มาต่อก็ได้
จะนอนแระเหมือนมีเสียงเรียกแห่งความคิดถึง
ตามกระแสเสียงมา เลยรู้ว่าต้นกำเนิดอยู่ที่นี้เอง
อิอิ
ต่อก็ต่อ
ฟ่าแก้เนื้อหาตอนที่แล้วนิกหน่อยนะครับคุณเค้าไปอ่านเค้าบอกว่า งงอ่ะ
ตอนแรกฟ่าเล่าละเอียดแต่ตัดโน้นตัดนี้ กลัวจะไปกระทบใจใครเข้า
ตัดไปตัดมาเลย งงๆอ่ะ ขอโทษทีนะครับ
ต่อๆๆๆๆๆๆๆ
********
********
********
********
********
********
********
********
********
********
********
********
********
***********
**********
*********
********
*******
******
*****
****
***
**
*"เข้าไป" มันดันผมเข้าไปขึ้นรถ โดยมีแม่มันยืนมองหน้าบ้าน สีหน้าที่เข้มแข็งแข็งกร้าวจนหน้ากลัว ผมกลัวแม่เตอร์มากครับ ยอมรับเลยว่ากลัวมาก
"เบาๆก็ได้ฟ่าเจ็บนะเตอร์" ผมเจ็บข้อมือจริงนะมันกระชากแรงมาก ถ้าเป็นท่อนไม้คงหักคามือแน่ๆ มันออกตัวล้อฟรีครับ ใจผมนี้ไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วครับ คุณพระคุณเจ้าลูกยังไม่อยากตายนะ
"มึงจะเลิกกับกูใช่มั้ย" มันหันมาตะคอกใส่ผมในขณะที่รถวิ่งออกมาจากบ้านแล้ว
ผมก็ได้แต่อึ้งสิครับ เกิดมาไม่เคยได้ยิน นึกว่าฝันซะอีกคำว่ามึงจะเลิกกับกูใช่มั้ยวนเวียนไปมาก้องอยู่ในหู
"...................................." ผมเงียบมันไม่เคยใช้คำนี้กับผมเลย ผมรู้สึกว่ามันเริ่มไม่รักผมแล้ว
"กูถามว่ามึงจะเลิกกับกูใช่มั้ย" รถเบรคกระทันหันมันจอดข้างทางแล้วหันมาทางผมจับข้อมือผมไว้แน่น
น้ำตาที่ผมเก็บไว้เมื่อครู่กลับถูกมันทำลายทำนบกั้นซะพังยับเยิน น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
ผมไม่รู้จะพูดอะไร ทำไมมันทำกับผมแบบนี้ทั้งๆที่มันเลือกที่จะบอกท่านเองแต่ทำไมเรื่องทั้งหมดมาลงที่ผม
ผมผิดหรอ แทนที่มันจะปกป้องผม ผมกลับกลายเป็นจำเลยโดยไร้คำอุทรณ์ซะงั้น
"ทำไมไม่พูด พูดสิว่ามึงจะเลิกพูดมาเลย" มันตะคอกผมดังขึ้นอีก ผมไม่กล้าที่จะหันไปมองหน้ามัน มันหน้ากลัวมาก ผมไม่รู้หรอกว่ามันเข้าใจมาว่าอย่างไร แต่ตอนนี้ผมสับสนไปหมดตกลงนี้ผมผิดใช่มัน ใครช่วยตอบผมที
น้ำตาที่ไหลมาเป็นทางไม่ได้ช่วยให้มันเกิดความสงสารผมบ้างเลยหรอ
ผมตัดสินใจเปิดประตูรถเดินไปดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาทนคนที่ผมรักใช้คำหยาบคายเช่นนี้กับผม
"จะไปไหน" มันดึงมืผมไว้ ผมสะบัดมือออกแต่ไม่หลุด ผมร้องไห้หนักขึ้นๆๆจนมันคลายมืออกจากข้อมือ
ผมเลยตัดสินใจว่าจะเปิดประตูแล้ววิ่งให้เร็วที่สุด
