หัวข้อ: My First Boyfriend Part 3:By Katesnk

[panpan]

จะบอกว่าตามอ่านเรื่องนี้มาหลายรอบมาก เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่อ่านที่ไม่ใช่แฟนฟิคของคู่โปรดของเรา ตั้งแต่นั้นมา เราเลิกอ่านนิยายแนวชาย-หญิงเลย

[va_yu]

ทำไมตัดฉับยังงี้ค่ะ...ทำร้ายจิตใจเป็นอย่างมาก 
ไม่ยอมนะคะ ไม่ยอม....


อ่านตอนนี้แล้ว น่ารักมากค่ะ..เหมือนนั่งอยู่ในเหตุการณ์จริง
เรียวน่ารักอ่ะ เปิดใจรับเดียร์เต็มๆเลย..ส่วนเดียร์ขำดีอ่ะ
ทำเหมือนถือไพ่เหนือกว่า ในขณะที่ใจอ่ะแพ้เรียวไปหมดแล้ว

ขอบคุณคุณไต๋มากนะคะ 

[anawas]

โห...อุตสาห์รอฉาก...แบบซาดิสม์   

[B_O_M]

หึ คนโพสใจร้าย

จะแปลงร่างเป็น เดียร์ ตามไปหลอกหลอนเลย!!
 

[cavalli]

โหหหหหหห


อ่านตอนแรกๆๆๆ ตกใจ หมดเรยยย นึก ว่า จะ................ ซะแร้วววว





อืมม แต่ บรรยา กาศ ดี ขึ้น แร้วววว




.....เรากลับมารักกันอีกครั้ง หัวใจยังมีเธอเสมอ ได้กลับมาเจออย่างที่ ใจเราต้องการ....

[ka[ze]na]

ลุ้นแทบตาย เอ้อ 
กลับมารักกันอีกครั้ง ตามที่หัวใจร่ำร้อง

น่าร๊าก ดีจัง อิๆๆๆ
 

[sukie_moo]

 

บรรยากาศเริ่มดีขึ้นแล้ว 

น่ารักจัง คู่นี้

[หนอนแก้ว]

นึกว่าจะ...     ซะอีก
     เลย

[ltahset]

 

ขอบคุณค่ะ

^^

[katesnk]

มาเป็นกำลังใจให้น้องไต๋ค่ะ

[anna1234]

บทที่ 55

“แล้วเรียวก็จะต้องยอมรับกับใครต่อใครว่าเป็นแฟนผมด้วย ผมไม่อยากหลบๆซ่อนๆไปทั้งชีวิตนะ เป็นแฟนกันก็ต้องเปิดเผยให้คนรอบข้างรู้ด้วย สำหรับผมน่ะยินดีเปิดเผย แต่เรียวน่ะทำได้หรือเปล่า”

ข้อเรียกร้องของเดียร์ ทำให้ผมลำบากใจมาก การรักใครสักคนหนึ่ง เราต้องทำถึงเพียงนี้เลยหรือ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ดูปกติสักเท่าไหร่ เนื่องจากผมและเขาเป็นผู้ชายด้วยกัน การเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราทั้งสอง เป็นเรื่องที่เสี่ยงต่อคำครหาเหลือเกิน ผมอาจจะต้องสูญเสียงานประจำที่ทำ รวมถึงเพื่อนที่เคยคบหากันด้วยก็ได้ ถึงแม้ว่าผมจะตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกเขา แต่พอถูกคาดคั้นแบบนี้ ผมก็เลยรู้สึกว่าผมยังคงทำใจไม่ได้ที่จะรับการเปลี่ยนแปลง

“ผมรู้ว่ามันลำบากใจ เราอาจจะยังไม่เริ่มข้อนี้กันในทันทีทันใดก็ได้ ค่อยเป็นค่อยไปนะครับ”

น้ำเสียงของเดียร์อ่อนโยนลงมาก เขาคงรับรู้ได้ถึงความอึดอัดของผม และคงไม่อยากจะบีบคั้นผมมากจนเกินไป ผมยิ้มให้กับเดียร์ เขายิ้มตอบผม ท่าทางเข้าอกเข้าใจ แต่ผมมีคำตอบให้กับตัวเองแล้วว่าเรื่องนี้ มันควรจะจบลงที่ตรงไหน

“ถ้ามันจำเป็นสำหรับการตกลงเป็นแฟนกัน ฉันก็จะพยายามทำมันให้ได้นะ”

แววตาของเดียร์วาวโรจน์ เขาฉีกยิ้มกว้างให้กับผม ท่าทางดีอกดีใจ

“ขอบคุณมากครับ ที่พยายามจะทำตามสัญญาของเรา ยังมีอีกนะ คือผมอยากให้เรียวเปิดใจตัวเองให้กว้าง ยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้น อย่าฝืน หรือ อย่าแอนตี้มันนะครับ ถ้าเรียวมัวแต่ดื้อดึง ไม่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นแบบครั้งก่อนๆ การใช้ชีวิตคู่ของเราคงพังทลายแน่นอน”

“ได้ ฉันสัญญา”

ตอบไปแล้ว แต่ก็คิดในใจว่า โธ่เอ๊ย เจ้าเด็กบ๊อง ถ้าฉันไม่เปิดใจ ฉันจะต้องวิ่งไล่ตามนายแบบนี้เหรอ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เมื่อไหร่จะพูดจบเสียที อยากกอดใจแทบขาดแล้ว

“มีอะไรที่ฉันต้องทำความเข้าใจอีกหรือเปล่าในสัญญาฉบับนี้”

“ตอนนี้ไม่มีแล้ว ถ้ามีแล้วจะบอกครับ”

“อ้าว มีการเพิ่มเติมสัญญากันได้ด้วยเหรอ”

ผมถามเขายิ้มๆ เดียร์ยิ้มอายๆตอบผม รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจผมเป็นสุข ภาพตอนที่ผมกับเขาต่อรองกันตอนทำสัญญาครั้งแรกวาบเข้ามาสู่หัวสมอง ตอนนั้นเขาถามแบบที่ผมถามเขาอย่างนี้เหมือนกัน

“อื้มครับ ......เอ้านี่ เรียวเซ็นต์สัญญาเลยสิครับ ผมเซ็นต์ไว้แล้วนะ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เด็กหนุ่มชี้ให้ผมดู ตรงช่องที่เขาเว้นว่างไว้ ซึ่งมีลายเซ็นของเขาอยู่แล้วทั้งสองชุด ผมเซ็นต์เสร็จ เขาก็เก็บไว้ชุดหนึ่ง แล้วยื่นให้ผมชุดหนึ่ง ใบหน้าของเขายิ้มแย้มอย่างมีความสุข ท่าทางโล่งใจ

“ใครละเมิดสัญญาก่อน ไม่ทำตามข้อตกลง เท่ากับสัญญานี้จะสิ้นสุดลงทันที เข้าใจไหม”

ผมเน้นย้ำคำสัญญากับเขา มั่นใจว่าตนเองไม่มีทางทำผิดข้อตกลงหรอก เพราะผมรักเขาอย่างมากมาย มีแต่เดียร์เท่านั้นแหละที่จะเป็นคนที่ทำให้สัญญายกเลิกเพราะเบื่อผมไปเสียก่อน หรือไม่ก็เจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่า แต่ผมจะไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด

“คร้าบบบบบบบบ”

เขาลากเสียงยานคาง ทำหน้าทะเล้น ยิ้มให้ผมทั้งปากและตา เดียร์วางเอกสารที่ถืออยู่ในมือไว้บนโต๊ะ แล้วเดินมาโอบกอดผมไว้ในวงแขน ท่าทางเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ ผมรู้สึกเป็นสุขใจยิ่งนัก ยอดรักของผมกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว เขาไม่ได้เกลียดหรือโกรธผม ตรงกันข้าม ผมกลับมีความรู้สึกว่า เขายังคงรักผมอยู่ไม่เสื่อมคลาย และอาจจะรักมากยิ่งกว่าเดิม

“เป็นแฟนกันตั้งแต่วันนี้เลยนะครับ ที่รัก”

เขาถือวิสาสะจูบที่หน้าผากผมแล้วเลื่อนมาที่ดวงตา ผมพยายามแกะมือเขาออกจากตัว แต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ไม่ดีกว่า ขอเวลาฉันเตรียมตัวเตรียมใจหน่อย”

นึกครึ้มเลยแกล้งเขาเล่นดีกว่า

“เมื่อไหร่ดีครับ”

เขาถามพลางจูบผมอีกที่ข้างแก้ม

“เริ่มเดือนหน้าเลยแล้วกัน”

ผมแกล้งบอกเขาด้วยประโยคเดียวกับที่เคยพูดไว้ตอนครั้งแรก แต่ใจจริงแล้วอยากจะบอกเขาว่าผมน่ะ ยอมเป็นแฟนกับเขาตั้งแต่ตอนที่เขาเดินเข้ามาในห้องแล้ว

“เดือนหน้าเหรอ ก็พรุ่งนี้แล้วสิ…..”

เขาถามยิ้มๆ ตาที่จ้องมองผมเปล่งประกายหวานซึ้ง

“เจ้าเล่ห์จริงๆนะ ยอดรักของผม อย่าให้ผมรอนานเกินไปนะครับ ผมจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว ยิ่งเลื่อนไปไกลเท่าไหร่ คุณก็หนีผมไปไม่พ้นอยู่ดี เพราะหัวใจของคุณอยู่ที่ผมแล้วใช่ไหมครับ แล้วทำไมไม่ทำให้เรื่องของเราสองคนมันจบลงอย่างสมบูรณ์เปี่ยมไปด้วยความสุขเร็วๆล่ะครับ”

พ่อยอดขมองอิ่มทำเป็นรู้ดีเชียวนะว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมเองก็ไม่อยากปกปิดความรู้สึกตัวเองเสียด้วยสิ ก็ผมรักเขาจริงๆนี่นา

“แสนรู้จริงๆ ...........ก็ได้ งั้นเริ่มวันนี้เลยแล้วกัน”

ผมบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เด็กหนุ่มแนบศีรษะของเขาเข้ากับศีรษะของผมแล้วรัดร่างผมแนบแน่น ผมเบียดตัวเข้าแนบร่างของเดียร์ให้มากที่สุด รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากตัวเขามาสู่ร่างกายผม
“ที่จริงเรียวก็อยากจะได้ผมเป็นแฟนเร็วๆไม่ใช่หรือครับที่รัก”

เขาถามผมด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ผมยิ้มอายๆไม่ตอบว่าอะไร แต่ใช้สองมือโอบกอดเขาตอบบ้าง เดียร์นิ่งไปชั่วอึดใจ จากนั้น เขาก็ก้มลงจูบไซร้ไปทั่วใบหน้าและลำคอของผม เนิ่นนานทีเดียวกว่าที่เขาจะปล่อยผม เดียร์มองผมด้วยดวงตาที่บอกความรู้สึกทั้งมวลในใจเขา ผมจ้องเขากลับด้วยความรู้สึกรักใคร่ในตัวเด็กหนุ่มเช่นเดียวกัน

