ง่ะ พีเนื้อหอมโดนแฟนๆ รุมรักอีกแล้ว 
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ ตอบแทนด้วยการโพส 3 ตอนติด ตามเม้นให้ทันละกัน 555
....
ตอนที่ 16 : กลับรัง...อีกครั้ง "สวัสดีครับคุณยายวันนี้เป็นไงบ้าง" ผมโทรหายายที่กรุงเทพเหมือนที่เคยทำทุกวัน
"ยายสบายดีลูก หนูล่ะเป็นไงบ้าง" ผมเล่าเรื่องไปเที่ยวน้ำตกและยายแจ่มให้ยายฟัง
"อืม ความรักนี่ทำให้เราได้ทั้งทุกข์ทั้งสุขจริงๆ นะ" ยายตอบผมมาเมื่อฟังผมเล่าเรื่องพลังรักของยายแจ่มกับสามีของเธอ
"บุ้ง ยายรู้ว่าบุ้งไม่อยากรู้เรื่องคุณพี แต่ยายว่ายายควรบอกบุ้งนะ" จู่ๆ ยายผมก็เอ่ยเรื่องไอ้พีขึ้น
"มีอะไรเหรอครับยาย"
"คุณพีกลับมาทานเหล้าอีกแล้วตั้งแต่วันที่บุ้งไป พอยายเอาซองที่บุ้งฝากไว้ไปให้ แกก็สั่งตาพงไปซื้อเหล้ามาเป็นลังๆ เลย"
"เหรอครับ" ผมรับรู้ด้วยความเพลียใจ
"เมื่อเช้านี้ยิ่งหนัก พอยายเข้าไปในห้องก็เห็น คุณพีนอนสลบอยู่ข้างๆ เตียง เลือดไหลท่วมมือ ข้าวของแตกกระจายไปทั่ว"
"เขาเป็นไรครับยาย" ผมเริ่มตกใจ
"ยายว่าคุณพีคงเอามือไปชกผนังล่ะมัง เพราะคราบเลือดยังติดอยู่ แล้วนิ้วหักไปสามนิ้ว ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยเสียเลือดมาก"
"แล้วคู่หมั้นเขาละครับ ไม่ดูแลเขาเหรอ" ผมถามแม้จะห่วง แต่ผมไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ
"คู่หมั้นใครเหรอ"
"ก็คุณมาลินี ไงครับ" ผมตอบยาย
"ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคนหรอกลูก ใครเข้าไปหาโดยไล่ออกมาหมด แต่เขายังไม่ได้หมั้นกันนะ" ยายเล่าให้ผมฟัง
"คุณนั่นเห็นมาหาที่บ้านสองสามครั้ง ก็หายไปเลย ใครจะทนได้ล่ะลูก นิสัยอย่างคุณพี" ยายผมบอกต่อ
"ที่น่าสงสารพอกันคือคุณหญิง ตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน หมอบอกเป็นโรคหัวใจ"
"ครับยาย บุ้งเข้าใจแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวบุ้งจะกลับไปคืนนี้เลย เดี๋ยวเจอกันครับ"
...............
ขณะที่ผมเดินไปถึงหน้าห้องพิเศษที่ไอ้พีนอนป่วยอยู่
พยาบาลก็เปิดประตูออกมาอย่างแรงพร้อมกับขวดน้ำเกลือปลิวตามออกมาด้วย
"อย่ามายุ่งกับกู ออกไป" เสียงไอ้พีร้องตะโกนตามมา
"พี่ครับ พี่หลบไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจัดการทางนี้เสร็จแล้วจะไปตามนะครับ" ผมบอกพยาบาลที่ยืนตัวสั่นเพราะความกลัวอยู่ข้างๆ
"ไม่ไหวเลยค่ะ ยาก็ไม่ยอมให้ฉีด แผลก็ไม่ให้ล้าง"
"ครับๆ เขากำลังโกรธ ขอผมอยู่กับไอ้พีเพื่อนผมสองต่อสองสักครู่ เดี๋ยวผมไปตามนะครับ"
"ค่ะ เอาไงเอากัน ดิฉันก็ไม่รู้ทำไงแล้ว หน้าตาล้อหล่อ แต่ไม่น่าบ้าเลย" เธอพึมพำ
...............
ผมเปิดประตูเข้าไปหาไอ้พีหลังจากคุยกับพี่พยาบาลเสร็จ พบไอ้วายร้ายนอนหลับตาอยู่บนเตียง
"บอกว่าอย่ามายุ่งไง พวกเชี่ย เดี๋ยวกูเผาโรงบาลทิ้งเลย" มันตะโกนไล่โดยไม่ยอมลืมตา
ผมเดินไปข้างๆ กายคนตัวโตก่อนจะนั่งลงบนเตียงโน้มกายลงไปสัมผัสกับริมฝีปากนุ่ม
สัมผัสที่โหยหาอยู่ทุกค่ำคืนที่ต้องห่างกัน มันสื่อจากริมฝีปากผมไปยังคนข้างล่าง
ผมใช้ลิ้นเข้าไปซุกไซ้ลิ้นของไอ้หน้าหล่อที่พยายามดิ้นหนี
แต่ความต้องการที่จะบอกกล่าวของผมไม่คิดจะหยุด ในที่สุดผมก็ได้ลิ้นมันมากอดรัดไว้ก่อนจะผ่อนคลายออกก่อนจะรุกเร้าใหม่ตามจังหวะแห่งความต้องการ
ที่สุดลิ้นของไอ้พีเองก็เริ่มเป็นคนสอนเทคนิคในการรุกล้ำหาความหวานให้ผม
ผมปล่อยให้ไอ้พีสอนจนมันพอใจเสียงลมหายใจที่รุ่มร้อนด้วยความโกรธกลายมาเป็นเสียงหอบถี่ที่บ่งบอกถึงความปรารถนา
ผมเอื้อมมือไปกดออดเรียกพยาบาลโดยไม่ให้ไอ้พีรู้ตัว
ตอนนี้ไอ้หน้าหล่อกำลังใช้ลิ้นหยอกล้อกับผมอย่างไม่คิดจะหยุด สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"เลิกเกเรได้แล้ว เราจะดูอยู่ข้างๆไม่ไปไหน" ผมถอนปากออกก่อนกระซิบบอกไอ้พีเบาๆ แล้วลุกไปยืนอยู่ข้างๆ เตียงปล่อยให้พยาบาลแทงเข็มให้น้ำเกลือ ฉีดยาและล้างแผลที่มือให้คนที่ทำหน้าบึ้งแต่แก้มแดงแจ๋บนเตียง
"ให้คนไข้ทานข้าวแล้วทานยานี้นะคะ อ้อ เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยนะคะ"
พยาบาลหันมาบอกผมเพราะเสื้อผ้าไอ้พีเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าและเป็นชุดที่ใส่อยู่บ้าน
มันคงไม่ยอมให้ใครแตะจริงๆ พอพยาบาลออกไปผมก็เข้าไปหอมแก้มคนหน้าบึ้งฟอดหนึ่งก่อนที่จะ
พาคนป่วยเข้าไปยังห้องน้ำ พร้อมกับล็อคประตู
"จะทำอะไรน่ะ " ไอ้หน้าบึ้งถามผมคำแรก แต่ผมไม่ตอบ จัดการปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของมันออกหมด
ร่างกายไอ้พีซูบลงเล็กน้อย แต่ทำเอาผมใจหาย ผมจัดการอาบน้ำ ถูสบู่ สระผมให้ไอ้พีอย่างทุลักทุเล เพราะเจ้าตัวทำเป็นตัวแข็งไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่
เมื่อจัดการเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก่อนที่จะนำมันมานอนบนเตียงอีกครั้ง
"เหนื่อยนะเนี่ย อย่าทำให้ลำบากนักสิ" ผมบ่นพอให้มันได้ยิน
แต่เจ้าพีทำเป็นหน้าบึ้งต่อและไม่มองมาทางผม และไม่ยอมเปิดปากเมื่อผมจะป้อนข้าวต้มให้ทาน
"พีจ๋า ทานข้าวหน่อยสิ" ผมอ้อนสุดชีวิต เหมือนจะไม่ได้ผล
ผมเลยลุกขึ้นไปบนเตียงนั่งทับไปบนบริเวณที่น้องชายของมันซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้า
"ทำไร ลงไปนะ บ้าเหรอ ไอ้หน้าด้าน" มันด่าผมแต่ไม่ยอมมองหน้า
ผมบดเบียดก้นที่ทับน้องชายมันอยู่สองสามครั้งน้องชายใต้กางเกงมันก็ขยายตัวแข็งทื่ออยู่ใต้กางเกง
ได้ผล คนตรงหน้าที่ตอนนี้หันมาจ้องหน้าผมตรงๆ แววตาฉายแววอยากอย่างอื่นที่ไม่ใช่ข้าวต้ม
"ทานนี่ให้หมดถ้วย แล้วทานยา อย่างอื่นถึงจะตามมา"
"ได้ แต่ห้ามไปไหนนะ นั่งอยู่ตรงนี้แหล่ะ"
ไอ้หน้าหล่อคว้าชามข้าวต้มไปทานอย่างรวดเร็วเสร็จแล้วก็ไปคว้ายาและน้ำข้างเตียงมาใส่ปาก
ผมอมยิ้มมองคนตรงหน้าอย่างปลงตก
"พร้อมละทำต่อสิ" มันบอกผมหน้าเฉยๆ แต่แววตาแวววับ
"ยังต้องไปแปรงฟันก่อน ตะกี้จูบแล้วไม่หอมเลย" ผมหาทางออกให้ตัวเอง
"เรื่องมากจริง แปรงอยู่ไหน" ไอ้พีบ่น ผมเลยลงจากร่างไอ้พีไปค้นหาแปรงและยาสีฟันในตู้เก็บของข้างเตียงส่งให้
มันลงจากเตียงอย่างคล่องแคล่วไปยังห้องน้ำด้วยตัวเองเพื่อแปรงฟัน
ผมกดออดเรียกพยาบาลก่อนตามไอ้พีไปห้องน้ำเพราะรู้ว่ามือเดียวของมันคงแปรงฟันลำบาก
"มีอะไรให้ช่วยหรือคะ" พยาบาลถามผมขณะที่พยุงไอ้พีออกจากห้องน้ำ
"มีผ้าปูเตียงใหม่ไหมครับ ผมทำน้ำหกใส่ตะกี้" ผมบอกพยาบาล
"อืมมีค่ะ ญาติตามมาเอานะคะ" ผมนำไอ้พีไปวางไว้ที่โซฟารับแขกก่อนตามพยาบาลไปเอาผ้าปูเตียง ทำเป็นไม่สนใจสายตาขัดอกขัดใจของมันที่มองตามมา
...........
ตอนเย็นหมอก็ให้ไอ้พีกลับบ้านได้และนัดดูอาการของนิ้วมือที่หักสามนิ้วในวันถัดไป
ก่อนกลับผมพาไอ้พีไปเยี่ยมคุณหญิงที่อยู่อีกตึกหนึ่ง
พอเห็นไอ้พี คุณหญิงก็ร้องไห้โผกอดไอ้พีทันที ไอ้พีได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร แต่แววตามันแสดงถึงความเสียใจ
ผมเหลือบเห็นข้าวต้มที่ยังอยู่เต็มชามบนโต๊ะข้างผนังจึงถามขึ้น
"คุณแม่ทานอะไรหรือยังครับ" ผมถาม
"ยัง แม่ไม่หิว" คุณหญิงตอบก่อนจะผละออกจากไอ้พีไปเอนหลังทำหน้าบึ้งอยู่บนเตียง
"ทานนะครับเดี๋ยวบุ้งจะป้อน" ผมพูดพร้อมกับตักข้าวต้มไปจ่อปาก
"ไม่แม่ไม่ทาน" เธอผลักมือผมออก ผมหันไปมองหน้าไอ้พีที่นั่งจ้องผมอยู่บนโซฟาพร้อมขยิบตาให้มันเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ
"ทานเถอะแม่ คนแก่ดื้อน่าเกลียดจะตาย" ไอ้พีพูดขึ้น
ผมเอาข้าวต้มไปจ่อปากคุณหญิงอีกครั้ง คราวนี้ท่านอ้าปากรับ ผมป้อนข้าวต้มเสร็จ ก็ให้คุณหญิงทานยา พร้อมกับพูดคุยเรื่องทั่วไปกับท่านสักพักคุณหญิงก็หลับ
"พี เดี๋ยวตาพงจะมารับนายที่นี่นายไปพักผ่อนที่บ้านนะ" ผมบอกคนที่นั่งข้างๆ
"นายจะไปไหนอีก" มันถามกลับตาลุกวาว
"เปล่า เราจะเฝ้าแม่นาย ท่านเป็นโรคหัวใจนะนายรู้เปล่า ต้องมีคนเฝ้า"
"เหรอ กูไม่รู้" มันพูดเบาๆ พลางมองไปที่ร่างบนเตียง
"งั้นคืนนี้กูเฝ้าเอง มึงไปนอนบ้านเถอะ"ไอ้พีบอกผม
"นายป่วยอยู่นะ" ผมแย้ง
"เรื่องมากจริงงั้นนอนด้วยกันหมดนี่แหละ" พูดเสร็จมันก็ลงไปนอนยาวเหยียดบนโซฟาข้างผนัง
ผมมองดูมันแล้วนึกในใจ "ดีนะที่ยังรู้จักรักแม่ตัวเอง"
จบตอนที่ 16 : กลับรัง...อีกครั้ง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
