หัวข้อ: เยี่ยมแวะวิมาน ตอนที่ 78 (จบ) , บทสรุป , มุมมองสรุปของแต่ละคนในทริป

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 70 — พูดกันตรง ๆ สักที…ก่อนเราจะกลายเป็นแค่ความทรงจำ

กรุงเทพฯ – 22:40 น. | คอนโดของภัทร

เสียงวิดีโอคอลจากดินสอดังขึ้น
ภัทรรีบกดรับทันที
ภาพที่ขึ้นมาคือใบหน้าขาวจัดใต้ผ้าห่ม พร้อมเสียงน้ำฝนเบา ๆ จากลอนดอน

“อย่าพูดอะไรตอนกูยังไม่พูดนะ”
ดินสอเอ่ยเบา ๆ ขณะสายตายังไม่กล้าสบจอ

…

“กูรู้ว่ามึงยังรักกู
แต่ที่ผ่านมามึงเงียบ
จนกูไม่รู้จะวิ่งกลับมายังไง…”

“กูเลยยืนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนี้
ทั้งที่อยากกอดมึงจนจะบ้า
แต่ก็กลัวว่า มึงจะไม่ต้องการกูแล้ว”

…

ภัทรเงียบ — น้ำตาคลอโดยไม่ทันรู้ตัว

เขายกมือถือวางพิงหมอน แล้วพูดทั้งที่เสียงสั่น

“ขอโทษที่เงียบ ขอโทษที่กลัวจนกลายเป็นคนใจร้าย
แต่กูไม่เคยหยุดคิดถึงมึงเลย
กูยังดูรูปเราทุกวัน ฟังเพลงที่เคยฟังด้วยกัน
แค่…กูไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่าถ้าพูดไปแล้วมึงจะหายไป”

…

ดินสอหัวเราะในลำคอเบา ๆ ทั้งที่น้ำตาซึมตา:

“ไอ้บ้า… มึงไม่พูด กูก็เกือบหายไปแล้วจริง ๆ”

…

เงียบอีกครั้ง
แต่คราวนี้ไม่อึดอัด
เป็นความเงียบที่เหมือนคนสองคนกำลังกอดกันในใจ

…

ภัทรพูดเบา ๆ:

“มึงกลับมาได้ไหม…”

…

ดินสอเงียบหนึ่งจังหวะ ก่อนพูดว่า

“ยังกลับไม่ได้…แต่เรานัดกันได้นะ
กูขอลาหยุด 3 วันเจอมึงที่ปารีส”

…

ภัทรยิ้มทันที ทั้งที่ยังมีน้ำตาค้างอยู่ในตา

“สนามบิน Charles de Gaulle อีกแล้วใช่มั้ย…
สถานที่ที่เราคุยกันเรื่องจะเลิก…
แต่ครั้งนี้กูจะรอ…เพื่อบอกมึงว่า
เราจะไม่พูดคำนั้นอีก”

…

ปลายสายทั้งสองคนยิ้ม
ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
แค่มองกัน…ให้แน่ใจว่า

“ถึงเราจะเคยเงียบ
แต่เรายังอยู่ตรงนี้
และเราจะเริ่มใหม่…ด้วยการฟังกันมากกว่ากลัว”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 71 — กลับมาเจอกันอีกครั้งในเมืองเดิม…แต่หัวใจจะเป็นเหมือนเดิมได้ไหม

สนามบิน Charles de Gaulle – ปารีส | 09:40 น.

เสียงประกาศตามสายเรียกผู้โดยสารลงเครื่อง
ภัทรยืนอยู่ตรงจุดนัดหมายเดิม
มือถือกุหลาบขาวหนึ่งดอก
แต่หัวใจสั่น…
ไม่ใช่เพราะตื่นเต้น
แต่เพราะกลัวว่า “ภาพที่อยู่ตรงหน้า” จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

…

เสียงล้อกระเป๋าลากเบา ๆ ดังขึ้น
ดินสอเดินตรงเข้ามา
ในเสื้อโค้ทยาวสีเทา กับหน้าตาที่ไม่ได้แต่งอะไรมาก
แต่ยังเป็นดินสอที่ภัทรจำได้ทุกจุดบนใบหน้า

…

เงียบ — ไม่มีคำพูด
จนภัทรยื่นดอกไม้ให้

“มึงยังแพ้เกสรดอกไม้ปะวะ”

ดินสอยิ้มบาง ๆ รับกุหลาบมา แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“แต่กูไม่เคยแพ้มึงนะ”

…

10:20 น. – รถไฟใต้ดินปารีส

สองคนนั่งข้างกัน
ระหว่างทางจากสนามบินเข้าสู่เมือง
ไม่มีบทสนทนา
แต่ภัทรเอานิ้วก้อยเกี่ยวมือดินสอไว้
แน่น
นิ่ง
เหมือนจะพูดว่า

“มึงกลับมาแล้ว…อย่าไปไหนอีกเลยนะ”

…

11:00 น. – Place du Trocadéro (ลานหน้าหอไอเฟล)

อากาศเย็นแดดอ่อน
คนไม่เยอะ
เสียงนักดนตรีเปิดหมวกเล่นบรรเลงเปียโนเบา ๆ

ภัทรพูดในขณะที่ยังมองหอไอเฟลอยู่:

“มึงรู้มั้ย กูคิดไว้หลายรอบมาก ว่าถ้าเราได้กลับมานั่งตรงนี้อีกครั้ง
กูจะขออะไรบางอย่าง”

ดินสอหันไปสบตา ชะงักนิดหนึ่ง
ภัทรหันมามองจริงจัง

“กูไม่กล้าขอให้มึงอยู่ตลอดไป
เพราะกูรู้ว่าชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอน
แต่กูขออย่างเดียว…”

ภัทรเอื้อมจับมือนั้นแน่นขึ้น

“อย่าปล่อยกูง่าย ๆ เวลาที่เราห่างกันอีก
เพราะมึงคือบ้านของกูจริง ๆ แล้ว”

…

ดินสอเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า

“แล้วถ้าวันหนึ่งบ้านมันสั่นอีกล่ะ”

…

ภัทรตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

“งั้นเราซ่อมมันด้วยกัน”

…

บ่ายวันนั้น – พักที่โรงแรมเดิมใกล้ Pont Alexandre III
เสียงฝนโปรยลงมาเล็กน้อย
กลิ่นกาแฟจากร้านเล็ก ๆ ข้างทางลอยมาถึงระเบียงห้อง
ทั้งคู่ยืนพิงหน้าต่าง มองแม่น้ำแซนน์ที่ไหลนิ่ง

ภัทรเอ่ยเบา ๆ ขณะโอบไหล่ดินสอไว้แน่น

“เราผ่านมาขนาดนี้แล้วนะ
ต่อให้จะมีอะไรอีก
กูก็ไม่ปล่อยมึงไปอีกแล้ว”

…

ดินสอไม่ได้ตอบ
แค่ยกมือซ้ายขึ้นมาแตะหลังมือภัทรที่โอบตัวเขา
แล้วพึมพำเบา ๆ ว่า

“อย่าให้มันสั่นแรงไปกว่านี้เลยนะภัทร
เพราะกูอาจไม่มีแรงพอจะยืนไหวอีกครั้ง”

…

ท้ายตอน

กล้องค่อย ๆ เผยให้เห็นกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ในกระเป๋าเป้ของภัทร
เขายังไม่ได้ให้ดินสอ
ยังไม่ได้พูดอะไร
เพราะหัวใจเขายังไม่แน่ใจว่า…มือนี้จะกล้าจับไปจนตลอดชีวิตได้มั้ย

…

และตอนนี้ เมืองเดิม บรรยากาศเดิม
แต่ความรู้สึกกลับ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เพราะความกลัว…ยังอยู่
และแรงกระเพื่อมใหญ่…กำลังใกล้เข้ามา

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 72 — บ้านที่ซ่อมมาด้วยกัน อาจพังเพราะแค่คำเดียว: ไม่เชื่อใจ

ปารีส – คืนวันสุดท้ายของทริป

ภัทรยืนมองดินสอที่หลับสนิทอยู่บนเตียง
ไฟหัวเตียงเปิดไว้สลัว ๆ
กล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ยังซ่อนอยู่ในลิ้นชัก
เขายังไม่ได้ให้ เพราะยังไม่มั่นใจ…ว่ามันคือเวลาใช่ไหม

…

เช้าวันถัดมา – Café ใกล้โรงแรม

ดินสอได้รับอีเมลเร่งด่วน
จากบริษัทออกแบบในยุโรปอีกแห่ง
ข้อเสนอครั้งนี้คือ “Full-time contract” ระยะยาว 2 ปี
เริ่มต้นเดือนหน้า
และนี่คือสิ่งที่ดินสอไม่เคยบอกภัทรมาก่อน…

…

ภัทรเห็นดินสออ่านอีเมลแล้วหน้าเปลี่ยน
ถามแค่เบา ๆ

“มีอะไรหรือเปล่า”

…

ดินสอยิ้มเล็ก ๆ แล้วส่ายหัว

“ไม่มีอะไร แค่เรื่องงานนิดหน่อย…”

…

แต่คืนนั้น —
ภัทรเปิดแมคบุ๊กของดินสอไว้ตอนที่อีกคนนอนหลับ
เพื่อหาไฟล์เร่งที่ต้องใช้ส่งให้ทีมดีไซน์
แล้วเผลอเห็นไฟล์ที่ชื่อว่า
“LND_Contract_2026.pdf”

…

เขาเปิดดู…
และข้างในคือรายละเอียดของสัญญาใหม่
ที่ดินสอ “ยังไม่เคยพูดถึงเลย”

…

ภัทรนั่งนิ่ง
มือกำเมาส์แน่น
หัวใจเต้นดัง
เหมือนถูกตบหน้าด้วยความเงียบ
ทั้งที่คนตรงหน้าบอกว่า “เราคุยกันทุกอย่าง”

…

เช้าวันถัดมา – ที่สนามบิน CDG
ก่อนแยกกันกลับกรุงเทพฯ / ลอนดอน
ดินสอกำลังจะยกมือขึ้นลูบแขนภัทร
แต่ภัทรขยับตัวหลบ…โดยไม่รู้ตัว

ดินสอชะงัก

“เป็นอะไร”

ภัทรพูดช้า ๆ:

“กูไม่รู้ว่ากูควรถามมึง…
หรือควรรอให้มึงเป็นคนเล่าเอง”

…

ดินสอเงียบ

…

ภัทรมองตาอีกคนตรง ๆ
ก่อนพูดต่ออย่างหนักแน่น

“กูเห็นไฟล์นั้นแล้ว ดินสอ
สัญญา 2 ปีที่มึงไม่เคยเล่าให้กูฟังเลย
ทั้งที่มึงรู้ว่ากูเคยกลัวการหายไปแบบไม่มีคำลา…”

…

ดินสอก้มหน้า
เสียงเบาและสั่นมากว่าเดิม

“กูแค่…ยังไม่แน่ใจ
กูไม่อยากพูดจนกูชัวร์
เพราะกูกลัวว่ามึงจะผิดหวัง…”

…

ภัทรส่ายหัว

“ไม่ใช่ว่ากูผิดหวัง…
แต่กูเสียใจ
ที่สุดท้าย…มึงก็เลือกจะ ‘เงียบ’ แทนที่จะคุยกับกูอีกแล้ว”

…

เงียบ
สนามบินเต็มไปด้วยผู้คน
แต่ตรงนี้…เงียบจนเหมือนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองแตกช้า ๆ

…

ดินสอพึมพำเสียงแผ่ว

“มึงอยากให้กูกลับไหม…”

…

ภัทรมองอีกคนในชุดโค้ทตัวยาว แล้วพูดอย่างเจ็บลึก

“มึงเคยกลับมาแล้ว…แต่ถ้ามึงจะไปอีก
ครั้งนี้กูขอแค่…บอกกูตรง ๆ
อย่าหายไปโดยไม่บอกอีกแล้วนะ”

…

เครื่องเรียกให้ดินสอเข้าเกต
เขาก้าวไปช้า ๆ
ก่อนหันกลับมา พูดประโยคสุดท้ายว่า

“ขอเวลาให้กูมั่นใจว่า…
ชีวิตที่กูอยากเลือก มันยังมีมึงอยู่ในนั้นแน่ ๆ”

…

ภัทรไม่พูดอะไรอีก
แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้า

…

แต่พออีกคนหายลับไป
เขาก็ทรุดนั่งลงตรงข้างเสา
ก้มหน้า…กำมือแน่น
และในมือ…คือกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ
ที่เขาไม่ได้มีโอกาสยื่นให้ใครเลย

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 73 — บางทีการรักกันมากไป อาจทำให้เรากลัวจนไม่กล้าอยู่ด้วยกัน

3 สัปดาห์ต่อมา – กรุงเทพฯ

ภัทรยังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเดิม
แต่ไม่มีเสียงวิดีโอคอลจากลอนดอน
ไม่มี “มึงกินข้าวยัง”
ไม่มี “ฝันดี”
ไม่มีแม้แต่สติ๊กเกอร์ในไลน์

เขาไม่ได้ลบรูป ไม่ปิดแชต
แค่…ไม่ได้กล้ากดเปิด

“เพราะกลัวว่า…จะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดถึง”

…

ด้านลอนดอน – ดินสออยู่ในห้องพักสตูดิโอใหม่
เพื่อนร่วมทีมส่งเบียร์ให้หนึ่งกระป๋อง
เขารับมา แต่ไม่ได้ดื่ม
แค่มองออกไปนอกหน้าต่าง
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา แล้วพิมพ์

“วันนี้ที่กรุงเทพฯฝนตกมั้ย”

…

เขานั่งค้างกับจอแบบนั้นเกือบ 10 นาที
สุดท้าย…
กดลบ

…

วันรุ่งขึ้น – ที่ออฟฟิศภัทร

เจนมาเยี่ยม
ทั้งสองคนนั่งกินกาแฟกัน
เจนถามคำเดียว…

“แล้วมึงโอเคจริง ๆ เหรอที่ปล่อยให้เขาไปโดยไม่คว้าไว้เลย”

…

ภัทรเงียบ
สายตาจับอยู่ที่ถ้วยกาแฟ
ก่อนพูดเบา ๆ ว่า

“กูเคยคว้าแล้ว…
แต่มันเหมือนกูรั้งไว้ทั้งที่เขายังไม่แน่ใจจะอยู่กับกูจริง ๆ
คราวนี้กูเลยปล่อยให้เขาเลือกโดยไม่มีมูฟกูอยู่ข้างหลังเลย”

…

วันเดียวกัน – ลอนดอน

ไอแซกยื่นซองจดหมายให้ดินสอ
“บริษัทส่งสัญญาฉบับเต็มมาแล้ว
ถ้านายเซ็นภายในสิ้นเดือนนี้ เราจะบินไปเปิดโปรเจกต์ที่ญี่ปุ่นกันช่วงปีใหม่”

…

ดินสอถือซองไว้
แต่ไม่ได้เปิด
กลับเดินออกไปที่สวนข้างออฟฟิศ
นั่งคนเดียว
เงียบ…
ก่อนหยิบรูปโพลารอยด์ที่พับเก็บไว้ในสมุดสเก็ตช์ออกมาดู

เป็นรูปที่ภัทรถ่ายตอนนั่งยิ้มโง่ ๆ ในร้านกาแฟที่ Lucerne

…

ดินสอพูดกับรูปเบา ๆ ว่า

“ถ้ามึงอยู่ตรงนี้ มึงจะพูดว่าอะไรนะ…”

“จะบอกว่า ‘ไปเหอะ กูรอได้’ เหมือนเดิมรึเปล่า”

…

เงียบอีกครั้ง
แต่น้ำตา…ไหลออกมาเงียบ ๆ

…

วันเสาร์ – กรุงเทพฯ

ภัทรเดินเข้าไปในร้านขายของแต่งบ้าน
ซื้อของขวัญชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่ง
มันคือ เก้าอี้ไม้ตัวเล็กขนาดฝ่ามือคู่หนึ่ง
วางประกบกัน

เขาแนบโน้ตไว้ในกล่องว่า

“เผื่อวันไหนมึงอยากกลับมานั่งข้างกันอีก กูยังเก็บที่ไว้ให้นะ”

…

แต่เขายังไม่ส่ง
แค่เก็บไว้ที่ลิ้นชักข้างเตียง
ข้างกับกล่องกำมะหยี่ที่ยังไม่ได้เปิด

⸻

ท้ายตอน – ฉากตัดสลับ
– ดินสอนั่งเขียนจดหมาย แต่ยังไม่กล้าเขียนชื่อผู้รับ
– ภัทรเปิดดูโพสต์เก่า ๆ ที่ดินสอเคยลง
– ไม่มีใครกดไลก์ ไม่มีคอมเมนต์ ไม่มีแม้แต่สตอรี่แท็กกันอีก
แต่ทั้งคู่…ยังไม่บล็อกกัน
ยังไม่ลบกัน
ยังอยู่ตรงนั้น — เงียบ
แต่ ยังอยู่ในกันและกันอยู่ดี

และบางครั้ง ความรักที่ยังอยู่…ก็เจ็บกว่าการเลิกรักเสียอีก

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 74 — ไม่ใช่เพราะใครผิด แต่เพราะเรากลัวกันทั้งคู่…เลยหายกันไป

กรุงเทพฯ – วันอาทิตย์ / ค่ำ

กล่องของขวัญเล็ก ๆ บรรจุเก้าอี้ไม้คู่
ยังวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ภัทรมองมันทุกคืน
แต่ไม่เคยกล้าส่ง

…

คืนนั้น
เขานั่งทำงานจนเกือบตีหนึ่ง
ก่อนจะฟุบหลับคาโต๊ะ
…

ตีสองครึ่ง – มือถือสั่น
เบอร์พี่โต

“ภัทรอยู่ไหน!! ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! เจ๊พลอยเข้า ICU!”

…

ตัดภาพ – โรงพยาบาลกลางกรุงเทพฯ

ภัทรมาถึง
ทุกคนในแก๊งค์ 500 ชาติทยอยกันมา
ลุงก้อง ป้าอุ๊ พี่แม็กซ์ โอ๊ต พีท เจน โจ
ไม่มีใครยิ้ม
แววตาทุกคนเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่อก

…

พี่ต่ายพูดเบา ๆ ข้างหูภัทร

“อยู่ดี ๆ พลอยก็วูบ… เส้นเลือดหัวใจตีบเฉียบพลัน
โชคดีมากที่ยังยื้อไว้ได้ทัน”

…

ภัทรนั่งเงียบ ไม่พูดอะไรเลยครึ่งชั่วโมง
เหมือนทั้งตัวเบาหวิวไปหมด
เขาคิดถึงแค่ประโยคเดียว…

“ถ้าวันนี้คนที่วูบคือดินสอล่ะ…”

…

03:50 น. | เขาหยิบมือถือขึ้นมาทันที
กดหาเบอร์ดินสอ
แต่หยุดนิ้วไว้ตรงปุ่มโทร
มือสั่น
หัวใจเต้นแรง

…

เจนเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ พูดเบา ๆ ว่า

“ถ้ามึงไม่โทรไปตอนนี้…แล้ววันหนึ่งเขาไม่อยู่ให้มึงโทรแล้วจริง ๆ มึงจะเสียใจไปทั้งชีวิตเลยนะ”

…

ภัทรกดโทร

…

เสียงรอสาย

…

…

…

ตัดภาพ – ลอนดอน | 22:56 น.
ดินสอเพิ่งกลับถึงห้อง
เสียงโทรศัพท์ดัง
ชื่อที่ขึ้นหน้าจอคือ “ไอ้บ้า”

…

เขากดรับแบบไม่ลังเล
เสียงปลายสายหอบ หายใจแรง
ภัทรพูดประโยคเดียว ด้วยน้ำเสียงสั่นสุดใจ

“กูขอโทษ…
มึงยังอยู่ใช่มั้ย
กูแค่อยากได้ยินเสียงมึงตอนนี้ กูไม่ไหว…”

…

ดินสอเงียบไป 2 วินาที ก่อนตอบว่า

“กูยังอยู่… มึงจะเล่าให้กูฟังได้มั้ย
หรือแค่นั่งเงียบ ๆ ก็ได้
กูไม่ไปไหน”

…

ภัทรร้องไห้เงียบ ๆ

ไม่ใช่เพราะเจ๊พลอย
ไม่ใช่เพราะกลัว
แต่เพราะในที่สุด เขา “ไม่เงียบอีกต่อไป”

…

ปลายสายทั้งคู่เงียบ – แต่เหมือนกอดกันแน่นในหัวใจ

…

ท้ายตอน — ห้อง ICU / ภัทรเฝ้าเจ๊พลอย

เสียงหัวใจเต้นจังหวะมั่นคงดังแผ่ว ๆ

ภัทรพิมพ์ข้อความไปหาดินสอ

“กูจะไม่รอให้มึงหันกลับมาอีกแล้ว
กูจะเป็นคนวิ่งไปหามึงเอง
ถึงมึงยังไม่พร้อมเลือก กูก็จะยืนอยู่ตรงนี้
เพราะกูรักมึง
ไม่ใช่แค่ตอนมึงอยู่ข้าง ๆ
แต่รวมถึงตอนที่มึงหลงทางด้วย”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — เจน: คนที่ไม่ได้เดินข้าง แต่ไม่เคยหายไปจากข้างใน

“บางครั้ง เพื่อนที่สำคัญที่สุด…
อาจไม่ใช่คนที่อยู่ใกล้ตลอดเวลา
แต่คือคนที่ ‘เห็นเรา’ ในวันที่เราคิดว่าไม่มีใครเข้าใจ”

…

ย้อนกลับไปวันที่ 1 ของทริปยุโรป
เจนคือหนึ่งในคนที่เงียบที่สุดในกลุ่ม
นั่งริมรถบัส ตอบคำถามสั้น ๆ
ไม่ค่อยหัวเราะ ไม่ค่อยถามอะไรใคร

ภัทรเคยคิดว่า:

“ผู้หญิงคนนี้นิ่งเหมือนดินสอเลยวะ”

…

วันนั้น — วันที่ทุกคนลงไปชมมหาวิหารนอเทรอดาม
ดินสอเดินช้าเพราะรองเท้ากัด
ภัทรเอาแต่ถ่ายรูปกับฝรั่งสาว
ไม่มีใครรู้ว่าเจนเดินมาข้าง ๆ
หยิบพลาสเตอร์แปะให้ดินสอเงียบ ๆ
แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“อย่าฝืนเดินจนตัวเองเจ็บเลยนะ”

…

วันนั้น…ไม่มีใครเห็น
แต่ดินสอจำได้
และวันหนึ่งที่ปัญหาในความสัมพันธ์เริ่มขยาย
ดินสอเลือกไป “นอนที่บ้านเจน” เงียบ ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไร

…

จากเพื่อนร่วมทริปที่ไม่ค่อยได้คุยกัน
เจนค่อย ๆ กลายเป็นคนที่รู้ว่า
– ดินสอเก็บอะไรไว้ในใจ
– ภัทรแค่พูดตรงเพราะกลัวจะพูดไม่ทันเวลา
– และทั้งคู่…รักกันมากจนกลัวว่าความรักจะทำร้ายกันเอง

…

คืนหนึ่ง — วันที่ภัทรเกือบพูดคำว่า “เลิก”
เจนคือน้ำเสียงสุดท้ายในสายวิดีโอคอล
ที่พูดเบา ๆ ว่า

“มึงลองนึกถึงวันแรกที่มึงรักเขา
แล้วถามตัวเองสิ ว่ามึงอยากเลิกเพราะอะไร
เพราะเขาเปลี่ยน…
หรือเพราะมึงไม่ได้ฟังเขามานานแล้ว”

…

และหลังจากสายวางลง
ภัทรก็ไม่ได้พูดคำนั้นออกมาอีกเลย

…

เจนเคยเขียนในบันทึกของตัวเองว่า

“ฉันอาจไม่ใช่คนที่ทำให้เขากลับมารักกัน
แต่ฉันแค่อยากอยู่ตรงนี้…
เผื่อวันที่เขาทั้งสองคนหลงทาง
แล้วมองหาใครสักคน
ที่บอกเขาได้ว่า — ความรักมันไม่ได้ยาก
ถ้าเรายังฟังกันอยู่”

…

ท้ายตอน – วันรวมตัวแก๊งค์ 500 ชาติ

ดินสอนั่งข้างเจน
ภัทรยกแก้วชูให้เธอ
ก่อนจะพูดตรง ๆ ทั้งโต๊ะได้ยิน

“ถ้าไม่มีมึงนะเจน… กูกับดินสอคงเหลือแค่ภาพในอัลบั้มไปแล้ว
ขอบใจนะ…ที่ไม่เคยพูดมาก
แต่ทุกคำที่พูด แม่งเข้าหัวใจกูหมดเลยว่ะ”

…

เจนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบเรียบ ๆ ว่า

“กูไม่ได้ฉลาดหรอก
แค่รู้ว่าเวลาที่คนสองคนรักกัน
เขาไม่ต้องชนะกัน…
แค่ต้องยอมแพ้เพื่อกันบ้าง…เท่านั้นเอง”

…

และในคืนที่ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
ทุกคนรู้แค่ว่า — เพื่อนคนนี้
แม้จะไม่ได้เดินข้าง ๆ ทุกวัน
แต่ก็เป็น “หนึ่งในเส้นเลือดของบ้านหลังนี้”
ที่ไม่มีใครลืมได้เลย

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 75 — มึงยังรัก กูก็ยังรัก งั้นเรากลับมาเริ่มใหม่…แม้มันจะยังไม่พร้อมก็ตาม

กรุงเทพฯ – ดึกวันหนึ่งหลังจากเหตุการณ์ที่เจ๊พลอยเข้า ICU

ภัทรกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม
ห้องเงียบเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา
แสงไฟสีอุ่นจากมุมห้องตกกระทบกล่องกำมะหยี่ที่ยังไม่ได้เปิด

เขาถือมันไว้ในมือ
ไม่พูดอะไร
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา แล้วพิมพ์ไปหาดินสอ

“มึงว่าวันนี้ถ้ากูไปหามึงเลย มึงจะว่ากูบ้าปะ”

…

ไม่ถึง 30 วินาที
ข้อความตอบกลับมา

“ไม่ว่าหรอก
แต่อาจร้องไห้”

…

2 วันถัดมา – สนามบินฮีทโธรว์ / ลอนดอน

ดินสอยืนรออยู่ที่จุดนัดพบ
ลมหายใจเป็นไอขาว
อากาศหนาวจัด
แต่หัวใจเขาอุ่นจนมือไม่ต้องซุกกระเป๋าเลย

…

เสียงคนลากกระเป๋าดังขึ้นด้านหลัง

ดินสอหันไป
ภัทรยืนอยู่ตรงนั้น
ไม่ได้ยิ้ม
แต่ตามองกันนิ่งมาก

…

“มึงบ้ามากเลยนะ” ดินสอพูดเบา ๆ

ภัทรพยักหน้า

“กูบ้าทุกครั้งที่ไม่ได้อยู่ใกล้มึงว่ะ”

…

ไม่มีคำพูดอะไรอีก
ภัทรเดินเข้าไป…กอดแน่นจนแขนดินสอยกไม่ขึ้น

“ไม่ต้องพร้อมก็ได้
แค่อย่าหนีกันอีก กูขอแค่นี้”

…

คืนนั้น – ห้องพักเล็ก ๆ ในลอนดอน

เสียงฮีตเตอร์ทำงานเบา ๆ
เบาะเตียงยวบลงเมื่อทั้งสองคนนั่งพิงกัน

ดินสอพูดเบา ๆ ขณะมองวิวเมืองยามค่ำคืน

“กูยังไม่เซ็นสัญญานั้นนะ
ไม่ใช่เพราะกูไม่อยากไปญี่ปุ่น
แต่เพราะกูอยากให้มึงเป็นคนแรกที่กูพูดถึงมันด้วย”

…

ภัทรพยักหน้า หันมาแตะมือ

“กูไม่ได้อยากขวางมึง
กูแค่อยากเดินไปกับมึง
จะญี่ปุ่น จะยุโรป จะกรุงเทพฯ
ถ้ามึงจะไป…แค่อย่าทิ้งกูไว้ข้างหลังแบบไม่บอกกันก็พอ”

…

ดินสอพยักหน้า น้ำตาคลอ

“งั้นเราหยุดเงียบกันเถอะนะ”

“เรารักกันก็จริง…
แต่ที่เราจะไปกันรอด คือเราต้องกล้าพูดในวันที่เรากลัวที่สุด”

…

ภัทรก้มลงจูบหน้าผากเบา ๆ
ก่อนพูดว่า

“กูไม่หนีอีกแล้ว
มึงอย่าหนีกูด้วยนะ”

…

ท้ายตอน – ฉากเบา ๆ ที่เตียงในห้องพักลอนดอน

ดินสอนอนหนุนแขนภัทร
ไฟหัวเตียงปิด
มีแค่แสงเมืองลอดหน้าต่างเข้ามา
และเสียงหัวใจสองคน…ที่เต้นเบา ๆ ในจังหวะเดียวกันอีกครั้ง

ไม่ต้องพร้อมที่สุด
แค่ไม่หายไปอีกพอแล้ว

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 76 — บ้านที่เราจะอยู่ด้วยกัน ต้องสร้างจากมือทั้งสองข้างของเรา ไม่ใช่แค่หัวใจ

ลอนดอน – เช้าวันที่ฟ้าสีเทา แต่ห้องกลับอบอุ่น

ดินสอวางแก้วกาแฟลงข้างเตียง
ภัทรยังไม่ตื่น
แต่เขานั่งมองคนตรงหน้า
ก่อนจะยื่นมือไปจับกล่องกำมะหยี่ที่วางไว้ใกล้หัวเตียง

…

“ยังไม่ได้ให้ใช่ไหม…”

เสียงภัทรดังขึ้นเบา ๆ
ดินสอสะดุ้งนิด ๆ แล้วพยักหน้า
ภัทรยื่นมือมารับกล่องนั้นไว้เอง

…

เขาเปิดกล่อง
ข้างในคือ “แหวนเรียบสีเงินคู่”
ไม่มีเพชร ไม่มีลวดลาย
มีแค่ด้านในที่สลักว่า

“1st chair – Always”

…

ดินสอยิ้มออกมาทั้งที่ตายังแดง

“เก้าอี้ตัวแรก… ที่มึงเคยพูดใช่ไหม
ตัวที่อยู่ตรงข้ามกัน”

…

ภัทรพยักหน้า แล้วพูดต่อ

“กูอยากให้แหวนวงนี้ ไม่ได้เป็นเครื่องหมายของการครอบครอง
แต่เป็นเครื่องเตือนใจว่า เราเริ่มจากตรงนี้
จากเก้าอี้สองตัวที่เคยหันหลังให้กัน
แล้ววันนี้…เราหันหน้ากลับมาแล้ว”

…

เงียบ…แต่ไม่ใช่ความอึดอัด
เป็นเงียบแบบที่หัวใจอิ่ม

…

ช่วงบ่าย – ระเบียงห้องพัก

ดินสอกางแล็ปท็อป
ภัทรนั่งข้าง ๆ

“มีบริษัทในญี่ปุ่นกับอัมสเตอร์ดัมที่ติดต่อมา
อยากให้กูไปช่วยวางระบบออกแบบภายในช่วงครึ่งปีหน้า”

…

ภัทรไม่ได้ตกใจ ไม่ได้ทำหน้าเสียใจ

เขาแค่ยิ้ม แล้วพูดว่า

“แล้วเราจะอยู่ยังไงดี”

…

ดินสอนิ่ง ก่อนตอบว่า

“ถ้ามึงยังอยู่กับบริษัทของมึงในไทย
กูอาจต้องเลือกพาร์ตไทม์แทนฟูลไทม์
เพื่อจะได้มีเวลาเจอกันมากขึ้น
หรือไม่ก็…มึงย้ายฐานมาทำรีโมตกับทีมยุโรปบางช่วง
ก็ได้เหมือนกัน”

…

ภัทรหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดว่า

“มึงรู้มั้ย
แค่วันนี้ที่เรานั่งคุยกันด้วยเสียงธรรมดา
ไม่เสียงดัง ไม่เงียบเกินไป
กูก็รู้แล้วว่าเรากลับมาเป็นพวกเราอีกครั้ง”

…

ท้ายตอน – ดินสอหยิบกล้องโพลารอยด์ขึ้นมาถ่ายภาพคู่

ทั้งคู่ใส่เสื้อยืดธรรมดา
ผ้าห่มยังคลุมขา
แสงแดดอ่อน ๆ ของลอนดอนลอดหน้าต่างมาพอดี

หลังจากรูปปรินต์ออกมา
ดินสอเขียนไว้ด้านล่างภาพว่า

“วันธรรมดาที่กลับมาอยู่ข้างกัน – Again”

…

และในอีเมลฉบับหนึ่งที่ดินสอกำลังเขียนหาคุณเอิร์ธกับคุณต่าย

“พี่เอิร์ธครับ พี่ต่าย
ถ้าเราจะจัดพิธีเล็ก ๆ ไม่ต้องหรู
ขอเป็นมื้ออาหารดี ๆ
แล้วเชิญแก๊งค์ 500 ชาติครบทุกคน
ที่เมืองไหนก็ได้ที่มีความทรงจำของเรา…”

“พอจะช่วยเป็นเจ้าภาพให้พวกเราสองคนได้ไหมครับ”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 77 — ไม่มีเจ้าบ่าว ไม่มีเจ้าสาว มีแค่คนสองคนที่เลือกจะอยู่ข้างกัน ตลอดไป

สถานที่: Le Jules Verne – หอไอเฟล | ปารีส

ร้านอาหารบนหอไอเฟลเปิดพื้นที่ส่วนตัวสำหรับหนึ่งกลุ่มเล็ก
แสงเทียน เสียงไวโอลินเบา ๆ และโต๊ะอาหารยาวหนึ่งตัว
สมาชิก “แก๊งค์ 500 ชาติ” มากันครบ

ลุงก้อง ป้าอุ๊
พี่แป๋ว พี่พลอย พี่ดา เจน
พี่แม็กซ์ โอ๊ต พีท
โจ พี่โต
และคุณเอิร์ธกับคุณต่าย – สองเจ้าภาพของค่ำคืนนี้

…

คุณเอิร์ธลุกขึ้นกล่าวเบา ๆ หน้ากลุ่ม

“ผมกับต่ายไม่ได้มีลูกเป็นของตัวเอง
แต่เราเคยบอกกันไว้ว่า…
ถ้าชีวิตนี้เราจะส่งใครเข้าประตูบ้านหลังใหญ่ในใจได้สักคู่
คู่นี้แหละ…ที่เราภูมิใจที่สุด”

…

คุณต่ายยิ้ม น้ำตาซึม พูดต่อเบา ๆ

“ไม่ใช่เพราะเขารักกันสวยงาม
แต่เพราะเขารักกัน ‘จริง’
จริงจนยอมเปลี่ยน ยอมฟัง ยอมโง่ ยอมเจ็บ…
แค่เพื่อจะไม่หายไปจากกัน”

…

ภัทรลุกขึ้น

มือสั่นเล็กน้อย
แต่แววตาชัดกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

“ทุกคนรู้ดีว่าผมไม่ใช่คนดี
ผมใจร้อน ขี้หวง เอาแต่ใจ และพูดไม่คิด
แต่ตั้งแต่เด็ก…มีแค่คนเดียวที่ยอมทนความเลวทั้งหมดของผม
นั่นคือดินสอ”

…

เสียงหัวเราะปนสะอื้นเบา ๆ ของพี่แป๋วดังขึ้น
เจ๊พลอยยกแก้วไวน์เชียร์
เจนยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมา

…

ดินสอลุกขึ้น พูดต่อทันทีโดยไม่ให้ใครกลั้นน้ำตานานเกินไป

“ทุกคนชอบถามว่าทำไมยังอยู่กับภัทรได้
คำตอบคือ…ผมไม่ได้อยู่เพราะเขาดี
แต่เพราะเขาเป็นเขา
และทุกครั้งที่ผมกลัว เขาจะกอดผมไว้แน่นกว่าเดิม
แม้บางครั้งจะเป็นคนที่ทำให้ผมกลัวเองก็ตาม”

…

เสียงหัวเราะทั้งโต๊ะดังขึ้น

…

ภัทรล้วงบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต

เป็น “เก้าอี้ไม้จิ๋วสองตัว” ที่เขาเคยซื้อแต่ไม่ได้ให้

“นี่คือเก้าอี้ที่ผมอยากให้เรานั่งด้วยกันไปจนแก่
หันหน้าเข้าหากัน ไม่ว่าครั้งหน้าจะทะเลาะกันอีกกี่รอบ
ผมยังจะหันกลับไปหามึงเสมอ
และมึงก็ต้องหันกลับมาหากูด้วย เข้าใจมั้ย ไอ้ตัวเล็ก”

…

ดินสอรับไว้
น้ำตาไหลแต่ยิ้ม

ก่อนพูดเบา ๆ ว่า

“เข้าใจแล้วครับ พี่ใหญ่ของผม”

…

ทั้งห้องลุกขึ้น ชูแก้วพร้อมกัน

“แด่เก้าอี้สองตัวที่หันกลับมาหากันได้ทุกครั้ง
ต่อให้ชีวิตจะพัดแรงแค่ไหน”

…

กล้องเคลื่อนออกจากห้องบนหอไอเฟล
เผยให้เห็นไฟทั้งปารีสส่องสว่าง
เงาสองเงาในร้านอาหารกอดกันแน่น
และข้างจานไวน์
มีแหวนเรียบสองวง
และเก้าอี้ไม้เล็ก ๆ สองตัววางพิงกันอยู่

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 78 – อยู่ด้วยกัน…แบบที่เราเป็น

6 เดือนหลังพิธีเล็ก ๆ บนหอไอเฟล

คอนโดกลางเมือง – กรุงเทพฯ

แสงแดดยามเช้าสาดผ่านผ้าม่านบาง
เสียงช้อนกระทบถ้วยเซรามิกเบา ๆ ดังมาจากครัว
ดินสอกำลังจัดจานไข่คนกับเบคอนอย่างละเมียด
ใส่ความสมดุลลงในทุกชั้นของขนมปังปิ้ง

…

ภัทรเดินออกมาจากห้องน้ำ
ผมเปียก ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
กล้ามแน่น ๆ ยังชื้นน้ำ
เขาเดินมาทางดินสอแล้วหย่อนตัวลงกอดจากข้างหลังทันที

“ทำไมต้องจัดสวยขนาดนี้ด้วยวะ กินก็แป๊บเดียว”

…

ดินสอไม่ตอบ แต่ยิ้มในแบบที่ภัทรหลงมาทั้งชีวิต

…

“ก็มึงอะ จะได้เริ่มวันด้วยอะไรที่มันดี ๆ ไง”

…

ภัทรหัวเราะในลำคอ เอาคางเกยไหล่
ดินสอคีบเบคอนยื่นให้
ชีวิตแบบนี้ — ไม่หวือหวา แต่แน่นแฟ้นกว่าที่เคยฝันไว้

…

เสียงมือถือดังขึ้น – กลุ่มไลน์ “500 ชาติ” เด้งเตือน

ลุงก้อง: “เขาใหญ่ปลายปีนี้มีบ้านว่าง 3 หลังนะเว้ย อยากเจอกันอีก”

พี่พลอย: “แล้วน้องดินจะทำกับข้าวให้พวกพี่กินมั้ย~”

โจ: “เอาแค่ต้มมาม่าให้ก็ยังดี กูอยากซึมซับกลิ่นรักในครัวอีก 555”

…

ดินสอหลุดหัวเราะเบา ๆ ขณะพิมพ์ตอบกลับ

“เจอกันแน่ครับ พ่อแม่พี่น้อง”

…

ภัทรยกมือถือขึ้นถ่ายรูปมุมไกลของโต๊ะอาหาร
รูปคู่ที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เก็บได้ทุกอย่าง

เขาโพสต์ลงไอจี พร้อมแคปชั่นสั้น ๆ ว่า:

“ไม่ใช่ทริปหรู ไม่ใช่โรงแรมแพง
แต่วันนี้…กูกลับบ้านทุกวันแล้วว่ะ ”

…

ตัดภาพ – โต๊ะทำงานของดินสอ

เขาเปิดแลปท็อป มีโปรเจกต์อยู่สองอัน
หนึ่งคือ Interior ของร้านคาเฟ่ใหม่ในโตเกียว
อีกหนึ่งคือ “Tiny Home คู่รัก – Design for Two”
ที่เขาเขียนไว้ว่า:

“ขอพื้นที่แค่พอมีครัวเล็ก ๆ หน้าต่างบานใหญ่
และโซฟาสองที่นั่ง…ให้เรานั่งเงียบ ๆ ด้วยกันได้ทุกคืน”

…

ภัทรเดินเข้ามา อ่านแวบเดียวแล้วพูดเบา ๆ

“แล้วถ้าเราทะเลาะกันอีก มึงจะยังออกแบบบ้านเผื่อกูอยู่มั้ย”

…

ดินสอยิ้ม ตอบไม่ต้องคิด

“กูก็ออกแบบให้…แต่เพิ่มห้องเก็บเสียงไว้ด้วย
เผื่อพี่ภัทรจะด่าอีก แต่ไม่อยากให้ข้างห้องได้ยิน”

…

หัวเราะดังขึ้น

ไม่ใช่เสียงหัวเราะของตอนจบแสนโรแมนติก
แต่มันคือเสียงของคนที่เคยผ่านทุกความกลัวมาด้วยกัน
จนวันนี้ — ไม่ต้องพูดคำว่ารักให้ดัง ก็รู้แล้วว่ารักอยู่ตรงนี้

…

ท้ายตอน — ดินสอวางรูปโพลารอยด์ไว้บนตู้ไม้

ภาพที่สองคนยิ้มเบา ๆ ขณะอยู่ใต้ผ้าห่มที่ Lucerne
ข้างภาพ มีเก้าอี้ไม้จิ๋วสองตัววางคู่กัน
หันหน้าเข้าหากัน
แนบชิด ไม่กลัวพายุ ไม่กลัวหันคลาด
เพราะรู้แล้วว่า…ยังไงก็จะหันกลับมาเจอกันได้เสมอ

⸻

จบบริบูรณ์
เยี่ยมแวะวิมาน
ขอบคุณที่รักกัน แม้ในวันที่เราไม่เหมือนเดิมเลย

[Shibaguy]

บทสรุป — เยี่ยมแวะวิมาน

เพราะรักอย่างเดียว ไม่พอให้คนสองคนอยู่ด้วยกันได้ตลอดชีวิต
แต่ถ้ารักแล้วยัง “ฟังกัน, เข้าใจกัน และพยายามอยู่ด้วยกัน”…
มันอาจกลายเป็นบ้านที่ไม่เคยพัง

…

ภัทร — ชายหนุ่มสายลุย มั่นใจ ปากร้าย ใจร้อน
แต่รักดินสอมากที่สุดในชีวิต
เขาเริ่มต้นทริปด้วยความหวังว่าจะ “เยียวยาความรัก” ที่เริ่มแตกร้าว
แต่กลับพบว่า…
รักมันไม่พอ ถ้าไม่ฟังอีกคนให้ชัดพอ

…

ดินสอ — คนเงียบ ๆ ที่ภายนอกเหมือนจะใจเย็น
แต่จริง ๆ แล้วเต็มไปด้วยความกลัว
กลัวว่าถ้ามีอะไรกับใคร…แล้วเขาไม่รักเราจริง เขาจะทิ้งไป
แต่ในที่สุดเขาก็พบว่า…
ความกลัวจะหายไป เมื่อเรากล้าบอกอีกคนว่า “เรากลัวอะไร”

…

พวกเขาผ่าน 20 วันในยุโรป
จาก ปารีสถึงมาดริด
จาก เตียงคิงส์ไซส์ที่ไม่กล้านอนใกล้
ไปจนถึง การไม่ยอมห่างกันแม้แต่คืนเดียว

จากการ “ไม่กล้าพูดความในใจ”
ไปจนถึง การพากันพูดทุกอย่างออกมาด้วยน้ำตา รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ

…

และเมื่อกลับมาไทย
พวกเขาก็ยังต้องสู้กับสิ่งที่ยากยิ่งกว่าทะเลาะกัน
นั่นคือ…
ความเงียบ ความไม่ชัดเจน และภาระชีวิตจริง

แต่พวกเขา “เลือกจะไม่หนี”
และสุดท้าย…
เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะหล่นหาย
พวกเขาก็เลือกกลับมาเจอกัน “โดยไม่รอให้ทุกอย่างพร้อม” อีกต่อไป

…

และเมื่อถึงที่สุด
พวกเขาจัดงานเล็ก ๆ ที่หอไอเฟล
มีเพียงเพื่อน ๆ แก๊งค์ 500 ชาติ
มีเก้าอี้ไม้จิ๋วสองตัว
มีแหวนเรียบ ๆ ไม่มีเพชร
มีคำพูดว่า

“เราเคยหันหลังให้กัน
แต่วันนี้ เราหันหน้าเข้าหากันแล้ว
และเราจะทำแบบนี้ต่อไป…ทุกวัน”

…

วันนี้ทั้งคู่ยังอยู่ในคอนโดเดิม
ทำงานคนละสาย แต่เดินเรื่องเดียวกัน
หัวเราะกับไลน์กลุ่ม
พูดขอบคุณเพื่อนที่ชื่อ “เจน” ที่ไม่เคยพูดมาก…แต่พูดถูกเสมอ
และยังคงจัดโต๊ะอาหารให้กัน
แม้บางวันจะเงียบ…แต่ก็ยัง “หันหน้าเข้าหากัน” เสมอ

⸻

เยี่ยมแวะวิมาน ไม่ใช่แค่ชื่อเรื่อง
แต่มันคือการแวะเข้าไปใน “หัวใจของใครบางคน”
เพื่อจะรู้ว่า…
ต่อให้ชีวิตจะพังลงสักกี่รอบ
ถ้าเรายังรักกัน
เรายังสร้างวิมานหลังนั้นขึ้นใหม่ได้…ด้วยมือสองข้างและใจสองดวง

[Shibaguy]

ทำไมภัทรถึงรักดินสอ

"ทำไมกูถึงรักมึงนะเหรอ ดินสอ..."

"เพราะมึงไม่เคยพยายามทำตัวให้ใครรักเลยไง"

มึงไม่เคยแต่งเยอะ
ไม่เคยอ้อน
ไม่เคยหวาน
ไม่เคยบอกรักก่อน
ไม่เคยต้องการคำยืนยัน

แต่มึงอยู่…อยู่เสมอ
มึงอยู่ตอนที่กูเหงา
ตอนที่กูหงุดหงิด
ตอนที่กูป่วย
ตอนที่กูงี่เง่า
ตอนที่กูกลัวว่าจะเสียมึงไป

...

มึงไม่ใช่คนที่พูดคำว่า "กูรักมึง" บ่อยที่สุด
แต่มึงคือคนเดียวที่พูดคำว่า “ไม่เป็นไร” ได้หนักแน่นที่สุด
จนกูรู้ว่า…กูไม่อยากมีใครอื่นที่ไม่ใช่มึง

...

เพราะมึงคือ "บ้าน"
ที่ถึงบางวันจะไม่อบอุ่น
แต่กูก็อยากกลับมาเสมอ
แม้จะมีเสียงทะเลาะบ้าง
แต่กูก็ยังอยากนั่งอยู่ข้าง ๆ
กินข้าวพร้อมกัน ดูหนังเงียบ ๆ
แล้วหลับไปในอ้อมแขนเดียวกัน…ทุกคืน

...

กูรักมึง เพราะมึงคือมึง
ไม่ใช่เพราะมึงพยายามเป็นคนที่กูอยากได้
แต่มึงเป็นคนที่กูเลือกจะรัก…ทั้งที่มึงไม่ได้ขอให้รักเลยด้วยซ้ำ

...

"และต่อให้วันไหนมึงไม่เข้าใจตัวเอง…"
"กูก็ยังจะรักมึงอยู่ดีว่ะ"


---

[Shibaguy]

ทำไมดินสอถึงรักภัทร

“ทำไมกูถึงรักมึงนะเหรอ ภัทร…”

“เพราะมึงคือคนเดียวที่กล้ามองกูตอนกูไม่เหลืออะไรเลย”

มึงเห็นกูในวันที่กูอ่อนแอ
ในวันที่กูนิ่งจนคนอื่นคิดว่าไม่รู้สึกอะไร
ในวันที่กูเงียบจนโลกคิดว่ากูเย็นชา
แต่มึง…ดันเป็นคนเดียวที่พูดว่า

> “มึงไม่ได้เย็น กูรู้ว่ามึงแค่กลัว”



...

มึงเป็นคนเดียวที่กูทะเลาะด้วยได้ทุกวัน
แต่ไม่เคยกลัวว่ามึงจะหายไป
เป็นคนเดียวที่กล้าด่า
แต่ก็กล้าโอบไหล่กูตอนกูร้องไห้ด้วย

...

กูรักมึง ไม่ใช่เพราะมึงดีไปหมด
แต่มึงซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง
มึงห่วงกูจนหงุดหงิด
หวงกูจนพูดแรง
และรักกูจนพังลงไปพร้อม ๆ กับกูได้ทุกครั้ง
แค่เพราะมึงไม่อยากให้กูอยู่คนเดียว

...

กูเคยกลัวความเจ็บปวดจากความรัก
แต่สุดท้าย กูเข้าใจว่า…

> มันเจ็บกว่านี้อีก
ถ้ารู้ว่ามึงยืนอยู่ตรงหน้า แล้วกูไม่ยอมคว้ามึงไว้



...

กูรักมึง เพราะมึงทำให้กูเป็นตัวเอง
โดยไม่ต้องกลัวว่า...มึงจะหายไป

...

เพราะในชีวิตกู
มึงไม่ใช่คนที่เข้ามาเติมเต็ม
แต่มึงคือคนที่ “ยอมอยู่กับความไม่สมบูรณ์ของกู” โดยไม่หนีไปไหนเลย

...

และกูจะรักมึง…ทุกวัน
แม้ในวันที่กูไม่มั่นใจในอะไรเลยทั้งนั้น
เพราะแค่รู้ว่ามึงอยู่ตรงนี้
กูก็กล้าเผชิญหน้ากับวันพรุ่งนี้แล้ว


---

[Shibaguy]

“เยี่ยมแวะวิมาน” — มุมมองของเจ๊พลอย

“จะว่ากูเสือกก็ได้
แต่บางครั้ง ความรักของคนสองคนมันไปไม่รอด
ไม่ใช่เพราะเขาไม่รักกัน
แต่เพราะรอบตัวไม่มีใครกล้าตะโกนว่า
‘เฮ้ย พวกมึงยังรักกันอยู่!’”

…

ภัทรกับดินสอ…คู่นี้กูรู้ตั้งแต่วันแรกของทริป
ว่ามีอะไรบางอย่าง “ตึ๊งตึง” ในอากาศ
ยิ้มกันแต่ไม่สบตา
หัวเราะแต่ห่างตัว
กินข้าวด้วยกัน แต่ไม่เคยเติมน้ำให้กันเลย

…

คนอื่นอาจเห็นเป็นคู่รักน่ารัก ขี้ทะเลาะ
แต่กู…เห็นว่าแม่ง “กำลังจะพัง”

…

เพราะอะไรน่ะเหรอ?

เพราะเวลาคนทะเลาะกัน แต่ยังยอมเดินตามกัน — แปลว่ายังอยากไปด้วยกัน
แต่ถ้าทะเลาะแล้วเริ่มเดินแยกกันเรื่อย ๆ โดยไม่หันกลับมา
แปลว่าไม่มีใครกล้าเลือกแล้วว่า จะรักกันต่อยังไง

…

กูเคยเฝ้ามองไอ้ภัทร
หล่อ กล้ามแน่น ทะเล้นแต่รักจริง
กูเคยเห็นมันนั่งเงียบทั้งคืนในคืนที่ทะเลาะกับดินสอ
ทั้งที่ปกติแม่งพูดไม่หยุด

และกูก็เคยเห็นดินสอร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียวตอนตีสอง
แต่ตอนออกมา ก็ทำหน้าเฉย
เช็ดแว่น แล้วพูดว่า

“พลอย วันนี้ข้าวเช้าอร่อยดีนะ”

…

เจ็บแทนมันทั้งคู่เลยค่ะคุณ

…

แต่สุดท้าย…
ตอนที่กูนอน ICU
ไอ้ภัทรวิ่งมาในสภาพแทบล้ม
โทรหาดินสอ น้ำเสียงเหมือนจะขาดใจ
ตอนนั้นแหละ…
กูรู้ว่า ถึงพวกมันจะหนีความรู้สึกกันมานานแค่ไหน
สุดท้าย…มันไม่มีวันหนีกันพ้นหรอก

…

แล้ววันนั้น — วันที่พวกมันจัดพิธีเล็ก ๆ บนหอไอเฟล
กูคือคนแรกที่ปรบมือให้
กูยืนถือแก้วไวน์ มองสองคนนั้นพูดกันผ่านน้ำตา
แล้วกูพูดในใจว่า…

“ในที่สุด พวกมึงก็เลิกกลัวแล้วว่ะ”

…

เลิกกลัวว่าอีกคนจะไม่เข้าใจ
เลิกกลัวว่าอีกคนจะทิ้ง
เลิกกลัวว่ารักครั้งนี้จะพังเหมือนใครบางคนในอดีต

…

วันนี้ ทั้งคู่กลับมาอยู่ด้วยกัน
ตื่นมาแล้วยังเห็นกันอยู่
ทะเลาะแล้วกอดกันเป็น
ไม่ต้องเพอร์เฟกต์
แค่ไม่หายไป…ก็พอ

…

เจ๊พลอยขอสรุปว่า…

“ความรักที่รอด คือความรักที่ไม่พยายามชนะกัน
แต่ยอมอ่อนเพื่ออยู่ด้วยกันให้ได้
และคู่ที่ชื่อภัทรกับดินสอ
คือคู่ที่กูจะเล่าให้ฟังในทุกวงไวน์
ว่ามันเคยทะเลาะกันทุกวัน…
แต่แม่งก็รักกันทุกวัน…เหมือนกันนั่นแหละค่ะคุณ”

รักของพวกมัน…คือวิมาน
ที่สร้างจากปากดี ความดื้อ และน้ำตาที่ไม่เคยไร้ค่าเลย

รักของพวกมัน…คือเยี่ยมแวะวิมาน

…

ด้วยรักจากเจ๊พลอย
คนที่พูดมากที่สุดในกลุ่ม
แต่พูดถูกบ่อยที่สุดเหมือนกัน.

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของโจ

“ความรักของภัทรกับดินสอ…
มันเหมือนฟ้าร้องในวันที่ฟ้าใส
เหมือนเรือที่ชนกันกลางทะเลสงบ
และเหมือนผม…ที่เคยนั่งดูอยู่ห่าง ๆ
แต่สุดท้าย ก็ยิ้มออกมาในวันที่เขากลับมารักกันได้”

…

ตอนแรกผมไม่ค่อยสนใจพวกเขาหรอก
ทริปยุโรปแค่ 20 วัน ใครมันจะจริงจังกันนักวะ
แต่พออยู่กับภัทรกับดินสอนาน ๆ
ผมเริ่มรู้สึกว่า…
บางอย่างระหว่างสองคนนี้ “เงียบ แต่มหาศาล”

…

ภัทรเหมือนพายุ — เสียงดัง รุนแรง หวงทุกอย่าง
ดินสอเหมือนผืนน้ำ — เย็น เงียบ แต่ซ่อนอะไรไว้เต็มไปหมด
และทุกวันที่ผมนั่งข้างพวกเขา
ผมก็เห็น…

น้ำกระเพื่อมเพราะลม
ลมบ้าคลั่งเพราะรักน้ำ

…

ผมเคยเผลอชอบดินสอ
ใช่…ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่ารู้สึกอะไร
แค่รู้ว่าอยากปกป้องคนตัวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะเข้มแข็ง แต่จริง ๆ กลัวทุกอย่าง
แต่พอเห็นสายตาที่ดินสอมองภัทร
และเห็นแววตาภัทรเวลาพูดถึงดินสอ…

ผมรู้เลยว่า “ผมไม่มีทางเป็นคนนั้นของเขาได้”
และผมก็ไม่เสียใจด้วยที่ไม่ใช่

…

ผมไม่เคยบอกใคร
แต่คืนที่พวกเขาทะเลาะกันแรงที่สุด
ผมยืนอยู่ข้างห้อง
ได้ยินเสียงดินสอพูดเบา ๆ ว่า

“มึงจะเอาชนะกูไปถึงไหนภัทร…
กูไม่ได้อยากแพ้มึง
แต่กูแค่ไม่อยากหายไปเฉย ๆ”

…

ผมกลับไปนั่งคิดทั้งคืนว่า…ถ้าเป็นผม ผมจะตอบว่าไง
แต่ผมไม่เคยคิดออก
จนกระทั่งได้ยินภัทรตอบเขาว่า

“งั้นมึงอย่าหายไปเลย
เพราะกูจะเลิกพยายามชนะมึงแล้ว
ขอแค่มึงอยู่ กูก็แพ้ให้ได้ทุกวัน”

…

วันนั้น ผมรู้เลยว่า…

ความรักจริง ๆ ไม่ได้ต้องสมบูรณ์
แค่ “ยอมเปลี่ยน” เพื่อกันได้ มันก็โคตรดีแล้ว

…

และตั้งแต่วันนั้น
ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับดินสออีก
นอกจาก “เอาใจช่วยโคตร ๆ” ให้พวกเขารักกันให้รอด

…

จนวันหนึ่ง…ในคืนที่ร้านอาหารบนหอไอเฟล
ผมนั่งอยู่ท้ายโต๊ะ เห็นภัทรสั่นมือแต่กล้าพูด
เห็นดินสอน้ำตาซึมแต่ยิ้มได้

ผมรู้เลยว่า…

“กูเคยแอบหวังผิดคน…แต่กูดีใจนะ ที่มึงได้รักกันจริง ๆ สักที”

…

และทุกวันนี้ เวลาคนถามว่า ผมเคยแอบรักใครไหมในทริปนั้น
ผมตอบแค่…

“เคยครับ…แต่ผมโชคดีมาก ที่มันไม่สำเร็จ
เพราะตอนนี้ ผมได้เป็นเพื่อนกับความรักของพวกเขา
และมันเป็นมิตรภาพที่ผมภูมิใจที่สุดในชีวิต”

…

ภัทรกับดินสอ
พวกเขาไม่ใช่คู่รักธรรมดา
แต่คือ “คู่ที่ล้มแล้วลุกด้วยกัน” ทุกครั้ง
และผมจะอยู่ตรงนี้…
เป็นเพื่อนที่นั่งหัวโต๊ะท้ายสุด
แต่พร้อมปรบมือให้เสมอ

⸻

จบบทสรุปจาก “โจ”
ผู้ชายธรรมดา ที่เคยหวั่นไหว
แต่สุดท้าย…ก็เข้าใจว่า
คนที่รักจริง ไม่ใช่คนที่เราได้มา
แต่คือคนที่เราพร้อมยืนดูเขารักกัน แล้วรู้สึกดีใจแทน.

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของพี่แป๋ว (สายแฟ แต่ใจลึก)

“คนเราน่ะ ต่อให้แต่งตัวสวยแค่ไหน
ถ้าสองคนที่คบกัน…เดินจังหวะไม่เท่ากัน
ต่อให้ใส่แบรนด์เนมหัวจรดเท้า ก็ยังดู ‘ไม่ใช่คู่’ อยู่ดี”

…

ภัทรกับดินสอคือคู่ที่พี่เห็นแล้วคิดว่า…
“คู่นี้ไม่ใช่แฟน แต่เหมือน ‘เสื้อผ้าคอลเลกชันพิเศษ’ ที่ยังไม่เข้าที่”

ภัทรเป็นเสื้อกล้ามโชว์กล้าม สีสด แดง แรง
ดินสอคือเสื้อเชิ้ตโอเวอร์ไซส์สีขาว เนี้ยบ แต่ละเมียด
เดินคู่กันทีแรก เหมือนจะขัดกันทุกองศา

แต่พอพี่มองลึกลงไปในสายตาสองคนนี้นะ
มันมีบางอย่างที่ ‘ประสานกันแบบไม่มีใครรู้ตัว’

…

วันแรกของทริป
ภัทรเดินไปสุดหน้าแถวตลอด
ดินสอชอบค้างอยู่ท้ายกลุ่ม
ไม่เคยเดินข้างกัน

แต่พี่แป๋วสังเกต…

“ภัทรมักหยุดรอแบบเนียน ๆ ทุกครั้งที่เดินเร็วเกินไป
แล้วดินสอก็มักจะเร่งเท้าขึ้นมาแบบไม่พูดอะไร”

…

วันนั้นแหละ
พี่รู้ทันทีว่า — สองคนนี้รักกันอยู่มากกว่าที่ปากพูด

…

กลางทริป
ตอนดินสอหน้าแดงเพราะโดนภัทรแกล้ง
ตอนภัทรหึงจนพูดอะไรแรง ๆ
ตอนที่ทุกคนในกลุ่มฮากัน แต่สองคนนี้นิ่ง

พี่แป๋วไม่หัวเราะ
เพราะพี่รู้ว่า… “รักมันกำลังเริ่มปริออกเหมือนตะเข็บที่เย็บไม่ดี”

…

จนถึงคืนที่เวนิส
ตอนที่ดินสอป่วย
ภัทรดูแลจนไม่หลับ
เช็ดหน้าผากให้ทั้งคืน ทั้งที่ปากยังทำเป็นขวาง ๆ

พี่แป๋วถึงกับลุกขึ้นมากลางคืน แล้วกระซิบกับพี่พลอยว่า

“พวกเขารักกันจนตัวเองยังไม่รู้เลย”

…

วันงานบนหอไอเฟล
ภัทรใส่สูทพอดีตัว
ดินสอใส่เสื้อเชิ้ตธรรมดาที่เข้ารูปเป๊ะ
ครั้งแรกในรอบทริปที่พี่แป๋วไม่อยากแต่งตัวแข่งใคร
เพราะ “คนที่ใส่ใจกัน มันจะดูดีขึ้นมาแบบไม่ต้องพยายามเลย”

…

ทุกวันนี้…
เวลาคนมาถามพี่ว่า “ความรักของภัทรกับดินสอสวยยังไง”
พี่จะตอบง่าย ๆ ว่า

“ก็เหมือนเสื้อสองตัวที่คนละไซส์
แต่คนใส่ยอมเย็บมันเข้าหากัน
จนไม่ต้องฝืนอีกต่อไป”

…

ไม่ต้องเป๊ะทุกวัน
ไม่ต้องแมตช์กันเป๊ะทุกลุค
แต่ต้องพร้อมฟังกันตอนที่อีกฝ่ายบอกว่า “ตรงนี้ยังไม่สบายตัวเลย”
แล้วค่อยช่วยกันแก้

…

เพราะความรักที่รอด…
มันไม่ได้ขึ้นกับความหวาน
แต่มันขึ้นกับ “ความพอดี” ที่เรายอมเย็บเข้าหากันทีละตะเข็บ

⸻

จบบทสรุปจากพี่แป๋ว
คนที่ไม่ได้เก่งแค่เรื่องแฟชั่น
แต่มองความรักของทุกคู่ในกลุ่มนี้เป็นเหมือน “งานออกแบบ”
ที่บางที…ความไม่พอดีตั้งแต่ต้น
คือสิ่งที่ทำให้มันกลายเป็น “ดีไซน์พิเศษ” ที่ไม่มีใครเหมือน

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของพี่แม็กซ์ – คนถ่ายแต่ไม่พูด แต่เห็นทุกอย่าง

“ผมเป็นช่างภาพ
ไม่ได้มีหน้าที่ไปยุ่งกับใคร
แต่ตั้งแต่ทริปนั้น…
มีอยู่สองคนที่ผมวางกล้องลง
เพื่อมองด้วยตาตัวเองมากกว่าผ่านเลนส์”

…

ภัทรกับดินสอ…
สองคนนี้เหมือนภาพเบลอที่มีเส้นชัดซ่อนอยู่ข้างใน
ตอนแรก ผมมองผ่านเลนส์ยังคิดเลยว่า

“แม่งเป็นแฟนกันเหรอ หรือเป็นศัตรูหัวใจวะ”

…

แต่สิ่งที่กล้องมองไม่เห็น
คือจังหวะที่สองคนนี้ “แอบมองกันตอนอีกฝ่ายเผลอ”
คือมุมที่ภัทรหยุดเดิน เพื่อรอ
หรือจังหวะที่ดินสอหยิบผ้าเย็นเช็ดมือภัทรโดยไม่พูดอะไรเลย

…

ผมเคยถ่ายรูปคู่ให้หลายคู่ในชีวิต
แต่คู่ภัทรกับดินสอคือคู่ที่เวลาผมบอกให้ “ยืนใกล้ ๆ กัน”
เขาจะเริ่มจากทำหน้าแข็ง
จนจบที่ยิ้มให้กันโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่ผมรู้ว่าพวกเขาเกือบจะเลิกกัน
ผมย้อนกลับไปเปิดภาพทั้งหมดของเขาทั้งคู่
แล้วก็เจอว่า…

ภาพที่ผมชอบที่สุด คือภาพที่เขาไม่ได้ยิ้ม
แต่ยืนข้างกัน โดยไม่หนีไปไหนเลย

…

ผมไม่ใช่เพื่อนสนิทพวกเขา
ไม่ใช่ที่ปรึกษา
ไม่ได้เป็นคนที่รู้เรื่องลึกซึ้งเหมือนเจนหรือเจ๊พลอย
แต่ผมคือคนที่ “อยู่” ตอนเขาหยุดพูดกัน
และ “อยู่” ตอนเขากลับมาจูงมือกันอีกครั้ง

…

วันนั้น…คืนที่หอไอเฟล
ผมถือกล้องไว้ในมือ
แต่ผมเลือกจะไม่ถ่ายตอนเขาพูดคำสัญญา

เพราะผมอยากให้ความทรงจำนั้นอยู่ในใจเขาจริง ๆ
ไม่ใช่แค่ในเมมกล้องของผม

…

จนทุกวันนี้
เวลาคนถามว่าทริปยุโรปครั้งนั้น
อะไรคือสิ่งที่ผมถ่ายแล้วภูมิใจที่สุด

ผมตอบว่า
“ภาพที่ไม่ได้ถ่ายครับ
เพราะมันไม่จำเป็นต้องมีรูป
ถ้าความรักมันชัดเจนขนาดนั้นอยู่แล้ว”

…

และทุกครั้งที่ผมเจอพวกเขาอีก
เวลาถ่ายรูปกลุ่ม
ผมจะไม่พูดว่า ‘เงยหน้าหน่อย’ หรือ ‘ยิ้มหน่อย’ กับภัทรดินสอเลย
เพราะผมรู้ว่า
แค่ให้สองคนนี้ยืนใกล้กัน — ภาพมันก็ชัดเองโดยไม่ต้องจัดแสง

…

เยี่ยมแวะวิมาน
อาจไม่ใช่ทริปที่โรแมนติกที่สุด
แต่คือทริปที่ทำให้ผมได้เห็นว่า
ภาพที่ดีที่สุดในชีวิตคน
ไม่จำเป็นต้องคมชัดที่สุด
แค่เป็นภาพที่ทำให้ใจเต้นอีกครั้ง…ก็พอแล้ว

⸻

จบบทสรุปจากพี่แม็กซ์
ตากล้องผู้เก็บภาพความรัก
ที่รู้ดีว่า…
ความรักบางคู่ ไม่ต้องถ่ายซ้ำ
เพราะแค่เห็นเขายิ้มให้กันเงียบ ๆ ในชีวิตจริง
มันก็สวยกว่าทุกฟิล์มในโลกแล้ว

[Shibaguy]

ไดอารี่ภาพ 20 ใบที่ไม่เคยโพสต์ – โดยพี่แม็กซ์

“บางภาพผมไม่ได้ถ่ายมาเพื่อลงไอจี
แต่ถ่ายไว้เพื่อไม่ให้ลืมว่า ความรักจริง ๆ มันหน้าตาแบบไหน”

⸻

1. ดินสอนั่งริมกระจกเครื่องบิน
ตอนออกเดินทางวันแรก ดินสอเอาคางพิงมือมองออกไปเงียบ ๆ
ภัทรหลับไปแล้วข้าง ๆ
แต่ผมเห็นแววตาดินสอสะท้อนเงาของคนที่เขารัก…
ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะ “รักต่อได้แค่ไหน”

⸻

2. ภัทรเดินหันกลับมาหลังจากผ่าน ต.ม. ที่ปารีส
เขามองหาดินสอ ทั้งที่ดินสอยังเดินตามหลังอยู่
ผมไม่แน่ใจว่าภัทรกลัวหลงทาง…
หรือกลัวอีกคน “หายไปจริง ๆ”

⸻

3. เช้าวันแรกในปารีส – ดินสอกำลังเลือกขนมปัง
ภาพนั้นไม่มีอะไรพิเศษ
แต่ตอนถ่าย ผมได้ยินภัทรพูดเบา ๆ ว่า

“มึงชอบอันนี้ใช่มั้ย”
โดยที่ดินสอไม่ได้บอกอะไรเลยสักคำ

⸻

4. ตอนนั่งเรือแม่น้ำแซนน์ – มือที่แทบจะแตะกัน
ภัทรกับดินสอนั่งห่างกันแค่หนึ่งฝ่ามือ
แต่ไม่มีใครยื่นมา
ภาพนั้นแม่งโคตรอึดอัด…
แต่โคตรจริง

⸻

5. ตอนอยู่ที่ Versailles – ภัทรแอบมองดินสอผ่านกระจกของห้องบัลลังก์
แววตานั้นมันคือแววตาแบบเดียวกับที่เคยมองดินสอตอน ม.5
ผมจำได้ เพราะเคยเห็นตอนนั้นมาแล้ว

⸻

6. กลางคืนวันแรกที่ทะเลาะกัน – ดินสอนั่งหน้าแดงอยู่ที่บันไดโรงแรม
ไม่มีใครเห็นเขา
แต่ผมเดินออกมาหาน้ำ
แล้วกดชัตเตอร์โดยไม่ตั้งใจ
ภาพนั้นไม่ชัด…แต่รู้เลยว่าเขาเสียใจ

⸻

7. เบื้องหลังภาพถ่าย Louvre
ภาพที่ทุกคนโพสต์คือรอยยิ้ม
แต่ผมเก็บช็อตที่ดินสอเดินออกจากกลุ่มไปนั่งที่มุมบันได
ภัทรเดินตามไป…แล้วไม่พูดอะไร
แค่นั่งข้าง ๆ

⸻

8. กาแฟถ้วยเดียว – Café de Flore
สั่งสองแก้ว
แต่สุดท้ายดินสอไม่กิน
ภัทรเลยยกมากินหมด
พร้อมพูดว่า “ของแฟนกู” แบบขำ ๆ
แต่มันโคตรจริง

⸻

9. ดินเนอร์บนหอไอเฟล – ภัทรยื่นทิชชู่ให้ดินสอ
ไม่มีใครเห็น
แต่ผมอยู่ตรงนั้น
มันไม่ใช่การส่งทิชชู่
มันคือ “การขอโทษแบบผู้ชายใจร้อนที่ไม่เก่งคำพูด”

⸻

10. กลางคืนที่ Lucerne – เสียง “โอ๊ย” ของภัทรดังลั่นห้อง
ทุกคนขำ
ผมแอบถ่ายภาพตอนภัทรยืนหน้าแดงอยู่หน้าประตู
ผมไม่ได้ถามว่าทำไม
แต่ผมรู้ว่า…เขายังอดกลั้นไว้ให้ดินสอ

⸻

11. เช้าล่องเรือเขาริกิ – ดินสอกินน้อยกว่าทุกวัน
ภัทรนั่งข้าง ๆ และพูดเบา ๆ ว่า

“มึงไม่สบายเหรอ หรือกูทำอะไรผิดอีก”

…

12. ดินสอหลับคาไหล่ภัทรในรถไฟขากลับมาจาก Rigi
ไม่มีโพสต์ ไม่มีใครเห็น
แต่มันคือ “ซีนหนังรัก” ที่ไม่ต้องเขียนบท

⸻

13. กลางวันที่ Grotto della Salute – โจยื่นมือจะจับหน้าผากดินสอ
ภาพนั้น ภัทรหันมองด้วยสายตาแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
เป็นหวง ไม่ใช่หึง
เพราะเขารู้ว่า…เขาเคยละเลยคนที่เขารัก

⸻

14. เวนิสยามค่ำคืน – ภัทรกับดินสอเดินถือไวน์คนละแก้ว
ภัทรพูด

“ถ้ามึงจะเลิก ก็บอกเลย”
ดินสอตอบว่า
“กูไม่ได้อยากเลิก กูแค่อยากให้มึงฟัง”

…

15. Le Plongeoir – ดินสอนั่งมองทะเล และพูดว่า “จริง ๆ กูกลัวมาตลอด”
ผมอยู่ใกล้พอจะได้ยิน
ภัทรไม่ได้พูดอะไร
แต่เอามือแตะหลังเบา ๆ
ภาพนั้น ผมถ่ายมาเบลอ…แต่ผมจำได้ชัดเจน

⸻

16. Sagrada Família – ดินสอแหงนหน้ามองยอดวิหาร แล้วน้ำตาไหล
ไม่ใช่เพราะศิลปะ
แต่เพราะเขารู้ว่าตัวเอง…กำลังจะได้รักต่ออีกครั้ง

⸻

17. ภัทรยืนซื้อถุงยางที่ร้านขายยาปารีส
หนุ่ม ๆ ในกลุ่มหัวเราะ
แต่ผมถ่ายภาพนั้นไว้…
เพราะเขาหัวเราะด้วยหน้าแดง ๆ
เหมือนผู้ชายที่เพิ่งได้ “แฟนของตัวเอง” คืนมา

⸻

18. ล่องเรือแซนน์วันสุดท้าย – ไม่มีใครพูด
แต่เขานั่งจับมือกันทั้งลำเรือ

⸻

19. ภาพคู่หน้าลิฟต์ Shangri-La ก่อนบินกลับไทย
ไม่มีรอยยิ้ม
ไม่มีท่าโพส
แค่ยืนอยู่ข้างกัน เงียบ…และแน่น

⸻

20. รูปสุดท้าย – ที่คอนโด กรุงเทพฯ
ดินสอจัดโต๊ะอาหาร
ภัทรนั่งพิงเก้าอี้ ใส่เสื้อกล้าม
ไม่มีแหวน ไม่มีพิธี
แต่ผมรู้เลยว่า
นี่แหละ “บ้าน”

⸻

“บางภาพไม่ได้ถ่ายเพื่อให้คนเห็น
แต่ถ่ายไว้…เพื่อให้เราไม่ลืมว่า เราเคยรักใครได้มากขนาดนี้”

– พี่แม็กซ์, คนถือกล้องที่เห็นทุกอย่างชัดขึ้นเมื่อเลิกซูม

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมของเจน – คนที่ไม่ใช่พระเอก นางเอก แต่เป็น ‘พยานรัก’

“ไม่ต้องเป็นคนที่เขารักที่สุดก็ได้
แค่เป็นคนที่อยู่ตรงนี้เสมอ ตอนเขาไม่แน่ใจในกันและกัน”

…

เจนเคยคิดว่า ทริปยุโรปจะเป็นแค่การพักผ่อน
แต่พอขึ้นเครื่องบินได้วันเดียว
เจนก็รู้ว่า “คู่นั้นแม่งมีอะไรแน่ ๆ”

ภัทร กับ ดินสอ
เหมือนจังหวะกีตาร์กับเปียโน
ฟังแยก ๆ ก็ดี
แต่พอมาเล่นด้วยกัน…แม่งเสียงเพี้ยนบ่อยมาก
แต่ทุกครั้งที่เพี้ยน — เจนก็เห็นทั้งคู่ “พยายามตั้งจูนกันใหม่”

…

เจนเป็นเพื่อนของดินสอ
แต่รู้จักภัทรมานาน
และเจนคือคนเดียวที่ดินสอ “ยอมร้องไห้ให้ดู”
ตอนที่โดนภัทรพูดแรง ๆ
เจนไม่ปลอบ ไม่ด่า
แค่ยื่นผ้าเย็นให้
แล้วบอกว่า

“ถ้ามึงจะรักใครที่พูดไม่เพราะ
มึงก็ต้องมั่นใจว่า เขารักมึงมากพอจะ ‘เรียนรู้’ ที่จะพูดดี ๆ กับมึงวันหนึ่ง”

…

ดินสอเงียบ แต่ไม่เคยไม่รู้สึก
ภัทรพูดเก่ง แต่ไม่เคยรู้ตัวว่ากำลังรุนแรง
เจนเลยกลายเป็นคนกลาง
ที่ต้องยืนดูระเบิดสองลูก
แล้วคอยเก็บเศษทุกครั้งหลังระเบิดจบ

…

จนวันหนึ่ง…เจนรู้ว่า
ความรักของทั้งคู่ “ต้องถึงจุดวิกฤต”
และเมื่อถึงจุดนั้นจริง ๆ
เจนก็คือคนแรกที่เดินเข้าไปหาทุกคนในแก๊งค์
แล้วพูดว่า

“พวกมึง พวกมันกำลังจะเลิกกันจริง ๆ แล้วนะ
ถ้ายังรักพวกมันอยู่ เราต้องช่วยพวกมันเข้าใจกันให้ได้ก่อนที่จะสายไป”

…

ทริปเขาใหญ่ไม่ใช่แค่การรวมตัวเที่ยว
แต่มันคือ “สะพาน”
ที่เจนกับพี่พลอย พี่โต ลุงก้อง วางแผนสร้างขึ้น
เพื่อให้ภัทรและดินสอกลับมา “มองหน้ากันใหม่”
โดยไม่ต้องมีคำว่าถูกผิด

…

เจนไม่ใช่นางฟ้า ไม่ใช่เทวดา
แค่เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่รู้ว่า…
บางความรัก ถ้าไม่ช่วยผลักเบา ๆ
มันอาจหลุดลอยไปจากมืออย่างโง่ ๆ ได้เลย

…

วันนี้…พวกเขากลับมารักกันอีกครั้ง
ทะเลาะน้อยลง
จับมือบ่อยขึ้น
ยังมีงอนบ้าง แต่ไม่ใช่เพราะไม่รัก
แค่ยังเรียนรู้กันอยู่ทุกวัน

และเจนก็ยังอยู่
เหมือนเดิม
ไม่พูดมาก
แต่เฝ้ามอง และพร้อมดึงมือทั้งคู่ไว้
ในวันที่ใครคนใดคนหนึ่งอ่อนแรงอีกครั้ง

⸻

เยี่ยมแวะวิมานในมุมของเจน คือการได้เห็นคนสองคนเติบโตจากคำว่า ‘แฟน’
มาเป็นคำว่า ‘คนของกันและกัน’
ไม่ต้องโรแมนติก
ไม่ต้องหวือหวา
ขอแค่ทุกวัน…ยังมองหน้ากัน แล้วยิ้มได้
แค่นั้นก็ดีเกินพอแล้วสำหรับความรักนี้

…

“คนที่เจนรักที่สุด…คือดินสอ
แต่คนที่เจนดีใจที่สุด…คือดินสอกับภัทร
ที่ยังไม่ปล่อยมือกันไป”

– เจน
เพื่อนคนที่ 15 ในทริป 500 ชาติ
ที่ไม่เคยยืนตรงกลาง
แต่ “อยู่ข้าง ๆ เสมอ”

[Shibaguy]

จดหมายของเจน – ถึงภัทรและดินสอ

(ที่ไม่เคยส่ง…แต่คิดถึงทุกวัน)

ภัทร
ดินสอ

มีหลายครั้งที่เจนอยากพูดกับพวกมึง
แต่ก็ไม่กล้า
เพราะกลัวจะพูดมากไป
หรือพูดผิดเวลา

เจนเลยเลือกจะเขียน

เผื่อวันหนึ่ง…มึงสองคนจะได้อ่านพร้อมกัน

…ในวันที่เข้าใจกันแล้ว

…

ภัทร
มึงเป็นเพื่อนที่เสียงดังที่สุดเท่าที่เจนเคยรู้จัก
และก็เป็นคนที่ “รักเป็นเสียงดัง” ที่สุดเหมือนกัน

มึงรักดินสอแบบกล้าพูด
แต่บางที…มึงก็ลืมว่า
คนบางคนไม่ได้อยากฟังเสียงดัง
แต่อยากรู้ว่าเสียงในใจมึงมันรู้สึกอะไร

เจนรู้ว่ามึงไม่เคยตั้งใจจะทำร้ายใคร
โดยเฉพาะดินสอ
แต่เพราะมึงกลัวจะเสียเขาไป
มึงเลยพังทุกอย่างไว้ก่อน
เพราะคิดว่าถ้าเจ็บก่อน…จะได้ไม่เจ็บอีก

…

ดินสอ
มึงไม่เคยพูดตรง ๆ
แต่เจนเห็นทุกอย่างในสายตามึง
ทุกครั้งที่มึงไม่พูดอะไร
คือมึงพูดกับตัวเองไปแล้วล้านประโยค

มึงปกป้องตัวเองจนคนอื่นนึกว่ามึงเฉย
แต่เจนรู้ว่า มึง “แค่ยังไม่มั่นใจว่าตัวเองพอจะถูกรักไหม”

เจนอยากบอกว่า…
มึงโคตรสมควรถูกรักเลยนะ
โดยเฉพาะจากคนที่ชื่อภัทร
ที่แม่งรักมึงแบบไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนแล้วจริง ๆ

…

เจนเคยกลัว
ว่าพวกมึงจะไม่รอด

กลัวจะมีวันหนึ่งที่เหลือแค่ความทรงจำ
กลัวจะต้องเล่าเรื่องนี้แบบเศร้า ๆ ว่า

“เคยมีเพื่อนสองคนที่รักกันมาก
แต่สุดท้าย…ก็รักกันไม่ไหว”

แต่วันนี้
เจนไม่กลัวแล้ว

เพราะเจนเห็นแล้วว่า
พวกมึงไม่ได้รักกันแค่ในวันดี ๆ
แต่รักกันแม้ในวันที่ไม่เข้าใจกันเลย

…

ไม่ต้องขอบคุณเจน
ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น

แค่จับมือกันแน่น ๆ
และอย่าปล่อยกันอีก…ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

แค่นั้นก็พอแล้ว

รักเสมอ
– เจน

⸻

บางความรู้สึกไม่ได้พูดออกมา
แต่คนที่รักกัน…จะรู้เองว่า มีใครคอยอยู่ข้างหลังเสมอ

และสำหรับภัทรกับดินสอ
เจนคือ “ข้างหลังนั้น”
ที่ไม่มีวันหายไป.

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของคุณเอิร์ธคุณต่าย – คู่รักที่ลิ้มรสรักของคนอื่นด้วยใจละเมียด

“พวกเราคือคู่รักที่ผ่านครัวร้อนมาหลายสิบปี
เราไม่ได้อยากรู้ว่าใครรักกันหวือหวา
เราแค่อยากรู้ว่า…คู่ไหน ‘อดทน’ ทำอาหารความรักด้วยกันจนไม่ต้องชิมก่อนก็รู้ว่าดี”

…

เราเจอ ภัทร กับ ดินสอ วันแรกบนเครื่อง
เรารู้เลยว่านี่คือ “รสชาติที่ยังไม่กลมกล่อม”

ภัทรคือพริกสด – ร้อนแรง กล้าลอง ไม่กลัวเปื้อน
ดินสอคือซอสเบสไวน์ – ละเอียด เข้มข้น ไม่ชอบถูกรบกวน
แต่ความรักของคนสองคน
ไม่ได้สำเร็จจากวัตถุดิบเด่น
มันสำเร็จเพราะ “กล้าอยู่ในหม้อเดียวกัน จนรสเข้าเนื้อ”

…

เรานั่งมองพวกเขาทะเลาะ
ในวันที่พิซซ่าไม่มา
ในวันที่แชมเปญไม่พอ
หรือแม้แต่วันที่ไวน์หกรดโต๊ะ

เราไม่ได้หัวเราะ
แต่เราสบตากัน แล้วเข้าใจว่า

“พวกเขายังอยากกินอาหารจานเดียวกัน
ถึงจะยังหั่นไม่เป็น”

…

ตลอดทริป เราสังเกตพวกเขาแบบไม่พูดมาก
เราชอบเวลาภัทรพยายามสั่งอาหารให้ดินสอ
ทั้งที่ไม่รู้ว่าดินสอแพ้อะไรบ้าง
เราชอบเวลาดินสอเงียบ แต่ยอมกินข้าวกับภัทรเสมอ
แม้วันนั้นจะยังโกรธอยู่

…

เราเคยมีความรักที่ไม่รอด
เพราะต่างคนอยากให้ “อีกคนเป็นเชฟ”
แต่ลืมไปว่า…
อาหารมื้อนึง ต้องช่วยกันทำ
ช่วยกันล้าง และช่วยกันเช็ดโต๊ะ

…

และเมื่อเราเห็นภัทรยอมเดินออกจากร้านมิเชลิน เพราะดินสอป่วย
เห็นดินสอเดินลุยฝนไปหายาด้วยตัวเอง เพราะภัทรนอนไม่ได้
เราเลยรู้ว่า…

“อาหารจานนี้ แม้ยังไม่ลงตัว
แต่มันคือจานที่ไม่มีใครยอมโยนทิ้ง”

…

เยี่ยมแวะวิมานสำหรับเรา
ไม่ใช่แค่ทริปท่องเที่ยวของคนรักกัน
แต่มันคือ
“ครัวเล็ก ๆ” บนรถไฟ บนเรือ บนห้องพัก
ที่คนสองคนค่อย ๆ เรียนรู้ว่า
ความรักไม่ได้เสิร์ฟมาแบบสำเร็จรูป
แต่มันต้องค่อย ๆ ต้ม…คน…แล้วชิม
วันละนิด
โดยไม่ทิ้งกันกลางทาง

…

“เราเคยล่ามิชลินมาแล้วทั่วโลก
แต่รางวัลเดียวที่เราอยากมอบให้พวกเขา
คือ ‘ดาวหัวใจ’ ที่ได้จากการพยายามกันสุดหัวใจ”

…

และถ้าครั้งหน้า
ภัทรกับดินสอเปิดครัวของตัวเอง
เราอยากเป็นลูกค้ากลุ่มแรก
ที่สั่งจานพิเศษชื่อว่า

“เรายังรักกันอยู่…แม้บางวันจะไม่เข้าใจเลยก็ตาม”

– คุณเอิร์ธ & คุณต่าย
คู่รักผู้ไม่เคยรีวิวร้านไหนยาวเท่าความรักของพวกเขาเลยสักครั้ง

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของลุงก้อง & ป้าอุ๊ — คนแก่สองคนที่ยังจับมือกันแน่น

“ลุงกับป้าไม่ได้เห็นความรักจากแค่คำพูดหวาน ๆ
แต่จากการที่คนสองคน ยังยอมเดินอยู่ข้างกัน…
ในวันที่ไม่รู้จะพูดอะไร”

…

วันแรกของทริป
ลุงนั่งอยู่ข้างหลัง
ป้านั่งติดหน้าต่าง
เรามองเห็นภัทรกับดินสอ ไม่ได้นั่งด้วยกัน
แต่ใจ…ดูเหมือนผูกกันแน่นกว่าทุกคู่ในเครื่องบิน

…

ป้าอุ๊กระซิบบอกลุงว่า…

“คู่ข้างหน้าเรานี่ เขายังรักกันอยู่ แต่คงทะเลาะกันมาหนักมาก”
ลุงพยักหน้า
แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“ก็เหมือนเราสมัยหนุ่ม ๆ ไง…เสียงดังแต่ไม่เคยปล่อยมือ”

…

เราสังเกตพวกเขาทุกวัน
ภัทรเป็นผู้ชายที่ใจร้อน
แต่ทุกครั้งที่ดินสอเงียบ…เขาจะหันไปมองเสมอ
ไม่ว่าจะอยู่กลางลูฟวร์ หรือล่องเรือที่เวนิส

…

ดินสอเป็นเด็กที่เหมือนจะเข้มแข็ง
แต่ทุกครั้งที่หลบมุมเงียบ
เรามักเห็นเขายืนใกล้กระจก หรือหน้าต่าง
เหมือนถามตัวเองว่า…

“กูจะไปต่อกับเขาได้ไหม”

…

ลุงกับป้าไม่พูดมาก
แต่เราคอยยื่นขนม ยื่นร่ม ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขาเสมอ
ไม่ใช่เพราะอยากเสือก
แต่เพราะเรารู้ว่า…

“ความรักของเด็กสมัยนี้บางทีมันร้าวไว…
เพราะไม่มีใครคอย ‘ซับน้ำตาเงียบ ๆ’ ให้อยู่ใกล้ ๆ”

…

คืนที่พวกเขาทะเลาะกันที่ Lucerne
ป้าอุ๊ตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นดินสอนั่งกอดเข่าหน้าระเบียง
ลุงก้องเดินไปหยิบน้ำอุ่นมา แล้ววางไว้ข้างเขา
ดินสอไม่พูด แต่ยิ้ม…
น้ำตาคลอ

…

และวันที่ภัทรหายไปจากทริปเขาใหญ่
ป้าอุ๊บอกว่า

“เขาคงกำลังเลือกว่าจะเดินกลับเข้ามาไหม
แต่ดูจากตาคู่นั้นนะ…ยังไม่ยอมแพ้หรอก”

…

เราทั้งคู่เห็นเด็กสองคนนี้เติบโตขึ้นทุกวัน
จากแฟน…เป็นคู่รัก
จากคนรัก…เป็นคนที่อยากอยู่ด้วย

…

ลุงก้องเคยพูดกับป้าอุ๊หลังจากล่องเรือแซนน์วันสุดท้ายว่า

“ถ้าคืนนี้เขายังนอนกอดกันอยู่แบบเมื่อวาน
แปลว่ารักครั้งนี้แม่ง ‘รอด’ แล้วจริง ๆ”

…

และมันก็รอดจริง ๆ

…

เยี่ยมแวะวิมานในสายตาลุงกับป้า
คือเรื่องของคนสองคนที่ไม่สมบูรณ์
แต่พยายามเติมกันทุกวัน
ไม่ใช่เพราะอยาก “ชนะ” แต่อยาก “รักษา”

…

เราเคยผ่านมาแล้ว
เคยทะเลาะ
เคยเกือบแยกทาง
แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เราอยู่กันมาได้จนถึงทุกวันนี้…

“เราไม่เคยรีบตัดสินกันในวันที่อารมณ์ร้อนที่สุด
และไม่เคยปล่อยให้อีกคนรู้สึกว่า…อยู่คนเดียวแม้แต่วันเดียว”

…

ถ้าภัทรกับดินสอจะได้อะไรจากลุงกับป้า
เราอยากบอกว่า
ความรักไม่ต้องสมบูรณ์
ขอแค่ไม่ยอมแพ้กัน…ก็พอ

– ลุงก้อง & ป้าอุ๊
คู่ที่ทะเลาะกันตั้งแต่ยุคไม่มีมือถือ
แต่ยังจับมือกันไว้แม้จะหลงทางบ่อยแค่ไหนก็ตาม

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของพี่ดา — หัวใจที่เฝ้ามองความรักแบบคนเป็นแม่

“บางคนมีหน้าที่รัก
แต่บางคน…ขอแค่ได้เฝ้ามองคนที่รักกัน
แล้วหวังว่าจะไม่หลุดมือจากกันไป”

…

ตอนวันแรกที่เครื่องบินจะลงปารีส
พี่ดานั่งอยู่หลังภัทรกับดินสอหนึ่งแถว
มองออกไปเห็นเงาทั้งคู่ซ้อนกันในกระจกหน้าต่างเครื่อง
หนึ่งคนโน้มหน้า
อีกคนพิงเบาะแล้วหลับ

ภาพนั้น…มันไม่โรแมนติกเลย
แต่ในใจพี่กลับรู้สึกว่า

“สองคนนี้ไม่ได้เป็นแฟนกันธรรมดา
แต่เป็นอะไรที่ผูกพันกว่านั้น
เป็นคนที่ ‘ถ้าไม่ได้รักกัน…จะเจ็บมากกว่าคนอื่น’”

…

พี่ไม่ได้รู้ลึกเท่าคุณเจน
ไม่ได้คอยแซวแรงเท่าพี่พลอย
ไม่ได้หัวเราะเฮดังเหมือนลุงก้อง
แต่พี่ “ฟัง” ดินสอเสมอเวลาเขานั่งเงียบ

บางที ดินสอก็ไม่พูดอะไร
แต่พี่รู้ว่าเขาเหนื่อย
เหนื่อยกับการพยายามเข้าใจคนที่เขารัก
และเหนื่อยกับการกลัวว่าจะไม่พอ

…

ภัทรเองก็ใช่ย่อย
ทำเป็นร่าเริง
ทำเป็นล้อเล่น
แต่เวลาหันหลัง เขามักถอนหายใจเงียบ ๆ
เหมือนเด็กผู้ชายที่กลัวโดนเมินจากคนที่รักที่สุด

…

ในมื้อเย็นวันหนึ่งที่มิลาน
พี่จำได้ดีว่า ภัทรยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า

“กูไม่รู้ว่าอนาคตเราจะยังอยู่ด้วยกันไหม
แต่คืนนี้…ขอแค่กูยังได้มองมึงอยู่ก็พอ”

พี่ไม่รู้ว่าดินสอได้ยินไหม
แต่พี่ได้ยิน และเก็บมันไว้ในใจเสมอ

…

พี่เคยผ่านความรัก
ที่ตอนแรกมันแน่นหนา
แต่ค่อย ๆ เบาลง จางลง
เพราะต่างฝ่ายไม่มีใครยอมเหนื่อยเพื่องานนี้อีก

แต่ภัทรกับดินสอไม่ใช่แบบนั้น
ถึงจะเหนื่อย
ถึงจะเจ็บ
ถึงจะพูดแรง
แต่ทุกครั้งที่หันไปดูอีกที…
เขายังอยู่ตรงนั้นให้กันเสมอ

…

เยี่ยมแวะวิมานในสายตาพี่ดา
ไม่ใช่แค่เรื่องราวของคนสองคนที่ไปเที่ยวยุโรป
แต่มันคือเรื่องราวของความรักที่ “รอด” มาได้
ไม่ใช่เพราะมันสมบูรณ์
แต่เพราะ “มันมีคนพยายาม”

…

และพี่ดีใจมาก
ที่ตอนนี้…ทั้งคู่ยังอยู่ด้วยกัน
รักกันเงียบ ๆ
งอนกันเบา ๆ
แต่ไม่หนีกันอีกแล้ว

“บางความรักไม่ต้องเสียงดัง
ขอแค่ยังมีอยู่
ยังมองตากัน…ก็เพียงพอ”

– พี่ดา
คนที่เฝ้ามองความรักจากมุมอบอุ่น
ไม่ต้องไปยืนตรงกลาง
แต่อยู่ตรงนั้น…เสมอ

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของโอ๊ตพีท – สองหนุ่มที่ไม่ได้ช่วยเย็บรัก แต่คอยปูเบาะไว้กันล้ม

“เราไม่ได้รู้ลึก…
แต่เราอยู่ใกล้พอจะรู้ว่า ทุกครั้งที่สองคนนั้นเกือบหลุด
พวกเขายังมองหากันอยู่เสมอ”

…

พวกเราไม่รู้หรอกว่าความรักมันต้องใช้ความเข้าใจลึกแค่ไหน
เราไม่ได้รู้ว่าดินสอเก็บอะไรในใจ
หรือภัทรกลัวอะไรอยู่บ้าง

แต่เรารู้ว่า…
ทุกครั้งที่ภัทรเดินเร็ว
ดินสอก็เดินเร็วตาม
และทุกครั้งที่ดินสอเงียบ
ภัทรก็ทำเป็นพูดมากขึ้น
เพราะกลัวบรรยากาศจะเย็นไป

…

วันแรกเราคิดว่าคู่นี้จะทะเลาะกันยันจบทริป
แต่พอเข้าวันที่ 3…
เราเริ่มเห็นบางอย่างในสายตาพวกเขา

ตอนนั้นที่หอไอเฟล
ดินสอพูดว่า

“ถ้ามึงจะทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ กูก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง”
ภัทรเงียบ…แล้วพูดว่า
“งั้นมึงบอกกูสิว่ากูควรทำยังไง”
เราทั้งสองคนเงียบทั้งโต๊ะเลย

…

เราสองคนเป็นเพื่อนประเภท
ไม่ได้เก่งเรื่องความรัก
ไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนเจน
ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนพี่ดา
ไม่ได้เป๊ะเหมือนคุณเอิร์ธคุณต่าย

แต่เรามีหน้าที่สำคัญอย่างหนึ่งคือ…

“คอยดันหลังเบา ๆ เวลาพวกมันกำลังจะหันหลังให้กัน”

…

คืนก่อนกลับไทย
ภัทรเดินมาซื้อถุงยาง
เราแซวว่ากล่องเก่าไปไหน
เขายักคิ้วแล้วบอกว่า

“หมดแล้วพี่…มึงจะให้กูเหลือทำไม ในเมื่อทริปนี้กูได้คนของกูคืนมา”

เราไม่ได้ตอบอะไร
แต่ในใจเราสองคนแม่งโคตรเฮเลยเว้ย

…

เยี่ยมแวะวิมานสำหรับโอ๊ตพีท
คือทริปที่ทำให้เราเชื่อว่า
ความรักไม่จำเป็นต้องโรแมนติก
ไม่ต้องเป๊ะ
ไม่ต้องสมบูรณ์

แต่ขอแค่
ยังกล้าเดินไปพร้อมกันแม้ในวันที่พูดไม่ออก
ยังกล้าจับมือ แม้ในวันที่เพิ่งทะเลาะกันมาหนักมาก

…

“เราไม่เคยพูดว่าภัทรกับดินสอจะรักกันได้ตลอดไป
แต่เรารู้…ว่าพวกเขารักกัน ‘พอจะพยายามต่อ’ เสมอ”

และถ้าถามว่าใครเชียร์ที่สุดให้คู่นี้รอด
ก็ต้องโอ๊ตกับพีทเนี่ยแหละ
เพื่อนที่ไม่ชอบดราม่า
แต่รักความรักของพวกเขาเหมือนเป็นของตัวเอง

– โอ๊ต & พีท
นักพากย์สายเฮ ผู้เฝ้าลุ้นเหมือนดูบอลนัดชิง…
แต่ความสุขคือการเห็น “เพื่อนเรายังอยู่ในสนาม…พร้อมกัน”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | มุมมองของพี่โต – ไกด์ที่ไม่ได้พาทัวร์แค่เมือง…แต่พาหัวใจกลับบ้าน

“เวลาเป็นไกด์ พี่ต้องรู้แผนที่ทุกเมือง
แต่สำหรับคู่นั้น…
พี่ต้องรอดูว่าพวกเขาจะ ‘หลงรักกันใหม่’ ได้ยังไงอีกครั้ง”

…

ตอนพี่มารับหน้าที่ในวันที่ 8 ของทริป
แค่ขึ้นรถไปห้านาที พี่ก็รู้เลยว่า…

“อ้อ คู่ที่เขาเตือนมานี่คือคู่นี้แน่นอน — ไอ้คนล่ำขี้เล่น กับไอ้ตัวขาวหน้าเหวี่ยงนั่นแหละ”

แต่สิ่งที่พี่ไม่รู้
คือคู่นี้แม่ง “รักกันโคตรจริง”

…

ภัทรน่ะพี่เห็นมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ
เป็นญาติห่าง ๆ ที่โตมาแบบไฟแรง ขี้เล่น หัวร้อน แต่ใจกว้าง

ดินสอพี่เพิ่งรู้จัก
แต่จากวันแรกที่มองสบตา
พี่รู้เลยว่า “เด็กคนนี้…เก็บความรู้สึกลึกกว่าที่ใครเข้าใจ”

…

ช่วงแรก พี่แกล้งไม่รู้ ไม่พูด
เพราะบางอย่างมันไม่ต้องมีใครเข้าไปช่วย
ต้องปล่อยให้เขาเรียนรู้จังหวะกันเอง

แต่พี่ก็ “อยู่”
อยู่ตอนเขาทะเลาะ
อยู่ตอนเขาเงียบใส่กัน
อยู่ตอนเขาหันหลังกลับมาแล้ว “ยังอยู่กันครบ”

…

พี่ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน
แต่ครั้งหนึ่ง พี่แอบได้ยินตอนดินสอพูดกับตัวเองที่ริมทะเลสาบว่า

“ถ้าเรากลับมาดีกันจริง ๆ…เราจะพังกันอีกไหมวะ”

พี่เลยพูดเบา ๆ กลับไปว่า

“ทุกคู่มันก็พังได้หมดแหละ
แต่ถ้ายังอยาก ‘ซ่อม’ อยู่ มันก็ยังไม่พังจริง”

…

เยี่ยมแวะวิมานในสายตาพี่โต
มันไม่ใช่แค่ทริปไกด์พาทัวร์
แต่มันคือการได้เห็น “คนสองคนที่เคยหันหลังให้กัน
ค่อย ๆ หมุนเก้าอี้กลับมานั่งหันหน้า”

…

พี่โตอาจไม่ได้พูดมาก
แต่พี่มีบทในใจตลอดเรื่องนี้
พี่อยากให้ทั้งสองคนรู้ว่า…

“การรักกันให้ชัด มันยากกว่าการเดินทางทั้งยุโรปอีก
แต่ถ้ารักนั้นมันยัง ‘เดินกลับมาหากัน’ ได้ทุกครั้ง
มันก็โคตรคุ้มที่จะเดินต่อด้วยกัน”

…

และพี่ขอสรุปไว้ให้เลยว่า
ภัทรกับดินสอไม่ใช่คู่รักที่หวานที่สุด
แต่เป็นคู่ที่ ‘จริงที่สุด’ เท่าที่พี่เคยเจอมาในการเป็นไกด์ 20 ปี

– พี่โต
ไกด์ผู้ไม่ได้แค่ถือธงนำทาง
แต่เฝ้าดูความรักค่อย ๆ ซ่อมให้หายร้าว…แล้วกลับมาแน่นกว่าเดิม

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมานตอนประถม | ตอน: เด็กชายตัวโตกับเพื่อนใหม่ที่นั่งเงียบ

ภัทร คือเด็กชายตัวสูงที่สุดในห้อง ป.1/3
ผิวแทนจัด วิ่งเก่ง เตะบอลแม่น กินเก่ง และเสียงดังมาก
ชอบกอดคอเพื่อน ชอบหัวเราะ ชอบปีนโต๊ะตอนครูเผลอ
เป็นคนที่ครูแป๋วจะเรียกชื่อบ่อยที่สุดวันละสามรอบ

ดินสอ คือเด็กชายคนสุดท้ายที่เข้าห้อง
ตัวขาว ตัวเล็ก ใส่แว่นกรอบดำ หิ้วกระเป๋าผ้า เดินเงียบ
วันแรกที่มานั่งหลังห้อง ไม่มีใครกล้าเล่นด้วย
แต่ครูแป๋วพูดว่า “ภัทร มานั่งข้างน้องนะลูก”

แล้วก็เกิดสิ่งที่เหมือนจะธรรมดา
แต่กลับ “กำหนดความสัมพันธ์ตลอด 20 ปี” หลังจากนั้น

⸻

“เฮ้ มึงชื่ออะไรนะ?”
ภัทรถามเสียงดังตั้งแต่นั่งลง

“…ดินสอ”
เด็กชายตัวเล็กตอบเบา ๆ จนเกือบไม่ได้ยิน

“ห๊ะ! จริงดิ ชื่อเหมือนของในกระเป๋ากูเลย!”
ภัทรหัวเราะ ก่อนจะหยิบดินสอของตัวเองขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“เอาไว้เรียกผิดเวลาโยนใส่หน้าจะได้ไม่โกรธนะ มึงก็เป็นของกูเหมือนดินสอนี่แหละ”

ตอนนั้นดินสอหน้าแดงไปจนถึงคอ
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขายิ้มในโรงเรียนนี้

⸻

พักเที่ยงวันต่อมา
ภัทรลากดินสอไปโรงอาหาร
ช่วยถือถาด
แลกขนม
ตักแตงโมให้
แล้วพูดว่า

“ถ้ามีใครแกล้งมึงนะ บอกกู กูเตะให้”

ดินสอไม่ได้พูดอะไร
แค่พยักหน้า
แต่วันนั้น เขากินข้าวหมดครั้งแรกในรอบสัปดาห์

⸻

ตอนเย็นวันหนึ่งฝนตก
ดินสอลืมร่ม
ทุกคนกลับบ้านหมดแล้ว เหลือเขากับภัทรที่รอผู้ปกครอง

“มึงหนาวปะ?”
ภัทรถาม ก่อนจะถอดเสื้อพละโยนคลุมหัวดินสอ
“แม่กูชอบบ่นอยู่ละว่าเสื้อตัวนี้เหม็น กูเลยให้มึงแทน”

วันรุ่งขึ้น ดินสอเอาเสื้อพับมาให้ใหม่
ซักหอมเรียบ
ติดโน้ตว่า
“เสื้อของมึง แต่…ขอใส่ก่อนอีกวันนะ มันอุ่น”

⸻

หลังจากนั้น…ชื่อของทั้งสองคนก็ไม่เคยแยกจากกันเลยในสายตาเพื่อนและคุณครู

ภัทรกับดินสอในวัย 6 ขวบ
ไม่รู้หรอกว่าคำว่า “รัก” คืออะไร
แต่เขารู้ว่า…

ถ้าอีกคนร้องไห้…เขาจะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียว
ถ้าอีกคนไม่พูด…เขาจะพูดแทนให้
ถ้าอีกคนล้ม…เขาจะยอมโดนดุแทนก็ได้

…

และนั่นแหละ
คือจุดเริ่มต้นของ “วิมาน” ที่ยังไม่รู้ตัวว่าได้แวะเข้าไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ: ภัทร & ดินสอ วัยมัธยม – เพลงนั้นของเรา

⸻

ม.1 — จุดเริ่มของคำว่า “เพื่อนสนิท”

ภัทรยังเหมือนเดิม เด็กชายตัวโต ขี้เล่น ขี้แกล้ง เสียงดัง
ส่วนดินสอก็ยังเป็นเด็กขาว ตัวเล็ก เงียบ ชอบอ่านหนังสือคนเดียวใต้ต้นหูกระจง

ทุกคนในห้องรู้ว่า “สองคนนี้ต้องนั่งด้วยกันเท่านั้น”
ครูประจำชั้นสั่งย้ายที่กี่รอบ ภัทรก็จะลากโต๊ะกลับมาข้างดินสอทุกครั้ง
“มึงนั่งคนเดียวทำไมวะ เหงาแย่เลยป่ะ?”
“…กูไม่เหงา แต่ถ้ามึงมานั่งด้วยก็โอเค”

วันนั้นเป็นวันที่ดินสอยิ้มทั้งวัน
โดยไม่ต้องมีเหตุผล

⸻

ม.2 — เริ่มรู้สึก แต่ยังไม่รู้ชื่อของความรู้สึกนั้น

ภัทรเริ่มไม่ชอบเวลามีผู้ชายคนอื่นมาคุยกับดินสอ
ชอบถามว่าใคร
แล้วก็บ่นเสียงดังว่า
“แม่งหน้าเหมือนกล้วยไข่เลย ยังจะคุย”

ดินสอเริ่มเขียนบันทึก
หน้าหนึ่งมีประโยคว่า
“ทำไมมึงต้องทำหน้าหงุดหงิดทุกครั้งที่กูคุยกับคนอื่นวะ?”

แต่ไม่มีคำตอบในตอนนั้น
มีแค่เสียงหัวใจเต้นดังขึ้นเรื่อย ๆ
ทุกครั้งที่อีกคนเรียกชื่อ

⸻

ม.3 — ปีที่หัวใจชัดเจนที่สุด

ดินสอเริ่มมีแฟนคลับในโรงเรียน เพราะหน้าตาดี เรียนเก่ง
ภัทรหงุดหงิดแทบระเบิด
จนวันหนึ่งในงานกีฬาสี
บนเวทีคอนเสิร์ตเล็ก ๆ กลางสนาม
ภัทรยืนถือไมค์ ใส่เสื้อกีฬา
แล้วร้องเพลง
“แค่คุณ”

ดินสอยืนอยู่ข้างสนาม
ไม่รู้ว่าควรยิ้มหรือร้องไห้
เพราะประโยคถัดมาคือ

“ดินสอ…กูไม่รู้ว่าแฟนที่ดีต้องทำตัวยังไง
แต่กูอยากเป็นคนที่อยู่ข้างมึงทุกวันได้ไหม?”

เสียงเฮดังลั่นสนาม
ดินสอหน้าแดง
และพยักหน้าเบา ๆ

ตั้งแต่วันนั้น ทั้งโรงเรียนก็รู้ว่า…พวกเขาเป็นของกันและกันแล้ว

⸻

ม.4 — ปีแห่งความลังเล และการปรับตัว

เข้าสายวิทย์-คณิต
เรียนหนักขึ้น
ดินสอเริ่มหงุดหงิดง่าย
ภัทรเริ่มไม่เข้าใจเวลาที่ดินสอเงียบใส่

แต่ทุกเย็นหลังเลิกเรียน
ภัทรจะนั่งรอหน้าห้องเรียน
พร้อมชาเขียวเย็นหนึ่งแก้ว

“มึงยังไม่อยากคุย กูก็นั่งตรงนี้นะ”

บางทีความรักไม่ต้องแก้ปัญหาเลยทันที
แค่ไม่วิ่งหนีกันก็เพียงพอแล้วในตอนนั้น

⸻

ม.5 — ปีที่ทะเลาะบ่อยที่สุด แต่ก็ยังไม่เคยปล่อยมือ

ดินสอเริ่มมีความฝันอยากเรียนดีไซน์
ภัทรยังคงสนใจพวกเทคโนโลยี
เป้าหมายเริ่มต่าง ความชอบเริ่มแยก

ทะเลาะกันเรื่องอนาคต
แต่ทุกเช้า…ภัทรก็ยังวางข้าวเช้าไว้บนโต๊ะดินสอ
พร้อมโพสต์อิทใบเล็กที่เขียนว่า

“ไม่ต้องยิ้มตอนนี้ก็ได้ แต่กินข้าวก่อนนะ กูห่วง”

…

ม.6 — ปีสุดท้ายของความทรงจำวัยรุ่น และสัญญาที่ไม่มีใครกล้าพูดออก

ใกล้สอบ
ใกล้แยกย้าย
แต่กลับ “ใกล้กันที่สุด” เท่าที่เคยเป็น

ภัทรพูดน้อยลง
แต่เวลาเดินสวนกันในโรงอาหาร เขาจะเอานิ้วเกี่ยวข้อมือดินสอเบา ๆ
ดินสอทำเป็นเฉย
แต่พอเดินไปถึงโต๊ะ…จะยกแขนขึ้นกอดกระเป๋าแน่นกว่าเดิม

วันจบการศึกษา
ภัทรเขียนในการ์ดว่า

“ไม่ว่าต่อไปเราจะอยู่ตรงไหน
ถ้ามึงยังเป็นมึง
กูก็จะยังเป็นของมึงเหมือนเดิม”

⸻

และนั่นคือ
รักวัยรุ่นที่ไม่ฟูมฟาย แต่แน่นหนากว่าใคร

ความรักที่เริ่มจากดินสอ HB ในกระเป๋า
สู่ดินสอคนจริง ๆ ที่กลายเป็นบ้านของกันและกัน
แม้จะมีพายุ
แม้จะมีวันเหนื่อย
แต่ก็ยังกลับมา
ทุกครั้ง…ไม่เคยเปลี่ยน