“เราหายโกรธกันแล้วใช่ไหม”

เด็กหนุ่มพยักหน้า มองผมตาแป๋ว

“ดีใจจังเลย คิดว่าเดียร์จะไม่ยกโทษให้ฉันซะแล้ว ขอโทษนะกับเรื่องที่ผ่านมา กว่าที่ฉันจะรู้ว่าหัวใจตนเองต้องการอะไร ก็เกือบที่จะสายไปแล้ว”

พูดไปตามความรู้สึกตัวเอง ไม่อยากปิดกั้นอะไรอีกแล้ว

“ผมเองก็คิดว่าเราคงไม่มีโอกาสได้เป็นแฟนกันอีกแล้ว ตอนออกจากบ้านคุณมา ทิ้งทุกอย่างไปเบื้องหลัง ผมเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกแต่ว่าคุณคงเกลียดผม แล้วไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่มีวันที่คุณจะตามหาผม หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างทรมาน สองอาทิตย์ที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างชอกช้ำ และ อาทิตย์ที่สาม อาทิตย์ที่สี่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งถึงอาทิตย์ที่ห้าที่คุณปรากฏกายขึ้น เพื่อขอร้องให้ผมกลับไป มันทำให้ชีวิตของผมได้พบกับทางสว่าง รู้ว่าคุณคงมีใจให้ผมบ้างแล้ว แต่ผมไม่แน่ใจเลยครับ เลยต้องหาทางพิสูจน์”

“อื้ม แล้วไง ฉันก็พิสูจน์แล้วนี่ ว่าฉันจริงใจกับเดียร์แค่ไหน”

ผมย้อนถามอย่างเห็นขัน

“อื้ม รู้แล้วครับ เรียวรู้ไหม เมื่อกี้ผมลำบากใจมากแค่ไหนที่จะไม่มองร่างเปลือยของคุณ มันทำให้ผมเกิดอารมณ์มาก อยากจะลงมือปลุกปล้ำ ทำรักกับคุณเสียเดี๋ยวนั้นเลย แต่ผมก็กลัวจะเสียเรื่อง ยิ่งคุณมาทำท่าอ้อนๆแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยแบบนั้น ผมยิ่งรู้สึกรักคุณมากขึ้นอะครับ เกือบจะห้ามใจไม่อยู่แล้ว”

เด็กหนุ่มพึมพำอย่างมีความสุข เขาทำกริยาอ้อนๆกับผมแบบเดิม คงจะหายโกรธผมแล้วจริงๆ ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของเขาอีกครั้ง

“เมื่อกี้ก็ลุ้นแทบตาย กลัวว่าคุณจะไม่ตกลงทำสัญญากับผม พอคุณเซ็นต์ชื่อ ผมโล่งใจมากเลยรู้ไหม แทบไม่เชื่อเลยว่าเรียวจะตกลงง่ายๆ ยอมเป็นแฟนของผมไปตลอดชีวิต ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี้คุณปฏิเสธข้อตกลงนี้ตลอดมา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรียวอาจจะรู้สึกผิดที่ทำให้ผมร้องไห้ ต้องการชดใช้ช่วงเวลาที่เสียไปให้กับผม หรืออาจจะรู้สึกสงสารผมก็ได้ ผมไม่กล้าคิด ไม่กล้าหวังว่าเรียวจะรักผม แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมก็รู้สึกเป็นสุข ผมต้องขอบคุณนะครับที่เรียวไว้ใจผมอีกครั้ง ผมจะทำให้เรียวมีความสุขตลอดเวลาของการเป็นแฟนกันเลยครับ”

เขากล่าวคำสัญญาเสียงอ่อนเสียงหวาน ผมเลยตัดสินใจบอกถึงสิ่งที่อยู่ในใจผมให้เขาฟัง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“อันที่จริง ฉันก็ไม่อยากจะทำสัญญากับเดียร์หรอกนะ.......”

ผมยังไม่ทันพูดจบประโยค เดียร์ก็อุทานออกมา หน้าสลดลง

“ทำไมล่ะ หรือว่าผมฝืนใจให้เรียวทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ ใช่ไหมครับ......................”

“เปล่าหรอก ฉันเต็มใจนะ แต่ที่ฉันพูดหมายถึงว่า ไม่จำเป็นจะต้องทำสัญญากับฉันหรอก เพราะว่า ถึงอย่างไร ฉันก็ตกลงตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเดียร์ไปตลอดชีวิต ฉันน่ะ มันโง่เอง ที่ปล่อยเดียร์หลุดมือไป พอเดียร์จากไปแล้วฉันเพิ่งได้รู้หัวใจตัวเองว่า ฉันรักเดียร์มากขนาดไหน ฉันรู้ว่าทำผิดกับเดียร์ไว้มาก อยากขอโทษต่อทุกสิ่งที่ทำลงไป พยายามที่จะไปง้อ แต่เดียร์ก็ไม่ใส่ใจเลย ฉันเกือบตัดใจไปแล้ว ถ้าไม่บังเอิญว่าเดียร์จับตัวฉันมาอีก.....”

คำพูดต่างๆพรั่งพรูออกมาจากส่วนลึกในใจ เดียร์นั่งฟังเงียบๆ ตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของผม พยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด

“รู้ไหม ตอนที่ฉันเห็นเดียร์ก้าวเข้ามาในห้อง หัวใจฉันร่ำร้อง อยากจะโผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเดียร์ และยอมให้เดียร์ทำทุกอย่างกับร่างกายฉัน ตอนที่เดียร์ถ่ายวิดิโอนั่นไว้อ่ะ ฉันรู้ว่าเจ้าสิ่งนั้น ต้องถูกใช้เป็นเครื่องมือสำหรับการแบล็คเมล็แน่นอน เดียร์คงต้องการให้ฉันทำอะไรให้สักอย่าง แต่ฉันไม่กลัวหรอก เพราะฉันพร้อมจะทำตามที่บอกทุกประการ เดียร์รู้ไหม ฉันน่ะ .........ฉันรักเดียร์มาก อยากให้เดียร์มาเป็นแฟนฉันไปตลอดชีวิต ไม่จำเป็นต้องแบล็คเมล์ หรือทำสัญญาอะไร ฉันก็พร้อมแล้วที่จะใช้ชีวิตร่วมกันเดียร์น่ะ”

ในที่สุดผมก็ยอมรับกับเขาไปตรงๆว่าผมรู้สึกอย่างไร เดียร์หัวเราะเบาๆ เขากอดผมไว้แนบแน่น พลางใช้มือข้างหนึ่งเชยคางผมขึ้นมา แล้วมอบจูบที่หวานล้ำให้ ผมสอดมือทั้งสองข้างโอบรอบคอของเขา มือข้างหนึ่งซุกไซร้เข้าไปที่เรือนผมดำสลวยนั่น เราต่างแลกจูบกันโดยไม่มีใครยอมเลิกราก่อน

“เรียวรักผม อยากอยู่กับผมจริงๆใช่ไหมครับ ผมดีใจมากเลย ห้ามหลอกกันนะครับ บอกมาแบบนี้แล้ว เรียวก็ต้องรับผิดชอบทุกคำที่พูดนะครับ ถ้าโกหกผมอีก ผมจะหนีเรียวไปให้ไกลจนคุณตามหาไม่เจออีกเลย”

เด็กหนุ่มกระซิบเสียงขู่ มือไม้เป็นปลาหมึกขณะจับต้องตัวผม

“ไม่นะ ครั้งเดียวก็พอแล้ว อย่าหนีไปอีกเลย ใจฉันจะขาดเสียให้ได้ ฉันสัญญาว่าจะรักเดียร์คนเดียว แล้วก็ไม่ทำให้เดียร์ผิดหวังเสียใจ”

ผมตอบเขาไปด้วยเสียงที่เกือบไม่เป็นเสียง เพราะอารมณ์กำลังกระเจิดกระเจิงเนื่องจากถูกเดียร์ปลุกเร้า เขาลูบคลำคลึงเคล้นผมไปทั่วตัว ในขณะที่ผมก็กอดจูบซุกไซร้เขาตอบเหมือนกัน มันเหมือนว่าเราสองคนหลงทางกลางทะเลทราย ขาดอาหารและน้ำที่จะช่วยประทังชีวิตให้รอด ต้องอดอยากหิวโหย ครั้นมาเจอแหล่งน้ำเข้า ก็ต่างโจนทะยานเข้าดื่มกินราวกับว่ากลัวน้ำจะหมดต้องอดอีก
เราสองคนต่างตักตวงความสุขใส่ตัวอย่างเต็มที่ ให้สาสมกับที่ได้สูญเสียเวลาดีๆไปช่วงหนึ่ง ผมยอมให้เดียร์ทำกับผมทุกอย่าง โดยร่วมไม้ร่วมมือกับเขาด้วย เดียร์มอบความรักที่แสนหวานทว่าร้อนแรงให้กับผม ทุกสัมผัส ทุกจังหวะลีลาที่เคลื่อนไหวอยู่บนเรือนกาย ทำให้ผมแทบขาดใจ เพลิงพิศวาสโฮามอยู่ทั่วตัวเราทั้งสอง เดียร์นำทางผมสู่สวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมถึงกับขาอ่อน หมดเรี่ยวหมดแรง ต้องนอนซบอยู่กับแผ่นอกของเดียร์เพื่อพักผ่อนร่างกาย

“ดีใจจังเลย ที่ได้กอดเรียวไว้แนบอกแบบนี้ แถมซ้ำยังได้กุ๊กกิ๊กกับเรียวตั้งหลายครั้งเลย ชอบมากๆเลยอ่ะ เรียวละครับ ชอบไหม”

เด็กหนุ่มถามผมด้วยน้ำเสียงสดชื่น เขาไม่มีทีท่าว่าเหนื่อยเลย กลับรู้สึกกระปรี้กระเปร่า เหมือนมีอะไรบางอย่างไปช่วยจุดพลังในตัวของเขา

“ไม่ตอบได้ไหม ทำไมต้องถามด้วยล่ะ อายเป็นเหมือนกันนะ”

ตอบออกไปอย่างเขินๆ รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว เด็กหนุ่มหัวเราะกิ๊กกั๊ก เขาพลิกตัวขึ้น ให้ผมนอนข้างล่าง โดยมีเขาก้าวขึ้นมาทาบทับ เดียร์ส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ผม

“ทำไมถึงมาหาผมช้านักละครับ ตั้งห้าอาทิตย์แน่ะ รอนานมากเลยนะ”

“เดียร์เองก็ไม่มาหาฉันเหมือนกัน ฉันก็รอเดียร์อยู่”

