ตอนที่ 41 ไม่เหลือแล้วความไว้ใจ
"พี่อยู่ไหน มาเจอกับน้องด่วนเลย หน้าจัสโก้พัฒนาการนะ" เสียงที่พยายามดัดให้ทุ้มต่ำ แต่ก็ยังรู้อยู่ดีว่าเป็นเสียงผู้หญิง ดังออกมาจากหูโทรศัพท์อย่างร้อนรน และเสียงเครียดมากๆ
"มีอะไร ทำธุระอยู่" ผมบอกกลับไป ก็ตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่จริงๆ นี่ครับ กำลังจัดการเรื่องเรียนต่อ ผมจะไปเรียนต่อที่อเมริกา
"ขี้เกียจเล่า เรื่องเหี้ยๆ ของเพื่อนพี่อะ น้องมันโดนกลับมาอีกแล้ว คราวนี้หนักด้วย รีบๆ มา ขี้เกียจพูดผ่านทอสัพ ด่วน" มันพูดจบแล้วก็วางไปเลย ไม่ทันได้ร่ำลา
น้องสาวผมเองหละครับ ไอ้อาท มันหงุดหงิดอะไรมา แล้วมีเรื่องอะไรอีก โอ้ย....สร้างปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน
ไอ้เราก็จะทำเรื่องไปเรียนต่อ ยังต้องมานั่งสะสางปัญหาอีก แต่ก็หละ เป็นพี่นี่หว่า ต้องดูแลน้อง เดี๋ยวหม่าม๊าได้ฆ่าตายพอดี
"เอ่อ ขอโทษ นะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน พอดีมีธุระจริงๆ อะครับ" ผมบอกกับคนที่ให้คำปรึกษาเรื่องเรียนต่ออเมริกา ซึ่งก็คืออาจารย์ผมเองสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อาจารย์ผมก็ไม่ว่าอะไร ปล่อยให้ผมออกมาได้ แต่หากมีธุระอะไรก็ให้เข้าไปได้ทุกเมื่อ
ผมรีบขับรถออกมาที่จัสโก้พัมนาการอย่างรวดเร็ว ไม่เกิน 10 นาที เพราะว่ามหาลัยผมอยู่แถวนั้นพอดีนี่ ผมจอดรถข้างๆ มิสซูอีโว ของน้องสาวผม เห้อ รถมันสวยกว่ากูอีก เจ็บใจหวะ
ผมไม่ทันลงจากรถ มันก็เปิดประตูขึ้นมาเองเลย
"ไปบ้านไอ้เหี้ยพี่ใหญ่ ด่วนๆ" มันหันมามองหน้าพร้อมกับทำเสียงขึงขัง เฮ้ย นี่กูไม่ใช่ทาสมึงนะเว้ย กูเป็นพี่มึง
แล้วมันก็เล่าเหตุการณ์ที่น้องชายคนเล็กของผมโดนเพื่อนๆ ผมทำมา
ผมงี้หน้าชาไปเลย ตัวชามือไม้สั่น โกรธมากๆ ทำไมวะ ก็ไหนมันบอกว่ามันจะดูแลน้องกูดีๆ ไหนมันบอกว่ารักน้องกูนักรักน้องกูหนา แล้วเหี้ยอะไรเนี่ย มันทำกับน้องกูแบบนี้
ผมกดคันเร่งแทบมิดตีน เพื่อที่จะไปหาพวกมันให้เร็วที่สุด
"โครม" เสียงผมถีบประตูบ้าน ไอ้อาทยืนอยู่ข้างๆ ผม หน้าตาเอาเรื่องเหมือนกัน ยังไม่มีใครมาเปิดประตู
"โครม ๆ ๆ" ผมถีบอีกต่อเนื่อง ตอนนี้ไม่เคาะแม่งแล้วโว้ย ต่อให้ต้องพังประตู กูก็จะทำ ต้องเอาเรื่องพวกแม่งให้ได้ วันนี้ตายเป็นตาย
ตอนนี้มีคนเปิดประตูแล้ว เป็นน้องชายมัน ออกมาปากเจ่อ เหมือนโดนต่อยมา ทำหน้าซีดๆ ก้มหน้านิดๆ
"พี่มึงไปไหน" ผมตะคอกสุดเสียง พร้อมกับกระชากที่คอเสื้อมัน
"อยู่ในห้อง หลับอยู่" มันตอบแบบตะกุกตะกัก และก็หลบหน้าผม พูดเสียงเบาๆ เหมือนกำลังกลัว
"น้องเขาไม่รู้เรื่องหรอกพี่" น้องสาวผมพูดขึ้น เออ.. ก็จริง มันไม่เกี่ยวนี่หว่า แล้วมันโดนใครต่อยปากมา แต่ช่างแม่งเหอะ ไม่ได้มาเพราะเรื่องมันนี่
ผมพุ่งเข้าไปในบ้าน ผ่านโต๊ะกลมกลางบ้านเข้าไปในห้องนอนไอ้ใหญ่ เห็นมันนอนกันอยู่สามตัว ไอ้ใหญ่ ไอ้น้ำ ไอ้เต้ น้องสาวผม และเล็กยืนมองอยู่ตรงประตูไม่ได้เข้ามา
"พลั๊ก..." ผม ขึ้นไปถีบไอ้ใหญ่ตกเตียงคนแรก แล้วก็ค่อยๆ ดึงผ้าห่มไอ้พวกที่เหลือออก ก่อนที่จะกระชากพวกมันขึ้นมาแล้วเหวี่ยงออกไปนอกเตียง
พวกมันสามตัว สลึมลืม ค่อยๆ ลืมตามองผม
สีหน้าพวกมันเริ่มตกใจ เมื่อมองเห็นหน้าผมชัดๆ
"พวกมึงทำอะไรน้องกู" ผมตะโกนลั่นห้องนอนมัน
"..........................................." ไม่มีใครตอบ พวกมันเอาแต่หลบหน้าหลบสายตา
"ป้าบ...." ผมเตะเข้าที่ไอ้ใหญ่คนแรก แบบเต็มแรง ไอ้ใหญ่กลิ้งไปนิดหน่อย
"มึงจะบอกกูไหมไอ้ใหญ่" ผมง้างที่จะเตะอีกรอบ ใอ้ใหญ่เอามือกันไว้
"ก็น้องมึงทำอะไรกับพวกกูก่อน" ไอ้น้ำยืนขึ้นมาแล้วตะคอกกลับมาหาผม
"ทำเหี้ยไร น้องกูทำไรให้พวกมึง" ผมเอาขาลงแล้วหันมาหาไอ้น้ำ ที่ตอนนี้ยืนตรงข้ามกับผม สายตาเอาเรื่องอยู่
"มันนอกใจพวกกู" ไอ้น้ำยังคงพูดเสียงดัง
"อ่อ มึงก็เลยทำแบบนี้ใช่ไหม มอมยาน้องกู แล้วก็ทำเหี้ยๆ อย่างั้นใช่มะ" ผมตะคอกกลับ ตอนนี้มือเริ่มกำแน่นขึ้น พร้อมจะตามมาอีก
"เนี่ยหรอวะ ที่มึงสัญญากับกู ว่าจะดูแลมันอย่างดี กูพึ่งรู้นะเนี่ยว่านี่คืออย่างดีของพวกมึง" ผมเริ่มทำเสียงเบาลง เปลี่ยนมาเป็นเสียงที่เยาะเย้ย
ตอนนี้ไอ้ใหญ่กับไอ้เต้ลุกขึ้นมายืนได้แล้ว
"หรือมึงจะให้กูทำไง ให้มันมีชู้ไง หรือให้ไอ้เหี้ยนั่นมันเอาจนพอใจก่อนหรือไง กูถึงจะทำได้" ไอ้ใหญ่พูดขึ้น
"แค่มึงคิดจะทำแบบนี้ มึงก็เหี้ยสุดๆ แล้ว แสดงว่ามึงไม่เห็นแก่หน้ากูเลย นั่นน้องกูนะเว้ย" ผมหันไปพูดกับไอ้ใหญ่ พอผมพูดจบ หน้ามันเจื่อนลงไปทันที
