนังสืออย่างเดียว
หน้าที่ควบคุมนักเรียนประจำให้ยกเลิกไป...
.
.
.
ปัญญาอ่อนชิบหาย
แม่งอย่าได้อ้างเหตุผลส้นตีนอะไรแบบนี้อีกเลยว่ะ
แต่ที่เหี้ยที่สุดคือประโยคสุดท้ายที่แม่งทิ้งเอาไว้ว่าให้พิจารณาตัวเอง
สัด
ทำยังกะซามูไรแพ้สงครามแล้วต้องมานั่งคว้านท้องตัวเอง
สถุนที่สุดอ่ะ
โลกปัจจุบัน
แต่ยังเสือกจะมีเรื่องส้นตีนๆอะไรแบบนี้อีก
"แค่เพราะกระดาษแผ่นเดียวเนี่ยนะ" กูกระพือกระดาษที่ถืออยู่ในมือ
แล้วถามคนที่กำลังนั่งเก็บของอยู่
ผิดหวังว่ะ
ทำไมคนที่กูคิดว่าเป็นตัวอย่างที่ดีกับกูมาตลอด
จะมายอมแพ้กับอีแค่กระดาษแผ่นเดียวไปได้วะ
ทำไมคนที่กูคิดว่าเป็นต้นไม้ใหญ่ที่กูแอบเอาไว้พักพิงเวลาพายุมา
หักโค่นลงง่ายๆแบบนี้วะ
"กลัวเงินเดือนลดเหรอ.........ง่ายไปหน่อยป่าววะเซอร์" กูโมโหจนพูดออกมาได้ทุกอย่างแบบไม่ต้องคิด
"หรือว่าได้งานอื่นที่ดีกว่า" เคืองว่ะ คนเราแม่งจะทิ้งกันไปดื้อๆ ไม่มีความผูกพันธ์ห่าไรรั้งเอาไว้มั่งเลยเหรอวะ
...
..
.
"มันไม่ใช่แค่กระดาษแผ่นเดียวนะไอ้เก่ง ถ้าเรื่องมันตื้นๆเหมือนที่สมองมึงคิดก็ดีสิวะ มันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีเว้ย"
"จะให้กูอยู่อย่างไม่มีศักดิ์ศรี จะให้กูอยู่อย่างใช้ความคิดใช้สมองอย่างอิสระเสรีไม่ได้ กูก็ไม่ขออยู่ดีกว่า"
"มึงเองยังไม่ชอบให้คนมาบังคับเลย ไม่คิดว่าคนอื่นก็ต้องการแบบนั้นมั่งเหรอวะ"
"ซักวันเมื่อมึงโตพอ มึงจะรู้ เพราะยังมีอีกเยอะที่พวกมึงยังต้องเรียนรู้"
พรวดเดียวกับคำพูดระรัวที่กูตั้งหลักฟังแทบไม่ทัน
มันพรั่งพรูออกมาจากใจจริงๆว่ะ
จากความโมโหโกรธาที่ทำให้กูรู้สึกตัวใหญ่คับบ้านเมื่อครู่
ตอนนี้กูกลับรู้สึกตัวเล็กเหมือนมดแค่ตัวนึง
เหมือนกบเพิ่งหงายกะลาออกมาชมโลกภายนอก
อย่าให้กูได้พูดเลยว่ามันรู้สึกเหี้ยขนาดไหน
"เซอร์จะไปจริงเหรอ" กูไม่รู้จะใช้คำพูดไหนให้คนฟังรับรู้ถึงความรู้สึกได้ดีกว่านี้อีกแล้ว
ง่ายๆสั้นๆคำนี้กูคงทำได้ดีที่สุดเท่านี้แล้ว
"เก่ง.....เข้าใจกันหน่อยเหอะ ไม่ได้อยากทิ้งกันไปแบบนี้หรอก แต่มึงจะทนได้มั้ยถ้าจะรั้งเอาไว้แล้วให้กูอยู่แบบไม่มีศักดิ์ศรี"
"เงินไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย คนอื่นไม่เข้าใจ แต่พวกมึงอย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจกันหน่อยเลย" มาสเตอร์คนเดียวที่กูรัก ตัดหางกูปล่อยวัด
"เรื่องมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ" กูยังพยายามรั้งเอาไว้
"มันคงถึงเวลาที่พวกมึงจะต้องโตและแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองแล้ว อยู่ต่อน่ะอยู่ได้ แต่จะให้กูทนอยู่ที่นี่ต่อ แต่ทำอะไรเพื่อพวกมึงไม่ได้ ให้กูยืนมองแบบนี้มันไมทรมานกันไปหน่อยเหรอ" สิ้นคำถาม
สายตาที่คนถามมองมาที่กู
ทำให้รู้สึกเหมือนก้อนเลือดมาจุกอยู่ที่อกกู
พูดไม่ออกจริงๆว่ะ
"ขอบใจจริงๆนะที่พวกมึงเป็นมากกว่านักเรียน" น้ำเสียงคนพูดเปลี่ยนไป นัยตาเริ่มแดง
"ขอบคุณเหมือนกันครับที่เป็นมากกว่าแค่คนสอนหนังสือ" ไอ้แสบที่ยืนฟังอยู่พูดน้ำตาไหล
กูยังนั่งตัวชา
รับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
"พรุ่งนี้ค่อยไปไม่ได้เหรอเซอร์ รับไม่ได้หว่ะแบบนี้" กู.......... อย่าให้พูดเลย
"จะไปตอนนี้ พรุ่งนี้หรืออีกเดือนนึงก็ต้องไปอยู่ดี"
"จำไว้จงเข้มแข็งเอาไว้นะเก่ง กูเชื่อว่ามึงทำได้" มาสเตอร์ตอบ
คำพูดทิ้งท้ายให้เก็บไว้ทรมานการนอนหลับ
ทิ้งท้ายไว้แบบนี้คืนนี้กูคงไม่ได้นอนอีกแล้ว
กูเบื่อที่ต้องรับผิดชอบ
กูเบื่อที่ต้องแบกรับภาระอะไรนักหนานี่จริงๆเลยว่ะ
.
.
.
.
สิ้นการสนทนา
พวกกูก็ต้องจำใจพากันช่วยยกองลงมาข้างล่างอย่างไร้อารมณ์
อยากจะเดินให้ช้าที่สุด
อยากจะเดินถ่วงเวลาให้นานๆ
เพื่อยื้อเวลาสุดท้ายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่เวลามันกลับหมุนไปเร็วกว่าที่คิด
ขบวนขนของที่ช่วยกันยกมาผ่านท่ามกลางสายตาเด็กนักเรียนคนอื่นๆ
ที่เงียบกริบ
เหมือนขบวนขนศพก็ไม่ปาน
ทุกสายตาจ้องมาที่กู
เหมือนกูเป็นฆาตกรฆ่าคนตายแบบนั้นแหละ
"เพราะไอ้เหี้ยนี่แท้ๆ" เสียงไอ้สัดหมาคนนึงพูดแทรกขึ้นมาด่ามาทางกู
สะอึกเลยกู
เดินขนของเฉยๆแท้ๆ
แต่กูกลับรู้สึกเหมือนโดนจับมัดมือใส่กรงแห่ไปกลางเมืองให้ชาวบ้านประชาชีขว้างปาข้าวของใส่
เหมือนกูเป็นตัวเหี้ยไรซักอย่างแบบนั้นแหละ
แต่นี่ต่างกันแค่มันขว้างปากูด้วยคำพูดเท่านั้นเอง
โดยปกติแล้วคนอย่างกู
ทำเหี้ยไรกูไม่สนอยู่แล้ว
ถ้ากูไปฆ่าคนตายแล้วจับกูเข้าคุก
กูคงไม่มานั่งร้องไห้อ้อนวอนตำรวจให้ปล่อยกูหรอก
กูจะยื่นหน้ารับด้วยความยินดี
ว่าไอ้เหี้ยนี่แหละสมควรตายแล้ว
ไม่งั้นกูจะฆ่าแม่งเหรอ
แต่อย่ามาโยนผิดในสิ่งที่กูไม่ได้ทำ
แม้แค่มดตัวเดียวกูก็จะไม่เอาแม่งไว้ให้เหม็นน้ำหน้า
แต่นี่....
ใครช่วยบอกกูทีเหอะ
ไม่ใช่กูโง่นะ
แต่กูเป็นต้นเหตุให้มาสเตอร์ศุภชาติต้องลาออกไปแบบนี้เหรอวะ
ความผิดนี้สาหัสจริงๆว่ะ
.
.
.
.
"ต้องไปจริงๆแล้วนะ" มาสเตอร์ศุภชาติพูด
อย่าให้กูบรรยายความรู้สึกเลย
จะให้กูพูดว่าไง
คำพูดมันมากมายจนกูไม่รู้จะพูดอันไหนก่อน

จนทำให้กูไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
"พวกเอ็งดูแลตัวเองดีๆนะเว้ย ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีก" มาสเตอร์ศุภชาติเอามือวางบนไหล่กู
มันเหมือนจะทำให้รู้สึกดี
แต่แรงสัมผัสนั้นกลับทำให้กูทรมานเหมือนจะหมดแรงจนต้องล้มตัวลง
ยังกะเพลงวางมือบนบ่าน้ำตาก็ไหลของพันซ์ยังไงอย่างงั้น
จนกูต้องเผลอโผตัวเข้าไปกอดไว้
แปลกใจจริงๆว่ะ
คนที่รู้จักกันดีมาตั้งนาน
เจอกันมาตั้งนาน
แต่ไม่เคยได้กอดกันเลย
ดันโง่ปล่อยเวลามากอดกันเมื่อตอนที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสให้กอดกันอีกเมื่อไหร่
ถ้ากูรู้ว่ากอดกันแล้วรู้สึกดีแบบนี้
กูคงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปโง่ๆแบบนี้
การกอดครั้งนี้คงอธิบายได้ดีกว่าคำพูดที่วกวนไปมาอยู่ในสมองกูทั้งหมด
"อย่าลืมกลับมาหาพวกผมบ้างนะคับ" ไอ้แสบส่งคำพูดสุดท้าย
"เออนี่....แล้วต่อไปนี้อย่าเรียกมาสเตอร์แล้วนะ ให้เรียกว่าพี่น้องละกัน" คำพูดสุดท้ายกับรอยยิ้มที่ทิ้งไว้
คงทำให้พวกกูลืมไม่ลง
(อย่างงมาสเตอร์ศุภชาติชื่อเล่นว่าน้อง)
แล้วรถโตโยต้าคราวน์สีเงาวับก็เคลื่อนตัวออกไป
ก็ดี
อย่าปล่อยให้การล่ำลาอันทรมานเยิ่นเย้อไปกว่านี้อีกเลย
ไอ้รถคนนี้คงอธิบายได้จริงๆว่าเงินไม่ใช่ตัวการสำคัญ
เงินไม่ได้ซื้อทุกอย่างเหมือนที่กูแกล้งเข้าใจ
พวกกูได้แต่มองตากับปริบๆ
เมื่อวานยังเสียวซ่านอยู่เลย
วันนี้มาริโอ้มาดูดKให้กูยังไม่เงี่ยนเลย
.
.
.
"เอาไงดีวะ" กูงงเลย ไปต่อไม่เป็น
"ไปตั้งหลักร้านป้าดำเหอะ" ไอ้ถึกออกความเห็น
อือก็ดีเหมือนกันวะ
ถามกูกูก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกันว่ะ
.
.
.
ทันทีที่ถึงร้านอีป้าแต่ยังไม่ทันจะหย่อนตูดลงนั่ง
"โลกจะแตกเหรอไงวะเนี่ย เจอแต่คนทำหน้าเป็นส้นตีนแบบนี้ กูอยากจะบ้าตาย" อีดำทำท่าจะอาละวาด
"เป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย คนยิ่งเซ็งๆอยู่" กูบ่น
"อย่ามาปากหมากะกูนะ เดี๋ยวปาดคอแม่งทิ้งให้หมด ไอ้เด็กระยำ" อีดำของมันแรงกว่ากูอีก
"เป็นเหี้ยไรเนี่ย" กูถามแหยงๆ
อีนี่แม่งไม่เคยบ้าแบบนี้นี่หว่า
"มึงดูนี่" อีดำมันพูดจบก็ยัดซองตราแดงให้กูอ่าน
แบบเดียวกับที่กูอ่นเมื่อกี๊เด๊ะ
สัด
สงสัยโรงเรียนกูแม่งงบเยอะ
แม่งคงเพิ่งจ้างพิมพ์ซองเสร็จ
เลยเงี่ยนแจกชาวบ้านเค้าไปทั่ว
จดหมายได้ความว่า
เพื่อการพัฒนาและจัดการระบบโรงเรียนสู่ความเป็นสากล
ต่อไปนี้การซื้อขายในโรงเรียนจะไม่ใช้เงินสดโดยเด็ดขาด
ให้ใช้ชิพแทนเงินสด
ไปแลกได้ที่ส่วนอำนวยการ
มึงเอากะแม่งดิ
.
.
.

"ก็ให้แม่งแลกไปดิ จะโวยวายทำห่าไรเนี่ย" กูบ่นอีดำ
"มึงไม่ให้กูโวยวายได้ไง โรงเรียนแม่งหักร้อยละ30เป็นค่าบำรุงโรงเรียน แล้วกูจะเอากำไรที่ไหนแดก" อิป้าดำบ่นหน้าตายังกะโดนขโมยผัว
"เออว่ะ เหี้ยแระเนี่ย" จะว่ามันงก
แต่ก็น่าเห็นใจมันอยู่นะ
ตอนนี้ในใจกูมีแต่เรื่องชวนให้ปวดหัววะ
"กูละชังน้ำหน้าไอ้เหี้ยบราเดอร์คนใหม่จิงๆว่ะ น่าเอาตีนยันหน้าแม่งจริงๆ" อิป้าดำของขึ้นสุดๆ
"เออจริงด้วยว่ะ นี่แม่งก็เพิ่งกดดันมาสเตอร์ศุภชาติจนลาออกกูเพิ่งไปส่งมาเมื่อกี๊เนี้ยะ" กูเล่า
"อ้าวเหรอ อะไรวะ ไอ้เหี้ยถั่วมันเล่นกันขนาดนั้นเลยเหรอวะ" อิป้าดำอุทาน
"ก็เออดิ....แม่งน่า...จริงๆ" กูเห็นด้วย
"นี่ไหนๆเจ้าตัวไม่อยู่แล้วกูมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง" อิป้าดำจั่วหัวข้อให้กูลุ้นเยี่ยวเหนียวอีกแล้ว
"เหี้ยไรอีกเนี่ย" คือกูแบบว่ารับเรื่องเหี้ยไรหนักๆไม่ไหวอีแล้วอ่ะ
"พวกมึงเรียนๆเนี่ยรู้กันรึป่าวว่าไอ้น้องน่ะมันศิษย์เก่าที่นี่"
"เป็นรุ่นพี่พวกมึงหลายไปอยู่ มันก็มีกลุ่มเพื่อนๆเหมือนๆพวกมึงนี่แหละ"
"พอจบแยกย้ายกันไป คำสัญญากับเพื่อนสนิทที่จู่ๆก็หายไปไม่ติดต่อกันเลย"
"ทำให้มันมีห่วง จนต้องมาสอนหนังสืออยู่ที่นี่ เพื่อรอที่จะเจอไอ้เพื่อนคนนั้นที่หายไป"
"รอโดยหวังว่าจะได้กลับมาเจอกันซักวันที่นี่" อีดำเล่าด้วยสีหน้าซาบซึ้งอย่างที่สุด
แต่พวกกูกลับรู้สึกสึกไปกว่านั้น
รู้สึกผิดว่ะ
เป็นกูคงรู้สึกแย่..
แย่สุดๆว่ะ
ถ้าหากจะต้องทิ้งความฝันที่เฝ้ารอมาตั้งนาน
คงต้องใช้ความกล้าในการตัดใจได้แบบนั้น
กูไม่น่าไปโกรธว่าทิ้งกูไปแบบนั้นเลย
ยังมีอีกเยอะจริงๆที่กูยังไม่รู้
สัด
.
.
.
.
เรื่องเหี้ยๆของคนเลวๆอย่างกูแท้ๆ
ไหงมีสคริปท์น้ำเน่าเกาหลีแบบนี้วะ
สัดห่า
กูพยายามเลี่ยงบทรักน้ำเน่าเล่าสามรอบเหมือนละครช่องสามที่สุด
แต่เรื่องจริงแม่งก็เสือกหนีไม่พ้นนิยายน้ำเน่าจริงๆว่ะ
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ปล.ลงแล้วนะลุงเก่ง ไอเฒ่าทารก แคระ

