หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201

[StillLoveThem]

....สถานะการณ์มันพาไปด้วยนะ กอร์ปกับอะตอมก็ดันโทรมาสุมไฟซะลุกโชน
....ความ..ระแวง มันก็เลยเกิดขึ้น แต่ก็ดีแล้วที่เคียร์กันทุกอย่าง ให้มันจบไปในวันเดียว
...งอน กันบ้าง ระแวง กันบ้างมันก็สื่ออะไรได้หลายอย่างนะ อย่างน้อยเค้าก็ยัง..รักเรา ต้องการเรา อยู่

[HydrA]

มีอะไรก็คุยกันให้เข้าใจ
รักกันเนอะ รักกัน

[mankey]

เย้ ตามอ่านมาหลายวัน ในที่สุดก็ทันแล้วววว

[DeJavu~ ★]

คนรักกันเข้าต้องไว้เนื้อเชื่อใจกันให้มากๆนะคับ

มันเป็นพื้นฐานของความรัก

มีอะไรก้อต้องถามกันก่อน

บางครั้งสิ่งที่ได้ยิน สิ่งที่ได้เห็น

มันไม่ใช่สิ่งที่เราคิดเสมอไป

[HydrA]

ฟ่าหาย

[myxt]

ท่าทางจะยุ่งจัด เงียบหายไปอีกแ้ว้วววว
 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

ฮัดเช้ยยยยย  มีคนบ่นถึง อิอิ  หรือแอบด่าก็ไม่รู้ว่าไอ้นี้มันหายไปไหนนาน

ฮ๋าๆๆๆๆ

เค้ายุ่งจริงๆน๊า อย่าเพิ่งลืมกันนะค๊าบบบบ

รักทุกคนเสมอ รักเล้าเป็ด

อิอิ

ขอบคุณกำลังใจ  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่ไม่ลืมกัน  ขอบคุณข้อความที่คิดถึงกัน

ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับบ

ตื่นมาอีกทีผมก็ไม่เห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆผมเมื่อคืนแล้ว สงสัยว่าคงจะไปเรียนแล้วเป็นแน่
ผมเดินออกไปสำรวจนอกห้องนอน รองเท้า เสื้อผ้า กระเป๋า ยังอยู่ แล้วมันไปไหนของมันฟร่ะ 
ผมเดินไปอาบน้ำเตรียมตัวจะไปเรียนยังไม่ทันจะเปิดประตูห้องน้ำเลยมันก็เปิดประตูห้องเข้ามา
“ตื่นแล้วหรอ เตอร์ไปซื้ออาหารเช้ามาให้ เมื่อคืนเห็นฟ่าทานมาม่าไปแค่ไม่กี่คำเอง ตื่นมาต้องหิวแน่ๆดูดิของอร่อยๆทั้งนั้นเลยน๊า”  ผมมองหน้ามันแล้วก็ยิ้มให้แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็ไม่เจอมันแล้ว ผมเดินไปดูที่โต๊ะมีกระดาษโน๊ตแปะไว้อยู่ “เตอร์ไปเรียนก่อนนะ สายแล้ว อย่าลืมทานข้าวนะ ทานเยอะๆน๊าทานให้หมดเลย เตอร์อยากกอดคนอวบๆ ฮ่าๆๆๆ ไปที่ตู้เย็น “ ไอ้บ้าเอ๊ย ตัวเองอวบคนเดียวยังไม่พอยังจะมายุคนอื่นให้เค้าอวบเหมือนตัวเองอีกง่ะ ผมเดินไปที่ตู้เย็น ก็มีโน๊ตอีกใบแปะอยู่ว่า “อย่าลืมดื่มนมของคนที่คุณรักนะครับ”  ทำไมเราต้องมายืนยิ้มให้ตู้เย็นด้วยเนี่ย ผมเดินไปแต่งตัวในห้อง แต่งตัวเสร็จก็กะว่าจะออกมานั่งทานอาหารให้อร่อยซะหน่อยเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ว่าไงนุ่น”
“เออฟ่า จะถึงมหาลัยตอนไหนอ่ะ พอดีนุ่นมีเรื่องให้ช่วยหน่อยอ่ะ”
“มีไรอ่ะ”
“พอดีนุ่นลืมเอากระเป๋าสตางค์มาอ่ะ แต่ตอนนี้อยู่บนแท็กซี่ คือว่าอยากให้ฟ่ามาจ่ายตังค์ค่าแท็กซี่ให้หน่อยอ่ะ เพราะคนอื่นๆยังไม่มีใครมาถึงเลย”
“อ๋อได้ ตอนนี้นุ่นอยู่ไหนแล้วอ่ะ”
“อยู่มาบุญครองแล้วอ่ะ”
“โอเคๆเดี๋ยวฟ่านั่งมอไซต์ออกไป” ผมรีบหยิบกระเป๋าแล้วก็โทรศัพท์แล้วก็นั่งมอไซต์ไปรอนุ่นที่มหาลัย ผมถึงมหาวิทยาลัยก่อนนุ่นเล็กน้อย นุ่นโทรหาผมให้ไปรอตรงที่นัดหมาย
“ขอบใจนะเว้ยฟ่า ไม่ได้ฟ่าสงสัยคนขับแท็กซี่ตื๊บเอาแน่”
“พูดซะ คนไทยใจดีเค้าไม่ทำแบบนั้นหรอกน๊า”
“นุ่นนี้ขี้ลืมเสมอๆ แล้วฟ่าทานไรยังอ่ะ”
“ยังเลย นุ่นอ่ะ”
”ยังเหมือนกัน”
“ป่ะงั้นเราสองคนไปหาไรอร่อยๆใส่ท้องกันดีกว่า เดี๋ยวมื้อนี่ฟ่าเลี้ยงเอง”
“โอเค จัดไป” ผมไปหาอะไรทานกับนุ่น แล้วก็นั่งรอเพื่อนคนอื่นๆด้วย ในระหว่างที่นั่งทานอะไรกันอยู่ ตัวสร้างปัญหาให้ผมก็เดินเข้ามา
“นั่งด้วยคนดิ” ผมเงยหน้าไปมองมัน
“อื้ม” นุ่นมองหน้าผม เหมือนจะสื่อว่า ไปกันเหอะ อะไรประมาณนี้
“มีเรียนกี่โมงอ่ะ” มันถามผม แต่ผมไม่ได้ตอบ นุ่นเลยตอบแทน
“ทำไมอ่ะ”
“ป่าวก็ไม่มีไร ก็หาเรื่องคุยไปเรื่อยอ่ะ”
“หาเรื่องคุยหรือมาหาเรื่องให้คนอื่นเค้าเลิกกัน”
“เห้ยนุ่น” ผมเอาเท้าเขี่ยนุ่นใต้โต๊ะ
“ผมจะไปทำให้คนอื่นเขาเลิกกันได้ไง มันอยู่ที่ใจเขา”
“นายก็รู้นิ ว่าฟ่ามันมีแฟนแล้ว จะมายุ่งวุ่นวายกะมันทำไม” แสดงทีท่าไม่พอใจไม่รู้ว่าวันนี้มันไปกินรังแตนมาจากไหนนุ่น ปรกตินุ่นจะไม่ค่อยพูดอะไรแบบนี้หรอก
“เอ้า รู้ได้ไงว่าผมมาจีบฟ่า ผมอาจจะมาจีบนุ่นก็ได้นะ”
“กวนตรีนแล้วไง” นุ่นพูดกับตัวเองเบาๆ
“ไปเหอะนุ่นไปเรียนได้แล้ว” ผมลุกขึ้นจะเดินไปเรียนแล้วก็ดึงแขนเสื้อนุ่นให้มันลุกขึ้น ท่าทาวงมันเอาเรื่องอยู่นะวันนี้ผมสองคนเดินออกมา
“เดี๋ยวเย็นนี้ไปรับที่คณะนะ” นุ่นกำลังจะอ้าปากพูดอะไรกับไอ้นั้นซะอย่างผมต้องรีบอุดปากมันไว้
“นุ่น แกเป็นไรว่ะวันนี้ ดุยังกะเสือ”
“ก็มันโมโหนี้หว่า เบื่อไอ้พวกตื้อไม่มีเหตุผลแบบนี้มากกกแมร่งไม่กลัวบาปกรรมมั้งไง มาทำให้คนเค้าเลิกกันอ่ะ”
“เออๆใจเย็นๆ นี่ยังไม่ได้เล่าอีกเรื่องให้ฟังนะไม่งั้นนุ่นเห็นหน้าไอ้นั้นต้องลุกไปต่อยมันแน่”
“เรื่องไร”
“ก็เมื่อวานอ่ะมันโทรไปที่คอนโด แต่เตอร์รับ มันบอกว่าจะมารับฟ่าหน้าคอนโด แล้ววันนั้นอ่ะที่มาสายอ่ะ ฟ่าก็ดันออกมาก่อนไม่ได้ปลุกเตอร์ เตอร์มันก็นึกไปเองอ่ะว่าไปกะไอ้นี้ นี่ยังงอลๆกันอยู่เลย”
“งานงอกแล้วไหมหล่ะ”
“ชินแล้ว คนของเรายังไม่ไว้ใจเราเลยนุ่น ต่อให้งานมันไม่งอกมันไม่เข้า มันก็มีปัญหาอยู่ดี อย่าไปโทษคนอื่นเค้าเลย”
“แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันก็เกิดจากที่เตอร์รักแกไม่ใช่หรอว่ะฟ่า”
“นุ่น  ฟ่าถามหน่อยนะ ฟ่าดูเป็นคนที่แรด บ้าผู้ชายอะไรขนาดนั้นเลยหรอ เตอร์ถึงได้นึกว่า ฟ่าจะไปกะคนอื่นได้ง่ายขนาดนี้”
“ฟ่าก็รู้ ว่าเตอร์มันขี้หึงแต่จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรหรอก มันรักฟ่าจะตาย”
“รักแต่ก็ควรจะไว้ใจกันบ้างอะไรบ้าง”
“ยกเว้นให้เตอร์มันคนหนึ่งเหอะแกอย่าไปถือสาอะไรมันเลยมันทำไปทุกอย่างก็เพราะรักเพราะหวง”
“จร้า แหม๋รู้สึกจะเข้าอกเข้าใจกันดีเหลือเกินนะ”
“เอ้าก็เห็นแกได้เจอคนดีดีคนที่รักแกขนาดนี้ ฉันก็อยากให้แกรักกันนานๆ”
“ขอบใจนะนุ่น ผู้พิทักษ์” ฮ่าๆๆๆๆๆ
เราสองคนขึ้นไปเรียน หลังเรียนเสร็จก็มานั่งเม้าท์กัน อิอิ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่านุ่นไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์มานี้หว่า เลยวิ่งตามไปเอาตังค์ให้นุ่น
“นุ่น”
“เอ้าฟ่า มีไร”
“ก็นุ่นอ่ะไม่ได้เอาตังค์มา แล้วจะกลับบ้านไง อ่ะนี้เอาเงินฟ่าไปก่อน”
“เออว่ะ จริงด้วย “
“กลับบ้านดีดีนะแก ชช่วงนี้เนื้อยิ่งหอมอยู่”
“จร้า”  เอ้าลืมหนังสือ มัวแต่รีบวิ่งตามนุ่น ผมเดินกลับไปเอาหนังสือที่คณะ ระหว่างที่เดินก็มีเสียงคนตะโกนเรียก
“กลับบ้านยัง รอนานแล้วเนี่ย” ฮ่าๆปรกติมันต้องเป็นเสียงเตอร์นะแต่นี้มันไม่ใช่
“รอทำไมไม่ได้บอกให้รอซะหน่อย”
“ลืมหนังสือหรอ นี้ไงเราหยิบมาให้แล้ว” ผมเดินไปเอาหนังสือที่มัน
“อื้มขอบใจ” มันไม่ยอมปล่อยหนังสือ มันยื้อไว้
“เดี๋ยวไปส่งบ้านนะ”
“ปล่อยดิ ไม่ต้องอ่ะ เดี๋ยวแฟนมารับ”
“งั้นเดี๋ยวรอเป็นเพื่อนแล้วกัน”
“ไม่ต้องอ่ะ ขอบใจ”
“แค่เป็นเพื่อนรังเกียจกันมากเลยหรอ เรามันน่าขยะแขยงมากเลยรึไง”
”ถ้าเป็นเพื่อนจริงๆก็ไม่อะไรหรอก แต่นายมันไม่บริสุทธิ์ใจ”
“ขอแค่แอบรักแอบคิดถึงไม่ได้รึไง”
“เหอะๆน้ำเน่าว่ะ ขอหนังสือด้วย จะกลับบ้านแล้ว”
“เห้อ สงสัยจะต้องฉุดซะแล้วมั้ง” มันพูดกับตัวเองเบาๆ ผมเดินออกจากคณะมันก็เดินตามมาใกล้ๆ
“เดินตามมาไมเนี่ย”
“ก็แค่อยากเดินมาส่ง จะได้รู้ว่าปลอดภัย”
“จะไม่ปลอดภัยก็ตอนไอ้เดินตามมาเนี่ยแหละ เราพูดเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วนะ นายน่าจะรู้เรื่องนะ หรืออยากเห็นบทโหด”
“ก็เขาบอกว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้นง่ะ”
“แต่ไม่ใช่กับเรา โอเคนะ”
“นี่จะไม้ให้ความหวังกันเลยหรอ”
“ความหวังอะไร เราบอกแล้วไงว่าเรามีแฟนแล้ว มันไม่มีประโยชน์หรอก เข้าใจไหมว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ขอให้นายเข้าใจให้ตรงกับเราด้วย เข้าใจไหม เป็นได้แค่เพื่อน ถ้าจะเอามากกว่านั้นก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก”
“ทำไมใจร้ายจัง”
“เนี่ยใจดีที่สุดแล้ว”
“งั้นขออย่างหนึ่งได้ไหม ไปทานข้าวกับเราซักมื้อนะ”
“ไว้โอกาสนี้ดีกว่า ไปสองต่อสองมันน่าเกลียด”
“น่าเกลียดยังไงผู้ชายเหมือนกัน”
“นั้นแหละยิ่งน่าเกลียด” ผมเดินหนีมันจะไปขึ้นแท็กซี่
“นะนะนะ น๊าาาาาาาาาาาาาาา” มันดึงแขนผมไว้ แล้วมันก็ทำสีหน้าขอร้องมากมาก
“เห้ยไรเนี่ย ปล่อยเว้ย จะกลับบ้าน”
“แค่มื้อเดียวเอง” มันยังไม่ปล่อยแขนผม แถมมันดูเอาจริงเอาจังมากขึ้นด้วย
“เห้ยไรเนี่ย ปล่อยดิ บอกจะกลับบ้านจะกลับบ้านไม่เข้าใจหรอไงเนี่ย”
“มื้อเดียวเอง”
“ไม่ไงเล่า ไม่เข้าไงหรอง่ะ แล้วก็ปล่อยมือนายออกจากแขนเราได้แล้ว”
“งั้นก็ไม่ปล่อย”
“เดี๋ยวก็เตะโครมไปโน้นเลย”
“โหดวุ้ย” แล้วมันก็หัวเราะผม
“ไม่เห็นตลกเลย ยิ้มทำไม ไอ้บ้านิ” แล้วก็มีคนเดินมาหาผมแต่ไกล แค่ไรผมก็จำได้แล้วว่าคนๆนี้เป็นใคร คราวนี้แหละเมิงงานเขาของแท้ แงๆๆๆๆ ผมรีบสะบัดแขนออกจากมือไอ้นัน แต่มันจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนแขนแทบเคล็ด
“มีอะไรรึป่าว” เตอร์จับแขนผมแล้วดึงไปหามัน แล้วจับแขนผมออกจากมือไอ้หมอนั้น ไอ้นั้นก็มองหน้าไอ้เตอร์อย่างท้าทาย(อะไรกันวะเนี่ยชีวิตช้านนนนนนนนนนนน) แต่ชอบช่วงเวลานี้มากมากเลยเหมือนตัวเองเป็นนางเอกละครน้ำเน่า ฮ๋าๆๆๆ
“ไม่มีอ่ะ กลับบ้านกันเหอะ” ผมดึงมือเตอร์ให้ออกมาจากไอ้นั้น  แล้วทำไมไอ้เตอร์ต้องมาหาผมเจอตอนที่ผมอยู่กะไอ้นี้ด้วยนะ ทำไมฟ้าต้องกลั่นแกล้งคนสวยอย่างเราด้วยนะ โหะๆๆๆๆๆๆ ^ ^ มันดึงผมเดินไปขึ้นรถ
“ไอ้นี้ใช่มั้ยที่โทรมาบอกว่าจะมารับไปมหาลัยด้วยกันอ่ะ” มันกดรีโมทเปิดประตูรถ แล้วก็จิกสายตาที่ดุดันมาที่ผม เสมือนดังว่าผมไปทำอะไรมาผิดมากมายงั้นแหละ ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเอง ไม่สิ เข้าไปค้นหาสติตัวเองให้กลับมาตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆนะ ทุกอย่างในสมองมันโล่งไปหมด
“คาดเข็มขัดด้วย” ผมยังคงนิ่งๆ
“ฟ่า” มันเรียกผมอีกครั้งหนึ่ง
“ฮ่ะ”
“คาดเข็มขัดด้วย”
“อื้มอื้ม” ผมเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด แต่ก็รู้ได้เลยว่าข้อมมือเคล็ดแน่นอนเพราะเมื่อครู่มันกระชากผมแรงมากมาก แล้วก็บีบไว้แน่นตลอดทางจนกว่าจะมาถึงรถ ผมนวดข้อมือตัวเองเบาๆ มันหันมามองด้วยสายตาแต่ก็ไม่พูดอะไร สติผมเริ่มกลับคืนมาแล้ว นี่ตกลงผมต้องเป็นจำเลยของเรื่องนี้หรอ เห้อ นุ้งฟ่าผู้น่าสงสาร “จำเลยรัก” กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า ไม่ขอร้องใครให้กรุณาบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“มันเป็นใคร” ผมแทบสะดุ้งกับเสียงตะคอกของมัน กำลังตกอยู่ในภวังค์ของโสรยาแท้ต้องสะดุ้งทันที
“ก็คนที่เล่าให้ฟังไง เตอร์พูดกับฟ่าดีดีก็ได้ ไม่เห็นต้องตะคอกขนาดนี้เลย” ผมเริ่มรู้สึกไม่พอใจมันนิดๆแล้ว
“มันน่าพูดดีดีมั้ยหล่ะ”
“แล้วฟ่าทำอะไรผิด ฟ่าถามหน่อย”
“ไปยืนจับมือกับมันอ่ะนะ เคยคิดถึงความรู้สึกเตอร์บ้างไหมว่ามันจะรู้สึกยังไง” เอ้ากรูผิดซะงั้น เมื่อคืนยังคุยเรื่องให้ไว้ใจกันอยู่เลยนะ
“ใครจับใคร ฟ่าไปจับมือมันรึไง ฟ่าเดินตามมันรึป่าว ฟ่าไปยืนยั่วมันใช่ไหม จอดรถข้างหน้าเลย ฟ่าจะลง”
“จะไปไหนนั่งเฉยๆ” มันหันมาดุผมเมื่อเห็นผมปลดเข็มขัดออก ทุกอย่างในรถเงียบสงบ ผมไม่คิดจะหันไปมองหน้ามัน รถติดไฟแดงผมมองกระจกหลังว่ามีรถมอเตอร์ไซต์มารึป่าว เมื่อเห็นว่าไม่มีผมจึงตัดสินใจลงจากรถ เบื่อปัญหาแบบนี้เต็มทีแล้วปัญหาที่ผมไม่ได้ก่อแต่ผมต้องตกเป็นผู้ต้องหาเสมอๆจากคำพิพากษาของมัน มันจะจับมือผมไว้ แต่ไม่ทันแล้วแหละ ผมสะบัดลงมาได้แล้ว เเล้วก็วิ่งดุ๊กๆๆๆๆๆๆเดินขึ้นสะพานลอยหน้ามาบุญครองแล้วก็เดินต่อไปสยาม เดินดูโน้นดูนี้ดูให้มันหายเครียด พยายามกำหนดลมหายใจเข้าออก ให้ใจมันเย็นลงๆ ปิ๊งๆเรดแมงโก้แล้วกันเนอะใจจะได้เย็น อิอิ ผมเดินไปกินไอติมแล้วก็นั่งเหวี่ยงๆชิงช้าไปเรื่อยๆตักไอติมเข้าปากมองคนเดินไปเดินมา ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ผมรู้แล้วแหละว่ามันสั่นอยู่ตลอดเวลาแต่ไม่นึกเลยว่ามันจะถึงร้อยมิสคอลล์ ผมปิดสั่น ปิดเสียง ให้มันโทรเข้าให้ใจจะขาดไปเลย งอลมากกกกกกกกก

[อัลฟ่าบ้าบอ]

น้อยไปป่ะ

[Milk]

 :เฮ้อ:เตอร์อารมณ์ร้อนอีกแล้วใจเย็นๆหน่อย

[wan]

ความหึง หวง ทำให้คนเป็นควา... ไม่ยอมใช้สมองคิดให้ดีก่อน ( ขอโทษนะเตอร์ )
คราวนี้คงต้องง้อนานหน่อยละ น้องเตอร์
ส่วนนุ้งฟ่า  คงไม่ถึงกับต้องลุยไฟ พิสูจน์ความบริสุทธิ์ ( หนังแขกแล้ววววว ..... )
+1 เป็นกำลังใจให้นุ้งฟ่า ส่วนตอนนี้  น้องเตอร์ก่อน คนอะไร....

[HydrA]

ค่อยๆคุยกันเตอร์ใจเย็นๆจิ่
เราว่าฟ่าก็เด็ดขาดกับตาคนนั้น
แล้วนะคนผิดก็คือตาคนนั้นคน
เดียวเลย

[แอบซุ่ม]

  ประจำ สมัยละอ่อนมีแฟนหึงและหวงปลื้มอ่ะ รู้สึกตัวเองมีคุณค่าเจ๋งหลังๆไม่ไหวชีวิตหวาดผวา
เหนื่อยและเบื่อมากในการตามอธิบายและง้องอน อารมณ์ประมาณฟ่าอ่ะ เอ๊ะ..ทำไมไม่เข้าใจ  มองคู่รอบข้าง
เฮ้ย ทำไมเค้าถึงคุยกันรู้เรื่องวะ หน่ายจิต  เอาใจช่วยละกันว่าแต่ตอนนี้เจ้าเตอร์ลดละเลิกละยังไอ้นิสัยขี้หึงอ่ะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

โฮะๆๆ คิดถุงอัลฟ่าอย่างแรวงงงงงง

เธอกันอีกทีฟ่ากลายเป็นโสรยาไปซะแล้วว

ไอ้หมอนั่นมันก็บ้าเหลือเกิน รู้ว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้วยังไปตามตื๊ออยู่ได้

แต่ก็ต้องโทษฟ่าอีก ก็ฟ่าอยากน่ารักกระแทกใจมันทำไมอ่า มันเลยตกหลุมรักฟ่าหัวปักหัวปำเลย ฮี่ฮี่ฮี่

ส่วนเตอร์...แอบเข้าข้างมัน เพราะความเอ็นดู?? หรือความลำเอียงก็ไม่รู้??

เตอร์ทำไปเพราะพิษรักแรงหึงน้า มันรักฟ่าอ่า~ ถ้ามันไม่รักก็ไม่หึงไม่หวงน้า 

คิดถึงฟ่าจริงๆนะเนี่ยยยย

+1 ฟ่าโสรยา 2010 

[iforgive]

งานงอกของแท้  เพราะถ้าเตอร์กลับไปบ้านแล้วพบว่าฟ่าไม่ได้ทานของที่เตอร์เตรียมไว้
อึ้ม  งานนี้  เตรียมเปลไว้หามเลย
แต่พี่มีข้อแนะนำนะว่า  ให้ฟ่าใจเย็น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ฟ่าอาจจะ  อ้าว  ทำไมพี่ไม่บอกให้เตอร์ใจเย็นล่ะ
พี่ก็จะบอกว่า  แล้วพี่จะไปบอกมันที่ไหนล่ะคะ  ก็ต้องบอกฟ่านี่แหละ
เย็นซะคนนึงแล้วจะดีเอง  เชื่อพี่

[StillLoveThem]

....ต้องโทษเวลาวุ้ย งานนี้ ทำไม เวลาที่ไม่ได้จับมือกันเตอร์ไม่มา ทำไมต้องมาตอนโดนจับมือ
...คนน่ารำคาญยังมีอีกเยอะบนโลกใบนี้ ใครไม่เคยเจอไม่รู้หรอกประเภทพูดไม่รู้เรื่อง ตื้อๆๆๆๆ น่าจะโดนซักหมัด
...นี่น้องเตอร์มันเก็บอารมณ์ เก่งแล้วนะน้องฟ่าลองคิดดูดีๆๆ 2 ครั้งแล้วนะ ที่อะตอม มันต้องการสร้างความร้าวฉาน...แบบจงใจ
...หาว่าเข้าข้างน้องเตอร์อีกสิ เหอะๆๆแหม เห็นตำตาแบบนั้น ให้คิดอะไรอีกเล่าบอกแล้ว ซักหมัดๆๆๆๆ

[pukpra]

รักมากก็หึงมากอ่ะเนอะ เฮ่ออออ หายงอล หายโกรธกันไวๆ น้า จุ๊บๆ

[l3iZal2l2e]

โห่ยยยยย เกลียดคนที่ตื้อแบบไม่มีสำนึกแบบนี้มากอะ
รำคาญแทนฟ่าเลยอ่ะ เห่อ ๆๆ ๆ
 

ก้นั่นแหละ รักมากก้หึง ก้หวงมาก
ยิ่งถ้าเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบเตอร์ด้วยแล้วอ่ะเนอะ
สู้ ๆๆ ๆ
 

[LingNERD*]

สงสัยงานจะเข้ามากนะ 555

[aim]

อย่ามัวแต่งอนกันเลยนะ รวมพลังกำจัดศัตรูดีกว่า
รักกัน รักกัน นะ

[tawan]

รีบมาต่อเลยนะ

เราอารมณ์ค้างอย่างแรง

 

[lomekung]

สุดๆอะ

รักกันๆๆๆๆๆ

 

[icyblue]

นุ้งฟ่า ต้องทำใจนะว่าเตอร์เค้าเป็นอย่างนี้เอง นอยด์ก็ง่าย ยิ่งเป็นลูกคนเดียว โตมาแบบเหงาๆอ่ะนะ

งัยก็ต้องยอมรับนิสัยจุดๆ นี้ของเค้าแหละ ค่อยๆบอก เอาใจมั่กๆหน่อย อีกหน่อยเตอร์คงเข้าใจนุ้งฟ่ามากขึ้นเองแหละ

อย่านอยด์ไปอีกคนเดี๋ยวจะต้องมาอารมณ์เสียใส่กัน ทะเลาะกันเองอีก 

คิดแบบน้องนุ่นก็ดีนะ แง่ดีถือซะว่าเค้ารักเรามาก เลยหึง หวง  ถ้าเค้าเฉยๆ สิ น่ากลัวกว่านะ

เฮียไปไหนมาจัดการคู่นี้หน่อยเร้ว 
 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

สวัสดีครับทุกคน
ผมคอปเตอร์รูปหล่ออออออออ55555+
ผมพอได้มาอ่าน
ทำไมตัวเองงี่เง้าจัง
ที่รักผมนอนหลับ อ่านหนังสือ ทำงาน นอนหลับ อ่านหนังสือ  ช่วงนี้เค้ายุ่งจริงๆครับ
ผมเลยเข้ามาก่อกวน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

[MIkz_hotaru]

 
จิ้มๆๆ
เตอร์
 
คิดถึงจัง หายไปนาน

งอนกันอีกแล้ว อยากให้ถึงตอนง้อกันแล้วเนี่ย หุหุ 

[myxt]

นุ้งฟ่า มันน้อยไปแหละ แต่ก็นะ ได้เท่าที่เวลาจะอำนวย แค่นี้ก็ชื่นใจแระ

คอปเตอร์ ไหนๆก็มาแล้ว โดนดุซะหน่อยดีมั้ย 555 ทำอะไรไว้น่ะ ตอนนี้คิดได้แล้วเนอะ ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์หน่อย รู้หน่าว่ารักเค้า หึงเค้า แต่ก็เย็นๆหน่อยละกัน

จุ๊บๆทั้งคู่ รักกันนานๆน๊า ^_^
Big Hug !!!

[pay-it-forward]

เข้าใจเตอร์นะนุ้งฟ่า เค้ารักฟ่ามาก เค้าก็เลยหึงมาก
ไม่ใช่ว่าเตอร์เค้าไม่ไว้ใจฟ่าหรอกนะ
พี่ว่าเค้าแค่ไม่เชื่อมั่นในตัวเองว่าเค้าดีพอสำหรับฟ่าหรือป่าว
เค้าคงกลัวว่าถ้าวันนึงฟ่าเจอคนที่ดีกว่าเค้าทุกอย่าง แล้วเค้าจะเสียฟ่าไป
ก็เลยกลายเป็นคนขึ้หึงแบบนี้ไง
รักกันเยอะๆ เข้าใจกันมากๆนะจ้ะน้องทั้งสอง
 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ

ตื่นมาอ่านหนังสือแต่เช้าตรู่

เอ๊ะๆๆมีใครมาป่วนกระทู้ด้วย  ฮ๋าๆๆภาวนาอยากให้มันเข้ามาอ่านตอนนี้มากมาก

ตอนนี้ฝนตกทุกวันเลยเนอะ เบื๊อเบื่อ เปียกฝนทุกวันเยอะ ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ทั้งหน้ากระทู้แล้วก็ทางข้อความส่วนตัว ขอบคุณมากมากครับ

ช่วงนี้อาจจะมาๆหายๆ ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมกันนะครับ

ไปต่อกันเร้ยยยยยย

คิดถึงกันบ้าง  มาเม้นท์ให้กันบ้าง  จะได้มีกำลังใจมาเล่าเรื่องต่อบ่อยๆแล้วก็มีกำลังใจอ่านหนังสือด้วย

อิอิ

เห็นคนเดินเป็นคู่กัน
แต่ตัวฉันนั่งมองอยู่เดียวดาย  
ไม่มีคนเคียงคู่อยู่ข้างกาย  
นั่งกินไอติมแห้งเหี่ยวจะขาดใจแล้วคนดี

กลับบ้านดีกว่าคิดถึงสามี โทรศัพท์ยังคงเข้าไม่หยุด ผมตัดสินใจกดรับ
“หวัดดี หยุด ถ้าไม่หยุดโมโหแล้วก็โวยวายฟ่าจะไม่กลับบ้านเด็ดขาด กำลังจะกลับแค่นี้นะ” ก่อนกลับบ้านซื้ออะไรไปฝากสามีดีฝ่า เพื่อมันจะโมโหหิว ซื้อของเสร็จผมก็ขึ้นบีทีเอสกลับห้อง แต่ทำไมวันนี้มันรู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้ตาขวากระตุกเป็นระยะ เห้อ จะเจอไรอีกว่ะเนี่ยเรา
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องพบกับของที่กระจัดกระจาย มันก็คืออาหารเมื่อเช้าที่ผมไม่ได้ทานนั้นแหละ มันคงโมโหมั้งเหวี่ยงซะกระจายเต็มห้องเชียว ครั้งแรกที่ผมได้เห็นสภาพห้องน้ำตาผมไหลโดยไม่ต้องสั่ง มันนั่งอยู่ที่ระเบียงแล้วก็มีกระป๋องเบียร์วางอยู่เรียงราย มันผิดสัญญากับผมที่มันบอกไว้ว่าจะไม่กินเหล้าอีกตลอดไป(แต่จริงๆมันก็ไม่ได้ผิดสัญญานะเพราะมันกินเบียร์) T T น้ำตาผมยิ่งไหลเพิ่มขึ้น มันไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ ผมเก็บสิ่งของที่มันกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมดลงถังขยะ เก็บไปก็ร้องไห้ไป ทั้งกวาดทั้งเช็ดทั้งถู หยดน้ำตาก็หยดบนพื้นเเหมะๆๆ มันหันมามองผมที่กำลังเช็ดพื้นอยู่ มันก็รู้ว่าผมรักห้องนี้มาก ผมเป็นคนรักบ้านมาก แล้วมันก็ทำแบบนี้ ผมไม่คิดที่จะสบตามันด้วยซ้ำ ผมจัดการทุกอย่างเสร็จผมก็ไปอาบน้ำ แล้วก็แต่งตัวกะว่าจะไปนอนบ้านแม่ดีกว่า ขืนนอนนี้ต้องมีเรื่องแน่ แล้วถึงพรุ่งนี้จะไปเรียนก็คงเรียนไม่รู้เรื่องหยุดเรียนไปเลยดีกว่า เห้ออ
ผมแต่งตัวเสร็จก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วก็จะเดินไปหยิบกุญแจรถบนหลังตู้เย็นแต่กุญแจหายไปแล้ว ผมก็รู้อยู่ล่วงหน้าแล้วแหละว่ามันต้องเอาไปเก็บไว้ ไม่เป็นไรไม่ไปก็ได้ ผมเลยเข้าห้องนอนหลับดีกว่า เหนื่อยมามากแล้ววันนี้
“ปึง” เสียงปิดประตูอย่างแรง ทำให้ผมที่กำลังนอนอยู่ต้องสะดุ้ง
“ถ้าเห็นมันดีกว่า จะเลิกกันก็ได้นะ” คำพูดที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากมัน ผมก็ได้ยินแล้ววันนี้ ไม่ต้องบอกเลยว่าผมรู้สึกเช่นไร น้ำตาร่วงอ่ะสิ หัวใจเหมือนจะสลาย ผมหันไปมองหน้ามันที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างเตียง
“คิดดีแล้วใช่มั้ย ที่พูดออกมาแบบนี้”
“...............................” มันนิ่งไม่ตอบคำถาม ผมลุกขึ้นนั่งพิงไปกับหัวเตียง
“ตกลงจะเลิกกันนะ”  ผมถามมันแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย ผมยิ่งร้องหนักขึ้น มันนั่งนิ่งไม่พูดอะไรทั้งนั้น มีแต่เสียงร้องไห้ของผมอย่างเดียว
“ขอกุญแจรถด้วย ถ้าอยากจะเลิกก็ไป เก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ล็อคห้องให้ด้วยนะ” มันนั่งนิ่งไม่หยิบกุญแจรถให้ผม ผมเดินออกจากห้องพร้อมกระเป๋าที่เก็บของเตรียมไว้ตั้งแต่แรก แล้วก็เดินออกไปว่าจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีเฮียอยู่นี่หว่าเลยเดินไปหาเฮียดีกว่า เดินไปหาเฮียไปก็ร้องไห้ไป เอาทิชชูออกมาเช็ดหน้ากลัวคนเห็น เดินไปหาเฮียเฮียล็อคห้องไม่อยู่ โทรศัพท์ก็ลืมเอามาโทรหาก็ไม่ได้ โหยไรว่ะเนี่ยชีวิตฉัน ผมเลยนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องเฮีย เดินลงไปโทรศัพท์สาธารณะหาเฮียดีกว่า
“เฮีย”
“ไรมีไร ว่ามาเร็วๆเฮียทำงาน ทะเลาะกะผัวอีกสิ” เป็นหมอดูป่าวว่ะเนี่ย
“อื้ม เมื่อไรเฮียจะกลับอ่ะ”
“อีกสองวันอ่ะเฮียอยู่ต่างจังหวัด มีไรร้ายแรงป่าว”
“ป่าว”
“ใจเย็นๆคิดเยอะๆโตแล้ว จัดการเองได้แล้ว อย่าหนีปัญหา”
“อื้ม”
“เดี๋ยวเฮียทำงานก่อนนะดึกๆเดี๋ยวเฮียโทรหา”
“ครับ” สงสัยต้องกลับบ้านแล้วมั้งเรา เห้อ โชคชะตากลั่นแกล้งช้านนนนนนนนน  ดึกป่านนี้แล้วกลับไปแม่ก็ต้องถามแน่นอน แล้วจะตอบแม่ว่าไงอ่ะ ไปไหนดีนะ แมคโดนัลเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง คริคริ ผมเรียกแท็กซี่ไปที่แมคโดนัล นั่งกินอะไรไปเรื่อยก็อดที่จะคิดถึงมันไม่ได้อ่ะ สุดท้ายก็ต้องนั่งรถกลับมาที่ห้องอยู่ดี ผมกลับมาที่ห้องอีกครั้งเปิดประตูเข้าไปก็เห็นมันนั่งเช็ดผมอยุ่ เหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ มันเห็นผมเปิดประตูเข้ามามันก็ยิ้มดีใจแล้วก็เดินเข้ามากอดผมแล้วมันก็ร้องไห้
“ไม่เลิกนะ เตอร์ไม่เลิกกับฟ่านะ ฟ่าอย่าไปไหนนะ เตอร์ขอโทษ”
“ปล่อยเหอะ” เตอร์ค่อยๆคลายกอดจากผม มันเห็นผมร้องไห้มันก็หน้าเสีย ผมเดินเข้าห้องนอนมันเดินตามเข้ามา ผมเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอยู่นาน งงกะตัวเอง ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆนะ เมื่อกี้เสียใจมาก ปัญหาที่ไม่น่าเกิดก็เกิด แต่อยู่ดีดีปัญหาก็คลี่คลายแค่ผมออกไปกินเฟรนฟรายด์ที่แมคโดนัลแค่นั้นอ่ะนะ  เห้ยไรฟ่ะ ทำตัวไม่ถูกอ่ะ จะโกรธหรือจะดีใจดีวะเนี่ย งง ออกมาจากห้องน้ำมันก็นั่งรออยู่บนเตียง ผมออกไปเช็ดหัวนอกห้องนอน เปิดทีวีดูยังไม่ค่อยอยากคุยกะมันตอนนี้เท่าไร ผมเดินเข้าไปแต่งตัวในห้องแล้วก็ออกมาดูทีวีต่อสักพักเฮียก็โทรมา
“เออ ทำไมไม่รับโทรศัพท์อ่ะ เฮียต้องโทรเข้าเบอร์บ้านเนี่ย”
“ฟ่าเปิดสั่นไว้นะเฮียไม่ได้ยินอ่ะ เฮียทำงานเสร็จแล้วหรอ”
“เออ น้องเหอะ เป็นไงมั้ง ดีกันยัง ทะเลาะอะไรกันอีกอ่ะ”
“ก็ปัญหาเดิมๆ หึงหวงอ่ะ น่าเบื่ออออออออออออ”
“ฟ่าต้องใจเย็นๆ เอาใจเขามาใส่ใจเรา บางทีความถูกต้องมันก็ไม่ได้มาก่อนเสมอไปหรอกนะน้อง เอาหัวใจคิดไปพร้อมๆกับสมองนะ”
“เห้อ เฮียก็พูดซะ เฮียกำลังเข้าข้างมันอยู่รึป่าว”
"ไม่ได้เข้าข้าง เฮียจะรักคนอื่นมากกว่าน้องตัวเองได้ไง แล้วนี่มันไปไหนอ่ะ เรียกมันมาคุยดิ๊”
“โทรหามันเองเหอะ มันก็นอนอยู่ในห้องนั้นแหละ”
“เอ้า ไม่พูดกันอีกแล้วหรอไง ทะเลาะกันไม่พูดกันแล้วเมื่อไรจะรู้เรื่อง โตป่านนี้แล้วทำเป็นเด็กๆไปได้”
“ยังไม่พร้อม”
“แล้วจะพร้อมตอนไหน ตอนมันตายไปรึไง”
“เฮียมันจ้างมาเท่าไรเนี่ย” อารมณ์เสีย
“เอ๊ะไอ้นี่ยังไงว่ะ เข้าไปคุยกันให้รู้เรื่อง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียจะโทรมาถามสถานการณ์ใหม่ มีอะไรก็โทรมานะ”
“งืม ดูแลตัวเองด้วยนะเฮีย อย่าทำงานหนักมากอ่ะ”
“เออ แค่นี้นะ อย่าลืมที่เฮียบอกอ่ะ”
“ค๊าบบบบ” เฮียวางสายไป ผมก็นั่งๆๆดูทีวีต่อไป แล้วก็เผลอหลับตรงโซฟา ตื่นมาอีกทีก็มีผ้าอุ่นๆมาห่มให้ แล้วก็มาคนมานอนฟุบอยู่ตรงโซฟาข้างๆผม ผมมองหน้ามันด้านข้าง มันน่าสงสารอ่ะ ตกลงผมผิดหรือว่ามันผิด หรือว่าไม่มีใครผิด หรือจะเป็นแบบที่เฮียบอกว่า  ความถูกต้องก็ไม่ได้มาก่อนเสมอไปหรอก ยิ่งมองหน้ามันเท่าไร ผมก็ยิ่งสงสารมันมากขึ้นเท่านั้นมันเหมือนเด็กที่ยังไม่โตที่หวงของเล่นจนเอาเป็นเอาตาย ผมน้ำตาไหลอีกรอบ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเผชิญอยู่นี่มันคืออะไร แต่สิ่งที่ผมรู้คือผมรักมันมาก ผมไม่สามารถที่จะทิ้งมันไปไหนได้ แต่ผมอยากให้มันไว้ใจผมบ้าง ว่าคนๆนี้ไม่สามารถทิ้งมันไปไหนได้ โดยเฉพาะทิ้งมันไปหาคนอื่น ผมพยายามเอามือออกจากผ้าห่มเบาๆเพื่อมาเช็ดน้ำตา เลยทำให้มันตื่น มันเงยหน้าขึ้นมองผม
“ตื่นเเล้วหรอ ร้องไห้ทำไมอ่ะ โอ๋ๆๆไม่ร้องนะ เตอร์ขอโทษนะ” มันทำหน้าอ้อนขนาดนี้ผมจะโกรธมันลงได้ยังไง
“มานอนอะไรตรงนี้” ผมพูดด้วยเสียงสะอื้น
“ก็เตอร์เห็นฟ่าหลับก็ไม่อยากปลุก แล้วเตอร์ก็อยากนอนข้างๆฟ่าด้วย ดีกันนะ”
“เตอร์ ฟ่าขอไปเดินเล่นข้างนอกคนเดียวแปปหนึ่งนะ” ผมลุกจากโซฟาแล้วมันก็ดึงผมไปกอดไว้
“ไม่เอาอ่ะเตอร์ไม่ให้ไป กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะเตอร์ขอโทษ”