"ในเมื่อมึงไม่เห็นแก่หน้ากู ไม่เห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึง กูก็ไม่เห็นพวกมึงเหมือนกัน" พอกันทีพวกเหี้ยพวกนี้ ไงๆ ก็ต้องเลือกน้องอยู่ดี เสียใจเหมือนกันหวะ เสียใจที่ไว้ใจพวกแม่ง เสียดายเวลาด้วย เวลาหลายปีที่คบกันมา แม่งคงไม่มีค่าแล้วตอนนี้
"เลิกยุ่งกับน้องกู ถ้าไม่เลิก กูก็ไม่จบ" ผมพูดพร้อมขู่ด้วยเสียงหนักๆ เน้นๆ ให้มันรู้ว่าผมทำจริงๆ
"มึงจะทำไรไอ้ฮาร์ท" ไอ้เต้พูดขึ้น
"มึงคิดว่าถ้าแม่กูรู้เรื่องนี้ พ่อแม่มึงด้วย เขาคงจะดีใจมั้ง มึงว่ามะ" ถ้าแก้ปัญหากันเองไม่ได้ คงต้องให้ผู้ใหญ่ช่วยแล้วหละ ไงพวกมันก็ต้องเกรงใจพ่อแม่ผม เพราะพ่อแม่ผมก็รักพวกมันเหมือนลูกคนนึง ไหนจะพ่อแม่มันอีก คิดว่าน้องผมเป็นลูกชายคนนึงในบ้านพวกมันไปและ ถ้ามารู้ว่ามันมาจากเรื่องพวกนี้ แล้วโดนพวกมันทำแบบนี้ มันคงจะแย่พิลึกเนอะ ผมเดาสีหน้าพ่อแม่พวกมันไม่ออกเลย ว่าจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าคนที่พวกเขารักเหมือนลูกชายคือน้องชายผมเนี่ย เป็นเมียพวกมันอยู่ และโดนพวกมันทำรุณแรงแค่ไหน เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหอะ!!!!!!!......แค่คิดก็สะใจและ
พวกมันหน้าซีดไปทันที ก็แน่หละครับ ก็ไอ้เต้พึ่งกลับจากเรียนเมืองนอก ไอ้ใหญ่ก็ดูแลกิจการที่เชียงใหม่และกรุงเทพแทนแม่มัน ไอ้น้ำก็ไม่ต้องทำอะไร ที่บ้านมีให้ผลาญได้อีกนาน และคนอื่นๆ อีกที่มีอนาคตที่สวยหรู พ่อแม่ภาคภูมิใจ และก็ฝากความหวังไว้ กลับกลายมาเป็นว่า มีเมียคนเดียวกัน แถมเมียเป็นผู้ชาย พวกพ่อแม่ก็เคยเห็นแถมคิดสะเต็มปะดาว่าเป็นลูกชาย แถมพวกมันยังหึงหวงไม่เข้าเรื่อง ถึงขนาดที่ต้องมอมยาเพื่อให้เขาอยู่กับมัน แค่คิด ก็ตลกสุดๆ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าเรื่องนี้รู้ถึงพวกเขาจะเป็นยังไง
"มึงไม่ต้องเอาแม่พวกกูมาอ้าง มึงคิดว่าพวกกูจะกัวหรอ" ไอ้น้ำถามขึ้น ก็ไอ้น้ำมันลูกคนเดียวนี่ พ่อแม่มันตามใจอย่างกะอะไรดี มันคงไม่กลัวหรอก แต่คนอื่นเงียบหมดไม่พูดอะไร สงสัยคงคิดไรบางอย่างอยู่
"ช่างมึง มึงลองได้ กูไม่ว่า" ผมพูดจบผมก็เดินออกมาจากห้อง ก่อนออกประตู
"กูว่า กูแจ้งตำรวจเรื่องมึงกักขังหน่วงเหนี่ยวไอ้นักบาสนั่นก็ได้นะเว้ย เพราะยังไงกูก็ไม่เห็นมึงเป็นเพื่อนอยู่แล้ว จิงป่ะ" ผมพูดประชดไปอีกรอบ หวังให้พวกมันสำนึก สะใจหวะ
"ไอ้ฮาร์ท พวกกูเหี้ยเอง กูขอโทษ" ไอ้ใหญ่ตะโกนไล่หลัง ตอนที่ผมเดินผ่านน้องสาวผมก่ะน้องชายมันออกมา
