หัวข้อ: (เรื่องสั้น?)❤️คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️

[GBlk]

ตามมม

[GBlk]

ตามมม

[Chompoo reangkarn]

 

[meteexp]

รอนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ หายป่วยไวๆครับ

[I rin]

ตอนที่16

ไม่มีใครทำอะไรถูกใจใครไปซะทุกอย่างหรอกจริงมั้ย  ไม่ว่าเราจะทำดีหรือไม่ดี มันก็ต้องมีคนชอบและไม่ชอบอยู่ดี

มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด

"แกรู้เรื่องนี้ยัง ใหม่ล่าสุดเว่ย"
สาวสวยเบอร์1ที่ทำหน้าที่เป็นประชาสัมพันธ์ของบริษัทแห่งนี้มาเกือบ2ปี เธอกำลังยืนคุยกับเพื่อนคนใหม่ของเธอที่เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่1เดือน

"ข่าวอะไรหรอพี่"
สาวเบอร์2ถามกลับ

"แกนี่ตกข่าวจริงๆ ก็จะเรื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องคุณวิคเตอร์น่ะ"
เธอพูดไปเขินไป

ผู้ชายในฝันของผญ.ทั่วไป คงไม่พ้น หล่อ รวย เก่ง และอบอุ่น

วิคเตอร์ ชายหนุ่มลูกลูกครึ่งไทย-เมกัน (แม่ไทย พ่อ เมกัน-จีน) หล่อ รวย เพอร์เฟคไปสะทุกอย่าง ที่สำคัญ เขาโสด อายุก็ไม่น้อย แต่ครองโสดมานานขนาดนี้ สาวๆก็พอมีหวังกันบ้าง

แต่เมื่อเร็วๆนี้ มีข่าววงในที่มาจากพวกตำแหน่งสูงๆเล่าต่อๆกันมา

เรื่องการหมั้นหมายของลูกชายคนเล็กเจ้าของบริษัทกับลูกชายคนเล็กของหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท

"แล้วหนูจะรู้มั้ยละพี่ รีบๆพูดมาสิ อยากรู้แล้วเนี่ย"
สาวเบอร์2เร่ง

"ข้างบนเขาพูดต่อๆกันมา ว่าคุณชายเล็กกับคุณวิคเตอร์เป็นคู่หมั้นกัน"
เธอสองคนซุบซิบๆ งานการไม่ทงไม่ทำมันละ นินทาชาวบ้านเป็นงานอดิเรก

"ห้ะ ผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยนะ บรึ้ยยยย"
สาวเบอร์เบ้ปาก ทำท่าทำทางขนรุกขนชัน ลูบแขนตัวเองที่เบาๆไปด้วย ทำท่ารังเกลียดจนออกหน้า

"จิ้ เบาๆสิยะ จะฟังต่อมั้ย"
สาวเบอร์1ดุรุ่นน้องที่ทำท่าทางเกินจริง

"ฟังๆ"

"แล้วเมื่อหลายเดือนก่อน เขาก็จัดพิธีหมั้นกันแล้วด้วย จัดแค่สองครอบครัว รู้เห็นเป็นพยานดันแค่นั้น"

"แล้วจะแต่งกันมั้ยพี่"สาวเบอร์2ถามต่อ

"เขาว่าน่าจะแต่งปีหน้านะ เพราะอะไรก็ไม่รู้ เขาไม่ได้บอก"
สาวเบอร์2เธอเอามือป้องปากแล้วพูดไป สายตาก็สอดส่องมองตามทาเดิน เผื่อมีคนมาได้ยินเข้า ไม่วายได้หางานใหม่แน่ๆ ที่นี่ดีจะตาย งานสบาย เงินเดือนเยอะ กว่าพวกเธอจะเข้ามาอยู่ตรงนี้ได้ ต้องพยายามกันมากมายแค่ไหนที่จะแสดงศักยภาพของตัวเองออกมาให้ดีที่สุด ให้เหมาะกับตำแหน่งที่ได้รับมอบหมาย

แต่เรื่องชาวบ้าน พวกเธอก็ไม่แพ้เหมือนกัน -_- เผลอๆจะทำดีกว่าเรื่องงานด้วยซ้ำ

"เสียดายนะพี่ หล่อรวยทั้งคู่แบบนี้ มาจับคู่กันเอง แล้วสาวๆแบบเราจะเหลือที่ให้ยืนแบบสวยๆเชิดๆมั้ยพี่"
สาวเบอร์2ว่า ก่อนทั้งสองคนจะหันมาหัวเราะคิกคักให้กัน

ขาเรียวยาวชะงักกึก หยุดยืนฟังบทสนทนาของสองสาวนั้นอย่างเงียบๆ ไม่ยอมขยับไปไหน ความรู้สึกมากมายที่ไหนเวียนไปมาอยู่ในหัวตอนนี้ มันทำให้เขาสับสน คิดมากหรือฟุ้งซ่านไปแล้ว

เขาควรจะรู้สึกยังไงกับเรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้ เขาควรจะคิดมากหรือเปล่ากับเรื่องพวกนี้ เขาควรจะปกป้องหัวใจตัวเองยังไงดี ความคิดของเขาตอนนี้ คือเขาไม่รู้จะรับมือกับปัญหาเรื่องนี้ยังไงดี เขาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยรู้สึกรัก แต่พอมีโอกาสที่จะได้รัก เขากลับรู้สึกกลัว กลัวความคิดของตัวเอง กลัวความคิดของสังคม กลัวคำพูดของคนอื่น

เขาควรจะทำยังไง จะไปต่อ หรือจะทำให้มันจบลงเพียงแค่นี้พอ

มันดีกับทุกคนรึเปล่า มันดีกับตัวเขาด้วยรึเปล่า มันจะดีกับอีกฝ่ายมั้ย แล้วอีกถ้าอีกฝ่ายมาได้ยินแบบนี้ เขาจะมีท่าทียังไง จะคิดมากและกังวนเหมือนเขาในตอนนี้มั้ย

ไม่รู้ว่าสองสาวพูดต่อไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เขากลับมีเพียงไม่กี่ประโยคที่วนเวียนไปมาอยู่ตอนนี้

เรื่องที่ไม่ควรจะเก็บมาใส่ใจ แต่ตอนนี้เขาพูดคำนั้นอีกไม่ได้แล้วว่าจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้

เรื่องความรัก ... ถ้าห้ามไม่ให้รู้สึกได้...ทุกคนจะยอมรับได้มั้ย...จะยอมรับความเสียใจเพื่อแลกกับความสุขหรือป่าว....สำหรับตัวเขาแล้วถ้าลองได้รัก...

ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เขาก็พร้อมจะที่ตะยอมรับทุกเรื่องที่เข้ามา ขอแค่อีกคนไม่ปล่อยมือ

[I rin]

มาแล้วจ้า จะหายป่วยไม่ได้เลย ฝนตกทุกวันและทั้งวันด้วย หญิงแกร่งอย่างเรา ทนได้เท่าที่ทน ทนไม่ได้ก็ไปนอนรพ.สักคืนสองคืนก็คงจะดี

[I rin]

ถ้าพรุ่งนี้เช้าตื่นมาละไข้ลด จะต่อให้หลายๆตอนไปเลยยยยย

[I rin]

ตอนที่17

ความคิด...มันก็คือความคิด ต่อให้ความคิดดีแค่ไหน ถ้าทำไม่ได้อย่างที่คิด แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร

"ตี๋?"
เสียงนุ่มทุ่มเอ่ยเรียกคนข้างๆ

"......."
เงียบ เหม่อลอย

"อาตี๋!!!"
ขึ้นเสียงเล็กน้อย

"ห้ะ...ครับ"
คนถูกเรียก สะดุ้งพร้อมขานรับหน้างงๆ อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องตะโกน เขาคิดในใจ

"เฮียเรียกหลายรอบแล้ว เหม่ออะไรอยู่หืม"
ร่างหนาไม่ได้มีท่าทีโกรธหรือพูดน้ำเสียงแข็งๆ แต่กลับมอบรอยยิ้มจางๆมาแทน

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ตี๋ก็คิดอะไรไปเรื่อย"
ร่างบางรู้สึกเขินอายนิดหน่อย ที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่เดือน รอยยิ้มนี้ น้ำเสียงอบอุ่นที่เริ่มคุ้ยเคย ก็ยังไม่ทำให้เขาชินสักที

"มีอะไรปรึกษาได้ตลอดนะ เฮียเห็นเราเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว"
มือหนาวางลงที่ศรีษะของอีกคน โยกไปมาเบาๆ ไออุ่นที่ส่งผ่านฝ่ามือหนา มันทำให้สมองเขาโล่งอย่างน่าประหลาด เหมือนก่อนหน้านี้เขาไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

ฟุบ

ร่างบางฟุบหัวลงเบาๆที่ไหล่ของอีกคน คนที่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นง่ายๆแบบเขา แต่กลับยอมให้อีกคนได้รู้ ว่าจริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้เข้มแข็งไปสะทุกอย่างอย่างที่แสดงออกมา เปลือกตาสีขาวนวลปิดลงอย่างเหนื่อยล้า ร่างหนานั่งนิ่ง ไม่ถามต่อเพราะรู้อยู่แล้ว ว่าอีกคนมีเรื่องไม่สบายใจแน่นอน เขาคงทำได้แค่รอ รอให้อีกคนเปิดปากบอกเขาเอง แต่ถ้าให้รอนานไปมากกว่า เขาคงทำไม่ได้

"ขึ้นไปนอนพักสักหน่อยมั้ย"
วิคเตอร์ไล่ระดับสายตา จากผมหนาสีดำสนิทไล่ลงมาเรื่อยๆ เขามองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา น้อยครั้งนักที่เขาจะได้มองอีกคนใกล้ๆแบบนี้ อย่างที่เคยอยากมอง ส่วนมากจะแค่มองเวลาคุยกัน ไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้

"ไม่ครับ แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว"
ปาล์มพูดทั้งที่ยังหลับตา มุมปากมีรอยยิ้มบางๆ ทำให้อีกคนยิ้มตาม ส่วนมากร่างบางจะไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ นอกจากครอบครัวเขา ครอบครัวผม เพื่อนสนิทของเขาก็เท่านั้น

"ไม่เมื่อยรึไง"
น่าเอ็นดูจริงๆ แบบนี้เขาเรียกว่าอ้อนรึป่าวนะ

"ไม่ครับ ตี๋ขออยู่แบบนี้สักพักนะเฮีย"
ร่างหนาไม่ตอบ แต่กลับนั่งมองหน้าอีกคน มองเพลินดี เขาชอบ มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ

20นาทีผ่านไป

น้องไม่เมื่อย แต่พี่เมื่อยนะ นี่คือความคิดของเขาในตอนนี้

"ตี๋ นอนดีๆมั้ย เมื่อยคอแย่เลยนะแบบนี้"
น้องไม่ตอบ ผมเลยประคองหัวน้องให้ลงมานอนที่ตักแทน จัดท่าทางให้เข้าที่ น้องแค่ขยับตัวเล็กน้อย แล้วก็นิ่งไป

"อดนอนมาหลายวันเลยสินะ"
วิคเตอร์พึมพำกับตัวเอง นิ้วเรียวเกี่ยผมที่บังหน้าอีกคนออก ปัดให้มาอยู่ข้างๆแทนเพราะมันน่าจะทำให้อีกคนรำคาญอยู่เหมือนกัน ดูจากคิ้วที่ขมวดนั่นสิ มือที่ปัดป่ายไปมาเบาๆ เหมือนลูกชายเขาไม่มีผิด

"ตาวิค วันนี้อยากทาน...."
เสียงคุณนายของบ้านดังมาจากหน้าประตูห้องรับแขก เพิ่งกลับมาจากนัดเจอกับเพื่อนๆของท่านนั่นแหละ ประชุมสมาคมอะไรสักอย่างเขาก็จำไม่ได้

"ชู่วว น้องหลับครับ"
นิ้วเรียวแตะที่ปากตัวเองเป็นสัญญานให้คุณแม่ของเขาเข้าใจ

"น้องเป็นอะไรรึป่าวลูก ไม่สบายหรอ"
คุณนายเดินเข้ามาใกล้ แล้วมองร่างบางที่นอนหนุนตักลูกชายตัวเองด้วยความเอ็นดู เขาถูกชะตากับเด็กคนนี้แม้จะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่แต่ทุกครั้งที่เจอเด็กคนนี้ตะมีมารยาทเสมอ รู้จักพูดคุย รู้จักวางตัว และเขาไม่ยึดติดเลยว่าคนรักของลูกเขาจะเป็นผู้ชาย จะรวยหรือจน ขอแค่รักลูกของเขาเหมือนที่ลูกเขารักอีกฝ่าย แค่ลูกมีความสุข คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เลือกความสุขของลูกมากกว่าหน้าตาทางสังคม

ตอนที่ลูกชายตัวดีมาสารภาพกับพวกเขา ว่าเขามีคนรักแล้ว ไม่อยากนัดไปดูตัวอีก และเขาก็บอกอีกด้วยว่า คนที่เขาชอบเป็นผู้ชาย คนเป็นพ่อเป็นแม่ เมื่อสีหน้าและแววตาของลูก ชัดเจน แน่วแน่และมั่นใจขนาดนั้น พวกเราก็ได้แต่ยอมรับ

"พักนี้ไม่รู้เคลียดอะไร เหม่อบ่อยๆ ผมไม่อยากถามมาก ถ้าน้องพร้อมบอก ก็คงจะบอกเอง"
สายตาที่มองอีกฝ่ายมีความเป็นห่วงฉายออกมาอย่างเห็นได้ชัด คุณนายของบ้านมองหน้าทั้งสองคนสลับไปมา ขอให้อีกฝ่ายรักลูกชายเขาไวๆด้วยเถอะ เขาอยากเห็นลูกชายเขามีความสุขแบบนี้ไปตลอด

"ดีแล้วลูก บางทีให้ความเป็นส่วนตัวกับน้องหน่อย เท่าที่ผ่านมา น้องก็ยอมรับได้มากพอแล้ว ลูกของแม่ก็สู้ๆละ พวกเราเป็นกำลังให้"
คุณนายของบ้านพูดจบก็เดินยิ้มออกไป ทิ้งให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนั่งยิ้มเป็นคนบ้านอยู่คนเดียว

[I rin]

ตอนที่18

ผมลืมตาอีกที ก็นอนอยู่ในห้องแล้วละครับ ไม่ใช่ห้องผมหรอก ห้องเฮียเขาแหละ ผมเคยมานอนอยู่หลายครั้งเพราะเจ้าตัวแสบขี้อ้อนนั่นเลย

"ค้างที่นี่แหละ เฮียโทรบอกที่บ้านให้แล้ว"
เสียงที่ดังมาจากทางไหน ผมได้แต่ซ้ายหันขวาหาต้นเสียง จนเจอกับเฮีย ที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ผ้าขนหนูผืนสั้นที่พันอยู่รอบเอวผืนนั้น เอิ่ม จะหลุดมั้ยละนั่น

"ก็ได้ครับ"
ผมตอบและหันไปมองทางอื่นแทน ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ถ้าคนที่เรารู้สึกดีๆด้วยแบบนี้ มันก็คิดไม่ดีบ้างแหละครับ ผมเขิน หุ่นดีเป็นบ้าเลย ผมต้องฟิตขนาดไหนเนี่ยถึงจะได้กล้ามเป็นมัดๆ หน้าท้องที่เรียงตัวสวย ตัดมาที่ผม ถึงจะมีบ้างก็เถอะ แต่ก็ดูบอบบางไปสะเลย

"หันหน้าหนีทำไมครับ คุยกันอยู่นะ"

"เห้ยยยยย"
ผมร้องเสียงหลง มัวแต่เขิน เลยไม่รู้ว่าเฮียเขามายืนอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ มากระซิบข้างหูให้สยิวอีก

"ตกใจอะไร หึหึ"

"ขยับไปดิเฮีย มาใกล้ทำไม"
ผมขยับตัวให้ห่างจากเขานิดหน่อย ปากจะชนกันอยู่แล้ว จะมาใกล้ขนาดนี้เพื่อ

"จะตกใจทำไม ไม่ใช่ผีนะครับ"

"อยู่ๆมาใกล้ขนาดนี้ ตี๋ก็ตกใจสิ"
ครับเริ่มหายไปแล้ว เวลาเขินผมจะชอบเป็นโมโหกลบเกลื่อน

"กลัวด้วยหรอ"
ยังไม่เลิกกวน

"ไปแต่งตัวสักทีเถอะ"
ผมหันไปมองทางประตู แทนที่จะมองคนข้างๆ

"ทำไม เขินหรอ อยากลองจับมั้ย มัน แข็ง! แรงมากเลยนะ"

หมับ

พึ่บ

"เชี่ยยยย"
ปากว่าไม่พอ มาคว้ามือผมไปวางไว้ที่ซิกแพคของเขาอีกสายตาที่เจ้าเล่ห์ไหนจะรอยยิ้มร้ายกาจนั่น ทำไมผมเพิ่งจะรู้

ว่าเฮียแม่งโครตร้าย!!!

"เป็นไง แข็ง!...แรงมั้ย"
เป็นคำถามที่ชวนคิดลึกมากครับ อะไรแข็ง ช่วยพูดให้เคลียร์หน่อย จะเว้นวรรคทำไม เหอะ ถึงผมจะไม่ประสีประสาในเรื่องการกระทำ แต่ทฤษฎีผมแน่นนะครับเพราะไอ้เพื่อนตัวดีสองคนนั่นมันชอบพูดกรอกหูผมตลอด -_-

"วุ้ อะไรของเฮีย ตี๋หิวแล้ว"

ผมแกล้งโวยวายกลบเกลื่อนความเขินอาย อีกคนคงรู้ทัน ผมรีบลุกจากเตียง แต่ ......

พึ่บ

"เหว่อออออ"

เฮียดึงแขนผมเบาๆ แต่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว เลยลงไปนอนกองอยู่บนที่นอน

"จะรีบไปไหน"
ถามไม่พอ มาคร่อมตัวผมไว้ทำไมวะครับ ท่าทางล่อแหลมแบบนี้ ผ้าขนหนูแวบๆแวมๆนั่นอีก

ใจเต้นแรงยิ่งกว่ากลองยาวมาบรรเลงเป็นสิบวงอีกครับ

"กะ ก็ ก็ หิวไง เออ หิวอะ"
แล้วจะอึกอักเพื่ออะไรของผมเนี่ย รอยยิ้มร้ายๆบนหน้าหล่อๆนั่น

บ้าเอ้ย ทำไมชีวิตจริงผมต้องมาเขินผู้ชายกันด้วยเนี่ย

"หิวงั้นหรอ งั้นกินอย่างอื่นแทนได้มั้ย พอดีกว่าเฮียก็...หิว...เหมือนกัน"

ผมว่าหิวของผมกับเขามันคนละหิวกันแล้วแหละครับ สายตาหื่นๆนั่นมันอะไรกัน

"ก็ไปแต่งตัวสิครับ จะได้ลงไปกินข้าวกัน ลูกรอแล้วครับ"

ผมทำเนียน เหมือนไม่รู้อะไร อีกคนทำหน้าบูดทันที ให้ผมแกล้งโง่สักเรื่องเถอะครับ

"เนียนให้ได้ตลอดละกัน"
รู้ทันอีกแหละ คนอะไร จะมารู้ความคิดผมตลอดเลยรึไง

"เนียนอะไร ก็คนหิวนิ"
ก็ไปแถไปเรื่อยอีกแหละ555

"งั้นก็ลงไปก่อนเลย เดี๋ยวตามลงไป"

"ครับ"

ฟอดดดดดด

"ขนาดน้ำยังไม่อาบน้ำยังหอมเลย"

หน้าด้านเกินไปแล้วนะ มาหอมแก้มคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง ไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะเขินบ้างเลยหรอวะ หน้าผมนี่ร้อนผ่าวๆไปยันหู

"เอ้า มัวแต่เขินอยู่นั่นไม่หิวแล้วหรอครับคุณหนู เอ๊ะ หรือว่าอยากกินอย่างอื่นแทนข้าว"

"ตาลุงหื่นกาม"
ผมพูดจบรับวิ่งออกจากห้องทันที ลามก หื่นกาม ต้องยกให้เขาแล้วหละนาทีนี้

ด่าเฮียไป ปากก็ยิ้มไป ผมคงเป็นบ้าแล้วแหละ

"หม่ามี๊~~~~~~"

หมับ

มัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนหมูอ้วนวิ่งมากอดที่ขาแล้ว

"ว่าไง หิวรึยัง"

"หิวแล้วครับ"

"งั้นไปกินข้าวกัน"

"แล้วป๊ะป๋าละครับ"

"แต่งตัวครับ เดี๋ยวตามลงมา"

ลูกชายตัวดีของผม ที่ผมยอมรับเขาแบบจริงใจก็หลายเดือนมาแล้ว ผมดีใจนะที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา ให้เขาโตมากกว่านี้ ผมว่าผมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เขาเข้าใจ เรียกหม่ามี๊แบบนี้ หม่ามี๊ที่เป็นผู้ชาย ถ้าเพื่อนล้อ เขาจะรู้สึกยังไง เสียใจมั้ย จะรักเขาเหมือนเดิมมั้ย อยากให้เขาเป็นหม่ามี๊ให้อยู่รึป่าว ผมคิดหมดนั่นแหละครับ เพราะเรื่องแบบนี้ มันละเอียดอ่อนเกินไปกับความรู้สึกของคน
 

[meteexp]

หายไวๆงับ

[I rin]

ตอนที่19

ตั้งแต่วันที่ผมได้ยินพนักงานที่เป็นประชาสัมพันธ์คุยกัน นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ผมก็ยังคิดมากอยู่เลย เฮียก็ถามตลอด ผมก็เอาแต่ตอบว่าไม่เป็นไรๆ ทุกคนในบ้านก็พลอยถามกันไปด้วย

"ตี๋ ช่วงนี้เป็นอะไรค่ะ บอกเจ้ได้มั้ย"
ปลายสายที่โทรมาเมื่อสักพัก ถามสารทุกข์สุขดิบของผมไปเรื่อย จนในที่สุดก็เข้าประเด็นจริงๆสักที

"เจ้ปลาย ตี๋แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย"
ผมตัดสินใจ ว่าจะลองคุยกับเจ้ดู เพราะเห็นแบบนี้ เจ้เป็นคนที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอด

"อยากคุยในสายหรืออยากคุยแบบส่วนตัว"

"ส่วนตัวก็ได้ครับ เจ้ปลายว่างตอนไหน"

"ว่างเลยก็ได้ เพื่อน้องรักของเจ้ เจ้ว่างให้ได้ตลอดค่ะ"

"งั้นเอาเป็นพรุ่งนี้ช่วงเย็นๆดีกว่า เดี๋ยวตี๋โทรบอกอีกที"

"อะเครจ้า"

ผมกดตัดสาย ค่อยผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย

เจ้ปลายห่างกับผมแค่สองปี แต่พอมีครอบครัว ก็ต้องย้ายออกจากบ้านไปอยู่บ้านกับครอบครัวของเขาเหมือนกับเฮียปอนด์พี่ชายคนโตของบ้าน นานพวกเขาจะกลับมาเยี่ยมป๊ากับม๊าสักที เพราะงานแล้วก็ครอบครัวของพวกเขา ครอบครัวจะสมบูรณ์แบบได้คงเพราะความใส่ใจกัน เชื่อใจกัน ซื่อสัตย์ต่อกัน ผมคิดแบบนัั้น

ผมกับเฮียวิค ไปๆมาๆที่บริษัทของครอบครัวผม เพราะที่เฮียบอกให้เป็นเลขาให้นั้น เขาหมายถึงธุระกิจส่วนตัวของเขาเองครับ

1อาทิตย์ต้องเขามาดูแลงานส่วนของตัวเองที่บริษัทเฮียปอนด์ 3วันต่ออาทิตย์ อีก3วันก็ดูแลธุรกิจของตัวเอง

"ตี๋ วันนี้กลับก่อนเลยนะ เฮียต้องไปดูหน้างาน ลูกน้องโทรมาบอกว่างานทีปัญหานิดหน่อย เขาไม่กล้าตัดสินใจเอง เลยอยากให้เฮียไปดู"

ตอนนี้ก็บ่าย3แล้ว ไปตอนนี้ถึงตอนไหน

"ไปกับใคร ให้ตี๋ไปเป็นเพื่อนมั้ยครับ"

"ไปกับคิม เดี๋ยวมันมารับ"
คิมคือหุ้นส่วนอีกคนของเฮีย เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของพวกเฮียๆเขา แต่ผมก็ไม่เคยได้พูดคุยกับเขาสักครั้ง

"ครับ"

"เดี๋ยวถึงแล้วเฮียโทรหานะ ดูแลตัวเองดีๆละ"

ผมพยักหน้าให้แทนคำตอบ เฮียรับโทรศัพท์ก่อนจะรีบออกจากห้องทำงานไป ผมหยิบกุญแจรถออกมาควงเล่น คิดอยู่ว่าจะไปไหนดี

20:30น.

ผับY&Y

นี่ก็หลายเดือนแล้วที่ผมไม่ได้ออกมาเที่ยวกับเพื่อนแบบนี้ นีดกันหลายรอบ แต่ด้วยทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่กันไป

"ยังไงครับคุณปาล์ม วันนี้โดนปล่อยตัวได้แล้วหรอครับ"
ไอ้ก้าน ปากหมาประจำกลุ่ม ทักผมทันทีที่ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามมัน

"ไอ้ก้าน มึงก็ถามแปลกๆ เขามีคนรักแล้ว ก็ต้องอยู่ดูแลกันสิวะ"
ไอ้ตั้มเป็นลูกเสริมที่มีดีกรีปากหมาไม่แพ้กัน คนนึงขึ้นอีกครนึงตาม เออดี

"นั่นสิเนาะ แล้วเมื่อไหร่เราจะมีความรักแบบเพื่อนเราบ้างว่ะตั้ม"
ยังๆ

"คงต้องรอ...รอให้แม่กูกับแม่มึงหาให้เองนั่นแหละมั้ง"
ยังอีกๆ

"55555+"
พุดจบ มันสองคนก็หัวเราะร่า ที่ล้อเลียนผมได้ ผมชินแล้วครับ โกรธพวกมันไม่ลงหรอก

"กวนตีน"
จะด่ายังไงให้สำนึกดี

"แล้วเป็นยังไงละ มึงโอเคใช่มั้ย"
ตั้มเข้าสู่โหมดจริงจัง ที่มีความจริงจังเพียงน้อยนิด

"ก็เรื่อยๆ"
ผมตอบแค่นั้น พวกมันก็เดากันไปถึงดาวอังคารแล้วครับ

"เรื่อยๆนี่คืออะไรวะ กูไม่เคลียร์"
ไอ้ก้านทำหน้างงๆ

"ก็ดีไง"
ผมหันหน้าหนีพวกมัน จะให้พวกมันรู้ไม่ได้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมคิดเรื่องลามก ที่เฮียมันชอบทำชีกอใส่น่ะสิ บ้าจริง

"แหนะๆๆๆๆ หันหน้าหนีแบบนี้ มึงคงไม่คิดอะไรลามกๆอยู่ใช่มั้ย"
ไอ้ก้าน ไอ้ตัวรู้ดี

"เรื่อยๆนี่คือ...ได้เรื่อยใช่ปะ"
ไอ้ตั้ม ไอ้เลว

"ไอ้เชี่ย พวกมึงพอเลย เลิกพูดเรื่องสักทีเถอะ ถือว่ากูขอร้องเถอะนะ"
ไอ้สองคนนี้ ถ้าผมไม่ยอมรับ มันก็ไม่จบหรอกครับ

"ไม่ได้ๆ เรื่องของเพื่อนคือเรื่องของกู"
ไอ้ก้านตัวตื้อ

"ใช่ มึงบอกมา...ได้กันรึยัง แล้วมันเป็นยังไงวะ ดีหรือไม่ดี"
ไอ้ตั้มตัวเสริม

"ได้เชี่ยอะไรของพวกมึง หมกมุ่นว่ะแม่ง"

ผมนี่ร้อนไปทั้งหน้า

"อะไรว้า ทำไมเฮียวิคไม่จัดการมึงสักทีวะ กูละเซ็ง"
มันสองคนทำหน้าเซ็ง ยกแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวหมด

"พวกมึงนี่มัน"
ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาสรรเสริญพวกมันสองคนแล้วครับ

"เอาหน่า แค่มึงโอเคกับเฮียเขา พวกกูก็ดีใจแล้ว คิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ ว่ามึงจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้แบบนี้"
ไอ้ก้านเริ่มมีสาระ

"ดีที่มึงไม่ปฎิเสธความรู้สึกตัวเอง ไม่ทำร้ายหัวใจตัวเอง กูดีใจจริงๆนะ ถ้าเห็นมึงยิ้มได้ มีความสุขแบบนี้"
ไอ้ตั้มคล้อยตามไอ้ก้าน เริ่มมีสาระขึ้นมาอีกคน

"คนแบบกู มันสมควรที่จะความรักด้วยหรอวะ"
ผมไม่ได้ต่อต้านความรู้สึก แต่ผมแค่ไม่อยากรู้สึก ทุกครั้งที่เห็นคนรอบตัวจะรู้จักก็ดี ไม่รู้จักก็ดี ผิดหวังกับความรัก ร้องไห้ ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนที่ไม่ได้รักจริงๆ นอกใจกัน จุดจบก็แตกต่างกันออกไป ผมจึงเริ่มปฎิเสธความรู้สึก ปิดกั้นที่จะยอมรับความรู้สึกจากคนอื่น ผมก็ทำหมดทุกทางเพื่อปกป้องหัวใจตัวเอง

"ไม่ใช่แค่คนแบบมึง แต่ทุกคนล้วนแต่มีความรักได้ทั้งนั้น มันไม่เกี่ยวว่าความรัก จะเหมาะสมกับใคร จะเหมาะสมกับคนแบบไหน มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของคนคนนั้นมากกว่า ความรู้สึกตรงกัน มันก็ไปด้วยกันได้ ปลายทางจะยังคงเหมือนต้นทางมั้ย ไม่มีใครรู้อนาคตได้เลย เราจะรู้แค่ว่าตลอดทางที่เราจับมือกันเดินไปด้วยกัน มันมีเรื่องราวมากมายที่ต้องเผชิญ จับมือกันแน่นพอมั้ย จะปล่อยมือกันกลางทางรึป่าว มันก็แล้วแต่ความรู้สึกของคนคนนั้น จะฝืนไปต่อหรือจะแยกทางกันตรงนั้น"
ไอ้ตั้มมันร่ายยาวแข่งกับเสียงเพลง เสียงคุย ซึ่งผมที่ตั้งใจฟังมันอยู่ก็ได้ยินและคิดตามที่มันพูด

"ไอ้ตั้มพูดถูก ความรักมันไม่จำกัดหรอก ว่าจะต้องเป็นไปแบบไหน ความรักก็คือความรัก แค่เรายอมรับ ว่าเรารัก มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก นอกสะจากว่า เรายังรักเขาไม่มากพอ เขาพร้อมที่ปล่อยมือเราตลอดเวลา เอาจริงนะเว้ยปาล์ม ความรักมันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่คนสองคนเหมือนที่ใครๆเขาพูดกันหรอก ถึงมันจะจริงแต่ก็ไม่จริงทั้งหมด"
ไอ้ก้านร่ายต่อ

"คนรอบข้างก็สำคัญ มึงลองคิดดู ถ้าคนในครอบครัวของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเกิดไม่ชอบเรา ค่อยแต่พูดจาเหน็บแนมสาระพัด คนที่ทำงานทำท่าทางรังเกียจจนออกนอกหน้า คนที่ไม่เห็นด้วยว่าคนคนนี้ไม่คู่ควรกับอีกคน เนี่ยถ้าเกิดมันเกิดขึ้นกับตัวเรา มึงจะทำไง"
ผมสะอึกทันทีที่ไอ้ตั้มพูดจบ มันคงหมายถึงสังคมส่วนใหญ่สินะ

"ที่กูสองคนพูดเนี่ย ไม่ได้จะทำให้มึงคิดมาก แต่พวกกูแค่อยากให้มึงคิดเยอะๆ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไป ผลดีมากกว่าผลเสียรึเปล่า ทุกวันนี้แค่ครอบครัวยอมรับได้มันก็ดีมากพออยู่แล้ว แต่มึงต้องเจอกับคนอื่นอีกมากมาย ที่พร้อมทำลายความสัมพันธ์ของมึงได้ตลอดเวลา คำพูดของคนอื่นถึงมันจะไม่มีผลอะไรกับเรามากมายนัก แต่กับแวดวงธุรกิจ มึงต้องทำใจและสู้กับมันให้ได้ มึงเข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย"
ไอ้ตัมพูดจบ ผมมองหน้ามันสองคน ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้

"มึงเก่งอยู่แล้ว แต่จะอ่อนแอบ้างก็ได้นะปาล์ม ทุกคนที่อยู่รอบตัวมึง เขาพร้อมจะโอบกอดมึงเสมอ ขอแค่มึงเชื่อมั่นในตัวเองและคนรักของมึง ว่ามึงกับเขาจะจับมือกันผ่านอุปสรรคพวกนี้ไปได้ วันนั้นจะไม่มีใครมาทำอะไรครอบครัวมึงได้เลย"
ไอ้ก้านต่อ

"มีครอบครัวที่คอยสนันสนุน มีคนรักทีดี ก็ไม่มีอะไรให้มาเคลียดนี่หว่า มึงคิดมากเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย"
ไอ้ตั้มมองหน้าผม เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"อืม กูแคร์คำพูดคนอื่นมากเกินไปจริงๆนั่นแหละ ต่อให้จะเคลียดแค่ไหน กูก็อยากเก็บไว้เดียว ไม่อยากให้ใครมาคิดมากด้วย"
ผมพูดไปตามความคิดของตัวเอง ผมเคลียดมาเป็นเดือนๆ

"แล้วมึงไม่คิดมั่งหรอวะ ว่าครอบครัวเขาจะคิดมากตามมึง ถึงจะไม่รู้ว่ามึงเคลียดเรื่องอะไร แต่เห็นมึงเป็นแบบนี้ เขาก็เคลียดไปกับมึงนั่นแหละ"
ไอ้ก้านบ่น

"ใช่ จะคิดมากหรือจะเคลียดหรือจะอะไรก็แล้วแต่ แต่มึงก็ต้องคิดถึงคนที่เขารักมึงด้วย เห็นมึงเป็นแบบนี้ คนอื่นเขาก็เคลียดเป็นเหมือนกัน"
ไอ้ตัมบ่นอีก

"มีอะไรก็พูดกับเฮียวิคไปเลย จะได้ยินใครพูดอะไรมา หรือเห็นอะไรมา มึงควรคุยกันก่อน อย่าคิดไปเองคนเดียว"
ไอ้ก้านต่อ

"มีอะไรก็โทรหาพวกกูสิวะ เพื่อนกันมากี่ปี ช่วยได้ก็ช่วยตลอด ถึงจะชอบไร้สาระมากกว่าก็เถอะ"
ไอ้ก้านว่า ก่อนเราสามคนจะมองหน้ากัน

"55555+"

เสียงหัวเราะของผมในรอบ1เดือน เหมือนได้มาปลดปล่อยจริงๆ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้ออกมาเจอพวกมัน ผมคงแบกโลกไว้คนเดียวจริงๆ ถึงจะมีเจ้ปลายที่คอยให้คำปรึกษา แต่บางเรื่องมันก็ไม่ได้

หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ผมก็ตรงเข้าบ้านตัวเอง ไม่ได้ไปเฮียอย่างที่คุยกันไว้ ผมอยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว คิดไปคิดมา เป็นผมเองมากกว่าที่ทำให้ตัวเองทุกข์ใจแบบนี้ คนอื่นมันก็แค่ตัวประกอบ ไม่ได้มามีบทบาทอะไรในชีวิตสักหน่อย เพื่อนๆผมพูดถูก

ต่อไปนี้ ไม่ว่าจะเจอคำพูดหรือการกระทำที่ไม่ชอบหรอรังเกียจจากใคร

ผมจะไม่สนใจ

และผม....

