วันนี้ผมมีเรียนบ่ายเช้านี้เลยนอนกลิ้งไปมาแอบส่องเฟสของคุณ ซึ่งทำทุกวันหลังตื่นนอนและก่อนนอน เหมือนเป็นยาใจที่ต้องได้รับนะครับ เหมือนผมบ้าเลยใช่ไหมแต่คนมันชอบจะให้ทำไงได้แค่ได้ส่องเขาก็ดูใจมากๆ แล้วครับ คุณเป็นคนที่ค่อนข้างติดโซเชียลครับทุกวันจะต้องโพสต์อย่างน้อยหนึ่งโพสต์ครับแต่มักจะเป็นรูปภาพสิ่งต่างๆ รอบตัว ไม่ค่อยโพสต์รูปตัวเองสักเท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นรูปแท็กจากคนอื่นมากกว่าครับแบบเผลอๆ
“คนอะไรขนาดด้านข้างยังหล่อ” ตอนนี้ผมกำลังดูภาพที่เพื่อนของคุณแท็กมาครับ ในภาพจะเห็นคุณเพียงด้านข้างครับและมีเพื่อนคุณหันหน้าฉีกยิ้มกว้าง มีนักศึกษาคนอื่นเป็นฉากหลังทำให้ผมรู้เลยว่าเขาต้องถ่ายตอนเรียนอยู่แน่ ๆ พอมองภาพดีๆ ก็เหมือนจะเป็นห้องเรียนที่เรียนเมื่อวานเลยครับ
“เฮ้ย!”
ผมร้องตกใจ ตกใจมากๆ ครับ ภาพนั้นๆ มันมีผมอยู่ด้วยถึงจะเห็นแค่หน้ารางๆ ก็เถอะ ผมนี้รีบบันทึกภาพเก็บไว้เลยครับตั้งใจว่าจะเอาไปอัดใส่กรอบไว้เลย รูปคู่รูปแรกของผมกับคุณ แบบนี้มันต้องประกาศไหมผมเลยรีบเข้าไลน์ทักไปในกลุ่มทันครับ กลุ่มขนาดใหญ่ที่มีผม บอล พลอย ผม บอล พลอย ผม บอล พลอย วนกันไปกลับใหญ่ไหมล่ะ
กลุ่ม(ผีเจาะปาก)
คุณขวัญ : พวกมึงงงงงงงงงงงงงงงง
พลอยสวย : อะไรมึงไอ้ขวัญ
บอลคุง : แหกปากแต่เช้า
คุณขวัญ : พวกมึงดูๆๆๆๆๆๆๆ
คุณขวัญ : แนบรูป
พลอยสวย : รูปใคร คุ้นๆ
บอลคุง : เพื่อนไอ้เดือน แล้ว?