"พวกพี่นี่เลวได้ใจจริงๆ " น้องสาวผมเป็นคนพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินตามผมออกมา
"มึงอย่าพึ่งไป ขอกูคุยด้วยก่อน" ไอ้ใหญ่ตะโกนตามหลัง พร้อมกับวิ่งตามออกมา
มันขอร้องจนผมกับน้องสาวผมต้องอยู่คุยกับมัน ที่โต๊ะกลมกลางบ้าน มันไปลากไอ้สองตัวนั่นออกมาด้วย ตอนแรกไอ้น้ำไม่ออกมา แต่ไอ้ใหญ่คงไปทำไรบางอย่างไอ้น้ำเลยออกมาได้
"มึงจะพูดอะไรก็พูด กูต้องไปดูน้องกู ป่านนี้ตายหรือยังก็ไม่รู้" ผมพูดกระแทกพวกมัน
"กูฝากไปบอกน้องมึงด้วยว่ากูขอโทษ" ไอ้ใหญ่พูดขึ้นพร้อมสีหน้าบ่งบอกถึงความผิดที่มันได้ทำ
"กูก็ด้วย" ไอ้น้ำและไอ้เต้ ก็บอกพร้อมกัน
"แค่ขอโทษหรอพี่" น้องสาวผมถามพวกมันด้วยเสียงสูงๆ
"แล้วจะให้พวกพี่ทำยังไงหละ" ไอ้ใหญ่ยังคงเป็นคนพูด ไอ้สองตัวนั้นได้แต่เป็นลูกตามอย่างเดียว
"อาทว่า พี่อย่าแทนตัวเองว่าพี่เลย มันไม่เข้า แทนว่าเหี้ยเหอะ เหมาะกว่าเยอะ" น้องสาวผมแดกดันใส่ โห้โครตเจ็บ ขนาดผมนั่งฟัง ผมยังรู้สึกจี้ดขึ้นมาเลย ตอนนี้พวกไอ้ใหญ่คงสุดๆอะ
"เออ พวกพี่มันเหี้ย แต่เหี้ยเพราะรักน้องใครหละ" ไอ้ใหญ่ยังคงสวนกลับ หลังจากอึ้งไปพักนึง
"รักหรอ นี่รักหรอเนี่ย พึ่งรู้นะเนี่ย ว่ารักเขาทำกันแบบนี้ ไม่เห็นแก่ตัวเล้ย" น้องสาวยังคงสวนต่อแทนผม ปากมันร้ายจริงๆ
"แล้วจะให้พวกพี่ทำไงบอกมาดิ" ไอ้ใหญ่ยังคงถามคำถามเดิม
"อาทว่า พี่ถามตัวพวกพี่เองเหอะ ว่าพี่คิดไงกับมัน แต่ถ้าจะขอโทษ ก็ไปขอโทษมันเองแล้วกัน แต่อาทไม่รู้นะว่ามันยังจะกล้าเจอหน้าพวกพี่หรือป่าว มันคงเข็ดหละ ความไว้ใจคงไม่มีแล้วมั้ง" มันพูดรัวเหมือนไม่ได้หายใจ แต่คนฟังคงเจ็บจุกโครตๆ อะผมว่านะ
"ไปเหอะพี่ ไปดูน้องเราเหอะ ป่านนี้คงจะฆ่าตัวตายไปเรียบร้อยแล้วมั้ง คนที่มันไว้ใจกลับหักหลังมันหมด น่าสงสารน้องหวะ คงทำกรรมมาเยอะ" น้องสาวผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินออก หันหลังมาพยักหน้าให้ผมนิดหน่อย เพื่อเป็นการบอกให้ผมตามมันไป ผมก็จะลุกแต่ไอ้ใหญ่จับแขนไว้
"ไอ้ฮาร์ท กรูเสียใจจริงๆ หวะ" มันพูดพร้อมน้ำตาที่คลอๆ
"กูไม่รู้หวะ กูก็ไม่กล้าเชื่อมึงแล้วไอ้ใหญ่" ผมพูดพร้อมกับตบบ่ามันเบาๆ สองที ก่อนที่จะเดินตามน้องสาวผมออกมา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