“อื้มรู้แล้ว ฟ่าแค่อยากหายใจเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอดเท่านั้นเอง”
“งั้นเตอร์ไปด้วย”
"ฟ่าอยากไปคนเดียว"
“สูดตรงระเบียงนี้ก็ได้ ฟ่าจะให้เตอร์ทำอะไรเตอร์ยอมหมดเลย แต่อย่าปล่อยให้เตอร์อยู่คนเดียวนะ เตอร์กลัว”
“กลัว”
“ใช่กลัว เตอร์กลัวว่าฟ่าจะไม่กลับมาอีกไง ตอนที่ฟ่าลงจากรถไปเตอร์แทบจะเป็นบ้าโทรหาก็ไม่รับ แล้วพอฟ่ากลับมาฟ่าก็หายไปอีกทั้งคืนรู้ไหมเตอร์ทุกข์ใจแค่ไหน”
“แล้วเตอร์คิดว่าฟ่ามีความสุขหรอที่ต้องทำแบบนั้น  ฟ่าถามจริงๆนะเตอร์ เตอร์คิดว่าฟ่าเป็นคนยังไง ฟ่าคบใครง่ายๆงั้นหรอ ฟ่าเคยนอกใจเตอร์รึป่าว ทำไมเตอร์ถึงไม่เชื่อใจฟ่าบ้าง”
“ก็เตอร์หวงนิ ไม่อยากให้ใครมาใกล้ฟ่า”
“เตอร์ เราสองคนก็โตๆกันแล้วนะ ฟ่าไม่ใช่คนที่จะอ่อยใครไปทั่ว ถ้าฟ่าเป็นคนแบบนั้นฟ่าไม่อยู่กับเตอร์มาจนถึงวันนี้หรอก แล้วอีกอย่างนะ ฟ่าต้องมีเพื่อนต้องมีสังคม โลกใบนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะ ถ้าเตอร์ไว้ใจฟ่าบ้างเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด”
“เตอร์จะพยายาม”
“เตอร์บอกว่าเตอร์จะพยายามมากี่รอบแล้ว”
“เตอร์สัญญาว่าต่อไปนี้เตอร์จะไม่อารมณ์ร้อน แล้วก็จะไม่เอาอารมณ์มาลงที่ฟ่าอีกแล้ว”
“เตอร์ก็สัญญาแบบนี้ทุกทีอ่ะ”
“ให้โอกาสเตอร์นะ”
“ฟ่าให้โอกาสเตอร์เสมอแหละ แต่เตอร์อ่ะชอบตัดโอกาสตัวเอง วันนี้เตอร์บอกเลิกฟ่านะอย่าลืม” ผมเริ่มโมโหมันแล้ว  เลยเดินไปเข้าห้องน้ำ  แล้วมันก็เดินตามผมข้ามาในห้องน้ำ
“เข้ามาทำไมคนจะฉี่”
“เข้ามาช่วยจับ”
"ไม่ขำ" ผมฉี่เสร็จก็เดินไปล้างมือ แล้วเดินเข้าห้องนอนไป มันเดินตามเข้ามา
"แล้วฟ่าจะให้เตอร์ทำยังไง"
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะต่อให้เตอร์จะสัญญาจะสาบานอีกกี่ร้อยครั้ง เตอร์ก็ทำตามที่พูดไม่ได้ซะที"
"ฟ่า"
"หยุด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น บอกจะไม่กินเหล้า เตอร์ก็กิน"
"ก็เตอร์ไม่รู้จะหาทางออกยังไงอ่ะ"
"ไม่รู้จะหาทางออกยังไง ก็เลยผิดคำสัญญางั้นสิ"
"อื้ม"
"เตอร์ ถ้าฆาตรกรฆ่าคนตายบอกกับศาลว่าสิ่งที่เค้าทำไปเพราะเค้าหาทางออกไม่ได้เลยทำผิด ศาลจะให้อภัยไหม"
"ไม่"
"คำสัญญา ถึงมันจะไม่มีบทลงโทษเหมือนกฏหมาย แต่เราก็ไม่ควรจะละเมิดนะ"
"อื้ม"
"เตอร์รู้อะไรไหม คำพูดที่เตอร์บอกเลิกฟ่าอ่ะ มันโคตรเจ็บเลย เหมือนฟ่ายืนซื้อขนมอยู่ริมถนนแล้วอยู่ดีดีรถสิบล้อมาจากไหนก็ไม่รู้พุ่งชนฟ่าจะตายแหล่ไม่ตายแหล่ มันยิ่งกว่าคำว่าเสียใจ เข้าใจไหมเตอร์"
"เตอร์ขอโทษ"
"เตอร์พูดมันออกมาได้ไง เตอร์บอกเตอร์รักฟ่าไม่อยากเสียฟ่าไป แล้วพูดคำเหล่านั้นออกมาได้ไง ฮะ เตอร์พูดคำเหล่านั้นออกมาได้ไง"
"เตอร์เมา เตอร์น้อยใจ มันเสียใจ ทุกอย่างทั้งหึงทั้งหวงทั้งรัก ความรู้สึกมันตีกันวุ่นวายไปหมด"
"เตอร์ ฟ่าเหนื่อยนะ ทุกครั้งที่เราต้องมาทะเลาะอะไรกันแบบนี้อ่ะ ฟ่าเหนื่อย ฟ่าเบื่อ ฟ่าอยากให้เราหวานเราสนุกเรามีความสุขกันทุกวัน ถ้ามันจะสำลักความสุขตายฟ่าก็ยอม อย่าให้ฟ่าต้องมาตรอมใจตายเพราะเรื่องแบบนี้เลยนะ"
"เตอร์ขอโทษ เตอร์ไม่รู้จะทำอะไรให้มันเหมาะสมกับผิดครั้งนี้ดี นอกจากขอโทษ"
"เตอร์ เตอร์ลองนั่งคิดดีดีนะ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เตอร์ก็พูดแบบนี้ ทำสีหน้าแบบนี้ ทำสายตาแบบนี้ทุกครั้ง เตอร์จะทำมันให้เป็นวงจรรึไง ฟ่าจะบอกให้นะ ยิ่งมันวนเวียนมาเจอเรื่องแบบนี้มากขึ้นเท่าไร ฟ่าก็จะตรอมใจตายไวมากขึ้นเท่านั้นแหละ"
"ฟ่า ฟังเตอร์นะ นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เตอร์จะมาทะเลาะกับฟ่าเรื่องนี้ ถ้าเตอร์ผิดสัญญา ฟ่าจะให้เตอร์ทำอะไรเตอร์ก็ยอมแม้กระทั่งจะไล่เตอร์ออกไปจากชีวิตฟ่า"
"ได้ งั้นรอแป๊ป" ผมเดินออกมานอกห้องเปิดคอมพิวเตอร์แล้วก็นั่งลงพิมพ์บางอย่าง  ผมพิมพ์เสร็จก็สั่งพิมพ์ แล้วก็ถือเข้าไปในห้อง ผมยื่นกระดาษให้มัน
"อะไรอ่ะ"
"อ่านสิ"
"คำสัญญา" ผมไปพิมพ์ใบคำสัญญามาให้มันเซ็นต์ นึกๆก็ขำไม่รู้ทำไปได้ไง แต่ตอนนั้นมันทำไปแล้วอ่ะ อิอิ ในใบสัญญามีใจความว่า( ข้าพเจ้าของให้คำสัญญากับที่รักของข้าพเจ้าว่า ต่อจากนี้ไปจะไม่บอกเลิก หาเรื่องทะเลาะ ไม่หึงหวงแบบขาดสติ ไม่ดื่มของมึนเมา ถ้าข้าพเจ้าผิดคำสัญญา ข้าพเจ้าจะยอมทำตามคำสั่งของผู้อันเป็นที่รักของข้าพเจ้าทุกประการ ลงชื่อ.................................. วันที่.............................)
"เซ็นต์ซะ"
"คิดได้ไงเนี่ย"
"เซ็นต์ๆเหอะน๊า มันจะได้ช่วยเตือนความจำของคนไม่มีสัจจะยังไงหล่ะ"
"อ่ะ เรียบร้อย ดีกันนะ"
"เออ ก็ด่ะ"
"ขอบคุณนะครับ" มันก้มลงมาหอมผม
"อ๊ะๆๆๆๆจะทำไร"
"หอมแก้มไง"
"อดเหอะ นี้คือบทลงโทษ งดทำการบ้านสามวัน แม้แต่แก้มใสใสก็ไม่ต้องมาสูดดม"
"ให้ทำอย่างอื่นแทนได้ไหม อย่าลงโทษแบบนี้เลย"
“ไม่ได้”ผมเดินออกไปข้างนอกแล้วก็เอาของกินที่ซื้อมาให้มันเมื่อวานเอาออกมาเวฟทาน มันเดินตามออกมา
“เผื่อด้วยนะ” ผมเวฟอาหารเผื่อมันแล้วผมก็มานั่งทานที่โต๊ะทานข้าว มันก็มานั่งทานข้างๆผมแล้วมันก็แหย่ผมตลอด ผมก็ไม่พูดกับมันนั่งทานไปเฉยๆ แล้วก็เข้าห้องนอนไปเพราะตอนนี้มันตีห้าเอง มันหอบผ้าห่มที่โซฟาเข้ามาห่มให้ผมแล้วก็ซุกตัวเข้ามานอนในผ้าห่มแล้วก็กอดผมไว้แน่น
“ขอโทษนะ”
“เตอร์....ฟ่าขออะไรหน่อยได้มั้ย”
“ได้”
“อย่าผิดคำสัญญาในใบสัญญานั้นได้มั้ย"
“จ้ะ”
“เตอร์เบื่อไหมกับการที่เราต้องมานั่งทะเลาะกันบ่อยๆอ่ะ”
“ไม่เบือ่หรอกมันเป็นสีสันของชีวิต แต่ถ้าไม่ทะเลาะกันเลยก็จะดีกว่า สิ่งที่เตอร์กลัวมากที่สุดคือกลัวฟ่าจะทิ้งเตอร์ไปอ่ะสิ เตอร์เลยต้องทั้งหึงหั้งหวงไง”
“เตอร์ก็รู้แล้วนิว่าฟ่าทิ้งเตอร์ไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็เลิกหึงเลิกหวงฟ่าได้แล้วนะ”
“พูดอ่ะง่ายแต่ทำอ่ะมันทำยาก”
“แต่เตอร์สัญญาแล้วงนิว่าจะทำให้ได้อ่ะ”
“ครับ เตอร์จะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ห้ามทำลายข้าวของด้วยนะ วันนี้ฟ่าโกรธมากมากนะที่เตอร์ทำห้องเลอะเทอะอ่ะ”
“เตอร์ขอโทษ เตอร์เมาอ่ะ แล้วมันก็ฟุ้งซ่านด้วย ก็ไม่รู้จะระบายทางไหนอ่ะ เห็นของที่เตรียมไว้แล้วฟ่าก็ไม่ทานไม่สนใจอ่ะเตอร์ก็น้อยใจ”
“ฟ่าก็กำลังจะทานแหละแต่พอดีเมื่อเช้านุ่นมันนั่งแท็กซี่แล้วลืมเอากระเป๋าตังค์มา ฟ่าเลยต้องรีบไปจ่ายตังค์ให้อ่ะ ก็กลับว่าเย็นจะกลับมาจัดการให้เรียบร้อยก็ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องซะก่อนนินา”
“ฟ่า”
“งืมมม”
“ฟ่าอย่าใจอ่อนกะไอ้หมอนั้นนะ เตอร์กลัวยังไงไม่รู้อ่ะบอกไม่ถูก”
“ฟ่าไม่เคยมีใจให้มันจะใจอ่อนได้ยังไงอ่ะ”
“จริงนะ”
“ฟ่าอยากขอให้เชื่อใจฟ่ามั้งไง ฟ่าไม่เคยคิดมองใครแล้ว ฟ่ามีเตอร์ก็มีความสุขมากแล้ว ถึงแม้ว่าเตอร์จะทำให้ฟ่าร้องไห้บ่อยๆก็ตามอ่ะ”
”ฟ่าอ่ะ”
"หรือว่าไม่จริง"
"ก็....."
"ระวังเห๊อะ ทำเค้าเสียน้ำตามากมากซักวันเค้าจะหนีไปอยู่กับแม่"
"ตะเองอ่ะ  ถ้าตะเองหนีไปอยู่กับแม่เค้าก็จะตามไปอยู่ด้วย"
"นี้ๆๆๆๆๆไอ้อ้วนเอ้ย" ผมเอามือบีบจมูกมัน ผมพลิกตัวหันไปนอนหนุนแขนแล้วก็เอามือลูบๆที่พุงน้อยๆของเตอร์ จนหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกที ปาเข้าไปเที่ยง เป็นอันว่า ไม่ได้ไปเรียน นี่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะครับอย่าทำตาม
ผมตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นมันแล้ว สงสัยอยู่ในห้องน้ำ ผมเลยไปเคาะประตู
"เตอร์ อยู่ในห้องน้ำป่าว"
"อยู่ค๊าบบบ" ทำไมเสียงมันแปลกๆ  

[myxt]

 
ขอจิ้มก่อน แล้วแว้บไปอ่าน
.............
สัญญาฉบับนั้นยังอยู่มั้ยเนี่ย อยากรู้จริง
แล้วหลังจากเซ็นใบนั้นไป คอปเตอร์ยังเป็นเหมือนเดิมรึเปล่าน๊อ ...

มันเหมือนเด็กที่ยังไม่โตที่หวงของเล่นจนเอาเป็นเอาตาย

ช๊อบชอบประโยคนี้ของนุ้งฟ่า เห็นภาพมากๆ บ่งบอกความเป็นเตอร์ได้ดีจริงๆ 555
......
นุ้งฟ่ารักษาสุขภาพมากๆนะจ๊ะ ฝนตก อากาศเปลี่ยน นอนดึก ทำงานหนัก เดี๋ยวจะป่วยเอาง่ายๆ
มิสยู จุ๊บๆ 

[aim]

อ่านตอนนี้แล้วเห็นภาพเลยว่าเตอร์เป็นคนที่ขี้หวงมากกก แต่อยากให้ฟ่าคิดว่าถ้าไม่รักก็ไม่หวงหรอก
ส่วนเตอร์ก็ไว้ใจคนที่เรารักบ้าง ไม่ใช่สักแต่ว่าคิดเองเออเอง ว่าฟ่าจะนอกใจ ไว้ใจกันนะ
ทำตามสัญญาให้ได้นะ รักกันให้มาก ๆ นะ
รักษาสุขภาพด้วยนะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ตอนนี้อ่านแล้วได้อะไรๆกลับไปเยอะเลย

ชอบเตอร์อ่า...เตอร์มันน่าร้ากกกกกกกกก

เด็กขี้หวงของที่สุด!

จัดไป +1 อัลฟ่าที่ร้ากก