“เวรกรรม ...โธ่ รอผมเหรอ ผมไม่กล้านี่นา ผมคิดว่าเรื่องที่นายศักดิ์ชายพูดเป็นจริง คุณอยากเลิกกับผม เพราะคุณเห็นงานสำคัญกว่า และผมไม่ต้องการดึงคุณให้ตกต่ำลง”

เดียร์อธิบายถึงสาเหตุที่ไม่ยอมมาหาผมให้ฟัง

“แต่ฉันก็มาตามหาเดียร์แล้วนะ จนเจออ่ะ ฉันรู้สึกตัวว่าอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเดียร์ มีแต่ร่างกาย แต่ไม่มีหัวใจ ฉันจะยังเป็นคนอยู่ได้ไง ไม่อยากใช้ชีวิตแบบหุ่นยนต์น่ะ”

พอผมพูดจบ เดียร์ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับผม

“เห็นผมสำคัญสำหรับคุณแล้วใช่ไหม ดีใจจังเลยที่ได้ยินแบบนี้”

“เดียร์ถามจริงๆเถอะ สงสัยมานานแล้ว ที่เดียร์ทำรุนแรงกับฉันวันนั้น เดียร์โกรธฉันหรือ”

ตัดสินใจถามออกไป เพราะอยากรู้จริงๆว่าเขาโกรธผมหรือเปล่า เดียร์มองหน้าผมนิ่ง ดวงตาของเขามีแววสำนึกผิด

“ครับ โกรธจริงๆ งอนหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่คุณไม่บอกความจริงกับผม โกรธเรื่องคุณแคท โกรธเรื่อง นายศักดิ์ชาย ทุกอย่างมันไม่แน่ชัด ไม่รู้อันไหนจริงอันไหนลวง เชื่อฟังคำพูดใครไม่ได้เลย ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่ ถูกคุณหลอกอยู่ตลอดเวลา มันเป็นอารมณ์ประมาณว่าทั้งรักทั้งแค้นครับ โกรธเรียว แล้วก็เกลียดตัวเองด้วยที่ทำให้คุณมารักผมไม่ได้ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตอนลงมือกับคุณอยากเบามือให้นะ แต่ว่า พอทำไป ใจมันนึกถึงแต่ว่าคุณหลอกผม คุณเกลียดผม คุณอยากเลิกกับผม สติมันก็เลยขาดผึง เผลอทำรุนแรงไปไม่ยั้ง ผมเสียใจมากด้วย ต้องขอโทษคุณมากนะครับ ที่ทำให้เรียวเจ็บตัวขนาดนั้น”

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ เป็นใครก็คงจะโกรธเหมือนกัน”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ผมบอกเด็กหนุ่มเพื่อให้สบายใจ ที่จริงผมก็เข้าใจแบบนั้น ว่าเด็กหนุ่มคงไม่ได้อยากทำร้ายผม แต่ความโกรธ ทำให้ทำรุนแรงไป

“ตอนที่คุณสลบไป ผมก็ได้สติ เห็นมือคุณเลือดไหลไม่หยุด ตกใจมากเลยนะครับ รู้สึกแย่มากๆเลย ที่ทำกับคุณแบบนั้น เรียวคงจะเจ็บปวดแทบขาดใจ ผมเลยไปตามหมอให้มาช่วยทำแผลให้คุณน่ะครับ อยากจะอยู่เฝ้าพยาบาลคุณ แต่ก็ต้องตัดใจออกจากบ้านไปครับ”

ท่าทีที่สำนึกผิดนั้น ทำให้ผมรู้สึกสงสารเขาอย่างจับใจ พ่อหนุ่มคงผมเองก็คงจะเจ็บปวดไม่แพ้กัน ที่เห็นผมบาดเจ็บแบบนั้น ซ้ำยังต้องตัดใจที่จะไม่ดูแลผมทั้งๆที่ยังเป็นห่วง เขาคงต้องต่อสู้กับมโนธรรมที่อยู่ในใจมากพอดู

“บ้านสวยมากเลยเดียร์ ฉันชอบมากเลยนะ โดยเฉพาะม่านดอกลีลาวดี นั่นน่ะ นี่ถ้ามันไม่เหี่ยวเสียก่อนฉันคงเก็บไว้ตลอดเลยนะ”

เปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อให้เด็กหนุ่มสบายใจขึ้น เขาทำตาโต หน้าบานไม่ยอมหุบ

“ถ้าชอบ ผมจะไปทำให้ใหม่อีกครับ นี่เราซื้อต้นลีลาวดีมาเพิ่มอีกดีไหมครับ ปลูกไว้ดูดอกสวยๆของมันเพลินตาดีครับ”

“เอาสิ แล้วแต่เดียร์แล้วกัน”

ผมยกให้เขาตัดสินใจ เด็กหนุ่มยิ้มกริ่มที่ผมมอบความไว้วางใจให้เขา เดียร์ซุกจมูกลงที่ซอกคอของผม และหอมฟอดใหญ่

“โทษทีนะครับ ผมหาห้องไม่ได้เลย ผมเลยมาขอยืมห้องของไอ้พี่บอยก่อน พอดีว่ามันมาหาผม ผมก็เลยขอยืมห้องมันแล้วลักพาตัวคุณมานี่แหละ อาจจะดูแปลกๆไปหน่อย แต่มันก็ใช้ได้ดีนะ ข้าวของในห้องนี้ พี่บอยบอกว่าจะหยิบจะจับอันไหนก็ใช้ได้เลย มันเพิ่งสั่งซื้อมา สะอาด ปลอดภัยเราจะได้เปิดซิงกันเป็นคู่แรกเลย เรียวอยากใช้อันไหน บอกได้นะครับ วิธีการใช้คงไม่ยาก ผมเป็นเด็กหัวไวอยู่แล้ว เรียวก็รู้”

เดียร์พึมพำอู้อี้ เพราะทั้งจมูกและปากของเขากำลังซุกไซร้ซอกคอของผมอยู่ มือไม้พัลวันอยู่กับเรียวน้อย คำพูดของเขาทำให้ผมนึกถึงตุ๊กตาเซ็กส์ทอยเรียวจังที่เจ้าเด็กบ้าคนนี้ทำจนพัง แล้วก็หัวเราะขึ้นมา

“ไม่เอาหรอก ฉันไม่ใช่ของเล่นแบบเรียวจังนะ ที่เดียร์จะเอาโน่นเอานี่มาทดลองกับฉัน เดี๋ยวก็ได้พังกันพอดี”

“แหม เรียวก้อ ใครว่าเรียวเป็นของเล่นของผมกันนะ เรียวเป็นตัวจริงของผมต่างหาก ไม่มีตัวสำรองอะไรทั้งนั้น......”

คำพูดของเขาทำให้ผมชื่นใจได้อย่างประหลาด เด็กคนนี้ รักผม แล้วผมก็รักเขามากด้วย ระหว่างที่ผมกำลังชื่นชมอยู่กับคำพูดของเด็กหนุ่ม เดียร์ก็รุกเร้าผมหนักขึ้น ผมเลยซัดผลัวะเข้าที่มือที่กำลังคลึงเคล้นน้องชายของผมอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วแสร้งต่อว่าเขา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[anna1234]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“นี่ไง...... ที่เดียร์กำลังทำอยู่นี่แหละ จับต้องฉันอย่างกับเป็นของเล่น”

“แน๊.....ก็ใครจะอดใจไหวล่ะ แหม ที่รักของผมน่ารักและหวานไปทั้งตัวแบบนี้ อ่ะ”

ผมครางอือ เมื่อน้องชายของผมเติบโตขึ้นอีกครั้ง มือของเดียร์ช่างมหัศจรรย์เสียจริง ทั้งๆที่เขารักกับผมนับครั้งไม่ถ้วนในคืนนี้ จนผมเพลียใจแทบขาด แต่เขาก็ยังสามารถปลุกเร้าให้ผมตื่นตัวขึ้นมาใหม่ได้อีก ดูเหมือนเดียร์จะพึงพอใจที่ได้ยินเสียงครางกระเส่าจากผม เขายิ่งเร่งมือหนักขึ้น

“เดียร์จ๋า ไม่เหนื่อยหรือไง”

ผมถามเดียร์เสียงกระเส่า เดียร์หยุดมือ และถามผม

“เมื่อกี้เรียกผมว่าอะไรนะครับ..”

“....เดียร์....”

“ไม่ใช่ไม่ได้เรียกแบบนี้นะครับ แต่มันหวานกว่านี้”

“เมื่อกี้ .....ก็เรียกแบบนี้นี่.”

ผมรู้สึกเขิน หน้าแดงก่ำ

“อยากให้ผมลงโทษจนกว่าจะพูดหรือครับ”

เดียร์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ผมรู้ว่าเขามันเขี้ยว อยากจะลวนลามผม มากกว่าหมั่นไส้ ผมยิ้มอย่างยอมแพ้ คนรู้ทันแถมยังหูไวตาไวแบบเขา ใครจะไปปกปิดอะไรเขาได้ รู้งี้ไม่มีแฟนเป็นอดีตนักมวยดีกว่า เพราะผมไม่มีทางหลบเลี่ยงสายตาอันคมกริบ และหูที่พร้อมจะได้ยินทุกอย่างแม้กระทั่งเสียงกระซิบได้แบบเขา

“เดียร์จ๋า.....”

“อะไรนะครับ ดังๆหน่อย”

ผมรู้ว่าเขาแกล้ง เมื่อผมยังนิ่งเฉย เดียร์ก็กัดเข้าที่ไหล่ผม จนผมร้องครางออกมา

“เดียร์จ๋า”

ผมเรียกเขาเสียงดังกว่าเดิม ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆด้วยความพึงพอใจจากเขา จากนั้นไหล่ข้างที่ถูกกัด ก็เย็นขึ้นจากลิ้นของเดียร์ที่ไล้เลียลงมา

“รักเรียวจัง รักมาก รักที่สุดเลย ไม่รู้ว่าจะอธิบายเป็นคำพูดสวยๆอย่างไรดีถึงจะทำให้เรียวรู้ว่าผมรักเรียวมากแค่ไหน”

“ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอก แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าเดียร์รักฉัน แล้วฉันก็รักเดียร์มากด้วยเช่นเดียวกัน”

“เรียวรักผมตรงไหนเหรอ บอกได้ไหม”

เด็กหนุ่มถามผม ในขณะที่ปากยังวนเวียนอยู่แถวๆซอกคอและใบหู ผมรู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก

“ตรงที่เดียร์ทำกับข้าวเก่งมั๊ง....”
“แค่นั้นเองน่ะเหรอ.....แย่จัง”

“จริงๆนะ ตั้งแต่เดียร์หายไป ไม่มีใครทำกับข้าวอร่อยๆให้กินเลย ต้องกินข้างนอกตลอดเลยอ่ะ เดียร์ทำกับข้าวได้ถูกปากมากที่สุด ฉันชอบที่เดียร์ทำให้กินทุกอย่างเลย”

เดียร์ทำปากยื่น บ่นอุบอิบ

“เชอะ ที่แท้ก็คิดกับเราแค่เป็นพ่อครัวคนหนึ่งเท่านั้น”

“เปล่าน้า .....ยังชอบตรงที่เดียร์ดูแลฉันอย่างดี ช่วยทำความสะอาดบ้านช่องให้ ดูแลเจ้าหญิง ซักผ้า รีดผ้า เดียร์ทำให้ฉันสบายจนเคยตัวฉันขาดเดียร์ไม่ได้เลยรู้ไหม”

“เห็นเราเป็นแค่คนใช้หรือนี่”

เด็กหนุ่มทำหน้างอนๆ

“ไม่เคยเลยนะ .......ก็เดียร์ถามว่าชอบตรงไหน ฉันก็บอกไปตามที่ฉันรู้สึกน่ะ ฉันรักเดียร์ตรงที่เดียร์ดูแลฉันเป็นอย่างดี เดียร์ทำให้ฉันมีความสุขเวลาอยู่ใกล้ เดียร์ทำให้ฉันรู้สึกว่าจะขาดเดียร์ไม่ได้อีกต่อไป หากขาดเดียร์แล้ว ฉันจะไม่มีคนทำอาหารอร่อยๆให้ทาน ไม่มีคนคอยดูแลให้ความอบอุ่น เดียร์เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว เป็นหัวใจของฉัน ถ้าไม่มีเดียร์ฉันก็อยู่ไม่ได้”

ปฎิเสธเสียงหลง พร้อมทั้งอธิบายให้เขาเข้าใจความรู้สึกของผม

“ก็ได้.....เหตุผลดีขึ้นมาหน่อย แล้วเรื่องกุ๊กกิ๊กล่ะ ไม่เห็นพูดถึงเลย ที่ผมทำให้ เรียวชอบหรือเปล่าครับ มีความสุขบ้างไหม เรียวอยากจะมีอะไรกับผมทุกวัน เหมือนที่ผมคิดจะทำกับเรียวหรือเปล่าอ่ะ”

เดียร์เปลี่ยนมาทำสีหน้าและแววตาเจ้าชู้ใส่ผม

“อื้ม.....มันพูดยากนะ......ขอไม่ตอบได้หรือเปล่า”

เล่นถามแบบนี้ ใครจะตอบได้ เด็กบ้าเอ๊ย ถ้าไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำ ป่านนี้ผมคงเตะเขาตกเตียงไปแล้ว ของแบบนี้ จะมาถามกันบ่อยๆได้ไง ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนี่ เคยแต่ถามผู้หญิงที่ผมเคยมีอะไรด้วยว่ามีความสุขหรือเปล่า ผมทำเก่งบ้างไหม แต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นฝ่ายถูกถามเสียเอง แล้วในสถานการณ์ที่ผมตกเป็นฝ่ายรับเสียด้วย ไอ้หมอนี่จะทำให้ผมอายไปถึงไหนกันหนอ

“แค่พูดว่าชอบ กับ ไม่ชอบ ไม่เห็นจะยากเลย ดูสิ ผมยังพูดได้เลย สำหรับผมแล้ว ผมชอบที่จะทำให้เรียวมีความสุข ชอบกอดเรียว ชอบที่จะจูบ แล้วก็สัมผัสเรียวไปทุกซอกทุกมุม ผมรักหัวใจของเรียว รักร่างกายนี้ อยากจะให้เราสองคนเป็นหนึ่งเดียวกันไปตลอด เวลาที่ผมอยู่ในตัวของเรียว ผมมีความสุขมากเลยครับ มันเหมือนว่าเราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีก ไม่มีอะไรมาแยกเรียวไปจากผมได้ มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษที่สุดในโลก ผมรู้ว่า ผมเรียกร้องเรียวมากเกินไป เหมือนเป็นคนที่ไม่เคยพอ แต่ความจริงแล้วการที่ผมทำรักกับเรียวไม่ใช่แค่การระบายทางเพศ แต่มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น มันคือความผูกพันธ์ มันคือการแสดงออกให้รู้ว่าผมรักเรียวแค่ไหน ผมอยากทำให้เรียวมีความสุขครับ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

สิ่งที่เดียร์พูดยังความปลาบปลื้มมาให้ผม ความรักที่เขามีให้มันช่างมากมายเหลือคณานับ แล้วอย่างนี้ ผมจะปล่อยให้เขาหลุดมือผมไปได้อย่างไร คนที่รักและพร้อมจะทำทุกอย่างให้ผมได้ถึงขนาดนี้ แค่ร่างกายเขาเป็นชาย แล้วผมต้องเปลี่ยนบทบาทตัวเองเวลาใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน เรื่องนั้นอาจจะเป็นอุปสรรคอยู่บ้าง แต่ผมว่าด้วยความรักที่เราสองคนมีให้กัน เราคงผ่านมันไปได้ และสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

“ฉันชอบสิ ชอบเหมือนกัน ถ้าไม่ชอบจะร่วมมือด้วยทำไมล่ะ ไม่สังเกตบ้างหรือ ว่าไม่ขัดขืนเหมือนแต่ก่อนแล้ว”

บอกออกไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมได้พูดทุกอย่างที่อยากให้เขารู้ไปแล้ว มันเหมือนเป็นการเปิดตัวเปิดใจ ยอมรับเดียร์เข้ามาสู่ชีวิตของผม ปล่อยให้เขานำพาผมไปสู่หนทางแห่งความสุข

“อื้ม เห็นแล้วละครับ ไม่ดิ้นหนี แถมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วย น่ารักจริงๆ ที่รักของผม ดีใจจริงที่หัวใจเราตรงกัน ต่อจากนี้ไปเราอย่าทะเลาะเบาะแว้งกันเลยนะ เราสองคนต้องช่วยกันประคับประคองความรักของเราให้อยู่ได้ตลอดรอดฝั่งนะครับ”

“ได้ครับผม”

ผมรับคำแล้วยิ้มให้ เด็กหนุ่มยิ้มตอบ จากนั้นเราสองคนก็จูบกันอีก เดียร์ไล่ดูดลิ้นผมจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ผ่านไปเกือบสิบนาที เดียร์ก็ถอนปากของเขาออก พลางยิ้มให้ผมหูตาแพรวพราว

“เรียวครับ จะเป็นอะไรไหม ถ้าหากว่า ผมจะขอให้เรียวเลิกเรียกตัวเองว่า ฉัน แต่เป็นเรียกตัวเองอย่างอื่นแทน ผมอยากสนิทกับเรียวมากกว่านี้นะครับ”

“จะให้เรียกว่าอะไรดีล่ะ ฉันก็ไม่ชินนี่ จะให้เรียกตัวเองว่า “ผม” เหรอ”

“เรียกตัวเอง ว่าพี่เรียวก็ได้ ดีไหมครับ เพราะเรียวก็อายุมากกว่าผม แล้วมันก็ดูเป็นกันเองดีนะครับ นะ ได้ไหม”

เดียร์ทำเสียงอ้อน

“อยู่ในข้อสัญญาหรือเปล่า”

ผมแหย่เขา เดียร์เลยแกล้งขบหูผม แล้วเอาจมูกพร้อมคางสากๆจากหนวดเคราที่เพิ่งขึ้นซุกไซร้แถวซอกคอที่ไวต่อสัมผัสของผม ทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาด้วยความจั๊กจี้

“นี่แน่ะ ขอดีๆก็ต้องให้มาดีๆสิครับ อย่างกวนสิ”

“โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ ก็ได้ครับ”

“ดีมาก ต่อไปนี้ต้องเรียกตัวเองว่าพี่เรียวนะครับ”

“ได้จ้า เอ้อ เดียร์ครับ ฉันเอ๊ย พี่เรียวมีอะไรให้เดียร์ด้วยนะครับ”
พอเดียร์ปล่อยผมออก ผมก็ผละจากเขาลุกเดินไปที่กระเป๋าหนังใส่เอกสารที่ผมถือติดไปด้วยทุกครั้งตอนไปหาเดียร์ เปิดกระเป๋ารื้อค้นของที่ต้องการออกมา

ผมเดินถือกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินตรงมาหาเดียร์ เปิดกล่องออก แล้วยื่นไปให้เด็กหนุ่ม เดียร์รับมันมาถือไว้ แล้วหยิบแหวนทองคำขาวทรงสี่เหลี่ยมแบบผู้ชายรูปทรงทันสมัย มีเพชรเม็ดเดียวไม่ใหญ่นักประดับอยู่บนเรือนแหวนออกมาจากกล่อง เขาพลิกแหวนไปมาเพื่อดูข้างใน แต่มันไม่มีข้อความอะไรทั้งนั้น เพราะผมไม่ได้ให้ช่างสลักไว้ เพราะเกรงว่าจะเสียรูปทรง และความสวยงามของแหวน เขาทำหน้าผิดหวัง จนผมรู้สึกขำ

“ไม่มีหรอกคำว่า my dear น่ะ เพราะคำนั้น มันไม่จำเป็นต้องไปสลักไว้ที่แหวนหรอก แค่อยู่ในใจของพี่เรียวก็พอ พี่เรียวอยากให้เดียร์มานานแล้วรู้มั๊ยครับ ตั้งแต่วันที่เดียร์ออกไปจากชีวิตพี่เรียว แล้วพี่เรียวก็รู้ว่าพี่เรียวขาดเราไม่ได้ นี่พี่เรียวไปสั่งเขาทำแหวนวงนี้ให้ ที่จริงทำไว้ก่อนวาเลนไทน์ ตั้งใจจะให้เป็นของของขวัญแทนความรักของพี่เรียวที่มีต่อเดียร์ ให้เดียร์ใส่ไว้แทนสร้อยของพี่ที่หายไปไงล่ะ แต่เราก็มางอนกันเสียก่อน แต่พี่เรียวก็เอาติดตัวไปไหนต่อไหนด้วยตลอดเวลาเลยนะ เพื่อว่าถ้าเจอเดียร์เมื่อไหร่ พี่ก็จะมอบมันให้กับเดียร์ ดูสิ ชอบไหม”

“โอ๊ยยยย ขอบคุณมากเลยครับพี่เรียว ผมชอบมากเลย พี่เรียวน่ารักมากที่สุดในโลกเลย”

เด็กหนุ่มโน้มตัวมาจูบผมที่ข้างแก้ม เขายื่นแหวนกลับคืนมาให้ผม แล้วพูดเสียงอ้อนๆว่า

“พี่เรียวสวมแหวนให้ผมหน่อยได้ไหมครับ...”

ใบหน้าอ้อนๆ ที่มีรอยยิ้มอย่างเป็นสุขฉาบฉายไปทั่ว ช่างน่ารักยิ่งนัก ผมคว้ามือข้างซ้ายของเดียร์ขึ้นมาจูบ จากนั้นก็บรรจงสวมแหวนให้ที่นิ้วนางของเขา มันใส่ได้พอดี เด็กหนุ่มยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาชูมือที่มีแหวนที่ผมสวมให้ขึ้นมาดู

“สวยมากเลย พี่เรียวซื้อที่ไหนมาหรือครับ”

เขาถามผม ท่าทางเขาชอบแหวนวงนี้มาก

“ร้านนายทรงพล”

ผมบอกเขายิ้มๆ เด็กหนุ่มหน้างอขึ้นมาทันที

“อีตานั่นทำกับพี่เรียวถึงขนาดนั้น ยังจะไปอุดหนุนเขาอีก”

“ก็แหม ช่างมันเถอะครับ เขาเองก็สำนึกผิดแล้ว คงเลิกเจ้าชู้อีกเด็ดขาด หลังจากถูกน้องแซ่บแทงเอาเจ็บสาหัสขนาดนั้น”

“สงสารแซ่บนะครับ คงคับแค้นใจน่าดู แต่ก็ดีแล้วที่อีตาทรงพลไม่เอาเรื่อง ไม่งั้นผมนี่แหละจะช่วยซ้ำ เกลียดนักตั้งแต่หลอกพี่เรียวไปปล้ำแล้ว ถ้าไม่เห็นกับแซ่บที่ขอไว้ ไอ้แก่นั่นตายคามือผมแน่”

“ดีแล้วล่ะ พี่ไม่อยากให้เดียร์ไปทำร้ายใครรู้ไหมครับ พี่เป็นห่วงเดียร์นะ”

“ครับ ไม่ทำแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ผมจะดูแลพี่เรียวไม่ให้คลาดสายตาเลย หน้าหวานๆแบบนี้ ใครๆก็จ้องจะงาบ แต่อย่าหวังเลย เมียผมห้ามใครแตะ”

[the_pooh9]

 

พี่น้อง คู่นี้
หวานไปม้ายยยย
  +1

[111_1]

 

   

[ka[ze]na]

อ่ะนะ
 
"เมียผม ห้ามใครเเตะ"

อ่ะจร๊า คุณน้องเดียร์ แต่อย่าเผลอ ไม่แตะหรอก แต่จะลักพาตัว
ฮ่าๆๆๆๆ


 

[va_yu]

หวานกันซะ

ขอบคุณมากค่ะ

[panpan]

 

[cavalli]

helblue boys



หวานชื่น รื่นรมณ์



คิคิ



ขอไห้ เป็น อย่าง นี้ ตลอดไป น่ะ คร้าบบบบบ

[everytime]

  พี่เรียว ก่ะ น้องเดียร์ 



  มีตอน พิเศษมั้ยเนี่ยยยย

[anna1234]

บทที่ 56

ไม่พูดเปล่า เดียร์กลับรั้งผมไว้ในอ้อมแขน แล้วจูบผมอีกอย่างมันเขี้ยว ผมหัวเราะคิกคักเพราะหนวดที่ขึ้นมาเป็นตอๆของเขาระคายผิวหน้าของผม

“นี่นี่นี่ พี่เรียวครับ ผมเองก็มีอะไรให้พี่เรียวเหมือนกันนะ”

“อะไรล่ะ”

“รับรองพี่เรียวต้องเซอร์ไพรส์แน่ แต่ถ้าเห็นแล้ว ต้องรับปากว่า จะไม่โกรธผมนะ”

ผมพยักหน้า เดียร์จึงลุกขึ้นเดินตรงไปยังกล้องวิดิโอที่เขาตั้งไว้ที่ปลายเตียง ผมใจหายวาบลืมไปสนิทเลยว่าเด็กหนุ่มตั้งกล้องเอาไว้ตรงนั้น ป่านนี้ภาพที่เราสองคนมีอะไรกันคงถูกบันทึกเอาไว้ในวิดีโอจนหมดแล้ว เดียร์ปลดกล้องออกแล้วเดินยิ้มกริ่มมาหาผม เขายื่นกล้องมาให้

“เมื่อกี้ถ่ายไว้หมดเลยเหรอ”

โอ๊ยรู้สึกอับอายจังเลย ผมโมโหตัวเองที่มัวแต่เกิดอารมณ์พิศวาส จนไม่ทันสังเกตอะไร เดียร์ยังไม่หยุดยิ้ม บุ้ยใบ้ให้ผมเปิดดูในกล้อง ผมกดปุ่มเพื่อเปิดดูภาพ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า ไล่ไปมาหลายๆปุ่ม ทั้งเดินหน้า ถอยหลัง ก็ไม่เจออะไร ผมชักเอะใจที่ผมไม่พบอะไรเลย

“ไม่มีภาพระหว่างเราเมื่อครู่นี้อยู่ แสดงว่าเมื่อกี้ไม่ได้ถ่ายเอาไว้เหรอ”

“ครับ”

เดียร์ทำหน้าทะเล้น ผมเลยเขกหัวเขาดังโป๊ก เด็กหนุ่มร้องโอ๊ย คลำหัวป้อยๆ

“นี่หลอกพี่เรียวมาตั้งแต่แรกเลยเหรอเดียร์”

“ครับ.... ไม่คิดว่าพี่เรียวจะเชื่อนี่ คนแก่อะไร หลอกง่ายจัง”

“ใจร้าย”

ผมแกล้งงอนเขาบ้าง แต่ใจรู้สึกยินดี ที่ผมมองเดียร์ไม่ผิด เด็กนี่ ไม่มีวันทำร้ายผมจริงๆด้วย เขาแค่ขู่ผมไปอย่างนั้น เพื่อให้ผมตกลงทำสัญญาเป็นแฟนกับเขาอีก เดียร์ช่างน่ารักเสียเหลือเกิน แล้วแบบนี้ จะไม่รักได้ไง

“โอ๋ๆ อย่าโกรธเลยครับ พี่เรียวน่าจะดีใจนะ ที่อย่างน้อยๆ เดียร์ของพี่เรียว ก็ไม่คิดที่จะทำเรื่องไม่ดี เพื่อบังคับให้พี่เรียวมารักนะครับ”

“แต่ก็หลอกจนเชื่อสนิทน่ะแหละ ต้องยอมทำตามสัญญาจนได้”

“ก็ไหนบอกว่า ถึงไม่ทำสัญญาก็ยอมไง”

“มันก็ใช่อยู่ แต่งอนน่ะ ที่เดียร์มาหลอกอีกแล้ว นี่วางแผนการทุกอย่างไว้ตั้งแต่ต้นใช่ไหม”
แสร้งทำเป็นว่ายังไม่หายงอน เดียร์จะได้ง้อผมอีก


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ใช่ครับพี่เรียว ที่ไม่พูดกับพี่เรียว หนีตลอดตอนที่พี่เรียวไปหาที่ร้านกาแฟ นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการอ่ะครับ ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ จะรู้ได้อย่างไรละครับ ว่าพี่เรียวรักผมจริงๆ และอยากให้ผมกลับไป ไม่ใช่แค่รู้สึกผิดที่ทำกับผม หรือยอมเพราะกลัวว่าจะถูกแบล็คเมล์ ตอนที่แกล้งทำเป็นถ่ายรูปพี่เรียวตอนโป๊อ่ะ ก็กลัวพี่เรียวจะจับได้นะครับ แต่พี่เรียวเอาแต่คิดว่าผมจะแก้แค้นเอาคืนกระมัง ก็เลยไม่ทันได้สังเกตว่ากล้องไม่เดินเลยแม้แต่นิดเดียว”

“พี่เรียวก็ไม่เชื่อว่าเราจะทำอย่างนั้นกับพี่หรอก รู้นะว่ารักพี่เรียวมาก แต่ถ้าทำจริงพี่เรียวก็บอกตั้งแต่แรกแล้วไง ว่า ถึงอย่างไร ก็ยอมอยู่แล้ว….”

พูดยังไม่ทันจบประโยค คนที่นั่งข้างๆ ก็คว้าผมเข้าไปกอดแล้วกระซิบถามข้างหู

“จริงอ่ะ”

“จริงสิ”

“รักจังเลย คนแก่โง่.....เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ต้องทำตัวให้เชื่อถือได้นะครับ พูดว่ารัก แล้วก็ต้องรักผมจริงๆด้วย อย่าหลอกเด็กนะพี่เรียว มันบาปกรรมนะครับ”

“เด็กบ้า......พูดมากอยู่ได้ ก็บอกไปแล้ว ว่ารักไง ถ้าไม่รักจะยอมให้ถ่ายเหรอ ตอนที่ไม่รู้ว่าเดียร์แกล้งน่ะ พี่เรียวก็คิดไว้แล้วว่าเอาไงเอากัน ยอมเพราะรัก เดียร์ต่างหากล่ะ ต้องสม่ำเสมอกับพี่ด้วยนะ ถ้าพี่เรียวเปลี่ยนตัวเองเพื่อเรา เดียร์ก็ต้องให้ความมั่นใจว่าจะรักและอยู่กับพี่ไปตลอด ห้ามหนีกันไปไหนด้วย รู้ไหม พี่เคยอกหักกับผู้หญิงมาครั้งหนึ่ง เจ็บจนตาย ตอนนี้ พี่เปลี่ยนใจมารักผู้ชาย ไม่อยากจะผิดหวังอีกครั้ง กลัวว่าคราวนี้จะเจ็บมากไปกว่าเดิม”

ผมทวงคำมั่นกับเขา เด็กหนุ่มรับคำ ท่าทางเขาดูจริงจังมาก ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นฉาบฉายไปด้วยความสุขที่แสดงออกมาให้เห็นทั้งแววตาและรอยยิ้ม ผมกอดเดียร์ตอบอย่างแนบแน่น

“พี่เรียวรักเรามากรู้ไหม เจ้าเด็กปีศาจ มาทำเสน่ห์เล่ห์กลให้พี่เรียวหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น ถ้ามาทิ้งกันไป เจอดีแน่ ”

ทำเป็นขู่เขาไปงั้นเอง ในใจเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นว่าเดียร์จะไม่มีวันทิ้งผม เด็กหนุ่มไม่ตอบ เขาโอบกอดผมแล้วดันให้นอนลงบนเตียง และจูบซุกไซร้ผมใหม่ ทำท่าจะเริ่มบทอัศจรรย์ต่อ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นหน้าประตูห้อง มันเป็นเสียงดังปังๆถี่ยิบ เหมือนมีมือของคนหลายคนมาเคาะเพื่อเรียกคนในห้องให้ออกไป เดียร์ทำหน้าอย่างขัดใจ เขาลุกขึ้น แล้วหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาพันกาย เดียร์บอกให้ผมเข้าไปอยู่ในห้องน้ำก่อน เดี๋ยวเขาจะจัดการกับมารหัวใจพวกนั้นเอง
ผมถามว่าใคร เขาก็ไม่ยอมตอบ ได้แต่ยิ้มให้ผม แล้วรุนหลังผมให้เดินเข้าห้องน้ำ จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดประตูห้อง

เสียงเดียร์เอะอะเอากับพวกที่มาขัดจังหวะความสุขของเราสองคน มีเสียงโวยวายตอบกลับเซ็งแซ่ ผมได้ยินเพราะผมไม่ได้ปิดประตูห้องน้ำ แล้วเสียงเดียร์กับคนพวกนั้นก็ค่อนข้างดังมาก มีเสียงที่ผมคุ้นหูอยู่ด้วย แต่ผมยังจำไม่ได้ในทันทีว่าเป็นเสียงใคร รู้แต่ว่าผมต้องรู้จักคนพวกนั้นแน่นอน

ผมได้ยินเดียร์ทำเสียงดังใส่คนๆหนึ่ง ชื่อของเขา ทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง ผมได้ยินเดียร์เรียกคนที่เขากำลังโวยใส่ว่า ไอ้พี่บอย ผมไม่แน่ใจว่าจะใช่ พี่ชายหื่นกามคนที่เคยมีปัญหากับเดียร์หรือเปล่า ถ้าใช่ ทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ เขามาตามหาตัวเดียร์หรือเปล่านะ จะเกิดอะไรขึ้นกับที่รักของผมไหม

ตอนแรกที่เดียร์บอกผมว่าห้องนี้ยืมคนที่ชื่อบอยมาผมก็ยังไม่คิดอะไร คิดแต่ว่าคงเป็นเพื่อนของเดียร์ พอมาได้ยินอีกครั้ง มันทำให้ผมสะดุดใจมาก ผมกังวลใจเหลือเกิน อยากจะออกไปยืนเคียงข้างเดียร์เผื่อเขาต้องการความช่วยเหลือ แต่จากการฟังเสียงที่ค่อนข้างดังของเดียร์ ไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังมีปํญหาอย่างที่คิด

สิ่งที่ผมได้ยินจากเสียงที่ค่อนข้างดังของเดียร์ก็คือ เขาต่อว่าต่อขานบรรดาคนที่ยืนอยู่หน้าห้องว่า มาขัดขวางความสุขของเขาทำไม เขากับผมปรับความเข้าใจกันได้แล้ว และกำลังรื้อฟื้นความทรงจำที่ดีร่วมกัน

มีเสียงหนึ่งบอกว่า เดียร์ใช้เวลาอยู่ในห้องนานมาก พวกเขารอลุ้นว่าเป็นยังไง เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์เป็นไปด้วยดี ก็ขอแสดงความดีใจด้วย

อีกเสียงหนึ่งพูดว่า ให้ออกมาชมโลกภายนอกบ้างได้แล้ว ใจคอจะอยู่ในห้องไม่ออกมาหรือไง เ

ดียร์ก็เถียงคนพวกนั้นว่า ผมกับเขากำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน ขอให้คนพวกนั้นอย่าได้ริอ่านเป็นกว้างขวางคอ มิฉะนั้นจะโดนดีกันถ้วนหน้า

ผมได้ยินเสียงโห่ฮา หัวเราะกิ๊กกั๊ก จากคนเหล่านั้น เป็นทำนองชอบอกชอบใจ

แต่แล้วเสียงของคนที่ชื่อบอยก็ดังขึ้น เขาบอกกับเดียร์ของผมว่า เข้าไปปรับความเข้าใจกันอย่างลึกซึ้งตั้งนานแล้ว ยังไม่พอใจหรือไง นี่มันก็เกือบสองวันเข้าไปแล้ว ควรจะพักซะบ้าง อย่าทำตัวบ้าพลังนักเลย ข้าวปลาอาหารจะไม่กินหรือไง อีกอย่างเขาจะใช้ห้องนี้ด้วย ให้รีบออกมาได้แล้ว เขารู้ว่าทั้งผมและเดียร์คงมีเรื่องที่จะพูดคุยกันมากมาย ตามประสาคู่รักที่เพิ่งกลับมาคืนดีกัน แต่ให้ช่วยไปทำอะไรกันที่บ้านให้ไกลหูไกลตาพวกเขาได้ไหม พวกเขาทนได้ยินเสียงครวญครางดังลั่นอย่างมีความสุขของผมกับเดียร์ไม่ไหวแล้ว มันทำให้พวกเขาตบะแตก และเกิดอารมณ์ แต่ไม่รู้จะไประบายที่ไหน

ผมรู้สึกมีเลือดสูบฉีดไปทั่วหน้า เมื่อได้ยินประโยคนั้น นี่ผมไม่รู้เลยว่า เราสองคนไม่ได้อยู่กันตามลำพัง แต่มีคนอื่นอยู่ด้วย จึงปลดปล่อยอารมณ์ตัวเองออกไปเต็มที่ นึกแล้วก็อายยิ่งนัก

เดียร์หัวเราะดังลั่นด้วยความชอบใจ เขาบอกกับคนเหล่านั้นไปว่า มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ถ้าหากใครมีแฟนน่ารักแบบเขา ก็คงอดใจไม่ไหว แต่เพื่อให้ทุกคนไม่ต้องด่าวดิ้นไปด้วยความริษยา เขาจะพาผมกลับบ้านของเรา ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้ห้องนี้อีกต่อไปแล้ว เดียร์ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงเพื่ออาบน้ำอาบท่า เพราะทั้งผมและเขาต่างเหนียวตัวด้วยกันทั้งคู่

คนพวกนั้นเป่าปากกันเปี๊ยวป๊าว แซวเดียร์กับผมเสียงลั่น ผมได้ยินเดียร์ขู่ว่าจะเล่นงานคนพูดมาก พร้อมกับไล่คนพวกนั้นให้ออกไปรออยู่ข้างนอก เดี๋ยวถ้าเขากับผมพร้อม จะลงไปคุยด้วย จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเดียร์ปิดประตูเป็นการยุติการสนทนา

“พี่เรียวครับ เดี๋ยวเราอาบน้ำกันดีกว่า เราต้องคืนห้องให้เขาแล้วล่ะครับ เจ้าของห้องมาทวงแล้ว เขาว่าเขาจะใช้บ้าง เราสองคนทำให้พวกเขาเกิดอารมณ์กันครับ”

เดียร์เดินเข้ามาหาผมในห้องน้ำ เขาปลดผ้าขนหนูพาดไว้ที่ราว แล้วรั้งผมให้เดินตามเข้าไปนั่งในอ่างสีแสบทรวงนั่น เขาเปิดน้ำ จากนั้น ก็กอดจูบผมอีกครั้ง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“เดี๋ยวสิ....ไหนบอกว่าจะอาบน้ำกันไง”

ผมท้วงเสียงสั่น เพราะเดียร์ไม่ยอมหยุด เขาลูบไล้เนื้อตัวผมไปมา

“น้ำยังไม่เต็มอ่างเลย มาต่อกันก่อนนะ เมื่อกี้ถูกขัดจังหวะ เราสองคนยังไปไม่ถึงไหนเลย”

“แต่เราทำกันหลายครั้งมากแล้วนะ พี่เรียวว่า เราควรจะกลับกันได้แล้ว...”

“แค่ 5 ครั้งเอง ไม่เห็นจะมากมายตรงไหนเลย”

เขาทำหน้าดื้อๆ ปากกับมือไม่ยอมหยุดการเคลื่อนไหว ผมรู้สึกปวดหนึบแถวท้องน้อย ความปรารถนาที่มีในตัวของเดียร์ก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ แต่คราวนี้ ผมต้องพยายามยับยั้งเขา ไม่ปล่อยให้เดียร์ทำตามอำเภอใจ เราไม่ได้อยู่กันตามลำพัง มีคนที่รู้เรื่องของผมกับเดียร์อยู่ในบ้านนี้ด้วย พวกเขารู้ว่าเราสองคนกำลังทำอะไรกันในห้อง ผมไม่อยากจะเดินออกไปจากบ้านนี้ โดยมีสายตาของคนหลายคนมองตามอย่างล้อเลียน

“จะบ้าเหรอเดียร์ พี่ถูกทำ 5 รอบนะครับ พี่เรียวแทบไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว แข้งขาก็อ่อนไปหมด ขืนเดียร์ทำอีก พี่ต้องตายคาอกเดียร์แน่เลย”

มีเสียงหัวเราะหึหึหึตอบกลับมา

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับพี่เรียว แต่ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าพี่เรียวเหนื่อย ผมหยุดก็ได้ ถึงแม้จะเสียดาย แต่เพื่อพี่เรียวแล้ว ผมไม่อยากจะดึงดัน อยากให้พี่เรียวรู้สึกดีกับมัน เหมือนที่ผมรู้สึก ผมชอบทุกครั้งที่อยู่ในตัวพี่เรียว ผมตระหนักได้ถึงความอบอุ่นเมื่อเราสองคนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แค่ 5 ครั้ง ผมยังคิดว่าไม่พอด้วยซ้ำ อยากเข้าๆออกๆในตัวพี่เรียวให้บ่อยกว่านี้อีก”

“แหม ตัวเองเป็นคนทำนี่นา จะไปรู้สึกรู้สาอะไร พี่เรียวถูกทำ บ่อยๆ มันก็ทั้งเหนื่อย แล้วก็เจ็บเหมือนกันนะ”

“ถ้าหากผมทำเบาๆ จะให้ผมทำอีกใช่ไหมครับ”

เดียร์ทำหน้าทะเล้น มือซุกซนของเขาหยอกเย้าอยู่กับน้องชายตัวน้อยของผม

“นี่ หยุดๆพอได้แล้ว ทะลึ่ง แล้วก็ลามกเกินเด็กนะเรา พี่เรียวคิดว่าเรารีบอาบน้ำกันดีกว่านะ เดี๋ยวเจ้าของห้องเขาจะรอ อีกอย่างนะ พี่เรียวว่าห้องนี้ มันดูแปลกๆเหมือนเจ้าของเป็นพวกซาดิสม์ยังไงไม่รู้ รีบคืนห้องให้เขาดีกว่า”

“พี่เรียวไม่ชอบเหรอครับ ที่จริงอุปกรณ์ในห้องนี้น่าสนใจดีนะครับ เจ้าของห้องเขายินดีให้เราใช้อ่ะครับ อยากใช้อันไหน ก็ได้เลย พี่เรียวไม่สนใจบ้างเหรอ”

“ไม่เอา เด็กบ้า........”

เดียร์หัวเราะคิกคัก พอเห็นผมทำหน้าดุๆใส่เขา ที่รักของผม ก็ส่งยิ้มอ้อนๆมาให้

“ก็ได้ครับ ไม่ใช้ของพวกนั้นแล้วก็ไม่ทำต่อตอนนี้ก็ได้ แต่พี่เรียวต้องสัญญานะครับว่า ถ้าไปถึงบ้านแล้ว พี่เรียวจะยอมให้ผมทำอีก”

“ยังไม่เหนื่อยหรือไงหือ.....”

ผมถามเขายิ้มๆ เดียร์ส่ายหน้า

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[โน๊อา]

มาให้กำลังใจ (หลังจากหายหัวไปนาน)


 


ปล.แจกแต้มคนขยันลงเรื่อง ตอนอากาศร้อนด้วย อิอิ

[va_yu]

แวะมาอ่าน และขอบคุณคนโพสค่ะ 

[sukie_moo]

  5 ครั้ง 

พี่เรียวฟ้าเหลืองแล้วมั้งหน่ะ   น้องเดียร์

แต่เอ๋ น้องเดียร์กะไอ้พี่บอย ดีกันแล้วเหรอ????

[ltahset]

 

^^
ขอบคุณค่ะ

[everytime]

  น้องเดียร์เอ๋ย!!!!!!!!   


  ต้องเข้าใจพี่เรียวหน่อยลูก 



  สังขารไม่เท่ากันอายุปูนนี้แล้ว 5 รอบก็เก่งแล้วลูก



 :m7:เดี๋ยวพี่แกก็สำลัก(ความสุข)ตายหรอก 

[ka[ze]na]

เหอะๆๆๆๆ

[cavalli]

อิจฉา อย่าง แรง นิ


ขอไห้ เป็น อย่าง นี้ ตลอด ไป น่ะ
รัก ษาไว้ไห้ดีดี ล่ะ



คิคิ

 

[sasa]

ฮิ้ว....น่ารักเหลือเกิน คนเราเวลามีความรัก แ ละเ ข้าใจ  กันอะไร ๆ ก็สวยงามไปให้ 
มาต่อเร็ว ๆ นะ อ่าน แ ล้วมีความสุข  อ่ะ 

[anna1234]

บทที่ 56.1

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ไม่หรอก มีแรงเหลือเฟือเลยครับ ช่วงที่ไม่เจอพี่เรียวตั้งห้าอาทิตย์น่ะ ผมไม่ได้ยุ่งกับใครเลย ได้แต่เก็บกดอารมณ์เอาไว้ ตอนนี้ ขอชดเชยเวลาที่หายไปก่อนครับ ผมอยากจะสำรวจร่างกายของพี่เรียวให้ทั่ว อยากจับจองเป็นเจ้าของ อยากเก็บรายละเอียดทุกอย่างในตัวพี่เรียวให้หมดครับ อยากจะให้แน่ใจว่าทั้งร่างกายและจิตใจดวงนี้ ของพี่เรียว เป็นของผมอย่างแท้จริง จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดมากครับ ว่าใครจะมาแย่งพี่เรียวไปจากผมอีก คิดแล้วก็อยากตั๊นหน้าไอ้เฒ่านั่นนัก อาศัยจังหวะที่ผมเผลอ ปล่อยพี่เรียวคลาดสายตาไปนิดเดียว มันบังอาจคิดจะมาทำร้ายยอดรักของผม โชคดีที่พี่เรียวไม่เป็นอะไรแม้ต่รอยขีดข่วน ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”

คำพูดของเดียร์ทำให้ผมรู้สึกเป็นสุข เดียร์คอยปกป้องผมเสมอ ใครก็ตามที่คิดจะมาทำร้ายผม หมอนี่ก็จะเป็นฟืนเป็นไฟโกรธเคืองเสียทุกครั้ง ผมอดนึกย้อนไปถึงอดีตตอนที่เราพบกันไม่ได้ จากเด็กวัยเพียงแค่ 14 ปี ที่ซมซานหนีจากบ้านจนมาเจอผมโดยบังเอิญ ชะตาชีวิตที่ลิขิตให้เรานั้นได้อยู่คู่กัน ทำให้ผมได้มีโอกาสช่วยเหลือเขาในครั้งนั้น และอีกหลายครั้งในเวลาต่อมา บัดนี้เขาได้เติบใหญ่เป็นหนุ่มน้อยที่เข้มแข็งทั้งใจและกาย พร้อมที่จะดูแลผมกลับคืนแล้วเขาก็ทำจริงอย่างที่ลั่นวาจาไว้เสียด้วย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขาที่ทำเอาผมปลื้ม หรือเพราะว่าผมเองก็อยากที่จะให้เขาแตะต้องเนื้อตัวกันแน่ จึงทำให้ผมยอมเป็นของเดียร์อีกครั้งในห้องน้ำนั่น เด็กหนุ่มมีพลังเหลือล้น เขาทำให้ผมรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนมีเพลิงเผาผลาญอยู่ทั่วร่างกาย ผมเปิดรับเด็กหนุ่มปล่อยให้เขาเป็นผู้ปลดเปลื้องอารมณ์ให้ผมอย่างเต็มที่ ซึ่งเดียร์ก็ไม่ทำให้ผมผิดหวังเลย เขาทำให้ผมมีความสุขมาก จนเก็บกลั้นไม่อยู่ ต้องพร่ำร้องเรียกชื่อเขาออกมาดังๆ อย่างไม่เกรงกลัวว่าใครจะได้ยินอีกแล้ว

กว่าที่เราสองคนจะออกมาจากห้องน้ำ ก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เดียร์แต่งตัวเสร็จก่อนผม แล้วก็ออกไปเอาเสื้อผ้าที่ให้คนซักตากและรีดเรียบร้อยแล้วมาให้ หลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่มา ที่รักของผม ก็พาผมออกจากห้องสีเหลืองแสบตานั่น

ตอนที่เดินลงมายังห้องโถงใหญ่กลางบ้าน ผมรู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าสู่งานปาร์ตี้ของชาวสีรุ้งยังไงยังงั้น มีชายที่ดูเหมือนไม่ใช่ชายแท้ ในเสื้อผ้าหลากสีสัน นั่งบ้าง ยืนบ้าง รายล้อมที่โต๊ะกลางซึ่งวางอาหารหลากหลายชนิดอยู่บนนั้น บ้างก็จับกลุ่มพูดคุยกันส่งเสียงดัง ในจำนวนนั้นมีคนที่ผมรู้จักปะปนอยู่ด้วย ผมรู้สึกแปลกใจที่เห็นเพื่อนรักของผมในสถานที่แห่งนี้ เจ้าสันต์ ควงคู่มากับ เบน แฟนคนใหม่ของเขา ผมไม่รู้ว่ามันรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องนี้หรือเปล่า เอาไว้กลับไปบ้านแล้ว ผมจะถามมันให้รู้เรื่อง

น้อยเพื่อนของเดียร์อยู่ในชุดเสื้อผ้าผู้หญิงสีสันสดใส กำลังยืนเชื้อเชิญให้คนเข้ามาตักอาหารทาน อีกฝากหนึ่งของห้อง โสภิตนภา กับ สมฤทัย กำลังยืนหัวร่อต่อกระซิกกับคนที่เคยทำร้ายเดียร์และผม นายบอย พี่ชายใจชั่วที่คิดจะข่มขืนเราสองคน ในขณะที่เพื่อนๆของเขายืนอยู่ใกล้ๆกัน ผมหันไปมองเดียร์ก็เห็นสุดที่รักของผมมองอยู่ก่อนแล้ว เขาคงรู้ว่าผมมีคำถามเกิดขึ้น แต่เด็กหนุ่มไม่ได้ปริปากพูดอะไร เขาคว้ามือผมมากุมไว้ แล้วจูงให้เดินลงมาข้างล่าง น้อยหันมาเห็นเราสองคนพอดี เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“ออกจากห้องหอกันแล้วเหรอจ๊ะ พ่อหนุ่มรูปหล่อทั้งสอง เอ้าเร้วววว พวกเรา ปรบมือเพื่อเป็นเกียรติกับคู่รักคู่ใหม่ด้วยจ้า”

ทุกคนหันมามองที่พวกเราเป็นตาเดียว จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้น เจ้าสันต์จูงมือเบนเดินตรงรี่มาที่ผมกับเดียร์ และยิ้มให้อย่างกวนๆตามสไตล์มัน

“ว่าไงเพื่อน ต้องถึงกับจูงไม้จูงมือกันเดินลงมาเชียวเหรอ ท่าทางจะปรับความเข้าใจกันอย่างลึกซึ้งน่าดูเลยนะ”

“ไอ้บ้าสันต์ ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ ก็เก็บปากไว้จูบกับนายเบนดีกว่านะ ฉันว่า”

ผมด่ามัน รู้สึกอายเหมือนกันที่ถูกมันแซวซึ่งๆหน้าแบบนี้ ถึงแม้ว่าผมจะรับเดียร์เข้ามาในชีวิต ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ชินกับการเปิดตัวเช่นนี้ คงต้องค่อยเป็นค่อยไปกว่าที่ผมจะทำใจยอมรับได้อย่างไม่ขัดเขิน

“แหม...ดูพูดกับเพื่อนเข้า แซวแค่นี้ ทำเป็นโกรธ .....ดีใจด้วยนะโว้ย เพื่อนรัก ที่นายยอมรับเจ้าหนูเดียร์เป็นคู่ชีวิต ต่อไปนี้นายจะได้มีคนดูแลเสียที ฉันเชื่อว่า เจ้าหนูคนนี้ คงจะทำให้นายมีความสุขได้อย่างแน่นอน”

สันต์แสดงความยินดีด้วยการตบหลังตบไหล่ผม ท่าทางของมันแสดงให้รู้ว่ามันยินดีกับผมแค่ไหน

ผมยิ้มให้เพื่อนรักและกล่าวขอบคุณเจ้าสันต์ที่มันเป็นเพื่อนที่หวังดีกับผมมาโดยตลอด

สันต์หันมาทางเดียร์และหลิ่วตาล้อ เด็กหนุ่มยิ้มทะเล้นให้แล้วดึงผมมากอดและจูบที่แก้มผมต่อหน้าสันต์ พลางพูดว่า

“ผมเคยพูดกับพี่สันต์ว่าผมจะทำทุกอย่างเพื่อพี่เรียว และถึงตอนนี้ผมก็ได้โอกาสนั้นแล้วที่จะพิสูจน์ความจริงใจของผม รับรองว่าพี่เรียวต้องมีความสุขแน่นอนครับ ผมสัญญา”

“ไม่ต้องรับคำมั่นเหมาะแบบนั้นก็ได้ พี่เชื่อว่าเดียร์ทำได้”

เพื่อนรัก กับ สุดที่รัก ยิ้มให้กัน ผมอดรนทนไม่ได้ ต้องลากเจ้าสันต์มาถาม ทั้งๆที่ตั้งใจจะเก็บความสงสัยไว้ไปถามไถ่กันทีหลัง

“นี่พวกนายวางแผนกันไว้หรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้ แล้วมากันพร้อมหน้าเชียวนะ น้อย ก็มา เจ้าบอยนั่นด้วย”

“วางแผนไร....เปล่านี่.....ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากทำตามคำขอของเจ้าหนุเดียร์ คือ ไปอยู่กับเบนสักพัก ไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้ จนกว่าแผนเขาสำเร็จ เดียร์ถึงจะชวนมาเป็นพยาน”

เป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ พอผมโทรไปหาขอคำปรึกษาเรื่องที่เดียร์เมินเฉยต่อผม สันต์กลับทำเป็นไม่ใส่ใจ ให้ความห่วงใยกับเบนมากกว่าผม ทั้งๆที่ตามปกติ หากผมได้รับความทุกข์ร้อน มันก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอ ที่แท้มันก็ร่วมมือทางอ้อมกับนายเดียร์ของผม จัดฉากเรื่องนี้ขึ้นมา มันบอกผมว่า เพราะผมไม่ยอมเอ่ยคำว่ารักสักที ปากหนักอยู่ได้ เพื่อนฝูงก็พากันลุ้นจนเหนื่อย เดียร์เองก็รับรู้แล้วว่านายต้องการเขา เพราะเดียร์อ่านทั้งอีเมล์ และข้อความที่ผมฝากไปทางน้อย และเพื่อนคุณแคท แต่เดียร์ก็ไม่แน่ใจว่าผมรักเขาจริงหรือเปล่า จึงต้องหาทางพิสูจน์ความจริงใจของผม
“แล้วนายบอยมาเกี่ยวอะไรด้วย”

ผมหันไปถามเดียร์ น้อยซึ่งยืนฟังอยู่ เลยชิงตอบขึ้นมา

“นายบอยเขาให้ยืมบ้านนี้ค่ะ เพราะเดียร์ไม่รู้จะลักพาตัวคุณไปไว้ที่ไหน พอนายบอยเสนอมา น้อยกับเดียร์เห็นสภาพบ้านมันซาดิสม์ดีก็เลยตกลงค่ะ”

“อ้าว แล้วเดียร์กับนายบอยดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับ”

คราวนี้ยอดรักของผมเป็นฝ่ายไขข้อข้อใจ

[anna1234]

“ก็ตั้งแต่คราวที่น้อยกับพวกไปจัดการไอ้พี่บอยนั่นแหละครับ จัดการกันอีท่าไหนไม่รู้ พี่บอยดันติดใจเพื่อนนักมวยของน้อยขึ้นมา เลยผูกใจรักใคร่กัน ท่าทางคงจะหลงกันมากด้วย พี่บอย กลายเป็นลูกแมวเชื่องๆเลยอ่ะครับ แฟนให้ทำไรก็ทำ โดนขู่ไว้มากด้วย ว่าถ้าก่อเรื่องจะเจ็บตัวแถมโดนทิ้งด้วย ก็เลยกลัวหงอเลย นี่เขาถูกบังคับนะครับให้มาคืนดีกับผม เพราะมันตลกที่แฟนเขาเป็นเพื่อนน้อยกับเพื่อนผม ส่วนเขาเป็นพี่ชาย แล้วจะมาบาดหมางใจกัน ก็เลยพูดกันมาได้สักพักแล้วครับ ขอโทษทีที่ไม่ได้เล่าให้เรียวฟังอ่ะครับ ไม่คิดว่ามันจะสำคัญอะไร”

นั่น แล้วปล่อยให้เราเป็นห่วง ทีงี้ไม่บอกกันหรอก ไหนว่าเรื่องทุกอย่างต้องบอกกัน ไม่ปิดบังไง ทำไมตัวเองยังทำเลย ชิส์ ชิส์ ชิส์ ผมนึกหมั่นไส้ในใจ แต่ไม่ได้ พูดอะไรออกมา อารมณ์กำลังดีกันทั้งคู่ไม่อยากงอนเขาให้อารมณ์บูดกันอีก

“เดียร์ พาคุณเรียวไปหาอะไรทานก่อนเถอะ ใช้พลังกันมาซะเยอะ ไม่ยอมออกมากินข้าวกินปลา ท่าทางคงจะหิวโซกันน่าดูเลย เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะ”

เจ้าสันต์ไล่ผมให้ไปทานข้าว เดียร์ยิ้มให้ทุกคน แล้วจูงมือผมตรงไปยังซุ้มอาหาร

สมฤทัย และโสภิตนภาเดินเข้ามาหาเราสองคน แล้วกล่าวแสดงความยินดีที่เราตกลงเป็นแฟนกัน ผมชักเขินที่แต่ละคนทำราวกับผมกับเดียร์เพิ่งแต่งงานกัน แล้วทั้งหมดนี้คือญาติผู้ใหญ่ของเดียร์ที่ต้อนรับเจ้าสาวเข้าบ้าน คำแซวพวกนั้นทำให้เดียร์หน้าบานเป็นกระด้ง แต่ผมเดินตัวลีบ รู้สึกแปลกๆที่อยู่ในที่ที่มีแต่เกย์ เต็มไปหมด ยังไม่ชินกับการที่จะทำตัวเป็นคนกลุ่มเดียวกันกับพวกเขา คงต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่เพื่อเดียร์แล้วผมทนได้

“ไม่ต้องเขินครับเรียว พวกนี้เขาอยากแสดงความยินดีกับเราสองคนน่ะครับ”

เดียร์กระซิบบอกที่ข้างหู เขายืนเคียงข้างผม เอาจานมาตักอาหารให้ เอาอกเอาใจชี้ชวนให้ทานโน่นนี่สารพัด เราสองคนทานอาหารมื้อแรกแห่งวันอย่างหิวกระหาย พอหันมาเห็นอีกฝ่ายที่กินไม่ยอมหยุด ต่างคนก็ต่างหัวเราะ

ผมแอบมองคนข้างตัวเป็นระยะ เขาช่างน่ารักเหลือเกิน แถมซ้ำยังเจ้าเล่ห์ด้วย ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างผมจะหลงกลเขาจนได้
“ขอแสดงความยินดีนะน้องชาย ที่ในที่สุดคนที่นายรัก ก็ยอมตกลงปลงใจกับนายเสียที ยินดีกับคุณเรียวด้วยนะครับ เจ้าเด็กนี่มันเหมือนคู่สร้างคู่สมกับคุณมาจริงๆ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขอบคุณผมนะ คุณสองคนเจอกันก็เพราะผม เข้าใจกันก็เพราะผม และคืนดีกันก็เพราะผม นับว่าผมเป็นคนที่มีส่วนช่วยให้ความรักของคุณสมหวัง ถือว่านายเป็นหนี้บุญคุณฉันนะโว้ย”

นายบอยเดินเข้ามาสมทบอีกคน พลางยื่นมือมาจะจับมือผม แต่ผมไม่ยื่นมือออกไป ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดระแวง นายบอยมองหน้าผมอย่างเข้าใจ ชักมือกลับ แล้วหันไปทวงบุญคุณกํบคนรักของผม

เดียร์ยิ้ม และบอกว่าจะไม่ลืมบุญคุณเลยที่มีส่วนช่วยให้เขาได้เจอแฟน แต่เด็กหนุ่มก็ย้อนว่า เขาได้เจอคนรักคนปัจจุบันก็เป็นเพราะเดียร์เหมือนกัน ดังนั้นต่างคนต่างตอบแทนกันแล้ว อย่ามาทวงบุญคุณอีก ทั้งสองคนเลยหัวเราะให้กัน ท่าทางเหมือนจะลืมเรื่องบาดหมางได้สนิทใจ

งานเลี้ยงนั้นผ่านไปด้วยความชื่นมื่น สนุกสนาน ผมเริ่มคุ้นเคยกับเพื่อนของเดียร์หลายคน ทั้งแดนเซอร์ และ พวกนักมวย พวกเขาหยิบยื่นไมตรีจิตให้กับผม ให้การต้อนรับราวกับว่าผมเป็นสมาชิกในสังคมของเขา เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นญาติมิตร เป็นครอบครัว ทำให้ผมรู้สึกดีกับคนเหล่านั้นมาก

ในขณะเดียวกัน ผมก็คลายความรังเกียจที่มีต่อนายบอยลง เมื่อเขากล่าวคำขอโทษผม เขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่ประพฤติปฎิบัติตนเป็นคนไม่ดีอีกแล้ว เพราะผลของการทำตัวเกเรทำให้เขารับผลแห่งการกระทำของตัวเองอย่างเจ็บแสบ นายบอยสำนึกได้แบบนี้ ผมก็อดใจอ่อนไม่ได้ ยอมให้อภัยกับการกระทำที่ขาดเขลานั้น

งานเลี้ยงเลิกราประมาณ 4 ทุ่ม ไม่มีใครอยากอยู่ดึก เพราะพรุ่งนี้ยังเป็นวันทำงาน ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป

เราสองคนพากันกลับมายังบ้านที่เป็นเสมือนวิมานของเรา เดียร์ทำตัวตลกมาก พยายามจะเลียนแบบเจ้าบ่าว ด้วยการอุ้มเจ้าสาวข้ามธรนีประตู เขาช้อนร่างผมขึ้น แม้ผมจะปฏิเสธอย่างไร เขาก็ไม่ฟัง ทำตามความคิดของตัวเองจนได้ เขาพาผมไปวางไว้บนเตียงนุ่ม จากนั้นเราสองคนก็ทบทวนความทรงจำที่มีต่อกัน

“เดียร์อ่านการ์ตูนด้วยหรือ เรื่องอะไรอ่ะ”

ผมถามเด็กหนุ่มเมื่อเห็นว่าเขายังไม่นอน แต่หยิบหนังสือการ์ตูนออกมาอ่าน เด็กเอ๋ยเด็ก โตป่านนี้แล้ว ยังอ่านการ์ตูนอยู่ได้

“เสียงกระซิบจากความรักครับ การ์ตูนเรื่องนี้สนุกมากเลยนะครับ ลายเส้นก็สวย ผมชอบมากเลย เนื้อเรื่องก็สนุกมา”

“ไหนพี่เรียวยืมอ่านบ้าง”

ผมยื่นมือออกไป เดียร์ทำท่าไม่อยากให้ แต่เมื่อเห็นผมทำท่าอ้อน เขาก็เลยวางมันลงบนมือผมอย่างเสียไม่ได้ เด็กหนุ่มทำตาโตแป๋วแหวว ขณะจ้องมองผมพลิกหนังสือการ์ตูนไปมา

“เอ๋ ตัวเอกถูกจับใส่กุญแจมือ ถูกบังคับให้เป็นแฟนกับพระเอก...หืม ทำไมมันคุ้นๆนะ แล้วก็มีการทำสัญญาผูกมัดเป็นแฟนอีก…”

ผมหันมามอง ทำหน้าล้อๆ เดียร์หัวเราะแหะๆ