คุณขวัญ : โอ๊ย พวกมึงดูดีๆ
คุณขวัญ : สติ๊กเกอร์แมวยิ้มเขิน
พลอยสวย : มึงละเมอใช่ไหมขวัญ
บอลคุง : นอนต่อไปมึงนะ แค่รูปด้านข้างไอ้คุณถึงกับบ้า
คุณขวัญ : พวกมึงนี้นะตาไม่ดีจริง มึงดูดีๆ
มันมีรูปกูด้วยยยย
พลอยสวย : หาแทบตาย เห็นแต่หัว หน้าก็เบลอ มึงจะดีใจทำไม
บอลคุง : สติ๊กเกอร์หมีทำหน้าเบื่อ
คุณขวัญ : รูปคู่รูปแรกของกูกับคุณเลยนะ
คุณขวัญ : พวกมึงต้องดีใจกับกู
คุณขวัญ : สติ๊กเกอร์แมวนอนกลิ้งเขินๆ
บอลคุง : รูปคู่ไรมึง ข้างหลังคนเป็นร้อย
บอลคุง : อาการหนักนะมึงนะ ไอ้ขวัญ
พลอยสวย : มโนเก่ง
พลอยสวย : สติ๊กเกอร์ผู้หญิงมองบน
คุณขวัญ : คนอื่นกูไม่นับไงนับแค่กูกับคุณ
บอลคุง : เอาที่มึงสบายใจ กูไปเล่นเกมต่อล่ะ
บอลคุง : เสียเวลากูเล่นเกมจริงๆ
พลอยสวย : ก็ก็นึกจะบอกอาจารย์ยกคลาส 555+
คุณขวัญ : ขี้เกียจเรียนอีกแล้วนะไอ้พลอย
พลอยสวย : ใครขี้เกียจ ไม่มี๊
คุณขวัญ : มึงนั้นแหละ
คุณขวัญ : กูไปนั่งดูรูปต่อดีกว่า
พลอยสวย : เออเอาเข้าไป มึงตั้งใจจะมาอวดแค่นี้
บอลคุง : มึงจะไปเพ้อฝันที่ไหนไปเลยมึง แม่งทำกูตาย
คาป้อมเลยยยยยย
คุณขวัญ : มึงกากเองเถอะไอ้บอล มาโทษกู
บอลคุง : หนึ่งหนึ่งกับกูไหมล่ะ
คุณขวัญ : กูไม่ใช่เด็กเล่นเกมเหมือนมึง
พลอยสวย : กัดกันอีก
คุณขวัญ : ไอ้บอลหาเรื่องกูก่อน
บอลคุง : มึงอย่ามาโทษกู
บอลคุง : ตอบกลับ (ไม่ใช่เด็กเล่นเกมเหมือนมึง)
ไม่เล่นเกมแต่จะเล่นคุณใช่ไหมจ๊ะน้องขวัญ
บอลคุง : สติ๊กเกอร์หมีหัวเราะ
คุณขวัญ : ไอ้บอล
คุณขวัญ : กูไม่คุยกับพวกมึงแล้วววววว
หลังจากส่งข้อความไปก็ออกจากแอพเลยครับไอ้พวกเพื่อนบ้า นึกถึงคำของไอ้บอลแล้วเขินใคร
“ใครจะไปอยากเล่นไอ้คุณว่ะ” ว่าแล้วก็กลิ้งไปสามตลบ เขินครับ
ตุบ!
โอ๊ย!
“เจ็บบบบ” ไม่ต้องตกใจครับกลิ้งเพลินลืมไปเตียงตัวเองแค่สามฟุตครึ่งมันก็เลยตกเตียงนะสิครับ ตูดกระแทกพื้นโคตรเจ็บเลย โอ๊ยชีวิตไอ้ขวัญ
ฝาก หลงรักคุณ ด้วยจ้าา
ผมกลับมาที่คณะแล้วครับแต่ดูเหมือนจะมีคนมองผมแปลกๆ คงเพราะเสื้อที่ผมใส่
“คุณให้เสื้อมึงมาใส่มันจะไม่แย่เอาหรือ” หลังจากเงียบกันมาตลอดอยู่ๆ พลอยก็พูดขึ้น ผมนี้รีบหันมองเลย
“แย่เรื่องไร”
“ก็วันนี้คุณมีลงปฏิบัติแล้วอาจารย์ก็โคตรเคี้ยวเห็นเขตบ่นตอนกินข้าว” พลอยบอก เอาแล้วไง แล้วคุณมันก็ยังจะเอามาให้ผมใส่ทั้งที่ตัวเองกำลังจะเดือดร้อนไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“คุณจะเป็นไรไหมวะ”
“ไม่หรอกหนา เดียวมันคงหายืมจากคนในคณะมันได้แหละ” ไอ้บอลปลอบใจผม
“เพราะมึงเลยบอล”
“แต่ก็ทำให้มึงได้ใส่เสื้อไอ้คุณเลยนะเว้ย มึงอย่าลืมถ่ายรูปเก็บไว้สักสิบอัลบั้มนะมึง ฮาๆ” ดูมันครับดูมันพูด
“ก็จริงของมึง” ว่าแล้วก็รีบหยิบมือถือเปิดเข้าเมนูกล้องที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเพราะผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบถ่ายรูป
“เชี้ย มึงเอาจริง” ไอ้บอลพูดอย่างตกใจ
“ก็ใช่ไง นี้กูได้ใส่เสื้อคุณเลยนะมึง เอ้าถ่ายให้กูเลย” ยัดมือถือใส่มือมันเลยครับ แล้วมันก็ไปยัดต่อให้พลอย ไอ้บอลบ้านี้ แต่พลอยรักก็ช่างแสนดีถ่ายภาพให้ผมรัวๆ เลยครับ
“มึงเอียงหัวหน่อย”
“แบบนี้หรือ” ทำท่าเอียงหัวแบ๊วๆ ทั้งยิ้มจนตาแทบปิด
“เออ น่ารัก ชูสองนิ้ว เออดี โน้มตัวมาข้างหน้าเออดีๆ น่ารัก” ไอ้พลอยก็พูดสั่งไม่หยุด แล้วที่ว่าน่ารักคืออะไรวะ มันต้องหล่อไหม
“ไหน เอามาให้ดูหน่อย”
“พึ่งเคยเห็นมึงบ้ากล้องครั้งแรก” พลอยว่า
“ไม่ได้บ้าเขาเรียกเก็บภาพประทับใจ” ว่าทั้งกดเลื่อนดูรูป ผมก็พอใส่ช้อปแล้วเท่ดีเหมือนกันแต่เสื้อมันใหญ่ไปสำหรับผม ใหญ่มากเลยด้วย
“ขวัญมองทางนี้” พลอยเรียกครับผมเลยหันไปมองก็เห็นมันถือกล้องของมันถ่ายมาที่ผม
“เห้ย ถ่ายทีเผลอนี้” ตกใจหมด ไม่ใช่ไรครับกลัวรูปออกมาขี้เหร่
“น่ารักอะขวัญ”
“หล่อเถอะแบบกูนะ” พลอยตาถั่วจริงๆ
“หน้าหวานแบบมึงเรียกว่าหล่อ งั้นกูไม่หล่อด้วยหรือไง” ใช่ครับหน้าผมมันหวานเหมือนผู้หญิง ไอ้พลอยก็หน้าหวานๆ เหมือนสาวเรียบร้อยราวกับผ้าที่ยับไว้นะครับ หน้าตาสวนทางกับนิสัยซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากผมสักเท่าไหร่ ฮาๆ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครชมว่าน่ารักสักเท่าไหร่ ก็ผมมันผู้ชายแมนๆ ที่ชอบผู้ชายโคตรแมนๆ อย่างไอ้คุณ ผมก็ต้องหล่อใช่ไหมละจริงไหม
“เลิกบ้าแล้วไปเรียนเสียที” ไอ้บอลที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น หน้านี้หงิกเหมือนรูตูดเลยครับ
กลางดึกผมกำลังจะเข้านอนแต่เสียงแจ้งเตือนแอพดังรัวๆ จนตกใจเอามากดดู เห็นเฟสบุ๊คแจ้งเตือนแอดเพื่อนมาเต็มหมดเลยผมนี้งงเลยครับปกติก็ไม่ค่อยมีใครแอดมากสักเท่า คนที่แอดมาก็แปลกหน้าทั้งนั้นผมไม่กล้ารับหรอกครับ เลื่อนดูก็มีไลน์กลุ่มเด้งเข้ามาพอดีเลยเปิดดู
กลุ่ม (ผีเจาะปาก)
พลอยสวย : แนบลิงก์
พลอยสวย : ขวัญมึงดูคร่าาาาาาา
คุณขวัญ : อะไรของมึง พลอย
พลอยสวย : มึงลองเปิดลิงก์ที่กูส่งไปให้ดู
คุณขวัญ : มีไรอ่ะ มึงจะแกล้งไรกูเปล่า
พลอยสวย : แกล้งอะไรมึงล่ะ เปิดไปเถอะ
พลอยสวย : สติ๊กเกอร์ผู้หญิงมองบน
อยู่ๆ ก็ส่งลิงก์มาผมก็แอบกลัวใครใช่ให้มันเคยส่งคลิปผีมาแกล้งละ จำได้ว่ามันบอกให้นับครั้งเก้าอี้ที่โยก ไอ้ผมก็ตั้งใจนับเสียดิบดี นับไปนับมาอยู่ๆ ผีพุงใส่ หัวใจเกือบวายตาย แถมทำมือถือตกหน้าจอแตกอีก นึกแล้วยังสยอง แต่คราวนี้มันบอกไม่แกล้งก็ลองจิ้มเข้าไปครับปรากฏเป็นโพสต์ของเฟสบุ๊คจากเพจหนึ่ง
หนุ่มหล่อคนดังมอJK 1 ชม.
กรี๊ดดดดด อะไรๆๆๆ กันค่ะ ช่วยตอบเจ้ทีค่ะทุกคนมันคืออะไร ทำไมๆๆ หนุ่มน้อยหน้าหวานถึงใส่เสื้อช้อปคุณคุณได้กันนนน มันชักจะยังไงๆ แล้วน่าาาา คุณคุณที่หวงของขั้นสุด เสื้อช้อปไม่เคยให้ใครแตะแม้แต่เพื่อนสนิท เหตุใดๆๆๆ ถึงได้อยู่บนตัวน้องงงงงงงง อะ หรือ อะ หรือ ว่าาาาาาาา พวกเขาเป็นอะไรกันนน #หนุ่มหล่อคนดัง #หนุ่มน้อยหน้าหวาน
แนบภาพ 1 2 3 4 5
“เชี้ย อะไรวะ” อ่านจบนี้ตกใจครับ แล้วนั้นรูปผมทั้งนั้นใครถ่ายวะ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นคือตอนที่ผมให้พลอยมันถ่ายรูปให้ใต้อาคาร ตอนนั้นก็ไม่มีใครแล้วใครมันถ่ายรูปผม โอ๊ย จะเอาหน้าไปไว้ไหน ไหนจะข้อความในโพสต์ที่ชวนให้เข้าใจผิดอีก โอ๊ยยย เขินนนนนน ว่าแล้วก็กลิ้งไปมาสองสามตลบ
พึ่งโพสต์ไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วแต่คนกดไลท์ กดคอมเม้นต์เยอะมากๆ ครับ ลองเลื่อนๆ อ่านคอมเม้นต์ดู ก็ดูผ่านๆ ไม่กล้าอ่านผมกลัววววว
กุ๊กไก่ ไม่ใช่เป็ด : วาร์ปน้องค่ะ แนบลิ้ง
ผมสะดุดกับคอมเม้นต์นี้ทำให้รู้เลยว่าต้นเหตุของการแอดเฟรนมากมายนั้นมาจากไหน
คุณขวัญ : มึงงงงงงง
พลอยสวย : เห็นยัง
คุณขวัญ : ทำไมเขาลงรูปกู ได้ไง
คุณขวัญ : คุณมันจะโกรธกูไหม
พลอยสวย : จะโกรธมึงเรื่อง
คุณขวัญ : ในเฟสนั้นไง
พลอยสวย : กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันไม่ใช่ความผิดมึงสักหน่อย
คุณขวัญ : ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้วะ
กูแค่จะแอบชอบมันเงียบๆ เอง
แต่ช่วงนี้มีแต่เรื่อง กูควรทำไงดี
พลอยสวย : ไม่ต้องทำอะไรคะ เฉยๆ ข่าวนั้นมึงก็ไม่ต้องสนใจ ช่างมัน
พลอยสวย : แต่กูว่าก็ดี มึงชอบคุณนิ มีข่าวแบบนี้ก็ได้ดูอาการ
ของคุณมันด้วยว่ามันคิดยังไง จะได้รู้ว่ามึงมีหวังหรือเปล่า
คุณขวัญ : เหรอ มันจะดีเหรอ
พลอยสวย : ก็ต้องลองดูสักตั้ง มึงจะแอบชอบไปแบบนี้ตลอดหรือยังไง
คุณขวัญ : แต่กูกลัว ถ้าคุณไม่ชอบ กูต้องแย่แน่ๆ
บอลคุง : นอนกันได้แล้วปายยยยยย
บอลคุง : ไอ้ขวัญ ถ้ามึงยังขี้ขลาดก็ไม่ต้องเอาผัวนะ
คุณขวัญ : ไอ้บอลลลลลล
บอลคุง : กูพูดเรื่องจริง
พลอยสวย : กูเห็นด้วยกับบอล
พลอยสวย : มึงจะกลัวอะไร ไม่ได้ให้มึงไปบอกชอบ
คุณมันตอนนี้สักหน่อย สังเกตการณ์นะเข้าใจไหม
คุณขวัญ : เออ เข้าใจแล้ว
บอลคุง : เออ นั้นนอน ไปๆ แยกย้าย
ผมออกจากแชทก็ต้องมานั่งย้อนคิดสิ่งที่พลอยพูด ก็แค่อยู่เฉยๆ คอยดูอาการของคุณ แต่ถึงยังไงผมก็แอบกลัวอยู่ดี
มาต่อลิ้ววววว วันละ 1 2 3 ตอนแล้วแต่จะว่างจ้าาาา ขอบคุณคุณคนอ่านทุกคนที่หลงเข้ามาค่ะ
“ว่าไงนะ” ผมได้ยินมันพูดเบาๆ แต่ไม่ชัดครับ
“วันเสาร์ไปทำห้องกู” คุณบอก
“ทำไมต้องไปห้องมึง ห้องสมุดก็ได้ไหม”
“กูไม่ชอบไปทำที่อื่น”
“แต่ต้องใช้หนังสือ”
“ก็ไปยืม” ดูมันพูดง่ายจริงๆ “นั้นมึงไปช่วยหาเลย เย็นว่างไหม” ผมหันไปถามมันแต่ต้องสะดุ้งก็มันเล่นท้าวค้างมองหน้าผมอยู่
“กับมึงกูว่างเสมอ” มันบอกทั้งยิ้ม ผมนี้เริ่มไปต่อไม่ถูกเลยครับ จะแกล้งกันเกินไปแล้ว
“เออดี” ผมพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติทั้งที่หัวใจเต้นแรงมาก มือก็พลิกโทรศัพท์ไปมาอยากไปไม่รู้จะทำอะไร พวกนี้ไปซื้อข้าวกันนานจริงๆ
“หึหึ” เสียงคุณมันดังขึ้นข้างหูผมทำเอาสะดุ้งพยายามเก็บอาการสุดๆ “หูแดง” ผมรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้างเลยครับ หูผมชอบแดงเวลาเขินหรือตื่นเต้น
“อากาศมันร้อน” ผมบอกเสียงตะกุกตะกัก
“ออเหรอ หึหึ”
“เลิกสวีทแล้วแดกข้าวกันครับ” เสียงของเขตทำเอาผมสะดุ้งอีกรอบ
“ใครสวีทไม่มีโว๊ย” ผมโวยวาย แต่หัวใจนี้แทบทะลุออกมาก
“ฮาๆ ไม่ต้องอายหนุ่มน้อยของคุณคุณ” เขตพูดทั้งล้อผม ซึ่งมันคุ้นๆ ว่าคำนี้ผมจะเห็นผ่านๆ ในเฟส หนุ่มน้อยของคุณคุณ แค่คิดผมก็จะบ้าตาย
“ไปแกล้งมัน หึหึ” คุณดุครับ แต่เสียงตามหลังนี้คือจงใจแกล้งผมชัดๆ
“กูพูดเรื่องจริง”
“เอ่อ ขอโทษนะโว้ยเรื่องในเพจนั้นนะ” ผมบอกมันเสียงเบากลัวครับเพราะไม่รู้มันจะว่ายังไง
“คิดไรมากก็แค่ขำๆ หึหึ” มันว่า ก็แค่ขำๆ สินะ ทำไมผมรู้สึกจุกในอกจังเลยครับทั้งที่เตรียมใจมาแล้วแท้ๆ
“แหะ นั้นสินะก็แค่ขำๆ” ผมยิ้มแห้งบอกกลับไปเบา ๆ ไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อแล้ว หลังจากนี้ผมเลยได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบครับ จนพลอยกับบอลเดินมา
“เอาสุกี้แห้งมึง” บอลวางจานให้ตรงหน้าผม
“ขะ ขอบใจแต่มึงกินเลยกูพึ่งนึกได้ว่าอาจารย์จรัสนัดไปคุยงานเดี๋ยวไปก่อน” ผมบอกแล้วรีบลุก เห็นไอ้บอลมันทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้ห้ามผม ใครจะว่าผมหนี ขี้ขลาดหรืออะไรก็แล้วแต่ผมไม่สนครับ เวลานี้ผมขอไปจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อนเถอะครับ
“เดี๋ยว” คุณมันรั้งข้อมือผมไว้
“ว่าไงมึง” ผมถามทั้งรอยยิ้มที่ใครดูก็รู้ว่าผมกำลังฟืน อยากจะตบตัวเองสักทีที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ของตัวเองเลย
“เรื่องงาน”
“ห้าโมงเย็นเจอกันที่หอสมุดก็แล้วกัน กูไปนะ” ผมบอกก่อนจะดึงมือออกจากมันแล้วรีบเดินออกมา เดินไปโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน แต่จะให้ผมนั่งอยู่ตรงนั้นผมทำไม่ได้ผมไม่สามารถปั้นหน้ายิ้มว่าไม่มีอะไรได้ขนาดนั้นครับ แย่จังเลยนะครับ ผมมันไม่ได้เรื่องจริงๆ ก็รู้อยู่เต็มอกว่ายังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ผมขอเวลาจัดการกับความรู้สึกบ้าๆ นี้ก่อนก็แล้วกันเย็นนี้มีนัดไปยืมหนังสือที่หอสมุดกับคุณผมไม่อยากทำตัวแปลกๆ ให้มันเห็น
พลอยสวย
พลอยสวย : มึงโอเคใช่ไหมขวัญ
พลอยสวย : มีเรื่องอะไรไหนบอกมา
ผมจ้องดูข้อความของพลอยที่ส่งเข้ามาในแชท แต่ไม่รู้จะพิมพ์ตอบกลับมันยังไงดีตอนนี้ผมรู้สึกตันไปหมดครับ ไม่อยากจะพูดอะไรเลย ก็เลยไม่ได้ตอบอะไร
พลอยสวย
พลอยสวย : อ่านแต่ไม่ตอบ มึงเป็นอะไรขวัญ
คุณขวัญ : เป็นบ้า
พลอยสวย : เออ บ้ามากด้วย
พลอยสวย : เป็นอะไรก็บอก
คุณขวัญ : เดี๋ยวค่อยคุย
พิมพ์จบผมก็ออกจากแชทเก็บมือถือเข้ากระเป๋าทันหาที่นั่งตามสวนพฤกษศาสตร์ พอใกล้เวลาเรียนก็เข้าเรียน เจอพลอยกับบอลมันก็ไม่ได้ถามอะไรผม
“เดี๋ยวกูไปหอสมุดนะ พวกมึงจะไปด้วยไหม” ผมตามเพื่อนทั้งเมื่อเลิกเรียน
“เดี๋ยวฉันไปด้วย นัดกับวีว่าจะไปหาหนังสือ” พลอยบอก
“แล้วมึงละบอล”
“กูขอบายมีนัดตีป้อมกับไอ้เขต”
“’ งานการไม่ทำ ดันมาจับคู่ทำงานกันอีก” ผมบ่นมัน
“ใครบอกพวกกูไม่ทำ ทำหลังเล่นเสร็จไง” ดูมันเถียงครับ
“ให้มันจริงเถอะ พลอยไปกัน” เบื่อจะคุยกับไอ้บอลมันครับเลยลากไอ้พลอยไปหอสมุดแทน นี้ก็ใกล้จะห้าโมงแล้วไม่รู้ว่าคุณมันจะมาหรือยังเพราะตารางมันเลิกเรียนสี่โมงครึ่งเหมือนผม
“มึงโอเคแล้วใช่ไหมขวัญ” อยู่ ๆ พลอยมันก็ถามขึ้นมาขณะเดินเข้าหอสมุด
“ก็โอเคดี หายบ้าแล้ว ฮาๆ” ผมบอกทั้งหัวเราะที่พยายมทำให้ดูเหมือนไม่เป็นอะไร แต่จริงๆ ก็ยังรู้สึกเสียใจ แต่ผมก็เข้าใจผมจะไปเสียใจหรือโกรธคุณมันก็ไม่ใช่เพราะเป็นผมเองที่เอาตัวเองเข้าไปเจ็บ ก็ผมชอบคุณเอง
“จะทำเป็นเชื้อให้ก็แล้วกัน” ไอ้พลอยตอบหน้าเซ็ง รู้เลยว่ามันรู้ว่าผมยังไม่โอเค แต่ก็อยากขอบคุณมันนะที่เข้าใจผม มันเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ คนหนึ่งเลย
กริ๊ง หลงคุณ หลงคุณ หลงรักคุณเข้าแล้ว กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นพอหยิบมาดูก็ปรากฏว่าเป็นคุณโทรมาครับ
“ไม่รับหรือไง แล้วเสียงเรียกเข้านี้นะยอมจริงๆ พบคนคลั่งคุณหนึ่งอัตรา” พลอยมันถามเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมรับสักที แถมยังมาแซวผมเรื่องเสียงเรียกเข้าอีก ผมอุตส่าห์ แต่งเองอัดเสียงเองเลยนะครับ ยอมรับก็ได้ว่าคลั่งคุณอันนี้ไม่เถียงครับ
“ว่าไงมึง” ผมทักคนในสาย
“กว่าจะรับ มึงไปหอสมุดยัง”
“พึ่งถึงเมื่อกี้”
“หรือ เออกูจะโทรมาบอกว่าจะไปช้าหน่อยอาจารย์เรียกคุยงาน” ที่โทรมาเพื่อจะบอกเรื่องนี้เอง แชทมาก็ได้ความจริง
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาหนังสือไปก่อน มาแล้วก็ไปเจอกันชั้นสามนะ” ผมบอกมันก็เออออก่อนจะวางสายไป
“คุณมันว่าไง”
“มันโทรมาบอกว่าจะมาสายนะ นั้นเราไปหาหนังสือกันก่อน”
“อืม วีก็คงมาช้าด้วยนั้นไปหากันเลย”
ผมกับพลอยขึ้นลิฟต์มาชั้นสามได้ก็แยกย้ายกันหาหนังสือที่ตัวเองต้องการครับ ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วคุณก็ยังไม่มา จากที่เคยจดจ่อรอคุณเพราะกลัวว่าจะทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอมัน ตอนนี้ก็ลืมไปแล้วครับหาหนังสืออย่างเดียวได้มาสองเล่มแล้วที่คิดว่าเนื้อหาโอเค ผมไล่ดูตามชั้นต่างๆ ก็เจอเล่มหนึ่งดูจากชื่อแล้วน่าสนใจมากเลยตั้งใจจะเอาไปด้วย แต่มันอยู่ชั้นบนสุด ซึ่งสูงมาก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำชั้นสูงขนาดนี้ผมที่ตัวสูงแค่ระดับมาตรฐานนั้นเอื้อมมือไปหยิบชั้นบนสุดไม่ถึงครับ พยายามเขย่งตัวก็แล้วแต่ก็ยังไม่ถึงอีกนิดเดียวเอง นี้ถ้าผมจะเหยียบชั้นล่างสุดขึ้นไปจะมีใครด่าผมไหมครับอีกแค่ไม่กี่เซนแท้ๆ ลองเขย่งอีกสักครั้งถ้าไม่ได้ผมเหยียบชั้นล่างจริงๆ คอยดู
อ๊ะ!
ใครมาแย่งหยิบหนังสือผมวะ ผมรีบให้ไปดูก็ต้องตกใจครับหัวใจจะวาย
“คุณ”
“อืม เอาเล่มนี้หรือ” มันถามทั้งขยับเข้ามาใกล้ ผมเลยถอยแต่หลังดันไปชั้นกับชั้นหนังสือเสียแล้ว คุณมันก็ยังโน้มหน้ามามองจนผมเริ่มทำตัวไม่ผม พอจะขยับหลบไปด้านข้างมันก็เอามือมากั้นผมไว้ ผมเลยหันมองมันแรงๆ กวนตีนผมดีนัก แต่ผมว่าผมพลาดครับก็หันมาถึงเจอหน้ามันเต็มๆ ใกล้มากๆ ด้วย แบบนี้ผมก็แย่สิครับ
“หน้าแดง หึหึ”
“อะ อากาศมันร้อน มึงหลบก่อน” ผมบอกทั้งผลักมันเบาๆ แต่แม่งไม่ขยับเลยครับ มันยังมองอยู่ตลอดจนผมจะทำตัวไม่ถูกแล้ว มึงช่วยเข้าใจกูหน่อยกูเขิน
“แอร์ขนาดนี้มึงยังร้อน” มันพูดแต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวออก
“เออ เรื่องของกูน่า มึงแม่งขยับออกเลย” ผมโวยวายใส่มันครับ และมันก็ยอมขยับออกดีๆ คนบ้าอะไรพูดดีๆ ไม่ชอบต้องให้โวยวายใส่
“เอาไปหนังสือที่มึงจะเอา”
“ขอบใจ” ผมดึงหนังสือในมือมันมาแรงๆ
“มึงโกรธอะไรกูไหมเนี้ย” คำถามมันนี้ทำผมตกใจเลยครับ
“ใครโกรธ? กูจะไปโกรธมึงเรื่องอะไร” ปากบอกว่าไม่แต่น้ำเสียงนี้สวนทางกันมากครับ เออดูไม่รู้เลยไอ้ขวัญ
“หึหึ ไม่โกรธก็ดี” น้ำเสียงไม่ได้บ่งบอกว่ามันเชื่อเลยสักนิด แถมยังเอามือมาขยี้หัวผมอีก ไอ้คุณมันคิดว่าผมเป็นเด็กหรือไง เลยส่งสายตาเหวี่ยงไปให้ทีหนึ่ง แต่มันไม่สำนึกครับยังมาว่าผมอีก
“เหมือนแมวกำลังขู่เลย” ว่าไม่พอยังเอามือมาเกาคางผมอีก นี้ผมหลงชอบคนกวนส้นแบบนี้ไปได้ยังไงวะ
หายไปหลายวันเลยขอโทษทุกคนด้วยจ้า