หัวข้อ: **ขอแค่ฝัน....ให้ฉันรักเธอ ภาค ถิง-เน่ ตอนพิเศษ "ถามมาตอบไป..."** โดย aoikyosuke

[kamui1972]

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 15


“เดี๋ยวแวะซื้อหนมกินก่อนนะ..อยากกินไอติม”

ขับรถมอร์เตอร์ไซด์มาจนเกือบถึงทางเข้าบ้าน และก็พบไอศกรีมรถเข็นของลุงแก่ ๆ คนหนึ่ง ถึงได้เลี้ยวรถกลับไป และจอดรถซื้อไอศกรีม

คนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ ลงมาจากรถแล้วและยืนมองด้วยความงง

“ไอติมหนมปังอ่ะ..อร่อย..เอาหนมปังสองอันครับ...ใส่ข้าวโพดด้วย”

ขนมโดเน่สั่งไอติมสองอันและอันหนึ่งส่งให้คนที่ยืนอยู่อีกอันก็ส่งเข้าปากตัวเอง
ก่อนจะยืนกินไอติมกันอยู่ตรงถนนทางเข้าบ้าน จอดรถไว้ที่ริมฟุตบาตร และพาตัวเองปีนขึ้นไปนั่งอยู่บน
แผงกั้นถนนกับทางเดินที่ถูกฝังผนึกไว้แน่น เวลาเย็นขนาดนี้มีแต่คนวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น
รถไม่มีผ่านมาสักคัน เจ้าถิ่นอย่างไอ้เน่รู้ดีเป็นที่สุด

ตั้งหน้าตั้งตากินไอติมที่มีขนมปังแบบผ่าครึ่งและใส่ไอศกรีมกะทิไว้ตรงกลาง

ดูเหมือนว่าถิงไม่เคยกิน...เห็นลองแตะ ๆ ปลายลิ้นแล้วทำหน้าแหย

“เย็น.....เย็น...เย็นจังเล้ย”

ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้น
แต่ก็อดที่จะลองกัดไปที่ขนมปังอีกหนึ่งคำไม่ได้
เพราะติดใจในความหวานมันของกะทิ
และความเย็นสดชื่นนั้น
แล้วก็ทำหน้าแหยอีก แต่ก็ไม่เห็นว่าถิงจะเลิกกินซะหน่อย

“อร่อยมั้ย...เจ้าเนี้ยกินประจำแหละ..กินมาตั้งแต่เด็กแล้ว..มานี่สิ...นั่งเนี่ยได้”

ไอ้เน่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
และเรียกให้คนที่ยืนกินไอติมเหมือนเด็ก ๆ อยู่ริมทางเท้า
ดูสิหมวกก็ไม่ยอมถอดออกอย่างนั้น จะกินสะดวกได้ยังไงกัน

ร่างสูงโปร่งยังมุ่งมั่นกับการแตะปลายลิ้นเข้าที่ของอร่อยที่ได้กิน เดินเข้ามาใกล้ ๆ กับคนที่ปีนไปนั่งอยู่ที่แผงกั้นนั้น และผู้ชายใจเย็นอารมณ์ดีอยู่เสมอก็ฝากไอติมไว้ในมือของนาย ถอ อิ งอ ถิง ก่อนจะเอื้อมมือไปแกะที่สายรัดคางให้ และกระโดดลงไปบนพื้นเอาหมวกไปแขวนไว้ที่คันเร่งของรถ ก่อนจะปีนกลับขึ้นไปอยู่ที่เดิมใหม่ และอีกคนก็ทำตามเหมือนเด็ก ๆ เลียนแบบผู้ใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ไอ้เน่ลอบยิ้มออกมา

คนบ้าอะไรวะ
แม่งโคตรจะน่ารักเป็นธรรมชาติมากเลย
สุดยอดของความสุดยอดแล้วแบบนี้

ทำอะไรเหมือนเด็ก ๆ
ขนาดกินไอติมยังน่ารักเลย
เอ้า....ไม่เชื่อเหรอ
น่ารักจริง ๆ นะ ไม่เชื่อดูทำเข้าสิ
แตะปลายลิ้นไปที่ไอติมเย็น ๆ แล้วก็ทำหน้าแหยทุกครั้งที่แตะ
แต่ก็ยังอยากจะกินอยู่อีก
“อร่อยมั้ย....” ร่างสูงใหญ่ใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่เสมอ หันหน้ามาถามคนข้าง ๆ

และไอ้บ้าวัดปริมาตรก็พยักหน้ารับ ก่อนจะมุ่งมั่นกับการกินต่อไป

ถิงเป็นคนแปลก ๆ นะ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น
สำหรับไอ้เน่แล้ว....ทำไมถึงได้รู้สึกว่าทุกอย่างที่เห็นทุกอย่างที่ได้รู้สึก
มันมีแต่ความเป็นธรรมชาติ....
ถิงคิดอะไรก็พูดตามที่คิด...
ทำอะไรตามที่สมองสั่งการ

บางครั้งเมื่อเห็นถิงยิ้มก็อยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นใส่กระเป๋ากลับมาบ้านด้วย
แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ในความทรงจำ
เก็บไว้ในสมอง
ทำไมกันนะ
ทำไมถึงรู้สึกว่าเหมือนเคยพบเคยเจอกันมานานแสนนาน
แต่ก็มีอันต้องพลัดพรากจากกันจนบางครั้งแทบอยากจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจ

เมื่อก่อนเคยนั่ง ๆ อยู่แล้วก็ร้องไห้ออกมา
เหมือนตามหาใครอีกคนไม่พบ

แต่ตอนนี้อาการนั้นก็หายไปแล้ว
เหลือแต่ว่า
บางครั้งก็ฝันเห็นใครคนหนึ่งบ่อย ๆ เป็นเวลานาน

แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้รู้สึกปวดร้าวที่หัวใจ
และก็ไม่ได้ฝันถึงใครคนนั้นคนที่อยู่ในความฝันบ่อย ๆ อีกเลย

“เชื่อเรื่องความฝันมั้ยถิง.....” ขนมโดเน่หันหน้ามาถามคนข้าง ๆ และร่างนั้นที่มุ่งมั่นกับการกิน
ก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะตอบคำถามออกมา

“มันเป็นกลไกส่วนหนึ่งของระบบสมองที่สั่งการให้เกิดภาพ ถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครอธิบายที่มาของปรากฏการณ์ของการฝันได้.....”

ทีพูดเรื่องวิชาการ ไอ้ถิงกลับพูดได้ราบรื่นและไม่มีติดขัด และก้มลงไปกินไอติมต่อ
นั่นทำให้คนอย่างขนมโดเน่ พยักหน้ารับช้า ๆ อย่างเข้าใจ
ก่อนจะเหม่อมองไปไกลแสนไกล

มันเป็นสิ่งที่กลไกในสมองสั่งงานงั้นเหรอ
แล้วเป็นบ้าอะไร สมองของเราถึงได้สั่งการให้ฝันถึงนายเกือบแทบทุกวันกันล่ะ คนในฝัน
ไหนนายบอกเราสักหน่อยสิ ว่าเป็นเพราะอะไร เราถึงได้ฝันถึงแต่นาย

TBC……

*********************************

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[kamui1972]

มาลงให้อีกตอนนะครับ ถ้าวันนี้ช่วงไหนว่างๆ จะมาลงต่อให้

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 16


“อิ่มยัง...รีบกลับบ้านหรือเปล่า...” ขนมโดเน่กระโดดลงมายืนอยู่ข้างขอบถนนและเพราะวิญญาณสุภาพบุรุษเข้าสิง เลยอุ้มคนที่อยู่อีกด้านของแผงกั้นที่ยังแตะ ๆ ปลายนิ้วเข้ากับปาก
เพราะถูกไอติมหยดใส่มือ
อุ้มลงมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็เกิดอาการ.......งง+เอ๋อ+เกาหัวแกรก ๆ

เอ่อ....แล้วท่านเน่เขาจะอุ้มนายถอ อิ งอ ถิง ลงมาทำไม
ทั้งที่ตัวก็สูงเท่า ๆ กัน
ขาหรือ...
ก็ยาว ๆ พอ ๆ กัน

นักคณิตศาสตร์อย่างนายถิง บ้าคำนวณ คงกระโดดลงมาเองได้ เพราะตัวมันสามารถปีนขึ้นไปได้
มันก็ต้องกลับลงมาให้ได้นั่นแหละ

