Fiction : It's Real
Author : Yuri (Rella)
Pairing : J.Law&Kirio
Part : Special (((...เลิกรา จบ...)))"...ฮึก...ฮือออออ...."เสียงสะอื้นไห้ของเขาดังขึ้นหลังจากที่ผมเดินหายเข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตูเสียงดัง ผมรับรู้ ผมได้ยินทุกอย่าง แต่ผมต้องการจะดัดนิสัยเด็กดื้อที่ไม่ยอมเชื่อฟังผม ตั้งแต่ที่เราคบกันถึงเขาจะดื้อจะซนจะเอาแต่ใจตัวเองมากแค่ไหนผมก็ไม่เคยว่า แต่เรื่องนี้ผมยอมรับว่าโกรธเขาจริงๆ...เขาทำเหมือนผมไม่อยู่ในสายตาของเขาเลยสักนิด เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงได้ไม่มาปรึกษากันก่อน....
เสียงร้องไห้ของเขายังดังไม่หยุด ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ ผมแทบจะห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ได้ที่จะออกไปดึงเขามาโอบกอดปลอบประโลม แต่ถ้าผมทำอย่างนั้นทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม เด็กดื้อของผมก็จะกลับไปเป็นแบบเดิมอีก...เพราะฉะนั้นผมจะต้องใจแข็งเข้าไว้ แต่ถึงผมจะบอกให้ตัวเองใจแข็งยังไงผมก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี ผมจึงได้แต่นั่งพิงประตูห้องนอนเพื่อฟังเสียงเหตุการณ์ข้างนอกอย่างเงียบๆ
"...ฮึก...พี่เสี่ยวฮุ้ย...ฮืออออออ...เขาไม่รักผมแล้ว ...ฮึก..ฮึก...เขาไม่รักผมอีกแล้ว...ฮืออออออออออ"เสียงเขาเหมือนกำลังพูดอยู่กับใครทั้งเสียงสะอื้น...ผมจึงเปิดประตูห้องนอนออกเพียงเล็กน้อยเพื่อดูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ผมเห็นเขากำลังนั่งกอดเข่าคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมห้อง ถึงเขาจะนั่งอยู่ไกล แต่ผมก็รู้ว่าเขาร้องไห้หนักขนาดไหน
"...ฮึก...ผมจะทำยังไงดี...ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว....ฮืออออ"เขาพร่ำบอกคนที่อยู่ปลายสายเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร...แค่เห็นใบหน้าที่ผมหลงรักต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตามากมายขนาดนั้นทำเอาผมใจอ่อนยวบทันที ไม่ใจขงใจแข็งมันแล้ว เขาร้องไห้ปานจะขาดใจขนาดนั้น ผมเห็นผมก็เจ็บไม่ต่างจากเขาเลยสักนิด...
"ฮัลโหลแค่นี้ก่อนนะเสี่ยวฮุ้ย ไว้พรุ่งนี้ฉันจะโทรหา"ผมเดินตรงไปที่เขาแล้วฉวยโทรศัพท์มือถือรุ่นเดียวกับผมแต่คนล่ะสีของเขาออกจากมือก่อนจะยกขึ้นมาสนทนากับคนปลายสายแทนและกดตัดสายไปในที่สุด...ในตอนที่ผมเดินมาดึงมือถือไปจากมือเขา เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจ แต่พอผมกดวางสายแล้วหันกลับมามองเขา เขากลับนั่งกอดเข่าก้มหน้าสะอึกสะอื้นไม่มองหน้าผมต่อ
"...ฮึก...อึก...ฮึก...."ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามจะหยุดร้องไห้ แต่มันแลดูช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ก็แน่ล่ะร้องไห้หนักซะขนาดนั้นอยู่ๆ จะมาหยุดซะดื้อๆ เลยได้ซะที่ไหนกัน...ผมนั่งลงพิงบานกระจกข้างๆ เขาก่อนจะดึงเขาเข้ามากอดเอาไว้ แค่เพียงเท่านั้นเสียงสะอื้นที่เขาพยายามกั้นเอาไว้ก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้โฮซะดังลั่นห้อง ใบหน้าน่ารักซุกอยู่ที่อกกว้างของผม ส่วนแขนผอมบางของเขาก็โอบรอบเอวของผมแน่นราวกับกลัวว่าผมจะหนีไปไหน
"...ฮืออออออออออออออออออออ.......ไม่เอานะ...ฮึก...ไม่เลิก...ไม่เลิกกันนะฮะ...ฮึก...ฮืออออ"เขาร้องไห้เสียงดังพร้อมทั้งพยายามพูดในสิ่งที่ตัวเขาเองคงกลัวไม่ใช่น้อยถ้ามันเกิดขึ้นจริง
"ฉันบอกตอนไหนว่าจะเลิกกัน"ผมพูดเสียงเบาพร้อมทั้งโอบกอดเขาให้แน่นขึ้น เพื่อเป็นการยืนยันว่าผมยังอยู่กับเขาตรงนี้...เฮ้อออ ดีจริง ทำเขาร้องไห้แล้วก็ต้องมานั่งปลอบเองอีก
"..กะ...ก็เมื่อกี้...ฮึก..."เขาพยายามจะพูดให้จบประโยคแต่ผมก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
"เมื่อกี้ฉันแค่ปราบเด็กดื้อคนนึงเท่านั้น ถ้าเด็กดื้อคนนั้นกลับมาเป็นเด็กน้อยน่ารักของฉันคนเดิมแล้วฉันก็พร้อมที่จะรับทุกอย่างของเขากลับมาเป็นของฉันเหมือนเดิม"
"..ผมจะไม่ดื้ออีกแล้ว...ฮึก...จะเป็นเด็กดีจริงๆนะฮะ คุณอย่าทิ้งผมไปนะฮะ...ฮึก....อย่าบอกให้ผมเอาหัวใจของผมคืนมาจากคุณอีกนะ...แบบนั้นมันโหดร้ายเกินไปจริงๆ..ฮึก..."ดูเหมือนว่าเสียงร้องไห้แทบจะขาดใจของเขาเมื่อครู่จะเหลือเพียงเสียงสะอื้นเล็กน้อยเท่านั้นแล้ว...ผมก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากมนของเขาเบาๆ เป็นการปลอบโยน เพื่อให้เขาหยุดสะอึกสะอื้น
"นิ่งได้แล้วนะเด็กดี...ทีนี้ก็บอกเหตุผลที่ต้องไปทำร้ายตัวเองแบบนั้นมาได้แล้ว"ผมที่อารมณ์เย็นลงมากตั้งแต่เห็นใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา จึงเริ่มตั้งคำถามที่ต้องการคำตอบจากเขาทันที
"คือ...ผม........"แต่เขาก็ยังดูกลัวๆ ว่าผมจะโกรธเขาเข้าให้อีกรอบเลยยังดูอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กล้าตอบ
"คราวนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่โกรธแน่นอน ถ้านายพูดความจริง"ผมจับให้เขาผละออกจากอ้อมกอดผม เป็นนั่งประจัญหน้ากับผมแทน
"คือ...ที่ผมทำอย่างนั้นลงไปก็เพราะว่าอยากให้ผมดูคู่ควรกับคุณ..."เขาก้มหน้าตอบเสียงค่อย
"ว่าไงนะ...คู่ควร?"ผมทวนคำพูดของเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เขาก็พยักหน้ารับ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม แล้วเริ่มร่ายเหตุผลที่ทำให้เขาตัดสินใจไปทำศัลยกรรมที่ตามา
"ก็คุณน่ะมีใครต่อใครมากหน้าหลายตาเรียงคิวเข้ามาให้เลือกตั้งมากมาย แต่ล่ะคนก็ดูดีทั้งนั้น แต่คุณกับเลือกผม ทั้งๆที่ผมเป็นแค่เด็กไฮสคูลธรรมดาๆ เท่านั้น ผมก็เลยคิดว่าผมจะต้องทำตัวเองให้ดูดีมากกว่าคนพวกนั้นให้ได้ เพื่อที่คุณจะได้ไม่สามารถมองใครได้อีกนอกจากผมคนเดียวเท่านั้น แล้วผมก็ไม่อยากให้ใครมองว่าคุณมีแฟนไม่น่ารักด้วย"เขาพูดอธิบายไปน้ำตาของเขาเองก็เริ่มรื้นคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวย ก่อนจะไหลลงมาอาบที่แก้มใส ผมยกมือขึ้นมาปาดเอาน้ำตาที่ทำให้สีหน้าของเขาต้องหมองลงออกทันที ผมไม่ชอบเลยจริงๆ ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเขา
"เด็กโง่...ใครให้นายคิดแบบนี้กัน แค่นายเป็นนาย เป็นลั่วลั่วของฉัน แค่นี้ฉันก็รักจนไม่สามารถมองไปทางไหนได้อีกแล้ว ไม่รู้รึไง"ผมดึงเขาเข้ามากอดแน่นทันทีที่เขาพูดจบ
"ก็ผมกลัวนี่ฮะ...กลัวว่าคุณจะเบื่อผม แล้วทิ้งผมไป...ผมไม่อยากเลิกกับคุณนะฮะ"เขากอดเอวผมแน่น ใบหน้าเล็กซุกลงฝังแน่นที่อกกว้างของผม
"ลั่วลั่ว...นายฟังฉันให้ดีนะ นายน่ารักที่สุดในสายตาฉัน เป็นคนดีที่สุดสำหรับฉัน เป็นทุกๆ อย่างสำหรับฉัน...และนายก็เป็นคนที่ฉันรักที่สุด ไม่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อฉันขนาดนั้นอีกรู้มั้ย แค่นายเป็นลั่วลั่วของฉันก็พอแล้ว แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วจริงๆ"ผมพูดจบก็ช้อนตัวเขาขึ้นแล้วอุ้มเดินตรงไปที่ห้องนอน ตอนแรกเขาตกใจที่อยู่ๆ ผมก็อุ้มเขาขึ้นมา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร แขนผอมบางของเขายกขึ้นมาโอบรอบคอผมก่อนจะซบใบหน้าลงที่ซอกคอของผม
"....อื้อ...อืมมม...."เสียงครางหวานๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอ กำปั้นเล็กๆ ทุบเข้าที่ไหล่หนาของผม เหมือนเขาต้องการประท้วงอะไรสักอย่าง ผมละออกจากริมฝีปากเรียวบางนั้นอย่างเสียดาย
"ทำไมหืม ?"ผมจ้องตาเรียวสวยขอเขาที่นอนมองหน้าผมอย่างเคืองๆ
"...แฮ่ก...แฮ่ก...คุณจะฆ่าผมเหรอ เล่นจูบเอาๆ ตั้งแต่ปล่อยผมลงบนเตียงเนี่ย...ผมหายใจไม่ทันนะ"เขาตอบผมเสียงสั่นปนหอบน้อยๆ ดูผมจะรุกหนักไปจริงๆ ... ดูหน้าเขาตอนนี้สิแดงไปทั้งหน้าเลย ริมฝีปากที่โดนผมลวนลามอยู่นานก็เริ่มอวบอิ่มเป็นสีเชอรี่ น่ากินอีกรอบจัง....
"ก็นายอยากทำตัวน่ากินทำไมล่ะ"ผมโยนความผิดไปให้เขาซะดื้อๆ ใบหน้าน่ารักที่งออยู่แล้ว ยิ่งงอหนักเมื่อได้ยินคำพูดผม
"บ้า...ผมอยู่ของผมเฉยๆนะ"เขาทุบเข้าที่อกกว้างของผมอย่างหนักอีกครั้ง
"โอ๊ย...เจ็บนะเนี่ย ตัวเล็กแค่นี้ทำไมแรงเยอะจังหือ?"ผมจับมือเล็กๆ ข้างที่เขาใช้ทุบผมเอาไว้ก่อนจะยกขึ้นมากดจูบหนักๆ ที่หลังมือของเขา
"ทำไมคุณชอบทำให้ผมอายอยู่เรื่อยเลยนะ"เขาบ่นพึมพำเบาๆ แต่ผมก็ดันได้ยิน
"จะทำให้อายกว่านี้อีก หึ"ผมพูดจบเขาก็มองผมงงๆ แต่ผมไม่ปล่อยให้เขาสงสัยนานหรอกเพราะผมจะรีบจัดการให้เขาหายสงสัยโดยด่วน...
"อื้อออ..จั๊กกะจี๋นะ....อื้มม....อื้อออ ไม่เอานะ...อ้ะ..มะ...ไม่...อื้อออ...หยุดนะฮะ"ผมซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอขาวๆหอมๆ ของเขาดูดเม้มสร้างรอยไว้นิดหน่อย ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ยอดอกสีชมพูดสวยของเขา แต่.....เขากลับยันไหล่ผมไว้แน่น
"ทำไม?"ผมละสายตาขึ้นมามองหน้าเขาที่กำลังหอบจนแดงไปทั้งหน้า
"ผมไม่ให้คุณหรอกวันนี้"เขาพูดเสียงแข็ง...ภรรยาที่น่ารักของผมเป็นอะไรไป เมื่อกี้ตอนร้องไห้เขายังกอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย พอเราเข้าใจกันดีแล้วเราก็ควรฉลองที่คืนดีกันไม่ถูกเหรอ?
"หา?....ทำไมล่ะลั่วลั่ว"ผมถามเขาเสียงอ่อน
"คุณทำผมร้องไห้เยอะมาก...เพราะฉะนั้นผมจะลงโทษคุณ วันนี้ผมจะไม่ให้คุณกอดผมหรอก"เขาพูดพร้อมผลักผมที่คร่อมอยู่บนตัวเขาให้ถอยออกไป ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งติดกระดุมเสื้อที่ผมเพิ่งจะแกะมันไปเมื่อครู่
"หาาาา...ลั่วลั่ว ไม่เอานะ นายอย่าทำอย่างนี้สิ ฉันจะขาดใจตายเอานะรู้มั้ย"ผมเริ่มปฏิบัติการอ้อนภรรยาตัวน้อยทันที
"ก็ได้ฮะ แต่ผมจะไม่มานอนที่ห้องคุณอีกเดือนนึงเลย ตกลงมั้ยล่ะฮะ"อ้าว ไงเป็นงั้นอ่ะ ถ้าเจ้าตัวเล็กไม่มาหาผมเดือนนึงก็เท่ากับว่าเจน้อยของผมต้องอดอยากไป1เดือนเลยนะ...= ="
"..............................."ผมนิ่งเงียบเหมือนคนใช้ความคิดอย่างหนัก
"ว่าไงล่ะฮะเลือกเอาว่าวันนี้จะยอมหยุดแค่นี้หรือจะเลือกให้ผมไม่มาที่นี่1เดือนดี"ผมตาฝาดรึป่าว เหมือนผมจะเห็นหางเดวิลโผล่ออกมาจากทางด้านหลังของเขานะ
"ก็ได้ๆๆ ตกลงวันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรนายก็ได้ เฮ้อออ...แล้วนี่จะไล่ฉันออกไปนอนนอกห้องด้วยรึเปล่าล่ะ"ผมแกล้งพูดประชดใส่เขา
"ก็ดีนะฮะ"คำตอบของเขาทำเอาผมช็อค
"หา!!....O_o!!!"ผมร้องเสียงหลงทันทีที่ได้ยินคำตอบของเขา ผมแค่แกล้งประชดนะ ไม่ได้คิดว่าเขาจะใจร้ายแบบนั้น
"ผมล้อเล่นฮะ ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นซะหน่อย..."เขาหัวเราะคิกคักที่เห็นท่าทางตกใจของผม
"แกล้งฉันเหรอ เดี๋ยวก่อนๆ ไว้พ้นวันนี้จะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู"ผมยื่นมือไปบีบจมูกโด่งรั้นของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว
"อ๊าาาาาาา บอกแล้วไงฮะว่าไม่ชอบให้บีบจมูก...มันเจ็บนะ"เขาบ่นใส่ผม ส่วนมือเขาก็ลูบๆ คลำๆ ตรงจมูกที่โดนผมบีบเมื่อครู่
"เอาคืนก่อนนิดหน่อย...เอาล่ะนอนได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วจะออกมานอนกอดนะเด็กดี"ผมดันตัวเขาให้นอนลงกับเตียงแล้วดึงผ้าห่มผืนนุ่มขึ้นมาคลุมทับร่างบอบบางของเขา ก่อนจะเดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วรีบไปอาบน้ำ เพื่อที่จะได้ออกมานอนกอดภรรยาที่น่ารักของผมให้ชื่นใจ.....
เหตุการณ์ในวันนี้ผมคงจะจดจำไปตลอด ผมกับเขาถึงจะเคยทะเลาะกัน แต่ก็ไม่เคยจะทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้ ผมไม่เคยเอ่ยปากบอกว่าจะคืนหัวใจของเขา ครั้งนี้ผมยอมรับว่าผมพูดแรงไปจริงๆ แต่ตอนนี้ผลลัพธ์ที่ออกมามันก็ดีล่ะนะ เด็กดื้อของผมกลับมาเป็นเด็กดี เป็นภรรยาที่น่ารักของผมเหมือนเดิมแล้ว ผมหวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้จะทำให้เขาเข้าใจความรักที่ผมมีให้เขามากขึ้น...เพราะผมเองก็เข้าใจความคิด เข้าใจความรู้สึกของเขามากขึ้นเหมือนกัน เขายังเด็ก บางครั้งเขาก็เลยทำอะไรลงไปโดยที่ไม่คิดให้รอบคอบซะก่อน แต่ผมก็รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำก็เพราะเขารักผม เขาทำเพื่อผม เขาทำเพื่อความรักของเราสองคน เหมือนกับที่ผมทำทุกอย่างเพื่อเขาคนเดียวเช่นกัน......
~Final SP (เลิกลา)~+Talk+
จบแว้ววว จบแล้วค่ะพาร์ทพิเศษเลิกลา 
สั้นอีกแล้วเนอะ 555+ ก็มันเป็นพาร์ทพิเศษนี่คร้า เอิ๊กๆ
กลับจากที่ทำงานมานั่งอ่านเม้นท์แล้วต้องรีบเอาตอนจบมาลงเลย
เพราะเห็นเม้นท์มีแต่คนบนว่าเศร้าๆ ทำใจไม่ได้ กร๊ากกก 
พาร์ทจบเลยแอบหวานนิดๆ ไม่ได้หวานโฮกเหมือนพาร์ทปกติเท่าไร
แต่ก็มีฉากสวีทของสองคนให้เห็นอ่ะนะ...หวังว่าจะถูกใจนะคะ 
เจอกันใหม่สเปเชี่ยลพาร์ทหน้าค่ะ 
ปล.ขอบคุณทุกเม้นท์ทุกบวกนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