[pay-it-forward]

  พี่RN ก่อนแล้วค่อยไปอ่าน

........
อ่านจบแล้ว สงสารมาสเตอร์ศุภชาติจัง
ทั้งมาสเตอร์และนักเรียนทุกๆคนก็คงเศร้ากันหมด
อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ความผูกพันมันก็ต้องมากอยู่แล้ว

บราเดอร์คนใหม่ไม่ไหวจริงๆ
ต้องการอะไรกันแน่ถึงมาเป็นครู
ต้องการให้ความรู้และความรักเพื่อให้เด็กเติบโตขึ้นเป็นคนดีเป็นคนที่เป็นคุณภาพของบ้านเมือง
หรือต้องการเงินทองอำนาจและชื่อเสียงให้ตัวเองกันแน่

 :กอด1:มาสเตอร์ด้วยคน

[a_tapha]

บทเศร้าไม่คุ้นเลยอ่ะ   

มันไม่ใช่ !!!!   

[หนุ่มร้ายนายหรู]

คนอย่างไอ้ลุงแคระเก่ง  เป็นแบบนี้ได้ด้วยเหรอวะเนี่ยะ

ไม่อยากจะเชื่อ 

[┗◎┗◎]

สงสารมาสเตอร์ศุภชาติ อย่างว่า คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก
ยิ่งรู้ว่ามาสอนเพื่อนรอเพื่อนคนนั้นยิ่ง.............

[SJ]

โอ๊ย สงสารมาสเตอร์อ่ะ 

ว่าแต่ไอ้เก่ง เมิงเศร้าเป็นด้วยเหรอเนี่ย กร๊ากกกกกกกกกก

[JChloe]

 
 

[♥a2k♥]

ชอบพี่เก่งเขียนมากๆ
ไม่ว่าจะฉากแบบไหนก็เข้าถึงอารมอ่ะ

[jokirito]

โธ่  สงสารพี่น้อง   

แม่มเอ้ย