ยืนมองหน้ากันด้วยความงงพักใหญ่ จึงได้มีบทสนทนาเริ่มต้นขึ้น

“ไม่...ไม่...ไม่..รีบเลย....” อาการติดอ่างเมื่อพูดประโยคทั่วไป ไม่ใช่ประโยควิชาการเหมือนกับเพิ่งนึกได้ว่าเพิ่งถูกถามคำถาม ของ อัจฉริยะ ถิง ทำให้ ไอ้เน่ยิ้มออกมาเก้อ ๆ ก่อนจะส่งหมวกกันน็อคให้กับคนที่ยืนเอ๋อ แล้วก็จัดการล็อคปลายคางให้เรียบร้อย ก่อนจะไปสตาร์ทรถและมีคนซ้อนท้าย
ที่นั่งห่างออกไปจนผิดปกติ....ด้วยอาการนั่งเกร็งทั้งตัว ไม่กล้าเข้าใกล้คนขับผิดจากตอนที่ซ้อนมา

ขนมโดเน่ ต้องคอยบอกให้เกาะเอวไว้นั่นแหละ คนที่นั่งซ้อน ถึงแตะ ๆ มือเข้ามาหน่อย
จนคนขับต้องจับมือของคนที่เกาะเอวไว้ ให้แน่น ๆ และถึงเพิ่งได้รู้

เย็นมากกกกกกกกกกกกกกกก
เย็นจนแทบเป็นน้ำแข็ง
มือทำไมเย็นงี้อ่ะ
ขนาดหลังมือยังเย็นขนาดนี้แล้ว......

ขณะนี้เป็นการขับขี่ผาดโผน ของ ขนมโดเน่ มันสามารถ ขับมอร์เตอร์ไซด์มือเดียว
ส่วนอีกมือไปจับแน่นเหนียวหนึบอยู่กับคนซ้อน พอไอ้ถิงจะดึงมือออก ก็ถูกดึงกลับไม่ให้ปล่อยมือจากเอวซะงั้น...

อัจฉริยะบ้าคำนวณ เกิดอาการใจเต้น มากกว่า 102 ครั้ง ต่อนาที เลือดลมตีกันตาลปัตร พาลจะหายใจไม่สะดวกขึ้นมาได้ง่าย ๆ

นั่งเกร็งตัวนิ่งไม่ให้เข้าไปใกล้ คนที่จับมือไว้แน่น และต้องพยายามตั้งหลังให้ตรงเข้าไว้
กลัวว่าจะเกิดอาการโดนแกล้งเมื่อเบรกรถแล้วก็จะพาลไถลเข้าไปซบหลังคนแกล้งเอาได้

จนมาถึงท่าน้ำ แถว ๆ บ้านของเจ้าถิ่น ไอ้เน่จึงได้จอดรถ และ ลงจากมอร์เตอร์ไซด์โดยมีนาย ถอ อิ งอ ถิงตามลงมาด้วย

“ไม่รีบกลับนะ...ไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำกัน.. “

โอ้ววววววววววววว พระอาทิตย์ตกน้ำ
ไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำกับคนรู้ใจ......เอ่อ...คนรู้ใจงั้นเหรอ

แล้วคนเดินนำกับคนเดินตามเป็นคนรู้ใจกันหรือยังเนี่ย

“อ่ะ...นั่งเนี่ย...”

ท่าน้ำยามเย็น พระอาทิตย์กำลังจะหลุดลงไประหว่างเส้นตรงที่แยกน้ำกับฟ้าออกจากกัน

ขนมโดเน่นั่งห้อยขาลงไปที่ท่าน้ำ ถอดรองเท้าผ้าใบทิ้งไว้ข้าง ๆ ตัว

นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร มองน้ำมองฟ้า มองพระอาทิตย์ที่จะลับขอบฟ้าไปเรื่อย

คนที่นั่งข้าง ๆ ก็ทำตาม ห้อยขาลงไปจุ่มเล่นกับน้ำอย่างสนุก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เล่นเหมือนเด็ก ๆ ดีใจที่ได้เล่นน้ำ

และสะบัดขาให้น้ำกระเซ็นไปถูกขาของอีกคน จนชายกางเกงขายาวที่พับไว้เปียกปอนเพราะถูกน้ำกระเซ็นใส่
“เอ้ย....เปียกหมดแล้ว...เดี๋ยวเหอะ....เอาคืนหรอก” ร่างสูงที่โดนแกล้งเอ่ยเอ็ดเสียงเบา แล้วก็ลอบยิ้มเมื่อเห็นคนข้าง ๆ ทำหน้าจ๋อย ๆ และก้มหน้าทำหน้าซึม ๆ อย่างสำนึกผิด
น่ารักวะ.....

ทำหน้าแบบนี้ก็น่ารัก.....

ไอ้เน่จ้องมองคนที่ก้มหน้านิ่งสำนึกผิดนั้นก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงขรึม แกล้งทำหน้าดุใส่

“อยากเล่นน้ำหรือไง.....” คำถามนั้นทำให้คนนั่งจ๋อยพยักหน้าอย่างช้า ๆ และหันหน้าไปอีกทาง
เพราะรู้ว่าไม่สามารถเป็นไปได้....เสื้อผ้าไม่มีจะลงไปเล่นน้ำได้ยังไงกัน

ไม่ต้องให้เสียเวลานานไป

ไอ้เน่ถอดเสื้อออกโยนไว้ข้าง ๆ ทั้งเสื้อขาวและเสื้อชอร์ป
แล้วก็พาลไปช่วยคนข้าง ๆ ที่นั่งมองตาแป๋ว ถอด ๆ ๆ ๆ ๆ
ถอดเสร็จตัวเอง ก็ผลักไอ้บ้าวัดปริมาตร ให้กระโดดลงน้ำ

โดยที่ได้เน่ก็กระโดดตาม

ไอ้คนอยากเล่นน้ำถึงกับสำลักน้ำ จนหน้าดำหน้าแดง ไออยู่เป็นพักกว่าจะหาย
ก่อนจะหัวเราะออกมา

“เฮ้ย...ว่ายน้ำเป็นเปล่า...ว่ายแข่งกันเด่ะ.....” ขนมโดเน่เอ่ยท้า และคนที่อยากเล่นน้ำก็ทำหน้าเหมือนไม่ยอมแพ้

“ว่ายไปถึงสะพานนะ....แล้วว่ายกลับ...ใครถึงก่อนชนะเว้ย...” ไอ้เน่เล่นโกงก่อนซึ่ง ๆ หน้า ไม่รอเอาคำตอบก็ว่ายน้ำไปก่อน

และไม่นาน คนโดนท้าก็ว่ายตามมา และแข่งกันว่ายกลับมา....

เรื่องของการแข่งขันมันเรื่องธรรมดา เลือดบ้ากับเลือดนักสู้มันมีทุกคน
แค่ว่ายน้ำแข่งกันแค่นี้

ต่างคนก็ต่างไม่ยอมแพ้กัน
รีบว่ายด้วยทั้งตีกรรเชียง ท่ากบ เอาเข้าไป
เหมือนนักว่ายน้ำทีมชาติเข้าแข่งขันกีฬาโอลิมปิก ชิงเหรียญทองกัน

คนบ้าคำนวณปริมาตรว่ายกลับมาที่ท่าน้ำได้อย่างปลอดภัย โดยที่ไอ้เน่คิดผิดนึกว่าโกงก่อนจะชนะ
ที่ไหนได้ แพ้หลุดลุ่ย เมื่อคนว่ายกลับมาก่อนคือนายถิง ติดอ่างนั่นเอง

“แพ้แล้ว...นายแพ้แล้ว.....ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ ไอ้ถิงหัวเราะชอบใจ กระโดดขึ้นจากน้ำไปนั่งรออยู่บนท่าน้ำแล้วก็นั่งดูคนแพ้ที่ว่ายน้ำเข้ามาหา แล้วดึงขาให้อีกคนกระโดดลงมาอีกครั้ง

“เออ....แพ้...ทีเยาะเย้ยนี่ไม่มีติดอ่างเลยนะ” คำพูดล้อเลียนไม่ทันคิด ทำให้คนที่หัวเราะอยู่หน้าเสียทันทีแล้วก็นิ่งเงียบ ก่อนจะผละออกห่าง
ทำท่าจะขึ้นจากน้ำเมื่อได้ยินคำพูดนั้นทั้งที่ยังรู้สึกสนุกอยู่แท้ ๆ

และแค่นั้นนายขนมโดเน่ก็รู้ทันทีว่าตัวเองปากเสียพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดไปซะแล้ว

“เอ้ย...ถิงขอโทษ....ไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษ” พยายามจะยื้อแขนของอีกคนไว้ แต่ไอ้บ้าคำนวณปริมาตรทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แล้ว....เล่นเอาไอ้เน่ใจเสีย ...ดึงแขนก็แล้วอะไรก็แล้ว
จนสุดท้ายต้องใช้วิธีกอดไว้จากด้านหลังไม่ให้อีกคนขึ้นจากน้ำได้ คนที่กำลังโกรธถึงได้หยุดดิ้นรน

“ก็บอกแล้วว่าขอโทษ....จะไม่ยกโทษให้หรือไง....” เสียงตะโกนดังลั่น ก่อนจะเงียบสงบลงเมื่อคนที่โดนกอดสะอื้นไห้เสียงเบาจนคนกอดได้ยินชัด

“ก็.....ก็...ก็..มันเป็นอย่างนี้...เป็นอย่างนี้..เป็นอย่างนี้ตลอด..แล้ว..แล้วจะให้ทำไง...ไม่อยากเป็นหรอกนะ”

ถึงอยากหนีก็หนีไม่ได้.....เกลียดที่ตัวเองผิดมนุษย์มนาแบบนี้
พูดก็ไม่เหมือนคนอื่น เพื่อนก็ไม่มี ไม่มีใครอยากคุยอยากรู้จักด้วย
ก็ได้แต่บ้าคำนวณนั่น นี่ไปวัน ๆ หนึ่ง คิดว่ามีคนจะพอเข้าใจกันบ้าง
มาเป็นเพื่อนด้วย เขาก็กลับดูถูกรังเกียจในท่าทางงก งก เงิ่น ๆ นี้ไปซะอีก

ยิ่งคิดยิ่งท้อใจ สมองอยากจะพูด แต่ปากกลับพูดเป็นคำพูดติด ๆ ขัด ๆ
จนใครเขาก็รำคาญกันหมด
แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ก็เป็นแบบนี้น่ะ เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว
จะให้ทำยังไงล่ะ

“ขอโทษนะถิง....ขอโทษนะ....ไม่คิดว่าจะทำให้ถิงโกรธขนาดนี้....ไม่นึก ว่าคำพูดของเราจะทำให้ถิงเสียใจนะ......” ความอบอุ่นซึมซาบเข้ามาภายในใจของไอ้บ้าคำนวณปริมาตรทั้งที่ร่างกายเย็นยะ เยือกและแช่อยู่ในน้ำนานเป็นชั่วโมงแต่แค่คำพูดขอโทษที่ส่งผ่านแบบแผ่ว ๆ
พร้อมกับร่างเบื้องหลัง ค่อยกอดกระชับเข้าหาแน่นขึ้น และซบหน้าลงกับแผ่นหลังของคนร้องไห้นิ่งสงบอยู่อย่างนั้น ทำให้คนที่ร้องห่มร้องไห้ ค่อยหยุดร้องได้แล้ว และไม่ได้รู้สึกน้อยอกน้อยใจที่ถูกรังเกียจเหมือนเป็นตัวประหลาดอีก

“ขอโทษนะ....ยกโทษให้เถอะนะ” คำขอโทษอีกครั้ง พร้อมกับการกระชับวงแขนแน่นขึ้น
ของนายขนมโดเน่....ทำให้จิตใจที่สั่นคลอนหวั่นไหวเพราะความโกรธค่อยเจือจางความหมองมัวลง

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง

ต่างคนต่างเงียบ

เงียบจนแทบได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย

ไอ้เน่ไม่รู้ว่าถิงจะยกโทษให้มั้ย.....ยกโทษให้หรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
ในเมื่อกอดรัดกันแน่นขนาดนี้.....
เรื่องอื่นที่ไม่ได้พูดนอกเหนือจากเรื่องของการขอโทษ
ดูเหมือนจะส่งผ่านไปกับร่างกายเสียแล้ว

TBC……

*********************************

[both^^]

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[Bg LoVe NT]

^
^
^
กระซวกเจ้รีบน

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

เด็กช่างกลมาอีกคู่แล้ว

ไปอ่านก่อนๆๆ

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[HaLF333]

>//////////////////////<

กิสสสสสสสสสสสสสสสส
ดีใจสุดๆ ปรัชญาฯ มาอีกตอนแล้ววว..
คนในฝัน โรแมนติกจัง ถิง-เน่..

อยากจะบอกขนมโดเน่ นี่รู้จักนะ เกิดทันอยู่.. 555+
ขอบคุณคุณเท็นคนแต่ง ที่ผลิตผลงานดีๆ ออกมาให้กรี๊ดกร๊าดบ้านแตกตลอด
โฮะๆๆๆๆ  ชอบๆ 

ขอบคุณคนโพสด้วยค่ะ..

[RAJCHABUT]

สนุกดีครับ . . .

ยิ่งเวลาสนุก ๆ  เราจะยิ่งอยากรู้  เมื่อเราอยากรู้  การที่คนโพสต์  คนเขียน  เอามาโพสต์ต่อเรื่อย ๆ  วันละหลาย ๆ  ครั้งนี่ ชอบมาก  และจะขอบคุณด้วยซ้ำไป  จำได้ว่า  นานมาแล้ว . . . สิบกว่าปี

นั่งรถไฟจากเชียงใหม่  มา กรุงเทพฯ  ผมอ่านนิยายเรื่องนึง . . . น้ำใสใจจริง

เริ่มอ่านตั้งแต่ลำพูน  มาจบบรรทัดสุดท้ายที่ดอนเมือง  มีสุขเต็มที่กับการไม่ขัดจังหวะอารมณ์จากใคร ๆ  

ผมคนนึงล่ะ . . . ที่ไม่ง้อคอมเมนท์  เพราะตระหนักเสมอ

. . . เขียนเพราะอยากเขียน . . .

ใครอยากอ่านหรือไม่  ไม่สนใจหรอก  เพราะความสุขมันอยู่ที่การเขียน  ลองอ่านดูเล่น ๆ  งานตัวเอง  ตั้งแต่เรื่องแรก ๆ  มันพัฒนางานเขียนตัวเองมาเรื่อย ๆ  จาก  ที่เขียนเอามันส์  ด้วยเรื่องแบบว่า  ค่อย ๆ  ปรับมาให้มีอะไรในชีวิตประจำวันมากขึ้น  และ ค่อย ๆ  มองสังคมรอบ ๆ  ตัว  ก่อนที่จะมาที่ภาพใหญ่ของประเทศ

การเมือง . . .

แต่ . . . บอร์ด บางบอร์ด  ไม่ชอบการเมือง  เพราะบอกว่าสร้างความแตกแยก  


งั้น . . . นิยายรักของเกย์  ที่เสียดสีการเมืองบางเรื่อง  ก็เก็บลงโหลดองซะให้เปื่อยไปเลย  ไม่ต้องคอยเสียดสีใคร  เพราะบอร์ดเกย์  จะอยากได้อะไรมากไปกว่า . . .

กล้วย  กับ  ถั่ว

แค่นี้กระมัง  ที่ . . . บอร์ดต้องการ

[kamui1972]

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 17


เวลานี้ดูเหมือนนายขนมโดเน่จะมีจิตใจไขว้เขวไปสุดกู่แล้ว
ยิ่งพอขึ้นจากน้ำแล้วสวมเสื้ออย่างลวก ๆ ก็ยังมีหน้าไปช่วยอีกคนกลัดกระดุมเสื้ออีก... ร่างนั้นก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ให้ คนพามาเล่นน้ำพามากินไอติม กลัดกระดุมเสื้อให้ไปเรื่อย ๆ จนเรียบร้อย
และเมื่อร่างนั้นลุกขึ้นยืนและดึงแขนให้ อัจฉริยะบ้าคำนวณลุกตาม
นายถอ อิ งอ ถิงติดอ่าง ก็ลุกตาม
และเดินมาที่รถมอร์เตอร์ไซด์โดยคนที่ถูกวิญญาณสุภาพบุรุษเข้าสิง สวมหมวกกันน็อค
และรัดปลายคางให้เหมือนเดิม

