เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา 23
"พูดอะไรน่ะ..." นายช่างสมชายยืนนิ่ง เขินอายจนไม่เป็นอันทำอะไร
ปล่อยขันน้ำลงในตุ่มน้ำและก้าวเดินหนี
ว่าที่คุณหมอที่ยืนหัวเราะกับท่าทางของคนที่ผละจากไปแล้ว ไม่ได้รู้ความคิดของอีกฝ่ายเลยว่ากำลังคิดอะไร
แคน....ทำกันได้...แกล้งกันเห็น ๆ เลย
ก็คนมันโง่นี่นะ.......ไม่ใช่คนเก่งเหมือนคุณหมอเขา เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง
ดูนั่น ยังยืนอาบน้ำ ไม่สนใจกันเลย ว่าตอนนี้ร่างสูงผิวคล้ำแดดจะถึงขนาดแทบเดินไม่ตรงทาง เพราะความเขิน
ก้าวขึ้นไปบนกระท่อมได้ ก็เตรียมผลัดผ้าอาบน้ำ เสื้อผ้าเปียกปอนไปหมด เพราะฝีมือของแคน
"กาชายยยยยยยยยยย มาอาบด้วยกันม้ายยยยยยยยยยยย เร็ว เร็ว เลย..... กาชายจ๋าาาาาาาาา"
แคนยังไม่เลิกล้อเล่น และหัวเราะอย่างสนุกสนาน ตักน้ำอาบอย่างเพลิดเพลิน มีความสุข ที่ได้แกล้ง
เขินด้วยยยยยยยยย ไอ้กระชายมานนนนนนนเขินนนนนนนน ตลก
ขืนรอให้มันมาบอกรัก คงต้องรออีก 20 ปี
ไม่ไหว ไม่ไหว รอนานขนาดนั้น แก่ตายกันพอดี
"มาอาบด้วยกันเถอะน๊าาาาาาากระชายจ๋า.........." แคนยังยืนหัวเราะ ที่ทำให้อีกฝ่ายเขินอายจนไม่เป็นอันทำอะไรได้
ทำไมแคนเป็นคนแบบนี้ ยิ่งรู้ว่าแกล้งได้ ยิ่งแกล้ง
เก่งจริงนะ แกล้งเก่งจริงนะ ถึงจะเขิน ๆ ที่ถูกบอกรักกันตรง ๆ
แต่นายช่างสมชายก็ไม่เคยปล่อยให้อีกฝ่าย แกล้งได้เลยสักครั้ง และก็ไม่เว้นครั้งนี้ด้วย
แคนนะแคน.....ปล่อยมานานหลายครั้งแล้ว
รู้ว่ารักรู้ว่าชอบ แล้วก็มาบอกรักกันแบบนี้ก็ดี......เวลาทำอะไรก็จะได้ไม่ต้องกังวลมากเหมือนแต่ก่อน
แกล้งเองนะ แกล้งก่อนนะ ต้องเอาคืนบ้างแล้วแบบนี้
แม้จะรู้สึกเขิน ๆ อยู่บ้าง แต่เมื่อเปลี่ยนไปนุ่งผ้าขาวม้าอาบน้ำ ก็เดินลิ่ว ๆ มาหาคนที่ยกขันเทน้ำราดตัว
อย่างสนุกสนานนั้น
ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า......ยืนนิ่งเงียบ ทำหน้าเคร่งขรึม จนแคนตกใจจนหน้าซีด
"จะอาบจริง ๆ หรือไง.." ว่าที่คุณหมอถอยหลังหนี แต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้ และขันน้ำถูกตัดราดรดที่ร่างกายจนเปียกปอนไปหมด
"อาบจริงสิ.....นี่ไง....อาบให้แคนด้วย...ชวนอาบใช่มั้ย...มาสิ.." ร่างโปร่งบางผิวเนียนขาวละเอียด พยายามจะถอยหนีคนที่จับแขนเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
ไอ้กระชาย ....... มายืนแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า ........ นุ่งแต่ผ้าขาวม้า ... จะหลุดไม่หลุดแหล่อยู่แล้ว....
แบบนี้มันแปลกนะ...จะทำหน้าไม่ถูกแล้ว..หน้ามันร้อนผ่าว..จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
มือเล็ก ๆ ถูกยกขึ้นให้แตะที่แผ่นอกกว้าง ของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"อาบให้แล้ว.....หัดอาบให้บ้างสิ...หมอครับ...อาบน้ำให้ผมหน่อย..."
ใบหน้าคมลอบยิ้ม แต่พยายามตีหน้าขรึม...ก่อนจะยื่นขันน้ำให้ว่าที่คุณหมอ
มือเล็ก ๆ รับขันน้ำมาถือเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ ตักน้ำมาราดรดร่างกายให้กับร่างสูงผิดคล้ำแดดที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ
โดนแกล้งกลับ....ถ้าไม่อาบให้ก็จะโดนหาว่าไม่กล้า.....ไอ้กระชาย...ไอ้กระชายตัวดำ...มันแกล้ง
มือเล็ก ๆ ยกขึ้นขัดผิวของคนที่ยืนอมยิ้ม แกล้งขัดแรง ๆ ให้เจ็บ
อยากให้อาบให้ใช่มั้ย มาาาาาาาาาาาาาาาา จะอาบให้เดี๋ยวนี้แหละ ไอ้กระชายยยยยยยยย
"หมอ....ทำงี้ได้ไง...แกล้งกันเหรอ...เจ็บนะ....ขัดผิวหมอแบบนี้บ้างเอามั้ยล่ะ"
ฝ่ามือหยาบกร้านเพราะกรำงานหนัก แกล้งแตะแรง ๆ ที่สีข้างของว่าที่คุณหมอ จนร่างโปร่งบางต้องเบะหน้าด้วยความเจ็บ
"เจ็บบบบบบบ .... มือหยาบจะตาย...เจ็บนะทำอะไรน่ะ..."
