Fiction : It's Real
Author : Yuri (Rella)
Pairing : J.Law&Kirio
Part : 3~* ... เมื่อแรกรัก ... *~ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมสัญญาว่าจะสอนเขาถ่ายรูป เราสองคนก็มาเจอกันที่ทุ่งหญ้ากว้างนั้นทุกวัน ผมพาเขาไปถ่ายรูปในที่ต่างๆ ตามละแวกใกล้เคียง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาและผมจะมาเจอกันที่นี่ พรุ่งนี้เขาต้องกลับบ้านเขาที่ตงเฉินแล้ว เพราะอีกสองวันโรงเรียนของเขาก็จะเปิด และคงเป็นเพราะสาเหตุนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เขาดูเงียบไปผิดจากทุกวันที่จะต้องคุยจ้อไม่หยุด...ผมตัดสินใจแล้วว่าวันนี้ผมจะต้องทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนที่ดูคลุมเคลือตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมากระจ่างสักที
"เป็นอะไรไป หืม?"ผมถามเขาเหมือนคนไม่รู้เหตุผลที่ทำให้คนสดใสร่าเริงอย่างเขาต้องนั่งเงียบสลดอยู่อย่างนี้
"เปล่าฮะ"เขาตอบผมพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ แล้วก็นั่งก้มหน้าเงียบไปอีก
"นี่ถ้าเอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่แบบนี้ล่ะก็ กลับบ้านไปเลยดีกว่ามั้ย"ดูท่าคำพูดของผมจะได้ผลแห๊ะ เขารีบเงยหน้าขึ้นมาทันที ใบหน้าน่ารักสั่นไปมาเร็วๆ จนผมล่ะกลัวว่าคอเขาจะเคล็ดเอาซะก่อน
"ไม่ฮะ ไม่เอานะ ไม่กลับ"เขาตอบผมรัวเร็ว เหมือนกลัวว่าจะโดนผมไล่กลับไปจริงๆ
"ถ้างั้นก็ร่าเริงได้แล้ว ร่าเริงน่ะร่าเริง...เวลานายยิ้มน่ะน่ารักกว่าตอนทำหน้าอมทุกข์หลายเท่าเลยรู้มั้ย"ผมพูดเพื่อให้เขายิ้มออกมา
"อืม"เขารับคำแล้วส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
"เอาล่ะ วันนี้ไปเที่ยวกันดีกว่า"ผมลุกขึ้นยืน ปัดเศษหญ้าออกจากกางเกง
"เอ๋?"เขาเงยหน้ามามองผมงงๆ ผมเลยยื่นมือไปให้เขาจับเพื่อช่วยฉุดให้เขาลุกขึ้นยืน
"งงอะไร ก็บอกว่าจะพาไปเที่ยวไง"ผมย้ำอีกครั้ง
"แล้วเราจะไม่ถ่ายรูปกันเหรอฮะ"เขาเอียงคอถามอย่างสงสัย เฮ้อ เขาจะรู้ตัวมั้ยว่าท่าทางแบบนั้นน่ะมันน่ารักมากจริงๆ
"ทำไมจะไม่ถ่ายล่ะ ไปเที่ยวก็ถ่ายรูปได้นี่"พูดจบผมก็จูงมือเขาเดินไปที่รถของผมทันที
.........................
.............................................
................................................................
"แล้วเราจะไปไหนกันเหรอฮะ"เขาถามขึ้นมาระหว่างที่ผมกำลังขับรถ
"ไปดูหนัง ไปกินข้าว แล้วก็ไปชอปปิ้ง"ผมบอกแผนการเที่ยวออกไปอย่างที่ใจผมคิด
"หา?"เขาอ้าปากค้างกับแพลนการเที่ยวครั้งนี้ของผม
"นั่น แมลงวันบินเข้าไปแล้ว...อะไรจะตกใจขนาดนั้น"ผมแซวเขา เขารีบหุบปากลงทันที
"ก็นั่นมัน...เอ่อ...นั่นมันเหมือนการเดทเลยนี่นา"เขาก้มหน้าพูดเสียงอ้อมแอ้ม แต่ผมได้ยินเต็มสองรูหู
"นายพูดว่าไงนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย"ผมแกล้งทำเป็นได้ยินไม่ชัด แถมยังเอียงตัวมาให้ใกล้เขาเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่ยังขับรถอยู่นั่นแหละ แกล้งเจ้าตัวเล็กเนี่ยความสุขของผมอย่างนึงเลยล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า
"ผมบอกว่านั่นมันเหมือนการเดทเลยไม่ใช่เหรอฮะ"คราวนี้เขาหันมาพูดเสียงดังฟังชัดใส่ผมซะลั่นรถ แล้วรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ส่วนผมก็รีบหันไปมองเขาทันที แต่มองได้แค่แวบเดียวเท่านั้นแหละ ก็ผมกำลังขับรถอยู่นี่ แต่ผมเห็นนะว่าเขาหน้าแดงแจ๋เลย เจ้าตัวเล็กของผมเขินเข้าให้แล้ว
"ก็ใช่น่ะสิ"ผมตอบกลับไป พร้อมกับเอื้อมมือข้างที่ว่างจากการจับพวงมาลัยบังคับรถ มากอบกุมมือนุ่มๆ ของเขามาวางที่ตักของผม
"เอ่อ...."เขาหันมามองผม ริมฝีปากเรียวบางกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา
"อย่าเพิ่งถามอะไร ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะตอบคำถามนะ เอาล่ะถึงแล้ว"ผมพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรออกมา
แล้วผมก็พาเขาไปดูหนัง ทานข้าว ชอปปิ้ง เหมือนอย่างที่ผมบอกเขาไว้ตอนแรกทุกอย่าง ก่อนที่เราทั้งคู่จะกลับมาอยู่ที่ทุ่งหญ้ากว้างแห่งนี้อีกครั้ง ผมและเขาเราจับมือกันไว้แล้วเดินไปตามทางเดินลัดเลาะผ่านทุ่งหญ้านั้น จนมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านคุณตาคุณยายของเขา...
"เอ่อ ขอบคุณมากนะฮะวันนี้...แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกวันที่ผ่านมาด้วย ผมสนุกและมีความสุขมาก"เขายืนหันหน้าเข้าหาผม ดวงตาเรียวสวยคู่นั้นจ้องมองหน้าผมเอาไว้มั่น มือของเรายังกอบกุมกันไว้ไม่ปล่อย
"อืม"ผมครางรับคำพูดเขาสั้นๆ ในลำคอ
"ผมไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกมั้ย แต่ผมจะจดจำช่วงเวลาดีๆ นี้ไปตลอด ขอบคุณมากจริงๆฮะ"เขาพูดจบก็ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ติดอยู่ตรงที่มือของผมไม่ยอมปล่อยมือเขาน่ะสิ
"มีคำพูดที่จะพูดกับฉันแค่นี้เองเหรอ แค่คำขอบคุณเท่านั้นหรอกเหรอ"ผมดึงตัวเขาเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม ใบหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ
"เอ่อ...ล..แล้วคุณจะให้ผมพูดอะไรอีกล่ะฮะ"เขาเบือนหน้าหลบสายตาผมไปทางด้านข้าง
"คำถามที่นายอยากถามฉันตอนอยู่บนรถตอนนั้นล่ะ ไม่อยากถามแล้วรึไง"
"เอ๋?"เขาหันมามองผมอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ
"ว่าไงล่ะ ตอนนี้ฉันพร้อมจะตอบคำถามของนายแล้วนะ"
"เอ่อ คือ...คือ....ทำไม วันนี้คุณถึงดูอ่อนโยนกับผมจัง"เขาถามผมเสียงค่อย ใบหน้าน่ารักของเขาก้มลงซะจนคางแทบชิดกับอกตัวเองอยู่แล้ว
"แล้วทุกทีฉันหยาบคายรึไง หืม?"ผมแกล้งถามแหย่เขาเล่น
"เปล่านะฮะ ทุกวันคุณก็ดีกับผมมาก แต่ว่าวันนี้มันมากกว่าทุกทีนี่ฮะ...ผ..ผมน่ะทำตัวไม่ถูกเลยนะฮะรู้มั้ย"เขาอธิบายให้ผมฟังเสียงตะกุกตะกัก
"แล้วดีมั้ย ฉันที่เป็นแบบนี้นายชอบรึเปล่า"ผมถามเขาเบาๆ เขาก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลงเป็นการตอบรับ
".........."
"ไม่พูดน่ะฉันไม่รู้หรอกนะ"
"ช...ชอบฮะ"เสียงของเขาสั่นนิดๆ เขาคงตื่นเต้นกับสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ล่ะมั้ง
"ถ้าอย่างนั้น ตั้งแต่วันนี้ฉันจะทำแบบนี้ จะอ่อนโยนกับนายคนเดียวตลอดไปดีมั้ย"ผมเชยคางให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับผม
"ผม...ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่คุณพูดเลยจริงๆ...คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่ฮะ"ดวงตาคู่สวยสั่นระริก เหมือนคนที่กำลังสับสนอยู่ในที
"ฉันจะพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ...ฉันชอบนาย...ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน อาจจะตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอนายแล้วก็ได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ ความรู้สึกนี้มันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้เห็นหน้านายฉันก็แทบจะหยุดความรู้สึกนั้นไม่ได้ทุกที ความรู้สึกที่อยากให้นายเป็นของฉันเพียงคนเดียว..."ผมพูดจบทุกอย่างรอบตัวเราเหมือนหยุดนิ่ง ผมเงียบไป เขาก็เงียบเช่นกัน...หรือผมจะเข้าใจผิดที่คิดว่าเขาจะใจตรงกับผม...เขาเงียบไปนานมาก นานจนผมถอดใจ สงสัยผมจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป ผมปล่อยแขนทั้งสองข้างที่โอบรอบเอวบางของเขาอย่างช้าๆ ก่อนจะก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร
"......................"เขามองหน้าผมอย่างสงสัยในท่าทีของผม
"ขอโทษนะ ฉันคงทำอะไรตามใจตัวเองมากไปหน่อย นายคงอึดอัด ลืมที่ฉันพูดไปเถอะ แล้วเข้าบ้านไป ฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน"ผมหันหลังให้เขาก่อนจะเอ่ยปากบอกลา ผมรอที่จะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูรั้วของบ้าน เพื่อให้แน่ใจว่าเขาเข้าบ้านไปแล้วผมก็จะได้กลับไปอย่างหมดห่วง แต่รอจนแล้วจนรอดก็ทุกอย่างทั่วทั้งบริเวณนั้นก็ยังเงียบสนิท
"...ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณเรียกว่าอะไร ผมรู้แค่ว่า ผมรู้สึกดีใจทุกครั้งที่ได้เจอคุณ ผมรู้สึกคิดถึงทุกครั้งที่ไม่ได้เจอหน้าคุณ ผมรู้สึกเหงาเวลาที่คุณไม่โทรหาผม ผมรู้สึกอยากอยู่กับคุณตลอดเวลา...นั่นคือความรู้สึกทั้งหมดของผม ผมไม่รู้ว่ามันใช่ความรู้สึกเดียวกับคุณรึเปล่า ถ้าใช่ ผมก็คงชอบคุณเหมือนกัน..."หลังจากที่เขายืนนิ่งเงียบมานาน อยู่ๆ เขาก็เอ่ยปากพูดออกมาซะยืดยาว แต่ว่าแต่ละประโยคที่เขาพูดทำเอาผมใจเต้นแรงเลยทีเดียว ก็ความรู้สึกที่เขาบอกผมมาทั้งหมด มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่ผมมีให้เขา...ผมหันตัวเองกลับไปทางเขาทันทีที่เขาพูดจบแล้วรีบตรงเข้าไปคว้าเอาร่างบอบบางของเขาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมอีกครั้ง และครั้งนี้ผมสัญญากับตัวเองเลยว่า ผมจะไม่มีวันปล่อยให้เขาหลุดมือไปอย่างแน่นอน
"เอ่อ...คุณกอดผมแน่นจัง ผมหายใจไม่ค่อยออกเลยฮะ"เขาพูดเสียงอู้อี้อยู่ตรงอกของผม
"โทษทีๆ เป็นอะไรมั้ย ฉันดีใจมากไปหน่อย"ผมผละตัวเขาออกมา ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้เขินจัดจนเปลี่ยนเป็นสีแดงไปแล้ว
"ไม่ฮะ ไม่เป็นไร"เขาส่ายหน้าไปมาทั้งๆที่ยังก้มหน้าหลบสายตาผมอยู่
"เงยหน้าขึ้นหน่อยสิ มีอะไรจะให้ ก้มหน้าอยู่อย่างนี้ไม่อยากรู้เหรอว่าฉันจะให้อะไรน่ะ หืม?"
"อะไรเหรอฮะ"เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมอย่างอยากรู้
"............"ผมไม่ตอบแต่กลับยิ้มให้เขา ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบที่หน้าผากของเขาเบาๆ...เขาค่อยๆหลับตาลงรับสัมผัสที่ผมมอบให้
"ผมจะสำลักความสุขตายมั้ยนะ"พอผมละริมฝีปากออกจากหน้าผากของเขาแล้ว เขาก็เอ่ยคำพูดที่ผมฟังแล้วมันดูน่ารักซะจริง พร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างจนแก้มแทบปรินั่นมาให้ผมอีก ผมมากกว่าที่จะสำลักความสุขตาย
"หึหึ เด็กบ๊องพูดอะไรของนายน่ะหือ?...ไป เข้าบ้านไปได้แล้ว ไว้ฉันจะโทรหานะ"
"ฮะ...ขับรถดีๆนะฮะ ผมเป็นห่วง ถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรหาผมด้วยนะ บ๊ายบายฮะ"เขาโบกมือบ๊ายบายผมก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป ผมรอจนเขาเข้าไปถึงภายในตัวบ้านแล้วค่อยเดินกลับไปที่รถ...วันนี้ผมว่าผมต้องฝันดีที่สุดในชีวิตแน่ๆ เลยล่ะ
~TBC~~Talk~ตอนหน้าก็จะจบแล้วน๊าาาาาาา สั้นแสนสั้น บอกแล้วว่ามันเป็นเพียง "Short Fic"...(ตอนหน้าสั้นกว่านี้ด้วย 555+) 
แต่ตอนนี้กำลังพยายามกับพาร์ทสเปเชี่ยลอยู่ค่ะ แต่ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไร เหอๆ... 
ดีใจจังที่ทุกคนชอบฟิคเรื่องนี้นะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกบวก ด้วย อิอิ... 
ทุกข้อความเป็นกำลังใจอย่างดีเลยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ... 
.
.
.
แต่งได้น่ารักมากเลย ถามหน่อยนะ เอาจากเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นมาแต่งใช่ไหม? อ่ะ
แต่งต่อนะ เราอยากรู้เรื่องพวกเขาให้มากกว่านี้ เป็นแฟนพวกเค้าเหมือนกัน
ตอบ tortoซัง
เป็นเหตุการณ์สมมติตามที่เราจิ้นเอาเองที่อิงความจริงนิดหน่อยค่ะ 
... อืมมันเหมือนกับเอาคำพูดของเฮียแกมาขยายความให้เห็นภาพตามที่พวกเราจิ้นๆ กันไว้ล่ะนะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