ถ้าไอ้ถิงไม่ได้คิดไปอีก ..... มันก็เห็นชัดเลยล่ะ
ว่าคนตรงหน้ายิ้มให้ไม่เหมือนเวลาปกติที่ยิ้มให้กัน
มันดูแปลก ๆ แตกต่างออกไปจากเดิม ยิ้มหวาน ๆ เรื่อย ๆ
แต่ตาเป็นประกายระยับ และเหมือนมองมาที่ริมฝีปากของมันอยู่ในที
จนไอ้ถิงต้องรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น หลบสายตาไปทางอื่น
เหมือนเป็นปฏิกิริยาที่ร่างกายต้องป้องกันตัวเองและคนตรงหน้าก็เสมองไปทางอื่นเมื่ออีกคนรู้ทันความคิด
ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอาย ๆ
เอ่ยออกมาเสียเบา แต่ก็ทำให้อีกคนถึงกับสะดุ้ง หน้าแดงขึ้นทันที

“วันก่อนยังขอให้เราจูบเลยนะ.....วันนี้ปิดปากหนีเราซะแล้วเดี๋ยวไม่ให้วัดแขนขาเลยนี่”

ถึงจะบ่นงึมงำคนเดียวแต่ก็ทำให้คนปิดปากแน่นได้ยินอยู่หรอก
ไอ้ถิงค่อยปล่อยมืออกแล้ว และเอ่ยถามเสียงเบา

“ไม่..ไม่..ไม่ให้จูบก็...ก็ ... ก็..เท่า...กับว่าไม่..ไม่..ไม่วัดปริมาตรงั้นเหรอ”

อัจฉริยะบ้าวัดปริมาตรหน้าเผือด
ขืนไม่ให้วัดไม่ให้คำนวณแล้วล่ะก็....คืนนี้ไม่ได้นอนอีกแน่ ๆ จะทำยังไงดี

คิดว่าจะพูดอะไรต่อ
แต่รู้แน่ว่าปากคงพูดไม่ทันที่คิดจึงต้องใช้ความรวดเร็วของร่างกายแสดงความจริงใจออกมาก่อน
เดี๋ยว เน่เปลี่ยนใจแล้ว จะไม่ได้วัดปริมาตร
นาย ถอ อิ งอ ถิงติดอ่าง แตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากคนที่ยืนบ่นงึมงำอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะผละออกแล้วทำหน้าลำบากใจเอ่ยถามรัวเร็ว


“จูบ...จูบแล้ว....วัด..วัดได้แล้ว...ใช่ป่ะ”

เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกับขนมโดเน่กันแน่ เหมือนโดนแตะที่ริมฝีปาก
อย่างรวดเร็ว

นั่นเรียกว่าจูบหรือไงกันถิง.....เขาเรียกว่าแมวเลียแล้วแบบนั้น

“ไม่ได้หรอก....ถ้าให้จูบจริง ๆ เหมือนวันก่อน...จะยอมให้วัดได้ทั้งตัวเลย”

แค่คิดจะขู่เล่น ๆ ถูกแตะปากเบา ๆ แบบนี้ก็เขินจะแย่แล้ว....ขืนจูบกันจริง ๆ เหมือนวันก่อน
สงสัยคงไม่ไหวแน่ ๆ
แม้นายขนมโดเน่จะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
แต่พอเห็นว่าถิงพยักหน้ารับและเดินมายืนหลับตาอยู่ตรงหน้า
ไอ้บ้าที่ไหนมันจะอดใจได้วะเนี่ย.....

“ถิง...ทำจริงนะถิง....ไม่ได้ล้อเล่นนะ”

เสียงแม้สั่นไหวด้วยความตื่นเต้นมากแค่ไหน แต่ไอ้เน่ก็เดินเข้าหาคนที่ยืนหลับตาแน่นและปลดหมวกกันน็อค
ออกให้นำมาแขวนไว้ มองซ้ายมองขวา เผื่อว่าจะมีใครผ่านไปผ่านมาแล้วก็เริ่มลงมือ

กดต้นคอของคนที่ยืนนิ่งอยู่ให้โน้มเข้าหา ปิดเปลือกตาอย่างช้า ๆ
และแตะริมฝีปากลงที่กลีบปากเย็นชืด
นิ่งสนิทนาน ....
ถ่ายทอดความรู้สึกต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมากระทันหัน ให้ไปถึง...ร่างอบอุ่นนั้น
โอบรัดรอบเอวแกร่งไว้แน่น

นานเนิ่นนาน

และค่อยผละออกอย่างเชื่องช้า
ก่อนจะโอบแผ่นหลังนั้นเข้าหาตัว...
กอดรัดเอาไว้แนบแน่น...

ไอ้ถิง ไม่ได้ขืนตัวไว้สักนิด เมื่อถูกดึงตัวมากอดไว้ แต่.. โอนอ่อนตามและยังโอบรัดแผ่นหลังร่างตรงหน้ากลับด้วยซ้ำ อย่างไม่เข้าใจอะไรมากนักหลังจากปรือตาขึ้นแล้ว......

คนเรา....แค่กอดกัน

ก็ให้ความรู้สึกดีเยี่ยมได้มากขนาดนี้เลยเหรอ....
ความรู้สึกอบอุ่น

ปลอดโปร่ง

ไว้วางใจในกันและกัน

มันถ่ายทอดได้จากการสัมผัสริมฝีปากแค่เพียงสัมผัสแผ่ว ๆ แต่ลึกล้ำไปด้วยความรู้สึกอย่างนี้น่ะเหรอ

หัวใจเต้นรัวได้มากมายขนาดนี้
เพราะตื่นเต้น

เพราะดีใจ

หรือว่าเพราะอะไรกัน

อัจฉริยะบุคคลยังยืนขมวดคิ้วมุ่น คิดแปลค่าของปฎิกิริยาต่าง ๆ ของร่างกาย.และต้นเหตุของความรู้สึกต่าง ๆ
ที่หาคำอธิบายไม่ได้
ฝ่ามืออุ่นร้อนของคนที่กอดรัดไว้ ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังคนบ้าคำนวณอย่างอ่อนโยน

แต่ไอ้ถิงยังคงใช้สมองคิด ๆ ๆ ๆ และคิด
แค่กอดกัน......
ทำให้รู้สึกดีที่สุดได้มากขนาดนี้

มันเป็นเพราะอะไรกัน....?
มันเป็นเพราะอะไร...?

TBC……

*********************************

[kamui1972]

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 18


หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...
ขนมโดเน่ก็ถูกนาย ถอ อิ งอ ถิง ลูบ ๆ คลำ ๆ ฝ่ามือสองข้าง ลามไปถึงหัวไหล่

เจ้าตัวดูจะขมักเขม้นและเคร่งเครียดกับการจดหาค่าปริมาตรในครั้งนี้มากนัก
จนร่างสูงใหญ่กว่าที่ถอดเสื้อออกหมดเผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายส่วนบนได้อย่างชัดเจน
นั่งอมยิ้ม มองหน้าคนที่ตั้งอกตั้งใจไปเรื่อย
ไวกว่าความคิด จู่ ๆ ก็แกล้งลองสัมผัสฝ่ามือและไหล่ของอีกคนตอบกลับ...
จนอัจฉริยะบ้าคำนวณ ต้องมองมาด้วยความสงสัย ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
และก็ได้คำตอบแบบไม่ต้องคอยนาน

“เราอยากรู้พื้นที่ร่างกายของถิงบ้าง...แลกกันนะถิง”

ร่างสูงนั้นเอ่ยเสียงแผ่วและกระซิบบอกที่ข้างหู ของไอ้ถิง ที่นั่งใบ้รับประทาน ก่อนที่จะพยักหน้ารับ
และถอดเสื้อออกให้อีกคนได้เห็นชัด และสัมผัสตอบกลับได้เช่นกัน....

ฝ่ามืออุ่นนุ่มลองสัมผัสไปตามแนวไหล่กว้างของนายขนมโดเน่ ที่นั่งมองตาหวาน
ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจดตัวเลขที่คิดว่าน่าจะเป็นไปได้ต่อไป

แต่คนที่ขอสัมผัสตอบด้วย...กลับไม่ทำเช่นนั้น....แทนที่จะสัมผัสเฉย ๆ กลับลากไล้ปลายนิ้วไปตามแนวไหล่
ลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว และส่งยิ้มหวาน เมื่อคนที่จดตัวเลขอยู่เริ่มมีอาการแปลก ๆ
เงยหน้าขึ้นมองคนแกล้ง...แล้วก็หน้าแดง...
อัตราการเต้นของหัวใจเต้นรัวแรงขึ้นอีกแล้ว....ก้มหลบหน้าหลบตา
มือไม่เป็นอันจดตัวเลข
ร่างกายแกร่งหนาขยับกายเข้าหา และเริ่มไล้สัมผัสมือมาที่กลางหลัง จนแทบจะเป็นการนั่งกอดกันอยู่แล้ว
ในขณะที่ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่กี่เซ็นติเมตร

“ชอบถิงจังเลย.....น่ารักที่สุดเลยนะ...รู้มั้ย” คำพูดและน้ำเสียงแปร่งปร่า เอ่ยบอกกับคนที่เริ่มตัวสั่น
ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น สมองหยุดการทำงานกระทันหัน คิดแปลค่าคำว่าน่ารัก

น่ารัก......เป็นคำพูด..ที่สามารถเปิดได้ในพจนานุกรมหรือเปล่า

แล้วชอบ....มันแปลว่ายังไง.....หมายถึงที่หัวใจเต้นระรัวแบบนี้ ทำให้หน้าร้อนผ่าวขนาดนี้

“ชอบ...ชอบ...ชอบเหรอ...ชอบคืออะไร...คืออย่างไหน...ไม่เข้าใจ..ชอบ...?”

คำถามที่อยากได้คำตอบด่วนก่อนจะมีอะไรเลยเถิดไปกว่านี้....ทำให้คนที่ เอ่ยคำพูดนั้นยิ้มกว้าง เมื่อได้เห็นท่าทางหวั่นหวาด และใบหน้าที่เวลายิ้มจะยิ้มได้น่ารักที่สุดแหงนมองขึ้นด้วยความสงสัย

แก้มแดงขนาดนี้

ตาหวานเยิ้มขนาดนี้

แล้ว....ก็ดูเหมือนอายขนาดนี้

น่ารักเป็นบ้าเลยถิงเอ้ย

ยังมีหน้ามาจ้องตากลับ แล้วก็มาถามด้วยความสงสัยอีก

นายขนมโดเน่ แตะมือของอีกฝ่ายไว้เบา ๆ และเอามาสัมผัสที่แผ่นอกข้างซ้ายของตัวเอง
หัวใจของเขากำลังเต้นเร็วแรงรัว
มีความสุขที่สุดที่ได้สัมผัส และมอบความรู้สึกดี ๆ ให้กับคนตรงหน้า

“เราชอบถิง....หัวใจเราก็เลยเต้นแรงได้ขนาดนี้...ทั้งที่ไม่ได้ไปวิ่งมาให้เหนื่อย แล้วเราก็มีความสุข
เป็นความสุขที่อธิบายไม่ถูกหรอกว่าเป็นยังไงต้องลองเป็นเอง.....แล้วรู้มั้ย....?”

สัมผัสอบอุ่นนั้นลองเปลี่ยนกลับมาแตะต้องอยู่ที่อกข้างซ้ายของเจ้าของมือแล้ว
และ ไอ้ถิงก็ได้รู้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นรัวแรงกว่าคนตรงหน้ามากแค่ไหน.....
รัวเร็ว...จนมันแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก

ความสุขงั้นเหรอ.......ความสุขที่อธิบายไม่ได้งั้นเหรอ....
รู้แต่ว่ารู้สึกดีมาก ๆ อยากอยู่ใกล้ ๆ กับคนนี้ทุกวินาที

“หัวใจของถิง.....เหมือนกับที่เราเป็นหรือเปล่า....บอกเราได้ไหม”

ร่างสูงเลื่อนไล้มือไปกอดรัดที่เอวของคนที่สัมผัสความรู้สึกของหัวใจของตัวเองเอาไว้

แล้วก็พยักหน้าด้วยความรู้สึกอาย ๆ
คำตอบ.....ที่เข้ามาหาเอง
โดยไม่ต้องค้นหา

คนประหลาดบ้าคำนวณอย่างไอ้ถิง....รู้จักรักด้วยหรือเนี่ย ..... เป็นเรื่องน่ายินดีใช่มั้ย

ร่างสูงโปร่งบางเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ.....แต่รอยยิ้มน่ารักกลับไป กระตุ้นความรู้สึกของร่างสูงใหญ่ตรงข้ามให้ลุกโพลงขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ และอดใจไม่ไหว ต้องก้มลงประทับริมฝีปากเข้าหาที่ข้างแก้มเนียนแดงก่ำนั้น

และไล้ระเรื่อย เข้าหาริมฝีปากนิ่มชื้น ที่มักจะพูดอะไรติด ๆ ขัด ๆ อยู่เสมอ

เรือนร่างสูงโปร่ง นิ่งสนิท....รอรับความรู้สึกที่ถูกส่งเข้ามาหาพร้อมปลายลิ้นร้อน ๆ ค่อยแทรกเข้าไปในโพลงปาก
เพียงเท่านี้ก็ถึงกับทำให้ร่างกายชาวาบ จนต้องหลับตาแน่น....ลมหายใจติดขัด...ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะทำอะไรได้ ร่างกายชานิ่ง ก่อนที่จะถูกชักนำให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้างและเอนกายนอนลง
โดยมีอีกหนึ่งร่างตามทาบทับลงมาหา

TBC……

*********************************

[PEAK]

รายงานตัว  ~~  เข้ามาอ่านแล้วนะ
สนุกดี ชอบมากครับป๋ม
ขอบคุณนะครับ

[kamui1972]

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 19


“เราจะให้ถิงรู้จักทุกตารางนิ้วของร่างกายเรา...ถิงก็ต้องให้เรารู้จักทุกตารางนิ้วร่างกายของถิงด้วย....ได้มั้ย”

คำพูดอ่อนโยนกระซิบแผ่วที่ข้างหูของคนที่นอนนิ่งหลับตาแน่น หายใจหอบหนัก เนื่องจากไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งกายในใจและร่างกายของตัว เองได้

พยักหน้ารับคำบอกนั้น...ลูบไล้ร่างกายของอีกฝ่าย เปะป่ายไปจนทั่ว จดจำทุกพื้นที่ ที่ได้สัมผัส...ไว้ในสมอง
และพยายามคำนวณหาปริมาตรให้ได้

ฝ่ามืออุ่นนุ่ม ลากไล้ลงไปที่ร่างกายเบื้องล่างของร่างภายใต้ร่างเขา ปลดผืนผ้าที่ครอบคลุมร่างกายอุ่นนิ่มในอ้อมแขนออกหมด และสะบัดไปคนละทิศละทาง...พร้อมกับจัดการร่างกายของตัวเองไปด้วย

เอื้อมมือเข้าไปสัมผัสส่วนใน ที่เริ่มแข็งขืนตื่นขึ้น

และรูดรั้งแผ่วเบา

…เน่ทำอะไรกันน่ะ.....แตะต้องกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ....แล้วเน่จะยอมให้เขาแตะต้องร่างกายของเน่ด้วยหรือเปล่า

คนบ้าคำนวณ ปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า และลองไล้มือไปสัมผัสร่างกายของร่างสูงเบื้องบนที่แนบชิดอยู่

“อือ...ถิง...อยากรู้เหรอ...” นัยย์ตาคมหวานหยด เอ่ยถามและขยับกายให้ฝ่ามือของอีกคนสัมผัสร่างกายของตัวเองได้ถนัดขึ้น

“ปริมาตร...มากกว่าหรือน้อยกว่าของนายกันล่ะ......” เสียงหัวเราะหวานแผ่ว พร้อมกับที่ไอ้ถิงต้องหยุดมือตัวเอง
หน้าร้อนผ่าว กับคำพูดนั้น....

ปล่อยมือจากร่างกายของคนที่กอดรัดเอาไว้

นั่นยิ่งทำให้อีกคนหัวเราะชอบใจ

“นั่นน่ะ.....ทำอะไรได้เยอะนะ......ลองทำดูมั้ยล่ะเช่น....มันทำให้นายรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของตัวเองได้ล่ะ”

คำพูดกลั้วเสียงหัวเราะไปพร้อมกับมือที่ยังขยับเหนี่ยวรั้งร่างกายของคนที่ทำหน้าตาน่ารักกัดปากแน่นนั้น
ทำให้คนที่ถูกปรนนิบัติอยู่ต้องลืมตาขึ้นมอง อย่างไม่เข้าใจ

“ทำยัง...ทำยัง..ไงเหรออยากทำ....บ้างอือออออออออ อะ...เราทนไม่ไหวแล้วอ๊า....เราจะทนไม่ไหวแล้ว”

คำตอบใสซื่อและดวงตาหรี่ปรือ ใบหน้าที่แสดงความรู้สึกเด่นชัดและไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย ทำให้ขนมโดเน่หัวเราะอย่างพอใจ

ถ้าจะหนีตอนนี้.....ก็คงช้าไปแล้วแหละถิง
จนป่านนี้แล้ว.........ไม่ให้หนีหรอกนะ

ปลายนิ้วแกร่งค่อยแทรกสอดเข้าช่องทางเล็กแคบนุ่มชื้นนั่นของร่างกายนุ่มนิ่มในอ้อมแขน
ภายหลังที่ร่างสั่นสะท้านปลดปล่อยหยาดหยดออกมาจนหมดสิ้นและหอบเหนื่อย
ปรือตาขึ้นมองอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ก่อนจะพยายามขยับกายหนีสิ่งที่รุกล้ำเข้ามานั้น

“โอ้ย....เจ็บ...เจ็บ....จะทำอะไร...เจ็บบบบบบบบบ” ร่างกายร้อนรุ่มของร่างที่ถอยหนีการรุกราน
ยิ่งเร่งให้คนที่ปรารถนายิ่งอยากกลั่นแกล้งมากขึ้น

“จะรักถิง......จะทำให้ถิงรัก....จะทำให้ถิงไม่ลืมเรา” คำพูดนั้นทำให้คนที่ไม่เคยรัก และไม่เคยถูกรัก หยุดชะงักนิ่ง
ยอมรับความเจ็บปวดที่ถูกแทรกเข้ามาอย่างเชื่องช้า แม้จะรู้สึกเจ็บจนต้องนิ่วหน้าก็ตาม

แต่ก็พยายามกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้

เมื่อปลายนิ้วแกร่งร้อนเริ่มแทรกเข้าออกภายในร่างกายและเพิ่มเป็นสองนิ้วเพื่อขยายช่องทางเล็กแคบนั้น
เล็บคม ๆ ถูกจิกลงที่ลาดไหล่กว้างของร่างสูงทันที พร้อมกับคนอยากโดนวัดพื้นที่สะบัดหน้าหนีกัดฟันแน่น แต่ก็ไม่ยอมบอกให้อีกฝ่ายหยุด

“ไหวมั้ยถิง....” คำถามเมื่อลองใช้ร่างกายของตัวเองแทรกเข้าไปทีละนิด ทำให้คนที่ยอมให้วัดอุณหภูมิร่างกาย
พยักหน้ารับ...เชื่องช้า สะกดกลั้นเสียงร้องเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

จนเมื่อร่างกายของคนที่บอกรักเข้ามาจนลึกสุด

ถึงได้ค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาพร้อมกัน

“ขยับแล้วนะ.....”

แทนคำพูดร่างอบอุ่น อ่อนโยนนั้นก็ค่อยขยับกายอย่างช้า ๆ
โลมไล้ปลายลิ้นที่ยอดอกของคนรักที่ไอ้เน่รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

ก่อนจะหยัดกายขึ้น และกดเรียวขานุ่ม ให้โน้มลงไปจนชิดแผ่นอกของร่างเบื้องล่างเอาไว้
เริ่มจังหวะการสอดแทรกกายที่แท้จริงทันที

“ฮือออออออออออ อ่ะ.....ทำไมมันถึงได้...เป็นแบบนี้..ทำไม...ทำไมกันฮือ”

จังหวะของร่างกายที่สอดประสานกันได้อย่างลงตัว สร้างความรู้สึกหฤหรรษ์ที่ก่อเกิดขึ้นภายหลังความเจ็บปวด
ให้กับคนบ้าวัดปริมาตรได้อย่างเต็มที่ อย่างไม่สามารถอธิบายปรากฏการณ์นี้ได้

“อ่ะ...เพราะถิงก็รักเราน่ะสิ....... ร่างกายถึงได้ตอบรับพร้อมหัวใจอย่างนี้ไงล่ะ”

รัก

รัก

รัก

รัก

เมื่อคนสองคนรักกัน และร่างกายผูกพันกันเป็นหนึ่งเดียว
อย่างนี้น่ะหรือ....ที่เขาเรียกกันว่า...
การร่วมรัก

ร่วมผูกพันร่างกายกับคนที่รัก
รู้สึกดีเยี่ยมได้ขนาดนี้ใช่มั้ย...

“อือ....อ่ะ...” ใบหน้าน่ารักและมักคิดถึงแต่ตัวเลขเสมอ สั่นไหวไปพร้อมจังหวะการแทรกสอดกาย

กัดฟันแน่น....เมื่อส่วนอ่อนไหวนั้นกำลังถูกแตะต้องและรู้สึกอุ่นร้อนไปหมด เมื่อทั้งจังหวะการร่วมรัก
และจังหวะการหายใจเริ่มไม่สม่ำเสมอ....

รู้สึกดีเยี่ยม
เคยรับรู้และกระทำต่อร่างกายของตัวเอง

แต่ไม่ได้รู้สึกดีเท่าขนาดนี้

“ถิง....เรารู้แล้ว..ว่าร่างกายกับหัวใจถิง..มีพื้นที่เท่าไหร่...แล้ว ถิงล่ะ..รู้หรือยังว่าร่างกายทั้งหมดและหัวใจทั้งหมดของเรา มีปริมาตรเท่าไหร่กันแน่”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มแหบพร่า เอ่ยบอกกับร่างที่ถูกทาบทับ...ร่างกายอุ่น ๆ เครียดเกร็งที่ขนมโดเน่ได้รู้จักในทุกสัดส่วนจนหมดสิ้น

“อื้อ....รู้แล้ว...รู้..ไม่ไหวแล้ว...อ๊า”

จังหวะสุดท้าย ที่ร่างสูงถอนกายออกหมด และกระแทกซ้ำกลับรุนแรง จนสุด พร้อมกับเสียงกรีดร้องของสองร่างที่หอบเหนื่อย หยุดการเคลื่อนไหวเมื่อร่างกายกลั่นหยาดหยดชีวิตหลั่งรินออกมาแล้ว

รอยยิ้มเปี่ยมสุข...
ปรากฏอยู่ที่ใบหน้าที่เวลายิ้มจะน่ารักสดใสเสมอ
เมื่อจังหวะสุดท้ายมาถึง และเมื่อรู้สึกสุขล้ำจนเกินจะบรรยาย

“รักถิงนะ....” คำพูดอ่อนโยนและเสียงหวานแผ่ว บอกกับคนที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกัน

และซุกซบลงที่ซอกคอกรุ่นกลิ่นหอมนั้น

...........................รู้แล้ว.....เรารู้แล้วว่ารักเป็นแบบนี้.......รู้แล้วว่ารักคืออะไร............................

ตามหาเราให้เจอนะเน่...

เราอยู่ในฝันของนายมาตลอด
เราอยู่ในฝันของนายอย่างนี้ตลอดเวลา

หาเราให้เจอนะ.......

.....................................คำพูดอะไรกันน่ะ.........................

ร่างสูงปรือตาตื่นขึ้น......

และก็ลุกพรวดพราดอย่างรวดเร็ว

ทำไม...เสื้อผ้าอยู่ครบ.....ถิงล่ะ

แล้วถิงอยู่ไหน....

หันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลา หกโมงเช้า

อะไรกันเนี่ย....ถิงล่ะ แล้วถิงล่ะ ถิงอยู่ไหน
เมื่อไม่กี่นาทีเรายังกอดกัน รักกันอยู่เลย
เรารักกันมากมายขนาดนี้

แล้วนี่มันอะไรกัน......นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่
ใครมาเล่นตลกกับไอ้เน่กันแน่

แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ

TBC……

*********************************

[HaLF333]

กำลังเสียเลือดเพลินๆ
 
เกิดอะไรขึ้นกะถิง..แงๆๆๆๆ
ถิงหายไปไหน..
เกิดอะไรขึ้นไม่รู้แหละ เน่ หาให้เจอนะ..
 

