ตอนที่ 35 สถานการณ์ที่แย่ที่สุด
ตอนนี้ผมนอนหลับอยู่บนเตียง เสียงประตูถูกเคาะอย่างแผ่วเบา อย่างมีมารยาท เสียงเบาๆ และอบอุ่นที่สุดในชีวิตของผมดังขึ้น
"เฟย.. ตื่นหรือยังลูก" เจ้าของเสียงพูดพร้อมกับเปิดประตูเข้ามาอย่างเบาที่สุด เพราะกลัวผมจะตื่น ผมหยีตามองเล็กๆ เพราะตายังไม่สามารถสู้แสงสว่างจากประตูที่สาดเข้ามาได้ แม่ของผมอยู่ในชุดเตรียมตัวจะออกไปขายของ เข้ามาพร้อมกับ นั่งลงด้านข้างผม ลูบหัวผมเบาๆ
"หม่าม้าไปขายของแล้วนะ อย่าลืมไปเรียนหละ" แม่ผมบอกก่อนที่จะเอากระเป๋าสตางค์ขึ้นมา พร้อมกับยื่นธนบัตรสีเทาเจ็ดใบส่งให้ผม ที่สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่ก็ยังเอื้อมมือมารับเพราะว่ามันเป็นของสำคัญ ที่ขาดไม่ได้ และผมก็อยากได้อยู่แล้วด้วย
"เก็บดีๆหละ เดี๋ยวจะหาย ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่เราหนะ" แม่ผมทำเสียงดุขึ้นนิดหน่อย ก่อนที่จะหอมเข้าที่แก้มผมเบาๆ และปิดประตูเดินออกไป
สภาพผมตอนนี้อยากนอนมากมาย แต่เงินที่อยู่ในมือหละ มันจะหายไหม แต่แล้วยังไงหละ ห้องผมนี่มันจะหายไปไหนได้ มันก็ต้องอยู่ในนี้หละ
ผมเลือกที่จะกำเอาไว้ให้แน่นเพราะกลัวว่ามันจะหาย ผมกำจนเกร็งไปทั้งตัว เงินตั้งเจ็ดพันแหนะ ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ แล้วหลับต่อ
ผมลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ เห็นไฟรถหลายๆ คันกำลังเคลื่อนผ่านไป ผมอยู่ในรถนี่ ในรถพี่สาว ผมลุงขึ้นหันไปมอง เห็นเวย์ทำสีหน้าตกใจ เหงื่อเต็มร่างกาย
"เป็นไรหรือเปล่า เมื่อกี้เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น" เสียงมันยังคงถามรัว และน้ำเสียงตื่นตระหนก ผมเป็นอะไรไปหรอ? ผม งง จัง
"แกเป็นอะไร เกร็งไปทั้งตัวเลย ชักหรอ? หรือว่าอาการกำเริบ" พี่สาวผมก็ถามรัวต่อจากมัน พร้อมกับขับ อีโว ของมันด้วยความเร็ว บนถนนศรีนครินทร์
"ใครเป็นอะไร" ผมยังถามด้วยความรู้สึกมึนๆ อยู่ ตอนนี้เวย์ก้มลงมาจูบผมที่หัว
"เฮ้อ..." เสียงเวย์มันถอนหายใจยาว
พี่สาวผมก็ยังคะยั้นคะยอถามผมว่าผมเป็นอะไร ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรเพราะผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ
"ก็แก เกร็ง กำมือแน่น ไม่ยอมปล่อย เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ ข้าก็เลยนึกว่าแกช๊อคอะดิ นึกว่าจะตายซะอีก นิ่งไปเลย สรุปแล้วแกเป็นอะไร" พี่สาวผมอธิบาย อาการของผมเมื่อสักครู่ อาการที่พวกเขาเข้าใจผิดว่าผมเป็นอะไรสักอย่างแหละ
"ก็แค่ฝันเฉยๆ ฝันว่า..." ผมก็เล่าเรื่องในความฝันให้พี่สาวผมและเวย์ฟัง
ตอนนี้เสียงเครื่องยนต์และเสียงท่อเบาลงแล้ว พร้อมกับอาการขำในสิ่งที่ผมเล่า และสิ่งที่ผมเป็นเมื่อสักครู่นี้ อะไรฟ่ะเนี่ย ขำทำไม?
ในตอนนี้พี่สาวผมเมื่อรู้ว่าผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ก็ทำสีหน้าเครียดมากกว่าเดิม ตายังมองถนนข้างหน้า ผมเห็นเวย์ก็มีอาการเช่นเดียวกัน
"แกลองมองไปข้างหลังดิ" พี่สาวผมพูดน้ำเสียงเรียบๆ
ซีรี่ 3 ที่ผมคุ้นเคย และเวย์ก็คุ้นเคยเช่นเดียวกันเพราะว่ามันเคยขับเมื่อไม่นานมานี้ ตามติดรถของพี่สาวผมอยู่
"ก็ไอ้เวย์มันอุ้มแกลงมา พวกพี่ใหญ่อยู่ข้างล่างกันครบ ข้าเกือบห้ามไม่ได้แหนะ แต่ยังดีเพราะว่าแกเกร็งๆ แล้วก็กำมือแน่น ทุกคนไม่รู้ว่าแกเป็นอะไร เหมือนคนจะตาย เพราะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ข้าเลยเสนอมาว่าต้องรีบไปโรงพยาบาล เพราะแกเป็นอะไรไม่รู้ เดี๋ยวจะตายซะก่อน พวกมันก็เลยหยุดเรื่องที่ไอ้เวย์นอนอยู่กับแกไว้ก่อน แล้วปล่อยให้อุ้มมาที่รถข้าเนี่ยหละ แล้วตอนนี้แกไม่ได้เป็นอะไรแล้ว จะบอกกับพวกมันยังไง" พี่สาวผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เครียดขึ้นเรื่อยๆ พูดรัวเหมือนไม่หายใจ สงสัยยังคงตกใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่
ผมหันไปมองหน้าเวย์ทันที ในตอนนี้หน้าซีด ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา แววตาวิตกเล็กๆ ผมคิดได้ทันทีเลยว่าตอนนี้คงมีปัญหาใหญ่มากๆ แล้ว เพราะว่าพวกพี่ใหญ่เองก็ไม่อยากให้ผมไปไหน ไปอยู่กับใคร แต่พวกเขารู้ไหมว่า ตอนที่พวกเขาเถียงกันอยู่บนห้อง เวย์มันนอนอยู่ในห้องผม พวกเขาจะรู้ไหมว่าโจทย์หัวใจ คนที่ทำให้ผมนั้นเปลี่ยนไป คนที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ๆ กับพวกเขาเพิ่มมากขึ้นนั้น กลับอยู่ใกล้ตัวพวกเขาแค่นั้นเอง
"เวย์เป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเอื้อมไปลูบหน้ามันเบาๆ ที่ตอนนี้เหงื่อตกมากขึ้น
"เฟยไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ แค่ฝันจริงๆ นะ" มันมองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงอยู่ แต่แววตาก็ยังแฝงไว้ด้วยความกังวล แสดงว่ามันห่วงผมมาก ผมคงจะแสดงอาการผิดปกติจริงๆ แหละ แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรนิ ผมก็แค่ฝัน ฝันที่มันคล้ายจริงมากๆ ผมกลัวว่าเงินจะหายเลยกำแน่นไปหน่อย และก็เกร็งมากไปด้วยเพราะกลัวเงินจะหลุดหายไป แล้วที่ไม่ตื่นเนี่ยก็เป็นเพราะสองรอบติดกัน มันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา ก็เลยตื่นยากไปนิด
"แล้วแกจะเอายังไงกับพวกนั้นวะ น้อง" พี่สาวผมถามกลับขึ้นมาเพื่อหาทางออก
"ขับรถกลับบ้านเหอะ เป็นไงเป็นกัน" ผมตั้งสติได้แล้วตอนนี้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ มันทำให้ผมคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง และผมจะต้องเริ่มทำมันเสียเดี๋ยวนี้ ก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป
พี่สาวผมถามย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะกลับรถที่สี่แยก แล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน ตอนกลับรถได้สักพัก พี่ใหญ่ โทรเข้าเครื่องพี่สาวผม คงถามว่าทำไมไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว พี่สาวก็ตอบไปตามสไตล์ของมัน แล้วก็วางไป บนรถ เวย์พยายามบ่ายเบี่ยงที่จะกลับไปพร้อมผม หาข้ออ้างต่างๆ นาๆ เพื่อที่จะไม่กลับไป มันกลัวอะไรอยู่เนี่ย
"เวย์ไม่อยากให้เฟยต้องเลิกกับพี่ใหญ่เพราะเวย์" เสียงนุ่มๆ ของมันดังขึ้น หลังจากที่เราเถียงกันในรถได้สักพัก
"เวย์ไม่รู้หรอก สถานะมันเป็นยังไง เชื่อใจเฟยดิ ถ้าเวย์พร้อม เฟยก็จะพร้อมเหมือนกัน" ผมพูดพร้อมจับมือเวย์เอาไว้แน่นๆ
"แล้วแกไม่กลัว พวกนั้น ฆ่ามันหรือไง" พี่สาวผมถามแทรกขึ้นมาแบบน้ำเสียงเรียบๆ
"ลองดูดิ ใครกล้าก็ลองดู" ผมพูดแบบมั่นใจ เพราะยังไงๆ ผมก็มีไม้ตายอยู่ดี
ถนนในยามราตรีแบบนี้ รถวิ่งน้อยมากๆ ไม่นาน ผมก็กลับมาถึงบ้าน
ผมรีบลงจากรถโดยเร็วที่สุดพยายามรีบเปิดประตูบ้านที่เป็นประตูเหล็กม้วน ที่เปิดยากพอสมควร แต่ไม่ทันแล้ว พี่ใหญ่วิ่งตามเข้ามาด้วยความเร็ว เวย์ตั้งท่าพร้อมเหมือนกับรับรู้ว่าจะต้องเจออะไร
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
