:กอด1:ของขวัญวันคริสมาส
ให้ทุกคนเลยนะจ้า ไม่รู้ชอบกันมั้ย
เปิดกล่องๆๆๆๆๆๆ
ตอนพิเศษ
ปัง!!
“เฮ้ยเบาๆสิว่ะกร ประตุห้องกรูพังหมดพอดี”
“พังก็ช่างมันสิ” โมโหครับตอนนี้
“เอ่อ...... ถ้ามันพังจริงกรูเรียกเก็บไอ่แต๊ปหนักแน่”
“พุดถึงมันทำไม กรทำพัง กรจ่ายเองได้ทำไมต้องให้มันมาจ่ายให้ด้วย”ไม่อยากได้ยินชื่อมันตอนนี้ ฮืมๆ
“โอ้...ผัวเมียงอนกันอีกแล้วเว้ย”
“หมายถึงใครเน็ต”ผมหันไปเหวี่ยงใส่ไอ่เน็ต
“เปล๊า!! กรูแค่พุดลอยๆ” มันพูดแค่นั้นแล้วหันไปสนใจหน้าจอคอมต่อ ผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงมัน หลับตาคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเป็นฝืนเป็นไฟ จนต้องหนีมาบ้านไอ่เน็ตมัน
“แล้วกรจะนอนเปล่าคืนนี้”
“นอน! ” เรื่องอะไรจะกลับ อะไรที่มันไม่ชอบผมจะทำให้หมดเลยคอยดู
“เอ่อๆนอนก็นอนดูสิจะได้อยู่บ้านกรูกี่ชั่วโมง….หึหึ” ผมไม่สนใจพูดอะไรต่อ นอนหลับตาคิดต่อ สักแป๊บเสียงโทรศัพท์ไอ่เน็ตก็ดัง ผมลืมตาเงียหู เตรียมฟัง (น้องกรเป็นน้องหมาไปแล้ว>///<)
“ครับ น้องเกตว่าไงครับ” อ้าว….ไม่ใช่มันโทรหรอกเหรอ ปรกติมันต้องโทรมาแล้วนิ แต่ช่างมันสิ ผมไม่สนหรอก ไม่โทรก็ดีไม่อยากเจอไอ่บ้าๆ
ผมนอนแกร่วอยู่บนเตียงไอ่เน็ตมาได้สักพัก ไม่มีอะไรเกิดขึ้น โทรศัพท์ผมยังเงียบไม่มีคนโทรเข้า ของไอ่เน็ตก็มีคนโทรเข้าบ้างแต่ไม่ยักใช่เบอร์ที่ผมอยากให้โทรมา ไม่สิผมไม่ได้อยากให้มันโทรมา แค่คิดว่าปรกติมันต้องโทรมา แต่ทำไมมันไม่โทรมาล่ะ ผมลุกขึ้นนั่งห้อยขาแกว่งไปมาบนเตียง ไอ่เน็ตก็หันมามองแว๊บหนึ่ง แล้วหันกลับไปขำอยู่กับหน้าจอ
“ขำอะไร”
“เปล๊า! กรูขำคลิป หมามันนั่งหน้าเศร้ารอเจ้าของมารับกลับ ดูแล้วฮ่าดี” ผมได้ยินแล้วอยากจะเอาเตียงยกซัดหัวมันจริงๆ อย่าให้รู้ว่าเปรียบกรูเป็นหมานะ แต่ไม่ มันต้องไม่ใช่ผมอยู่แล้วเพราะผมไม่ได้รอใคร เลิกคิดๆ ดูทีวีดีกว่า ไหนมีอะไรดูมั้ง ผมนั่งมองกองดีวีดีที่วางอยู่หน้าเครื่องเล่น หยิบขึ้นมาเลือกดู แมร่งหน้าอย่างไอ่เน็ตนี้นะดูซีรีย์เกาหลี มีแต่ซีรีย์เกาหลีทั้งนั้นเลย ผมไม่ชอบดูด้วยสิ แต่ว่าตอนนี้มันเบื่อไม่มีอะไรทำดูก็ได้ว่ะ อืมเรื่องนี้ถ้าจะดี เปิดเลยแล้วกัน
เปิดเสร็จก็เดินมานั่งพิงเตียงกอดหมอนดู เรื่องราวก็เป็นตามซีรีย์เกาหลีทั่วไปเลย เศร้าเคล้าน้ำตา นั่งดูไปก็ร้องไห้ไป ผมเป็นคนดูฉากซึ้งๆไม่ได้เลยดูแล้วร้องตามตลอด นี้ดีนะที่มันไม่อยู่ไม่งั้นบ่นผมแย่เลยว่าดูแล้วก็ร้องไม่ต้องดูเลย ร้องมากเดี๋ยวก็ปวดหัวอีก ผมเวลาร้องไห้แล้วจะก๊อกแตก พอเริ่มร้องต่อให้เจอฉากอ่อนไหวนิดเดียวก็ไหลพรากเลยทีนี้ แต่ผมจะมานั่งคิดถึงมันทำไมเนี้ย ดีมันไม่อยู่จะร้องให้ตายไปเลย
“มึงไปหาข้าวกินกัน” ไอ่เน็ตหันมาชวนผมที่ตอนนี้นอนแผ่ ปวดหัวไม่ไหวแล้วอยู่บนเตียง มองดูนาฬิกาหกโมงแล้วเหรอเนี้ย
“อืมๆ”ผมค่อยยันตัวขึ้น ไอ่เน็ตหันมามองก็ตกใจ
“เฮ้ยทำไมตาบวมงั้นว่ะ”แล้วมันก็มองไปที่กองหนัง
“กล้วยทอดแล้ว...ไอ่ห่าแต๊ปเอากรูตาย”ผมได้แต่ทำหน้างง แต่พอมีชื่อมันโผล่ออกมาอารมณ์ก็ขึ้นอีกแล้ว
“ไหวเปล่าเนี้ย...กรูไปซื้อมาให้แล้วกัน อยากกินอะไร”
“ไม่เป็นไร ไปด้วย”ผมนั่งสะบัดหัวไปมานิดๆมันปวดตุ๊บๆไปทั่วเลย แต่ยังไม่มากเท่าไร
“เอ่อๆ..ไหวแน่นะโว้ย มึงเป็นไรขึ้นมา รับผิดชอบชีวิตกรูด้วยนะ”
“หยุดพูดเลยเน็ต..มันจะมาสนใจอะไรกร กรมาตั้งนานแล้วมันยังไม่เห็นว่าอะไรเลย”
“แหมๆ....ก็รออยู่นี้ กรูโทรไปบอกให้มั้ย”
“ส้นนี้ ใครรอมัน ไม่มาก็ช่าง อยู่กับคนอื่นไปเลย ดีซะอีกกรอยากทำอะไรไม่มีคนห้าม...” พูดอวดดีไปงั้นแหละ ตอนนี้อยากเจอมันมากๆเลย อยู่ไหนว่ะไอ่บ้า กรูปวดหัว มึงไม่สนใจกรูแล้วเหรอ ผมไม่รู้แสดงสีหน้าอะไรออกไป เพราะตอนนี้ไอ่เน็ตเดินมาตบบ่าผมเบา ๆ
“อย่าร้องสิมึง”อะไรมึงพูดกับใคร ใครร้องผมเหรอ ไม่สิผมจะร้องได้ยังไง
“งอนอะไรมันมาล่ะเนี้ย” ไอ่เน็ตนั่งลงข้างผม แล้วเปรยถามออกมา
แอ๊ด!!
“หึ..ง้อกันเอาเองแล้วกันกรูไปกินข้าวแล้ว ออกไปก่อนก็ปิดบ้านให้กรูด้วย”แล้วไอ่เน็ตก็เดินออกไป มันมาแล้ว แต่ยังยืนอยู่หลังประตูนิ่ง ผมก็นั่งก้มหน้ามองขาตัวเอง โอ๊ยน้ำตาบ้านี้ไหลอยู่ได้กรูไม่น่าดูเลยหนังเกาหลีบ้า
ฟุ่บ!
เสียงเตียงดังเบาๆเพราะตอนนี้มันลงมานั่งข้างๆ แต่ผมยังก้มหน้าก้มตาไม่เงยขึ้นมองมัน มันก็ค่อยเอามือมาช้อนหน้าผม ขึ้น เรื่องอะไรจะยอมผมเกร็งหน้านิ่งไม่ยอมเงยขึ้นตามแรงมือของมัน
“ไม่เอาน่า ขอดูหน้าหน่อยนะครับ”ไอ่บ้าใครใช้ให้มึงมาทำเสียงหวานอ้อนกรูแบบนี้ พูดเสร็จมันก็ออกแรงช้อนหน้าผมขึ้นอีกครั้ง ผมก็เงยขึ้นตามแต่ยังไม่ยอมมองหน้ามันหรอก มันค่อยๆเอามือลูบน้ำตาของผมออกจากหน้าช้าๆ แต่เหมือนมันยิ่งลุบน้ำตาผมก็ยิ่งไหล ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“ไม่เอาๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวปวดหัวนะ ดูสิตาบวมเลย”
“ไม่ต้องมายุ่ง” ผมพูดเสียงเครือแล้วปัดมือมันออก ขยับตัวนั่งหันหลังให้มัน มันก็นิ่งไม่พูดอะไร แต่ซักแป๊บผมก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่รอบมาจากด้านหลัง
“ปล่อย ไม่ต้องมากอด”ผมพยายามแกะมือที่อยู่ตรงเอวผมออก แต่มันแน่นมากเลย
“ไม่เอาน่า อย่าเป็นอย่างงี้สิกร อยู่นิ่งๆนะ”มันก้มหน้ามากระซิบข้างหู ปากก็เลื่อนมาหอมแก้มผม ผมก็นิ่งลงไม่รู้ทำไมเหมือนกันคงเพราะผมเหนื่อย ไม่ใช่เพราะมันหรอก
“งอนอะไรแต๊ปหืม...”ไอ่บ้าพุดเฉยๆก็ได้ เอาหน้ามาแนบใกล้ๆทำไม
“.............”
“มันไม่อะไรซะหน่อย” ได้ยินแล้วโมโหเลยครับ
“แล้วแบบไหนมันถึงจะเรียกว่ามี ให้ไปนอนด้วยกันก่อนมั้ย ถึงจะเรียกว่ามี ” ผมพูดขึ้นเสียงดัง ดิ้นออกจากอ้อมกอดมันด้วย แต่ก็ไม่หลุดออกมาอยู่ดี
“โห.......แค่เดินด้วยกันยังเป็นขนาดนี้เลย ขืนนอนด้วยกันแต๊ปไม่ต้องไปเฝ้าท่านยมก่อนเหรอ ไม่เอาน่าฟังก่อนนะ”มันพูดเสียงออดอ้อนเชี่ยวครับ ไม่ได้ใจอ่อนนะแต่ก็อยากรู้ว่ามันจะพูดอะไร
“คนที่แต๊ปเดินด้วยวันนี้เขาเป็นเพื่อนพี่บิ้ว แต่จริงๆวันนี้พี่บิ้วก็ไปนะแต่ตอนกรเห็นพี่เขาไปเข้าห้องน้ำอยู่ แต๊ปเลยยืนอยู่กับเพื่อนพี่เขาสองคน”
“แล้วทำไมต้องโกหกว่าไปธุระกับชินด้วย ”
“ก็.......”
“ก็อะไร ทำไมอยากมีคนใหม่ก็บอกกันดีๆสิทำไมต้องทำอย่างงี้ด้วย”ผมเหวี่ยงไม่เลือก ตอนนี้อารมณ์ทุกอย่างมันรุมเร้า
“เฮ้ย!! เอาอะไรมาพูดกร เหลวไหลนะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่กรคิดนะ”
“ทำไมมันยิ่งกว่าที่คิดใช่มั้ย ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมต้องเข้าไปรอกันในร้านนั้นด้วย”
“หึหึ...ขี้หึงจังเลยนะแฟนแต๊ปเนี้ย มาหอมที่สิ”ผมเบียงหน้าหลบ
“ไม่ต้องมานอกเรื่องบอกมา”
“ครับๆ.....ที่ต้องไปรอในร้านนั้นเพราะ.......”
มันหยุดพุดพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งไปหยิบของในถุงกระดาษที่อยู่ข้างตัวมันมายืนให้ผม กล่องสีขาวเล็กๆอยู่ตรงหน้า มันค่อยๆเปิดออก ข้างในมีสร้อยคอที่คล้องจี้หมีคริสตัสตัวเล็กไว้ สวยมากๆ ผมมองอยู่อย่างงั้นจนมันเอาสร้อยมาใส่ให้ ตอนนี้ผมงงๆ ตาก็ก้มมองสร้อยที่อยู่ที่คอ
“MERRY X’MAS ครับ”ผมเงยหน้าเอี้ยวคอหันไปมอง มันกำลังยิ้มให้ผม ยิ้มแบบที่ผมแพ้
“ชอบมั้ย เลือกอยู่ตั้งนานเลยนะ อุตสาห์ให้พี่เขาไปช่วยเลือกแต่จนแล้วจนรอดก็เลือกตามใจตัวเองอยู่ดี”ผมเอามือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบตัวจี้ที่เป็นหมีไปฟังมันไป มันเองก็เอาคางมาวางบนไหล่ผม มือมันก็บีบเล่นมืออีกข้างของผมไป ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่อมยิ้มลูบหมีเล่นไปมา
“หายงอนแต๊ปแล้วใช่มั้ย” มันถามเสียงแง่วๆอยู่ข้างหุ หอมแก้ม หอมผมสลับไปมาอยู่อย่างนั้น
“ไม่!!” มันผละออกจากไหล่ผมหน้าตื่นเชี่ยว
“ไม่หายไม่ได้แล้วต่างหากที่จะบอก....แบร่!!”