[Jeremy_F]

ขอบคุณ พี่kamui1972 ครับ  

เป็นการอัพนิยายที่สุดยอด เร็วกว่าใจนึก

ชอบครับพี่  มั่นๆ มีจุดยืนดี

ต้องรีบมาเม้นท์กลัวจบซะก่อน แต่จริงก็อยากเม้นท์บ้างอ่ะครับ อยากมีส่วนร่วมกับเรื่องที่เราชอบ

แต่เจก็เคารพการตัดสินใจในการโพสต์ของพี่นะครับยังไงก็ได้ จุ๊บๆ

 

[kamui1972]

ช่วงบ่ายๆ จะพยายามปลีกตัวมาลงส่วนที่เหลือให้ครับ อยากให้มีความสุขกับการอ่านแบบต่อเนื่อง ถ้าจะกรุณาสักหน่อย ก็รบกวน post ให้กระทู้ยังอยู่ในช่วงต้นๆ เผื่อคนที่ยังไม่ได้อ่านเขาจะได้เห็นเรื่อง แล้วมาลองอ่านดู เพราะผมก็ใกล้จะ post เรื่องครบแล้ว ถึงแม้จะยังไม่อยากให้เรื่องนี้ถูกย้ายไปอยู่หมวดเรื่องที่จบแล้วเร็วนัก บอกตามตรงไม่อยากดึงเรื่องเอาไว้ครับ เห็นใจคนอ่านมากๆ เพราะบางคนก็ไม่ได้มานั่งอยู่หน้าคอมตลอดเวลา อยากให้คนที่อ่านได้อ่านเรื่องแบบที่มันจบไปเลย ความดีความชอบทั้งหมดของยกให้คุณ aoikyosuke เจ้าของเรื่องครับ ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน

[YO DEA]

 

[three]

ขอบคุณนะครับผม

[kamui1972]

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 20


ร่างสูงยกฝ่ามือขึ้นลูบไล้ที่ใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะทิ้งกายลงบนเตียงอย่างช้า ๆ
โทรหาเพื่อน และเพื่อนบอกว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่....

แค่อยากจะรู้....อยากจะแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ผ้าปูเตียงไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่าง.....
ปฏิทินระบุชัดว่าเขาเพิ่งหลับไปเพียงหนึ่งคืนและตื่นขึ้นมาในตอนหกโมงเช้าเหมือนปกติ

ไปเรียนทั้งที่เรียนไม่รู้เรื่องเลย เที่ยวไล่ตามและถามหาถิง...คนที่รักอย่างสุดซึ้ง
แต่ก็มีแต่คนส่ายหน้าและบอกว่าไม่รู้จัก

โรงอาหารที่เคยกินข้าวต้มทะเลด้วยกัน ที่ ๆ ถิงคำนวณตัวเลขต้นไม้ข้างโรงอาหาร

ทางกลับบ้านที่เคยขึ้นไปนั่งกินไอติม.....ที่ ๆ ได้โอบอุ้มร่างอุ่นนุ่มนั้นลงมาจากขอบกั้นถนน

แม่น้ำสายเดิมที่ไหลเอื่อย ที่ลงไปว่ายเล่นแข่งกัน.....

ได้จูบได้กอด...ได้กลัดกระดุมเสื้อให้กับถิง....

เสียงพูด ติด ๆ ขัด ๆ ยังดังก้องอยู่ในหู........

ห้องสี่เหลี่ยมนี้ที่ได้จูบกันครั้งแรก.......และได้แสดงความรักสุดซึ้งต่อกัน

...........มันเป็นแค่ความฝันอย่างนั้นเหรอ.....................
แล้วความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนที่มอบให้กันในค่ำคืนนั้น
จะบอกว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น ตลก ๆ หรือยังไง

ขนมโดเน่นอนมองเพดานห้องนิ่ง
ความคิดในหัวสับสนไปหมด.....สมองโปร่งว่างไม่มีอะไรบรรจุอยู่เลย

หัวใจร้าวราน......
หยาดน้ำตาค่อยหลั่งรินหยดลงอย่างเชื่องช้า

เมื่อร่างสูงนั้นหลับตาแน่น
ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงสะอื้นไห้

น้ำตามากมาย........หลั่งรินหยดเป็นสาย

พร้อมกับหัวใจที่เจ็บปวดทรมาน...

“ถิง.......เราหาถิงไม่เจอ.....จะให้เราทำยังไงดี....ถิง..ฮืออออออออ”

ขนมโดเน่ไม่อาจจะหยุดน้ำตาแห่งความทุกข์ใจได้อีกแล้ว

ปล่อยให้มันหยดรินรดอยู่อย่างนั้น....

ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างสังเวชตัวเอง....

ตามหาคนในฝันงั้นเหรอ.....

ต่อให้หาทั้งชาติ...ก็ไม่มีวันได้เจอแน่....ทำไมทั้งเหงา ทั้งเศร้า ทั้งปวดร้าวหัวใจขนาดนี้

“ถิง..........ถิงอยู่ไหนกันแน่....ถิง”

ร่างสูงแกร่งหนาที่เคยหัวเราะร่าเริงกับใครเสมอ ไม่เคยท้อ ไม่เคยทุกข์
ไม่เคยต้องเสียใจมากขนาดนี้.....

หัวใจยังพร่ำเพ้อร่ำร้องหา....คนในฝันที่ไม่มีวันได้พบเจออีกแล้วในชาตินี้
ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้มันหลั่งรินอย่างเชื่องช้า...เผื่อมันจะช่วยให้เจือจางความเจ็บปวด
ในการตามหาที่ไม่มีทางเป็นจริงนี้ได้....

ดวงตาคมค่อยหรี่ปรือลงอย่างเชื่องช้า

กำลังจะหลับอีกแล้วใช่มั้ย เพราะว่าอ่อนเพลียเหลือเกินก็เลยจะหลับ
แล้วก็จะได้พบนายในความฝันอีกใช่มั้ยถิง

ช่างมันเถอะนะ... ช่างมัน....แค่ในฝัน.....ขอแค่ฝัน....ให้เราได้รักถิงอย่างนี้..

แค่ได้อยู่ด้วยกันในความฝัน.........กับจินตนาการบ้า ๆ อย่างนี้

มันก็เพียงพอแล้ว...............

ขอให้เราได้หลับใหลและอยู่ข้าง ๆ กายถิงไปชั่วนิรันดร์

[HaLF333]

ไม่เอานะเน่ อย่าเพิ่งท้อดิ..
หาให้เจอแล้วพามาสู่โลกแห่งความจริงเลย 

[Jeremy_F]

เฮ้ย...ไมไม่ไปหาให้เจอ 

 

[kamui1972]

ขอโทษด้วยครับที่มาลงต่อให้ช้ามกว่าที่ได้บอกไว้ เน็ทที่ทำงานใช้ไม่ได้มาตั้งแต่ช่วงบ่ายๆ ผมมาลงตอนจบให้แล้วนะครับ แล้วจะมาลงตอนพิเศษตามให้ทีหลัง

*************************************************

ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 20 (ต่อ)


ขนมโดเน่...เดินเหม่อลอย ยิ้มกับเพื่อนอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกวัน

ก่อนจะยืนนิ่งคิดอยู่ที่ทางเดินในสถาบัน

วันนี้ตื่นมาในเวลาหกโมงเช้าเหมือนทุกวัน

ไม่ได้ฝันถึงถิงเลย......เป็นครั้งแรกในชีวิต 2 ปีมานี้

ทำไมล่ะถิง...ทำไมถึงทิ้งกันได้ง่าย ๆ ขนาดนี้
มาให้เรารักมากมาย...
แล้วก็จากเราไปง่าย ๆ งั้นเหรอ....

ทางเดินนี้ไงที่เราได้เจอกับถิงครั้งแรกในความฝัน.....
ถิงที่วิ่งเข้ามาหา....มากระชากคอเสื้อขอวัดปริมาตร...
น่าขำที่สุด.........น่าขำมากที่สุดเลย

“ไปเว้ยไอ้เน่....ขึ้นเรียนกัน..ได้เวลาเรียนแล้ว...”
เสียงเพื่อนร่วมห้องตะโกนเรียก พร้อมกับเพื่อนอีกกลุ่มใหญ่

ร่างสูงแกร่งหนาฝืนยิ้มฝืนหัวเราะออกมา กำลังจะก้าวเดินตาม


แต่เมื่อหันหลังจะเดินไปแล้ว ก็ต้องรีบหันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับแรงกระชากจนต้องหันไปมอง
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง


“มึงมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่.....กูคำนวณมาสองคืนแล้ว....ทำไมกูคำนวณไม่ได้วะ”

ใบหน้าของคนที่ตามหา....ใบหน้าของคนรักที่อยู่ในความฝันมาเสมอ

เพื่อน ๆ ของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ กรูกันเข้ามาแยกไอ้ถิงออกห่าง
แต่ร่างนั้นกลับดิ้นรนเข้าหาคนที่ทำให้มันไม่ได้นอนมาติดกันสองคืน