จะฟาดมันกลับ...ให้เหมือนกับไอ้ปาล์มคนเดิม คนที่เข้มแข็ง คนที่ไม่ใสใจสิ่งรอบข้าง คนที่เห็นคนอื่นเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมโลก

เป็นคนที่โต้กลับอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น


........แล้วเจอกัน

[I rin]

อาตี๋ของเราเขาไม่ได้เป็นคนงี่เง่าหรอก น้องแค่คิดมากเท่านั้นเอง

อ่านยาวๆไปเลยยยยยยยยย


หายป่วยแล้ว มาต่อได้ 

[I rin]

ตอนที่20

วันนี้ผมเข้าบริษัทของที่บ้านตามปกติ สองสาวที่อยู่ตรงประชาสัมพันธ์กำลังพูดคุยกันอย่างเมามันส์ ทันทีที่ผมเดินกำลังจะเดินผ่าน พวกเธอหยุดคุยทันที นินทาใครอีกละทีนี้ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องผมหรอกนะ

"สวัสดีดีค่ะคุณปาล์ม"
เธอสองคนยกมือไหว้ ผมเพียงแค่พยักหน้าตอบ พวกเธอหน้าจ๋อยลงทันที

"ผมหวังว่าคุณสองคนจะทำหน้าที่ของตัวให้ดีที่สุดนะครับ"
ผมพูดจบก็เดินผ่านพวกเธอไปอย่างไม่สนใจว่าเธอจะมีสีหน้ายังไง

ผมไม่สนใจว่าเขาจะทำงานดีแค่ไหน แต่ถ้าพวกเธอยังทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ ผมคงเอาไว้ไม่ได้ ถ้าแขกคนสำคัญของบริษัทมาได้ยินอะไรที่ไม่ดี เขาจะมองเรายังไง อยากจะร่วมทำธุรกิจกับเราอีกอย่างนั้นหรอ

"พี่ ทำไมคุณปาล์มพูดแบบนั้นอะ หรือว่าคุณเขาจะได้ยินตอนที่เราพูดกัน"
สาวเบอร์สองหน้าเสียทันที คนเงียบๆไม่โวยวายแบบนี้ น่ากลัวจะตาย

"แกก็พูดไปเรื่อย คงไม่ได้ยินหรอกมั้ง เรื่องนั่นก็พูดมาเป็นเดือนๆแล้ว แกอย่าพาฉันคิดมากสิยะ"
สาวเบอร์หนึ่งก็มีสีหน้ากังวนไม่แพ้กัน

"ถ้ากลัวว่าจะถูกไล่ออก ทีหลังก็อย่านินทาเจ้านายแบบนี้ ถ้าผมได้ยินแทนเขา ผมคงไม่ใจแบบเขาแน่"
วิคเตอร์ที่เดินตามหลังปาล์มเข้ามา แต่เข้ามาไม่พร้อมกันเพราะเขาต้องคุยโทรศัพท์กับลูกค้าก่อน ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้เข้า

"เอ่อ...คือ ดิฉันขอโทษค่ะคุณวิคเตอร์ ต่อไปจะพูดอะไรแบบนั้นอีก"
สาวเบอร์หนึ่งตกใจหน้าซีดยิ่งกว่าไข่ต้ม พูดเสียงขาดๆหายๆ

วิคเตอร์ให้เธอสองคนเล่าเรื่องตอนนั้นให้เขาฟัง ยิ่งฟังเขายิ่งอยากจะบีบคอเธอทั้งสองคนให้หักคามือ มิน่าละ ทำไมอาตี๋ของเขาถึงได้เคลียดแบบนั้น น่าจะได้ยินแน่ๆ

"คุณวิคเตอร์อย่าไล่เราออกเลยนะคะ ต่อไปจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้วค่ะ"
สาวเบอร์สองที่มีสีหน้าไม่ต่างกับรุ่นพี่ของเธอ

"หวังว่ารอบนี้พวกคุณจะจำไว้เป็นบทเรียน ว่าอย่ามาพูดเรื่องคนอื่นแบบนี้อีก ไม่งั้นผมไม่เอาพวกคุณไว้แน่"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ไม่ให้เราสองคนออก"
สองสาวยกมือไหว้เจ้านายอย่างสั่นๆ

วิคเตอร์พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินแยกออกจากสองสาวไป เขาจะต้องคุยกับอาตี๋ให้รู้เรื่อง เขาไม่รู้เลยว่าน้องจะคิดมากเรื่องนี้ ถ้าผมไม่บังเอิญมาได้ยินพอดี ผมคงไม่รู้จริงๆ

ผมอยากจะทำอะไรให้มันชัดเจนมากกว่าเดิมอยู่แล้ว แต่ติดที่น้อง ผมต้องให้เวลากับเขา

เดิมทีผมตั้งใจไว้แล้ว ถ้าน้องยอมตกลงที่จะแต่งงานกับผม ผมก็พร้อมที่จะเปิดตัวเลย ผมไม่อยากกดดันน้องจนเกินไป ถ้าเขาพร้อม ผมก็พร้อมเสมอ

"วันนี้ไปค้างบ้านเฮียนะ วินบอกว่าคิดถึง"
ผมเดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของเลขาส่วนตัว

"วันนี้ตี๋มีนัดกับเจ้ปลาย คงไปไม่ได้ครับ"
ตอบได้ครับ แต่ไม่มองหน้าผม

"รอได้ ไม่รีบ"
ก็จะรออะ มีไรป่ะ

[I rin]

ตอนที่20-1

"ไม่รู้จะเสร็จตอนไหน จะดึกรึป่าวไม่รู้เลยครับ"

"ก็จะรอไง"

"เอ๊ะ สรุปนี่ใครคิดถึงกันแน่ครับ เฮียหรือน้องวิน"
หืมมม เดี๋ยวนี้กล้าพูดแบบนี้แล้วหรอ ทุกทีที่ผมพูดใส่จะเขินหูแดงตลอด

"เดาสิ"
ผมก้มลงกระซิบข้างหู กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆจากตัวเขา กลิ่นเดียวกับลูกชายเลยครับ เพราะตี๋เป็นคนเลือกเอง

"อื้อออออ จะมากระซิบทำไมเนี่ย พูดตรงนั้นก็ได้ยินเหอะ"

หูแดงอีกแล้ว ผมชอบนะ เวลาน้องเขินน่ารักดี

"ก็กลัวอาตี๋ของเฮียไม่ได้ยินนี่ครับ"
ผมแหย่ต่อ

"พอเลย ไปทำงานได้แล้วครับ กวนอยู่ได้"
แก้มก็แดงแล้ว 555

"อย่าลืมนะครับ เฮียกับลูกจะรอ"

ฟอดดด ฟอดดดดด

"เห้ย!!"

ขนาดตกใจยังน่ารักเลย

"ไอ้เฮียบ้า ไอ้คนหน้าไม่อาย"

เสียงด่าตามหลังมาแว่วๆ หลังจากที่อารมณ์เสียเพราะได้ยินเรื่องนั้นมา ตอนนี้กลับยิ่งอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ท่าทางเหมือนแมวขู่เสือนั่นมันอะไรกัน น่ารักเป็นบ้าเลยเว่ย

คอยดูนะ ถ้าน้องยอมสารภาพรักกับผมเมื่อไหร่...

ผมจะคิดทบต้นทบดอกเลยคอยดู หึหึ

[meteexp]

  นั่งรอตอนต่อไป

[I rin]

ตอนที่21

หลังจากที่คุยกับเจ้ปลาย ผมก็เบาสมองลงไปอีกเพราะเจ้แกบอกให้บวกไปเลย นี่ผมเป็ยผู้ชายหรือเจ้ปลายเป็นกันแน่ เอะอะ บวกตลอด

แต่เรื่องรั้นมันจบไปแล้วครับ ผมเคลียร์กับทุกคนเรียบร้อยหมดแล้ว เป็นผมเองที่คิดมากจนเกินไปจริงๆ

ตอนนี้ผมมากับป๊าครับ ป๊าชวนมาตีกอล์ฟวันหยุด เพื่อนป๊าอยากเจอผม ทำไมต้องอยากเจอ ผมอยากเล่นกับลูกชายผมมากกว่า กะว่าวันนี้กะว่าจะชวนออกไปซื้อของด้วยกัน จะให้พี่แพรวสอนทำเค้ก อดเลย เจ้าหมูแสบหน้าบูดหนักสุด

"ทำหน้าให้มันดีๆสิอาตี๋"
ป๊าแหย่ครับ เพราะเจ้าหมูแสบโทรมาบ่นใหญ่เลย ป๊าผมก็ชอบแกล้งสะด้วย

"ดีแล้วนี่ครับ จะให้ดีกว่านี้ก็ไม่ได้แล้ว"
ผมบุ้ยปากใส่ป๊า ก่อนจะหวดไม้กอล์ฟสุดแรง ลงไม่ลงไม่รู้ รู้แต่ว่า ร้อนโว้ยยยย เมื่อไหร่เพื่อนป๊าจะมาเนี่ย

"มากันนานยัง"
เสียงทุ้มดังมาจากทางด้านหลัง ผมหันไปมอง เจอกับชายวัยกลางคน รุ่นราวคราวเดียวกับป๊า และผู้หญิงน่าตาน่ารักคนนึง

"สักพักแล้ว ปาล์มมานี่สิ นี่ลุงมาติณเพื่อนป๊า"
ป๊าผมตอบ

"สวัสดีครับคุณลุง"
ผมยกมือไหว้เพื่อนป๊า

"นี่ลูกสาวฉัน มาร์กี้น่าจะอายุน้อยกว่าปาล์มนะ"
ลุงแกแนะนำลูกตัวเอง

"สวัสดีค่ะคุณลุง สวัสดีค่ะพี่ปาล์ม"
เธอยกมือไหว้ป๊า แล้วไหว้ผม รับไหว้แทบไม่ทัน

"มาดวนกันสักหน่อยมั้ย ให้เด็กๆไปนั่งคุยกัน"
ลุงแกว่า

"ก็เอาสิ มายืดเส้นยืดสายกันหน่อย"

แล้วเขาสองคนก็เอาแต่คุยเรื่องงาน หวดแต่ไม้กอล์ฟ

"พี่ปาล์มอายุเท่าไหร่ค่ะ"
เธอชวนคุย

"25ปีนี้ครับ เราละ"

"20ค่ะ"

"ครับ"
ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอ เลยตอบแค่นั้น ผมคุยไม่เก่งอยู่แล้วนิ

"พี่ปาล์มมีแฟนยังค่ะ"
ผมหันไปมองเธอ เออดี ถามคนอื่นแล้วตัวเองมาเขิน นี่มันอะไร เด็กนี่

"มีแล้วครับ"
ผมตอบๆไป ดูก็รู้ว่าจะบอกว่าชอบ

"อ๋อค่ะ"
เธอหน้าจ๋อยไปเลย

หลังจากนั้นก็เงียบกันไป ผมรู้ว่าเธอนั่งมองผมอยู่ ผมทำเป็นไม่สนใจ เล่นมือถือต่อ

"จะกลับกันเลยมั้ย หรือจะไปทานข้าวที่บ้านฉันก่อน"
ป๊าผมพูด

"ไปค่ะคุณลุง หนูกำลังหิวพอดีเลย"
เธอรีบตอบทันที อะไรของยัยเด็กนี่

"ไปสิ งั้นไปเจอกันที่บ้านฉันละกันนะ"

แยกย้ายกันครับ บ้านใครบ้านมัน เจอกันอีกที ทุ่มตรง

"ป๊า ตี๋ไม่อยู่ทานด้วยนะ ตี๋จะไปง้อลูกชาย"
ผมได้รับข้อความจากหมูแสบ ว่า.... งอลลลล แค่คำเดียวครับ ผมรู้เลยว่างอลจริง

"จะเสียมารยาทนะตี๋"

"ป๊าก็บอกคุณลุงไปสิ ว่าตี๋มีธุระด่วน นะๆ"

ผมอ้อนป๊า

"แกนี่มันน่าทุบจริงๆ ไปๆ ง้อเผื่อป๊าด้วยละกัน เดี๋ยวจะอดบีบแก้มอีก555"

ผมขำตามป๊า กลัวหลานไม่ให้เล่นแก้มน่ะสิ พูดเป็นขนาดนั้น ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว

ถึงบ้านผมอาบน้ำเสร็จ รีบขับรถออกจากบ้านทันที กลัวยัยเด็กนั่นจะมาถึงก่อนที่ผมจะทันได้ออกไป

30นาทีต่อมา

ผมเลี้ยวรถเข้าบ้านหลังใหญ่ตามความเคยชิน จอดรถเสร็จ ผมรีบเข้าไปทันที จะง้อคนขี้งอล มันต้องทำเวลาครับ เดี๋ยวอีกคนตะบอกว่าหมดเวลาสะก่อน แสบจะตาย

"ป๊ะป๋า เมื่อไหร่มี๊จะมาละครับ"
เสียงหมูอ้วน

"เดี๋ยวก็มา จะถามบ่อยไปละนะหมูวิน"
เฮียวิคพูดขำๆ

"ก็วินคิดถึงมี๊ อยากให้มี๊มาง้อเร็วๆ"
หน้าบูดๆนั่น แก้มป่องๆนั่น น่าฟัดจริงๆ

"ป๊าก็คิดถึงเหมือนกัน รอเหมือนกันนั่นแหละ เลิกถามได้แล้วน่า"
เรื่องที่ชอบทำให้ผมเขิน เขาก็ทำได้ตลอดเวลานั่นแหละครับ คนอะไร หน้าด้านเกินไปแล้ว

"ใครนินทามี๊รึป่าวน้าาา"
ผมเอ่ยขึ้นขัดก่อนที่สองพ่อลูกจะเริ่มเถียงกัน ทุกวันนี้จะไม่ใช่พ่อลูกกันแล้วครับ จะเป็นเพื่อนกันสะมากกว่า

"มี๊~~~~~"
มาแล้วครับ สิ่งมาพร้อมลากเสียงยาว

หมับ

"คิดถึงจังเลยครับ"
คนงอลที่ไหนมาบอกคิดถึง งอลไม่จริงนี่แบบนี้ ร้ายกาจทั้งพ่อทั้งลูกเลย

"คิดถึงเหมือนกันครับ"

"ไม่คิดถึงเฮียบ้างหรอ น่าน้อยใจจัง"
ผมละอยากจะบีบคอตัวเองให้ตายตรงนี้เลย

ทำตัวเป็นเด็กแข็งกับลูก

"คิดถึงสิครับ"
ผมพูดเสียงดังๆ อีกคนตาเหลือกไปแล้วครับ ผมไม่เคยพูดนี่หน่า หูแดงแล้วนั่น

"จริงหรอ ไม่หลอกนะ"
เขาถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ผมที่อุ้มวินอยู่ก็พยักหน้าให้ พร้อมเดินไปนั่งลงข้างเขา วินเนอร์นั่งบนตัก กอดคอผมแน่น กลัวหายหรอลูก เกาะแน่นเป็นลูกลิงเชียว

"แล้วนี่ทานอะไรกันรึยัง"
ผมถาม เพราะอีกคนเหม่อลอยไปแล้ว อะไรจะขนาดนั้น555

"ยังครับ มี๊ทำให้วินกินหน่อย วินอยากกินหมูหวานครับ"

เด็กอ้วนกับหมูสามชั้นหวานของเขา

"เอาสิ เดี๋ยวมี๊ทำให้"

"เย้ๆ"

ง้อด้วยของกินที่เขาอยากกินละครับ เด็กน้อเด็ก

"เดี๋ยวๆ"

ผมกับหมูอ้วนที่ลุกขึ้น แต่อีกคนเหมือนเพิ่งได้สติ

"คิดถึงจริวก็หอมแก้มก่อนถึงจะเชื่อ เร็วๆ"
เจ้าเล่ห์มากมาย ไม่มีใครเกิน

ฟอด ฟอด

ผมหอมจริงแหละ ทุกวันนี้ได้สิกลหน้าด้านมาจากเฮียวิคเต็มๆ และผมก็ทำตามความรู้สึก ไม่ได้ฝืน

"งุ้ยยย ทำไรกันอะ"
วินเนอร์ร้องงุ้ย แล้วเอามือปิดตา ผมกีบเฮียมองตัวแสบแล้วขำ เด็กนี่มันกวนครับ รู้เยอะสะด้วย

ตอนนี้เราสามคนมาอยู่ในครัวกันแล้วครับ มีแม่บ้านคอยช่วยหาขอมาเตรียมไว้ให้ ผมทำกับข้าวเป็นทุกอย่างแหละครับ เพราะอยู่หอกัน ส่วนมากจะทำกินกันเอง ส่สนคนสอนก็คือไอ้ก้านกับไอ้ตั้มครับ มันสองคนทำอร่อยมาก ผมคอยเป็นลูกมือ จนสุดท้ายมันก็สอน เพราะมันสองคนจะคอยกินเพราะขี้เกียจทำ

สามหนุ่มใส่ผ้ากันเปื้อนลายเดียวกัน มีหมวกเชฟด้วย เพราะพวกเขาเพิ่งซื้อมาเหมือนอาทิตย์ที่แล้วนี่เอง

มือถือถูกยกขึ้นมาอัดวีดีโอไว้ แพรวเป็นคนจัดการทุกอย่าง เขาชอบเขาเป็นสาววายเลยด้วยซ้ำ ภาพถ่ายทุกมุม วีดีโอสั้นๆทถูกแพรวส่งต่อให้นายหญิงของบ้าน เขาทำงานเป็นทีมนะ รู้ยัง555

ทำไปหยอกกันไป เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะดังไปทั่วห้องครัว สร้างความสุขให้คนในบ้านไปด้วย

"มี๊ๆ เอาผักออกๆ"
นายน้อยคนเล็กของบ้านพูดพร้อมชี้ผักชีสีเขียวที่ตกแต่งอยู่ในจาน ให้หม่ามี๊เขาเอาออก

"ผักมีประโยชน์นะครับ จะกินแต่หมูไม่ได้"
เสียงนุ่มทุ่มอบอุ่นบอกกับลูกชายของเขาอย่างอ่อนโยน

"แต่วินไม่ชอบสีเขียวนี่ครับ อี๋จะตาย"
ทำหน้าทำตาประกอบไปด้วย คนมองก็พากันเอ็นดูไม่เลิก เด็กอะไรน้อ ทำอะไรก็น่ารักไปสะทุกอย่าง

"งั้นต่อไปนี้ มี๊จะบังคับให้กินผักเอง ใครไม่กินมี๊จะโกรธมากๆด้วย"
สองพ่อลูกตาเหลือก

ความคิดคนลูก:ถ้ามี๊โกรธ จะต้องไม่ดีแน่ๆเลย

ส่วนคนพ่อ ถ้าน้องโกรธจะต้องอดกอด อดหอมแน่ๆเลย

มองตาละห้อย

"งั้นเมนูต่อไป ผัดผักรวมมิตร พี่สาช่วยเตรียมของให้ปาล์มทีนะครับ"
ปาล์มกลั้นขำสุดฤทธิ์ แต่ต้องตีหน้านิ่งไว้ ไม่งั้นสองพ่อลูกจะอ้อนให้เขาใจอ่อนจนได้

"ค่ะคุณปาล์ม"
สาสาวใช้อีกคนรีบเดินไปจัดแจงของตามสั่ง ที่พวกเธอชอบคุณปาล์มไม่ใช่เพราะเป็นแค่คนรักของของเจ้านาย แต่เป็นเพราะความเอาใจใส่ของเขา ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่อใหญ่ ก็มั่งจะใส่ใจองพ่อลูกเสมอ อบอุ่น อ่อนโยน แต่เผด็จการ

"ป๊ะป๋าครับ"
สองพ่อลูกมองกันตาละห้อย เหล่าแม่บ้านที่อยู่ในห้องครัวและนอกห้องครัวเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ แต่ก็ทำได้แค่ให้กำลังใจ

สู้ๆนะคะคุณชาย

สู้ๆนะคะนายน้อย

พวกเธอชู้สองนิ้วให้พ่อลูก สองพ่อลูกคอตก

ตอนนี้บนโต๊ะอาหาร มีกับข้าววางอยู่4อย่าง

หมูหวาน , ปลาราดพริก , ผัดผักรวมมิตร , ต้มจืดวุ้นเส้น

แม่บ้านทำหน้าที่ตักข้าวให้ เตรียมน้ำดื่ม แล้วกลับไปทำงานอื่นต่อ เหลือแค่สาที่คอยให้บริการอยู่แถวนั้น แพรวก็ทำเนียนทำนั่นทำนี่ไปเรื่อยแต่มือก็อัดวีดีโอไปด้วยอีก

สองพ่อลูกตักแต่อาหารที่ตัวเองชอบ ยกเว้นผัดผัก ปาล์มยิ้มมุมปากก่อนจะตักผัดผักใส่จานให้สองพ่อลูก

"ทานให้หมด ถ้าใครไม่ทาน มี๊จะเสียใจมากและโกรธทั้งสองคนเลย"

คำพูดแกมบังคับพร้อมรอยยิ้มหวานที่อาบยาพิษนั้น สองพ่อลูกกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ

"ครับ"
เสียงหงอยๆสองเสียงตอบพร้อมกัน

วันนี้เป็นวันที่ทานข้าวได้ทรมานที่สุด ถึงจะอร่อยที่สุดก็เถอะ

"เก่งมาก"

สองพ่อลูกเหมือนจะติดใจ หลังจากตักผัดผักเข้าปากและค่อยๆเคี้ยวนั้น ผักไม่มีรสขมเลยสักนิด รสชาติก็อร่อย มันเข้ากันมาก หลังจากนั้น สองพ่อลูกก็ซัดสะเกลี้ยงจาน ไม่มีอาหารจานไหนที่เหลือเลย

"อิ่มจัง"

สองพ่อลูกนั่งลูบท้องปอยๆ ปาล์มยิ้มขำๆ ไหนบอกไม่ชอบไง กินสะไม่เหลือเลย

"เก่งมา เดี๋ยวจะให้รางวัล"
สองพ่อลูกตาลุกวาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนเลี้ยงมา เหมือนกันกระทั่งนิสัย

"ถ้าอาหารย่อยแล้ว รบกวนขึ้นไปอาบน้ำกันด้วยนะครับเพราะคืนนี้ หม่ามี๊จะค้างที่นี่"

"เย้ๆ"
วินเนอร์ตัวแสบกะโดดเด่งๆอย่างดีใจ ส่วนคนพ่อ อืม ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาออกนะ ตาลุงหื่นกามนี่

พอพูดคุยกันเสร็จ ก็ได้เวลาไปอาบน้ำ

หลังจากนั้น ผมก็มานอนอยู่บนเตียงกับลูกชาย  ที่นอนรอผมเล่านิทานให้เขาฟัง ยังเล่าไม่ถึงครึ่งเรื่อง เด็กน้อยก็หลับไปแล้ว

การเล่านิทานให้เด็กฟังก่อนนอนมันไม่ได้ทำให้เด็กนอนหลับได้ไวแต่มันเป็นการผ่อนคลายสมองให้เขา ในแต่ละวันเขาต้องเรียนรู้และจดจำอะไรไปบ้าง เขาก็เหมือนเรานี่แหละครับ ต่อให้เหนื่อยล้าแค่ไหนก็หลับเลยไม่ได้อยู่ดี อย่างน้อยก็เปิดเพลงหรือไม่ก็เปิดหนัง เพื่อให้สมองผ่อนคลายและหลับได้อย่างสนิท

"ตี๋ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้มานอน"
เฮียวิคเดินไปแต่งตัวแล้ว ผมก็รีบลุกไปเข้าห้องน้ำทันที ไม่ลืมหยิบเสื้อผ้ามาใส่ด้วย

ถ้าผมมานอนนี่ วินเนอร์จะมานอนด้วยครับ เฮียแกเลยสั่งเตียงเด็กมาต่ออีก เพราะวินเนอร์จะนอนริม ส่วนผมนอนกลาง พี่วิคนอนอีกฝั่ง สรุป จะเนียนกอดผมน่ะสิ สองพ่อลูกนี่ร้ายจะตาย

[I rin]

ตอนที่22

ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่วัน กี่เดือน จนจะครบปีอยู่แล้ว คำตอบที่อีกฝ่ายรอค่อย  เขาก็ยังคงรอได้เสมอ

การใช้ชีวิตในแต่ละวัน มันก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากกว่านี้แล้ว แต่ชีวิตแบบนี้ก็มีความสุขดี พวกเขาไปมาหาสู่กันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว สัญญาที่ปาล์มเคยขอม๊าไว้ ว่าภายใน1ปี ถ้าเขาสามารถรักตอบอีกฝ่ายได้ เขาจะยอมแต่งงานด้วย แต่สัญญานั่นคงไม่มีความหมายแล้วหละ เพราะทุกวันนี้พวกเขาใช้ชีวิตกันเป็นครอบครัวไปแล้วด้วยซ้ำ

"เป็นยังไงบ้างลูกชายม๊า เหนื่อยมั้ยค่ะ"
น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามลูกชายคนเล็กของบ้าน

"มีความสุขดีครับม๊า ตี๋ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ตี๋จะมีความรักกับเขาได้"
ลูกชายคนเล็กพูดไปยิ้มไป แววตาที่ฉายออกมา มันบ่งบอกว่าเขามีความสุขอย่างที่ปากว่าจริงๆ

"ทำไมจะไม่ได้ละลูก จะเป็นความรักแบบไหน มันก็มีได้ทั้งนั้น เปิดใจแล้วลูกจะพบความสุขที่รอลูกอยู่"

หมับ

"ขอบคุณนะครับที่ทำให้ตี๋มีอย่างทุกวันนี้ได้"
ร่างบางกอดผู้เป็นแม่แน่น ปากก็พร่ำขอบคุณไม่เลิก

"พ่อแม่ก็ล้วนแล้วแต่เลือกสิ่งดีๆให้ลูกเสมอ ถ้าลูกไม่โอเคพ่อแม่จะไม่ยัดเยียด ถ้าลูกโอเคพ่อแม่ก็พร้อมจะสนับสนุน"

"ขอบคุณครับม๊า รักม๊าที่สุดเลย"

สองแม่ลูกนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย นานๆจะได้นั่งคุยกันแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาติดสองพ่อลูกนั่นแต่เป็นเพราะงาน พวกเราเลยไม่ค่อยมีเวลาเจอกันเท่าไหร่

"คุณยายคร้าบบบบ"
เสียงมาก่อนตัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร

"ครับผม"
ม๊าขานรับ

หมับ

"น้องวินคิดถึงคุณยายที่สุดเลยครับ"

ปากหวานไม่พอ กอดสะแน่นเลย ตามใจกันเก่งขนาดนี้ ไม่ให้ลูกชายผมอ้อนได้ไงละครับ

"สวัสดีครับม๊า ป๊าไม่อยู่หรอครับ"
เฮียวิคตามหลังลูกมา ยกมือไหว้ม๊ากวาดสายตามองหาป๊าไปด้วย

"อยู่หลังบ้านนะตาวิค คงจะดูต้นไม้นั่นแหละ เห็นว่าจะทำสวนหลังบ้านอีกแล้ว อยู่เฉยไม่เป็นเลยจริงๆ"
ม๊าบ่นเป็นชุดเลยครับ

หลังจากพวกท่านวางมือ งานทุกอย่างก็แบ่งให้ลูกเท่าๆกัน ดูแลช่วยกัน พวกท่านอายุมาแล้ว ควรได้พักผ่อนแล้ว ป๊าก็หาต้นไม้ดอกไม้แปลกๆมาลงแทบทุกวัน ดูแลเองด้วยซ้ำ เรือนกระจกที่เพิ่งจะทำเสร็จ ก็เริ่มมีต้นไม้เล็กไปลงแล้วละครับ วันๆไม่ออกไปไหนก็จะไปคลุกอยู่กลังบ้านทั้งวัน ม๊าก็บ่นๆ แต่บ่นไปงั้นแหละครับ

"พอดีเลยครับ ผมได้ดอกไม้แปลกๆจากเพื่อนมาพอดี งั้นผมไปหาป๊าก่อนนะครับ"
เฮียวิคพูดจบก็เดินออกไปหาป๊าเลย

สองยายหลานก็นั่งคุยกันไปตาปะสา ผมได้แต่นั่งมอง ผมไม่รู้เลยว่าในอนาคตจะเป็นยังไง ถ้าลูกโตกว่านี้ ลูกจะรับแม่ที่เป็นผช.ได้มั้ย

"วันนี้จะค้างที่นี่หรือกลับบ้าน"
ผมถามเฮียวิค ที่เดินเข้าบ้านมาพร้อมป๊า

"ถามลูกสิ เฮียได้หมดแหละ"
ผมพยักหน้า เดินไปหาวินเนอร์ที่นั่งดูการ์ตูนอยู่ห้องรับแขก

"ลูกหมู วันนี้นอนไหนครับ"

"นอนนี่ครับ วินจะนอนกับคุณตาคุณยาย"
 แวดงว่าม๊าต้องเอาอะไรมาล่อเด็กแสบแน่ๆ

"โอเคครับ แล้วลูกหมูอยากออกไปข้างนอกมั้ย มี๊จะพาไปเดินตลาดหน้าหมู่บ้าน"

ตลาดหน้าหมู่บ้านจะมีทุกวันวัน ใหญ่พอสมควร ถึงจะเป็นหมู่บ้านไฮโซ แต่ก็มีหอพักเยอะเหมือนกัน พวกนักศึกษาจะมาเดินกันเป็นประจำ

"ไปครับๆ"

ลูกชายตัวแสบลุกไปปิดทีวี เดินจูงมือผมออกมาอย่างไว

"จะไปไหนกัน"
เสียงม๊าถาม

"มี๊จะพาไปเดินตลาดครับ"

"เฮียไปมั้ย"

"ไม่ไป เฮียจะพาป๊าไปดูต้นไม้หน้าเมือง ตี๋ไปกับลูกเถอะ"

"ครับ"

ผมจับมือลูกชายจะพาเดินออกจากบ้าน แต่....

"คุณตาครับ ขอตัง"

เด็กอ้วนไม่ยอมเดิน แต่ดันแบมือขอตังป๊า ป๊าเลิกคิ้วถาม ประมานว่าเอาเท่าไหร่

"แบงค์ม่วงๆ"

เอากับเขาสิน่ะ  เฮียวินหยิบตังค์ออกจากกระเป๋ายืนให้ลูกชายเขา

"ไม่เอา วินจะเอากับคุณตา คุณตาบอกจะง้อ"

"555+"
พวกเราหัวเราะพร้อมกัน นอกจากจะแสบมากๆแล้วยังความจำดีอีก

"มาหอมแก้มตาก่อน"
ป๊านั่งยองๆลงตรงหน้าหลายชาย

ฟอด ฟอด

หอมเสร็จ แบมือเลยครับ

หลังจากนั้น เราสองคนแม่ลูกก็พากันปั่นจักรยานออกมาจากบ้านกันครับ รถไม่เยอะ หาที่จอดง่ายด้วย

"มี๊ๆ แรงๆ"

ลูกชายนั่งเบาะหลัง กอดเอวผมไว้แน่น สั่งให้ผมปั่นไวๆ
ชอบใจละสิ น้องไม่เคยได้นั่ง นอกจากมาบ้านผม ผมจะเป็นคนพานั่งตลอด

[I rin]

ตอนที่23

ผมจอดจักรยานไว้ข้างทาง จับมือลูกชายเดินเข้าไปในตลาด คนไม่เยอะมาก พอเดินได้ เพราะตลาดนี้ปิดดึกพอสมควร

"อู้หูวว มี๊อันนี้เรียกว่าอะไรครับ"
ลูกชายผมตาโตร้องอุทานได้น่ารักมาก555

"ขนมลูกชุบครับ อยากกินมั้ย"

"เอามั้ยจ้ะหนุ่มน้อย"
แม่ค้าถามวินเนอร์ที่ยืนจ้องขนมหลากหลายสีตรงหน้า เหมือนตัดสินใจไม่ได้

"คุณยายครับ วินเลือกเยอะๆได้มั้ย วินเลือกไม่ถูก"

เสียงใจเอ่ยถามป้าแม่ค้า แต่ตามองขนม

"ได้สิครับ น้องวินอยากได้อันไหนชี้เลย เดี๋ยวยายจะจัดใส่กล่องให้ อะ เอาชิ้นนี้ชิมก่อน ยายให้"
ป้าถามยิ้มๆ มองลูกชายผมด้วยแววตาเอ็นดู เด็กอ้วนยกมือไหว้ ก่อนจะหยิบขนมมาใส่ปาก

"อร่อยมาๆครับ งั้นวินเอา อันนี้ อันนี้ บลาๆๆๆๆ"

"เท่าไหร่ครับป้า"

"40บาทจ้ะ"

ผมยื่นเงินให้ป้า น้องวินยกมือไหว้ก่อนจะรับของ

"น่ารักจังเลยน้องวิน แวะมาอีกนะลูก อันนี้ยายแถมให้"
ป้าแกจิ้มลูกชุบใส่แก้วใส่ใบเล็ก ส่งให้เด็กอ้วน เด็กอ้วนยกมือไหวอีกรอบ

ผมอุ้มหมูอ้วนเพราะจะให้เดินกินไม่ได้ จะโดนชนเอา

"มี๊ อ้ำ"
มีป้อนๆ

"หือ อร่อย"
อ่อยจริงๆครับ ไม่หวานมาก

เดินไปเดินมา ของกินเต็มมือ ตอนนี้เราเดินออกจากตลาดแล้วครับ เก็บของใส่ตะกร้าหน้าจักรยาน เต็มพอดี

ขากลับ

"พี่ปาล์มค่ะ"

ผมที่กำลังจะออกแรงปั่นก็ชะงักกึก หันไปมองทางต้นเสียง

"สายใหม?"
เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย เป็นหลานรหัสของไอ้ก้าน

"ใหมเองค่ะ พี่ปาล์มสบายดีมั้ยค่ะ"

"สบายดีครับ ใหมละเป็นไงบ้าง"

"สบายดีค่ะ แล้วนี่"
เธอมองไปที่ลูกชายผม

"อ่อ นี่วินเนอร์ ลูกชายพี่ วินเนอร์สวัสดีพี่ใหมสิ"

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้ะหนุ่มน้อย น่ารักจังเลยนะคะ"

"ใช่มั้ยละ"

ผมยกมือลูกหัวลูกชายที่กำลังกินขนมอยู่อย่างเอ็นดู

"เมื่อวานใหมเจอพี่ก้าน พี่ก้านไม่เห็นบอกเลยว่าพี่มีครอบครัวแล้ว"

เธอพูดน้ำเสียงเศร้าๆ นี่อย่าบอกนะยังไม่ตัดใจจากผม เธอเป็นหนึ่งในคนที่มาสารภาพรักกับผม แล้วก็โดนผมปฎิเสธเพราะผมเห็นเธอเป็นน้อง

"มันคงไม่สำคัญละมั้งถึงไม่ได้บอก"

"คงงั้นมั้งค่ะ ใหมก็คิดมาตลอด ถ้าเจอพี่อีกครั้ง ใหมจะพยายามจีบพี่ให้ติด ใหมรอพี่กลับจากเมืองนอกมาตลอด ไม่คิดว่าเจอกันครั้งนี้ พี่จะมีครอบครัวไปแล้ว"

ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะมั่นคงต่อความรักมากขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีโอกาส ไม่มีหวัง ทำไมถึงยังรอ

"ไปนั่งคุยกันตรงนั้น"
ผมสงสารลูกครับ นั่งเบาะจักรยานคงเมื่อยน่าดู

เธอพยักหน้าแล้วเดินตามผมมาร้านน้ำปั่น มีโต๊ะให้นั่งกิน ผมสั่งน้ำให้คนละแก้ว

"พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้ใหมเสียใจ พี่ก็ไม่คิดว่าคนอย่างพี่จะมีความรักกับเขาได้"

ผมขอโทษเธอจากใจจริง ถ้าวันนั้นผมไม่ปฎิเสธเธอ พวกเราจะคบกันได้นานมั้ย เธอจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เลือกผมและผมจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เลือก

แต่ตอนนี้ผมได้เลือกแล้ว ผมจะไม่ทำให้เขาเสียใจ

"พี่ไม่ผิดหรอก ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้นิค่ะ ใหมเข้าใจ"

ผมสงสารเธอ ผมถึงบอกไงว่าผมไม่อยากมีความรัก ถ้ามันจะทำให้เสียใจแบบนี้ ผมเลือกที่อยู่คนเดียวดีกว่า

"พี่ขอโทษจริงๆนะที่ทำร้ายความรู้สึกเรา มีอะไรติดต่อพี่ได้ตลอดเลยนะ พี่ต้องพาน้องวินกลับแล้ว"

ผมจดเบอร์ใส่กระดาษยิ่นให้เธอ ผมบอกแล้วว่าผมเห็นเธอเป็นได้แค่น้องสาว ผมสงสารเธอที่ต้องมาเสียใจเพราะคนแบบผม

"ขอบคุณนะคะพี่ชาย"
เธอยิ้มเศร้าๆ

ผมพยักหน้าให้เธอเป็นเชิงบอกลา อุ้มลูกชายออกจากร้าน

"กลับบ้านกันนะครับ"

สองพ่อลูกค่อยๆไกลออกไปจากสายตาเธอ เธอยิ้มเศร้ากำกระดาษในมือแน่น ขนาดเธอมั่งคงกับความรักขนาดนี้ เธอยังผิดหวังเลย

น้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆ เธอไม่คิดจะเช็ดมันออกด้วยซ้ำ รอแล้วได้อะไร รอทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีความหวัง แต่ก็ยังรอ

"ทำไมถึงยังรอ"
เสียงเธอฟังแล้วช่างเจ็บปวด คนรอบข้างที่คอยแอบมอง ยังรู้สึกสงสารเธอ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปปลอบ เธออาจจะอยากอยู่เงียบๆคนเดียว เจ้าของร้านก็ทำได้แค่มองเธออยู่ห่างๆ




....ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามแต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะสมหวัง

เขาไม่รัก....ก็กลับมารักตัวเอง

[meteexp]

น่ารัก ดีต่อใจ

[I rin]

เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกเวรตอนเช้า ไรท์จะมาต่อให้นะคะทุกคน
#พยาบาลเวรดึก

[AkuaPink]

 
 

[meteexp]

รองับ

[I rin]

ตอนที่24

หลังจากที่แยกกับใหมวันนั้น เธอติดต่อผมมาอีกวัน ว่านัดเจอกัน มีไอ้ก้านกับไอ้ตั้มไปด้วย บอกว่านัดเลี้ยงสายรุ่นน้อง เธอชวนพวกรุ่นพี่ไปด้วย -_- ฟังแล้วดูแก่ๆเนาะ

"สรุปมึงจะไปมั้ยละ"
ไอ้ก้านถาม ปลายสายมีเสียงไอ้ตั้มแทรกมาเป็นระยะ มึงสองคนนี่จะห่างกันไม่ได้เลยรึไง

"ก็ไปสิ นานๆจะได้เจอพวกรุ่นน้องด้วย"
ผมบอกมัน รุ่นน้องที่จบๆตามกันมาก็ว่างกันพอดี เลยนัดเจอกัน ไปสักหน่อย

"งั้นเจอกันที่ร้านชิลชิล ทุ่มตรง เลทเลี้ยงนะจ้ะ5555"

"ตีนเถอะ ยังไงพวกเราก็ต้องเลี้ยงน้อนอยู่แล้วป่ะ มึงอย่ามาหัวหมอไอ้ก้าน"

"5555เสี่ยปาล์มสะอย่าง เลี้ยงไม่ได้รึไงละคร้าบ"
ดูมัน

"ได้ครับๆ ผมจะเลี้ยงน้องๆเอง พอใจรึยังครับคุณก้าน".

"พอใจที่สุดเลยครับ แล้วเจอกัน"

ผมตัดสายมันทิ้งไป ไม่งั้นก็กวนตีนไม่เลิก

"ให้เฮียไปส่งมั้ย กลับจะไปรับ จะได้เต็มที่กับเพื่อนๆน้องๆได้ เฮียจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย"

"เฮียก็ไปด้วยกันเลยสิ จะได้ไม่ต้องขับไปขับมา ชวนพี่คิมไปดื่มด้วยสิ"

"จะดีหรอ"

"เฮียก็นั่งแยกโต๊ะสิครับ นั่งกับพี่คิมไง จะได้ไม่เกร็ง เพราะมีแต่เด็กๆ ตี๋กลัวน้องๆกับเฮียจะอึดอัดไปด้วย"

"เอางั้นก็ได้ พรุ่งนี้ทุ่มนึงใช่มั้ย เดี๋ยวเฮียจะนัดไอ้คิม"

"ครับ"

เฮียก็หายไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้อง ผมเลยเข้าไปอาบน้ำ วันนี้เราสองคนค้างที่คอนโดของเฮีย ผมเคยมาแค่สองครั้ง เวลาเลิกงานดึกๆ เพราะบางทีต้องออกไปดูงานข้างนอก กว่าจะเสร็จก็ดึกเกินไป ค้างที่นี่จะสะดวกกว่า

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ภานุกลับมาละ เฮียจะไปรับเอง ตี๋จะเขาบริษัทก่อนมั้ยหรือจะรอเฮีย"

"เดี๋ยวไปก่อนครับ เฮียจะได้ไม่ต้องรีบ"
ผมตอบทั้งที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ ก็เฮียแกเล่นมายืนถามอยุ่หน้าห้องน้ำแบบนี้ ผมก็ต้องตอบสิครับ

แกร๊ก

"เฮ้ยย!"

เฮียบ้า มายืนทำไร ยังไม่ไปไหนอีก ตกใจหมด

"ยังไม่ชินอีกรึไง"
ยังจะกวน

"ชินก็บ้าละ"

"หึหึ"

"ขำอะไร แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อ ไม่หนาวรึไง"
ใส่ชุดนอนครับ แต่ใส่แค่กางเกงขายาว  เสื้อไม่ใส่ ผมก็ไม่เคยจะชินสักที หุ่นดีเป็นบ้า ทำไมผมไม่มีแบบนี้บ้าง

"ไม่หนาว"

ผมพยักหน้าให้ เดินเลี่ยงหนีออกมา ทาครีมทาแป้งมั่งสิครับ เห็นแบบนี้ผมก็สำอางพอตัว

"ปิดไฟนะ"
ผมถามเฮียที่นอนอยู่บนเตียง เขาพยักหน้าให้

พักผ่อนเถอะ เมื่อยมาทั้งวันละ

หมับ

"กอดทำไม อึดอัด"
ผมพยายามแกะมือปลาหมึกของเฮียออก รัดสะแน่นเลย

"เฮียว่า คืนนี้เรามาทำน้องให้วินเนอร์กันเถอะเนาะ"
ไม่พูดป่าว ขึ้นมาคร่อมผมเรียบร้อย

"ทำน้องบ้าอะไร หยุดเลยนะ อื้อออ"

ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนปิดปากทันที ร่างบางเม้มปากเพื่อไม่ให้อีกคนสอดลิ้นเข้ามาได้ แต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอมอยู่เฉย ยังไงคืนนี้ร่างบางนี่จะต้องเป็นของเขา

"อื้ออ"
มือหนาสอดมือเข้าไปในเสื้อนอนของอีกฝ่าย ลูบไล้ผิวนุ่นนิ่มอย่างเพลินมือ ร่างบางขนลุกซู่เสียววาบไปทั้งตัว จนต้องเผลอครางออกมา

ลิ้นร้อนๆไม่รอช้ารีบลุกลำเข้าไปกวาดหาความหวานทันที กลิ่นยาสีฟันคละคลุ้งไปทั่วปาก หวานๆฝาดๆ อือ อร่อยดี

ร่างหนาที่ห่างหายเรื่องอย่างว่าไปนานเกือบปีก็เครื่องติดง่ายซะยิ่งกว่าอีกคน แต่ร่างบางที่ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ กลับถูกอีกคนชักนำจนเคลิ้มตามไปในที่สุด ลืมไปเลยว่าต้องห้าม

"ฮะ ฮะ เฮีย อื้อ ไม่ อ๊าาา"

"ไม่อะไรครับ"

ปากถามแต่มือก็ถอดเสื้อผ้าของอีกคนออกจนหมด มือไวไว้ใจเฮียได้ -_-

"อ๊ะ พอ อื้ออ"
ปากบอกให้พอ แต่เสียงที่ครางออกมามันพอซะที่ไหน ร่างหนามองหน้าอีดฝ่ายที่ตอนนี้แดงก่ำซะยิ่งกว่ามะเขือเทศ เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะการกับเจ้าหนอนน้อยตรงหน้านี่ชักขึ้นลงเบาๆ

"อ๊ะ อย่านะ อื้อออ มันสกปรก"
ทันทีที่ลิ้นสัมผัสส่วนหัวของแก่นกลาง ร่างบางสะดุ้งโหยง สั่นไปทั้งทั้งตัว ความเสียวแล่นมาจุกอยู่ที่ส่วนปลาย หน้าท้องเกร็งจนเห็นกล้าเนื้ออ่อนๆ

ปากก็ทำหน้าที่ให้เป็นอย่างดี เร่งความเร็วให้อีกฝ่าย มือบางขยุ้มเส้นผมอีกฝ่ายแน่น

"เฮีย อื้อออ จะเสร็จ อ๊ะ แล้ววว"
เมื่อได้ยินเสียงของอีกคน เขาก็เร่งจังหวะให่ จนในที่สุด

"อ๊าาาาาา"

น้ำสีขาวขุ่นๆที่ไหลออกจากมุมปากของร่างหนา เขาเช็ดมันออกก่อนจะมองอีกคนที่นอนหอบแฮ่กอยู่ตรงหน้า

เขาไม่รอช้า หยิบเจลหล่อลื่นกับถุงยางที่แอบเตรียมไว้ในลิ้นชักมาจัดการ

"ตี๋ เฮียขอนะครับ"
น้ำเสียงอ่อนโยนที่ฟังแล้วชวนให้สยิว ขนร่างบางลุกวาบไปทั้งตัวอีกครั้ง เมื่อร่างหนาถอดกางเกงออก แก่นกลางขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าร่างบางตกใจตาโต

"เฮียยยย ไม่เอาาาาาา"

ไม่ทันได้ขัดขืนอะไร ร่างหนาจัดการปิดปากทันที จากแรกที่เคยอ่อนโยน แต่ตอนนี้มันกลับรุนแรงและดิบเถื่อนขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากบางถูกบดขยี้ซ้ำแล้วเล่า ทำยังไงอีกคนก็ไม่ยอมพอใจสักที เท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม ทั้งดูด ทั้งเม้มทั้งกัด อยู่แบบนั้น จนอีกคนเจ็บชาไปหมด กะจะเอาให้ตายกันไปข้างเลยรึไง แต่ก็ขัดไม่ได้เพราะตัวเองดันชอบ-_-

ร่างหนายกขาอีกฝ่ายให้ตั้งชันขึ้น ร่างบางรีบหุบขาทันที

"หุบทำไม เห็นหมดแล้วเนี่ย"
ปากแซวน้องไปด้วย มือก็จัดการบีบเจลใส่ที่ปลายนิ้ว

"อาย"
น้องตอบแค่นั้น หันหน้าหนีเพราะอายจริงๆ เขินจนทำอะไรไม่ถูก

ฟอด ฟอด

"เฮียจะทำเบาๆนะครับ"

ร่างบางพยักหน้าให้ อีกฝ่ายไม่รอช้า ทาเจลที่ร่องก้นก่อนจะค่อยๆสอดนิ้มเข้าไปช้าๆ

"อ๊ะ เฮีย มะ ไม่ เอา มัน อื้ออ เจ็บ"
ร่างบางสะดุ้งเตรียมจะถอยหนี แต่มือหนาดึงขาไว้ทัน ปิดปากอีกรอบ เพื่อให้อีกคนได้ผ่อนคลาย นิ้วที่สอดเข้าไปค่อยๆเพิ่มจำนวนไปที่ละนิ้ว จนตอนนี้เข้าไปได้ถึงสามและค้างไว้แบบนั้นเพื่อให้ช่องแคบได้ปรับตัว ลิ้นหนาไล่มาที่คอขบเม้นเบาๆ ก่อนจะลงมาที่หน้าอก หัวนมสีชมพูตรงหน้าแข็งตัวเพราะความเสียว ปากหนาครอบครองอย่างหวงแหน ขบเม้นจนอีกคนต้องแอ่นอกตาม

นิ้วถูกดึกออก แล้วแทนที่ด้วยแก่นกลางขนาดใหญ่ โดยที่ร่างบางรู้สึกเจ็บแค่แปล๊บเดียวแล้วก็หายไป

"เฮีย ขยับหน่อย มันอึดอัด"
ร่างบางเอ่ยปากบอกเสียงเบาหวิว อารมณ์ตอนนี้มันเลยความอายไปไหนต่อไหนแล้ว

"ครับ"

ร่างหนาค่อยๆขยับเขาออกช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆตามความต้องการของตัวเองและเสียงครางที่ร้องขออย่างไม่หยุดหย่อน

พั่บๆๆๆๆๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วทั้งห้อง เสียงครางที่ได้ยินมาเป็นระยะๆ ผสมปนเปกันไปหมด

"อ๊า ตี๋ผ่อนคลายหน่อย มันแน่นไป เฮียจะเสร็จแล้ว"
ร่างหนานิ่วหน้าเพราะเริ่มจุกที่ส่วนปลายแก่นกลางจนปวดหนึบไปหมด

"เฮียบ้า อ๊ะ เบาสิ"
ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อเขากระแทกไปโดนจุดกระสั่น เสียวจนเสร็จคามือตัวเองไปอีกรอบ

"เบาไม่ได้แล้วที่รัก"

พั่บๆๆๆๆๆ

เขาเร่งจังหวะไปตามความต้องการของตัวเอง ร่างบางโยกไปตามแรงกระแทกที่อีกฝ่ายมอบให้

พึบ

ร่างหนาชักแก่นกายออกทก่อนจะรีบดึงถุงยางออก เขาบีบเจลใส่ปลายนิ้วป้ายไปที่แก่นกลางของตัวเอง แล้วป้ายไปที่ร่องก้นของอีกคน

พรึบ

"โอ้ย เบาๆ เจ็บนะ"
ร่างบางร้องลั่นเพราะอีกคนเข้ามาแบบไม่ได้เบิกทางก่อน

"เฮียขอโทษๆ"
ปากบอกขอโทษ แต่ไม่เคยเบามือเลยด้วยซ้ำ

ครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างหนาก็ไม่เคยพอใจ จนร่างบางแทบสลบ เขาถึงหยุดการกระทำของตัวเองไว้เพียงแค่สามยก

จุ๊ป

"นอนได้นะ เฮียจะล้างจะตัวให้เอง"
ร่างบางฟังยังไม่ทันจบก็หลับตาให้อีกฝ่ายในทันที

ร่างหนาอุ้มร่างบางมาวางในอ่าง เปิดน้ำอุ่นใส่ไว้ เขามองดูผลงานตัวเองแล้วยิ้มอย่างแหย่ๆ พรุ่งนี้จะโดนอะไรก่อนดี -_-

"รอยแดงเต็มตัวเลยไอ้ห่า พรุ่งนี้กูซวยแน่ๆ"

พึมพำกับตัวเองเสร็จ เขาก็จัดการเอาน้ำออกจากทางด้านหลังให้น้อง เมื่อตัดการทุกอย่างเรียบร้อย เช็ดตัว ทางแป้งให้อย่างกับลูกชาย ใส่ชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงยาวให้

"จะมีไข้มั้ยว่ะ"
 ร่างหนาเริ่มบ่นกับตัวเองอีกรอบ เขารีบเดินออกจากห้อง ไปค้นหากล่องยาที่แม่บ้านเอามาทิ้งไว้ให้

"มีแต่ยาลดไข้ ยาแก้อักเสบไม่มีหรอว่ะเนี่ย"

มีแค่นี้ก็กินไปก่อนละกัน ตอนนี้มันดึกมากแล้ว ร้านขายยาคงปิดหมด เขาเดินเข้าห้องนอนไปพร้อมกับแก้วน้ำและยาสองเม็ดในมือ

"ตี๋ๆ ตื่นมากินยาก่อนนะ"
เขาเขย่าแขนร่างบางเบาๆ

"อื้อออ"
น้องแค่ขยับตัวหนีเพราะจะนอน แต่คนพี่ไม่ยอมกลัวน้องจะไข้หนัก

"ลุกมากินยาแปปนึงนะครับ ค่อยนอนนะ"
ร่างบางทนความตื้อไม่ไหว พยายามจะปรือตาขึ้นมามอง แต่มันลืมไม่ขึ้น

ร่างหนาประคองให้อีกฝ่ายลุกขึ้นนั่ง น้องอ้าปากรอยา ยาสองเม็ดเข้าไปแล้วตามด้วยน้ำ
ร่างบางรู้ทุกอย่าง ได้ยินที่อีกคนพูดทุกอย่าง แต่แค่ลืมตาไม่ขึ้นแล้วเท่านั้นเอง

"เรียบร้อย นอนพักนะครับ"

น้องพยักหน้ารับ ร่างหนาค่อยๆปล่อยน้องลงนอน ห่มผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วขึ้นมานอน

ฟอด

"เฮียรักตี๋นะครับ"

เขารั้งร่างบางมากอดไว้แนบอกอย่างหวงแหน ร่างบางขยับตัวให้เข้าที หน้ามุดอยู่ที่อกของอีกฝ่าย ปากก็ยกยิ้มไปด้วยเพราะคำบอกรักของอีกฝ่าย แต่ตัวเองกลับไม่มีแรงจะพูดด้วยซ้ำ เขาคิดในใจแค่ว่า ช่างเหอะ จะบอกวันไหนมันก็ไม่สายไปหรอก เพราะยังไงเขาก็ไม่ปล่อยอีกคนไปแน่ๆ

มาทำให้รักแล้วคิดว่าจะปล่อยไปง่ายๆหรอ

ไม่มีทาง!


เช้าวันต่อมา

ความซวยมาเยือนไอ้วิคแล้วครับนายท่าน ตัวน้องร้อนจี๋เลย ชิบผายละทีนี้

โทรถามพี่นุก่อนละกัน

ไม่นานปลายสายก็รับ

"ครับนาย"

"พี่นุ อาตี๋ไม่สบายตัวร้อนมาก ผมคงไปรับพี่ไม่ได้ เดี๋ยวให้คนที่บ้านไปรับนะครับ"

ผมรีบบอกอย่างรนๆ

"อ้าว คุณปาล์มไม่สบายหรอครับ"

"ใช่พี่ เมื่อคืน เอ่อ คือว่า คือผม"

"ทำร้ายเขาละสิ5555"

"โห่พี่อย่าแซวสิ"

"ออกไปซื้อยากับโจ๊กมาให้เลยครับนาย ไม่งั้นก็พาไปรพ.ถ้าหนัก!"

"ครับๆ ผมกำลังจะออกไป พี่รอที่สนามบิน เดี๋ยวคนที่บ้านไปรับ"

"ครับนาย"

ผมวางสายจากพี่นุ รีบออกไปซื้อยามาให้น้อง ตอนทำละไม่คิดไอ้วิคเอ้ย ตื่นมาจะโกรธมั้ยว่ะน่ะ

ผมขับรถออกมาจากคอนโด มองหาร้านขายยาใกล้ๆ เออ หายากดีแท้ ขับไปอีก500เมตรเจอพอดี ไม่รอช้าละครับตอนนี้

"สวัสดีค่ะ เป็นอะไรมาค่ะ"

"ผมจะมาซื้อยาให้แฟนน่ะครับ"

"พามาด้วยรึป่าวค่ะ"

"ไม่ได้มาครับ"

"แล้วคนไข้มีอาการยังไงบ้างค่ะ"

"ตัวร้อนมากครับ"

"ได้วัดไข้รึป่าวค่ะ"

"ไม่ได้วัดครับ"

"ค่ะ แล้วมีอาการอะไรอีกมั้ยค่ะ"

พยาบาลก็ถามมากจริง ผมจะบอกเขายังไงดี ตรงๆเลยละกัน

"แฟนผมเป็นผู้ชายครับหมอ"

"ค่ะ"

"เมื่อคืนมีอะไรกัน เช้ามาเขาก็มีไข้ครับ"

ผมบอกไปตามตรง หมอหน้าแดงไปแล้วครับ ผมอายมั้ย ผมก็อายนะ แต่เพื่อเมีย ผมยอมอาย

"นั่งรอสักครู่นะคะ หมอจัดยาให้"

"ครับ"

ผมนั่งรอที่เก้าอี้ที่เขาจัดไว้ให้ ดีนะที่ยังไม่มีคนไข้สักคน ไม่งั้นนะ บรรเทิงๆแน่ๆ

"รับยาได้ค่ะ"

"เท่าไหร่ครับ"

"485บาทค่ะ"
หมอยื่นใบเสร็จให้ผมดู ผมจ่ายเงินแล้วเดินออกจากคลีนิคทันที

รายการต่อไปคือร้านโจ๊ก

หาง่ายอยู่ครับ ผมจอดรถไว้ข้างทาง ป้ารถเข็นที่มีลูกค้าต่อคิวอยู่3คน ร้านดูสะอาดดีครับ ลูกค้านั่งมี่ร้านก็ที

"เอาไรดีจ้ะพ่อหนุ่ม"

"ผมเอาธรรมดา 1 รวม 1 ไม่เอาขิงนะครับป้า"

"ได้จ้า"

ป้าแกจัดการแปปเดียวเสร็จ

"เท่าไหร่ครับ"

"สองถุง 70บาทจ้ะ"
ผมยื่นแบงค์ร้อยให้ป้า ป้าทอนมาให้30  ผมรับเงินทอนแล้วเดินไปหาลุงที่นั่งอยู่ใต้สะพาน เมียป่วยเอ็งก็ยังจะแชร์ได้อีก -_-

"คุณลุงกินข้าวรึยังครับ"
ผมถามลุงที่แต่งตัวมอมแมม

"ยังเลยพ่อหนุ่ม เช้านี้ยังขายของไม่ได้เลยลูก"
ผมมองของที่ลุงบอกว่ายังขายไม่ได้ มันเป็นพวกกุญแจ แกน่าจะทำเอง

"ลุงทำเองหรอครับ"

"หลานลุงทำ มันไปเรียน ลุงก็จะเอาออกมาขายให้ พอได้ค่าไปโรงเรียน"

"ผมขอซื้อหมดนี่เลยได้มั้ยครับ"
ผมสงสาร นานๆผมจะมีโอกาสได้มาเจอแบบนี้ แล้วก็มีโอกาสได้พูดคุย

"ได้สิ ลุงเอาไม่แพงหรอกลูก"
ลุงหยิบพวกกุญแจที่แขวนอยู่ในเหล็กวงกลมที่หมุนได้ใส่ถุงให้อย่างระมัดระวัง

"ลุงเขียนที่อยู่ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ มีเบอร์โทรมั้ย วันนี้แฟนผมป่วย ผมต้องรีบเอายาไปให้เขาก่อน ผมอยากจะไปหาลุงที่บ้าน ลุงโอเคมั้ยครับ"

ผมอยากไปดูความเป็นอยู่ของลุง ลุงก็ดูไม่แก่มากมายอะไร น่าจะอายุมากกว่าพ่อแม่นิดหน่อย และผมรู้สึกถูกชะตากับลุงเขา  หลานของแกก็น่าเป็นเด็กดีด้วยซ้ำ

"บ้านลุงเก่าแล้ว ไม่น่าไปหรอกลูก"
ลุงแกพูดพร้อมยิ้มให้ผม ผมยิ้มกลับ

"ผมอยากไป ได้มั้ยครับ"
ผมพูดกับแกอย่างจริงจัง แกยิ้ม แล้วส่งของให้ผม

"ถ้าอยากไปก็ไปได้ แต่ลุงไม่มีอะไรมาต้อนรับพ่อหนุ่มหรอกนะ"
ลุงเขียนชื่อ ที่อยู่ แต่ไม่มีเบอร์โทร ยื่นให้ผม ผมรับมาดู ก่อนจะหยิบเงินหนึ่งพันบาทยื่นให้ แล้วรีบเดินหนีเพราะลุงแกเรียกจะเอาคืน ใครจะอยู่ละครับ วิ่งสิครับ

30นาทีผ่านไป

แกร๊ก

ยังไม่ตื่นสินะ ผมเอาของไปส่งไว้บนโต๊ะในครัว ก่อนจะเดินไปที่ห้องนอน

"ตี๋ ตี๋ครับ"
ผมเขย่าแขนน้องเบาๆเพื่อไม่ไห้น้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้

"หืออ เฮียหรอ"

[I rin]

ตอนที่25
เสียงงัวเงียวเชียว

"ครับ หิวรึยัง"

"นิดหน่อย"

"งั้นลุกขึ้นนั่งไหวมั้ย"

น้องนิ่วหน้าแล้วส่ายหัว

"เฮียขอโทษนะ มาเฮียพยุงเอง"
น้องพยักหน้าให้

"โอ้ยๆ เฮียเบาๆ"
น้องร้องเสียงหลงทันทีที่ผมขยับตัวเขาเพื่อจะให้นั่งพิงหัวเตียง

"ครับๆ"

น้องค่อยๆขยับตัวเองให้พิงหัวเตียง ผมเดินออกมาเทโจ๊กใส่ชาม น้ำใส่แก้ว และเตรียมยาที่หมอจัดมาให้

"ตักเองได้มั้ย"

"ได้ครับ"

ผมวางถาดโจ๊กลงบนตักน้อง เอาแก้วน้ำกับแก้วยาวางที่โต๊ะหัวเตียง

"พอจะลุกไปล้างหน้าแปรงฟันไหวมั้ย"

พอน้องทางเสร็จผมก็ถามต่อ เพราะน้องเขาเจ้าสำอางค์จะตาย

"พยุงไปหน่อยได้มั้ยเฮีย ตี๋อยากเข้าห้องน้ำ"

ผมพยุงน้องให้เดินไปห้องน้ำ น้องบอกไม่ได้เจ็บมากขนาดนั้น แต่ขาแค่ไม่มีแรง

"เฮียออกไปสิ จะยืนอยู่ทำไมเนี่ย"
ไล่เฉย

"ก็กลัวเราล้มไง"
ก็คนเป็นห่วงนี่

"ไปเหอะ ตี๋ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย"

"มีไรก็เรียกนะ เฮียไปรอข้างนอก"

"ครับ"

ผมเดินออกจากห้องน้ำ ปิดประตูแต่ไม่ได้ล็อค เห็นน้องไม่เป็นอะไรมากผมก็ดีใจขึ้นมาหน่อย ตื่นตูมไปเองแท้ๆเลยผม

"เฮียยยยยยยยย"

วิ่งแทบไม่ทัน

"เป็นอะไร"

ผมที่เปิดประตูเข้าไปหน้าเหรอหราเพราะคิดว่าน้องจะหัวฟาดพื้นไปแล้ว แต่....

น้องถอดเสื้ออยู่ครับ จุดแดงๆเต็มตัวไปหมด แฮ่ๆ

หน้าตาบูดบึ้งนั่นคืออะไรก่อนนน แววกลัวเมียมาแล้วครับไม่ต้องสืบ

"ทำอะไรไว้เนี่ยห้ะ!!!"
เสียงดังที่สุดในรอบปี

"เฮียยยไม่ได้ตั้งจายยยย"
บรรเทิงละทีนี้ชีวิตไอ้วิค

"ไม่ต้องมาพูดเลยนะ!"

สายตาคาดโทษนั่นมันอะไรอีก ทำไมเพิ่งเคยจะเห็น สีหน้าท่าทางเอาเรื่องนั่น ตายกูตาย

"แหม่ ก็อารมณ์มันพาไปไง"
เอาว่ะ จะว่าผมตอแหลยังไงก็ยอม เมียไม่ฟันหัวเแบะถือว่าเป็นบุญกูมากพอละตอนนี้

"อ้อหรออออ รีบออกไปซะเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว!"

นิ้วชี้สั่งตาย ไปสิครับ รอใครละ

วิ่งแนบออกจากห้องน้ำแทบไม่ทัน องค์แม่ประทับร่างแบบนี้ บรึ้ยยย เพิ่งจะเคยเห็นอาตี๋ในเวอร์ชั่นนี้

"ไม่ต้องมากอด มาหอม มาใกล้เลยนะเว้ย!"

เสียงโวยวายอยู่ในห้อง สงสัยจะอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมนั่งกินโจ๊กไปดูข่าวไป คนในห้องคงหลับไปแล้วมั้ง ยาเยอะขนาดนั้น

ครืดดดดด ครืดดดด

"ครับพี่นุ"

"เออนายครับ เมื่อกี้ผมเข้าไปในห้อง แต่ได้ยินเสียงดังโวยวาย เลยรีบวิ่งออกมาก่อน ตอนนี้สงบยังครับ ผมยืนรออยู่หน้าห้อง"

ช้อนในมือหล่นลงในชามโจ๊ก

ชิบผาย หมดกัน มาดประธานบริษัทของกู

"เข้ามาเลยพี่นุ คงนอนไปแล้วมั้งครับ"
นึกแล้วก็ขำ โดนแมวขู่เฉย5555

(ยังไม่สำนึกอีก:ไรท์เตอร์)

"นายครับ หัวแตกมั้ยครับ"
นี่มาถึงก็แซวผมเลย

"ยังอยู่ดีพี่"

"แสดงว่ายังมีบุญ"

ผมกับพี่นุหัวเราะเบาๆ ดังสิ หัวจะได้แบะทั้งคู่น่ะ แมวขนปุยของผมยิ่งร้ายๆอยู่ด้วย ถ้าไม่อยากโดนข่วนก็อย่าเอามือไปแหย่ครับ ไม่ปลอดภัย

"คุยเรื่องงานเลยมั้ยครับ"
พี่นุเข้าเรื่อง

"ว่ามาเลยพี่"

"ที่ดิน300ไร่ ได้มาครบแล้วพร้อมโฉนด เรื่องเงินจัดการเรียบร้อยแล้วครับ ชาวบ้านแถวนั้นเขาบอก ขอขึ้นราคาไร่ละหนึ่งหมื่นเพราะเป็นที่ติดกับเขตท่องเที่ยว ทำเลดี ปลูกอะไรก็ได้ผลดี แต่ที่ขายเพราะที่ดินที่ติดกัน บางเจ้ามันไม่มีทางเข้า-ออก เลยต้องขายพร้อมกัน เหมือนที่โทรมาแจ้งนายล่วงหน้านั่นแหละครับ นายจะไปดูหน่อยมั้ย จะได้เคลียร์เรื่องเงินด้วยเลย ผมบอกรอนายลงจัดการ ชาวบ้านเลยยอม"

ผมจะทำบ้านสวน ทำสวนผลไม้ ทำเหมือนรีสอร์ทที่นั่นครับ อยากเอาไว้เป็นบ้านพักส่วนตัวด้วย พอดีเพื่อนที่รู้จักกันแนะนำมา ให้ไปดูที่ ผมเคยลงไปดูแล้วรอบหนึ่ง ผมว่ามันโอเคดี เลยให้พี่นุไปจัดการให้

"ว่างวันไหนละครับ จะได้ลงไปดูที่ทั้งหมด และจะได้ดูด้วยว่าจะสร้างบ้านตรงไหน จะเอาอะไรลงตรงไหนบ้าง ผมจะได้ค่อยอยู่จัดการให้เลย"

ผมคิดตามพี่นุบอก แบบผมวาดไว้หมดแล้ว แต่เป็นแบบคร่าวๆเพราะผมยังเห็นที่ดินไม่ทั่วเลยด้วยซ้ำ

"เดี๋ยวผมโทรบอกอีกที อันนี้คือแบบที่ผมร่างไว้ พี่เอาไปดูก่อน จะได้รู้ก่อนด้วยว่ามันจะโอเครึป่าว"

"ครับนาย มีอะไรด่วนโทรไปได้ตลอดนะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกเดินไปทางห้องนอน ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป หลับจริงด้วย

ผมยกผ้าห่มขึ้นห่มให้ถึงหน้าอก ลดแอร์ลงอีก เก็บถาดออกมาล้าง ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

สรุป วันนี้โดดงานทั้งคู่



=มาต่อให้แล้วเน้อ nc งูๆปลาๆอย่าว่าไรท์นร้าาาา พยายามสุดความสามารถแล้ว

=โรคระบาดในกรุงเทพฯตอนนี้เยอะมาก พยายาลแบบไรท์เลยไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามมาต่อให้ อาจจะเดินเรื่องไวไปบ้าง เพราะจะมีภาควินเนอร์ต่อ

=ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ ออกไปไหนมาไหนสวมใส่แมสตลอด แอลกอฮอล์ขนาดพกพาต้องมีติดกระเป๋าไว้เสมอ

เราปลอดภัย คนอื่นก็ปลอดภัย

=รักและห่วงใย


จาก ไรท์เตอร์ I'Rin

[I rin]

ตอนที่26

@ชิลชิล

ถ้าคนจะเต็มทุกโต๊ะขนาดนี้ ผมว่าน่าจะขยายร้านออกไปอีกก็ได้นะครับ และส่วนมากก็จะมีแต่นักศึกษาม.ใกล้ๆนี่แหละครับ ร้านดังในย่ายนี้ มาดูบอลกัน

"คนเยอะจังตี๋"
ผมหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ เฮียที่หน้าอึดอัดจนออดนอกหน้า คงไม่ชอบสินะ

"เฮียอยากกลับมั้ย"
ผมถามพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ คนเดินเข้าออกกันไปมาไม่เว้นช่วงเวลา

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไอ้คิมกับพี่นุก็ตามมา"

"ครับ"

ผมเดินนำหน้าเฮียเข้าไปในร้าน ดนตรีสดก็เล่นไป คนเต้นก็มี พนักงานก็เสิร์ฟกันให้วุ่นไปหมด ดูแล้วสนุกดีครับ ครึกครื้นดี แต่คนข้างๆผมนี่สิ จะไหวมั้ยเนี่ย

"ปาล์ม!!! ทางนี้!"

ผมมองไปตามเสียงที่ดังแข็งกับเสียงคนและเสียงเพลง ก็เห็นไอ้ก้านโบกมือให้อยู่โต๊ะตรงกลาง มึงเลือกที่หลบมุมกว่านี้ไม่ได้รึไง ไอ้ห่าก้านนี่มันชอบเป็นจุดสนใจครับ

ผมจับมือเฮียให้เดินไปพร้อมกัน ทุกสายตาจับจ้องมาที่เรา มากกว่าจอใหญ่ไปที่กำลังมีนักฟุตบอลวิ่งแย่งบอลกันซะอีก ผมไม่สนใจ พาเฮียที่เหงื่อเริ่มออกตามขมับให้เดินไปถึงโต๊ะให้ไว้มีสุด

เสียงซุบซิบตลอดทางเดิน จะดีหรือไม่ดี ผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือ ผมไม่ได้สนใจ

"เอ้า เด็กๆ ลุกขึ้น"
ไอ้ก้านตัวตั้งตัวตี ทันทีที่ผมกับเฮียเดินไปถึงโต๊ะ

พรึบ

"พี่คนหล่อนี่ชื่อพี่ปาล์ม รุ่นเดียวกับพี่ น้องใหม่อาจจะไม่เคยเห็น"

มันยิ้มโชว์ฟันครบ32ซี่ แล้วผายมือมาทางผม ผมยิ้มให้น้องๆ พวกเขาก็ยิ้มให้

"สวัสดีค่ะ/ครับ พี่ปาล์ม"

น้องๆน่ารัก

"ส่วนพี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆและหล่อกว่ารุ่นพี่พวกเอ็ง ชื่อ พี่วิคเตอร์ หรือเฮียวิค"

มันผายมือมาทางเฮียที่ยิ้มตอบน้องๆ

"สวัสดีครับ/ค่ะ เฮียวิค"

คิดว่าจะจบ แต่.....

"เขาสองคนเป็นกัน"
ไอ้เวรก้านหน้าระรื่น

"ฮิ้วววววววว"

ทั้งร้านละตอนนี้ ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ เหมือนจะถูกใจ ทำไมก่อนหน้านี้เหมือนจะเป็นจะตายให้ได้ละนั่น

"พี่ปาล์ม นั่งก่อนสิค่ะ ใหมชงเหล้าให้"
ใหมพูดแทรกขึ้นทันที ที่ทุกคนกำลังจะแนะนำตัวกับผมและเฮีย เพื่อนๆก็ชกหมัดกันปกติ

"ขอบใจนะ"
ผมมองหน้าเฮีย เฮียมองหน้าผม เหมือนอยากจะถาม แต่ก็เลือกที่จะเงียบ ค่อยบอกละกัน

"เฮียรอพี่คิมกับพี่นุก่อน ค่อยแยกก็ได้"
ไอ้ก้านจองโต๊ะไว้ให้แล้วครับ รอแค่คน

"ครับ"

รุ่นน้องลุกให้เฮียนั่งข้างผม มันเดินไปยกเก้าอี้มาเสริมกันเอง เหมือนเป็นร้านของมันเองเลยวุ้ย

"ขออนุญาตถามค่ะพี่ปาล์ม"
น้องผู้หญิงในกลุ่ม น่าตาน่ารักพูดขึ้น

"ครับ"

"พี่สองคนคบกันนานยังค่ะ"
เด็กพวกนี้ถามพร้อมรอฟังคำตอบ เขินๆกันยังไงไม่รู้ ผมมองหน้าเฮียวิคที่อมยิ้มอยู่ข้างๆ

"อีกไม่กี่วันก็ครบปีแล้วครับ"
เฮียตอบ
พวกน้องกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ รอบๆข้างก็พลอยเป็นไปด้วย

"ค่ะๆ คบกันนานๆนะคะ พวกหนูเป็นกำลังใจให้"
น้องพูดแล้วยิ้ม

"ขอบคุณนะครับ"

ผมตอบรับ ท่าทางแต่ละคน กึ่มๆกันแล้วด้วย นี่กินกันตั้งแต่ตอนไหน

"สองคนนั้นมาถึงแล้ว"
เฮียสะกิดขาผมแล้วกระซิบ

"เดินเข้ามาเลยสิ เดี๋ยวตี๋เดินไปส่งที่โต๊ะ"
ผมกระซิบกลับ เฮียพยักหน้ารับแล้วพิมพ์ข้อความส่งไป

"ก้าน เดี๋ยวกูมานะ ไปส่งเฮียที่โต๊ะก่อน พี่คิมกับพี่นุมาแล้ว"
ผมบอกเพื่อนตัวดีที่นั่งม่อสาวๆในโต๊ะตัวเอง

รุ่นน้องนะเฮ้ย

"โอเคครับเพื่อน"

มันขานรับแต่ไม่ได้มองมาทางผม ผมลุกขึ้นจับมือเฮียให้เดินตามมา สายตาชื่นชม ยินดีและไม่ชอบที่ถูกส่งมา ผมไม่สนหรอก จะชอบไม่ชอบก็เรื่องของพวกเขา

"สวัสดีครับพี่คิม/ พี่นุ"
ผมยกมือไหว้พร่เขา เขารับไหว ยิ้มตอบ

"ตี๋ไปสนุกกับเพื่อนเถอะ เดี๋ยวเฮียรอนี่แหละ"
ผมพยักหน้าแล้วเดินออกจากโต๊ะเฮีย กลับไปที่โต๊ะตัวเอง

หลังจากนั้น.....

เละครับ แต่ละคน

"ตั้มไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย"
ผมบอกไอ้ตั้มที่นั่งข้างๆ มันไม่เมาหรอกครับเพื่อนผม คอเหล็ก

"ไปสิ....ไอ้ก้านไปห้องน้ำป่าว"
มันตอบผมแล้วหันไปดึงแขนเพื่อนมันอีกที ไอ้นี่ก็ม่อไม่เลิก

"ไปๆ"

เราวามคนลุกไปห้องน้ำ ผมที่ทำธุระเสร็จก่อน ก็ออกมายืนรอเพื่อนที่ไม่รู้ว่ามาเข้าห้องน้ำหรือมานอน นานเกิ้น

พรึบ

ผมเซไปตามแรงดึก

"ไหม?"

เธอดึงผมไม่แรง แต่ไม่ทันได้ตั้งตัว เลยเซไปซนกับขอบเสาของผนังห้องน้ำ

"ใช่ ไหมเอง"
เธอเมา ดูเหมือนว่าจะไม่มีสติเลยด้วยซ้ำ

"มีอะไร ดึงพี่ซะแรง"
ผมลูบหัวไหลตัวเอง เจ็บครับ ไม่รู้จะช้ำรึป่าว

"ไหมพยายามห้ามตัวเองแล้ว แต่มันห้ามไม่อยู่ ไหมพยายามจะทำใจแล้ว แต่มันทำไมไม่ได้ ไหมอยากจะเลิกรัก แต่มันกับเลิกไม่ได้ ทำไมอะพี่ปาล์ม ทำไมเป็นไหมไม่ได้ทำไมต้องเป็นพี่เขาด้วย"
เธอพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆ ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

"ไหมครับ พี่ไม่อยากพูดว่าขอโทษ แต่พี่ก็อยากจะขอโทษจริงๆ พี่รับรักเราไม่ได้เพราะพี่ไม่ได้รู้สึกรักเราแบบนั้น พี่รักเราเพราะเห็นว่าเป็นน้องสาว พี่ไม่อยากทำให้เราเสียใจ"
แต่ผมก็ไม่อยากทำให้เขามีความหวัง

"ไหมเจอพี่ก่อน ทำไมไหมถึงไม่ได้ใจพี่ก่อน ไหมทำทุกอยากให้พี่ได้ ไหมไม่ได้หวังให้พีี่ทำดีกับไหม แต่ไหมหวังมากกว่านั้น ไหมอยากให้พี่มาเป็นขอใหม"

เธอพูดไปเรื่อย น้ำตาก็ไหลไม่หยุด ผมไม่รู้ตะทำยังไง ไม่อยากพูดจาแรงๆเพราะสงสารเธอ

คนดีๆแบบเธอ ทำไมไม่เจอคนทีดีๆ ทำไมเธอต้องมารักคนอย่างผม

ยิ่งพูดเหมือนเธอจะยิ่งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจหรือไม่ยอมรับกันแน่ ผมแกะมือเธอออก เพราะตอนนี้คนเริ่มเยอะ ผมไม่รอเพื่อนสองคนแต่ดึงแขนเธอให้ออกมาคุยกันหลังร้าน

"ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ พี่ให้ไหมไม่ได้ พี่หวังว่าไหมจะยอมเข้าใจ"

ผมพยายามไม่ใส่อารมณ์กับเธอ เพราะเธอเป็นคนดีจริงๆเท่าที่ผมเคยเจอมา แต่ผมก็ไม่ได้รู้ดีๆแบบนั้นกับเธอ

"เป็นไหมไม่ได้หรอพี่ปาล์ม เป็นไหมได้มั้ย ให้ไหมไดเดูแลพี่เถอะนะ ไหมจะทำให้ดีที่สุด ไหมรักพี่นะ"

"ไหมพอเถอะ พี่ให้ไหมไม่ได้หรอก เพราะมีมีคนรักแล้ว ไหมตัดใจเถอะนะ พี่ต้องไปแล้ว"

ผมตัดบท พูดมากไปก็เหมือนจะมากความ พูดกับคนเมา ก็เหมือนได้เรื่องมากกว่ารู้เรื่อง

พรึบ

จุ๊ฟ

ผมหันไปตามแรงดึกของเธอ ปากเธอประกบปากผมทันที ผมตกใจทำไรไม่ถูก

พรึบ

"เธอทำอะไร!"

เป็นเฮียวิคที่แยกเราออกจากกัน ผมยังมึนงง มองหน้าเธอด้วยความเสียใจ เสียใจที่เธอทำแบบนี้ ก่อนจะหันไปมองหน้าเฮียวิคที่ตอนนี้จ้องไหมอย่างโกรธเคือง สีหน้าท่าทางเอาเรื่องของเขาทำให้ไหมตัวสั่น สีหน้าตกใจและน้ำตาที่นองหน้านั้น มันทำให้เธอดูน่าสงสารและน่าสมเพชในเวลาเดียวกัน

[I rin]

ตอนที่27

ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น นี่ผ่านมาจะเป็นอาทิตย์แล้ว เฮียโกรธผม โกรธจริงๆ พูดด้วยเฉพาะเรื่องที่ควรพูด ผมไม่ได้อธิบายอะไรให้เขาฟังเพราะผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี และเป็นเขาเองที่ไม่ยอมรับฟัง เขาหายไป3วัน ไปไหนก็ไม่บอก ผมก็ไม่กล้าถาม ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เขาไม่เคยโกรธผมแบบนี้เลย ผมควรจะทำยังไงดี ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะง้อใคร แต่กับเขา ผมร้อนใจ อยากจะอธิบาย อยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม

"อาตี๋ เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนกับถ่ายไม่ออก"
เฮียปอนด์นั่งลงตรงหน้าผม โต๊ะทำงานผมอยู่หน้าห้องเฮียวิค

"เฮียปอนด์ ตี๋แค่ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจความรักจริงๆ"
ผมเงยหน้ามองเฮียที่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ มือหนาวางลงหัวผมแล้วลูบเบาๆ

"ความรักมันมีทั้งข้อดีและข้อเสีย แต่ถ้าเราเลือกว่าเราจะรัก จะสุขหรือทุกข์เราต้องเรียนรู้ไปกับมัน"

ผมก็ยังงง ถ้าเสียใจมันจะเรียกว่าความรักหรอ

"เราสุขเพราะเขาทำให้เรามีความสุข เราทุกข์เพราะเขาทำให้เราทุกข์ แต่เราก็เลือกที่ยอมรับความสุขและความทุกข์เพราะเรายังอยากมีเขาอยู่ด้วย"
ผมพยายามคิดตาม มันก็จริง ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ผมก็ยังอยากมีเขาอยู่ด้วย

"มีปัญหาอะไรก็ให้รีบพูดรีบเคลียร์กัน อย่าปล่อยให้มันนาน จนสายเกินไป"

เฮียปอนด์พูดแค่นั้น แล้วเดินออกไป ผมคิดตามคำพูดเฮีย ผมไม่ได้โทษเฮียวิคที่ทำให้ผมคิดมากแบบนี้ แต่ผมโทษตัวเองที่พยายามไม่มากพอ ผมจะต้องคุยกับเฮียให้รู้เรื่อง ต้องเคลียร์กับไหมให้รู้เรื่องอีกเช่นกัน

"วันนี้ผมไปนอนบ้านนะ"

ผมส่งข้อความไปบอกเฮียวิค เขาอ่านแต่ไม่ตอบ ผมเก็บมือถือใส่กระเป๋า นั่งเคลียร์งานที่ค้างไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนจนเสร็จ แล้วรีบออกจากบริษัทเฮียปอนด์ไปด้วยความเร็ว

"ออกมาเจอกันหน่อย"
ผมส่งไลน์ไปให้ไหม

"ค่ะ"

ผมไปหาเธอที่ทำงาน ตามที่เธอส่งที่อยู่มาให้ ผมจอดรับเธอที่หน้าบริษัทที่เธอทำงาน แล้วพาเธอไปหาที่นั่งคุยกัน ยังไงๆวันนี้ต้องจบ

@สวนสาธารณะ

ผมเดินนำเธอมานั่งที่ม้านั่ง ต้นไม้ใบหญ้าทำให้ผมผ่อนคลาย เธอนั่งลงข้างผม แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา

"เรื่องของเรา พี่ขอให้มันจบไว้แค่นี้ เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก"
ผมพูดออกไป ตาก็จ้องมองภาพเบื้องหน้าแทนที่จะมองหน้าเธอ

"ไหมผิด ไหมขอโทษ...ที่ทำตัวแบบนั้น"
เธอพูดเสียงเบา รางกับกลั้นก้อนสะอื้นไว้ ผมไม่ได้อยากใจร้าย แต่ที่ต้องร้ายเพราะผมต้องปกป้องความรู้สึกของคนที่ผมรัก

"ไหมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไหมขอโทษนะคะ ที่ทำให้มันวุ่นวายแบบนี้ ไหมจะไปอธิบายกับพี่เขาให้เอง"

ผมหันไปมองเธอ แล้วถอนหายใจ

"ไม่เป็นไร เรื่องของพี่พี่จัดการเอง และพี่คงดูแลเราไม่ได้เหมือนแต่ก่อนแล้ว เราก็ดูแลตัวเองดีๆ พี่หวังว่าสักวันหนึ่งจะมีคนดีๆมาตอบรับความรู้สึกดีๆของไหมได้ พี่ขอโทษ"

ผมลูบหัวเธอเพื่อปลอบ ไม่ได้ให้ความหวัง แต่มันเป็นการให้กำลังใจ จะให้ผมลุกหนีไปแบบในละครมันก็จะใจร้ายกับน้องเกินไป ยังไงเธอก็เป็นน้องสาว นั่นคือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้

"ฮึกๆ"

เธอกอดเอวผมแน่น ผมลูบหลังเธอเบาๆ น้ำผมคลอ แต่ผมต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นตัวอย่างให้เธอ จะพาเธออ่อนแอไปกว่านี้ไม่ได้

"ร้องออกมา พี่ทำให้เราเสียใจ พี่ก็จะเป็นคนปลอบเราเอง"

คนอื่นจะคิดยังไงผมไม่สน ผมสนแค่ว่า น้องเขาจะรักผมแบบพี่ชายได้ในสักวัน

"พี่กลับไปเคลียร์กับพี่เขาเถอะ ไหมกลับเองได้ค่ะ"

เธอเช็ดน้ำตาแล้วส่งยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ

แล้วเดินออกมาจากเธอ ไหล่เล็กสั่นไหวเล็กน้อย ผมต้องตัดใจเดินออกมาให้ไวที่สุด

"คนคนนั้น ไหมก็หวังไว้ตลอดว่ามันจะเป็นแค่พี่ แค่พี่คนเดียวที่ไหมจะรักได้หมดหัวใจ"

เสียงแผ่วเบาของเธอไม่ได้ทำให้อีกคนได้ยิน เพราะเขาได้ขับรถออกไปแล้ว ไปแบบไม่หันมามองเธอเลยสักนิด เธอควรตัดใจจริงๆ ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เธอก็ต้องทำให้ได้

"และไหมก็หวังว่า คนดีๆที่พี่บอกนั้น เขาจะรักไหมเหมือนที่ไหมทุ่มเทเพื่อมัน เหมือนที่ไหมตั้งใจจะเริ่มต้นใหม่"

เธอเงยหน้ามองฟ้า เพื่อนไม่ให้น้ำตาเธอไหลลงมาอีกรอบ รอบนี้คงไม่มีคนคอยปลอบเธออีกแล้ว

[Chompoo reangkarn]

 

[I rin]

ตอนที่28

ผมกลับมาบ้านด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องมาคิดมากเรื่องไหมอีก จะเหลือก็แต่คนตัวโตนั่นแหละ

ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน เสียงถอนหายใจลากยาวอย่างเหนื่อยล้า

"ทำไมความรักมันถึงทำให้เราคิดมากได้ขนาดนี้นะ"

ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง หยิบมือถือมากดเข้าแอฟเขียว ไม่มีข้อความตอบกลับสักกะอันเดียว ผมออกจากแอปแล้ววางมือถือลงข้างตัว วันนี้ผมใช้สมองไปเยอะกว่าปกติมาก

ผมหยิบมือถือขึ้นมาอีกรอบ กดเบอร์เฮียแล้วโทรออกทันที ตอนนี้ผมอยากยกก้อนหนักๆที่อยู่ในใจออกไปสักที

ตืดดดดด ตืดดดดด

"ครับ"

"......."
ผมเงียบ พูดไม่ออก ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ อยู่ขอบตาก็ร้อนผ่าว

"มีอะไรรึป่าว เฮียกำลังยุ่งอยู่"
เขาพูดรีบๆ เหมือนจะตัดบท

"...."
ผมก็ยังคงเงียบ คุณเข้าใจใช่มั้ย ว่ามันเป็นยังไง อยากพูด แต่พูดไม่ออก และก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปก่อนดี

"ตี๋ ถ้ายังไม่พูดเฮียจะวางแล้วนะ เฮียยุ่ง"

เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่จากที่ไม่เคย

"คิดถึง"
ผมพูดได้แค่นั้น ก่อนจะเงียบ

"......"
ปลายสายก็เงียบ มีแต่เสียงเบาๆที่เล็ดลอดเข้ามา

"......"
ความเงียบยังคงเงียบต่อไป

"งั้นแค่นร้นะ เดี๋ยวเฮียโทรกลับไป"

เขาพูดแล้วตัดสายไปในทันที

น้ำตาผมค่อยๆไหลออกจากหางตาช้าๆผมควรจะรู้สึกอะไรก่อนดี ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ พอมาเจอกับตัวเองถึงได้รู้ว่าทำไม คนที่รักต้องเสียใจทั้งๆที่ยังรัก ส่วนคนที่ไม่ได้รักก็ทำร้ายกันได้อย่างเลือดเย็น

ผมคิดถูกใช่มั้ย ที่เดินเข้าหาความรักด้วยตัวเอง ผมผิดใช่มั้ยทั้งๆที่อยากจะปฎิเสธแต่กลับเอาเขาเข้ามาไว้ในหัวใจซะเองและผมผิดรึป่าวที่ตอนนี้ผมรักเขาแล้วจริงๆ

"ถ้ารู้ว่ารักแล้วจะต้องเสียใจ ผมจะทำทุกทางเพื่อห้ามคงาทรู้สึกตัวเอง"

ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ เขาหลับตาลงช้าๆ น้ำตาเม็ดใสๆไหลลงจากหางตา

คนที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้เขาจะมอบความรักให้กับใครได้...แต่ตอนนี้เขาได้มอบมันให้อีกคนไปจนหมดหัวใจ

แล้วตัวเขาละ....ได้อะไรเป็นค่าตอบแทน

ร่างบางเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ วันนี้เขาเหนื่อยล้าจริงๆ สมองคิดอะไรมากมายไม่หยุดหย่อน จนในที่สุด ทุกอยากก็มืดสนิท

เช้าวันต่อมา...

มันเป็นเช้าที่แสนจะสดใสของใครหลายๆคน แต่ไม่ใช่กับเขาแน่ๆ ตื่นมาก็มึนๆงงๆ ทำอะไรไม่ถูกและก็ไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี เออดี นี่ขนาดชีวิตประวันของตัวเองยังทำเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

ครืดดดดดด ครืดดดดด

"อืม"
ผมกดรับสายทันทีที่รู้ว่าใครเป็นโทรมากวนผมแต่เช้า

"โถ่คุณชาย รับสายได้เชี่ยมากครับ"
เสียงไอ้ก้านโหยหวนมาจากปลายสาย ผมหลุดขำ

"มีอะไร"
ผมถามกลับ มันก็มัวแต่ลีลาท่ามาก ไม่ยอมพูดธุระของตัวเองมาสักที

"แหม่ มึงก็ กูคิดถึงไม่ได้รึไงว่ะ"
มันยังคงกวนบาทาไม่เลิก ผมยังงง ว่าคบกับมันสองคนมาได้ยังไงตั้งเป็นสิบยี่สิบปี

"อย่าลีลาไอ้ก้าน กูจะอาบน้ำ"
ผมแกล้งทำอารมณ์เสียใส่ แต่ก่อนผมก็เป็นคนแบบนั้นแหละครับ ใจร้อน ปากไว แต่พอเจอกับสองพ่อลูกนั่น นิสัยผมก็เปลี่ยนไปอีกทาง

เอาอีกละ เผลอเป็นต้องคิดถึง ให้ตายเถอะไอ้ปาล์ม บ้าบอที่สุด

"ครับๆ วันนี้คุณชายว่างมั้ยครับ กระผมกับคุณตั้มจะเข้าไปรับ มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย"
มันก็ยังคงกวนอยู่ดี ถึงจะมีสาระปนอยู่บ้างก็เถอะ

"ไม่ว่างได้มั้ยละ"
ผมตอบกลับกวนๆ

"ไม่ได้ขอรับนายของบ่าว รีบอาบน้ำอาบท่า 10:30 กระผมจะไปรับ เตรียมตัวเลยเลยนะขอครับนายท่าน"
พูดจบมันก็หัวเราะ พาผมหัวเราะตามไปด้วย เพื่อนผมเป็นคนตลก ผมก็พลอยได้ยิ้มได้หัวเราะไปกับพวกมันด้วย

"เออๆ งั้นแค่นี้แหละ"

ผมวางสายจากมัน แล้วลุกไปอาบน้ำ จะพาไปไหนเสือกไม่บอก แล้วจะแต่งตัวยังไงไปละทีนี้

ผมเปิดตู้เสื้อผ้า ยืนมองอยู่นาน ว่าจะใส่ชุดไหนไปดี เสื้อยืดกางยีนส์ก็พอแล้วมั้ง หรือจะใส่สูทดี 5555 ผมก็ขำกับความคิดตัวเอง ก่อนมือจะยื่นไปหยิบเสื้อยืดคอกลมสีขาวมาใส่ ตามด้วยกางเกงยีนส์ตัวโปรด

คนหล่อแต่งยังไงก็หล่ออะเนาะ -_-

[I rin]

ตอนที่29

ผมลงมานั่งรอเพื่อนที่ห้องรับแขกของบ้าน พร้อมกับเปิดการ์ตูนชอบโปรดที่ลูกชายตัวอ้วนผมชอบดู

"ไปได้แล้วครับคุณชาย"
เสียงมันดังอยู่บนหัวผม

"เชี่ยยย กูตกใจหมด ไอ้ห่านิ"
มาไม่ให้สุ้มให้เสียง

"ตกใจห่าไร มัวแต่ใจลอยสิมึงอะ กูแหกปากมาตั้งแต่หน้าประตูแล้วครับ"
มันเท้าสะเอวใส่ผม แล้วชี้มือไปทางประตูเพื่อยืนยัน ผมเห็นไอ้ตั้มยืนพิงประตูมองมายิ้มๆ

"เออๆ แล้วนี่สรุปไปไหนกัน ยังไม่บอกกูเลย"

ผมลุกขึ้นพร้อมกับถามมันสองคนที่แต่งตัวไม่ต่างจากผมเลย ไอ้ก้านเสื้อสีดำ ไอ้ตั้มสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ขาขาดๆ

แต่ทำไมดูดีอีกละ

"เออกูลืม โทษๆ ไปกันเลยเหอะ ไปหาไรกินก่อนด้วย กูหิวละ"

ไอ้ก้านดึงแขนให้ผมเดินตาม ปากมันก็บ่นไปเรื่อย

บนรถ

"แล้วนี่เฮียกับลูกชายมึงไปไหน ทำไมบ้านดูเงียบๆว่ะ"

ไอ้ก้านเปิดประเด็นร้อนขึ้นมาแทงใจผมพอดี ไอ้ห่านี่มีเซ้นปะวะ

"ก็อยู่บ้านเขาสิ จะมาอยู่อะไรบ้านกู"
ผมตอบแล้วหันหน้าไปมองวิวนอกรถ

"ตอบกึ่งประชดแบบนี้ ทะเลาะกันชัวร์ๆ ใช่มั้ยไอ้ตั้ม"
ไอ้ก้านหันไปถามความเห็นจากเพื่อนที่กำลังขับรถให้ผมสองคนนั่งอยู่ ตั้มหันมามองผมแวบนึง

"อืม"

มันพูดแค่นั้น ไอ้ก้านพยักหน้าให้ตั้มแล้วหันมาสาระแนเรื่องผมต่อ

"เล่าได้มั้ยว่ะ ไม่ได้อยากเสือกนะเว่ย แต่หน้ามึงมันแบบ แบบคนไม่ได้ขี้มาเป็นอาทิตย์แล้วอะ กูรับไม่ได้"
ไอ้ก้านทำหน้าพะอืดพะอม ผมขำเบาๆกับสีหน้าของมัน

"ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ร้านเหล้านั่นแหละ กูกับเฮียยังไม่ได้คุยกันเลย"
ผมบอกตามความจริง

"อ้าว แล้วมึงทำไมไม่บอกเฮียเขาละวะ วันนั้นเฮียแม่งหึงโหดจริงๆ กูนี่ขนลุกไปทั้งตัว ยิ่งมองไปเห็นไอ้ไหมนะ กูนี่แทบจะร้องไห้ตามมัน สั่นจนเป็นลมไปเลย เฮียแม่งน่ากลัวจริงๆ"
ไอ้ก้านลูบแขนตัวเอง

ใช่ครับ หลังจากที่เฮียจ้องไหมอย่างกับจะฆ่าหมกป่าตอนนั้น ไหมที่สั่นจนทำอะไรถูก ก็เป็นลมไปซะดื้อๆ  พวกเราเลยไม่ทันได้เคลียร์กัน ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นมายังไง

"จะให้กูเริ่มจากตรงไหน มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไง เรื่องอธิบายอะไรแบบนั้นกูถนัดที่ไหน ถ้าถามมากูก็ตอบ แต่นี่เฮียเขาเงียบ จนกูไม่กล้าจะพูดอะไรแล้วก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนด้วย"
ผมระบายออกไปเป็นชุด

"เออ มันก็ใช่ แต่กูว่านะ เฮียเขาไม่โกรธมึงนานหรอกมั้ง รักมึงมากขนาดนั้น เดี๋ยวคงหายโกรธไปเองแหละ มึงอย่าคิดมาก"
จะปลอบหรือจะซ้ำเติมกูว่ะครับ

"เมื่อวานกูไปเคลียร์กับไหมมาแล้ว มันจบแล้ว จะพูดถึงมันอีก แล้วกูรอคุยกับเฮีย เมื่อคืนกูโทรไปกะว่าจะคุยให้รู้เรื่อง แต่เขาบอกว่าไม่ว่าง เขายุ่ง"

ผมนี่ตาร้อนผ่าวๆ คิดแล้วก็จะร้องไห้ไปอีก

ตั้งแต่มีความรักนี่ รู้สึกว่าตัวเองจะอ่อนไหวง่ายเกินไปละช่วงนี้

"เฮียคงยุ่งจริงๆแหละเนาะ เดี๋ยวเขากลับมามึงก็รีบคุยเลย จะได้จบๆไป"
มันว่าก่อนจะหันกลับมองทางข้างหน้าเหมือนเดิม ทิ้งให้ผมนั่งคิดอะไรคนเดียวไปเรื่อยเปื่อย

จนไอ้ตั้มเลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารที่ไอ้ก้านเป็นคนบัญชาการ

ไอ้ตัวดี!!

เราสามคนเดินเข้าไปในร้านที่ตกแต่งสไตล์วินเทจ เป็นร้านที่พวกผมชอบมากินเป็นประจำ

"ว่าไงสามทหารเสือ วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่วะครับ"

พี่เป้ เจ้าของร้านสุดเซอร์ เป็นรุ่นพี่ที่คณะ ก็สนิทกันระดับหนึ่งเพราะชอบดื่มและชอบอะไรคล้ายๆกันเลยมาแชร์กันเป็นประจำ

"ไม่มีครับ แค่อยากมากินฟรี"

ไอ้ก้านตอบแบบลอยหน้าลอยตา พี่เป้ยิ้มขำก่อนจะพาเดินไปนั่งโต๊ะประจำของกลุ่มเรา

"เอ้าๆ อยากกินอะไรก็สั่งมาได้เลยครับ วันนี้รุ่นพี่เลี้ยงเอง"
พี่เป้วางเมนูลงบนโต๊ะ ไอ้ก้านคว้าไปเปิดอย่างไว

เรื่องกินไว้ใจมันเลยครับ

"อันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ อันนี้ อั้นนี้ ที่ชี้เนี่ย ไม่เอานะครับรุ่นพี่ นอกนั่นเอามาอย่างละหนึ่งครับผม"

ผมกับไอ้ตั้มกลั้นขำกันแทบไม่ไหว ไอ้เพื่อนตัวดีทำรุ่นพี่คิ้วกระตุก ไอ้บ้า สั่งแต่อันแพงๆ ของขึ้นชื่อระดับหนึ่งของร้านเลยด้วย ราคาแพงใช้ได้

"ไอ้ก้าน ไอ้น้องเวร นี่กะจะมาพังกระเป๋ารุ่นพี่เลยเรอะ หนอยยยย"
พี่เป้คาดโทษมัน ก่อนจะยกเมนูขึ้นเหนือหัวแล้ว ....

"เด็กๆมารับออร์เดอร์โต๊ะ15หน่อย"

ผมละนึกว่าพี่เป้จะเอาเมนูฟาดกระบาลไอ้ก้านซะอีก แต่ดันยกมันกวักเรียกพนักงานซะงั้น ไอ้ก้านที่ยกมือขึ้นมายังหัวไว้อย่างรู้งานก็เอามือลงแล้วแระจบพี่เป้ทันที

"แหมๆ รุ่นพี่สุดหล่อครับ นานๆจะเจอน้องเจอนุ่ง ทำเป็นเค็มไปได้ นี่น้องรักนะครับ อย่าลืมๆ"
มันทำท่าทำทางจนพี่เป้อดไม่ได้ ที่จะยกมือฟาดกระบาลมันทันที

เพี๊ยะ!

"โอ้ยยย"

"ให้มันน้อยๆไอ้ลูกหมา ทำมาพูดดี พวกเอ็งนั่นแหละที่หายหัวกันไปหมด"

พี่เป้กวาดสายตามองพวกผมทีละคน พวกเราได้แต่ยิ้มแหยๆ

คุยกันไปสักพัก อาหารก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ

"ทานกันได้แล้ว พี่จะไปดูหลังร้านสักหน่อย ทานเสร็จแล้ว ถ้าพี่ยังไม่ออกมาพวกเราก็กลับกันได้เลย พี่เคลียร์ให้หมดแล้ว"

พวกเรายกมือไหว้รุ่นพี่ แล้วลงมือกวาดอาหารบนโต๊ะจนเรียบ ใช้เวลาเพียง40นาทีต่ออาหารเกือบ10อย่าง

"แล้วสรุป ธุระที่จะให้ช่วยนี่คืออะไร"
ผมไม่ลืมที่ถาม เพราะตั้งแต่คุยโทรศัพท์ยันตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามันจะพาผมไปไหนกันแน่

"อ้าว กูยังไม่ได้บอกมึงรึ"
ไอ้ก้านยกมือเกาหัวแบบงงๆ

"เออสิครับ ถ้าบอกแล้วกูจะถามมึงอีกทำไม"
ผมขมวดคิ้วใส่มัน มันยิ้มแหยๆ

"แฮร่ๆ โทษที กูลืม"
ผมพยัดหน้าให้มัน แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

[I rin]

ตอนที่30

ผมนี่อยากยกมือฟาดหัวมันไปสักที

"อย่าลีลา"
ผมหันไปมองมันที่นั่งอยู่เบาะหน้า ตอนนี้เรากำลังจะไปทำธุระที่มันว่า แต่ผมก็ไม่รู้ว่าธุระของมันคืออะไร

"ไปช่วยดูแหวนให้หน่อย พอดีเพื่อนกูมันอยากได้แหวนเพชรแบบเรียบๆ แต่ดูหรูหรา กูกับไอ้ตั้มก็ไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้เท่าไหร่ เลยคิดว่ามึงน่าจะดีกว่าพวกกูสองคน"
ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามมันว่า กูเนี่ยนะ

ก้านพยักหน้าเป็นอันว่ารู้คำถามของผม

"ช่วยหน่อยนะมึง กูคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะเอาแบบไหนให้มันดี ตัวมันเองก็ยุ่งๆ และไม่อยากไปดูเองด้วย กลัวแฟนมันรู้ มันจะเซอร์ไพรส์"

ผมพยักหน้าไอ้ก้าน

@ร้านเพชร

เราสามคนเดินมายังโซนเครื่องประดับ แค่พนักงานต้อนรับหน้าร้านก็รู้แล้วครับว่าระดับไหน เพื่อนมันคงรวยมากแน่ๆ

"ยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่าต้องคุณลูกค้าสนใจรายการไหนค่ะ ให้ดิฉันแนะนำได้นะคะ"

พนักงานสาวสวยพูดจาดี ยิ้มหวานบาดใจเพื่อนผมไปแล้วครับ น้ำลายยืดกันหมด

"ผมขอเดินดูก่อนนะครับ"

"ได้ค่ะ"

ผมเดินเข้าไปในร้าน ตามด้วยไอ้สองคนข้างหลังที่ม่อแม้กระทั่งพนักงานของร้าน

ผมเดินมาหยุดอยู่ที่ตู้โชว์ขนาดกลาง มีเพรชเม็ดเล็กเม็ดใหญ่ประดับอยู่ตรงกลางของแหวน มันสวยมากครับ ผมชอบดูแต่ก็ไม่เคยซื้อสักที จะมีก็แต่ม๊าที่ชอบลากผมมาด้วยบ่อยๆ

"แฟนมันเป็นผู้ชาย ขนาดนิ้วน่าจะพอๆกับมึงนะ กูเคยเจออยู่สองสามครั้ง"

ไอ่ก้านมันพูดขึ้น ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผมแล้วยิ้ม

"มึงลองเลือกซิ ว่าชอบแบบไหน เดี๋ยวพวกกูช่วยตัดสินใจอีกที"

ผมพยักหน้าให้มัน แล้วไล่ระดับสายตาไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดที่แหวนคู่คู่หนึ่ง มันเป็นแหวนเกลี้ยงที่มีเพชรเม็ดเล็กๆสีขาววางอยู่ตรงกลาง

ใช่ครับ มันมีแค่นั้น และมันก็ดูดีมาก ผมชอบแบบนี้เพราะมันไม่หวือหวาจนเกินไปสำหรับผู้ชาย สองวงนี้ขนาดความกว้างเท่ากัน แต่ขนาดนิ้วน่าจะห่างกันนิดหน่อย

"มึงชอบคู่นี้หรอ สวยดีนะ กูก็ชอบ"

ไอ้ตั้มที่เอานิ้วจิ้มไปที่กระจก ตรงกับแหวนคู่ที่ผมมองอยู่

"อืม กูว่ามันสวยดี เรียบร้อย ไม่หวือหวาเกินไป เหมาะสำหรับผู้ชาย"

ผมบอกพวกมันที่ดูจะสนใจเกินหน้าเกินตา ทำอย่างกะมันจะเอาไปใส่กันเอง

แต่ผมก็แอบเชียร์นะ ว่ามันสองคนจะได้กันเอง มันเหมาะกันดี ผมก็ได้แต่ดูพวกมันห่างๆนั่นแหละ เรื่องหัวใจก็แล้วแต่มันสองคนจะเลือกกันเอง

"คุณลูกค้าสนใจคู่นี้ใช่มั้ยค่ะ ลองสวมดูได้นะคะ"

พนักงานเลื่อนตู้กระจกแล้วหยิบแหวนคู่นั่นออกมา

ยิ่งมองยิ่งสวย

"ลองสวมดูได้เลยค่ะ ถ้าไม่พอดี ทางร้านเราทำให้ใหม่ได้ตามที่คุณลูกค้าต้องการเลยค่ะ"

ผมหยิบแหวนวงที่เล็กกว่าอีกวงมาสวม มันพอดี พอดีจนน่าตกใจ นี่ขนาดนิ้วผมก็ไม่ได้เล็กนะ ทำไมพอดีละ

"สวยมากเลยค่ะคุณลูกค้า มันเหมาะกับคุณลูกค้ามากๆเลยนะคะ"
พนักงานยิ้มหวาน ผมยิ้มให้เธอ แล้วถอดแหวนวางลงในกล่องเหมือนเดิม

"ผมไม่ได้ใส่เองหรอกครับ พอดีมาเลือกให้เพื่อนน่ะครับ"
ผมยิ้มแหยๆให้เธอ

"น่าเสียดายจังเลยค่ะ แต่มันเหมาะกับคุณลูกค้ามากเลยนะค่ะ"
เธอทำหน้าเสียดาย ผมก็ได้แต่ยิ้มให้เธอ

"สรุปมึงชอบคู่นี้ใช่มั้ย งั้นผมจองไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวให้เจ้าของมาลองอีกที"

ไอ้ก้านพูดกับพนักงาน แล้วส่งการ์ดทองให้เธอเพื่อเป็นค่ามัดจำ

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ยังไงก็ให้เจ้าของเขาเข้ามาได้ตลอดเลยนะคะ"

พวกผมพยักหน้าให้ แล้วเดินออกจากร้านไปทันที

"เสร็จแล้วกลับเลยมั้ย"
ผมถามมันสองคน

"มึงรีบหรอว่ะ ไหนๆก็ออกมาแล้ว ไปเดินดูกันสักหน่อยก็นะ"
ไอ้ก้านว่าแล้วลากแขนผมให้เดินตามไป

"มึงสองคนไปกันเลย เดี๋ยวกูขอไปห้องน้ำแปป"

ไอ้ตั้มบอก ก่อนจะยักคิ้วให้ไอ้ก้าน อะไรของมันกันว่ะ

"โอเค ยังไงก็ทักมา"
ไอ้ก้านบอกแล้วพาผมเดินไปโซนเสื้อผ้า

"มึงว่าตัวนี้เหมาะกับกูมั้ยว่ะ"
ผมมองหน้าเพืื่อนตัวดีที่เลือกเพลินยิ่งกว่าพาสาวๆมาช็อปปิ้งซะอีก

"อือ"

ผมตอบมันแค่นั้น เพราะยังติดใจกับแหวนคู่นั้น ผมอยากได้ -_-

"อะไรว่ะ มึงช่วยมีอารมณ์ร่วมกับกูหน่อยสิ ทำหน้าอย่างกะผัวมีเมียน้อยไปได้"
มันบ่น

"กวนตีน จะเลือกก็เลือกไปดิ"
ผมตัดบท แล้วเดินไปดูเสื้ออีกทาง

ดูไปงั้นแหละครับ ผมไม่ได้มีกระจิตกระใจจะซื้ออะไรทั้งนั้นแหละ

"ได้ไรกันยังว่ะ"
ไอ้ตั้มเดินเข้าไปหาไอ้ก้าน ที่เข้าออกห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น

"เออ มึงมาก็ดีละ ช่วยกูเลือกหน่อย ไอ้ปาล์มแม่งไม่ได้เรื่อง"
คิ้วกระตุกทันที

"กวนตีน"
ผมว่ากลับ

"พอๆ ชอบทะเลาะกันอยู่เรื่อย แล้วนี่เลือกได้รึยัง"
มันห้ามทับ แล้วหันไปมองไอ้ก้านที่ถือเสื้อผ้าอยู่ในมือ

"ยัง กูเลือกไม่ถูก มึงช่วยกูหน่อยนะ"
มันทำอ้อนไอ้ตั้ม ไอ้ตั้มก็ได้แต่ตามใจ

สาธุ ขอให้มันได้กันเอง ผมจะแฮปปี้มากกกก

"หึหึ"
แล้วผมก็หลุดเสียงหัวเราะออก อย่างลืมตัว เพราะคิดแล้วมันขำ ไอ้สองคนนั้นก็หันมามองผมประมานว่า มึงเป็นบ้าหรอ

ผมส่ายหัวให้มันสองคน แล้วหันไปดูเสื้อผ้าต่อ

"ตั้ม เรียบร้อยมั้ยว่ะ"
ไอ้ก้านถาม

"อืม เรียบร้อยดี"

"โอเคๆ"

แล้วเสียงมันก็เงียบกันไป

สรุป

ผมได้เสื้อมา3ตัว กางเกงอีก2 พากูมาเสียตังเฉย

"วันนี้กูหมดไปหลายบาทเลยว่ะ ไม่น่าเลยกู"
ไอ่ก้านบ่น

"สมควรเถอะมึงอะ "
ผมว่า

"กลับกันเลยมั้ย เย็นแล้ว"
ไอ้ตั้มพูดขึ้น ผมดูนาฬิกาที่ข้อมือ จะหกโมงเย็นแล้ว ทำไมไวจังว่ะ

"ไปกันเหอะ กูอยากนอน"
ผมบอกมันสองคนที่พยักหน้ารับ


อยากพักผ่อน วันนี้ออกมาหมดวันแล้ว เหนื่อยกาย เหนื่อยสมอง เหนื่อยใจจังโว้ยยยย