“โหยยยย....นี้แกล้งกันเหรอ อย่างงี้ต้องเอาคืน..หึหึ”
“เฮ้ย...เล่นอะไรตกใจหมดเลย”ไม่ให้ตกใจได้ไง อยู่ดีมันก็พลิกผมลงมานอนกับเตียง โดยมีมันทาบทับอยู่ด้านบน แล้วดูทำหน้าเข้าเห็นแล้วอยากถ่ายรูปให้ไอ่เน็ตมันโพสลงเน็ตประจานจริงๆ ไอ่หื่นเอ๊ย
“ตกใจเหรอ มางั้นเดี๋ยวป๋าจูบรับขวัญนะ มาม๊ะ...” มันพุดทำปากจู๋ ก้มลงหอมผมไปทั่วหน้าเลย
“ฮ่าๆๆ...พอแล้วๆ หายแล้ว” ผมยกมือขึ้นดันไหล่มันออกเบาๆ มันก็หยุดยิ้มมองหน้าผม
“แต๊ปรักกรนะครับ” มันเอานิ้วเกลี่ยผมของผมเล่นเบาๆ
“อืมรู้แล้วรักเหมือนกัน” เรานอนยิ้มมองกันอยู่สักพักก็เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่าง หน้าของเราสองคนค่อยๆใกล้กันมากขึ้น มันเอาจมูกมาเคลอคลี่ยเล่นกับจมูกผมไปมา ก่อนที่จะค่อยๆก้มสัมผัสลงบนริมฝีปาก จากอ่อนหวาน ค่อยๆเปลี่ยนเป็นรุกเร้าและรุนแรง
“อือ...แต๊ปพอก่อน...อืม”มันไม่ฟังที่ผมพูดเลย สติผมก็ดูเหมือนจะเริ่มหลุดไปเรื่อยๆ ยกแขนทั้งข้างคล้องคอลูบเล่นไปมาบนหลังของมัน ทำไมเหมือนกับไม่ได้สัมผัสกันมานาน ทั้งที่เมื่อเช้าผมกับมันก็พึ่งจูบกัน อาจเป็นเพราะวันนี้เรางอนกันล่ะมั้ง มือของมันเริ่มซนสอดเข้ามาในเสื้อยืดผม เลื้อยไปทั่วหน้าอก แต่......
“เฮ้ยโทษทีเว้ย ลืมกระเป๋าตังค์ว่ะ ต่อๆ...กรูไปล่ะ”
ปัง!
“ไอ่เหี้ยเน็ต กรูจะฆ่ามึง”มันตะโกนตามหลังไอเน็ตไป ผมเองก็ได้แต่หัวเราะขำกับอาการหัวเสียของมันไป
สรุปเราก็ไม่ได้สานต่ออะไรต่อมิอะไร มันรีบดึงผมขึ้นรถกลับห้อง ในรถผมก็ถามมันถึงเหตุการณ์วันนี้ มันก็บอกอยากให้ผมเซอร์ไพส์เลยโกหกว่านัดชินไว้ แล้วก็ไปเดินเลือกซื้อของขวัญให้ผม จนผมมาเจอเข้าแล้วหนีมันมานี้แหละ......... พอถึงห้อง ผมก็ต้องกลายเป็นของขวัญคริสมาสตอบแทนมันซะงั้น.....แต่ทำไงได้ ยังไงก็รักมันล่ะเน๊าะ
............................ แถม......
“อื้ออ...เดี๋ยวแต๊ป”
“หยุดก่อน.... แต๊ป...อืม”
"อะไรครับ จะขาดใจแล้วอย่าห้ามเลยนะ”
“บอกมาก่อนว่าหายไปไหนมาตั้งหลายชั่วโมง”
“หึหึ...ระแวงแต๊ปเหรอ เดี๋ยวพิสูจน์ให้หายระแวงเลย”
“ไม่เอา...อื้อ...บอกมาก่อน….อ๊า”
..........................................................
สรุปบ่าวแต๊ปไปอยู่ไหนมาล่ะเนี้ย
รออ่านพาร์ทแต๊ปดีมั้ยนะ.....
:กอด1:ให้ๆๆๆๆทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
