หัวข้อ: เยี่ยมแวะวิมาน ตอนที่ 78 (จบ) , บทสรุป , มุมมองสรุปของแต่ละคนในทริป

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 43 — ปารีสไม่เคยแผ่ว… แล้วภัทรจะยอมได้ยังไง

11:00 น. | เข้าสู่ปารีส – เช็กอิน Shangri-La Paris

รถบัสเลี้ยวเข้าถนน Avenue d’Iéna อย่างสง่างาม
ตึกหินสีครีมสูงหรูยืนตระหง่านอยู่ด้านหน้า — อดีตเคยเป็นวังของเจ้าชาย Roland Bonaparte ปัจจุบันคือหนึ่งในโรงแรมที่หรูที่สุดในฝรั่งเศส

Shangri-La Paris
– วิวหอไอเฟลจากเตียงนอน
– ผ้าปูเตียง Egyptian Cotton 1,000 เส้น
– อ่างหินอ่อนกลางห้องน้ำ พร้อมกลีบกุหลาบ
– ชา TWG และ Macaron ต้อนรับทุกห้อง

ภัทรยืนริมหน้าต่าง
แสงแดดเช้า ๆ ส่องผ่านหอไอเฟล
“ห้องนี่แม่งโคตรวิมานเลยมึง”

ดินสอเดินมากอดจากข้างหลัง
“ถ้ามีมึงอยู่… ต่อให้เป็นกระท่อมปลายนากูก็อยู่ได้”

ภัทรยิ้ม แล้วจูบหน้าผากอีกคน
“แต่นี่มันห้องราคาคืนละแสน ไม่ปลายนาแน่นอน”

…

12:30 น. | มื้อกลางวัน – Carette @ Trocadéro

กลางวันอุ่น ๆ กับร้าน Carette คาเฟ่เก่าแก่ฝรั่งเศสตรงหัวมุม Place du Trocadéro
โต๊ะริมถนนมีวิวน้ำพุและหอไอเฟลเด่นอยู่ตรงหน้า

เมนูของวันนี้:

– ครัวซองต์ไส้แฮมชีส เสิร์ฟร้อน กรอบนอกนุ่มใน
– ซุปหัวหอมฝรั่งเศส โรยชีส Gruyère เยิ้มกำลังดี
– ชาฝรั่งเศส กลิ่นลาเวนเดอร์อ่อน ๆ

ลุงก้อง: “มื้อนี้มันฟีลขอแต่งงานเลยนะ”
พี่แม็กซ์: “ไอ้ภัทรเอาไวน์มาไว ๆ จะได้ขอกันซะที”

ดินสอทำหน้าแดงแล้วงับครัวซองต์
ภัทรยิ้ม… เหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายเขิน แต่ไม่อยากให้เลิก

…

14:00 น. | เดินเล่น Le Marais – ย่านศิลปะหัวใจคนเท่

Le Marais คือย่านที่ผสมผสานอดีตและความร่วมสมัยได้ลงตัว
ตรอกหินแคบ ๆ เต็มไปด้วยคาเฟ่แปลกตา
ร้านหนังสือเก่าแบบตั้งซ้อน ๆ เป็นเนิน
เสื้อผ้าดีไซน์เนอร์ฝรั่งเศส local ที่ไม่มีขายที่ไหน

ดินสอกำลังเลือกโปสการ์ด
ภัทรแวะร้านขายยาใกล้ ๆ เพื่อซื้อของสำคัญ

…

ซีนเด็ดกลางร้านขายยา

พี่โต โอ๊ต พีท โจ เดินตามเข้าไปในร้านพอดี
ทุกคนหยุดพร้อมกัน…เมื่อเห็นภัทรหยิบ ถุงยางอนามัย 3 กล่อง ขึ้นวางเคาน์เตอร์

พีท: “มึงซื้อเผื่อใครวะ”

ภัทร (ไม่มอง): “กูซื้อเผื่อมึงได้ใช้ไม่ทันดู”

โจ: “แล้วของเดิมล่ะ?”

ภัทร: “หมดแล้ว”

เสียงฮาแตกทั้งร้าน
พี่โตยกนิ้ว: “ยอดมนุษย์!”
โอ๊ต: “กล้ามแน่นไม่พอ… stamina ก็ขั้นเทพ!”

…

17:00 น. | ช้อปปิ้ง Champs-Élysées – ปิดท้ายแบบปารีสสไตล์

ถนนที่คนทั้งโลกใฝ่ฝันจะมาเดิน
แบรนด์หรูเรียงรายตั้งแต่ Louis Vuitton, Cartier, Guerlain
ภัทรจูงดินสอเข้าร้านน้ำหอม เจอดินสอเลือกขวดดีไซน์คลาสสิก

“มึงชอบกลิ่นไหน”

“กลิ่นที่ติดตัวมึงหลังอาบน้ำเมื่อคืน”

ภัทรสะดุด… หันมายิ้มกว้าง
“อันนี้ต้องซื้อเป็นลิตรแล้วล่ะ”

…

คณะทัวร์ทยอยซื้อของกันจุใจ
พี่แป๋วพี่พลอยช้อปจนเกินโควต้า
พี่แม็กซ์ลองเสื้อผ้าชุดที่หากใส่บนเตียงจะดึงดูดสายตาทุกคน
คุณเอิร์ธคุณต่ายถ่ายภาพหน้าร้าน Louis Vuitton แบบมุมกล้องเหมือนแคตตาล็อก

…

ในยามเย็นของปารีส
สายลมอ่อน ๆ พัดผ่าน
ภัทรเดินจับมือดินสอแน่น ไม่สนว่าใครมอง

“กูซื้อครบแล้ว”
“แต่ของสำคัญสุด… กูพาออกจากไทยมาด้วยตั้งแต่วันแรก”

ดินสอหันมามอง
ไม่พูด
แต่จูบเบา ๆ ที่หลังมือของภัทร

…

และในเมืองแห่งความรัก
เงาของหอไอเฟลเริ่มทอดลงยาว
พร้อมกับใจสองดวง
ที่เริ่มรู้ว่า…

วิมานที่สร้างจากความรักครั้งนี้… มันไม่ใช่แค่ ‘เยี่ยม’ อีกต่อไปแล้ว
แต่มันคือ บ้าน ของเขาทั้งคู่

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 44 — คืนสุดท้าย ที่ใจไม่อยากให้เป็นคำว่า “สุดท้าย”

19:30 น. | ดินเนอร์ส่งท้ายทริป – ร้าน L’Avenue

L’Avenue คือร้านอาหารฝรั่งเศสสไตล์หรูร่วมสมัยใจกลาง Avenue Montaigne
สถานที่ที่ทั้งคนท้องถิ่น เซเลบ และนักท่องเที่ยวระดับไฮเอนด์มักมา “ส่งใจ” กับค่ำคืนในปารีส

โต๊ะของคณะทัวร์ตั้งอยู่ด้านใน ใกล้หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มองเห็นแสงสะท้อนจากถนนด้านนอก

เมนูของค่ำคืนนี้:

– Canard à l’Orange (เป็ดย่างซอสส้ม): หนังกรอบ เนื้อนุ่ม ฉ่ำซอส
– Huîtres fraîches (หอยนางรมสด): เสิร์ฟพร้อมเลมอนและน้ำจิ้มไวน์ขาว
– ไวน์ Bordeaux: ตัวท็อปประจำปี กลิ่นโอ๊คและผลไม้เข้มข้น

เสียงพูดคุยในโต๊ะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
พี่ดายกแก้วบอก “คืนนี้ใครอยากพูดอะไรก็พูดเลยนะ… เพราะพรุ่งนี้มันจะเหลือแค่ความทรงจำแล้ว”

ภัทรมองดินสอ
ดินสอไม่ได้พูด
แต่หันมาพิงแขนแฟนตัวโตเงียบ ๆ

…

21:30 น. | ล่องเรือแม่น้ำแซนน์ – ค่ำคืนสุดท้ายกับแชมเปญ และความรู้สึกที่ไม่มีใครพูดออกมา

แสงไฟจากสะพาน Pont Alexandre III พาดตัวลงบนน้ำ
Bateaux-Mouches ลำหรูค่อย ๆ เคลื่อนผ่าน Notre-Dame, Pont Neuf, Musée d’Orsay
สองฝั่งเต็มไปด้วยอาคารหินที่เปิดไฟสว่างนวล

ในมือคือ แชมเปญเย็นจัด
แต่ในอกกลับอุ่นเกินบรรยาย

บนดาดฟ้าเรือ… ภัทรกับดินสอยืนอยู่ข้างกัน
ไม่มีใครพูดอะไร
นอกจากแลกสายตากันเนิ่นนาน

บางที… คำพูดก็ไม่จำเป็น
เพราะในแววตาคู่นั้น
มันคือคำว่า “รัก” ที่ไม่มีคำใดแทนได้อีกแล้ว

…

23:00 น. | กลับถึงโรงแรม Shangri-La Paris

ภายในห้อง
ไฟส้มสลัว
ม่านบางลู่ลมเบา ๆ
เตียงปูเรียบร้อย
อ่างอาบน้ำยังมีเศษกลีบกุหลาบจากตอนเย็นที่แม่บ้านโรยไว้

ภัทรเดินเข้ามานั่งข้างเตียง
เงียบ
แต่แววตานั้น… จริงจังกว่าทุกวัน

“คืนนี้… คืนสุดท้ายของทริปแล้วนะมึง”

ดินสอหันมามอง

“กูอยากขอบใจที่มาด้วย ขอบใจที่อยู่กับกูตลอดแม้ทะเลาะบ้าง งอนกันบ้าง
แต่ทริปนี้… มันทำให้กูเข้าใจอะไรหลายอย่างมากขึ้น กูฝันมาตลอดว่าซักวันหนึ่งกูจะได้มีอะไรกับมึงทั้งคืน
…ได้ไหม”

เสียงภัทรนิ่ง
จริงจัง
น้ำเสียงไม่ใช่แค่ตัณหา
แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นเกินจะซ่อนไว้อีก

ดินสอหลบตานิดหนึ่ง
ก่อนจะพูดเบา ๆ

“…เอาจริงเหรอ”

“ที่ผ่านมา หลัง ๆ มานี่ ทุกคืนเลยนะเว้ย”

ภัทรยิ้ม หัวเราะเบา ๆ

“ก็กูเสพติดมึงไปแล้ว”

…

ดินสอมองหน้าแฟนตัวโตที่ทั้งรัก ทั้งลามก และทั้งอ่อนโยนกับเขาเสมอ
ก่อนจะกระซิบกลับเบา ๆ

“ก็โอเค… แต่กูขอเลือกเพลงเปิดก่อน”

…

เสียงเพลงฝรั่งเศสเบา ๆ ดังจากมือถือ
ม่านปิดลงช้า ๆ
เสื้อผ้าค่อย ๆ หลุดจากไหล่
และเสียงหายใจ… ก็เริ่มสอดประสานกันอีกครั้ง

คืนนี้ ไม่ใช่คืนธรรมดา
แต่มันคือ คืนที่คำว่า “แฟน” กลายเป็นคำว่า “บ้าน” ได้อย่างเต็มใจ

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — ฟินก่อนบิน (คืนนี้มึงคือไฟลท์สุดท้ายของกู)

00:05 น. | ห้องพัก Shangri-La Paris — คืนสุดท้ายของทริป

เตียงขนาดคิงไซส์หรูหรา
ผ้าปูเรียบแน่นจนอากาศแทบไหล
เสียงฝนบางเบาข้างนอกหน้าต่างที่มองเห็น หอไอเฟล
ค่อย ๆ จางลงเมื่อภัทรกดตัวดินสอลงบนเตียงเบา ๆ

“คืนนี้กูจะไม่ให้มึงได้นอน… แต่มึงจะได้ ‘พัก’ ในอ้อมแขนกูทั้งคืน”

…

ซีนละมุนเริ่มด้วยจูบ… แต่ไม่จบแค่นั้น
จากจูบ กลายเป็นลูบ
จากลูบ กลายเป็นจับ
จากจับ… กลายเป็นกอดแน่น ๆ แล้วกลิ่นกายอุ่น ๆ ของภัทรก็ห่อหุ้มดินสอจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันอีกเลย

ยาง — หนึ่งกล่องแรก หมดใน 2 ชั่วโมง

เสียงหอบหายใจดังสลับกับเสียงเรียกชื่อ
“ภัทร…”
“ครับมึง”
“ยังไม่พอ…”
“กูก็ยังไม่หยุด”

…

ตีสาม — อ่างน้ำวนเปิดน้ำใหม่

ภัทรอุ้มดินสอลงอ่าง เหมือนจะให้พัก
แต่มือนั้นกลับลูบจากบ่าไปถึงสะโพก
ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาร้อนอีกครั้งในอ่าง
เสียงน้ำกระเพื่อมสลับกับเสียงคนที่ไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากเรียกชื่ออีกคนเบา ๆ

ยาง — กล่องที่สอง เริ่มเปิดตอนตีสี่สิบห้า

…

ตีห้า — พื้นห้องหน้ากระจก

“ไอ้ตัวเล็ก มึงแม่ง…”
“อะไร”
“ร้ายกว่าที่กูคิด”
“ก็กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงรอดนี่หว่า”

เสียงจูบซ้ำ ๆ
เสียงแผ่นหลังเสียดกับกระจก
เสียงหายใจขาดห้วงของภัทร
พร้อมมือที่เริ่มสั่นเพราะใช้แรงมาเกือบทั้งคืน

…

เช้า — ฟ้าเหลือง ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น

ม่านบางเริ่มเปลี่ยนจากสีเงินเป็นสีทองจาง ๆ
ดินสอทิ้งตัวลงบนอกภัทร
ในขณะที่ภัทรนอนหายใจแรง ขาทั้งสองข้างแทบไม่ขยับ

“ไหวมั้ย”

“กูว่าขากูไม่ตอบสนองแล้ว”

“แต่ใจมึงยังอยู่ใช่มั้ย”

ภัทรหัวเราะหอบ
“อยู่สิ มึงยังอยู่บนตัวกูอยู่เลยเนี่ย”

…

เสียงข้อความไลน์ของแก๊ง 500 ชาติดังขึ้น

ลุงก้อง: “ใครยังรอดตื่นอยู่บ้างวะ?”

พี่แม็กซ์: “เห็นแสงทองแล้ว แต่ยังไม่ได้ออกจากเตียงเลย”

พีท: “ห้อง 608 ไม่ได้ยินเสียงตั้งแต่ตีหนึ่ง สงสัยกำลัง ‘บำเพ็ญภาวะ’ อยู่”

คุณต่าย: “แน่ใจนะว่าไม่ได้เบิร์นแคล 2,000 ไปแล้ว?”

เจน: “เดี๋ยว… แล้วใครจะอุ้มไอ้ภัทรขึ้นเครื่องตอนสาย?”

…

ดินสอ (นอนทับภัทร):
“ถ้าไม่ไหว กูก็จะลากมึงขึ้นเครื่องเอง”

ภัทร (หัวเราะหอบ):
“มึงมันตัวเล็ก… แต่แรงแม่งเยอะฉิบหาย”

จบด้วยเสียงจูบเบา ๆ บนหน้าผาก
ก่อนที่ทั้งคู่จะผล็อยหลับไปในเช้าอันอบอุ่น
พร้อมความรู้สึกว่า…

คืนนี้คือ “ฟินก่อนบิน”
แต่ความรักของเราจะยัง “ฟิน” ไปได้ไกลกว่าทุกไฟลท์ในโลกใบนี้

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 45 — เช้านี้กูยังไม่ฟื้นเลยมึง

07:45 น. | ห้องพัก Shangri-La Paris – หลังคืน “ฟินก่อนบิน”

แสงแดดสีเหลืองทองลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องพักหรู
เตียงผ้านวมยับยู่เหมือนผ่านสงครามกลางคืน
บนเตียง — ภัทรนอนหายใจช้า ๆ เหงื่อยังซึมตามไรผม หน้าอกกระเพื่อมหนัก ๆ

ขาขวาเกร็ง… ขาซ้ายพับแปลก ๆ
แขนวางแนบอกเหมือนคนเพิ่งรอดจากการโดนเวฟระลอกใหญ่ซัดเข้าฝั่ง

เสียงของดินสอดังขึ้นเบา ๆ
“ตื่นได้แล้วป่ะ… จะได้ลงไปกินข้าว”

ภัทร: “กูยังไม่รู้สึกถึงขาตัวเองเลย…”
“เมื่อคืนมันเกินขอบเขตมนุษย์แล้วมึง กูไม่คิดว่าคำว่า ‘ตลอดคืน’ จะจริงขนาดนี้”

ดินสอเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำในเสื้อคลุม
“มึงขอเอง… กูแค่ตามคำขอ”
แล้วส่งยิ้มมุมปากแบบคนที่รู้ว่าตัวเอง “เด็ด”

…

09:30 น. | มื้อเช้า Shangri-La Paris – แบบสบายกาย (แต่มึนหัวใจ)

ห้องอาหารเปิดโล่ง มองเห็นหอไอเฟลผ่านกระจก
กลิ่นกาแฟ Illy ลอยมาเบา ๆ เคล้ากับเสียงเพลงคลาสสิกในแบ็กกราวด์

ไลน์อาหารเช้า:
– ครัวซองต์อบสด
– ไข่ลวก 2 ฟอง (ภัทรเห็นแล้วสะดุ้ง)
– โยเกิร์ตผลไม้
– ซุปหัวหอมเบา ๆ
– ชา TWG / กาแฟดำเข้ม ๆ

แก๊ง 500 ชาติ เริ่มทยอยมานั่งรวมโต๊ะ

พี่แม็กซ์: “ภัทร มึงดูโทรมกว่าตอนวิ่งมาราธอนอีกนะ”

โอ๊ต: “เมื่อคืนกี่รอบวะ… กูถามจริง”

ภัทร: (พูดทั้งที่ตายังปรือ) “กูนับไม่ทัน… รู้ตัวอีกทีคือฟ้าเหลือง”

โจ: “ไอ้ดินสอ กูยกให้มึงเป็น MVP แล้วนะเว้ย”

พี่โต: “มึงอย่าลืมบินกลับไทยนะเว้ย… ไม่ใช่ลอยกลับเพราะหมดแรง!”

…

11:00 น. | เดินเล่นชิลล์ – สวน Jardin du Luxembourg

ภัทรใส่แว่นดำ เดินช้า ๆ แบบคนที่ยังเจ็บก้นเบา ๆ
ดินสอถือกล้อง เดินอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเหมือนคน “เก็บแต้มเมื่อคืนสำเร็จ”

สวนเงียบ ลมเย็นพัดพาเสียงใบไม้กรอบแกรบ
สองคนหยุดที่บ่อน้ำกลางสวน
ถ่ายภาพ Portrait ที่สะท้อนรอยยิ้มในดวงตาโดยไม่ต้องแต่งเพิ่ม

…

12:30 น. | มื้อกลางวัน – L’As du Fallafel @ Le Marais

ร้านสตรีทฟู้ดดังในย่านเก่าแก่
Fallafel ลูกชิ้นถั่วบดทอดกรอบ เสิร์ฟในพิต้าอบใหม่
ใส่ผักดอง ซอสกระเทียม ซอสพริก และทาฮินี

ภัทรกัดคำแรก แล้วน้ำตาไหล
เจน: “ไอ้ภัทรร้องเพราะซึ้งหรือเพราะเผ็ด”

ภัทร: “ไม่รู้ว่าหัวใจกูหรือสะโพกกูพังก่อนกันแน่ตอนนี้…”

…

14:45 น. | ร้านขายยาใน Le Marais – เชี่ย (อีกแล้ว)

ภัทรแยกตัวออกจากกลุ่มเล็กน้อย
เดินเข้าร้านขายยาเงียบ ๆ
เดินตรงไปที่ชั้นเดิม…

หยิบ “ถุงยาง 3 กล่อง” ขึ้นมาตรงเคาน์เตอร์อย่างมั่นใจ

พี่แม็กซ์ โอ๊ต พีท โจ เดินตามมาเห็นพอดี

ทุกคนเงียบ… แล้ว อุทานพร้อมกันเสียงดังว่า
“เชี่ย!!!!!!!”

พีท: “นี่เราจะบินแล้วเว้ย!! มึงจะเอาไปแจกคนบนเครื่องเหรอ!”

ภัทร (ยิ้มมุมปาก): “ของเดิมก็หมด… ของใหม่ไว้เผื่อไฟลท์ดีเลย์อะ”

โอ๊ต: “ถ้ามึงยังมีแรงเหลือ กูจะพามึงไปเข้า Guinness World Record แทนแล้วนะเว้ย”

โจ: “ไอ้นี่แม่งไม่ใช่คน… มันเป็นอสูรกล้ามแน่น!”

…

18:00 น. | กลับโรงแรม – จัดกระเป๋าเตรียมกลับไทย

ดินสอแพ็คของเงียบ ๆ
ภัทรนอนเหยียดยาวบนเตียง
กล้ามยังเด้ง… แต่ตาทั้งสองข้างเริ่มปิด

“คืนนี้นอนนะ กูขอ…”
“กูไม่เอาแล้วนะ…”
“เอาไว้กลับไทยก่อนก็ได้… กูขอสองวันพักฟื้น…”

ดินสอ (ยิ้ม):
“ไว้กูจะซื้อถุงยางให้กล่องใหญ่เลยนะ”

ภัทร (เสียงแผ่ว):
“ซื้อให้กู… หรือซื้อกันตัวเอง?”

ดินสอไม่ตอบ
แต่เดินมากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

“มึงก็เดาเอาเองสิ… ไอ้ยอดมนุษย์”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — ฟินก่อนกลับ (คืนนี้มึงจะจำชื่อกูได้ทั้งชาติ)

21:50 น. | ห้องพัก Shangri-La Paris – คืนก่อนบินกลับไทย

ภายในห้องอันแสนหรูที่กลายเป็นสนามรบยามค่ำคืนอีกครั้ง
กลิ่นหอมของเทียนกลิ่นวนิลา
แสงไฟส้มอ่อนจากโคมทรงคริสตัล
ดินสอกำลังเปิดกระเป๋าเช็กของ… ก่อนจะหันไปเห็นบางคนยืนพิงผนัง
นุ่งผ้าเช็ดตัวไว้แค่สะโพก กล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ
ตาแดงนิด ๆ แต่แวววิบวับเหมือนคนจะก่อการ

ภัทร (เสียงต่ำ):
“เมื่อคืนกูไม่ได้แพ้… แค่ผ่อนแรงให้มึงได้พักบ้าง”
“แต่คืนนี้… กูจะใช้ถุงยางให้หมดทั้งแผง — 3 กล่อง รวม 36 ชิ้น”
“วันนี้ กูจะเป็นคนคุมเกมเอง”

ดินสอเงยหน้าช้า ๆ
“…มึงแน่ใจ?”

ภัทรไม่พูด
แต่เดินเข้ามายกตัวดินสอขึ้นแนบอกเลยทันที

⸻

เวลาไม่ถูกจดไว้ เพราะทุกวินาทีมีแต่เสียงหอบหายใจ

จากเตียง
ไปโซฟา
จากโซฟา
ไปพรม
จากพรม
…กลับขึ้นโต๊ะกระจก

ยางกล่องแรกหมดตอน 23:15 น.
กล่องที่สองหมดตอนตีหนึ่งสิบนาที
กล่องสุดท้าย… ขาดตอนตีสองห้าสิบเจ็ด

เหงื่อเปียกทั้งตัว อกขึ้นเป็นเงา
รักแร้เปียก กล้ามแน่นสะท้อนแสงไฟ
เสียงดินสอกระซิบเบา ๆ:
“พอก่อน พอก่อน พอก่อน…”

แต่ภัทรกอดแน่น แล้วกระซิบเสียงแหบ
“มึงขอกูแบบนี้… กูหยุดไม่ได้แล้ว”

…

ตีสามครึ่ง — บนเตียงผ้านุ่มของห้องพักหรู
ภัทรนอนหายใจแรง
หน้าอกกระเพื่อมจนเห็นชัด
กล้ามแขนที่เคยแน่นตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะยกขึ้นปาดเหงื่อ

ดินสอนั่งคร่อมอยู่ข้าง ๆ ลูบหัวแฟนตัวโตเบา ๆ

“…พ่อ Superman ของกู”

ภัทรหันมามอง
ยังหอบ ยังเหงื่อซึม
ยังหมดแรงเหมือนคนเพิ่งโดนดูดวิญญาณ

แต่ก็ยังยิ้ม

ดินสอก้มลงกระซิบข้างหู

“แต่ถ้ามึงกล้าไปทำแบบนี้กับใครนะ กูตัดของมึงแน่”

…

ภัทรไม่ได้ตอบอะไร
เพราะพูดไม่ไหว
ได้แค่นอนอ้าปากหายใจ
เหมือนปลาที่เพิ่งโดนลากขึ้นบก

จบด้วยภาพของคนตัวโตนอนหมดสภาพ อกชุ่มเหงื่อ
ข้างกายคือคนตัวเล็กที่ยิ้มกวน ๆ พร้อมพูดเบา ๆ

“พักให้พอนะพ่อ Superman… พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านของเราแล้ว”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 46 — สลบเหมือด บนไฟลท์แห่งความรัก

06:00 น. | ห้องพัก Shangri-La Paris — เช้าวันที่ 20

เสียงนาฬิกาปลุกของโรงแรมดังขึ้นพร้อมกับแสงแดดเช้าลอดม่านเข้ามา
บนเตียง… ภัทรนอนหมดแรง แขนกาง ขาชา หน้าท้องเต็มไปด้วยรอยเล็ก ๆ จากเล็บของดินสอเมื่อคืน

ผ้าห่มคลุมอยู่ครึ่งตัว
เหงื่อยังซึมซับอยู่ตามร่องอก และรักแร้
กล้ามแน่น ๆ ตอนนี้ดูน่วมเล็กน้อย เหมือนคนเพิ่งผ่านศึกเผด็จศึกมาราธอน 12 ชั่วโมง

ดินสอเดินออกจากห้องน้ำ
ใส่เสื้อเชิ้ตตัวหลวมของภัทร
ในมือถือแปรงสีฟันของอีกฝ่าย แล้วพูดเบา ๆ

“ตื่นได้แล้วไอ้ Superman… ต้องไปสนามบินแล้วนะ”

ภัทรครางเบา ๆ ในลำคอ
“กูยังไม่รู้สึกว่าขากูเป็นของกูเลยมึง…”

ดินสอเดินมาโยนยางอนามัยกล่องเปล่าลงถังขยะ
ก่อนจะหันมายิ้ม
“เมื่อคืนกูให้มึงคุมเกมเองแล้วนะ… พอใจยัง?”

ภัทรพยักหน้าอ่อนแรง:
“พอ… กูพอแล้ว… กูขอข้าวต้มกับเตียงไทย กูไม่ต้องการอย่างอื่นแล้ว”

…

07:00 น. | เช็คเอาต์ – เดินทางสู่สนามบิน Charles de Gaulle

รถโค้ชของคณะทัวร์เคลื่อนออกจากโรงแรม Shangri-La อย่างสงบงาม
วิวหอไอเฟลยามเช้าสะท้อนบนกระจกหน้าต่างราวกับภาพฝัน

พี่แม็กซ์มองภัทรที่เดินขึ้นรถช้า ๆ
“โอ๊ย มึงนี่มันไม่ใช่แค่ยอดมนุษย์แล้ว มึงคือวิมานเคลื่อนที่!”

โอ๊ต: “อาการคนขาดโปรตีน… หรือคนหมดน้ำในตัววะ”

ภัทร (นั่งปุ๊บ หลับพิงดินสอทันที):
“กูจะหลับ กูจะฝันถึงอ่างน้ำ… แต่ไม่มีมึงอยู่ในฝันนะ กูขอพักบ้าง”

ดินสอหัวเราะเบา ๆ แล้วลูบผมอีกคนเบา ๆ
“ได้… คืนนี้กูจะให้มึงพัก… สองวัน”

…

10:30 น. | บินกลับไทย โดยสายการบินเดิม – Business Class

เครื่องบิน Airbus A350 ลำเดิมที่เคยพาทุกคนมาสู่ฝรั่งเศส
ตอนนี้กำลังจะพาทุกคนกลับประเทศไทย พร้อมหัวใจที่แน่นด้วยความรู้สึก

ห้องโดยสาร Business Class หรูหราตามเคย
เบาะปรับนอนได้เต็มที่
เซ็ต amenity สีเทาเงิน
ผ้าห่มอุ่น กาแฟหอม และการต้อนรับอย่างมืออาชีพ

เมนูบนเครื่อง:

– Starter: กุ้งลายเสือย่างซอสซีฟู้ดฝรั่งเศส
– Main: ข้าวอบเนยกับอกเป็ดตุ๋นไวน์แดง
– Dessert: มูสช็อกโกแลตฝรั่งเศสและผลไม้สด
– Wine: Bordeaux & Champagne

ดินสอป้อนข้าวให้ภัทรที่ยังไม่ยอมตื่นเต็มตา

คุณเอิร์ธแอบถ่ายรูป แล้วบอกคุณต่ายเบา ๆ:
“นี่แหละ… คนที่ชนะใจได้ทั้งทริป ทั้งเตียง และทั้งหัวใจ”

…

06:00 น. (วันรุ่งขึ้น) | สนามบินสุวรรณภูมิ – กลับถึงไทย

แสงไฟในอาคารผู้โดยสารสะท้อนสายตาที่ล้าแต่เปี่ยมด้วยพลัง
ทุกคนทยอยลากกระเป๋า
บ้างแยกย้าย
บ้างกอดลา
แต่ทุกคน… ยิ้ม

ลุงก้องตะโกนแซวท้ายรถกอล์ฟ:
“ใครได้กันแล้ว ชูมือหน่อย!”

ป้าอุ๊: “อย่าชูแรง เดี๋ยวขาสั่นตกเก้าอี้!”

ภัทรกับดินสอแค่สบตากัน… แล้วจับมือกันแน่น

เพราะพวกเขาไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว
ไม่ต้องประกาศอะไรให้โลกรู้

…เพราะพวกเขารู้กันสองคนว่า

วิมานที่เคยเยี่ยมแวะมา 20 วัน
…ตอนนี้มันได้ ตั้งหลักอยู่ในใจ แล้วตลอดไป

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนพิเศษ — ความทรงจำแต่ละคน

เสียงเครื่องยนต์ยังคงกึกก้องอ้อยอิ่งอยู่ในความคิด
ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งในที่นั่งของตัวเอง
บนเที่ยวบินกลับประเทศไทย

ทริป 20 วันผ่านไปเหมือนภาพสไลด์
แต่ในใจของแต่ละคน… ยังไม่พร้อมจะกดปิด

…

ป้าอุ๊ – “ลูกฉันโตหมดแล้ว… แต่หัวใจแม่ยังหายใจได้ดีเสมอเมื่อได้ออกเดินทาง”

เธอหลับตาลงเบา ๆ
นึกถึงกลิ่นลาเวนเดอร์ที่ Provence
และเสียงหัวเราะของภัทรดินสอตอนทะเลาะกัน
“เด็กสองคนนั้น… เหมือนฉันย้อนกลับไปตอนเป็นสาว”

…

ลุงก้อง – “บางที… สิ่งที่ดีที่สุดของการเที่ยว ก็คือการได้ฟังคนอื่นแซวเราโดยไม่ต้องโกรธ”

เขายิ้ม
นึกถึงตอนถูกแซวว่า “มองผู้หญิงร้านน้ำหอม”
ตอนกินไวน์แดงแล้วหน้าแดง
ตอนเผลอหลับแล้วกรนใส่พี่ดาบนรถไฟ

…และตอนที่ภัทรขาสั่นแต่ยังยิ้มได้

…

พี่แป๋ว – “ฉันซื้อกระเป๋ามา 3 ใบ แต่สิ่งที่หนักที่สุดไม่ใช่ของในกระเป๋า… แต่เป็นความคิดถึงที่ยังไม่ทันเริ่ม”

เธอกอดกล่องน้ำหอมไว้แน่น
นึกถึงตอนดินสอเลือกกลิ่นให้ภัทร
นึกถึงสายตาทั้งคู่ที่ไม่พูด…แต่เข้าใจ
เธออดไม่ได้จะอมยิ้ม

“ฉันอยากให้แฟนเก่าฉันพามาแบบนี้บ้างว่ะ…”

…

พี่พลอย – “ไม่คิดว่าอิตาลีกับฝรั่งเศสจะเป็นฉากรักของใครบางคนที่เรารักเหมือนน้อง”

เธอเลื่อนดูรูปที่ถ่ายให้ดินสอในตอนพระอาทิตย์ตกที่เวนิส
แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงประโยคที่ดินสอพูดว่า

“ถ้าเราอยากให้เก้าอี้สองตัวหันหน้าเข้าหากัน… เราต้องเริ่มหันของเราก่อน”

…

พี่ดา – “วัยเรามันไม่ต้องเจอความรักใหม่… แต่ได้เห็นความรักของคนอื่น มันก็เติมเต็มดีเหมือนกัน”

เธอหยิบโน้ตในมือถือ
พิมพ์ชื่อร้านอาหารที่ชอบในทริป
กับบรรทัดหนึ่งด้านล่าง

“‘รัก’ ไม่จำเป็นต้องเริ่มใหม่… แค่ได้เห็นใครสักคนไม่ยอมแพ้ ก็คุ้มแล้ว”

…

พี่แม็กซ์ – “รักของเขา ทำให้เราอยากกลับไปมีรักของเราอีกครั้ง”

เขานึกถึงสายตาของภัทรเวลามองดินสอ
กับจังหวะที่เขาแซวแล้วดินสอหน้าแดง
มันเป็นความสุขที่แท้จริง

“วันหนึ่งฉันจะมีแฟนที่กล้าบอกว่า ‘คืนนี้กูจะคุมเกม’ เหมือนภัทรให้ได้”

…

เจน – “ความรักที่มีพยานเป็นคนทั้งทริป มันชัดกว่ารักในหนัง”

เธอมองรูปที่ถ่ายตอนดินสอกอดภัทรแน่นที่ริมทะเลสาบ Lucerne
แล้วพิมพ์แคปชั่นใน IG ไว้รอ

“ไม่ต้องอ้อน… แค่มึงอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว”

…

คุณเอิร์ธ & คุณต่าย – “เราคือล่ามิชลิน… แต่ทริปนี้คือการล่าความรักของคนอื่น”

ทั้งคู่เปิดแอปจดชื่อร้านอาหาร
แล้วเขียนเชิงอรรถไว้ด้วย

– Le Jules Verne: “ตอนที่ดินสอเริ่มหึง”
– La Roue d’Or: “วันที่ภัทรเล่นดนตรีข้างถนนให้ดินสอฟัง”
– Tickets: “ค่ำคืนก่อนพัง!”

…

โอ๊ต & พีท – “กูไม่เคยคิดว่าผู้ชายสองคนที่เถียงกันทั้งวัน จะรักกันได้มากขนาดนี้”

โอ๊ต: “เอาจริงนะ กูก็แอบอยากได้คนแบบดินสอวะ”
พีท: “แต่กูอยากได้แบบภัทร…”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบ… ก่อนจะพูดพร้อมกันว่า

“หรือมึงจะลองเป็นของกูก่อนดี?”

…

โจ – “ผมเคยคิดว่าผมอาจชอบดินสอ… แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าผมรักเวลาที่เขารักกัน”

เขาเขียนข้อความลงใน Notes:
“ครั้งหน้า… ถ้าผมมีแฟน ผมอยากให้เธอเดินเข้ามาในฝรั่งเศสในหัวใจผม แบบที่ดินสอเดินเข้าหาหัวใจของภัทร”

…

ภัทร – “กูไม่รู้ว่าวิมานจะอยู่ได้ตลอดไปไหม… แต่กูรู้ว่ากูจะทำให้มันอยู่ได้นานที่สุด”

เขานอนพิงเบาะ
มือจับมือดินสอแน่น

“กูยังจำตอน ป.1 ได้เลย… แล้วตอนที่กูจะตาย กูก็อยากจำมึงเป็นภาพสุดท้ายเหมือนกัน”

…

ดินสอ – “กูเคยกลัวว่ารักครั้งนี้จะจบลง… แต่ตอนนี้ กูไม่กลัวแล้ว”

เขามองหน้าแฟนที่หลับพิงไหล่อยู่
ก่อนจะพูดเบา ๆ

“มึงไม่ต้องเป็น Superman หรอก… แค่มึงเป็นมึงอยู่ตรงนี้ กูก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว”

…

และที่นั่งริมหน้าต่างของเครื่องบินที่กำลังบินผ่านเมฆเหนืออินเดีย

คือที่ที่หัวใจทั้ง 14 คนของทริปนี้
รู้ว่า…

“วิมาน…ไม่ได้เป็นแค่จุดหมาย
แต่มันอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 47 — ยืนรอกระเป๋า… แล้วหัวใจแม่งเหมือนยังอยู่ฝรั่งเศส

06:00 น. | สุวรรณภูมิ – วันแรกหลังกลับไทย

เสียงประกาศจากกัปตันแว่วในหู
“ขอเชิญผู้โดยสารทุกท่านปรับพนักพิงตั้งตรง ปิดโต๊ะหน้าที่นั่ง และรัดเข็มขัดนิรภัย…”

แสงแดดไทยยามเช้า สาดเข้าทางหน้าต่างขวาของเครื่อง
ภัทรลืมตาช้า ๆ
แล้วก้มลงมองคนที่หลับพิงแขนตัวเองอยู่

ดินสอยังหลับตาอยู่…แต่จับมือแฟนแน่นไม่ปล่อย
เหมือนกลัวว่าเมื่อลืมตาแล้ว ทุกอย่างจะเป็นแค่ฝัน

…

06:25 น. | เท้าสัมผัสพื้นไทยอีกครั้ง

กลิ่นอากาศในท่อเทียบเครื่อง
เสียงเจ้าหน้าที่พูดไทย
เสียงคนดึงกระเป๋าเดิน

ทุกอย่างดูคุ้น… แต่ในใจยังไม่ชิน

เจน (หันมา):
“กลับไทยแล้วเว้ย”

พี่แป๋ว:
“แต่ใจฉันยังอยู่ Lucerne”

พี่ดา:
“ของฉันยังติดอยู่ที่อ่างน้ำห้อง Shangri-La…”

ทุกคนหันไปมองภัทรพร้อมกันทันที

ภัทร (ยิ้มเหนื่อย ๆ):
“กูก็อยากกลับไปเอาขาของกูคืนเหมือนกัน…”

…

06:40 น. | ตม. สุวรรณภูมิ – ไม่มีคิวอีกต่อไป

คนไทยที่ถือ Passport รุ่นใหม่ ไม่ต้องกรอกใบ ตม.
ไม่ต้องต่อคิว
แค่เดินเข้าเลน “Thailand Passport – Autogate”
สแกนหน้า… ประตูเปิด… เสร็จ

ภัทรยืนข้างดินสอ
มองอีกฝ่ายสแกนหน้าแล้วไฟเขียวขึ้น
“กูว่ามึงยิ้มแบบนี้ มึงเหมาะกับไฟสีเขียวว่ะ”

ดินสอหันมาหัวเราะเบา ๆ:
“มึงก็รีบผ่านไปสิ… จะได้ไปยืนรอกูหน้าสายพานแบบพระเอก”

ภัทรเดินผ่าน Autogate ด้วยรอยยิ้มเบี้ยว ๆ แต่ตาหวานฉ่ำ
เหมือนแค่ผ่านจุดนี้ไป ก็เป็นอีกก้าวของชีวิตที่ “อยากอยู่กับมึงตลอดไป”

…

06:50 น. | สายพานรับกระเป๋า – Baggage Claim

สมาชิกคณะทัวร์ยืนเรียงกันข้างสายพาน
บางคนหาว บางคนหยิบมือถือ
แต่ดินสอยืนพิงไหล่ภัทร
แล้วพูดเบา ๆ แบบที่ไม่มีใครได้ยิน

“มึงจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมเลยไหมวะ?”

ภัทรไม่ตอบทันที
แต่จับมือนั้นแน่นขึ้นอีกนิด

“…กูไม่รู้ว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมไหม
แต่กูรู้ว่าหลังจากทริปนี้ กูไม่อยากอยู่โดยไม่มีมึงอีกแล้วว่ะ ดินสอ”

…

07:10 น. | กระเป๋าใบสุดท้ายมาถึง — และการเดินออกจาก Arrival Hall

ภาพจาก 20 วันค่อย ๆ ลอยย้อนเข้ามา
เสียงหัวเราะ เสียงเพลง เสียงทะเล
เสื้อผ้าในกระเป๋าที่เปื้อนทราย
ของฝากที่ยังไม่รู้จะให้ใคร
และกลิ่นตัวของใครบางคน…ที่ยังอยู่ในหัวใจ

…

“กูกลับมาถึงไทยแล้วนะ…”
ภัทรพูดเบา ๆ ข้างหูดินสอ

“อือ กูก็ด้วย”
ดินสอตอบ
ก่อนจะพูดต่อแบบไม่มองหน้าอีกฝ่าย

“แต่กูว่าหัวใจกู… ยังอยู่ที่ฝรั่งเศสกับมึงนั่นแหละ”

ภัทรหันมายิ้ม ก้มลงจูบหน้าผาก

“เดี๋ยวพากลับไปเอา…”

…

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 48 — แค่หันเก้าอี้เข้าหากัน เราก็เห็นหน้ากันชัดขึ้น

วันจันทร์ – หนึ่งสัปดาห์หลังกลับจากยุโรป

เช้าอันเงียบเหงา
เสียงนาฬิกาปลุกจากคนละมุมของกรุงเทพฯ
เตือนให้รู้ว่า วิมาน 20 วันจบลงแล้ว… แต่ชีวิตยังต้องไปต่อ

…

สำนักงานของภัทร – สตาร์ทอัปเทคฯ ชั้น 34 ย่านอโศก

ภัทรยืนหน้าโต๊ะประชุม
สไลด์เบื้องหลังคือโลโก้บริษัทใหม่ที่เพิ่งปิดดีลจากยุโรป
แต่ในใจกลับคิดถึงอย่างเดียว…

“เมื่อคืนดินสอนอนถึงกี่โมงวะ”

…

เสียงเลขาดังขึ้นขัดจังหวะ:
“คุณภัทรคะ ลูกค้าญี่ปุ่นขอเลื่อนประชุมเป็นบ่ายโมงนะคะ”

ภัทรพยักหน้า แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ:
“กูต้องโทรหามึงตอนเที่ยงให้ได้เลยนะ ดินสอ…”

…

อีกฝั่งของเมือง – สตูดิโอเล็ก ๆ ใกล้พระราม 9

ดินสอ นั่งหน้าจอ Mac Studio
เปิดไฟสีวอร์มในห้องที่มีแต่เสียงเพลงคลาสสิก
โปรเจกต์ออกแบบร้านกาแฟในลิสบอนอยู่ตรงหน้า
แต่มือขวากำลังวาดเส้นเดียววน ๆ ซ้ำ

ใจลอยไปที่คนตัวใหญ่ที่เคยนอนข้าง ๆ ทุกคืน

เสียงแจ้งเตือน LINE เด้งขึ้น:

ภัทร:
“กินข้าวยังมึง”

ดินสอยิ้มมุมปากเล็ก ๆ

ดินสอ:
“ข้าวสั่งแล้ว ยังไม่ได้เคี้ยว”
“มึงล่ะ”

…

กลางวันวันเดียวกัน – โทรศัพท์ดังขึ้น

ภัทร: “กูแค่โทรมาฟังเสียงว่ามึงยังอยู่ดี”
ดินสอ: “เมื่อคืนก็อยู่ดี… แค่นอนไม่มีคนกอดเท่านั้นเอง”

เสียงภัทรเงียบไปนิด
ก่อนจะพูดแบบคนที่เริ่มหัดฟัง

ภัทร:
“กูไม่ใช่คนพูดเก่งเรื่องพวกนี้ แต่… กูพยายามอยู่นะเว้ย
กูไม่อยากให้มึงเป็นคนหันเก้าอี้เข้ามาคนเดียวแล้วเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว”

…

ค่ำวันนั้น – ทั้งสองต่างอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
ในห้องที่เคยเงียบ… แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป

ดินสอเปิดโน้ตในไอแพด
เขียนหัวข้อไว้ว่า
“Project: บ้านหลังใหม่ของเรา (เผื่ออนาคต)”

…

ภัทรนั่งพิงเก้าอี้
มือถือสมุดวาดเล่น แล้ววาดภาพดินสอในเสื้อคลุมโรงแรม
เขียนไว้ใต้ภาพว่า
“สิ่งที่กูอยากตื่นมาเห็นทุกเช้า”

…

คืนนั้น ทั้งคู่ไม่ได้วิดีโอคอล
แค่ทิ้งข้อความไว้ก่อนนอน

ภัทร:
“วันนี้กูอาจยังไม่เก่งเรื่องความรัก แต่กูจะค่อย ๆ หัดไปพร้อมมึงนะ”

ดินสอ:
“แค่เก้าอี้หันเข้าหากัน… ถึงจะเหนื่อยบ้าง แต่กูก็ไม่อยากหันไปทางอื่นแล้วล่ะ”

…

ในความเงียบของห้องนอนทั้งสองฝั่ง
พระเอกกับนายเอกที่รักกันมานาน
ไม่ได้ต้องการอะไรหวือหวาอีก

แค่มี “ความพยายาม”
ในทุกวันธรรมดา
เพื่อให้วิมานของพวกเขา… ไม่ใช่แค่ที่พักใจ
แต่เป็นที่อยู่ที่มั่นคงตลอดไป

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 49 — คืนนั้นในคอนโดของเรา…ที่เคยไม่เหมือนเดิม

เวลา 20:15 น. | คอนโดห้อง 2602 ย่านสุขุมวิท

เสียงเปิดประตูดัง ติ๊ด เบา ๆ
ก่อนที่ประตูจะเปิดออก และคนสองคนจะยืนมองเข้าไปในห้องพัก
ห้องที่เคยนอนด้วยกันบ่อยมากในช่วงปีแรก ๆ ของความรัก
แต่ในช่วงปีหลัง ๆ… กลับห่างเหินกันโดยไม่มีคำพูด

ภัทรวางกระเป๋าลงช้า ๆ
เปิดไฟห้องนั่งเล่น
ไฟสีอุ่นส่องลงบนโซฟาสีเทาที่เคยเป็นที่โปรดของดินสอ

ดินสอเดินตามเข้ามา ไม่พูดอะไร
แค่ยืนเงียบ ๆ มองรอบห้อง
ที่เคยมีเสียงหัวเราะ… และเสียงทะเลาะ
บางมุมยังมีกล่องของขวัญที่ไม่ได้เปิด
และในครัว…มีช้อนที่ไม่เคยใช้

…

ภารกิจที่ 1 — ทำอาหารเย็นด้วยกัน

“วันนี้ไม่สั่งข้าวนะ” ภัทรพูด
“ลองทำด้วยกันดู กูก็อยากใช้ครัวซะที”

ดินสอพยักหน้า แต่ไม่ได้ปฏิเสธ
ทั้งคู่เริ่มหยิบของจากตู้เย็น
พบว่า…ของหมดอายุครึ่งตู้
ดินสอหัวเราะ: “คือพอมึงไม่อยู่ กูก็ไม่ได้มาบ่อย… แล้วตอนอยู่ก็ไม่เปิดตู้เย็นเลยไง”

ภัทรยิ้มแหย
“กูก็เหมือนกันว่ะ…”

…

สองคนเริ่มล้างผัก
แยกวัตถุดิบ
ต้มซุปง่าย ๆ
ผัดไข่กับข้าว
และระหว่างนั้น…

เสียงช้อนกระทบกระทะ
เสียงน้ำเดือด
เสียงหัวใจที่ค่อย ๆ เต้นสอดกันอีกครั้ง

…

ภารกิจที่ 2 — พับผ้าด้วยกัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จ
ตะกร้าผ้าเก่า ๆ ในห้องน้ำเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่ไม่ได้พับตั้งแต่ก่อนทริป

“เดี๋ยวช่วยพับหน่อยนะ กองนี้มันหลอนกูมาหลายเดือนแล้ว”
ภัทรว่า

ดินสอพับเสื้อเสร็จก็วางเรียงบนเตียง
“เสื้อมึงนี่ต้องพับยากกว่าชาวบ้านอีก แขนแม่งใหญ่เป็นตึก”

ภัทรหัวเราะ: “กูก็ต้องฟิตไว้เผื่อมีคนใช้แขนกูเป็นหมอนข้างอะดิ”

…

ภารกิจที่ 3 — นอนด้วยกันในห้องเดิม…ที่เคยไม่เหมือนเดิม

ทั้งคู่ขึ้นเตียง
ไฟหัวเตียงดับ
ในความมืด…ได้ยินแต่เสียงหายใจ และเสียงแอร์เบา ๆ

ดินสอ:
“ตอนนั้นที่เราทะเลาะกันบ่อย ๆ กูกลัวมานอนที่นี่นะ”
“กลัวเงียบ… กลัวมองหน้าแล้วไม่รู้จะคุยอะไร”

ภัทรตอบเบา ๆ:
“กูก็กลัวเหมือนกัน…
แต่ตอนนี้กูไม่กลัวแล้วว่ะ เพราะต่อให้ไม่รู้จะคุยอะไร กูก็อยากอยู่ข้างมึงมากกว่าอยู่คนเดียว”

…

มือข้างหนึ่งของดินสอค่อย ๆ เอื้อมมาจับมือภัทรใต้ผ้าห่ม

“คืนนี้เราไม่ต้องมีอะไรนะ…” ดินสอพูด
“แค่ได้นอนด้วยกัน…ก็พอ”

ภัทรบีบมือนั้นแน่นขึ้น

“พรุ่งนี้กูอาจยังเป็นคนที่พูดแรงบ้าง… ลืมฟังบ้าง…
แต่มึงจะเห็นว่ากูพยายามจริง ๆ”

…

ในความเงียบของห้องคอนโด
เตียงเดิม ผ้าห่มเดิม
แต่เสียงหัวใจ…ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

คืนนี้ไม่ใช่คืนโรแมนติกแบบยุโรป
แต่เป็นคืนที่ คนสองคนพยายามหันเก้าอี้เข้าหากันในบ้านของตัวเอง

และนั่น…มันยากกว่าแค่จูบกันเสียอีก

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 50 — เหนื่อยแค่ไหน ก็ยังอยากนั่งหันหน้ากับมึง

วันพุธ – สองสัปดาห์หลังกลับจากยุโรป

21:48 น. | คอนโดห้องเดิม — แต่เวลาคนละแบบ

ดินสอนั่งที่โต๊ะทำงาน
แบบร้านคาเฟ่ญี่ปุ่นที่ต้องส่งให้ลูกค้าคืนนี้
สายตาเริ่มพร่า
มือจับสไตลัสแน่น
คาเฟอีนหมดฤทธิ์ไปตั้งแต่หนึ่งทุ่ม

…

อีกฝั่งของห้อง — ภัทรนั่งโทร Zoom อยู่หน้าโน้ตบุ๊ก
ประชุมกับทีมฝั่ง Berlin ที่เพิ่งเปิดดีลใหม่
สีหน้าเริ่มเครียด เสียงเริ่มแข็ง
“แต่ถ้า delay เราก็ต้อง rescope ฟีเจอร์ทั้งหมดนะครับ ไม่งั้นทีม dev ฝั่งไทยจะรับไม่ทันแล้ว!”

…

ห้องทั้งห้องเงียบ
มีแต่เสียงพิมพ์ เสียงประชุม
และเสียงถอนหายใจสลับกันเบา ๆ

23:05 น. | ดินสอลุกจากโต๊ะ… มาหยุดตรงหน้าภัทร

“กูทำอาหารไว้นะ ไม่ต้องอุ่น กินได้เลย”

ภัทรหันมา:
“มึงยังไม่ได้นอนเลยเหรอ”

“ยัง… แต่กูรู้ว่ามึงก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน”

ภัทรถอนหายใจเบา ๆ
ก่อนจะดึงดินสอเข้ามากอดช้า ๆ
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังไม่ปิดคอม

“ขอบใจนะ… ถึงมึงจะไม่พูดอะไรก็เถอะ
แต่กูรู้ว่ามึงเหนื่อย… แล้วก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามอยู่ดี”

…

01:17 น. | ไฟในห้องดับ — เตียงเงียบ แต่หัวใจยังเต็ม

คืนนี้ไม่มีจูบ
ไม่มีแม้แต่บทสนทนายาว ๆ
แค่สองร่างนอนข้างกัน
ในท่าที่อาจจะเมื่อยหน่อย แต่รู้สึกปลอดภัย

…

เช้า — ตี 5:58 น. | เสียงนาฬิกาปลุกดัง

ดินสอสะลึมสะลือ ลุกไปก่อน

เดินไปปิดไฟห้องครัวที่ลืมไว้
หันมาเห็นภัทรยังนอนคว่ำหน้าอยู่
กล้ามแน่น ๆ พาดขวางหมอน
เสื้อหลุดไปครึ่งตัว

ดินสอยิ้มเบา ๆ แล้วพูดกับตัวเองในใจ

“ยังไม่ต้องเป็นวิมานใหญ่ก็ได้… แค่เป็นบ้านที่มีคนนี้อยู่ก็พอแล้วตอนนี้”

…

แม้ภารกิจจะเริ่มหนัก
แม้เวลาจะไม่เหมือนเดิม
แต่การหันหน้าเข้าหากันในทุกคืนก่อนนอน
มันกำลัง “เปลี่ยนชีวิต” ของคนสองคนทีละนิด

และใช่…
มันเหนื่อย
แต่มันยัง “ทนไหว”
เพราะเขารู้ว่า พรุ่งนี้จะยังตื่นมาแล้วเจออีกคนอยู่ตรงนี้เสมอ

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 51 — พอเราต่างเหนื่อย เราก็เริ่มมองกันไม่เหมือนเดิม

วันศุกร์ – สามสัปดาห์หลังกลับจากยุโรป

เสียงฝนตกกลางเมือง
ไฟรถติดยาวไปทั้งสุขุมวิท
กลิ่นกาแฟในห้องทำงานของดินสอหมดไปตั้งแต่บ่ายสาม
แต่โปรเจกต์ของลูกค้าใหม่จากฮ่องกงยังค้างอยู่ตรงหน้า
พร้อมเดดไลน์ที่เหลือเวลาอีกแค่ 28 ชั่วโมง

…

อีกด้าน — ภัทรกำลังนั่งคอลกับ VC จากเยอรมนีที่พูดอังกฤษสำเนียงเร็วปานจรวด
ระหว่างที่ทีม dev กำลังถามเขาเรื่องฟีเจอร์ที่เพิ่งถูกสั่งแก้
แต่เขาก็ยังไม่ทันประชุมสรุป
ลูกน้องรอ
นักลงทุนรอ
แต่สิ่งที่เขาคิดถึงกลับเป็นข้อความจากดินสอที่เขายังไม่ได้ตอบตั้งแต่เที่ยง

…

21:00 น. | คอนโด — เสียงประตูเปิดแบบไร้พลัง

ดินสอนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว
บนโต๊ะมีอาหารที่เย็นชืด
มีแค่เทียนเล่มเล็ก ๆ ที่ดับไปนานแล้ว

ภัทรเปิดประตูเข้ามา เสื้อเปียกครึ่งตัว หอบแฟ้มกับกระเป๋าโน้ตบุ๊ก

ดินสอลุกขึ้น
“กูก็แค่… อยากกินข้าวพร้อมมึงบ้าง”

ภัทรถอดรองเท้าเสียงดัง
โยนกระเป๋าลงโต๊ะ
“กูก็อยากเหมือนกัน! แต่งานมันไม่ใช่แค่เดินออกมาแล้วจบ!”

…

ความเงียบอึดอัดเข้าปกคลุมห้องทั้งห้อง
มีแค่เสียงฝนที่กระทบกระจก

ดินสอ (เสียงนิ่ง แต่ตาเริ่มแดง):
“กูรู้ว่ามึงเหนื่อย… แต่กูเหนื่อยเหมือนกัน
กูไม่ใช่แค่คนที่รอมึงกลับบ้านนะภัทร
กูก็มีงาน กูก็มีชีวิต…”

…

ภัทรนิ่งไปแป๊บ
แล้วหลุดพูดออกมาทั้งที่ไม่ควรพูด

“มึงก็แค่ฟรีแลนซ์… เลือกเวลางานเองได้ มึงไม่เข้าใจหรอกว่ามันต้องแบกทั้งบริษัทมันเป็นยังไง!”

…

เงียบ…
แค่ไม่ถึง 2 วินาที
แต่มันเหมือนระเบิดอีกลูกที่ตกลงกลางโต๊ะกินข้าว

ดินสอพูดแค่ว่า:
“…โอเค”

ก่อนจะลุกไปหยิบจานทั้งหมดในห้องครัว
แล้วปิดประตูห้องเบา ๆ แบบคนที่ไม่ต้องการทะเลาะอีก

…

ภัทรยืนอยู่กลางห้องคนเดียว
เหงื่อซึมที่หลัง
น้ำฝนเกาะตามตัว
แต่หัวใจเย็นเยียบกว่าทุกวัน

เขารู้ทันทีว่า…
เขาไม่ได้แค่เหนื่อย
แต่เขาเริ่มทำให้ “คนที่เขารักที่สุด” เหนื่อยกับเขาไปด้วย

…

คืนนั้น — ไม่มีบทสนทนาอีก

ดินสอหลับข้างนอก
ภัทรหลับในห้อง
เตียงว่างครึ่งหนึ่ง
ไฟหัวเตียงเปิดไว้ แต่ไม่มีใครนอนอ่านหนังสือ

…

บางทีการหันเก้าอี้เข้าหากัน…
มันไม่ยากเท่าการ นั่งเงียบ ๆ แล้วฟังกันให้จบ

คืนนี้ยังไม่มีใครพูดว่าเลิก
แต่อีกก้าวหนึ่ง… มันอาจไม่กลับมาเหมือนเดิม

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 52 — เพราะมึงเงียบ กูเลยไม่กล้าพูด

วันอังคาร — สี่สัปดาห์หลังกลับจากยุโรป

06:42 น. | คอนโด

ดินสอลุกจากโซฟา
ขอบตาคล้ำ เบ้าตาลึก
เดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่หันไปมองเตียง
เตียงที่ตอนนี้ว่างเปล่า เพราะภัทรตื่นไปตั้งแต่ตีห้า

ไม่ใช่เพราะต้องรีบไปประชุม
แต่เพราะไม่อยากอยู่ให้ใครเห็นว่าตัวเอง นั่งอยู่ในห้องเดียวกับความเงียบที่ตัวเองสร้าง

…

สายวันเดียวกัน — สองที่ สองจังหวะ

ภัทรนั่งฟังพรีเซนต์จากทีมในห้องประชุม
แต่ในหัวกลับไม่จดอะไรเลย
เอาแต่มองโทรศัพท์ที่ยังไม่เด้งข้อความจากคนที่เคยนั่งกินมื้อเย็นด้วยกันทุกคืน

…

ดินสอออกไปดูไซต์งานกับลูกค้า
ยิ้มให้คนรอบข้าง
ทำงานละเอียด
แต่พอใครถามว่า “แฟนเป็นไงบ้าง”
ก็ได้แค่ยิ้มและบอกว่า “ยุ่งกันทั้งคู่ครับ”

…

วันพฤหัสบดี — ห้าวันโดยไม่มีคำว่า “ฝันดี”

ห้องครัวเงียบ
โต๊ะกินข้าวไม่มีอาหาร
เครื่องชงกาแฟไม่ได้ถูกแตะ
โซฟาที่เคยนั่งกอดกัน… ตอนนี้ห่างกันสองที่นั่ง
เหมือนทุกอย่างพยายามบอกว่า “เรากลับมาอยู่คนเดียวแล้วนะ”

…

คืนวันศุกร์ — ฝนตก

22:47 น. | คอนโด

ภัทรกลับถึงห้อง
เปิดประตูเข้าไป… เห็นดินสอนั่งตาแดงอยู่ที่โต๊ะทำงาน
ไม่ได้ร้องไห้
แค่เหมือนคนที่อดนอนมาหลายคืน และ “ไม่รู้จะสู้เพื่ออะไรแล้ว”

…

ภัทรวางกระเป๋าเบา ๆ
เดินเข้าไปหยุดที่ปลายโต๊ะ
แต่ไม่พูดอะไร
แค่มองคนที่เขารักที่สุด… เหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่กล้าทัก

ดินสอเงยหน้าขึ้นมา

เสียงแหบ ๆ
ช้า… และชัด

“มึงอยากเลิกกับกูไหม”

…

ภัทรไม่ตอบทันที
เพราะใจเขา…เจ็บเกินกว่าจะตอบอะไรได้ในตอนนี้

เขารู้ดี
ว่าทุกอย่างไม่ได้พังเพราะใครคนเดียว
แต่เพราะทั้งสองคน…ต่างพยายามจนล้า
แล้วไม่มีใคร “ยอมพูดก่อน” ว่าตัวเองเหนื่อยแค่ไหน

…

ดินสอลุกขึ้น
หยิบกระเป๋าสะพายใบเล็ก
“คืนนี้กูไปนอนบ้านเจนนะ”

ภัทรยังนิ่ง
แค่กลืนน้ำลาย
แต่ยังไม่พูดออกไปสักคำ

…

ประตูปิดลงเบา ๆ

ไม่ดัง
แต่ดังกว่าฝนทั้งเมืองที่กำลังตกอยู่

…

คืนนี้ภัทรนอนคนเดียว
ไม่มีแม้แต่ข้อความว่า “ฝันดี”
ไม่มีเสียงแปรงฟันในห้องน้ำ
ไม่มีรอยยับของผ้านวมฝั่งขวา

มีแค่เงา…
และคำถามในใจที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

“หรือมึงจะหันเก้าอี้หนีจากกูจริง ๆ แล้ววะ”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 53 — ยิ่งไม่พูด…ยิ่งดังในใจ

วันอาทิตย์ – ร้านอาหารไทยริมแม่น้ำเจ้าพระยา

แก๊งค์ 500 ชาตินัดรวมตัวกันอีกครั้ง
ครั้งนี้ไม่มีประเทศ ไม่มีไฟลท์ ไม่มีกระเป๋าลาก
แต่มีโต๊ะกลมยาว
กับจานอาหารไทยร้อน ๆ วางอยู่ตรงกลาง
เสียงหัวเราะกลับมาอีกครั้ง…

พี่แม็กซ์:
“เฮ้ย ไอ้ภัทร ไอ้ดินสอ มานั่งใกล้กันดิ นั่งห่างกันขนาดนี้ ใครจะกล้ามองรูปคู่!”

โอ๊ต:
“หรือวันนี้ใครตด กลัวอีกคนได้กลิ่นวะ!”

ทุกคนหัวเราะ
แต่สองคนนั้น…ยิ้มแบบไม่เต็มหน้า

…

ดินสอนั่งข้างเจน
ไม่แตะโทรศัพท์
ไม่พูดเยอะ
หัวเราะตามมุกคนอื่นแบบฝืน ๆ

ภัทรนั่งตรงข้าม
คุยกับพี่โตเรื่องบริษัท
แต่หางตายังแอบเหลือบมองอีกฝั่งตลอด

…

เจน (กระซิบเบา ๆ ข้างหูดินสอ):
“มึงโอเคจริง ๆ เหรอ”

ดินสอไม่ได้ตอบทันที
แค่นั่งเขี่ยข้าวในจาน

“แค่กินข้าวให้จบก็พอแล้ววันนี้ กูยังไม่อยากพูดอะไร”

…

คุณเอิร์ธกับคุณต่ายแอบมองกันเงียบ ๆ
เหมือนรู้สึกได้ว่า
สายตาสองคนที่เคยมองกันอย่าง “ผูกพัน”
วันนี้มัน “ห่าง”
เหมือนคนที่ยังรัก แต่ไม่กล้าสบตา

…

ป้าอุ๊ถามตรง ๆ ขณะตักต้มยำกุ้ง:
“เฮ้ย! หรือทะเลาะกันจริงจังวะเนี่ย? เดี๋ยวนี้ไม่แกล้งกันให้หมั่นไส้เลย”

ภัทรเงียบ
ดินสอก้มหน้า

พี่ดาช่วยเบี่ยงบรรยากาศ:
“กินก่อน ๆ เดี๋ยวของหวานละลาย!”

…

แต่ความเงียบก็ละลายยากกว่าข้าวเหนียวมะม่วงเสียอีก

…

หลังมื้ออาหาร – ช่วงยืนถ่ายรูปรวม

ทุกคนขยับมาเรียง
เจนจับแขนดินสอ ดันเบา ๆ ให้ยืนใกล้ภัทร

ดินสอ (เสียงเบา):
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง…”

ภัทรขยับกล้ามเนื้อหน้าไม่ทัน หัวใจหวิว ๆ ชั่วครู่หนึ่ง

…

เจนกระซิบให้ภัทรตอนที่คนอื่นแยกย้าย:
“เมื่อคืนดินนอนที่บ้านกูนะ…”

ภัทรชะงัก

เจนพูดต่อ
“กูไม่รู้ว่าพวกมึงจะรอดมั้ย
แต่ที่แน่ ๆ ถ้ามึงไม่เริ่มพูดก่อน… คนอย่างดินสอจะยอมถอยจนหายไปจากชีวิตมึงเลยก็ได้”

…

คืนนั้น — กลับถึงคอนโด

ห้องยังคงเหมือนเดิม
แต่รู้สึกแปลกกว่าตอนอยู่ยุโรปคนละประเทศเสียอีก

ภัทรนั่งลงบนโซฟา มองไปที่เก้าอี้ตรงข้าม

คิดถึงคำที่ดินสอเคยพูดไว้ที่ริมทะเลสาบลูกาโน

“ถ้าเราอยากให้เก้าอี้หันเข้าหากัน… คนหนึ่งต้องเริ่มก่อน”

…

คืนนี้…
ยังไม่มีใครเริ่ม
แต่ในใจของภัทร… เริ่มรู้แล้วว่า
เขาคือคนที่ต้องหันเก้าอี้ก่อน

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 54 — จุดที่เสียงในหัวเริ่มดังกว่าเสียงของกันและกัน

[ครึ่งแรก] | อุปสรรคที่หนักกว่าทุกครั้ง

วันพฤหัสบดี – ต้นเดือนถัดมา

08:45 น. | ห้องประชุม

ภัทรกำลังยืนพรีเซนต์ดีลระดับประเทศให้กับผู้ถือหุ้น
ลูกน้องส่งสไลด์ผิด
เสียงไมค์ช็อต
คิ้วภัทรกระตุก
และในห้อง ไม่มีชื่อของคนคนหนึ่งที่เขาอยากเห็นแววตาช่วยใจเย็นเลยแม้แต่นิด

…

เวลาเดียวกัน — สตูดิโอดินสอ

ลูกค้าญี่ปุ่นบินตรงมารีวิวโปรเจกต์
โมเดลหลักพังตอนขน
ระบบแสงที่จัดไว้ล้มไม่ตรงคิว
และช่วงสุดท้าย ลูกค้าบอกว่า “แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราคุยกันไว้ตั้งแต่ต้น”

ดินสอกลืนน้ำลาย ฝืนยิ้ม — แต่ในใจมันเหมือนพังทั้งสตูดิโอ

…

คืนนั้น ทั้งคู่กลับถึงคอนโดพร้อมกัน

ต่างคนต่างหน้าเหนื่อย
ต่างคนต่างอยากให้ใครสักคนถามว่า “วันนี้เป็นไงบ้าง”

แต่…
ไม่มีใครเริ่มพูดก่อน

ภัทรถอดสูทเงียบ ๆ แล้วเข้าห้องน้ำ
ดินสอวางกระเป๋าเบา ๆ แล้วเดินเข้าห้องครัว

มื้อเย็น — ต่างคนต่างกิน
บนโต๊ะเดียวกัน
แต่ไม่มีบทสนทนา

…

[ครึ่งหลัง] | จุดที่ใจเริ่มไม่ไว้ใจกัน

วันเสาร์ — สองวันหลังจากนั้น

ดินสอออกไปทำงานนอกไซต์แต่เช้า
ไม่บอกภัทรล่วงหน้า
กลับมาเกือบเที่ยงคืน
มีเพียงข้อความสั้น ๆ:

“วันนี้มีงานเลื่อนตอนเย็น ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะ”

ภัทรอ่านข้อความนั้น
แล้วเปิด IG
เห็นสตอรี่ของผู้จัดการโปรเจกต์ลูกค้าดินสอ
ที่แท็ก @dinsorinterior
พร้อมแคปชั่นว่า
“Great dinner with the most talented designer in town!”

…

ดินสอกลับมาถึงห้อง — เห็นภัทรนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา

ไม่มีทีวี
ไม่มีเพลง
แค่เงียบ
…และเย็น

ภัทรถามเสียงนิ่ง ๆ:
“วันนี้งานเย็น… หรือดินเนอร์กับลูกค้า”

ดินสอชะงักไปครู่หนึ่ง
“ก็… ลูกค้านั่นแหละ เขาเลื่อนเวลามาเจอกันตอนค่ำ”

ภัทรไม่ตอบ

แต่เสียงในหัวของเขาตะโกนว่า

“แล้วทำไมมึงไม่บอกกู”
“หรือเพราะมึงไม่อยากให้กูรู้”

…

อีกด้าน — ดินสอกลับเข้าห้องน้ำ
เปิดโทรศัพท์ดูสตอรี่ของภัทรที่เพิ่งโพสต์
ภาพในออฟฟิศ… แต่มีคนแท็กชื่อ “พลอย” ผู้ช่วยที่เคยชอบภัทรอยู่เงียบ ๆ

“เหนื่อย แต่ได้กำลังใจจากทีมเสมอ”

…

ดินสอไม่ได้พูดอะไร

แต่เสียงในหัวของเขาเริ่มถามว่า

“หรือกูเริ่มไม่ใช่กำลังใจของมึงแล้วจริง ๆ”

…

คืนนั้น — นอนบนเตียงเดียวกัน
แต่ใจห่างกันไกลจนเหมือนคนละบ้าน

มือไม่ได้แตะกัน
ขาก็ไม่เกี่ยว
และฝันก็ไม่ซ้อนกันอีกแล้ว

…

ดินสอหันหลังให้ภัทร
กระซิบกับตัวเองในใจ

“เราหันเก้าอี้เข้าหากันมาตั้งไกล…
แต่ตอนนี้… เหมือนมึงเริ่มลุกออกจากเก้าอี้นั่นแล้ว”

…

ภัทรมองแผ่นหลังของดินสอในความมืด
แล้วถามเบา ๆ กับตัวเอง

“ถ้ามึงไม่ไว้ใจกูอีกแล้ว…
กูยังมีสิทธิ์ไหม ที่จะหันกลับไปเจอมึงอีกครั้ง”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 55 — มึงไม่รู้เลยเหรอ ว่ากูไม่ได้อยากเลิก

วันอาทิตย์ – 2 เดือนหลังกลับจากยุโรป

18:47 น. | คอนโด

เสียงน้ำจากฝักบัวหยุดลง
ภัทรเดินออกมาพันผ้าเช็ดตัว
มองไปที่โซฟา — ไม่มีใคร
โต๊ะกินข้าว — ไม่มีมื้อเย็น
เตียง — ผ้าปูตึงเหมือนไม่มีใครได้นอนด้วยเลยเมื่อคืน

ภัทรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์หา

“มึงอยู่ไหน”

ไม่มี seen
ไม่มี typing

…

22:15 น. | ประตูเปิด

ดินสอกลับเข้ามา
สีหน้าเหนื่อย
มือหิ้วแบบฟอร์มลูกค้า
ไม่ได้ซื้ออะไรให้ภัทรเลย

…

ภัทร (เสียงนิ่ง):
“กูถามว่ามึงอยู่ไหน”

ดินสอ (ไม่มองหน้า):
“ไปดูไซต์… ลูกค้าให้เปลี่ยนดีไซน์เกือบหมด”

ภัทรเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิมนิดเดียว
“กูรอข้าวเย็นจนสองทุ่ม… มึงแม้แต่จะบอกกูก็ไม่บอก”

ดินสอหันมา สีหน้าอ่อนล้า:
“มึงก็ไม่ได้ถามกู”

ภัทรพูดเสียงแข็งขึ้น:
“กูต้องถามทุกอย่างเหรอวะ ถึงจะได้อยู่ในชีวิตมึงน่ะ!”

…

ดินสอวางแฟ้มลงโต๊ะ เสียงดังพอให้คนข้างห้องสะดุ้ง

“เพราะมึงแม่งคิดว่าทุกอย่างมันต้องเท่ากันเป๊ะ ๆ ไง
มึงเคยคิดมั้ย ว่ากูเหนื่อยเหมือนกัน!
แต่มึงก็ยังเอาความรู้สึกมึงเป็นศูนย์กลางอยู่ดี!”

…

ภัทรนิ่ง… แล้วพูดช้า ๆ

“ถ้ามึงเหนื่อยขนาดนั้น…
ก็ไม่ต้องฝืนอยู่กับกูก็ได้”

…

ห้องเงียบสนิท — เหลือแค่เสียงหัวใจของสองคนที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ดินสอพูดคำที่ภัทรไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากคนนี้เลย

“งั้น… ถ้าเราจะเลิกกัน มันคงดีกว่านี้เนอะ”

…

ภัทร (เสียงเบา):
“มึงเอาจริงเหรอ…”

ดินสอพยักหน้า — ทั้งที่มือสั่น

“ใช่… เพราะอยู่แบบนี้กูก็ไม่รู้ว่ากูยังมีความสุขอยู่รึเปล่า”

…

ภัทรพูดแผ่วลง:
“แล้วมึงรู้มั้ย… ว่ากูยังรักมึงขนาดไหน”

ดินสอก้มหน้า:
“กูรู้… แต่บางทีมันก็ไม่พอว่ะ”

…

คืนนั้น ไม่มีใครนอนหลับเลย

ดินสอหลับตาในห้องทำงาน
ภัทรนอนมองเพดานบนเตียง
แต่สิ่งที่อยู่ในใจทั้งสองคนตรงกันคือคำเดียว…

“กูไม่ได้อยากเลิก… แต่กูก็ไม่รู้จะรักษามึงไว้ยังไงแล้ว”

…

และนั่น…คือวินาทีที่เก้าอี้สองตัว
หันออกจากกันชัด ๆ เป็นครั้งแรก

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 56 — วางแผนซ่อมวิมาน ในวันที่สองคนนั้นไม่กล้ามองตากัน

บ่ายวันเสาร์ – ร้านอาหารเรือนริมสวนของป้าอุ๊

โต๊ะยาวในเรือนไทยไม้สัก
บรรยากาศร่มรื่น กลิ่นดอกโมก ลมพัดเอื่อย
แก๊งค์ 500 ชาติรวมตัวกันครบ 13 คน
โดยมีเจนยืนพิงเสา หายใจลึก ก่อนจะพูดออกมาแบบไม่อ้อม

เจน:
“กูว่าคราวนี้…มันไม่ใช่งอนกันธรรมดาแล้วว่ะ”

พี่แม็กซ์:
“มึงพูดจริงเหรอ… ไม่ใช่แค่งอละลายในอ่างแบบตอน Lucerne นะ?”

เจนพยักหน้า:
“ไม่จบที่อ่างแน่นอนค่ะพี่ ภัทรมันเงียบ ดินสอไม่กลับคอนโด
กูอยู่กับดินสอมาเกือบสองอาทิตย์ กูเห็นแล้วว่ามันพังไปข้างในจริง ๆ”

…

คุณเอิร์ธ (เสียงนิ่ง):
“มันเป็นแบบที่เราคิดไว้จริง ๆ…”
“เราตามดูสองคนนี้มาตลอด กลัวว่าสักวัน…ความโรแมนติกจะไม่พอ”

ป้าอุ๊:
“เขารักกันนะ แต่เวลาเหนื่อย มันก็มักเผลอหันหลังให้กันก่อนพูดอะไรดี ๆ กันเสมอ”

…

เจ๊พลอย (เสียงแหลมขึ้น):
“แล้วที่ว่าพลอยในไอจีภัทรน่ะ…ไม่ใช่กูนะเว้ย! คนละพลอย!
คนนี้ชื่อพลอยพราวอะไรก็ไม่รู้! อย่าหมั่นไส้กูผิดคน!”

โอ๊ตกับพีท:
“ขำไม่ออกเลยเจ๊ แต่ดีละที่เคลียร์ไว้ก่อน เดี๋ยวเราจะจัดหนักผิดตัว”

…

ลุงก้องลูบเคราแล้วพยักหน้า:
“ในเมื่อเด็กมันไม่กล้าคุยกันตรง ๆ… งั้นเราต้องสร้าง ‘พื้นที่ปลอดภัย’ ให้มันสองคนได้เริ่มใหม่”

พี่โต (ยิ้มมุมปาก):
“ให้กลับไปนั่งหน้าเครื่องบิน Business Class แล้วซับน้ำตาให้กันเหรอครับลุง?”

พี่ดา:
“เฮียอย่ากวน — แต่พูดถูกนะ ต้องหาวิธีให้เค้าสองคนเจอ ‘เหตุการณ์ร่วม’ อีกครั้ง
เพราะมันเป็นอย่างนั้นเสมอ… เวลาได้ออกเดินทางด้วยกัน พวกเขาจะกลับมาจับมือกันทุกครั้ง”

…

เจนวางแผนจริงจัง:
“งั้นเราวางแผนเลยดีมั้ย”

พี่แป๋ว:
“เอาสิ อย่ามัวช้า เดี๋ยวใจใครจะหลุดจากกันจริง ๆ”

เจน:
“เราจะจัด ‘ทริปวันเดียวในไทย’ แล้วทำทีว่าแค่รวมตัวกัน
แต่จะ ‘ดีไซน์สถานการณ์’ ให้สองคนนี้ต้องได้ใช้เวลาเงียบ ๆ ด้วยกันบ้าง
แบบไม่บีบบังคับ ไม่จับยัด แต่อยู่ในสถานที่ที่เคยมีความทรงจำดี ๆ”

…

คุณต่ายเสนอ:
“อย่างเช่น… เขาใหญ่ที่เคยไปวิ่งมาราธอนด้วยกันตอนมหาลัย?”

คุณเอิร์ธยิ้ม:
“ดีมากค่ะ เราเก็บบรรยากาศตอนนั้นไว้หมดเลย รูปยังอยู่ครบ”

…

เจนปิดท้าย:
“และถ้าสองคนนี้ยังไม่พูดอะไรออกมา…
แผนที่สองคือ ‘วางระเบิดความทรงจำ’ ด้วยบางอย่างที่มีค่าเฉพาะพวกเขาเท่านั้น”

พี่โตพยักหน้า:
“ของที่ภัทรเคยเก็บไว้ตั้งแต่วันแรกที่ดินสอเช็ดเหงื่อให้มันหลังวิ่ง…
ผ้าผืนนั้นยังอยู่ที่บ้านกู…”

…

ทุกคนหันมองกัน — แล้วพยักหน้าพร้อมกัน

เจ๊พลอย (สรุป):
“โอเคค่ะ ทีนี้พวกเราจะไม่ปล่อยให้วิมานมันหายไปเฉย ๆ
เพราะคนสองคนยังรักกันอยู่… แต่ดันไม่กล้ารักให้สุด”

…

แผนแรกเริ่มคืนนี้ — นัดรวมตัว “บังเอิญ” ทริปเขาใหญ่ 1 คืน
และภายในคืนนั้น…
ต้องมีใครสักคน “พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 57 — ไม่มาตามนัด…แต่ใจยังรออยู่ดี

วันเสาร์ – 08:40 น. | หน้าร้านกาแฟกลางเขาใหญ่

สายลมอ่อน ๆ ปะทะผิว
แสงแดดช่วงเช้าไม่ได้ร้อนแรง
โต๊ะไม้ยาวใต้ต้นก้ามปูมีเครื่องดื่ม 13 แก้ววางเรียงกัน
สมาชิกแก๊งค์ 500 ชาติทยอยกันมาครบทุกคน… ยกเว้นภัทร

…

ดินสอนั่งอยู่ริมสุดของโต๊ะ
จิบชาเขียวเย็นเงียบ ๆ
สีหน้าไม่ได้เศร้า… แต่แววตาดูไม่แน่ใจ ว่า “เขาควรรู้สึกยังไงดี”

เจนเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ พูดนิ่ม ๆ:
“ขอโทษนะ… พี่ภัทรติดประชุมด่วนที่บริษัท ต้องบินไปสิงคโปร์วันนี้”

ดินสอพยักหน้าเบา ๆ:
“อือ… กูไม่เป็นไร”

…

โอ๊ตกับพีท:
“เอ้อออ งั้นวันนี้ถือเป็นวันพักใจของพวกเราเนอะ
ใครมีอะไรเครียด เอาไปโยนลงน้ำตกกัน!”

เจ๊พลอยเสริม:
“ยกเว้นความรักนะลูก แค่เปียกมันไม่พอ!”

…

เสียงหัวเราะดังเบา ๆ ที่โต๊ะ
แต่ดินสอเงียบ
แววตาเหมือนคนที่เพิ่งเดินผ่านบ้านที่ไม่มีใครเปิดไฟไว้ให้

…

14:30 น. | เส้นทางเดินป่าระยะสั้น

ทุกคนเดินขึ้นเนินไปน้ำตกเล็ก ๆ
คุณเอิร์ธกับคุณต่ายแกล้งลื่นตกบ่อ
พี่โตหยิบใบไม้มาแปะหัวลุงก้อง
เจนยื่นผ้าเย็นให้ดินสอแล้วถามว่า

“มึงแน่ใจนะ ว่ามึงโอเคจริง ๆ”

ดินสอยิ้มบาง:
“กูแค่เริ่มทำใจว่า… บางทีความรักมันไม่ได้หายไป
แต่มันอาจไม่ใช่เวลาเดียวกันอีกแล้วก็ได้”

…

17:45 น. | จุดชมวิวบนเขา

พระอาทิตย์กำลังจะตก
สีฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นส้ม
กล้องโพลารอยด์ถูกหยิบออกมาทีละตัว
แต่ไม่มีรูปคู่ของภัทรกับดินสอเกิดขึ้นในกล้องเลย

พี่ดา (พูดเบา ๆ กับป้าอุ๊):
“ฉันเห็นดินสอยืนคนเดียวแล้วใจมันหวิวแปลก ๆ”
ป้าอุ๊:
“เด็กคนนี้…เค้ารักเงียบ ๆ แต่ลึกมาก ถ้าเค้าถอย…เค้าถอยไม่หันกลับเลยนะ”

…

ดินสอหยิบกล้องมือถือขึ้นมา
ถ่ายภาพวิว
ก่อนจะเผลอมองข้าง ๆ
ที่…ว่างเปล่า

“ที่วางตรงนี้…มันเคยมีมึงยืนอยู่เสมอ”

…

คืนนั้น – 22:10 น. | ห้องพักเดี่ยวของดินสอ

ห้องขนาดเล็ก วิวภูเขา
เงียบ
สบาย
แต่เปล่า

ดินสอเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าเจอเสื้อฮู้ดตัวหนึ่ง — ของภัทร

ที่เขาหยิบมาผิด โดยไม่รู้ตัว
เสื้อนั้น…ยังมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มประจำของอีกฝ่ายอยู่จาง ๆ

…

ดินสอพึมพำเบา ๆ กับเสื้อตัวนั้น:
“มึงแม่ง…ยังตามกูมาทุกที่
แต่กูเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าสุดท้ายเราจะเดินไปด้วยกันได้จริงไหม”

…

เขานอนกอดเสื้อนั้นทั้งคืน
ไม่ได้ร้องไห้
ไม่ได้เสียใจ
แต่ใจ…ว่างเปล่ามากกว่าที่เคยเป็น

และนั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 58 — กูยังอยู่ตรงนี้…มึงแค่หันมามองก็พอ

คืนวันเสาร์ – 01:17 น. | ห้องพักดินสอ | เขาใหญ่

เสียงฝนตกเบา ๆ เริ่มดังขึ้น
กลิ่นดินชื้นและกลิ่นไม้ในห้องพักอวลไปทั่ว
ไฟหัวเตียงสลัว
ดินสอกอดเสื้อฮู้ดของภัทรแน่นขณะหลับตา — แต่ไม่หลับ

ทันใดนั้น… เสียงประตูหน้าห้องเคาะเบา ๆ

ก๊อก ก๊อก

…

ดินสอขมวดคิ้ว
ลุกขึ้นช้า ๆ
มองนาฬิกา
ตีหนึ่งสิบเจ็ด — ใครจะมา

เปิดประตูอย่างระวัง
แล้วทันทีที่ประตูแง้ม…

เขาเห็นภัทรยืนเปียกฝนอยู่หน้าห้อง — เสื้อยืดแนบตัว ผมเปียก หน้าเหนื่อย

ดินสอเบิกตาโพลง
ไม่ได้พูดอะไร
แต่ในหัวมันดังไปหมด

“มึงมาได้ยังไง…”

ภัทรหอบหายใจเล็กน้อย ก่อนพูดแค่คำเดียว

“คิดถึง”

…

ไม่มีเสียงตอบกลับ
มีแค่ฝ่ามือของดินสอที่ค่อย ๆ ขยับ… แล้วเปิดประตูให้กว้างขึ้นอีกนิด

ภัทรเดินเข้ามาในห้องช้า ๆ

เสียงฝนข้างนอกยังดัง
แต่เสียงในใจของทั้งสองคน… ดังยิ่งกว่า

…

ภัทรวางกระเป๋าเปียกไว้ที่มุมห้อง
ดินสอเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้

ไม่มีบทสนทนา
แต่ในแววตา…เต็มไปด้วยคำพูดที่ยังไม่กล้าพูด

…

ภัทรเช็ดหัวตัวเองเงียบ ๆ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ

“ตอนที่เครื่องลง กูโทรหามึง…แต่ไม่ติด
เจนก็ไม่รับ
กูเลยถามพี่โต แล้วขับรถมาต่อเลย
กูแค่…ไม่อยากให้ทริปนี้จบลงโดยที่เราไม่ได้เจอกันเลย”

…

ดินสอนั่งลงช้า ๆ บนเตียงอีกฝั่ง

เสียงเบากว่าเสียงฝน:
“มึงมาเพราะคิดถึง… หรือเพราะรู้สึกผิด”

ภัทรเงียบไปอึดใจหนึ่ง

ก่อนจะเดินเข้ามานั่งตรงหน้า
กุมมืออีกฝ่ายไว้ แล้วพูดชัด ๆ

“กูมาเพราะมึงยังสำคัญ
สำคัญพอที่กูไม่อยากเสี่ยงให้มึงหายไป”

…

ดินสอไม่พูดอะไร
แต่กำมือภัทรแน่นขึ้น
น้ำตาซึมที่ขอบตาโดยไม่รู้ตัว

…

03:03 น. | มุมเงียบของรีสอร์ต | ห้องลับที่พี่โตจองไว้เผื่อ

เจนเดินไปกระซิบพี่โต:
“แผนยังไม่ล่มนะพี่… แค่มันกลับมาตอนที่เราไม่ได้วางไว้”

พี่โตยิ้มมุมปาก:
“งั้นเริ่มแผนสองเลย… ก่อนที่เด็กสองคนนี้จะตัดสินใจจากกันจริง ๆ”

…

เช้าวันพรุ่งนี้ — สมาชิก 500 ชาติทุกคนจะทำเป็น “ไม่รู้ว่าเมื่อคืนภัทรมา”

แต่จะ วางฉาก วางบท วางความทรงจำเก่า
ไว้ตามมุมต่าง ๆ ของรีสอร์ต
เพื่อให้ทั้งสองคน…เจอความรู้สึกเดิมอีกครั้ง
ไม่ใช่จากคำพูด
แต่จาก “สิ่งเล็ก ๆ” ที่เคยมีแค่สองคนเท่านั้นที่เข้าใจ

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 59 — แค่เดินข้างกันแบบวันแรก…หัวใจก็เริ่มหันกลับมา

07:42 น. | เขาใหญ่ – ห้องพัก

เสียงนกร้องเบา ๆ
สายหมอกเกาะกระจกหน้าต่าง
แสงอ่อนยามเช้าสาดเข้าในห้อง
ภัทรนอนตะแคงข้าง มองคนตัวขาวที่ยังหลับอยู่เงียบ ๆ

มือของดินสอ…วางพาดบนแขนเขาแบบไม่รู้ตัว

ภัทรไม่ได้ปลุก
แค่มอง และยิ้มจาง ๆ

“มึงยังเหมือนเดิมเลยว่ะ…
แค่มึงไม่รู้ว่า กูยังอยากเป็นบ้านของมึงอยู่”

…

08:15 น. | ลานอาหารเช้ากลางสวน

ทุกคนมาถึงพร้อมกัน
เจ๊พลอยเห็นภัทรกับดินสอเดินมาด้วยกัน แต่ทำเนียนหันไปพูดกับโอ๊ต

เจนกระซิบพี่โต:
“มากันละพี่… ดินสอหน้านิ่ง แต่หูแดงว่ะ”

พี่โต (หัวเราะ):
“เริ่มแผนได้แล้วลูกพี่…”

…

โต๊ะอาหารเช้าเป็นแนวยาว
มีมุมเบเกอรี่เล็ก ๆ กลางสวน
ตรงกลางโต๊ะ มีแผ่นโน้ตเขียนว่า:

“เช้านี้ใครอยากตักโจ๊ก ต้องมาต่อคิวเองนะจ๊ะ ใครเคยไปวิ่ง half marathon จะรู้ดี”

ดินสอชะงักเล็กน้อย

เพราะครั้งหนึ่ง
…ภัทรเคยบ่นว่า
“ที่มึงรอมึงเช็ดเหงื่อให้กูตอนนั้นเพราะอยากตักโจ๊กก่อนใช่มั้ย”

…

คุณเอิร์ธหยิบกล้องโพลารอยด์ขึ้นมา:
“เรามีเกม Morning Memory ค่ะ! ทุกคนต้องหาของในสวนที่มีแปะโน้ตไว้
แล้วถ่ายรูปคู่กับมัน พร้อมคำอธิบายว่า…
‘ของชิ้นนี้ทำให้นึกถึงอะไรในทริปยุโรป’”

ลุงก้อง:
“ใครไม่ยอมเล่น ป้าอุ๊จะให้กินน้ำมันปลาวันละ 3 ช้อนโต๊ะ!”

เสียงหัวเราะดังไปทั่วโต๊ะ — รวมถึงดินสอที่หลุดยิ้มบาง ๆ ออกมาจริง ๆ

…

09:30 น. | มุมต้นสนท้ายสวน

ดินสอเดินมาเจอกระดาษแปะอยู่ใต้ต้นไม้
เป็นรูปวาดจากหลังคา Le Jules Verne
ที่เขาเคยเถียงกับภัทรเรื่องหึงบนหอไอเฟล

ข้อความใต้ภาพเขียนว่า:

“เราจะไม่มีวันรู้สึกหึง…
ถ้าเราไม่กลัวจะเสียใครไป”

ดินสอนิ่ง…
ภัทรเดินมาข้างหลังพอดี
ไม่ได้พูดอะไร
แค่มายืนข้างกัน
เงียบ
แต่มือ…แตะหลังมือเขาเบา ๆ

…

11:00 น. | ห้องประชุมเล็กของรีสอร์ต

ทุกคนกลับมารวมตัว
พี่แม็กซ์เปิดโปรเจกเตอร์ฉายภาพทริปยุโรป — รูปของคณะทัวร์ 14 คนที่ยิ้มอยู่ใต้พระอาทิตย์

มีรูปหนึ่งที่ไม่เคยเห็นในกลุ่มไลน์

ภัทรกำลังนั่งซบหัวกับไหล่ดินสอ… บนรถไฟจากอัมสเตอร์ดัม

เจนพูดเบา ๆ:
“ตอนนั้นพวกมึงหลับพร้อมกัน… กูถ่ายไว้เอง”

ดินสอมองภาพนั้น…เงียบอยู่นาน

…

ภัทร (เสียงเบา):
“กูคิดถึงมึง…แบบในรูปนั่นว่ะ”

ดินสอไม่ตอบ
แต่ยื่นมือไปจับชายเสื้อฮู้ดของภัทรเบา ๆ
เหมือนสัญญาณว่า…

“กูก็ยังอยู่ตรงนี้นะ”

…

13:00 น. | ทุกคนเตรียมตัวเช็กเอาต์

เจ๊พลอยถามเสียงดังลั่น
“คืนนี้จะให้ใครขับรถกลับดีคะ? คู่ที่ปรองดองกันแล้ว หรือคู่ที่ยังแอบตัดใจ!”

เสียงฮือฮาเบา ๆ
ดินสอหน้าแดง
ภัทรหัวเราะในลำคอ
ทุกคนรู้… ว่าแผนคืนวิมานยังไม่จบ

แต่วันนี้
เก้าอี้สองตัว…เริ่มขยับเข้าหากันอีกครั้งแล้ว

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 60 — มึงไม่ต้องกลับมารักกูเหมือนเดิม…แค่กลับมาเป็นมึงคนเดิมก็พอ

15:20 น. | ถนนสายเล็ก – ขากลับจากเขาใหญ่

ฝนตกปรอย ๆ
ใบไม้ริมทางกระพือเบา
เครื่องเสียงในรถเปิดเพลงเก่า “บ้านของหัวใจ” เวอร์ชันเปียโนเบา ๆ

ภัทรเป็นคนขับ ดินสอนั่งข้าง
ไม่มีบทสนทนา
มีแค่เสียงใบปัดน้ำฝน
กับแอร์อุ่น ๆ ที่เปิดพอไม่ให้เงียบจนเกินไป

…

จนกระทั่ง…

ภัทรพูดขึ้นเบา ๆ โดยไม่หันมอง:
“ขอบคุณนะ…ที่ยังมา”

ดินสอตอบช้า ๆ:
“มันคือแผนของพวกเขานี่”

ภัทรยิ้มบาง ๆ มองถนนต่อ
“แต่ถ้ามึงไม่มา… แผนมันก็คงไม่มีค่าอะไร”

…

ดินสอถามกลับ:
“แล้วทำไมมึงถึงมา… ทั้งที่แรกบอกจะบินไปสิงคโปร์”

ภัทรถอนหายใจยาว:
“เพราะตอนนั่งบนเครื่อง กูรู้ตัวว่า…
กูไม่อยากกลับมาโดยไม่มีมึงอยู่ในชีวิตแล้วว่ะ”

…

เงียบอีกครั้ง
มีเพียงเสียงรถวิ่งไปตามทาง

…

ภัทรพูดต่อ:
“กูขอโทษนะ ที่กูทำเหมือนไม่เห็นว่ามึงเหนื่อยแค่ไหน
กูพยายามวิ่งไปข้างหน้า
แต่กูลืมมองข้าง ๆ ว่าคนที่กูรัก…เริ่มเดินช้าลงแล้ว”

…

ดินสอพูดโดยยังมองตรง:
“กูก็ผิด… ที่ไม่พูดให้มึงฟังว่ากูรู้สึกยังไง
กูคิดเองเออเองไปหมด
แล้วก็เงียบ…จนเราสองคนเริ่มไม่เข้าใจกัน”

…

ภัทรหยุดรถข้างทาง
ที่มีเพิงไม้และร้านกาแฟเล็ก ๆ ริมเขา
ฝนยังตกเบา ๆ

…

ทั้งคู่ลงไปนั่งในร้านกาแฟนั้น – โต๊ะริมหน้าต่าง

บาริสต้าเสิร์ฟลาเต้ให้สองคน
บนฟองนมมีลายหัวใจ
แต่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกต

เพราะตอนนี้…สายตากำลังมองกัน
แบบที่ไม่ได้มองกันแบบนี้มานานมากแล้ว

…

ภัทรพูดขึ้นช้า ๆ:
“มึงรู้ไหม เวลามึงเงียบ…กูกลัวนะ”

ดินสอตอบเบา ๆ:
“กูก็กลัวเหมือนกัน…เวลามึงหายไป”

…

ภัทรเอื้อมมือไปแตะหลังมือดินสอ
น้ำหนักเบามาก
แต่ความรู้สึกเหมือนกลับมาหนักแน่นอีกครั้ง

…

ดินสอก้มหน้าพูดเบา ๆ:
“เรายังรักกันอยู่ใช่มั้ย…”

ภัทรตอบทันที:
“รักทุกวัน… แม้ในวันที่เราโกรธกัน”

…

ฝนยังไม่หยุดตก
แต่ภายในใจของทั้งสองคน
เหมือนแสงอาทิตย์เริ่มลอดลงมาแล้ว

…

17:00 น. | รถออกต่ออีกครั้ง – เส้นทางกลับกรุงเทพฯ

ภัทรเปิดกระจกลงเล็กน้อย
ให้ลมเย็นเข้ามา
ดินสอหลับตาพิงเบาะ
ด้วยใบหน้าที่สงบที่สุดในหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา

…

เสียงภัทรพูดเบา ๆ ขณะขับรถต่อ:
“ไม่ต้องรีบรักให้เหมือนเดิมก็ได้นะ…
แค่กูยังได้จับมือมึงแบบนี้
กูก็พอแล้ว”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 61 — ข้าวต้มเบา ๆ กับใจที่เริ่มอุ่นอีกครั้ง

20:47 น. | คอนโดของภัทรและดินสอ

ประตูเปิด
ไฟในห้องเปิดขึ้นพร้อมเสียงแอร์เบา ๆ
กระเป๋าเดินทางใบเล็กถูกวางลง
ดินสอถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าห้องครัวทันที

ภัทรวางกุญแจรถลงโต๊ะ
เงียบ ๆ
ไม่ต้องพูด
เพราะแววตาที่มองกันระหว่างทางกลับ…มันชัดกว่าคำพูด

…

21:10 น. | ห้องครัว

กลิ่นข้าวต้มลอยอ่อน ๆ
หมูบดลวกสุกกำลังเด้งในหม้อ
กระเทียมเจียวกรอบ ๆ วางอยู่ข้างถ้วย
ต้นหอมซอย โรยมือไม่ต้องเยอะ

ดินสอพูดเบา ๆ ขณะยืนหันหลังให้:
“กูไม่ได้ทำกับข้าวนานแล้ว”

ภัทรที่นั่งพิงเคาน์เตอร์:
“แต่กลิ่นมันคุ้นดีว่ะ… เหมือนตอนกลับจากญี่ปุ่นรอบแรก
ที่มึงไม่พูดกับกูทั้งทริป…แต่พอกลับก็ทำข้าวต้มให้กูกินอยู่ดี”

…

ดินสอไม่หันมา แต่ยิ้มบาง ๆ

…

21:25 น. | โต๊ะอาหาร

สองชามวางเคียงกัน
นั่งคนละฝั่ง
ไม่มีโทรศัพท์
ไม่มีซีรีส์
มีแค่ “มือที่ตักข้าวต้ม”
กับเสียงหัวใจที่ค่อย ๆ ตรงจังหวะ

ภัทรพูดขณะเป่า:
“อร่อยเหมือนเดิม”

ดินสอแซวเบา ๆ:
“ก็อย่าหาทำให้กูเลิกทำอีกละกัน”

…

22:10 น. | ห้องนั่งเล่น

ทั้งคู่ย้ายตัวเองมานอนบนโซฟายาว
ภัทรนั่งพิงหมอนข้าง ดินสอซบขาเขา เอาผ้าห่มคลุมครึ่งตัว

เปิดเพลงเบา ๆ – บรรเลงเปียโนไร้เนื้อร้อง

ภัทรลูบผมคนตัวเล็กเงียบ ๆ
ไม่ได้พูดอะไร
แต่ในใจ…โล่งอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาหลายสัปดาห์

…

22:52 น. | เสียง “แอ๊ง” ของบางอย่างตกลงจากชั้นวาง

ดินสอลุกขึ้นไปเก็บ
เจอ “ขวดน้ำหอม Fragonard” ที่ซื้อจากเอซตอนฝรั่งเศสใต้
วางอยู่ในกล่องผ้าไหม
และข้างใน…มีซองโน้ตใบเล็กที่ยังไม่ได้เปิด

เขานิ่ง ก่อนหยิบมาเปิด

“ถึงดินสอของกู
ถ้ามึงเปิดจดหมายนี้ แสดงว่ามึงยังอยู่ข้างกู
ไม่ว่าจะทะเลาะ ห่าง หรือหลงทางแค่ไหน
มึงคือ ‘บ้าน’ ของกู
ถ้ากูเคยทำให้บ้านหลังนี้สั่น… กูจะเป็นคนซ่อมมันด้วยมือของกูเอง
– ภัทร”

…

ดินสอนั่งนิ่งอยู่นาน
ก่อนจะเดินกลับมานอนพิงไหล่ภัทร แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“มึงไม่ต้องซ่อมคนเดียว…
บ้านหลังนี้กูอยู่ด้วย กูก็ต้องช่วยมึงซ่อมเหมือนกัน”

…

00:00 น. | แสงไฟในห้องปิดลง

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนสองคน
ที่นอนเบียดกันในห้องเดิม
เตียงเดิม
และ… ใจที่เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 62 — กูไม่รู้อนาคตหรอก แต่ถ้ามึงจับมือกูอยู่แบบนี้…กูพร้อมเดินไปทุกที่

08:20 น. | วันจันทร์ – คอนโดของภัทรและดินสอ

เสียงเครื่องชงกาแฟดังเบา ๆ
แสงเช้าอ่อน ๆ ลอดผ่านม่าน
ดินสอในเสื้อยืดตัวโคร่ง กำลังนั่งจัดตารางนัดลูกค้า
ภัทรยืนข้าง ๆ ชงกาแฟ ดูแจ้งเตือนในมือถือ

ไม่มีใครพูดอะไร
แต่ความนิ่งนั้นไม่ใช่ความเงียบ
มันคือ “ความสงบ”

…

09:10 น. | บนโต๊ะอาหาร

ขนมปังโฮลวีตปิ้ง 2 แผ่น
อะโวคาโดบด
ไข่ต้ม
และกาแฟดำ 1 แก้วสำหรับภัทร / ลาเต้ร้อนสำหรับดินสอ

ดินสอพูดขึ้นเสียงเบา ขณะคนลาเต้:
“มึงว่า…เราจะผ่านมันไปได้ไหมวะ”

…

ภัทรวางส้อมลง
มองหน้าอีกคนโดยไม่ลังเล

“กูไม่รู้หรอกว่าอีกกี่ครั้งที่เราจะทะเลาะกันอีก
กูแค่รู้ว่า…มึงคือคนที่กูอยากทะเลาะด้วยไปจนแก่
แล้วก็อยากคืนดีกับมึงทุกครั้งเหมือนเดิม”

…

ดินสอก้มหน้า ยิ้มบาง ๆ
แต่แววตาอุ่นขึ้นทันที

…

10:00 น. | มุมห้องทำงานของดินสอ

บนผนังมีการ์ดใบเล็กติดไว้
เป็นการ์ดที่ภัทรเขียนจากตอนทริปอิตาลี

“ถ้ามึงเหนื่อย มึงนั่งพักได้นะ
กูจะยืนข้าง ๆ จนกว่ามึงจะลุกขึ้นอีกครั้ง”

ดินสอมองการ์ดนั้น แล้วถอนหายใจยาว
ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์หาภัทร

“คืนนี้กลับมากี่โมง”

ภัทรตอบทันที:

“ยังไม่แน่ แต่ไม่เกินสองทุ่ม
อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวซื้อกลับมาให้”

ดินสอ:

“อยากกินคนที่พูดเพราะกับกูทั้งวันได้มั้ย”

…

ภัทรโทรกลับทันที — เสียงหัวเราะดังผ่านสาย:
“ได้ครับคุณดินสอ เดี๋ยวคนพูดเพราะจะซื้อน้ำเต้าหู้กลับไปด้วยเลย”

…

18:32 น. | คอนโด

ภัทรกลับถึงห้องพร้อมถุงอาหาร
ในนั้นมีน้ำเต้าหู้ 1 ถุง
และ “ขนมจีบหมู” ที่ดินสอเคยกินตอนทะเลาะกันใหญ่แล้วหายโกรธเพราะคำว่า

“ขนมจีบคือคำขอโทษแบบมีแป้งห่อ”

…

ภัทรวางถุงอาหารบนโต๊ะ แล้วเดินไปกอดดินสอจากด้านหลัง

เสียงเบา ๆ ข้างหูอีกคน:

“กูไม่รู้หรอกว่าเราจะรอดไปถึงเมื่อไหร่
แต่กูรู้ว่ากูจะพยายามทุกวัน
ให้บ้านหลังนี้มันอยู่ได้…ไม่ใช่แค่ด้วยความรัก
แต่ด้วยความเข้าใจ”

…

ดินสอกลั้นยิ้มไม่ได้
ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดว่า

“งั้น…เราลองกันดูอีกครั้งนะ
คราวนี้…กูจะไม่เงียบแล้ว
และมึง…ก็อย่าหนีอีกแล้วเหมือนกัน”

…

คืนวันนั้นไม่มีเซ็กส์
ไม่มีดราม่า
ไม่มีคำว่า “แฟน” หรือ “ขอเริ่มใหม่”

มีแค่สองคน
ที่นอนบนเตียงเดียวกัน
โดยไม่ต้องกังวลว่าอีกคนจะหายไปตอนไหน

…

และสิ่งที่พิเศษที่สุดในคืนนั้นคือ…

ไม่มีอะไรพิเศษเลย
แต่ก็เป็นคืนที่ทั้งสองคนรู้ว่า
“เรากลับมาหากันจริง ๆ แล้ว”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 63 — ชีวิตคู่ไม่ได้มีแต่โรแมนติก แต่มันต้องการการเลือกกันทุกวัน

เช้าวันอาทิตย์ – 10:15 น. | คอนโด

แสงแดดลอดม่านกระทบพรมกลางห้อง
กล่องกระดาษหลายใบถูกวางเรียง
ภัทรกับดินสอนั่งขัดสมาธิบนพื้น พร้อมปากกาเมจิกคนละแท่ง

วันนี้คือ “วันจัดระเบียบของในห้อง”

…

ดินสอหยิบกล่องที่เขียนว่า ‘ของที่ไม่ได้ใช้ แต่ยังไม่กล้าทิ้ง’
เปิดออกมาช้า ๆ
ข้างในมี
– รูปถ่ายจากมาราธอนปีแรก
– เสื้อที่ภัทรเคยใส่ตอนวันครบรอบ
– ตุ๊กตาแมวเล็ก ๆ ที่ดินสอซื้อให้แต่ภัทรวางบนชั้นจนลืม

…

ดินสอมองมันแล้วพูดเบา ๆ:
“มึงรู้มั้ย บางทีที่กูไม่อยากเก็บอะไร
มันไม่ใช่เพราะกูไม่แคร์
แต่เพราะกูกลัวจะเสียใจเวลามันหายไป”

ภัทรเงียบ… ก่อนพูดช้า ๆ:
“งั้นต่อไป…เราจะเก็บของที่มีค่าไว้ด้วยกัน
และถ้ามันจะหาย…ให้มันหายพร้อมกัน
จะได้ไม่มีใครต้องเจ็บคนเดียวอีก”

…

12:45 น. | มุมห้องนั่งเล่น

ภัทรหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง
เขียนหัวข้อว่า: “ชีวิตเราหลังจากนี้”

ในนั้นมี
– วันว่างที่ต้องเว้นให้กัน
– วิธีง้อเมื่ออีกคนเงียบ
– บัญชีที่ใช้จ่ายร่วม
– และ “กฎ 3 ข้อของวิมาน” ที่ทั้งคู่ตั้งไว้ใหม่

กฎข้อ 1: ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ ต้องพูดก่อนนอน
กฎข้อ 2: อย่าพูดคำว่า “เลิก” เวลายังรัก
กฎข้อ 3: ทุกเดือนต้องมีหนึ่งวันสำหรับกันสองคน โดยไม่มีใครแทรกได้

…

15:00 น. | คาเฟ่แถวคอนโด

สองคนออกมานั่งจิบกาแฟด้วยกัน
ดินสอเอามือวางบนโต๊ะ
ภัทรคว่ำมือลงมาทับเบา ๆ

ดินสอถามเบา ๆ:
“มึงคิดไว้ยัง ว่าถ้าเราจะอยู่กันแบบนี้ไปอีกนาน…เราจะบอกพ่อแม่ยังไง”

…

ภัทรยิ้ม มองตรง:
“ก็บอกว่า…นี่คือคนที่กูเลือก
ไม่ใช่แค่เพราะกูรัก
แต่เพราะกูใช้ชีวิตแล้วรู้ว่า…อยู่กับคนนี้
กูไม่เหนื่อย”

…

คืนนั้นก่อนนอน

ดินสอนอนอ่านไลน์กลุ่ม
เห็นลุงก้องส่งรูปแก๊งค์ 500 ชาติที่หน้าพระราชวังโมนาโก พร้อมแคปชั่นว่า

“ดีใจที่ไม่ได้ปล่อยให้วิมานมันพัง”

…

ภัทรเดินออกจากห้องน้ำ
นอนลงข้าง ๆ แล้วดึงอีกคนมากอดจากด้านหลัง

“ขอบคุณนะดินสอ
ที่ยังอยู่กับกูถึงตอนนี้”

…

ดินสอหลับตา ยิ้มบาง ๆ พูดเบา ๆ ว่า

“ขอบคุณเหมือนกัน
ที่มึงไม่ลืมว่า เราเคยสร้างวิมานไว้ด้วยกัน”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 64 — ถ้าเรายังเลือกกันทุกวัน มันไม่มีวันกลายเป็นแค่ความทรงจำ

เช้าวันพุธ – 07:20 น. | คอนโด

ดินสอนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
ไม่ได้แต่งตัว
ไม่ได้แตะข้าวต้มที่ภัทรเตรียมไว้

ภัทรเดินออกจากห้องนอน เห็นแล้วก็ชะงัก:
“ทำไมยังไม่อาบน้ำวะ มึงมีประชุมเช้านี่?”

ดินสอเงยหน้า พูดเบา ๆ:
“กู…ไม่ได้ไป”

…

ภัทร:
“หืม? เป็นอะไร หรือมึงไม่สบาย?”

…

ดินสอสูดหายใจลึกก่อนจะวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ
ในแฟ้มมีตั๋วเครื่องบิน
และจดหมายจากบริษัทออกแบบในลอนดอน

“กูได้ข้อเสนอให้ไปอยู่ลอนดอน 6 เดือน
เป็นโปรเจกต์ใหญ่ที่เคยฝันไว้
เขาอยากให้เริ่มเดือนหน้า”

…

ห้องเงียบ
แม้แต่เสียงลมหายใจก็ดูเบากว่าปกติ

ภัทรหยิบกระดาษขึ้นมาดู
สายตาอ่านทุกบรรทัด
ช้า…มั่นคง
ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

ภัทร (น้ำเสียงนิ่ง):
“แล้วมึงอยากไปมั้ย?”

ดินสอเงียบไปนิดหนึ่ง…แล้วพยักหน้าเบา ๆ:
“อยาก…แต่มึงก็รู้ว่ากูเพิ่งกลับมาอยู่กับมึงจริง ๆ”

…

ภัทรเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม
มองตาคนตัวเล็กแล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ

“งั้นก็ไป”

…

ดินสอเบิกตากว้างเล็กน้อย:
“มึงไม่โกรธเหรอ? ไม่กลัวเหรอว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม?”

…

ภัทรส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“กูกลัว…
แต่กูกลัวมากกว่าว่า ถ้ามึงไม่ไป มึงจะเสียดาย
แล้ววันหนึ่ง…มึงอาจมองหน้ากูแล้วรู้สึกว่า
‘มึงเสียโอกาส เพราะคนอย่างกู’”

…

ภัทรพูดต่อทั้งที่มือสั่นเล็กน้อย:
“แต่ถ้ามึงไป แล้วกลับมาในวันที่มึงได้เติมเต็มความฝัน
กูว่า…มันจะไม่ใช่แค่ ‘ชีวิตคู่’
แต่มันจะเป็น ‘ชีวิตที่เราเลือกกันอย่างไม่เห็นแก่ตัว’”

…

ดินสอนิ่ง ก่อนค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินไปกอดภัทรจากด้านหลัง
พูดเสียงเบา จมูกแนบกับต้นคออีกคนว่า

“มึงมันคนใจดี… ใจดีจนกูอยากกลับมาให้เร็วที่สุดเลยว่ะ”

…

คืนนั้น – ห้องนั่งเล่น

ดินสอแพ็คของบางส่วน
ภัทรเอาโพลารอยด์ในทริปยุโรปออกมาวางเรียงบนโต๊ะ
รูปดินสอหน้างอที่ Montmartre
รูปจับมือกันที่ Chapel Bridge
รูปหลับพิงกันบนรถไฟ

ภัทรยื่นรูปหนึ่งให้ดินสอ — รูปที่ดินสอหลับอยู่บนไหล่เขาตอนบินกลับจากปารีส

“เอาไว้ดูเวลาคิดถึงกูนะ
หรือเวลาหลงทางที่โน่น
จะได้จำได้ว่า…บ้านมึงอยู่ตรงไหน”

…

ดินสอมองรูปนั้นนานมาก ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า

“กูสัญญา…ว่าจะกลับมาในวันที่กูดีกว่าเดิม
และไม่ทำให้มึงต้องซ่อมวิมานคนเดียวอีกแล้ว”

…

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 65 — อยู่ไกลก็ไม่เท่าคิดถึง แต่เรายังส่งใจกันได้ทุกวัน

Week 1 – กรุงเทพฯ / ลอนดอน

ภัทร ยังคงนั่งอยู่ที่มุมทำงานเดิม
ทุกเช้าเขาชงกาแฟ 2 แก้วเหมือนเคย
ก่อนจะหยิบมือถือมาถ่ายรูป
พร้อมส่งให้ดินสอ พร้อมข้อความว่า

“อีกแก้วคือของมึงนะ ถึงมึงไม่ได้อยู่ กูก็ยังทำให้เหมือนเดิม”

…

ดินสอ เปิดอ่านข้อความตอน 07:42 น. (เวลาลอนดอน)
ยิ้มเงียบ ๆ แล้ววางมือถือข้างแก้วชาเขียว
ก่อนพิมพ์ตอบกลับ

“ของมึงใส่น้ำตาลสองช้อนใช่ปะ… กูจำได้นะ”
“ส่วนกูขอหอมแก้มทางไกลวันละที”

…

Week 2 – คืนวันอาทิตย์

ภัทรนั่งดูซีรีส์เรื่องเดิม ที่เคยดูกับดินสอ
เปิดเสียงดังขึ้นกว่าปกติ
เพราะเสียงหัวเราะของอีกคนไม่อยู่แล้ว

เขากด pause ตรงฉากฮา แล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายหน้าจอ
ส่งไปให้ดินสอ

“ถ้ามึงอยู่ กูรู้ว่าตรงนี้มึงต้องหัวเราะก่อนกูแน่ ๆ”
“อย่าเปลี่ยนใจไปดูกับใครที่ลอนดอนล่ะ กูหวง”

ดินสอตอบกลับทันที:

“จะดูกับใครได้ มึงทำ bookmark ทุกตอนที่เราดูคู่กันไว้ใน Netflix ของกูหมดเลย”

…

Week 3 – วันเกิดดินสอ

ภัทรส่งของขวัญข้ามประเทศ
เป็นกล่องเล็ก ๆ ที่ข้างในมี
– พวงกุญแจบ้านจิ๋ว
– รูปโพลารอยด์ของตอนนอนกอดกันที่ Lucerne
– การ์ดใบเล็กที่เขียนว่า

“ไม่มีของขวัญอะไรพิเศษกว่านี้หรอกนอกจากคำว่า
‘กลับมาเร็ว ๆ บ้านยังเหมือนเดิม’”

…

Week 4 – คืนวันศุกร์ (เวลาลอนดอน 01:34 น.)

ดินสอกำลังทำงานที่ต้องส่ง
เหนื่อย
เครียด
ไม่พูด
ไม่ไลน์หา

…

แต่จู่ ๆ มีคลิปเสียงเข้ามา

เสียงภัทร…ในความเงียบของดึก

“กูไม่รู้หรอกว่างานที่มึงทำอยู่มันยากขนาดไหน
แต่กูรู้ว่า มึงเคยผ่านมาได้ทุกครั้ง
และทุกครั้งกูรออยู่ฝั่งนี้เสมอ
วันนี้ก็เหมือนกัน
…อย่าลืมกินข้าวนะ กูเป็นห่วง”

…

ดินสอฟังจบ แล้วร้องไห้เงียบ ๆ

ไม่ใช่เพราะเศร้า
แต่เพราะรู้ว่า

“ต่อให้ห่างกัน 10,000 กิโล
กูก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเลย”

…

Week 5 – วันธรรมดาในไทย

ภัทรตื่นสาย
ทำงานวุ่น
รถติด
ประชุมล่ม
แต่ระหว่างทางกลับ
เขาแวะร้านเดิมที่ดินสอชอบกิน

แล้วเขาส่งรูปให้แค่คำเดียวว่า

“คิดถึง”

ดินสออ่าน แล้วพิมพ์กลับมาแค่คำเดียวว่า

“กลับบ้านดี ๆ นะ”

…

และแค่คำนั้น…ภัทรยิ้มทั้งที่รถยังติดอยู่

เพราะมันคือ “บ้าน”
ที่ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน
อีกคนก็ยังรออยู่ในใจเสมอ

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 66 — ถ้าใจยังอยู่…แค่ระยะห่างมันไม่ควรเป็นอุปสรรค

Week 6 – ลอนดอน

21:42 น. (เวลาลอนดอน)
ดินสอเพิ่งเลิกจากประชุมกับทีมดีไซเนอร์
วันนี้เหนื่อยเป็นพิเศษ
แต่ในขณะเดินกลับที่พัก
มีเสียงหนึ่งจากข้างหลังเรียก

“Hey Dinso… wait!”

เป็นไอแซก – ดีไซเนอร์ลูกครึ่งอังกฤษ-ญี่ปุ่น
หน้าตาดี ใจดี พูดไทยได้บ้าง
คอยช่วยดินสอตลอดการทำงานที่นี่

…

ไอแซกเดินมาข้าง ๆ พร้อมรอยยิ้ม:
“วันนี้นายดูเหนื่อย… อยากหาอะไรกินก่อนกลับไหม?”

ดินสอปฏิเสธเบา ๆ:
“ไม่เป็นไร เราอยากกลับไปพักเฉย ๆ”

…

ไอแซกพยักหน้า ก่อนจะพูดแบบไม่ได้คิดอะไร:

“เพราะแฟนที่เมืองไทยใช่ไหม?”

ดินสอชะงักเล็กน้อย… แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ

ไอแซกหัวเราะเบา ๆ:
“ไม่ต้องเครียดหรอก เราแค่แซว
แต่จะว่าไป…นายเก่งมากเลยนะ
ที่ยังรักษาระยะห่างขนาดนี้ได้”

…

ดินสอยิ้มตอบ
แต่ภายในใจ…กลับ “เงียบลงกว่าทุกวัน”

…

Week 6 – กรุงเทพฯ

22:10 น. (เวลาประเทศไทย)
ภัทรเพิ่งกลับถึงคอนโด
หยิบมือถือขึ้นมา
ไม่มีข้อความใหม่จากดินสอ

แต่มี “รูปรวมทีมโปรเจกต์” ที่ไอแซกโพสต์ในสตอรี่
มีดินสอในรูปด้วย
ยิ้ม
ผ่อนคลาย
และมีคนหนึ่ง…จับแขนดินสอไว้ตอนถ่าย

หัวใจภัทร…นิ่งไป 3 วินาที

“เขาแค่เพื่อนร่วมงาน”

“แต่มึงก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้กับใครในไทยเลย…”

…

22:13 น. | ดินสอพิมพ์ข้อความเข้ามา

“เหนื่อยมากเลยวันนี้ ขอโทษนะที่ตอบช้า”

ภัทรมองจอ…ลังเล 5 วินาที ก่อนพิมพ์กลับไป

“เห็นละ ยิ้มทั้งวันเลยนี่ ขนาดไม่มีกูนะ”

…

…

…เงียบ

…

อีกครึ่งนาที ดินสอพิมพ์ตอบกลับ

“มึงประชดเหรอ…”

ภัทรพิมพ์กลับทันที

“กูก็แค่พูดตามที่เห็น
หรือมึงจะเถียงว่าเขาไม่สนใจมึง?”

…

…

เงียบ…อีกครั้ง

…

23:00 น. – กรุงเทพฯ
ภัทรนอนตะแคง
มองเพดาน
ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองพูดแบบนั้น
ทั้งที่…แค่ “คิดถึงจนพูดดี ๆ ไม่ออก”

…

03:17 น. – ลอนดอน
ดินสอนั่งกอดเข่าที่มุมเตียง
มือถือยังเปิดอยู่
ข้อความภัทรยังอยู่หน้าจอ
แต่ดินสอไม่ตอบกลับ

เขาไม่ได้ร้องไห้
แต่เงียบ…จนไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองกำลังอึดอัดขนาดไหน

“มึงไม่ไว้ใจกูแล้วเหรอ…”

…

สุดท้ายดินสอพิมพ์กลับไปแค่คำเดียว

“ฝันดีนะ”

…

และนั่นคือคืนแรกในหลายเดือน
ที่ไม่มีใครโทรหากันก่อนนอน

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 67 — บางทีสิ่งที่เจ็บกว่าระยะทาง…คือใจที่ค่อย ๆ ห่างโดยไม่รู้ตัว

Week 7 – ลอนดอน / กรุงเทพฯ

08:40 น. (เวลาลอนดอน)
อากาศหนาวจัด ฝนตกพรำ
ดินสอนั่งเหม่อที่ริมหน้าต่างห้องพัก
มือถือยังเงียบ…ไม่มีสายจากภัทรเหมือนเคย

ในกล่องข้อความล่าสุด
ยังคงเป็นคำว่า “ฝันดีนะ” ที่เขาพิมพ์ไปเมื่อหลายวันก่อน
แต่ไม่มีคำว่า “เช้าแล้วนะ” กลับมาอีกเลย

…

11:25 น. (เวลากรุงเทพฯ)
ภัทรนั่งดูจอมอนิเตอร์ในห้องประชุม
มือถือสั่นเบา ๆ มีข้อความใหม่จากไอแซก (ที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นแฟนดินสอ)

“Dinso is really talented. You’re lucky to have someone like him.”

…

ภัทรอ่านข้อความนั้น…
แล้วเงียบ
ทั้งที่มันคือ “คำชม”
แต่มันเหมือนมีอะไรมาจิ้มแผลที่เขายังไม่รู้ว่ามี

…

คืนนั้น – 22:15 น. | คอนโดของภัทร

เขานั่งอยู่บนโซฟา
มองรูปโปรไฟล์ของดินสอในไลน์
นิ้วแตะจอค้างไว้
แต่ไม่กดโทร

…

“มึงจะยุ่งอยู่รึเปล่า”

“มึงจะรำคาญไหมถ้ากูโทรไป”

“หรือมึงไม่ได้อยากคุยแล้วจริง ๆ…”

…

สุดท้าย…เขาแค่ปิดจอ แล้วพิงหัวกับพนักพิงโซฟา
สายตาเหม่อ
ใจเหนื่อย

…

ลอนดอน – 03:02 น.

ดินสอเปิดโน้ตบุ๊กทำงานอยู่
ไฟในห้องสลัว
แก้มข้างหนึ่งแนบฝ่ามือ
แววตาล้า
ไม่ได้ร้องไห้ แต่เหมือนจะร้องได้ทุกวินาที

…

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น
เป็นข้อความจากพี่แม็กซ์ในกลุ่มแก๊งค์ 500 ชาติ

“ไอ้ภัทรเป็นอะไรปะช่วงนี้ เงียบ ๆ”

“ใครรู้บ้าง ดินสอไปลอนดอนครึ่งเดือนละ ยังคุยกันอยู่มั้ยวะ”

…

เจนตอบมาเบา ๆ

“มันคุยกันน้อยลง เพราะทั้งคู่กำลังเก็บความรู้สึก
เหมือนกลัวว่า พอพูดไป…จะไม่มีแรงซ่อมอีกแล้ว”

…

ดินสออ่านข้อความนั้นแล้ววางมือถือลง
แค่พึมพำในใจ

“กูก็ยังรักเหมือนเดิมนะเว้ย…”

…

กรุงเทพฯ – 23:30 น. | ภัทรนั่งในรถ เปิดข้อความร่างไว้ แต่ยังไม่ได้ส่ง

“มึงเคยคิดมั้ยว่า…ถ้าวันหนึ่งเรากลับมา แล้วมันไม่เหมือนเดิมอีก
เราจะยังอยู่ด้วยกันได้ไหม”

…

แต่เขาก็ กดลบ
ปิดหน้าจอ
แล้วขับรถต่อไปในความเงียบ

…

ท้ายตอน – เพลงเปียโนบรรเลงดังเบา ๆ
ภาพตัดสลับ:
– ภัทรนั่งอยู่ที่คอนโด มองรูปเก่าในมือถือ
– ดินสอนั่งพิงหน้าต่าง ฟังเสียงฝน
– ทั้งคู่กอดตัวเอง โดยไม่รู้ว่าอีกคน…ก็กำลังกอดตัวเองอยู่เหมือนกัน

เพราะบางที ความคิดถึงที่มากเกินไป…
ก็กลายเป็น “กำแพง” แทนที่จะเป็น “สะพาน”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 68 — ไม่ได้ห่างกันเพราะระยะทาง แต่เพราะใจเรากลัวเกินไปที่จะพูดความจริง

Week 8 – ลอนดอน / กรุงเทพฯ

00:08 น. (เวลาลอนดอน)
ดินสอวางมือจากการวาดแบบ
สายตาจ้องมือถือที่วางคว่ำอยู่ข้างเตียง
นิ้วชั่งใจว่าจะพลิกมันขึ้นมาดูดีไหม
“วันนี้ภัทรก็ไม่ทักมาอีก”

เขาเปิดจอ — ไลน์ล่าสุดจากภัทรคือ 3 วันก่อน
ข้อความสั้น ๆ:

“นอนละนะ เหนื่อยมาก”

…

ดินสอพิมพ์ไป 1 บรรทัด แล้วลบทิ้ง
พิมพ์ใหม่อีกครั้ง แล้วก็ลบอีก
สุดท้ายเขาพิมพ์แค่…

“เหนื่อยมั้ย”

กดส่ง
แล้ววางมือถือลง
ไม่ได้คาดหวังว่าภัทรจะตอบ
แค่…อยากส่งอะไรไปให้ถึงบ้าง

…

07:42 น. (เวลาประเทศไทย)
ภัทรตื่นขึ้น
เสียงแจ้งเตือนดัง
เห็นข้อความนั้นบนจอ
เขานั่งนิ่งนานมาก ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปสั้น ๆ

“โอเคดี”

แล้วก็วางมือถือกลับลงบนโต๊ะ
…ทั้งที่ในใจ
คำที่อยากพิมพ์จริง ๆ คือ

“ไม่โอเคเลย กูคิดถึงมึงมากจนไม่รู้จะเริ่มคุยจากตรงไหนแล้ว”

…

กลางวัน – คอนโดภัทร

ภัทรเจอแมวในซอยหน้าคอนโด
มันเดินตามมา เขาเลยหยิบมือถือขึ้นถ่าย
แท็กว่า “ลูกแมววันก่อนโตแล้วนะ”

แต่ไม่ได้ส่งให้ดินสอ
เพราะคิดว่า

“มึงคงไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้แล้วมั้ง…”

…

เย็นวันเดียวกัน – ลอนดอน

ไอแซกยื่นช็อกโกแลตมาให้ดินสอ
“นี่ ของโปรดของนาย เราผ่านร้านนั้นมาเลยซื้อให้”

ดินสอยิ้มเกรงใจ:
“ขอบใจมากนะ”

ไอแซกพูดเบา ๆ ขณะเดินเคียงกันในสวน:
“เราขอโทษนะถ้ามันดูมากไป…
แต่เราแค่อยากให้นายรู้ว่า เวลานายเศร้า เราเห็นเสมอ”

…

ดินสอไม่พูดอะไร
แต่แววตาสะท้อนความอ่อนล้าแบบที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยเห็น

…

คืนวันนั้น — 03:20 น. (ไทย)
ภัทรฝันร้าย
ในฝัน…เขาเห็นดินสอเดินจากไป
หันหลังให้
แล้วหายลับตาไปในสายหมอกที่ลอนดอน

เขาสะดุ้งตื่น
เหงื่อออก
ลมหายใจถี่
มือคว้าโทรศัพท์
แต่ไม่มีข้อความใหม่จากดินสอเลย

…

เขาพิมพ์ไปหา

“เรายังโอเคอยู่มั้ย…”

…

เงียบ…

…

เงียบ…

…

อีกห้านาทีถัดมา
ดินสอตอบกลับ

“โอเคดี”

…

แต่ไม่มีอีโมจิ
ไม่มีจุด
ไม่มีน้ำเสียง
แค่ 2 คำ…ที่รู้กันในใจว่า
“ไม่มีอะไรโอเคเลย”

[Shibaguy]

เยี่ยมแวะวิมาน | ตอนที่ 69 — บางครั้ง สิ่งที่เจ็บไม่ใช่คำพูดจากปากใคร…แต่คือความเงียบจากปากคนที่เรารัก

กรุงเทพฯ – วันพุธ 21:15 น. | คอนโดของภัทร

เสียงวิดีโอคอลจาก เจน ดังขึ้น
ภัทรรับสาย ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เสื้อยืดสีเทาหลุดรุ่ย
เจนมองหน้าจอแล้วพูดทันทีโดยไม่อ้อมค้อม

“กูขอถามตรง ๆ — มึงจะปล่อยให้ความสัมพันธ์นี้หายไปเพราะมึงไม่กล้าคุยเหรอ?”

ภัทรนิ่ง… ไม่ตอบ

เจนพูดต่อ น้ำเสียงเย็นกว่าที่เคย

“มึงไม่ได้เลิกรัก แต่ก็ไม่ได้รักษา
แล้วตอนนี้ดินสอ…กำลังรู้สึกว่าตัวเองรักอยู่ฝ่ายเดียว”

…

ภัทรกลืนน้ำลายลงคอ
พึมพำเบา ๆ ว่า

“กูกลัว…ว่าถ้ากูพูด กูจะยิ่งเสียเขาไป”

…

เจนส่ายหน้าแรง ๆ:

“บางทีความเงียบก็แย่กว่าการทะเลาะ
เพราะมันไม่เหลือแม้แต่โอกาสให้เข้าใจกัน”

…

ลอนดอน – วันพุธ 15:40 น. | ระเบียงออฟฟิศ
ไอแซกยื่นกาแฟให้อย่างเคย
แต่ครั้งนี้ไม่ยิ้ม ไม่แซว
เขานั่งลงข้างดินสอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดตั้งแต่รู้จักกัน

“เราขอพูดตรง ๆ ได้ไหม…”

ดินสอชะงัก…ก่อนพยักหน้าช้า ๆ

…

ไอแซกพูดเป็นภาษาไทยชัดเจนกว่าที่เคย:

“เราชอบนาย”

…

บรรยากาศเงียบลงทันที
แม้เสียงรถ เสียงลม จะยังอยู่
แต่หัวใจของดินสอ เหมือนหยุดไปชั่วครู่

…

ไอแซกพูดต่อ:

“เรารู้ว่านายมีคนที่รักอยู่แล้ว
และเราก็ไม่ได้หวังอะไร
แค่อยากให้นายรู้ว่า…ถ้าวันหนึ่งนายรู้สึกว่าเหนื่อย
หรือไม่ได้รับความเข้าใจจากเขาอีก
เราอยู่ตรงนี้”

…

ดินสอนิ่ง เงียบ
ก่อนจะพูดเสียงเบามาก

“ขอบคุณนะไอแซก…
แต่นายรู้ไหม ว่าที่ฉันเงียบ…
เพราะฉันกลัวว่า ถ้าฉันพูดความรู้สึกออกไป
แล้วเขาเงียบ…มันจะเจ็บยิ่งกว่าการโดนบอกว่าไม่รัก”

…

ไอแซกพยักหน้า เข้าใจทุกคำ
ไม่พูดอะไรอีก
แค่ยื่นกระดาษทิชชู่ให้เบา ๆ
ขณะที่ดินสอก้มหน้าซ่อนน้ำตา

…

กลางคืนวันเดียวกัน – กรุงเทพฯ

ภัทรยืนมองแสงเมืองจากระเบียง
ในมือคือมือถือ
หน้าจอเปิดค้างอยู่ที่ชื่อของดินสอ

…

เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ

“กูจะรอให้เขาหายไปจริง ๆ ไม่ได้…”

…

เขากดโทรออก

…

สัญญาณดัง…
…ดัง…
……ดัง…

…

ปลายสายรับสายช้า ๆ
เสียงของดินสอเบากว่าทุกครั้ง
เหมือนผ่านการร้องไห้มา

“ฮัลโหล…”

ภัทรเงียบไปหนึ่งจังหวะ ก่อนจะพูดว่า

“กูขอโทษนะดินสอ…
กูเงียบไปนานเกินไปว่ะ
แต่กูยังอยู่ตรงนี้นะ
และถ้ามึงยังอยากให้กูเป็นบ้าน
กูจะไม่ปล่อยให้บ้านหลังนี้พังอีกแล้ว”

…

ปลายสายเงียบ ก่อนจะตอบเบา ๆ ว่า

“แค่ได้ยินเสียงมึงตอนนี้…กูก็เหมือนได้กลับบ้านแล้ว”