แอบซุ่มอ่านเรื่องพี่ฟ่ามานาน (2วัน) อ่านถึงตรงนี้แล้วบอกตรงๆว่าทนไม่ได้อ่ะ เจ็บปวดมาก นั่งร้องไห้ตั้งแต่อ่านถึงตรงนี้ แล้วก็ค้างอยู่ตรงนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้วน้ำตายังไม่หยุดไหลเลย
"มีอะไรไปคุยกันที่บ้านได้ไหม"
"ไม่มีอะไรจะคุย" ผมลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกจากห้อง แล้วมันก็ดึงแขนผมไว้ แล้วรวบตัวเข้าไปกอด
ผมปล่อยให้มันกอดอยู่อย่างนั้นท่ามกลางสายตาของคนอีกสองคน ผมพูดอะไรไม่ออก น้ำตามันล้นจนแตกออกมายิ่งกว่าน้ำป่า
"เตอร์ทำแบบนี้ทำไม ฮือๆๆ ฮึก ฮือๆๆเตอร์ ฮืออ เตอร์ ทำแบบนี้ทำไม ฮือ ๆๆ ทำไม ฮะทำไม ฮือๆๆๆ" ผมพูดไปร้องไห้ไป แล้วก็เอากำปั้นทุบไปที่หน้าอกมันเบาๆ แล้วเข่าผมมันก็ค่อยๆอ่อนลง จนผมทรุดลงไปกับพื้น ผมก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้ มันนั่งลงกอดผมไว้
ผมเงยหน้ามองมันด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม เตอร์รวบตัวผมไอกอดแล้วก็น้ตาไหลออกมา แต่เตอร์ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่กอดผมไว้
"ทำไมอ่ะ ฟ่าทำอะไรผิด ฮือๆๆ เตอร์ เตอร์ ถึงได้ ฮือ ทำ ทำ แบบนี้ ฮืออออออออออออ" มันก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
ผมสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของมัน
"พูดสิ พูดสิ ฟ่า ฟ่า ฟ่าบอกให้พูดไงเล่า ฮืออออออ" ยุ่งกับแตมป์ตอนนี้ไปรวมตัวกันอยู่ที่ริมประตูแล้ว สองคนนั้นก็ร้องไห้ไปกับผมด้วย
ผมไม่รู้ว่าควรจะบอกอะไรพี่ฟ่าดี คือมันจุกอ่ะ ผมไม่รู้ว่าเจ็บได้เท่าครึ่งนึงที่พี่ฟ่าเจ็บในตอนนั้นมั๊ยแต่ขอบอกว่ามันทรมานมากเลยอ่ะ นั่งร้องไห้มาเป็นชั่วโมงยิ่งกว่าเรื่องของตัวเองอีก
"กูไม่รู้ว่ะ ยุ่งกูกำลังจะเสียฟ่าไปใช่ไหม"
ผมขอโทษนะที่อาจจะพูดทำร้ายจิตใจพี่เตอร์...แต่ประโยคนี้มันเห็นแก่ตัวมาก อ่่านแล้วน้ำตาไหลเลย เพราะอ่านแล้วคิดถึงพี่ฟ่า คิดถึงความรักของพี่ฟ่า คิดว่ายังไงพี่ฟ่าก็ต้องให้อภัยแน่ พี่เตอร์ไม่มีทางเสียพี่ฟ่าไปหรอก แต่สิ่งที่พี่เตอร์ทำคือกำลังผลักพี่ฟ่าออกไปจากชีวิต....
"สุดๆอ่ะ มึงก็รู้ฟ่ามันรักมึงมากแค่ไหน แล้วเค้าดีแค่ไหน ชาตินี้มึงหาได้เท่านี้อีกรึปล่าวยังไม่รู้เลย มึงทำกับเค้าได้ไง" แตมป์
ร้องไห้เต็มสตรีมพออ่านประโยคนี้ทั้งประโยคT^T
"กูไม่รู้ ว่ากูทำอะไร กูไม่ได้ตั้งใจว่ะ" เตอร์
"มึงเห็นฟ่าเป็นของตายไง เค้าเดินตามมึงมาตลอดเค้าไม่เคยคิดนอกใจมึง เค้าชัดเจน กูเห็นกูยังอดชื่นชมไม่ได้เลย แล้วมึงเป็นส้นตีนอะไร" ยุ่ง
คำว่า"ของตาย" มันเจ็บมากอ่ะ พี่เตอร์ทำกับพี่ฟ่าได้ไง....(แล้วเมื่อไหร่ตูจะหยุดร้องไห้เนี่ย พิมพ์ไปร้องไห้ไป เฮ้อออ)
ความรักของพี่ฟ่าน่านับถือมากเลยนะครับ
การจะให้อภัยใครซักคนหนึ่งได้.....มันต้องอาศัยความรักและความดีในหัวใจเรามากมายกว่าที่คิด มันต้องอาศัยความเสียสละ
การให้อภัยใครซักคนซ้ำๆ....มันต้องอาศัยอะไรที่มากกว่าความรัก มากกว่าเสียสละ
ผมรู้ว่าพี่ฟ่าทำไปเพราะความรัก ทำไปเพราะขาดพี่เตอร์ไม่ได้ ทำไปอยากรักษาประคับประคองความรักให้ดีที่สุด และผมก็นับถือพี่ฟ่ามากๆในเรื่องนี้ แต่บางทีผมก็เหนื่อยไปด้วยเลยอ่ะ ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ แทบจะเข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าพี่ฟ่ารู้สึกยังไง เจ็บปวดแค่ไหน
ผมอยากบอกพี่เตอร์ว่าพี่เตอร์โชคดีมากๆที่มีคนที่รักและพร้อมจะให้อภัยพี่ทุกครั้งขนาดนี้ ผมอยากให้พี่เตอร์ระลึกไว้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน เพราะถ้าเป็นผม(หรือคนอื่น)....ผมบอกได้เลยว่าถึงให้รักมากแค่ไหน ผมจะไม่ยอมเจ็บเพราะคนคนเดียวเกิน 2 ครั้งแน่ๆ
ขอตัวไปอ่านต่อครับ...ตอนนี้น้ำตาหยุดไหลแล้ว (อักอั้นตันใจมาก ต้องมาพิมพ์ระบาย ฮ่าาา ผมอยู่ข้างพี่ฟ่าเสมอครับ อิอิ)
หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201 (อ่าน 884193 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก