06 หน้าเหมือนเดิมเพิ่มเติมสถานะ
ณ บ้านทศกัณฐ์ในบ้านหลังใหญ่ ณ เวลานี้มีคนสองคนกำลังนั่งสนทนากันอยู่เขาทั้งสองคนนั้นมีศักดิ์เป็นบิดาและมารดาของทศกัณฐ์
"นี่แม่พ่ออยากรู้จริงๆเลยว่าทำไมเวลาหนูรามมาเราต้องแทนตัวเองมาผมกับคุณและคุณกับฉัน"
เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย...หึหึหึในสายตาของมัณฑนาสามีของเขาก็เหมือนเด็กเสมอ
"นี่พ่อหยุดทำเสียงแบบนั้นได้ไหมมันเหมือนเด็กเลย"
"ฮั่นแน่...นี่แม่จะบอกว่าพ่อหน้าเด็กใช่ไหม"
"เปล่าหรอกหมายถึงนิสัยน่ะ"
"โถ่...แม่"
"นี่นะแม่จะบอกพ่อให้ที่แม่ให้เราแทนตัวว่าคุณกับผมเนี่ยเพื่อให้หนูรามเห็นว่าบ้านเรามีการใช้คำที่สุภาพหนูรามจะได้อยากมาเป็นสะใภ้"
"โถ่แม๊...กะอีแค่ให้หนูรามอยากมาเป็นสะใภ้ไม่เห็นจะยากตรงไหนพ่อมีวิธีง่ายๆ"
"ไม่ต้องหาวิธีมาหรอกเพราะตอนนี้หนูรามกับทศกัณฐ์เป็นแฟนกันแล้ว"
"อืม...พ่อว่าก็ดีเหมือนกันนะรักใคร่กันไว้"
"....."
"ห๊ะ...หนูรามกับไอ้กัณฐ์เป็นแฟนกันแล้ว!"
"ก็ใช่น่ะสิความรู้สึกช้าหรือไงเนี่ยพ่อนี่"
"พ่อไม่คิดว่ามันจะไวไฟขนาดนี้...เออว่าแต่แม่ไปรู้ได้ไงเนี่ย"
"ก็คุณกันยาน่ะสิบอกมา"
"คุณกันยาที่ขายก๋วยเตี๋ยวปากซอยเรานี่หรอ"
เพี๊ยะ"โอ๊ย...ตีพ่อทำไมเนี่ย"
"มันใช่กันยานั่นที่ไหนล่ะ"
"อ้าวแล้วมันกันยาไหน"
"ก็คุณกันยาคนนี้เนี่ยเขามาเสริมสวยร้านเดียวกับแม่ก็เลยคุยกัน...คุยไปคุยมาสนิทกันเลยรู้ว่าลูกเราน่ะชอบพระรามสุดท้ายก็เลยเป็นแฟนกันแล้ว"
"บร๊ะ...ไอ้นี่มันช่างได้พ่อจริงๆ"
"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ"
"ไว้มันมาก่อนพ่อจะแซวซะให้มันเขินจนไม่มีหน้าให้อายเลย"
"อะไรจะขนาดนั้น555งั้นเดี๋ยวแม่ไปร้านเสริมสวยก่อนนะนัดคุณกันยาไว้"
"จ้า"
หลังจากมัณฑนาออกไปได้ไม่นานลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอก็กลับมาถึงบ้าน บุคคลผู้มีศักดิ์เป็นพ่อจึงเอ่ยถามพลางใช้น้ำเสียงหยอกล้อในทันใด
"อ๊ะ...นั่นแน่ไอ้ลูกชายหัวฝีหัวหนอง"
"หัวแก้วหัวแหวนสิพ่อ"
"เออนั่นแหละ" พ่อของทศกัณฐ์นิสัยขี้เล่นเฮฮาเวลาอยู่บ้านแต่เมื่อไปที่บริษัทก็จะรักษาภาพพจน์ประธานบริษัทมากหน่อยจึงไม่ค่อยมีท่าทีแบบนี้เท่าไหร่
"ว่าแต่พ่อมีอะไรทำไมวันนี้ดูแปลกๆ"
"นี่แกไม่คิดจะบอกฉันจริงอะ"
"บอกอะไร...ผมงงไปหมดแล้วนะ"
"เอ้า...มันจะมีเรื่องอะไรนอกจากเรื่องหัวใจ"
"นี่พ่ออย่าบอกนะว่าพ่อรู้แล้ว"
"ช่ายยยยย"
"คือผมขอโทษจริงๆผมไม่ได้ตั้งใจ"
"เดี๋ยวนะแล้วแกจะขอโทษฉันทำไม"
"อ้าวก็เรื่องที่พ่อรู้ไม่ใช่เรื่องที่ผมขโมยขนมช็อกโกแลตรูปหัวใจที่พ่อซื้อมากินหรอ"
"แกจะบ้าหรอ...กะอีแค่ขนมฉันไม่โกรธหรอกโว้ย"
"อ้าวแล้วเรื่องอะไรล่ะ"
"แกไม่ต้องมาทำไขสือฉันรู้แล้วว่าแกขอหนูรามเป็นแฟนและตอนนี้ก็คบกันเป็นที่เรียบร้อย ..ชะชะช่าไวไฟเหมือนกันนี่หว่าไอ้ลูกชาย"
"แล้วพ่อไปรู้มาได้ไงเนี่ย"
"ฉันนี่นะรู้มาจากแม่แกส่วนแม่แกรู้มาจากแม่หนูราม"
"โถ่...อุตส่าห์จะพามาเปิดตัวแบบเซอร์ไพรซ์สักหน่อย"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยแก...ทีตอนนั้นบอกน้องรหัส...แล้วเป็นไงสุดท้ายจะได้เป็นเมียซะงั้น"
"อะไรมันก็ไม่แน่นอนไหมล่ะ...อีกอย่างมันน่ารักด้วยแหละ"
"อืม...ฉันรู้หนูรามนี่น่ารักมากๆ...เออว่าแต่แกไปบอกชอบเขาอีท่าไหนวะเนี่ย"
"ก็บอกชอบหน้ากรงนกเงือกเพราะมันสื่อถึงความรักเดียวใจเดียว"
"โอ้โหฉลาดหลักแหลมมากลูกฉันถึงวิธีบอกรักจะไม่ถึงครึ่งของฉันก็เถอะ"
"พ่อบอกชอบแม่ยังไงล่ะถึงดีกว่าผม"
"เอาเข้าจริงๆฉันก็ไม่ค่อยอยากเล่าเท่าไหร่"
"โอเคงั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"
"เห้ย...ฟังก่อนสิวะ"
"เอ้าก็พ่อบอกไม่อยากเล่า"
"ตอนนี้อยากเล่าแล้วโว้ย"
"อะเล่ามา"
"เมื่อสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นฉันเคยล่องเรือข้ามแม่น้ำแยงซีเกียง"
"ขอสาระเถอะพ่ออย่าไร้สาระไปกว่านี้เลย"
"เออเอาเข้าจริงๆฉันก็พาแม่แกไปทะเลแล้วก็เช่าเรือมาพายไปใกล้ๆเกาะ"
"แล้วพ่อก็บอกรัก"
"เปล่าพาไปชมความงามแล้วก็กลับเอาเรือมาคืน"
"แล้วเมื่อไหร่ผมจะรู้สักทีว่าบอกรักยังไง"
"ฉันก็กำลังจะเล่าอยู่นี่ไง"
"อาๆเล่าต่อ"
"ฉันพาแม่แกไปขี่เรือกล้วยพอไปถึงที่ๆคนขับพอใจเขาก็คว่ำเรือลงหลังจากนั้นฉันก็ว่ายไปพาแม่แกขึ้นมาจากน้ำแล้วก็บอกรักก่อกำเนิดความรักอันหวานชื่นระรื่นใจขึ้น"
"มันโรแมนติกตรงไหนเนี่ย"
"อ้าวๆนี่แกไม่รู้อะไรซะแล้วการที่ฉันบอกรักแม่แกแบบนั้นมันเป็นการสื่อว่าอนาคตฉันสามารถจะดูแลแม่แกได้โว้ย"
"โอเคแล้วแต่พ่อเถอะผมจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมีนัดพระรามไปกินข้าว"
"ชิชะ..ชะชิไอ้ลูกคนนี้นี่แกเห็นเมียดีกว่าพ่อเรอะ"
"เปล่าก็แค่คนมันมีความรักอะอีกอย่างขืนไปช้ามันต้องด่าผมแน่นอน"
"โอ้โห....ได้ยินแกพูดแบบนี้ทำฉันขึ้นเลย...นี่แกกลัวเมียขนาดนั้นเลยหรอ...ฉันจะบอกอะไรให้นะมีเมียน่ะอย่าไปกลัว"
"หรอ...เท่าที่ผมเห็นพ่อน่ะไม่เคยชนะแม่เลยนะ"
"ฉันแค่ทำให้แม่แกตายใจเฉยๆโว้ย"
"พ่อทำได้เนียนมากเพราะผมเห็นพ่อกลัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"ไอ้กัณฐ์นี่แกยังไม่รู้เรื่องราวในอดีตของฉัน"
"อ๊ะ...พ่อเล่ามาเลยรอฟังอยู่"
"สมัยก่อนนะแม่แกจะมาหาฉันแต่ละทีต้องคลานมา"
"โอ้โห...เพราะแม่กลัวพ่อ"
"เปล่าโว้ย...ฉันหลบอยู่ใต้เตียง"
"โอ้ย..นี่แม่กลัวพ่อตรงไหนเนี่ย"
"แกยังฟังไม่จบอย่าพึ่งตัดสิน...สมัยที่ฉันดูบอลอยู่เนี่ยนะแกก็รู้ดีถ้าคนเราทำในสิ่งที่ชอบเวลามีคนมาขัดมันต้องโมโห"
"อืม...แล้วไงต่อ"
"แม่แกน่ะสิมาใช้ฉันไปซื้อกับข้าว"
"โห...งี้พ่อก็ต้องโกรธน่ะสิ"
"ก็เออดิอยู่ๆมาขัดอารมณ์ฉันโกรธจัดควบคุมตัวเองไม่ได้เลยกระโดดถีบ"
"กระโดดถีบแม่!"
"กระโดดถีบจักรยานไปซื้อให้โว้ย...สมัยนั้นรถยังไม่มี"
"โอ้ย....ผมไปดีกว่าฟังพ่อนี่ไม่ได้สาระอะไรเลย"
"เดี๋ยว....นี่แกไม่คิดจะพาหนูรามมาหาฉันกับแม่บ้างเลยรึไงวะ"
"พามาทำไมก็เคยเห็นหน้าแล้วนี่"
"โถ่ไอ้กัณฐ์....ก็ตอนนั้นมาในฐานะน้องรหัสแกนี่หว่า...แต่ตอนนี้ยกระดับเป็นลูกสะใภ้ฉันแล้วควรพามาหาฉันกับแม่ได้แล้ว"
"ไว้ว่างๆแล้วกันจะพามา"
"อย่าลืมซะล่ะ"
"ครับๆไม่ลืมหรอกเดี๋ยวผมไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะจะไปเดต"
"เดี๋ยวนี่แกจะไปเดตหรือไปนอนอาบแดดนี่มันพึ่งจะบ่ายสองครึ่งแดดร้อนจะตายไป"
"โถ่...พระรามมันเลิกเรียนบ่ายสามครึ่ง...เดี๋ยวบ่ายสามผมก็ออกไปรับมันเพื่อพาไปทานข้าวในห้างแล้ว..."
"เออๆตามใจแกเถอะแล้วก็อย่ากลัวเมียแล้วกันจะเสียชื่อลูกฉัน"
"ครับๆ"
"ดีมากๆ"
Part โอรสแห่งอโยธยาเวลาบ่ายสามโมงหน่อยๆถ้าคุณเดินผ่านมาก็จะเห็นเด็กหนุ่มถึงนั่งยิ้มไม่หุบพลางเขินอายอยู่แน่นอน....ซึ่งมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก..มันคือผมนี่แหละ...ทั้งที่เห็นหน้าพี่มันทุกวันแท้ๆแต่ทำไมยังเขินอยู่วะเนี่ย
"นี่พระรามเพื่อนรักกูใคร่อยากรู้เป็นหนักหนาว่าพี่กัณฐ์จะพามึงไปเดตหรือจะขอมึงแต่งงานกันแน่ยิ้มซะขนาดนั้น"
เสียงไอ้คินครับ....มันรู้เรื่องผมกับพี่กัณฐ์คบกันแล้วเพราะว่าผมไม่อยากให้มันสงสัยเนื่องจากขี้เกียจหาข้อแก้ตัวสู้บอกมันไปเลยดีกว่า....พอมันรู้มันก็ดีใจสุดๆ...เอาจริงๆทั้งไอ้คิน ไอ้มอส ไอ้โดมและไอ้บาสก็รู้กันหมดนั่นแหละเพราะผมบอกพวกมันพร้อมกันเพียงแต่ว่าไอ้สามตัวนั้นมันกลับบ้านไปแล้วไงเหลือแค่ไอ้คินที่ยังอยู่แซวผมอยู่เนี่ย
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชินกับพี่มันในโหมดนี้อะ"
"ยังไงหรอวะ"
"ก็ปกติมันเอาแต่ด่าไงแต่เดี๋ยวนี้ชมกูน่ารักอย่างโง้นอย่างงี้แล้วก็ทำเสียงแบบแปลกๆแค่คิดถึงน้ำเสียงมันกูก็เขินแล้วอะ"
"โถ่มึงนี่นะไม่สมกับเป็นเพื่อนกูเลย"
"ทำไมวะ"
"มึงต้องทำให้พี่แกเขินบ้างสิถึงจะสมกับเป็นเพื่อนกู" ก็บ้าแล้วแค่มองหน้าพี่มันกูก็เขินแล้วจะเอาอะไรไปทำให้พี่มันเขินกู
"แล้วกูจะทำยังไงให้พี่มันเขินล่ะ"
"มึงไม่น่าโง่เลยนะไอ้ราม" อ้าวไอ้นี่กูจะรู้ได้ไงล่ะไอ้เวร
"มึงก็อ้อนดิผู้ชายน่ะแพ้ผู้หญิงขี้อ้อน"
"แต่กูเป็นผู้ชายนะ"
"มันก็เหมือนกันนั่นแหละพี่แกมองมึงน่ารักมึงก็ต้องอ้อนๆรับรองเขินแน่ๆ" ใช่..เขินแน่ๆหมายถึงกูนะไม่ใช่พี่กัณฐ์์
"เออๆกูจะลองทำดูก็แล้วกัน"
"ได้ผลยังไงบอกกูด้วยนะเพื่อน"
"ได้ๆกูจะด่ามึงให้ถ้ามันล้มเหลว"
"มึงไม่มีวันได้ด่าเพราะแผนกูไม่มีทางล้มเหลว" จ้าพ่อคนเก่ง....
หลังจากคุยกันเสร็จสรรพไอ้คินก็มุ่งหน้ากลับบ้านในทันใดปล่อยให้ผมนั่งคิดคนเดียวว่าจะอ้อนพี่มันยังไงดี...เอ..จะว่าไปการอ้อนมันก็มีหลายอ้อนนี่หว่าจะอ้อนยังไงดี...จริงสิต้องโทรหาคนมีประสบการณ์ในด้านนี้ซึ่งไม่มีใครแล้วนอกจากเขา......คุณกันยา
"ว่าไงจ๊ะพระรามลูกแม่"
"แม่รามอยากรู้ว่าเราจะอ้อนผู้ชายยังไงให้เขาเขินอะ"
"นั่นแน่จะอ้อนทศกัณฐ์น่ะสิ"
"ก็มีคนเดียวนั่นแหละว่าแต่ทำยังไงแม่บอกหน่อยสิ"
"โอ๊ย...ไม่เห็นจะยากเลยลูกแค่ทำหน้าตาน่ารักๆส่งสายตาที่คิดว่าอ้อนที่สุดไปให้เขาบางทีอาจจะมีการหอมแก้มบ้างแค่นี้เขาก็เขินเราแล้ว"
"จริงหรอครับ....ขอบคุณมากๆครับแม่"
"จ้า"
หึๆๆผมได้วิธีอ้อนแล้วไอ้พี่กัณฐ์วันนี้มึงต้องเขินกูแน่ๆ555
Part มารดาทั้งสอง"โฮ๊ะๆๆๆ...คุณกันยาคะวิธีที่คุณบอกหนูรามดิฉันเกรงว่ามันจะทำให้ตากัณฐ์ไม่พาไปเดตที่ห้างนะคะ"
"อ้าวแล้วจะไปเดตที่ไหนล่ะคุณมัณฑนา"
"ดิฉันเกรงว่าจะพาไปเดตในโรงแรมน่ะค่ะ555"
"นี่คุณมัณฑนา...ฉันเลี้ยงพระรามมาตั้งแต่เล็กๆการที่คุณมาพูดแบบนี้ฉันรับไม่ได้"
"ดิฉันต้องขอโทษด้วยค่ะไม่คิดว่าคุณจะโกรธขนาดนี้"
"ดิฉันไม่ได้โกรธค่ะแค่รับไม่ได้เพราะความจริงแล้วควรจะพาเข้าบ้านคุณมัณฑนาเลยดีกว่าไหนๆอนาคตก็ต้องอยู่ร่วมหอกันแล้ว555"
"สมกับเป็นคุณกันยาจริงๆเลยค่ะ5555"
ภาพผู้หญิง 2 คนกระโดดตบมือหัวเราะกันอย่างมีความสุขปรากฏแก่คนที่มาทำความสวยในร้านเสริมสวยทุกคน.....แต่อย่านึกนะว่าเธอสองคนจะอายเพราะทุกคนที่มาทำล้วนแล้วแต่หัวเราะให้กับความน่ารักของคุณแม่ทั้งสองที่ดีใจอย่างกับจะได้ลูกเขยและลูกสะใภ้
Part เจ้าลงกานี่เป็นการเลือกชุดที่ลำบากสุดๆเลยในชีวิตผม...ทั้งๆที่ผมก็หล่อมากขนาดนี้ทำไมพอไปเจอหน้าไอ้รามทีไรก็มีความรู้สึกอยากจะหล่อกว่าเดิมวะ...ไม่ใช่อะไรหรอกกลัวมันจะไปชอบคนอื่นอะดิ
ผมมันเป็นพวกประเภทพูดจาไม่เพราะซะด้วยสิเผื่อพระรามมันอยากได้แฟนที่พูดจาอ่อนหวานไพเราะซึ่งผมเป็นให้มันไม่ได้บอกตรงๆเลยคือผมฝืนตัวตนยากอะ
เวลาล่วงเลยมาราวๆสี่โมงเย็นผมก็เริ่มมุ่งหน้าไปหาพระรามที่รออยู่ที่ตึกคณะวิศวกรรมแน่นอนว่าตอนลงมาจากบันไดบ้านต้องพบเจอคุณพ่อสุดหล่อของผม....ซึ่งโอกาสถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งมีมากกว่าโอกาสที่พ่อผมจะไม่ถามผมซะอีก
"นั่นแน่แต่งตัวซะหล่อเลยนะแกถึงจะน้อยกว่าฉันก็เถอะ" นั่นไงว่าแล้วไม่ถามก็แซวแหละคนๆนี้
"ครับคุณพ่อสุดหล่อ"
"เออ...นี่แกจะไปห้างอะไรวะไอ้กัณฐ์เผื่อฉันจะได้พาแม่แกตามไปด้วย"
"ไม่ต้องหรอกพ่อเดี๋ยวยังไงผมก็พารามมานอนบ้านอยู่แล้ว"
"เอางั้นหรอ"
"อือ"
"โอเคงั้นเดี๋ยวฉันจะรอดูหน้าลูกสะใภ้อยู่นี่ก็แล้วกัน555" เอาเข้าไป...มาดผู้บริหารหายหมด
"ว่าแต่พ่อไม่โกรธหรือว่าอายหรอที่ลูกชายพ่อมีแฟนเป็นผู้ชาย" ระดับประธานบริษัทขนาดนี้ใครเขารู้นะว่าลูกชอบผู้ชายต้องน่าอายแน่ๆ
"นี่แกเห็นฉันเป็นคนไร้เหตุผลอย่างงั้นหรือ"
"....."
"นี่ไอ้กัณฐ์แกจงจำไว้นะความรักน่ะมันสวยงามเสมอคนเรารักกันมันอยู่ที่ใจเพศมันไม่เกี่ยวหรอกและอีกอย่างถึงจะมีคนมานินทาฉัน...ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะว่าแกคบกันด้วยความรักจะไปสนปากนกปากกาพวกนั้นทำไม"
"พ่อผมมีสาระด้วยวันนี้"
"ฉันเป็นคนมีสาระแค่เฮฮาลดความเครียดเท่านั้นเอง" บางครั้งก็เฮฮาเกินไปนะพ่อ
"ครับคุณพ่อ"
"เออๆอย่ามัวเสียเวลาเลยรีบไปเถอะอย่าให้เขารอนาน"
"ครับ...รักพ่อนะจุ๊บุจุ๊บุ"
"ฉันก็รักแกจิ๊บิจิ๊บิ"
บันเทิงดีไหมล่ะครับครอบครัวของผม...ผมว่านะถ้าพระรามมาอยู่ผมว่าต้องหัวเราะทั้งวันแน่ๆ
ตอนนี้ผมก็ขับรถมาถึงมหาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้วมองไปก็เห็นคนที่เปลี่ยนสถานะจากน้องรหัสมาเป็นแฟนเมื่อไม่นานมานี้นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้หินอ่อนใต้ร่มไม้....ให้ตายสิน่ารักชะมัด...นี่ผมหลงมันถึงขนาดนี้เลยหรอ
จะว่าไปคนที่อยู่กับพระรามหน้าตาไม่เห็นคุ้นๆเพื่อนพระรามก็ไม่ใช่...โอเคกูพอจะเดาได้แล้วล่ะ
Part โอรสแห่งอโยธยา"ขอโทษครับขอนั่งด้วยคนนะครับ" เสียงของคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ปีหนึ่งเช่นเดียวกับผมเอ่ยขึ้น...คือที่ว่างตั้งเยอะมึงไม่ไปนั่งเจาะจงมาหากูให้เดาก็คงไม่พ้นมาจีบนั่นแหละ
"เชิญครับ" ช่างเถอะค่อยปฏิเสธทีหลังก็ได้
"ชื่อพีนะครับเรียนอยู่ปีหนึ่งวิศวะโยธา" ไม่ได้อยากรู้เลยสักนิด
"ครับ"
"จะตอบแค่นี้จริงๆหรอครับ" อ้าวแล้วมึงจะให้กูตอบอะไรล่ะ...ผมซาบซึ้งใจจริงๆที่คุณมาแนะนำตัวให้ผมฟังอย่างนี้หรอ
"ก็ไม่รู้จะตอบอะไรนี่" มึงยิ้มทำไมก่อนหุบยิ้ม...เอาเข้าจริงๆนะมันก็หล่อแหละแต่ว่าสู้พี่กัณฐ์ของผมไม่ได้ไง
"อย่างน้อยก็แนะนำตัวมาก็ยังดีครับ"
"ชื่อพระรามอยู่วิศวะโลจิสติกส์"
"น่ารักจังมีแฟนยังครับ"
"ไม่มีหรอกแฟนมีแต่ผัว" !...ชิบหายแล้วเสียงคุ้นหูมาก...คล้ายๆคนที่ชื่อว่า.....ทศกัณฐ์
จังหวะนรกเชี่ยๆ....
ตอนนี้ผมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่กัณฐ์อยู่ครับแน่นอนว่าหน้าตาพี่มันเนี่ยอย่างกับโกรธใครมาหลาย 10 ปี เอาไงดีวะจริงสิไอ้คินบอกให้ลองอ้อนดู...สงสัยต้องทดลองหน่อยแล้ว
"พี่กัณฐ์ผมขอโทษอย่าโกรธผมเลยนะ" เสียงช่องที่ร้อยไปอีก...นาทีนี้มุดเบาะรถได้ก็คงมุดลงไปแล้วล่ะ
ทำไมพี่มันยังดูเฉยๆอยู่เลยวะสงสัยยังอ้อนไม่พอ...ได้พี่มึงได้เดี๋ยวมึงเจอไม้ตายพิฆาตของพระราม
"พี่กัณฐ์คะอย่าโกรธรามเลยนะคะรามรักพี่คนเดียวนะคะ"
จุ๊บไอ้เชี่ย.....มึงมาจุ๊บปากกูทำไมไอ้ทศกัณฐ์....
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะคะน้องราม"
"...." มึงมาคงมาคะอะไรเล่าดูเขิน
เพราะมันทำให้พี่อยากพาเราไปเดตที่โรงแรมแทนร้านอาหารนะคะชัดเจน....กูจะจำไว้เลยไอ้คินว่าแผนการมึงนั้น....มันจระเข้น้อยสุดๆ
_____________________________________
เรามาถึงห้างเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับหลังจากผ่านพ้นวิกฤตการณ์เสียตัวมาได้...สัญญาเลยจะไม่อ้อนมันอีก...เกือบโดนกดคารถแล้วไหมล่ะพระราม
"กินสินั่งทำหน้าเขินอยู่ได้" เอ้า...ไอ้ห่านี่มึงเป็นต้นเหตุทำให้กูเขินนะ
"ก็มันไม่ชินนี่ก่อนหน้านี้เราเป็นพี่รหัสกับน้องรหัสพอมาเป็นแฟนมันก็ดูแปลกๆอะในความรู้สึก"
"แปลกตรงไหนหน้าตากูก็เหมือนเดิมเพิ่มเติมแค่สถานะแฟนและผัวเท่านั้น" มึงพูดได้หน้าตายมากไอ้พี่กัณฐ์์
"ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะผมก็เขินอยู่ดี....ว่าแต่พี่ไม่เขินบ้างหรอ"
"ไม่อะ...กูรู้สึกรักแทน" นั่นหยอดกูอีกแล้ว
"เพราะผมน่ารักใช่ไหมล่ะ"
"ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูจะตอบว่ามั่นหน้ามาก"
"แล้วตอนนี้ล่ะ"
"น่ารักจริงๆ" เก็บศพผมด้วยทุกคนทศกัณฐ์โหมดนี้อย่างกับเครื่องสร้างความเขิน
"กินข้าวไปเลยพี่น่ะ"
"เขินทีไรก็เป็นแบบนี้ตลอด"
"ไม่ได้เขิน"
"เออๆจะพยายามเชื่อ" ทำหน้าตาได้กวนตีนกูมากเลยพี่มึง
หลังจากเรากินอาหารกันเรียบร้อยพี่กัณฐ์ก็พาเดินซื้อของ...นี่พี่มึงพามาเดตหรือพามาซื้อของสร้างบ้านใหม่กันแน่พาตระเวนตั้งแต่หมอนยันกระเบื้อง...เออเอาเข้าไป
"นี่พี่กัณฐ์พี่จะมาดูของไปสร้างบ้านใหม่รึไงเนี่ย"
"เปล่า...กูพามึงเดินเล่น" อยากจับพี่มันมาตบสักสามสี่ทีแต่ว่าแรงมีไม่มากนี่สิ
"โห...ว่างมากเนาะ"
"เดี๋ยวกูพาไปซื้อของที่มึงอยากได้"
"ไม่อยากได้อะไรนะนอกจากให้พี่เอาใจ"
"ก็นี่ไงเอาใจอยู่....อย่างอื่นกูก็เอาได้"
"พอๆผมอยากได้เสื้อคู่อะ...ไปหาซื้อกันเถอะ"
"งั้นไปดูโซนนั้นก็แล้วกันจะได้ซื้อเลย"
"ครับ"
"เออรามวันนี้นอนกับกูนะ"
"ที่ไหนอะคอนโดหรือบ้านพี่"
"บ้านๆ...พอดีพ่อกับแม่อยากเจอมึง"
"อยากเจอหรือพี่อยากให้นอนด้วยกันแน่"
"ก็ทั้งสองอย่าง" ใจนึงก็ดีใจอยู่นะอีกใจก็ระแวง...มันยิ่งหื่นกามอยู่
เราเดินมาถึงร้านขายเสื้อซึ่งมีหลากหลายเสื้อผ้ามากๆโดยเฉพาะเสื้อคู่จะเลือกอะไรดีหว่าที่จะเหมาะสมไม่ใช่เหมาะกับพี่มันนะเหมาะกับผมนี่แหละพี่มันใส่อะไรก็รอดแต่ผมนี่สิไม่ค่อยรอด...คิดและเพลียจิตเพลียใจ
"เลือกเอาเลยอยากได้ตัวไหน"
"ได้ไงอ่ะเราใส่คู่กันพี่ก็ต้องเลือกด้วยสิ"
"กูไม่รู้จะเลือกอะไรเพราะว่ากูอยากให้มึงเป็นคนเลือกให้"
"ถ้างั้นเอาตัวนี้ดีไหมครับ" ผมชี้ไปที่เสื้อลายขาวกับสีดำ
"กูว่าไม่ดีนะมันเหมือนจะไม่เข้ากับเราสองคนเท่าไหร่" แล้วบอกว่าให้กูเลือกพอกูเลือกแล้วมึงก็ปฏิเสธเนี่ยนะ
"ถ้างั้นเอาชุดนี้ไหมครับ" ผมหันไปเจอชุดที่เป็นรูปทศกัณฐ์และพระรามพอดีจึงลองถามพี่กัณฐ์ดูเผื่อพี่มันจะชอบ
"อืม...โอเคเลยนะมันสื่อถึงเราสองคนได้ดีเลยเวลาเดินคู่กันใครมองก็รู้ว่าแฟน" ต้องมโนเก่งมากอะคนนั้นที่มองเป็นแฟน...ผมคิดว่าน่าจะมองเป็นศัตรูกันมากกว่าเพราะพระรามกับทศกัณฐ์ไม่ถูกกัน
หลังจากเราได้เสื้อคู่แล้วพี่กัณฐ์ก็พาผมเดินดูของแีกนิดๆหน่อยๆไม่นานมากนักเราก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของพี่กัณฐ์....จู่ๆก็รู้สึกประหม่าซะงั้นปกติไปในฐานะน้องรหัสนี่นาวันนี้เปลี่ยนเป็นแฟนใครไม่ประหม่าก็สุดยอดมากแล้ว
รถโลดแล่นไปเรื่อยๆไม่นานเท่าไหร่เราก็ถึงที่หมายปลายทาง....พอมาถึงพี่มันก็พาผมเดินเข้าบ้านเมื่อเข้าไปด้านในแม่พี่กัณฐ์ก็ถลามากอดผมทันทีปานประหนึ่งว่าไม่ได้พบหน้ากันมานานหลายสิบปี
"หนูรามลูกแม่คิดถึงหนูมากๆเลย...ทุกวันนี้แม่กินข้าวก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงหนู" ผมว่าควรมอบรางวัลโนเบลนักแสดงยอดเยี่ยมให้ท่านแล้วล่ะครับท่านแสดงได้ดีมาก
"นี่แม่สรุปไอ้กัณฐ์หรือหนูรามกันแน่เป็นลูกแม่เนี่ย555" เสียงพ่อพี่กัณฐ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน
"แหม...พ่อก็พูดไปนี่แม่เจอตากัณฐ์บ่อยแล้วไงแต่หนูรามไม่ได้เห็นนานมันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา" แม่แกไม่ว่าเปล่า...ก็หอมผมด้วยทั้งแก้มซ้ายแก้มขวา...เอ้อ...เอาเข้าไปเต็มที่เลยคุณแม่
"พอเถอะแม่แก้มน้องช้ำหมดแล้ว"
"แหม...แค่นี้ทำเป็นมาว่าแม่ทีแกหอมน้องล่ะแม่ยังไม่ว่าเลย" แม่รู้ได้ไงวะเนี่ยปกติผมกับพี่กัณฐ์ไม่ค่อยทำอะไรประเจิดประเจ้อเท่าไหร่นะไหงแม่รู้ได้ล่ะเนี่ย
"ก็นั่นมันแฟนเขาแสดงความรักกันมันคือข้อยกเว้น"
"พ่อว่าพอก่อนดีกว่าวันนี้หนูรามคงเหนื่อยมามากแล้วให้ไปนอนพักผ่อนเถอะ"
"ใช่ค่ะคุณ....หนูรามมานอนกับแม่นะวันนี้" อ้างไหงงั้นอะ....แล้วพี่กัณฐ์มันจะยอมหรอวะเนี่ย
"ได้ไงอะ...รามต้องนอนกับผมนะแม่"
"ห่างกันวันเดียวไม่ตายหรอกนะ"
"ใช่"
"อ้าวพ่อทำไม่อยู่ข้างผมล่ะ"
"ไอ้กัณฐ์...แกก็รู้บ้านนี้ใครใหญ่สุด"
"แต่แม่แฟนกันมันก็อยากมีโมเมนต์สวีทกันบ้างอะ"
"สวีทมาทั้งวันแล้วจ้าลูกน่ะ....ไม่รู้แหละยังไงวันนี้หนูรามก็ต้องนอนกับแม่" เอาตามสบายเถอะครับรามเหนื่อยใจแทนเลยเนี่ย
"แต่แม่"
"ไม่มีแต่...แล้วก็อย่าลืมคำที่สัญญากันไว้ด้วยนะ"
"สัญญาอะไรครับ"
"ก็สัญญาล้างจานไง....ไปกันเถอะหนูรามพี่กัณฐ์เขาจะล้างจาน"
"แม่........"
"พี่คิดถึงเธอเหมือนใจจะขาดอนาถใจนักพิษแห่งความรักบีบคั้นดวงใจ"
"โอ๊ย...พ่อร้องเพลงอื่นได้ไหมเนี่ย"
"คิดถึงพี่หน่อยนะกลอยใจพี่ห่างกันอย่างนี้น้องคิดถึงพี่บ้างไหม"
"พอเลยพ่อเพลงไหนผมก็ไม่อยากฟัง"
"555อะไรของแกวะไอ้กัณฐ์หนูรามแค่ไปนอนกับแม่เขาไม่ได้ไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ซะหน่อย"
"ก็คนมันคิดถึงนี่นารู้ไหมเราไม่เคยห่างกันแบบนี้ในตอนที่มีเวลาว่างมานอนด้วยกันเลยนะ"
"เถอะน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็จะได้เจอกันแล้วอดทนหน่อยแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง"
"คอยดูนะพรุ่งนี้ผมจะพารามมันมาตอนเย็นๆแล้วพามันเข้าห้องเลยไม่ให้ได้เห็นหน้าใคร"
"อะไรจะขนาดนั้นกับพ่อกับแม่ก็ยังจะหวง"
"ไม่รู้แหละผมหวงของผม"
"แล้วแต่แกเถอะฉันง่วงแล้วปิดไฟซะจะได้นอน"
หัวข้อ: รามกัณฐ์ ตอนที่ 7 (อ่าน 3951 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก