-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
******************************************************************************
ถ้าจะเอ่ยถึงโลกของรามเกียรติ์คงจะหนีไม้พ้นพระรามชายหนุ่มธรรมดาที่แสนจะรูปงามมากล้นด้วยบุญที่ต้องมาสู้รบกับทศกัณฐ์ยักษ์ผู้มีฤทธิ์เดชมากมายเพื่อแย่งชิงนางสีดาผลสุดท้ายทศกัณฐ์ก็พ่ายแพ้ไป
และนั่นแหละครับเพราะเรื่องราวที่มากมายเหล่านี้ดันมาเป็นที่ประทับใจของแม่ของผมซะนี่ทันทีที่เกิดมาชื่อของผมก็ปรากฏตามรามเกียรติ์อย่างไม่ต้องสงสัย
ราเมศวร์ อัครเดชวิชัย ชื่อเล่นคือ พระราม
การเรียนวิศวกรรมนี้เองที่นำผมให้มาพานพบประสบเจอกับพี่รหัสสุดแสนจะกวนที่ชื่อของมันไม่เข้ากับชื่อผมเอาซะเลย
สหัสกัณฐ์ บุญเลิศประเสริฐธิคุณ ชื่อเล่น ทศกัณฐ์
และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
-
01 รุ่นพี่สุดกวน
กราบสวัสดีทุกท่านที่หลวมตัวเข้ามาอ่านผมชื่อพระรามครับเป็นลูกชายคนโต เพราะเป็นลูกคนเดียวคงไม่มีใครโตไปกว่าผมแล้ว ชีวิตในวัยเด็กของผมจนมาถึงตอนนี้ก็มีความฝันที่มากมายเหลือเกิน อ๊ะอ้า...อยากรู้ใช่ไหมความฝันอะไรจะบอกให้ก็ได้ ถึงท่านไม่อยากรู้แต่ผมสิครับอยากจะเล่า
ช่วงประถมใฝ่ฝันอยากเป็นตำรวจจะได้ไล่จับโจรเหมือนในเกม
ช่วงมัธยมต้นอยากเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนจะได้ลงโทษครูได้ โอ้ย..มันเครียดหลายเด้ครูประจำชั้นน่ะ
สุดท้ายพอ ม.ปลายก็เลยรู้ความถนัดตนเองว่าเหมาะกับวิศวะมากกว่าโดยเฉพาะภาคโลจิสติกส์ ผมนี่ความรู้แน่นเชียวอ่านหนังสือเยอะครับ555 แต่ก็นั่นแหละต้องการประสบการณ์ต้องไขว่คว้าต่อไป
ช่วงเวลายามเช้าที่แสนจะสดใสของผมหายไปเพราะต้องรีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปมหาวิทยาลัยทั้งที่ยังไม่เปิดเทอม...เอาจริงๆก็ใกล้แล้วล่ะพรุ่งนี้ก็เปิดแต่วันนี้รุ่นพี่นัดไปจับสายรหัสกันผมเลยต้องหอบสังขารตัวเองขึ้นมาในตอนเช้าไม่เป็นไรคิดซะว่าซ้อมตื่นไปเรียนก็แล้วกัน
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ได้เวลาอาหารผมนั่งทานไข่เจียวสุดแสนอร่อยอย่างที่ไม่เคยได้กินมาก่อนใช่สิก็อยู่หอคนเดียวก็ต้องทำกินเองถ้าไม่อร่อยก็อยู่ไม่ได้แล้วล่ะ...พูดง่ายๆ(จำใจอร่อย)
ถามว่าขึ้นปี1 ครั้งแรกกังวลเรื่องเพื่อนหรือเปล่าคำตอบที่ได้คือไม่กังวล เนื่องจากนิสัยที่ชอบใส่ใจคนอื่นมากๆพูดง่ายๆก็ เสือก นั่นแหละครับทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนถึงสี่คนด้วยกันตอนนี้สร้างกลุ่มเฟซบุ๊กคุยกันเป็นที่เรียบร้อยจะแนะนำให้ทุกท่านได้รู้จักพวกมัน ณ บัดนี้
คนที่ 1 มีนามว่า ฮิโนกิลอยมาจากถิ่น เฮ้ย...ขอโทษครับพอดีอินเพลงไปหน่อย ชื่อจริงๆของมันก็คือ คิน ชายหนุ่มสุดหล่อที่มีนิสัยดีงามเป็นอย่างมาก ถุ้ย..กูประชด วันๆไม่ชวนคุยห่าเหวอะไรหรอกนอกจากเรื่องสาวส่งรูปรุ่นพี่มาไม่เว้นวัน
คนที่ 2 ชื่อว่า มอส บุคคลที่คลั่งไคล้บทกลอนเป็นอย่างมากเรียกได้ว่าวันๆมันส่งแต่กลอนมาให้อ่านจนผมแทบจะจำได้ทุกกลอนของมัน
คนที่ 3 ชื่อ บาส ชายหนุ่มผู้ชอบฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจช่างขัดกับชื่อมึงจริงๆ
คนสุดท้าย ชื่อว่า โดม นักบรรพชีวินวิทยาประจำกลุ่ม ส่งแต่ไดโนเสาร์มาวันๆเหมือนกูย้อนเวลากลับไปในยุคไดโนเสาร์ผ่านทางแชท
ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมาผมยังไม่รู้ว่ามันเลือกเรียนถูกที่กันหรือเปล่าแต่เอาเถอะได้เรียนไปเดี๋ยวก็รู้
เสียงแชทกลุ่มเด้งขึ้นมาผ่านโทรศัพท์มือถือของผมก็คงเดาได้ไม่ยากว่ามันคือเสียงแชทของไอ้มอสที่มักจะส่งมาถามก่อนใครเพื่อนในยามเช้า
ห้าจตุรเทพ
มอส:พวกมึงออกมาตอนไหนกันวะ
ราม:เค้านัดเก้าโมงเช้ากูว่าจะออกไปสักแปดครึ่ง
มอส:เคๆงั้นเจอกันแปดโมงครึ่ง
ราม:เออ
----------------------------------------------------------
บทสนทนาจบเพียงเท่านี้อีกสามคนน่ะหรือยังไม่ตื่นกันหรอกพวกมัน จะออกมาก็นู่นรุ่นๆเกือบถึงเวลา
ขณะนี้เวลา 9.00 น. ขอเชิญทุกท่านยืนตรงเอ้ยไม่ใช่ นี่ก็ถึงเวลาที่รุ่นพี่นัดพวกผมไว้แน่นอนตรงต่อเวลาไม่มีในโลก รอทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ระหว่างนี้ผมก็นั่งฟังพวกเพื่อนๆสุดรักคุยกันไป
"พวกมึงดูดิมีแต่รุ่นพี่สวยๆทั้งนั้นเลย ยิ่งคนนั้นนะโครตสวย สาธุให้กูได้เป็นพี่รหัสเถอะ" เสียงไอ้คินพูดพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกาย..เรื่องนี้มึงดูตื่นเต้นเนาะผิดกับเรื่องเรียนลิบลับ
"อันความสวยอยู้ได้มินานนัก เพื่อนจงจักฟังคำคิดอ่านไข สังขารนั้นไม่นานหลุดเลยไป หรือเพียงไว้กระดูกเถ้าเฝ้าอาวรณ์" นั่นไงเจ้าพ่อแห่งกลอนไอ้มอสเริ่มร่ายอารัมภบทเป็นที่เรียบร้อย
"พอๆไอ้ลูกนักกลอนมึงเก็บกลอนมึงไว้เถอะกูไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น"
"กูอุตส่าห์เตือนมึงนะเนี่ย"
"ไปเตือนตัวเองเถอะ"
"พวกมึงจะหยุดทะเลาะกันได้ยังเดี๋ยวกูก็ให้แรปเตอร์มาแดกพวกมึงหรอก" ไอ้โดมเอ่ยขึ้นมาบ้าง บางครั้งผมก็ท้อใจนะที่เผลอไปขอมันเป็นเพื่อน
"แรปเตอร์บ้านมึงสิจะอยู่มันสูญพันธุ์ไปตั้งนานแล้วไอ้เวร" ไอ้คินเอ่ยขึ้น อันที่จริงพวกมึงจะมาทะเลาะกันทุกวันไม่ได้นะเว้ยตั้งแต่ในแชทแล้วแม่งเถียงกันทุกวัน
สวัสดีน้องๆทุกคนค่าาาา....วันนี้เรามีนัดจับสายรหัสกันทุกคนพร้อมรึยังคะ
พร้อมค่าาาาาา.....
เสียงรุ่นพี่เอ่ยขึ้นถามและเสียงรุ่นน้องที่ตอบอย่างสดใส ตัดภาพมาที่กู....เห้อเหนื่อยใจไอ้จับสายรหัสนี่ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ไอ้คำใบ้ที่จะได้นี่สิน่าท้อใจยิ่งกว่าหวังว่าจะได้คำใบ้ง่ายๆนะ
ถ้างั้นเรามาเริ่มจับกันเลยค่ะ
กรี๊ดดดด.......
โอ้ย....หนวกหูกรี๊ดอะไรกันเนี่ย....
ตายแล้วลมอะไรพัดมึงมาคะคุณทศกัณฐ์
กรี๊ดหล่อจังค่าาาา
มาเป็นพี่รหัสหนูเถอะค่าาาา
อื้อหือ...กูว่ามีกูคนเดียวชื่อตามรามเกียรติ์นี่พี่มึงก็มีชะตากรรมเดียวกันสินะ....แต่พอหวนคิดถึงตอนที่คุยกับแม่เมื่อคราวอกหักจากสาวก็ไม่อยากได้พี่มันเป็นพี่รหัสในทันที
สมัยมัธยมปลายของผมด้วยความที่มั่นหน้าในระดับนึงก็ทักไปจีบรุ่นพี่เลยครับแต่นั่นนำมาสู่ความเจ็บปวด
สวัสดีครับพี่ผมชื่อรามนะครับแอบชอบพี่มา 1 สัปดาห์ กับอีก 2 วันแล้วขอจีบได้ไหมครับ
กรี๊ด...น้องน่ารักจังเลยค่าแต่ว่าไม่ได้หรอกค่ะพี่ขอสมัครเป็นมัมมีหนูนะคะเห็นหน้าหนูแล้วแม่เจ็บแผลที่คลอดเลยค่าาาา
เขามีแต่เป็นได้แค่พี่น้องแต่กูนี่สิเป็นได้แค่ลูกด้วยเหตุนี้เองผมจึงไประบายให้แม่ฟัง
"โห...ดูท่าลูกแม่คงจะไม่คู่สีดาแล้วมั้งเนี่ย"
"คนอื่นก็ได้เหอะแม่"
"ถ้างั้นเจอคนชื่อทศกัณฐ์ก็พามารู้จักบ้างนะ"
นั่นแหละครับสาเหตุที่ไม่อยากได้พี่มันเป็นพี่รหัส
น้องคะขอแนะนำให้รู้จัก...นี่คือพี่ทศกัณฐ์จักรวาลมหาลัยของเราค่าาาา...
อะไรวะจักรวาลมหาลัยเคยได้ยินแต่เดือนกับดาว
กรี๊ดดดดด........
โอ้ย...หูแทบพังรู้งี้เอาหูฟังมาด้วยดีกว่า
พี่ทศกัณฐ์ทักทายน้องๆหน่อยสิคะ
หวัดดี
กรี๊ดดดดดด......
มองจากดาวอังคารลงมายังรู้เลยว่านิสัยพี่มันต้อง...กวนตีน...เป็นแน่ไหนจะทำหน้ายียวนกวนประสาทอีกยังมีคนกรี๊ดอีกหรอวะเนี่ย..เอาจริงๆผมว่าเพื่อนผมแต่ละคนก็ไม่พอใจอะบอกเลย
"เชรด...โครตเท่ห์"
"คนอะไรวะหล่อยันเงา"
"ลูกพี่ค๊าบบ"
"ผมนี่แทบจะเอากระดูกทีเร็กซ์ถวาย"
เดี๋ยวพวกมึงเป็นอะไรกัน...ปกติกูเห็นแซะคนโน้นแซะคนนี้ตลอดมาตอนนี้มึงเสือกไม่แซะ
เพื่อไม่ให้เสียเวลาน้องแถวแรกลุกขึ้นมาจับคำใบ้เลยค่ะ
ทุกคนเริ่มทะยอยลุกไปเรื่อยๆเพื่อจับสลากและมันก็เข้ามาใกล้ผมทุกทีในการจับ ตอนนี้หัวใจแทบหลุดออกมาจากอกเนื่องจากความตื่นเต้น
ถุ้ยกูล้อเล่นตื่นเต้นบ้าอะไรล่ะ...
น้องราเมศวร์มาจับได้ค่าาา
นั่นแหละครับถึงคิวผมจับสลากว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปด้วยท่าทางที่องอาจเดินไปไม่นานเท่าไรก็ถึงจุดที่จับทำไมกูรู้สึกเหมือนมาจับใบดำใบแดงทหารเลยวะ
ว่าแล้วก็ล้วงมือลงไปควานหาสลากที่ต้องการเอาอันนี้แหละคำใบ้ต้องง่ายแน่ๆ
หลังจากจับเสร็จผมก็กลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับสลากที่ยังไม่ได้เปิดดูเพราะรุ่นพี่ยังไม่ให้เปิด
น้องๆคะเปิดดูคำใบ้ได้เลยค่า
สิ้นคำพูดทุกคนก็เปิดดูพร้อมกับเสียงคุยที่ดังขึ้นว่าแล้วก็ไม่รอช้าเปิดดูดีกว่า
ผมค่อยๆคลี่กระดาษออกด้วยความระมัดระวังว่าจะเห็นไวพอได้เห็นเท่านั้นแหละอื้อหือ.....
ใครวะ
สาบานว่านี่คำใบ้แล้วกูจะรู้ไหมเนี่ยอยากเห็นหน้าไอ้คนเขียนกูจะตบเข้าเบ้าหน้าสักที gat เชื่อมโยงยังไม่ยากเท่าคำใบ้มึงเลยเนี่ย
"ว่าไงเพื่อนรามทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าได้คำใบ้ง่ายแน่เลย"
"ง่ายบ้านมึงสิไอ้คินมึงเอาไปดู"
"เชรดคำใบ้โครตชั่วช้าเลยอย่าให้กูรู้นะว่าใครจะต่อยให้มึงเลย"
"ขอบใจมากเพื่อนมึงคือเพื่อนที่ดีมากๆ"
"เออว่าแต่ไอ้คินมึงรู้ไหมใครเป็นพี่รหัส"
"อย่าถามแบบนั้นกูเสียใจที่ไม่ได้ผู้หญิงเป็นพี่รหัสแต่กูก็ดีใจ"
"ทำไมวะ"
"ก็กูได้พี่ทศกัณฐ์เป็นพี่รหัสแม่งโครตทำตัวไม่ถูกเลย" มึงพูดอย่างกับว่าได้พี่เขาเป็นพี่รหัสแล้ว
"มึงมั่นใจได้ไงว่าได้พี่เขาเป็นพี่รหัส"
"เอ้าก็คำใบ้ว่า กา ไม่เห็นจะยากตรงไหน"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับทศกัณฐ์"
"เอ้าไอ้ฉลาดน้อย...ทศกัณฐ์อยู่กรุงลงกาไง"
"เออว่ะทำไมกูคิดไม่ถึง" อุตส่าห์นึกว่าได้พี่มันเป็นพี่รหัสเพราะเห็นหน้ากวนตีนสงสัยต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ว่าแต่จะมีใครหน้ากวนตีนเหมือนพี่มันอีก
"มึงโง่ไง" พูดแบบนี้ต่อยกับกูเถอะคิน
เอาล่ะน้องถ้าได้คำใบ้กันแล้วพี่มีเวลาให้หนึ่งสัปดาห์ในการหาพี่รหัสนะคะเดี๋ยวสัปดาห์หน้าเรามาเฉลยกันนะคะขอให้น้องๆหาพี่รหัสให้เจอนะคะ
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้านตอนนี้ผมก็มาอยู่หอเป็นที่เรียบร้อยนั่งมองคำใบ้ไปพลางถอนหายใจไปด้วยเห้อ....คำใบ้ห่าเหวอะไรหาทางเชื่อมโยงยากจริงๆ
Tossakan:ได้ส่งคำขอติดตามคุณ
ใครวะมาขอติดตามไอจีชื่อแม่งคุ้นๆขอเข้าไปดูหน่อยเถอะนี่มัน...ไอ้พี่ทศกัณฐ์มาขอกูเป็นเพื่อนทำไมเนี่ย
กูไม่กดรับเด็ดขาดไม่มีทางฝันไปเถอะไอ้ปีศาจความสูงจ้างให้ก็ไม่กด555
ไหนๆก็ส่งคำขอมาเข้าไปส่องหน่อยดีกว่า...เชรดผู้ติดตามเยอะจังวะหมื่นกว่าคนจะไม่อะไรเลยถ้าในผู้ติดตามไม่มีไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสี่อยู่ไวจริงๆเลยนะไอ้พวกนี้
ดูลงรูปแต่ละรูปคิดว่าหล่อมากหรอทำเป็นมาเก๊กนั่นเก๊กนี่หึ้ยไม่ชอบเลยอะ...เอาจริงๆพี่มันก็ไม่ได้ทำอะไรให้หรอกแต่ผมไม่ชอบไงมันแบบไม่ถูกชะตาอะ..
จริงสิเริ่มหาพี่รหัสดูบ้างดีกว่าจะว่าไปแล้วลองถามรุ่นพี่ที่แนะนำตัวให้รู้จักวันนี้ก็ได้พี่แกอาจใจดีอีกอย่างแอดไอจีแกไปเรียบร้อย
Instagram
Candy_123
Praram: สวัสดีครับพี่แคนดี้ผมพระรามนะครับพี่พอจะบอกใบ้ได้ไหมครับว่าคนที่เขียนคำใบ้ว่า ใครวะ คือใคร
Candy_123:โหคำใบ้น้องนี่บ่งบอกถึงตัวตนคนนั้นเลยนะ...แต่พี่ก็ไม่การันตีหรอกลองไปถามทศกัณฐ์ดูนะพี่ว่าน่าจะให้คำใบ้ได้ดีที่สุด
Praram:ขอบคุณครับพี่ที่ให้คำแนะนำ
Candy_123:แต่พี่เตือนไว้อย่างนึงนะ คนนั้นน่ะไม่เหมือนรุ่นพี่คนอื่นภาษานี่แบบสมัยพ่อขุนรามคำแหงเลยล่ะ
Praram:ขอบคุณครับพี่
นี่กูต้องรับแอดไอ้รุ่นพี่คนนั้นจริงๆหรือนี่เอาวะรับก็รับ
ว่าแล้วก็กดรับเลยครับแล้วก็ทักพี่มันไปเลยเพื่อที่จะถามหาข้อมูลคำใบ้อันที่จริงก็อยากจะหยิ่งไม่รับหรอกนะแต่ว่าใจนึงก็กลัวบทลงโทษถ้าทายผิดเอาเป็นว่ารับก็แล้วกัน
Instagram
Tossakan
Praram:สวัสดีครับพี่
Tossakan:หวัดดีทักมามีอะไรหรอถ้าไม่สำคัญมากก็ไม่ต้องเสนอหน้าทักมานะ
มึงโกรธอะไรกูหรือเปล่าเนี่ยยย..ให้ตายสิเหมือนที่พี่แคนดี้บอกไว้เลยคำพูดคำจาแม่ง..สุนัขไม่รับประทาน
Praram:คือพี่พอจะบอกใบ้เกี่ยวกับคำว่า ใครวะ ได้ไหมครับ
Tossakan:ใครวะ
Praram:ใช่ครับ
Tossakan:ไม่กูถามมึงอะว่าเป็นใคร
อดทนไว้นะรามใจเย็นๆนี่รุ่นพี่ของสายรหัส...ยุบหนอพองหนอ
Praram:ผมชื่อพระรามครับอยู่ปี1 สายรหัสของพี่ครับ
Tossakan:หน้าตาโง่ดีนี่
มึงมาต่อยกับกูเถอะถ้าจะพูดแบบนี้ถ้าไม่ติดว่ากูเตี้ยนี่กูบุกไปหาแล้ว
Praram:คิดว่าชื่อทศกัณฐ์แล้วจะมาด่าพระรามได้หรอ
อ้าว...ซวยและกูเผลอพิมพ์อะไรไปเนี่ย
Tossakan:ในวรรณคดีพระรามอาจชนะทศกัณฐ์แต่ในสถานการณ์ของมึงในตอนนี้แพ้กูนะครับ
Praram:สรุปจะบอกใบ้ผมได้ยัง
Tossakan:มึงอยากรู้ไหมล่ะ
Praram:ไม่อยากแล้วผมจะมาถามพี่หรอ
Tossakan:กวนตีนดีนะมึงนี่
Praram:ก็พอตัวอะครับ
Tossakan:ช่างมึงเถอะกูไม่บอกแล้วไปหาเอาเองใช้สมองอันน้อยนิดพินิจพิจารณาเอา
Praram:เอ้า...เห้ยพี่บอกก่อนดิจะไปไหน
Praram:พี่มาบอกผมก่อน
หายไปแล้ว...แม่งนี่กูจะพึ่งใครได้บ้างเนี่ยชีวิตของไอ้รามช่างไม่มีวาสนาและคนคอยค้ำจุนเสียจริงๆ
เขาว่ากันว่าเวลาวารีไม่คอยท่าก็ไม่คอยท่าจริงๆนั่นแหละผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เป็นที่เรียบร้อยซึ่งในตอนนี้เป็นการเฉลยสายรหัสแต่ละคนก็นั่งพูดคุยกันถึงความมั่นใจว่าคนนี้แน่นอนที่เป็นพี่รหัสของฉัน ตัดภาพมาที่กูหัวใจหล่อเฟี้ยวสุดนอกจากจะไม่รู้ว่าใครเป็นพี่รหัสแล้วยังหาความน่าจะเป็นของโอกาสตอบถูกไม่เจอด้วย
เอาล่ะค่ะน้องๆทุกคนวันนี้เราจะมาเฉลยสายรหัสกันนะคะเชิญน้องคนแรกเลยค่ะ
แต่ละคนก็ตอบชื่อพี่รหัสที่ตนมั่นใจถูกก็มากผิดก็มี
น้องพระรามเชิญค่า...ใครเป็นพี่รหัสน้องคะ
"เอ่อ...ผมคิดว่าพี่คนนี้ครับ" ผมชี้ไปที่รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งหุ่นสูงๆ ใส่แว่นตา ถามว่าทำไมถึงเลือกคนนี้คำตอบคือไม่รู้จะเลือกใคร
พี่นนท์ให้คำใบ้น้องพระรามว่าอะไรคะ
"ผมได้คำใบ้ว่าใครวะ ครับ"
พี่นนท์ได้ใบ้คำว่า ใครวะ ใช่ไหมคะ
ไม่ได้ใบ้คำนี้ครับ
อ้าวซวยแล้วกูเตรียมตัวรับบทลงโทษ
พี่รหัสของน้องพระรามคือใครคะปรากฏตัวเลยค่ะ
กรี๊ดดดดด
กรี๊ดอะไรกันวะ...อย่าบอกนะว่า
กูนี่แหละพี่รหัสมัน
ชัดเจนทั้งหน้าและเสียง....ไอ้พี่ทศกัณฐ์...ฮือๆชีวิตกูจบสิ้นแล้ว
พรึ๊บ....
ยังไม่ทันได้ตั้งหลักฝ่ามือพร้อมกับแป้งก็มาทักทายหน้าผมทันที....สาบานว่ามึงไม่เคยแค้นกูมาก่อนล่อซะเต็มหน้าเลย
อยากเกิดเป็นพระรามค่าาาา
โอ๊ยยยย...อิจฉามากๆเลย
ขอเป็นแป้งที่อยู่บนมือพี่ทศกัณฐ์ได้ไหมคะ
เอาที่พวกคุณสบายใจเลยจ้า...กูนี่แทบไม่มีความดีใจอะไรเลย
หลังจากแยกย้ายกันเป็นที่เรียบร้อยผมก็ทำการล้างหน้าออกสิครับตอนนี้รู้สึกพร้อมกระโดดลงกระทะได้ตลอดเวลา นั่นแหละครับสิ่งที่เลวร้ายกว่าเดิมคือพี่มันแม่งเดินตามมานี่แหละ...มึงจะตามมาทำมายยยยย
"เปิดน้ำแบบนั้นก็เปียกหมดสิวะ"
"ไม่เกี่ยวกับพี่นี่ผมล้างของผม"
"กูไม่อยากให้เสื้อมึงเปียก"
"ทำไม...เสื้อก็เสื้อผม"
"มึงใส่ชุดสีขาวมานะแล้วเสื้อซับด้านในใส่มาไหม"
"ไม่อะวันนี้รีบเลยลืมใส่"
"นั่นแหละที่ไม่อยากให้เสื้อมึงเปียก"
"มันเปียกแล้วจะทำไม"
"กูไม่อยากให้ใครเห็นหุ่นอันอุบาทว์ของมึงไง" โหใช่สิกูหุ่นไม่ดีเหมือนมึงนิไอ้พี่ทศกัณฐ์
"เหอะ...แล้วจะทำไงก็มันไม่มีทางเลือก"
"มานี่กูล้างให้"
"เห้ยไม่ต้องผมล้างเองได้" นั่นไงมันฟังซะที่ไหนล้างหน้าให้กูเรียบร้อยบางครั้งก็งงกับพี่มันเหมือนกันว่ามันเป็นพี่รหัสหรือเป็นเจ้าชีวิตกันแน่
"เอ้าเสร็จแล้ว"
"ขอบคุณครับ"
"แล้วนี่มึงจะกลับบ้านยัง"
"ผมอยู่หอครับ"
"เออนั่นแหละ"
"กลับเลยครับ"
"หอมึงอยู่ไกลไหม"
"ไม่ไกลเท่าไหร่ครับเดินออกไปหน่อยนึงก็ถึงแล้ว"
"เออกลับดีๆล่ะ...พรุ่งนี้มีกินเลี้ยงสายรหัสตอนเย็นอย่าลืมด้วย"
"ครับ...จะไม่ลืมเลย"
"มาถ่ายรูปกับกูก่อนจะลงไอจี" มันจะเเกล้งกูอีกเปล่าวะเนี่ยไม่น่าไว้ใจ
"หนึ่ง...สอง...สาม"
แชะ
ยิ้มแก้มฉีกไปเลยจ้าหว่านเสน่ห์ความหล่อ...หึหึหึอาศัยพี่มันดังหน่อยเหอะสาวๆต้องสนใจกูบ้างแหละวะ
"พี่จะลงตอนนี้เลยไหม"
"ยังกูกลับบ้านก่อนค่อยลง"
"โอเคครับงั้นผมไปแล้วนะสวัสดีครับ"
"เดี๋ยวก่อน" อะไรอีกเป็นกระเป๋ารถเมล์(บางคน)อ๋อมาเดี๋ยวๆอยู่ได้
"ครับ" มองหน้าพี่มันด้วยความสงสัยอะไรของพี่มันอีกวะเนี่ย
"กูไปด้วย" จะไปทำมายยยย
"ไม่ต้องก็ได้ผมกลับเองได้พี่ไม่ต้องห่วงหรอก"
"ใครห่วงมึงกูแค่จะไปดูให้แน่ใจว่ามึงกลับหอไหมเดี๋ยวลุงรหัสมึงจะว่ากูอีกว่าดูแลน้องรหัสไม่ดี" สัสกูก็อยากได้ความห่วงใยจากพี่รหัสเหมือนกันนะ
"ตามใจพี่เหอะ"
นั่นแหละครับสถานการณ์ในตอนนี้คือผมเดินตั้งแต่หน้าคณะวิศวกรรมพร้อมกับไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อแต่กวนตีน คิดว่าบุคคลผู้เป็นที่เลื่องลือถึงความหล่อในมหาลัยที่มีคนติดตามไอจีหมื่นกว่าคนเดินอยู่ด้วยจุดเด่นมันจะไปไหนซะละ...ก็อยู่ที่ผมกับพี่มันไงจวบจนเดินมาถึงหน้ามหาลัยแล้วก็ยังมองอยู่
"เป็นห่าไรเดินก้มหน้าอยู่ได้" เอ้า...มึงชินแล้วนี่คนมองบ่อยกูนี่ไม่ชินเหมือนโดนจับจ้องทุกพฤติกรรม
"ก็มีแต่คนมองอะ"
"เขาไม่ได้มองมึงจะเขินทำไมเขามองกู" จ้า...พ่อคนหล่อพ่อคนฮอต
"ก็ผมไม่ชิน"
"นอกจากกูก็ไม่มีใครมองมึงหรอก" ก็แหงดิพี่มึงรู้จักกูนี่คนอื่นไม่รู้จะมองกูทำไมประสาทว่ะ
"ผมควรดีใจไหม"
"แล้วแต่มึง"
เดินมาได้ไม่นานนักก็ถึงหอพักผมควรขอบคุณพี่มันไหมครับเนี่ยทีเสียสละเวลาเดินมาส่งตลอดทางมีแต่คำพูดที่ดีทั้งนั้น ถุ้ยกูล้อเล่นด่ากูตลอดทางเหมือนโกรธกันมาหลายปี
"ขอบคุณนะครับที่มาส่ง" งุ้ย...พี่มันต้องตอบมาว่าไม่เป็นไรใจอยากมาส่งแน่เลย
"ไม่ต้องขอบคุณกูไม่ได้อยากมาส่งเท่าไร" ให้กูได้ฝันสักหน่อยก็ไม่ได้พี่มันแหม่งโครตของโครตกวนตีน
"ช่างพี่เหอะผมอยากขอบคุณไปแล้วนะกลับบ้านดีล่ะ"
"เออ" บางครั้งก็เหนื่อยใจกับพี่มันเหมือนกันบทจะพูดสั้นก็สั้นชิบหายบทจะพูดยาวแม่งก็ร่ายยาวอย่างกับรามเกียรติ์ทั้งเรื่อง
หลังจากร่ำลากันเสร็จผมก็ขึ้นมาบนห้องอยากอาบน้ำมากๆร้อนชิบหายขนาดมืดแล้วก็ยังร้อน
อาบน้ำแต่งตัวกินข้าวทำอะไรต่างนานาเรียบร้อยแล้วก็เล่นโทรศัพท์สิครับรออะไรเอ๊ะไอจีแจ้งเตือนมาอย่าบอกนะว่าพี่มันลงรูปแล้วเข้าไปดูหน่อยซิ
Tossakan
ถ่ายรูปกับเด็กโง่หาพี่รหัสไม่เจอ@Praram
อันที่จริงไม่แท็กกูมันก็รู้กันอยู่พี่มันเล่นแท็กด้วยยิ่งโชว์ความโง่กูเข้าไปใหญ่แล้วถ่ายด้วยกันตั้งหลายรูปเอารูปกูไม่ยิ้มมาทำไมกลัวสาวจะชอบกูรึไงอย่าถามถึงคอมเม้นเลย ส่วนมากสนใจผมที่ไหน
pan_12 กรี๊ดพี่ทศกัณฐ์หล่อสุดๆไปเลยค่า
Yam_23 หล่อเกินไปแล้วค่าาาา
Venas นี่มันพระเจ้าชัดๆ
Mos_555 ลูกพี่ผมโครตเท่ห์
Dome เฟี้ยวจัดเลยครับลูกพี่
Kinnaja หล่อครับลูกพี่
Baskub อยากบวชให้กับความเท่ห์ของพี่
เอาเข้าไปเพื่อนกู อยากรู้จริงๆพี่มันเท่ห์ตรงไหนวะอวยยังกับเขาจ้างมึงมาหลายบาทผมต้องไปเม้นบ้างแล้ว
Praram@Tossakan ไม่ได้โง่เว้ยคำใบ้พี่มันยากเองต่างหาก
ดูสิจะโต้ตอบมาว่าไงสำนึกผิดล่ะสิ
Tossakan@Praram ง่ายจะตายถ้าคนฉลาดตอบ
เออกูยอมแล้วแม่งเถียงไปไม่เกิดประโยชน์ห่าอะไรเลยนอนดีกว่าเสียเวลาสมอง
-
ห้าจตุรเทพ
คินได้เริ่มการโทรแบบเสียง
มึงโทรมาทำไมตอนนี้กูจะนอน
มอสเข้าร่วมสาย
โดมเข้าร่วมสาย
บาสเข้าร่วมสาย
เข้าก็เข้าวะ
"เพื่อนรามลูกพี่กูเป็นยังไงบ้างเล่าหน่อยสิ"
"โว้ย..ไอ้คินมึงโทรมาด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"
"เอ้าไม่ใช่แค่กูทุกคนอยากรู้"
"ใช่" ตอบพร้อมกันเชียวนะพวกเวร
"ก็ไม่มีอะไรมากแค่กวนตีน"
"มึงอย่ามาว่าลูกพี่กูนะเว้ยพี่แกออกจะเฟรนด์ลี่" องครักษ์พิทักษ์พี่มันมาก่อนใครเลยคือไอ้คิน
"ใช่มึงมันเป็นน้องรหัสที่ไม่ดีไม่คู่ควรกับลูกพี่กูเลย" มึงมาเอาไปสิไอ้บาสกูยกให้
"ใส่ร้ายลูกพี่กูเดี๋ยวมึงจะโดนสามเขาวิ่งไล่ขวิด" เอ้า...เอาเข้าไปตามใจมึงเลยโดม
"กูยังนึกกลอนด่าไม่ออกไว้เดี๋ยวมาด่าใหม่" ตามใจมึงเถอะมอส
"มึงไม่ต้องเลยไอ้คินไหนมึงบอกว่าใครคิดคำใบ้ว่า ใครวะ ถ้ามึงรู้จะไปต่อยนี่มึงก็รู้ตัวคนเเล้วทำไมไม่ทำตามที่พูด"
"กูพิจารณาดูแล้วคำใบ้มันก็ไม่ยากเท่าไหร่มึงนั่นแหละไม่ไตร่ตรองให้ดีเอง" เห้อเหนื่อยใจ
"เห้อ...ช่างมึงเถอะกูจะนอนแล้วพอแค่นี้"
พูดจบผมก็ตัดสายทันทีเสียเวลาชีวิตไปเปล่าๆตั้งนานอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้พี่ทศกัณฐ์มันจ้างพวกนี้มากี่บาทถึงได้ปกป้องสุดชีวิตเช่นนี้
สำหรบวันนี้นอนก่อนดีกว่าพรุ่งนี้มีกินเลี้ยงกับพี่มันเดี๋ยวก็คงได้ปวดหัวใหม่ก่อนจะนอนขอเข้าไปหาความรู้สักหน่อยก็แล้วกันกดเข้ากูเกิลแล้วค้นหาเลย
วิธีรับมือกับคนกวนตีน
ว่ากันว่าเส้นผ่าศูนย์กลางของโลกตามระนาบศูนย์สูตรจะยาว 21,757 กิโลเมตร เส้นผ่าศูนย์กลางตามระนาบขั้วโลกยาว 17,214 กิโลกเมตร แล้วเหตุใดผมจึงได้มาเจอพี่รหัสที่สุดแสนจะกวนตีน
เวลาพักผ่อนยามเช้าของผมถูกทำลายไปโดยการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือมีข้อความจากไอจีเด้งขึ้นมาพอกดดูถึงได้รู้ว่า
Tossakan:ตื่นได้แล้วมึงจะนอนเอาถ้วยรางวัลเกียรติยศหรอ
ตื่นบ้านมึงสิวันนี้กูเรียนบ่ายโว้ย....อีกอย่างนี่มันพึ่งจะเจ็ดโมงเช้าพี่มึงตื่นมาใส่บาตรพระหรอ
Praram:วันนี้ผมมีเรียนบ่ายครับขอบคุณนะที่พิมพ์เตือนแต่ผมไม่มีเรียนภาคเช้า
Tossakan:กูไม่ได้ปลุกมึงให้ไปเรียน..กูปลุกให้มากินข้าวเช้า..รีบมากูรอโรงอาหารคฯะ
เกี่ยวอะไรกับกูวะเนี่ยยยPraram:พี่ก็กินไปดิผมยังไม่หิว
Tossakan:มึงจะออกมาหรือให้กูไปหาที่หอ
กลัวแล้วจ้า...สาบานว่ามึงเป็นนักศึกษากูนึกว่ามิจฉาชีพ...อีกหน่อยคงปีนขึ้นมาหากูแน่
Praram:เออ...เดี๋ยวผมออกไปก็ได้
Tossakan:อย่าช้าล่ะ
จ้า...พ่อเจ้าชีวิตบางครั้งก็สงสารตัวเองที่ไปจับได้พี่มันเป็นพี่รหัสผมรีบลุกขึ้นยืนด้วยความสูงประมาณ171เซนติเมตรอยากจะโทษตัวเองที่กูไม่กินนมในตอนเด็กจริงๆแม่เรียกให้กินตั้งนานไม่ยอมกินผลสุดท้ายเป็นไงล่ะเตี้ยชิบหาย
ไปอาบน้ำด้วยความเร็วสูงสิครับในตอนนี้แต่งตัวด้วยชุดที่ดูชิวที่สุดก็ไปกินข้าวพี่มันคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้งหรือจะถามพี่มันดีวะลองถามหน่อยดีกว่า
Praram:ผมใส่กางเกงขาสั้นเข้าไปได้ไหมพี่
Tossakan:มึงจะใส่มาทำห่าไรใส่ขายาวดิวะอากาศก็ร้อน อีกอย่างมันแสดงถึงความไม่มีระเบียบด้วยเดี๋ยวยามไม่ให้เข้า
เออกูยอมจำนนก็ได้รู้งี้ไม่ถามดีกว่าโดนด่าซะเป็นชุด
ผมเดินเรื่อยมาจนมาถึงที่โรงอาหารคณะซึ่งตอนนี้มีผู้หญิงมากมายมานั่งที่นี่กันโดยมิได้นัดหมาย(สงสารหมายจริงๆที่ไม่ได้มา) แฟลชเอย เสียงชัตเตอร์เอยเรียกได้ว่าดังชิบหาย...กูจะเข้าทางไหนล่ะทีนี้
พี่กัณฐ์ขา.....
โครตหล่อเลยค่าาาาา
มึงเขามองกู....
การมโนเป็นสิ่งที่ดีแต่ถ้าเลยขอบเขตก็ไม่ใช่นะ พี่มันจะมองใครเอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์
เอาล่ะวะฝ่าเข้าไปเลย....คนจะเยอะอะไรนักหนาวะเนี่ยดารามารึไงไม่แปลกใจเลยที่พี่แคนดี้บอกว่าเป็นจักรวาลมหาลัย ขนาดผู้หญิงสวยๆมายืนเพียบแม่ง....อิจฉาว่ะ
ผมเดินเข้ามาพร้อมกับสายตาทุกคนที่จับจ้อง คือไม่เคยเห็นคนเดินมานั่งหรอครับ
"กว่าจะมาได้นะมึง" ประทานโทษครับเพราะใครทำให้กูเดินเข้ามาช้า
"แฟนคลับพี่นั่นแหละยืนซะเต็มผมฝ่าเข้ามาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"
"มึงจะกินอะไรก็ไปสั่ง....เอามาให้กูด้วย"
"เอ้าพี่มาตั้งนานทำไมไม่กินก่อน"
"ไม่อะรอกินพร้อมมึง" ลำบากลำบนกูจริงๆ
"ฮั่นแน่อยากกินกับผมใช่ไหมล่าาา"
"เปล่ากูแค่หาคนมาเก็บจานได้" ให้กูดีใจสักหน่อยก็ไม่ได้
"พี่จะกินอะไรว่ามา"
"มึงกินอะไรก็เอามาให้กูกิน" เอ้าไอ้นี่ใจคอมึงจะไม่ยอกอะไรกูก่อนหรอ
"งั้นรอแปปนึง"
ผมเดินมาสั่งผัดกระเพราอาหารยามเช้าที่แสนอร่อยไม่ใช่อะไรหรอกตอนนี้มันมีแค่ผัดกระเพรากับก๋วยเตี๋ยวไง
"ผัดกระเพรา" พี่มันพูดเหมือนไม่อยากกินเท่าไหร่...อะไรวะไหนบอกเอาเหมือนกัน
"พี่ไม่ชอบหรอ"
"อืม...ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่กินได้" โล่งอกไปนึกว่าจะได้ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้อีก
เรานั่งกินข้าวกันจนหมดผมก็ทำหน้าที่น้องรหัสที่ดีวงเล็บทาส เอาจานไปเก็บให้พี่มันพอจะขอตัวกลับไปนอนมันก็บอกจะไปส่งอีก
แล้วก็พาผมเดินไปรถพี่มันไม่ต้องถามเลยว่าผมกับพี่มันเป็นจุดเด่นแค่ไหน...นาทีนี้กล้องทุกตัวต้องมีรูปกูอะบอกเลย
"ผมเดินมาขึ้นรถสุดหรูของพี่มัน...โอ้โหนี่พี่มึงเป็นมหาเศรษฐีปลอมตัวมาเรียนรึเปล่านี่มัน BMW M8 Competition Coupe คันนึงเป็น10 กว่าล้าน
"ขึ้นมาดิมึงจะยืนมองอะไรนักหนา"
"ผมเดินกลับดีกว่าพี่ไม่กล้าขึ้นอะ"
"ทำไม"
"กลัวไปทำรถพี่เปื้อนนี่รถราคาโครตแพงเลยนะเว้ย" ขืนกูไปทำรอยนิดรอยหน่อยนี่ไม่เสียค่าซ่อมเป็นแสนเลยหรอ
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยใช้ตังค์กูก็ได้มีเวลารอ"
"ไอ้จวย"
"มึงว่าไงนะ"
"เปล่า..." หูเสือกดีอีก
หลังจากขึ้นรถกับพี่มันสิ่งแรกที่ประทับใจเลยก็คือมันรัดเข็มขัดนิรภัยให้ไอ้เราก็แบบดีใจจนออกหน้าออกตาว่ามันเป็นห่วงแต่คำตอบที่ได้คือ กูกลัวมึงหลับแล้วหน้ากระแทกกระจกเป็นรอยยิ่งโง่ๆอยู่
ขอบคุณมึงมากที่เป็นห่วงรถอันเป็นรถแสนรักของมึงไอ้........คะ....คะ...K
นั่งไปเพลินๆมองไปมองมามันไม่ใช่ทางไปหอกูนี่หว่านี่มึงพากูไปไหน
"เดี๋ยวหอผมไม่ใช่ทางนี้พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย"
"ก็ไปกินเลี้ยงสายรหัสไงไอ้เบื๊อก" กูก็บอกอยู่มีเรียนตอนบ่ายพี่มันนี่เข้าใจอะไรยาก
"ผมมีเรียนตอนบ่ายนะพี่จะพาผมไปได้ไงนี่ก็แปดโมงกว่าแล้วผมอยากกลับไปนอนอะแล้วก็ไหนบอกว่าจะไปกินตอนเย็น"
"นี่มึงได้อ่านประกาศคณะไหมว่าเข้างดสอนช่วงบ่ายวันนี้เขาจะมาซ่อมไฟฟ้าในห้องเรียน" อ้างประกาศตอนไหนวะทำไมกูไม่รู้เปิดดูหน่อยแล้วกันชัดเจนเลยทำไมกูไม่เห็น
"เออว่ะผมพึ่งเห็นมันไม่แจ้งเตือนอะ"
"ว่าแต่พี่จะพาไปกินที่ไหนอะ"
"เดี๋ยวมึงก็รู้" ทำไมไม่บอกเลยกูจะได้ไม่ต้องมานั่งลุ้น
ตอนนี้เราก็มาถึงห้างแห่งหนึ่งแน่นอนว่าร้านที่นัดเลี้ยงสายรหัสคือ KFC ช่างเป็นการเลี้ยงที่แปลกใหม่ส่วนใหญ่เห็นแต่ชาบูพี่รหัสกูอินดี้จริงๆ
พอเข้าไปในร้านก็มีพี่ผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่งกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหาทราบภายหลังว่าเป็นลุงรหัสผม แกชื่อพี่ เค ส่วนที่นั่งอยู่ข้างๆก็เป็นสาวปี1 คณะนิเทศศาสตร์ซึ่งเป็นแฟนพี่เคนั่นแหละชื่อว่า ซี ไม่แปลกใจเลยทำไมพวกพี่มันเลือกร้านนี้นี่ถ้ามีคนชื่อเอฟมาอีกคนนะเข้ากับร้านชิบหาย
"หลานรหัสกูน่ารักจังวะเสื่อมเสียชื่อสายรหัสหมดเขาหล่อเท่ห์กันหมดมึงมาสายมุ้งมิ้งชิบหาย" พอจะเดาความกวนตีนจากพี่รหัสออกแล้วว่ามาจากใคร ลุงรหัสไม่ใช่ย่อยเลยนะ
"ผมก็หล่อเหอะ" หน้าตาผมนี่หล่อมากหล่อมายเคยถามสิริอยู่ครั้งหนึ่งยังบอกว่าหล่อเลย
"อยากจะถุ้ย" อ้าวไอ้พี่กัณฐ์วอนซะแล้ว
"เอ่อ...หนูว่าพวกพี่หยุดว่าน้องเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่ได้กินกันพอดี" เสียงซีเอ่ยขึ้นมาห้ามปรามเดี๋ยวนะได้ข่าวเรารุ่นเดียวกัน
"เอ่อ...คือเรากับซีรุ่นเดียวกันไม่ใช่หรอ"
"อย่าพูดแบบนี้นะ...มัมมี๊ใจไม่ดีเลย" นั่นกูกลายเป็นลูกอีกแล้ว
พูดคุยได้สักพักอาหารที่สั่งก็มาสั่งซะชุด699 ยังกับมากินหลายคนใครจะกินหมดวะเนี่ย
"เออไอ้กัณฐ์วันนี้ตอนกลางคืนพาน้องมันไปร้านเมามายแถวหลังมอหน่อยไหมล่ะพาไปเปิดหูเปิดตา"
"ไม่อะไปแค่พวกเราก็พอให้มันอยู่บ้านแหละดีแล้ว"
"คนไปตั้งเยอะมึงพามันไปด้วยเถอะมีทั้งเพื่อนกู สายรหัสคนอื่นก็มา"
"ผมไปด้วยก็ได้นะ"ผมกล่าวแทรกบทสนทนาของลุงกับพี่รหัสคืออยู่หอมันก็เหงาไงไปกับพี่มันน่าจะมีอะไรทำอยู่"
"เห็นไหมน้องมันอยากไปมึงพามันมาด้วยตอนเย็นวันนี้"
"อืม...เดี๋ยวผมพามาก็แล้วกัน"
"เจอกันถ้างั้น" พูดเสร็จเราก็นั่งกินไก่กันอย่างเอร็ดอร่อยถ้าพี่มันไม่แย่งไก่สไปซี่ผมไปจะอร่อยกว่านี้แน่นอน
"จะเอาอันไหนก็รีบๆเลือกกูไม่มีเวลามายืนดูมึงเลือกตุ๊กตาหรอกนะ" เสียงบ่นของพี่กัณฐ์ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อยอันที่จริงก็ควรจะกลับบ้านแต่ตาเจ้ากรรมมันดันเหลือบไปเห็นตุ๊กตาซะเนี่ยผมเป็นคนชอบตุ๊กตามากเอามานอนกอดทีนี่หลับสบายเลยขอให้พี่มันซื้อให้ปรากฎว่ามันยอมซื้อให้ด้วย...ซาบซึ้งใจว่ะ
"พี่ก็มาช่วยหาดิ...สคูบี้ดูผมมันต้องมาอีกแน่นอน" ผมมองหาสคูบี้ดูเพราะผมชอบดูเป็นที่สุดในสมัยเด็กปัจจุบันก็ดูอยู่นะ555
"เรื่องมากจังวะ...ตัวไหนก็เอาไปเถอะ"
"พี่ไม่เข้าใจอะมันเลือกไม่ถูกนี่"
"งั้นมึงก็เอามาหมดนั่นแหละ" โหใจดีว่ะไม่เกรงใจแล้วนะ
"ขอบคุณครับ" ผมหยิบมาทั้งหมดสามตัวน่ารักทั้งนั้นเลยเอาไปนอนกอดวันละตัวหลับสบายแน่
ทั้งหมด2500ค่ะ
โหไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้ของลิขสิทธิ์แท้ต้องทำใจครับแต่เดี๋ยวกอดแช็คกี้มายังไงผมว่าไม่ได้เลือกมานี่
"แช็คกี้มายังไงอะ" ผมถามพี่มันที่ยืนทำหน้าไม่สนใจอะไรอยู่พนักงานก็ยิ้มหวานให้แต่พี่มันแบบไม่สนใจเลยอะแล้วก็เดินออกมาขึ้นรถจะไปส่งผมที่หอ
"ของกูไง"
"พี่ชอบตุ๊กตาด้วยหรอ"
"ไม่เท่าไหร่แต่แช็คกี้มันเป็นเจ้าของสคูบี้ดูกูเลยซื้อมาไว้เพราะมึงเป็นลูกน้องกู" กวนตีนคำเดียวที่อยากมอบให้มัน อยากยืมปากมึงเป็นสถานีจอดตีนจริงๆ
ช่างมันเถอะผมปลงแล้วคุยกับพี่มันเหมือนคุยกับเครื่องกวนประสาทได้แต่นั่งรถมองสคูบี้ดูลูกรักในถุงเดี๋ยวจะได้เอาไปนอนกอดแล้ว
พอมาถึงหอพี่มันก็บอกว่าหกโมงเย็นจะมารับแต่งตัวให้มิดชิดกางเกงขายาวเสื้อแขนยาวประทานโทษมึงพากูไปร้านเหล้าหรือพากูไปตัดต้นไม้แต่งตัวซะมิดชิดขนาดนี้...แน่นอนผมไม่ทำตามหรอกใส่เสื้อยืดดีกว่าสบายกว่าเยอะ
แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนเถอะง่วงจริงๆเดินแทบจะไม่ไหวแล้ว
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นฉุดดึงสติคนหลับไหลขึ้นมาอีกครั้งคนตัวเล็กลุกขึ้นมากระพริบตาสองสามทีก่อนที่จะบุกเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ลืมหยิบสิ่งของที่ใช้ร่วมกับการอาบน้ำไปด้วย
เวลาตอนนี้ก็ห้าโมงยี่สิบแล้วใกล้ถึงเวลาที่ทศกัณฐ์นัดหมายพระรามยังมีเวลาพอให้จัดการธุระส่วนตัวอีกมากเลยทีเดียว
สวัสดียามเย็นอีกครั้งครับทุกคนตอนนี้ผมมานั่งหน้าหอเพื่อรอพี่รหัสที่แสนดีเพราะซื้อสคูบี้ดูให้มารับเพื่อไปที่ร้านที่พี่เคนัดไว้เมื่อช่วงเช้า อันที่จริงไปร้านเหล้าผมก็กินเหล้าไม่เป็นหรอกอาศัยไปนั่งดูเขากินเท่านั้นแหละ
ไม่นานนักรถสุดหรูก็ตรงเข้ามาจอดพร้อมกับมีคนเดินลงมาจากรถ...เชี่ยโครตหล่อแต่งตัวก็
โครตเท่ห์ตัดภาพมาที่กูอย่างกับพึ่งตื่นนอนเลยพี่มึงจะดูหล่อทุกระเบียดนิ้วไม่ได้นะ
"มึงใส่กางเกงห่าไรกูบอกให้ใส่ขายาว"
"นี่ก็ขายาวแล้วนะ" กูใส่กางเกงยีนส์ขายาวแล้วถ้าจะเอายาวกว่านี้กูก็เดินไม่ได้แล้วล่ะ
"ขายาวก็จริงแต่มันขาดใครให้มึงแต่งตัวแบบนี้ไปเปลี่ยนใหม่อย่าให้มีรอยขาด" นี่มึงเป็นพี่หรือพ่อกูเนี่ยยย
"เดี๋ยวไปเปลี่ยนก็ได้"
"เออเร็วๆ...สายรหัสเราต้องแต่งตัวเรียบร้อย"
กูมาอยู่ถูกสายไหมเนี่ยแต่งกายแต่ละทีลำบากชิบหายที่พี่มันแต่งนีทอย่างหล่อสงสัยกลัวกูได้สาวกลับหอ
ผมขึ้นไปแต่งตัวเสร็จสรรพก็ลงมาคราวนี้ใส่กางเกงแบบไม่เห็นห่าอะไรเลยคอยดูพี่มันจะว่าอะไรไหม
"พอใจพี่ยัง"
"เออดีแล้ว...ไปขึ้นรถ"
"ครับ"
ขึ้นรถมาได้สักพักก็ถึงร้านที่นัดไว้ร้านนี้ดูเหมือนจะเป็นศูนย์รวมนักศึกษามหาลัยผมเลยแต่ก็มีมหาลัยข้างๆมาด้วย
แน่นอนว่าตอนนี้ผมเดินเข้ามาในร้านกับพี่ทศกัณฐ์มุ่งหน้าไปยังกลุ่มพี่เคที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้วแต่ละคนมีแต่หล่อๆไม่แปลกใจว่าทำไมที่นี่ถึงได้มีนักศึกษามาเยอะมีแต่อาหารตาเต็มไปหมดทั้งหล่อและสวยยิ่งมีพี่ทศกัณฐ์มาด้วยยิ่งแต่ครึกครื้นเข้าไปใหญ่
"น้องรหัสมึงหรอวะทศกัณฐ์น่ารักดีว่ะ" รุ่นพี่ที่หน้าตาหล่อพอๆกับพี่เคเอ่ยถามแน่นอนว่ารายนั้นพยักหน้าตอบอย่างเดียวไม่มีพูดหรอก
"มีแฟนยังครับ" พี่มันถามผมมาอีกถ้ากูตอบว่าไม่มีมันจะว่ากูอ่อนหัดรึเปล่าแต่เอาเถอะตอบไปคงไม่เสียหาย
"ยังไม่มีครับ"
"ดีถ้ากูจีบเลยแล้วกัน" อ้าวเห้ย...ไหงมาจีบกูได้เล่าเนี่ย
"ใจเย็นไอ้เจมส์เดี๋ยวมึงได้โดนฆ่าพอดีเจ้าที่แรงอยู่นะแถวนี้" เจ้าที่อะไรอีกไม่เห็นมีเลยแถวนี้แม้แต่ศาลยังไม่มีเลย
"ไรวะมีคนจองแล้วเสียดายเลยกู" พูดอะไรของพวกพี่วะเนี่ย
"เอ่อ...คือพวกพี่พูดอะ..."
"ว่าแต่กินเหล้าเป็นไหม" ยังไม่ทันพูดจบพี่เคก็เอ่ยถามขึ้นซะก่อน
"ไม่เป็นครับมาเพราะเหงาอยากมีเพื่อนคุย"
"มาร้านเหล้าไม่แดกเหล้าจะกินอะไรล่ะทีนี้" อ้าวพี่มึงชวนกูมาเองนะเว้ยพี่เค
"เดี๋ยวผมพามันไปซื้อขนมแถวเซเว่นใกล้ๆเองพวกพี่เอาอะไรไหมล่ะ" วันนี้พี่รหัสผมแสนดีจังถึงมันจะกวนตีนบ้างก็เถอะ
"เอาบุหรี่ซองนึง"
"โอเคเดี๋ยวมา"
ว่าจบพี่มันก็ดึงมือผมให้เดินตามโดยใช้เหตุผลว่าเดี๋ยวมึงไปเดินชนคนอื่นเค้ากูจะอายคน ...คือกูมีตาครับพี่ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ว่าจะเดินชนใคร
เดินได้ไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึงเซเว่น....อ่าาาาา..สดชื่นแอร์เย็นๆนี่มันดีจริงๆเข้ามาก็ตรงไปหาโซนขนมเลยแล้วกัน
"ค่อยๆเดินก็ได้วิ่งเป็นเด็กไปได้มึงนี่" ด่าอีกแล้ววันพี่มันทำอะไรบ้างวะเห็นแต่ด่ากู
"พี่ผมขอเอาอันนี้ไปซองห่อได้ไหม"
"จะเอาอะไรก็รีบเอาเถอะ"
อย่างกับเสียงสวรรค์ผมรีบหยิบขนมเลย์ห่อใหญ่มา 2 ห่อเลยครับ ห่อนึงกินที่หออีกห่อกินที่ร้าน...อ้อแล้วก็น้ำด้วยจะขาดไม่ได้เลยเดี๋ยวขนมติดคอต้องมีไว้
ตอนนี้ก็เดินมาจ่ายตังค์พนักงานก็เถอะมองสินค้าบ้างเล่นมองแต่หน้าพี่มันอยู่ได้
"พี่สูบบุหรี่ด้วยหรอ" แปลกใจเหมือนกันที่พี่มันสูบอันที่จริงผมก็ไม่ค่อยชอบบุหรี่เท่าไหร่
"ทำไม"
"ก็ไม่ทำไมหรอกแค่ผมไม่ค่อยชอบกลิ่นมันอะถ้าพี่จะสูบบอกด้วยนะผมจะเดินหนี"
พูดจบพี่มันก็ทิ้งบุหรี่ลงถังขยะอ้าวเห้ยซื้อมาตั้งหลายบาททิ้งทำไม
"เห้ย..พี่ทิ้งทำไมอะ"
"พอดีกูแค่เป็นห่วงคนอื่นไม่อยากให้เขาได้กลิ่นบุหรี่"
"ไม่ต้องก็ได้ผมพอทนกลิ่นมันได้อยู่"
"ใครห่วงมึงกูห่วงคนอื่น" เอ้า...ไอ้พี่กัณฐ์นี่ตกลงมึงจะต่อยกับกูจริงๆสินะ
"แล้วของพี่เคอะ"
"แค่บอกว่าบุหรี่หมดก็จบ" เอาที่พี่สบายใจเลยบางครั้งก็งงในตัวพี่มันตามอารมณ์ยากชิบหาย
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องพูดมากน่ารำคาญรีบไปเขารออยู่" อยากวิ่งไปกระโดดตบพี่มันสักทีติดที่ว่าสูงไม่ถึง
ผมเดินเข้ามานั่งข้างพี่เจมส์แต่พี่ทศกัณฐ์มันเดินมาบอกให้ขยับไปนั่งอีกที่...กูเริ่มจะคิดแล้วนะว่าเป็นทาสมัน
"ไหนบุหรี่วะกัณฐ์" พี่เคเอ่ยถามขึ้นมาทันทีหลังจากเรานั่งกันเสร็จ
"หมด" สั้นๆแต่ได้ใจความ...หมดห่าไรมึงพึ่งโยนทิ้งลงถังขยะ..คันปากอยากเล่าชิบหายถ้าไม่ติดว่าพี่มันจะลงโทษนะกูบอกแน่
"เออ..เอ้านี่เหล้ากูสั่งมาให้แล้ว"
"ขอบคุณ"
กลิ่นเหล้าโชยมาเตะจมูกเลย...อื้อหือได้กลิ่นแล้วหิวมากเลยแบบนี้ต้องกินแล้ว...
รสชาติเยี่ยมหลายคนคงคิดว่าผมกินเหล้าอยู่เปล่าครับตอนนี้ผมกินอิชิตัน...ไม่อยากกินมันหรอกเหล้าเมาแล้วตื่นมาก็ปวดหัว
ว่าแต่ไอ้พี่กัณฐ์มันไม่เมาหรือไงกระดกเอากระดกเอาอยู่ได้สงสัยไปแข่งกินเหล้าคงได้แชมป์แน่ๆ
เวลาล่วงเลยมานานพอสมควรพวกพี่มันบางคนก็เมาเป็นที่เรียบร้อยนู่นดูไอ้พี่เจมส์ไปเต้นแล้วนี่ขนาดเพลงช้าพี่มันยังเต้นได้เพลงเร็วจะขนาดไหน
ตัดภาพมาที่พี่กัณฐ์นั่งหล่อๆจนสาวเข้ามาขอไลน์ขอเบอร์แต่พี่มันก็ปฏิเสธเล่นเอาสาวๆนี่หน้าเสียกันเลย..ส่วนผมน่ะหรอ....ไม่มีสาวไหนเข้ามาเลยเห้อ..ชีวิตของพระราม
"เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่"
"กูไปด้วย" นี่มึงจะตามไปทำไม
"เห้ย..ไม่ต้องผมไปเองได้ไม่ได้เมาสักหน่อย"
"ก็กูจะไปเข้าเหมือนกัน"
"แล้วแต่พี่เลยถ้างั้นอะ"
สุดท้ายก็ต้องเดินมาเข้าห้องน้ำกับพี่มันแล้วไหนบอกจะเข้าเหมือนกันเห็นแต่นั่งกอดอกมองดูอยู่เนี่ย
"ไหนพี่จะเข้าห้องน้ำ"
"พอดีนึกได้ว่าไม่อยากเข้าแล้ว" อ้าวไอ้นี่มึงนี่กวนตีนจริงๆ
เราเดินกลับมาที่โต๊ะพวกรุ่นพี่ก็เมากันซะเละเทะสภาพแต่ละคนความหล่อนี่แทบไม่เหลือบางส่วนเริ่มทะยอยกลับบ้านกันแล้ว
"กลับได้แล้วเดี๋ยวกูไปส่ง"
"พี่เมาไม่ใช่หรอไม่ต้องไปเดี๋ยวผมกลับเอง"
"กูยังไม่เมาไปขึ้นรถ"
"แล้วพวกพี่เคล่ะ"
"เดี๋ยวน้องรหัสก็มารับกูโทรบอกแล้ว"
"อ้าวก็พี่น้องรหัสพี่เคไม่ใช่หรอ"
"มีสองคน"
"อ๋อ...ผมว่าพี่ไปส่งพี่เคก็ได้นะ"
"อย่าพูดมากรีบไปขึ้นรถ" สรุปมึงจะไปส่งกูให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย
ตอนนี้ผมมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถพี่มันเป็นที่เรียบร้อยหวังว่าจะไม่เจอด่านตำรวจนะ
"พรุ่งนี้มึงมีเรียนไหม"
"มีเรียนเช้ากับบ่ายครับเลิกประมาณห้าโมงเย็น"
"อืมเดี๋ยวก็มีกิจกรรมที่มึงต้องเข้าร่วมอีกเยอะ"
"กิจกรรมอะไรบ้างอะ" หวังว่าจะเป็นกิจกรรมที่ง่ายๆนะ
"ก็มีพวกแข่งกีฬาคณะ เข้าค่ายสานสัมพันธ์วิศวะ ประกวดดาวเดือนอะไรพวกนี้แหละ"
"โหงั้นผมคงได้เป็นเดือนอะหล่อๆแบบนี้"
"ถ้ามึงได้เป็นคนทั้งโลกคงเป็นพระอาทิตย์อะ" ใช่สิกูหล่อไม่เท่ามึงนี่ไอ้พี่ทศกัณฐ์
"แล้วทำไมพี่ไม่ลงประกวดเดือนคณะอะ...พี่ออกจะหล่อขนาดนี้หรือว่าแฟนไม่ให้ลง" เอาจริงๆก็แปลกอยู่นะหล่อขนาดนี้ไม่ได้ลงประกวดได้ไงหรือว่าแฟนไม่ให้ลงถ้าผมเป็นแฟนพี่มันก็ไม่ให้ลงเหมือนกันอะหล่อขนาดนี้เป็นตาหวงเด้อ
"กูไม่อยากลงและไม่ได้มีแฟนด้วย" เชี่ย...สาวปล่อยให้ลอยนวลได้ไงหน้าตาแบบนี้แต่คนก็ชอบพี่มันเยอะเหมือนกันนะ
"โหหล่อขนาดนี้ไม่มีได้ไงอะ"
"ก็ยังไม่เจอคนที่ชอบเท่าไหร่"
"แล้วเจอยังอะตอนนี้"
"เจอแล้ว"
"ใครอะบอกผมหน่อยดิจะได้ไปชิงจีบก่อน" ต้องสวยมากแน่ๆพี่มันถึงชอบ
"เดี๋ยวมึงก็รู้เอง"
"ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกผมไม่อยากรู้เท่าไหร่หรอก" มาพูดให้อยากเสือกแล้วก็ไม่บอกพี่มันนี่เลวจริงๆ
คุยกันได้ซักพักก็มาถึงหอผมพอดีผมจึงลงจากรถพี่มันพร้อมกับขอบคุณที่พี่มันมาส่ง
"ขอบคุณนะพี่ที่มาส่ง"
"เออไม่เป็นไรกูเต็มใจมาส่ง"
"งุ้ย...เป็นห่วงน้องรหัสใช่ไหมล่ะ"
"กูจะห่วงน้องรหัสทำไมกูต้องห่วงคนที่กูชอบสิ" เอ้าไอ้นี่กูกำลังจะซึ้งเลยความห่วงใยให้กูสักนิดก็ไม่ได้
"ช่างพี่เหอะเอาเป็นว่าขับรถกลับบ้านดีๆล่ะผมเป็นห่วงพี่นะ"
"....."
"อ้าวเห้ยพี่"
ผมพูดจบพี่มันก็นิ่งเงียบไปสักพักก็ปิดกระจกพร้อมกับขับรถออกไปเลยแล้วตอนมาทำไมพี่มันถึงขับรถเหมือนคนไม่เมาได้แต่ตอนกลับแม่งขับอย่างกับคนเมาเลยวะเนี่ยงงจริงๆ
Tossakan:
มีความสุขจังวันนี้
Kenna_124 ใครหนอทำเพื่อนกูเป็นถึงขนาดนี้
Bonus กรี๊ดดดดใครคะที่ทำให้พี่มีความสุข
ดอกไม้คือชื่อฉัน หล่อค่ะพี่กัณฐ์
Can234 ใครหนอทำเพื่อนกูเสียอาการ ใครหนอทำเพื่อนกูเปลี่ยนไป
Gamekub ถึงว่าทำไมแถวบ้านกูฝนตกแรงที่แท้มึงโพสต์แบบนี้นี่เองร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นโพสต์
-
02 พระรามแพ้ยักษ์
ผมตื่นเช้ามาพร้อมกับเห็นการแจ้งเตือนจากไอจีของพี่ทศกัณฐ์นี่มันลงอะไรอีกวะเนี่ยต้องเข้าเป็นเช็คดูหน่อย
Tossakan:
มีความสุขจังวันนี้
เชรดมีความสุขก็มาว่ะมันมีเหตุการณ์ไหนทำให้มันมีความสุขล่ะเนี่ยต้องเม้นหน่อยแล้ว
Praram:ใครหนอทำพี่ผมมีความสุข
Tossakan@Praram: ไม่ใช่มึงแน่นอน
พี่มันตอบไวเกินแต่คำตอบของมันนี่โครตน่าต่อยหน้าสักทีผมก็อยากเป็นน้องรหัสที่ทำให้พี่รหัสมีความสุขเหมือนกันนะ
Praram@Tossakan: รู้ตัวอยู่น่า
Tossakan@Praram:รู้ตัวก็ดี
พอๆไม่คุยกับพี่มันแม่งละกวนตีนได้ตลอดเวลานี่ผมว่าผมกวนตีนเก่งแล้วนะพี่มันเก่งกว่าอีก
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมต้องมาเรียนแต่ว่าคาบบ่ายไม่มีนะผมจึงว่างอย่างไม่ต้องสงสัยซึ่งในขณะนี้ผมและไอ้เพื่อนตัวดีทั้ง4 ก็กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยปานประหนึ่งหิวมาหลายปี
"เออมึงวันนี้กูเดินผ่านหน้าอาคารกิจกรรมเห็นเขาติดป้ายอยู่ว่าสัปดาห์หน้าจะมีการแข่งขันฟุตบอลของคณะวิศวะแต่ละภาคเพื่อคัดเลือกไปแข่งกับคณะอื่น" ไอ้คินเอ่ยขึ้นอันที่จริงมันเปรียบเสมือนผู้รอบรู้แต่ที่จริงแล้วมันไปส่องสาวนั่นแหละเลยบังเอิญเห็น
"จริงหรอวะแล้วไงอะ" ไอ้มอสถามด้วยความสงสัยซึ่งผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมต้องบอกเพราะว่าเราก็ไม่มีใครเป็นนักบอล
"โถ่..ไอ้มอสวันๆเอาแต่แต่งกลอนไม่สนใจอะไรเลยนะมึงอ่ะ...ก็ลูกพี่เราลงแข่งด้วยไง" อ้าว...จริงหรอวะเนี่ยไม่คาดคิดว่าพี่มันจะเล่นกีฬาด้วย
"จริงหรอวะ...ถ้าอย่างงั้นพวกเราไปซื้อป้ายไฟกันเถอะ" บางครั้งมึงก็เว่อร์ไปนะโดมกลับบ้านไปคุยกับไดโนเสาร์มึงเถอะใครเห็นด้วยกับมันก็บ้าและ
"งั้นวันนี้ตอนบ่ายไปห้างกันหาซื้อป้ายไฟ" เอาจริงดิไอ้บาสโอ้ยน้ออออพวกมึงจะคลั่งมากไม่ได้นะโว้ยยย
"ตามนั้นมึงไปด้วยไหมราม" ไอ้คินเอ่ยถามผมที่เงียบอยู่นาน...อันที่จริงก็อยากไปด้วยอยู่หรอกไม่อยากอยู่คนเดียวแต่ว่าเหตุผลที่จะไปนี่สิมันมาทำให้ไม่อยากไป
"ไม่อะกูนั่งเล่นอยู่นี่ดีกว่า"
"เออๆงั้นพวกกูไปกันแค่สี่คนมึงก็อยู่นี่แล้วกัน" ไอ้คินเอ่ยบอกอีกครั้ง
"เออ"
ถ้าถามว่าสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตคืออะไรตอบได้เลยว่า...นั่งโง่ๆใต้ตึกคณะยังไงล่ะ..รู้งี้ไปกับพวกมันดีกว่าโครตเหงาเลยดูคนเดินผ่านไปผ่านมาเป็นสิบแล้วนะ
"พระรามใช่ไหม" เชรดใครวะโครตสวยเลยในที่สุดหน้าตาอันหล่อเหลาของกูก็ฉายแสงสักที
"ใช่ครับมีอะไรรึเปล่าครับ" ต้องมาขอเบอร์เราแน่นอนเลย...เขินจริงๆ
"คือเราเห็นหน้าพระรามแว๊บแรกคือน่ารักมากเลยอะเลยอยากจะขอถ่ายรูปไปลงเพจที่เราทำหน่อย" ลงเพจหรอเพจอะไรอีกวะเนี่ย
"เพจอะไรหรอครับ"
"เป็นเพจที่เราจะลงรูปคนที่เรารักน่ะ" งุ้ยจีบทางอ้อมเปล่าเนี่ยไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว
"ได้เลย" ผมพูดจบเธอก็ยิ้มทันทีสงสัยจะมีแฟนตั้งแต่เทอมแรกเลยแหละมั้งเนี่ย
"ขอบคุณมากน้าาา..."
หลังจากนั้นผมก็โพสต์ท่าถ่ายไปหลายรูปอยู่พอสมควรพอถามไถ่ชื่อก็รู้ทันทีว่าชื่อ แบม หน้าตาน่ารักชื่อก็น่ารักอีกสุดยอดเลย พอถ่ายเสร็จจะขอคุยด้วยอีกหน่อยเขาก็ไม่ว่างอีกเสียดายเลยไม่เป็นไรค่อยคุยอีกก็ได้วะ
พอถามชื่อเพจเขาก็ไม่ยอมบอกต้องรอเขาโพสต์ก่อนถึงจะได้ดู...ตื่นเต้าจังเลยจะได้เอาไปอวดไอ้พี่ทศกัณฐ์ให้มันเห็นถึงความหล่อ
Bam:พระรามเราลงเรียบร้อยแล้วนะเข้าไปดูในเพจได้เลยเดี๋ยวเราทิ้งลิ้งให้
Praram:ครับเดี๋ยวเข้าไปดู
ตื่นเต้นว่ะพอแบมส่งลิ้งมาผมก็รีบกดเข้าไปดูทันที
Cuteboyja
น้องพระรามวิศวะโลจิสติกส์ปี1ค้าาา...น้องน่ารักมากเลยมัมมี๊ทุกคนมารับน้องไปอยู่ในอ้อมอกอ้อมใจได้เลย
Ken น่ารักจังเลยครับน้องมีแฟนหรือยัง
Gang ขอวาร์ปไอจีน้องหน่อยครับ
Fringe ใจเจ็บเลยครับน่ารักเกิน
นี่มันอะไรเนี่ยยย แบม! ทำไมทำแบบนี้สุดท้ายกูก็เป็นแค่ลูกอีกแล้ว
แล้วดูคอมเม้นหามัมมี๊กูแทบไม่เห็นมีแต่รุ่นพี่ผู้ชายที่สำคัญหล่อๆทั้งนั้นมาสนใจอะไรกูมีอะไรน่าสนใจนักหนาวะเนี่ย
Bam:ลูกแม่เป็นไงบ้างคะ
ยังทักมาอีกนะคนสร้างเรื่องหึ้ยถ้าไม่เห็นว่าสวยไม่ให้อภัยหรอกนะ
Praram:ลงรูปอะไรเนี่ย
Bam:แม่แค่จะหามัมมี๊เพิ่มให้ลูกไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ชายมาติดเต็มเลย
Praram:นั่นแหละปัญหาคุณแม่เข้าใจไหมผมไม่อยากมีผัวนะ
ไหลตามน้ำเลยแล้วกันมีแม่เพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไร
Bam:แม่เลือกให้หนูแล้วหนูต้องคู่กับพี่ทศกัณฐ์เท่านั้นค่ะ
เลือกได้ดีมากเลยจนอยากจะกราบ...ถุ้ยกูประชดแค่คิดว่าพี่มันมาพูดจาเหมือนพูดกับแฟนก็ขนลุกแล้ว
Praram:แล้วแต่แม่เถอะผมไปก่อนนะมีธุระ
Bam:จ้าาาา
อันที่จริงก็ไม่มีธุระอะไรหรอกแค่ไม่อยากคุยเรื่องนี้ไอ้ผู้ชายมาจีบนี่เจอมาตลอดสมัยมัธยมแล้วจีบเช้าจีบเย็นจนรำคาญอะ...พอผมทำหน้าโกรธใส่มันก็บอกน่ารัก...พอผมด่ามันก็บอกเหมือนกระต่ายขู่...แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้างเนี่ย
Part Bam
สวัสดีค่านี่แบมนะคะบุคคลที่เรียกได้ว่าเป็นมัมมี๊น้องพระรามหลังจากที่เดินหาลูกอยู่นานก็มาเจอพระราม ทันทีที่เห็นมดลูกก็ปวดทันทีเลยค่ะเลยตั้งใจไว้ว่าจะเข้าไปสมัครเป็นมัมมี๊สักหน่อยแต่การสมัครต้องมีชั้นเชิงก็เลยลองแกล้งทำเป็นถามชื่อให้แน่ใจทั้งที่แน่ใจอยู่แล้ว
พอได้รูปมาก็ทำการโพสต์เลยค่ะเกรงกลัวเหมือนกันว่าลูกจะด่าแต่แล้วก็ไม่มีการด่าอะไร...อ้อแล้วก็ได้โทรไปถามแล้วนะคะว่าจะให้ลบไหมพระรามบอกไม่ต้องก็ได้ไหนๆก็ลงแล้วเลยตามเลยก็แล้วกัน...ฮื่อลูกมัมมี๊น่ารักจัง
ตอนนี้ก็ได้แต่ส่องดูคอมเม้นท์ของผู้ชายที่เข้ามารุมจีบลูกของดิฉันอยู่...หึทำเป็นมาขอวาร์ปไอจีลูกฉัน...ยังไงก็ไม่ยอมให้หรอกน่าห่วงลูกอะ
Tossakan:กรุณาลบรูปที่ลงล่าสุดด้วยครับ
เฮือก....หายใจติดขัดชั่วขณะพี่ทศกัณฐ์ทักมา
Cuteboyja:ขอเหตุผลที่ต้องลบหน่อยค่ะ
Tossakan:คือว่าคนในรูปเป็นน้องรหัสผมน่ะครับผมไม่อยากให้เอารูปไปลงเพราะน้องผมค่อนข้างขี้อาย
พระรามนี่นะขี้อายบอกว่าจิ้งจกกินงูยังน่าเชื่อกว่าอีกที่เห็นมาวันนี้ความอายแทบไม่มี
Cuteboyja:แต่ว่าทางเราได้ขออนุญาตน้องพระรามแล้วนะคะน้องอนุญาตค่ะ
Tossakan:รามปฏิเสธคนไม่เป็นหรอกครับเขาตอบแค่ให้คุณสบายใจแค่นั้นเอง
น้ำตามัมมี๊ไหลนี้เรากำลังทำให้ลูกทุกข์ทางอ้อมหรอเนี่ย
Cuteboyja:ทางเราจะลบให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะขอบคุณที่บอกนะคะ
Tossakan:ขอบคุณครับแต่ทีหลังอย่าถ่ายลงอีกนะครับมันไม่ดี
Cuteboyja:ค่าาาา
พี่ทศกัณฐ์ทักมาให้ลบรูปลูกเราจะมีเหตุผลมากมายแต่ใจสาววายเช่นฉันคิดได้เหตุผลเดียว หวง แน่ๆ55555
ลบโพสต์เรียบร้อยแล้ว
สวัสดีทุกคนในยามเย็นอีกครั้งตอนนี้ผมนั่งดูเขาซ้อมบอลกันอยู่ในสนามบอลทั้งที่เวลานี้ผมควรจะนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆสาเหตุน่ะหรอผมจะเล่าให้ฟังในเวลาบ่ายสามครึ่งมีข้อความแจ้งเตือนจากไอจีมาซึ่งไม่น่าจะเดายากว่ามาจากใคร
Tossakan:มาที่สนามบอลแล้วซื้อน้ำมาให้ดูด้วย
Praram:ทำไมผมต้องไปด้วยจะกลับบ้าน
Tossakan:คำสั่งจากพี่รหัสมึงจะปฏิเสธหรอ
คือจะให้กูไปให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ยนี่กูเป็นน้องมันหรือทาสมันกันแน่
Praram:เออเดี๋ยวซื้อไปให้พอใจยัง
Tossakan:เร็วๆ
ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ซื้อน้ำมาให้พี่มันระยะทางกูนึกว่าเดินทางไกลลูกเสือเหนื่อยชิบหายพอมาถึงจะกลับพี่มันก็บอกให้นั่งดูพี่มันเล่นก่อนกำลังจะอ้าปากปฏิเสธมันก็บอก...ห้ามปฏิเสธคำสั่งผมก็เลยต้องนั่งดูพี่มันเตะบอลพร้อมกับนั่งตบยุงไปด้วยอยู่เนี่ยแม่งถ้ากูเป็นไข้เลือดออกขึ้นมาพี่ต้องรับผิดชอบ
อันที่จริงไม่ต้องให้กูมาก็ได้เสียงกรี๊ดกร๊าดเต็มสนามเขาซื้อน้ำซื้อขนมมาให้เยอะแยะจะตายพี่มันก็ไม่สนใจเอาแต่ยืนทำหน้านิ่งไอ้เราก็อุตส่าห์รีบวิ่งสี่คูณร้อยมาเพราะคิดว่าพี่มันขาดแคลนน้ำดื่มที่ไหนได้น้ำวางเต็มรู้งี้กูไม่มาดีกว่า
พี่มันซ้อมบอลจนเสร็จเดินออกมานอกสนามเสยผมหน่อยเดียว...กรี๊ดสนั่นทั้งสนามอะไรจะฮอตปานนั้นนี่กูมาอยู่สายรหัสผิดรึเปล่านี่แต่ละคนมีแต่หล่อๆตัดภาพมาที่กูสาวไม่สนใจสถานะก็เป็นแค่ลูกนี่หรือชีวิตพระราม
ไม่นานเท่าไหร่แฟนคลับพี่มันก็ทะยอยกลับบ้านสงสัยพี่มันบอกให้กลับว่านอนสอนง่ายกันเหลือเกินนะแบบว่าใครบอกไม่สนแค่แค่เป็นคนชื่อทศกัณฐ์ก็พอ เอาล่ะเดี๋ยวผมมานะครับโน่นมันกวักมือเรียกผมลงไปหาแล้วลำบากกูอีกแล้วต้องเดินลงไป
"ขึ้นไปนั่งทำห่าอะไรบนอัฒจันทร์ด้านล่างไม่นั่ง"
"เอ้าก็แฟนคลับพี่นั่งเต็มแล้วจะให้ผมนั่งตรงไหนอะ"
"มึงก็นั่งตรงเก้าอี้ตรงนี้ก็ได้"
"จะบ้าหรอตรงนี้เค้าให้นักกีฬานั่ง"
"ช่างหัวมันดิมึงก็นั่งได้" เอ้าไอ้พี่กัณฐ์มึงจะมาทำให้กูดูแย่ไม่ได้นะโว้ยสายตานักกีฬาเขาจะมองกูยังไงล่ะเนี่ยถ้านั่ง
"ไม่อะ...เพื่อนพี่ก็ต้องนั่งถ้าผมมานั่งก็เท่ากับมาแย่งที่คนอื่น"
"นั่งได้เลยครับน้องพวกพี่ไม่มีปัญหา" เอ้าไอ้พี่พวกนี้มึงปฏิเสธหน่อยก็ได้นะบางที
"เห็นไหมว่านั่งได้"
"ได้ไม่ได้ก็ไม่เกี่ยวแล้วผมแค่มาดูพี่ซ้อมวันเดียวเท่านั้นแหละไม่อยากมาอีกหรอกเบื่อคนแถวนี้"
"งั้นมึงมาแข่งกับกูไหมล่ะ"
"แข่งอะไรผมเล่นบอลไม่เป็นโว้ย" แค่ตีแบดยังลำบากเลยขืนเล่นบอลนะตายพอดี
"ไม่ได้แข่งบอล"
"แล้วอะไรอะ"
"ถ้าสัปดาห์หน้ากูแข่งชนะมึงต้องมาดูแลเอาของมาบริการกูจนกว่ากูจะแข่งแพ้ทีมอื่นๆแต่ถ้ากูแพ้มึงก็ไม่ต้องมาดูโอเคไหมล่ะ"
"ได้ผมรับคำท้า" ยังไงพี่มันก็ต้องแพ้บ้างแหละจะชนะอะไรนักหนาในวรรณคดีทศกัณฐ์ยังแพ้พระรามโลกความจริงก็ต้องเป็นเช่นนั้น
"เออ...มึงเตรียมตัวมารับใช้กูได้เลย"
"ไม่อะพี่น่ะเตรียมตัวหาคนใช้ใหม่ได้เลยเพราะผมไม่มีวันแพ้พี่หรอก555"
"ได้มึงรอดู"
"ผมไปดีกว่าเบื่อหน้าคน"
"เดี๋ยวมึงจะไปไหน"
"ก็กลับหอดิจะให้ไปไหนได้"
"เออ...เดี๋ยวกูไปส่ง"
"เห้ย...ไม่ต้องกลับเองได้"
"มึงแน่ใจว่ามึงจะกลับหอไม่ไปที่อื่นต่อ"
"เอ้า...จะไปไหนได้อีกล่ะพี่ก็"
"เออถ้างั้นก็กลับดีๆถ้ากูรู้ว่ามึงไปที่อื่นนะมึงโดน" กูเริ่มจะคิดว่ามึงเป็นพ่อกูแล้วนะไอ้พี่กัณฐ์
สิ้นคำพูดพี่มันผมก็เดินกลับหอเอาจริงๆนะในหัวตอนนี้ไม่มีความคิดที่จะไปไหนเลยนอกจากนอนเดินมาได้ไม่นานเท่าไหร่ก็ถึงหอพักผม พอเปิดประตูเข้าห้องล็อคประตูเรียบร้อยก็ทำการอาบน้ำทัันทีร้อนจะตายอยู่แล้ว
พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกมาเช็คมือถือเพราะว่าตอนอาบน้ำผมเหมือนจะได้ยินเสียงมือถือดังอยู่
หนึ่งสายที่ไม่ได้รับ
ไอ้คินครับมันโทรมาหาผมเมื่อสักครู่นี้เลยแสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอนมันถึงโทรมาต้องรีบโทรกลับแล้วสิ
"ว่าไงไอ้คินมึงโทรมาทำไม"
"คือกูไปหาป้ายไฟเชียร์ลูกพี่กูไม่เจอเลยเว้ยทีนี้มีเพื่อนที่กูรู้จักบอกว่าห้างแถวเลยมหาลัยเราไปหน่อยมีอยู่ก็เลยจะชวนมึงไปด้วยกัน"
"ทำไมกูต้องไปด้วยมึงก็ไปกันเองดิ" คลั่งรักเกินไปนะพวกมึงนี่
"โถ่ไรวะแค่ไปกับเพื่อนกับฝูงยังไม่ได้เลยมึงนี่มันไม่ใช่เพื่อนแท้" เอ้าดึงเข้าดราม่าเฉย
"ก็ไอ้พี่กัณฐ์มันไม่ให้กูไปอะ"
"เรียกชื่อลูกพี่กูเพราะๆหน่อยเดี๋ยวมึงจะโดนตบ" เออ...ปกป้องกันเข้าไป
"เรื่องของมึงเถอะเอาเป็นว่ากูไม่ไปแล้วกัน"
"อะไรวะพระรามบ้าอะไรกลัวทศกัณฐ์มึงนี่มันกระจอกจริงๆ"
"ใครกลัวกูเนี่ยนะจะกลัวทศกัณฐ์"
"ถ้าไม่กลัวก็ไปกับกูดิ"
"มึงอยู่ไหนบอกมากูจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ"
ใครจะไปกลัว..โด่ก็แค่พี่รหัสกูไม่กลัวหรอกโว้ย
"อยู่ใต้หอมึงนี่" สัสมึงก็เสียเวลาโทรตั้งนานถ้าบอกให้กูลงมาคุยด้านล่างซะก็สิ้นเรื่อง
"เออๆเดี๋ยวกูลงไป"
ผมเดินลงมาจากหอพร้อมกับมองหาไอ้คินไปด้วยมองหาได้ไม่นานก็เจอมันยืนยิ้มแก้มฉีกอยู่อะไรจะดีใจขนาดนั้น
"พระรามเพื่อนรักมึงคือเพื่อนแท้กูดีใจมากที่มึงไปด้วยถ้ามีโอกาสกูจะบวชให้มึง" เออเอาเข้าไปทำเพื่อพี่รหัสกูถึงขนาดนี้ไม่เรียกว่าคลั่งก็แปลกแล้วล่ะ
"แล้วคนอื่นไปไหนกันหมด"
"ไอ้มอสติดประพันธ์กลอนยามเย็น ไอ้โดมติดธุระดูสารคดีไดโนเสาร์ ไอ้บาสติดดูแข่งบอลนัดชิงชนะเลิศ" ธุระแต่ละคนช่างมีเหตุผลหนักแน่นจริงๆ
"จะไปก็ไปเดี๋ยวนานข้าวกูยังไม่กินเลยเนี่ย"
"ก็ไปกินที่นู่นเลยก็ได้เดี๋ยวกูเลี้ยงกูจะดูแลมึงแทนลูกพี่กูเอง" น่าประทับใจจริงๆในความเมตตาของมึงถุ้ยร้อยวันพันปีไม่เคยเลี้ยงมาเลี้ยงเพราะพี่รหัสกูเนี่ยนะ
"เออ..กูจะผลาญเงินมึงให้หมดเลย"
"โทษทีว่ะพอดีป๋ารวยวันนี้"
"เร็วๆเถอะกูหิวแล้ว"
"ครับเพื่อน"
ตอนนี้ผมนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คู่ใจของไอ้คินอยู่ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปตายไหนขับแม่งอย่างเร็วดีนะใส่หมวกกันน็อคไม่งั้นหน้ากูโดนลมตีจนบวมแน่
ขณะนี้เราก็มาถึงห้างเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับชีวิตของพระรามเกือบเอาชีวิตไม่รอดลงมาเหยียบพื้นได้ก็ถือว่ามีบุญแล้วล่ะ
"มึงจะไปกินข้าวหรือหาป้ายก่อน"
"กินก่อนดิกูหิวชิบหายเลยเนี่ย"
"เอองั้นไปกินก่อนก็ได้คงไม่นานมาก"
แน่นอนว่าไม่นานมากไม่มีอยู่จริงกว่าจะกินอิ่มก็ล่อไปซะสองทุ่มครึ่งตอนนี้ก็กำลังเดินหาร้านขายป้ายไฟอยู่นี่กูต้องมาทำอะไรแบบนี้จริงๆหรอวะเนี่ย
เดินมาเนิ่นนานก็เห็นร้านที่เราตามหาดีใจสุดๆเดินจนขาลากแล้วเนี่ยเจอสักที
"มึงๆเอาสีอะไรดีวะที่ลูกพี่กูชอบอะ" เอ้ากูจะรู้ไหมเนี่ยเอ..พี่มันชอบสีอะไรหว่าาา
"ไม่แน่ใจว่ะ"
"มึงก็โทรถามพี่ทศกัณฐ์ดิ"
"มึงจะบ้าหรอขืนรู้ว่ากูแอบมาพี่มันก็ด่ากูอ่ะดิ"
"เออกูลืมคิดไปเลยถ้างั้นเอาสีแดงแล้วกันสีอะไรลูกพี่กูก็คงจะชอบหมดแหละ" แล้วแต่มึงเลยจ้าเพื่อน
ผมยืนมองคินคุยกับเจ้าของร้านอย่างเหนื่อยใจนี่พี่เค้าเอาแบบมาให้ดูแล้วมันยังไม่ถูกใจสุดท้ายแม่งออกแบบเองเลยเฟี้ยวจัดเพื่อนผม
"อันที่กูออกแบบนี้มันต้องสวยแน่ๆพี่เขานัดกูมารับวันจันทร์พอดีลูกพี่แข่งวันพุธถือว่าทันอย่างเฉียดฉิว"
"อืม...มึงก็มารับให้ทันแล้วกัน"
ทศกัณฐ์เริ่มโทรแบบวิดิโอคอล
เชี่ยยยไม่น่าไปรับแอดเฟซบุ๊กพี่มันเลยวิดิโอคอลมาด้วยเวรเอ้ย
"มึงพี่ทศกัณฐ์โทรมาทำไงดีวะ"
"มึงก็รับดิเสียงก็ไม่ค่อยมี"
"พี่มันวิดิโอคอลมา"
"บรรลัยแล้วตามกูมามุ่งหน้าสู่ร้านขายที่นอน"
ผมวิ่งตามไอ้คินไปด้วยความเร็วสูงพอจัดฉากได้ที่ก็กดรับสายทันที
"อือ ..โทรมาทำไมเนี่ยคนกำลังนอน" ทำเสียงพึ่งตื่นเพื่อหลอกลวงแน่นอนว่ามันได้ผลพี่มันเชื่อหึหึหึระดับพระรามซะอย่างเอาอยู่
"ปกติมึงไม่นอนเร็วขนาดนี้"
"เอ้าวันนี้เหนื่อยอะ"
"แล้วนี่มึงไปนอนบ้านใคร"
"ก็หอผมดิจะไปนอนบ้านใครได้"
"อืม" ตอบแบบนี้ใจคอกูเริ่มไม่ดีแล้วนะพี่มันจับได้หรอไม่มีทางอะ
"ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะผมง่วงจะนอน" รีบตัดจบก่อนดีกว่าเดี๋ยวพี่มันจับได้
"เดี๋ยวก่อน"
"อะไรอีกอะ"
"หมอนมึงคุ้นๆทำไมยังมีพลาสติกอยู่"
อ้าวชิบหายแล้วทำไมมึงไม่เอาหมอนที่ไม่มีพลาสติกหุ้มมาให้กูไอ้คิน
"พอดีผมซื้อมาใหม่น่ะเลยลืมแกะออก" แถจนถลอกอะบอกเลย
"....." ทำไมพี่มันเงียบวะสายก็ไม่ได้หลุดนี่
"พี่กัณฐ์ทำไมเงียบอะ"
"เห้ยพี่หายไปไหนเนี่ยสัญญานไม่ดีหรอ"
Part kin
สวัสดีทุกคนผมชื่อว่าคินเป็นเพื่อนกับพระรามซึ่งพระรามก็เป็นเพื่อนผมด้วยเหตุนี้เองผมจึงเป็นเพื่อนพระราม..เอาเป็นว่าพอก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะงงกันไปมากกว่านี้
ตอนนี้ผมยืนมองไอ้เพื่อนตัวดียืนคุยโทรศัพท์ซึ่งผมบอกเลยว่านำเสนองานหน้าห้องยังไม่เกร็งเท่ามันคุยโทรศัพท์เลยไหนจะทำหน้า
เลิ่กลั่กแบบสุดๆหาพิรุธไม่มี๊เลยเพื่อนกู
พระรามอยู่ในร้านใช่ไหม
เสียงใครวะคุ้นๆสงสัยหูแว่ว
กูถามว่าพระรามอยู่ในร้านใช่ไหม
หันหน้าไปมองสักหน่อยใครวะมาถามหาเพื่อนกูพอมองไปเท่านั้นแหละ
อื้อหือ...ชัดยิ่งกว่าความร้อยล้านพิกเซล...เจ้าลงกามาเองเลยหรือเนี่ย..ตายแน่เพื่อนกู
"อะ...เอ่อ..คือว่า"
"มึงรออยู่นี่อย่าหนีไปไหนเดี๋ยวกูมา"
จ้าใครจะกล้าหนีวะเนี่ยทำหน้าอย่างกับจะฆ่าใคร
Part Praram
ให้ตายสิอยู่ดีๆพี่มันก็เงียบไปโดยที่ไม่คุยด้วย
"มึงดูหมอนให้กูหน่อยราคาแพงมั้ย" ในที่สุดพี่มันก็พูดสักทีดีใจจริงๆปล่อยให้กูพูดคนเดียวตั้งนาน
"ไม่แพงเท่าไหร่นะพี่พอซื้อได้" หมอนที่นี่ราคาถูกคุณภาพดีผมการันตีให้เลย
"อย่างงั้นหรอ"
"ครับ"
"ดูอันที่มันแข็งๆหน่อยนะ" อ้าวพี่มึงนี่คนบ้าอะไรนอนหนุนหมอนแข็งเขามีแต่ชอบนิ่มๆ
"ไม่มีหรอกเขามีแต่นิ่มๆพี่จะเอาไปทำอะไรอะ"
"พอดีจะเอาไปฟาดน้องรหัสกูสักหน่อย"
เอ...ทำไมเสียงเหมือนอยู่ใกล้เลยวะพี่มันเปลี่ยนโหมดไปคุยเสียงซะด้วยเลยไมเห็นหน้าพี่มัน...ขอหันกลับไปดูหน่อยเถอะ
!!!!!!!!!
ลาก่อนทุกคนแล้วเจอกันใหม่นะครับกูตายแน่ๆฮือๆๆๆๆ
-
___________________________________________________________________________________________
"นี่หรอนอนอยู่หอมึง"
"คือพี่ผมอธิบายได้นะ.."
"มึงไม่ต้องมาพูดมึงบอกกูแล้วว่าจะกลับหอแล้วนี่อะไรไปไหนก็ไม่บอกแล้วดูแต่งตังกางเกงขาสั้นมึงจะใส่มาทำไมไม่มีใครอยากมองขามึงหรอก" พ่อ...กูมีพ่อสองคนแล้วในบัดนี้กำลังจะอ้าปากอธิบายพี่มันก็ไม่ฟังด่ากูอย่างกับกูไปฆ่าใครตาย
"คือพี่ผมขอโทษอย่าโกรธเลยนะมันกระทันหันอะไม่ได้ตั้งใจจะหนีนะ"
"เห้อ...อย่าให้มีคราวหน้าแล้วกันกูไม่อยากให้ลุงมึงมาว่ากูว่าดูแลมึงไม่ดี"
"ครับ..แล้วนี่พี่มาทำอะไร"
"พอดีกูมาหาซื้อรองเท้าเตะบอลแต่นึกได้ว่ามึงเคยบ่นว่ากระเป๋ามันขาดกูเลยจะโทรถามว่าจะฝากซื้อไหมแต่ก็ดันมาเห็นร้านขายพวกที่นอนแล้วกูจำหมอนได้ไงก็เลยมาด่าคนขี้แถสักหน่อย"
อ้าวนี่กูไม่เนียนมาโดยตลอดหรอวะเนี่ย...ทำไมไม่บอกกันแต่แรกมาให้แถเล่นอยู่ได้
"แล้วนี่พี่ซื้อรึยังอะรองเท้า"
"ยังเลย"
"งั้นผมไปช่วยเลือกนะเป็นการไถ่โทษที่ไม่ได้บอกพี่"
"อืม...เดี๋ยวพาไปซื้อกระเป๋าด้วยเลย"
"จริงหรอครับ..."
"เออ..."
"งั้นรีบไปกันเถอะครับ"
ทั้งสองเดินออกไปจนลับสายตาใครคนหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าคือคนที่พระรามนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มาในตอนแรก
"ไอ้รามมึงทิ้งกูทำไมให้กูไปด้วย"
"ลูกพี่รอก่อนครับผมจะไปช่วยถือของให้"
คินวิ่งตามไปด้วยความเร็วสูงปานประหนึ่งจะรีบไปแย่งของลดราคา
สุดท้ายก็ต้องรีบกลับบ้านเพราะดันไปเจอสายตาหนึ่งเป็นสายตาที่สื่อว่า....อย่ามาเสือก
ยอมจ้ายอมกับน้องรหัสนี้อย่างหนึ่งกับลูกน้องนี่อย่างหนึ่งสินะ....
"ผมว่าเอาสีชมพูดีกว่าดูน่ารักดี"
"สีชมพูบ้านมึงสิ...กูหล่อขนาดนี้ให้ใส่สีมุ้งมิ้ง"
"อ้าวมันดูเข้ากับพี่ออก"
"สาบานว่ามึงใช้ตาดูแล้วกูนึกว่าใช้ตีนดู" อ้าวพูดงี้เอารองเท้ามาฟาดหน้ากูเลยก็ได้
"งั้นก็ตามใจพี่เหอะสีไหนก็เอาไป"
เอาสีชมพูหนึ่งคู่ครับ
เอ้าเห้ยไหนพี่มึงบอกไม่ชอบไงทำไมถึงซื้อล่ะ
"ไหนพี่ไม่ชอบไงซื้อทำไม"
"ก็ไม่ทำไมแค่อยากลองเปลี่ยนสีใส่บ้าง"
"พี่ตาถึงนะเนี่ยผมคนเลือกยังไงมันก็ดูดีแน่นอน"
"ดูดีในสายตาคนบ้าน่ะสิถ้ามึงเลือก" บางครั้งผมก็อยากต่อยหน้าพี่มันนะเอาตรงๆ
"แสดงว่าพี่เป็นคนบ้าถึงได้ซื้อ" กวนมากวนกลับไม่โกงครับ
"พูดมากว่ะจะเอาไหมกระเป๋า"
"ขอโทษค๊าบบบบ" เห็นแก่กระเป๋าหรอกนะไม่งั้นไม่ยอมหรอก
ผมเลือกกระเป๋าอยู่นาน...ไอ้ที่นานไม่ใช่อะไรหรอกคือมันมีสีที่ชอบสองสีไงเลยเลือกยากพี่กัณฐ์ก็คงจะรำคาญแหละเลยซื้อให้สองใบเลย..สายเปย์จริงๆพี่รหัสผนี่ถ้ามีแฟนนะคงจะเหมาของหมดห้างแน่ๆ
ตอนนี้เราสองคนอยู่บนรถครับพี่มันกำลังจะไปส่งผมที่หอสำหรับเวลาในตอนนี้เรียกได้ว่าดึกก็คงไม่แปลกก็มันสี่ทุ่มหน่อยๆแล้ว
"พรุ่งนี้มึงมีเรียนช่วงไหน" ความเงียบถูกทำลายด้วยการเอ่ยถามของพี่กัณฐ์ผมที่นั่งเคลิ้มๆเกือบจะหลับถึงกับตื่นเลยทีเดียว
"ช่วงบ่ายครับ" พี่มันพยักหน้าเข้าใจหลังจากนั้นความเงียบก็มาเยือนอีกครั้งไม่ใช่อะไรหรอกก็แค่อยากให้พี่มันมีสมาธิในการขับรถก็แค่นั้นเองอีกประการหนึ่งไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร
ในที่สุดก็มาถึงหอพักของผมเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งถือว่าไม่ดึกมากเท่าไหร่ผมคว้ากระเป๋าที่พึ่งซื้อมาสดๆร้อนๆพร้อกับก้าวขาลงจากรถสุดหรูของพี่กัณฐ์..โดยไม่ลืมปิดประตูลดให้ด้วย
"ขอบคุณครับที่มาส่ง" เกือบลืมขอบคุณไปเลยพี่มันลดกระจกลงพอดีก็ถือโอกาสขอบคุณเลยแล้วกัน
"อืม" พี่มันขานรับสั้นๆแต่ได้ใจความว่ารับรู้แล้ว
"ขับรถกลับดีๆนะครับพี่"
"มึงก็นอนได้แล้วอย่าให้มันดึกมาก"
"ครับ"
หลังจากร่ำลากันเสร็จพี่มันก็ขับรถกลับบ้านไปส่วนผมก็เดินถือกระเป๋า2ใบขึ้นไปบนห้องพอเข้าห้องแล้วก็ทำการอาบน้ำสิครับร้อนจะตายอยู่แล้ว พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เข้านอนง่วงมากเลยตอนนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
___________________________________
ยามรุ่งอรุณเบิกฟ้าแสงจากดวงอาทิตย์ส่องมากระทบเข้ากับตาของคนที่กำลังหลับไหลพอดีพระรามลุกขึ้นนั่งพร้อมกับทำหน้ามุ่ย..ให้ตายสินี่เขาจะขอนอนแบบสบายๆไม่ได้เลยใช่ไหมโกรธ..เขาโกรธดวงอาทิตย์จริงๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กเลิกที่จะสนใจดวงอาทิตย์เขาเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าสายที่โทรมานั้นคือใคร
แม่
"ตื่นแล้วหรอคะพระรามลูกแม่"
"พึ่งตื่นเมื่อกี๊เลยครับ"
"วันนี้ไม่ไปเรียนหรอถึงตื่นสาย"
"มีเรียนตอนบ่ายครับแม่"
"เป็นยังไงบ้างล่ะการเรียน"
"ก็สนุกดีครับผมชอบนี่"
"ดีแล้วเรียนวิชาที่เราชอบจะได้สนุกไปกับมัน"
"ครับ"
"แล้วไหนจับสายรหัสกันแล้วพี่รหัสเราเป็นใครไม่แนะนำหน่อยหรอ"
"อย่ารู้จักเลยแม่ขี้กวนจะตายไปพี่รหัสผม"
"เถอะน่าแม่อยากรู้จักจะได้นัดมาทานข้าวบ้านเราบ้าง"
"ก็ชื่อทศกัณฐ์น่ะแม่ หน้าตาก็งั้นๆแหละไม่หล่อเท่าผมหรอกนะ"
"ว้าย! ลูกเขย"
"เก็บอาการหน่อยครับคุณกันยา"
"โทษทีค่ะลูกแม่ลืมตัว" นี่แหละที่ไม่อยากให้แม่ผมรู้จักนี่ขนาดยังไม่เห็นหน้าก็จะรับไว้เป็นลูกเขยแล้ว
"แม่อะชอบแกล้ง"
"5555ว่าแต่ลูกแม่เข้าไปเรียนนี่มีหนุ่มๆมาจีบเยอะไหมคะ"
"ยังหรอกแม่ผมไม่ค่อยได้ลงโซเชียลเท่าไร" ถ้าไม่นับที่เพจของมัมมี๊คนที่สองเอาไปลงก็ไม่มีแล้วแต่ว่าดูเหมือนโพสต์จะโดนลบไปแล้วสงสัยมัมมี๊ผมหวงจนไม่อยากให้ใครเห็นหน้าผม
"เห้อ...ลูกนี่น้าาาไม่ได้ครึ่งแม่เลยจริงๆสมัยแม่เรียนมหาลัยนะแม่น่ะเป็นผู้ที่ถูกรุมจีบจนเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาคนไหน"
"แล้วทำไมเลือกพ่ออะ"
"พ่อลูกนี่ระดับเดือนมหาลัยเลยนะแม่ก็ต้องเลือกอยู่แล้วอีกอย่างเขาจีบหนักมากเลยล่ะแม่เลยใจอ่อน" ถูกต้องครับที่แม่พูดคงไม่แปลกพ่อผมน่ะหล่อมากในสมัยหนุ่มแต่ไม่แบ่งปันมาให้ผมเลยให้ตายสิดันไปได้ความสวยแม่มาเต็มชีวิตเลยโดนแต่ผู้ชายจีบอยู่เนี่ย
"แม่ต้องไปทำงานแล้วไว้คุยกันใหม่นะคะบ๊ายบายค่ะลูก"
ผมยังไม่ทันเอ่ยตอบแม่ก็วางสายไปซะก่อนอันที่จริงครอบครัวผมก็พอมีเงินมีทองบ้างใช่ว่าไม่มีเลยเพราะพ่อผมก็เป็นประธานบริษัทส่วนแม่ก็เป็นรองประธานบริษัทเดียวกับพ่อนั่นแหละ
ส่วนพี่รหัสผมก็คงจะรวยมากๆเช่นกันแต่ดูจากนิสัยพี่มันแล้วคงไม่มีใครคิดว่าเป็นผู้ดีหรอกนะวันๆเอาแต่ด่าอยู่นั่นแหละ อันนี้ไม่ได้มีอารมณ์ส่วนตัวมาปนเลยนะครับจริงจริ๊งงงง
หลังจากผมมาเรียนในช่วงบ่ายจนหมดคาบในหัวก็คิดอยากกลับไปนอนอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่ามีพี่รหัสที่กวนตีนสุดๆใช้ให้มาบริการมันเนี่ย
พวกไอ้คินก็เสนอจะทำให้แท้ๆยังจะปฏิเสธอีกแถมยังบอกอีกด้วยว่า กูให้พระรามทำคนเดียวคนอื่นอย่าเสือก
นั่นแหละครับผมถึงต้องมานั่งดูพี่มันเตะบอลที่สนามในตอนนี้ไอ้เพื่อนทั้งสี่แทนที่จะโกรธที่โดนพี่มันด่าเสือกดีใจที่ถูกด่าอีก ไอดอลด่ากูอย่างงั้นอย่างงี้ เห้อคิดแล้วเพลีย
เสียงกรี๊ดดังไม่ขาดสายก็แหงสิพี่รหัสผมน่ะฮอตจะตายพระเจ้าขยันปั้นหน้ามาอย่างละเอียดยิ่งจังหวะเสยผมนะสาวนี่กรี๊ดตรึม ตัดภาพมาที่กูเสยทีเขาวิ่งหนีกลัวจะโดนเหงื่อ...
"ขอน้ำหน่อยดิ" ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงใครเสียงของเจ้าลงกานั่นแหละไม่รู้ว่าออกมาตอนไหนผมนั่งเหม่อแปปเดียวพี่มันโผล่มาเฉย...
"ก็หยิบเอาดิวางไว้ให้แล้ว" ไม่มีมือรึไงได้ข่าวมีตั้ง10 มือทำไมไม่หยิบเอา
"มึงก็หยิบมาดิกูมือไม่สะอาด"
"อ๊ะ...เอาไป"
ผมยื่นน้ำให้พี่มันแต่พี่มันไม่ยอมหยิบสักที...มึงก็หยิบไปสิมาจ้องหน้ากูอยู่ได้ไอ้พี่ทศกัณฐ์นี่
"ป้อนกูหน่อยดิพอดีเมื่อยมือ" มึงเตะบอลด้วยเท้าครับไม่ใช่มือแถมตำแหนึ่งมึงคือกองหน้าไม่ใช่ผู้รักษาประตู
"ไม่เอาพี่ก็หยิบไปกินเองดิ"
"ไม่กินจนกว่ามึงจะป้อน"
"เออ...เอ้ารีบกิน" สุดท้ายก็ต้องป้อนพี่มันจนได้ให้ตายสิผมล่ะเบื่อจริงๆที่ต้องทำตามมันสั่งเนี่ย
กรี๊ดดดดด
นี่ก็กรี๊ดอะไรกันนักหนาวะเนี่ยแค่ป้อนน้ำไม่ใช่จูบปากกันซะหน่อย
"อิ่มแล้วก็ไปเตะบอลต่อไม่ต้องมายืนมอง"
"เออ..หายเหนื่อยเลยว่ะ"
"อยู่แล้วก็คนป้อนดี"
"หึกูหายเพราะกินน้ำส่วนคนป้อนแม่งทำให้เหนื่อยกว่าเดิม" เบ้าตาสักทีดีไหมแล้วมึงจะให้กูป้อนทำห่าอะไรวะ
"เรื่องของพี่เถอะผมไม่หวังคำชมจากปากยักษ์อันธพาลหรอก"
"น้อยใจเฉย"
"ใครน้อยใจไม่มี"
"คนที่กูชอบน้อยใจเก่งนะเนี่ย"
"บอกผมทำไมอะ"
"ก็แค่อยากให้มึงรู้"
"ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"
"รู้ไว้ไม่เสียหาย"
"ไปเตะบอลเถอะเพื่อนพี่รอแล้ว"
"เออ...แล้วอย่าพึ่งหนีกลับรอกลับพร้อมกู" หนีได้หนีไปนานแล้วถ้าไม่ติดว่าพี่มันมีพระคุณในด้านซื้อตุ๊กตากับกระเป๋าให้เนี่ยผมไปนานแล้วล่ะ
"สวัสดีครับ" ใครวะหน้าตาดูดีมีภูมิฐานดูจากช็อปน่าจะวิศวะไฟฟ้าว่าแต่กูไปรู้จักเขาตอนไหนเนี่ย
"เอ่อ...ครับ"
"ชอบดูบอลหรอครับ"
"ไม่ได้ชอบมากแต่พอดูได้ครับ" ความจริงคือไม่ชอบเลยด้วยซ้ำกูโดนบังคับมานั่งดูแต่ไม่เป็นไรสัปดาห์หน้ารู้กันถ้าพี่มันแพ้ผมจะเป็นอิสระ
"ขอนั่งด้วยคนนะครับ" ที่ก็มีตั้งเยอะจะมานั่งกับกูทำไมเนี่ยยย
"เอ่อ...ได้ครับ"
"พี่อยู่ปี2 นะคณะวิศวกรรมภาคไฟฟ้านะ ชื่อว่า หมอก " ใครอยากรู้จัก อุ้ยโทษทีเสียมารยาท
"อ๋อครับ"
"จะไม่แนะนำตัวให้พี่รู้จักหน่อยหรอ"
"ผมพระรามอยู่ปี1 วิศวกรรมภาคโลจิสติกส์"
"มีแฟนยังครับ" นั่นไงกูว่าแล้วพี่มันต้องจีบกูมาแนวนี้แทบทุกคนตั้งแต่ม.ปลายแล้ว พอผมกำลังจะอ้าปากตอบไอ้พี่ทศกัณฐ์มันก็โผล่มาเอ้าเขายังเล่นอยู่เลยพี่มึงมาไงเนี่ย
"พระรามกลับหอได้แล้วกูจะไปส่ง" ไหงกลับเร็วจังปกตินี่กูนั่งตบยุงได้พันตัวก่อนถึงกลับ
"ทำไมวันนี้กลับเร็วอะ"
"ไม่ต้องพูดมากไปรอที่รถเดี๋ยวกูคุยกับไอ้นี่ก่อน" อ้าวรู้จักกันหรอวะ ทำไมพี่มันไม่เห็นเล่าเลยว่ารู้จักภาคไฟฟ้าด้วย
ผมเดินมารอพี่ทศกัณฐ์ที่รถปล่อยพี่มันคุยกับพี่หมอกไปก่อนไม่รู้ว่าไปรู้จักกันตอนไหน
ไม่นานเท่าไรพี่มันก็เดินทาหาที่รถพร้อมกับสีหน้าแบบเหมือนโกรธใครมาหลายปี
"มีอะไรหรือเปล่าพี่ทำไมทำหน้าอย่างนั้น"
"กูแค่เหนื่อย" แล้วทำหน้าอย่างกับโกรธใครมานานกูก็ตกใจนึกว่ามีเรื่องอะไร
"เหนื่อยพี่ก็พักบ้างเดี๋ยวก็แข่งไม่ได้กันพอดี"
"เออจะพยายาม"
"ไม่พยายามดิพี่ต้องทำเลย"
"เออบ่นเป็นเมียกูเลย"
"ใครเมียพี่กันห๊ะอย่ามั่ว"
"เดี๋ยวมึงก็รู้"
"รีบขับรถกลับหอได้แล้วอยากนอน"
สิ้นคำพูดผมพี่มันก็ขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยไม่นานมากก็ถึงหอผมจึงได้ขอบคุณแล้วร่ำลากัน....น้ำตาแทบไหลพี่มันคือพี่รหัสที่ดีมากพอผมบอกขอบคุณพี่มันก็ตอบกลับมาว่า
อืม..ส่งคนบ้ากลับหอได้บุญเยอะดี
ไอ้พี่กัณฐ์กูเกลียดมึงงงงงงงง
___________________________________________________________________________________________
วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็วในที่สุดวันตัดสินผลแพ้ชนะระหว่างผมกับพี่กัณฐ์ก็มาถึงซึ่งผมมั่นใจมากว่าพี่มันแพ้แน่นอน
"ทุกคนวันนี้เป็นวันที่ลูกพี่เราจะแข่งขันแน่นอนว่าพวกเราต้องให้กำลังใจมีใครจะไปเชียร์บ้าง" ไอ้คินพูดขึ้นมาด้วยการดัดเสียงอย่างกับพิธีกรในรายการที่มันตื่นเต้นมากๆ คือมึงจะตื่นเต้นอะไรกันขนาดนั้น
"สารคดีไดโนเสาร์กูยังไม่มาไปเชียร์ได้แน่นอนเพื่อลูกพี่" ไอ้โดมเสริมทัพมาทันที...เอ้าเอาเข้าไปไอ้พวกคลั่งรัก
"กูเหลือแต่งกลอนอีกสามวรรคแต่เพื่อลูกพี่พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้" เอาที่มึงสบายใจเถอะมอส
"ไปดิชอบดูอยู่แล้วฟุตบอล" ไอ้บาสพูดบ้าง แหงดิมึงดูแม่งทุกวันไอ้แข่งฟุตบอลมึงเนี่ย
"ถ้างั้นก็มุ่งหน้าสู่สนามบอลกันเลย"
"เขาแข่งบ่ายหนึ่งไอ้เวรมึงจะรีบไปไหนมันพึ่งห้าโมงเช้า" ผมด่าไอ้คินจนมันสะดุ้งเพราะผมเผลอไปเหยียบตีนมันด้วยโทษทีเพื่อนไม่ได้ตั้งใจแค่เจตนาเฉยๆ
"มึงไม่รู้อะไรซะแล้วนี่ระดับคินนะครับที่กูไปเร็วเพราะถ้าไปช้ากว่านี้ที่เต็มแน่นอนสาวๆรอกรี๊ดลูกพี่กูเยอะจะตาย"
เออว่ะลืมคิดไปเลยว่าพี่มันอยู่ระดับจักรวาลมหาลัยถ้าไปช้าหาที่นั่งลำบากแน่
ผมเดินต้อยๆตามหลังไอ้เพื่อนจอมคลั่งรักสี่คนที่ดูเหมือนจะมีความสุขมากเหลือเกินโดยเฉพาะไอ้คินกอดป้ายไฟไปยิ้มไป...อาการหนักเหมือนกันนะมึงนี่
เป็นตามที่คาดไว้พอมาถึงที่สนามพื้นที่ก็เริ่มมีคนจับจองบ้างแล้วนี่ขนาดห้าโมงครึ่งนะเนี่ยตอนบ่ายหนึ่งจะขนาดไหนนึกภาพแล้วท้อใจถ้ามาหลังเวลาบ่าย
ไอ้คินพาขึ้นมานั่งมุมที่อยู่สูงๆสามารถมองเห็นได้ทั่วสนามจุดประสงค์ที่แท้จริงมันคืออยากให้พี่กัณฐ์เห็นป้ายไฟนั่นแหละ...
ผมนั่งเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลารอการแข่งขันฟุตบอลที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็ดันไปเห็นโพสต์ในไอจีของบุคคลคนหนึ่งที่พึ่งโพสต์ไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าเป็นคนที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดีเลยล่ะ
Tossakan:
วันนี้ผมจะชนะให้ได้มาเชียร์กันด้วยนะครับและก็ใครที่สัญญาไว้ก็ทำตามสัญญาด้วยนะครับ
มั่นหน้า...คือคำแรกที่ผมนึกได้อะไรมันจะมั่นหน้าขนาดนั้นว่าจะสามารถชนะได้พี่มันนี่มั่นหน้าสุดๆตามวรรณคดีทศกัณฐ์เก่งแค่ไหนก็แพ้พระรามผมเชื่อว่าโลกความจริงก็ต้องเป็นเช่นนั้น
เอาล่ะครับกองเชียร์ทุกท่านวันนี้การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ววิศวกรรมภาคโลจิสติกส์เจอกับภาคไฟฟ้าใครรักชอบทีมไหนก็เชียร์ได้เลยนะครับ
กรี๊ดพี่ทศกัณฐ์สู้ๆนะค้าาา
พี่หมอกสู้ๆค่ะพี่
พี่กัณฐ์
พี่หมอก
เอ้าเอาเข้าไปทั้งพี่กัณฐ์และพี่หมอกเอาจริงๆพี่มันก็ลงแข่งด้วยหรอเนี่ยเห็นมาจีบอยู่วันนั้นไม่คิดว่าจะลงบอลด้วย
เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นอันเริ่มเกมตอนนี้ทั้งสองทีมถือว่าสูสีเป็นอย่างมากไอ้นักเตะไม่เท่าไหร่แต่คนเชียร์นี่สิแย่งซีนชิบหายจะไม่อะไรเลยถ้าไม่ใช่เพื่อนผม
ลูกพี่สู้ๆลูกพี่สู้ตาย
ผมนี่แทบจะขี่เทอร์โรซอร์ไปเชียร์พี่เลย
ชนะแน่ๆลูกพี่ผมเก่ง
ดูมันทำเข้าชูป้ายไฟไปตะโกนไปบอกเลยอับอายชิบหายที่มานั่งอยู่ท่ามกลางพวกมัน
ทีมไฟฟ้าได้คะแนนนำไปก่อนแล้วครับหนึ่งลูก
เฮ้ๆๆๆๆ
ตอนนี้เรียกได้ว่าภาคโลจิสติกส์ผมเหี่ยวเฉากันเลยทีเดียวโดนนำไปก่อนหนึ่งลูกโอกาสชนะจะมีไหมเนี่ยถึงแม้ผมจะเป็นอิสระจากพี่มันก็เถอะแต่ก็อยากให้ภาคตัวเองชนะ
ผมนั่งดูการแข่งขันจนมาถึงครึ่งหลังไฟฟ้าก็นำไปถึงสองลูกแล้วโอกาสชนะสูงมากเลยล่ะ
"รามมึงเชียร์ลูกพี่กูหน่อยรับรองเราชนะแน่"
"บ้าปะแค่นี้คนเชียร์พี่แกก็เยอะแล้วนะ"
"เหลือมึงไงเป็นน้องรหัสยิ่งต้องเชียร์"
เอาก็เอาวะเชียร์นิดเชียร์หน่อยไม่เสียหายอะไร
"พี่ทศกัณฐ์สู้ๆนะครับต้องชนะให้ได้นะ"
นั่นไงกูเด่นคนเดียวเลยทั้งสนามหันมามองอะบอกเลยทศกัณฐ์ก็ทศกัณฐ์เถอะจังหวะนี้พระรามมาเหนือ
"ลูกพี่สู้ๆ" ขอบคุณไอ้คินที่ช่วยกูจากสายตานับพันตอนนี้ทุกคนหันไปเชียร์ต่อแล้ว...
ไม่รู้ว่าบุญหรือกรรมของผมทันทีที่บอกให้พี่มันสู้ภาคโลจิสติกส์ของผมก็เล่นดีขึ้นแบบไม่น่าเชื่อไอ้พี่กัณฐ์ไม่รู้เอาแรงจากไหนวิ่งโครตเร็วทำประตูได้ติดกันถึง 2ลูก เวลาเริ่มเหลือน้อยเต็มทีอาจจะเสมอแต่ผิดคาดพี่กัณฐ์มันวิ่งไปยิงได้อีกหนึ่งลูก
หมดเวลาครับทีมโลจิสติกส์ชนะไฟฟ้าไปสามประตูต่อสอง
กรี๊ดดดด
"เฮ้...ดีใจสุดๆลูกพี่โครตเก่ง" กูก็อยากดีใจเหมือนกันคินแต่ว่ากูต้องปรนนิบัติรับใช้พี่มันอีกนานเท่านาน
พระรามแพ้ยักษ์แบบสมบูรณ์แบบขอโทษพระรามในวรรณคดีเป็นอย่างยิ่งที่พาชื่อเสียงมาเสียหายในโลกความจริง
ตอนนี้ทุกคนเริ่มทะยอยลงไปขอพี่กัณฐ์ถ่ายรูปและแน่นอนว่าพี่มันไม่ยิ้ม...ทำหน้าบึ้งต่อไปแฟนคลับก็ยังจะชอบอีกนี่แหละหนาที่เขาบอกถ้าเขาจะรักอยู่เฉยๆเขาก็รัก
ผมรอแฟนคลับพี่มันหมดจึงเข้าไปหาพี่มันบ้างพร้อมกับเอ่ยชม
"เก่งนะเนี่ยยิงคนเดียวตั้งสามลูก"
"เก่งนะเนี่ยที่จะมารับใช้กู" สัสขอเวลากูปิติสักหน่อยก็ไม่ได้
"ผมไม่ซีเรียสหรอกระดับผมคำไหนคำนั้นซ้อมวันไหนก็บอกจะไปบริการให้"
"เออเดี๋ยวบอกมาถ่ายรูปด้วยกันก่อน"
"ไม่เอาไม่อยากถ่ายด้วยพี่แม่งชอบแย่งซีนผม"
"อย่าเรื่องมากเร็วๆดิ๊" เออถ่ายก็ถ่ายวะบังคับอย่างกับกูเป็นทาส
"จะถ่ายก็ถ่าย"
"อย่ายิ้ม" เอ้ายิ้มก็ไม่ได้อีกมึงจะเอายังไงกันแน่ไอ้พี่กัณฐ์
"ทำไมอะถ่ายรูปมันก็ต้องยิ้ม"
"ถ่ายเสร็จแล้ว" ไอ้พี่กัณฐ์กูยังไม่ทันตั้งตัวเลยนะโว้ยมึงจะรีบถ่ายไปไหน
"ผมยังไม่ทันได้เตรียมพร้อมเลยพี่รีบถ่ายทำไมเนี่ย...ถ่ายใหม่เลย"
"ไม่ต้องมันเปลืองเมม" อยากจะซัดหน้ามันสักทีคงจะมีความสุขน่าดูถ้าทำได้
"ตามใจพี่เหอะถ้างั้นชอบทำให้สาวๆไม่สนใจผม"
"เขาไม่สนใจมึงเองต่างหากกูไม่ผิด" จ้าเอาที่พี่มึงสบายใจเลยกูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว...งอนนาทีบอกเลยว่างอน
"ไม่อยากคุยด้วยแล้วกลับหอไปนอนดีกว่า"
"ไปเมามายไหมเพื่อนกูว่าจะไปฉลองชัยชนะครั้งแรกกัน"
"ไม่อะง่วงพี่ไปเลย"
"งั้นกูไปส่งมึงก่อนค่อยไป"
"เห้ยไม่ต้องก็ได้ผมเดินกลับเองไม่ได้ไกลมาก"
"กูต้องทำหน้าที่เป็นพี่รหัสที่ดี" พึ่งคิดได้เนาะมึงนี่ก่อนหน้านี้ด่ากูซะไม่เหลือชิ้นดี
ได้แต่คิดในใจแหละครับไม่กล้าพูดให้พี่มันได้ยินหรอกสุดท้ายก็ทำได้แค่เดินตามหลังพี่มันเพื่อไปขึ้นรถสุดหรูอันที่จริงร้านเหล้าผมก็สนใจอยู่นิดหน่อยถ้าจะไปแต่มันติดตรงดื่มไม่เป็นนี่สิคุณแม่ห้ามไว้ขืนไปดื่มแล้วคุณกันยารู้เข้านี่ซวยเลย
บทสนทนาบนรถยังคงเป็นการคุยกันแบบปกติก็คือกวนตีนกันไปกวนตีนกันมาตามประสาพี่รหัสน้องรหัสคู่กัดกันบางครั้งผมก็แอบสงสารคนที่พี่มันชอบนะว่าถ้าคบกันไปคงได้ด่ากันทั้งวัน...เอ๊ะ..หรือว่าพี่มันจะเปลี่ยนไปเป็นโหมดพูดเพราะวะแค่คิดก็ขนลุกแล้ว
"คิดห่าอะไรของมึงทำหน้านิ่วคิ้วขมวด" เชี่ยนี่กูแสดงอาการขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
"ก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะพี่ไม่ต้องสนใจหรอก"
"หรือว่ามึงคิดเปลี่ยนใจจะไปกับกู"
"ฝันไปเถอะผมง่วงไม่มีอารมณ์ไปไหนหรอก"
ช้างมาฉุดก็ไม่ไปอะบอกเลยนาทีนี้
"อย่าให้กูรู้นะว่ามึงแอบไปไหนเหมือนวันนั้นอีก" กลัวแล้วจ้าดูทำหน้าเข้ามึงจะฆ่ากูหรือไงเนี่ย
"ไม่ไปหรอกง่วงอยากนอน"
"อืม...เดี๋ยวจะรีบขับไปส่งเลย" รีบบ้าอะไรหอกูอยู่ใกล้แค่นี้พี่มึงจะวนรถอ้อมไปส่งอีกฝั่งเพื่อกูละท้อใจ...เคยถามตอนนั้นมันก็บอกทางนี้เข้าง่ายเลยต้องวนอย่าบ่นมากค่าน้ำมันกูจ่ายไม่ใช่มึง
แล้วผมจะเถียงอะไรได้ล่ะขืนเถียงเผลอๆมันให้ออกค่าน้ำมันให้
"เออว่าแต่ทำไมพี่ถึงเล่นเก่งขึ้นในครึ่งหลังอะอยู่ดีๆก็โชว์เทพสามลูกรวดฝั่งตรงข้ามนี่งงเลย"
"กำลังใจกูดีไง" หูย...ต้องเป็นเพราะผมแน่เลยไอ้พี่กัณฐ์บ้ามาชมกันซึ่งๆหน้าได้ไง
"ไม่ต้องยิ้มไม่ใช่มึงแน่ๆ" อ้าวไอ้ห่านี่กูอุตส่าห์หลงดีใจ
"ทำไมคนที่ชอบมาเชียร์อ๋อ" แล้วใครวะที่พี่มันชอบผมยังไม่รู้เลยตอนนี้
"อืม...เค้ามาเชียร์กูด้วยกำลังใจชั้นดี"
"อย่าบอกนะว่าไอ้คิน" ไม่นะพี่มึงจะมาชอบเพื่อนกูไม่ได้กููหวงเพื่อนกูนะ
"ไม่...."
"พี่จะมาชอบมันไม่ได้นะเว้ยมันเห็นพี่เป็นไอดอลอะถ้าพี่ชอบมันนะผมไม่ยอมหรอกเพื่อนผมทั้งคนผมหวง"
"ฟังกูก่อนไอ้สัสกูไม่ได้ชอบมัน" อ้าวแล้วก็ไม่บอกให้กูบ่นยาวเป็นร่ายยาวพระเวสสันดรไปได้
"แล้วทำไมไม่บอกตอนแรกมาให้ผมพูดตั้งนาน"
"กูกำลังจะบอกหมาตัวไหนมันพูดแทรกขึ้นมาก่อนล่ะ" ถ้าจะพูดขนาดนี้กูเอ่ยชื่อกูเถอะครับพี่
ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาก็มาถึงหอผมเป็นที่เรียบร้อยนับว่าเป็นผลดีอย่างยิ่งที่เรามาถึงโดยไม่ฆ่ากันตายก่อน
"ขอบคุณนะพี่ที่มาส่งอย่าไปเมาล่ะผมขี้เกียจไปแบกกลับ"
"เออ..ไปนอนไปมึงน่ะ"
"ครับ"
ร่ำลากันเสร็จผมก็ขึ้นไปบนหอเปิดประตูเสร็จก็ถอดเสื้อผ้าอย่าพึ่งคิดว่าผมจะทำอะไรนะแค่จะอาบน้ำเฉยๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จก็กินข้าวสิครับรออะไรหนึ่งทุ่มแล้วเนี่ยถึงบอลจะเตะเสร็จบ่ายสองก็เถอะแต่กว่าแฟนคลับพี่มันจะไปหมดก็ล่อไปซะสี่โมงเย็นแถมพี่มันจะมาส่งก็เล่นขับอ้อมซะเป็นชั่วโมงกว่าจะมาถึงหอก็ทุ่มนึงพอดี
อาหารยามเย็นในวันนี้คือ มาม่า สิครับทำกินง่ายสบายใจที่สำคัญถูกอีกต่างหาก ถ้ามาม่าสนใจให้ผมไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ก็บอกนะครับรับงานแน่นอน
กินไปเช็คโซเชียลไปด้วยไม่รู้ว่ามีใครหลงอะไรไหมเปิดไปก็เจอแต่ไอ้คินลงรูปถ่ายคู่คนที่ผมพึ่งนั่งรถมาด้วยเมื่อครู่นี้แถมแคปชั่นมันยังดูดีสุดๆ...กูประชดนะ
ถ่ายกับไอดอลครับยอมให้คนนี้หล่อกว่าคนเดียวนะ
ช่างคิดได้เนาะแคปชั่นมึงในคอมเม้นก็มีแต่สาวๆไปเม้นกันเต็มเลยส่วนใหญ่ก็จะบอกพี่กัณฐ์หล่อจัง พี่กัณฐ์เท่ห์จัง แหวะเห็นแล้วจะอ้วกไม่ได้อิจฉาหรอกนะแค่หมั่นไส้
ไม่นานก็มีการแจ้งเตือนมาอีกคราวนี้ผมถูกแท็กด้วยใครวะมาแท็กกูหรือว่าพวกไอ้มอสไม่น่าใช่มันไม่ได้ถ่ายรูปนี่นอกจากไอ้คินก็ไม่มีใครถ่ายกับพี่กัณฐ์แล้ว
พอกดเข้าไปดูก็รู้เลยว่าคือพี่รหัสของผมที่โพสต์รูปไม่กี่นาทีแต่ยอดไลค์มาเป็นร้อยโอ้โหมึงจะฮอตไปไหนเนี่ยตัดภาพมาที่น้องรหัสอย่างกูชั่วโมงนึงยังไม่ถึงร้อยเลยไหนขอกดเข้าไปดูรูปหน่อยซิ
Tossakan:
ขอบคุณกำลังใจจากทุกคนในวันนี้นะครับวันนี้ผมถ่ายรูปกับคนรับใช้มาให้ทุกคนได้ดูนะครับ@Praram
ชัดเจนว่ามึงเป็นพี่รหัสที่ชั่วมาก
ไอ้ทศกัณฐ์
ไอ้เวรเอ๊ยยยยยยยยยย
-
03 เหนือกว่าซินเดอเรลลาก็พระรามแล้วแหละ
หากจะกล่าวถึงนิทานของต่างประเทศที่มีการกดขี่ห่มเหงผู้อื่นคงจะหนีไม่พ้นซินเดอเรลล่าหรือถ้าหากจะมองย้อนมายังไทยก็คงจะเป็น เอื้อย ในเรื่องปลาบู่ทองที่โดนใช้ โดนรังแกสารพัด
พอมองกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริงก็ขอให้ทุกคนทราบไว้ว่าบุคคลที่โดนใช้โดนรังแกแบบสุดๆก็คือ พระราม นั่นไงล่ะ
ผมยืนนวดไหล่ให้นักกีฬาฟุตบอลสุดหล่อที่มีนามว่า ทศกัณฐ์ ผู้มีศักดิ์เป็นพี่รหัสของผมและถ้าถามว่าทำไมผมต้องตามปรนนิบัติรับใช้พี่มันปานประหนึ่งราชากับทาสเยี่ยงนี้ก็ขอให้ทุกท่านลองย้อนกลับไปดูในตอนที่แล้ว
ด้วยสัญญาการแข่งขันนั่นเองทำให้ผมต้องมาตามบริการพี่มันทุกวันแบบนี้เอาจริงๆมึงพักซ้อมกันสักวันก็ได้นะ
"พอๆไม่ต้องนวดแล้วถ้าแรงจะมีแค่นี้กูเอาสำลีมานวดยังดีกว่า" กูคงจะมีแรงนวดมึงมากอยู่หรอก เล่นใช้กูไปซื้อน้ำ ซื้อผ้าเย็น ไปเอาโน่น ไปเอานี่ ตามคนโน้นตามคนนี้ ถามจริงแรงไหนมันจะเหลือ
"ถ้างั้นวันหลังผมจะเตรียมสำลีมาให้"
"กวนตีนนะมึงนี่" สู้มึงไม่ได้หรอกน่า
"กวนได้พี่รหัส"
"เสียดายที่ไม่ฉลาดเหมือนกัน" อยากกระโดดตบมันสักทีแต่คงไม่ถึงคนบ้าอะไรสูงชิบหาย
"แล้วแต่พี่เถอะผมไม่อยากเถียงด้วยแล้วจะไปเตะบอลก็ไปดิเพื่อนรออยู่"
"อย่าพึ่งไปไหนวันนี้ซ้อมเสร็จกูจะให้ไปช่วยจัดห้องที่บ้าน" โอ้โหนี่จะไม่ให้กูได้พักเลยใช่ไหมเนี่ย....พระรามอย่างกูต้องมารับใช้ทศกัณฐ์อยากจะบ้าตายเสียศักดิ์ศรีหมด
"เออ"
"อย่าให้เห็นว่าแอบหนีกลับนะมึง" คงหนีได้อยู่หรอกพี่มึงเล่นมองกูตลอดเวลาขนาดนี้
พี่มันพูดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าสนามไป...อยากให้สะดุดล้มชิบหายคงจะสะใจดี จากการที่ผมไปดูประวัติพี่มันมาคร่าวๆก็ถือว่าครอบครัวรวยพอสมควรน่าจะมากกว่าครอบครัวผมเสียอีก
ชื่อจริงก็ สหัสกัณฐ์ บุญเลิศประเสริฐธิคุณแค่ชืาอเล่นก็มีตั้งสิบมือแล้วชื่อจริงแม่งล่อเป็นพัน แล้วนี่นามสกุลหรือคาถาชินบัญชรยาวชิบหาย พ่อพี่มันก็เจ้าของบริษัทผลิตน้ำหอมแบรนด์ดังระดับประเทศ ส่วนแม่ก็ถือหุ้นร่วมกัน ไม่แปลกใจที่พี่มันมีรถแพงขับข้อมูลนี้หาได้ไม่ยากเท่าไหร่เสิร์ซเน็ตดูก็เจอแล้ว ในด้านความรักพี่มันโสดไม่เคยคบใครมาก่อน หน้าตาก็ดีขนาดนี้ทำไมไม่เคยมีแฟนวะแปลกจัง
ผมนั่งรอจนพี่มันซ้อมเสร็จก็ถือว่าวันนี้ไม่นานเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะพี่มันรีบจะกลับไปจัดห้องด้วยแหละแต่ที่สำคัญคือ กูต้องไปกลับมันไง ฮือๆเศร้าสร้อยชิบหายคนรับใช้คนนี้ไม่มีใครเหนือไปกว่าแล้วซินเดอเรลล่ายังชิดซ้ายนางเอื้อยนางอ้ายก็เทียบไม่ติด
"ไปรีบไปขึ้นรถจะได้จัดห้องเสร็จไวๆ"
แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้างผลสุดท้ายก็ได้แต่เดินตามพี่มันแล้วขึ้นรถเวลานอนของฉันได้หายไปแล้ว
"บ้านพี่ก็รวยทำไมไม่จ้างแม่บ้านอะ"
"แม่บ้านก็มีมาทำเป็นบางครั้ง"
"แล้วทำไมไม่ให้มาทำให้"
"พอดีมีมึงอยู่แล้วเลยไม่ต้องจ้าง" กูควรภูมิใจสินะที่เป็นคนที่โชคดีได้มาจัดห้องพี่มัน
ขับมาได้ไม่นานมากเท่าไหร่ก็ถึงบ้านพี่มัน...โอ้โหนี่บ้านหรือคฤหาสน์หลังใหญ่เกิ๊นดูหรูหรามาก รถจอดเรียงรายกันหลายคันบ่งบอกว่ามีคนอยู่แน่นอน
นี่พี่มึงไม่ได้หลอกกูมาฆ่าใช่ไหมเนี่ยกูหวาดระแวงไปหมดตั้งแต่เห็นคนตัวใหญ่ๆมาเปิดประตูเข้าบ้านให้แล้ว
"ลงมาดิมึงจะรอตัดริบบิ้นรึไง" กำลังคิดอะไรเพลินๆพี่มันก็เอ่ยขึ้นมาเรียกกลับคืนสู่โลกความจริง...ขัดอารมณ์กูจริงๆเลยนะมึงนี่
"ทำไมรถจอดเยอะจัง"
"ก็พ่อแม่กูอยู่วันนี้" อ้าวแล้วมึงจะพากูมาทำไมดูสภาพกูด้วยชุดเอยเหงื่อเอยมอมแมมชิบหาย
"อย่ามัวแต่อึ้งรีบๆตามมาจะได้ไปจัดห้อง"
ผมเดินตามพี่มันเข้ามาด้านในก็เห็นผู้ชายอายุราวๆสี่สิบกว่าแต่ยังคงเค้าความหล่อไว้อยู่นั่งอยู่กับผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกันที่ยังดูสวยอยู่เดาได้ไม่ยากว่าคือพ่อกับแม่ของพี่ทศกัณฐ์ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่มันถึงหน้าตาดีราวกับพระเจ้าสร้างมาเช่นนี้
"พ่อแม่วันนี้ผมมาน้องรหัสมาจัดห้องนะ"
"ว้าย...น้องรหัสกัณฐ์น่ารักจังเลยลูกเห็นหน้าแว๊บเดียวอยากได้เป็นลูกสะใภ้เลย" เดี๋ยวก่อนคุณแม่ครับจะตรงเกินไปแล้วนะน่าให้ไปอยู่กับคุณกันยาคงจะเข้ากันได้รายนั้นนะยังไม่เห็นหน้าได้ยินแค่ชื่อก็ได้เป็นลูกเขยแล้ว
"เก็บอาการด้วยคุณ" เสียงพูดของพ่อพี่ทศกัณฐ์เอ่ยบอกแม่ของพี่ทศกัณฐ์ขอบคุณนะครับคุณพ่อที่เบรกแม่ไว้
"ขอโทษค่ะคุณตื่นเต้นไปหน่อยว่าแต่ปกติไม่พาใครมาบ้านนี่หรือว่าคนนี้จะเป็น"
"พอเลยแม่ผมแค่พามันมาช่วยจัดห้อง"
"ถ้าเรื่องห้องแม่จัดให้เรียบร้อยแล้วลูกไม่ต้องลำบากหรอก" อ้าว..กูมาฟรีเลยดิถ้างั้น
"เอ่อ..สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ถ้าจัดไว้แล้วผมขอตัวกลับเลยนะครับสวัสดีครับ" ใครจะอยู่ล่ะกลับไปนอนดีกว่า
"เดี๋ยวสิจ๊ะ" เรียกผมทำไมคุณแม่ฮือๆกำลังจะก้าวออกจากประตูอยู่แล้ว
"ชื่ออะไรหรอเราน่ะ"
"พระรามครับ"
"ชื่อเข้ากับทศกัณฐ์เลยนะเนี่ย" เดี๋ยวคุณแม่มันเข้ากันตรงไหนไม่ถูกกันจะตายไป
"เลิกถามมันเถอะแม่เดี๋ยวผมจะไปส่งมันแล้ว"
"เดี๋ยวสิไหนๆก็มาแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิจ๊ะหนูพระราม" อยากจะปฏิเสธเหมือนกันแต่ผมก็ขี้เกียจกลับไปซื้อของกินเองนี่สิอยู่กินหน่อยคงไม่เสียหายในเมื่อเขาชวน
"มันไม่กินหรอกแม่" อ้าวไอ้พี่กัณฐ์มึงนี่มันตัวขัดขวางชัดๆ
"ถามแล้วหรอ...ถึงมั่นใจว่าน้องไม่กิน"
"ไม่เห็นต้องถามมันไม่ค่อยชอบกินนอกสถานที่เท่าไร" มึงรู้ได้ไงที่ไหนกูก็กินได้ทั้งนั้นแหละไอ้พี่กัณฐ์
"จริงหรอจ๊ะหนูพระราม" เอ่อ...แม่อย่าเรียกแบบนั้นได้ไหมมันดูตัวเล็กจะปุ๊กตะปิ๊กเกินไป
"เอ่อ...วันนี้ผมอยู่ทานได้ครับคุณแม่อุตส่าห์เชิญจะปฏิเสธก็จะเสียมารยาท"
"ดีเลย...นี่ป้านุ่มเอาอาหารมาเสิร์ฟได้เลยค่ะ"
"ค่ะ..คุณหญิง"
รอได้ไม่นานเท่าไหร่คุณป้าแม่บ้านก็ถือถาดอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะอาหารในนั้นมีแต่ของหรูๆทั้งนั้นผิดกับที่ผมกินที่หออย่างกับฟ้ากับเหว
หลายคนอาจสงสัยว่าพ่อแม่มีตังค์ทำไมลูกกินอาหารเหมือนอดอยากซะเหลือเกินผมตอบได้เลยว่า ประหยัดครับ การที่เรารวยจะใช้เงินสิ้นเปลืองมากไม่ได้โดยเฉพาะคนที่กำลังเรียนและยังไม่มีงานทำเช่นผม...ก็เลยทานอาหารค่อนข้างประหยัดมาก
"ทานให้เต็มที่เลยนะจ๊ะน้องพระราม" เดี๋ยวหนูเดี๋ยวน้องคุณแม่เลือกคำเรียกผมสักอันเถิดครับสับสนไปหมดแล้วในตอนนี้
"ขอบคุณครับ"
"เออว่าแต่พระรามปกติทศกัณฐ์มันแกล้งอะไรเราไหม" คุณพ่อที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้น...เอ่อผมอยากจะบอกอยู่นะครับว่าพี่มันแกล้งสารพัดอย่างสามวันก็เล่าไม่จบแต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิตขอตอบให้มันสละสลวยหน่อยแล้วกัน
"พี่กัณฐ์ไม่ค่อยแกล้งผมสักเท่าไหร่หรอกครับเป็นพี่รหัสที่ดีมากๆเลยครับ"
"หรอพ่อนึกว่าจะแกล้งเราซะอีกนิสัยมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่" เป็นแบบที่พ่อคิดแหละครับแค่ผมพูดไม่ได้เท่านั้นเอง
"โห่..พ่อเห็นผมเป็นคนยังงั้นหรือไงผมคนดีจะตาย" จ้าคำพูดคำจาช่างน่าเชื่อถือเหลือเกิน
"ก็เป็นคนที่ไม่ดีเท่าไหร่รังแกเขาไปทั่ว"
"นั่นมันสมัยม.ต้นตอนนี้ผมกลายเป็นคนที่ดีมีคุณธรรมแล้ว"
"น่าเชื่อถือจริงๆ"
"เอาเถอะค่ะทั้งทศกัณฐ์และก็คุณสนใจอาหารก่อนเดี๋ยวน้องพระรามจะหิวเอา" เสียงคุณแม่เอ่ยห้ามปรามพ่อลูกทั้งสองที่กำลังเถียงกันอย่างดุเดือดผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ว่าทำไมพี่มันถึงเถียงเก่งก็ได้พ่อมาเต็มๆซะขนาดนี้
สิ้นคำพูดของคุณแม่ก็ดูเหมือนว่าทั้งพ่อลูกทั้งสองจะอยู่ในโอวาทกันซะเหลือเกินรีบทานข้าวกันอย่างรวดเร็ว...คิๆคุณพ่อก็กลัวเมียเหมือนกับพ่อผมเป๊ะๆ...
"กินเยอะๆนะน้องพระรามมีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลยลูก" เสียงคุณแม่ดึงสติผมกลับมาอีกครั้งหลังจากคิดอะไรเพลินๆอยู่ผมพยักหน้าตอบอยากสุภาพแล้วเอื้อมมือถือช้อนไปตักเนื้อปลาเซลม่อนมากิน...อื่อหือนี่อาหารชั้นดีเลยนะเนี่ยไหนจะบรรดากุ้งมังกรตัวใหญ่ๆอีกแต่ละจานเรียกว่าราคาเกินร้อยทั้งนั้นคงจะมีข้าวผัดกุ้งนี่แหละที่ดูถูกที่สุด
บรรยากาศทานอาหารเป็นไปด้วยความเงียบสงบทั้งนี้เพราะมีเรื่องมารยาทในการทานอาหารอยู่ด้วยจึงไม่ค่อยมีใครที่จะพูดหรือแสดงท่าทีกริยาอาการที่จะทำให้เกิดเสียงดัง
พวกเราทั้งหมดทานอาหารเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาถึงหนึ่งทุ่มพอดีแน่นอนว่าเวลานี้พี่ทศกัณฐ์ควรที่จะไปส่งผมที่หอได้แล้วแต่ว่าผมกลับได้ยินคำเชื้อเชิญจากคุณแม่ว่าให้อยู่นอนที่นี่สักคืนก็ได้ห้องของทศกัณฐ์ก็มีเตียงที่ใหญ่พอสำหรับนอนสองคน
ผมอยากที่จะปฏิเสธสุดๆแต่พอเห็นว่าเจ้าของบ้านผู้เชื้อเชิญทำหน้าตาอย่างคาดหวังก็มิอาจจะปฏิเสธลงได้ผลสุดท้ายก็ตอบตกลงไปส่วนพี่ทศกัณฐ์น่ะหรอรายนั้นน่ะไม่หือไม่อือเรียกได้ว่าไม่ตอบอะไรเลยจะดีกว่า...คิดอีกแง่นึงพี่มันอยากให้ผมนอนด้วยหรือเปล่าวะ
แต่ก็ได้แต่คิดแหละครับรายนั้นน่ะชอบแกล้งเป็นที่หนึ่งคงจะหาเรื่องแกล้งผมเป็นแน่หวังว่ากลางค่ำกลางคืนพี่มันจะไม่เอากูไปโยนใส่ถังขยะหน้าบ้านมันนะ
"ไปอาบน้ำไป" เสียงพี่ทศกัณฐ์ปลุกผมให้ตื่นจากความคิดที่กำลังฟุ้งซ่านเรียกได้ว่าเพ้อไปไกลคงไม่แปลก
"พี่อาบก่อนเลยครับ"
"เออ...แล้วมึงก็อาบต่อเลยนะ"
"ครับ"
พรึ่บ....
เชี่ย.......ขาวสัสๆ...ทีแรกนึกว่าพี่มันจะมีความเกรงใจเข้าไปถอดเสื้อในห้องน้ำแต่ที่ไหนได้แม่งเล่นถอดต่อหน้าต่อตากูเลยอื้อหือ...ซิกแพคเอย...กล้ามแขนเอย...ฆ่ากูเถอะ...หุ่นพี่มันโครต
น่าอิจฉาแต่จะว่าไปพี่มันซ้อมบอลก็ไม่เห็นจะถอดเสื้อเลยเรียกได้ว่าผมเห็นพี่มันถอดเสื้อในห้องเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้นี่ถ้าแฟนคลับพี่มันเห็นนะคงจะเป็นลมหายาดมไม่ทันแน่ๆ
"มองขนาดนี้คิดอะไรกับกูรึเปล่า"
"บ้า...ผมจะไปคิดอะไรกับพี่" ยอมรับว่าหวั่นไหวเหมือนกันแต่คงเป็นอารมณ์ชั่ววูบแหละบางครั้งการถูกผู้ชายจีบสะสมมานานหลายปีก็ปรับเปลี่ยนจิตใจได้เหมือนกัน
"ดีแล้วที่ไม่คิดอะไร...เดี๋ยวมึงก็หาชุดในตู้เสื้อผ้าเลยตัวไหนใส่ได้ก็เอามาใส่นอนคืนนี้" คงจะมีอยู่หรอกมั้งดูตัวพี่มันกับผมดิส่วนสูงก็ห่างกันราวฟ้ากับเหวแถมขนาดตัวก็เล็กกว่ากันแบบโครตอีกไร้วี่แววที่จะใส่ชุดพี่มันได้เลย
ผมยืนเปิดตู้หาเสื้อผ้าของไอ้คนที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำนี่จะมีชุดให้กูใส่ไหมเนี่ยขนาดแขนเสื้อพี่มันขาผมยังจะเอาเข้าไปได้อยู่แล้ว
เสื้อผ้าของพี่กัณฐ์มีแต่ชุดเท่ห์ๆหลากหลายสไตล์รวมถึงราคาที่แพงด้วยแต่ละแบรนด์นี่อื้อหือ...ระดับที่เรียกว่าซื้อสองตัวก็เงินแทบหมดบัญชี
"ชักช้าว่ะกูอาบตั้งนานยังหาชุดไม่เจอ"
ชิบหายพี่มันออกมาแล้ว...สภาพพี่มันตอนนี้แม่งโครตหล่ออย่างกับเทพบุตรบอกเลยใครได้เห็นภาพนี้คุณจะละสายตาไม่ได้เลย
"มองห่าอะไรนักหนา" เสียงพี่มันเอ่ยขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดที่แสนจะไม่ดีเอาซะเลย...ให้ตายสิอย่าบอกนะว่าผมหลงชอบพี่มันแล้ว..ไม่...ไม่มีทาง
"มองไม่ได้หรอก็แค่อิจฉาหุ่นพี่เฉยๆเหอะ" ต้องออกกำลังกายมากแค่ไหนถึงหุ่นดีแบบนั้นได้ผมเคยลองออกกำลังกายอยู่นะปรากฎว่าวิ่งยังไม่พอสิบนาทีเลยแทบเป็นลม
"ทำไมชอบหรอ"
"ก็ต้องชอบดิ...หุ่นแบบนี้น่ะสาวๆชอบมากๆ"
"มันอยู่ที่หน้าตาด้วยอย่างมึงอะไมีมีใครชอบหรอก" ขอบคุณที่ให้กำลังใจกูด้วยดีเสมอมาคือเอ่ยคำว่า..ไอ้สัส
"หน้าตาแบบผมนี่แหละสาวๆรุมจีบกันเต็ม" ปากเอ่ยไปงั้นแหละครับความจริงมีแต่ผู้ชายมาจีบไอ้พี่หมอกนั่นแหละคนที่มาจีบคนแรกในมหาลัย
"พูดจาไร้สาระว่ะไปอาบน้ำได้แล้วไป"
"กำลังจะไปแล้วเนี่ยขอหาเสื้อก่อนมีแต่ตัวใหญ่ๆผมใส่ไม่ได้แน่ๆ"
"งั้นเดี๋ยวกูบอกแม่ไปซื้อให้มึงใส่เสื้อไซส์อะไร"
"ไซส์Mครับ"
"เออทีนี้ก็ไปอาบน้ำได้แล้ว"
รู้แล้วน่าสั่งกูเป็นพ่อเลยสรุปกูมีพ่อสองคนใช่ไหมเนี่ย...ถอดเสื้อตรงนี้เลยก็ได้ผู้ชายด้วยกันจะอายอะไร
"มึงทำอะไร!"
"เอ้าก็ถอดเสื้อไงผมจะไปอาบน้ำไม่ถอดเสื้อจะอาบยังไง" แค่นี้ทำเป็นตกใจที่มึงถอดต่อหน้ากูล่ะ
"มึงรีบเข้าไปอาบเลย"
"แปปนึงดิขอเก็บเสื้อไว้ก่อน"
"กูบอกให้เข้าไปไงอย่าลีลาก่อนที่ความอดทนกูจะหมด"
"เออๆไปก็ได้พี่แม่งจะตะโกนทำไมอะ" แค่ถอดเสื้อพี่มันก็จะทำร้ายผมอะคิดดูถ้าผมเข้าห้องน้ำช้าพี่มันหมดความอดทนคงจะฆ่าผมทิ้งแล้วล่ะ...เป็นพระรามนี่มันลำบากจริงๆ
ผมอาบน้ำเรียกว่าใช้เวลาแบบนานโครตปกติอาบน้ำถ้าที่บ้านตัวเองก็หนึ่งชั่วโมง ถ้าที่หอลดเหลือ30นาที ที่บ้านคนอื่นแบบนี้20 นาทีเลยแล้วกันถามว่าทำไมผมรู้เวลาตอบได้เลยว่าเคยทดลองจับเวลาตอนอาบน้ำดู...ลงทุนสุดๆ
ปกติถ้าอาบบ้านคนอื่นคงไม่มีใครเอ่ยทักท้วงอะไร ทว่าผมดันมาอาบบ้านของพี่รหัสที่แสนจะกวนตีนแล้วยังด่าเก่งอีกต่างหากดำลังมีความสุขกับการอาบน้ำได้ไม่นานเสียงของพญามารก็ปรากฎ
"มึงอาบน้ำหรือนอนวะนานชิบหายถ้าค่าน้ำกูขึ้นมึงต้องจ่าย" สัสรวยก็รวยแค่ค่าน้ำขึ้นขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วงหรอก
"ก็คนมันรักสะอาดก็ต้องอาบนานเป็นธรรมดา"
"กูว่ามึงไม่ได้อาบหลายเดือนมากกว่าพอมาอาบที่บ้านกูเลยจะอาบให้คุ้ม" โครตอยากเอาฝักบัวโยนไปฟาดหัวพี่มันชิบหายกวนตีนดีจริงๆนี่มึงเห็นกูสกปรกขนาดนั้นเลยหรือ
"แล้วแต่จะคิดเถอะผมจะอาบต่อ"
"กูบอกว่าพอได้แล้วแม่กูเอาชุดมาให้แล้วเปิดประตูมารับเอาเสื้อไปอย่าออกมาเอาแค่มือมาหยิบก็พอ" เริ่มจะคิดแล้วนะว่าพี่มันเกลียดผมจริงๆใช่สิคนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด
แน่นอนว่าการเป็นน้องรหัสที่ดีคือเชื่อฟังพี่แต่สำหรับ พระราม ไม่มีทางจะทำตาม ผมเปิดประตูพร้อมกับก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำอ้อผมเช็ดตัวแล้วนะถึงออกมาไม่งั้นลื่นล้มหัวฟาดแน่นอน
"เชี่ย...มึงออกมาทำไม"
"ก็ออกมาเอาชุดไงเอามาสิ"
"พระรามกูเคยเตือนมึงแล้วว่าอย่าออกมาตอนถอดเสื้อ"
"ผมถอดแล้วทำไมอะ" หรือพี่มันอิจฉาหุ่นผมวะไม่น่าใช่
"มันน่าเกลียด" สัสขอโทษที่กูคาดหวัง
"เอาชุดมาได้แล้วน่า"
"พระรามมึงกำลังทำให้ความอดทนกูหมด"
"จะอดทนทำไมอะอยากทำอะไรก็ทำสิ" ผมท้าพี่มันเพราะคิดว่ายังไงพี่มันก็คงจะทำการตบกบาลผมสักหนึ่งทีแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้นพี่มันผลักผมลงกับเตียงแล้วก็ขึ้นคร่อม...จังหวะละครไทยชิบหายจะไม่อะไรเลยถ้าสายตาพี่มันแม่งไม่เหมือนกับพระเอกที่จ้องจะแดกนางเอก....เชี่ย...ดูดุสัสๆ
"กูเตือนมึงแล้วนะ" พี่มันขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วไอ้สัสเอ้ย...จังหวะเสียตัวชิบเลย
"กัณฐ์ลูก...น้องพระรามใส่ชุดได้ไหม..."
"!!!!" ผมรีบถีบพี่มันออกไปทันทีจังหวะนี้ไม่สนใจอะไรแล้วเคราะห์ดีผ้าขนหนูไม่หลุดไม่งั้นต้องเห็นอะไรต่อมิอะไร
"เอ่อ...แม่ไม่เห็นอะไรนะลูกแล้วลงมาหาด้วยนะพอดีแม่ซื้อขนมมาให้เผื่อหิวกันตอนดึก" ไม่...ไม่เชื่อแม่เด็ดขาดว่าไม่เห็นหมดกันชีวิตกู
"มึงถีบกูทำไม"
"ก็มันตกใจอะแล้วพี่มาทำแบบนี้ทำไมเล่า"
"ก็แค่แกล้งมึงนิดหน่อยเองทีหลังกูบอกอะไรให้ฟังไม่งั้นมันจะมากกว่านี้" แกล้งห่าอะไรสีหน้ามึงจริงจังโครตๆถ้าแม่ไม่มานะไม่อยากจะคิดว่าจะโดนอะไร
"เอาเสื้อมาผมจะไปใส่"
"รีบๆล่ะแม่รออยู่"
"ครับคุณท่าน"
"กวนตีน"
"5555" กวนตีนพี่มันแล้วโครตมีความสุขถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะว่าพี่มันทำแบบนั้นทำไมเมื่อสักครู่นี้
ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาแน่นอนว่าพี่รหัสสุดกวนตีนก็ยืนกอดอกรออยู่ที่หน้าเตียงนอนพลันเห็นหน้ามันก็พลิยนึกไปถึงตอนที่กำลัง.....พอ! หยุดคิดถึงฉากนั้นอย่าไปคิดถึงมันอีกเลย
"ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ทำไมล่ะรีบลงไปดิแม่กูรออยู่" มีไหมสักวันที่กูจะไม่โดนพี่มันด่าเนี่ย
ผมเดินลงมาจากห้องพี่กัณฐ์ก็เห็นคุณแม่กับคุณพ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวบนโต๊ะมีกล่องอะไรสักอย่างวางอยู่คาดว่าคงจะเป็นของกินเป็นแน่
"มาแล้วหรอจ๊ะน้องพระรามลูกมาเร็วแม่ซื้อเค้กมาจะเอาเค้กอะไรมาเลือกเลย"
"ตกลงใครลูกใครกันแน่" อะไรอิจฉาอ๋อไอ้พี่กัณฐ์ไม่ได้ชื่อพระรามก็ทำใจหน่อยนะ
"ก็ลูกแม่ทั้งสองแหละน่าคนนึงลูกแท้ๆอีกคนลูกสะ..."
"หยุดเลยครับแม่ให้ไอ้รามมันเลือกเค้กเถอะจะได้ขึ้นไปนอนไอ้นี่มันง่วงเร็ว" ถ้าอยู่หอกูง่วงเร็วอยู่แต่อยู่ห้องกับพี่มึงกูไม่ยอมหลับเร็วเด็ดขาดมันจะแกล้งอะไรยังไม่รู้เลย
"ว่าไงจ๊ะน้องพระรามเอาเค้กอะไรดี"
"เอาสตรอเบอรี่ก็ได้ครับแม่" ผมเลือกเค้กสตอเบอรี่เพราะว่าเป็นเค้กที่ผมพอจะกินได้อีกอันนึงเป็นกาแฟแล้วก็ช็อคโกแลตถ้าให้เลือกผมเลือกสตอเบอรี่ดีกว่า
"โอเคค่ะงั้นหนูเอาไปไว้ในตู้เย็นก่อนก็ได้นะถ้ายังไม่หิวหรือถ้าหิวก็กินได้เลย"
"เอาไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้ครับวันนี้ผมอิ่มถ้างั้นขอตัวเอาเค้กไปเก็บก่อนนะครับ"
"จ้า"
ผมเดินถือกล่องเค้กไปแช่ไว้ในตู้เย็นเสร็จเรียบร้อยแน่นอนว่าไอ้รุ่นพี่สุดกวนมันก็ตามมาด้วยเหตุผลก็คือมันกลัวผมทำเค้กหล่นประทานโทษกูปี1ครับไม่ใช่อนุบาล1 จะได้ทำของกินตกเป็นว่าเล่น
เมื่อเก็บเค้กเสร็จเป็นอันเรียบร้อยผมก็เดินตามพี่กัณฐ์เพื่อที่จะขึ้นไปนอนแต่มีเสียงนึงเอ่ยขึ้นทำให้เราทั้งคู่ชะงักไปชั่วขณะ
"จะทำอะไรก็ทำเบาๆกันด้วยนะจ๊ะพอดีพ่อกับแม่ต้องตื่นแต่เช้าน่ะ" คุณแม๊......จะไม่อะไรเลยถ้าแม่ไม่ได้เห็นอะไรแต่นี่แม่เห็นตอนที่ไม่ควรจะเห็นคือตอนที่พี่มันขึ้นคร่อมกูอยู่...แม่งไอ้พี่กัณฐ์มึงนี่มันชอบทำลายภาพลักษณ์กูจริงๆ
"ครับ" ได้แต่ขานรับอย่างจำยอมแล้วดูสายตาแม่สิอย่างกับคุณกันยาตอนดูซีรีส์วาย รอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั้นเอง....
ผมเดินขึ้นมาถึงห้องพี่กัณฐ์เป็นที่เรียบร้อยด้วยความที่มันมีเตียงเดียวแล้วผมก็ไม่อยากนอนกับพี่มันด้วยไงจึงจะขอผ้ามาปูนอนที่พื้นแต่ไอ้พี่รหัสสุดกวนตีนมันดันไม่ยอม
"มึงก็มานอนด้วยกันดิวะจะมากเรื่องทำไม"
"ก็ผมอยากนอนข้างล่างอะ"
"มานอนข้างบนกูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า" นั่นแหละที่กูไม่ไว้ใจมึงงงงง
"นอนก็ได้วะ" จำยอมครับขัดมันได้ที่ไหนพี่รหัสคนนี้
เตียงพี่มันค่อนข้างใหญ่ผมจึงเลือกมานอนพื้นที่ขอบๆเตียงเพื่อป้องกันตัวเองจากการโดนกลั่นแกล้งจากไอ้คนที่นอนข้างๆ
"พี่ปิดไฟดิผมนอนไม่หลับ"
"เออกำลังจะปิดอยู่นี่ไง"
พอพี่กัณฐ์ปิดไฟแล้วผมที่เป็นคนนอนเร็วก็ง่วงทันทีอยากจะนอนหลับดึกๆอยู่นะเพราะกลัวโดนแกล้งแต่มันไม่ไหวอะฝืนไม่ได้เลย นอนก็นอนวะ
_______________________________________
โอยแสงแดดส่องเข้ามาใครจะนอนได้วะเนี่ยจะลุกไปปิดผ้าม่านก็เหมือนมีอะไรรัดไว้ลุกไม่ได้เลยเอ๊ะหรือว่าจะผีอำวะ
พอลืมตามองเท่านั้นแหละชัดเจนเลยไอ้พี่ทศกัณฐ์มึงมากอดกูทำมายยยยย
ผมพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่รัดผมไว้อยู่แต่ก็ไร้ผลแรงคนหรือควายวะรัดแน่นชิบหาย
"พี่กัณฐ์ปล่อยผมนะเว้ยมากอดทำไม"
"อือ....." ส่งเสียงเหมือนจะรู้เรื่องที่ไหนได้
แม่งกอดแน่นกว่าเดิมอีกแล้วกูจะออกยังไงล่ะเนี่ย
"พี่กัณฐ์ปล่อยผมบอกให้ปล่อยมากอดกันทำไมปล่อยเดี๋ยวนี้" พี่มันลืมตาขึ้นมามองหน้าผมสีหน้ามันไม่ตกใจเลยสักนิด
"ปล่อยทำไมอะก็มึงมากอดกูเองกูเลยกอดกลับไม่โกง" มึงผลักกูออกก็ได้ไม่ใช่ดึงเข้าไปกอดไอ้เวร
"ทีหลังไม่ต้องกอดผมแล้วก็ปล่อยผมด้วยไม่ต้องมากอด"
"กูก็ไม่อยากกอดมึงนักหรอกนะ" จ้าปากบอกอย่างงั้นแต่มือยังไม่ปล่อยกูเลย
"ก็ปล่อยดิ"
"เออปล่อยแล้ว" พอผมหลุดจากอ้อมกอดที่ไม่มีความอบอุ่นเอาซะเลยผมก็รีบลุกขึ้นยืนทันทีให้มันจะนอนต่อได้ล่ะ
"เก็บที่นอนด้วยผ้าห่มก็พับไว้ให้มันเป็นระเบียบเรียบร้อย" โอเคจ้า...ยินดีรับใช้เห็นแก่พ่อแม่เฉยๆนะไม่งั้นไม่ทำให้หรอก
หลังจากเก็บที่นอนอะไรเรียบร้อยผมก็นั่งโง่ๆอยู่ที่เตียงรอพี่มันอาบน้ำเสร็จขืนลงไปก่อนมันก็ด่าอีก
นั่งรอได้ไม่นานมากพี่มันก็อาบน้ำเสร็จออกมาพร้อมกับสภาพนุ่งผ้าขนหนูเสื้อไม่ใส่โชว์หุ่นแบบสุดๆ...โอเคจ้าคนหุ่นดีก็ควรโชว์เนาะอย่าให้กูได้ถอดนะบอกเลยหากล้ามไม่เจอแน่
"มองอะไรไปอาบน้ำดิ"
"ผมรอกลับไปอาบหอดีกว่า" อาบที่นี่ไม่ปลอดภัยแน่จากประสบการณ์กูเมื่อวานนี้
"อีกตั้งนานกว่าจะกลับหอ"
"นานอะไรเดี๋ยวพี่ก็ไปส่งผมแล้ว"
"ใครบอกมึงว่ากูจะไปส่ง"
"อ้าวแล้วจะไปไหนอะ"
"วันนี้มีหนังใหม่เข้าโรงกูจะพามึงไปดูอยากดูเรื่องอะไร" เอาหนังมาล่อกูอีกแล้วจ้างให้กูก็ไม่ไปหรอกคนอย่างผมน่ะไม่มีทางไปแน่นอนเอาช้างสิบตัวมาฉุดก็ไม่ไปบอกเลย
-
ใครจะอยากเป็นคนไม่ดีผิดที่ใจไม่จำว่ามันไม่ควรรักใคร เจ็บที่ใครๆเขาก็มองว่าเราหลายใจ เกลียดตัวเองจริงไปที่ฝืนหัวใจไม่ได้
หลายคนอาจสงสัยว่าเพลงนี้เกี่ยวอะไรกับเรื่องของผมจะไม่เกี่ยวได้ไงก็ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถของพี่ทศกัณฐ์ที่กำลังมุ่งหน้าสู่ห้างชั้นนำเพื่อที่จะไปดูหนัง เกลียดตัวเองจริงๆที่ฝืนใจไม่ได้ตอนแรกก็จะไม่ไปหรอกถ้ามันไม่มีประโยคนี้จากปากพี่มัน
อุตส่าห์จะพาไปดูสคูบี้ดูสักหน่อย
ฮือๆเลยฝืนไม่ได้เลยสุดท้ายก็ต้องมาดู แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละครั้งหน้าไม่มาดูกับพี่มันแน่นอน
เรามาถึงห้างแล้วซึ่งตอนนี้เรากำลังขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อที่จะไปชั้นที่มีโรงหนัง เอิ่ม...สายตาแต่ละคู่ที่มองมามันเป็นสายตาแบบคุณกันยาชัดๆพวกคุณเป็นสาววายใช่ไหมบอกมา
"มึงจะกินป๊อปคอร์นด้วยไหม"
"ไม่อะเกรงใจแค่ออกค่าหนังให้ก็มากพอแล้ว"
"โอเค...งั้นซื้อ" อ้าวพี่มึงกวนตีนกูปะเนี่ย
สุดท้ายผมก็ต้องเดินถือป๊อปคอร์นตามหลังพี่มันต้อยๆ...เออมึงบอกว่าจะซื้อไอ้เราก็คิดว่าคงแบบถังเล็กๆนี่มึงล่อซะถังใหญ่สุดไอ้เวร
ตอนนี้เราเข้ามานั่งในโรงหนังเป็นที่เรียบร้อยส่วนเรื่องตั๋วที่นั่งพี่มันจองตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่มึงเตรียมการมาตั้งแต่เนิ่นเลยเนาะ
เอ้อ..ลืมบอกไปหนังสคูบี้ดูที่เรามาดูวันนี้เป็นเวอร์ชั่นคนแสดงพวกอสูรกายอะไรพวกนี้ก็จะดูน่ากลัวมากๆเอาจริงๆกูกลัวผีก็ยังจะมาดู....เอาวะเพื่อสคูบี้ดูที่รักเราทำได้
โอเคหนังเริ่มแล้วผมไปดูหนังอย่างตั้งใจก่อนนะ
10 นาทีผ่านไป
อื้อหือ...ฉากแรกก็พากูตายได้นะไอ้เชี่ย
โครตน่ากลัวจะกรี๊ดก็อายเค้าเลยได้แต่เอาหน้าไปซบอกพี่กัณฐ์เอาเป็นว่ากูอายสุดๆในตอนนี้แต่ทำไงได้แม่งน่ากลัวจริงๆ
"กลัวอะไรขนาดนั้น"
"มันน่ากลัวจริงๆนี่ดูดิน่ากลัวชิบหาย"
"เออไม่ต้องเอาหน้าออกไปหรอกซบอีกก็ได้ถ้ากลัวกูไม่ว่าอะไรมึงหรอก"
"อื้อ..."
หนังฉายหนึ่งชั่วโมงครึ่งกูซบพี่มันไปแล้วชั่วโมงนึงบอกเลยน่าอายสุดๆ
ตอนนี้เรากำลังนั่งกินข้าวเที่ยงกันพร้อมกับใบหน้าของไอ้พี่กัณฐ์ที่ยิ้มแย้มแจ่มใสชอบใจจังนะเวลาเห็นกูอับอายเนี่ย
"ยิ้มอะไรของพี่วะ"
"ตลกเด็กน้อยขี้กลัวว่ะ"
"ก็มันน่ากลัวนี่ยิ่งฉากไอ้ผีทะเลโผล่มานะ
โครตน่ากลัว"
"เด็กน้อยว่ะเรียนถึงวิศวะเสือกกลัวผี" เอ้าก็กูกลัวนี่ใครมันจะห้ามกลัวได้
"กินไปเลยพี่น่ะไม่ต้องมาหัวเราะเยาะ"
ผมนั่งกินอาหารจนอิ่ม ย้ำว่าผมคนเดียวนี่พี่มึงสั่งอาหารมาทำห่าอะไรเยอะแยะแล้วมันไม่กินด้วยนะบอกว่าเห็นผมกินแล้วไม่อยากอาหาร...อยากเดินเข้าไปตะโกนใส่หน้ามันจริงๆว่า...ไอ้จวย
พอเรากินข้าวกันเสร็จแล้วไอ้พี่กัณฐ์ที่มันควรจะพาผมกลับไปหอได้แล้วแต่ว่ามันกลับพาไปที่อื่นเอาจริงๆตอนนี้พี่มันเริ่มจะไม่ใช่พี่รหัสผมแล้วแทบจะเป็นผัวอยู่แล้วเนี่ย
ถามว่าหวั่นไหวไหมมันก็ต้องมีบ้างพี่มันเล่นหน้าตาหล่อทุกอณูขุมขนซะขนาดนี้หรือว่าผมจะชอบพี่มันวะ..แต่คงไม่ใช่หรอกคงเป็นความรู้สึกที่โดนผู้ชายจีบบ่อยๆจนมันกลืนกินความรู้สึกชอบผู้หญิงของผมไปหรือถ้าชอบพี่มันจริงๆพี่มันก็คงไม่ชอบผมกลับหรอก...ยังมองหาข้อดีของตัวเองไม่เจอเลยเนี่ย
ขณะนี้เราสองคนกำลังมุ่งหน้าไปฟาร์มแห่งหนึ่งที่เขาเปิดให้เข้าไปท่องเที่ยวได้รวมถึงถ่ายรูปได้ด้วยเอาจริงๆก็คือฟาร์มของลุงของพี่กัณฐ์นั่นแหละซึ่งอยู่ห่างจากสถานที่ดูหนังไม่ไกลมากและไม่ใกล้เช่นกัน เอาเถอะวันนี้ไม่ต้องนอนมันแล้วพรุ่งนี้จะพยายามตื่นให้ทันไปเรียนก็แล้วกัน
"ลุงพี่เปิดฟาร์มนานยังอะ"
"หลายปีแล้วคนมาที่นี่เยอะมากเลยอยากลองพามึงมาดู" วันอื่นก็ได้นะครับคุณทศกัณฐ์
"แล้วในฟาร์มมีอะไรบ้างอะ"
"ไปถึงเดี๋ยวมึงก็รู้" โอเค...บอกกูซะก็จบจะได้ไม่ต้องลุ้น
ในที่สุดเราก็มาถึงฟาร์มที่มีชื่อว่า ทศกัณฐ์ โอ้โหฟาร์มลุงทำไมเอาชื่อพี่มันมาตั้งวะเนี่ย
เขี่ยคนโครตเยอะมาทำอะไรกันเนี่ยเยอะแยะไปหมดหาที่จอดแทบจะไม่มีแต่ลืมไปว่าบารมีทศกัณฐ์ค่อนข้างแรงตอนนี้พี่มันนำรถมาจอดไว้ด้านในที่เป็นที่จอดเฉพาะบุคคล...จ้าพ่อแขกvip
ลงจากประตูรถได้ไม่นานชายวันกลางคนเรียกได้ว่าห้าสิบกว่าคงไม่ผิดนักดูเหมือนจะรู้จักพี่ทศกัณฐ์ด้วยก็เข้ามาทักทายถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นลุงพี่ทศกัณฐ์
"อ้าวกัณฐ์จะมาทำไมไม่บอกลุงก่อนจะได้เตรียมอาหารไว้ให้"
"ไม่เป็นไรครับลุงเตียนพอดีจะมาถ่ายรูปและชมสัตว์เลี้ยงแค่นั้นเองครับ"
"อ้อ...โอเคแล้วนั่นพาใครมาด้วยล่ะหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเชียว" ตามสบายครับลุงทุกวันนี้ผมชินแล้วล่ะหาคนชมหล่อแทบไม่มี
"น้องรหัสผมครับ"
"สวัสดีครับคุณลุง" พี่มันแนะนำปุ๊บก็ทักทายปั๊บเลยครับผมแสดงถึงมารยาทที่แม่สอนมาอย่างดี
"หวัดดีหนูเชิญชมให้สนุกนะอนาคตคงได้มาบ่อยแน่ๆหึหึหึ" ครั้งเดียวก็พอแล้วแหละคุณลุงผมไม่มาอีกหรอกแล้วนี่ไอ้พี่กัณฐ์จะพากูไปไหนปล่อยโว้ย...
"พอเลยลุงผมจะพาน้องไปถ่ายรูปแล้วลุงไปดูงานต่อเถอะ"
"ฮั่นแน่...คนนี้สินะ555...โอเคลุงไปแล้วไม่อยากขัดนักหรอก" ไม่รู้คุยอะไรกันผมออกมายืนปลีกตัวออกห่างเพราะไอ้พี่กัณฐ์มันลากออกมาตั้งแต่สวัสดีเสร็จมันมีความลับอะไรรึเปล่าวะ
"ไปตรงนู้นมีที่ให้ถ่ายรูปอยู่" โอเครับบทคนใช้แล้วหนึ่งถึงพี่มันไม่ได้ใช้ผมแต่ก็เหมือนคนใช้แหละเดินตามหลังขนาดนี้ พอสอบถามเรื่องลุงก็ได้ความว่าแกชื่อลัสเตียนทำให้แม่พี่กัณฐ์ที่เป็นน้องสาวตั้งชื่อลูกว่าทศกัณฐ์เพราะลุงแกขอให้ตั้งให้...คนเผชิญชะตากรรมชื่อตามรามเกียรติ์แบบผมนี่เยอะเหมือนกันนะเนี่ย
โหดอกไม้สวยงามทั้งนั้นเลยเลือกหามุมถ่ายไม่เจอเลยอะถ่ายตรงไหนดีนะเนี่ย
"จะถ่ายตรงไหนก็ถ่ายเดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ"
"เอาตรงนี้ดีกว่าดอกไม้สวยดี"
"เออเดี๋ยวกูถ่ายให้"
ยิ้ม...กูยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วโว้ยพี่มึงถ่ายเสร็จยังเนี่ย
"ถ่ายเสร็จยังเนี่ย"
"เออเสร็จแล้ว"
"มีอะไรให้ดูอีกไหม"
"ก็มีพวกสัตว์ที่เลี้ยงไว้...มีแพะให้ป้อนอาหาร..อัลปาก้าก็มี" โหต้องรวยแค่ไหนเนี่ยพื้นที่ฟาร์มก็กว้างแถมยังมีสัตว์เยอะอีกนี่ยังไม่รวมโคนมที่ผมมองเห็นอยู่ด้านข้างนะเนี่ย
"งั้นไปให้อาหารน้องแพะก็ได้ครับ"
"เออ"
ทุกคนอยากจะบอกว่าแพะโครตน่ารักอะมีหลายตัวดูสิน้อนดูดนมใหญ่เลยตอนนี้ผมให้ร้อนดูดเป็นสิบขวดแล้วตอนแรกพี่มันก็บอกเปลืองผมเลยออกเงินเองแต่พี่มันไม่ยอมสุดท้ายพี่มันก็ออกให้อยู่ดีแล้วจะบ่นทำไมเนี่ย
ผมคิดว่าขวดนี้จะเป็นขวดสุดท้ายแล้วแหละเพราะมันหมดแล้วเขากำลังเติมใหม่อยู่เลยได้แต่ถ่ายเซลฟี่คู่แพะมาสักสองรูปก่อนที่จะไปถ่ายกับอัลปาก้าต่อ
เราเดินทั่วฟาร์มกันสักระยะหนึ่งเรียกได้ว่านานพอสมควรเพราะเรามาถึงนี่บ่ายสองครึ่งนี่ก็ 4 โมงครึ่งแล้วเลยต้องจำใจจากฟาร์มอันสวยงามตอนแรกก็ไม่อยากมาพออยู่ไปสักพักไม่อยากกลับเฉยแปลกจริงๆผมนี่
"พรุ่งนี้มึงเรียนเข้าใช่ไหม"
"ครับ"
"บ่ายล่ะ"
"เรียนเหมือนกันครับวันจันทร์ผมเรียนเยอะ"
"อืมถ้างั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นเดี๋ยวไปส่งบ้าน"
"ไม่ต้องก็ได้พี่ไปส่งผมมาเยอะแล้วนะ"
"ก็กูอยากไปส่ง"
"ตามใจพี่เหอะถ้าอยากเปลืองน้ำมันรถก็เชิญ"
"ค่อยให้มึงจ่าย" สัส...มีวันไหนไหมที่มึงไม่กวนตีนเนี่ย
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ระหว่างทางมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนถึงหอแล้วพอร่ำลาพี่มันเสร็จเรียบร้อยผมก็รีบขึ้นมาอาบน้ำอย่างรวดเร็วร้อนจะตายอยู่แล้วส่วนอาหารเย็นไม่กินครับวันนี้ตอนเที่ยงกินซะเยอะไม่มีความหิวเอาซะเลยในตอนนี้
ห้าจตุรเทพ
คิน:นี่มึงกับลูกพี่กูมีsomething กันรึเปล่าเนี่ย
มอส:ลูกพี่กูโครตอบอุ่น
โดม:ไอดอลเลยครับพี่ผม
บาส:เชี่ยลูกพี่กูโครตเอา
เดี๋ยวนะนี่พวกมันคุยบ้าอะไรกันอยู่เนี่ยแล้วไอ้คินมึงไปเห็นอะไรมาวะ
พระราม:อะไรของพวกมึง
คิน:เข้าไอจีโดยด่วนเลยเพื่อน
ไอจีหรอมีอะไรวะก็แค่พี่กัณฐ์โพสต์รูปไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้น
Tossakan:
น่ารัก
ไอ้เชี่ยนี่มันรูปกูตอนเล่นกับอัลปาก้านี่หว่าพี่มันถ่ายตอนไหนแล้วแคปชั่นนั่นอีกคืออะไรวะหรือมันจะชมผมไม่น่าใช่เพราะพี่มันกวนตีนจะตายไป
Kenna_234:จะสื่ออะไรไม่รู้แต่ที่แน่ๆไม่ใช่อัลปาก้าแน่นอน
Can234:โอเคจะทำเป็นไม่รู้
Gamekub:น่ารักจริงด้วยว่ะ
สงสัยผมต้องเม้นบ้างแล้วแหละ
Praram:ขอบคุณครับที่ชม
Tossakan@Praram:ขอโทษทีกูชมอัลปาก้า
ชัดเจนแจ่มแจ้งเห็นไหมล่ะคิดไว้แล้วเชียวว่ามันต้องชมอัลปาก้าแล้วจะเอารูปกูไปลงทำไมวะจริงๆเลยไอ้พี่จอมกวน
คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆเอาเป็นว่าไปนอนก่อนดีกว่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...บายเจอกันพรุ่งนี้น๊าาาา
ณ บ้านทศกัณฐ์
"แหมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะลูกแม่"
"ก็แค่ดูอะไรตลกๆน่ะครับ"
"คงจะน่ารักมากเลยเนาะ"
"ครับน่ารัก"
"หนูพระรามน่ะหรอจ๊ะ"
"ครับแม่...เฮ้ยไม่ใช่อัลปาก้าต่างหาก"
"ไม่ค่อยมีพิรุธเลยนะลูกกัณฐ์"
"ไม่มีเด็ดขาดผมชมอัลปาก้าไม่มีทางชมมันหรอกไอ้พระรามน่ะ"
"ให้มันจริงอย่าให้เห็นพามาไหว้พ่อกับแม่นะ"
"เคยพามาแล้วนี่"
"หมายถึงมาไหว้แบบลูกสะใภ้น่ะ"
"ไม่มีทางถ้าผมทำอย่างงั้นยอมล้างจานให้หนึ่งอาทิตย์เลย"
"โอเคจ้า...รอดูคนล้างจาน"
"ผมไปนอนดีกว่าราตรีสวัสดิ์ครับแม่"
"จ้า"
_______________________________________
"คุณตอบผมมาเดี๋ยวนี้คุณพระรามว่าคุณมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณทศกัณฐ์"
"ไม่มีอะไรแค่พี่มันพาไปดูหนังกับไปฟาร์มของลุงแค่นั้น"
"ผมไม่เชื่อคุณหรอกจากการที่พี่กัณฐ์ถ่ายรูปลงแล้วผมคิดว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน" อรุณสวัสดิ์ในยามเช้าครับทุกคนตอนนี้ผมมามหาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้วซึ่งความรู้สึกในตอนนี้ของผมเหมือนเป็นคนร้ายที่ถูกตำรวจสอบสวนอยู่และไอ้ตำรวจคนนั้นก็คือ ไอ้คิน มึงจะมากดดันกูแบบนี้ไม่ได้นะ
"โว้ยพอแล้วไอ้คินนี่กูไม่ได้ไปฆ่าใครตายนะเค้นคำตอบกูอย่างกับตำรวจสอบสวนโจร"
"โทษทีว่ะอินไปหน่อย"
"แล้วนี่ไม่มีใครมาเลยหรอนอกจากมึงกับกู"
"เดี๋ยวก็คงมาแหละ" นี่ก็ใกล้เวลาเรียนแล้วทำไมมันยังไม่มากันอีกหรือนอนเพลิน
เอาเถอะตอนนี้รีบขึ้นห้องก่อนดีกว่าพวกมันจะทันไม่ทันไม่สนใจหรอกขอแค่ผมทันก็พอ
ตอนนี้ผมก็เรียนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยซึ่งจุดมุ่งหมายแรกคือจะกลับหอแต่ว่าไอ้เพื่อนคินดันชวนไปซื้อของซะก่อนจะปฏิเสธก็กระไรอยู่ก็ของที่มันซื้อคือของที่จะนำไปเซอร์ไพรส์วันเกิดแม่มัน
ตอนนี้เลยได้แต่เดินช่วยมันเลือกของ...อันที่จริงมึงควรมีจุดมุ่งหมายว่าจะซื้ออะไรไม่ใช่ให้กูมาช่วยคิด
"แม่มึงชอบอะไรล่ะ"
"นอกจากพ่อกูก็คิดไม่ออกแล้วล่ะ" นี่กูหลวมตัวมาคบมันเป็นเพื่อนได้ไงวะเนี่ย
"มึงอยากซื้ออะไรให้ล่ะ"
"ถ้ากูรู้จะให้มึงมาช่วยเลือกทำไหมล่ะ" นั่นลำบากกูอีก
"เอางี้เสื้อผ้าไหม"
"กูว่าธรรมดาไปใครๆก็ซื้อ"
"สร้อยคอไหมล่ะ"
"กูว่าแพงไป"
"งั้นแหวน"
"ซื้อให้แม่นะเว้ยไม่ใช่เมีย" สัสมึงเลือกเองเถอะถ้าจะปฏิเสธทุกอย่างขนาดนี้
"มึงเลือกเองเถอะถ้างั้น"
"ไม่เอาเพื่อนรามได้โปรดช่วยกูเลือกหน่อย" แล้วที่ผ่านมากูไม่ช่วยมึงเลยหรือไงไอ้เวรเสนอเป็นสิบไม่เอาสักอัน
"กูก็ช่วยเลือกแล้วมึงไม่เห็นจะสนใจอันไหนเลย"
"เออ..กูคิดออกแล้วลองโทรถามพี่กัฯฐ์ดเผื่อพี่แกจะเลือกเก่ง" ขอความเห็นที่มันดีกว่านี้ได้ไหมวะเนี่ย
"ไม่อะพี่มันเลือกไม่เป็นหรอก"
"นะเพื่อนรามกูอยากทำเพื่อแม่"
เห้อ...ผลสุดท้ายผมก็จำใจโทรหาพี่กัณฐ์เพื่อให้มันช่วยเลือกให้...หวังว่าจะเป็นการเป็นงานนะ
"มีไร" คำพูดคำแรกก็กวนตีนมาเลยจะไหวไหมเนี่ยกู
"คือพี่ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมว่าวันเกิดแม่ควรซื้ออะไรให้"
"วันนี้วันเกิดคุณแม่หรือ?"
"ไม่ใช่แม่ผมแม่ไอ้คินครับ"
"กูว่าซื้อพวกสร้อยหรือแหวนก็ดีนะสลักชื่อด้วย"
"โอเคขอบคุณมากครับ"
ไม่รอให้พี่มันได้พูดผมก็วางสายทันทีมันกวนตีนกูแน่ขืนคุยต่อ
"ลูกพี่กูว่าไงบ้าง"
"ก็ยอกว่าซื้อพวกแหวนหรือสร้อยก็ได้แล้วสลักชื่อ"
"เป็นความคิดที่ดีงั้นเข้าร้านสร้อยเลยเพื่อน" สัส...ทีกูเสือกไม่เอาพอพี่มันบอกเสือกเอาโอเคเข้าใจแล้วกูมันแค่ตัวแทน...เดี๋ยวก่อนนะกูจะเศร้าทำไมก่อน
พอไอ้คินสั่งสร้อยเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับสลักชื่อคุณแม่เป็นที่เรียบร้อยใจผมก็ว่าจะกลับหอแต่เพื่อนสุดแสนดีก็รั้งไว้บอกให้กินข้าวด้วยกันก่อนจะขอตอบแทนที่มาด้วยผลสุดท้ายเลยมานั่งกินข้าวกับมันในตอนนี้
"กูถามจริงนะรามมึงโดนผู้ชายจีบมาตลอดมีหวั่นไหวไหมวะ" ไหงจู่ๆถึงถามได้วะเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เคยถาม
"มันก็มีบ้างแหละมึงโดนจีบบ่อยขนาดนั้น"
"อืม...แล้วที่บ้านมึงล่ะ"
"แม่กูนี่สนับสนุนสุดยอดจ้องแต่จะหาลูกเขย"
"ดีว่ะแม่เข้าใจมึง"
"นี่มันยุคไหนแล้วเพศไม่ใช่ตัวบ่งชี้ถึงความรักที่ยั่งยืนสักหน่อยใจต่างหากที่บ่งบอกว่าเรารักกัน"
"สุดยอดเลยว่ะความคิดมึง"
"อยู่แล้ว"
"งั้นกูเป็นผัวมึงเลยได้ไหม"
"สัส...หยุดความคิดมึงไป"
"555ล้อเล่นแค่ถ้าได้ก็เอานะ" เออเอาเข้าไปเพื่อนไม่ใช่เซฟโซนแล้ว
"รีบกินจะได้กลับหอกู...อยากนอนจะตายห่าแล้ว"
"จ้าคุณราม"
"ตอนนี้เราก็นั่งอยู่บนรถเก๋งสุดหรูของไอ้คินเป็นที่เรียบร้อยค่อยอุ่นใจขึ้นมาหน่อย
ที่พ่อมันส่งรถเก๋งมาให้ดีกว่านั่งซ้อนท้ายเสี่ยงตายบนมอเตอร์ไซค์เยอะเลย
"ที่พี่กัณฐ์ลงแบบนั้นกูว่าแกชมมึงแน่เลย"
"กูว่ามึงเข้าไปอ่านคอมเม้นท์พี่มันที่ตอบกูในไอจีก่อนเถอะ"
"คนแอบชอบน่ะปากกับใจไม่ตรงกันหรอกนะ"
"แต่พี่มันพิมพ์นะไม่ได้พูด"
"สัส ..มันก็ความหมายเดียวกันแหละที่กูจะสื่อ"
"แล้วจะให้ทำไงอะก็พี่มันพิมพ์มาแบบนี้"
"เชื่อกูเถอะเพื่อนพี่กัณฐ์ชอบมึงชอบแบบชาตินี้ชอบใครไม่ได้แล้ว" เว่อร์ไปละชอบห่าไรด่ากูทุกวันทุกเวลานาทีรวมถึงวินาทีด้วย
"ไม่มีทางรายนั้นน่ะน่าจะชอบแบบสวยๆระดับดาวมหาลัย"
"กูเคยได้ยินว่ามีดาวมาจีบพี่แกแต่ล้มเหลว" โอ้โหขนาดดาวมาจีบยังล้มเหลวนี่พี่มึงชอบแบบไหนวะเนี่ย
"คนอื่นไงเคยได้ยินพี่มันบอกอยู่ว่ามีคนที่ชอบแล้ว"
"ก็มึงไง"
"นี่มึงจะให้พี่มันเป็นผัวกูให้ได้เลยใช่ไหม"
"แน่นอน...กูรักเพื่อนถ้าพี่แกมาจีบมึงนะกูจะจับมึงใส่พานถวายเลย" นี่สิเพื่อนแท้...ถุ้ยความคิดโครตชั่ว
"ให้กูปวดหัวกับการกวนตีนของพี่มันคนเดียวก็พอมึงไม่ต้องมาช่วยเสริมความกวนตีนขึ้นอีก"
"เอางี้ไหมล่ะในเมื่อพี่แกโพสต์แบบมีรูปมึง...มึงก็เอาคืนด้วยการโพสต์คืนโดยมีรูปพี่กัณฐ์เลย"
"มันจะดีหรอวะ"
"ดีดิรับรองเลย" ผลดีน่ะมีแต่ว่าถ้าโพสต์ไปพี่มันจะมาสั่งให้กูลบหรือเปล่าเนี่ยแถมอาจจะลงโทษกูด้วยแค่คิดก็กดเข้าไอจีไม่เป็นแล้ว
แต่จะว่าไปพี่มันก็เล่นเราไว้แสบเหมือนกันเอาคืนบ้างคงไม่มีปัญหา
รีบหารูปพี่มันที่ถ่ายคู่กันมีไหมวะเนี่ย...อ่าห๊าาาเจอแล้วตอนเซลฟี่คู่กับน้อนแพะทีนี้ล่ะเสร็จกูแน่
"เออมึงแล้วแคปชั่นว่าอะไรดีวะ"
"เอ้าพี่แกแคปชั่นอะไรมึงก็ตามนั้นเลย"
"แบ้วแท็กไหมอะ"
"ไม่ต้องพี่แกยังไม่แท็กมึงเลย"
"โอเคเดี๋ยวถึงหอกูจะโพสต์มึงไปเม้นด้วยนะ"
"ได้เลยเพื่อนรับรองเพื่อคนที่ใส่ใจอย่างกูไม่พลาดแน่" แถวบ้านกูเรียกเสือกนะไม่ใช่ใส่ใจโดยเฉพาะกับมึงแล้วยิ่งเหมาะสมมาก
"เออ...ขอบใจอย่างสุดซึ้ง"
"แน่นอน..เออว่าแต่รุ่นพี่กูฝากมาขอไอดีไลน์มึงอะ"
"ผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ผู้ชาย"
"ไม่ต้องให้พอแล้วแค่นี้กูก็รับแอดเป็นสิบแล้วอย่าเอามาเพิ่มอีกเลย"
"รุ่นพี่กูคงหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดแน่"
"ถ้ามึงให้กูนี่แหละจะหลั่งน้ำตาแทน"
"แล้วเอาไงจะโพสต์ตอนนี้เลยไหม"
"เดี๋ยวโพสต์ที่หอทีเดียวเลย"
"โอเคกูนี่รอคอมเม้นท์เลย"
หลังจากที่ผมลงจากรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วกล่าวอำลากันเสร็จสิ้นได้ความว่า อย่าลืมโพสต์แล้วก็วันเกิดแม่อย่าลืมมาด้วยในวันพรุ่งนี้กูคงลืมได้อยู่หรอกไม่งั้นมึงก็งอนกูสิ
ร่ำลาเสร็จผมก็ขึ้นหอเพื่อไปนอนสิครับเออเกือบลืมโพสต์แกล้งพี่มันว่าแล้วก็เข้าไอจีดีกว่า
หารูปก่อน...เอารูปนี้ก็แล้วกันเสร็จกูแน่พี่กัณฐ์ใส่แคปชั่นสักหน่อยเรียบร้อยทีนี้ก็กดโพสต์ไปเลย
Praram:
น่ารัก
เรียบร้อยรอดูคอมเม้นท์สุดบันเทิงได้เลย555
Kenna_234:เด็กมันเอาเรื่องว่ะเห้ย
Can234:เชรดแคปชั่นเดียวกันด้วยว่ะไม่แฟนยังไงไหว
Gamekub:กูอิจฉามึงจริงๆไอ้กัณฐ์
ทำไมคอมเม้นท์แต่ละอันมีแต่อิจฉาพี่มันวะนี่กูเลือกรูปนี้เพราหน้าพี่มันตลกดีไหงมาหาว่ากูโพสต์คู่กันได้เนี่ยส่วนไอ้คินไอ้ตัวดีมึงมาดม้นแบบนี้ทำไม คบกันเมื่อไหร่ครับบอกหน่อย มึงมันเลวไอ้เพื่อนชั่วสาบานเลยถ้าเจอหน้าจะตบให้
เออว่าแต่ไอ้พี่กัณฐ์มันนอนแล้วหรอวะไม่เห็นโต้ตอบอะไรเลยนี่ก็พึ่งสามทุ่มหน่อยๆพี่มันไม่ร่าจะนอนเร็วขนาดนั้นนี่นาบางวันสี่ทุ่มยังโทรมากวนอยู่เลย
Kunya:แหมลูกแม่...ไม่ได้โทรหานานเป็นถึงขนาดนี้เชียวรึ
ว่าแล้วต้องมาแซวอันที่จริงคุณกันยาก็ชอบแซวแบบนี้แหละเห็นลูกถ่ายรูปคู่ผู้ชายไม่ได้เลยจ้องแต่จะแซวส่วนพ่อผมน่ะหรอส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้ามาแซวหรอกก็แกไม่เล่นไอจีนี่นาจะแซวได้ไง
เออเกือบลืมไปแกนะเดี๋ยวก็จะมีเข้าค่ายสานสัมพันธ์วิศวะกับมหาลัยข้างๆเมื่อก่อนไม่มีหรอกแต่เปลี่ยนผู้บริหารก็เลยมีเขาให้รุ่นพี่ปี2มาเป็นสตาฟฟ์ด้วยไม่รู้ไอ้พี่กัณฐ์จะมาด้วยไหมแต่ไม่น่าหรอกพี่มันคงไม่ยุ่งกิจกรรมแบบนี้
เสียงแจ้งเตือนไอจีดังขึ้นอีกครั้ง...ใครหว่ามาเม้นท์โพสต์ผม...พอกดเข้าไปดูเท่านั้นแหละชัดเจนเลย
Tossakan:อืม...น่ารักเหมือนกัน
ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยย......
-
:o8: :-[
-
อ่านแล้วยิ้ม มีความสุขตลอดเลย ขอบคุณมากนะคะ ที่ทำให้วันเศร้าๆ ได้มีรอยยิ้ม มาอัพอีกไวๆนะคะ รอค่ะ
-
04 งานวันเกิดหรืองานมงคลสมรส
สวัสดี...สวีดัสทุกคนในยามเช้าตรู่เวลา6.30น.ขณะนี้ผมกำลังยืนโง่ๆอยู่หน้าคณะวิศวะเพื่อรอเรียนตอนแปดโมงเช้า...เอาจริงๆวันนี้ผมก็ตื่นมาตั้งแต่ 5:00 น แล้วนะอาบน้ำแต่งตัวทานข้าวอะไรเสร็จเรียบร้อยก็รีบมามหาวิทยาลัยทันที
ตอนเดินเข้ามาก็เห็นพี่ยามยืนอยู่แกมองแบบงงๆในหัวคงคิดว่าไอ้บ้านี่มาทำห่าอะไรแต่เช้า
อันที่จริงคนเราทุกคนย่อมมีเหตุผลในสิ่งที่ได้กระทำลงไปซึ่งแน่นอนว่าผมก็มีเหตุผลเช่นกันไม่ต้องคาดหวังกันให้มากเพราะเมื่อไหร่ที่ผมจะบอกเหตุผลล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องไร้สาระทั้งสิ้น
เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวานหลังจากที่ผมโพสต์แกล้งไอ้พี่กัณฐ์ในไอจีแต่เหตุการณ์กลับตาลปัตรเพราะคนส่วนใหญ่ล้วนสายเลือดวายแรงกล้าซะเหลือเกิน...แน่นอนคงเหมือนกับคุณที่กำลังอ่านอยู่...ผมรู้นะว่าคุณอยากให้ผมคบกับไอ้พี่รหัสสุดกวนตีนนั่น...แต่ฝันไปเถอะไม่มีทาง...ย้อนกลับมาเรื่องของเราต่อดีกว่าออกทะเลไปมากแล้ว
คอมเมนท์ส่วนใหญ่จิ้นผมกับพี่มันล้วนๆแน่นอนว่ามัมมี๊ของผมย่อมไม่พลาดทักมาแซวใหญ่เลย...อ้อถ้านึกไม่ออกว่าใครเธอก็คือ แบม เจ้าของเพจที่ลงรูปผมไปแล้วลบอย่างปริศนาทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าลบทำไม
เสียงไลน์กลุ่มแจ้งเตือนขึ้นผมก็รีบกดเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว
ชัดเจนเลย....ไอ้เชี่ย.....
อาจารย์ทักมาบอกว่าวันนี้ไม่มีเรียนนะอาจารย์ในคณะติดประชุมงานกันหมดไม่มีใครว่างสอน...แล้วในขณะนี้ที่กูรีบตื่นนอนมาแต่เช้าคืออะไร น่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้
อ้อ...ผมยังไม่ลืมบอกเหตุผลหรอกนะทำไมถึงมาเช้าน่ะ..ง่ายๆได้ใจความเลยคือ...ไม่อยากมากับไอ้พี่กัณฐ์ครับ..จบนะประเด็นนี้ใครหาว่าผมเขินคิดใหม่ซะผมแค่รู้สึกประหม่าเท่านั้นเอง
"อ้าวพระรามเพื่อนรัก" ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกนมาจากทางด้านหลังเอาจริงๆไม่เล็กน้อยเท่าไหร่แค่พูดให้มันดูดีเท่านั้นเอง...เจ้าของเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือไอ้คินเจ้ากรรมนายเวรผมนั่นแหละ...เจอมันทีไรนะมีเรื่องต้องช่วยทุกที
"มึงมาทำอะไรแต่เช้าไอ้คิน"
"แล้วมึงอะมาทำไรแต่เช้า" อ้าว...กูถามมึงอยู่จะย้อนถามกูเพื่อ
"กูก็มาแต่เช้าอยู่แล้วไหมล่ะ"
"ใช่ไงเพราะกูรู้ว่ามึงมาแต่เช้ากูก็เลยมาแต่เช้าเพื่อที่จะเจอมึงในตอนเช้าหากกูมาช้าไม่ทันเวลาในตอนเช้าก็คงจะพลาดเจอมึงในตอนเช้ากูเลยตัดสินใจมาตอนเช้าเพื่อจะได้ไม่พลาดไม่เจอมึงในตอนเช้าแล้วได้เจอในตอนเช้า"
"พอเถอะไอ้สัส...กูงง"
"กูก็งงเหมือนกัน"
"กูขอให้มึงสรุปหน่อยว่ามีธุระอะไร..ต้องการอะไรถ้าไม่มีกูจะกลับไปนอนแล้ว"
"เฮ้ย...เดี๋ยวก่อนดิเพื่อนที่จริงกูแค่มีเรื่องอยากให้มึงช่วยนิดหน่อย" เรื่องใหญ่แน่นอนถ้ามึงพูดแบบนี้กูเห็นนิดหน่อยทีไร..ยิ่งใหญ่ทุกที
"เรื่องอะไรอีกอะ"
"คือวันนี้อาจารย์ไม่สอนใช่ไหมล่ะแล้วพรุ่งนี้เราก็ไม่มีเรียนถัดไปอีกวันก็หยุดแล้วก็เสาร์อาทิตย์กูเลยคิดว่าอยากจะชวนมึงไปบ้านกูหน่อยเพราะพรุ่งนี้ตอนเย็นๆแม่กูจะกลับมาบ้านพอดีแล้วเป็นวันเกิดท่านกูเลยอยากให้มึงไปช่วยกูจัดงานวันเกิดหน่อยได้ไหมเพื่อน" กูว่าแล้วต้องเรื่องใหญ่
"เออๆกูไปช่วยก็ได้แล้วคนอื่นล่ะ"
"นัดไว้เรียบร้อยขอบคุณมึงมากเพื่อนรัก"
"โอเค...จะไปตอนไหนล่ะ"
"สักเก้าโมงเช้าก็ได้เตรียมชุดไปด้วยนะมึงเดี๋ยวชวนไปเที่ยวที่นู่นแบบยาวๆเลย"
"เออ...ให้มันจริงเถอะ"
เราคุยกันเรียบร้อยก็เดินทางหมายจะไปหน้ามหาวิทยาลัยอย่างมีความสุขแต่แล้วก็พบเจอหนุ่มหล่อยืนกอดอกมองหน้าอยู่ตรงบริเวณก่อนจะถึงหน้ามหาลัยไปต้องเดาว่าใคร...มันก็คือราชาแห่งกรุงลงกานั่นแหละ
"มามหาลัยแล้วทำไมไม่บอกกู"
"เป็นพ่อผมหรอถึงต้องบอก"
"กวนตีน"
"อยู่แล้ว"
"แล้วนี่จะไปไหนกันรึเปล่าวันนี้" หึไม่มีทางบอกหรอก
"พอดีผมชวนไอ้รามไปช่วยจัดงานวันเกิดแม่ผมที่ปากช่องน่ะครับไปค้างคืนด้วยพี่สนใจไปด้วยกันไหมครับเก้าโมงวันนี้" ไอ้คินกูจะฆ่ามึง
"โอเค...กูไปด้วย...พอดีจะไปคุมเด็กสักหน่อย"
"จริงหรอครับดีใจจังเลยงั้นเก้าโมงเจอกันหน้ามหาลัยนะครับพี่รับไอ้รามมาเลย" มึงเป็นเพื่อนที่ดีมากไอ้คินอยากตบกบาลสักที
มันทิ้งระเบิดไว้ให้ผมแล้วก็วิ่งจากไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มผิดกับกูมากที่หน้าเศร้าหมองพี่มันแม่งก็ยิ้มอยู่ได้มึงมีความสุขอะไรนักหนาหรือเมากัญชาก็ไม่น่าใช่
"ไปเดี๋ยวไปส่งหอ"
"พี่กลับไปเตรียมชุดเถอะแล้วไม่มีเรียนหรือไงถึงไปได้"
"มึงโง่หรออาจารย์บอกอยู่ว่าประชุมกันหมด" เออว่ะกูลืมโดนด่าฟรีเลยกู
"ไปเร็วอย่าช้าเดี๋ยวเพื่อนจะรอนานนะถ้ามึงเตรียมตัวช้า"
"เออๆรู้แล้ว"
สุดท้ายก็เข้าสู่เรื่องราวเดิมๆที่เคยเป็นคือเดินตามหลังพี่มันเพื่อไปขึ้นรถที่ขึ้นบ่อยจนชินพอขึ้นเสร็จพี่มันก็ขับด้วยความเร็วปานประหนึ่งรีบไปตาย...ที่สำคัญคือมึงพากูไปไหน
"เฮ้ย..พี่นี่ไม่ใช่ทางไปหอผมนี่จะพาไปไหน"
"บ้านกู" อ้าวแล้วไหนมึงบอกไม่อยากให้คนอื่นรอนานแล้วจะไปบ้านมึงก่อนทำเพื่อกว่าจะถึงบ้านมึงแล้วย้อนมาหอกูนี่เป็นชั่วโมง
"ไปบ้านพี่ทำไมอะกว่าจะมาส่งผมที่หอมันก็ใกล้เวลาที่จะไปแล้ว"
"อย่าโง่ดิราม" กูผิดอะไรอีกเนี่ย
"...."
"ก็ไปจัดชุดที่บ้านกูเลยมีชุดสำหรับมึงเยอะจะตายไปแม่กูซื้อมาเต็มเลยข้าวของเครื่องใช้ก็มีครบหมดแทบไม่ต้องไปเอาที่หอมึง" บางทีผมก็แอบคิดนะว่าพี่มันเตรียมของไว้ให้ผมมาอยู่บ้านพี่มันแต่ก็คงได้แต่คิดมันน่ะขี้แกล้งจะตายไป
"ถ้างั้นก็แล้วไป"
"เออ..."
บทสนทนาจบลงเนื่องจากว่าเป็นอันเข้าใจดีแล้วผมเลยนั่งมองกระจกด้านนอกแทนไม่ค่อยอยากคุยกับพี่มันเท่าไหร่ด่าเก่งชิบหายชาติที่แล้วคงเกิดเป็นนักด่าอันดับหนึ่งของโลก
และแล้วเราก็มาถึงบ้านอันใหญ่โตมโหฬารของคุณทศกัณฐ์เขาพอเดินเข้าไปในบ้านได้ไม่นานก็ถูกโจมตีอย่างตั้งตัวไม่ถูก
"น้องรามลูก...." นั่นแหละครับคุณแม่วิ่งมา
กอดผมอย่างรวดเร็วบางครั้งผมเริ่มคิดแล้วนะว่าไอ้พี่กัณฐ์ไม่ใช่ลูกแม่
"พี่กัณฐ์พาน้องมาทำไมลูก"
"พอดีผมจะมาจัดของไปช่วยรุ่นน้องจัดงานวันเกิดให้แม่มันน่ะครับแล้วจะมีการค้างคืนหลายวันด้วยถือโอกาสเที่ยวด้วยแล้วนึกได้ว่าแม่ซื้อชุดมาให้รามอยู่ผมเลยพามาจัดชุดที่นี่จะได้ไม่เสียเวลามาก"
"ดีเลยไปรามลูก...เดี๋ยวแม่ช่วยจัด" ไม่พูดเปล่าคุณแม่จูงมือผมเรียบร้อย
เราเดินขึ้นมาถึงห้องแม่ก็ไล่พี่กัณฐ์ให้ไปจัดอีกห้องคือผมผู้ชายครับแม่ไม่ใช่ผู้หญิงจะได้มีของที่ให้พี่มันดูไม่ได้
"เอาชุดนี้แม่ว่าน่ารักนะ"
"ครับ"
"ชุดนี้ด้วย"
"ครับ"
"นี่ด้วย"
นั่นแหละครับสรุปผมไม่ต้องจัดอะไรแม่จัดให้ล้วนๆแต่เป็นชุดที่ท่านซื้อมาไม่แปลกหรอกที่ท่านจะเลือกให้พอจัดของเรียบร้อยเราก็กอดอำลากันอีกครั้ง....คุณแม่บอกอย่าลืมถ่ายรูปคู่กันมาให้แม่ดูด้วยนะ....ไม่มีทางหรอกผมไม่ถ่ายแน่คุณแม่อย่าหวังเลยประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
ตอนนี้ผมก็นั่งรถมาจนถึงจุดนัดพบก็เห็นพวกไอ้คินที่รออยู่หลังจากนั้นเราก็ขับรถตามพวกมันไประยะทางก็คงไม่ไกลมากจากกรุงเทพไปนครราชสีมาแปปเดียวแน่นอนแค่หลับสองสามตื่นแค่นั้นเอง
เรามีการแวะทานข้าวกันบ้างตามปกติมีเข้าห้องน้ำจอดรถพักกันเมื่อเมื่อยสุดท้ายก็มาถึงที่หมายบ้านไอ้คินก็ใช่ว่าจะยากจนอะไรนักบ้านมันรวยพอๆกับผมนั่นแหละมาสร้างบ้านอยู่ปากช่องทำเลดี...จุดชมวิวเยี่ยมพูดง่ายๆโครตสวย
เรามาถึงก็ประมาณเที่ยงไปเกือบบ่ายตอนนี้ก็นั่งรอไอ้คืนกับไอ้โดมไปซื้ออุปกรณ์ตกแต่งผมได้แต่เดินชมบรรยากาศสวยๆที่หาดูยากในสังคมเมือง...สดชื่นจริงๆ
"ชอบแบบนี้หรอ"
"ครับ..บรรยากาศสวยดีผมชอบมาก"
"ที่บ้านกูก็ว่าจะจัดบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน"
"หรอครับทำไมล่ะ"
"พอดีคนที่กูชอบเขาชอบแบบนี้"
"อ๋อครับ" คนที่ชอบอีกแล้วหรอทำไมคนนั้นมันชอบเหมือนกูจังวะอยากเห็นหน้าชิบหาย
"แล้วนี่มึงจะถ่ายรูปไหมเดี๋ยวกูถ่ายให้"
"ถ่ายครับ" ไม่พลาดบอกเลยต้องถ่ายไปอวดคุณกันยาสักหน่อย
เราถ่ายกันได้เป็นสิบๆรูปไอ้คินก็มาพอดีก็ได้เริ่มทำการตกแต่งสถานที่ตอนนี้ไอ้พี่กัณฐ์กับพวกไอ้โดมไอ้บาสและไอ้มอสไปช่วยตกแต่งอีกด้านหนึ่งจึงเหลือผมกับไอ้คินสองคนที่ตกแต่งอยู่บริเวณหน้าบ้าน
"มึงถนัดตกแต่งด้วยผ้าไหมวะที่เขามัดๆกันในงานมงคลอะ"
"ถนัดดิกูนี่ทำประจำแต่ก่อน"
"งั้นมึงทำเลยเดี๋ยวกูจับบันไดให้"
"เออจับดีๆด้วย"
ผมขึ้นมาบนบันไดตกแต่งผ้าอย่างตั้งใจงานนี้ต้องออกมาสวยที่สุดทำไปทำมาไอ้คินก็ดันจะเข้าห้องน้ำ...
"มึงกูไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะมึงลงมาก่อนก็ได้"
"ไปเถอะกูทำต่อได้"
"แต่ไม่มีคนจับบันไดนะมึงเดี๋ยวจะตกเอา"
"ไม่ตกหรอกน่ามึงไปเลย"
"เออระวังด้วย"
"เออ"
ผมทำอย่างสุดฝีมือทำไมรู้สึกว่าบันไดมันขยับได้เองวะช่างเถอะรีบทำต่อดีกว่า....ในที่สุดก็เสร็จแล้วเป็นเวลาเดียวกันกับบันไดเจ้ากรรมที่ดันเอนอ่อนตัวลงหาพื้นซะงั้นแน่นอนว่าผมก็ตกตามมัน
โครม....
โอ้ย....เจ็บเชี่ยๆดีนะมีหญ้าอยู่บ้างพอจะลดความเจ็บได้หน่อยนึง
"เฮ้ยไอ้ราม" เสียงไอ้คินตะโกนอย่างตกใจมันวิ่งหน้าตาหลับ...เอ้ย...หน้าตาตื่นมาเชียว..เจ็บอยู่กูก็ยังจะเล่นเนาะ
"เป็นไรมากไหมมึง"
"เจ็บนิดหน่อยว่ะดีนะมีหญ้า"
"กูก็บอกอยู่ว่ารอกูมาจับก่อนค่อยทำ"
"ก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไงแถมงานยังเสร็จด้วย"
"จ้าไอ้คนเก่งยืนไหวไหมเนี่ยมึง"
"ราม!" เสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกลพร้อมกับพี่ทศกัณฐ์ที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วมึงเป็นนักวิ่งหรือวิ่งเร็วเกินไปแล้วถ้าพี่มันเป็นนักวิ่งคงได้เหรียญทองอะบอกเลย...แต่เดี๋ยวก่อนมันใช่เวลาเล่นไหมเนี่ยกู
"มึงเป็นอะไร!" พี่มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเป็นอย่างมากเล่นใหญ่กว่าไอ้คินก็พี่มันนี่แหละ
"ผมแค่นั่งเล่นเฉยๆไม่มีอะไรหรอก" จ้างให้ก็ไม่บอกมึงหรอก
"จริงหรอไอ้คิน" หึไอ้คินมันก็คงเข้าใจว่าผมไม่อยากบอกถามมันไปก็เปล่าประโยชน์มันไม่บอกแน่นอน
"ไม่ครับไอ้รามโกหก...คือมันขึ้นไปจัดตกแต่งบนบันไดแล้วผมจับให้ทีนี้ผมก็จะเข้าห้องน้ำเลยบอกให้มันลงมาแต่มันไม่ลงก็เลยตกบันไดสภาพก็เป็นอย่างที่พี่เห็น" ในหัวกูตอนนี้พูดได้คำเดียวว่า...ไอ้เชี่ยยยยคินกูเกลียดมึง....
"โกหกกูทำไม" ทำเสียงดุกูอีก...ชักกลัวแล้วนะ
"ก็กลัวพี่ด่านี่" ขนาดอยู่เฉยๆมึงยังด่ากูได้เลย
"กูจะด่ามึงเพราะรู้ทีหลังนี่แหละไอ้เด็กดื้อทำไมไม่ระวังตัว...ตัวก็เท่าเมี่ยงคำยังจะซ่าอีกนะมึงนี่" อย่าด่าเยอะกูสำนึกไม่ทัน
"แล้วนี่มึงเดินเองได้ไหม"
"ได้ดิระดับนี้เลย" พูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงถึงจะเตี้ยก็เถอะที่ลุกขึ้นมานี่ก็เพื่อจะเดินโชว์ให้พี่มันเห็นถึงความแข็งแกร่งแต่เอาเข้าจริงพอก้าวขาออก...เจ็บเชี่ยยยๆ...ล้มรอบสองจ้า
"แล้วบอกเดินได้มานี่เลย" เห้ย...มึงจะอุ้มกูทำไมปล่อยนะโว้ย...อุ้มธรรมดาที่ไหนล่ะแม่งอุ้ม
อย่างกับเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว
"ปล่อยผมนะเว้ยผมเดินเองได้"
"เงียบไปเลยเดินเองได้บ้านมึงสิล้มซะขนาดนี้"
"ไอ้คินมีห้องนอนว่างไหมจะพาเด็กดื้อไปนอน"
"มีอยู่พี่หลายห้องเลยเลือกเอาได้ยกเว้นห้องที่ประตูสีขาวอันนั้นห้องพ่อกับแม่"
"โอเค"
คุยเสร็จผมก็โดนไอ้ยักษ์ใจชั่วอย่างทศกัณฐ์อุ้มไป...น้องสีดาช่วยพี่ด้วยพี่โดนลักพาตัว...เอ๊ะมันผิดคอนเซ็ปต์ป่าววะ
พี่มันเปิดประตูแล้วค่อยๆวางผมแล้วเอ่ยวาจาสุดไพเราะออกมา...ถุ้ย...กูประชดแม่งบอกว่านอนซะไอ้โง่กูไม่อนุญาตให้ออกจากห้องจนกว่ามึงจะหายเจ็บถ้าเห็นหนีออกมาโดนตีนแน่....กลัวแล้วจ้าชีวิตกูมันรันทดจังวะ
เบื่อ...น่าเบื่อชิบหายนี่ผมนอนไถโทรศัพท์ไปมาจนเวลาล่วงเลยมาเนิ่นนานที่จริงก็สิบนาทีนั่นแหละแค่พูดเพราะอยากออกจากห้องเร็วๆเท่านั้นหรือว่าจะแอบออกไปดีวะพี่มันคงไม่ทำร้ายเด็กตาดำๆหรอกมั้ง
จริงสิโทรไปถามไอ้คินดีกว่าเผื่อจะได้เรื่องได้ราวมาบ้างว่าพี่มันอยู่ตรงไหนในตอนนี้
"ฮัลโหลไอ้รามโทรมามีอะไรวะ"
"พี่กัณฐ์อยู่ไหน"
"ออกไปซื้อของน่ะ" เยส...สวรรค์มาโปรดได้ออกไปสักที
"ไปนานยัง"
"พึ่งไปอีกนานกว่าจะกลับ"
"โอเคขอบใจมากเพื่อนรัก"
ผมกดวางสายทันทีไม่รอรีฟังเสียงมันหรอกครับไอ้นี่ชอบลีลาขืนรอฟังนะไม่ได้วางสักทีหรอก
โอกาสหนีมาแล้วค่อยๆเดินอย่างระมัดระวังเนื่องจากเจ็บขา...เห็นบันไดแล้วโครตท้อเลยกูจะลงไปถึงด้านล่างวันไหนเนี่ย...เอาวะเขากล่าวว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น
ในที่สุดผมก็ลงมาถึงรู้สึกดีใจจริงๆไม่คาดฝันว่าจะลงมาถึงพอออกมาก็เจอเพื่อนพ้องครบครันเลยไอ้คิน มอส โดม บาส อยู่กันพร้อมหน้านั่งเก้าอี้ชิวๆ
"ไอ้รามไหนพี่กัณฐ์ไม่ให้มึงลงมาวะ" ก็จะลงอะมีปัญหารึเปล่าคิน
"ก็กูแอบลงมาไง"
"เดี๋ยวลูกพี่กูมามึงจะโดนดีนะ" ไม่กลัวหรอกเก็บคำขู่มึงไปเถอะไอ้มอส
"เหอะจ้างให้กูก็ไม่กลัวไอ้ยักษ์นั่นหรอกพระรามซะอย่างจะมาแพ้ทศกัณฐ์ได้ไง" ทำไมเงียบๆกันวะ
"เอ่อ...คะ..คือ" อะไรของพวกมึงสี่คนอีกเนี่ยพูดตะกุกตะกักอยู่ได้
อะไรชี้นิ้วอะไรกันอีกข้างหลังหรอไม่เห็นจะมีใครเลยมีเราแค่สี่คนพอหันไปเท่านั้นแหละขอถอนคำพูดจ้า
ไอ้พี่กัณฐ์มึงมาตอนไหนเนี่ย
"ใครให้มึงลงมา" ไม่พูดเปล่ามันมาอุ้มผมด้วย..ฮือๆกูจะโดนอุ้มฆ่าช่วยด้วย
"ปล่อยนะโว้ยย"
"ไม่ปล่อย...ขึ้นไปนอนเดี๋ยวนี้" กูไม่นอน...
"ช่วยด้วยพวกมึงช่วยกูด้วย" ไอ้พวกมิตรจอมปลอมถนนมิตรภาพยังมีความเป็นเพื่อนมากกว่าพวกมึง
และแล้วก็เข้าสู่เหตุการณ์เดิมอีกครั้ง...นอนโง่ๆบนเตียงกูอยากลงไปข้างล่างโว้ย...
"พี่แม่ง..ผมก็อยากลงไปข้างล่างนั่งคุยกับเพื่อนทำไมต้องมาขัดด้วย"
"ก็กูอยากให้มึงพักผ่อนบ้างขาก็เจ็บ...แดดก็ตากเดี๋ยวก็ไม่สบายมึงจะเที่ยวได้ไหมกูถามหน่อย" สำนึกผิดไม่ทันเลยกู
"พี่เป็นห่วงผมด้วยหรอ"
"เปล่ากูไม่อยากให้แพลนเที่ยวล่ม" เกลียดมึงจริงๆไอ้พี่กัณฐ์
ณ สหายรักแห่งพระราม
"พวกมึงเราจะไม่ช่วยไอ้รามหน่อยหรอวะมันดูไม่อยากอยู่ข้างบนเลย"
"โถ่ไอ้คินเราเป็นเพื่อนมันนะเห็นเพื่อนทุกข์จะไม่ช่วยได้ไงเล่าบอกไว้ก่อนเลยว่ากูไอ้โดมและไอ้บาสมีความเห็นที่เห็นพ้องต้องกันอย่างแจ่มแจ้ง"
"ว่า"
"เลยตามเลย"
"เคจ้าทุกคน"
กลับมาสู่เจ้าลงกาพญาทศกัณฐ์
ผมนั่งมองไอ้เด็กดื้อที่บอกว่าไม่นอนเด็ดขาดนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง...ความรู้สึกนี้อีกแล้วมันถาโถมเข้ามายอมรับเลยไม่เคยมีใครทำให้ผมเป็นแบบนี้มาก่อน..มันคนแรกเลย...อยากจะดูแล..ไม่อยากให้เจ็บ...อยากพาไปทุกที่รู้ตัวอีกทีก็เผลอยิ้มเข้าแล้ว
มันจะเรียกว่าความรักได้ไหมนะหรือแค่สนอารมณ์ชั่ววูบแต่มันก็โง่เกินกว่าที่จะเข้าใจว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันเหมือนการจีบไม่มีผิดอยากเช็คสมองไอ้รามเหมือนกันว่ามีไหมกูทำขนาดนี้มึงยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่ากูชอบใคร
มันก็ยังการันตีไม่ได้ล้านเปอร์เซ็นต์หรอกว่าชอบมันน่ะหาข้อดีแทบจะไม่ได้ทั้งโง่ กวนตีน
ดูเอ๋อแดก แต่แม่งมีเสน่ห์ชิบหายหน้าตาก็ดูน่ารักอย่างกับผู้หญิงเห็นครั้งแรกใจเต้นเลยหุ่นก็แบบเห็นแล้วอยาก....พอหยุดอารมณ์ชั่ววูบทิ้งเอาเป็นว่าตอนนี้โครตห่วงมันเลยเด็กห่าอะไรเจ็บแล้วไม่เจียมตัว
เวลาล่วงเลยมาห้าโมงเย็นบุคคลผู้มีนามว่าพระรามก็ยังหลับอยู่ตอนหลับก็น่ารักดีอยู่หรอกแต่ทำไมตอนมันตื่นถึงกวนตีนจังวะ...คิดเเล้วเพลียจิตเพลียใจ...เอาเถอะครับไหนๆก็มองมันหลับมาหลายชั่วโมงแล้วผมคิดว่าควรลงไปด้านล่างไปช่วยไอ้พวกที่เรียกผมว่าลูกพี่ยึดถือผมเป็นเดอะเบสในหัวใจ...กูก็สงสัยเหมือนกันนะว่ามึงชอบกูได้ยังไงกันยังไม่ได้ทำห่าอะไรเลย
กลับสู่พระรามโอรสแห่งอโยธยา
ผมตกใจตื่นขึ้นมาตอนตีสี่...แม๊..เสียดายจัง...เห้ยไม่ใช่เพลงผู้ชายในฝัน555รู้อายุกันเลยทีเดียวสำหรับใครที่เข้าใจก็แสดงว่าคุณไม่เด็กเท่าไรแล้วนะครับ...เอาเป็นว่าผมตื่นขึ้นมาแล้ว
กวาดสายตาไปทั่วสารทิศบุคคลที่บังคับผมให้ขึ้นมานอนก็ไม่เห็นจะอยู่ในห้องนี้เลยนี่กูถูกทอดทิ้งใช่ไหมเนี่ย
มองดูนาฬิกาก็รู้ว่าเวลามันหกโมงเย็นแล้วโอ้พระเจ้านี่เรานอนนานขนาดนั้นเลยรึเนี่ยสงสัยต้องลงไปด้านล่างหน่อยแล้วข้อเท้าก็รู้สึกว่าจะดีขึ้นมาพอที่จะเดินได้แล้ว
โอ้โหบันไดนี่บ้านมึงออกแบบมาออกกำลังกายหรอบันไดเยอะชิบหายขากูจะกลับมาเจ็บอีกไหมเนี่ย...เอาเถอะมาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องสู้...
กราบสวัสดีทุกคนอีกครั้งขณะนี้ผมลงมาถึงด้านล่างเป็นที่เรียบร้อยมองผ่านประตูออกไปก็เห็นกลุ่มควันที่คาดว่าน่าจะเกิดการเผาย่างอาหารซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องเพราะภาพที่เห็นคือ...ไอ้คินยืนย่างกุ้งอยู่...ถัดไปก็พวกไอ้โดม..ไอ้มอสและไอ้บาสกำลังเล่นมือถืออย่างเมามันส่วนไอ้พี่กัณญ์ก็นั่งกอดอกโชว์หน้าหล่อๆของมัน...เห็นแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัด
ผมกะจะเดินออกมาอย่างเงียบที่สุดแต่นั่นก็เป็นแค่ความคิดเพราะยังไม่ทันจะขยับเท้าได้ถึงสองก้าว...ไอ้คินบุคคลที่เป็นมารขวางความคิดผมมันก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงอันเบา...ปล.กูประชด
"อ้าวเพื่อนรามตื่นแล้วหรอมากินกุ้งเร็วใกล้สุกแล้ว" มองกูแทบทุกคนไอ้เพื่อนไม่เท่าไหร่หรอกไอ้พี่รหัสนี่สิลุกขึ้นมาอย่างไว
"ดีขึ้นยัง"
"ดีขึ้นแล้วครับพอเดินได้"
"อืม...หิวไหม" ใจนึงอยากจะตอบมันว่าไม่หิวแต่ฝืนไม่ได้เลยต้องตอบมัน
"หิวครับ"
"ไอ้คินย่างเสร็จยัง" พอผมตอบได้ไม่นานพี่กัณฐ์ก็หันไปถามไอ้คินผู้ที่กำลังย่างกุ้งอยู่มันก็พยักหน้าซึ่งพอจะตีความได้ว่าสุกแล้ว
ไม่นานเท่าไหร่พี่มันก็ถือจานใส่กุ้งมาให้ผมที่สำคัญคือกูปอกเปลือกเองได้ครับพี่มึงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้
ป้อนกูอีกโอเคเลยจะขัดก็ไม่ได้เอาจริงๆนะกูเจ็บขาครับไม่ใช่มือจะได้หยิบอะไรกินไม่ได้สุดท้ายก็ได้แต่อ้าปากรับกุ้งอย่างจำยอมท่ามกลางสายตาประชาชีทั้งหลาย
Part คิน
สวัสดีอีกครั้งทุกคนหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาเนิ่นนานคุณรู้ไหมสิ่งที่น่าหมั่นไส้ตอนนี้คืออะไร...คำตอบคือไอดอลผมกำลังป้อนกุ้งไอ้เพื่อนที่สำออยเจ็บที่กำลังอ้าปากรับกุ้งแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
ตอนนี้ผมเกรงว่างานวันเกิดแม่ผมจะล่มเหตุผลเพียงเพราะมันเหมือนงานมงคลสมรสมากกว่าที่คู่บ่าวสาวมาสวีทกันให้เห็นกูคิดถูกไหมเนี่ยที่ชวนไอ้รามมา
บอกตามตรงภาพตรงหน้านี่เป็นภาพหาดูยากบอกเลยตั้งแต่รู้จักไอ้รามมาไม่เคยเห็นมันในมุมนี้คือส่วนใหญ่ผู้ชายมาจีบมันมันจะค่อนข้างไม่พอใจแต่นี่กลับยอมให้เขาป้อนกุ้งมันช่างดูแปลกตาจริงไปยิ่งพี่ทศกัณฐ์ผู้ที่ไม่ค่อยสนใจใครมาทำแบบนี้มันยิ่งชัดไปอีกว่าต้องหลงเสน่ห์เพื่อนผมแน่นอน
พวกไอ้โดมไอ้บาสหรือจะเป็นไอ้มอสก็มองเป็นเรื่องปกติแต่ผมไม่มองเป็นเรื่องปกติแน่นอนงานนี้มันต้องมีอะไรในกอไผ่แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่พี่กัณฐ์อาจจะชอบไอ้รามเพราะผมเห็นมันวันแรกก็ชอบเหมือนกันแต่พอคุยไปนานๆเลยคิดว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่าตอนนี้พอเห็นมันกับพี่กัณฐ์อาจจะได้คู่กันผมก็พร้อมจะสนับสนุนนะหากมีวันนั้นใครจะมองว่าเป็นเรื่องผิดแปลกก็เถอะที่ชายกับชายชอบกันแต่ผมไม่มองจุดนั้นคนชอบกันเขาชอบที่ใจเหตุไฉนเพศต้องมาปิดกั้น...นี่ผมก็มีสาระเหมือนกันนะเนี่ย
เอาเป็นว่าไว้ค่อยเจอกันใหม่นะครับตอนนี้ขอไปกินกุ้งก่อนเดี๋ยวไม่ทันคนอื่นเขาอุตส่าห์ย่างตั้งนาน ขืนช้าไปกว่านี้ไม่ทันพวกไอ้โดมแน่ที่สำคัญไม่ทันไอ้รามด้วยไม่รู้ว่าบุญอะไรของมันมีคนแกะกุ้งให้...
กลับสู่พระราม
บางครั้งความสบายก็เป็นสิ่งที่ดีแต่ถ้าสบายไปก็ไม่ดีนะครับ...ตอนนี้ผมกินกุ้งจนเนื้อที่ในท้องแทบไม่มีที่ว่างอยู่แล้วไอ้พี่กัณฐ์โว้ย...กูคนนะไม่ใช่ถังขยะจะได้ยัดเอาของได้เรื่อยๆป้อนกุ้งกูเสียจนไม่ได้พัก
"พอก่อนผมอิ่มแล้ว"
"มึงกินนิดเดียวอยู่เลย" นิดเดียวบ้านมึงสิกุ้งเป็นโลแล้วมั้งตอนนี้้
"นิดเดียวบ้าอะไรเป็นสิบกว่าตัวแล้วเนี่ยพอเลยพี่ก็กินบ้างสิ"
"ถ้างั้นป้อนกูหน่อย" มือเป็นง่อยหรอก็ไม่นิทำไมไม่หยิบกินเอง
"พี่ก็กินเองดิมือก็ขยับได้"
"ถ้ามึงไม่ป้อนกูมึงก็ต้องกินให้หมด" ไอ้เผด็จการบังคับกูดีชิบหายอย่าหวังเลยว่ากูจะป้อน
"ฮิ้ว....อยากมีคนป้อนจังครับ" ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงใครเสียงพวกไอ้คินนั่นแหละเกลียดตัวเองชิบหายที่ต้องทำตามพี่มันเนี่ย...ผมนั่งป้อนกุ้งไอ้พี่กัณฐ์ท่ามกลางสายตาของประชาชีทั้งหลาย...เสียงโห่แซวมาเป็นระยะๆ...มึงบวชนาคกันหรอถึงโห่ดีกันชิบหาย
"หมดแล้วเอาจานไปเก็บด้วย" จ้าดูเถียงมันไม่ได้เลยตอนนี้สุดท้ายก็ได้แต่ทำตามถือจานไปวางไว้ในที่ที่เป็นศูนย์รวมจานทั้งหลายสาบานว่ากินกันแค่หกคนสภาพจานเหมือนแดกกันเป็นสิบ
"เอาล่ะท่านเขียดผู้มีแกก" มุกบ้าบอแบบนี้ไม่ไม่ใครหรอกนอกจากไอ้คิน
"แฮ่" เอาเข้าไปไอ้พวกลูกคู่ทั้งหลาย
"เเขกผู้กินเขียด"
"แฮ่"
"แขกผู้มีเกียรติ"
"แฮ่"
"ถูกแล้ว"
"แฮ่" เอาที่พวกมึงสบายใจเถอะไอ้เวรกูคิดถูกไหมเนี่ยมากับพวกมัน
"วันนี้ก็สมควรแก่เวลาผมจึงอยากเชิญทุกคนไปพักผ่อนมีห้องทั้งหมด 3 ห้องให้นอน เรามีหกคนก็ห้องละสองคนใครจะนอนกับใครเลือกเลย"
"กูนอนกับบาส" เสียงไอ้โดมพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
"กูนอนกับมึงคิน" เสียงไอ้มอสเอ่ยตาม
"โอเคครบไอ้รามนอนกับพี่กัณฐฺ" แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้างในชีวิตนี้
หลังจากแยกย้ายกันแล้วผมก็เดินขึ้นมาบนห้องที่เคยนอนตอนเจ็บขาเสมือนเป็นที่ทำนายว่าอนาคตจะได้กลับมานอนอีกซึ่งคู่นอนก็หนีไม่พ้นไอ้คนที่อุ้มมาในตอนนั้น
พอขึ้นมาถึงผมก็รีบเตรียมเสื้อผ้าพร้อมกับผ้าขนหนูแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบชำระร่างกาย...มันจะไม่เกิดเหตุการณ์นั้นเป็นครั้งที่สองแค่คิดก็...หน้าร้อนอย่างบอกไม่ถูก
พอผมอาบน้ำเสร็จสรรพเดินออกมาจากห้องน้ำสายตาก็มองไปตรงเตียงพอดีและก็เห็นชายหนุ่มรูปงามนามว่าทศกัณฐ์นั่งถอดเสื้อโชว์หุ่นพร้อมผ้าขนหนูที่นุ่งอยู่...ฆ่ากูเถอะไอ้เชี่ย...อ่อยสัสๆ...ใจเย็นรามนั่นไอ้คนกวนตีนอย่าไปหลงกลมัน
ผมพยายามบ่ายเบี่ยงสายตาอย่างสุดฤทธิ์แต่พี่มันก็เดินเด่นซะเหลือเกินจนผมต้องมองบ่อยครั้ง
"มองอะไรกูนักหนา" กูสิต้องถามว่ามึงจะเดินมาให้กูเห็นอะไรนักหนา
"มองคนกวนตีน"
"เดี๋ยวจะโดนนะมึงนี่"
"ไม่กลัวหรอกแบร่"
เถียงกันไปมาจนเหนื่อยพี่มันก็เข้าไปอาบน้ำเอาเข้าจริงๆวันนึงมี 24 ชั่วโมงผมก็เถียงกับพี่มันไปหลายชั่วโมงแล้วล่ะไม่รู้เป็นกรรมเป็นเวรอะไรกันนักหนาเถียงกันดีจริงๆ
-
Part คิน
ผมนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงส่วนไอ้มอสก็นั่งสร้างอารมณ์กวีของมันอยู่...นี่มึงจะแต่งกลอนทุกที่ไม่ได้นะ...นอนไปได้ไม่ทันไรสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นกล่องนมที่ไอ้รามกินก่อนนอนทุกวัน...อย่าถามว่าทำไมผมรู้..มันเล่าให้ฟังครับ
ด้วยความที่ว่าเป็นคนดีก็เลยถือกล่องนมจะเอาไปให้ไอ้รามว่าแล้วไม่รอช้ารีบหยิบขวดนมขึ้นมาแล้วไคลคลาสู่ห้องพระราม
พอมาถึงด้วยความที่มีมารยาทก็จะเคาะประตูแต่ปรากฏว่าได้ยินเสียงคนสองคนคุยกันในห้องซะก่อน
"มึงดูให้เต็มตาดิพระรามว่าใหญ่ไหม" ชะงักเลยกูอะไรใหญ่วะเดี๋ยวพี่กัณฐ์แกให้ไอ้รามดูอะไร
"ไหนดูซิ...ใหญ่จริงๆด้วย" เฮ้ย...ไอ้รามมึงเห็นอะไร
"แล้วนี่ขนอะไรเยอะแยะไปหมดเลยเนี่ย"
"แล้วมึงจะไปดึงขนมันทำไม" ชัดเจนกูเริ่มปะติดปะต่อได้แล้ว
"รูปทรงก็ทุเรศเม็ดก็ไม่ค่อยจะใหญ่" โอ้โหมึงถึงขั้นหยามลูกพี่กูเลยหรอวะเนี่ยว่าแต่แกฝังมุกด้วยหรอ
"ทำอะไร"
"เชี่ย!" ไอ้สัสมอสกูตกใจหมดเลยดีนะเก็บเสียงได้พอผมตั้งสติได้ก็รีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ไอ้มอสฟัง
"ขนาดนั้นเลยหรอวะไอ้คินไม่ได้การณ์กูว่าเราต้องปกป้องเพื่อนเรา"
"กูเห็นด้วย" ตายเป็นตายวันนี้
ตุบๆๆๆๆ
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้ไอ้รามกูมาช่วยแล้ว"
"ใช่เพื่อนกูมาช่วยแล้วไม่ต้องกลัว"
เคาะได้ไม่นานไอ้รามกับพี่กัณฐ์ก็เปิดประตูไอ้มอสรีบคว้าตัวไอ้รามมาไว้ทันทีกูว่ากูเล่นใหญ่แล้วนะมึงเล่นใหญ่กว่ากูอีก
"ไอ้มอสมึงทำอะไรเนี่ย"
"มึงไม่ต้องพูดเลยไอ้ราม..." ไอ้มอสเอ่ยตอบ
"พี่กัณฐ์พี่จะทำอะไรเพื่อนผม" ผมเอ่ยถามอย่างใจกล้าถึงจะเป็นไอดอลก็เถอะ
"ทำอะไรวะกูแค่จะกินข้าวโพดกัน"
"ห๊ะ" ผมกับไอ้มอสถึงกับอุทานพร้อมกัน
"จริงดิไอ้ราม"
"เออกินข้าวโพด"
"แล้วที่ใหญ่ไหมอะไรนั่นล่ะ"
"ก็ข้าวโพดมันฝักใหญ่ไง"
"แล้วดึงขน"
"ก็ขนข้าวโพด"
"แล้วรูปร่างทุเรศเม็ดไม่ใหญ่ล่ะ"
"มึงก็ดูดิข้าวโพดนี่รูปร่างโครตทุเรศแถมเม็ดยังน้อยอีก" เพล้ง...เก็บเศษหน้ากูด้วยจ้า
"อ๋อหรอถ้างั้นก็นี่นมมึงกูเอามาให้...กูง่วงแล้วไปนอนก่อนนะไปมอสไปนอนกัน"
รีบหนีความอายก่อนเลยจ้ากูเศษหน้ากระจัดกระจายหมดแล้วตอนนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น
อรุณสวัสดิ์ในยามเช้าครับทุกคนเมื่อวานหลังพวกไอ้คินมันมาเคาะประตูด้วยเรื่องเข้าใจผิดผมก็โครตทำตัวไม่ถูกสายตาไอ้พี่กัณฐ์แม่งดูหื่นกามชิบหายแถมตอนตีสี่วันนี้มันเสือกตั้งโด่เคารพธงชาติด้วย...ทิ่มก้นกูตั้งนานจะขยับออกแม่งก็กอดไว้เลยจำยอมโดยปริยาย
ผมลุกออกมาสูดอากาศในยามเช้า..มองดูภูเขาที่กระจัดกระจายพร้อมมวลหมู่หมอกโครตสวยบอกเลยวันนี้ก็เป็นวันที่แม่ของไอ้คินจะมานั่นหมายความว่าเราต้องเตรียมอาหารสำหรับจัดวันเกิด
แต่ด้วยเวลาเช้าตรู่ขนาดนี้จึงดูเหมือนว่ามิมีใครตื่นขึ้นมาไอ้คินน่ะพอเข้าใจเพราะมันมาบ่อยจนเบื่อแต่พวกคนอื่นมึงไม่คิดจะตื่นมารับบรรยากาศดีๆเลยหรอไอ้พวกไม่มีธรรมชาติในหัวใจ
"ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกกู" ไอ้คนที่กูอยากให้ตื่นดันไม่ตื่นไอ้คนที่กูไม่อยากให้ตื่นเสือกตื่นมาชีวิตพระรามนี่มันน่าเศร้าจริงๆ
"ก็เห็นนอนหลับสบายอยู่เลยไม่อยากปลุก" ผมพูดพลางยักคิ้วไปด้วยเรื่องกวนตีนขอให้บอกถนัดนัก
"ทีหลังปลุกกูด้วย" โอเคนี่กูเป็นน้องรหัสหรือนาฬิกาปลุกกันแน่ใจคอมึงไม่คิดจะตื่นเองเลยหรอ
"ถ่ายรูปกัน" อารมณ์ไหนวะเนี่ยชวนถ่ายรูปเนี่ย
"เอาจริงดิพี่"
"ก็เออสิวะเร็วๆอย่าลีลา"
"ครับๆ"
ผมโพสต์ท่าที่คิดว่าหล่อที่สุดแต่พอไปยืนเทียบกับพี่มันราวกับว่ารังสีความหล่อพี่มันเปล่งแสงเจิดจ้าบังหน้ากูซะเหลือเกิน
ถ่ายรูปกับพี่มันแต่ละรูปบอกเลยว่ามีแต่รูปดีๆหมายถึงพี่มันน่ะมีแต่รูปดีๆกูนี่สิมีแต่รูปแปลกๆ...คือมึงจะถ่ายช่วยส่งสัญญาณด้วยไม่ใช่สักแต่ว่าถ่ายกูยังไม่ทันแอ๊บหน้าเลยพี่มันถ่ายแล้ว
ถ่ายรูปเสร็จไอ้พวกขี้เซาก็ตื่นกันพอดีก็ได้เวลาในการรับประทานอาหารเช้าเมนูวันนี้คือ....ยังไม่รู้ครับคือมันเหลือตกแต่งงานวันเกิดอีกนิดหน่อยก็เลยกะว่าจะไปซื้อของที่ห้างมาจัดตกแต่งระหว่างนั้นก็ถือโอกาสกินข้าวด้วยเลย...ด้วยความที่ว่าเมื่อวานผมไม่ค่อยมีส่วนร่วมเท่าไหร่วันนี้ก็เลยว่าจะช่วยสักหน่อยแต่ก็โดนเบรกโดยไอ้พี่กัณฐ์...น่าเศร้า
เราเดินทางมาห้างในเวลาเก้าโมงเช้าก็กะว่าเปิดพอดีนั่นแหละโดยพวกนั้นก็ขึ้นรถด้วยกันส่วนผมกับพี่รหัสก็นั่งคันเดียวกันมันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ถึงจะอยากหลีกก็เถอะนะ
พอมาถึงห้างเราก็เดินมาทานอาหารกันจนอิ่มปรากฏว่าพี่กัณฐ์เลี้ยงแล้วก็เลือกของที่จะเอามาตกแต่งที่สำคัญซื้อเค้กด้วยงานวันเกิดจะขาดเค้กไม่ได้เด็ดขาด
เลือกของเสร็จก็แวะโน่นแวะเนี่ยจนเวลาเลื่อนเลยมาถึงบ่ายสองเราก็กลับมาจัดตกแต่งบ้านเพื่อรอต้อนรับเจ้าของวันเกิดที่จะมาในไม่ช้า
แน่นอนว่าทุกคนช่วยกันอย่างขยันขันแข็งส่วนผมได้แต่นั่งมองไม่ได้ขี้เกียจอะไรหรอกไอ้พี่กัณฐ์มันไม่ให้ผมทำอะ
ใครโทรมาหว่า...อุ้ย...คุณกันยาโทรมาขอรับสายก่อนนะครับ
"ทำอะไรอยู่ลูกสนุกไหม"
"น่าเบื่อครับอยากจะช่วยแต่พี่กัณฐ์ไม่ยอมให้ช่วย"
"อ้าวทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะลูก"
"ก็เมื่อวานผมพลาดตกบันไดวันนี้พี่กัณฐ์เลยไม่ให้ผมทำอะไรเลยแม่"
"ก็ถูกของตากัณฐ์แล้วนี่" อ้าวแม่ไหงไม่เข้าข้างลูกล่ะ
"แต่แม่ครับ"
"ไม่ต้องเลยนั่งเฉยๆนั่นแหละอย่าดื้ออย่าซนแม่มีธุระต่อแค่นี้ก่อนนะไว้โทรหาใหม่"
"ครับ"
สุดท้ายแม่ก็ไม่ช่วยพูดให้ผมเลยฮือๆแถมไปอยู่ข้างพี่กัณฐ์อีก็จะว่าไปมันแปลกตั้งแต่แม่พี่กัณฐ์เข้าข้างผมแต่แม่ผมไปเข้าข้างพี่กัณฐ์มันเป็นความสัมพันธ์อันซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนไม่เกี่ยวจริงๆ
นั่งมองไปมองมาการตกแต่งก็สัมฤทธิ์ผลมีลูกโป่งประดับพร้อมไฟระยิบระยับงามตานี่มันสุดยอดจริงๆสวยงามมากนี่ขนาดฟ้ายังไม่มืดนะเนี่ยถ้ากลางคืนต้องสวยงามมากแน่นอน
เวลาตอนนี้ก็มาถึงห้าโมงแล้วและแม่ของคินก็เกือบถึงแล้วพวกเราทั้งหมดจึงมาแอบอยู่ด้านหลังแผ่นป้ายทางเข้าเพื่อรอเซอร์ไพรส์แม่ของคินซึ่งเป็นเจ้าของวันเกิดในวันนี้
"แม่มึงเกือบถึงยังคิน"
"ใกล้แล้วพอแม่กูมาก็ดึงพลุกระดาษพร้อมกันนะ"
"จัดไป"
และแล้วรถแม่คินก็ขับเข้ามาจอดแล้วเปิดประตูรถเดินมาแถมยังมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตามมาอีกให้เดาก็เดาไม่ยากว่าใครหน้าเหมือนไอ้คิน
ขนาดนั้นพ่อมันแน่นอนใบหน้าก็หล่อพอๆกับลูกชายนั่นแหละ...เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงการเซอร์ไพรส์ก็เริ่มขึ้น
ปัง....
"สุขสันต์วันเกิดครับ" เราตะโกนพร้อมกันแม่คินตกใจเลยแต่พอตั้งสติได้น้ำตาก็ไหล...หัวอกคนเป็นแม่ลูกเซอร์ไพรส์ขนาดนี้ก็ต้องมีบ้างแหละน้ำตาน่ะ
"ขอบใจมากนะลูกขอบคุณทุกคนเลยที่อุตส่าห์ลำบากจัดงานเพื่อแม่" ครับทุกคนยกเว้นผมรู้สึกละเหี่ยใจชะมัดไม่ได้ช่วยใครเลยเนี่ย
หลังจากนั้นเราก็มานั่งทานอาหารร่วมกัน..ไอ้คินก็นั่งคุยกับพ่อแม่ด้วยเสียงออดอ้อนออเซาะซะเหลือเกินกล่องเสียงมึงเป็นอะไรหรอถามหน่อย
"กินดิมัวแต่เหม่ออยู่ได้" เสียงพี่รหัสสุดกวนของผมเอ่ยขึ้นดึงผมออกจากความคิดเรื่อยเปื่อย...ก็มันอิ่มอะจะให้กินยังไงอีก
"ผมอิ่มแล้ว"
"มึงกินหรือดมกันแน่" อ้าวก็กูกินได้แค่นี้อะ
"ก็มันอิ่มจะให้ทำไงล่ะ"
"ก็กินอีก" กูบอกอยู่ว่าอิ่มมึงยังไม่เข้าใจอีกเนาะ
"พี่ก็กินบ้างดิมานั่งดูผมกินทำไม"
"ก็เวลามึงกินมันน่ามอง" มองห่าอะไรเวลาคนกินพี่มึงแปลกๆแล้วนะช่วงนี้
"งั้นก็แล้วแต่พี่เถอะ"
"อืม" ไหงมันเงียบวะเนี่ยปกติเถียงชิบหา
"ทุกคนครับได้เวลาเป่าเค้กแล้วขออนุญาตปิดไฟนะครับ" เสียงไอ้คินเอ่ยขึ้น...ตอนนี้จะเป่าเค้กแล้วผมลุกขึ้นยืนเพื่อไปร้องเพลงประจำวันเกิดของคุณแม่ไอ้คิน
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู" เราร้องกันจนจบเพลงพอแม่คินเป่าเทียนเรียบร้อยก็มีการตัดแบ่งกันซึ่งบอกเลยว่าอภิมหาเค้กนี่มึงกะเอามาเลี้ยงทั้งหมู่บ้านเลยใช่ไหมไอ้คินกูจะกินหมดไหมเนี่ย
"กินยังไงให้มันเลอะวะมึงเป็นเด็กอนุบาลรึไง" บ่นกูอีกแล้วมีวันไหนพี่มึงไม่บ่นกูบ้างเนี่ย
"เดี๋ยวหาทิชชูมาเช็ด"
"ไม่ต้อง"
เฮือกกกกก
มึงเอามือมาเช็ดปากกูทำไมไอ้พี่กัณฐ์........
"นี่คินลูกนั่นเพื่อนกับแฟนใช่ไหม"
"ไม่ใช่ครับแม่นั่นไอ้รามกับพี่รหัสมันครับ"
"อ้าวหรอไม่บอกแม่นึกว่าเป็นแฟนกันนะเนี่ย"
"ทำไมแม่คิดอย่างงั้นล่ะครับ"
"ก็เหมือนแม่ตอนสาวๆไงลูกเวลาอะไรเลอะปากพ่อเราก็จะเช็ดให้แบบนี้แหละ"
"อ๋อครับ"
"รอดูไปเถอะแม่ว่าคู่นี้ชอบกันแน่ๆ"
"ครับ...อ้อ..แม่ครับนี่ของขวัญวันเกิดครับ"
"ขอบใจมากเลยลูกเป็นของขวัญที่ดีจริงๆ"
ผมบอกเลยว่าตอนนี้ผมประหม่าสุดๆความรู้สึกต่างๆเริ่มตีแผ่ขึ้นมาเรื่อยๆนึกถึงเหตุการณ์มากมายที่พี่มันทำหลายๆอย่างที่เหมือนกับคนที่คบกันทำให้คนที่ตนเองรัก
หรือว่าพี่มันจะชอบผมจริงซะไม่รู้สิผมว่าน่าจะเป็นการแกล้งมากกว่าถึงผมจะโดนผู้ชายจีบมามากก็เถอะแต่ไม่มีใครจีบในลักษณะนี้เพราะฉะนั้นมั่นใจได้ว่าพี่มัน....แกล้งกูชัวร์
เวลาล่วงเลยมาเรื่อยๆก็ถึงเวลาที่เราจะต้องเข้านอนเห็นว่าทริปไปเที่ยวพรุ่งนี้คือเขายายเที่ยงและสวนสัตว์นครราชสีมา..ไม่เคยมาสักทีคราวนี้ได้มาจะเที่ยวให้เต็มที่เลย
ผมขึ้นมาด้านบนอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนอนเป็นที่เรียบร้อยก็นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงส่วนไอ้พี่กัณฐ์มันยังไม่ขึ้นมาเลยครับสงสัยนั่งกินเบียร์กับพวกไอ้คิน...ขอโทษทีนะพอดีเป็นคนใสๆเลยไม่นั่งร่วมวงกับเขา
นอนเล่นได้ไม่นานเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาพอเหลือบดูก็รู้ว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหน....คุณกันยานั่นเอง
"ครับแม่"
"เป็นไงลูกเรียบร้อยดีไหม"
"เรียบร้อยดีครับแม่"
"แล้วหายเจ็บรึยัง"
"หายแล้วครับ"
"ดีใจจริงๆลูกเขยแม่ดูแลดีเหลือเกิน"
"อะแฮ่ม..."
"อุ้ย...โทษจ่ะแม่ลืมตัว" พักหลังลืมบ่อยนะแม่
"แล้วนี่ทำอะไรอยู่ลูก"
"ก็นอนเล่นนี่แหละครับคนอื่นกินเบียร์อยู่ด้านล่างนู่น"
"พี่กัณฐ์ด้วยหรอลูก" ถามหามันทำไมเนี่ย
"ครับกินอยู่กับพวกไอ้คินนั่นแหละ"
"แล้วจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างล่ะลูก"
"เห็นว่าจะไปเขายายเที่ยงแล้วก็สวนสัตว์ต่อน่ะครับ"
"อื้อดีเลยวิวสวยนะที่นั่นสมัยสาวๆพ่อเราชอบพาแม่ไป"
"แล้วเป็นยังไงบ้างครับ"
"ก็ดีสิลูกผู้ชายพาเราไป...แม่ไม่คิดเลยว่าจะตกทอดมาถึงลูกแม่..มีผู้ชายหล่อๆขับรถพาไป"
"แม่ผมบอกแล้วไงครับว่าพี่เขาเป็นพี่รหัส"
"พ่อลูกก็เป็นพี่รหัสแม่นี่แหละ"
"โอเคผมยอม"
"อย่าสู้เลยลูก555" บางครั้งแม่ผมก็บันเทิงเกินไปนะบางที
กำลังคุยกับแม่อยู่ดีๆเสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างของพี่ทศกัณฐ์เดินเข้ามาในห้อง...เคาะประตูน่ะเป็นไหม
"คุยกับใคร"
"คุยกับแม่อยู่ครับ"
"พี่กัณฐ์มาหรอลูกแม่ขอคุยด้วยหน่อยนะลูกออกไปข้างนอกก่อน" โอเคครับลูกรักเขามานี่ผมยื่นโทรศัพท์ให้พี่กัณฐ์แล้วก็เดินลงมาด้านล่างมาถึงก็เจอไอ้เพื่อนทั้งหลายเมามายกันเต็มที่แล้วพรุ่งนี้มึงจะไปเที่ยวกันได้ไหมเนี่ย
เอ้าดูไอ้คินมึงไปยืนโยกกับเสาทำไมแล้วนั่นไอ้โดมมึงไปคุยอะไรกับเก้าอี้...เห้อแต่ละคนสู้ชีวิตชิบหาย
ผมปล่อยให้ไอ้พวกคนเมามันเต้นกันอย่างเมามันส่วนตัวผมก็ยืนมองดูดวงดาวที่พริ้งพราวสกาวบนฟ้ามันสวยจริงๆครับสวยจนไม่อยากให้ภาพที่เห็นหายไปไหน...อ้อส่วนคุณแม่กับคุณพ่อไอ้คินนั้นขึ้นไปพักผ่อนแล้วครับห้องพวกท่านเก็บเสียงไม่ได้ยินอะไรหรอกถึงแม้มันจะดังก็เถอะ
เวลาก็ล่วงเลยมาเรื่อยๆสงสัยต้องพาไอ้คนเมาพวกนี้กลับห้องไปนอนดีๆซะแล้วเห้อ...พยุงคนเดียวนี่มันเหนื่อยจริงๆผมพาพวกมันขึ้นไปนอนได้ครบทุกคนก็มานั่งพักเอาแรงนี่พวกมึงเป็นคนหรือควายวะตัวหนักชิบหายหรือว่าผิดที่กูตัวเล็กเอง
เป็นเวลาเดียวกันกับพี่กัณฐ์ที่มาตามผมเพราะคุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยแล้วเอาจริงๆนะไม่รู้ว่าแม่มีเรื่องอะไรคุยกันนักหนาคุยกันซะนานเลย
"มึงกินเบียร์กับเหล้าด้วยหรอกลิ่นหึ่งเชียว"
"กินที่ไหนล่ะผมพาพวกไอ้คินขึ้นมานอนกลิ่นมันเลยติด"
"ขอโทษ" ห๊ะ...ขอโทษอะไรกัน
"ขอโทษอะไรหรอครับ"
"ขอโทษที่กูไม่ได้ลงไปให้มึงพยุง" อืม...กูอุตส่าห์ดีใจนิดๆแล้วนะเสียบรรยากาศหมดไอ้เวร
"ถ้ามีพี่อยู่ผมไม่พยุงหรอก"
"แต่ถ้ามีมึงก็อุ้มเลยนะไม่มีพยุง"
"ไม่คุยด้วยแล้ว"
"พบคนเขินว่ะ"
"ใครเขินไม่มี๊"
"เสียงสูงจริงๆเลยนะ"
"พอเลยไปอาบน้ำเหม็น"
"มึงก็ต้องอาบเหม็นเหมือนกัน"
"งั้นผมอาบก่อน"
"อาบพร้อมกันก็ได้นะ" อาบพร้อมพ่อมึงเด้
"ไม่มีทาง"
"เออแล้วก็มึงถอดเสื้อได้นะกูอยากเห็น" โรคจิตสัสๆ
"ฝันไปเถอะ"
"555"
ผมเข้ามาอาบน้ำอีกรอบเพราะพวกมึงเลยไอ้คินกูต้องมาอาบน้ำใหม่ไว้คิดบัญชีพรุ่งนี้ทีเดียวเลยละกัน
กำลังอาบน้ำอย่างมีความสุขไอ้พี่กัณฐ์ก็ดันมาเคาะประตูอีก..ขัดอารมณ์กูจริงๆเลยมึงนี่ขออาบน้ำนานๆก็ไม่ได้แค่ยี่สิบนาทีทำเป็นรอไม่ได้
"มึงจะอาบถึงพรุ่งนี้เลยรึไง"
"อีกแปปเดียวเองครับ"
"กูนับหนึ่งถึงสิบถ้าไม่เสร็จกูจะพังประตูเข้าไป"
"เห้ย...แปปนึงเดี๋ยวออกไป" สัส...น่ากลัวเกินไปแล้วนะมึงนี่
สุดท้ายก็เปิดประตูออกมาทั้งๆที่สภาพยังไม่แห้งดีเอาตรงๆนะกูได้เช็ดตัวไหมก่อนมัวแต่กลัวพี่มันจะพังประตูเข้ามาเนี่ย
พี่มันก็เดินโชว์หุ่นไปเลยจ้า...มึงหุ่นดีอะเนาะต้องอยากโชว์เป็นธรรมดาไว้กูหุ่นดีเมื่อไหร่จะถอดโชว์มึงทั้งวันเลยคอยดู
อาบได้นานพอสมควรพี่มันก็ออกมาทำเชิงเช็ดตัวโชว์หุ่นให้กูดูอีกแล้ว...กูไม่อยากดูโว้ย...หุ่นก็ไม่เท่าไหร่เสียสายตาชะมัด...ไม่ได้อิจฉานะบอกเลย
"พรุ่งนี้ตื่นแล้วปลุกกูด้วยนะ"
"ทำไมต้องปลุกอ่ะ"
"ก็มึงต้องขึ้นรถไปกับกูเขายายเที่ยงน่ะตอนเช้าๆวิวดี"
"โอเคเห็นแก่วิวหรอกนะ"
"อืม" น้อยใจอะไรกูอีกเนี่ยยังไม่แก่เท่าไหร่น้อยใจเก่งซะและ
"มีคนมาขอไลน์มึงจากกูด้วย"
"จริงดิใครมาขอ"
"ผู้ชายคณะวิศวะสาขาช่างกล"
"แล้วพี่ให้ไหม"
"ไม่ให้" พี่มึงทำได้ดีมากในรอบปี
"ดีแล้วผมขี้เกียจฟังถ้อยคำที่เขารจนาพิมพ์มาจีบ"
"มีคนมาจีบมึงเยอะหรอผู้ชายน่ะ"
"ครับตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว"
"แล้วไม่มีใครที่ถูกใจเลยหรอ"
"ไม่มีหรอกครับส่วนใหญ่ก็หล่อๆทั้งนั้นแต่ผมยังไม่มีความรู้สึกชอบอะ"
"แล้วมึงชอบแบบไหนล่ะ" ไหงจู่ๆถามอย่างงี้วะพี่มันผีเข้ารึไงเนี่ย
"อืม..ก็คงเป็นคนที่ดูแลผมได้รักผมไม่นอกใจกัน...ไม่โกหกประมาณนี้มั้งถ้าเป็นผู้ชายนะผู้หญิงผมคงหมดหวังแล้วล่ะเจอแต่มัมมี๊"
"แล้วอายุล่ะมึงชอบประมาณไหนแก่กว่าหรือเด็กกว่า"
"ได้หมดนะขอแค่เป็นคนที่เข้าใจผมและรักผมก็พอ"
"อืม"
"แล้วพี่ล่ะชอบแบบไหน"
"ไม่บอก" เอ้าถามกูกูยังบอกพี่มึงนี่เอาเปรียบว่ะ
"ทีผมยังบอกพี่เลย..อย่าเอาเปรียบกันสินะครับพี่กัณฐ์บอกรามหน่อยนะครับ"
"เห้อ..บอกก็ได้"
"เย้...ว่ามาเลยครับรอฟังอยู่"
"เมื่อก่อนกูก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นความรู้สึกแบบชอบจริงๆรึเปล่าแต่ตอนนี้กูมั่นใจแล้วว่าคนที่กููชอบเป็นยังไง"
"เป็นยังไงครับ" รอเสือกเต็มที่บอกเลย
"ก็เป็นคนที่น่ารักโดยไม่ต้องพยายามไม่หวังคบเพราะเงินไม่นอกใจกันที่สำคัญนะคนที่กูชอบดันเป็นผู้ชายอีก" จริงดิ...พี่มึงชอบผู้ชายหรอเนี่ยโห...สาวอกหักค่อนประเทศ
"จริงหรอครับ"
"อืมแต่ก็คงชอบเฉพาะคนนั้นคนเดียวผู้ชายคนอื่นกูไม่ชอบหรอก" ใครกันนะเป็นผู้โชคร้าย..เอ้ยโชคดี
"พี่ไม่กลัวเเฟนคลับผิดหวังหรอ" ผมว่ามันต้องมีคนผิดหวังอะพวกประสาทแดกมีอยู่ทั่วไปแต่ไม่ทุกคน
"กลัวทำไมกูไม่ได้ขอให้มาเป็นแฟนคลับกูสักหน่อยกูแคร์แฟนครับมากกว่า" หูย...goodboy เว่อร์
"แล้วพี่พอจะบอกลักษณะได้ไหมว่าคนที่พี่ชอบเป็นแบบไหน"
"อืม...ถ้าจะให้บอกกูคงจะเป็นแบบมึง"
ไอ้เชี่ยยยยยย
"แล้วมึงล่ะพอจะบอกได้ไหม"
"ถ้าจะให้ผมบอกก็คงจะเป็นแบบพี่" นาทีนี้กูมุดดินได้ก็มุดแล้วนะ
แต่ที่แปลกคือพี่มันดูไม่ค่อยเมาเท่าไหร่แต่ทำไมหน้าแดงจังวะ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
โอ้ยยย เบาหวานขึ้นตา :hao7:
-
ลักษณะการเขียนดีมาก คำบรรยายดี อ่านแล้วนึกภาพตามได้ไม่ยาก ไหลลื่นมาก โฟลวมาก ส่วนบางคำอาจจะพิมพ์ผิด หรือตกหล่นไป ถ้ากลับมาแก้ได้จะดีมากค่ะ ส่วนตัวคือปักธงรอตอนต่อไปยันจบเลย เลิฟมาก
-
สนุกมากค่ะ
อ่านเพลิน ไหลลื่นมาก ไม่สะดุดเลย
สำนวนภาษาอ่านแล้วเข้าใจง่ายดีค่ะ
ปักธงรอตอนหน้าอีกคนค่ะ
-
05 นกเงือกนี่นี้เป็นพยาน
หลายคนคงจะรู้สึกว่าพาคนเมาเข้านอนเป็นเรื่องที่ยากแต่การที่จะปลุกพวกคนเมาให้มันตื่นนี่สิยากกว่าผมยืนเคาะประตูห้องพวกไอ้คินเนิ่นนานมากก็ไร้ซึ่งวี่แววที่จะตื่นไหนมึงบอกจะพาไปชมวิวเขายายเที่ยงไงวะตอนนี้ตีสี่กว่าแล้วขืนไปหลังหกโมงกว่าจะถึงความสวยลดลงแน่
จะว่าไปไอ้พี่กัณฐ์ก็ยังไม่ตื่นนี่หว่า...แต่ก็ดีแล้วขืนพี่มันตื่นมาผมคงทำตัวไม่ถูกอะก็เมื่อคืนนี้เล่นเปิดเผยความในใจกันซะหมดเปลือกเรียกได้ว่า...อายกันไปข้างแต่พี่มันจะจำได้ไหมก็ไม่รู้ดูมันเมาๆด้วยถึงจะไม่มากก็เถอะนะ
เคาะไปเคาะมาพวกมันก็ตื่นกันจนได้เสียเวลากับเสียแรงชิบหายเลยปลุกไอ้พวกนี้แต่ที่แน่ๆพี่กัณฐ์มันก็ตื่นมาด้วยพี่มันจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหมวะแต่ดูท่าทางก็เหมือนจะจำไม่ได้เท่าไหร่
"ตื่นแล้วทำไมมึงไม่ไปอาบน้ำเดี๋ยวก็ไปสายกันพอดี" ดูพวกมึงด้วยครับกว่าจะตื่นกันกูคงมีเวลาไปอาบน้ำอย่างสบายใจอยู่หรอก
"ก็ผมมัวแต่มาปลุกพวกไอ้คินเนี่ยเลยยังไม่ได้อาบ"
"อืม...ไปอาบได้แล้วเดี๋ยวกูอาบต่อ"
"ครับ" วันนี้มาแปลกว่ะปกติต้องหาเรื่องด่า...ฝนตกเพราะพี่มันไม่ด่าแน่นอนวันนี้
เมื่ออาบน้ำเสร็จผมก็แต่งตัวส่วนพี่กัณฐ์ก็เข้าไปอาบต่อจากผมซึ่งพอผมแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมานั่งคุยกับไอ้คินซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"เออรามไปสวนสัตว์มึงจะเล่นน้ำไหมวะ"
"ต้องเล่นดินานๆมาที" ไม่เล่นพลาดกูบอกเลย
"เออกูก็คิดอย่างงั้นแต่ไอ้มอสนี่ดิมันบอกว่าไม่อยากเล่น"
"ทำไมวะ"
"มันบอกเอากระดาษไปแต่งกลอนในน้ำไม่ได้" สัส...ไอ้เราก็คิดว่าปัญหาใหญ่ที่แท้อารมณ์กวีมันล้วนๆ
"ถ้างั้นก็แล้วแต่มันเถอะกูว่า"
"เออมึงว่าไงกูก็ว่างั้น"
ผมคุยสารพัดเรื่องที่คิดได้ในขณะนั้นกับไอ้คินคุยได้ไม่นานมากทุกคนก็ทำภารกิจเสร็จกันเรียบร้อยก็ลงมากันแล้วก็ขึ้นรถมุ่งหน้าสู่เขายายเที่ยงคงไม่ต้องบอกว่าใครนั่งรถใครนะครับผมว่าเดาไม่ยากรถคันหนึ่งมีสี่คนที่เป็นกลุ่มเดียวกันส่วนอีกคันก็มีรุ่นพี่กับรุ่นน้องเพราะฉะนั้นไม่ต้องเดาหรอกครับก็เหมือนวันที่มานั่นแหละพวกไอ้คินนั่งด้วยกันส่วนผมกับพี่กัณฐ์ก็นั่งด้วยกัน
"ราม" หลังจากเงียบอยู่นานพี่มันก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้น
"ครับ"
"ขึ้นจักรยานกับกูนะ"
"ห๊ะ" จักรยานอะไรวะ
"ก็ที่นั่นน่ะมีจักรยานให้ปั่นชมวิวมึงไม่ต้องปั่นเองหรอกนั่งซ้อนท้ายกูก็พอ" ทำไมวันนี้พี่มันมาแนวแบบคนรับใช้จังวะ
"ไม่เอาอะผมเกรงใจ"
"ไม่เป็นไรกูยินดี"
"ก็ผมอยากปั่นเองบ้างอะ"
"อย่าดื้อดิ" อะไร...สายตาแบบนั้นคืออะไรกูเขินนะโว้ยยยย
"ผมอยากปั่นเองอะขอปั่นเองนะครับ" เจอกูอ้อนหน่อยเป็นไงล่ะ
"อย่าไปทำหน้าแบบนี้ใส่ใครนะมันดูตอแหล" อ้าวไอ้เชี่ยนี่หมดเลยอารมณ์ที่กูบิ๊วมา
"นะครับขอปั่นเองนะ" เอาวะต้องสู้ให้ถึงที่สุด
"ก็ได้แต่ตอนไปสวนสัตว์มึงต้องซ้อนท้ายกู" เอาวะสวนสัตว์ระยะทางไกลกว่านั่งซ้อนท้ายคงไม่เป็นไร
"ครับผม"
นั่นแหละครับพอพูดจบพี่มันก็ยิ้มแบบมีความสุขมากๆอยากรู้จริงๆมึงมีความสุขอะไรนักหนาน่าตบจริงๆ
เวลาตีห้าสี่สิบเราก็มาถึงจุดมุ่งหมายเข้ามาถึงด้านในก็มีรถจอดอยู่สามสี่คันให้ตายสิกะว่ามาเร็วแล้วนะมีคนมาเร็วกว่าอีก
เราเข้ามาก็เห็นที่ๆเขาให้เช่าจักรยานไม่รอช้าเนื่องจากอยากถ่ายรูปพวกเราก็รีบไปเช่าจักรยานกันทันทีส่วนพวกไอ้คินน่ะหรออย่าถามถึงเลยครับปั่นจักรยานไปไกลแล้วมึงรีบหรอถามจริง
"นั่งดีๆล่ะ" พี่มันบอกผมให้นั่งซ้อนท้ายมันดีๆประทานโทษครับกูเด็กปีหนึ่งไม่ใช่อนุบาลหนึ่งแล้วก็ข้อตกลงที่ว่าผมจะได้ปั่นจักรยานสุดท้ายคือพี่มันหลอกครับ...ไอ้คนขี้โกหกอยากจะต่อยจริงๆ
จักรยานเริ่มเคลื่อนที่ออกด้วยความเร็วไม่รู้ว่าพี่มันแรงเยอะหรือผมตัวเบาถึงได้ปั่นได้รวดเร็วขนาดนี้วิวด้านข้างดึงดูดความสนใจได้ดีหมอกยามเช้านี่มันสดใสจริงๆพระอาทิตย์เริ่มจะขึ้นมาสู่นภาพลางสาดแสงทองส่องพื้นภพหล้าลงมาจูบทานตะวัน
ที่นี่งดงามมากๆมีแหล่งน้ำให้เราได้มองลองนึกภาพเราอยู่บนที่สูงแล้วมองลงไปด้านล่างเห็นถนนมากมายมวลหมู่ต้นไม้มากหน้า...
มีความสุขจริงๆด้านบนนี้รู้สึกจะมีพระพุทธรูปอยู่องค์หนึ่งให้คนที่ได้มาท่องเที่ยวกราบไหว้ผมก็ไม่รอช้าชวนพี่มันไปกราบทันทีส่วนพวกไอ้คินก็หาที่ถ่ายรูปกันอยู่เอาจริงๆพวกมันกราบแล้วแหละครับ
พอจักรยานจอดผมก็รีบลงอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปกราบพระส่วนพี่กัณฐ์ก็เดินตามมาแบบปกติที่พี่มันชอบเดินเรากราบพระเสร็จก็ตรงไปหาจักรยานคู่ใจทันที...อยากถ่ายรูปจะตายแล้วเนี่ย
"เมื่อกี๊พี่อธิษฐานว่าอะไรอะ"
"ไม่บอก"
"อ้าวนิดหน่อยเองบอกน้องไม่ได้หรอ"
"แล้วมึงล่ะอธิษฐานอะไร" อ้าวไหงถามกูกลับได้เนี่ย
"ไม่บอกหรอกถ้าพี่ไม่บอกผมก็ไม่บอก" เอาสิพี่มันต้องอยากรู้แน่
"แล้วแต่มึงเถอะรีบมาขึ้นจักรยานได้แล้วลีลาอยู่ได้" สัส...กูก็อุตส่าห์คาดหวังว่ามึงจะอยากรู้ที่ไหนได้ไม่สนใจเลย
คุณเคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นจุดเด่นไหมครับมันมีความรู้สึกประหม่าหรือไม่แน่นอนว่าต้องมีซึ่งผมเผชิญมันอยู่ในตอนนี้สาเหตุหลักๆก็คงจะไม่พ้นไอ้คนที่ปั่นจักรยานแล้วให้ผมซ้อนนี่แหละ
"คู่นั้นน่ารักดีเนาะแกคนนึงก็หล่ออย่างกับเทพบุตรอีกคนก็น่ารักอย่างกับนางฟ้าเหมาะสมสุดๆ" เฮ้ๆ...นินทาเบาๆหน่อยเถอะคุณพี่เสียงดังจนได้ยินหมดแล้ว
"เป็นอะไรไม่ชอบหรอที่เขาชม" ชอบก็บ้าแล้วนี่เขาหาว่าเราเป็นแฟนกันนะความเป็นจริงมันไม่ใช่อะ
"ไม่รู้สิมันไม่ใช่ความจริงนี่"
"อืม...แต่มันมีความจริงบางอย่าง"
"อะไรหรอ"
"นางฟ้าไง"
"ห๊ะ"
"ก็มึงอะคือนางฟ้าไง"
โอเคเก็บศพกูด้วย.....
เอ้า...หนึ่ง...สอง...สาม...ยิ้ม
ไม่ต้องตกใจครับนั่นเสียงไอ้คินตากล้องจำเป็นที่ต้องมาเป็นคนถ่ายรูปคู่ให้ผมกับพี่กัณฐ์ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่มันนึกคึกอะไรถึงได้อยากถ่ายรูปคู่ผมปกติรังเกียจกันจะตายตอนแรกผมก็ไม่ยอมหรอกครับแต่มันมาในโหมดอ้อนไงใครจะทนไหวแล้วดันบอกขอรูปเดียวผลสุดท้ายเป็นสิบจ้ามึงนี่นะไอ้พี่กัณฐ์โกหกเก่งสุดๆ
หลังจากถ่ายรูปเสร็จเราก็ชมความงามของทิวทัศน์ไปจนเวลาล่วงเลยมาแปดโมงเราก็ออกเดินทางเพื่อไปยังที่หมายต่อไปซึ่งแน่นอนว่าคือสวนสัตว์แต่ก่อนหน้านั้นต้องแวะทานข้าวเช้าก่อนไอ้คืนผู้มากล้นประสบการณ์จึงพาแวะทานข้าวที่ร้านที่มันกินเป็นประจำอาหารที่นี่อร่อยสุดๆไปเลยพอทานข้าวเสร็จก็ออกเดินทางต่อไป
"พี่กัณฐ์ผมขอปั่นจักรยานเองนะ"
"ทำไมไม่อยากนั่งซ้อนกูแล้วหรอ"
"ไม่ใช่แบบนั้นคือแบบมาเที่ยวทั้งทีผมอยากจะทำสิ่งที่ไม่เคยทำบ้างอะ"
"มึงไม่เคยปั่นจักรยานเลยหรอ" สัส..เหมือนคุยกันไม่รู้เรื่อง
"ไม่ใช่หมายถึงผมอยากปั่นจักรยานชมสัตว์อะไม่เคยทำเลย"
"อืมกูไม่บังคับมึงหรอก" ทำไมยอมง่ายจัง
"เย้"
"แต่..." นั่นไงกูว่าแล้ว
"อะไรอีกอะ"
"มึงต้องไม่ปั่นหนีกูห้ามห่างจากกูโอเคไหม"
"ทำไมผมต้องทำตามด้วยอะ"
"ไม่งั้นก็มานั่งซ้อนท้ายกูเหมือนเดิม" โอเคกูยอมก็ได้
"โอเคผมยอมทำตามที่พี่บอกก็ได้"
"ดีมาก" เหมือนมีพ่อเพิ่มมาอีกคนเลยเห้อเศร้าใจ
"ว่าแต่มึงจะเล่นน้ำด้วยหรอ"
"ต้องเล่นสิครับมาครั้งแรกจะพลาดได้ไง"
"แล้วชุดว่ายน้ำมึงมันต้องถอดเสื้อไหม"
"ถอดสิใครเขาเล่นน้ำไม่ถอดกันเล่า"
"ไม่กูไม่ให้เล่น"
"ทำไมล่ะผมอยากเล่น"
"ถ้ามึงจะเล่นก็ต้องใส่เสื้อ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็แดดมันแรงเดี๋ยวจะร้อน"
"ลงน้ำมันก็เย็นแล้วไหมล่ะ"
"มันก็ทำลายผิวอยู่ดีกูไม่อยากให้ใครเขาว่าสายรหัสเราได้เวลาถอดเสื้อแล้วผิวมันเสียจะไม่ดี" นี่กูเป็นดารารึไงเนี่ยพี่มึงเหมือนกับผู้จัดการเลยเนาะต้องดูแลกูตลอด
"ก็ผมอยากเล่นนี่นา"
"เช่าชุดที่มันเป็นเสื้อ"
"ผมเตรียมชุดมาแล้วจะเช่าทำไม"
"กูจ่ายเองจบไหม"
"ครับ" เห้อเถียงไปก็แพ้เปล่าๆไม่เถียงดีกว่าเถียงกับพี่มันเหมือนเถียงกับนักวิชาการอะครับหาเหตุผลมาแย้งได้ตลอด
"ดีมากถ้ามึงไม่ดื้อกูก็ไม่ด่าหรอก" ทำไมเดี๋ยวนี้พี่มึงอันตรายต่อหัวใจกูจังไม่ได้นะเราจะมาแพ้มันไม่ได้ต่อให้หวั่นไหวกูก็ไม่บอกชอบเป็นอันขาดทำไมน่ะหรือ...เสียศักดิ์ศรีไง
รถโลดแล่นมาจนถึงด้านหน้ามองไปเห็นป้ายอย่างชัดเจน....สวนสัตว์นครราชสีมา...มีการตกแต่งด้านหน้าที่สวยมากเลยล่ะเราเข้ามาจ่ายเงินเสร็จสรรพก็มุ่งสู่สถานที่เช่าจักรยานซึ่งมีหลายราคามากอันที่จริงก็นับค่าเช่าตามจักรยานนั่นแหละครับเช่าสองชั่วโมงก็ฟรีอีกหนึ่งชั่งโมง
อืมว่าแต่ผมจะเลือกจักรยานอะไรดีล่ะรู้สึกจะมีเยอะด้วยสิเอาสองหนุ่มแล้วกันสามสิบบาทถึงจะปั่นคนเดียวก็เถอะเช่าไปเลยสองชั่วโมงได้ฟรีอีกหนึ่งปั่นให้ขาลากไปเลย
ส่วนพวกไอ้คินก็เลือกสามสหายครับอืม...พากันปั่นไปให้รอดแล้วกันส่วนไอ้มอสก็ปั่นจักรยานคลาสสิคเพื่อสร้างอารมณ์กวีเฮ้อ...เหนื่อยใจไอ้พี่กัณฐ์ก็ดันเลือกคันเเบบเดียวกับผมอีกนี่มึงจะเลียนแบบทุกอย่างไม่ได้นะ....เรานัดกันโดยหมดเวลาต้องมาเจอกันตรงที่ที่ใช้คืนจักรยานแน่นอนว่าการแยกย้ายแบบนี้ผมคงหนีไม่พ้นไอ้พี่กัณฐ์เพราะสัญญากับมันไว้
"มึงจะปั่นดูอะไรก่อน"
"เอ้าเราก็ปั่นตามทางสิเห็นอะไรก็ดูอันนั้นแหละ"
"ถ้างั้นดูมึงก่อนแล้วกัน"
"ดูผมทำไม"
"ก็มึงบอกว่าเห็นอะไรก็ดูอันนั้น" กวนตีนพี่มึงรอดมาถึงตอนนี้ได้ไงเนี่ย
"ผมหมายถึงดูสัตว์โว้ย"
"5555" หัวเราะทำบ้าอะไรโว้ยพี่มึงนี่รู้รึเปล่าว่ามันหล่อเกินไป
"เอ้าปั่นนำไปสิ......กูจะได้ปั่นตามมาทำหน้าเอ๋ออยู่ได้" ถ้าผมต่อยพี่มันจะโดนอะไรไหมเนี่ย
สุดท้ายก็ทำตามที่พี่มันบอกผมก็ปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูงในระดับที่เร็วกว่าหอยทากนิดหน่อยและดูเหมือนผมจะเจอสัตว์ตัวแรกแล้วล่ะครับเป็นเต่าตัวใหญ่ด้วยความตื่นเต้นก็เลยจอดจักรยานแล้วลงไปดู...ตัวใหญ่มากๆเลยล่ะเกิดมาพึ่งเคยเห็นแบบใกล้ๆ
"พี่กัณฐ์มาดูนี่สิเต่าตัวใหญ่มากเลย"
"ไว้ตัวเท่าบ้านค่อยเรียกกูมาดู" บางครั้งผมก็อยากจะตบพี่มันสักทีนะติดตรงที่กลัวมันสวนกลับนี่แหละ
"ถ้างั้นคงไม่มีหรอก"
"ทำไมโกรธกูหรอ"
"ใครโกรธพี่ไม่มีเหอะ"
"ก็เห็นทำหน้าไม่พอใจ"
"ช่างผมเถอะถ่ายรูปให้หน่อยขอรูปคู่กับเต่าแบบหล่อๆเลยนะ"
"คงเป็นไปได้ยากเพราะมึงมันไม่หล่อ" พูดแบบนี้มาต่อยกับกูเถอะใช่สิกูไม่หล่อเหมือนมึงนี่ถ้าคนที่ชอบพี่มันรู้ว่านิสัยจริงๆกวนตีนแบบนี้เขาจะยังชอบไหมวะแต่ก็คงชอบแหละเพราะแม่งหล่อไง
ถ่ายรูปเสร็จสรรพผมก็เจอสถานที่ที่น่าสนใจอยู่ที่หนึ่งมันเป็นเหมือนคล้ายๆกับถ้ำที่รวบรวมพวกสัตว์เลื้อยคลานรวมถึงสัตว์มีพิษเอาไว้ด้วยความตื่นเต้นผมจึงอยากเข้าไปดูสักหน่อยเอาวะไหนๆก็มาทั้งทีเวลาก็เหลือเยอะไปดูหน่อยแล้วกัน
"พี่กัณฐ์ไปดูตรงนู้นกัน"
"เออๆ" วันนี้พี่มันพูดง่ายจังวะปกติหาเรื่องด่าได้ตลอด
"โหพี่ดูสิแมงมุมตัวอย่างใหญ่"
"มึงเป็นเด็กอนุบาลหรือไงทำตาเป็นประกายเชียว"
"ก็มันตื่นเต้นอะผมไม่เคยเห็นแบบนี้เลยนะตั้งแต่เกิดมา"
"เออๆงั้นก็ดูให้เต็มที่เดี๋ยวจะไม่ได้มาอีกนาน"
"รับทราบ"
"โหดูงูพวกนี้สิสีกลมกลืนมากเลยถ้าไม่ตั้งใจมองไม่เห็นเลยนะเนี่ย"
"มึงตาเซ่อมากกว่ากูมองแปปเดียวก็เห็นแล้ว" โอเคถึงมันจะตามใจแต่ก็ยังกวนตีนอยู่ดี
เราเดินดูเหล่าสัตว์ไปเรื่อยๆจนออกมาด้านนอกพร้อมที่จะปั่นจักรยานต่อไปปั่นมาได้สักพักก็มาเจอกรงนกฟลามิงโก้พร้อมมองเห็นไอ้คินกำลังใส่โซ่จักรยานอยู่ชีวิตเพื่อนผมมันน่าเศร้าจัง555
"อ้าวไอ้คินพวกนั้นไปไหนหมดล่ะ"
"มันไปรออยู่ตรงยีราฟอะดิกูเลยนั่งใส่โซ่คนเดียวเนี่ย"
"ปั่นยังไงให้มันตกวะ"
"กูก็ปั่นแบบมึงนั่นแหละแค่ของมึงไม่ตก"
"แล้วเมื่อไหร่มึงจะใส่ได้เนี่ย"
"นั่นสิกูก็อยากใส่ได้อยู่แต่มันยากอะ...พี่กัณฐ์ใส่ให้ผมหน่อยนะครับ"
"มึงทำตกเองก็ใส่เองดิ"
"ฮือๆ....ใจร้าย"
"ไอ้รามไปกันได้แล้ว"
"ครับโชคดีเด้อ...เพื่อนคิน"
"ไอ้รามไอ้เพื่อนทรยศมาช่วยกูใส่โซ่ก่อนนนนน"
ตีตัวออกห่างไอ้คินมาได้ไม่ไกลนักก็จอดพักอยู่แถวริงเทลล์ลีเมอร์หรือลีเมอร์หางแหวนนั่นแหละเห็นหน้ามันแล้วนึกถึงราชาจูเลียตในมาดากัสการ์เลยแห๊ะ
"มึงหิวน้ำไหม"
"หิวครับแต่เดี๋ยวค่อยไปซื้อ"
"ไม่ต้องกูไปซื้อให้อยากกินอะไร"
"ขอเป็นน้ำเปล่าแล้วกันนะครับ"
"โอเครออยู่นี่ก่อนแล้วกัน" กูไปไหนได้ด้วยรึมึงเล่นบังคับขนาดนี้
นั่งรอได้ไม่นานรุ่นพี่สุดหล่อก็เดินมาพร้อมกับน้ำเปล่าที่ผมฝากพี่มันซื้อแล้วก็ยื่นมาให้ผมพี่มันนี่หวังพึ่งได้จริงๆถึงจะกวนตีนไปหน่อยก็เถอะ
พอดื่มน้ำเสร็จจะปั่นจักรยานไปต่อแต่โซ่เจ้ากรรมดันตกซะนี่ฮือซวยเลยพี่มันก็จะช่วยกูไหมเนี่ยขนาดไอ้คินพี่มันยังไม่ช่วยเหลือ
"เดี๋ยวก่อนโซ่ผมตก"
"มึงปั่นยังไงให้ตกเนี่ย"
"เอ้าก็มันตกอะ"
"มานี่กูใส่ให้" ทำไมไอ้คินไม่ใส่มาใส่ให้ผมเฉยเลยถ้าไอ้คินรู้คงว่าพี่มันสองมาตราฐานแน่นอน
"ทำไมตอนไอ้คินพี่ไม่ใส่ให้ล่ะ"
"ไอ้คินชื่อพระรามไหม"
"ไม่"
"นั่นแหละเหตุผล" กูตายได้นะแต่ยังไม่ตาย
ไม่นานมากนักโซ่ที่ตกไปก็ถูกใส่จนใช้งานได้อีกครั้ง...เอาจริงๆใครเป็นผมก็คงต้องคิดบ้างแหละว่าพี่มันแอบชอบแต่สำหรับผมไม่คิดแน่นอนเพราะมันเป็นพี่รหัสแถมชอบแกล้งอีกใครจะไปคิดได้ลง
"ได้แล้วปั่นดีๆล่ะอย่าให้ตกอีก"
"ขอบคุณครับ"
"ไปดูกรงสัตว์ตรงนู้นกับกูหน่อย"
"กรงอะไรอะ"
"มาเถอะน่าเดี๋ยวมึงก็รู้"
"ครับ"
ปั่นจักรยานเข้ามาใกล้ๆนี่มันนกเงือกนี่หว่าไหงพากูมาดูได้เนี่ยพี่มึงไม่น่าชอบอะไรแบบนี้นึกว่าจะชอบพวกตัวตะกวดหรือไม่ก็ตุ๊ดตู่ซะอีก
"พี่พาผมมาดูนกเงือกเนี่ยนะ"
"อืม..มันเป็นสัตว์ที่ดี"
"โอเคผมดูแล้วไปต่อกันเถอะจะได้ไปดูตัวอื่นบ้าง"
"เดี๋ยวก่อนสิ"
"อะไรอีกเล่า"
"สัตว์ตัวอื่นที่อยู่ในนี้อะใช้กับเรื่องที่กูจะบอกมึงไม่ได้หรอกมีเพียงนกเงือกเท่านั้นที่ใช้ได้" ห๊ะ...นกเงือกเนี่ยนะพี่มันเพี้ยนรึเปล่าวะเนี่ย
"แล้วจะบอกอะไรผมก็รีบบอกมาดิ"
"เดี๋ยวก่อนสิขอพูดอะไรก่อน" เอ้าพี่มึงกินยาลืมเขย่าขวดเปล่าเนี่ยดูแปลกๆไปนะวันนี้
"จะพูดอะไรก็พูดมาจะได้ไปดูอย่างอื่นต่อ"
"มึงรู้ไหมนกเงือกเป็นสัตว์ที่รักเดียวใจเดียว"
"ไม่อะ" อยู่ดีๆจะมาสอนวิชาสัตว์โลกกูรึไงเนี่ย
"นกเงือกรักเดียวใจเดียวซื่อสัตย์ต่อกันจนวันตายตัวผู้จะดูแลตัวเมียอย่างดี"
"...."
"เฉกเช่นเดียวกับกูรามกูเป็นคนรักเดียวใจเดียวและซื่อสัตย์ต่อคนที่กูรักและพร้อมจะดูแลคนที่รักอย่างเต็มที่"
"...." อะไรเนี่ยหน้าพี่มันโครตจริงจังมาบอกกูทำไมเล่าไปบอกคนที่ชอบโน่น
"ซึ่งคนที่กูรักอยู่ตรงหน้าแล้วก็คือมึง"
"...." เชี่ยยยย...เป็นไปไม่ได้พระรามจะเป็นลม...กูเนี่ยนะคือคนที่พี่มันชอบโครตไม่น่าเชื่อ
"ผมเนี่ยนะ!"
"ใช่มึงนั่นแหละกูไม่เคยรู้สึกชอบใครมาก่อนจนมาเจอมึงกูรู้เลยว่ามึงทำให้ใจกูหวั่นไหวกูโครตทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับมึงเลยต้องหาวิธีด่าอยู่เสมอ" มึงหาวิธีได้ดีมากเลยล่ะ...ประชดโว้ย
"ผมไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย"
"เพราะเป็นมึงไงกูจึงสนใจทุกอย่างที่รวมเป็นมึงกูสนใจหมดแหละ"
"ฮื่อ...."
"จะเขินอะไรเล่ากูสิต้องเขิน" กูเขินกว่าโว้ย
"ก็มันแบบทำตัวไม่ถูกอะไม่คิดว่าพี่จะชอบผม"
"อืมกูชอบ...ชอบ...และชอบมากๆ" อย่าพูดเยอะกูเขิน
"...."
"แล้วมึงล่ะ"
"อะไรเล่า"
"ชอบกูไหม"
"...."
"รามเป็นแฟนกับพี่นะครับ" ฆ่ากูเถอะ....กูอยู่ไม่ได้แล้ว...เชี่ยยยยเขิน
"อื้อ" ใจตรงกันก็ต้องตกลงไปผมก็ไม่ได้เกลียดอะไรพี่มันหรอกเอาจริงไปก็ชอบแหละ
"อะไรนะไม่ได้ยิน"
"อย่าแกล้ง"
"ก็อยากได้ยินน้องรามพูดชัดๆ"
"ก็บอกว่าเป็นไง"
"เป็นอะไรครับ"
"เป็นแฟนพี่มึงไงโว้ย"
"555ชื่นใจจริงๆ"
"มีความสุขจังนะได้แกล้งเนี่ย"
"แน่นอน...รามนกเงือกจะเป็นพยานให้กับความรักเรานะกูจะไม่มีวันทิ้งมึงเด็ดขาด"
"ผมก็เหมือนกันไม่ทิ้งพี่แน่นอน"
"น่ารัก"
"อย่ามาชมนะ"
"ทำไม"
"มันเขิน"
"เดี๋ยวก็ชินเพราะกูจะชมมึงทุกวัน" กูขอทศกัณฐ์คนเดิมกลับมาได้ไหมเนี่ยโหมดนี้อันตรายต่อใจมาก
"เอออีกเรื่องหนึ่งที่กูอธิษฐานตอนกราบพระที่เขายายเที่ยงกูอธิษฐานว่าขอให้ได้เป็นแฟนกับมึง"
"...." จริงดิพี่มึงแม่งโครตลงทุน
"แสดงว่าที่นั่นศักดิ์สิทธิ์จริง"
"อืมก็คงจะเป็นแบบนั้นเพราะผมก็อธิษฐานแบบเดียวกับพี่"
"....." ต่างคนต่างเงียบครับมันเขินอะทำไงได้
"ว่าแต่คนเป็นแฟนกันเขาทำอะไรกันบ้าง" สุดท้ายก็เป็นพี่กัณฐ์ที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"ผมจะรู้ไหมล่ะ" อะไรของพี่มันจู่ๆก็ถามแบบนี้
"คิดว่ามึงจะรู้ซะอีก"
"จะรู้ได้ไงเล่าก็พึ่งมีแฟนครั้งแรกเนี่ย"
"ใครแฟนมึง"
"ก็พี่ไง"
"อะไรนะไม่ได้ยิน" กวนตีนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะมึงนี่
"ก็บอกว่าพี่ไง"
"ดีใจว่ะ"
"ดีใจอะไร"
"มีเมียแล้ว"
"แค่แฟนก็พอเหอะ"
"เดี๋ยวก็ได้เป็นเมีย"
"ไม่คุยด้วยแล้ว"
"พอเขินทีไรหนีตลอดเลยนะ"
"หนีอะไรตามมาจะรีบไปดูสัตว์ต่อ"
"ครับเมีย"
"สัส"
"5555" ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึงนี่
หลังจากที่เราเป็นแฟนกันได้ไม่ถึงชั่วโมงพี่มันก็เล่นหยอดซะแทบจะทุกวินาทีให้ตายสินี่มึงจะหยอดกูตลอดเวลาไม่ได้นะไม่เช่นนั้นได้เขินตายกันพอดี
คิดไปคิดมาก็น่างงเหมือนกันนะครับผู้คนมีมากล้นจนแทบจะหาไม่เจอแต่มันดันมาชอบผมซะได้...อันที่จริงผมก็ไม่ได้รู้สึกอายนะที่มีแฟนเป็นผู้ชายเพราะความรักมันอยู่ที่ใจไม่ใช่เพศอีกอย่างครอบครัวผมก็เข้าใจด้วยเราเลยคบกันได้อย่างไม่ต้องปกปิดถึงจะยังไม่อยากเปิดก็เถอะ
มอง....
มองอีกแล้ว...
ยังไม่หยุดมองอีก
"พี่จะมองผมทำไมนักหนาเนี่ย"
"ก็มึงน่ารักน่ามอง"
"พอเลยดูอย่างอื่นบ้างมามองแต่ผมอยู่นั่นแหละ"
"อยากน่ารักเองทำไม" เห้อ...โอเคกูปลงแล้วไม่คิดไม่ฝันว่าพี่มันจะเปลี่ยนไปขนาดนี้
"ถ่ายรูปกับยีราฟให้ผมหน่อย"
"ได้ๆ"
"นับหนึ่งถึงสามนะแล้วมึงก็ยิ้มล่ะ" เออกูรู้แล้วทำอย่างกับว่ากูไม่เคยถ่ายรูป
พอถ่ายรูปคู่กับยีราฟเสร็จจุดหมายปลายทางก็จะไปดูพวกนักล่าบ้างบรรยากาศการปั่นจักรยานเต็มไปด้วยความหวานชื่น...ต้องขออภัยทุกคนด้วยพอดีว่ามากับแฟนอะครับ
"โหพี่ดูสิเสือจากัวร์โครตน่ากลัวอะ"
"อืม"
"แค่นี้"
"มึงจะให้กูตอบว่าอะไรล่ะ"
"เอ้าก็ตอบให้มันแบบดูตื่นเต้นหน่อยดิ"
"โอเคได้...น่ากลัวมากเลย"
"ไอ้พี่กัณฐ์โครตปลอมอะ"
"555" หัวเราะบ่อยนะมึงนี่เดี๋ยวนี้
"ว่าแต่พี่อย่าพึ่งประกาศได้ไหมว่าเราคบกัน"
"ทำไมมึงไม่อยากให้คนอื่นรู้รึไงที่เป็นแฟนกู"
"ก็ไม่ใช่ไม่อยากแต่ว่ากลัวแฟนคลับกับครอบครัวพี่รับไม่ได้อะ"
"ครอบครัวกูไม่มีปัญหามึงไม่เห็นหรอแม่กูแทบจะรักมึงเหมือนลูกอีกคนแล้ว"
"แล้วแฟนคลับพี่ล่ะ"
"ก็เรื่องของเขาสิ"
"ได้ไงเล่าเผื่อเขาไม่พอใจแล้วเกลียดพี่ล่ะ"
"ก็ปล่อยไปสิ"
"แต่..."
"ราม...กูไม่ได้ขอให้เขามาชอบกูมาเป็นแฟนคลับกูอีกอย่างถ้าชอบกูจริงกูรักใครเขาก็ต้องรักด้วย...ถ้ารับไม่ได้ก็จัดการความรู้สึกตัวเองแล้วกันเพราะกูแคร์แค่แฟนกูมากกว่า"
"ฮึก..."
"มึงร้องทำไมเนี่ยไม่เอาอย่าร้อง"
"ก็มันแบบผม...ฮึก...งี่เง่าอะทำให้พี่เครียดฮือๆๆๆ"
"ไม่เป็นไรมึงมีสิทธิ์งี่เง่ากับกูได้เสมอ"
"แล้วถ้าผมไปงี่เง่ากับคนอื่นเล่า"
"มึงโดนกูตบอะ"
"555พี่อะ"
-
"เห็นไหมมึงน่ะเหมาะกับเสียงหัวเราะที่สุดแล้ว"
"อย่าร้องอีกนะ"
"อื้อ...ไม่ร้องเเล้ว"
"ดีมาก"
"ก็ผมเก่งอะ"
"แล้วเพื่อนมึงล่ะบอกได้ไหมว่าเราคบกัน"
"ค่อยบอกพร้อมทุกคนเลยดีกว่า"
"ราม"
"นะครับขอผมพร้อมก่อนนะสัญญาเลยว่าจะให้บอก"
"โอเคเพื่อมึงกูรอได้"
"ขอบคุณครับ"
"แต่..." นั่นไงเอาอีกแล้วมีเงื่อนไขตลอดนะมึงนี่
"อะไรอีก" ผมถามกลับหวังว่าจะได้คำตอบจากพี่มันแต่กลับได้ความเงียบพร้อมกับท่าทางทำแก้มป่องพร้อมเอานิ้วชี้ไปที่แก้ม...มึงต้องการอะไรอีกเนี่ย
"....." ได้แต่ยืนทำหน้างงมองพี่มันครับไม่เข้าใจเลยว่าหมายถึงอะไร
"ทำหน้างงอะไรกูให้มึงหอมแก้ม"
"ไม่เอาคนเยอะอายเขา"
"จะอายอะไรแค่มึงหลับตาก็ไม่เห็นใครแล้ว" แต่เขาเห็นกูไงโว้ย...........พี่มึงนี่กวนตีนได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
"ไม่เอา"
"งั้นตรงห้องน้ำตรงนู้น"
"พี่กัณฐ์อย่าแกล้ง"
"นะรามนะไปแปปเดียวหอมแล้วก็ออกมาเลย" เห้อ...สุดท้ายก็ใจอ่อนเขามาในห้องน้ำกับพี่มันจนได้พอเข้ามาถึงแทนที่จะทำตามสัญญามันเล่นจูบผมอย่างกับอดอยากมาเนิ่นนานสูบวิญญาณกูชิบหาย
"555ไม่เอาไม่งอนดิ"
"พี่โกหกอะไหนบอกหอมแก้ม"
"ก็มึงทำหน้าตาน่ารักทำไมล่ะ"
"ไม่ต้องเลย"
"5555เอาน่าเดี๋ยวก็ชินเพราะกูจะทำแบบนี้ทุกวัน"
"ไปนอนฝันเอาเถอะไอ้คนขี้โกหก" ยิ้มยียวนกวนประสาทอีกพี่มึงนี่จริงๆเลยทำไมก่อนเป็นแฟนกับหลังเป็นแฟนมันแตกต่างกันจังวะนี่สินะที่เขาว่าคนมีความรักมักจะเปลี่ยนไป
หลังจากจบการสนทนาของเราทั้งคู่จุดหมายต่อไปคือสวนน้ำครับเราก็ปั่นดูสัตว์พลางรีบไปที่ที่นัดรวมพลกันไว้ในตอนแรก
มาถึงก็เห็นพวกไอ้คินกำลังคืนจักรยานพอดีมากันเร็วจริงๆนะพวกมึงนี่....ผมลงจากจักรยานแล้วนำไปคืนส่วนพี่กัณฐ์ก็ตามมาติดๆราวกับกลัวผมจะหายไป...เว่อร์จริงๆนะพี่มึงเนี่ย
"เอาล่ะทุกคนไปหาข้าวเที่ยงกินกันดีกว่า" ไอ้คินเปิดประเด็นมาก่อนเลยครับไม่บอกก็รู้ว่ามันหิว
เราเลยเลือกกินข้าวใกล้ๆกับที่เช่าจักรยานเพราะว่ามีร้านข้าวอยู่กินกันเสร็จสรรพก็มุ่งหน้าสู่สวนน้ำกันซื้อบัตรเรียบร้อยแถมมีที่เก็บรองเท้าไว้ด้านนอกด้วยดีชะมัดเลยอาหารด้านในก็มีขายครับแต่เรากินกันมาแล้วและแน่นอนพวกไอ้คินก็ลงไปเล่นกันเรียบร้อยไอ้มอสที่จะมาสร้างอารมณ์กวีก็ทนไม่ไหวเข้าไปเล่นน้ำกับคนอื่นด้วยคงเหลือไว้เพียงผมและพี่รหัสสุดหล่อ
คุณเคยเห็นแฟนทะเลาะเรื่องชุดว่ายน้ำกันไหมครับถ้าไม่เคยมาดูตรงนี้ได้จะใครล่ะก็ผมกับไอ้พี่กัณฐ์นี่แหละมีที่ไหนผู้ชายใส่เสื้อลงเล่นน้ำส่วนใหญ่เขาก็ถอดกันทั้งนั้นแหละจะหวงก็ให้มันน้อยๆหน่อยโว้ย
"ไม่เอาผมจะถอด"
"ห้ามถอด"
"โอ้ย...มันมีผู้ชายคนไหนไหมใส่เสื้อลงไปเล่นเนี่ย"
"มึงไง"
"ตกลงพี่จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม"
"เออ"
"งั้นให้ผมใส่ชุดนักประดาน้ำลงเลยไหมล่ะ"
"รามอย่ามาประชด"
"แล้วทีพี่ล่ะถอดลงเล่นน้ำทำไม"
"ก็กูผู้ชาย"
"ผมก็ผู้ชาย"
"มันไม่เหมือนกัน"
"ตรงไหนเล่าที่ไม่เหมือน"
"ไม่ต้องมาย้อนเลยใส่ไปเสื้อ...กูซื้อมาให้แล้ว"
นั่นแหละครับสุดท้ายก็ต้องจำยอมใส่เสื้อลงไปให้ตายสิมันจะหวงไปไหนวะเนี่ยกหูก็ไม่ได้สวยเลิศเลอเพอร์เฟคอะไรขนาดนั้น
เอาล่ะครับหลังจากเจรจาจนเข้าใจกันแจ่มแจ้งแล้วเราก็ลงมาเล่นน้ำส่วนใหญ่ตรงที่พวกเราเล่นไม่ค่อยมีเด็กเล็กๆสักเท่าไหร่เพราะมันเป็นโซนของผู้ใหญ่จึงไม่มีเด็กมาปะปนอีกอย่างมันลึกด้วยแหละอยู่ประมาณอกพี่กัณฐ์อะส่วนผมน่ะหรอแน่นอน...คอจ้า...เตี้ยอย่างนี้ควรไปเล่นสระเด็กดีไหมเนี่ยกู
"สวัสดีครับ" ใครวะอยู่ดีๆมาสวัสดีรู้สึกว่าจะเป็นวัยรุ่นมัธยมปลายซะด้วยสิิ
"เอ่อ...ครับ"
"น่ารักจังมีแฟนยังครับ"
"มี" ไม่ใช่เสียงผมหรอกครับเสียงแฟนที่พึ่งเป็นไม่กี่ชั่วโมงก่อนเอ่ยขึ้นไม่รู้มันมาตอนไหนเมื่อกี๊ยังไปอยู่ฝั่งนู้นอยู่เลย
"เอ่อ...ครับขอโทษนะครับ"
"เออ" ตอบห้วนๆสไตล์พี่มันนั่นแหละไอ้เด็กนั้นก็เดินจากไปเอาจริงๆน้องมันก็หล่อนะแต่ทำไมมาหลงชอบกูได้เนี่ย
"ทำหน้าดีๆก็ได้ทำอย่างกับโกรธใครมาหลายปี"
"ไอ้เด็กนั่นมันมาจีบมึง"
"พี่ก็บอกไปแล้วนี่ว่ามีแฟนแล้ว"
"เห็นไหมดีนะที่มึงใส่เสื้อไม่อย่างงั้นมันได้มองมึงจนตาค้างแน่"
"จริงดิงั้นผมถอดก่อนนะ"
"ไม่!...ถ้าจะถอดไปถอดในห้องน้ำกับกูแต่จะได้ออกมาไหมก็อีกเรื่องนึง" กูชักจะเริ่มกลัวมึงขึ้นทุกนาทีแล้วนะ
"ฝันไปเถอะ"
"มานี่มากวนดีนัก"
"อย่าแกล้งนะโว้ย"
Part คิน
สวัสดีทุกคน...ฮั่นแน่...คงจะคิดถึงผมกันใช่ไหมล่ะตั้งแต่โซ่จักรยานตกไปผมก็หายจากไปไม่หวนกลับสักทีมารอบนี้ผมกลับมาแล้วและแน่นอนว่าเห็นภาพที่น่าหมั่นไส้อีกตามเคย
ทศกัณฐ์หนุ่มหล่อผู้แสนเย็นชาวิ่งยิ้มร่าไล่ตามพระรามในน้ำมีการวิดน้ำใส่กันซะด้วยภาพนี้ใครเห็นก็คงนึกว่าเป็นแฟนกันแน่นอนว่าผมก็คิดเล่นหยอกกันผิดปกติขนาดนี้ใครไม่คิดก็บ้าแล้วจะว่าไปพระรามมันก็ไม่ค่อยมีเรื่องปกปิดผมสักเท่าไหร่แต่เอาเถอะเดี๋ยวมันพร้อมก็คงบอกเอง
เอาล่ะผมคิดว่าหาวิธีพิสูจน์ได้แล้วหึหึหึพวกคนอื่นมันมัวแต่ส่องสาวกันอยู่ผมนี้แหละจะเป็นผู้ชี้ทางสว่างให้พวกมันได้รู้เอง....เริ่มแผน...เฮ้
"ไอ้ราม..." ผมแอบมาด้านหลังแล้วกอดพระรามจนมันตกใจแต่ผมไม่สนใจหรอกสนใจแค่รุ่นพี่ไอดอลของผมที่ทำหน้าอย่างกับจะฆ่าผม
"ทำอะไรของมึงไอ้คินกูตกใจหมด"
"โทษทีว่ะแค่แกล้งนิดหน่อย"
"เออ...ปล่อยกูได้ยัง"
"คิน" พี่กัณฐ์เรียกกูทำไมหว่า
"ครับพี่"
"กูจะพามึงเล่นอะไรสนุกๆ" เล่นอะไรสนุกๆวะเนี่ยนอกจากน้ำก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่
"เล่นอะไรครับ"
"มาใกล้ๆกูสิ"
"ครับผม"
อ๊ากกกกก....ไอ้รามช่วยกูด้วย
โอเคครับต้องขอบคุณพระรามที่ช่วยชีวิตผมบอกว่าพาเล่นสนุกๆไอ้เราก็คิดว่าจะพาเล่นแบบอะไรที่มันตื่นเต้นที่ไหนได้....จับกูกดน้ำแล้วบอกฝึกความอดทนเอาเถอะถึงมันจะเสี่ยงชีวิตแต่ก็คุ้มกับผลลัพธ์ที่ได้....เป็นแฟนกันชัวร์หวงขนาดนี้
เอาล่ะทุกคนผมเสี่ยงตายจนรู้แล้วก็ขอบคุณผมซะล่ะแต่ผมกลัวอย่างเดียว...กลัวคนอ่านรู้ก่อนผมนี่สิไม่งั้นผมเสี่ยงตายฟรีเลยนะครับ...อย่างไรก็เถอะขออนุญาตลาไปก่อนโชคดีครับผม
Part เจ้าลงกา
วันนี้ผมได้ทำสิ่งที่อยากทำจนได้คือบอกชอบไอ้รามยอมรับว่าเขินแต่ไอ้รามเสือกเขินกว่าขัดอารมณ์กูจริงๆเลยมึงนี่แต่สิ่งที่น่ารำคาญวันนี้ก็หนีไม่พ้นไอ้คินนั่นแหละดันมากอดแฟนผมซะได้ด้วยความที่ผมใจดีไม่ค่อยหวงแฟนเท่าไหร่จึงฝึกความอดทนให้มันด้วยการจับกดน้ำ
ทุกคนคงจะคิดว่าที่ผมไม่ให้มันถอดเสื้อเพราะเหตุผลเดียวคือหวง...แต่นั่นยังไม่ถูกต้องหมดนะครับ...อันที่จริงกลัวอดทนไม่ไหวจับมันกดคาห้องน้ำซะก่อน...บอกตรงๆเลยเห็นมันถอดนิดถอดหน่อยกูก็แข็งแล้ว
"พี่กัณฐ์ผมหิวอะ"
"หิวอะไรอีกมึงพึ่งกินข้าวมา"
"หิวไอติมอะตอนกลับพากินหน่อยนะ"
"ไอติมกูก็มี"
"จริงหรอครับเอามากินหน่อยสิ"
"ไอติมอุ่นนะแต่กินที่นี่คงไม่สะดวก"
"ไอ้พี่กัณฐ์...ไอ้หื่นกาม" หน้าแดงแล้วน่ารักจริงๆนะมึงกลัวอดใจไม่ไหวชิบหาย
"เออกูล้อเล่นเดี๋ยวพากินก็ได้"
"เย้...ขอบคุณครับ" ดีใจเป็นเด็กไปได้นะมึงนี่
ผมปล่อยให้ไอ้เด็กน่ารักไปเล่นกับพวกไอ้คินส่วนผมน่ะหรอขึ้นมานั่งด้านบนแล้วเขามีเก้าอี้โต๊ะให้สะดวกสบายไปอีก...จะว่าไปแผนการบอกรักมันที่สวนสัตว์นี่ก็ใช้เวลาคิดนานอยู่นะ
ย้อนไปหลายวันก่อน
"มึงชอบน้องเขาก็บอกไปเลยโว้ย...ระวังหมาคาบไปแดก" เสียงไอ้เคนผู้ที่ทำตัวเป็นกูรูด้านความรักเอ่ยบอกผม
"จะมีใครมาชอบมัน"
"ก็กูนี่ไง" อ้าวไอ้ห่านี่วอนโดนตีนซะแล้ว
"ใจเย็นๆเพื่อนกูล้อเล่นกูยอมยกให้มึงก็ได้"
"สรุปกูจะได้วิิธีบอกรักมันไหมเนี่ย"
"กูมีวิธี" ไอ้เกมส์เอ่ยขึ้นมาบ้าง...เห้อมันจะเกิดประโยชน์ต่อกูไหมเนี่ย
"ยังไงวะ"
"พาเข้าห้องแล้วจับกดเลยแล้วค่อยบอกรักกูบอกเลยทั้งฟินทั้งได้แฟน" ความคิดมึงมันจระเข้น้อยจริงๆ
"ก็บ้าแล้ววิธีห่าเหวอะไรของมึง"
"อ้าวงั้นกูก็ไม่มีข้อเสนออะไรแล้วล่ะนึกได้แค่นี้แหละ"
"พวกมึงนี่นะแค่นี้ก็คิดไม่ได้" ไอ้แคนพูดบ้างในกลุ่มบอกเลยมันน่าจะจริงจังสุดรองจากผม
"มึงมีอะไรก็เสนอมาสิ"
"กัณฐ์มึงก็แค่ทำตามความรู้สึกมึงอะบอกที่ไหนมันก็ประสบผลสำเร็จเพราะมันกลั่นมาจากใจมึงจริงๆ" มึงนี่มันสุดยอดเลยแคนยอดเยี่ยม
นั่นแหละครับคือสิ่งที่ทำให้ความรักเราเริ่มต้นสถานะแฟนที่กรงนกเงือก....มีความสุขจริงๆ
Part โอรสอโยธยา
"ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเถอะพวกมึงเราเล่นกันนานแล้วจะได้ไปหาซื้อของกินตอนเย็นด้วย"
"กูเห็นด้วยไปกันเถอะ"
"มึงบอกใครคิน"
"อ้าวก็บอกคนอื่นไง"
"คนอื่นห่าไรเขาขึ้นไปกันหมดแล้วเหลือแต่มึงกับกูนี่แหละยังเล่นน้ำอยู่"
"เออว่ะ..กูลืมไป555" มีเพื่อนเมื่อพร้อมนะครับทุกคน
พอเราเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ออกมารับรองเท้าที่ฝากไว้ด้านหน้าเราก็มุ่งหน้าไปหารถเพื่อที่จะออกจากสวนสัตว์...วันนี้มีความสุขมากจริงๆ
วันพักผ่อนก็ใกล้จะหมดเต็มทีเพราะวันหยุดยาวของพวกเราใกล้หมดลงแล้วแต่เอาเถอะยังไงก็ขอดื่มด่ำความสุขให้เต็มที่ดีกว่า
รถขับเคลื่อนออกจากสวนสัตว์นครราชสีมาบทสนทนาเรามีมากกว่าเมื่อก่อน...เป็นแฟนกันก็ต้องคุยกันเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่นา...ไม่ได้อวดหรอกนะบอกเลย
เราแวะตลาดเพื่อซื้อของไปกินส่วนไอติมผมเลื่อนไปวันต่อไปถึงจะเสียใจก็เถอะแต่ไม่เป็นไรกินอย่างอื่นก่อนก็ได้
"มึงจะกินอะไร"
"เอาเป็นไก่ทอดก็ได้ครับ"
"อืม" ตอบสั้นตามสไตล์เขานั่นแหละแต่อบอุ่นกว่าเดิมเยอะ
พอซื้อไก่ทอดเสร็จผมก็มายืนอยู่หน้าร้านน้ำปั่นเป็นที่เรียบร้อยสั่งโอรีโอ้ปั่นจะหยิบเงินจ่ายเองก็ไม่ทันไอ้พี่กัณฐ์....ให้กูจ่ายเองก็ได้ไม่ได้ไม่มีเงินขนาดนั้นโว้ยยยย
เราเดินเลือกซื้อของกันจนเสร็จก็ทำการขับรถมุ่งหน้าสู่บ้านไอ้คินสิครับเวลาตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นกว่าจะถึงบ้านก็คงปาไปหนึ่งทุ่มกว่าๆ
"รามกูว่าไอ้คินน่าจะรู้แล้วว่าเราคบกัน"
"บ้าน่าผมยังไม่ได้บอกเลยมันจะรู้ได้ไงเล่า" เข้าใจว่ามันขี้เสือกแต่ก็ไม่น่าถึงขั้นที่มันจะรับรู้ได้
"กูหึงมึงจับมันกดน้ำขนาดนั้นไม่รู้ก็แปลกแล้ว"
"แล้วพี่จะหึงทำไมไอ้คินมันเพื่อนผมนะ"
"ไม่รู้แหละกูหึงหมดจะใครก็ช่างห้ามมากอดมึงกูกอดได้คนเดียว"
"เผด็จการ"
"เผด็จการรักนะครับผม" แหวะเลี่ยนชิบหายแล้วหน้ากูจะแดงทำไมเนี่ยโว้ย...อย่ามาเสียอาการให้มันเห็นดิวะ
"หยุดพูดแล้วขับรถไปเลยพี่น่ะ"
"ครับเมีย"
"เมียบ้าอะไรเล่า"
"555" ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง
"เออจะว่าไปพี่นี่ก็เข้ามาจีบผมแบบเนียนๆเหมือนกันเนาะ"
"ไม่เนียนนะกูว่ามึงโง่มากกว่าเลยตามไม่ทัน" สัสกวนตีนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเลยมึงนี่
"โง่แล้วมาชอบทำไหมล่ะ"
"ก็กูฉลาดเดี๋ยวจะนำพาคนโง่มาฉลาดด้วยกัน"
"จ้าๆ"
"จะว่าไปมันก็ขัดกับวรรณคดีมากเลยนะ"
"อะไรอะ"
"ก็ปกติพระรามกับทศกัณฐ์ต้องสู้กันแย่งนางสีดาแต่เรากับมาชอบกันเอง"
"ปล่อยวรรณคดีไปเถอะน่าแค่เรารักกันก็พอ"
"ทำไมเดี๋ยวนี้มึงน่ารักจังวะ..."
ฟอดดดด......
ไอ้เชี่ย...กัณฐ์.........
หลังจากที่ผมผ่านพ้นวิกฤตการณ์ที่ถูกพี่มันแต๊ะอั๋งบนรถมาได้ผมก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ...ซึ่งแน่นอนว่าเรามาถึงบ้านไอ้คินแล้วเวลาก็ไม่ผิดจากที่คาดการณ์เท่าไหร่คือหนึ่งทุ่มครึ่ง
"รามออกมาหากูหน่อยกูขอโทษ" เคยเห็นเสือสิ้นลายไหมครับนั่นแหละพี่มันล่ะ
"ไม่เอา"
"ก็มึงน่ารักเกินอะใครจะอดใจได้"
"พี่ต้องอดให้ได้โว้ย..."
"มึงโกรธกูหรอ"
"ไม่ได้โกรธ"
"แล้วทำไมไม่มาคุยกันดีๆไปหลบหน้าทำไม"
"กูเขินโว้ยยยยย"
"อ๋อ...ที่แท้เขินนี่เอง555" ไม่ต้องมาหัวเราะเลยมึง...คิดดูวันนี้นะทุกคนผมเสียจูบกับแก้มให้มันแล้ววันต่อไปผมจะเสียอะไรล่ะทุกคนคิดดู
อาบน้ำเสร็จยืนเตรียมใจอยู่สักครู่แล้วจึงเปิดประตูออกมา...เอ..มองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีเลยพี่มันไปไหนวะจะว่าไปเมื่อกี๊ก็ยังคุยกันอยู่เลยหายไปไหนเร็วจัง
แต่ก็ช่างมันเถอะเล่นโทรศัพท์เช็คโซเชียลสักหน่อยจะดีกว่าไม่ได้ติดตามข่าวสารมาสักพักแล้วไถหน้าจอโทรศัพท์ไปมาก็ไม่ค่อยมีอะไรสักเท่าไหร่จริงสิลงรูปนี้ดีกว่ารูปที่ถอดเสื้อโชว์หุ่นสุดเท่ห์ของผม...น่าจะมีคนชอบเยอะแน่นอน
Praram:
อากาศมันร้อนเลยต้องถอดเสื้อ ดีกว่าเสือที่มันถอดเขี้ยว
Sky12_9 :น่ารักครับ
Frang:โอ้ย...น้องพระรามพี่ใจสั่นหมดแล้ว
MIx:หน้าตาเหมือนแฟนในอนาคตเลยครับ
โพสต์ไปได้ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นมาบนห้องอย่างรวดเร็ว....ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับปรากฎร่างของบุคคลที่ตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาเอาการคงไม่ต้องเดาให้ยากพี่ทศกัณฐ์นั่นแหละทำหน้าตาเคร่งเครียดมาเชียว
"อ้าวพี่ทศกัณฐ์ไปไหนมาครับผมออกมาแล้วหาพี่ไม่เจอ"
"ลบ" ห๊ะ...ลบอะไรวะหรือว่าจะรบแล้วพี่มึงไปรบกับใครมา
"ลบอะไรครับ"
"มึงทำอะไรไว้ล่ะ" ไม่เห็นได้ทำอะไรนี่หว่า
"ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"ในไอจีมึงน่ะ" ในไอจี...ชิบหายแล้วลืมไปว่ามีแฟนแถมแฟนขี้หวงอีก...โอ้ย...จบกันชีวิตพระราม
"เอ่อคือว่า"
"ไปลบ"
"คือพี่กัณฐ์ผมไม่ได้ตั้งใจลงนะมันแบบลืมอะ"
"ไปลบ" หูย...เสียงเข้มเชียว
"ครับๆเดี๋ยวจะลบตอนนี้เลย"
"...."
"ลบแล้ว"
"...."
"พี่กัณฐ์คุยกับผมหน่อยสิ"
"..." เงียบใส่กันอีกเอาวะสงสัยต้องใช้ไม้ตายขั้นสุดยอด
"พี่กัณฐ์ครับคุยกับรามนะรามเหงามากเลย"
"เห้อ.." ได้ผลอย่างน้อยพี่มันก็ถอนหายใจ
"ไหนดูหน้าคนขี้หวงหน่อยซิ"
"ทีหลังรู้ว่ากูไม่ชอบให้ทำก็อย่าทำ"
"ครับผมจะไม่ทำอีกแน่นอน"
"ว่าแต่พี่ไปไหนมาเมื่อกี๊"
"ไปกินเบียร์กับพวกไอ้คิน"
"แล้วพี่ขึ้นมาทำไมเบียร์หมดแล้วหรอ"
"ยังไม่หมด"
"อ้าวแล้วขึ้นมาทำไมอะ" ปกติพี่มันไม่ขึ้นมานะถ้าเบียร์ยังไม่หมด
"พอดีกูเห็นเด็กดื้อโพสต์รูปโชว์หุ่นเลยขึ้นมาจัดการซะหน่อย" ดีใจอะพี่มันทิ้งเบียร์มาหาเมียเฉยเลยเห้ยไม่ใช่เมีย...แฟนต่างหาก
"หูย...แสดงว่าผมสำคัญนะเนี่ย"
"มึงสำคัญตั้งแต่กูเห็นหน้ามึงแล้วพระราม" เขินโว้ย...พี่มึงจะทำกูเขินทุกนาทีไม่ได้นะ
"แหวะเลี่ยนอะ"
"แต่กูไม่เลี่ยนนะพูดได้ไม่อายเพราะว่ามันพูดจากใจ"
"พี่น่ะชอบแกล้งผมจะตายไป"
"ก็กูหาวิธีเข้าใกล้มึงไม่ค่อยได้ก็ต้องเข้าหาด้วยวิธีนี้แหละ"
"วิธีที่ดีมากเลยนะ"
"จริงหรอวะ"
"ผมประชด!"
"555ไม่ต้องทำหน้าทำตาแบบนั้นก็ได้มันตลก"
"ลงไปกินเบียร์เลยไปน่ารำคาญ"
"แน่ใจว่าอยากให้กูลงไป"
"แน่ใจ"
"จะไม่คิดถึงกูแน่นะ"
"โว้ย...ลงไปสักทีเถอะลีลาอยู่ได้เดี๋ยวเบียร์หมดก็โทษผมอีก"
"555เดี๋ยวผัวมานะเมียจ๋าไปกินเบียร์ก่อน"
"ไอ้จวย" ทำได้แต่ด่าแก้เขินไปงั้นแหละครับให้ตายสิทำไมมันแตกต่างกันจังก่อนคบกับหลังคบเนี่ยคนละเรื่องเลยแต่ยังคงเหลือความกวนตีนไว้อยู่นะเยอะเลยด้วย
จะว่าไปเรื่องนี้ผมควรบอกคุณกันยาดีไหมนะรู้สึกว่าแม่จะปลื้มพี่กัณฐ์ด้วยสิแถมเชียร์ให้เป็นลูกเขยอีกถ้าบอกไปก็คงจะไม่ว่าอะไรหรอกอีกอย่างเดี๋ยวพอเปิดตัวแม่ก็ต้องโทรมาถามอยู่ดีสู้บอกไปเลยดีกว่า
พอผมคิดได้ดังนั้นก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาคุณกันยาอย่างรวดเร็วโทรทางเฟซนี่แหละไม่เปลืองตังค์ดีปกติเวลานี้แม่ผมก็ยังไม่นอนหรอกครับคาดว่าน่าจะดูซีรีส์วายอยู่เห็นติดงอมแงมเลยล่ะไม่แปลกที่เห็นหน้าพี่กัณฐ์ครั้งแรกก็เรียกลูกเขย....
"ว่าไงจ๊ะพระรามลูกแม่" รับสายไวปานประหนึ่งนั่งเฝ้าโทรศัพท์
"แม่สะดวกคุยไหม"
"ก็สะดวกอยู่นะซีรีส์ยังไม่มามีเวลาคุยอยู่"
"คือผมมีเรื่องจะบอก"
"มีเรื่องอะไรหรอจ๊ะ"
"ผมกับพี่กัณฐ์"
"ทำไมหรอลูก"
"คบกันแล้ว"
"จริงหรอ....ไชโยฉันได้ลูกเขยแล้ว"
"แม่ฟังก่อนดิ"
"มาๆแม่ตั้งใจฟังมากๆเลยค่ะ"
"คือพี่มันขอผมคบวันนี้เลย"
"เขาเซอร์ไพรส์แบบไหน"
"ก็ไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรหรอกแค่บอกรักหน้ากรงนกเงือก"
"กรี๊ดดดดด...โรแมนติกเวอร์"
"หรอครับ"
"สมัยพ่อลูกบอกรักแม่นะบอกหน้ากรงเหมือนกัน"
"กรงนกเงือกหรอครับ"
"กรงชะนีจ่ะ"
"อ้าวทำไมไปบอกกรงชะนีล่ะแม่"
"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนึกว่าแบบมีความหมายอะไรแต่พอแม่ถามพ่อลูกบอกว่า...ที่บอกชอบคุณที่นี่เพราะชะนีมันร้องหาแต่ผัว...ผมเลยมาเป็นผัวคุณเพื่อให้ชะนีอิจฉาเล่น"
"พ่อผมก็โบ๊ะบ๊ะเหมือนกันนะเนี่ย"
"นั่นแหละเสน่ห์ของพ่อลูก"
"แม่เลยหลงพ่อมาถึงทุกวันนี้555"
"ไม่ต้องมาขำเลยไว้ถึงทีลูกบ้างเถอะระวังจะหลงเขาจนไปไหนไม่ได้"
"หึไม่มีทางพี่มันต่างหากที่ต้องหลงรักผม"
"จ้าๆ...แต่จะว่าไปพี่กัณฐ์เขาก็ทำตามไวเหมือนกันนะเนี่ย"
"หมายความว่าไงครับ"
"อ้าวก็ที่แม่คุยกับเขาวันนั้นไง"
"คุยอะไรครับผมไม่รู้พอดีโดนไล่ลงไปนั่งด้านล่าง"
"เดี๋ยวแม่จะเล่าให้ฟังเอง"
ย้อนกลับไปเมื่อวันที่แม่คุยกับทศกัณฐ์
"สวัสดีครับคุณแม่"
"สวัสดีจ้าพี่กัณฐ์"
"น้องเป็นยังไงบ้างลูกดื้อไหม"
"นิดหน่อยครับ"
"ขอบคุณมากนะที่ดูแลลูกแม่"
"ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของพี่รหัสอยู่แล้ว"
"แต่จะว่าไปแล้วพี่กัณฐ์รู้สึกอย่างไรกับลูกแม่"
"ก็...พี่น้องไงครับ"
"อย่างงั้นเองหรอโอเคแม่จะได้สบายใจหน่อย"
"ครับขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ"
"แม่ไม่ได้ลำบากใจที่พี่กัณฐ์กับรามใกล้ชิดกันหรอก"
"...."
"พอดีลูกชายเพื่อนแม่เขาชอบพระรามจะมาขอคุยด้วยทีนี้แม่กลัวว่าพี่กัณฐ์จะชอบพระรามก็เลยกันท่าไว้ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่เดี๋ยวไปบอกเพื่อนแม่ก่อนนะ"
"อย่าพึ่งวางสายครับ"
"หืม...มีอะไรอีกหรือจ๊ะ"
"ผมชอบพระราม"
"ว่าไงนะ"
"ผมรักพระรามครับตั้งแต่แรกเห็นแล้วผมหลงจนไปชอบคนอื่นไม่ได้แล้วได้โปรดอย่าให้ลูกชายเพื่อนมาคุยกับพระรามเลยนะครับ"
"ถ้างั้นก็ขึ้นอยู่กับพี่กัณฐ์แล้วลูก"
"ขึ้นอยู่กับผมหรอครับ"
"ไปทำตามที่หัวใจตนเองเรียกร้องเถอะต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นลูกเพื่อนแม่แต่รักแท้ย่อมชนะจำเอาไว้"
"ครับผมจะดูแลลูกแม่อย่างดีที่สุด"
"แม่เชื่ออย่างงั้น"
"ครับผม"
"โห...ลูกชายเพื่อนแม่มายังไงเนี่ย"
"ไม่มีหรอกแม่แค่ทดสอบดูว่าพี่กัณฐ์ชอบลูกหรือเปล่า"
"งี้ก็แสดงว่าที่พี่มันมาบอกชอบผมก็เพราะว่าเรื่องนี้สินะ"
"ไม่ใช่หรอกที่เขาบอกชอบลูกเพราะเขารักลูกไม่อยากเสียลูกไปให้คนอื่น"
"จะว่าไปพี่กัณฐ์ก็โรแมนติกเหมือนกันนะครับ"
"เก็บเขาไว้ให้ดีนะลูกคนนี้แม่ยอมรับเลยว่ารักลูกจริงๆ"
"ไม่ต้องห่วงครับผมจะรักษาไว้ให้ดีเลย"
"แล้วรูปไอจีรามหายไปไหนแล้วล่ะแม่กำลังจะกดไลก์จู่ๆก็หาไม่เจอ"
"ก็พี่กัณฐ์นั่นแหละแม่มันหวง...ผมก็เลยต้องลบรูปไป"
"โอ้โห...ฟิลแบบพระเอกหวงนายเอกในนิยายวายแค่คิดก็ฟินแล้ว"
"เก็บอาการหน่อยคุณกันยา"
"เอ่อ...โทษทีจ่ะพอดีแม่ลืมตัว"
"แล้วนี่ไม่ใช่ซีรีส์มาแล้วหรอ"
"เออ...จริงสิแม่ลืมไปเลยงั้นแค่นี้ก่อนนะแล้วเจอกันลูกอย่าลืมพาลูกเขยมาบ้านด้วยนะ"
ยังไม่ทันจะเอ่ยสวัสดีแม่ก็วางสายไปแล้วให้ตายสิเป็นแบบนี้ตลอดเวลาซีรีส์วายมานี่ถ้ามีการโหวตคนที่ดูซีรีส์วายเก่งที่สุดคงจะเป็นแม่ผมที่ได้รางวัล
แต่จะว่าไปแล้วพอคิดดูก็ได้รู้ว่าบางทีสิ่งที่เราเรียกว่ากามเทพน่ะก็มักจะมาในรูปแบบของแม่ได้เหมือนกัน
ยังไงก็คงขอบคุณโชคชะตาแล้วล่ะที่ทำให้ผมกับพี่กัณฐ์เจอกันจนได้คบกันแบบนี้.....
แล้วนี่ก็ดึกแล้วพี่มันก็ยังไม่ขึ้นมานอนเลยจะกินให้หมดลังกันเลยรึไง...เวลานายเอกเห็นพระเอกเมาก็มักจะดูแลเทคแคร์อย่างดีหรือว่าผมจะทำตามดีวะ...แต่พอคิดดูแล้ว
มึงนอนนอกห้องเถอะนะไอ้พี่ทศกัณฐ์......
ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้กำลังใจมากๆเลยนะครับอาจจะมาอัปช้าหน่อยเนื่องจากตอนนึงค่อนข้างเขียนเยอะแต่ก็ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามรออ่านอยู่เสมอ ขอบคุณครับ
ปล.อย่าหมั่นไส้พี่กัณฐ์กับพระรามกันนะครับ 5555
-
:pighaun: :haun4:
-
มาแน้ว ขอเป็นแฟนแน้วว่ะเห้ย :impress2:
-
:mew1: :impress2: o13
-
06 หน้าเหมือนเดิมเพิ่มเติมสถานะ
ณ บ้านทศกัณฐ์
ในบ้านหลังใหญ่ ณ เวลานี้มีคนสองคนกำลังนั่งสนทนากันอยู่เขาทั้งสองคนนั้นมีศักดิ์เป็นบิดาและมารดาของทศกัณฐ์
"นี่แม่พ่ออยากรู้จริงๆเลยว่าทำไมเวลาหนูรามมาเราต้องแทนตัวเองมาผมกับคุณและคุณกับฉัน"
เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย...หึหึหึในสายตาของมัณฑนาสามีของเขาก็เหมือนเด็กเสมอ
"นี่พ่อหยุดทำเสียงแบบนั้นได้ไหมมันเหมือนเด็กเลย"
"ฮั่นแน่...นี่แม่จะบอกว่าพ่อหน้าเด็กใช่ไหม"
"เปล่าหรอกหมายถึงนิสัยน่ะ"
"โถ่...แม่"
"นี่นะแม่จะบอกพ่อให้ที่แม่ให้เราแทนตัวว่าคุณกับผมเนี่ยเพื่อให้หนูรามเห็นว่าบ้านเรามีการใช้คำที่สุภาพหนูรามจะได้อยากมาเป็นสะใภ้"
"โถ่แม๊...กะอีแค่ให้หนูรามอยากมาเป็นสะใภ้ไม่เห็นจะยากตรงไหนพ่อมีวิธีง่ายๆ"
"ไม่ต้องหาวิธีมาหรอกเพราะตอนนี้หนูรามกับทศกัณฐ์เป็นแฟนกันแล้ว"
"อืม...พ่อว่าก็ดีเหมือนกันนะรักใคร่กันไว้"
"....."
"ห๊ะ...หนูรามกับไอ้กัณฐ์เป็นแฟนกันแล้ว!"
"ก็ใช่น่ะสิความรู้สึกช้าหรือไงเนี่ยพ่อนี่"
"พ่อไม่คิดว่ามันจะไวไฟขนาดนี้...เออว่าแต่แม่ไปรู้ได้ไงเนี่ย"
"ก็คุณกันยาน่ะสิบอกมา"
"คุณกันยาที่ขายก๋วยเตี๋ยวปากซอยเรานี่หรอ"
เพี๊ยะ
"โอ๊ย...ตีพ่อทำไมเนี่ย"
"มันใช่กันยานั่นที่ไหนล่ะ"
"อ้าวแล้วมันกันยาไหน"
"ก็คุณกันยาคนนี้เนี่ยเขามาเสริมสวยร้านเดียวกับแม่ก็เลยคุยกัน...คุยไปคุยมาสนิทกันเลยรู้ว่าลูกเราน่ะชอบพระรามสุดท้ายก็เลยเป็นแฟนกันแล้ว"
"บร๊ะ...ไอ้นี่มันช่างได้พ่อจริงๆ"
"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ"
"ไว้มันมาก่อนพ่อจะแซวซะให้มันเขินจนไม่มีหน้าให้อายเลย"
"อะไรจะขนาดนั้น555งั้นเดี๋ยวแม่ไปร้านเสริมสวยก่อนนะนัดคุณกันยาไว้"
"จ้า"
หลังจากมัณฑนาออกไปได้ไม่นานลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอก็กลับมาถึงบ้าน บุคคลผู้มีศักดิ์เป็นพ่อจึงเอ่ยถามพลางใช้น้ำเสียงหยอกล้อในทันใด
"อ๊ะ...นั่นแน่ไอ้ลูกชายหัวฝีหัวหนอง"
"หัวแก้วหัวแหวนสิพ่อ"
"เออนั่นแหละ" พ่อของทศกัณฐ์นิสัยขี้เล่นเฮฮาเวลาอยู่บ้านแต่เมื่อไปที่บริษัทก็จะรักษาภาพพจน์ประธานบริษัทมากหน่อยจึงไม่ค่อยมีท่าทีแบบนี้เท่าไหร่
"ว่าแต่พ่อมีอะไรทำไมวันนี้ดูแปลกๆ"
"นี่แกไม่คิดจะบอกฉันจริงอะ"
"บอกอะไร...ผมงงไปหมดแล้วนะ"
"เอ้า...มันจะมีเรื่องอะไรนอกจากเรื่องหัวใจ"
"นี่พ่ออย่าบอกนะว่าพ่อรู้แล้ว"
"ช่ายยยยย"
"คือผมขอโทษจริงๆผมไม่ได้ตั้งใจ"
"เดี๋ยวนะแล้วแกจะขอโทษฉันทำไม"
"อ้าวก็เรื่องที่พ่อรู้ไม่ใช่เรื่องที่ผมขโมยขนมช็อกโกแลตรูปหัวใจที่พ่อซื้อมากินหรอ"
"แกจะบ้าหรอ...กะอีแค่ขนมฉันไม่โกรธหรอกโว้ย"
"อ้าวแล้วเรื่องอะไรล่ะ"
"แกไม่ต้องมาทำไขสือฉันรู้แล้วว่าแกขอหนูรามเป็นแฟนและตอนนี้ก็คบกันเป็นที่เรียบร้อย ..ชะชะช่าไวไฟเหมือนกันนี่หว่าไอ้ลูกชาย"
"แล้วพ่อไปรู้มาได้ไงเนี่ย"
"ฉันนี่นะรู้มาจากแม่แกส่วนแม่แกรู้มาจากแม่หนูราม"
"โถ่...อุตส่าห์จะพามาเปิดตัวแบบเซอร์ไพรซ์สักหน่อย"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยแก...ทีตอนนั้นบอกน้องรหัส...แล้วเป็นไงสุดท้ายจะได้เป็นเมียซะงั้น"
"อะไรมันก็ไม่แน่นอนไหมล่ะ...อีกอย่างมันน่ารักด้วยแหละ"
"อืม...ฉันรู้หนูรามนี่น่ารักมากๆ...เออว่าแต่แกไปบอกชอบเขาอีท่าไหนวะเนี่ย"
"ก็บอกชอบหน้ากรงนกเงือกเพราะมันสื่อถึงความรักเดียวใจเดียว"
"โอ้โหฉลาดหลักแหลมมากลูกฉันถึงวิธีบอกรักจะไม่ถึงครึ่งของฉันก็เถอะ"
"พ่อบอกชอบแม่ยังไงล่ะถึงดีกว่าผม"
"เอาเข้าจริงๆฉันก็ไม่ค่อยอยากเล่าเท่าไหร่"
"โอเคงั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"
"เห้ย...ฟังก่อนสิวะ"
"เอ้าก็พ่อบอกไม่อยากเล่า"
"ตอนนี้อยากเล่าแล้วโว้ย"
"อะเล่ามา"
"เมื่อสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นฉันเคยล่องเรือข้ามแม่น้ำแยงซีเกียง"
"ขอสาระเถอะพ่ออย่าไร้สาระไปกว่านี้เลย"
"เออเอาเข้าจริงๆฉันก็พาแม่แกไปทะเลแล้วก็เช่าเรือมาพายไปใกล้ๆเกาะ"
"แล้วพ่อก็บอกรัก"
"เปล่าพาไปชมความงามแล้วก็กลับเอาเรือมาคืน"
"แล้วเมื่อไหร่ผมจะรู้สักทีว่าบอกรักยังไง"
"ฉันก็กำลังจะเล่าอยู่นี่ไง"
"อาๆเล่าต่อ"
"ฉันพาแม่แกไปขี่เรือกล้วยพอไปถึงที่ๆคนขับพอใจเขาก็คว่ำเรือลงหลังจากนั้นฉันก็ว่ายไปพาแม่แกขึ้นมาจากน้ำแล้วก็บอกรักก่อกำเนิดความรักอันหวานชื่นระรื่นใจขึ้น"
"มันโรแมนติกตรงไหนเนี่ย"
"อ้าวๆนี่แกไม่รู้อะไรซะแล้วการที่ฉันบอกรักแม่แกแบบนั้นมันเป็นการสื่อว่าอนาคตฉันสามารถจะดูแลแม่แกได้โว้ย"
"โอเคแล้วแต่พ่อเถอะผมจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมีนัดพระรามไปกินข้าว"
"ชิชะ..ชะชิไอ้ลูกคนนี้นี่แกเห็นเมียดีกว่าพ่อเรอะ"
"เปล่าก็แค่คนมันมีความรักอะอีกอย่างขืนไปช้ามันต้องด่าผมแน่นอน"
"โอ้โห....ได้ยินแกพูดแบบนี้ทำฉันขึ้นเลย...นี่แกกลัวเมียขนาดนั้นเลยหรอ...ฉันจะบอกอะไรให้นะมีเมียน่ะอย่าไปกลัว"
"หรอ...เท่าที่ผมเห็นพ่อน่ะไม่เคยชนะแม่เลยนะ"
"ฉันแค่ทำให้แม่แกตายใจเฉยๆโว้ย"
"พ่อทำได้เนียนมากเพราะผมเห็นพ่อกลัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"ไอ้กัณฐ์นี่แกยังไม่รู้เรื่องราวในอดีตของฉัน"
"อ๊ะ...พ่อเล่ามาเลยรอฟังอยู่"
"สมัยก่อนนะแม่แกจะมาหาฉันแต่ละทีต้องคลานมา"
"โอ้โห...เพราะแม่กลัวพ่อ"
"เปล่าโว้ย...ฉันหลบอยู่ใต้เตียง"
"โอ้ย..นี่แม่กลัวพ่อตรงไหนเนี่ย"
"แกยังฟังไม่จบอย่าพึ่งตัดสิน...สมัยที่ฉันดูบอลอยู่เนี่ยนะแกก็รู้ดีถ้าคนเราทำในสิ่งที่ชอบเวลามีคนมาขัดมันต้องโมโห"
"อืม...แล้วไงต่อ"
"แม่แกน่ะสิมาใช้ฉันไปซื้อกับข้าว"
"โห...งี้พ่อก็ต้องโกรธน่ะสิ"
"ก็เออดิอยู่ๆมาขัดอารมณ์ฉันโกรธจัดควบคุมตัวเองไม่ได้เลยกระโดดถีบ"
"กระโดดถีบแม่!"
"กระโดดถีบจักรยานไปซื้อให้โว้ย...สมัยนั้นรถยังไม่มี"
"โอ้ย....ผมไปดีกว่าฟังพ่อนี่ไม่ได้สาระอะไรเลย"
"เดี๋ยว....นี่แกไม่คิดจะพาหนูรามมาหาฉันกับแม่บ้างเลยรึไงวะ"
"พามาทำไมก็เคยเห็นหน้าแล้วนี่"
"โถ่ไอ้กัณฐ์....ก็ตอนนั้นมาในฐานะน้องรหัสแกนี่หว่า...แต่ตอนนี้ยกระดับเป็นลูกสะใภ้ฉันแล้วควรพามาหาฉันกับแม่ได้แล้ว"
"ไว้ว่างๆแล้วกันจะพามา"
"อย่าลืมซะล่ะ"
"ครับๆไม่ลืมหรอกเดี๋ยวผมไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะจะไปเดต"
"เดี๋ยวนี่แกจะไปเดตหรือไปนอนอาบแดดนี่มันพึ่งจะบ่ายสองครึ่งแดดร้อนจะตายไป"
"โถ่...พระรามมันเลิกเรียนบ่ายสามครึ่ง...เดี๋ยวบ่ายสามผมก็ออกไปรับมันเพื่อพาไปทานข้าวในห้างแล้ว..."
"เออๆตามใจแกเถอะแล้วก็อย่ากลัวเมียแล้วกันจะเสียชื่อลูกฉัน"
"ครับๆ"
"ดีมากๆ"
Part โอรสแห่งอโยธยา
เวลาบ่ายสามโมงหน่อยๆถ้าคุณเดินผ่านมาก็จะเห็นเด็กหนุ่มถึงนั่งยิ้มไม่หุบพลางเขินอายอยู่แน่นอน....ซึ่งมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก..มันคือผมนี่แหละ...ทั้งที่เห็นหน้าพี่มันทุกวันแท้ๆแต่ทำไมยังเขินอยู่วะเนี่ย
"นี่พระรามเพื่อนรักกูใคร่อยากรู้เป็นหนักหนาว่าพี่กัณฐ์จะพามึงไปเดตหรือจะขอมึงแต่งงานกันแน่ยิ้มซะขนาดนั้น"
เสียงไอ้คินครับ....มันรู้เรื่องผมกับพี่กัณฐ์คบกันแล้วเพราะว่าผมไม่อยากให้มันสงสัยเนื่องจากขี้เกียจหาข้อแก้ตัวสู้บอกมันไปเลยดีกว่า....พอมันรู้มันก็ดีใจสุดๆ...เอาจริงๆทั้งไอ้คิน ไอ้มอส ไอ้โดมและไอ้บาสก็รู้กันหมดนั่นแหละเพราะผมบอกพวกมันพร้อมกันเพียงแต่ว่าไอ้สามตัวนั้นมันกลับบ้านไปแล้วไงเหลือแค่ไอ้คินที่ยังอยู่แซวผมอยู่เนี่ย
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชินกับพี่มันในโหมดนี้อะ"
"ยังไงหรอวะ"
"ก็ปกติมันเอาแต่ด่าไงแต่เดี๋ยวนี้ชมกูน่ารักอย่างโง้นอย่างงี้แล้วก็ทำเสียงแบบแปลกๆแค่คิดถึงน้ำเสียงมันกูก็เขินแล้วอะ"
"โถ่มึงนี่นะไม่สมกับเป็นเพื่อนกูเลย"
"ทำไมวะ"
"มึงต้องทำให้พี่แกเขินบ้างสิถึงจะสมกับเป็นเพื่อนกู" ก็บ้าแล้วแค่มองหน้าพี่มันกูก็เขินแล้วจะเอาอะไรไปทำให้พี่มันเขินกู
"แล้วกูจะทำยังไงให้พี่มันเขินล่ะ"
"มึงไม่น่าโง่เลยนะไอ้ราม" อ้าวไอ้นี่กูจะรู้ได้ไงล่ะไอ้เวร
"มึงก็อ้อนดิผู้ชายน่ะแพ้ผู้หญิงขี้อ้อน"
"แต่กูเป็นผู้ชายนะ"
"มันก็เหมือนกันนั่นแหละพี่แกมองมึงน่ารักมึงก็ต้องอ้อนๆรับรองเขินแน่ๆ" ใช่..เขินแน่ๆหมายถึงกูนะไม่ใช่พี่กัณฐ์์
"เออๆกูจะลองทำดูก็แล้วกัน"
"ได้ผลยังไงบอกกูด้วยนะเพื่อน"
"ได้ๆกูจะด่ามึงให้ถ้ามันล้มเหลว"
"มึงไม่มีวันได้ด่าเพราะแผนกูไม่มีทางล้มเหลว" จ้าพ่อคนเก่ง....
หลังจากคุยกันเสร็จสรรพไอ้คินก็มุ่งหน้ากลับบ้านในทันใดปล่อยให้ผมนั่งคิดคนเดียวว่าจะอ้อนพี่มันยังไงดี...เอ..จะว่าไปการอ้อนมันก็มีหลายอ้อนนี่หว่าจะอ้อนยังไงดี...จริงสิต้องโทรหาคนมีประสบการณ์ในด้านนี้ซึ่งไม่มีใครแล้วนอกจากเขา......คุณกันยา
"ว่าไงจ๊ะพระรามลูกแม่"
"แม่รามอยากรู้ว่าเราจะอ้อนผู้ชายยังไงให้เขาเขินอะ"
"นั่นแน่จะอ้อนทศกัณฐ์น่ะสิ"
"ก็มีคนเดียวนั่นแหละว่าแต่ทำยังไงแม่บอกหน่อยสิ"
"โอ๊ย...ไม่เห็นจะยากเลยลูกแค่ทำหน้าตาน่ารักๆส่งสายตาที่คิดว่าอ้อนที่สุดไปให้เขาบางทีอาจจะมีการหอมแก้มบ้างแค่นี้เขาก็เขินเราแล้ว"
"จริงหรอครับ....ขอบคุณมากๆครับแม่"
"จ้า"
หึๆๆผมได้วิธีอ้อนแล้วไอ้พี่กัณฐ์วันนี้มึงต้องเขินกูแน่ๆ555
Part มารดาทั้งสอง
"โฮ๊ะๆๆๆ...คุณกันยาคะวิธีที่คุณบอกหนูรามดิฉันเกรงว่ามันจะทำให้ตากัณฐ์ไม่พาไปเดตที่ห้างนะคะ"
"อ้าวแล้วจะไปเดตที่ไหนล่ะคุณมัณฑนา"
"ดิฉันเกรงว่าจะพาไปเดตในโรงแรมน่ะค่ะ555"
"นี่คุณมัณฑนา...ฉันเลี้ยงพระรามมาตั้งแต่เล็กๆการที่คุณมาพูดแบบนี้ฉันรับไม่ได้"
"ดิฉันต้องขอโทษด้วยค่ะไม่คิดว่าคุณจะโกรธขนาดนี้"
"ดิฉันไม่ได้โกรธค่ะแค่รับไม่ได้เพราะความจริงแล้วควรจะพาเข้าบ้านคุณมัณฑนาเลยดีกว่าไหนๆอนาคตก็ต้องอยู่ร่วมหอกันแล้ว555"
"สมกับเป็นคุณกันยาจริงๆเลยค่ะ5555"
ภาพผู้หญิง 2 คนกระโดดตบมือหัวเราะกันอย่างมีความสุขปรากฏแก่คนที่มาทำความสวยในร้านเสริมสวยทุกคน.....แต่อย่านึกนะว่าเธอสองคนจะอายเพราะทุกคนที่มาทำล้วนแล้วแต่หัวเราะให้กับความน่ารักของคุณแม่ทั้งสองที่ดีใจอย่างกับจะได้ลูกเขยและลูกสะใภ้
Part เจ้าลงกา
นี่เป็นการเลือกชุดที่ลำบากสุดๆเลยในชีวิตผม...ทั้งๆที่ผมก็หล่อมากขนาดนี้ทำไมพอไปเจอหน้าไอ้รามทีไรก็มีความรู้สึกอยากจะหล่อกว่าเดิมวะ...ไม่ใช่อะไรหรอกกลัวมันจะไปชอบคนอื่นอะดิ
ผมมันเป็นพวกประเภทพูดจาไม่เพราะซะด้วยสิเผื่อพระรามมันอยากได้แฟนที่พูดจาอ่อนหวานไพเราะซึ่งผมเป็นให้มันไม่ได้บอกตรงๆเลยคือผมฝืนตัวตนยากอะ
เวลาล่วงเลยมาราวๆสี่โมงเย็นผมก็เริ่มมุ่งหน้าไปหาพระรามที่รออยู่ที่ตึกคณะวิศวกรรมแน่นอนว่าตอนลงมาจากบันไดบ้านต้องพบเจอคุณพ่อสุดหล่อของผม....ซึ่งโอกาสถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งมีมากกว่าโอกาสที่พ่อผมจะไม่ถามผมซะอีก
"นั่นแน่แต่งตัวซะหล่อเลยนะแกถึงจะน้อยกว่าฉันก็เถอะ" นั่นไงว่าแล้วไม่ถามก็แซวแหละคนๆนี้
"ครับคุณพ่อสุดหล่อ"
"เออ...นี่แกจะไปห้างอะไรวะไอ้กัณฐ์เผื่อฉันจะได้พาแม่แกตามไปด้วย"
"ไม่ต้องหรอกพ่อเดี๋ยวยังไงผมก็พารามมานอนบ้านอยู่แล้ว"
"เอางั้นหรอ"
"อือ"
"โอเคงั้นเดี๋ยวฉันจะรอดูหน้าลูกสะใภ้อยู่นี่ก็แล้วกัน555" เอาเข้าไป...มาดผู้บริหารหายหมด
"ว่าแต่พ่อไม่โกรธหรือว่าอายหรอที่ลูกชายพ่อมีแฟนเป็นผู้ชาย" ระดับประธานบริษัทขนาดนี้ใครเขารู้นะว่าลูกชอบผู้ชายต้องน่าอายแน่ๆ
"นี่แกเห็นฉันเป็นคนไร้เหตุผลอย่างงั้นหรือ"
"....."
"นี่ไอ้กัณฐ์แกจงจำไว้นะความรักน่ะมันสวยงามเสมอคนเรารักกันมันอยู่ที่ใจเพศมันไม่เกี่ยวหรอกและอีกอย่างถึงจะมีคนมานินทาฉัน...ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะว่าแกคบกันด้วยความรักจะไปสนปากนกปากกาพวกนั้นทำไม"
"พ่อผมมีสาระด้วยวันนี้"
"ฉันเป็นคนมีสาระแค่เฮฮาลดความเครียดเท่านั้นเอง" บางครั้งก็เฮฮาเกินไปนะพ่อ
"ครับคุณพ่อ"
"เออๆอย่ามัวเสียเวลาเลยรีบไปเถอะอย่าให้เขารอนาน"
"ครับ...รักพ่อนะจุ๊บุจุ๊บุ"
"ฉันก็รักแกจิ๊บิจิ๊บิ"
บันเทิงดีไหมล่ะครับครอบครัวของผม...ผมว่านะถ้าพระรามมาอยู่ผมว่าต้องหัวเราะทั้งวันแน่ๆ
ตอนนี้ผมก็ขับรถมาถึงมหาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้วมองไปก็เห็นคนที่เปลี่ยนสถานะจากน้องรหัสมาเป็นแฟนเมื่อไม่นานมานี้นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้หินอ่อนใต้ร่มไม้....ให้ตายสิน่ารักชะมัด...นี่ผมหลงมันถึงขนาดนี้เลยหรอ
จะว่าไปคนที่อยู่กับพระรามหน้าตาไม่เห็นคุ้นๆเพื่อนพระรามก็ไม่ใช่...โอเคกูพอจะเดาได้แล้วล่ะ
Part โอรสแห่งอโยธยา
"ขอโทษครับขอนั่งด้วยคนนะครับ" เสียงของคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ปีหนึ่งเช่นเดียวกับผมเอ่ยขึ้น...คือที่ว่างตั้งเยอะมึงไม่ไปนั่งเจาะจงมาหากูให้เดาก็คงไม่พ้นมาจีบนั่นแหละ
"เชิญครับ" ช่างเถอะค่อยปฏิเสธทีหลังก็ได้
"ชื่อพีนะครับเรียนอยู่ปีหนึ่งวิศวะโยธา" ไม่ได้อยากรู้เลยสักนิด
"ครับ"
"จะตอบแค่นี้จริงๆหรอครับ" อ้าวแล้วมึงจะให้กูตอบอะไรล่ะ...ผมซาบซึ้งใจจริงๆที่คุณมาแนะนำตัวให้ผมฟังอย่างนี้หรอ
"ก็ไม่รู้จะตอบอะไรนี่" มึงยิ้มทำไมก่อนหุบยิ้ม...เอาเข้าจริงๆนะมันก็หล่อแหละแต่ว่าสู้พี่กัณฐ์ของผมไม่ได้ไง
"อย่างน้อยก็แนะนำตัวมาก็ยังดีครับ"
"ชื่อพระรามอยู่วิศวะโลจิสติกส์"
"น่ารักจังมีแฟนยังครับ"
"ไม่มีหรอกแฟนมีแต่ผัว" !...ชิบหายแล้วเสียงคุ้นหูมาก...คล้ายๆคนที่ชื่อว่า.....ทศกัณฐ์
จังหวะนรกเชี่ยๆ....
ตอนนี้ผมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่กัณฐ์อยู่ครับแน่นอนว่าหน้าตาพี่มันเนี่ยอย่างกับโกรธใครมาหลาย 10 ปี เอาไงดีวะจริงสิไอ้คินบอกให้ลองอ้อนดู...สงสัยต้องทดลองหน่อยแล้ว
"พี่กัณฐ์ผมขอโทษอย่าโกรธผมเลยนะ" เสียงช่องที่ร้อยไปอีก...นาทีนี้มุดเบาะรถได้ก็คงมุดลงไปแล้วล่ะ
ทำไมพี่มันยังดูเฉยๆอยู่เลยวะสงสัยยังอ้อนไม่พอ...ได้พี่มึงได้เดี๋ยวมึงเจอไม้ตายพิฆาตของพระราม
"พี่กัณฐ์คะอย่าโกรธรามเลยนะคะรามรักพี่คนเดียวนะคะ"
จุ๊บ
ไอ้เชี่ย.....มึงมาจุ๊บปากกูทำไมไอ้ทศกัณฐ์....
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะคะน้องราม"
"...." มึงมาคงมาคะอะไรเล่าดูเขิน
เพราะมันทำให้พี่อยากพาเราไปเดตที่โรงแรมแทนร้านอาหารนะคะ
ชัดเจน....กูจะจำไว้เลยไอ้คินว่าแผนการมึงนั้น....มันจระเข้น้อยสุดๆ
_____________________________________
เรามาถึงห้างเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับหลังจากผ่านพ้นวิกฤตการณ์เสียตัวมาได้...สัญญาเลยจะไม่อ้อนมันอีก...เกือบโดนกดคารถแล้วไหมล่ะพระราม
"กินสินั่งทำหน้าเขินอยู่ได้" เอ้า...ไอ้ห่านี่มึงเป็นต้นเหตุทำให้กูเขินนะ
"ก็มันไม่ชินนี่ก่อนหน้านี้เราเป็นพี่รหัสกับน้องรหัสพอมาเป็นแฟนมันก็ดูแปลกๆอะในความรู้สึก"
"แปลกตรงไหนหน้าตากูก็เหมือนเดิมเพิ่มเติมแค่สถานะแฟนและผัวเท่านั้น" มึงพูดได้หน้าตายมากไอ้พี่กัณฐ์์
"ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะผมก็เขินอยู่ดี....ว่าแต่พี่ไม่เขินบ้างหรอ"
"ไม่อะ...กูรู้สึกรักแทน" นั่นหยอดกูอีกแล้ว
"เพราะผมน่ารักใช่ไหมล่ะ"
"ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูจะตอบว่ามั่นหน้ามาก"
"แล้วตอนนี้ล่ะ"
"น่ารักจริงๆ" เก็บศพผมด้วยทุกคนทศกัณฐ์โหมดนี้อย่างกับเครื่องสร้างความเขิน
"กินข้าวไปเลยพี่น่ะ"
"เขินทีไรก็เป็นแบบนี้ตลอด"
"ไม่ได้เขิน"
"เออๆจะพยายามเชื่อ" ทำหน้าตาได้กวนตีนกูมากเลยพี่มึง
หลังจากเรากินอาหารกันเรียบร้อยพี่กัณฐ์ก็พาเดินซื้อของ...นี่พี่มึงพามาเดตหรือพามาซื้อของสร้างบ้านใหม่กันแน่พาตระเวนตั้งแต่หมอนยันกระเบื้อง...เออเอาเข้าไป
"นี่พี่กัณฐ์พี่จะมาดูของไปสร้างบ้านใหม่รึไงเนี่ย"
"เปล่า...กูพามึงเดินเล่น" อยากจับพี่มันมาตบสักสามสี่ทีแต่ว่าแรงมีไม่มากนี่สิ
"โห...ว่างมากเนาะ"
"เดี๋ยวกูพาไปซื้อของที่มึงอยากได้"
"ไม่อยากได้อะไรนะนอกจากให้พี่เอาใจ"
"ก็นี่ไงเอาใจอยู่....อย่างอื่นกูก็เอาได้"
"พอๆผมอยากได้เสื้อคู่อะ...ไปหาซื้อกันเถอะ"
"งั้นไปดูโซนนั้นก็แล้วกันจะได้ซื้อเลย"
"ครับ"
"เออรามวันนี้นอนกับกูนะ"
"ที่ไหนอะคอนโดหรือบ้านพี่"
"บ้านๆ...พอดีพ่อกับแม่อยากเจอมึง"
"อยากเจอหรือพี่อยากให้นอนด้วยกันแน่"
"ก็ทั้งสองอย่าง" ใจนึงก็ดีใจอยู่นะอีกใจก็ระแวง...มันยิ่งหื่นกามอยู่
เราเดินมาถึงร้านขายเสื้อซึ่งมีหลากหลายเสื้อผ้ามากๆโดยเฉพาะเสื้อคู่จะเลือกอะไรดีหว่าที่จะเหมาะสมไม่ใช่เหมาะกับพี่มันนะเหมาะกับผมนี่แหละพี่มันใส่อะไรก็รอดแต่ผมนี่สิไม่ค่อยรอด...คิดและเพลียจิตเพลียใจ
"เลือกเอาเลยอยากได้ตัวไหน"
"ได้ไงอ่ะเราใส่คู่กันพี่ก็ต้องเลือกด้วยสิ"
"กูไม่รู้จะเลือกอะไรเพราะว่ากูอยากให้มึงเป็นคนเลือกให้"
"ถ้างั้นเอาตัวนี้ดีไหมครับ" ผมชี้ไปที่เสื้อลายขาวกับสีดำ
"กูว่าไม่ดีนะมันเหมือนจะไม่เข้ากับเราสองคนเท่าไหร่" แล้วบอกว่าให้กูเลือกพอกูเลือกแล้วมึงก็ปฏิเสธเนี่ยนะ
"ถ้างั้นเอาชุดนี้ไหมครับ" ผมหันไปเจอชุดที่เป็นรูปทศกัณฐ์และพระรามพอดีจึงลองถามพี่กัณฐ์ดูเผื่อพี่มันจะชอบ
"อืม...โอเคเลยนะมันสื่อถึงเราสองคนได้ดีเลยเวลาเดินคู่กันใครมองก็รู้ว่าแฟน" ต้องมโนเก่งมากอะคนนั้นที่มองเป็นแฟน...ผมคิดว่าน่าจะมองเป็นศัตรูกันมากกว่าเพราะพระรามกับทศกัณฐ์ไม่ถูกกัน
หลังจากเราได้เสื้อคู่แล้วพี่กัณฐ์ก็พาผมเดินดูของแีกนิดๆหน่อยๆไม่นานมากนักเราก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของพี่กัณฐ์....จู่ๆก็รู้สึกประหม่าซะงั้นปกติไปในฐานะน้องรหัสนี่นาวันนี้เปลี่ยนเป็นแฟนใครไม่ประหม่าก็สุดยอดมากแล้ว
รถโลดแล่นไปเรื่อยๆไม่นานเท่าไหร่เราก็ถึงที่หมายปลายทาง....พอมาถึงพี่มันก็พาผมเดินเข้าบ้านเมื่อเข้าไปด้านในแม่พี่กัณฐ์ก็ถลามากอดผมทันทีปานประหนึ่งว่าไม่ได้พบหน้ากันมานานหลายสิบปี
"หนูรามลูกแม่คิดถึงหนูมากๆเลย...ทุกวันนี้แม่กินข้าวก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงหนู" ผมว่าควรมอบรางวัลโนเบลนักแสดงยอดเยี่ยมให้ท่านแล้วล่ะครับท่านแสดงได้ดีมาก
"นี่แม่สรุปไอ้กัณฐ์หรือหนูรามกันแน่เป็นลูกแม่เนี่ย555" เสียงพ่อพี่กัณฐ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน
"แหม...พ่อก็พูดไปนี่แม่เจอตากัณฐ์บ่อยแล้วไงแต่หนูรามไม่ได้เห็นนานมันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา" แม่แกไม่ว่าเปล่า...ก็หอมผมด้วยทั้งแก้มซ้ายแก้มขวา...เอ้อ...เอาเข้าไปเต็มที่เลยคุณแม่
"พอเถอะแม่แก้มน้องช้ำหมดแล้ว"
"แหม...แค่นี้ทำเป็นมาว่าแม่ทีแกหอมน้องล่ะแม่ยังไม่ว่าเลย" แม่รู้ได้ไงวะเนี่ยปกติผมกับพี่กัณฐ์ไม่ค่อยทำอะไรประเจิดประเจ้อเท่าไหร่นะไหงแม่รู้ได้ล่ะเนี่ย
"ก็นั่นมันแฟนเขาแสดงความรักกันมันคือข้อยกเว้น"
"พ่อว่าพอก่อนดีกว่าวันนี้หนูรามคงเหนื่อยมามากแล้วให้ไปนอนพักผ่อนเถอะ"
"ใช่ค่ะคุณ....หนูรามมานอนกับแม่นะวันนี้" อ้างไหงงั้นอะ....แล้วพี่กัณฐ์มันจะยอมหรอวะเนี่ย
"ได้ไงอะ...รามต้องนอนกับผมนะแม่"
"ห่างกันวันเดียวไม่ตายหรอกนะ"
"ใช่"
"อ้าวพ่อทำไม่อยู่ข้างผมล่ะ"
"ไอ้กัณฐ์...แกก็รู้บ้านนี้ใครใหญ่สุด"
"แต่แม่แฟนกันมันก็อยากมีโมเมนต์สวีทกันบ้างอะ"
"สวีทมาทั้งวันแล้วจ้าลูกน่ะ....ไม่รู้แหละยังไงวันนี้หนูรามก็ต้องนอนกับแม่" เอาตามสบายเถอะครับรามเหนื่อยใจแทนเลยเนี่ย
"แต่แม่"
"ไม่มีแต่...แล้วก็อย่าลืมคำที่สัญญากันไว้ด้วยนะ"
"สัญญาอะไรครับ"
"ก็สัญญาล้างจานไง....ไปกันเถอะหนูรามพี่กัณฐ์เขาจะล้างจาน"
"แม่........"
"พี่คิดถึงเธอเหมือนใจจะขาดอนาถใจนักพิษแห่งความรักบีบคั้นดวงใจ"
"โอ๊ย...พ่อร้องเพลงอื่นได้ไหมเนี่ย"
"คิดถึงพี่หน่อยนะกลอยใจพี่ห่างกันอย่างนี้น้องคิดถึงพี่บ้างไหม"
"พอเลยพ่อเพลงไหนผมก็ไม่อยากฟัง"
"555อะไรของแกวะไอ้กัณฐ์หนูรามแค่ไปนอนกับแม่เขาไม่ได้ไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ซะหน่อย"
"ก็คนมันคิดถึงนี่นารู้ไหมเราไม่เคยห่างกันแบบนี้ในตอนที่มีเวลาว่างมานอนด้วยกันเลยนะ"
"เถอะน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็จะได้เจอกันแล้วอดทนหน่อยแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง"
"คอยดูนะพรุ่งนี้ผมจะพารามมันมาตอนเย็นๆแล้วพามันเข้าห้องเลยไม่ให้ได้เห็นหน้าใคร"
"อะไรจะขนาดนั้นกับพ่อกับแม่ก็ยังจะหวง"
"ไม่รู้แหละผมหวงของผม"
"แล้วแต่แกเถอะฉันง่วงแล้วปิดไฟซะจะได้นอน"
-
23.00 น.
"กลับมาได้หรือเปล่า กลับมาหาฉันอีกทีได้ไหม"
"โอ๊ย...ไอ้กัณฐ์แกมามีอารมณ์ฟังเพลงอะไรตอนนี้กูจะนอนโว้ยยย"
"...."
"ปิดเดี๋ยวนี้เลยนะฉันหนวกหู"
"...." ทศกัณฐ์เดินไปปิดเพลงพร้อมกับฟุบตัวลงนอน
"เออ...ค่อยสบายหูหน่อยนอนได้แล้วตื่นเช้ามาก็เจอหนูรามแล้ว"
01.30 น.
"ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน"
"โอ๊ย....ไอ้กัณฐ์มึงมามีอารมณ์กวีอะไรตอนนี้กูจะนอน...ไอ้ลูกเวรมึงปิดเดี๋ยวนี้เลยแล้วถ้ามึงยังไม่นอนอีกนะกูจะโบกหัวให้"
อากาศยามเช้านี่มันสดชื่นดีจริงๆผมตื่นมาพร้อมกับคุณแม่...ในตอนนี้ผมยืนสูดอากาศอยู่ตรงสวนของบ้านพี่กัณฐ์บรรยากาศช่างสดชื่นดีมากๆ
ในด้านของคุณแม่เห็นว่าไปเตรียมอาหารเช้าส่วนคุณพ่อกับพี่กัณฐ์ยังไม่มีวี่แววว่าจะลงมาจากห้องหรือว่ายังไม่ตื่นกันวะแต่ว่ามันก็เจ็ดโมงเช้าแล้วนะ
หมับ
"คิดถึงมึงว่ะ" เชี่ย...มึงมาตอนไหนเนี่ยไอ้พี่กัณฐ์....มันทั้งกอดทั้งหอมพลางคลอเคลียต้นคอผมด้วย....นับวันมันยิ่งถลำลึกนะความหื่นพี่มึงเนี่ย
"อื้อ...ออกไปเลยไม่ต้องมากอด"
"กูคิดถึงมึงไม่ได้กอดมึงเหมือนจะตายเลยว่ะ"
"เว่อร์เกินไปแล้ว"
"มึงไม่คิดถึงกูเลยหรอ"
"คิดถึงสิ"
"รู้สึกดีจัง" ยิ้มอะไร...ใครให้มึงยิ้ม...มันส่งผลต่อหัวใจกู
"พอเลย...ผมจะไปอาบน้ำแล้ว"
"เดี๋ยวค่อยไปอาบก็ได้ตัวมึงยังหอมอยู่เลย"
"ไอ้พี่กัณฐ์หยุดนะโว้ย..."
"ไม่หยุด"
"แหมๆๆ....พอแต่เช้าปุ๊บก็มาจู๋จี๋กันปั๊บเลยนะทศกัณฐ์ลูกพ่อ" ผมผละตัวออกจากวงแขนพี่มันทันทีหลังจากได้ยินเสียงคุณพ่อให้ตายสิเขินชะมัด...ว่าแต่ทำไมพ่อหน้าเหมือนไม่ได้นอนเลยวะ
"ก็คนมันคิดถึง...ความรักหวานชื่นก็อย่างงี้แหละอย่าอิจฉา" พี่กัณฐ์ตอบกลับไปในทันที...พ่อลูกคู่นี้เคยยอมกันที่ไหน
"เอ่อ...คุณพ่อครับทำไมหน้าตาอดหลับอดนอนล่ะครับ"
"อ๋อ...เรื่องนั้นน่ะหรอคือว่า...อุ๊บ" คุณพ่อยังไม่ทันจะพูดจบไอ้พี่กัณฐ์ก็ลากแกเข้าไปในบ้านพร้อมกับพูดว่า
"รามมึงไปอาบน้ำเลยนะเดี๋ยวกูจะคุยกับพ่อแปปนึง...ตามมานี่เลยพ่อ"
อะไรกันเนี่ย...พ่อลูกคู่นี้แต่ช่างเถอะไปอาบน้ำดีกว่าเหนียวตัวแล้ว
"อะไรของแกเนี่ยไอ้กัณฐ์ลากฉันมาทำไม"
"พ่อห้ามเล่าเรื่องเมื่อคืนให้แม่กับรามฟังเด็ดขาด"
"ทำไมกลัวขายหน้าหรอที่อุตส่าห์คีพลุคมาเนิ่นนาน555"
"นั่นแหละ"
"แกเนี่ยนะไม่สมกับเป็นลูกฉันเลยแต่ก็เอาเถอะจะเก็บเป็นความลับไว้ก็แล้วกัน"
"ขอบพระคุณอย่างสูงครับท่านพ่อ"
"เออๆขึ้นไปหาเเฟนเถอะฉันเอือมระอาแกเต็มทนแล้ว"
"ครับคุณพ่อ"
การอาบน้ำเสร็จนี่มันสดชื่นจริงๆเลยทุกคนตอนนี้ผมแต่งตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับตัวที่หอมเพราะแชมพูให้ตายสืผมนี่มันทั้งหล่อและน่ารักจริงๆเลย
หมับ
ผมสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆก็มีสิ่งปริศนามากอดรัดผมเอาไว้...ซึ่งยังไม่ทันจะได้ตกใจนานร่างปริศนานั้นก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่ามันคือพี่กัณฐ์์
"หอมจัง" ไม่ว่าเปล่ามันยังมาหอมแก้มผมด้วยเออเอาเข้าไปแก้มกูช้ำหมดแล้วมั้งวันนี้
"พอเลยพี่กัณฐ์ไม่ต้องมากอดมาหอมเลยนะ"
"ใครจะอดใจได้เมียน่ารักขนาดนี้"
"แฟนเถอะ"
"อนาคตก็เมียนั่นแหละ" เดี๋ยวนี้พี่มึงเปลี่ยนไปมากจริงๆนะไอ้คำพูดเนี่ย...เอะอะหยอด..เอะอะหอมกูอย่างเดียวเลย
"ผมบอกให้ปล่อย"
"นิดเดียวเองนะเมื่อคืนเราไม่ได้นอนด้วยกันกูคิดถึงมึง" สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากกวางโดนงูเหลือมรัดเลยครับ...แรงมันมากจริงๆจะดิ้นก็หลุดยากสุดท้ายต้องจำยอมให้มันกอดไปเรื่อยไปเลย
"ให้แค่ห้านาทีนะ"
"ครับ" มึงอย่ามาพูดครับได้ไหมมันพาใจกูสั่น
"ราม..."
"หือ...มีอะไรหรอครับ"
"มึงอย่าใส่กางเกงขาสั้นได้ไหมกูหวง" อากาศร้อนขนาดนี้มึงจะให้กูใส่ขายาวเดินหรอ...ไม่มีทาง
"ไม่อะ...อากาศมันร้อนก็ต้องใส่ขาสั้นบ้างดิเว้นแต่ผมไปเรียนอันนั้นใส่ขายาว"
"ใส่ได้แต่อย่าสั้นมากได้ไหม"
"จะพิจารณาดูก็แล้วกัน"
"ดีมากครับ...รักเมียที่สุด"
เออเต็มที่เลยพี่มึงไหนๆก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วแต่จะว่าไป...ไหนมึงบอกห้านาทีไอ้พี่กัณฐ์....
มึงล่อลวงกู...
"อะอ้าวเพื่อนรามเป็นไงแผนกูได้ผลไหม" การมาเรียนวันแรกหลังจากหยุดไปนานเริ่มขึ้นแล้วแน่นอนเสียงคนที่ถามผมไม่ใช่ใครที่ไหนมันคือ...ไอ้คินตัวต้นเหตุที่เกือบจะทำให้ผมถูกหมาป่าเล่นงานนั่นเอง
"ได้ผลบ้านมึงสิดีพี่มันไม่จับกูกด"
"เห้ยจริงดิไอดอลกูหื่นขนาดนั้นเลยหรอ"
"พระเอกAvเรียกพ่ออะกูบอกเลย"
"ถ้างั้นมึงก็ถวายตัวเลยดิ"
"เดี๋ยวกูโลกให้"
"5555ล้อเล่น...จะว่าไปเรื่องอย่างว่าน่ะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับคู่รักนะ"
"แต่มันไม่ปกติกับกู"
"เอาน่า...สักวันถ้ามึงพร้อมแล้วมันก็จะดีไปเอง"
"เออๆ...ว่าแต่พวกไอ้บาสไปไหนกันล่ะ"
"ไปส่องสาวแถวตึกนิเทศนู่น"
กะแล้วเชียวไอ้พวกนี้คาบว่างทีไรเป็นต้องไปหาดูสาวทุกทีส่วนผมน่ะหรอไม่ค่อยอยากไปแถวนั้นเท่าไหร่ผู้ชายเยอะถ้าเกิดเข้ามาคุยกับผมแล้วไอ้พี่กัณฐ์เห็นเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก
"เออรามกูว่าจะไปหาเพื่อนที่ตึกนิเทศหน่อยไปด้วยกันหน่อยสิ"
"ไม่ไปได้ไหม"
"ไม่ได้มึงจะต้องไปเพราะกูเหงาไม่มีใครเดินเป็นเพื่อน" เหตุผลฟังขึ้นมากๆเลยไอ้เวร...
เห้อสุดท้ายผมก็จำใจข่มเดินมากับมันจนได้...เรียนวิศวะแค่ดันมีเพื่อนอยู่นิเทศมึงนี่มันสุดยอดคนจริงๆ...ถ้าเป็นเพื่อนเก่าไม่ว่าหรอกแต่นี่เป็นเพื่อนใหม่ที่มันผูกมิตรตอนมาเรียนมหาลัยวันแรกสุดยอดไหมล่ะเพื่อนผม
"เมื่อไหร่จะถึงสักทีกูเหนื่อยแล้วนะ"
"อีกไม่ไกลเท่าไหร่"
"เร็วๆล่ะเหนื่อยแล้ว"
"เออๆ"
เราเดินมาได้สักพักหนึ่งก็เห็นกลุ่มผู้ชายหน้าตาหล่อเหลามากๆกลุ่มหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน....นี่พวกมึงคัดคนหน้าตาดีมาอยู่กลุ่มเดียวกันรึไงวะเนี่ย
"นั่นไงเพื่อนกูเข้าไปหากันเถอะ"
"กูรอนี่ได้ไหม"
"ไปด้วยกันเถอะตรงนี้มันร้อน"
"ก็ได้วะ"
เราเดินเข้าไปหาเพื่อนของคินซึ่งพอไปถึงเขาก็เขยิบตัวให้เรานั่งข้างๆแล้วก็เป็นไอ้คินที่เอ่ยคุยกับเพื่อนมันก่อน...เพราะผมไม่รู้จักไงเลยไม่พูดก่อนไอ้คิน
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะพวกมึง"
"ใช่ๆนานมากเลยล่ะแล้วนี่มึงว่างหรอถึงมาหาพวกกูได้"
"อาจารย์ยกคลาสพอดีเลยมาได้"
"แล้วนั่น..." เพื่อนไอ้คินถามพร้อมส่งสายตามาทางผมประมาณว่าไอ้นี่เป็นใครถึงมานั่งตรงนี้ได้อะไรประมาณนี้
"อ๋อ...นี่เพื่อนกูเองชื่อพระราม"
"สวัสดีครับผมปอนด์นะ"
"สวัสดีครับผมพีทนะ"
"สวัสดีครับผมฟิวนะ"
"สวัสดีครับผมเฟรมนะ"
กูอยากรู้จักไหมก่อน...แย่งกันแนะนำตัวอยู่ได้แต่ก็ต้องตอบไปตามมารยาทแหละ
"ครับเราพระรามนะยินดีที่ได้รู้จัก"
"อ๊าก...ดาเมจรุนแรงมากๆกูแทบจะทรงตัวบนเก้าอี้ไม่อยู่" คือปอนด์ครับกูแค่แนะนำตัวไม่ได้ปล่อยพลังลำแสงใส่มึงจะได้กระเด็นตกเก้าอี้้
"กูเหมือนกันรู้สึกถึงความน่ารักที่ส่งผ่านมาถึงหัวใจกู" เอ่อพีทอาการมึงหนักแล้วนะ
"ความน่ารักหักใจกูได้เลยว่ะ" ใจเย็นๆเพื่อนฟิวกูคนไม่ใช่สัตว์ประหลาด
"พวกมึงพอเลยเราพึ่งรู้จักพระรามจะมาทำนิสัยแบบนี้ไม่ได้" อย่างน้อยเฟรมก็มีเหตุผลสุดแล้วล่ะ
"พระรามครับเราต้องขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"รู้สึกว่าแขนพระรามจะเป็นนะครับ"
"เป็นอะไรหรอ"
"เป็นฟอครับ"
"คืออะไรหรอ"
"ก็แขนเป็นฟอ...ขอเป็นแฟนไงครับ" ขอถอนคำพูดที่ชมมึง
ให้ผมเดานะผมว่าเพื่อนของไอ้คินเนี่ยมันต้องเป็นนักแสดงละครน้ำเน่าชั้น 1 อย่างแน่นอนแต่ละคนนี่น้ำเน่าสุดๆ
"พอเลยพวกมึงทุกคนถ้าไม่อยากตายอย่ายุ่งกับเพื่อนกู"
"ทำไมวะ"
"ก็คนที่พวกมึงรุมจีบอยู่น่ะหวานใจพี่ทศกัณฐ์"
"เชี่ย...แฟนลูกพี่กูนี่หว่าเกือบชะตาขาดแล้วกู" อ้าว...นี่พวกมันรู้จักพี่กัณฐ์ด้วยหรอเนี่ย...ไม่สิควรจะถามว่าพี่กัณฐ์รู้จักพวกมันด้วยหรอ
"ได้ข่าวว่ามีคนแถวนี้จีบเมียกู"
"เชี่ยยยย....ลูกพี่ผมขอโทษผมไม่รู้" สี่คนรวมพลังยกมือไหว้แบบสุดๆอย่างกับสิ่งที่ทำไปมันผิดกฏหมายมาก
"เออๆทีหลังอย่ายุ่ง"
"พี่มาได้ไงอะไม่มีเรียนหรอ"
"อาจารย์ปล่อยเร็ว"
"แล้วพี่จะไปไหนต่อ"
"ก็คงเฝ้าเมียเดี๋ยวมีคนมายุ่ง" เป็นคำตอบที่ดีมากๆเลยวงเล็บกูประชด
"พอเลยผมไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นใครจะมาชอบ"
"ขนาดไอ้สี่ตัวนี้ยังชอบมึงเลยคนอื่นจะเหลือหรอ"
"โอ๊ยพี่ระแวงเกินไปแล้วผมจะพิสูจน์ให้ดูว่าไม่มีใครชอบผม"
"โอเคงั้นมึงลองเดินไปเดี๋ยวกูจะตามดูแบบห่างๆ"
"ได้ครับพี่ตามมานะ"
เดี๋ยวผมจะพิสูจน์ให้ดูว่ามันไม่มีใครชอบผมหรอกพี่กัณฐ์นั่นแหละที่ขี้ระแวงจนเกินเหตุตอนนี้ผมเดินไปยังอาคารอื่นๆไหนมหาลัย...ไม่เห็นจะมีใครเลยบอกแล้วพี่มันระแวงเกินไป
"น่ารักจังครับขอจีบได้ป่าว" นั่นไงกูพูดยังไม่ทันขาดคำแต่ไม่เป็นไรหรอกมันอาจจะมีแค่คนเดียวก็ได้ที่ชอบ
"ขอไลน์หน่อยครับ"
"ขอเบอร์หน่อยครับน้องน่ารักจัง"
"มีแฟนยังครับพี่จีบได้ป่าว"
"ตัวเล็กของพี่ขอจีบได้ไหม"
ผมเดินผ่านไปยังไม่ถึงชั่วโมงเลยมันเข้ามาเป็น 20-30 คนแล้วให้ตายสิกูน่าสนใจตรงไหนเนี่ย....แน่นอนว่าตอนนี้ไอ้พี่กัณฐ์มันทำหน้ามุ่ยอยู่แน่นอน
"ไม่มีใครสนใจผมหรอกครับเป็นไงล่ะ 30 คนแล้วที่กูนับได้"
"โถ่พี่ก็ใครจะคิดว่าจะมีคนมาชอบขนาดนั้น"
"ถ้ามึงไปคณะอื่นกูก็คงมีเป็นร้อย"
"เว่อร์เกินไปแล้ว"
"ทีหลังอ่ะใครมาขอจีบมึงหรือว่าทำท่าทางเหมือนจะจีบมึงก็บอกไปเลยว่ามีแฟนแล้ว"
"ok ครับพอใจหรือยัง"
"พอใจมากๆ"
ณ บ้านทศกับ้านทศกัณฐ์
"นี่แม่ทีหลังน่ะถ้าหนูรามมาให้มานอนกับไอ้กัณฐ์เถอะนะ"
"ทำไมล่ะพ่อ"
"พ่อแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเดี๋ยวมันก็เปิดเพลงเศร้า...เดี๋ยวมันก็เปิดกลอนเศร้าฟังพ่อนี่แทบไม่ได้นอนทั้งคืนจนต้องลุกมาด่ามันหลายครั้ง"
"นี่ลูกเราเป็นหนักถึงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย"
"ใช่มันคลั่งรักมากๆ"
"ก็เหมือนพ่อคลั่งรักแม่นั่นแหละ"
"อันนี้ไม่เถียงเพราะมันเป็นความจริง"
"เออพ่อว่าแต่หมู่นี้กัณฐ์มันดูมีความสุขมากกว่าเดิมนะ"
"ก็คงเพราะหนูรามนั่นแหละเข้ามาทำให้เจ้าชายเย็นชาเป็นคนมีความรักเอาใจใส่"
"อืม...เหมาะสมกันมากเลยสองคนนี้"
"อนาคตคงจะได้แต่งงานกัน"
"แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วพ่อ"
"ใช่แม่"
กลับมาสู่คู่รักรามเกียรติ์
"นี่พี่กัณฐ์ทีหลังไม่ต้องพาผมมาทางนี้เลยนะถ้าแฟนคลับพี่จะมารุมล้อมเยอะขนาดนี้น่ะ"
"กูก็แคร์มึงคนเดียวไงพวกนั้นกูไม่สน"
"สนใจเขาบ้างก็ได้นะผมไม่ว่าหรอก"
"ทำไมกูต้องสนมึงก็รู้อยู่เขามารุกล้ำความเป็นส่วนตัวกูโดยเฉพาะเวลาอยู่กับแฟนกูไม่ชอบให้ใครมารบกวน" ดีใจสุดๆเลยที่พี่มึงรักกูมากขนาดนี้
หลังจากจบบทสนทนาพี่กัณฐ์ก็พาผมไปทานอาหารที่ร้านชาบู...โอเคน้ำหนักกูขึ้นอีกแน่พี่มึงนี่นะช่างสรรหาแต่ของเพิ่มน้ำหนัก...กำลังนั่งกินอยู่ดีๆสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นสาวสวยที่จ้องพี่กัณฐ์ไม่วางตา...นี่ไม่รู้หรือไงว่าเขามีเจ้าของแล้วเนี่ย
พี่กัณฐ์ก็คงเดาสถานการณ์ออกจึงเรียกพนักงานมาแล้วบอกว่าช่วยปรับความร้อนให้แฟนผมหน่อยครับมันไม่ค่อยเดือดเท่าไหร่ทำเอาสาวเจ้าถึงกับอึ้งอ้าปากค้างไปเลย....พี่กัณฐ์ปิดแผงเองเลยจ้าไม่รอใคร
"กินเยอะๆเลยนะจะได้อิ่ม"
"พี่ก็ด้วยตักให้แต่ผมตัวเองไม่ได้กินสักที"
ผมพูดพลางตักหมูไปให้พี่กัณฐ์รายนั้นน่ะยิ้มจนปากจะฉีก...มึงอย่ายิ้มมากได้ไหมกูเขินอะ
"น่ารัก" อืม...ไม่เขินหรอกบอกเลย...จริงจริ๊ง
หลังจากอิ่มกันแล้วพี่กัณฐ์ก็พาไปที่สวนสาธารณะวิวสวยมากๆผมบอกเลยพลางหามุมถ่ายรูปที่สวยๆ
"ราม"
"ครับ"
"กูอยากเปิดตัวมึงว่ะกูหวงมากๆจนทนไม่ไหวแล้วขอเปิดตัววันนี้ได้ไหม" ยังไงสักวันทุกคนก็ต้องรู้อยู่แล้วสู้เปิดไปก่อนน่าจะดีกว่า
"ได้ครับ"
"งั้นเรามาถ่ายรูปเปิดตัวกันนะ"
"ได้ครับแต่รอพระอาทิตย์ตกดินก่อนนะอยากได้รูปที่พระอาทิตย์กำลังจะตกน่ะน่าจะสวย"
"ตามใจมึงเลยอยากได้แบบไหนก็ยอมหมดแหละขอแค่เป็นมึงก็พอ"
"แต่ตอนนี้ผมอยากเดินเล่นก่อน"
"ที่นี่มีจักรยานให้เช่าปั่นด้วยนะมึงอยากปั่นไหม"
"ก็ดีเหมือนกันแต่ผมอยากนั่งซ้อนพี่อะ"
"มึงไม่บอกกูก็จะให้ซ้อน"
"ถ้างั้นพี่ไปเช่าเถอะเดี๋ยวผมยืนรออยู่ตรงนี้"
"ครับเมีย" อยากตบมันจริงๆแต่ทำไม่ได้้
หลังจากพี่มันพูดจบก็รีบวิ่งไปยังสถานที่ที่เขาให้เช่าจักรยานทันที...รู้สึกเหมือนมีอำนาจเลยว่ะ555ปกติมันจะใช้ผมตลอดมาวันนี้โดนผมใช้คืนบ้างเป็นไงล่ะ
ไม่นานเท่าไหร่พี่กัณฐ์ก็ปั่นจักรยานมาหาผม...พร้อมกับทำหน้าตายียวนกวนประสาทแล้วพูดขึ้นว่า
"ให้พี่ไปส่งไหมน้องสาว" สิ่งเดียวที่พี่มันยังคงรูปแบบไว้เหมือนเดิมคือ....ความกวนตีน
"ไม่เป็นไรครับพอดีนัดหนุ่มไว้แล้วไม่นานก็คงมา"
"มึงอยากโดนใช่ไหมไอ้ราม"
"อะไรผมแค่ล้อเล่นพี่นี่จริงจังไปได้"
"อะไรเกี่ยวกับมึงกูจริงจังหมดแหละ" บางครั้งผมก็รู้สึกดีใจนะที่ได้เจอพี่มันเนี่ย...ถ้าไม่นับเรื่องกวนตีนพี่มันก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยล่ะ
"ถ้างั้นก็พาผมวนสวนสาธารณะหลายๆรอบนะครับ"
"เป็นร้อยรอบก็ได้"
"ให้มันจริง"
พี่กัณฐ์พาผมปั่นได้สักสามสี่รอบก็หยุดจอดชมวิวในตอนนี้ซึ่งพระอาทิตย์กำลังจะตกดินเลยภาพมันสวยมากๆจนผมเผลอตะลึงในความงามจนลืมไปว่าจะต้องถ่ายรูปพี่กัณฐ์มันจึงอาศัยจังหวะที่ผมเผลอหอมแก้มผมพร้อมกับถ่ายรูป
"เห้ย...ทำอะไรเนี่ย"
"ก็ถ่ายรูปเปิดตัวแฟนไง"
"แต่ผมเผลออยู่นะแล้วก็มาหอมแก้มผมทำไม"
"โทษทีว่ะพอดีมึงน่ารักเกินห้ามใจแล้วก็อีกอย่างรูปนี้สวยงามมากเพราะฉะนั้นยังไงกูก็จะโพสต์"
"แล้วแต่พี่เถอะ" ขัดขืนไปก็เท่านั้นพี่มันเอาแต่ใจจะตายไป
"แล้วพี่จะโพสต์ตอนไหน"
"เดี๋ยวกลับบ้านก่อนกูจะโพสต์...วันนี้มึงนอนกับกูนะ"
"ไม่ได้หรอกผมจะกลับไปนอนหอพอดีไม่ได้ทำความสะอาดหลายวันแล้ว"
"ไม่ใช่ปัญหางั้นกูไปนอนกับมึงก็ได้" มึงจะมาทำไมอีก...ตกลงคือจะนอนกับกูให้ได้ว่างั้น
"ไม่ต้องหรอกกว่าผมจะทำความสะอาดเสร็จมันนาน"
"เดี๋ยวกูช่วยก็ได้" โอเคกูยอมมึงแล้ว...เถียงไปก็เปล่าประโยชน์พี่มันอยากได้อะไรคือต้องได้
"พี่จะช่วยหรอมันทำความสะอาดหลายอย่างเลยนะผมว่าจะจัดห้องใหม่ด้วย"
"ง่ายจะตายมึงรอดูเลย"
เอาที่พี่มึงสบายใจเถอะ...หลังจากคุยกันจนเป็นที่เข้าใจแล้วพี่กัณฐ์ก็เอาจักรยานไปเก็บแล้วก็มุ่งหน้าไปยังหอของผม....พอมาถึงผมก็เข้ามาในห้องส่วนพี่กัณฐ์ยืนคุยโทรศัพท์ไม่รู้คุยกับใครคงจะหนีไม่พ้นเพื่อนพี่มันนั่นแหละ
"ไหนมึงจะทำอะไรบ้าง"
"ก็จัดห้องใหม่นะครับ"
"ถ้างั้นรอแปป" รออะไรหรอ...งงว่ะอยู่ๆพี่มันก็พูดขึ้นมา
"พี่กัณฐ์ผมมาแล้ว" ผมหันไปหาต้นเสียงก็เจอพวกไอ้คินนี่อย่าบอกนะว่าที่เห็นคุยโทรศัพท์เมื่อกี๊คือโทรเรียกพวกไอ้คิน...
"อ้าวมาก็ดีแล้วพวกมึงมาช่วยกันจัดห้องให้เมียกูหน่อยค่าจ้างเดี๋ยวให้คนละ5000" มึงจะมาเป็นเสี่ยอะไรตอนนี้...เปย์หนักเกินไปแล้วไอ้พี่กัณฐ์
"พี่คิดว่าเงินจะฟาดหัวพวกผมได้หรอ"
ไอ้คินเอ่ยขึ้น...พร้อมกับทำหน้าจริงจัง...คุณพระนี่ไอ้คินปฏิเสธหรอเนี่ยเป็นไปได้ไง
"งั้นพวกมึงก็กลับไปเดี๋ยวกูจะจ้างคนอื่น"
"พี่อยากให้ทำอะไรบอกมาเลยครับผมพร้อมจะทำให้" ขอโทษที่กูคาดหวังในตัวมึงคิน
หลังจากแบ่งงานกันเรียบร้อยผมก็เปรียบเสมือนเทพเจ้าเพราะไม่ต้องทำอะไรเลยผมทำแค่บอกนิดๆหน่อยๆพวกไอ้คินก็ทำตาม...พี่กัณฐ์ก็เข้าไปช่วยงานไม่เยอะเท่าไหร่...แล้วก็ไปกระซิบอะไรกับไอ้มอสไม่รู้สงสัยคุยงานกัน
ใช้เวลาชั่วโมงหน่อยๆห้องผมก็ถูกจัดตกแต่งจนเหมือนได้ห้องใหม่มาอีกครั้งต้องขอบคุณทุกคนมากๆที่มาช่วยถึงแม้จะจ้างก็เถอะ...ความจริงแล้วอยากจัดเองด้วยซ้ำแต่ทำไงได้พี่กัณฐ์มันทำอย่างกับผมเป็นคนท้องยกอะไรนิดหน่อยมันก็ดุ..นี่สรุปมันเป็นแฟนหรือพ่อกันแน่...
"งานสำเร็จเป็นที่ลุล่วงแล้วพวกกระผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
เสียงพวกไอ้คินเอ่ยบอก...แล้วก็สวัสดีพร้อมกับเดินจากไป...พวกมันคงภูมิใจในตัวไอดอลมันแหละ...บรรยากาศเหลือเพียงแต่ความเงียบสงบไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาผมที่รำคาญบรรยากาศแห่งความเงียบจึงเอ่ยตัดบทไปว่า
"พี่กัณฐ์ขอบคุณนะครับที่ช่วย"
"เพื่อมึงกูทำเต็มที่"
"พี่จะนอนนี่จริงๆหรอ"
"เออดิมึงคิดว่ากูพูดเล่นรึไง"
"ไม่ได้คิด...แต่ว่าเตียงมันเล็ก"
"ก็เดี๋ยวกูก็กอดมึงไง"
"ผ้าห่มมีแค่ผืนเดียวเอง"
"กูก็กอดมึง"
"หมอนก็มีอันเดียว"
"มึงหนุนแขนกูได้" สัสมึงจะนอนให้ได้เลยเนาะ...ฮื่อ...คืนนี้กูเขินตายแน่ๆ
ผมเลิกเถียงกับพี่มันแล้วก็ไปอาบน้ำพออกมาจากห้องน้ำไอ้พี่กัณฐ์ก็เข้าไปอาบต่อ...เสียงแจ้งเตือนไอจีดังขึ้นผมจึงต้องเปิดตัวก็พบกับโพสต์ที่ทำผมเขินแบบสุดๆ....ไอ้พี่กัณฐ์โว้ย....แคปชั่นที่ลงของมึงมันแบบ....อ๊ากกกกก
Tossakan@Praram
แม้นเมื่อใดเหล่าวิหคยังโผบิน
เรียงผกผินสวยงามกลางเวหา
กระแสสินธุ์ยังไหลรินสู่ธารา
จะรักษาความรักไว้ไม่เสื่อมไป
ทศกัณฐ์รักพระราม....จุ๊บๆ
Kenna_234:ไอ้เชี่ยเพื่อนกูสุดยอด
Can234:น้องรามทำไมต้องเป็นมันทำไมไม่ใช่พี่ฮือๆ
Gamekub:ฉันมายินดีให้กับรักที่สดใส
Mos335:กลอนผมเขียนให้สุดยอดเลย
nansy:ฮือๆๆๆหนูอกหักแล้วค่า
Bow267:ดีใจด้วยค่าพี่รักใครหนูรักด้วย
สิ่งเดียวที่รับรู้ได้ก็คือ....พรุ่งนี้กูจะทำตัวยังไงเวลาเดินในมหาลัยพี่มึงยิ่งคนดังอยู่....โอ๊ยชีวิต
ณ บ้านทศกัณฐ์
"นี่พ่อกัณฐ์ไปไหนทำไมยังไม่กลับมาอีกดึกดื่นป่านนี้แล้ว"
"ใจเย็นๆน่าแม่เดี๋ยวมันก็คงกลับนั่นแหละคงไปตามเฝ้าหนูรามอยู่"
"เห้อจริงๆเลยไอ้ลูกคนนี้ได้เมียแบ้วลืมพ่อกับแม่"
"แม่...เอาความจริง"
"ก็แม่คิดถึงหนูรามดูไอ้กัณฐ์สิมันไม่ยอมพามาสงสัยกลัวไม่ได้นอนกับมัน"
"5555พ่อก็ว่างั้นแหละลูกเรานี่นะมันติดแฟนซะยิ่งกว่าอะไร"
"พ่อลองโทรตามให้มาบ้านหน่อยซิมันจะมาไหม"
"ร้อยทั้งร้อยพ่อว่าไม่มาหรอก"
"เอาน่าลองโทรถามดูเผื่อมันยังไม่เลิกเรียน"
"โหทุ่มครึ่งแล้วถ้ามันยังไม่เลิกก็คงขยันเรียนสุดๆแน่เลยแม่"
"ลองโทรก่อนเถอะน่า"
"จ้าแม่"
"ฮัลโหลไอ้กัณฐ์แกอยู่ไหนวะตอนนี้"
"อยู่หอพระรามครับ"
"ไม่มานอนบ้านหรอวันนี้"
"ไม่อะพ่อกะว่าจะนอนนี่เลย"
"นี่คุณบอกตากัณฐ์ให้กลับมาล้างจานด้วยตามคำสัญญา"
"เออ...แกได้ยินแม่บอกไหมต้องกลับมาล้างจานตามคำสัญญาด้วย"
"โถ่พ่อเดี๋ยวล้างพรุ่งนี้ก็ได้"
"ไม่ได้แม่แกบอกต้องล้างวันนี้"
"นี่คุณถ้าตากัณฐ์ไม่มาล้างนะคุณต้องล้างแทน"
"อ้าวแม่ทำไมเป็นพ่อล่ะที่จริงต้องเป็นไอ้กัณฐ์นะมันเป็นคนสัญญา"
"แม่ไม่สนในเมื่อกัณฐ์ไม่มาพ่อก็ล้างแทนแล้วกัน"
"ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะพ่อไปนอนกอดเมียแล้ว"
"ไอ้กัณฐ์...เดี๋ยวก่อนสิโว้ย...อย่าพึ่งวาง"
"ล้างจานด้วยนะพ่อแม่จะขึ้นไปนอนแล้ว"
ไอ้กัณฐ์ไอ้ลูกเนรคุณมึงมาล้างจานให้กูก่อน...ฮือๆๆๆไอ้เราก็ดันมากลัวเมียอีก...ล้างจานยาวๆเลยวันนี้
จำไว้นะทุกคนอย่ากลัวเมียมิเช่นนั้นจะเป็นเหมือนผม...ลาก่อนไปล้างจานแล้ว
-
:katai5: :ling1:
-
:o8:มีคนคลั่งรักเพิ่มแน้ว 1 ea
-
"หนูกัณฐ์ลูกแม่คิดถึงหนูมากๆเลย...ทุกวันนี้แม่กินข้าวก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงหนู" ผมว่าควรมอบรางวัลโนเบลนักแสดงยอดเยี่ยมให้ท่านแล้วล่ะครับท่านแสดงได้ดีมาก
.
.
.
ตรงนี้น่าจะเป็นหนูรามหรือป่าวคะ เห็นพิมพ์ว่าหนูกัณฐ์ เราเลยกลับขึ้นไปอ่านอีกรอบ ว่าแม่ลงมากอดใครกันแน่
-
"หนูกัณฐ์ลูกแม่คิดถึงหนูมากๆเลย...ทุกวันนี้แม่กินข้าวก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับเพราะมัวแต่คิดถึงหนู" ผมว่าควรมอบรางวัลโนเบลนักแสดงยอดเยี่ยมให้ท่านแล้วล่ะครับท่านแสดงได้ดีมาก
.
.
.
ตรงนี้น่าจะเป็นหนูรามหรือป่าวคะ เห็นพิมพ์ว่าหนูกัณฐ์ เราเลยกลับขึ้นไปอ่านอีกรอบ ว่าแม่ลงมากอดใครกันแน่
ใช่ครับสงสัยผมจะเขียนผิด ไว้จะแก้ไขขอบคุณครับ
-
07 ค่ายอลเวง
"สำหรับวันนี้ที่พี่เรียกพวกเรามาก็เพราะว่าจะมาแจ้งข่าวการเข้าค่ายวิศวะอาสาพัฒนาชนบท ซึ่งมหาลัยของเรานั้นได้จัดมาแล้ว 3 ปี นับว่าได้ผลดีเกินคาด ในการเข้าค่ายครั้งนี้นอกจากจะมีการสานสัมพันธ์น้องพี่ไปในตัวแล้ว ยังเป็นการสานสัมพันธ์กับวิศวะสาขาอื่นด้วย พี่จึงอยากให้น้องทุกคนเข้าร่วมกัน โดยเราจะเข้าค่ายกัน 3 วัน 2 คืน เฉพาะปี 2 กับปี 1 สำหรับรายละเอียดน้องๆสามารถเปิดอ่านได้ในไฟล์ที่พี่ส่งไปให้ในกลุ่มค่ะ สำหรับวันนี้ก็มีแค่นี้แยกย้ายกันได้แล้วค่ะ"
พอเสียงพี่แคนดี้เอ่ยจบลงนักศึกษาทั้งหลายก็ต่างทยอยกันไปสู่ที่ชอบที่ชอบ อันที่จริงนี่ก็เป็นวันหยุดนะครับแต่ด้วยความที่ว่ามีเรื่องสำคัญทำให้พวกผมต้องเข้ามาในมหาลัยในวันนี้
ความสัมพันธ์ของผมกับพี่กัณฐ์ก็เป็นไปอย่างเรียบง่าย ไม่ได้หวือหวาอะไรมาก ก็แค่นอนด้วยกันทุกวันเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากอวดนะแค่บอกให้ทุกคนฟังเฉยๆ
"ไอ่รามมึงจะไปไหนต่อวะ" เสียงไอ้คินเพื่อนซึ่งอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับผมในตอนนี้เอ่ยถามขึ้นมา อันที่จริงแล้วก็มีมันคนเดียวนี่แหละครับที่ชอบกลับบ้านช้ากว่าคนอื่นเขา มันจึงเป็นคนเดียวที่มักจะมีโอกาสถามไถ่ผมเสมอ
"ก็คงจะไปนั่งเล่นอยู่ในห้องสมุดว่ะมึงตากแอร์สักหน่อย" อันที่จริงสถานที่อื่นก็มีนะครับแต่ผมว่าห้องสมุดดีสุดแล้วมีทั้งหนังสือมากมายให้เปิดอ่านมีเครื่องปรับอากาศช่วยเพิ่มความเย็นให้ด้วยนี่มันสวรรค์ชัดๆ
"อ้าวแล้วลูกพี่กูล่ะวะ" เป็นห่วงกันจริงๆนะมึงเนี่ยถามหาแม่งทุกวัน
"เห็นบอกว่าไปส่งงานอาจารย์อีกหน่อยก็คงจะมาแล้วแหละ"
"สุดยอด...ลูกพี่กูโครตขยันเลย" เอาที่มึงสบายใจเถอะคิน ทุกวันนี้แค่พี่มันหายใจมึงก็ชมว่าเก่งแล้วมั้ง
"เออว่าแต่มึงเถอะจะไปห้องสมุดกับกูไหม"
"ไม่อ่ะ กูกลับบ้านไปนอนเล่นเกมยังดีกว่า" สุดยอดเลยเพื่อนมึงนี่มันขยันขันแข็งจริงๆ....ถุ้ย...กูล้อเล่น
"เออ...กลับดีๆแล้วกัน"
พอร่ำลาไอ้คินเสร็จแล้วผมก็มุ่งหน้าสู่ห้องสมุดในทันใด ระยะทางมันก็ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นเท่านั้นเอง ไม่รู้เป็นเพราะว่าพี่กัณฐ์ไปโพสต์ลงรูปคู่กัน หรือเป็นรูปเพจคู่จิ้นลงกันแน่ ถึงทำให้มีแต่คนมองผม ไอ้ผู้หญิงน่ะพอเข้าใจได้เพราะเขาน่าจะติดตามพี่กัณฐ์อยู่ แต่ผู้ชายนี่สิไม่รู้มองอะไรนักหนา
ผมกึ่งวิ่งเก่งเดินจนเข้าไปในห้องสมุดสำเร็จ...เห้อ...รอดตายไปที...อันที่จริงก็ไม่ได้กลัวเขาเข้ามาจีบหรอกนะแค่กลัวไอ้พี่กัณฐ์มันหึงเท่านั้นเอง...หมู่นี้มันค่อนข้างหึงและหวงเก่งมากๆ กับเพื่อนกับฝูงก็ไม่เว้นด้วยนะประเด็นน่ะ
พอผมนั่งลงกับเก้าอี้ได้ไม่นานเท่าไหร่นักเสียงแจ้งเตือนจากไอจีก็เด้งขึ้นมา...ทำให้ผมต้องละความสนใจจากสิ่งอื่นรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเพื่อที่จะดูว่าใครทักมา
Tossakan:อยู่ไหน
Praram:ห้องสมุดอะ
Tossakan:เค...เดี๋ยวไปหา
บทสนทนาจบลงเพียงแค่นี้...แล้วมันทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่าอีกไม่นานพี่มันก็จะมาถึง..ให้ตายสิตั้งแต่คบกันมาพี่มันมาหาผมบ่อยมากเรียกได้ว่า 1 วันมี 24 ชั่วโมง พี่มันอยู่กับผมไปแล้ว 23 ชั่วโมง นี่ขนาดไม่หว่านเสน่ห์นะเนี่ย...ไม่งั้นคงได้อยู่ด้วยทั้งวัน
"มึงกินอะไรยัง"
"เห้ย!!!" ผมสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง..คือในตอนนี้ผมนั่งหันหน้าไปอีกทางนึงซึ่งตรงข้ามกับทางเข้าซึ่งพอพี่มันเดินมามันก็จะอยู่ด้านหลังผมทำให้ผมที่เหม่อลอยอยู่นั้นตกใจเลยทีเดียว
"ตกใจอะไรวะก็เห็นหน้าหล่อๆของกูทุกวันมึงยังไม่ชินอีกหรอ" หลงตัวเองชิบหาย...แต่ปฏิเสธไม่ได้เพราะพี่มันหล่อจริง
"ผมแค่ตกใจที่อยู่ๆพี่ก็โผล่มาเหอะ"
"ก็กูบอกมึงแล้วว่ากูจะมาหา"
"แล้วทำไมมาเร็วจัง"
"พอดีคิดถึงเมียเลยรีบมา" ฉ่าาาาาา....ไม่ชินกับโหมดนี้เลยโว้ย
"แฟนก็พอเหอะมาเมียอะไร"
"เดี๋ยวสักวันมึงก็ได้เป็นเมียกูอยู่แล้วเตรียมใจไว้เถอะ"
"เออว่าแต่พี่เห็นที่เขาบอกว่าจะไปเข้าค่ายสานสัมพันธ์ป่ะ" ถ้าเปลี่ยนเรื่องไม่เก่งอย่ามาเรียกว่าพระรามเลยครับ...นี่แหละความสามารถพิเศษสามารถเปลี่ยนเรื่องได้ภายในเสี้ยววินาที
"เปลี่ยนเรื่องเก่งว่ะ....แต่ก็น่ารักดีนะ"
"พี่ตอบผมดิ"
"เออได้ยินแล้วทำไม"
"มันเป็นยังไงอ่ะเห็นเขาบอกว่าจัดมา 3 ปีแล้วแสดงว่าปีที่แล้วพี่ต้องเคยไป"
"ก็ไปพัฒนาหมู่บ้าน...ทำฝาย...ปลูกต้นไม้....ตกกลางคืนก็แสดงละครรอบกองไฟคล้ายๆลูกเสือแหละแต่มันไม่ได้เคร่งครัดมากแสดงพอให้สนุกๆเฉยๆ"
"จริงดิแล้วปีที่แล้วพี่ได้แสดงป่ะ"
"ก็แสดงเป็นเจ้าชาย"
"โห....อยากเห็นเลยอะ" คนตัวทำตาลุกวาวราวกับเด็กที่เพิ่งเห็นของเล่นใหม่...จนคนตัวสูงอดไม่ได้ต้องโยกหัวของพระรามไปด้วยความเอ็นดู
"ปีนี้กูแสดงอีกก็ได้นะจะได้ใส่ชุดเจ้าชายให้มึงเห็นปีที่แล้วสาวๆนี่กรี๊ดกันเต็มเลย" ก็พี่มึงหล่อนี่...เอ๊ะ...แต่จะว่าไปแล้วถ้าให้พี่มันแสดงอีกหมายความว่าสาวๆต้องได้มองพี่มันใส่ชุดเจ้าชายแน่...ไม่เอา...ผมจะไม่ยอมให้ใครเห็นพี่มันใส่ชุดเจ้าชายเด็ดขาดผมต้องเห็นคนเดียว...ไม่ได้หวงนะแค่รู้สึกว่าไม่เหมาะกับหน้าพี่มันกลัวจะไปอายคนอื่นเท่านั้นเอง
"แบบนี้ก็แสดงว่าผมต้องแสดงด้วยสิ"
"ให้คนอื่นแสดงไปเลยมึงอ่ะไม่ต้องแสดงหรอกเสียสายตาชาวบ้านเขาเปล่าๆ" เอ้า...แบบนี้ก็สวยสิต่อยกับกูเลยไหมล่ะ
"หวงก็บอกมาครับคุณทศกัณฐ์"
"อืม...กูหวงมึงมากเลยไม่อยากให้ใครเห็น"
"พอเลย...แล้วก็ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้นด้วยนะ" สายตาพี่มันในตอนนี้โคตรแพรวพราวดูเจ้าเล่ห์สุดๆ
"พอกูพูดตามจริงมึงก็เขินอย่างนี้ไงก็เลยต้องเลี่ยง"
"ก็มันไม่ชินนี่หว่าปกติพี่เอาแต่ด่าพอเปลี่ยนมาเป็นโหมดแบบนี้ใครมันจะต้านไหววะ"
"พยายามทำตัวให้ชินเข้าไว้ครับน้องรามเพราะต่อจากนี้เราจะเจอพี่พูดแบบนี้ใส่เรื่อยๆ"
"พอเลยถ้าว่างนักก็ไปหาหนังสือมาอ่าน"
"ok ครับเข้าใจว่าเขินเดี๋ยวพี่จะไปหาหนังสือมาอ่านก็ได้...เดี๋ยวน้องรามจะหน้าแดงเสียก่อน"
"Kเถอะ"
"55555555" มีความสุขนักนะได้เเกล้งกูเนี่ย
แต่ที่น่ากลุ้มใจก็คือการไปเข้าค่ายในครั้งนี้นี่แหละอีกไม่กี่วันก็จะได้ไปเข้าแล้ว...แถมปี 2 ยังไปด้วยอีกนั่นหมายความว่าพี่ทศกัณฐ์ต้องไปกับเขาแล้วคนขี้หวงอย่างพี่มันน่ะต้องไปสร้างวีรกรรมอะไรที่นู่นอย่างแน่นอน
ผมนั่งโง่ๆอยู่ได้ไม่นานพี่ทศกัณฐ์ที่กำลังไปหาหนังสือตามที่ผมบอกก็เดินกลับมาตัวเปล่าอะไรวะเนี่ยนี่พี่มึงไม่เจอหนังสืออะไรเลยหรอ
"อ้าว...ไหนล่ะหนังสือทำไมกลับมาตัวเปล่า"
"กูเดินหาจนทั่วแล้วไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเท่ามึงเลย" ไม่ว่าเปล่าพี่มันยังเอามือมายีหัวผมด้วย...อย่าทำแบบนี้กูเขินโว้ย....เอาไอ้พี่ทศกัณฐ์คนเดิมกลับมานะ...คนที่มันชอบด่าอ่ะผมชอบแบบนั้นมากกว่า...พี่ทศกัณฐ์คนปัจจุบันแม่งโคตรอันตรายต่อหัวใจ
"หยุดหยอดผมสัก 5 นาทีจะได้ไหมเนี่ย"
"5555...มึงน่ารักทำไมล่ะ"
"ผมอยู่เฉยๆเหอะ" มึงไม่ต้องมายิ้มแล้วทำสายตาแบบนั้นเลยนะโว้ย
"เออ....วันนี้ไปนอนคอนโดกับกูนะ"
"แล้วทำไมไม่ไปนอนบ้านพี่"
"ไม่เอาอ่ะไปนอนบ้านกูทีไรแม่กูก็ชอบดึงมึงไปนอนด้วยทุกที"
"โอ๊ย...ห่างกันบ้างก็ได้ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันจนจะไม่มีเวลาที่ไม่ได้เห็นหน้ากันแล้ว"
"ไม่เอากูอยากนอนกับมึงอยากกอดอยากหอม...อยาก...." ไม่ปล่อยให้พี่มันได้พูดจบผมก็รีบเอามือไปอุดปากทันที...ใครจะไปยอมให้มันพูดว่ะเดี๋ยวก็ออกทะเลไปโน่นยิ่งหื่นๆอยู่
"พอเลยเข้าใจแล้วเดี๋ยวไปนอนด้วยกันได้"
"ดีมากเมีย" โอย...กูจะบ้าตายหยุดคลั่งรักสักวินาทีสิ...ไม่ใช่อะไรหรอกหน้ากูนี่ร้อนหมดแล้ว
"ไปได้แล้วมัวแต่พูดมากอยู่ได้จะไปนอนเล่นแล้ว"
"เขินแล้วเปลี่ยนเรื่องทุกทีเลยนะมึงอ่ะ"
"ยุ่ง"
นั่นแหละครับหลังจากที่สงครามประสาทระหว่างผมกับพี่ทศกัณฐ์จบลงแล้วก็มุ่งหน้าสู่คอนโดที่พี่มันไปซื้อไว้ในทันที....พอไต่ถามได้ความก็พอจะทราบว่าพี่มันไปบอกคุณแม่ว่าอยากได้คอนโดบางทีมันมีการทำงานกลุ่มจะได้ไม่ต้องรบกวนพ่อแม่เวลาเพื่อนมาทำงาน....โครตเหลี่ยมเลยพี่มึง...อันที่จริง...หลังจากนี่คุณแม่เอาผมไปนอนด้วยพี่มันก็เริ่มมีแนวคิดที่จะซื้อคอนโดนี่แหละเลยไปวางแผนกับคุณพ่อสุดท้ายก็อ้อนคุณแม่จนซื้อได้...เท่านั้นไม่พอพี่มันยังโทรไปขออนุญาตคุณกันยาอีกด้วยว่าจะเอาผมไปนอนด้วย...และไม่ต้องคาดเดาให้ยาก...คุณกันยาน่ะอนุญาตอีกตามเคย
พอเข้ามาในห้องพี่กัณฐ์...บอกได้เลยว่าโคตรตื่นเต้นพี่มันจัดห้องสวยเวอร์โคตรชอบเลย...ห้องก็กว้างใหญ่พอประมาณมีสิ่งของประดับตกแต่งสวยงามมากมาย...แต่ที่น่าสนใจก็คือ แผ่นไวนิลขนาดใหญ่ที่ติดไว้ที่ผนัง...ซึ่งดูเหมือนจะเป็นไทม์ไลน์ประวัติศาสตร์ของประเทศไทยมีเหตุการณ์ต่างๆถูกเขียนไว้พร้อมรูปภาพ...โคตรมหัศจรรย์พี่มันทำเองหรอวะ
"พี่สนใจประวัติศาสตร์ด้วยหรอ"
"อืม...กูชอบน่ะ"
"อ้าวแล้วทำไมพี่ไม่เรียนประวัติศาสตร์ล่ะ"
"กูชอบไม่ได้หมายความว่ากูต้องเรียนกูแค่ชอบแต่กูถนัดวิศวะมากกว่า"
"โห...แล้วนี่มีเหตุการณ์อะไรบ้างเนี่ยแล้วพี่ทำเองหรอ"
"อืม...ออกแบบเองสวยไหม"
"สวยครับ"
"อืมมึงก็สวย" เอาอีกแล้ว...เอะอะก็หยอด..นี่บ้านพี่มึงทำกิจการขายขนมครกหรือไงหยอดเก่งชิบหาย
"เห้ย...นี่เหตุการณ์อะไรอะ" เปลี่ยนเรื่องสิครับจะรออะไร
"จอมพลสฤษดิ์ยึดอำนาจจอมพล ป.พิบูลสงครามเมื่อวันที่ 16 กันยายน พ.ศ.2500"
"โห...เก่งอะพี่เอาเวลาไหนไปศึกษาเนี่ย"
"ตั้งแต่กูอยู่มอปลาย"
"ผมอยากทำได้แบบพี่บ้างจัง"
"เดี๋ยวมึงก็ทำให้หาสิ่งที่ตัวเองชอบที่ไม่ใช่สาขาหลักที่เรียนแล้วเวลาเราว่างเราจะคลายเครียดไปกับมัน"
"อื้อ...จะพยายามหา"
"แล้วนี่อยากไปไหนไหม" พี่กัณฐ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนมาที่ผม....ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นพี่รู้รึเปล่าว่ามันทำให้คนหัวใจวายได้
"อยากไปเดินเล่นแถวสวนสาธารณะพาผมไปได้ไหม" ก่อนไปเข้าค่ายขอไปผ่อนคลายสักหน่อยดีกว่า....ไม่รู้ว่าที่ค่ายจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างขอไปพักสมองสักหน่อยแล้วกัน
"ได้ดิ...งั้นแต่งชุดออกกำลังกายเลยเดี๋ยวพาไป"
"เย้"
ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่ชวนพี่มันมาที่นี่เพราะตั้งแต่ย่างกรายเดินเข้ามาในสวนสาธารณะรังสีแห่งความหวงก็แผ่ซ่านปกคลุมรัศมีรอบตัวผมไปหมด บอกได้เลยว่าพวกที่มองๆผมอยู่ถึงกลับตัดใจเดินหลีกทางให้ผมกับพี่กัณฐ์อย่างง่ายดาย
"ทำหน้าดีๆหน่อยดิ...พี่ทำหน้าเหมือนจะฆ่าใครเลย"
"มึงก็ดูพวกนั้นดิก็เห็นอยู่ว่ามึงเดินกับกูยังจะหน้าด้านเข้ามาขอไอจีอยู่ได้" ใจเย็นพ่อพวกเขาอาจจะไม่คิดก็ได้ว่าเราเป็นแฟนกัน
"ตอนนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาแล้วไงยิ้มหน่อยดิแฟนพระราม" เจอลูกอ้อนกูหน่อยทนไหวให้มันรู้ไป
"......." พี่มันเงียบไม่พูดแต่สุดท้ายก็ยอมยิ้มออกมา น่ารักจริงๆแฟนใครเนี่ย....แฟนพระรามนั่นไง....ไม่ได้อวดนะครับแค่บอกเฉยๆ
"งั้นเราเดินอีกหน่อยนะครับแล้วค่อยกลับกัน" ด้วยความที่ว่าสวนสาธารณะเเห่งนี้มีธรรมชาติที่สวยงามมากๆจึงเป็นสถานที่ยอดฮิตสำหรับคู่รักเลยก็ว่าได้รวมถึงหนุ่มสาวที่สถานะโสดเช่นกัน เรียกได้ว่าเป็นสถานที่หาแฟนได้เลยทีเดียว และนั่นแหละคือประเด็นที่ผมชวนพี่กัณฐ์กลับเพราะว่ายิ่งอยู่นานพี่มันยิ่งแต่จะหวงมาก กลับก่อนดีกว่าน่าจะดีสุด
"ตามใจมึงเลย" หมู่นี้ผมรู้สึกว่าพี่กัณฐ์กวนตีนน้อยลงแต่ก็ใช่ว่าพี่มันจะไม่กวนตีนนะครับก็มีบ้างแค่น้อยกว่าแต่ก่อนเท่านั้นเอง
เราเดินเล่นได้สักพักก็กลับคอนโดกัน ตอนนี้ต่างคนต่างอยู่กับโลกของตัวเอง พี่กัณฐ์ก็ดูเหมือนจะเข้าประชุมออนไลน์เกี่ยวกับกิจกรรมค่ายนี่แหละส่วนผมไม่อยากส่งเสียงรบกวนเลยมาเล่นเกมอยู่อีกห้องนึง ซึ่งแน่นอนว่าเล่นได้ไม่นานพวกพญามารมันก็ดันโทรมาเสียก่อนผมจึงต้องกดรับสายซึ่งไม่ใช่ใครอื่นไกลหรอกพวกไอ้คินนั่นแหละ
"มีอะไรวะกูกำลังเล่นเกมอยู่เลยเนี่ย" พอรับสายเสร็จผมก็รีบด่าพวกมันในทันทีกูอุตส่าห์จะชนะอยู่แล้วมึงก็ยังจะโทรมาอีกเนาะที่สำคัญโทรกลุ่มอีกต่างหาก
"กูจะมาคุยเรื่องเข้าค่าย" ไอ้คินเอ่ยขึ้นก่อนเป็นเสียงแรกซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไรเพราะปกติมันก็ชอบพูดมากอยู่แล้ว
"คุยอะไร"
"ก็เรื่องการแสดงไง กูว่าพวกเราเป็นตัวแทนแสดงดีไหม" แสดงอะไรอีกโว้ย...เราจะไปแบบเฉยๆไม่ได้เลยหรอ
"แสดงบ้าแสดงบออะไรวะทำไมไม่ให้คนอื่นแสดงอะ" ผมเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดังแต่พอนึกขึ้นได้ว่าพี่กัณฐ์ประชุมอยู่ห้องข้างๆผมจึงลดเสียงลง
"คืองี้โว้ยเพื่อนราม...เพื่อนคนอื่นๆอะเขาไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่แล้วกลุ่มพวกเรามันค่อนข้างกล้าแสดงออกไงเขาเลยพากันโหวตพวกเราเรียบร้อยในกลุ่มคือยึดหลักประชาธิปไตยอะเสียงข้างมาก...กูเลยอยากทราบว่าคุณมึงทำห่าอะไรอยู่ครับถึงไม่ดูในกลุ่ม" คราวนี้ไอ้บาสเอ่ยขึ้นมาบ้างผมจึงไปเปิดกลุ่มดูก็ปรากฏว่าเพื่อนๆส่วนใหญ่โหวตกลุ่มพวกผมในการแสดงกัน....เห้อ...เอาเถอะถ้าผลโหวตเป็นแบบนี้เราก็ต้องทำตามแล้วล่ะ
"กูขอโทษได้ไหมล่ะแล้วทำไมไอ้คินมึงไม่บอกตรงๆเลยวะมึงจะมาถามกูทำห่าอะไรว่าเป็นตัวแทนแสดงดีไหม"
"เอ้า...กูก็แค่พูดเล่นคิดว่ามึงจะสวนกลับด่ากูว่าเขาโหวตเราแล้วจะมาถามทำไมแต่มึงมันเสือกไม่เปิดอ่านในกลุ่มเฟซไง" เออ...กูผิดเองแหละขอโทษด้วยไอ้พวกเวร
"เออขอโทษ...แล้วพวกเราจะแสดงอะไร"
"พรุ่งนี้ 9 โมง เจอกันมหาลัยโว้ย...จะได้รู้ว่าจะซ้อมเรื่องอะไรดี" ไอ้คินเอ่ยบอกก่อนที่มันจะวางสายไป....เห้องานงอกอีกแล้วกู
"มึงคุยกับใคร" เชี่ย...ผมถึงกับสะดุ้งเลยครับ...เพราะจู่ๆไอ้พี่กัณฐ์มันก็เดินเข้ามาอยู่ด้านหลังผม...พี่มันประชุมเสร็จตอนไหนวะ
"พวกไอ้คินอะมันโทรมาคุยเล่น" ผมเลือกที่จะเลี่ยงบอกพี่กัณฐ์ว่าผมได้เป็นตัวแทนแสดงเพราะว่าพี่มันคงไม่ยอมแน่ๆ
"อืม...พรุ่งนี้มึงมีเรียนไหม"
"ไม่มีครับแต่พวกไอ้คินนัดไปทำงานกลุ่ม"
"โอเค...กูมีเรียนทั้งวันมึงทำเสร็จตอนไหน"
"ไม่แน่ใจครับเดี๋ยวผมทักบอกอีกที"
"อืม...ง่วงยัง" พี่มันคงเห็นว่ามันดึกแล้วจึงเอ่ยถามผมที่ตาปรือๆอยู่แล้วด้วยจึงรีบตอบไปในทันที
"ง่วงแล้วครับ"
"งั้นก็ไปนอนเถอะอยากกอดมึงแล้ว"
"ใครอนุญาต"
"มึงปฏิเสธได้หรอ" ถามว่าปฏิเสธได้ไหมกูก็ปฏิเสธได้แต่มึงแม่งไม่ยอมไง
"ฮึ่ย..." ท้ายที่สุดผมก็ต้องจำยอมพี่มันให้มันนอนกอดซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน...ซึ่งผมบอกได้เลยว่าโคตรของโคตรอบอุ่นเอาเป็นว่าในคืนนี้ผมฝันดีก็แล้วกัน
แสงแดดในยามเช้ารอดหน้าต่างเข้ามาโดนหน้าผมเข้าเต็มๆ...ทำให้ตัวผมที่กำลังฝันหวานอยู่นั้นต้องตื่นขึ้นมาในทันที...บ้าเอ้ยชีวิตกูต้องเจอแสงสว่างตลอดเลยหรือไงเนี่ย...ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นพี่ทศกัณฐ์แล้วพอดูเวลาก็ได้แต่ร้องอ๋อ...นี่มันเวลา 08.30 น. พี่มันไปเรียนแล้วครับผมที่เห็นว่าใกล้เวลาที่พวกไอ้คินมันนัดไว้แล้ว....จึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัวหาข้าวหาน้ำกิน
เมื่อผมทำธุระส่วนตัวเสร็จสรรพก็มุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยในทันใดซึ่งแน่นอนว่าพวกไอ้คินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"กว่าจะมาได้นะมึง" พอผมย่างกรายเข้ามาใกล้พวกมันเสียงไอ้คินก็ดังขึ้นในทันที....ขี้บ่นจังนะมึงแต่กูได้ข่าวว่ามึงนัด 9:00 น ไม่ใช่เหรอกูก็มาทันเวลาพอดี....แต่พวกมึงอ่ะมาเร็วเองต่างหาก
"กูก็มาทัน 9:00 น ไหมล่ะมึงอ่ะมาเร็วมากกว่า"
"เออๆเลิกเถียงกันสักทีแล้วมาคุยกันว่าจะแสดงอะไรกันแน่เนี่ยจะได้ซ้อมทันอีกไม่กี่วันก็ไปค่ายแล้วนะโว้ย" ไอ้บาสที่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวรีบเอ่ยขึ้นปรามก่อนที่ผมกับไอ้คินจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้...อันที่จริงก็ไม่ใช่ทะเลาะกันหรอกเป็นแนวกวนตีนกันไปมามากกว่า
"กูว่าอย่างพวกเราอ่ะแสดงแนวเศร้าก็ไม่โอเค....แสดงแนววิชาการมันก็ไม่ใช่...ตัวเลือกสุดท้ายคงจะเป็นเรื่องตลกว่ะ" ไอ้คินเสนอขึ้นมาในทันใด...เออครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกที่กูเห็นด้วยกับมึงจะไปเวย์เศร้าก็ไม่ได้ด้วยสิแค่มองหน้ากันแม่งก็ขำแล้วหรือจะไปเป็นแนววิชาการก็ไม่ค่อยได้สาระก็ไม่ค่อยมีกันเท่าไหร่เหมาะสุดก็คือตลกนี่แหละ
"กูไม่ขัดหรอกหรือว่าจะเป็นแนวผจญภัยในป่าไดโนเสาร์วะแล้วก็ทำให้มันขำอะ" ใจเย็นนะเพื่อนโดมมึงเอาสิ่งที่มันเป็นไปได้หน่อยโว้ย
"ไดโนเสาร์บ้านแม่มึงสิแสดงปกติก็พอแล้วแค่ให้มันตลกอ่ะ" ไอ้มอสเอ่ยขึ้นอย่างละเหี่ยใจ...อย่าว่าแต่มึงเลยมอสกูก็ละเหี่ยใจเหมือนกัน
"กูนึกออกแล้วญาติกูแกเปิดร้านเช่าชุดลิเกอยู่แถวมหาลัยเรากูสามารถไปยืมให้ได้กูว่าเราเล่นลิเกแบบที่พวก 3 น้าเล่นกันจะดีกว่าน่าจะเข้ากับพวกเราสุดแล้ว" ไอ้บาสเอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นเต้น...เออเพื่อนบาสกูว่าไม่มีใครเห็นด้วยกับมึงหรอกลิเกห่าอะไรก่อนมึงจะเล่นใหญ่ไปไหนเนี่ย
"สุดยอดเลยเพื่อนบาส" ไอ้คินปรบมืออย่างภาคภูมิใจ
"มึงมันอัจฉริยะไอน์สไตน์ชิดซ้ายไอแซคนิวตันชิดขวา" ไอ้โดมยกนิ้วโป้งให้อย่างปลาบปลื้ม
"ถ้ามึงอยู่ในสมัยรัตนโกสินทร์นะสุนทรภู่ต้องแต่งกลอนชมมึงแน่" ไอ้มอสพูดไปพลางยิ้มไป
กูว่าต้องพาพวกมึงไปเช็คสมองหน่อยแล้วบทจะเห็นดีเห็นงามแม่งก็เห็นดีเห็นงามง่ายเหลือเกินแถมยังยกยอปอปั้นกันซะสูงส่งชิบหาย
"เดี๋ยวก่อนนะโว้ยมึงจะเอาลิเกจริงอ่ะชุดก็ใส่ยากแถมยังไม่รู้เรื่องเลยว่าเรื่องที่เราจะแสดงตามเนี่ยมันเล่นง่ายไหม" ผมเอ่ยขึ้นมาเพื่อโน้มน้าวใจให้พวกมันคิดที่จะไปเล่นเรื่องอื่นในใจผมก็คาดหวังนะครับว่าพวกมันจะเห็นด้วยแต่ก็นั่นแหละไม่คาดหวังเท่ากับไม่ผิดหวัง
"เอาเรื่องนี้แหละพวกกูอยากร้องลิเกกันพอดีแล้วก็ก่อนที่จะฝึกซ้อมไอ้บาสมึงเลือกบทมาเลยว่าใครเล่นเป็นตัวไหนเพราะมึงเคยดู" ไอ้คินแย้งผมในทันทีแถมยังบอกให้ไอ้บาสแบ่งบทตัวละครอีกด้วยให้ตายสินี่มึงอยากเล่นขนาดนั้นเลยเหรอแล้วผมทำอะไรได้บ้างล่ะนอกจากจำยอมเพราะมันมีกันมากกว่าเวลาโหวตมันก็โหวตชนะผมอยู่ดี
"ในฐานะที่มึงให้เกียรติกูกูก็จะเลือกอย่างดีเลยแหละเพื่อนเอางี้ไอ้คินมึงเล่นเป็นเจ้าภาพแล้วกันคือมึงอ่ะจ้างลิเกมา 2 คณะ แล้วก็เล่นตามบทบาทในคลิปได้เลย ส่วนมึงไอ้มอสเล่นเป็นเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ และไอ้โดมเล่นเป็นโจรส่วนกูจะเล่นเป็นพระเอกคนจนส่วนไอ้รามมึงเป็นนางเอกเลย" ห๊ะ...มึงจะบ้าหรือไงให้กูเป็นนางเอกเนี่ยพี่กัณฐ์ได้ไล่กระทืบกูพอดี
"เห้ย...เอาจริงอ่ะ....ทำไมไม่ให้ผู้หญิงมาแสดงเป็นนางเอกวะ"
"อ้าว...ก็เขาโหวตให้เราแสดงมึงจะเอาผู้หญิงไหนมาแสดงได้วะแล้วในกลุ่มอ่ะมึงอ่ะหน้าหวานสุดแล้วไปเล่นบทโจรมันก็ไม่คืนหรอกเป็นนางเอกนี่แหละกูว่ารับรองสวยปิ๊ง" ปิ๊ง...ที่หน้ามึงสิไอ้บาสขืนไอ้พี่กัณฐ์รู้มันเอากูตายแน่ๆ...ฮือๆ
"แต่กูกลัวพี่ทศกัณฐ์ไม่ให้แสดงนี่แหละ" เรื่องจริงนะครับขนาดแค่ผมลงรูปใน IG ยังต้องให้มันดูก่อนเลยว่าโอเคหรือยัง...นี่จะให้ผมแสดงเป็นนางเอกมีฉากพลอดรักกับพระเอกเนี่ยรับรองพี่มันด่าผมแน่ๆ....เผลอๆมันงอนผมด้วย
"มึงก็อย่าบอกแกดิวะถ้ามึงบอกอ่ะแกก็ห้ามแน่ๆแล้วกูดูแล้วว่าไอ้เรื่องนี้ไม่ได้แสดงยากอะไรเลยเว้ยซ้อมไม่กี่วันก็แสดงได้แล้ว" ไอ้บาสเสนอแนวทางที่ดีเลิศประเสริฐศรีมากๆแก่ผมบอกตามตรงว่ากูประชดครับห้ามกูบอกพี่มันสุดท้ายพี่มันก็รู้อยู่ดีกูโดนหนักกว่าเดิมอีกทีนี้...แต่ผมก็เลือกที่จะทำตามนะครับเพราะว่าเห็นเพื่อนแต่ละคนอยากที่จะแสดงเรื่องนี้ซึ่งถ้าผมปฏิเสธไปพวกมันก็คงจะหงอยแน่นอน...
สุดท้ายแล้วผมก็ซ้อมบทกับพวกมันเรียกได้ว่าหนักหน่วงกันอยู่หมายถึงขำกันหนักหน่วงยังไปไม่ถึงไหนเลยแม่งขำกันเองแล้ว...จะรอดไหมเนี่ยเอาเป็นว่าเอาใจช่วยพวกผมเถอะครับคิดเสียว่าให้กำลังใจเด็กอนุบาลก็แล้วกัน
_____________________________________
-
และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่เราจะมุ่งหน้าสู่ค่ายวิศวะจิตอาสาพัฒนาชุมชน...ผมตื่นนอนในเวลาเช้าเนื่องจากความตื่นเต้นเป็นพิเศษแต่ถ้าจะให้พูดความจริงแล้วก็เขาบังคับให้ไปมหาลัยเร็วครับผมก็เลยต้องตื่น
ผมลงชื่อเสร็จก็ลงไปนั่งแถวปี 1 แน่นอนว่าการไปครั้งนี้วิศวะสาขาอื่นๆก็ไปด้วยแต่จะไปแค่ปีหนึ่งกับปี 2 เท่านั้นซึ่งเป็นการรวมตัวกันของเหล่าวิศวะตัวท็อปๆหลายคนเลยทีเดียว...เอาเป็นว่าเรียกเสียงฮือฮาจากสาวๆไม่น้อยรวมถึงหนุ่มๆที่มาดูสาวๆด้วยโดยเฉพาะไอ้คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
"แกๆดูพี่กัณฐ์ดิโครตหล่อเลย"
"จริงด้วย...ฉันอยากได้"
"เขามีเมียแล้วจ้าพวกแกไม่ไปดูใน IG พี่เขาเหรอลงรูปคู่กันหวานชื่นจะตายไป"
"โหย...อิจฉาเลยอะ...อยากเกิดเป็นพระราม" ถ้าจะนินทาก็นินทากันเบาๆหน่อยครับเผอิญว่ากูนั่งอยู่ใกล้ๆไงแล้วกูบังเอิญได้ยินถ้าเป็นเรื่องอื่นผมก็จะปล่อยผ่านไปแหละแต่พอเป็นเรื่องของพี่กัณฐ์ไม่รู้ทำไมหูมันฟังโดยอัตโนมัติ....แล้วดูพี่มันยืนทำหน้าดิยิ้มก็ไม่ยิ้มทำหน้าอย่างกับจะฆ่าใครตายก็ยังมีคนชมมันอยู่ได้เนาะ...ฮึ่ย...น่าอิจฉาชิบหาย
"....เอาล่ะน้องๆจัดแถวขึ้นรถบัสได้เลยค่ะเดี๋ยวเราจะมุ่งหน้าไปยังจุดมุ่งหมายกันแล้วค๊าาา" เสียงพี่แคนดี้เอ่ยบอกอย่างสดใสผิดกับนักศึกษาหลายคนที่ดูหม่นหมองซะเหลือเกินเนื่องจากไม่ค่อยตื่นเช้าเท่าไหร่พอถึงเวลาที่ต้องตื่นเช้าจริงๆก็เลยไม่ค่อยสดใส
ผมเดินมุ่งหน้าขึ้นสู่รถบัสซึ่งสาขาผมต้องขึ้นแต่ไอ้พี่กัณฐ์ก็มายืนขวางเสียก่อนพร้อมกับจูงมือผมให้เดินตามไป....เดี๋ยวก่อนโว้ยมึงดูด้วยคนมองเต็มเลย
"ทำอะไรของพี่เนี่ยรถผมอยู่คันนู้น"
"ไปขึ้นกับกู"
"ไม่เอาผมต้องขึ้นของปี 1 สิจะไปขึ้นรวมกับพวกพี่ปี 2 ได้ไง"
"ทำไมจะขึ้นไม่ได้มึงเป็นเมียกู" เต็มปากเต็มคำเลยจ้า...ประเด็นคือมีรุ่นพี่เดินตามหลังมาแล้วมันได้ยินนี่ถ้าไม่เป็นคอนกรีตนะกูเอาหน้ามุดลงไปแล้ว
"แล้วแต่พี่เหอะไม่มีอะไรจะพูดด้วยแล้ว"
"เขินก็บอกว่าเขินดิวะมาทำเชิงอยู่ได้"
"เออ....เขินพอใจหรือยัง!!!" ยังมาทำเป็นหัวเราะชอบใจอีกเดี๋ยวก็ตบโชว์คนอื่นซะเลยนี่
พอเราทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงนั่งเก้าอี้บนรถบัสเสร็จสรรพเสียงแซวก็เอ่ยมาแต่ไกล...ชาตินี้มึงไม่เคยแซวใครหรือไงโว้ย...แซวกูเก่งชิบหาย
"เอ้าๆ...เพื่อนกัณฐ์ไปได้ตุ๊กตามาจากไหนครับเพื่อนน่ารักจัดๆ"
"ถึงว่าเขาหวงนักหวงหนาเพิ่งเข้าใจวันนี้อีก"
"หาซื้อได้แถวไหนครับเพื่อนกัณฐ์บอกกูหน่อยได้ไหม"
"เสือก" คำเดียวสั้นๆเล่นเอาเงียบกันทั้งรถ...เอ่อ...จะว่าไปแล้วไอ้พี่ทศกัณฐ์มันก็มีอิทธิพลมากพอสมควรเลยทีเดียวด้วยความที่ว่าตัวใหญ่หุ่นดีกล้ามแน่นจึงไม่แปลกที่จะเป็นที่หมายปองของสาวๆเฉกเช่นเดียวกันก็ไม่แปลกที่พี่มันจะแข็งแรงในการต่อยตีชาวบ้าน แต่จะว่าไปแล้วผมก็ไม่เคยทราบเรื่องราวในอดีตของพี่ทศกัณฐ์เท่าไหร่หรอกเอาเป็นว่าค่อยๆตะล่อมถามแล้วกันเดี๋ยวพี่มันก็คงบอก
เรานั่งรถไปเรื่อยๆก็มีการจอดแวะรับประทานอาหารบ้างเป็นเรื่องปกติซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมายหรอกก็แค่กินอาหารกันเท่านั้นเองจนในที่สุดก็มาถึงสถานที่ที่เราจะมาพัฒนากัน...พอมาถึงก็ลงมาฟังเรื่องพี่ชี้แจงที่พักซึ่งทำไว้มากมายเลยทีเดียว...ที่พักก็เป็นคล้ายไปกับรีสอร์ทขนาดใหญ่ที่บรรจุคนได้หลายคน...พอลงมาด้านล่างทำให้ผมรู้ในทันทีว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่เราจะพัฒนาหากแต่ว่าเป็นที่ที่เราจะใช้นอนพักเฉยๆซึ่งมันก็ไม่ได้อยู่ไกลกันเท่าไหร่หรอกเพียงแค่ว่าเราจะนอนที่นี่เท่านั้นอีก...ผมนำเอากระเป๋าไปเก็บแน่นอนว่าไม่ได้นอนกับเพื่อนอีกตามเคยเพราะไอ้พี่กัณฐ์จองตัวไว้...พอนำกระเป๋าไปวางเสร็จสรรพเราก็ขึ้นรถบัสเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เราจะพัฒนาในทันใด...ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลา 10:00 น เราจะอยู่ที่นี่ยาวนานเลยทีเดียวกว่าจะกลับรีสอร์ทก็คงจะราวๆ 20:00 น.
"เอาล่ะค่ะทุกคนกิจกรรมแรกของเราในวันนี้ทางพี่ได้ติดต่อกับผู้ใหญ่บ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าเราจะช่วยกันปลูกต้นไม้เพื่อเสริมสร้างความร่มรื่นให้กับหมู่บ้านหลังจากที่เราปลูกต้นไม้เสร็จเราก็จะทำความสะอาดรอบๆหมู่บ้านเพื่อช่วยส่งเสริมในด้านของสาธารณสุขในชุมชน หลังจากนั้นราวๆสัก 18:00 น. เราก็จะมารวมตัวกันที่นี่เพื่อชมการแสดงรอบกองไฟของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ของแต่ละคณะค่ะ...เอาล่ะค่ะถ้าทุกคนพร้อมแล้วก็เริ่มกิจกรรมแรกกันได้เลย...กิจกรรมปลูกป่าพัฒนาชุมชนค่าาาาา" น่าตื่นเต้นสุดๆไปเลย...เอาตามตรงนี้ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ผมได้มาทำกิจกรรมอะไรแบบนี้แต่มันก็สนุกดีแถมยังได้ทำประโยชน์ให้กับประชาชนอีกด้วยเรียกได้ว่าเป็นกิจกรรมที่มีข้อดีเยอะมากเลยทีเดียว
ในเวลานี้นักศึกษาแต่ละคนต่างแยกย้ายกันไปปลูกต้นไม้ตามพื้นที่ต่างๆที่ชาวบ้านเสนอแนะกับผู้ใหญ่บ้านว่าอยากให้ปลูก.....ซึ่งผมก็รับหน้าที่เป็นคนปลูกต้นไม้ส่วนการขุดหลุมน่ะหรอผมให้ไอ้พี่กัณฐ์จัดการ...กล้ามใหญ่นักขุดดินเองซะเลยมึง
"ปลูกดีๆดิวะดินกระเด็นใส่มึงหมดแล้วเนี่ย"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยเดี๋ยวก็อาบน้ำแล้ว"
"อืม...ยังหอมอยู่" มึงมาหอมหัวกูทำไมโว้ยยยย
"ไอ้พี่กัณฐ์ตั้งใจขุดดินไปเลยมาหอมหัวผมทำไม"
"เขาเรียกว่ากำลังใจในการทำงาน" กำลังใจที่หน้ามึงสิ...ขยันนักนะทำให้กูเขินเนี่ย
การปลูกป่ากินระยะเวลาราวๆ 2 ชั่วโมง จนตอนนี้เป็นเวลา 12:00 น แล้ว ชาวคณะวิศวะจึงได้มานั่งรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยซึ่งแต่ละคนก็ต้องกินให้เยอะๆเพราะหลังจากนี้เราจะเดินทางเก็บขยะกันเรียกได้ว่าเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรอยู่เหมือนกัน
แล้วก็อย่างที่บอกไอ้พี่กัณฐ์มันไม่อยู่ห่างผมเลย...ซึ่งนั่นก็เป็นผลดีอยู่อย่างหนึ่งว่าผมสังเกตเห็นว่ามีคนที่จะเข้ามาเต๊าะผมหลายคนเลยแต่ว่าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีพี่กัณฐ์อยู่ด้วย...แต่ข้อเสียก็คือกูเป็นจุดเรียกความสนใจให้ทุกคนหันมามองโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ชอบพี่กัณฐ์
"เก็บขยะเก่งเหมือนกันนะเนี่ยสมแล้วที่กูเอาไปฝึกงานที่บ้านกูบ่อยๆ" ก้มเก็บขยะอยู่ก็ยังไม่วายจะกวนตีนอีกนะพี่มึงเนี่ย
"ที่ไปบ้านพี่น่ะผมว่าพี่ไม่อยากให้ผมไปเก็บขยะหรอกแต่อยากให้ผมไปห้องมากกว่าใช่ไหม"
"ส่วนหนึ่งก็ใช่แต่ว่ามึงก็โง่เองเลยต้องมาทำความสะอาด" มึงหยุดกวนตีนสัก 5 นาทีจะได้ไหมโว้ยยยไอ้พี่กัณฐ์
"ไม่คุยด้วยแล้ว"
"5555 ไม่งอแงดิ..."
"เก็บขยะไปเลยพี่น่ะ"
"ครับเมีย" เบื่อมันจริงๆชิบทำให้เขินอยู่เรื่อย
หลังจากเก็บขยะเรียบร้อยพวกเราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อที่จะเตรียมการแสดงรอบกองไฟในค่ำคืนนี้....ซึ่งแน่นอนผมไม่ได้พักผ่อนต้องไปซ้อมกับไอ้พวกนั้นอีกรอบรวมถึงแต่งตัวด้วยแหละ...โดยผมบอกครับพี่ทศกัณฐ์ว่าจะไปช่วยใส่ชุดให้เพื่อนแรกๆพี่มันก็จะขอตามมาแต่ผมห้ามไว้พี่มันเลยตามมาไม่ได้
"ชุดนี้ใส่ยากจังวะไอ้บาส" ไอ้โดมที่แสดงเป็นโจรเอ่ยขึ้นมาอันที่จริงมันก็ใส่ยากกันทุกชุดนั่นแหละคงมีก็แต่เพียงไอ้คินเท่านั้นที่ใส่ง่ายสุดเพราะชุดมันไม่มีอะไรมาก...เป็นแค่ชุดที่กำนันเขาชอบใส่กันเท่านั้น
"มานี่มาเดี๋ยวกูใส่ให้ไอ้เวรแค่นี้ก็ใส่ไม่ได้"
บาสบ่นอย่างปลงๆแล้วก็รีบใส่ชุดให้ไอ้โดมในที่สุด
พอทุกคนใส่ชุดเสร็จสรรพเราก็มุ่งหน้าสู่สถานที่ที่ใช้ในการแสดงรอบกองไฟและแล้วช่วงเวลาแห่งการแสดงก็มาถึง....กองไฟอยู่ตรงกลางมีผู้คนนั่งล้อมรอบมากมายพอมองดูแล้วโคตรตื่นเต้นเลย...
คิน:สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นเจ้าภาพ...วันนี้นี่จ้างลิเกมาฉลองไฟเขียวไฟแดง..
มอส: เอ้ากำนัน...สวัสดีครับ
บาส:หวัดดีครับกำนัน
คิน:สวัสดีพวกแกเป็นใครนี่
มอส:เอ้าผมก็ลิเกที่กำนันจ้างมาไง
บาส:ผมก็เหมือนกัน
คิน:เอ้า...มากัน 2 คณะ แล้วจะเล่นกันยังไง
มอส:เดี๋ยวผมเล่นจบก่อนค่อยให้อีกคณะเล่น
บาส:ไม่ได้ผมไม่ยอมผมต้องเล่นก่อน
มอส:ผมก่อน
บาส:ผมก่อน
คิน:โอ๊ย...เอางี้คุณทั้งสองคณะเล่นพร้อมกันเลยแต่ผลัดกันคนละท่อน
มอส:คนดูเขาจะรู้เรื่องไหมล่ะ
คิน:เอาน่าคนดูมีสองหูก็ให้เขาแบ่งกันฟัง
บาส:เอางี้เลยหรอพ่อกำนัน
คิน:เออ...เอาแบบนี้แหละ
มอส:งั้นผมร้องก่อนผมเป็นเจ้า
บาส:ได้ไงล่ะผมเป็นพระเอกคนจนผมต้องร้องทีหลัง
มอส:ให้ผมร้องก่อนเถอะ
บาส:หึ..ไม่ยอมผมขอร้องทีหลัง
คิน:โอ๊ย...เอางี้แก (ชี้ไปที่มอส) ร้องก่อนทีหลังส่วนแก (ชี้ไปที่บาส) ร้องทีหลังก่อน
มอส:งง...???"
คิน:เออน่า...เจ้าร้องก่อนเลย"
บาส:อะๆ ...ผมยอมเดี๋ยวจะร้องทีหลัง
ดนตรีบรรเลง
เริ่มร้องลิเก
มอส:พระจอมกษัตริย์ไม่ขัดสน
บาส:เกิดมายากจนจริงๆ
มอสหันไปมองบาสอย่างงงๆ เรียกเสียงฮาจากคนดูได้ไม่น้อย
มอส:ผมมีความสุขทุกๆ สิ่ง
บาส:ทุกข์ใจจริงๆ แม่จ๋า
มอส:ผมมีเมืองใหญ่โตมโหฬาร
บาส:ยังไม่มีบ้านจะอยู่
มอส:ผมมีความสุขไม่มีใครสู้
บาส:คิดเเล้วหดหู่เซ่อๆ ซ่าๆ
มอส:มีทหารใหญ่น้อยมากมายจริงเชียว
บาส:จึงต้องอยู่คนเดียวธรรมด๊าธรรมดา
ดนตรีบรรเลง...
บทพูด
มอส:ข้าพเจ้ามีนามว่าเจ้าชายมอส เป็นผู้ที่ปกครองเมืองนี้ พระบิดาได้มอบราชสมบัติไว้มากมายมหาศาล
บาส:พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อเพราะว่าเรามันจน
มอส:เรามีทหารมากมายก่ายกองคอยปรนนิบัติรับใช้อย่างดีสุขแสนที่จะมีความสุข
บาส:เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสุขเพราะว่าเรามันจน
มอส:เวลาหิวอะไรก็มีคนหามาให้กิน อยากได้อะไรเราก็ได้
บาส:ไม่เคยอะไรที่อยากได้เพราะว่า....
มอส:เรามันจน...เอ้ย...
คิน:ของเค้า (ชี้ไปที่บาส) โอ้โหเผลอแปปเดียวเจ้าก็จนเลย
มอส:มันมาบ่นงุ้งงิ้งอยู่ใกล้หูผมก็สับสน..
คิน:มีสมาธิหน่อยสิ
มอส:โอเค...เดี๋ยวผมจะไปเฝ้าเสด็จพ่อแล้ว
บาส:ส่วนผมจะไปหาแฟน
เริ่มร้องลิเกอีกครั้ง
มอส:จะไปเฝ้าเสด็จพ่อ
บาส:เพื่อจะไปขอมาทำเมีย
บทพูด
มอส:เฮ้ยพ่อผม
คิน:ไม่ใช่...คนละเรื่องกันอันนี้เรื่องของเขา
มอส:อ๋อ...งั้นผมไปก่อนนะ
มอสกับคินเข้าไป
คิน:เอาล่ะครับฉากต่อไปขอเชิญพบกับนักแสดงอีกหนึ่งชุด
เสียงดนตรี...... (รามกับโดมรำออกมา)
"ใจเย็นโว้ยไอ้กัณฐ์....เดี๋ยวการแสดงเขาจะล่ม" เจมส์ที่สังเกตเห็นหน้าเพื่อนตึงๆ จึงรีบห้ามเอาไว้ก่อนที่จะไอ้หล่อเพื่อนของเขาจะไปดึงตัวพระรามออกมา
"แม่งเอ้ย..." ทศกัณฐ์ได้แต่ฟึดฟัดอยู่อย่างนั้นเพราะเขาไม่สามารถไปทำลายการแสดงได้...แล้วก็ดูสิไอ้พวกสาขาอื่นๆ แม่งตาเป็นประกายกันเชียว...บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป....นี่ไอ้รามมันไม่รู้รึไงว่ามันใส่ชุดนี้แล้วมันดูสวยกว่าปกติ...แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากโกรธแล้วก็นั่งดูต่อไป
กลับมาที่การแสดง
โดม:ร้องก่อนนะผมเป็นโจร
ราม:เราร้องก่อนดิเราเป็นนางเอก
เสียงพูดที่อ่อนหวานเรียกเสียงฮือฮาจากผู้ชมด้านในไม่น้อย...รวมไปถึงเรียกความเกรี้ยวกราดจากทศกัณฐ์ได้ด้วย
โดม:ผมร้องก่อนดิผมอ่อนแอกว่า
คิน:อะไรนะ....แหม...อ่อนแอตรงไหนวะเนี่ย
โดม:เอาน่าขอร้องก่อน
ราม:อะๆ ให้เขาร้องก่อนก็ได้
คิน:เออๆ เริ่มร้องเลยเดี๋ยวจะเสียเวลา
ร้องลิเก
โดม:กล่าวถึงโจรโหดใจเหี้ยม
ราม:สงบเสงี่ยมงดงาม
โดม:ถ้าหากโมโหใครขวางอย่ามาห้าม
ราม:มิเคยทำทรามเสื่อมเสีย
โดม:อยากจะใหญ่โตอินเตอร์
ราม:ไม่อยากทะเยอทะยาน
โดม:หัวใจเข้มแข็งเข้าขั้น
ราม:รู้สึกว่ามันอ่อนเปลี้ย
โดม:วันนี้จะไปฆ่าเจ้าชาย
ราม:ไปไหนไม่ไหวเพลี๊ยเพลีย
ดนตรีบรรเลง....
บทพูด....
โดม:หึหึหึหึฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ....ข้าพเจ้าคือโจร...โจร..โจร...แล้วก็โจร
ราม:ไอ้โจรชั่ว...ใจหยาบบาปช้ามันฆ่าพ่อแม่เราทำให้เราเป็นเด็กกำพร้า
โดม:วันนี้เราจะไปปล้น
ราม:ถ้ามันไปปล้นที่ไหนขอให้มันตาย...ให้มันถูกฆ่าตายที่นั่น
โดม:ตายห่าเถอะมึง (ชักดาบแล้วเดินไปหาราม)
คิน:เห้ย...คนละเรื่องกัน..เขาแช่งโจรที่มาฆ่าพ่อแม่เขา
โดม:นึกว่าแต่เเช่งผม......เดินเรื่องต่อเลยนะ
คิน:เออๆ
โดม:วันนี้เราจะไปปล้นฆ่าข่มขืน
ราม:สาธุขอเป็นเจ้าทรัพย์คนนั้น
รามพูดพร้อมกับหันไปมองทศกัณฐ์ที่ส่งสายตาไม่พอใจมามองเขาอยากไม่ลดละ...ตายแน่กูวันนี้ฮือๆๆๆ
คิน:เห้ย...คนละเรื่องกัน...
ราม:ยังไม่เคยอยากมีประสบการณ์ไง5555
คิน:คนละเรื่องกัน
ราม:สาธุถ้ามันไปปล้นฆ่าข่มขืนใครขอให้มันโดนตัดทั้งยวง
โดม:วันนี้เราจะไปดักรอเจ้าชายถ้าเจ้าชายผ่านมาทางนี้เราจะฆ่าและปาดคอทิ้งซะเลย
ราม:วันนี้เรานัดแฟนเราไว้
คิน:เรามาลุ้นกันนะครับว่าถ้าเจ้าชายและแฟนของเขามาถึงจะเกิดอะไรขึ้น
เสียงดนตรีบรรเลง
บาสกับมอสร่ายรำออกมา...
บาส:รามจ๋ารอพี่นานไหมจ๊ะ
โดม:นานแล้วที่เรามารอท่าน
มอส:เจ้าเป็นใคร
บาส:พี่อยากจะบอกรามว่า
โดม:ฉันจะฆ่าแกเสีย
ราม:มาเลย!!!! (โดมวิ่งหนี"
คิน:คนละเรื่องกันใจเย็น...ตั้งสติ
ร้องลิเก.......
บาส:แม่โสนบ้านนาพี่จะลาขวัญตาบวชสักพรรษาขวัญอ่อน
โดม:ไม่ต้องมาอ้อนวอนวันนี้แกตายแน่นอนแกจะม้วยมอญเหมือนกับไก่ย่าง
มอส:ไว้ชีวิตข้าสักครั้งจะให้รางวัลกึ่งนึง
บาส:เรารักกันมานานหลายปี
โดม:วันนี้ชีวีแกจะต้องวาย
ราม:น้องรักพี่ไม่มีเสื่อมคลาย
มอส:เอาไหมเอาไหมบัลลังก์กึ่งนึง
บาส:ขอกอดสักที
โดม:ขอฟันสักที
ราม:จะกอดกี่ที
มอส:จะฟันสักกี่ที
บทพูด......
มอส:ไม่ได้การแล้ว (เดินไปหาบาส) หากว่าท่านช่วยเรา...เราจะมอบบัลลังก์ให้ท่านกึ่งหนึ่ง
บาส:คนละคณะเว้ย
มอส:ช่วยเราเถอะ
บาส:เราจะไปหาเงินมาแต่งเมีย
คิน:ไปหาทำไมเล่าช่วยเขาดิเดี๋ยวก็ได้รางวัล
บาส:ได้...
โดมกับบาสฟันดาบกันไปมาจนไปชนเจ้าภาพ
คิน:โอ๊ย....พอๆ เลยพวกมึงไปกันให้หมด...
จบการแสดง.......
เสียงปรบมือดังกระหึ่มกึกก้องดูเหมือนว่าผู้ชมจะชอบการแสดงนี้เป็นพิเศษ...โดยเฉพาะชอบนางเอกอย่างพระราม
"ไอ้กัณฐ์ไปไหนวะ..." เจมส์เอ่ยถามเพื่อนตัวสูงที่สีหน้าดูเหมือนโกรธใครมาหลายร้อยปีกำลังเดินมุ่งหน้าไปยังด้านหลังซึ่งพวกนักแสดงเดินเข้าไป...แต่เพื่อนตัวสูงไม่ตอบเขา...เขาจึงพอจะคาดเดาสถานการณ์ได้บ้างแล้ว...โชคดีนะน้องราม
ทางด้านพวกคิน บาส โดม มอส ซึ่งเห็นบุรุษหนุ่มคุ้นตาที่พวกเขารู้จักกำลังมุ่งหน้ามาก็รีบเดินหลบไปที่อื่นในทันที...พร้อมกับภาวนาในใจว่า
โชคดีนะเพื่อนราม
ทางด้านพระรามที่กำลังดูโทรศัพท์เพลินๆโดยที่ไม่รู้ถึงภัยพิบัติที่อยู่ด้านหลัง...ก็สะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกจากคนด้านหลัง
"พี่กัณฐ์!!"
"เออกูเอง"
"พี่ไม่ทำกิจกรรมต่อหรอครับ...แล้วนี่เขาปล่อยหรือยังผมจะได้กลับไปนอนกับพี่สักที" คือวินาทีนี้อ้อนได้รีบอ้อนเลยหน้าพี่มันน่ากลัวชิบหาย
"ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วย"
"โกหกอะไรครับ"
"ก็เรื่องที่มึงได้มาแสดงเป็นนางเอกนี่ไงทำไมมึงไม่บอกกูทำไมมึงต้องบอกว่าไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆ"
"ผมขอโทษผมกลัวพี่จะไม่ให้ผมแสดงอ่ะแล้วเพื่อนมันก็ตั้งใจมากๆเลยผมก็ไม่อยากที่จะทำให้ความตั้งใจของพวกมันต้องล้มเลิก"
"แล้วกูล่ะรามกูไม่สำคัญสำหรับมึงหรอ..แค่มึงบอกกูแค่นี้ไม่ได้หรออย่างน้อยกูก็อาจจะมาช่วยมึงจัดชุดมึงให้มันดูดีไม่ใช่ให้คนอื่นเห็นหุ่นมึงแบบนี้"
"ทำไมพี่พูดอย่างนั้นล่ะพี่สำคัญสำหรับผมมากเลยนะผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังพี่นะแต่ตอนนั้นผมมันขี้ขลาดเองผมมันขี้กลัวผมขอโทษครับ" เรื่องนี้ผมผิดเต็มๆครับจะไปโทษพี่มันก็ไม่ได้ผมเลยจึงต้องขอโทษจากใจจริงอันที่จริงทุกคนก็ล้วนแต่มีเหตุผลทั้งนั้นแหละแต่ในครั้งนี้ผมมองว่าผมผิดจริงๆ
"ถ้ากูสำคัญมึงก็คงไม่โกหกแบบนี้ราม...ขนาดกูจะไปร้านเหล้าไปไหนมาไหนกูยังขออนุญาตมึงเลยแล้วทำไมมึงแสดงให้คนอื่นเห็นแบบนี้มึงไม่ขออนุญาตกูบ้าง"
"ผมขอโทษจริงๆตอนนั้นผมคิดน้อยเองผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกหายโกรธผมนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกมึงไม่ผิดกูผิดเองที่หวงมึงเกินไป...ที่รักและเป็นห่วงมึงชิบหายเวลามึงไปทำงานกลุ่มกูไม่ได้นอนแทบทั้งวันเพื่อรอมึงกลับมาบางครั้งมึงห้ามกูกูก็ไม่อยากไปรบกวนมึง...กูผิดเองมึงไม่ผิดหรอก" ประชดกูจนได้...ฮือๆๆ...ผมจะง้อพี่มันยังไงเล่าเกิดมาผมยังไม่เคยมีแฟนเลยนะพี่มันก็เป็นคนแรกด้วยผมง้อใครไม่เป็นเลยอ่ะทำไงดี
"พี่กัณฐ์...ไม่เอาอย่างนี้ดิอย่าประชดผมได้ไหมผมผิดเองพี่ไม่ผิด"
"เขาปล่อยแล้วรีบไปนอนได้แล้ว"
"พี่กัณฐ์รอก่อน" ผมที่รีบวิ่งตามพี่ทศกัณฑ์ไปต้องหยุดกระทันหันเนื่องจากไอ้คินเรียกไปเปลี่ยนชุด...เห้อ...เอาวะค่อยไปง้อในห้องก็ได้ยังไงก็นอนด้วยกันอยู่แล้ว
พอเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็รีบเดินกลับห้องในทันทีอย่าเพิ่งตกใจนะครับว่าทำไมถึงกลับถึงห้องเร็วจังอันที่จริงการแสดงรอบกองไฟก็จัดอยู่แถวๆรีสอร์ทนั่นแหละทางรีสอร์ทเขามีพื้นที่ให้ซึ่งผมกลับมารีสอร์ทตั้งแต่เก็บขยะเสร็จแล้ว...ขอโทษทีที่ลืมเล่าจนทำให้ทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้สับสนเล็กน้อย
แน่นอนว่าเปิดประตูเข้าไปคนที่ผมหมายมุ่งที่จะพบหน้ามากที่สุดก็คือพี่ทศกัณฐ์หากแต่ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือไอ้คิน...ให้ตายสินี่กูเข้าผิดห้องหรอเนี่ย
แต่พอมองดูดีๆแล้วก็เห็นกระเป๋าซึ่งมันเป็นของผมอย่างแน่นอนเพียงแต่ว่าไม่มีกระเป๋าของพี่ทศกัณฐ์เท่านั้นเอง
"พี่ทศกัณฐ์ให้กูมานอนกับมึงน่ะส่วนพี่แกไปนอนห้องเดียวกับเพื่อนแกแล้ว" พี่มันโกรธจริงๆสินะ...ตั้งแต่คบกันมาผมยังไม่เคยถูกพี่กัณฐ์โกรธเลยสักครั้งแต่ก็ไม่น่าแปลกใจอะไรมากครั้งนี้มันก็น่าโกรธจริงๆแหละที่ผมไม่ยอมบอกความจริงพี่มันตั้งแต่แรกพูดแล้วอยากตีตัวเองชิบหายถ้ากู..บอกไปตั้งแต่แรกพี่มันก็คงไม่โกรธขนาดนี้
"อืม...พี่มันคงโกรธกูจริงๆ"
"กูขอโทษนะรามที่ลากมึงมาลำบากเนี่ย"
"ไม่เป็นไรกูก็ผิดเองแหละที่ไม่ได้บอกพี่มัน"
"แต่สีหน้าพี่แกตอนคุยกับกูแบบเหมือนโกรธใครมาหลายปีเลยอะมึง"
"ไม่แปลกหรอกตอนคุยกับกูก็ทำหน้าโกรธแบบโคตรน่ากลัวอ่ะกูนึกว่าจะต้องโดนพี่มันฆ่าทิ้งในป่าซะแล้ว"
"แล้วจะเอาไงต่อดีวะมึงพรุ่งนี้ก็ต้องมีกิจกรรมทำฝาย...แล้วก็มีการเดินทางไกลอีก...ถึงเราจะกลับในวันมะรืนก็เถอะแต่พี่กัณฐ์เล่นเมินมึงแบบนี้กูว่าน่าจะลำบากเลยล่ะ"
"มึงมีวิธีง้อแฟนไหมวะกูเพิ่งเคยมีพี่แกเป็นแฟนคนแรกอ่ะกูไม่รู้จะง้อยังไง"
"ไม่รู้ว่ะแต่ละคนสไตล์ไม่เหมือนกันถ้าคนอื่นกูพอใจเดาได้แต่พี่กัณฐ์แม่งเดายากชิบหาย"
"แล้วกูจะทำยังไงดีเนี่ยปกติพี่มันก็มานอนกับกูตลอดพอวันนี้พี่มันไม่มานอนด้วยกูไม่ชินเลย"
"มึงลองทักหาแกก่อนดิเผื่อแกตอบ"
"อืม"
Praram:พี่กัณฐ์ผมขอโทษหายโกรธผมนะไม่รู้จะง้อยังไงแล้วผมมีพี่เป็นแฟนคนแรกนะเว้ยถ้าพี่เงียบแบบนี้ผมก็ไม่กล้าคุยกับพี่แล้วพี่เล่นไม่มานอนกับผมแบบนี้ผมยิ่งง้อยากขึ้นพี่รู้ตัวไหมเนี่ย
10 นาทีผ่านไป
ไม่มีวี่แววแม้แต่พี่มันจะเข้ามาเอาล่ะสงสัยผมต้องนอนเติมพลังหน่อยแล้วพรุ่งนี้ค่อยง้อต่อก็แล้วกันยังไงก็เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ
ขอโทษที่ห่างหายกันไปนานเนื่องจากติดภารกิจหลายอย่างจริงๆแต่สัญญาว่าจะแต่งต่อให้จบอย่างแน่นอนครับ