"ปึง" เสียงประตูรถปิดลง เป็นการปิดประตูของผมเอง ผมรีบเดินออกมาจากรถให้เร็วที่สุดผมอยู่กับมันไม่ได้แล้ว
ทำไมมันไม่ถามผมสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น มันเอารถมาจอดตัดหน้าผม ทำไมไม่ชนไปเลยนะคงสาแก่ใจมึง
"ขึ้นรถ" มันลงมาแล้วเรียกให้ผมขึ้นรถ ผมยังคงเดินต่อไปเพื่อไปขึ้นแท็กซี่
"กูบอกให้ขึ้นรถ" ทำไมมันต้องตะคอกผม ผมเป็นลูกมันรึไงเนี่ย แล้วทำไมผมต้องขึ้นไปบนรถมันด้วยว่ะ
ผมยังคงดื้อรั้นเดินหาแท็กซี่ต่อไป
มันลงมากระชากแขนผมขึ้นรถ เออ..ขึ้นก็ขึ้นว่ะ น้ำตานี้ก็ไม่หยุดสักทีไหลอยู่ได้
คิดถึงแม่จังถ้าเป็นแม่เราคงไม่ทำแบบนี้แน่นอน แล้วถ้าเราโดนแบบนี้พ่อคงไม่ปล่อยมันไว้แน่
นี้หรือคนที่อ่อนโยนกับผมมาตลอด แต่วันนี้ทำไมมันทำแบบนี้กับผมเนี่ย มันไม่รักผมแล้วหรอ
ออกถนนใหญแล้ว ผมค่อยๆเอื้อมมือไปกดล็อคเข็มขัด โดดเป็นโดดเดี๋ยวไฟแดงเมื่อไรกูลงแน่
"ทำอะไรอ่ะ อย่าแม้แต่จะคิดนะ โดด ลงไปเจ็บตัวทำไม แล้วรถอ่ะมันล็อคไม่ต้องคิดจะลงหรอก" โอ้วฝันสลาย
"จอดรถข้างหน้า"
"จะไปไหน"
"ฟ่าจะลง"
"อย่าหวัง" มันขับเร็วขึ้น เอ้า ตายเป็นตาย แต่ขอบวชให้แม่ก่อนได้มั้ยเนี่ย โอ้วคุณพระคุณชีช่วยลูกด้วย
คำอธิฐานของผมเป็นจริงในบัดนาว
มันจอดรถที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งมันเดินมาเปิดประตูแล้วให้ผมไปคุยกับมันตรงม้านั่ง
ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย ผมรู้สึกกลัวมันมากมากจนบอกไม่ถูก
ผมตัดสินใจวิ่งข้ามฝั่งไปเรียกแท็กซี่ มันขึ้นรถขับตามทันที
ผมถึงคอนโดก่อนตัดสินใจเข้าห้องนอนล็อคประตูเอากุญแจสำรองในกระเป๋ามันมา เดี๋ยวมันไขเข้ามาได้
ไม่ถึง15นาที มันก็เดินเข้ามาในห้องแล้วมาเคาะประตูห้องนอน
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"เปิดเดี๋ยวนี้นะฟ่ามาพูดกันให้รู้เรื่องเตอร์บอกให้เปิด" ผมนิ่งมันไปค้นหากุญแจ
เสียงโน้นนี้นั้นหล่นมันคงอาละวาดอยู่ข้างนอกถ้าผมเปิดมันจะเอามีดมาปาดคอผมมั้ยเนี่ย
"จะเปิดไม่เปิด" เรื่องอะไรจะเปิด ในหัวใจผมร้าวไปหมดร้องไห้จนไม่มีน้ำตาทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดกับผมเนี่ย
ผมอ่อนแอมากเลยหรอ ทำไมผมต้องปล่อยให้มันอาละวาดใส่ผมแบบนี้
"กลับไปซะเถอฟ่าขอร้อง" ผมตะโกนออกไปด้วยเสียงสะอื้น
"ฟ่าจะให้เตอร์ไปไหน ฟ่าไล่เตอร์ใช่มั้ย" ปัง เสียงทุบมาที่ประตูผมสะดุ้งพร้อมน้ำตาที่ทะลักออกมาอีกระลอก
"ไม่ได้ไล่ แต่ฟ่าไม่อยากให้เตอร์ทำแบบนี้ ฟ่าเจ็บฟ่าเจ็บเข้าใจมั้ย" เสียงที่พูดไปร้องไห้ไปจับใจความไม่ค่อยได้
ข้างนอกเงียบสงบลง ผ่านไปสัก15นาทีเหมือนไม่มีคนอยู่ผมค่อยๆแง้มประตูออกไปดู
ไม่มีคนอยู่จริงๆๆครับ กวาดสายตาไปทั่วก็ไม่มี
"ปึง" มันอยู่ด้านข้างประตู แล้วมันดึงประตูกระชากออกไป
มือผมที่จับอยู่ถูกแรงดึงจากประตูกระชากออกไปกระแทกกับขอบประตูอย่างแรงจนเคล็ดเจ็บไปหมดแร้วววววววว
"อยากเลิกมากใช่มั้ย อยากเลิกมากเลยใช่มั้ย เตอร์ถามว่าอยากเลิกมากเลยใช้ม้ายยยยยยยยย" เสียงดังนี้ตะโกนใส่หน้าผม มือมันบีบมาที่ข้อมือผมสองข้าง ที่ตอนนี้เจ็บจนชา
"ฟ่าเจ็บนะ โอ้ยฟ่าเจ็บ" มันไม่ยอมปล่อมมือ ผมน้ำตาไหลจะเป็นสายเลือดอยู่แล้ว มันผลักผมล้มลงไปที่เตียง
"อยากเห็นเตอร์ตายรึไง ถึงได้ทำแบบนี้" สองมือยังคงกดมาที่ข้อมือ น้ำตาจากมันไหลหยดมาที่แก้มผม
"ฟ่าทำอะไรผิด ทำไมเตอร์ต้องทำฟ่าแบบนี้ ฟ่าเจ็บนะ"
"แม่บอกว่าฟ่าจะเลิกกับเตอร์ ฟ่าบอกแม่ว่าฟ่าจะเลิกกับเตอร์ ใช่มั้ยใช่รึป่าว" ผมผลักมันออกแล้วพยายามลุกขึ้นไปยืนคนละมุมกับมันไม่อย่างนั้นมันฆ่าผมแน่ มันเดินตามมา
"อย่าเข้ามานะ "ผมเริ่มเสียงดังความแรงของมันเริ่มเบาลง
"ทำไมฟ่าพูดกับแม่แบบนั้น เคยนึกบ้างมั้ยเตอร์จะรู้สึกอย่างไร มาทำให้เตอร์รักทำไม"
"ทำไมนะหรอ ก็แม่เตอร์มาบอกฟ่าให้ฟ่าเลิกกับเตอร์ อย่ามายุ่งกับเตอร์อีก ถ้าต้องการเงินท่านจะให้ อย่ามายุ่งกับลูกชายท่านอีก" พูดจบน้ำตาก็ไหลมาอีกระลอก
"ไม่จริง"
"จริง มันเป็นเรื่องจริง ฟ่าก็บอกไปว่าฟ่าทำให้ไม่ได้ แต่ถ้าท่านต้องการฟ่าก็จะไม่ติดต่อเตอร์อีกแต่ถ้าเตอร์มาหาฟ่าเองก็ช่วยไม่ได้ ส่วนเรื่องเงินแม่แต่บาทเดียวฟ่าก็ไม่เคยอยากได้เลย"
"ไม่จริง" สติมันเริ่มแตก
"รู้แล้วก็ออกไปได้แล้ว ออกไปหาแม่เตอร์เถอะท่านคงรออยู่ ฟ่าเหนื่อมามากเหลือเกิน หัวใจฟ่ามันอ่อนล้าเหลือเกิน กลับไปหาแม่เตอร์ซะเถอะ"
"ทำไมไม่บอกแม่ไปว่าเรารักกัน ฟ่าไม่รักเตอร์แล้วใช่มั้ย"
"ฟ่ารักเตอร์เสมอ ฟ่าทำทุกอย่างดีที่สุดแล้วนะ ไม่เคยคิดจะเลิก แม่เตอร์บังคับให้ฟ่าอย่ายุ่งกับเตอร์อีก แล้วจะให้ฟ่าทำยังไง"
"ฟ่าทำร้ายหัวใจเตอร์ฟ่าทำร้ายเตอร์" มันทรุดตัวลงนั่งบนเตียง
"เตอร์นั้นแหละที่ทำร้ายฟ่า ทำฟ่าเจ็บทำฟ่าบอบช้ำ เตอร์ครับฟ่าเป็นคนนะมีจิตใจมีเลือดเนื้อ แค่แม่เตอร์ทำร้ายจิตใจฟ่า ฟ่าก็เจ็บร้าวไปทั้งใจแล้ว นี้ยังมาโดนเตอร์อีก คิดถึงใจฟ่าบ้างว่ามันจะรับได้แค่ไหน ทั้งเจ็บทั้งปวด ฟ่าเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์ที่จะให้เตอร์กับแม่มาทำร้ายฟ่าขนาดนี้"
"ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้นะ ทำไม" มันกุมขมับร้องไห้ออกมา
"แม่เตอร์ไม่ชอบฟ่าบอกให้เราเลิกกัน ฟ่าถูกทุบดวงใจอย่างจัง
แทนที่เตอร์จะอยู่ข้างฟ่าคอยปกป้องคอยสู้ไปด้วยกัน
แต่เตอร์กลับเอาเท้ามาขยี้หัวใจฟ่าซ้ำอีก
นี้หรอที่บอกว่ารัก คนรักเค้าทำกันแบบนี้หรอ
ฟ่าผิดอะไร เตอร์เองต่างหากที่เป็นคนบอกกับเเม่เรื่องนี้
เคยปรึกษาฟ่ารึป่าว แล้วเป็นไง สิ่งที่เกิดขึ้นเนี้ย พอใจรึยัง พอใจรึยัง"
"โถ่โว้ย" มันปัดของบนโต๊ะเครื่องแป้งหล่นกระจัดกระจาย ดีนะน้ำหอมไม่แตกไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่
"ทำร้ายของๆฟ่าก็เหมือนทำร้ายฟ่า เตอร์กลับไปเถอะ ฟ่าอยากอยู่คนเดียว กลับไปถามแม่เตอร์ดูนะว่าใครกันแน่ที่เป็นคนบอกให้เลิกหรือบอกเลิก"
มันยังคงยืนนิ่ง ผมไม่รู้มันกับแม่พูดอะไรกันแต่ที่ผมรู้ เค้าต้องให้ผมเป็นคนผิดแน่ๆเรื่องนี้มันถึงได้มาใส่กับผมขนาดนี้ ผมทนอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วทั้งเงียบทั้งน่ากลัว ผมตัดสินใจเดินออกไปดีกว่า
"จะไปไหน ห้ามไปไหน รออยู่นี้นะ" มันกระชากผมให้ไปนอนที่เตียง แล้วเดินออกไป(เหมือนโสรยาเลยฉากนี้)
"มึงไม่ฆ่ากูเลยหล่ะ" ผมตะโกนออกไปเพราะตอนนี้แขนผมบวมมากแล้ว ผมตัดสินใจออกไปที่อื่นดีกว่า
ผมจะไปหาใครได้หล่ะตอนนี้อ่ะ นี้คือปัญหาที่ผมบอกใครไม่ได้ ผมต้องเก็บมันไว้คนเดียวหรอ
อกผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้วนะ ใครก็ได้ช่วยผมที
ผมนั่งร้องไห้เดินไปเดินมาในห้องถ้าผมไม่ออกไปตอนนี้แล้วถ้ามันกลับมาผมต้องตายแน่เลย
มันจะทำอะไรกับผมก็ไม่รู้
ผมเดินเก็บของที่มันทำกระจัดกระจายน้ำตาไหลไม่หยุด
ผมล้างหน้าล้างตาตัดสินใจออกไปจากห้องดีกว่า ดีกว่าให้มันกลับมาย่ำยีหัวใจน้ำตาท่วมจอแอลซีดีกันมั้งป่าวอ่ะ
ตอนนั้นน้ำตาฟ่าเป็นโอ่งอ่ะ
คิดแล้วเศร้า สลด หดหู่
แต่ก็ภูมิใจนะที่ผ่านมาได้
ขอบคุณทุกคนนะครับขอบคุณมากจริงๆ
วันใดฟ่าเจอเหตุการณ์แบบนี้ขอมาร้องไห้กับทุกคนที่นี้แล้วกันนะครับ
อย่าเพิ่งทิ้งนุ้งฟ่าไปนะครับบบบ
หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201 (อ่าน 884029 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก