หัวข้อ: ❤หลง.รัก.คุณ ตอนที่ 10 (19/09/64)

[ตั้งโอ๋]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................               

[ตั้งโอ๋]

คุณเคยบังเอิญไปรักใครสักคนไหม และบังเอิญเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย สรุปง่ายๆ ก็แอบรักเขานั้นแหละ รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีทางสมหวัง ทำได้แค่มองเขาอยู่ไกล ๆ เหมือนหมาเห่าเครื่องบิน มันก็ไม่ได้เสียใจหรอกนะที่เป็นแบบนี้ก็เสือกเอาใจเข้าไปผูกติดกับเขาเอง ได้แต่เฝ้าแอบหวังว่าสักวันโลกจะเหวี่ยงเขาให้มาหาผมบ้าง ชีวิตผมทำไมมันบัดซบอย่างนี้ แต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ดีๆ โลกดันเหวี่ยงเขามาให้ผมจริงๆ ทำไงละงานนี้ ผมควรทำยังไงวะครับ

 

สวัสดีค่ะทุกคนนนนนนนนนน กลับมาพบกับไรท์อีกแล้ววววววหลังจาก ลูกคู่สื่อรัก จบไป วันนี้ได้เวลามาเปิดเรื่องใหม่กันแล้วค่ะทุกคนนนนนนนน นั้นก็คือ หลงรักคุณณณณณ ใสๆ เหมือนเคย (มั้ง) ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องใหม่กันดวยนะคะ

[ตั้งโอ๋]

คุณเคยบังเอิญไปรักใครสักคนไหม และบังเอิญเขาไม่รู้เรื่องด้วย สรุปง่ายๆ ก็แอบรักเขานั่นแหละ รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีทางสมหวัง ทำได้แค่มองเขาอยู่ไกล ๆ เหมือนหมาเห่าเครื่องบิน มันก็ไม่ได้เสียใจหรอกนะที่เป็นแบบนี้ก็เสือกเอาใจเข้าไปผูกติดกับเขาเอง ผมคงเป็นคนโชคไม่ดีเรื่องความรักเลยต้องมาแอบรักเขาข้างเดียวที่ไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสในตัวเขาเมื่อไหร่ ได้แต่เฝ้าแอบหวังว่าสักวันโลกจะเหวี่ยงเขาให้มาหาผมบ้างชีวิตผมทำไมมันบัดซบอย่างนี้

“ขวัญทางนี้” เสียงตะโกนเรียกผมดังลั่นจนต้องสลัดความคิดที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเดินมาถึงคณะตอนไหนไม่รู้

“เหม่ออะไรไอ้ขวัญกูเรียกตั้งนาน” มาถึงโต๊ะได้ไอ้พลอยแทบจะกินหัวเป็นเพื่อนสาวที่ความสวยไม่ได้ช่วยให้มารยาทงามตามหน้าตาเลยจริง ๆ

“มันจะเหม่ออะไรได้ละถ้าไม่ใช่นึกถึงสุดที่รักมัน” ไอ้บอลมึงอยู่เงียบๆ กูก็ไม่ว่ามึงนะ เพื่อนรักสุดสวาทของผมสองคนนี้รู้ดีครับว่าผมแอบชอบใครอยู่

“คนไม่มีใครเอาก็เงียบ ๆ ไป” ผมว่าพวกมัน

“ทำอย่างมึงมี” ไอ้บอลว่ากลับมาทั้งทำหน้ากวนรองเท้าเบอร์สี่สิบของผมมาก ๆ

“เออแม่ง! เพื่อนเวร” พอด่าไปยังมีหน้ามาหัวเราะกันอีกเพื่อนบ้า

“กัดกันตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกเลยนะ” พลอยที่นั่งเงียบอยู่ว่าขึ้น

“ไอ้บอลกวนกูก่อน”

“เออ ๆ หยุดกัดแล้วเข้าเรียนค่ะ พวกมึงแหกดูเวลาด้วยค่ะ มึงจะสายกันตั้งแต่วันแรกหรือไง” พลอยว่าทั้งจิ้มนิ้วลงบนนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะมาจิ้มที่หน้าผากผมซ้ำๆ หลายทีจนแว่นตาอันโตที่ใส่เอียงไปข้างหนึ่ง ทุกคนฟังไม่ผิดครับกระผมนายจอมขวัญ ผู้มีสายตาสั้นถึงสี่ร้อยกว่า และเป็นผู้ชายที่สูงได้ตามมาตรฐานชายไทย 170 ซม. พอดีแป๊ะ น่าภาคภูมิใจเหลือเกินอย่างน้อยผมก็ไม่ต่ำกว่ามาตรฐานละนะ แต่ใครๆ ก็ชอบว่าผมเตี้ยทั้งที่ผมสูงตามมาตรฐานแท้ๆ ไอ้พลอยกับไอ้บอลนั่นแหละที่มันเกินมาตรฐานเกินไป เพราะพลอยเป็นผู้หญิงที่สูง 178 ซม. ส่วนไอ้บอลนี้ก็รองจากเปรตครับคนอะไรสูงตั้ง 183 ซม. ออแต่ผมจะว่ามันไม่ได้เพราะสุดที่รักของผมสูงตั้ง 185 คนอะไรโคตรสูงและโคตรเท่

“ไปๆ รีบไป สายตั้งแต่วันแรกเดี๋ยวฤกษ์ไม่ดีไปทั้งเทอมนะมึง” ไอ้บอลว่า แต่ก็จริงอย่างมันว่าครับพวกผมเลยรีบขึ้นตึกเรียนแต่สุดท้ายก็สายจนได้ถึงจะแค่สามนาทีก็เถอะมันก็สายเพราะอาจารย์แกมารออยู่แล้วฤกษ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าเลยหรือนี่

“กูบอกแล้วให้รีบเป็นไงละมึงเข้าของท่านลุงช้าไปเลย” พอหาที่นั่งได้ไอ้พลอยก็จิกกัดทันทีทั้งที่ช้าเพราะตัวเองมัวเข้าห้องน้ำจนผมกับไอ้บอลช้าไปด้วยแท้ๆ

“ได้ข่าวว่ากูรอมึงขี้นะ เลยช้า” ผมว่า

“กูฉี่เถอะไอ้ขวัญ”

“เดี๋ยวพวกมึงได้เจอท่านลุงถ้ายังไม่หยุดกัด” ไอ้บอลมันว่าพร้อมกับเตรียมตัวจะนอน ไอ้นี่ก็เรียนทีไรหลับทุกทีแต่ดันทำข้อสอบได้ดีต่างกับผมที่อุตส่าห์ตั้งใจเรียนแต่ดันเกรดต่ำกว่ามันตั้งสองจุด

“เที่ยงนี้ไปกินไหนดีมึง” ไอ้พลอยถามขึ้นมาเมื่อใกล้เวลาเลิกเรียน

“วิศวะ” ผมตอบทั้งยังตั้งใจจดตามที่อาจารย์สอน

“กูอยากดูสาวไม่ใช่พวกหุ่นล่ำ” ไอ้บอลที่นอนฟุบอยู่รีบดีดตัวขึ้นมาพูดทันที

“ก็กูจะไปวิดวะ มึงจะไปดูสาวก็ไปสิ” ผมวางปากกาแล้วหันไปบอกมัน ในเมื่อคนที่ผมชอบอยู่คณะนั้นทำไมผมต้องไปที่อื่นด้วย

“มึงจะตามไปดูไอ้เดือนอีกใช่ไหม” ไอ้บอลว่ากลับมา ไอ้เดือนที่บอลว่าก็คือเดือนมหาลัยปีที่แล้วนั้นเอง

“เรื่องของกู” ว่าแล้วก็สนใจจดต่อได้ยินไอ้บอลบ่นอะไรมันไม่รู้ถามว่าสนใจไหมบอกเลยว่าไม่เพราะผมอยากไปหาสุดที่รักของผมปิดเทอมไปตั้งนานไม่ได้เจอกันเกือบเดือน

หลังเลิกคลาสพวกผมสามคนก็มุ่งหน้าไปคณะข้างๆ อย่างคณะวิศวะทันที ไอ้บอลดูเซ็งๆ แต่มันก็ตามมาอยู่ดีแหละครับมันก็เป็นแบบนี้ทุกทีผ่านมาเป็นปีแล้วก็ยังไม่หาย

“ไปๆ โต๊ะนั้นว่าง” พลอยชี้ไปโต๊ะที่กำลังว่างอยู่ใกล้ๆ

“พลอยเอาอะไร” ผมถาม เพราะให้พลอยอยู่เฝ้าโต๊ะ

“ข้าวมันไก่”

“นั้นเดี๋ยวกูซื้อให้พลอยเอง” ไอ้บอลมันบอกเพราะมันคงกินเหมือนกัน ต่างกับผมที่กินสุกี้ทุกครั้งที่มา

ผมเดินไปสั่งสุกี้ที่มีคนต่อคิวอยู่หลายคิวยืนรออยู่สักพักใหญ่ๆ ผมก็ได้สุกี้แห้งทะเลที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำย่อยมากขาสองข้างเลยรีบก้าวกลับที่โต๊ะเห็นจากไกลเหมือนพลอยกับบอลมันจะได้กินก่อนผมไปสักพักแล้ว พอมาถึงโต๊ะก็เป็นอย่างที่คิดพวกมันกินกันไปครึ่งจานแล้ว โต๊ะข้างๆ ที่เคยว่างก็มีคนมานั่งแล้วเรียบร้อย

“โคตรนาน หิวจะตะ...” วางจานข้าวลงทั้งบ่นไปด้วยแต่ยังไม่ได้จบดีสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไป ‘เดือน’ ใช่ครับเดือนมหาลัยปีที่แล้วตัวเป็นๆ ถึงอยากจะเจอแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะใกล้ขนาดนี้

“เป็นไรมึงขวัญ” ไอ้บอลถามผมอย่างงงๆ ไอ้พลอยก็ส่งสายตาให้มองไปยังโต๊ะข้างๆ เป็นอันรู้กันว่าผมเป็นอะไร ผมพยายามรวบรวมสติทำราวกับไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ใจมันเต้นจนเหมือนมันจะทะลุออกมา ไอ้พลอยมันจะเอ่ยปากถามผมก็ดักมันไว้ก่อนมึงอย่าพึ่งถามอะไรกู ตอนนี้ผมตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว ได้แต่นั่งกินไปเงียบๆ จนกลุ่มของเดือนลุกออกไปผมถึงได้ถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่ง

“ไอ้ขวัญ” เสียงพลอยเรียก

“เดี๋ยวกูขอตั้งสติก่อน” ผมยกมือบอกให้มันหยุด

“ตั้งสติอะไรมึงละผ่านมาเป็นปียังเสียอาการอยู่ได้” ไอ้พลอยเถียงมีไอ้บอลพยักหน้าเห็นด้วยทั้งที่ยังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวมันไก่ในจาน

“มันก็ไม่ชินปะว่ะ เดือนอยู่ใกล้มากเลยนะมึง” ผมเถียง

“ถามจริงเถอะใจคอมึงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือขวัญ” พลอยถามทั้งหน้าจริงจัง

“ก็กูกลัว เอาน่าถ้ากูกับเดือนคู่กันเดี๋ยวโลกเหวี่ยงเดือนมันมาให้กูเองแหละ”

“เอาที่มึงสบายใจค่ะ กูแหละปวดหัวกับมึง” พลอยว่าแล้วก็กินข้าวต่อ ผมอยากบอกมันเหลือเกินว่ากูก็ปวดหัวกับตัวเอง

ช่วงบ่ายพวกผมมีเรียนวิชาร่วมครับเลยต้องไปเรียนตึกกลาง ผมลืมบอกไปสินะครับว่าผมนะเรียนสถาปัตย์

“นั่งไหนมึง” พลอยร้องถามเมื่อเราสามคนเดินเข้ามาในห้องเรียน

“กลางๆ ก็ได้ไม่ไกลดี” ห้องเรียนกลางค่อนข้างกว้างผมว่านั่งตรงกลางๆ น่าจะโอเคสุด ใกล้เวลาเข้าเรียนนักศึกษาก็ทยอยเข้ากันมาจนเต็มห้อง เนื่องด้วยเป็นวิชารวมเลยมีนักศึกษาจากหลายๆ เอกมารวมกัน

“ขอโทษนะครับแถวหน้ามีคนนั่งไหม” ระหว่างที่ผมนั่งเขี่ยโทรศัพท์เล่นรอเวลาก็มีเสียงเอ่ยถามขึ้น ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าถามใครแต่ด้วยสัญชาตญาณมันเลยต้องเงยหน้าขึ้นมาดูและมันก็ทำให้ผมต้องช็อกตาค้างหลุดเสียงเรียกใครอีกคนอย่างเคยชิน

“เดือน”

“เอ่อ ว่างไหมครับ” เดือนถามย้ำทั้งสีหน้าแปลกใจ

“ว่างๆ นั่งเลยค่ะ” เสียงของไอ้พลอยตอบ เพราะผมอ้าปากตอบไม่ได้จริงๆ หัวใจไอ้ขวัญจะวาย เดือนตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้าผม และกำลังนั่งอยู่ด้านหน้าผมด้วย ผมควรทำยังไงดีครับ

“ขวัญ ไอ้ขวัญ”

“โอ๊ย! ไอ้บอลตบกูทำไม” ร้องลั่นเลยครับก็ไอ้บอลเล่นตบหัวผมเสียแรง เดือนยังหันมามองเลย ไอ้บอลนะไอ้บอลทำผมขายหน้าต่อหน้าเดือนได้ยังไงกันนน

“กูเรียกตั้งนานมึงไปตอบ กูเลยต้องดึงสติมึงกลับมา” มันว่า

“มึงเบาๆ ดิว่ะ” ผมว่าพร้อมทั้งชี้ไปทางเดือน อย่างต้องการบอกว่าเดือนอยู่ตรงนี้นะมึง แต่ไอ้บอลกลับทำหน้ากวนเบื้องล่างผมเสียงั้น ผมก็เลิกสนใจมันครับนั่งมองเดือนต่อ ถึงจะมองได้แค่ด้านหลังเขาก็ตามแค่นี้ผมก็ดีใจแล้วเพราะยังไงผมก็ทำได้แต่แอบมองตามหลังเขามาเป็นปีอยู่แล้ว วันนี้ผมได้ใกล้เดือนเข้ามาอีกผมก็ดีใจแล้วครับ

“เอาละนักศึกษาเดี๋ยวอาจารย์ให้จับคู่กันทำรายงานนะ รายงานนี้สั่งตั้งแต่เปิดเทอมก็จริงแต่วันส่งอาจารย์ให้ส่งในเดือนสุดท้ายก่อนปิดเทอมนะเพราะฉะนั้นกรุณาทำให้มันสมบูรณ์แบบเหมาะสมกับเวลาที่ให้ไปด้วย” อาจารย์พูดจบก็มีเสียงฮือฮาเต็มห้องไปหมด

“พลอยมึงคู่กู” ผมรีบบอกไอ้พลอยทันทีครับ

“แล้วกู” เสียงไอ้บอลว่า

“มึงก็หาสิว่ะ”

“ออ อาจารย์ลืมบอกให้จับคู่กับเพื่อนต่างคณะนะได้ทำความรู้จักสนิทๆ กัน” พอสิ้นเสียงอาจารย์เสียงโห่ร้องดังลั่นทันทีคนที่จับคู่กันแล้วก็ต้องนึกเซ็ง รวมทั้งผมด้วย อาจารย์จะให้มาสนงสนิทอะไรกันก็ไม่รู้ ไอ้ขวัญเซ็ง แล้วแบบนี้ผมจะคู่ใคร เห็นไอ้บอลมีสาวมาขอคู่ด้วยมันก็รีบจับคู่เขาทันที ทางไอ้พลอยก็เหมือนจะได้คู่แล้วเป็นไอ้หนุ่มที่นั่งด้านหน้ามันและรู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนของเดือนด้วย แล้วผมละคู่ใคร คู่เดือนได้ไหม ว่าแต่เดือนมีคู่หรือยัง พอคิดได้ก็รีบมองดูทันทีปรากฏว่าเดือนหายครับ หายจริงๆ ไปไหนแล้ว อุตส่าห์จะทำใจกล้าหน้าด้านไปขอคู่ด้วยสักหน่อย แห้วไปเลยครับผม ไอ้ขวัญเซ็ง ได้แต่ยืนหันซ้ายแลขวาทำหน้าโง่ๆ เพราะไม่รู้จะคู่ใครดี เห็นมีคู่กันแล้วทั้งนั้น อาจารย์ก็ออกไปแล้วไม่รอกันเลยถ้าผมเป็นส่วนเกินทำไงละครับบบบบ

“นายมีคู่หรือยัง”





ตอนแรกมาแล้วจ้าาาาา ลงเรื่อยๆ นะคะทุกคนนนนน ฝากติดตาม หลงรักคุณด้วยนะคะ 

[ตั้งโอ๋]

เสียงถามจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันหน้าโง่ๆ ไปมอง และก็ต้องตกใจอีกรอบ เดือนครับเดือน เดือนถามผมใช่ไหม ผมนี้รีบส่ายหน้าโง่ๆ รัวๆ เลยครับ แอบเห็นว่าเดือนหัวเราะผมด้วย ผมทำอะไรตลกออกไปหรือไงกัน ตายๆ เสียภาพลักษณ์หมด

“งั้นคู่กันนะ นายชื่ออะไร” เดือนถาม ผมก็พยักหน้าตอบ หัวใจจะวายอยู่แล้ว “ไม่ได้เอาปากมา?” เดือนถามทั้งสีหน้าที่บอกได้เลยครับว่ากวนรองเท้าผมสุดๆ

“ขวัญ” บอกไปทั้งหน้าบูดครับ ก็เล่นพูดกวนกัน แต่ดันลืมไปเดี๋ยวเดือนเกลียดผมทำไง

“ฮาๆ กูคุณ” ยังจะมาหัวเราะอีก รู้แล้วว่าชื่อคุณ ใช่ครับเดือนชื่อว่าคุณ หรือเต็มๆ คือ คุณากร คนอะไรหล่อวัวตายควายล้มยังชื่อดันโคตรเพราะอีก ผมนี้ชื่นชมจากใจจริงๆ

“นายปกติหรือเปล่าอยู่ดีๆ ก็ยิ้ม” กรรมผมยิ้มเหรอ ผมว่าผมยิ้มชมคุณในใจนะ

“กูไม่ได้บ้า” ผมว่ากลับไปปล่อยไว้นานเดี๋ยวมันคิดว่าผมบ้าพอดี

“มึงอยู่คณะอะไรหน้าคุ้นๆ” ไม่คุ้นก็บ้าแล้ว ก็ผมไปกินข้าวคณะมันทุกวันไปเสนอหน้าดูมันตลอดทั้งปีที่ผ่านมา

“สถาปัตย์”

“กูวิดวะ”

“รู้แล้ว” ผมตอบหน่ายๆ มึงช่วยรู้บ้างเถอะว่ากูรู้เรื่องมึงทุกเรื่องงงงงงงงง

“มึงรู้ได้ไง” มันถามอย่างสงสัย

“ไม่รู้เลยยยย เป็นเดือนดังไปทั่วมหาลัยไม่มีใครรู้เลย” ผมพูดประชด พอได้คุยกับมันผมรู้สึกว่าจะไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่แล้วครับ คงเพราะมันขยันกวนเบื้องล่างของผม

“เออ กูลืมไปว่ากูดัง” มันว่าทั้งทำหน้าราวกับตัวเองโคตรหล่อ เออมึงมันโคตรหล่อ โคตรเท่จริงๆ

“เออ พ่อคนหล่อ” ผมว่ากลับไปอย่างเอือมๆ หลงตัวเองไม่พอมาทำผมหลงอีกกกกกก

หลังจากได้คู่กันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันไปครับ คนไม่มีรถอย่างผมก็ได้ไอ้บอลกับไอ้พลอยไปส่งสบายไม่ต้องเดิน

“กูเห็นนะไอ้ขวัญแรดมากเพื่อนกู” พลอยที่นั่งอยู่เบาะหลังยื่นหน้ามาพูด

“อะไรกูไปแรดตอนไหน” ผมเถียง แอบเห็นไอ้บอลหันมามองแล้วก็หัวเราะในลำคออย่างกวนๆ

“ไม่แรดเลยค่ะ แล้วที่ไปจี่จ๋ากับพ่อหนุ่มเดือนนั้นคืออะไร” มันจีบปากจีบคอจิกกัด

“มันมาขอคู่กับกูเองเถอะ” ผมพูดจริงมันมาขอคู่ผมก่อนแท้ๆ ผมเปล่าไปแรดใส่มันนะ

“ถึงแล้วไปๆ ลง” ไอ้บอลจอดรถก็รีบไล่ทันที

“พวกมึงเข้าหอกูก่อนไหม” ผมถาม เพราะปกติพวกนี้ชอบมาอยู่หอผมเวลารอเรียนหรือขี้เกียจกลับหอก่อน ห้องผมไม่ค่อยมีอะไรหรอกครับ ร้อนก็ร้อนไม่มีแอร์เย็นๆ ให้ตากเหมือนคอนโดไอ้สองคนนี้ ทุกวันนี้ผมยังงงอยู่เลยว่าไปคบกับพวกมันที่เป็นลูกคุณหนูได้ไง ฐานะทางการเงินผมกับพวกมันแตกต่างกันลิบลับครับ ผมก็แค่เด็กต่างจังหวัดธรรมดาๆ ที่พ่อแม่ทำสวนไม่ได้ฐานะดีอะไร แต่ก็นะเราคบกันด้วยใจหาใช่เงินทองไอ้พลอยมันว่า

“กูมาห้องมึงทีไรสยองทุกที”

“มึงก็อย่ามอง” ผมว่ามันทั้งเอากระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ตรงหัวเตียง

“มึงไม่ให้กูมองได้ไง แม่ง! หันทางไหนก็เจอ” ว่าทั้งนอนกระดิกเท้าอย่างสบายใจ เตียงก็เตียงผมแท้ๆ

“เป็นกูไม่กล้าแก้ผ้าแบบนี้” ไอ้พลอยที่เดินดูรูปที่แปะอยู่ตรงจุดต่างๆ พูดขึ้น

“แล้วใครบ้าที่ไหนจะมาแก้ผ้ากลางห้องวะ” ห้องผมก็มีอยู่แค่นี้เปิดประตูมาก็เจอเตียง และข้าวของต่างๆ ถูกจัดวางอยู่ในห้องเดียว และมีห้องน้ำเล็กๆ แยกออกไป

“ก็มึงไง” ไอ้พลอยไอ้เพื่อนบ้า

“บ้า กูเข้าห้องน้ำเถอะ”

“นี้มึงเอารูปใหม่มาแปะเพิ่มใช่ไหม รูปนี้กูไม่เคยเห็น” มันว่าทั้งยืนมองรูปที่แปะอยู่ตรงผนังข้างเตียงนับสิบรูป

“พึ่งได้มา กูเสียไปตั้งหลายบาทนะมึง” ใช่ครับกว่าจะได้รูปมาก็หมดไปหลายตัง รูปคนดังก็แบบนี้แหละครับ

“มึงก็ลงทุนเกินนนนนน”

“อยากรู้จริงว่าถ้าไอ้คุณมาเห็นมันจะทำหน้ายังไง ฮาๆๆ” ไอ้บอลว่าติดตลก

“มันคงต่อยกูคว่ำ ฮาๆ แต่ว่านะมันคงไม่ได้เห็นอยู่กันคนโลกขนาดนี้” ผมว่าติดตลก

“ได้ข่าวโลกพึ่งเหวี่ยงมึงกับมันมาคู่กัน” ไอ้พลอยวางรูปที่ถือลงบนโต๊ะ แล้วพูดขึ้น

“แค่คู่ทำรายงานไหม ทำอย่างกูกับมันจะได้สนิทกัน” ก็แค่จับคู่กันทำงานคงไม่มีทางที่ผมจะได้ใกล้มันไปมากกว่านี้ แค่นี้ผมว่าก็ดีมากแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ผมก็อยู่ในสายตามันบ้างแล้ว

“กูละเบื่อจริงๆ มึงไปสารภาพรักมันเลยไป” ไอ้พลอยว่าอย่างรำคาญ

“กูยังรักชีวิตกูเถอะ ไอ้บอลมึงทำไร มึงวางเลยยย” ไอ้บอลมันหยิบรูปของคุณที่ผมใส่กรอบรูปไว้อย่างดีมาหมุนเล่น มึงทำกับของล้ำค่าของกูแบบนี้ได้ไง ว่าแล้วก็ไปแย่งจากมือมันมากอดไว้

“เป็นเอามากนะมึง”

“เรื่องของกู” เถียงไอ้บอลเสร็จก็เอารูปไปจัดวางที่เดิมให้เรียบร้อย “พวกมึงกินไรเปล่า”

“กิน!” ที่เรื่องกินนี้ไวกันเชียวนะ เย็นแล้วก็เริ่มหิวครับ ไปเปิดตู้เย็นรื้อๆ เห็นมีของสดเหลืออยู่ ผมลืมบอกไปใช่ไหมว่าผมทำข้าวกินเองมันประหยัดดีครับ ผมใช้พื้นที่ตรงระเบียงทำเป็นครัวเล็กๆ ครับ

“ไข่เจียวหมูสับ กับผัดคะน้านะ พลอยมึงไปหุงข้าวเลย” ผมบอกเมนูก่อนจะใช้ไอ้พลอยไปหุงข้าว ซึ่งเป็นหน้าที่มันประจำถ้ามาฝากท้องที่ห้องผม มันก็รู้หน้าที่ดีครับรีบทำอย่างไว ส่วนคุณชายบอลปล่อยมันไปผมยังไม่อยากให้ห้องผมฉิบหายก่อน

“หมูทอดด้วย” ไม่ช่วยแล้วยังจะสั่งอีกไอ้คุณชาย

“เออ!”

ผมคลุกอยู่ตรงระเบียงเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็ใกล้เสร็จครับตอนนี้เหลือแต่เจียวไข่ให้เสร็จก็กินได้ครับ ไอ้บอลร้องตะโกนจะกินตั้งแต่ผมเอาหมูลงทอด คงเพราะส่งกลิ่นหอมจนหิว

“เสร็จยังงงง” พลอยเปิดประตูเสนอหน้ามาถาม

“ใกล้แล้วมึงยกหมูทอดกับผัดคะน้าไปก่อนเลย” ผมบอกมันก่อนจะกลับไข่เจียวอีกด้านหนึ่ง ไม่นานไข่เจียวสีสวยก็ไปอยู่บนจานเรียบร้อย น่ากินไปอีก กลับเข้ามาในห้องเห็นเพื่อนทั้งสองเอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางตักข้าวใส่จานไว้ให้พร้อมครับ รู้เลยว่ามันพร้อมกินมาก

“นั่งๆ มึง เอาข้าว” พลอยรีบขยับที่ว่างให้ผมนั่ง หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดจาอะไรครับตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว มองเพื่อนสองคนแล้วก็ตลกดีครับ นึกถึงครั้งแรกที่ชวนพวกมันกินข้าวด้วยกันที่ห้องเลยครับจำได้ว่าพวกมันทำหน้าประหลาดกันมากๆ ฮาๆ ลูกคุณหนูกันทั้งนั้นไม่เคยมีมานั่งกินกับพื้นแบบนี้หรอกครับ



ตอนที่สองมาแล้วจ้าาาาาา ฝาก หลงรักคุณ ด้วยจ้าาา

[ตั้งโอ๋]

วันนี้ผมมีเรียนบ่ายเช้านี้เลยนอนกลิ้งไปมาแอบส่องเฟสของคุณ ซึ่งทำทุกวันหลังตื่นนอนและก่อนนอน เหมือนเป็นยาใจที่ต้องได้รับนะครับ เหมือนผมบ้าเลยใช่ไหมแต่คนมันชอบจะให้ทำไงได้แค่ได้ส่องเขาก็ดูใจมากๆ แล้วครับ คุณเป็นคนที่ค่อนข้างติดโซเชียลครับทุกวันจะต้องโพสต์อย่างน้อยหนึ่งโพสต์ครับแต่มักจะเป็นรูปภาพสิ่งต่างๆ รอบตัว ไม่ค่อยโพสต์รูปตัวเองสักเท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นรูปแท็กจากคนอื่นมากกว่าครับแบบเผลอๆ

“คนอะไรขนาดด้านข้างยังหล่อ” ตอนนี้ผมกำลังดูภาพที่เพื่อนของคุณแท็กมาครับ ในภาพจะเห็นคุณเพียงด้านข้างครับและมีเพื่อนคุณหันหน้าฉีกยิ้มกว้าง มีนักศึกษาคนอื่นเป็นฉากหลังทำให้ผมรู้เลยว่าเขาต้องถ่ายตอนเรียนอยู่แน่ ๆ พอมองภาพดีๆ ก็เหมือนจะเป็นห้องเรียนที่เรียนเมื่อวานเลยครับ

“เฮ้ย!”

ผมร้องตกใจ ตกใจมากๆ ครับ ภาพนั้นๆ มันมีผมอยู่ด้วยถึงจะเห็นแค่หน้ารางๆ ก็เถอะ ผมนี้รีบบันทึกภาพเก็บไว้เลยครับตั้งใจว่าจะเอาไปอัดใส่กรอบไว้เลย รูปคู่รูปแรกของผมกับคุณ แบบนี้มันต้องประกาศไหมผมเลยรีบเข้าไลน์ทักไปในกลุ่มทันครับ กลุ่มขนาดใหญ่ที่มีผม บอล พลอย ผม บอล พลอย ผม บอล พลอย วนกันไปกลับใหญ่ไหมล่ะ

กลุ่ม(ผีเจาะปาก)

คุณขวัญ : พวกมึงงงงงงงงงงงงงงงง

พลอยสวย : อะไรมึงไอ้ขวัญ

บอลคุง : แหกปากแต่เช้า

คุณขวัญ : พวกมึงดูๆๆๆๆๆๆๆ

คุณขวัญ : แนบรูป

พลอยสวย : รูปใคร คุ้นๆ

บอลคุง : เพื่อนไอ้เดือน แล้ว?

คุณขวัญ : โอ๊ย พวกมึงดูดีๆ

คุณขวัญ : สติ๊กเกอร์แมวยิ้มเขิน

พลอยสวย : มึงละเมอใช่ไหมขวัญ

บอลคุง : นอนต่อไปมึงนะ แค่รูปด้านข้างไอ้คุณถึงกับบ้า

คุณขวัญ : พวกมึงนี้นะตาไม่ดีจริง มึงดูดีๆ

                                                                                                                มันมีรูปกูด้วยยยย

พลอยสวย : หาแทบตาย เห็นแต่หัว หน้าก็เบลอ มึงจะดีใจทำไม

บอลคุง : สติ๊กเกอร์หมีทำหน้าเบื่อ

คุณขวัญ : รูปคู่รูปแรกของกูกับคุณเลยนะ

คุณขวัญ : พวกมึงต้องดีใจกับกู

คุณขวัญ : สติ๊กเกอร์แมวนอนกลิ้งเขินๆ

บอลคุง : รูปคู่ไรมึง ข้างหลังคนเป็นร้อย

บอลคุง : อาการหนักนะมึงนะ ไอ้ขวัญ

พลอยสวย : มโนเก่ง

พลอยสวย : สติ๊กเกอร์ผู้หญิงมองบน

คุณขวัญ : คนอื่นกูไม่นับไงนับแค่กูกับคุณ

บอลคุง : เอาที่มึงสบายใจ กูไปเล่นเกมต่อล่ะ

บอลคุง : เสียเวลากูเล่นเกมจริงๆ

พลอยสวย : ก็ก็นึกจะบอกอาจารย์ยกคลาส 555+

คุณขวัญ : ขี้เกียจเรียนอีกแล้วนะไอ้พลอย

พลอยสวย : ใครขี้เกียจ ไม่มี๊

คุณขวัญ : มึงนั้นแหละ

คุณขวัญ : กูไปนั่งดูรูปต่อดีกว่า

พลอยสวย : เออเอาเข้าไป มึงตั้งใจจะมาอวดแค่นี้

คุณขวัญ : เออออออออ

บอลคุง : มึงจะไปเพ้อฝันที่ไหนไปเลยมึง แม่งทำกูตาย

             คาป้อมเลยยยยยย

คุณขวัญ : มึงกากเองเถอะไอ้บอล มาโทษกู

บอลคุง : หนึ่งหนึ่งกับกูไหมล่ะ

คุณขวัญ : กูไม่ใช่เด็กเล่นเกมเหมือนมึง

พลอยสวย : กัดกันอีก

คุณขวัญ : ไอ้บอลหาเรื่องกูก่อน

บอลคุง : มึงอย่ามาโทษกู

บอลคุง : ตอบกลับ (ไม่ใช่เด็กเล่นเกมเหมือนมึง)

             ไม่เล่นเกมแต่จะเล่นคุณใช่ไหมจ๊ะน้องขวัญ

บอลคุง : สติ๊กเกอร์หมีหัวเราะ

คุณขวัญ : ไอ้บอล

คุณขวัญ : กูไม่คุยกับพวกมึงแล้วววววว

หลังจากส่งข้อความไปก็ออกจากแอพเลยครับไอ้พวกเพื่อนบ้า นึกถึงคำของไอ้บอลแล้วเขินใคร

“ใครจะไปอยากเล่นไอ้คุณว่ะ” ว่าแล้วก็กลิ้งไปสามตลบ เขินครับ

ตุบ!

โอ๊ย!

“เจ็บบบบ” ไม่ต้องตกใจครับกลิ้งเพลินลืมไปเตียงตัวเองแค่สามฟุตครึ่งมันก็เลยตกเตียงนะสิครับ ตูดกระแทกพื้นโคตรเจ็บเลย โอ๊ยชีวิตไอ้ขวัญ


 

ฝาก หลงรักคุณ ด้วยจ้าา

[ตั้งโอ๋]

ใกล้เที่ยงผมก็ออกจากหอกะว่าจะไปหาอะไรทานก่อนเข้าเรียนครับ และเที่ยงๆ แบบนี้ก็ต้องไปกินที่วิดวะครับ ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมครับว่าทำไม พูดแล้วเขินจะไปหาคุณคนเดียวเสียด้วย อย่าว่าผมชอบมโนเลยนะครับถึงจะจริงก็เถอะ ฮาๆ เที่ยงๆ แบบนี้นักศึกษาเยอะมากครับ ผมมองหาโต๊ะวางหลังจากได้ข้าวเรียบร้อย ระหว่างนั้นก็ไม่ลืมกวาดตามองหาคุณครับ แต่ไม่เห็นเลยจริง

“หรือยังไม่เลิกคลาส” แต่ผมจำได้ว่าคุณเลิกเที่ยง นี้เที่ยงกว่าแล้วก็น่าจะมากันแล้ว “หรือไปกินที่อื่น” ตักข้าวเข้าปากไปก็พูดไปด้วยคนเดียว คงจะไม่มีใครหาว่าผมบ้าใช่ไหมครับ

“ขวัญ”

“เชี้ย!” สะดุ้งครับ ใครมันมาเรียกตอนนี้ว่ะ ข้าวแทบพุ่งออกจากปาก แต่พอหันมองคนเรียกต้องตกใจอีกรอบ

“ทำหน้าเหมือนเห็นผี” คุณว่า อยากส่วนกลับไปว่าไม่ได้เห็นผีแต่เจอเนื้อคู่ “ขวัญ”

“รู้แล้วว่าชื่อขวัญ” เรียกอยู่นั่นแหละกลัวจำชื่อผมไม่ได้หรือไง

“เออ เรียกไม่ตอบ”

“เออว่าไง” ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติสุดๆ ครับ ก็ตอนนี้หัวใจเต้นจนจะวายแล้ว

“กูนั่งด้วย”

“นั่งสิไม่ได้จับตูดมึงไว้สักหน่อย” พูดไปแล้วก็อยากตีปากตัวเองครับ ไอ้ขวัญทำไมมึงไม่ห้ามปากตัวเองมึงพูดแบบนี้เขาเกลียดมึงพอดี แต่มันไม่ทันแล้วไง เผลอเป็นตัวเองทุกทีจะเก๊กให้ดูดีไม่เคยรอดทุกที แม่งช่างมันแล้วดีเหมือนกันได้ไม่ต้องเหนื่อย

“กวนตีน” คุณพูดเสียงเบาๆ ทั้งนั่งลงข้างๆ เห็นว่ามันมาคนเดียวแล้วเพื่อนมันละ “คณะตัวเองไปมีข้าวกินหรือไงมาถึงนี้” คุณถาม

“มี แต่...”

“ไอ้คุณ” พูดไม่ทันจบเพื่อนมันก็เรียกเสียก่อนครับผม “อ้าว แล้วนี่ใครวะ”

“ขวัญ ที่เรียนวิชาร่วมด้วยกันเมื่อวานไง คู่กูเอง”

“ออ นั้นก็เพื่อนพลอยดิ” มันพูดทั้งยิ้มรู้เลยไอ้นี่มันต้องหลงเสน่ห์หลอกตาของไอ้พลอยแน่ๆ “เราเขตนะ เพื่อนไอ้คุณ”

“อืม เราขวัญ” ว่าจบก็กินต่อครับดีใจที่เจอคุณนะแต่มานั่งด้วยแบบนี้มันก็ออกจะทำใจยาก หัวใจจะวาย

“ไม่ตอบกูเลย” ไอ้คุณทวงคำตอบที่ถามก่อนหน้า ยังไม่ลืมอีก

“มาดูสาว” บอกไปให้ดูเท่ๆ

“สาวที่ว่าคือหุ่นล่ำๆ อย่างนั้นเหรอ” คุณพูดทั้งมองไปรอบๆ ที่มีแต่ผู้ชายตัวโตๆ ใส่ช้อปนั่งกินข้าวบ้าง เดินอยู่บ้างผมนี้หน้าแหกเลยครับ เออพึ่งจะนึกได้ว่าวิดวะมันดงตัวผู้

“ข้าวอร่อยก็ได้ว่ะ”

“ตกลงยังไง” คุณถาม นี้ก็จี้จริงๆ

“เออน่า เรื่องของกู” ผมตัดบทมันจะได้เลิกถามสักที

“มึงนี้มันตลกว่ะ” อ้าวมาว่าผมอีก ไอ้คุณ นี้ถ้าไม่ติดว่าผมชอบมันอยู่นะจะด่าเข้าให้

“เอาข้าวพวกมึง” เพื่อนของคุณเดินถือถาดข้าวมาให้ ผมจำได้ว่าคนนี้คือคนที่จับคู่กับพลอยตอนเรียนเมื่อวาน

“แต้งกิ้ว” เขตบอกเพื่อนมันทั้งรับจานข้าว คุณเองก็เช่นกัน

“แล้วนี่ใคร” คำถามนี้อีกแล้วครับ

“ขวัญ เพื่อนของพลอยที่คู่มึงเมื่อวาน” เขตรีบตอบ

“อืม วี” แค่นี้ เออถ้ามึงจะพูดแค่นี้ เห็นดูนิ่งๆ ดูน่าจะพูดน้อยแต่ไม่คิดว่าจะน้อยขนาดนี้

“ไอ้วีแบบนี้แหละอย่าไม่ถือสามันเลย” เขตบอก ผมเลยหันมาสนใจกินข้าวของตัวเองต่อ คอยชำเลืองมองคุณที่นั่งอยู่ตรงข้าม ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันจะรู้ตัวหรือเปล่าแต่มองไปทีไรเจอสายตาของวีทุกครั้ง หน้ามันยังคงนิ่งเหมือนเดิมแต่มองผมและคุณสลับกันอยู่หลายรอบทำให้ไม่กล้ามองคุณบ่อยๆ อีก กลัววีมันจะจับได้ครับ หน้านิ่งแต่หูตาไม่นิ่งเลย

“เราไปก่อนนะ” ผมบอกกับพวกมันทั้งสามเมื่อกินข้าวเสร็จอยากนั่งมองคุณต่ออยู่หรอกแต่มันใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วไงครับนั่งกินข้าวบ้าอะไรเป็นครึ่งชั่วโมง ตอบได้เลยนั่งมองคุณครับ

“เดี๋ยว” ไอ้คุณมันเรียกครับ

“ทำไม”

“เอาเบอร์ เอาไลน์มึงมา” มันว่าแบบนั้นอะทุกคน คุณมันขอเบอร์ขอไลน์ผม อยากจะรีบให้แต่กลัวว่าจะเกินงาม ฮาๆ

“เอาไปทำไม” วางท่าก่อนครับเดี๋ยวเขารู้ว่าดีใจจนเนื้อสั่น

“มึงทำงานคู่กูไง ลืมหรือ เอามาได้คุยงานสะดวก” เออว่ะ ลืมเลยครับ

“ออ เออๆ ได้ๆ เอามือถือมา” มันก็ว่าง่ายครับส่งมือถือมาให้ผมอย่างง่ายดาย ผมรับมาจะกดเบอร์ให้มัน แต่ไม่ปลดล็อกหน้าจอให้ผมจะเปิดยังไง “หน้าจอมันล็อก”

“ก็ปลดล็อกสิ” ดูมันตอบ แล้วกูจะรู้รหัสมึงไหม ผมเลยยื่นมือถือให้มัน

“เอา ปลดเลยเร็วๆ”

“วันเกิดกู” มันไม่ยอมรับแต่ดันบอกว่าวันเกิด ผมเห็นว่าใกล้บ่ายเลยปลดล็อกเองแม่งเลยยังไงก็รู้วันเกิดมันอยู่แล้วแต่พอกดกลับไม่ผ่าน เลยนึกได้ว่าคุณมันชอบเขียนวันที่ย้อนครับคือเริ่มจาก ปี เดือน แล้วก็วัน ทำไมผมรู้นะหรือก็สังเกตจากที่มันโพสต์เฟส ทุกครั้งที่โพสต์มันจะเขียนวันที่ที่มันโพสต์ไว้ด้วยตลอดเลยครับเหมือนเขียนไดอารี่เลยแปลกดีครับ ผมลองใส่ลงไปปรากฏว่าผ่านครับจัดการบันทึกเบอร์ แอดไลน์ให้พร้อมเลย รูปโปรไลน์หล่อจังว่ะ

“อะ เรียบร้อย” ผมส่งคืนให้มันแต่ต้องแปลกใจเมื่อพวกมันทั้งสามมองผมอยู่ “มะ มีอะไร” มองกันขนาดนี้ก็หวั่นเหมือนกันนะครับ

“มึงปลดล็อกได้ไง” คุณถามนิ่ง

“ก็มึงบอกว่ารหัสวันเกิดมึง”

“มึงรู้วันเกิดกู” มันยังจี้ถามครับ จากไม่รู้สึกอะไรมากตอนนี้เหงื่อแตกแล้วครับ โอ๊ยไอ้ขวัญเอยยย

“ก็รู้” มันยังมองนิ่งครับเหมือนคำตอบที่ได้ยังไม่พอใจ “กะ ก็มึงมันดัง ใช่ๆ มึงมันดังใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น” อยากตีปากตัวเอง

“เหรอ หึหึ” มันว่าทั้งยังยิ้มมุมปากอีกบอกได้เลยว่ามันไม่เชื่อที่ผมพูดแน่ ๆ แถมยังดูมีอะไรแปลกๆ อีก แต่ผมไม่มีเวลามีคิดหาคำตอบครับรีบไปก่อนดีว่า

“อืม กูไปแล้วนะ” ว่าเสร็จก็รีบเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของคุณ

“แต่กูตั้งสลับกันมึงรู้ได้ไง” ผมนิ่งเลยครับ เวรแล้วไหมล่ะตั้งสติไว้ไอ้ขวัญ แล้วเดินต่อทำเป็นไม่ได้ยินไปก็แล้วกัน

ออกจากโรงอาหารมาได้นี้โล่งเลยครับรู้สึกวันนี้ผมจะทำอะไรพลาดไปหลายอย่าง ไม่รู้ว่าไอ้คุณมันจะคิดยังไง แต่ผมนี้จะบ้าแล้วครับ ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้เข้าใกล้คุณได้มากขนาดนี้ แอบมองอยู่เป็นปีๆ อยู่ดีๆ โลกก็เหวี่ยงมันมาให้ผมเฉย ก็ดีใจแหละครับ แต่ผมก็กลัว ผมควรทำไงดีถ้าเผลอทำตัวประหลาดต่อหน้ามันถ้ามันไม่พอใจขึ้นมาผมต้องแย่แน่ๆ เลยครับ ผมไม่อยากให้มันเกลียดผมนะ



ฝาก หลงรักคุณ ด้วยนะคะ

[ตั้งโอ๋]

“เป็นอะไรไอ้ขวัญ เดินคอตกมาเชียว” ไอ้บอลมันทักผมทันทีที่ผมเดินมาถึงหน้าคณะ

“มึงงงงงง” วิ่งเข้ากอดไอ้บอลอย่างจัง

“ว๊าก มึงมากอดกูทำไมปล่อยกูเลยขนลุก” มันพยายามพลักผมออก แต่เสียใจกูไม่ปล่อย

“มึงงงงงง”

“อะไรของมึง ปล่อยกูเลยคนมองจะตายห่าอยู่แล้ว”

“มีตาก็ให้มองไป แต่ตอนนี้กูนอยยยยย” ว่าแล้วก็เอาหน้าถูหลังมันแรง

“ว๊าก ไอ้ขวัญนอยเชี้ยไรมึง แล้วจะกอดกูทำบ้าไรมึง” นี้ก็โวยวายจริงๆ กอดนิดกอดหน่อยไม่ได้ หวงนักใช่ไหมกระโดดเกาะแม่งเลย

“ฮาๆ”

“ไอ้ขวัญ มึงไม่ต้องหัวเราะเลย มึงจะเกาะหลังกูเพื่อออออ”

“ก็มึงโวยวาย”

“คือกูโวยวายให้มึงออกไหม ไม่ใช่ให้มึงกระโดดขี่คอกู” ถึงปากมันจะว่าแต่ก็เอามือกั้นหลังผมไว้ไม้ให้ตก แล้วทำมาบ่น

“เล่นอะไรกัน”

“พลอย มึงมาก็ดีเอาเพื่อนมึงไปเลยยย” เห็นพลอยเดินมาพอดีครับ

“แล้วมึงเป็นไรขวัญ ขี่หลังไอ้บอลทำไม แหกตาดูรอบๆ ด้วยค่ะ เขามองกันจนตาจะทะลุจากเบ้า” พลอยว่าทั้งบุ้ยปากไปทางคนที่นั่งอยู่แถวหน้าคณะ

“ไม่กูนอยยยยย”

“นอยไรมึง”

“ไม่รู้เจอหน้าถึงกระโดดเกาะกูเฉย” ไอ้บอลบ่น ตัวตั้งใหญ่แต่บ่นเก่งกว่าผู้หญิงอีก

“ว่าไงไอ้ขวัญ” พลอยถามผมอีก ผมเลยกระโดดลงจากหลังไอ้บอล

“ไปเจอเดือนมา” อยุูในที่คนเยอะๆ ผมจะเรียกคุณว่าเดือนครับ เดี๋ยวคนอื่นรู้หมด

“แล้ว ทำไม มันทิ้งมึงมาหรือ” ไอ้บอลว่า

“จะทิ้งได้ไงไม่ได้คบเลย” ไอ้นี้ก็กวนไม่เลิก

“เอ้า แล้วกูจะไปรู้กับมึงหรือ”

“พอๆ เลิกกัดกันเลย” พลอยมันห้ามครับ นี้ถ้าพลอยไม่ห้ามผมด่าไอ้บอลไปแล้ว เลยแลบลิ้นใส่มันไปที มันยกมือจะตบ ผมรีบวิ่งไปหลบหลังพลอยแล้วแลบลิ้นใส่มันอีกที

“ไอ้ขวัญ เดี๋ยวมึงเจอ” มันว่าครับ แต่คนอย่างไอ้ขวัญกลัวที่ไหนกัน ฮาๆ

“โตเป็นควายแล้วยังเล่นเป็นเด็ก” ไอ้พลอยบ่นครับแต่ถ้าถามผมสนใจไหม ก็ไม่ครับ

เถียงกันพอหอมปากหอมคอก็พากันขึ้นห้องเรียนครับใกล้เวลาแล้ว ระหว่างเรียนผมก็เล่าเรื่องวันนี้ให้เพื่อนทั้งสองฟัง

“มึงมันโง่ทำไรไม่คิด” พลอยว่าทั้งจิ้มหน้าผากผมแรงๆ แทบหงายหลังครับ เป็นผู้หญิงแรงควายจริงๆ

“ก็กูไม่ได้ใช้สมอง แต่ใช้หัวใจไง” ผมบอกทั้งลูบหน้าผากทำหน้าเพ้อฝัน

“โป๊ะ หัวใจบ้านมึงสิ” 

“ไอ้บอล” มันโค๊ะหัวผมอ๊ะ

“นักศึกษาเบาๆ หน่อยค่ะ ถ้าไม่เรียนก็เชิญค่ะ” อาจารย์ที่อยู่หน้าชั้นพูดเพราะผมดันทำเสียงดัง เพราะไอ้บอลแท้ๆ เลยหันไปชักสีหน้าใส่มัน บางทีผมก็สงสัยนะครับว่าผมกับมันเป็นเพื่อนกันได้ไงกัดกันฉิบหาย กัดกันได้ตั้งแต่เรื่องเท่าขี้เล็บมด แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นเพื่อนที่รักและสนิทกันที่สุดแล้วครับ

“โอ๊ย เลิกสักทีหิวจะตายอยู่แล้ว” พลอยมันบ่นทันทีที่ออกจากห้องครับ

“เมื่อเที่ยงไม่ได้กินหรือไง” ผมถาม

“จะเอาเวลาไหนไปกินทัน”

“อ่านนิยายอยู่อีกละสิ” พลอยมันติดนิยายมากครับ อ่านได้ทั้งวัน

“ก็ใช่ไงช่วงนี้ติดสองแสบลูกคู่ เด็กอะไรแสบฉิบหาย แต่น่ารัก มีช่วยพ่อจีบพี่เลี้ยงด้วยนะ ฮาๆ”

“อาการหนัก” ไอ้บอลว่าครับ

“จริงงง” ผมเสริม

“พวกแกไม่ได้อ่านก็ไม่เข้าใจหรอก หิว ไปกินส้มตำหน้ามอกันอยากแซ่บ”

“ดีๆ อยากกินต้มเล้งเหมือน กูไปรถมึงนะบอล” ทำเสียงหวานใส่ไอ้บอลมันครับก็ผมไม่มีรถ

“ไม่ ปากดีกูจะให้มึงเดิน” มันตอบทั้งกอดอก ทำมาบอกว่าไม่แต่จริงๆ ก็ให้ผมไปอยู่ดี พราะตอนนี้ผมอยู่บนรถมันแล้วครับ รถหรูนั่งสบายตูดดีครับผมชอบ

“รกจักว่ะ” รถมันวางของเต็มเบาะหลังไปหมด ทั้งหนังสือทั้งเสื้อผ้า

“กูขี้เกียจเก็บ”

“หยี่ สกปรก หน้าตาก็ดีแต่สกมกฉิบหาย” มันหล่อครับ หล่อมากด้วย แต่ปากไม่ดี สกมก ฉะนั้นใครอย่าไปหลงหน้าตาหล่อๆ ของมันเด็ดขาด

“เห็นว่าชมกูหล่อ กูจะไปตบมึงที่ว่ากูสกมกก็แล้วกัน ฮาๆ”

“โอ๊ย หลงตัวเอง หล่อแต่ไม่มีใครเอาก็ไม่ไหว” ผมพูดทั้งแบะปาก

“ใครบอกกูไม่มีใครเอา กูเอาเขาทั้งนั้นเถอะ”

“ลามกมึงนะ”

“ใครจะเหมือนมึงไม่มีใครเอาไม่พอ ยังไม่เคยเอาใครอีก ฮาๆ” อยากถีบยอดหน้าจริงๆ ไอ้เพื่อนเวร คนซิงมันผิดตรงไหนว่ะ

“กูไม่ได้แก่แดดเหมือนมึงเถอะ”

เถียงกันไปมาก็ถึงร้านครับเป็นอันต้องสงบศึกไว้ก่อนตอนนี้กองทัพต้องเดินด้วยท้อง พวกผมมาถึงหลังพลอย มาถึงมันก็สั่งอาหารไปแล้วเรียบร้อยดูท่าจะหิวจริงๆ ร้านที่พวกมากินเป็นร้านธรรมดาๆ ไม่ได้มีห้องแอร์นั่งสบาย แค่ร้านข้างทางธรรมดา แต่มันโคตรอร่อยครับ ผมหลงมากินคนเดียวเมื่อปีที่แล้วก็ติดใจ เลยชวนพลอยกับบอลมาลองแรกๆ พวกนี้ไม่กล้าเข้าครับ ไม่กล้ากินด้วย ก็พอเข้าใจก็พวกมันลูกคุณหนู แต่อยู่ไปอยู่มาก็ติดใจครับเลยกลายเป็นร้านประจำของพวกผม ราคาก็ไม่แพงแถมอร่อยมาก

“เป็นบ้าหรือพลอย” ก็เล่นมือถือไปยิ้มไป บางทีก็หัวเราะ หิวจนเป็นบ้าใช่ไหม

“ใครบ้า มึงนี้ขัด”

“ก็เห็นเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะนึกว่าหิวจนบ้าแล้ว ให้กูไปเร่งป้าเขาให้รีบตำไหม” ผมประชดมันครับ

“กูแค่อ่านนิยาย มึงดูลูกคู่โคตรแสบ” มีการยื่นมือถือมาให้ผมดูอีก

“เอาที่มึงสบายใจเลยเพื่อน มึงอ่านต่อเถอะ” ผมว่าผมควรปล่อยมันไปครับ หันไปดูทางไอ้บอลมันก็ตีป้อมอย่างเมามัน

“แม่ง มึงจะแย่งป่าหาไรมึง แครี่โง่ๆ เล่นควายๆ” บ่นไรมันไม่รู้ครับ เออช่างมันเถอะ ผมว่าอย่าไปสนใจพวกมันสองคนเลยครับมีเพื่อนทั้งทีดีๆ ทั้งนั้น สมองนะดีๆ ทั้งนั้น

ผมเลิกสนใจสองเพื่อนหันมาเปิดมือถือเช็คความเคลื่อนไหวของคุณดีกว่าครับจะว่าไปวันนี้ไม่เห็นโพสต์อะไรทีเลย แต่พอเปิดดูก็เห็นว่ามีโพสต์ใหม่ของคุณแจ้งเตือนมาตั้งแต่บ่าย



คุณคุณ คุณากร 3 ชม.

แมวก็น่าสนใจดี

_ _ _ _/_ _/_ _



เห็นโพสต์แล้วก็แปลกใจครับ คุณไปเจอแมวที่ไหน หรือกำลังจะเลี้ยงแมว อยากเป็นแมวขึ้นมาเลยครับคุณจะได้สนใจผม

“ขอโทษจ้ะ ขอเสิร์ฟอาหารลูก” กำลังคิดเพลินๆ อาหารมาเสิร์ฟพอดีเลยครับ ตอนแรกก็ไม่หิวเท่าไหร แต่พออาหารมาน้ำย่อยทำงานทันที

“หืมมมม อาหร่อยยยยยย” ผมพูดเลี่ยนแบบลำเนียงใต้ที่เห็นในเฟสเมื่อหลายวันก่อน ถึงน้ำเสียงจะออกมาตลกก็ตามแต่ใครจะสน ฮาๆ

“แซ่บเวอร์” พลอยพูดทั้งซดน้ำซุปเสียงดัง ความเป็นผู้หญิง ลูกคุณหนูในตอนแรกที่เจอกันเมื่อปีหนึ่งมันไม่หลงเหลืออีกแล้วครับ

“หมูแดดเดียวอร่อยว่ะ” ไอ้บอลว่าแล้วก็จ้วงเอาๆ เมื่อก่อนไอ้นี้ไม่เข้าร้านแบบนี้เลยครับ ผ่านไปปีหนึ่งเพื่อนผมถูกกลืนกินไปหมดแล้ว

หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยบอลมันมาส่งผมที่หอครับ ระห่างเดินเข้าหอผมก็เห็นคนที่ดูคุ้นๆ และพอเดินเข้าไป ใช่เลยครับ

“คุณ”

“อ้าว ขวัญ อยู่หอนี้หรือ”

“อืม แล้วมึงมาทำอะไรต้องนี้” เห็นมันมายืนอยู่หน้าหอ

“ออ กูมาเอาของที่เพื่อนแต่มันยังไม่กลับมาที”

“อ่อ นั้นกูไปก่อนนะ” ผมรีบชิงก่อนดีกว่าครับเพราะไม่รู้จะพูดไรกับมัน ปกติผมว่าผมพูดเก่งนะแต่กับมันหาเรื่องจะพูดไม่ได้

“เดี๋ยว”

“มีไร” มันรั้งผมไว้ครับ

“กูขอขึ้นไปรอบนห้องมึงก่อนได้ไหม แม่งยุงเยอะฉิบ”

“หะ มึง ว่าไงนะ” ตกใจครับ ผมว่าช่วงนี้ผมใช้แต้มบุญเยอะไปแล้วเจอมันบ่อยไม่พอ นี้มันมาขอขึ้นห้อง

“ขอไปรอที่ห้องมึง”







มาต่อแล้วจ้าาาา ฝาก หลงรักคุณ ด้วยนะคะ มาทุกวันนนนนน

[ตั้งโอ๋]

ตกใจครับ ตกใจมากๆ กับคำขอของคุณ นึกถึงสภาพห้องตัวเองแล้วไม่รู้จะตอบว่าไงดี
“ออ เอ่อ คือ” เอาแล้วไงจะตอบว่าไงดี อยากจะให้มันไปอยู่หรอกนะแต่ห้องผมก็รู้ๆ กันอยู่ว่ารูปมันเต็มห้องมันเห็นมีหวังผมซวย
“เป็นไรมึง แค่ขอไปรอในห้อง หรือมึงแอบสาวไว้ในห้อง” มันพูดทั้งรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“จะบ้าหรือ ห้องกูรกมึงอย่าขึ้นไปเลย” หาทางปฏิเสธก่อนครับ
“ไม่เห็นเป็นไรกูเข้าใจผู้ชายก็แบบนี้ ไปๆ” มันไม่ฟังผมเลยครับยังมีหน้ากอดคอผมพาเดินไปอีก มึงช่วยฟังกูก่อน มึงช่วยดูหน้ากูหน่อยว่ากูไม่ได้เต็มใจ
สุดท้ายก็พามันมาอยู่หน้าห้องจนได้ครับ หัวใจผมเต้นแรงมากครับจะเปิดประตูก็ไม่กล้าเปิด
“เปิดสิมึงจะยืนเฉยทำไม” นี้ก็เร่งจัง
“เอ่อ กูขอจัดห้องก่อน”
“มึงจะอายอะไรผู้ชายเหมือนกัน”
“เออน่า ก็กูอายให้กูจัดห้องแปบ”
“เออก็ได้เร็วๆ นะกูร้อน” พอมันยอมผมรีบเข้าห้องทันทีครับ ไม่ลืมล็อกประตูด้วย รีบจัดการเก็บกรอบรูปต่างๆ ใส่ตู้ให้หมด แต่ที่แย่คือรูปที่ติดอยู่ตรงหัวเตียงนี้แหละ ทำไงดีว่ะ ตอนติดก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่คุณมันจะมาที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก
“เสร็จยังกูร้อน” คุณมันเคาะประตูเรียก
“เออๆ ใกล้เสร็จแล้ว” ผมตอบแล้วรีบเอาหมอน ผ้าห่มกองสูงๆ ให้ปิดพวกรูป ไม่พอก็ขนจากในตู้มาอีกจนหัวเตียงผมมีกองภูเขาผ้าห่มอยู่ ดูไม่ค่อยได้แต่อย่างน้อยก็ปิดรูปได้หมดครับดีว่ารูปไม่เยอะมาก
“เข้ามา” ผมเปิดประตูให้มัน พอมันเข้ามาก็ถามถึงกองผ้าห่มทันที
“ทำไมมึงกองผ้าห่มไว้แบบนั้น” นี้ก็อยากรู้มากจริงๆ
“เอ่อ กูพึ่งซักนะยังไม่ทันเก็บเข้าตู้เลยเอากองๆ ไว้ก่อน” เก่งมากไอ้ขวัญ เหมือนจะเนียนอยู่
“ออ ร้อนเปิดแอร์ดิ”
“แอร์ไรมึง มึงดูสภาพหอก็ด้วยจะมีแอร์ที่ไหน”
“แล้วมึงอยู่ยังไงร้อนฉิบหาย”
“นั้นไงกูมีแฟน” ผมชี้ไปทางพัดลมสีเขียวตัวเล็กๆ
“มึงช่วยเอาแฟนมึงมาให้กูก่อนเถอะ ร้อนจะตาย” มันว่าทั้งปลดกระดุมคอเสื้อออกสองเม็ด แขนเสื้อก็พับขึ้น ผมนี้กลืนน้ำลายอึกใหญ่เลยครับ แผงอกขาวๆ นั้นล่อตาชะมัด ใช่ครับคุณเป็นคนขาวและตัวใหญ่ แถมโคตรหล่อ มึงจะมาอยู่สภาพแบบนี้ในห้องของคนพึ่งรู้จักไม่ได้ หัวใจกูจะวาย ผมรีบเอาพัดลมเสียบให้มันที่นั่งบนเตียงผมอยากถือวิสาสะ ใจก็หวั่นๆ กับไอ้กองผ้าห่มข้างหลังมัน
“ตามสบายนะ กูเข้าห้องน้ำแปบ” บอกมันแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เข้ามาล้างหน้าล้างตาสงบสติอารมณ์ก่อนครับแล้วค่อยออกมา แต่พอออกมาหัวใจกระตุกวูบเมื่อเห็นคุณนอนอยู่บนเตียงหยิบหมอนออกมาด้วย ก็ไม่ได้ห่วงที่มันนอนแต่กังวลที่มันเอาหมอนออกมาครับ มันจะเห็นรูปที่ติดผนังนั้นไหม แต่ดูมันยังทำตัวปกติแสดงว่ามันคงไม่เห็น ผมยิ้มอย่างโล่งใจขึ้นมาทันที ผมคงกังวลเกินไป
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ของคุณดังขึ้นมาครับทำเอาผมสะดุ้งเลย
“เออ ถึงแล้วใช่ไหม เออเดี๋ยวกูไปเอา” มันวางสายแล้วลุกขึ้นมาสงสัยเพื่อนมันคงจะมาแล้วครับ
“เพื่อนมาแล้วเหรอ”
“อืม กูไปแหละขอบใจมึงมาก” มันบอกทั้งเดินมาตบไหล่ผมแปะๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ผมตามไปส่งที่หน้าห้องเห็นมันเดินลงไปชั้นล่าง คล้อยหลังมันผมนี้รีบปิดประตูนั่งลงอย่างเข่าอ่อน รู้สึกเหนื่อยเป็นบ้า ช่วงนี้ผมจะเจอมันโดยบังเอิญบ่อยไปแล้ว ทั้งที่แต่ก่อนจะเจอมันทีต้องไปกินข้าวอยู่ตึกวิดวะนู้น สงสัยบุญเก่าทำงานเลยเหวี่ยงมามันให้ผมบ่อยๆ แต่เหมือนวันนี้ก็ไม่ไหวนะ เมื่อเที่ยงก็ทีหนึ่งแล้วยังมาตอนเย็นอีก และวันนี้ผมก็หลับไปด้วยความเพลีย เพลียครับหัวใจทำงานหนัก
ผ่านมาสองวันแล้วครับซึ่งเป็นสองวันที่ผมไม่ได้ไปกินข้าวเที่ยงที่วิดวะ ถ้าถามว่าทำไมเพราะว่าก่อนหน้านี้ผมเจอคุณเยอะเกินไปครับผมกลัวว่าถ้าผมไปแล้วไปเจออีกกลัวว่าจะใช้แต้มบุญหมดเร็วเลยพักไว้ก่อน แต่วันนี้ตั้งใจจะไปครับคิดถึงแล้วครับ ระหว่างรอพลอยมันคุยงานกับอาจารย์ก็แอบส่องเฟสคุณสักหน่อยวันนี้ไม่ได้ส่องเลยที
คุณคุณ คุณากร 15 นาที
แมวหาย?
_ _ _ _/_ _/_ _

คุณพึ่งโพสต์เฟสไปเมื่อไม่นานนี้เองครับ พูดถึงแมวอีกแล้ว ผมชักจะอิจฉาแมวแล้วสิครับ ว่าแต่แมวที่ไหนวะ เลื่อนอ่านคอมเม้นต์ที่ตอนนี้มีเยอะมากทั้งที่พึ่งลงไม่กี่นาที ลองดูเผื่อจะเจอว่าแมวนั้นคือแมวที่ไหนแต่ดันเจอแต่ คนอยากเป็นแมวของคุณ เห็นแล้วเซ็งดังเกินไปแล้ว ก็ธรรมดาแหละนะครับก็คุณมันเป็นถึงอดีตเดือนมหาลัย รูปหล่อ บ้านรวย ใครๆ ก็ชอบ ผมยังชอบเลย แต่พวกนั้นมันไม่ใช้ประเด็ดหลักที่ทำให้ผมชอบคุณหรอกครับมันมีอะไรมากกว่านั้น
ผมมากินข้าวที่วิดวะกับเพื่อนรักทั้งสองเช่นเคย กวาดสายตามองหาคุณเสียทั่วแต่หาไม่เจอเลยหรือจะมากินไปแล้ว วันนี้จะแห้วอดเจอหรือยังไงกัน ไอ้ขวัญเซ็ง
“ทำหน้าหมาหงอยอีก”
“มึงสิหมา” ไอ้บอลนี้
“แห้วละสิวันนี้ ฮาๆ” ไอ้บอล หมั่นไส้แม่ง
“สมน้ำหน้าทำเล่นตัวไม่ยอมมาตั้งสองวัน” พลอยซ้ำอีกที
“ใครเล่นตัว กูแค่กลัวแต้มบุญหมดก่อน แค่นี้กูก็ใช้บุญไปมากแล้วนะ”
“มันจับได้หรือเปล่าว่ามึงมันโรคจิตติดรูปมันเต็มห้อง”
“มึงอย่าพูดให้กูใจเสียสิวะไอ้บอล” น่าตีปากจริงๆ แอบกลัวๆ อยู่เหมือนกันครับ
“แน่ใจนะว่าคุณไม่เห็น” พลอยถาม ผมพยักหน้าตอบทันที
“วันนั้นมันยังทำตัวปกติไม่มีอะไรเลย คือถ้ามันเห็นจริงๆ คงโวยวายแล้วไหม”
“ใช่ เพราะมึงมันโรคจิต” ไอ้บอลว่าทั้งจิ้มหน้าผากแรงๆ
ว๊าก
ตุบ
ซ่า
ไม่ต้องตกใจครับเพราะผมตกใจให้แล้ว
“เชี้ย แล้วไง” เสียงไอ้บอลพูดเบาๆ มึงไม่ต้องเชี้ยอะไรเลยคนเชี้ยต้องเป็นผมไหม น้ำหวานรดเต็มหลังเลย ไปชนใครก็ไม่รู้
“เอ่อ เราขอโทษ” ผมรีบหันไปบอกขอโทษคนที่ผมเอาหัวไปชนแก้ว
“ไม่เป็น แต่มึงนะเปียกหมดแล้ว” เสียงคุ้นหน้าคุ้น
“คุณ”
“เออกูเอง” รอบนี้โลกเหวี่ยงแรงนะทำเอาผมฉ่ำทั้งตัว
“มึงเป็นไรเปล่า” บอลมันถามไอ้คุณครับ คือมึงต้องถามกูไหมบอล
“กูไม่เป็นไร แต่เพื่อนมึงนี้แย่” คุณว่า เออผมก็ว่าผมแย่แม่งเปียกตั้งแต่หัวยันหลัง
“ขวัญ มึงรีบไปล้างตัวก่อนไป” พลอยบอก ผมก็ลืมไปนั่งตัวแฉะอยู่ได้
“นั้นกูไปห้องน้ำแปบ” ผมรีบเดินออกมาเลยครับใครจะพูดจะว่าอะไรไม่สนใจแล้วเหนียวตัวฉิบหาย
มาถึงห้องน้ำโชคดีไม่ค่อยมีคน ผมจัดการถอดเสื้อดันวันนี้ไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามไว้ในอีกด้วยเลยหลังเหนียวเหนอะหนะมาก เสื้อก็แดงทั้งหลังเลย ผมจัดการเอาเสื้อไปล้างน้ำตรงอ่างล้างหน้า
“ขวัญ”
“อะ อ้าวคุณ มึงก็เลอะหรือ” เห็นไอ้คุณมันเดินเข้ามา
“เปล่ากูมาดูมึง” ไม่ว่าเปล่าครับมาดูแม่งดูจริงๆ ตั้งแต่หัวยันเท้า เท้ายันหัวเลย แล้วมึงจะจ้องอะไรหนักหนาจากที่ไม่รู้สึกอะไรตอนนี้ผมเริ่มเขินขึ้นมาแล้วครับ ตอนนี้ตัวก็โล่งอยู่ พูดถึงตัวโล่งก็นึกขึ้นมาได้ว่าผมไม่ได้ใส่เสื้อ เชี้ย ตกใจรีบเอามือมาปิดนมตัวเองเหมือนสาวน้อยเลย นี้ผมโชว์พุงกะทิให้คุณอยู่หรือ
“มะ มึงหันไปเลย กูโป๊อยู่”
“ผู้ชายเหมือนกันจะอายอะไรวะ หึหึ” แล้วทำไมมึงต้อง หึหึ ตามหลังด้วยวะ
“แต่กูอาย” รีบหันหลังให้มันครับแต่ลืมไปข้างหน้าเป็นกระจกยังไงก็เห็นไหม โอ๊ยไอ้ขวัญ
“ล้างไปสิมึงจะอายทำไม” มันไม่พูดเปล่าเดินมายืนพิงขอบอ่างใกล้ๆ เลยครับ ผมทำไงได้ละก็รีบล้างเสื้อสิครับเปียกไปทั้งตัวจะใส่ไงทีนี้ เห็นเสื้อแล้วคิดหนักครับบ่ายมีเรียนต่อด้วย
“เฮ้อออออ”
“เป็นอะไร”
“ก็เสื้อเปียกขนาดนี้กูจะใส่ยังไง แม่งบ่ายมีเรียนต่อด้วย เพราะบอลแท้ๆ” พาลครับบอกเลยตอนนี้
“ก็ไม่ต้องใส่”
“จะให้กูเป็นชีเปลือยหรือไง คนได้ตกใจทั้งมอ อุ๊ย!” ตกใจครับ เงยหน้าขึ้นมาก็เจอไอ้คุณมันยื่นหน้ามาใกล้ “มะ มึงจะยื่นหน้ามาทำไม”
“หึหึ”
“อะ อะไรของมึง” อะไรของมัน เกลียดจริงๆ ไอ้เสียง หึหึ ของมันเนี้ยดูมีอะไรแปลกๆ
“หลังมึงไปเช็ดหรือไง”
“เออ ลืมเลย” ว่าแล้วก็เอาเสื้อนักศึกษาเช็ดไปเลยเดี๋ยวค่อยซักใหม่ แต่ว่าเช็ดหลังมันเช็ดยากจังว่ะ
“เอามานี้” ว่าเสร็จก็แย่งผ้าในมือผมไปเลย ก่อนที่มันจะเอามาเช็ดหลังให้ผม ผมนะสะดุ้งเลยครับ กลั้นหายใจแทบตายหัวใจจะวาย คุณมันเช็ดหลังให้ผม นี้ผมฝันใช่ไหม แต่รู้ตัวดีว่ามันไม่ใช่ ผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อก้มหน้านิ่ง โอ๊ยเขินนนนนน ไอ้ขวัญจะบ้าตาย อยากตะโกนบอกแม่ ว่าแม่ช่วยขวัญด้วยยยยย
“หึหึ เอาเสร็จแล้ว” นี้ก็ หึหึ บ่อยขอซื้อได้ไหม
พรึบ
“อ๊ะ” อยู่ ๆ ก็มีเสื้อมาคลุมหัว
“ใส่เสื้อกูไปก่อน ดีกว่าใส่เสื้อเปียกๆ นั้น” คุณบอก ผมเลยหยิบเสื้อที่คลุมหัวออกก็เห็นว่าเป็นเสื้อช้อปที่มันใส่อยู่ ตอนนี้ตัวมันเหลือเพียงเสื้อยืดสีขาว
“ละ แล้วมึงใส่อะไรล่ะ”
“กูก็ใส่เสื้ออยู่นี้ไง ใส่ๆ ไปสักทียืนโชว์หัวนมอยู่ได้ หึหึ” มันพูดจบผมรีบตะปบปิดนมทั้งสองข้างทันที หัวใจเจ้ากรรมที่เริ่มสงบก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
“บ้า” ผมรีบใส่เสื้ออย่างไวเลยครับ
“หึหึ”
“ขะ ขอบคุณ” บอกมันทั้งพยายามหลบหน้า ผมเขินครับ เขินมากๆ ได้ใส่เสื้อช้อปของคุณ มันเกินกว่าที่ผมคิดไว้จริงๆ
“เป็นไรหน้าแดง ร้อนหรือไง” นี้ผมหน้าแดงหรือ เขินจนออกออกอาการขนาดนี้เลยหรือผมควรทำไงดีครับ
“อือ อืม ใช่ๆ ร้อน ร้อนนั่นแหละ” ว่าทั้งยกมือพัดลมเข้าหาตัว มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าตอแหล มันจะร้อนได้ยังไงกันพึ่งจะโดนทำเปียกขนาดนี้
“หึหึ เรียบร้อยก็ไปกินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวมีเรียนไม่ใช่หรือไง” มันบอกผมพยักหน้างึกๆ คือตอนนี้มันบอกอะไรผมเชิญฟังหมดครับ
“ขอบใจมาก เดี๋ยวซักมาคืน” บอกเสร็จผมตั้งใจจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่แขนใหญ่ก็ขวางผมไว้เสียก่อน “มะ มีอะไร” ภาพตอนนี้ดูสยิวแปลกๆ มันใช้แขนกันผมที่ยืนติดขอบอ่างไว้ตอนนี้เลยอยู่ในวงล้อมของคุณ แถมคุณมันยังขยับมาใกล้จนผมหายใจสะดุด มึงจะแกล้งกูมากไปแล้ว ไอ้คุณมันต้องแกล้งผมแน่ๆ เลยครับ
“ครั้งนี้มึงติดหนี้กู”
“แล้วงะ ไง” อยากตีปากตัวเองเสียงจะสั่นทำไมแค่คุณโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ แค่นี้เองงงง
“หนึ่งข้อ” ผมทำหน้าสงสัยใส่มัน “กูข้ออะไรก็ได้จากมึงหนึ่งข้อ” มันว่าแบบนั้นอะครับ
“ดะได้สิ แค่นี้เอง” ผมบอกแค่คำขอหนึ่งข้อจะยากอะไร นี้อยากบอกเหลือเกินว่าขอกูเป็นแฟนเถอะ ฮาๆ
“มึงรับปากแล้วนะ หึหึ” ผมรีบพยักหน้ารัวๆ เลยครับ สุดท้ายมันก็ยอมปลอยให้ผมไป แล้วผมจะรออะไรละก็รีบไปสิครับ แต่พอวิ่งออกมาแล้วก็นึกได้
“อ้าวลืมถามว่าจะขออะไร แต่ช่างมันเถอะมันอยากได้ไรก็มาบอกเองนั่นแหละ” คิดได้แบบนั้นก็เลิกสนใจครับ รีบกลับไปที่โต๊ะกินข้าวปานี้พลอยกับบอลคงทานกันเสร็จหมดแล้ว
“มาแล้วหรือ แล้วนั้นเอาเสื้อใครมาใส่” พลอยถามทันทีที่เห็นผม
“ของคุณนะ” ผมตอบทั้งมองไปที่โต๊ะเห็น เขตกับวีนั่งอยู่ด้วย
“ดีขวัญ” เขตทัก ทั้งทำหน้าแปลกใจ ผมก็ไม่เข้าใจในสีหน้าของเขตสักเท่าไหร่
“ดี เราไปกันเถอะใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว” ผมชวนพวกมันทั้งสอง

มาต่อลิ้วววว ไม่มีคนอ่านก็ยังขยันลงงงงง อ่านคนเดียวก็จะลงงงงงง ขอบคุณนะคะคุณคนอ่านนนนน

[ตั้งโอ๋]

ผมกลับมาที่คณะแล้วครับแต่ดูเหมือนจะมีคนมองผมแปลกๆ คงเพราะเสื้อที่ผมใส่

“คุณให้เสื้อมึงมาใส่มันจะไม่แย่เอาหรือ” หลังจากเงียบกันมาตลอดอยู่ๆ พลอยก็พูดขึ้น ผมนี้รีบหันมองเลย

“แย่เรื่องไร”

“ก็วันนี้คุณมีลงปฏิบัติแล้วอาจารย์ก็โคตรเคี้ยวเห็นเขตบ่นตอนกินข้าว” พลอยบอก เอาแล้วไง แล้วคุณมันก็ยังจะเอามาให้ผมใส่ทั้งที่ตัวเองกำลังจะเดือดร้อนไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“คุณจะเป็นไรไหมวะ”

“ไม่หรอกหนา เดียวมันคงหายืมจากคนในคณะมันได้แหละ” ไอ้บอลปลอบใจผม

“เพราะมึงเลยบอล”

“แต่ก็ทำให้มึงได้ใส่เสื้อไอ้คุณเลยนะเว้ย มึงอย่าลืมถ่ายรูปเก็บไว้สักสิบอัลบั้มนะมึง ฮาๆ” ดูมันครับดูมันพูด

“ก็จริงของมึง” ว่าแล้วก็รีบหยิบมือถือเปิดเข้าเมนูกล้องที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเพราะผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบถ่ายรูป

“เชี้ย มึงเอาจริง” ไอ้บอลพูดอย่างตกใจ

“ก็ใช่ไง นี้กูได้ใส่เสื้อคุณเลยนะมึง เอ้าถ่ายให้กูเลย” ยัดมือถือใส่มือมันเลยครับ แล้วมันก็ไปยัดต่อให้พลอย ไอ้บอลบ้านี้ แต่พลอยรักก็ช่างแสนดีถ่ายภาพให้ผมรัวๆ เลยครับ

“มึงเอียงหัวหน่อย”

“แบบนี้หรือ” ทำท่าเอียงหัวแบ๊วๆ ทั้งยิ้มจนตาแทบปิด

“เออ น่ารัก ชูสองนิ้ว เออดี โน้มตัวมาข้างหน้าเออดีๆ น่ารัก” ไอ้พลอยก็พูดสั่งไม่หยุด แล้วที่ว่าน่ารักคืออะไรวะ มันต้องหล่อไหม

“ไหน เอามาให้ดูหน่อย”

“พึ่งเคยเห็นมึงบ้ากล้องครั้งแรก” พลอยว่า

“ไม่ได้บ้าเขาเรียกเก็บภาพประทับใจ” ว่าทั้งกดเลื่อนดูรูป ผมก็พอใส่ช้อปแล้วเท่ดีเหมือนกันแต่เสื้อมันใหญ่ไปสำหรับผม ใหญ่มากเลยด้วย

“ขวัญมองทางนี้” พลอยเรียกครับผมเลยหันไปมองก็เห็นมันถือกล้องของมันถ่ายมาที่ผม

“เห้ย ถ่ายทีเผลอนี้” ตกใจหมด ไม่ใช่ไรครับกลัวรูปออกมาขี้เหร่

“น่ารักอะขวัญ”

“หล่อเถอะแบบกูนะ” พลอยตาถั่วจริงๆ

“หน้าหวานแบบมึงเรียกว่าหล่อ งั้นกูไม่หล่อด้วยหรือไง” ใช่ครับหน้าผมมันหวานเหมือนผู้หญิง ไอ้พลอยก็หน้าหวานๆ เหมือนสาวเรียบร้อยราวกับผ้าที่ยับไว้นะครับ หน้าตาสวนทางกับนิสัยซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากผมสักเท่าไหร่ ฮาๆ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครชมว่าน่ารักสักเท่าไหร่ ก็ผมมันผู้ชายแมนๆ ที่ชอบผู้ชายโคตรแมนๆ อย่างไอ้คุณ ผมก็ต้องหล่อใช่ไหมละจริงไหม

“เลิกบ้าแล้วไปเรียนเสียที” ไอ้บอลที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น หน้านี้หงิกเหมือนรูตูดเลยครับ

กลางดึกผมกำลังจะเข้านอนแต่เสียงแจ้งเตือนแอพดังรัวๆ จนตกใจเอามากดดู เห็นเฟสบุ๊คแจ้งเตือนแอดเพื่อนมาเต็มหมดเลยผมนี้งงเลยครับปกติก็ไม่ค่อยมีใครแอดมากสักเท่า คนที่แอดมาก็แปลกหน้าทั้งนั้นผมไม่กล้ารับหรอกครับ เลื่อนดูก็มีไลน์กลุ่มเด้งเข้ามาพอดีเลยเปิดดู

กลุ่ม (ผีเจาะปาก)

พลอยสวย : แนบลิงก์

พลอยสวย : ขวัญมึงดูคร่าาาาาาา

คุณขวัญ : อะไรของมึง พลอย

พลอยสวย : มึงลองเปิดลิงก์ที่กูส่งไปให้ดู

คุณขวัญ : มีไรอ่ะ มึงจะแกล้งไรกูเปล่า

พลอยสวย : แกล้งอะไรมึงล่ะ เปิดไปเถอะ

พลอยสวย : สติ๊กเกอร์ผู้หญิงมองบน



อยู่ๆ ก็ส่งลิงก์มาผมก็แอบกลัวใครใช่ให้มันเคยส่งคลิปผีมาแกล้งละ จำได้ว่ามันบอกให้นับครั้งเก้าอี้ที่โยก ไอ้ผมก็ตั้งใจนับเสียดิบดี นับไปนับมาอยู่ๆ ผีพุงใส่ หัวใจเกือบวายตาย แถมทำมือถือตกหน้าจอแตกอีก นึกแล้วยังสยอง แต่คราวนี้มันบอกไม่แกล้งก็ลองจิ้มเข้าไปครับปรากฏเป็นโพสต์ของเฟสบุ๊คจากเพจหนึ่ง



หนุ่มหล่อคนดังมอJK 1 ชม.

กรี๊ดดดดด อะไรๆๆๆ กันค่ะ ช่วยตอบเจ้ทีค่ะทุกคนมันคืออะไร ทำไมๆๆ หนุ่มน้อยหน้าหวานถึงใส่เสื้อช้อปคุณคุณได้กันนนน มันชักจะยังไงๆ แล้วน่าาาา คุณคุณที่หวงของขั้นสุด เสื้อช้อปไม่เคยให้ใครแตะแม้แต่เพื่อนสนิท เหตุใดๆๆๆ ถึงได้อยู่บนตัวน้องงงงงงงง อะ หรือ อะ หรือ ว่าาาาาาาา พวกเขาเป็นอะไรกันนน #หนุ่มหล่อคนดัง #หนุ่มน้อยหน้าหวาน

แนบภาพ 1 2 3 4 5



“เชี้ย อะไรวะ” อ่านจบนี้ตกใจครับ แล้วนั้นรูปผมทั้งนั้นใครถ่ายวะ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นคือตอนที่ผมให้พลอยมันถ่ายรูปให้ใต้อาคาร ตอนนั้นก็ไม่มีใครแล้วใครมันถ่ายรูปผม โอ๊ย จะเอาหน้าไปไว้ไหน ไหนจะข้อความในโพสต์ที่ชวนให้เข้าใจผิดอีก โอ๊ยยย เขินนนนนน ว่าแล้วก็กลิ้งไปมาสองสามตลบ

พึ่งโพสต์ไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วแต่คนกดไลท์ กดคอมเม้นต์เยอะมากๆ ครับ ลองเลื่อนๆ อ่านคอมเม้นต์ดู ก็ดูผ่านๆ ไม่กล้าอ่านผมกลัววววว

กุ๊กไก่ ไม่ใช่เป็ด : วาร์ปน้องค่ะ แนบลิ้ง

ผมสะดุดกับคอมเม้นต์นี้ทำให้รู้เลยว่าต้นเหตุของการแอดเฟรนมากมายนั้นมาจากไหน

กลุ่ม (ผีเจาะปาก)

คุณขวัญ : มึงงงงงงง

พลอยสวย : เห็นยัง

คุณขวัญ : ทำไมเขาลงรูปกู ได้ไง

คุณขวัญ : คุณมันจะโกรธกูไหม

พลอยสวย : จะโกรธมึงเรื่อง

คุณขวัญ : ในเฟสนั้นไง

พลอยสวย : กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันไม่ใช่ความผิดมึงสักหน่อย

คุณขวัญ : ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้วะ

กูแค่จะแอบชอบมันเงียบๆ เอง

แต่ช่วงนี้มีแต่เรื่อง กูควรทำไงดี

พลอยสวย : ไม่ต้องทำอะไรคะ เฉยๆ ข่าวนั้นมึงก็ไม่ต้องสนใจ ช่างมัน

พลอยสวย : แต่กูว่าก็ดี มึงชอบคุณนิ มีข่าวแบบนี้ก็ได้ดูอาการ

                 ของคุณมันด้วยว่ามันคิดยังไง จะได้รู้ว่ามึงมีหวังหรือเปล่า

คุณขวัญ : เหรอ มันจะดีเหรอ

พลอยสวย : ก็ต้องลองดูสักตั้ง มึงจะแอบชอบไปแบบนี้ตลอดหรือยังไง

คุณขวัญ : แต่กูกลัว ถ้าคุณไม่ชอบ กูต้องแย่แน่ๆ

บอลคุง : นอนกันได้แล้วปายยยยยย

บอลคุง : ไอ้ขวัญ ถ้ามึงยังขี้ขลาดก็ไม่ต้องเอาผัวนะ

คุณขวัญ : ไอ้บอลลลลลล

บอลคุง : กูพูดเรื่องจริง

พลอยสวย : กูเห็นด้วยกับบอล

พลอยสวย : มึงจะกลัวอะไร ไม่ได้ให้มึงไปบอกชอบ

                 คุณมันตอนนี้สักหน่อย สังเกตการณ์นะเข้าใจไหม

คุณขวัญ : เออ เข้าใจแล้ว

บอลคุง : เออ นั้นนอน ไปๆ แยกย้าย



ผมออกจากแชทก็ต้องมานั่งย้อนคิดสิ่งที่พลอยพูด ก็แค่อยู่เฉยๆ คอยดูอาการของคุณ แต่ถึงยังไงผมก็แอบกลัวอยู่ดี





มาต่อลิ้ววววว วันละ 1 2 3 ตอนแล้วแต่จะว่างจ้าาาา ขอบคุณคุณคนอ่านทุกคนที่หลงเข้ามาค่ะ

[AkuaPink]

 
 

[ตั้งโอ๋]

เมื่อคืนผมนอนแทบไม่หลับเลยมันคิดมาก มันกังวล กลัวไปหมด ถ้าคุณมันไม่พอใจเรื่องข่าว มันจะเกลียดผมไหมคิดไม่ตกทั้งคืน เช้านี้เลยมาเรียนด้วยดวงตาที่คล้ำดำไม่ต่างจากหมีแพนด้าเลย
“เฮ้ออออ” เลื้อยไปกับโต๊ะอย่างเซ็งๆ
“เป็นไรมึง ถอนหายใจแต่เช้า”
“เฮ้อออออ”
“เอ้า ไอ้นี่ เปี๊ยะ”
“ไอ้บอลมึงตบหัวกูทำไม” ไอ้เพื่อนบ้า
“ก็กูรำคาญ ถามไม่ตอบ เฮ้ออยู่ได้ ไปเข้าเรียนได้แล้วไป” ผมมีเรียนเช้าครับ นี้ก็นั่งอยู่หน้าคณะรอเวลาเข้าเรียน “นี้ก็เลิกอ่านไปๆ เพื่อนกูแต่ละตัวดีๆทั้งนั้น” ไอ้บอลมันบ่นเหมือนคนแก่เลยครับ
“เอ้า กูอยู่ของกูดีๆ” ไอ้พลอยมันโวย แต่มันก็ลุกเดินตามมา ผมก็ถูกไอ้บอลลากคอไปด้วย
บอกเลยครับเช้านี้ไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลยอาจารย์สอนอะไรมันก็เหมือนลมผ่านหู ผมพลิกโทรศัพท์ไปมาๆ จะจิ้มเข้าเฟสหลายรอบก็กลัวเพราะแจ้งเตือน 99+ ไปแล้วววว สุดท้ายเวลาเรียนคาบเช้าก็จบลงโดยที่ผมยังไม่ได้เข้าเฟสเลยสักครั้ง เฮ้อออออ อยู่เงียบๆ ไม่ได้เด่นอะไรมาตั้งนานเข้าใกล้คุณไม่กี่วันรู้สึกชีวิตผมจะไม่สงบเสียแล้วครับ
“มึงไปกินข้าววิดวะไหม” พลอยถามทั้งที่จิ้มแชทคุยอยู่กับใครก็ไม่รู้
“ไปดีไหมวะ”
“เอ้า นี้ไอ้ขวัญจริงหรือวะ มึงเป็นใครไม่ใช่ไอ้ขวัญแน่ๆ” พลอยมันว่า ทำหน้าตกใจได้ตอแหลมากกกกก
“กูก็ต้องมีอารมณ์ไม่อยากไปบ้างก็ได้ไหม” ผมพูดทั้งเลื่อนหน้าจอมือถือไปมาเพราะไม่กล้ากดเข้า
“กลัวก็บอกมา”
“ใครกลัว ไม่มี๊” เสียงสูงไปนะตัวกู
“เออ ไม่ไปก็ดี กูจะได้ส่องสาวสักทีวันๆ แม่งเห็นแต่ตัวผู้” ไอ้บอลพูดอยากอารมณ์ดีครับ ทำเป็นปากดีทั้งที่ตัวเองไม่ค่อยจะสนใจสาวที่ไหนแท้ ๆ หน้าตามันหล่อดูเป็นหนุ่มเจ้าสำราญแต่หารู้ไม่ไอ้บอลมันเลือกมากครับไม่คบผู้หญิงมัวๆ แต่ปากแม่งดี สาธุขอให้ได้ผัว หมั่นไส้มันครับ
“เออ ไปนั้น ไปวิดวะกัน ฮาๆ”
“ไอ้ขวัญ! กวนตีน” มันโวยวายเสียงดังใครจะสนละครับ แกล้งบอลสนุกนะบอกเลย แต่ลืมไปว่าซวยตัวเองตั้งใจจะหลบหน้าคุณสักพัก กลัวครับกลัว
“ตกลงวิดวะใช่ไหม กูจะได้บอกวีถูก”
“บอกใครนะพลอย” ผมถามอย่างไม่มั่นใจ
“วีที่เรียนวิดวะไงคู่ทำงานกู”
“นั้นก็เพื่อนคุณนะสิ”
“ก็ใช่ไงมึงจะทำหน้าตกใจเพื่อ”
“แบบนี้กูก็ต้องเจอคุณนะสิ”
“ก็ใช่ไง ไปวิดวะจะไม่เจอได้ไงมึงไปแทบทุกวันไม่น่าถาม” มันบ่นผมแต่ตาไม่ได้มองผมสักนิด จิ้มหน้าจอโทรศัพท์ไม่ได้หยุด
“นั้นไม่ไปวิดวะแล้ว”
“ไม่ทันแล้วกูบอกวีไปแล้ว พวกมึงไม่คุยงานกับคู่มึงหรืออาทิตย์หน้าส่งบทแรกแล้วนะ อีกไม่กี่วันเอง” ไอ้พลอยพูดมันก็ถูก ผมยังไม่ได้คุยเรื่องงานกับคุณเลยผ่านมาหลายวัน
“เออ ลืมไปเลย”
“ในหัวมึงมีแต่คุณๆ ของมึงไง” พลอยว่าทั้งจิ้มหน้าผากผมรัวๆ “แล้วของมึง ทำยัง” มันหันไปถามไอ้บอล
“อย่าว่าแต่ทำเลยกับคู่กู กูยังไม่ได้คุยเลยเล่นแต่เกมกับมัน”
“โอ๊ย จะบ้าตายกับพวกมึง อีกคนบ้าตัวผู้ อีกคนบ้าเกม เรียนนี้ไม่เอามันแล้ว” องค์แม่เข้าสิงพลอยมันแล้วครับผมกับไอ้บอลหูชาไปอีกหลายวันแน่ ๆ มันบ่นตลอดทางจนมาถึงโรงอาหารของวิดวะเลยครับ
“นั่งก่อนไหมแม่ เอาน้ำไหมเดี๋ยวไอ้ขวัญรีบไปกรวดถวาย”
“ไอ้ขวัญกูยังไม่ตาย แต่มึงนะกำลังจะตาย”
“เพื่อนพลอยใจร่มๆ เพื่อนขวัญก็แค่หยอกเล่นเองงงง”
“ยังมีหน้ามาเล่นที่พูดไปนี้เข้าหัวไหม”
“ก็เข้าอยู่นะ แต่มันเยอะจนทะลุไปหมดเลย แหะๆ”
“ไอ้ขวัญ”
“เสียงดังอายคน เขาหันมองกันหมดแล้วเนี้ย” ไอ้บอลมันกระซิบบอกครับ พอลองหันมองรอบๆ ก็จริงอย่างบอลมันว่า พวกผมนี้รีบหาที่นั่งเลยครับอาย ไม่ใช่ถิ่นเองอีกด้วย
“มึงไปนั่งโต๊ะนู้น” พลอยมันรั้งมือผมครับ ผมก็ดันมือไวคว้าคอเสื้อไอ้บอลที่เดินอยู่ข้างหน้ามาด้วย
“เฮ้ย ไรวะ” บอลมันตกใจโวยวาย
“มึงโทษพลอยเลย มันดึงกูก่อน” ผมบอกแล้วชี้ไปทางเพื่อนสาว
“พอกันทั้งสองนั่นแหละ” บอลว่าทั้งจัดคอเสื้อไปด้วย ทำเหมือนหล่ออ๊ะครับ เออแต่มันก็หล่อจริง
“เลิกบ่นแล้วก็ตามมา” พลอยมันว่าอย่างหงุดหงิด ผมกับไอ้บอลเลยเดินตามมาเงียบๆ แต่พอใกล้ถึงโต๊ะผมหยุดเท้าตัวเองทันที
ปึก!
“หยุดทำไมวะขวัญ” บอลมันเดินตามหลัง พอผมหยุดกะทันหันทำให้ชนผมครับ
“เอ่อ กูว่ากู กลับก่อนดีกว่า”
“อะไรของมึงมาถึงนี้แล้ว” พลอยหันมาพูด
“คุณอยู่อ๊ะ” ใช่ครับ คุณนั่งอยู่โต๊ะที่พวกผมกำลังจะไปนั่ง พอเห็นหน้าคุณทำให้ผมรู้เลยว่าผมมันขี้ขลาดครับ ก็คนมันกลัวววว แม่ช่วยขวัญด้วย
“มึงจะกลัวอะไร ยิ่งมึงทำตัวแปลกๆ คุณมันจะยิ่งสงสัยเอานะ” พลอยว่า
“มึงก็แค่ทำตัวปกติ ยากตรงไหน” บอลเสริมอีกที
“ก็มันยากสำหรับกู”
“ยากไม่ยากเดี๋ยวรู้กัน” ว่าจบไอ้พลอยก็ลากผมไปเลยจะหนีไอ้บอลก็ขวางทางไอ้เพื่อนพวกนี้เจริญจริงๆ
“ดี รอนานไหม” พลอยมันทักทายพวกคุณอย่างเป็นกันเอง ท่าทางนี้อย่างกับสาวผู้เรียบร้อยผมนี้แบะปากเลยครับ แต่พอเห็นคุณมันมองมาที่ผม ผมก็รีบหลบหลังไอ้พลอยทันที คือไม่ได้ตั้งใจหลบแต่มันเป็นไปเอง
“ไอ้ขวัญมึงจะมาเกาะหลังกูทำไม” ไอ้พลอยหันมากระซิบถาม แต่กระซิบให้คนเขาได้ยินกันทั้งโรงอาหาร
“หึหึ” เสียงของคุณครับ มันมองมาที่ผมแล้วหัวเราะ สายตาก็แปลกๆ หรือผมคิดไปเอง
“นั่งเลยๆ พลอย ขวัญ ส่วนนายคู่เรามานี้เลย” เขตครับเชื้อเชิญพวกผมอย่างดีก่อนจะกอดคอไอ้บอลไปนั่งข้างๆ ซึ่งแสดงว่าไอ้บอลคู่เขต นั้นก็แปลว่ากลุ่มผมคู่กับกลุ่มคุณหมดเลยจริงดิ บังเอิญไปไหม
“คือ คู่กันหมดเลยหรือ” ผมถามไอ้พลอยอยากสงสัย ก็ดูพวกมันจะรู้กันดีมีแต่ผมที่ไม่รู้
“ก็ใช่ไง วันนั้นมึงมัวไปพลอดรักกันนะ...อุ๊ย” ผมทะลึ่งตาโตใส่มันเลยครับ เบรกมันแทบไม่ทัน
“อะไร ใครพลอดอะไร” เขตมันถามทันทีเลยครับหูไวไปอีก เอ็งไม่ได้คุยกับไอ้บอลอยู่หรือไง
“หึหึ” คุณครับนี้ก็เป็นลูกช่างหึจริงๆ
“ฮาๆ ไม่มีอะไรพลอยมันแค่อยากกินไข่ทอด” ผมรีบพูดแก้ไปครับ โดนไอ้พลอยหยิกให้ทีหนึ่ง
“เราไปซื้อให้เอาไหม” เขตรีบเสนอตัวดูไม่รู้เลยครับว่าชอบไอ้พลอยมัน
“เอ่อ ไม่เป็นไรเราไม่ได้อยากกินขนาดนั้น” เห็นพลอยมันแล้วผมอยากหัวเราะให้ดังๆ “เดี๋ยวแกโดนแน่ไอ้ขวัญ” พลอยมันขยับปากพูดเบาๆ ใส่ ถามว่าผมสนใจไหมก็ไม่เดินไปนั่งข้างไอ้บอลซึ่งตรงข้ามกับวีที่เหลือที่ว่างอยู่ที่หนึ่ง
“มึงไปนั่งนู้น กูจะคุยงานกับวี” ไอ้พลอยมันกัดไม่ปล่อย
“ตะ...แต่”
“ไม่ต้องแต่ไปเลย ลุก” มันมองเหมือนจะกินหัวผมเลยครับ สายตานี้จิกอย่างกับต้องการบอกว่ามึงจะไปดีๆ หรือมึงจะไปด้วยน้ำตา ผมนี้ทำหน้าร้องขอเต็มที่ มันก็ยังกัดฟันพูดเบาๆ กับผมว่า “โอกาสดีมาแล้วก็รีบ” ผมทำไงได้ละครับก็ต้องยอมลุกไปนั่งข้างคุณที่ว่างอยู่ ซึ่งไอ้คุณมันมองผมอยู่ตลอดจนผมเริ่มจะเกร็ง
“ดีมึง” ผมทักทายมันครับ “เสื้อเดี๋ยวกะ กูเอามาคืนนะ” พอมันมองมากๆ ผมก็พูดลำบาก จะมองทำไมหนักหนา มือผมเหงื่อแตกจนเปียกหมดแล้วเนี้ย
“อืม กูไม่ได้รีบจะเอา” แต่จะให้เชื่อได้ไงก็ในเฟสมีแต่คนบอกว่าห่วงของมากๆ ถ้าผมเอาไปนานคุณมันทำอะไรผมไหม

“ไอ้ขวัญเอาไรจะไปซื้อข้าว” พลอยถามผม
“ไม่ต้อง ดะ เดียวกูไปเอง” พลอยมันเป็นผู้หญิงจะให้มันไปได้ไงผมคิดแบบนี้จริงๆ นะ ไม่ได้ตั้งใจจะหนีใครเลยจริงๆ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปช่วยพลอย วีกับบอลก็ไป มึงสองคนเฝ้าโต๊ะเลย” เขตมันรีบเสนอตัวพูดขึ้น ผมนี้นั่งอ้าปากค้างเลยครับให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะกับคุณหรือ แค่นี้ก็เกร็งจะแย่แล้ว
“เป็นอะไร” อยู่ ๆ คุณก็ถามขึ้นหลังจากพวกนั้นเดินออกไป ผมนี้สะดุ้งเลยครับ
“ปะ เปล่า” จะพูดตะกุกตะกักเพื่ออะไรไอ้ขวัญ
“หึ เปล่า แต่มึงทำตัวแปลกตั้งแต่มา” มันว่าทั้งท้าวค้างหันมามองผม แล้วไอ้ยิ้มมุมปากนั้นหมายความว่าไงวะ
“เปล่า ก็เปล่าไง เออใช่เรื่องงานคู่เราจะทำกันวันไหนดี” หาเรื่องอื่นคุยดีกว่าครับ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ ผมนี้แหละไม่ดีแน่ ๆ
“หึหึ หนีเก่ง”

........................................
มาต่แล้วค่ะ หายไปสองสามวันเลย ไรท์ไปฉีดวัคซีนเข็มสองมาไข้ขึ้น 40 มาสองวันแทบไม่รอดค่ะเลยไม่ได้เข้ามาลงนิยายเลยยยย ฝาก หลงรักคุณ ด้วยนะคะ รักคุณคนอ่านทุกคนนะคะ

[AkuaPink]

 
 

[Dee^daY]

จีบแมว แน่ๆ

[ตั้งโอ๋]

“ว่าไงนะ” ผมได้ยินมันพูดเบาๆ แต่ไม่ชัดครับ

“วันเสาร์ไปทำห้องกู” คุณบอก

“ทำไมต้องไปห้องมึง ห้องสมุดก็ได้ไหม”

“กูไม่ชอบไปทำที่อื่น”

“แต่ต้องใช้หนังสือ”

“ก็ไปยืม” ดูมันพูดง่ายจริงๆ “นั้นมึงไปช่วยหาเลย เย็นว่างไหม” ผมหันไปถามมันแต่ต้องสะดุ้งก็มันเล่นท้าวค้างมองหน้าผมอยู่

“กับมึงกูว่างเสมอ” มันบอกทั้งยิ้ม ผมนี้เริ่มไปต่อไม่ถูกเลยครับ จะแกล้งกันเกินไปแล้ว

“เออดี” ผมพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติทั้งที่หัวใจเต้นแรงมาก มือก็พลิกโทรศัพท์ไปมาอยากไปไม่รู้จะทำอะไร พวกนี้ไปซื้อข้าวกันนานจริงๆ

“หึหึ” เสียงคุณมันดังขึ้นข้างหูผมทำเอาสะดุ้งพยายามเก็บอาการสุดๆ “หูแดง” ผมรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้างเลยครับ หูผมชอบแดงเวลาเขินหรือตื่นเต้น

“อากาศมันร้อน” ผมบอกเสียงตะกุกตะกัก

“ออเหรอ หึหึ”

“เลิกสวีทแล้วแดกข้าวกันครับ” เสียงของเขตทำเอาผมสะดุ้งอีกรอบ

“ใครสวีทไม่มีโว๊ย” ผมโวยวาย แต่หัวใจนี้แทบทะลุออกมาก

“ฮาๆ ไม่ต้องอายหนุ่มน้อยของคุณคุณ” เขตพูดทั้งล้อผม ซึ่งมันคุ้นๆ ว่าคำนี้ผมจะเห็นผ่านๆ ในเฟส หนุ่มน้อยของคุณคุณ แค่คิดผมก็จะบ้าตาย

“ไปแกล้งมัน หึหึ” คุณดุครับ แต่เสียงตามหลังนี้คือจงใจแกล้งผมชัดๆ

“กูพูดเรื่องจริง”

“เอ่อ ขอโทษนะโว้ยเรื่องในเพจนั้นนะ” ผมบอกมันเสียงเบากลัวครับเพราะไม่รู้มันจะว่ายังไง

“คิดไรมากก็แค่ขำๆ หึหึ” มันว่า ก็แค่ขำๆ สินะ ทำไมผมรู้สึกจุกในอกจังเลยครับทั้งที่เตรียมใจมาแล้วแท้ๆ

“แหะ นั้นสินะก็แค่ขำๆ” ผมยิ้มแห้งบอกกลับไปเบา ๆ ไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อแล้ว หลังจากนี้ผมเลยได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบครับ จนพลอยกับบอลเดินมา

“เอาสุกี้แห้งมึง” บอลวางจานให้ตรงหน้าผม

“ขะ ขอบใจแต่มึงกินเลยกูพึ่งนึกได้ว่าอาจารย์จรัสนัดไปคุยงานเดี๋ยวไปก่อน” ผมบอกแล้วรีบลุก เห็นไอ้บอลมันทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้ห้ามผม ใครจะว่าผมหนี ขี้ขลาดหรืออะไรก็แล้วแต่ผมไม่สนครับ เวลานี้ผมขอไปจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อนเถอะครับ

“เดี๋ยว” คุณมันรั้งข้อมือผมไว้

“ว่าไงมึง” ผมถามทั้งรอยยิ้มที่ใครดูก็รู้ว่าผมกำลังฟืน อยากจะตบตัวเองสักทีที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ของตัวเองเลย

“เรื่องงาน”

“ห้าโมงเย็นเจอกันที่หอสมุดก็แล้วกัน กูไปนะ” ผมบอกก่อนจะดึงมือออกจากมันแล้วรีบเดินออกมา เดินไปโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน แต่จะให้ผมนั่งอยู่ตรงนั้นผมทำไม่ได้ผมไม่สามารถปั้นหน้ายิ้มว่าไม่มีอะไรได้ขนาดนั้นครับ แย่จังเลยนะครับ ผมมันไม่ได้เรื่องจริงๆ ก็รู้อยู่เต็มอกว่ายังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ผมขอเวลาจัดการกับความรู้สึกบ้าๆ นี้ก่อนก็แล้วกันเย็นนี้มีนัดไปยืมหนังสือที่หอสมุดกับคุณผมไม่อยากทำตัวแปลกๆ ให้มันเห็น

พลอยสวย

พลอยสวย : มึงโอเคใช่ไหมขวัญ

พลอยสวย : มีเรื่องอะไรไหนบอกมา



ผมจ้องดูข้อความของพลอยที่ส่งเข้ามาในแชท แต่ไม่รู้จะพิมพ์ตอบกลับมันยังไงดีตอนนี้ผมรู้สึกตันไปหมดครับ ไม่อยากจะพูดอะไรเลย ก็เลยไม่ได้ตอบอะไร

พลอยสวย

พลอยสวย : อ่านแต่ไม่ตอบ มึงเป็นอะไรขวัญ

คุณขวัญ : เป็นบ้า

พลอยสวย : เออ บ้ามากด้วย

พลอยสวย : เป็นอะไรก็บอก

คุณขวัญ : เดี๋ยวค่อยคุย

พิมพ์จบผมก็ออกจากแชทเก็บมือถือเข้ากระเป๋าทันหาที่นั่งตามสวนพฤกษศาสตร์ พอใกล้เวลาเรียนก็เข้าเรียน เจอพลอยกับบอลมันก็ไม่ได้ถามอะไรผม

“เดี๋ยวกูไปหอสมุดนะ พวกมึงจะไปด้วยไหม” ผมตามเพื่อนทั้งเมื่อเลิกเรียน

“เดี๋ยวฉันไปด้วย นัดกับวีว่าจะไปหาหนังสือ” พลอยบอก

“แล้วมึงละบอล”

“กูขอบายมีนัดตีป้อมกับไอ้เขต”

“’ งานการไม่ทำ ดันมาจับคู่ทำงานกันอีก” ผมบ่นมัน

“ใครบอกพวกกูไม่ทำ ทำหลังเล่นเสร็จไง” ดูมันเถียงครับ

“ให้มันจริงเถอะ พลอยไปกัน” เบื่อจะคุยกับไอ้บอลมันครับเลยลากไอ้พลอยไปหอสมุดแทน นี้ก็ใกล้จะห้าโมงแล้วไม่รู้ว่าคุณมันจะมาหรือยังเพราะตารางมันเลิกเรียนสี่โมงครึ่งเหมือนผม

“มึงโอเคแล้วใช่ไหมขวัญ” อยู่ ๆ พลอยมันก็ถามขึ้นมาขณะเดินเข้าหอสมุด

“ก็โอเคดี หายบ้าแล้ว ฮาๆ” ผมบอกทั้งหัวเราะที่พยายมทำให้ดูเหมือนไม่เป็นอะไร แต่จริงๆ ก็ยังรู้สึกเสียใจ แต่ผมก็เข้าใจผมจะไปเสียใจหรือโกรธคุณมันก็ไม่ใช่เพราะเป็นผมเองที่เอาตัวเองเข้าไปเจ็บ ก็ผมชอบคุณเอง

“จะทำเป็นเชื้อให้ก็แล้วกัน” ไอ้พลอยตอบหน้าเซ็ง รู้เลยว่ามันรู้ว่าผมยังไม่โอเค แต่ก็อยากขอบคุณมันนะที่เข้าใจผม มันเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ คนหนึ่งเลย

กริ๊ง หลงคุณ หลงคุณ หลงรักคุณเข้าแล้ว กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นพอหยิบมาดูก็ปรากฏว่าเป็นคุณโทรมาครับ

“ไม่รับหรือไง แล้วเสียงเรียกเข้านี้นะยอมจริงๆ พบคนคลั่งคุณหนึ่งอัตรา” พลอยมันถามเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมรับสักที แถมยังมาแซวผมเรื่องเสียงเรียกเข้าอีก ผมอุตส่าห์ แต่งเองอัดเสียงเองเลยนะครับ ยอมรับก็ได้ว่าคลั่งคุณอันนี้ไม่เถียงครับ

“ว่าไงมึง” ผมทักคนในสาย

“กว่าจะรับ มึงไปหอสมุดยัง”

“พึ่งถึงเมื่อกี้”

“หรือ เออกูจะโทรมาบอกว่าจะไปช้าหน่อยอาจารย์เรียกคุยงาน” ที่โทรมาเพื่อจะบอกเรื่องนี้เอง แชทมาก็ได้ความจริง

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาหนังสือไปก่อน มาแล้วก็ไปเจอกันชั้นสามนะ” ผมบอกมันก็เออออก่อนจะวางสายไป

“คุณมันว่าไง”

“มันโทรมาบอกว่าจะมาสายนะ นั้นเราไปหาหนังสือกันก่อน”

“อืม วีก็คงมาช้าด้วยนั้นไปหากันเลย”

ผมกับพลอยขึ้นลิฟต์มาชั้นสามได้ก็แยกย้ายกันหาหนังสือที่ตัวเองต้องการครับ ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วคุณก็ยังไม่มา จากที่เคยจดจ่อรอคุณเพราะกลัวว่าจะทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอมัน ตอนนี้ก็ลืมไปแล้วครับหาหนังสืออย่างเดียวได้มาสองเล่มแล้วที่คิดว่าเนื้อหาโอเค ผมไล่ดูตามชั้นต่างๆ ก็เจอเล่มหนึ่งดูจากชื่อแล้วน่าสนใจมากเลยตั้งใจจะเอาไปด้วย แต่มันอยู่ชั้นบนสุด ซึ่งสูงมาก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำชั้นสูงขนาดนี้ผมที่ตัวสูงแค่ระดับมาตรฐานนั้นเอื้อมมือไปหยิบชั้นบนสุดไม่ถึงครับ พยายามเขย่งตัวก็แล้วแต่ก็ยังไม่ถึงอีกนิดเดียวเอง นี้ถ้าผมจะเหยียบชั้นล่างสุดขึ้นไปจะมีใครด่าผมไหมครับอีกแค่ไม่กี่เซนแท้ๆ ลองเขย่งอีกสักครั้งถ้าไม่ได้ผมเหยียบชั้นล่างจริงๆ คอยดู

อ๊ะ!

ใครมาแย่งหยิบหนังสือผมวะ ผมรีบให้ไปดูก็ต้องตกใจครับหัวใจจะวาย

“คุณ”

“อืม เอาเล่มนี้หรือ” มันถามทั้งขยับเข้ามาใกล้ ผมเลยถอยแต่หลังดันไปชั้นกับชั้นหนังสือเสียแล้ว คุณมันก็ยังโน้มหน้ามามองจนผมเริ่มทำตัวไม่ผม พอจะขยับหลบไปด้านข้างมันก็เอามือมากั้นผมไว้ ผมเลยหันมองมันแรงๆ กวนตีนผมดีนัก แต่ผมว่าผมพลาดครับก็หันมาถึงเจอหน้ามันเต็มๆ ใกล้มากๆ ด้วย แบบนี้ผมก็แย่สิครับ

“หน้าแดง หึหึ”

“อะ อากาศมันร้อน มึงหลบก่อน” ผมบอกทั้งผลักมันเบาๆ แต่แม่งไม่ขยับเลยครับ มันยังมองอยู่ตลอดจนผมจะทำตัวไม่ถูกแล้ว มึงช่วยเข้าใจกูหน่อยกูเขิน

“แอร์ขนาดนี้มึงยังร้อน” มันพูดแต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวออก

“เออ เรื่องของกูน่า มึงแม่งขยับออกเลย” ผมโวยวายใส่มันครับ และมันก็ยอมขยับออกดีๆ คนบ้าอะไรพูดดีๆ ไม่ชอบต้องให้โวยวายใส่

“เอาไปหนังสือที่มึงจะเอา”

“ขอบใจ” ผมดึงหนังสือในมือมันมาแรงๆ

“มึงโกรธอะไรกูไหมเนี้ย” คำถามมันนี้ทำผมตกใจเลยครับ

“ใครโกรธ? กูจะไปโกรธมึงเรื่องอะไร” ปากบอกว่าไม่แต่น้ำเสียงนี้สวนทางกันมากครับ เออดูไม่รู้เลยไอ้ขวัญ

“หึหึ ไม่โกรธก็ดี” น้ำเสียงไม่ได้บ่งบอกว่ามันเชื่อเลยสักนิด แถมยังเอามือมาขยี้หัวผมอีก ไอ้คุณมันคิดว่าผมเป็นเด็กหรือไง เลยส่งสายตาเหวี่ยงไปให้ทีหนึ่ง แต่มันไม่สำนึกครับยังมาว่าผมอีก

“เหมือนแมวกำลังขู่เลย” ว่าไม่พอยังเอามือมาเกาคางผมอีก นี้ผมหลงชอบคนกวนส้นแบบนี้ไปได้ยังไงวะ





หายไปหลายวันเลยขอโทษทุกคนด้วยจ้า

[Nattie69]

 

[ตั้งโอ๋]

วันนี้เป็นวันเสาร์ครับนั้นก็แปลว่าผมต้องไปทำงานที่คอนโดคุณ ผมก็ไม่ได้รีบอะไรครับแค่ออกจากหอตอนเจ็ดโมงเช้าเอง บอกเลยว่าไม่ได้ตื่นเต้นเลยนะครับจริงๆ

ตอนนี้ผมอยู่หน้าคอนโดมันแล้วขึ้นไปไม่ได้ต้องรอมันมารับผมเลยกดโทรหามัน

“อืม ว่าไง” เสียงมันเหมือนยังไม่ตื่นเลยครับ

“ลงมารับกูหน่อยกูรออยู่ข้างล่างเนี้ย”

“มึงทำไมมาเช้าจังวะ”

“เอ้า ก็รีบมาทำงานไงได้เสร็จเร็วๆ” ผมพูดความจริงนะครับ

“เออๆ รอแปบ เดี๋ยวลงไป” แล้วมันก็วางสายไปเลยนี่มันยังไม่ตื่นเหรอ หรือว่าผมมาเช้าไปแต่นี้ก็เจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ

ระหว่างรอมันผมก็เช็กของอีกทีว่าลืมอะไรหรือเปล่า โน๊ตบุ๊ค หนังสือพร้อม เสื้อช้อปที่เอามาคืนมันพร้อม และสุดท้ายน้ำเต้าหู้เจ้าอร่อยพร้อมปาท่องโก๋

“มึงจะรีบไปไหน” อยู่ๆ ก็มีเสียงพูดอยู่ใกล้ๆ ผม ตกใจนิดหน่อยครับแต่พอเห็นคนพูดตกใจกว่าอีก คุณตอนนี้คือแตกต่างจากที่เห็นอยู่เป็นประจำมากๆ ใบหน้าที่ดูเหมือนยังไม่ตื่นดี เส้นผมที่ไม่ได้เซตจนมันตกลงมาปรกหน้า และชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้นสบายๆ ขนาดพึ่งตื่นยังหล่อเลยเห็นแล้วหัวใจทำงานหนักอีกแล้ว

“เป็นใบ้?”

“ใครเป็นใบ้มึงนี่” ปากมันนี้ก็นะกวนจริงทำเอาสติที่หลุดกลับมาทันที

คุณมันพาผมขึ้นมาบนห้องต้องบอกเลยว่าคอนโดมันใหญ่และมีหลายชั้นมาก ในห้องก็กว่ามาก หรูมาก มีห้องนอนตั้งสองห้องราคาคงจะแพงมากครับ ห้องที่หอผมนี้คงจะเท่าห้องน้ำมันหรือเปล่า

ตอนนี้ผมตื่นเต้นมากครับได้เข้ามาในห้องคุณแล้วเหมือนฝันเลยว่าแล้วก็ลองตบหน้าตัวเองเบาๆ

“เป็นบ้าหรือ ตบหน้าตัวเองเพื่อ”

“กูกลัวว่าตัวเองจะฝัน”

“ฝันอะไรมึง” คุณมันทำหน้าสงสัย

“คอนโดมึงสวยจัด กูชอบ” ชอบมึงนะ อยากต่อแบบนี้เหมือนกันฮาๆ แต่ไม่กล้าครับ

“ก็ปกติ” ปกติของมันนะสิ ผมไม่ได้รวยพอที่จะมีปัญญามาอยู่คอนโดหรูๆ แบบนี้ได้

“ก็กูไม่เคยอยู่แบบนี้นี่หว่า”

“ชื่นชมให้พอกูไปอาบน้ำก่อน จะทำอะไรก็ทำแต่อย่าทำของของกูพังนะ” ว่าจบมันก็เดินเข้าห้องไป มันอยู่นั้นสินะ ส่วนผมเจ้าของห้องอนุญาตแล้วก็จะรออะไรละครับ ได้มาห้องคุณทั้งทีก็ต้องสำรวจให้ทั่ว

ผมเดินดูรอบๆ ห้องก็เห็นว่าไม่มีอะไรมากครับคุณมันไม่ค่อยตกแต่งอะไร ที่ดูสะดุดตาผมสุดก็คงเป็นรูปมันที่วางอยู่บนชั้น มันมีไม่กี่ภาพครับเป็นรูปคุณที่ใส่ชุดนักศึกษาถูกระเบียบยืนอยู่บนเวทีคงเป็นตอนที่มันประกวดเดือนปีที่แล้ว ข้างๆ ก็มีรูปมันกับแก๊งเพื่อนมันที่ใส่ชุดบอลกอดคอยื้มให้กล้องนี้ก็คงเป็นตอนที่แข่งกีฬาคณะแน่นอน ส่วนรูปที่อยู่ในสุดเป็นรูปคุณที่อยู่ในชุดนักเรียนมอปลายผมนี้รีบคว้ามาดูเลยครับ

“คนอะไรหล่อตั้งแต่เด็ก” ผมมองรูปแล้วก็ได้แต่ชื่นชม ออผมไม่ลืมถ่ายรูปมันเก็บไว้ด้วนะครับ เซลฟี่กับหน้าของตัวเองด้วย ของหายากแบบนี้ผมต้องถ่ายเก็บไว้แยะๆ ครับ นี้ถ้าเอารูปไปได้ผมเอาไปแล้วบอกเลย

หลังจากสำรวจจนพอใจผมก็เอาคอมกับหนังสือออกมารอคุณ หายไปอาบน้ำนานแล้วยังไม่ออกมาเลยปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่กลัวผมขโมยของบ้างหรือไงนะ

“มึงกินอะไรมายัง” ตายอยากจริงผมพึ่งจะบ่นไปเอง

“ยัง แต่ซื้อน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก้มาแล้ว ซื้อมาเพื่อมึงด้วยนะ” ผมกลัวว่าถ้ามัวแวะกินอะไรเดี๋ยวมันจะช้าครับ กลัวทำงานเสร็จไม่ทันเลยรีบไม่ได้มีเจตนาอื่นเลยจริงๆ นะครับ

“จะอิ่มไหม กินแค่นั้น”

“อิ่มแหละกูกินไม่มาก” เช้าๆ ผมกินไม่ค่อยมากอยู่แล้วครับ

“แต่กูไม่อิ่ม” เออผมก็ลืมคิดไปเลยตัวอย่างกะหมีน้ำเต้าหู้แค่ถุงเดี๋ยวคงไม่พอ

“ในครัวมีไรไหมล่ะเดี๋ยวทำให้กิน” ยังไงเรื่องทำอาหารผมก็พอทำได้อยู่แล้ว

“ไม่รู้ มีอยู่ละมั้ง”

“เอ้า ห้องมึงเองทำไมไม่รู้”

“ก็กูไม่ค่อยได้ทำกิน แม่บ้านแค่ซื้อมาใส่ให้นิดหน่อย”

“เออ เดี๋ยวก็ไปดูให้” ว่าแล้วผมก็ลุกเดินไปที่ครัวครับรู้เพราะก่อนหน้านี้สำรวจมาแล้ว อันดับแรกต้องเปิดตู้เย็นดูก่อน มีแต่อาหารแช่แข็งทั้งนั้น

“มึงกินแต่ของแช่แข็งพวกนี้หรือ”

“ก็กูทำกับข้าวไม่เป็น ส่วนใหญ่ก็กินข้างนอก”

“กินแบบนี้บ่อยๆ มันไม่ดีมึงไม่รู้หรือไง” ผมบ่นทั้งรื้อดูว่ามีของสดบ้างไหม

“บ่นเป็นแม่ แค่แมวแท้ๆ” ผมได้ยินมันพูดเบาๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจครับ ดูของในตู้เย็นต่อ เจอหมูสดแช่แข็ง มีไข่ด้วย ไม่มีผักอะไรเลย

“ข้าวผัดหมูใส่ไข่ก็แล้วกัน กินได้ไหม”

“ได้ทั้งนั้นแหละ”

“นั้นมึงไปหุงข้าว”

“ฮะ! ให้กูหุงข้าว”

“ก็ใช่ไง”

“กูหุงไม่เป็น” โอ๊ย ผมเจอลูกคุณหนูอีกแล้วหุงข้าวก็ไม่เป็นเหมือนไอ้บอล

“โอ๊ย ชีวิตนี้ทำไรแดกได้บ้างเนี้ย”

“ต้มมาม่าได้นะโว้ย”

“อันนั้นเด็กปอหนึ่งก็ทำได้ไหม เอาไปหม้อหุงข้าว” ยัดหม้อหุงข้าวใส่มือมันครับ

“กูไม่รู้ว่าข้าวสารอยู่ไหน”

“นี้ห้องมึงแน่หรือวะ” ดูมันไม่รู้อะไรสักอย่าง

“ก็ห้องกูนะสิ”

“ห้องตัวเองบ้าอะไรไม่รู้สักอย่าง” บ่นมันแล้วก็เปิดดูตามตู้หาข้าวสารไปด้วยครับ และก็พบข้าวสารถุงเล็กที่ยังไม่ได้เปิดถุงเลย

“เอ้านี้ เอาไปหุง” ยกถุงข้าวสารมาวางบนโต๊ะให้มัน ผมก็ไปทำหมูครับ

“หุงมากไหม”

“ไม่ต้องมาก”

“แค่นี้พอหรือเปล่า”

“มึงก็กะๆ เอาให้พอกิน” ถ้ามันจะถามผมขนาดนี้เอามาให้ผมทำเองเลยเถอะ

“ใส่น้ำแค่ไหน” หายเงียบไปสักแปบถามขึ้นมาอีก

“มึงล้างยังนะ” เพราะผมไม่ได้ยินเสียงมันซาวข้าวเลย

“ต้องล้างด้วยหรือ” มันถามได้ซื่อมากครับ ผมนี้ถึงกับต้องวางมีดหันไปหามัน

“ก็ต้องล้างสิวะ ล้างสักสองน้ำนะ” มันพยักหน้ารับอย่างกับเด็ก ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณคุณเดือนมหาลัยที่ทั้งดังทั้งฮอตจะไม่รู้เรื่องขนาดนี้ชีวิตต้องคุณหนูขนาดไหนกัน

“น้ำแค่นี้ได้ไหม” ถามทั้งยื่นหม้อมาตรงหน้าผม

“มึงจะต้มข้าวต้มหรือไงน้ำเต็มหม้อขนาดนั้น”

“เอ้าก็กูไม่รู้ว่าต้องใส่แค่ไหน ทำไมยากจังว่ะ”

“มันไม่ได้ยากแต่มึงนะไม่รู้เรื่อง”

“ก็ไม่เคยทำ รอกินอยากเดียว”

“กูเชื่อ เอาไปเทออกเลยใส่น้ำแค่ข้อนิ้วเดียวพอ จำไว้เลย” ผมบอกทั้งยกนิ้วให้ดูว่าแค่ไหน มันพยักหน้าเข้าใจแล้วก็ไปหุงข้าวต่อ กว่าจะหุงได้

“เรียบร้อย”

“เออดีมาก หัดทำซะบ้างได้ไม่อดตาย”

“หิวก็แค่ไปร้าน” ดูมันยังเถียง

“กินร้านตลอดไม่ใช่ดีไม่รู้ว่าเขาใส่ไรให้กินบ้างทำกินเองบ้างจะได้ปลอดภัย”

“มีใครเคยบอกมึงไหมว่าบ่นเยอะฉิบหาย”

“ไอ้พลอยว่ากูประจำ ปกติ”

“ปกติก็บ้าบ่นยิ่งกว่าแม่กูอีก”

“ก็มึงมันไม่ได้เรื่อง ออกไปเอาน้ำเต้าหู้มาอุ่นไปหายเย็นหมดแล้วมั้ง”

“ใช้อย่างกับเป็นเมียกูเลย” เสียงมันบ่นขนาดเดินออกไป แต่ผมนี้สิครับจะแย่ เมียบ้าอะไรมึงคิดแบบนั้นแต่ปากดันยิ้มไม่หยุด เขินครับ อยากบอกไปเหมือนกันว่าสนใจรับผมเป็นเมียไหม





มาต่อแล้วจ้าาาาา

[AkuaPink]

 
 

[kong6336]

มาต่อไวๆน๊าาาาาา

[Chompoo reangkarn]