หัวข้อ: เยือนแมนแดนสรวง (จบแล้วครับ)

[Shibaguy]

เคยพยายามเขียนเรื่องบู้แล้วครับ ไม่รอด 55555 ขออนุญาตลองแนวธรรมดาๆ หวานๆ ดูนะครับ

เยือนแมนแดนสรวง
   •   เยือน
แปลว่า การไปหา การไปถึง การไปพบ หรือการแวะไปยังสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง
มักใช้ในความหมายที่สุภาพ งดงาม เช่น “เยือนดินแดนใหม่” หรือ “ไปเยี่ยมด้วยความเคารพ”
   •   แมน
มาจากคำว่า “แมน” ในวรรณคดีไทย หรือภาษาบาลี–สันสกฤต
มีรากความหมายถึง มนุษย์ หรือ ผู้มีจิตใจสูง
บางกรณีใช้แทนคำว่า โลกมนุษย์ หรือ ชายหนุ่มผู้มีคุณธรรมสูง
   •   แดน
หมายถึง ดินแดน พื้นที่ หรืออาณาเขตที่มีลักษณะเฉพาะ
ใช้ในบริบทวรรณกรรมเพื่อเน้น “ความกว้างขวาง” และ “คุณลักษณะเฉพาะของที่แห่งนั้น”
   •   สรวง
มาจากคำว่า สวรรค์ หรือ แดนเทพ
ใช้ในบริบทวรรณคดีเพื่อสื่อถึง “ความสูงส่ง บริสุทธิ์ งดงาม ละเอียด ลึก และลี้ลับ”
เป็นคำที่ชวนฝัน มีความศักดิ์สิทธิ์ และโรแมนติก

⸻

แปลความโดยรวม

“เยือนแมนแดนสรวง”
หมายถึง

การเดินทางไปสู่ดินแดนแห่งหัวใจมนุษย์ ที่งดงาม ละเอียดอ่อน และสูงส่งดั่งแดนสวรรค์

หรืออีกมุมหนึ่ง

คือการเดินทางภายในจิตใจ ผ่านเรื่องราว ความรู้สึก และความรัก ที่พาให้เราสัมผัสความบริสุทธิ์ของความสัมพันธ์ — แม้จะผ่านความเจ็บปวดก็ตาม

[Shibaguy]

มือใหม่นะครับ ถ้ามีอะไรผิดพลาดขอประทานโทษด้วยนะครับ อย่าดุผมนะ

เยือนแมนแดนสรวง

บางการเดินทางไม่ได้เริ่มจากสนามบินหรือปลายทางในแผนที่
หากแต่เริ่มจากหัวใจที่แตกสลาย

ในวันที่มนุษย์คนหนึ่งไม่เหลืออะไรให้ศรัทธา
และอีกคนหนึ่ง…เลือกจะยื่นมือให้

นี่คือเรื่องราวของการเดินทางสู่ แมนแดนสรวง
ดินแดนของหัวใจมนุษย์
ที่เจ็บจริง รักจริง อบอุ่นจริง
และสวยงามกว่าสวรรค์…

…เพราะมันคือสวรรค์ที่สร้างด้วยมือของคนธรรมดา

[Shibaguy]

ตัวละคร

1. เอก (นายเอก)
   •   ชื่อเต็ม: เอก (ชื่อจริงไม่เปิดเผยในตอนต้น)
   •   อายุ: 25 ปี
   •   อาชีพ: วิศวกรโรงงานผลิตแป้งข้าวเหนียวและแป้งข้าวเจ้า
   •   ลักษณะภายนอก: สูง 172 ซม., ผิวขาวอมชมพู รูปร่างสมส่วน สุภาพเรียบร้อย แต่งตัวเรียบง่าย
   •   บุคลิก: Introvert ขี้อาย สุภาพ ขยัน แต่มีความซื่อตรงและลึกซึ้ง
   •   จุดแข็ง: มี Empathy สูงมาก เข้าใจคนอื่นได้ลึกจนถึงขั้น “สิง”
   •   จุดอ่อน: มักละเลยความรู้สึกตัวเอง, สับสนในความรัก, ยอมเจ็บเพื่อเข้าใจคนอื่น
   •   ครอบครัว: บ้านมีฐานะดี มีพ่อ แม่ และพี่สาว ทุกคนขี้หวงเอก แต่ถ้าแม่โอเค ทุกคนจะตามแม่

⸻

2. เป๋า (พระเอก)
   •   ชื่อเล่น: เป๋า
   •   อายุ: 20 ปี (นักศึกษาปรัชญาปี 2 ขึ้นปี 3)
   •   ลักษณะภายนอก: สูง 185 ซม., หุ่นดีเพราะออกกำลังกาย, หล่อ สุภาพ มีเสน่ห์แบบนิ่ง ๆ
   •   บุคลิก: Extrovert แบบสงบ ไม่พูดมาก แต่อยู่ข้าง ๆ เสมอ, มั่นคง ใจเย็น ฉลาดมาก
   •   คำแทนตัว: เรียกตัวเองว่า “ผม” / ไม่ชอบเรียกเอกว่า “พี่” — บางครั้งเรียกว่า “ตัวเล็ก“

⸻

3. แม่ของเอก
   •   บทบาท: แม่เป็นคนสำคัญที่สุดในครอบครัว หากแม่ไม่โอเค = ไม่มีใครโอเค
   •   ลักษณะ: พูดน้อย แต่อ่านใจคนเก่ง สุขุม และรักลูกมาก

⸻

4. พี่แบงค์ (แฟนเก่า)
   •   ชื่อเล่น: พี่แบงค์
   •   อายุ: 27 ปี
   •   อาชีพ: ผู้จัดการฝ่ายบัญชี
   •   ลักษณะภายนอก: สูง 197 ซม., หุ่นลีนแบบนักวิ่ง ดูดีมาก เป็นผู้ชายที่หลายคนหลง
   •   บุคลิก: เจ้าชู้ มั่นใจ ช่างพูด มีเสน่ห์

[Shibaguy]

ตอนที่ 1

คืนก่อนจะออกเดินทาง

กระเป๋าเดินทางสีกรมวางอยู่ข้างประตูห้องเงียบ ๆ
ไม่ได้ใหม่ ไม่ได้เก่า แค่ดูเหมือนมันยังไม่เคยถูกใช้สำหรับการ “หนี”

เอกนั่งพิงขอบเตียง มือถือแนบอก
เสียงข้อความจากแอปสนทนาดังขึ้นเรื่อย ๆ
ชื่อบนหน้าจอคือ “พี่แบงค์”

“เอก เราแค่เข้าใจผิดกัน”
“แค่เรื่องงาน เอกอย่าเอามารวมกับความรัก”

ข้อความเด้งขึ้นมารัว ๆ
แต่เอกไม่อ่าน
เขาปิดหน้าจอ กอดโทรศัพท์ไว้แน่น
เหมือนกอดตัวตนที่แตกละเอียดของตัวเองไว้ไม่ให้ร่วงจากมือ

เพื่อนร่วมงานบอกว่า “พี่แบงค์แค่เจ้าชู้”
รุ่นพี่บอกว่า “อย่าไปคิดมากเลย แค่โดนใช้บ้าง มันเป็นเรื่องปกติ”
แต่สำหรับเอก…ที่รักมาเกือบ 8 ปี ไม่มีคำว่า “ปกติ” อยู่ในความเจ็บปวดนั้นเลย

ในห้องเงียบ
แม้แต่เสียงแอร์ก็ไม่ได้ช่วยให้หัวใจอุ่นขึ้น
เอกมองตั๋วทัวร์บนโต๊ะ — “East Europe 14 Days, Unplugged Escape”
เขาไม่ได้รู้จักใครในทริป
ไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าแต่ละประเทศในเส้นทางมีอะไรน่าสนใจ
แต่เขาซื้อตั๋วนั้นไว้เพียงเพราะอยาก “หายไปจากตรงนี้”

…แค่หายไปเฉย ๆ
ไม่ต้องเข้าใจ ไม่ต้องรับมือ
ไม่ต้องใช้ Empathy ปลอบใจใครอีก

เขาลุกขึ้น
เดินไปที่ประตู
และหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี

คืนนี้ยังไม่ใช่วันเริ่มทริป
แต่เป็นคืนสุดท้าย…ที่หัวใจของเอกยังอยู่กับที่เดิม

พรุ่งนี้เช้า
จะไม่มีใครในทัวร์รู้ว่า
คนตัวเล็กเงียบ ๆ คนนั้น
กำลังหลบหนีหัวใจของตัวเอง
…และกำลังจะได้เจอ “บ้าน” โดยไม่รู้ตัว


**** อย่าด่าเอกเยอะนะครับ ถึงแม้จุดแข็งของเอกจะเป็น Empathy แต่จุดอ่อนของเอกคือ Harmony แล้ววิธีที่เอกใช้คือ “หนี“

[Shibaguy]

ตอนที่ 2: ทางเดินเงียบที่มีคนเดินตามข้าง ๆ

สนามบินสุวรรณภูมิในเช้าอาทิตย์
คณะทัวร์ที่ชื่อ “East Europe Unplugged 14 Days” กำลังรวมตัวกัน
เอกยืนอยู่ท้ายแถวเงียบ ๆ
ไม่ถือกล้อง ไม่มีหมวก ไม่มีรอยยิ้ม

เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของเขาดูเรียบไปถ้าเทียบกับคนอื่น
แต่ที่เรียบยิ่งกว่าคือแววตา
…มันคือแววตาของคนที่ “ยังไม่กลับมาหายใจเต็มปอด”

เขาไม่ได้มองใครเลย
แต่มีใครบางคนมองเขาอยู่เงียบ ๆ

ชายหนุ่มในเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม
สูงกว่าใคร ๆ ในกลุ่ม
ดวงตานิ่ง ๆ ใต้ผมหน้าม้าที่ตกลงมาเล็กน้อย
ชื่อของเขาในป้ายทัวร์คือ “เป๋า”

เอกไม่ได้ทัก เป๋าก็ไม่ได้ยิ้ม
แต่เขาเดินไปยืนข้างเอกตอนที่ไกด์เรียกรวมกลุ่ม
ไม่มีคำพูด
แค่ยืนห่างพอดี ไม่ใกล้จนรบกวน ไม่ห่างจนทิ้งกัน

ตอนขึ้นเครื่อง
เอกได้ที่ริมหน้าต่าง เป๋าได้ตรงกลาง
ไม่มีบทสนทนา
แต่เป๋าเงียบตอนที่เอกหลับ
และคอยพยุงหัวเอกไม่ให้กระแทกขอบพนักพิงตอนเครื่องตกหลุมอากาศ

ตอนลงเครื่อง
เอกยังไม่ทันจะรู้ว่า…
การเดินทางครั้งนี้จะไม่ใช่แค่การ “ไปยุโรป”
แต่มันคือการได้เจอใครบางคน
ที่เลือกจะ “อยู่ข้าง ๆ”
แม้ไม่รู้จักกันเลย

[Shibaguy]

ถึงสุวรรณภูมิ 8:30 น.
เครื่องออกประมาณ 10:30 น.
บิน 11 ชั่วโมง
ถึงเวียนนา บ่าย 4
ชั่วโมงนึง ก็ออกจากสนามบินได้

[Shibaguy]

ตอนที่ 3: เวียนนา…เมืองที่เสียงเงียบของเราดังเท่ากัน

สนามบินเวียนนาในช่วงบ่ายแก่ ๆ
ไม่ได้วุ่นวาย ไม่ได้เงียบ
เหมือนหัวใจของเอกที่ยังไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง

คณะทัวร์นั่งรถมินิบัส VIP เข้าเมือง
ไกด์บรรยายเรื่องโอเปร่าเฮาส์ทางซ้าย
กลุ่มนักท่องเที่ยวหัวเราะกันทางขวา
เอกนั่งอยู่ที่เบาะริมหน้าต่าง
ฟังแต่ไม่ได้ฟัง
มองออกไป แต่ไม่เห็นอะไรเลย

เวียนนาดูสงบเกินกว่าที่หัวใจสับสนจะคลี่คลายได้ทัน
แม้แต่เสียงหัวใจตัวเอง…เอกยังไม่แน่ใจว่าดังอยู่ไหม

—

โรงแรม Hotel Sacher Wien หรูหราแต่ไม่อึกทึก
ห้องพักของเอกมีหน้าต่างมองออกไปเห็นถนนด้านล่าง
เขาวางกระเป๋า นั่งลงที่ปลายเตียง
ไม่มีอะไรต้องทำ
แต่ก็ไม่มีอะไรอยากทำ

จนถึงเวลาอาหารเย็น

โต๊ะอาหารที่ Steirereck im Stadtpark ตกแต่งด้วยแสงเทียน
ไกด์จัดโต๊ะแยกให้เป็นกลุ่มเล็ก ๆ
เอกนั่งริมสุด
และเป็นอีกครั้ง…ที่เป๋านั่งข้างเขา

เป๋าไม่ได้พูดอะไร
เอกก็ไม่ได้ทัก

แต่ตอนที่เสิร์ฟจานแรก เอกหยิบมีดผิด
และเป็นเป๋าที่ค่อย ๆ ขยับมืออีกข้าง ส่งมีดที่ถูกต้องมาให้
ไม่มีเสียง ไม่มีสายตา
แค่ “รับรู้”

หลังมื้อค่ำ
คณะทัวร์เดินออกมาที่โอเปร่าเฮาส์
เอกหยุดถ่ายภาพตรงหน้าทางเข้า
มือของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะอากาศเย็นจัด
เป๋าไม่ได้ยื่นผ้าให้
แต่กางแขนเสื้อแจ็กเก็ตตัวเองเล็กน้อยขณะเดินเฉียด
ให้เอกถ่ายรูปโดยไม่มีเงาตัวเองสะท้อนเข้าเลนส์

—

คืนนั้น
เอกกลับเข้าห้อง
ทิ้งตัวลงบนเตียง
แล้วหายใจลึกครั้งแรกตั้งแต่มาถึง

ไม่ใช่เพราะโอเปร่าเฮาส์
ไม่ใช่เพราะอาหารดาวมิชลิน
แต่เพราะเขารู้สึกว่า…

มีใครสักคน
เดินข้างเขาโดยไม่ถามอะไรเลย

และนั่น…มันเงียบ
แต่มันดังมาก

[Shibaguy]

ตอนที่ 4: แดดอุ่นแรกของฤดูที่ไม่มีใครรออยู่

เสียงนาฬิกาข้อมือปลุกตอน 7 โมงครึ่ง
เอกบิดขี้เกียจเบา ๆ ก่อนจะเปิดม่านห้องโรงแรม Hotel Sacher
ท้องฟ้าข้างนอกยังไม่สว่างดี
แต่มีแสงอ่อน ๆ สะท้อนยอดอาคารสีครีมตรงข้าม
มันคือแดด…แดดแรกที่เอกรู้สึกได้

อาหารเช้าที่โรงแรมหรู แต่เอกกินได้ไม่มาก
เขาจิบกาแฟเบา ๆ ระหว่างมองออกไปนอกหน้าต่าง
ไกด์บอกให้เตรียมตัวเที่ยวพระราชวังเชินบรุนน์
เอกไม่ได้สนใจรายละเอียด
เขาแค่ตามไปอย่างเงียบ ๆ
เหมือนทุกเช้าในชีวิตที่ “ยังไม่หายใจลึกได้เต็มปอด”

—

เชินบรุนน์งดงามกว่าที่คิด
สีเหลืองนวลของอาคารตัดกับท้องฟ้าคราม
ดอกไม้ในสวนยังมีบางต้นไม่โรย
นักท่องเที่ยวเดินเก็บภาพ
เสียงหัวเราะดังเป็นจังหวะ

เอกเดินอยู่ข้างกลุ่ม
ไม่ได้ถ่ายรูปตัวเอง
แต่ถ่ายต้นไม้ ถ่ายเงา ถ่ายเส้นทางกรวดที่ทอดยาว

และเป๋า…ยังเดินอยู่ห่าง ๆ เหมือนเมื่อวาน
ไม่ได้เข้าใกล้
แต่ไม่ห่างพอให้เรียกว่า “คนอื่น”

—

จังหวะหนึ่ง
เอกยืนอยู่ตรงเนินสูง มองลงไปเห็นตัวพระราชวังเต็มหลัง
ลมเบา ๆ พัดปลายแขนเสื้อให้ปลิว
เขาหลับตาแค่สามวินาที
แล้วจู่ ๆ ก็มีบางอย่างคลุมบ่าเขา

ผ้าพันคอสีเทาอ่อนของใครบางคน
ถูกวางลงบนไหล่แบบไม่ถาม

เอกหันไป
เป๋าไม่ได้สบตา
แค่เดินไปทางกลุ่มต่อเหมือนเดิม

เอกเอื้อมจับผ้าพันคอเบา ๆ
มือยังไม่หายจากความเย็น
แต่หัวใจ…อุ่นขึ้นอย่างประหลาด

เขาไม่รู้ว่าเป๋าเอาผ้ามาให้เพราะเห็นเขาหนาว
หรือเห็นเขาเหงา
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหน
มันคือครั้งแรกที่ “เอกยิ้มคนเดียว” โดยไม่มีใครสังเกต

—

คืนนั้นก่อนนอน
เอกม้วนผ้าพันคอวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
ไม่ได้คืน
ไม่ได้ซัก
แค่เก็บไว้…
เหมือนเก็บความรู้สึกอะไรบางอย่างที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเงียบ ๆ

[Shibaguy]

ตอนที่ 5: กลางเสียงไวโอลิน — ความรู้สึกที่ดังขึ้นครั้งแรก

ค่ำคืนที่ Musikverein Golden Hall ไม่ได้เริ่มด้วยเสียงดนตรี
แต่มันเริ่มจากตอนที่เอกเดินออกจากห้อง
และเห็นเป๋ายืนอยู่หน้าล็อบบี้โรงแรม
ในเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแล็กเรียบ
หน้าตาไม่ได้หล่อที่สุดในกลุ่ม
แต่แววตาของเขา…นิ่งกว่าทุกคน

เอกมองแวบเดียว แล้วก้มหน้าเดินผ่าน
แต่ก่อนจะทันหลบขึ้นรถ
เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง
“รอด้วยครับ”

เป๋าเดินมาข้าง ๆ เอก
แล้วเดินข้างกันไปจนถึงรถ
ไม่พูดอีกเลย

—

Golden Hall งดงามแบบหรูหราเกินกว่าที่เอกจะรู้สึกว่า “เข้าถึง”
เพดานทอง รูปปั้นเทพบนเวที
และคนแต่งชุดราตรีที่นั่งเรียงราย

เขานั่งลงเงียบ ๆ ข้างเป๋า
จังหวะที่วงออร์เคสตร้าขึ้นเพลงของ Mozart
เสียงไวโอลินไล่โน้ตอย่างแม่นยำ
เอกนั่งฟังอย่างตั้งใจ แต่ใจยังลอย

จนถึงเพลงหนึ่ง —
เป๋าขยับมือเล็กน้อย แล้ววางไว้บนที่วางแขนตรงกลางระหว่างที่นั่ง

ไม่ได้แตะเอก
แต่ใกล้พอให้รู้สึกว่า “มือคู่นี้เคยจับผ้าพันคอผืนนั้น”

และเป็นวินาทีนั้นเอง
ที่เอกเริ่ม “ได้ยินเสียงตัวเอง”
เสียงที่ไม่ได้พูด แต่ดังในอก

“เขาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่วันแรก”
“และเขาไม่เคยพยายามเป็นอะไรเลย…นอกจากอยู่ข้าง ๆ”

—

หลังจบการแสดง
คณะทัวร์พากันถ่ายรูปหน้าเวที
เอกยืนอยู่ริมสุด
ขณะที่เป๋าหายไปไม่กี่นาที แล้วกลับมาพร้อมของในมือ

ไอติมวานิลลาโคนเดียว
— ที่เอกเคยพูดในรถเบา ๆ ว่าอยากลองกินในคืนหนาว

เป๋าส่งให้
ไม่พูดอะไร
เอกรับมา
แล้วพูดเบา ๆ

“ขอบใจนะ”

เป๋าพยักหน้า
ยังไม่พูด
แต่รอยยิ้มที่มุมปาก…ทำให้ไอติมวานิลลารู้สึกอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

—

คืนนั้น เอกเก็บโคนไอติมไว้ไม่หมด
แต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ทั้งดวง
กลางเสียงไวโอลินที่ยังดังก้องในใจ

ความรู้สึกที่…
เริ่มดังขึ้นแล้วจริง ๆ




….. จะออกจากเวียนนาแล้วนะ

[Shibaguy]

ตอนที่ 6: คนที่ฟังหัวใจคนอื่นได้…แม้ไม่ได้ยินเสียงพูด

ซาลซ์บูร์กยามเช้าเต็มไปด้วยกลิ่นหอมจากขนมอบ
คณะทัวร์เดินลัดเลาะผ่านบ้านเกิดของโมสาร์ท
เอกไม่พูดมากตามเคย
แต่สีหน้าเขาเริ่มนิ่งแบบสงบ ไม่ใช่เศร้าเหมือนวันแรก

—

ระหว่างเดินชมริมแม่น้ำ Salzach
จู่ ๆ ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้ในมุมหนึ่งของถนน
แม่ของเด็กดูลนลาน
พูดเยอรมันเร็ว ๆ
แต่เด็กกลับนิ่ง ไม่ตอบอะไรเลย
ทุกคนมองกันอึ้ง ๆ
ไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เอกเดินเข้าไปช้า ๆ
นั่งย่อตัวลง
ไม่พูด
ไม่แตะตัว

เขาแค่…นั่งให้สายตาเท่าระดับกับเด็ก
แล้วก้มลงหยิบตุ๊กตากระดาษที่ตกอยู่บนพื้น
วางไว้ข้างเด็กเบา ๆ

“หนูทำหายเหรอ” เอกพูดภาษาอังกฤษเบา ๆ

เด็กเงียบ
แต่เริ่มขยับริมฝีปาก

เอกยิ้ม
พูดต่อ
“หนูไม่ได้ทำผิดอะไรเลยใช่ไหม”

แม่ของเด็กรีบบอกไกด์ว่าเด็กเป็นออทิสติก พูดไม่ได้
แต่เอกกลับหันมายิ้ม แล้วพูดเบา ๆ กับทุกคนว่า

“ไม่เป็นไรครับ เด็กแค่ไม่ใช้คำพูด…แต่ใช้ใจ”

เอกล้วงกระดาษในกระเป๋า หยิบดินสอ
วาดแมวตัวเล็กบนกระดาษแล้วส่งให้
เด็กหยิบมันอย่างช้า ๆ แล้วเริ่มยิ้มเล็กน้อย

แม่ของเด็กน้ำตาคลอ
เป๋ายืนอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ
ไม่ได้พูดอะไร
แต่หัวใจเขา…เต้นดังที่สุดในชีวิต

—

หลังเหตุการณ์
เป๋าเดินไปข้างเอก
คราวนี้เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน

“พี่เอก…เมื่อกี้พี่ไม่ได้แค่ช่วยเด็กใช่ไหม”

เอกหันมา ยิ้มจาง ๆ
“ผมแค่ฟังหัวใจเขา…เหมือนที่เคยอยากให้ใครสักคนฟังของผม”

—

ตอนเย็น พวกเขานั่งดินเนอร์กันที่ M32 Restaurant วิวเมืองทั้งเมืองทอดอยู่เบื้องหน้า
เป๋ามองพระอาทิตย์ตก
แล้วพูดเบา ๆ โดยไม่หันมา

“ผมเห็นหัวใจพี่…ชัดขึ้นกว่าเมืองทั้งเมืองตอนพระอาทิตย์ตกอีกนะ”

เอกหันมาช้า ๆ
หัวใจเต้นแผ่ว
และครั้งแรก…ที่เขาอยากให้ใครสักคนอยู่ตรงนี้
ให้นานที่สุดเท่าที่ใจจะยอม

[Shibaguy]

ตอนที่ 7: บนทางสายเพลง — วันที่เงาในใจเริ่มเบาลง

เช้าวันใหม่ในซาลซ์บูร์ก
อากาศเย็นลงกว่าวันก่อนเล็กน้อย
เอกสวมเสื้อคอเต่าและผ้าพันคอผืนเดิมที่เป๋าเคยให้
ยืนรอหน้าล็อบบี้พร้อมขนมปังอบใหม่ในมือ

วันนี้คือ “วันตามรอย The Sound of Music”
หนังที่เอกเคยดูตอนเด็ก แต่ไม่เคยจำรายละเอียดได้
เขาคิดว่ามันจะเป็นทัวร์ธรรมดา…
แต่กลับไม่ใช่เลย

—

จุดแรกคือสวน Mirabell
ฉาก “Do Re Mi” ที่หลายคนเต้นตาม
เอกนั่งบนม้านั่งคนเดียว มองกลุ่มนักทัวร์ลองกระโดดตามจังหวะเพลง

เสียงหัวเราะดังอยู่ไกล ๆ
เป๋ายืนอยู่ไม่ไกล
มองเอกนิ่ง ๆ
ก่อนจะเดินเข้ามา ยื่นหูฟังให้
ในนั้นคือเวอร์ชันเปียโนของ “My Favorite Things”

เอกยิ้มบาง ๆ ขณะใส่หูฟัง
เป๋าไม่ได้พูด
แต่เขานั่งลงข้าง ๆ
แค่พอให้หัวไหล่ทั้งสองสัมผัสกันนิด ๆ

—

ที่ Leopoldskron Palace
ไกด์พูดถึง “ฉากครอบครัวอบอุ่น”
เอกเงียบลง
เพราะมันไปแตะบางสิ่งในใจ
เขาเคยหวังจะมีครอบครัวกับพี่แบงค์
เคยฝันไว้ไกลแสนไกล…
แต่สุดท้าย ความรักที่ไม่จริง ก็ทำลายฝันนั้นจนกลายเป็นความเงียบ

เป๋าหันมามอง
ไม่ได้ถาม
แต่พูดเบา ๆ ระหว่างเดินเลียบทะเลสาบ

“ถ้าเพลงมันเศร้าไปเมื่อไหร่…ลองเปลี่ยนเนื้อร้องใหม่ก็ได้นะครับ”
“ผมช่วยแต่งให้ได้”

เอกหลุดหัวเราะน้อย ๆ
ครั้งแรกในรอบหลายวัน
หัวเราะเพราะใจมันยิ้ม…ไม่ใช่ฝืน

—

ตอนบ่าย
พวกเขาไปถึงโบสถ์ Mondsee
สถานที่ที่ Maria แต่งงานในเรื่อง
คนในคณะพากันเข้าไปถ่ายรูปตรงทางเดิน
เอกยืนอยู่ด้านหลังสุด

เขามองเห็นเป๋าอยู่ฝั่งตรงข้ามทางเดิน
และเป็นจังหวะนั้นเองที่สายตาทั้งสองคนสบกัน
ไม่มีบทพูด
ไม่มีเพลงประกอบ
มีแค่ “แววตา” ที่สื่อว่า

“ถ้าครั้งนี้จะเริ่มต้นใหม่…ฉันอยากเริ่มต้นกับเธอ”

—

ค่ำวันนั้น
ดินเนอร์ใต้แสงเทียนริมระเบียงของร้าน Esszimmer
เอกกินได้น้อยลงเพราะมัวแต่ขบคิด
แต่เป๋ายังไม่พูดอะไร
เขาแค่เอื้อมไปหยิบมีดที่เอกทำตก
แล้ววางกลับให้เหมือนเดิม
เหมือนวันแรกที่เวียนนา

เอกหันมามอง
ยิ้มอ่อน ๆ
ก่อนจะพูดเบา ๆ ครั้งแรก

“ขอบคุณที่อยู่กับฉันทุกวัน โดยไม่ต้องขอ”

เป๋าตอบกลับแค่สั้น ๆ
“เพราะผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ต้องการคนพูดเก่ง…พี่แค่ต้องการคนไม่หนีเวลาพี่เงียบ”

—

คืนนั้น เอกหลับไปพร้อมเสียงเพลง “Edelweiss”
ที่เล่นในหัวเขาเบา ๆ เหมือนเสียงใจเป๋า
และเป็นคืนแรกที่เขารู้สึกว่า…

บางความเจ็บ…มันเบาลงได้จริง ถ้ามีใครสักคนยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่หนี

[Shibaguy]

ตอนที่ 8: เมืองริมทะเลสาบ — วันที่ใจเงียบ และมือใครบางคนจับไว้แน่น

ถนนเล็ก ๆ เลียบเขาเปิดออกสู่ภาพที่ราวกับหลุดมาจากโปสการ์ด
Hallstatt ในยามเช้าเหมือนหลับอยู่ครึ่งหนึ่ง
มีเพียงเสียงรองเท้ากระทบพื้นไม้เงียบ ๆ ของคณะทัวร์ที่เดินเข้าสู่หมู่บ้าน

เอกมองไปรอบตัว
บ้านไม้สีเอิร์ธโทนที่มีดอกไม้พาดอยู่ตามระเบียง
กลิ่นขนมปังหอมจางจากร้านริมทาง
และน้ำในทะเลสาบที่นิ่งจนน่าใจหาย

ทุกอย่างดูสงบเกินไป
สำหรับใจที่เคยเจ็บมาเยอะ
เอกเผลอกอดตัวเองเบา ๆ
ลมเย็นเฉี่ยวหน้า
แต่สิ่งที่ทำให้เขาหยุดชั่วขณะ…คือมือของเป๋าที่เอื้อมมาสะกิดแขนเบา ๆ

“อยากลองเดินช้าลงไหมครับ”
เป๋าถามเสียงเบา

เอกพยักหน้า
และพวกเขาก็แยกจากกลุ่ม
เดินช้า ๆ ริมทะเลสาบ

—

ระหว่างล่องเรือ
เอกนั่งริมฝั่งเรือไม้ ขาเหยียดตรง
มือกอดเข่า
สายตาจ้องน้ำ

เป๋านั่งเงียบข้าง ๆ
เขาไม่ได้ชวนคุย
ไม่ได้ขอให้เอกเล่าอดีต
เขาแค่ยื่นหมวกแก๊ปให้
แล้วพูดว่า

“แดดแรง เดี๋ยวผิวลอกนะ”

เอกรับมาใส่
แล้วยิ้มบาง ๆ
“ขอบใจ”

—

บน Skywalk
ลมแรงจนเอกต้องยกมือปิดหู
จังหวะที่เขาก้าวเท้าขึ้นจุดชมวิว
มือข้างหนึ่งถูกจับไว้แน่นโดยไม่ทันตั้งตัว

เป๋าจับไว้
นิ่ง
แน่น
มั่นคงแบบไม่ถามว่าเอกกลัวไหม

เอกมองมือที่กุมอยู่
แล้วพูดเบา ๆ โดยไม่หันไปมอง

“ฉันไม่กลัวความสูงนะ”
เป๋าตอบ
“ผมก็ไม่ได้จับเพราะพี่กลัว”
“ผมจับ…เพราะผมไม่อยากปล่อย”

—

ตอนเย็น
พวกเขานั่งดินเนอร์ที่ร้านบนเขา มองลงมาเห็นทะเลสาบท่ามกลางแสงสีทองของพระอาทิตย์ตก
เอกไม่พูดเยอะ
เป๋าก็เช่นกัน

แต่จังหวะที่แสงตกกระทบหน้าผากของเอก
เป๋าหยิบกล้องฟิล์มขึ้นมาช้า ๆ
แล้วกดชัตเตอร์โดยไม่ให้เอกรู้ตัว

ภาพนั้นจะถูกล้างหลังกลับถึงไทย
เป็นภาพใบแรกที่เป๋าอยากเก็บไว้…
ไม่ใช่เพราะเอกยิ้ม
แต่เพราะเอก “ดูสงบ”

—

คืนนั้นเอกนั่งเขียนบันทึกในห้อง
มือข้างหนึ่งยังอุ่นจากการจับมือกลางลมแรงบน Skywalk
และหัวใจ…เบากว่าทุกวันที่ผ่านมา

ไม่ต้องพูดเยอะ ไม่ต้องอธิบาย
แค่มีใครบางคนที่เข้าใจ “ความเงียบของเรา” — โดยไม่ต้องขอ

[Shibaguy]

ตอนที่ 9: ถนนเกลียวคลื่น — วันที่เข้าใจว่าใจเราก็ต้องพัก

เส้นทางจาก Hallstatt สู่ Český Krumlov ไม่ได้คดเคี้ยวเกินไป
แต่พอรถวิ่งเข้าโค้งที่สิบห้า…เอกก็เริ่มเวียนหัว
ไม่ใช่เพราะเมารถ
แต่เพราะ “ความรู้สึก” มันเริ่มวนหนักในใจ

เมื่อเช้า
ขณะพักเบรกที่จุดชมวิว
มีนักท่องเที่ยวหญิงคนหนึ่งจากกลุ่มทัวร์นั่งร้องไห้อยู่เงียบ ๆ
ไม่มีใครกล้าเข้าไปถาม
นอกจากเอก

เขาเดินเข้าไปเงียบ ๆ
นั่งย่อลง
แล้วพูดเบา ๆ
“พี่ไม่ต้องพูดก็ได้นะครับ ผมแค่อยากนั่งด้วยเฉย ๆ”

ผู้หญิงคนนั้นมองเอก
แล้วร้องไห้หนักขึ้น
เอกหยิบผ้าเช็ดหน้าให้
และพูดอีกเพียงแค่
“ผมเข้าใจ”

…แต่เขาไม่รู้เลยว่า
แววตาของเธอมีความเจ็บลึกกว่าที่เขาควรแบก
ความรู้สึกที่เคยสะท้อนคนอื่นได้ดี
วันนี้มัน “ดูด” ความรู้สึกของคนตรงหน้าเข้าสู่ตัวเอกจนหมด

—

ช่วงบ่าย
เอกนั่งนิ่งอยู่เบาะหลังของรถ
มือสั่นเล็กน้อย
เหงื่อซึม
เหมือนจะเป็นไข้
แต่จริง ๆ แล้ว…เขาแค่ “รับอารมณ์คนอื่นมาจนเกินขีด”
Empathy กลายเป็น Sympathy
จนเหมือนใจของเขาไม่ใช่ของตัวเองอีกแล้ว

—

เป๋าหันมาหลายครั้ง
สุดท้าย…รถจอดพักริมวิวอีกครั้ง
เป๋าลงจากรถ
เปิดประตูข้างเอก
แล้วนั่งย่อลงตรงหน้า

มือข้างหนึ่งประคองแก้มเอกเบา ๆ
แววตาของเขานิ่ง
แต่นุ่ม

“ฟังผมนะ…”
“พี่ช่วยทุกคนไม่ได้”
“ไม่ใช่เพราะพี่ไม่เก่ง…แต่เพราะใจพี่ไม่ได้เกิดมาเพื่อให้ทุกคนมาอาศัย”

“มันต้องเป็นที่อยู่ของพี่ด้วย”

เอกเงียบ
น้ำตาคลอ
เพราะคำพูดของเป๋า…มันไม่ใช่แค่เตือน
แต่มันคือ “อ้อมแขน” ที่พยุงหัวใจเขาไว้ไม่ให้ล้ม

เป๋ายื่นมือให้เอก
“ตอนนี้พี่เหนื่อย พี่พักได้”
“ให้ผมเป็นคนรับฟังบ้าง”

เอกจับมือเป๋า
แน่นกว่าเคย
น้ำตาหนึ่งหยดตกบนหลังมือของเป๋า

และวินาทีนั้นเอง…
ที่เอกยอม “วางหัวใจ” ลงบนตักของใครสักคน
โดยไม่รู้สึกผิดอีก

—

คืนนั้น
เป๋าซื้อชาร้อนจากร้านเล็ก ๆ ริมเมืองเก่าให้เอก
เอกยิ้ม
มือยังสั่นนิดหน่อย
แต่ใจ…กลับนิ่งลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เพราะบางที คนที่เข้าใจทุกคน อาจแค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจเขาก่อน

[Shibaguy]

ตอนที่ 10: คืนริมแม่น้ำ — วันที่ยอมให้ตัวเองอ่อนแอข้างใครสักคน

แสงไฟสีส้มทองจากอาคารยุคกลางสะท้อนผิวน้ำ Vltava อย่างอ่อนโยน
เสียงผู้คนเริ่มเงียบลง
เพราะค่ำใน Český Krumlov ช่างเงียบและงามเหมือนภาพวาด

เอกเดินช้า ๆ ข้างเป๋า
เสื้อโค้ทสีครีมกับผ้าพันคอผืนเดิมที่เป๋าเคยให้
ขยับตามจังหวะลม

สองคนไม่ได้คุยอะไรมาก
เป๋าแค่เดินอยู่ข้าง ๆ
เงียบ แต่มีอยู่จริง

—

ริมแม่น้ำตรงที่ไม่มีใครนั่ง
เอกหยุดก้าว
แล้วพูดขึ้นเสียงแผ่ว
“เคยรู้สึกมั้ย…ว่าบางวันใจมันหนักจนหายใจลำบาก”

เป๋าหันมาช้า ๆ
เอกยังมองไปทางแม่น้ำ
พูดต่อ
“ตอนเลิกกับพี่แบงค์ มันไม่ได้แค่เจ็บที่เลิก…แต่เจ็บที่เราพยายามรักษาทุกอย่างไว้คนเดียว”

“ทั้งความรัก ความเข้าใจ ความอดทน…เราเป็นคนเดียวที่รู้ว่ามันไม่ไหวตั้งแต่แรก”

—

เป๋าเงียบ
แล้วนั่งลงข้าง ๆ บนขอบหิน
มือเขาวางบนหลังมือเอกเบา ๆ
แล้วพูดคำหนึ่งที่เหมือนจะธรรมดา
แต่เอกไม่เคยได้ยินจากใครเลยตลอด 8 ปีที่ผ่านมา

“พี่ไม่ต้องเข้มแข็งนะ”
“ผมไม่เคยขอให้พี่ต้องแข็งแรงเพื่อใครเลย”

“พี่อ่อนแอได้
จะร้องไห้ก็ร้อง
ผมจะนั่งตรงนี้ ไม่ลุกไปไหน”

—

เอกเงียบไปนาน
ก่อนจะพูดเบา ๆ

“ถ้าพี่ร้องตอนนี้…จะดูอ่อนแร่มากไหม”

เป๋าตอบทันที
เสียงมั่นคงแต่แผ่วเบา

“จะดูเป็นคนธรรมดา ที่กล้ารักตัวเองสักที”

—

แล้วน้ำตาของเอก…ก็ไหลออกมา
ไม่มีเสียงสะอื้น
ไม่มีความพัง
มีแค่หยดน้ำตา ที่เป๋าปล่อยให้ไหลเงียบ ๆ บนไหล่ของตัวเอง
โดยไม่ต้องปลอบ
ไม่ต้องบอกให้หยุด

เพราะในที่สุด
เอกก็รู้สึกว่า
“การอ่อนแอ…ไม่ใช่การแพ้”
แต่มันคือ ความกล้าที่ยอมให้ใครสักคนได้เห็นใจของเราจริง ๆ

[Shibaguy]

รู้สึกตอนที่ผ่านๆมา ย้อนอ่านดู เหมือน ทัวร์บั๊ว คือเร็วเกินไป ไม่ได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศ ยุโรปตะวันออกเลย

จะพยายามลงให้มากกว่านี้นะครับ

[Shibaguy]

ตอนที่ 11: ใต้สะพานเก่า มีเงาของเราซ้อนกันอยู่

เส้นทางจากเชสกี้ ครุมลอฟสู่ปรากกินเวลาราว 3 ชั่วโมง
เอกนั่งริมหน้าต่างรถบัส VIP สองมือกอดเป้ใบเล็กไว้กับตัว
เป๋านั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ — ไม่ฟังเพลง ไม่เล่นมือถือ
แค่มีอยู่
เงียบ…แต่ชัดเจน

⸻

ช่วงบ่าย
ปรากต้อนรับทุกคนด้วยแดดสีทองอ่อนที่สะท้อนพื้นหินของ Old Town
เป๋าเดินข้างเอก ช่วยลากกระเป๋าโดยไม่ต้องขอ
และเมื่อถึง สะพานชาร์ลส์ — เอกก็หยุด
เงยหน้ามองรูปปั้นนักบุญเรียงราย
และเสียงฝีเท้านับร้อยที่ก้องเบา ๆ บนสะพานเก่า

เขาคิดอะไรบางอย่างอยู่
ก่อนจะหันไปพูดเบา ๆ

“สะพานเก่าแบบนี้…คงต้องมีหลายคนเคยมายืนสัญญาอะไรไว้สินะ”

เป๋าหันมามอง
สบตา
แล้วพูดเพียงแค่

“ถ้าอยากสัญญาอะไรกับตัวเอง…ก็ให้ผมอยู่ตรงนี้ตอนพี่พูดก็พอ”

เอกชะงัก
หัวเราะเบา ๆ
แต่ไม่ตอบ
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปวิว
และเป๋า…ก็กดถ่ายเอกพอดีนาทีเดียวกัน

สองสายตาสบกันหลังเสียง “แชะ” พร้อมกัน
ไม่มีใครขอโทษ
ไม่มีใครหลบตา

⸻

ร้านอาหาร Mlýnec ริมน้ำ
วิวสะพานชาร์ลส์งดงามในยามเย็นจนเกือบไม่จริง
เอกนั่งตรงข้ามเป๋า แสงบ่ายส่องผ่านกระจกลงบนแก้มเขา

เป๋านั่งมอง
ไม่ได้พูด
แต่ในสายตานั้นชัดเจน
จนเอกต้องถามเบา ๆ

“มองอะไรนักหนา”

เป๋าตอบ
นิ่ง
แต่ตรง

“มองสิ่งที่ผมไม่อยากให้หายไปจากสายตา”

เอกชะงัก
วางช้อน
ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม…ช้า ๆ

ในหัวใจของเอกตอนนั้น มีประโยควนซ้ำอยู่เงียบ ๆ

“นี่มันไม่ใช่แค่เที่ยวนี่…แล้วเราสองคนจะจบยังไง”

⸻

คืนนั้น
เอกกลับถึงห้องพักที่ Hotel Kings Court
เปิดดูภาพที่ถ่ายไว้
รูปสะพานเยอะ
แต่รูปที่ทำให้ใจสั่นที่สุด…
กลับเป็นรูปที่เป๋าถ่ายเขาไว้ขณะมองสะพานเงียบ ๆ โดยไม่รู้ตัว

ในแคปชันที่ส่งมาในไลน์กลุ่ม
มีแค่ประโยคเดียวใต้ภาพ

“สายตานี้คงเคยสัญญาอะไรบางอย่างไว้กับแม่น้ำ”
“แต่ผมขออนุญาตสัญญาต่อเอง…ได้ไหมครับ”

[Shibaguy]

ตอนที่ 12: คืนที่แสงไฟอุ่นน้อยกว่าเสียงในใจ

ช่วงเย็น
Old Town Square ของปรากคึกคัก
เสียงนาฬิกาดาราศาสตร์ตีบอกเวลา
นักท่องเที่ยวยืนรอชมการเคลื่อนไหวของหุ่นอัครสาวก
เอกยืนเงียบ…หลบออกจากกลุ่มคนเล็กน้อย
ยกกล้องขึ้นถ่ายรูป ไม่ได้พูดอะไร

เป๋าเดินมาเงียบ ๆ
ยื่นกาแฟร้อนมาให้ในมือหนึ่ง
แล้วพูดเพียงแค่

“เมื่อกี้เห็นพี่ขมวดคิ้ว”
“เลยซื้อมาให้เผื่อมันละลายความคิดอะไรได้บ้าง”

เอกรับมา
นิ่ง
แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับช่างเบากว่าปกติ

“ขอบใจนะ”

⸻

เย็นนั้นพวกเขาแวะที่ Café Louvre
ร้านโปรดของไอน์สไตน์
โต๊ะไม้เก่า แสงไฟเหลืองนวล
เสียงเปียโนคลอเบา ๆ จากมุมหนึ่งของร้าน

เป๋าสั่งชา
เอกสั่งเค้ก
ต่างคนต่างนั่ง
แต่ไม่มีความเงียบที่อึดอัด

เอกหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาวางบนโต๊ะ
เป๋ามอง
แต่ไม่ถาม
เอกกลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

“บางทีพี่ก็อยากเขียนทุกอย่างไว้ในนี้…”
“…แทนที่จะพูดออกมาให้ใครเข้าใจผิด”

เป๋ายิ้ม
เอื้อมนิ้วไปแตะมุมสมุดเบา ๆ
“งั้นถ้าเมื่อไหร่พี่ไม่อยากพูด…เขียนใส่ไว้ก็ได้”
“แล้วส่งให้ผมอ่านนะ”

เอกนิ่งไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะพยักหน้า
ครั้งแรกที่ยอมให้ใครเข้าถึง “โลกเงียบ ๆ ของตัวเอง”

⸻

ค่ำวันนั้น
โต๊ะดินเนอร์ริมหน้าต่างที่ La Degustation Bohême Bourgeoise
เสิร์ฟอาหารไฟน์ไดนิ่งจานเล็กพอดีคำ
แต่คำที่ใหญ่ที่สุดในใจเอก
กลับเป็นคำว่า “กลัว”

กลัวว่าทริปนี้จะจบ
กลัวว่าเป๋าแค่เป็นคนดีข้ามคืน
กลัวว่าตัวเองจะรักใครอีกครั้ง…แล้วเจ็บเหมือนเดิม

เอกนั่งกินเงียบ ๆ
เป๋าไม่เซ้าซี้
ไม่จ้องหน้า
แต่ยื่นผ้าเช็ดปากให้ตอนเห็นว่าน้ำซุปหยดเลอะชายเสื้อเอก

ความใส่ใจเล็ก ๆ นี้
ทำให้เอกหันมามองเป๋า
จ้องอยู่นาน

ก่อนจะถามเบา ๆ
“นายทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า”

เป๋ายิ้มบาง ๆ
แล้วตอบ
“ผมไม่เคยเห็นใครคนไหนน่าดูแลเท่าพี่มาก่อน”

⸻

คืนนั้น
ขากลับที่รถผ่านสะพานชาร์ลส์อีกครั้ง
เอกมองวิวจากกระจกหน้าต่าง
แล้วพูดในใจ

“อย่าดีกับเราขนาดนี้เลย…เพราะเราจะเริ่มหวัง…แล้วเราจะพังอีกไหม”

แต่ในมือ
เขากำแน่นกับผ้าเช็ดปากที่เป๋ายื่นให้เมื่อเย็น
และนั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการ “หวังเบา ๆ”
ครั้งแรกในรอบหลายปี

[Shibaguy]

ประเทศที่ไปเที่ยวในเรื่อง เป็นประเทศกลุ่ม เขตเชงเก้น (Schengen Area)

ขอวีซ่าท่องเที่ยวครั้งเดียวได้ 25 ประเทศ

แนะนำไปขอที่สถานฑูลประเทศที่เราอยู่นานที่สุด

ไม่ถึงเดือนก็ได้แล้ว

[Shibaguy]

ตอนที่ 13: วันที่เงียบที่สุด แต่ใจกลับพูดมากที่สุด

แดดเช้าของปรากอบอุ่นกว่าที่คิด
ท้องฟ้าใสจนเห็นยอดวิหาร St. Vitus ทะลุขึ้นมาจากแนวกำแพงปราสาท
เป๋าเดินข้างเอกในจังหวะที่พอดีเสมอ — ไม่ช้า ไม่เร็ว
แต่พอดีจนทำให้เอกไม่อยากแยกออกมาเดินคนเดียว

⸻

วิหาร St. Vitus
เอกแหงนหน้ามองกระจกสีบานสูงที่สะท้อนแสงเข้าโถงกลาง
เป๋าไม่ได้พูดอะไร
เพียงยืนเงียบข้าง ๆ
จนเอกพูดขึ้นเบา ๆ

“ที่นี่มัน…สงบจัง”

เป๋ายิ้มเล็กน้อย
“บางที…มันอาจสงบพอให้เรารู้ว่าเรายังแบกอะไรไว้ในใจ”

เอกนิ่งไป
ก่อนจะเบือนสายตามองตรง
เหมือนมีบางอย่างค้างในคอ

—

ย่าน Golden Lane
ตรอกหินเล็ก ๆ ที่เรียงบ้านไม้สีพาสเทลไว้ตลอดทาง
มีคนเดินสวนบ้าง ประปราย
เสียงเท้ากระทบพื้นดังแผ่ว ๆ ใต้กำแพงโบราณ

เอกหยุดมองร้านขายของเก่า
นาฬิกาพก กล้องฟิล์ม กระดุมทองเหลือง
นิ้วของเขาแตะแผงกระจกหน้าร้านเงียบ ๆ

เป๋าถามเบา ๆ
“ชอบเหรอครับ”

เอกไม่ตอบทันที
แต่พูดออกมาในน้ำเสียงแผ่วเบากว่าทุกครั้ง

“ตอนปีหนึ่ง…พี่เคยแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง”
“อยู่ปีสาม…สูงมาก ขาว หล่อ เจ้าชู้มากด้วย”

เป๋าชะงัก
ไม่ได้พูดอะไร
เอกยังคงพูดต่อโดยไม่มองหน้า

“พี่ไม่ได้คิดว่าเขาจะสนใจ…แต่เขาก็เข้ามาจริง ๆ”
“พี่รู้ว่าเขาเจ้าชู้ แต่ก็หลงคิดไปว่าเราคงจะพิเศษกว่า…”

เขาหัวเราะในลำคอ
เจ็บ ๆ ปนเหนื่อย

“สุดท้ายเขาก็ทิ้งไป”
“แต่เรา…โง่พอจะรออีกห้าปี…เพราะเขาบอกว่า ‘อาจจะกลับมา’”

เงียบ
นานพอให้ลมหายใจเป๋าแผ่วลง

เอกถอนหายใจ
กำลังจะเดินต่อ
แต่จังหวะที่เท้าจะก้าว…
เป๋าจับมือเขาไว้แน่น

ไม่พูดอะไร
ไม่บีบแน่นเกินไป
แค่พอดี — เหมือนต้องการบอกว่า
“ผมอยู่ตรงนี้แล้ว…และผมจะไม่ทำแบบนั้นกับพี่”

เอกหันมามอง
เป๋าไม่ได้หลบตา
สายตานิ่ง มั่นคง
เหมือนกำแพงปราสาทที่ยืนมาแล้วเป็นร้อยปี

—

พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ
จับมือกันเงียบ ๆ
ในตรอกที่คนเดินผ่านน้อยลง
และแดดอ่อนเริ่มลูบไล้ไหล่สองคนที่อยู่ข้างกัน

⸻

ในบ่ายนั้น
เอกเขียนลงสมุดบันทึกของตัวเอง
หนึ่งบรรทัดเท่านั้น

“มีคนที่จับมือเราไว้ โดยไม่ถามว่าเราผ่านอะไรมาก่อน”

และในเงาของกำแพง Golden Lane วันนั้น
อาจไม่มีใครได้ยินบทสนทนานี้
แต่ในใจเอก…มันดังกว่าเสียงนาฬิกาทุกเรือนในร้านของเก่า

[Shibaguy]

ตอนที่ 14: ล่องเรือ Vltava – เอนหัวลงบนไหล่คนที่ไม่เคยเดินหนี

เรือไม้ลำเล็กเคลื่อนตัวออกจากท่าอย่างนุ่มนวล
เอกนั่งข้างหน้าต่างเรือ ฝั่งที่แดดเย็นของเย็นวันนั้นส่องผ่านเข้ามา
เป๋านั่งข้าง ๆ มือวางบนตัก
ไม่มีใครพูดอะไร

วิวริมแม่น้ำ Vltava สวยเหมือนหลุดจากภาพวาด
บ้านหลังเล็ก โบสถ์เก่า ยอดโดม ท้องฟ้าสีทองอมฟ้า
เสียงคลื่นน้ำเบา ๆ ดังเป็นจังหวะช้า ๆ ที่กล่อมหัวใจให้เงียบลง

⸻

เอกถอนหายใจเบา ๆ
เสียงน้ำสะท้อนกับความเหนื่อยล้าในใจ
เขาพูดช้า ๆ ไม่หันหน้า
“บางที…พี่อาจไม่เคยรู้ว่าตัวเองเหนื่อยแค่ไหน…จนได้หยุดจริง ๆ”

เป๋าเงยหน้ามองเขา
ไม่พูด
แค่เอื้อมมือวางบนแขนเอกเบา ๆ
ไม่ลูบ
ไม่บีบ
แค่วาง…เพื่อให้รู้ว่ายังมีใครอยู่

เอกหันมามอง
ดวงตาคู่นั้น…แดงนิด ๆ
แต่ไม่ได้ร้องไห้
เหมือนกำลังขออนุญาตอะไรบางอย่าง

เป๋าไม่ตอบด้วยคำพูด
แค่พยักหน้าเบา ๆ

และนั่นคือวินาทีที่
เอกเอนหัวลงบนไหล่เป๋า
ช้า
นุ่ม
และเต็มไปด้วยคำพูดที่ไม่เคยพูดออกไป

—

เรือแล่นผ่านสะพานเก่า
ผู้โดยสารคนอื่นหันไปถ่ายรูป
มีเพียงเอกที่หลับตาเบา ๆ
หายใจเข้า
และพูดในใจว่า

“ทำไมถึงรู้สึกปลอดภัยขนาดนี้ ทั้งที่ไม่ได้กอดกันเลย”

เป๋าไม่หันมามอง
แต่มือของเขาขยับเลื่อนขึ้นมาวางบนหลังมือของเอก
กดลงเบา ๆ
นิ่ง
มั่นคง

เหมือนจะพูดว่า
“อยู่ตรงนี้ได้นานเท่าที่อยากอยู่เลยนะ”

—

ยามเย็นริมแม่น้ำ
พวกเขาเดินกลับฝั่ง
เงียบ
แต่ไม่อึดอัด

เอกมองเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ
ก่อนจะหันไปมองเป๋า แล้วพูดขึ้นแผ่ว ๆ

“บางครั้ง…พี่ก็กลัวนะ”

“กลัวว่าถ้าเราเงียบไป…คนจะเดินหนี”

เป๋าหยุดเดิน
หันมามอง
แล้วตอบด้วยเสียงนิ่งแต่แน่น

“งั้นผมจะยืนอยู่เฉย ๆ จนพี่อยากพูดเอง”
“แต่จะไม่มีวันเดินหนี”

—

คืนนั้น
เอกกลับถึงห้อง
ไม่เขียนอะไรในสมุด
แค่เปิดไปหน้าว่าง แล้ววางมือทาบไว้เงียบ ๆ

ก่อนจะวางหน้าผากแนบลงเบา ๆ
ใจเต้นช้า และอบอุ่น
เหมือนยังเอนอยู่บนไหล่ใครบางคน…ที่ไม่จากไปไหน

[Shibaguy]

ตอนที่ 15: เมืองที่ทำให้รู้ว่า…การคิดถึงเกิดได้ แม้ยังอยู่ในทริปเดียวกัน

เครื่องบินขนาดเล็กทะยานขึ้นจากสนามบินปราก
มุ่งหน้าสู่ คราโคว เมืองประวัติศาสตร์ที่สง่างามอย่างเงียบ ๆ ในโปแลนด์

เอกนั่งริมหน้าต่าง
เป๋านั่งห่างออกไปสองแถว
ครั้งนี้ไม่มีใครได้เลือกที่นั่งข้างกัน
และการนั่งห่างกันเพียงไม่กี่เมตร
กลับทำให้ “ความคิดถึง” ดังก้องในหัวจนน่าแปลกใจ

—

เสียงเครื่องบินนิ่ง
ท้องฟ้าใส
เอกวางหน้าผากกับกระจก
แล้วความคิดก็ไหลย้อนกลับอย่างไม่มีสัญญาณเตือน

⸻

มหาวิทยาลัยปีหนึ่ง
เอกนั่งเกร็งอยู่ในห้องชมรมบัญชี
มือเล็ก ๆ ถือแฟ้มแน่น
จังหวะที่มีเงาหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง — สูงโปร่ง ใส่ชุดนักศึกษาแบบพอดีตัวพอดีใจ

พี่แบงค์ ปีสาม
ประธานชมรม
นักกีฬา
ยิ้มข้างเดียวแต่ใจสั่นทั้งข้าง

เขายื่นแฟ้มให้ พร้อมประโยคแรกในชีวิต
“สมัครชมรมครับ”

พี่แบงค์รับไป…แล้วพูด
“ยิ้มหน่อยดิ น้องชื่ออะไร?”

⸻

จากนั้นเรื่องก็เหมือนบทในละคร
พี่แบงค์เริ่มจำชื่อเขา
เริ่มชวนกินข้าว
เริ่มเดินมาส่ง

และในที่สุด
ก็เริ่ม “จับมือเขา” ก่อนจะมีสถานะ
ก่อนจะชัดเจน
แต่กลับไม่เคย “หายไปจริง ๆ” จากใจ

—

เอกสะบัดหน้าเบา ๆ
กลับสู่ที่นั่งบนเครื่อง
มองออกไปเห็นปุยเมฆสีอ่อนลอยเป็นแนว

ในจังหวะที่สายตาเริ่มเหม่อลอยอีกครั้ง
มือข้างหนึ่งเอื้อมมาวางบนไหล่เขา
เป๋ายืนอยู่ข้างเก้าอี้
โน้มตัวลงเล็กน้อย
ไม่พูดอะไร
แค่วางมือแน่นพอให้รู้ว่า “ผมกลับมาแล้ว”

—

เอกยิ้ม
บาง
เจือเศร้า
ก่อนจะพูดเบา ๆ

“คนบางคน…ไม่อยู่ก็คิดถึง”
“แต่คนบางคน…อยู่ใกล้แค่ไหน ก็ยังคิดถึงได้เหมือนกัน”

เป๋ามองเขานิ่ง ๆ
ไม่ได้ถามว่า “พี่หมายถึงใคร”
ไม่ได้ถามว่า “คิดถึงใคร”

เพราะสิ่งที่เป๋าต้องการ
ไม่ใช่คำตอบ
แต่คือการ “อยู่ข้าง ๆ” ตอนพี่คิดอะไรเงียบ ๆ แบบนี้

—

เมื่อเครื่องบินแตะรันเวย์ที่คราโคว
แสงแดดอ่อนลอดเข้ามาที่เก้าอี้ของเอก
เขาลูบเบาะข้างตัวช้า ๆ
เหมือนจะบอกกับตัวเองว่า

“บางที…ที่เรายังคิดถึงอดีต…ไม่ใช่เพราะยังรักอยู่”
“แต่เพราะครั้งหนึ่ง มันเคยทำให้เรารู้จักความรู้สึกแบบนั้นเป็นครั้งแรก”

[Shibaguy]

ตอนแทรกที่ 15.1


ระหว่างอยู่บนเครื่องบิน ปราก → คราโคว

⸻

(ย้อนอดีต: มหาวิทยาลัย ปี 1)

ตอนที่เอกอายุ 18 ปี
เข้ามหาวิทยาลัยด้วยความฝันธรรมดา ๆ
เขาไม่คิดจะเด่น ไม่คิดจะดัง
เขาแค่ “อยากอยู่ในที่ที่ปลอดภัย”

จนวันหนึ่ง เขาเดินเข้าห้องชมรมบัญชี
แล้วเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะ
สูงกว่าใครทั้งหมดในห้องนั้น
เสื้อเชิ้ตนักศึกษาขาวสะอาดถูกทับในกางเกงสแล็กพอดีตัว
เขาชื่อพี่แบงค์

ประโยคแรกที่พี่แบงค์พูด
ไม่ได้หวาน ไม่ได้พิเศษ
แค่ยิ้มมุมปาก แล้วถาม

“ทำไมมองพี่อย่างนั้นอะ”

เอกไม่รู้ว่าตัวเองมองนานแค่ไหน
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหายใจอยู่รึเปล่า
เขาแค่ยื่นใบสมัครชมรม
แล้วตอบกลับเสียงเบา

“เปล่าครับ…แค่คิดว่า…พี่ดูเหมือนคนในโฆษณา”

พี่แบงค์หัวเราะ
แล้วพูดกลับมาทันที

“ถ้าอย่างนั้น…เป็นพระเอกให้ได้มั้ย เดี๋ยวนายเป็นคนเขียนบท”

—

ความสัมพันธ์ของเขาสองคนไม่ได้เริ่มจาก “การจีบ”
แต่มาจาก “การอยู่ด้วยกันเสมอ”
– ชมรมเลิกช้า → พี่แบงค์มักขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่ง
– วันสอบ → พี่แบงค์เอากาแฟเย็นมาวางไว้หน้าห้องสมุด
– วันฝนตก → เสื้อกันฝนของพี่แบงค์มักเปียก ส่วนของเอกมักแห้ง

และวันหนึ่ง
ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อ
ก็กลายเป็นอะไรบางอย่างที่ “เอกไม่กล้าเรียกเต็มปากว่าแฟน”
แต่ในใจ…เรียกแบบนั้นไปแล้วตั้งแต่วันแรก

—

พี่แบงค์เป็นคนเก่ง
เรียนดี กีฬาเด่น
มีแฟนคลับ
และแน่นอน…มี “ข่าวลือ”

เอกเคยได้ยิน
แต่ไม่เคยกล้าถาม
เขากลัวคำตอบ
และที่สำคัญ…เขา “เชื่อใจ” พี่แบงค์มากพอจะยอมไม่ถาม

—

แต่ก็เหมือนโลกเล่นตลก
ตอนพี่แบงค์ปีสี่ — มีโครงการฝึกงานต่างจังหวัด
ห่างไกล…เงียบหาย
แล้วข้อความที่เคยส่งทุกวัน…ก็กลายเป็นทุกอาทิตย์
จากทุกอาทิตย์…กลายเป็นทุกเดือน
จากทุกเดือน…กลายเป็น “เงียบไปเลย”

เอกไม่เคยบอกใคร
ว่าเขารอข้อความสุดท้ายนั้นมานานแค่ไหน
นานจนเขาเริ่มเชื่อว่า
“ถ้าเราเงียบพอ เขาอาจกลับมา”

—

และเขาก็กลับมา…หลังจากเอกทำงานแล้ว
ในฐานะ หัวหน้าฝ่ายบัญชีคนใหม่ของโรงงาน
หล่อขึ้น สูงเหมือนเดิม ยิ้มแบบเดิม
แค่ครั้งนี้…ดวงตาพี่แบงค์ไม่ได้มีแค่เขาในนั้น

แต่ใจของเอก…ยังคง “เต้นแบบปีหนึ่ง”
ทุกครั้งที่พี่แบงค์เรียกชื่อ
ทุกครั้งที่พี่แบงค์ยิ้มให้
ทุกครั้งที่พี่แบงค์พูดว่า
“ดีใจนะ ที่ยังเจอนายอีก”

—

(กลับสู่ปัจจุบัน: บนเครื่องบิน)

เอกถอนหายใจ
เบือนหน้าจากหน้าต่าง
มองเบาะข้าง ๆ ที่ว่างเปล่า
ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา
เขียนช้า ๆ ทีละคำ

“บางที เราไม่ได้รักเขาแล้วหรอก…แต่เรายังรักตัวเองในวันที่เขารักเราก็ได้”

และในขณะที่เขากำลังจะปิดสมุด
มือข้างหนึ่งก็แตะไหล่เขาเบา ๆ จากข้างหลัง
เป๋ายืนอยู่ตรงนั้น
มองเขานิ่ง ๆ
ไม่พูดอะไร
แต่ในแววตานั้นชัดเจน

เอกยิ้ม
พับสมุดลง
และหัวใจของเขา…เงียบลงกว่าทุกครั้งที่เคย

[Shibaguy]

ตอนที่ 16: ความเจ็บในความทรงจำ…และไหล่ของใครบางคนที่ไม่เดินหนี

เช้าวันที่ 10 ของทริป
อากาศที่คราโควหนาวกว่าทุกวัน
เพราะปลายทางของเช้านี้…ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว
แต่คือ Auschwitz–Birkenau Memorial
สถานที่จริงที่โลกเคยเจ็บ
และมนุษยธรรมเคยสั่นคลอน

—

รถบัสขับเงียบ
คณะทัวร์ไม่มีใครพูด
ไกด์เสียงเบา
แม้แต่เป๋าก็ไม่ได้เล่นมุกหรือชวนคุย
เขานั่งข้างเอก เงียบ…แต่มือยังจับขอบเบาะเอกไว้เสมอ

—

เมื่อเดินเข้าเขต Auschwitz
เอกมองเห็นคำว่า “Arbeit Macht Frei”
เหล็กดัดที่แปลว่า “งานทำให้เป็นอิสระ”
แต่กลับเคยเป็น “ทางเข้าสู่ความตาย”

เสียงบรรยายของไกด์เริ่มขึ้น
เล่าถึงเด็ก
ถึงครอบครัว
ถึงความสูญเสีย
ถึงเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า และของเล่นที่ถูกจัดวางไว้ในตู้กระจก
ราวกับเจ้าของเพิ่งหายไปเมื่อเช้า

—

เอกนิ่ง
นาน
ก่อนจะค่อย ๆ เดินช้าลง
แล้วหยุด
เสียงรอบตัวเริ่มเบาลง…เพราะเสียงในใจเขาดังขึ้น

“เด็กที่ไม่ได้โต…ครอบครัวที่ไม่ได้บอกลากัน…รอยยิ้มสุดท้ายที่ไม่มีใครเห็น”

Empathy ในตัวเอก…ค่อย ๆ ขยายออก
จากการเข้าใจ…กลายเป็น “รู้สึก”
จากรู้สึก…กลายเป็น “กลืนเข้าไปข้างใน”

—

จังหวะที่เดินเข้าเขต Birkenau
เอกเริ่มหายใจถี่
เป๋าหันมามองทันที
ก่อนจะจับข้อมือเขาไว้
แต่เอกกลับพูดเบา ๆ

“พี่ไม่ได้ร้องไห้เพราะสงสาร”
“แต่พี่เจ็บแทนเขาทั้งหมดเลย…”
“พี่รู้สึกว่าถ้าไม่ร้องแทนเขา…ใครจะร้อง”

—

ไม่ทันจบคำ
น้ำตาเอกไหล
แรง
จนเขาต้องก้มหน้า
ขาอ่อน…หัวใจเต้นถี่
แล้วทั้งตัวก็สั่นเหมือนจะล้ม

เป๋ารวบตัวเขาเข้ามากอดทันที
แขนสองข้างโอบแน่น
แน่นแบบที่ไม่เคยมาก่อน
มือหนึ่งวางบนกลางหลัง
อีกมือรองท้ายทอย
กดเอกไว้กับอกตัวเองอย่างมั่นคง

ไม่มีคำถาม
ไม่มีคำปลอบ
มีแค่ “อยู่ด้วย” ทั้งตัว

—

เอกสะอื้นแรง
จนเสียงในคอกลายเป็นเสียงลม
ร่างสั่น ตัวเกร็ง
จนเป๋าต้องกระซิบ
“ผมอยู่นี่”
“ผมอยู่นี่นะพี่…ไม่ต้องแบกของพวกเขาคนเดียวหรอก”

—

ภาพนั้น
นักท่องเที่ยวบางคนมอง
แต่ไม่มีใครว่า
เพราะการร้องไห้แบบนั้น…มันไม่ใช่อ่อนแอ
แต่มันคือ “มนุษย์”
ที่ยังรู้สึก…ในโลกที่กำลังลืมวิธีรู้สึกไปทีละนิด

—

เมื่อเอกเงียบลง
ยังคงซบอยู่กับอกของเป๋า
มือเป๋าลูบเส้นผมช้า ๆ
เบา
แต่แน่นอน

เหมือนจะพูดว่า
“ผมจะอยู่ตรงนี้จนกว่าหัวใจพี่จะไม่รู้สึกเจ็บแบบนั้นอีก”

⸻

คืนนั้น
เอกไม่เขียนอะไรลงสมุด
แค่เปิดไปหน้าว่าง
แล้ววางผ้าเช็ดหน้าที่เป๋ายื่นให้
ก่อนจะปิดสมุดอย่างแผ่วเบา

และรู้สึกว่า
วันนี้…เขาไม่โดดเดี่ยวเลย
แม้จะร้องไห้ที่สุดในชีวิต

[Shibaguy]

ตอนที่ 17: รอยยิ้มที่กลับมา…บนรถม้าในเมืองที่เงียบที่สุด

เย็นวันเดียวกัน
หลังทัวร์ Auschwitz
คณะทัวร์กลับถึงเมืองเก่า คราโคว

อากาศเย็นลงเล็กน้อย
แดดสุดท้ายของวันเริ่มเปลี่ยนเป็นทองส้ม
และเอก…ก็ยังคงเงียบ

เป๋าเดินเคียงข้าง ไม่พูด
ไม่ถาม
แค่เดินด้วยจังหวะเท่ากัน
จนเมื่อเดินถึงลานกลาง Rynek Glowny
เขาก็พูดแผ่ว ๆ ว่า

“ขึ้นรถม้ากันไหมครับ…ผมอยากให้พี่ได้เห็นมุมของเมืองที่เดินไม่ทันเห็นเมื่อตอนบ่าย”

—

รถม้าคลาสสิกจอดรอริมลาน
สีขาวประดับทอง ผ้าคลุมเบาะกำมะหยี่
ม้าสองตัวหน้าตาใจดี ยืนกระพริบตารอ
เอกพยักหน้าเบา ๆ
ก่อนจะก้าวขึ้นตามเป๋า

พอรถม้าเคลื่อน
เสียงล้อกระทบพื้นหินกรวดเริ่มดัง
ท้องฟ้าเปิด
ผู้คนเดินผ่านไปมา
แต่โลกในรถม้า…มีแค่สองคน

—

เป๋าหันมามองเอก
แล้วยื่นช็อกโกแลตห่อเล็ก ๆ ให้
“เห็นพี่มองในร้านตอนบ่าย แต่ไม่ได้หยิบมา”

เอกมอง
นิ่ง…แต่ตาเริ่มมีแววบางอย่าง
แล้วเขาก็พูด
“สรุปคือแอบสังเกตพี่ตลอดสินะ”

เป๋ายิ้ม
แล้วตอบแบบจริงจัง

“ผมไม่อยากพลาดทุกอย่างที่พี่อาจจะชอบ”

—

ลมเย็นพัดผ่าน
เอกกัดช็อกโกแลตไปคำหนึ่ง
แล้วหัวเราะเบา ๆ
ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เป๋าต้องหันขวับ

“เป๋า…เรานี่…ไม่เหมือนใครเลย”
“พี่ไม่รู้จะหนีไปไหนแล้วแหละ”

เป๋าชะงัก
ก่อนจะยิ้ม
แต่ไม่ตอบ
แค่ขยับตัว…แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงเบา ๆ

ทำนองแจ๊สจังหวะละมุน
คลอไปกับเสียงม้า
เอกเริ่มเอนหลังพิงเบาะ
แล้วเงยหน้าขึ้น…หัวเราะ “เสียงดังจริง ๆ” ครั้งแรกตั้งแต่มา

ไม่ใช่หัวเราะแบบมีมารยาท
ไม่ใช่หัวเราะแบบตามน้ำ
แต่มันคือหัวเราะ…ที่ “ลืมความเจ็บได้ชั่วคราว”

—

เป๋ามอง
ไม่พูดอะไร
แค่ยิ้มกว้าง
และกระซิบในใจว่า

“ดีแล้ว…พี่กลับมายิ้มอีกครั้ง”
“แล้วผมจะอยู่ตรงนี้…จนพี่ลืมวิธีร้องไห้ไปเอง”

—

ค่ำคืนนั้น
เอกแวะที่ Camelot Café กับเป๋า
ร้านกาแฟเล็ก ๆ บรรยากาศอบอุ่น
มีแมวเดินผ่านข้างโต๊ะ
เสียงคลาสสิกเบา ๆ
และกาแฟที่เป๋าสั่งมาให้โดยไม่ต้องถามว่าเอกชอบอะไร

เพราะ…เขาจำได้หมดแล้ว

—

เอกนั่งจิบเงียบ ๆ
ก่อนจะพูดโดยไม่หัน

“ถ้าเป๋าหายไปสักวัน…พี่คงไม่รู้ว่าจะหัวเราะอีกทีเมื่อไหร่”

เป๋าไม่ตอบ
แค่เอื้อมมือมาแตะมือเขาบนโต๊ะ
นิ่ง
แน่น
และไม่ปล่อย

[Shibaguy]

ได้เวลาไปฮังการี มนต์เสน่ห์บูดาเปสต์

ตอนที่ 18: วันเงียบ ๆ ที่ใครบางคนอยู่ข้างกันทุกจังหวะ

เช้าวันที่ 11 ของทริป
สนามบินคราโควคึกคักตั้งแต่เช้า
ทุกคนดูตื่นเต้นกับจุดหมายใหม่
ยกเว้นเอก

เขานั่งอยู่ริมกระจก มองเครื่องบินจอดเงียบ ๆ
ใบหน้าเรียบนิ่ง
ไม่มีแววตื่นเต้น ไม่มีคำพูด
เหมือนแบตเตอรี่ในใจเขากำลังเหลือน้อย

เป๋าเดินมาหา
ไม่พูดว่า “เหนื่อยเหรอ”
ไม่ถามว่า “เป็นอะไร”
แค่ยื่นขวดน้ำเย็น ๆ ให้
แล้วนั่งลงข้าง ๆ แบบเงียบสนิท

—

บนเครื่องบิน
เอกหลับตา
ไม่ได้ฟังเพลง
แค่หลบความคิดในหัวที่ดังเกินไป

– ความรู้สึกจาก Auschwitz ยังไม่จาง
– รอยยิ้มเมื่อวานยังอุ่นอยู่
– แต่ในหัว…ยังวนเวียนเรื่องพี่แบงค์ที่เขาไม่กล้าคิดถึงตอนนี้

เป๋าไม่ได้ปลุก
ไม่ได้จับมือ
แค่คอยห่มผ้าให้ตอนแอร์เย็น
แล้วหยิบหมอนรองคอวางไว้ข้างตัวเงียบ ๆ

—

10 โมงเช้า – บูดาเปสต์

วิวแม่น้ำดานูบเปิดรับสายตาทุกคน
เอกยืนริมกระจกล็อบบี้โรงแรม
แต่ไม่ได้ยิ้ม
แค่ “ยืน”
เหมือนกำลังรอใจตัวเองให้ตามมาทันร่างกาย

เป๋าเดินเข้ามาช้า ๆ
ส่งคีย์การ์ดให้
แล้วพูดเพียงว่า

“ห้องพี่อยู่ติดกับห้องผมนะ ถ้ามีอะไร…แค่เคาะ”

เอกพยักหน้า
ไม่พูด
แต่รู้สึกว่า “คำพูดนั้น”
คือประโยคที่เบาที่สุดในวันที่ใจเขาหนัก

—

บ่ายนั้น
พวกเขาเดินชมรัฐสภาฮังการี
ตึกหินขาวล้อมด้วยลานหญ้ากว้าง
เอกไม่ถ่ายรูป
ไม่ถาม
แค่เดินตามกลุ่ม
และเป๋าก็เดินข้าง ๆ
เงียบ
แต่ทุกก้าว…เท่ากัน

⸻

เย็น
ริมแม่น้ำ
มาถึงอนุสรณ์ “Shoes on the Danube”
รองเท้าเก่าหล่อปูนวางเรียงกัน
รำลึกถึงชาวยิวที่ถูกยิงทิ้งลงแม่น้ำ
อีกครั้งที่ความเจ็บของคนอื่น…สะเทือนใจเอกอย่างเงียบ ๆ

เป๋าเดินไปหยุดข้างเขา
ไม่ได้จับมือ
แค่พูดเบา ๆ

“พี่ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับวันนี้”
“ผมขอแค่อยู่ใกล้ ๆ”

เอกหันมา
ไม่ยิ้ม
แต่ดวงตาเริ่มอ่อนลง
เหมือนรู้ว่า “แม้วันนี้ไม่พูด…พรุ่งนี้ก็ยังมีใครรอฟังอยู่”

—

คืนนั้น
ดินเนอร์ที่ Costes Downtown
เป๋ายังนั่งฝั่งเดิม
ยังรินน้ำให้
ยังวางเนื้อปลาพอดีคำไว้ตรงหน้าจานเอก
แต่ไม่พยายามทำให้เอกยิ้ม

เพราะวันนี้…แค่ “อยู่” ก็พอแล้ว

—

ก่อนแยกเข้าห้อง
เอกหยุดที่หน้าห้องเป๋า
เคาะเบา ๆ
เป๋าเปิด
ยังไม่ทันพูด
เอกก็พูดออกมาก่อน

“ขอบใจที่อยู่ข้างพี่ทั้งวันที่พี่ไม่มีเสียง”

เป๋ายิ้ม
ตอบเบา ๆ

“ผมไม่ได้ต้องการเสียงพี่…ผมแค่ต้องการพี่”

—

คืนนั้น
เอกเปิดสมุดจด
เขียนบรรทัดเดียว

“ความรักบางที…ก็แปลว่า อยู่ข้างกันในวันที่ไม่มีอะไรน่ารักเลย”

และเป๋า…เข้าใจคำนี้ดี โดยไม่ต้องอธิบาย

[Shibaguy]

ตอนที่ 19: ดินเนอร์ใต้แสงพระอาทิตย์ตก – กับการจับมือ “ต่อหน้าคนอื่น” ครั้งแรก

เย็นวันนั้น
แม่น้ำดานูบสว่างด้วยแสงอาทิตย์ที่กำลังลาลับ
เรือไม้ลำยาวแล่นช้า ๆ ท่ามกลางลมเย็นและแสงทอง
แก้วไวน์บนโต๊ะกลมสะท้อนแสงระยิบระยับ
คนในคณะทัวร์พูดคุยกันเบา ๆ
ถ่ายรูป ดื่มไวน์ แล้วยิ้มให้กล้อง

—

แต่เอก…เงียบกว่าปกติ
ไม่ได้เศร้า
แค่ “นิ่ง”…เหมือนกำลังใช้เวลาคิดอะไรอยู่เงียบ ๆ

เป๋านั่งข้าง ๆ
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดปล่อยแขนเสื้อ
ผมเซ็ตเบา ๆ ลมปลิวเข้าหน้า
และดวงตาที่ไม่ได้ละจากเอกเลย

—

พวกเขานั่งริมเรือฝั่งที่หันสู่พระอาทิตย์
วิวของ Hungarian Parliament ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นริมแม่น้ำ
ขณะนั้นเอง
ไกด์ชี้และเริ่มอธิบายประวัติ

คนในทัวร์เงยหน้าฟัง
รวมถึงคู่สามีภรรยาวัยเกษียณที่นั่งอยู่ไม่ไกล
พวกเขาหันมามองเป๋า…แล้วหันไปมองเอก
กระซิบกันเบา ๆ แล้วยิ้ม

เอกเห็นสายตานั้น
และหัวใจกระตุกวูบ
เพราะเขารู้ดีว่ากำลัง “ตกเป็นที่สังเกต”

—

เอกชะงัก
ก้มลงมองตักตัวเอง
ไม่รู้จะทำอย่างไร
เพราะนี่คือสิ่งที่เขากลัวมาตลอด

กลัวว่า…ถ้าคนรู้
กลัวว่า…จะถอยห่าง
กลัวว่า…เขาไม่เหมาะจะอยู่ตรงนี้
กลัวว่า…ตัวเองจะ “แก่กว่า” และเป๋าจะถูกมองว่าไม่จริงจัง

—

แต่ก่อนที่ความคิดจะดึงเขาไปไกล
มือข้างหนึ่ง
ก็วางลงบนหลังมือของเขา
ช้า
แน่น
ไม่เร่ง
แต่ “ชัดเจน”

เอกเงยหน้าขึ้น
เป๋ามองตาเขาตรง ๆ
แล้วพูดเสียงเบาที่สุดในโลก
แต่ดังพอจะสั่นสะเทือนหัวใจ

“ผมจับเพราะผมเลือกจับ ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย”

“อย่าเอาความกลัวของคนอื่น…มาบดเสียงหัวใจพี่”

—

เอกไม่ตอบ
แต่มือเขา…จับมือเป๋ากลับ
แน่น
นิ่ง
ต่อหน้าทั้งคณะทัวร์
แม้ไม่พูดอะไร
แต่มือสองคู่นั้น…ประกาศชัดเจนแล้วว่า

“เราจะไม่หลบอีกต่อไป”

—

ค่ำคืนนั้น
เรือยังแล่น
ไวน์ยังอุ่น
คนในคณะทัวร์บางคนหันมายิ้มให้
บางคนหลบตา
แต่ไม่มีใครว่าอะไร

และเอก…รู้สึกเป็นอิสระที่สุด
ในรอบหลายปี

—

หลังดินเนอร์
ระหว่างเดินกลับโรงแรม
เป๋าเดินข้างเอก
ไม่จับมือแล้ว
แต่พูดเบา ๆ ข้างหู

“พรุ่งนี้…ผมอยากให้พี่เรียกชื่อผมแบบธรรมดา”
“ไม่ต้องมีคำว่าหนู ไม่ต้องเกรงใจ”

เอกหัวเราะในลำคอ
หันไปถาม

“แล้วอยากให้เรียกว่าอะไร?”

เป๋าตอบยิ้ม ๆ
“ก็แค่ ‘เป๋า’ ก็พอครับ”

—

คืนนั้น
เอกกลับถึงห้อง
เปิดสมุดบันทึก
แล้วเขียนประโยคเดียวลงบนกระดาษ

“ความกลัวจะเบาลง…ถ้ามือใครบางคนจับเราไว้แน่นพอ”

[Shibaguy]

ตอนนี้จะไปจุดที่สวยที่สุดของบูดาเปสต์
วิวเมืองจาก ป้อมชาวประมง (Fisherman’s Bastion)
และทางเดินหินของ Buda Castle

⸻

ตอนที่ 20: ชื่อของเธอ…ที่หลุดออกมาจากหัวใจ

เช้าวันที่ 12 ของทริป
ลมบนเนิน Buda พัดเย็นกว่าเมื่อวาน
พระอาทิตย์สาดแสงอ่อน ๆ ลงบนแม่น้ำดานูบ
กระจกหน้าต่างปราสาทวาววับเป็นประกาย
นักท่องเที่ยวบางตา
แต่หัวใจของใครบางคนกลับ “เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ”

—

เอกเดินเงียบ ๆ ขึ้นบันไดหินสู่ Fisherman’s Bastion
เป๋าเดินตามหลัง ไม่เร่ง
มองแผ่นหลังของเอก…ที่เริ่มหยุดรอเขาบ่อยขึ้น

เมื่อขึ้นถึงจุดชมวิว
ทิวทัศน์ของเมืองทั้งเมืองปรากฏตรงหน้า
หอคอย หอระฆัง โบสถ์ Matthias โดม Parliament ฝั่งตรงข้าม
แสงอาทิตย์ไล้แก้มเอกจนเป๋าเผลอมองนานเกินไป

—

เอกพูดขึ้นเบา ๆ
ไม่หันมา

“ถ้าเรามีบ้านอยู่ตรงนี้ คงตื่นมามองวิวนี้ทุกวันเลยเนอะ”

เป๋าเดินมาเทียบข้าง
ยิ้มอ่อน

“ถ้าเรามีบ้านตรงนี้ ผมจะทำไข่ดาวให้พี่ทุกเช้า”

เอกหัวเราะ
แห้ง ๆ แต่ใจเต้นแรง
ไม่ตอบอะไร
แค่หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายวิว

⸻

ระหว่างเดินลงมายัง Buda Castle
พื้นหินขรุขระบังคับให้เดินช้า
เอกสะดุดเบา ๆ
ก่อนที่มือของเป๋าจะประคองไว้ทัน

จังหวะนั้นเอง
เอกหันไปสบตา
เผลอพูดออกมาเบา ๆ โดยไม่ทันคิดว่าเสียงดังพอให้ได้ยิน

“…เป๋า”

แค่นั้น
สั้น ๆ
แต่เป๋าหยุดเดินทันที

เอกหน้าแดง
เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่า “เรียกชื่อเป๋า” ออกมาจริง ๆ
โดยไม่มีคำนำหน้า
ไม่มีช่องว่าง
ไม่มีระยะห่าง

—

เป๋าไม่พูดอะไร
เพียงยิ้มบาง ๆ
ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกนิด
โน้มตัวลงมาพูดข้างหู

“ผมรอฟังพี่เรียกชื่อนี้…มาหลายวันแล้ว”

เอกหลบตา
แก้มขึ้นสีทันที
เหมือนเมืองทั้งเมืองเงียบลง เหลือแค่เสียงหัวใจของตัวเอง

—

ก่อนถึงมื้อกลางวันที่ Pierrot Restaurant
พวกเขาเดินผ่านสวนเงียบ ๆ ข้างทาง
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสะดุดล้ม
ร้องไห้เบา ๆ
แม่ของเด็กรีบเข้ามา
แต่ดูเหมือนเด็กจะกลัวไม่ยอมลุก

เอกก้าวออกจากกลุ่ม
ค่อย ๆ ย่อตัวลงข้าง ๆ
พูดกับเด็กเป็นภาษาอังกฤษอย่างใจเย็น
เสียงนุ่ม น้ำเสียงอบอุ่น
มือค่อย ๆ วางลงที่หัวเข่าเด็ก
ไม่มีความกลัวในตาเด็กอีกเลย

เป๋ายืนมอง
ยิ้ม
และรู้ว่า…

“พี่ไม่ได้แค่ใจดี…พี่เป็นคนที่คนอื่นไว้ใจได้ แม้ยังไม่รู้จักชื่อ”

—

หลังจากมื้อกลางวัน
เป๋าหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายเอก
โดยไม่ได้ขออนุญาต

เอกหันมา
ทำหน้าตกใจ

“แอบถ่ายเหรอ”

เป๋าตอบเรียบ ๆ
“ครับ แอบเก็บไว้ เพราะตอนพี่เรียกชื่อผม…มันมีแววตาที่ผมไม่อยากลืม”

เอกนิ่ง
ก่อนจะยิ้มบาง
แล้วพูดเบา ๆ กลับมา

“ครั้งหน้า…เรียกชื่อพี่บ้างนะ”

—

คืนนั้น
เอกเขียนลงในสมุดเพียงประโยคเดียว

“บางครั้งชื่อของใครบางคน…ก็หลุดจากหัวใจมากกว่าปาก”

และชื่อ “เป๋า”
คือลมหายใจของใครบางคน
ในวันที่ใจเริ่มเปิดรับ “บ้านหลังใหม่”

[Shibaguy]

ตอนที่ 21: อ้อมแขนในห้องน้ำแร่ – เมื่อใจเต้นแรงโดยไม่ต้องกลัวอะไรอีก

ค่ำวันที่ 12
หลังมื้อกลางวันท่ามกลางวิว Buda Castle
เอกและเป๋ากลับมาที่โรงแรม
เปลี่ยนชุด
เตรียมตัวเดินทางไปยัง Széchenyi Thermal Bath
บ่อน้ำแร่กลางแจ้งที่เก่าแก่ที่สุดของฮังการี

—

ฟ้าเริ่มมืด
แสงไฟจากห้องอาบน้ำเรืองขึ้นช้า ๆ
ไอน้ำลอยเหนือผิวน้ำเป็นม่านเบา ๆ
คนเริ่มบางตา
เสียงรอบตัวแผ่วลง
เหลือแค่เสียงน้ำกระทบไหล่ และลมหายใจในใจของสองคน

—

เอกนั่งชิดขอบสระ
สายตามองไปทางไอน้ำ
ไม่ได้พูด
แต่เป๋ารู้ว่า…วันนี้เอก “เหนื่อยแบบสงบ”
แบบที่แค่ได้อยู่ในน้ำอุ่น ๆ ไม่ต้องพูดอะไรก็พอ

เป๋าค่อย ๆ ขยับตัว
มานั่งข้างหลัง
แล้วเอื้อมมือไปแตะไหล่เอกเบา ๆ
ไม่กด ไม่ลูบ
แค่แตะ…เหมือนจะบอกว่า
“พักเถอะพี่…อยู่ตรงนี้ได้เลย”

—

เอกเอนหลังพิง
หายใจลึก
หลับตา
แล้วพูดช้า ๆ

“พี่ไม่ได้หลับสนิทแบบนี้มาหลายปีแล้ว…”
“พี่กลัว…ว่าถ้าหลับ คนจะหายไป”

เป๋าเงียบ
ก่อนจะขยับตัวอีกนิด
ให้อกของตัวเองรองหลังเอกไว้
แขนวางรอบไหล่เบา ๆ
และพูดข้างหู

“งั้นผมขอนั่งตรงนี้…จนพี่ตื่น”

—

ไม่กี่นาทีต่อมา
เอก…หลับจริง ๆ
ไม่ขยับ
ลมหายใจสม่ำเสมอ
หน้าผากแนบไหล่เป๋า
ตัวอุ่นพิงอก
เหมือนหัวใจที่เคยเหนื่อย…กำลังพักลงในที่ที่ปลอดภัยที่สุด

—

เป๋านั่งนิ่ง
ไม่ขยับแม้แต่นิ้ว
กลัวเอกตื่น
กลัวตัวเองปลุก
กลัวโมเมนต์นี้จะหลุดหายเหมือนฝัน

เขาเงยหน้ามองไอน้ำ
ไม่รู้จะอธิษฐานกับใคร
แต่ใจเขาพูดประโยคเดียวในใจซ้ำ ๆ

“ถ้าคืนนี้…ผมทำให้พี่หลับได้อย่างไม่กลัว ผมขออยู่ข้างพี่แบบนี้ไปนาน ๆ”

—

หลังจากเอกหลับไปครู่ใหญ่
เป๋าค่อย ๆ กระซิบ
“ฝันดีนะพี่เอก”

—

คืนนั้น
ดินเนอร์ที่ Onyx Restaurant
เอกยังงัวเงีย
ตาแดงนิดหน่อยจากการหลับกลางบ่อน้ำร้อน
แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ “อ่อนที่สุด” ในทริปนี้
ไม่แข็ง
ไม่เก็บ
ไม่ต้องเสแสร้ง

—

ก่อนเข้านอน
เอกเดินไปเคาะประตูห้องเป๋า
เป๋าเปิดประตู…ตาโตนิดหน่อย

เอกพูดเพียงว่า
“เมื่อกี้…หลับไปจริง ๆ เหรอ?”

เป๋าตอบ
“ครับ หลับสบายมากเลย”

เอกหัวเราะ
แล้วยิ้มจนตาหยี
ก่อนจะพูดคำหนึ่งที่ทำให้เป๋าใจเต้นแรงที่สุดในทริปนี้

“พี่ไว้ใจเราจังเลยเนอะ”

เป๋าไม่พูดอะไร
แค่พยักหน้า
แล้วยิ้ม
เพราะรู้ว่า…การที่คนที่ “กลัวการไว้ใจ”
จะพูดว่าไว้ใจ
มันใหญ่กว่าคำว่า “ชอบ” หรือ “รัก” เยอะมาก

[Shibaguy]

ตอนที่ 22: ภาพถ่ายแรกที่มีแค่เรา…และคำขออนุญาตจากใจที่ไม่เคยล้ำเส้นใคร

เช้าวันที่ 13
อากาศปลายเดือนเมษายนในบูดาเปสต์เย็นสบาย
สายลมพัดจากฝั่งแม่น้ำขึ้นมายังเนินเขา Citadella Hill
เอกยืนอยู่หน้าราวกั้นเหล็ก
มองวิวเมืองเบื้องล่างแบบที่…ไม่เคยมองอะไรได้นานขนาดนี้

แม่น้ำดานูบทอดยาว
ตึกอิฐสลับสีเรียงเป็นแนว
รถราวิ่งเบา ๆ เหมือนเมืองนี้…เคลื่อนไปช้ากว่าปกติ

เป๋าเดินเข้ามาข้าง ๆ
ไม่พูดอะไร
แค่ยืนข้างกัน
นิ่ง

จนเอกเป็นฝ่ายพูดก่อน

“วิวแบบนี้ พี่อยากถ่ายเก็บไว้อะ…”

เป๋าหยิบกล้องขึ้นมา
ชูขึ้นสูงระดับไหล่
แล้วถามเบา ๆ แบบชัดเจนที่สุด

“ถ้าผมอยากถ่ายพี่…แต่ถ่ายกับผมด้วยนะ”

เอกหันมามอง
นิ่งไปนิด
ไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจ
แต่เพราะ “ไม่เคยมีใครขอถ่ายรูปคู่แบบนี้…ตรง ๆ”

เป๋าไม่ได้ก้าวเข้ามาใกล้
แค่ยิ้มบาง ๆ
เหมือนกำลังรอคำอนุญาตจากหัวใจของใครอีกคน

เอกพยักหน้า
แล้วขยับตัวมาใกล้
เป๋ายกกล้องขึ้นอีกครั้ง
แล้วพูดว่า

“ผมจะตั้งเวลานะ จะได้ไม่ต้องมีใครถือกล้อง”

—

ภาพนั้น
คือภาพที่เอกกับเป๋ายืนเคียงกัน
ด้านหลังคือวิวทั้งเมือง
ลมพัดผมเบา ๆ
เอกยืนตัวตรงแต่แอบเอียงหัวนิด ๆ
ส่วนเป๋า…ยิ้มไม่สุด แต่ตามองเอกเต็มสายตา

ไม่หวาน
ไม่ตั้งใจ
แต่ “ธรรมชาติที่สุด”…เท่าที่หัวใจสองดวงเคยเป็น

—

จากนั้น
พวกเขาเดินลงจากเนิน
เข้าสู่ ตลาดกลาง (Great Market Hall)
เอกแวะดูพริกปาปริก้า ผ้าปัก เครื่องแก้ว
มีเสียงเรียกบ้าง
เสียงหัวเราะจากร้านค้า
แต่ทั้งคู่…ไม่ได้จับมือ

แค่เดินข้างกัน
แล้วเอกเป็นฝ่ายหยิบ “กระเป๋าผ้ารูปหัวใจ” มาส่งให้เป๋า
บอกว่า

“ถือให้หน่อย เดี๋ยวพี่ถืออย่างอื่น”

เป๋ายิ้ม
แล้วถือกระเป๋าให้
โดยไม่พูดว่ามัน “น่ารักเกินไป”
เพราะเขาแค่อยากถือต่อไปเรื่อย ๆ
แม้จะถูกแซวจากคนขายว่าเป็น “คู่รักน่ารักจังเลย” ก็ตาม

—

คืนนั้น
กลับถึงโรงแรม
เป๋าส่งภาพที่ถ่ายวันนี้ให้เอกทางอีเมล
ไม่มีข้อความแนบ
นอกจากชื่อไฟล์ที่ตั้งว่า

“First Us”

—

เอกเปิดไฟล์นั้นในมือถือ
จ้องอยู่นาน
แล้วค่อย ๆ บันทึกภาพลงเครื่อง
พร้อมกับเขียนในสมุดบันทึกว่า

“ไม่ต้องโพส ไม่ต้องโชว์…แค่เรารู้ว่ามีภาพที่มี ‘เรา’ อยู่ด้วยกัน ก็พอ”

[Shibaguy]

ตอนที่ 23: ของขวัญจากใจ – ไม่ใช่ของแพง แต่คือสิ่งแรกที่พี่เลือกให้ผม

บ่ายวันนั้น
หลังจากเดินเที่ยว ตลาดกลาง Great Market Hall
เอกกับเป๋าเดินเลียบ Andrássy Avenue
ถนนสายยาวที่เต็มไปด้วยร้านน่ารัก คาเฟ่เล็ก ๆ และของพื้นเมืองที่ละลานตา

แสงบ่ายอุ่น ๆ ตกลงตามเงาต้นไม้
เสียงดนตรีข้างถนนแผ่วเบา
ผู้คนเดินสวนกันไม่ขาด
แต่เอกกับเป๋า…ก็ยังเดินเคียงข้างในจังหวะของกันและกัน

—

เอกแวะร้านโน้นร้านนี้
ดูโน่นนี่โดยไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ
เป๋าก็เดินตาม…เงียบ ๆ
บางจังหวะก็ช่วยถือถุงเล็ก ๆ ให้

จนกระทั่ง…เอกหยุดที่หน้าร้านหนึ่ง
ร้านขายเครื่องหนังเล็ก ๆ
มีเข็มขัด หนังสือปกหนัง และ สมุดโน้ตทำมือ

เอกเดินเข้าไปเงียบ ๆ
หยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา
เล่มเล็ก ขอบเย็บมือ สีเข้ม
มีแผ่นกระดาษที่หยาบนิด ๆ แบบที่เป๋าชอบใช้เขียนความคิดสั้น ๆ

—

เป๋าเดินเข้ามาข้างหลัง
ยังไม่พูด
แต่เห็นเอกยืนนิ่งอยู่นาน
มือแตะสันสมุดเบา ๆ
เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ก่อนจะหันไปถามเจ้าของร้านว่า
“Can I take this?”
แล้วจ่ายเงินทันที…โดยไม่ปรึกษาเป๋าเลย

—

ตอนออกจากร้าน
เอกยื่นสมุดเล่มนั้นให้เป๋า
แล้วพูดช้า ๆ
เสียงเบากว่าปกติ

“ให้…เอาไว้เขียนอะไรที่ไม่อยากลืม”

เป๋ารับมา
มือสั่นนิด ๆ
หัวใจเต้นดังจนได้ยินเอง
เขาเงยหน้ามองเอก
แล้วถามเบา ๆ

“พี่รู้ได้ยังไงว่าผมใช้สมุดแบบนี้”

เอกยิ้ม
แล้วตอบไม่เต็มเสียง

“ก็ไม่รู้หรอก…แต่ตอนเห็น มันก็คิดถึงนายขึ้นมาก่อนเลย”

—

เป๋าก้มหน้าลง
ยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มกับใคร
แล้วพูดเพียงว่า

“นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่พี่ซื้อให้ผมเลยนะ”
“ผมจะเก็บไว้ทั้งชีวิต”

—

คืนนั้น
ดินเนอร์ที่ Hungarikum Bistro
อบอุ่น เป็นกันเอง อาหารพื้นเมืองรสอ่อน
เอกกับเป๋านั่งข้างกัน
เสียงหัวเราะของเอกดังขึ้นหลายครั้ง
แม้จะไม่รู้ตัว

และตอนที่เป๋าเปิดสมุดดูหน้าปกอีกครั้ง
เขาเห็นเอกแอบเขียนไว้บรรทัดแรกให้แล้วว่า

“เผื่อว่าวันไหนจะเขียนว่า…รักใคร”

—

เป๋าไม่พูดอะไร
แค่ปิดสมุด
แล้วยิ้มเงียบ ๆ
เพราะรู้ว่า
“รักใคร” ในบรรทัดแรกนั้น…มันยังไม่มีชื่อ
แต่ใจเขารู้ดีว่า “ชื่อใคร” ที่พี่ตั้งใจเผื่อไว้