แคนหลุดคำพูดออกไปแล้ว.....โดยไม่ทันได้คิดว่าจะทำให้ร่างสูงที่กำลังหัวเราะ รู้สึกยังไง
ฝ่ามือหยาบกร้าน ผละออก
ใบหน้าคม ค่อยก้มลง ดวงตาที่เปล่งประกายหมองเศร้าลงฉับพลัน
ก็สอบได้ที่โหล่ เรียนไม่เก่ง เรียนได้ขนาดนี้ ได้ทำงานอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน ก็นับว่าเกินที่จะคาดคิดแล้ว แต่บางทีเขาคงลืมคิดไป
ว่าแคนคงไม่ชอบคนที่ทำงานใช้แรงงานแบบนี้ หมอเขาเรียนสูงกว่า เรียนก็ยากกว่า มือก็นุ่มนิ่ม
ดูมือเขาสิ ทั้งหยาบทั้งกร้าน ทำงานกลางแจ้ง ตากแดดทุกวัน...... แย่จังเลยนะแบบนี้
"กระชาย...กระชาย....ขอโทษนะ...ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้เลย...แค่รู้สึกว่า...เจ็บ....แค่นั้น..ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนะ"
มือเล็ก ๆ ค่อยแตะสัมผัสที่ฝ่ามือหยาบกร้านของร่างสูง ให้มาแตะที่ข้างแก้ม...จ้องมองใบหน้าคม เพราะสำนึกผิด
"จริง ๆ นะ...เห็นมั้ย..ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีจริง ๆ นะ...เชื่อสิ" ดวงตากลมโตใสแจ๋วจ้องมองใบหน้าเครียดขรึมนั้น และส่งยิ้มอ่อนโยนให้
"กระชาย...คนดี...เดี๋ยวข้าอาบน้ำให้นะ...อย่าโกรธข้าเลยนะ..นายช่างคนดี๊ คนดี...นายช่างอย่าโกรธเลยนะ"
ขันที่มีน้ำอยู่เต็ม ถูกตักราดรดร่างกายของร่างสูงที่ยืนนิ่ง ๆ ฝ่ามือเนียนนุ่ม แตะสัมผัสร่างกายของร่างสูงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
อายก็อาย เขินก็เขิน....แต่ต้องเอาใจ..แล้วก็ต้องไถ่โทษ ที่ปากไม่ดี..
นายช่างสมชายยืนยิ้มกริ่ม จ้องมองใบหน้าเนียนขาวด้วยความรู้สึกหลากหลาย
แคน....... เขินนี่นา ใบหน้าเนียนขาวแดงก่ำ แต่ก็ยังกล้าที่จะแตะต้องร่างกายของอีกฝ่าย
ใจกล้าจริงนะหมอ
แบบนี้น่ารักไม่ใช่เหรอ....น่ารักมากด้วยสิ
"อาบเร็ว ๆ เถอะนะ..........เดี๋ยวกลัวอยากทำอย่างอื่นมากกว่าอาบน้ำ แล้วจะยุ่ง"
คำพูดเรื่อยเปื่อยถูกเอ่ยบอก คำพูดที่ทำให้ร่างโปร่งบางถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าที่ย้อมไปด้วยสีเลือดยิ่งแดงก่ำหนักขึ้น เพราะเข้าใจความหมายของคำที่พูดทุกประการ
"แคน..ไปผลัดผ้าก่อนเถอะนะ.....มีผ้าตากอยู่หลังกระท่อมตรงราวไม้ไผ่ แล้วก็มีเสื้อกับกางเกงพับอยู่เอาเปลี่ยนได้เลย"
ร่างโปร่งบางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะค่อยก้าวเดินไปในทิศทางที่ร่างสูงนั้นชี้บอก เดินไปที่หลังกระท่อม ทิ้งให้นายช่างสมชายยืนอาบน้ำอยู่คนเดียว
"ไปน่ะดีแล้วครับคุณหมอ...แค่นี้ก็จะทนไม่ไหวเอาแล้ว...ขืนโดนแตะนั่นแตะนี่...เดี๋ยวคุณหมอนั่นแหละจะไม่ปลอดภัยเอาได้ง่าย ๆ "
ใบหน้าคมยิ้มกริ่ม เมื่อนึกถึงคนที่เดินจากไปแล้ว
น้ำในขันถูกยกขึ้นราดรดร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่า
สาเหตุไม่ใช่เพราะอยากอาบน้ำ หรือเล่นสนุกเหมือนแคน
แต่เป็นเพราะต้องการดับความร้อนภายในกาย ที่กำลังครุกรุ่น ก่อนที่จะไม่มีอะไรมาดับได้
TBC....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