“กูคำนวณมึงไม่ได้.....ทำไมวะ...ทำไมละเว้ยยยยยยยยยยยยย”


ร่างสูงใหญ่ ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา......ขออย่าเป็นฝันอีกเลย...
ขอให้ครั้งนี้อย่าเป็นฝันเลยได้มั้ย

ขนมโดเน่ไม่ได้โกรธเลยสักนิด แต่เข้าไปดึงแขนของคนบ้าที่ดิ้นรน....ในสภาพที่ทุเรศ ทุรังมากมาย
ผมเผ้ายุ่งเหยิง แล้วดึงคน ๆ นั้น ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

“มาคำนวณสิถิง......คำนวณเราสิถิง....อยากจะคำนวณเท่าไหร่ก็ได้...คำนวณเราทั้งตัวทั้งหัวใจเราเลย
ให้นายรู้ว่าเรามีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่...ถิง...เรารักถิงนะ....อยู่ กับเราจริง ๆ ได้มั้ย...อย่าทิ้งเราไปเมื่อเราลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเลยนะถิง.....อย่าทิ้ง เราไปอีกเลย”


เสียงหัวเราะที่แสนคุ้นเคย.....เสียงหัวเราะทั้งน้ำตา
ทำให้คนที่ไม่ได้นอนมาสองคืน เพราะมัวแต่นั่งบ้าคำนวณปริมาตร ต้องตาตกตะลึงจนตาค้าง

นาย.............ผู้ชายคนนี้....เสียงหัวเราะที่จำได้ดี....ไม่เคยลืม ของคนในฝันของไอ้ถิง
คนที่มากอด คนที่มาจูบ คนที่รักกันมากมาย

“นายเป็นคนในฝันเหรอ....นาย....นายเป็นคนในฝันของเราใช่มั้ย..” เสียงที่ตะกุกตะกักอยู่เสมอยิ่งทำให้ร่างที่กำลังดีใจสุดขีดดีใจมากขึ้นไป อีกหลายร้อยหลายพันเท่า

“เราคือคนในฝันจริง ๆ ...เราคือคนในฝันของนาย....แล้วนายก็คือคนในฝันของเราจริง ๆ นะถิง....”

นาย ถอ อิ งอ ถิง ยังคงยืนนิ่งตาค้าง ยกเรียวแขนขึ้นโอบรัดร่างอบอุ่นที่เคยได้สัมผัสในความฝันเสมอ

ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินออกมาช้า ๆ

ความดีใจ.....ปลาบปลื้ม...เอาเถอะ...จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง แต่ว่าตอนนี้

“นายชื่อเน่.....เราจำได้....เรา....เรา....เรา....เราจะไม่ยอมให้นายหายไปอีกแล้ว”

สองร่างที่เฝ้าคอยตามหากันและกันมานานแสนนานและพบกันในฝันทุกครั้งยังคงกอดกันแน่น

เหมือนกับว่ากลัวอีกคนจะหายไป.....

แต่ครั้งนี้.....

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

จะไม่ใช่โลกแห่งความฝันอีกต่อไปแล้ว


Fin......

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[HaLF333]

มันต้องอย่างนี้ เจอกันจนได้ 

ขอบคุณคุณเท็นและคนโพสนะคะ

[Jeremy_F]

ขอบคุณพี่เท็น และพี่kamui1972 

 

[Salim021]

เย้ ๆๆๆๆ




อ่านแล้วมีความสุข


ความรู้สึกเดียวกับเล่นเนท 2 เมก



โพสไวถูกใจมากมาย ขอบคุณค่า

[A-J.seiya*]

 


อ่านรวดเดียวเลยค่ะ

ดีจัง ~




เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยอ่ะ ^^

ชอบ!!!~



ขอบคุณนะคะ......

[Haney]

ต๊าย กิต.ชอบทั้งสองแบบเลยค่ะ
แบบไม่ปะติดปะต่อ.......
ให้ความรู้สึกเหมือนตามอ่านจากหนังสือพิมพ์
เหมาะสำหรับ'คนหน้าจอ'(คอม.ค่ะ ไม่ใช่กล้อง)
ได้สนุกกับการตามจิก ตามจี้ ตามล้าง ตามล่า คนโพ้สท์
คอจะแห้ง เลือดจะสาด ใจจะขาด เหน็บจะกิน ฯลฯ
*******
ส่วนแบบม้วนเดียวจบ.......
ก็เหมือนไปยื้ม(ขอยืม)หนังสือเพื่อนมาอ่าน
ต้องรีบๆอ่านให้จบ ไม่งั้นโดนทวง
เหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ค่อยมีโอกาสอยู่หน้าจอคอม.
*******
ช้อบ ชอบ ทั้งสองแบบนะคะ อิอิ

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

เห็นด้วยกับคุณกิตครับ รายนี้เค้าเยี่ยมเสมอ 555
ขอบคุณคุณ Kamui ที่เอาเรื่องมาลงให้อ่านกันนะครับ  ชื่นชอบนักเขียนท่านนี้เช่นกัน น่ารักเนอะ เอิ้กกก
 

[mantdash]

ขอบคุณมากครับ รวดเดียวจบเลยอิอิ

ซีรี่นี้ไม่เคยทำให้ผืดหวังเลยครับ ประทับใจมาก

อย่าลืมตอนพิเศษน้าครับ +1

[kamui1972]

ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ ภาคพิเศษ


“ดะ...ดะ...เดี๋ยวก่อน....” นายถออิงอถิง นั่งเอ๋อ เมื่อจู่ ๆ วันนี้เน่บอกว่าจะอุ้มเขา เน่บอกว่าตัวก็เท่า ๆ กันทำไมรู้สึกว่าตัวเขาถึงได้เล็กกว่ามาก ไม่จริงหรอก ดูปริมาตรแล้วก็ไม่น่าจะห่างกันสักเท่าไหร่ แต่เน่ก็ดื้อดึงจะอุ้มเขาให้ได้

“ทำไมล่ะถิง....นะ....ตอนนั้นยังอุ้มถิงได้เลย....ตอนที่ไปนั่งกินไอติมน่ะ”

ร่างสูงนั้นรำลึกความหลังครั้งก่อน และเอามือเท้าคาง นั่งมองหน้าคนที่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขาอยู่ ถิงเป็นอะไรนะ ถึงได้ดูเงียบ ๆ ไป ตอนที่เขาจะขออุ้มน่ะ

“อุ้ม....แบบ...แบบอื่นไม่ได้เหรอ....ทำไมต้อง....ต้องอุ้มแบบนี้” ร่างโปร่งบางนั้นไม่เป็นอันทำอะไรคอยแต่คิดกังวลไปหมดทุกอย่าง เน่ชอบแกล้ง
บางครั้งก็กอด
บางครั้งก็หอมแก้ม

บางครั้งนั่งคำนวณเลขอยู่ดี ๆ ก็กอด

ไม่ได้ไม่ชอบ แต่มันน่าอาย รู้สึกแปลก ๆ เวลาโดนกอด แล้วมือไม้สั่น พาลจะทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา สุดท้ายก็โดนรวบมือไปหอมเล่นซะอีก คราวนี้เลยตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูกยิ่งกว่าเก่า เน่ชอบกอด ชอบบอกว่ารัก

แต่เขาไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง

ชอบมองเน่ยิ้ม ชอบฟังเสียงหัวเราะ ชอบกอด ชอบจูบ ชอบหอม

แต่..........เอาเข้าจริง ๆ สั่นทุกที เมื่อก่อนเคยคิดว่า ถ้าเจอแล้วจะกอด จะคุยกันมาก ๆ แต่ว่าพอได้เจอกันจริง ๆ
เขากลับทำตัวไม่ถูก ที่เคยงก ๆ เงิ่น ๆ ติดอ่างยังไงดูเหมือนจะเป็นหนักกว่านั้นทุกครั้งที่โดนกอด เป็นอย่างนี้บ่อย ๆ เน่จะเริ่มเบื่อแล้วก็รังเกียจมั้ย

“อ้าวถิง....อุ้มแบบนี้แหละดีแล้ว...เวลาวางบนเตียงจะได้สะดวก ๆ นะถิง..รู้มั้ย”

ขนมโดเน่ช่างพูดช่างแกล้ง ตีหน้าตายแหย่คนที่นั่งตาโต มือไม้เริ่มพันกันอีกแล้ว จนเขาต้องรีบดึงมือเอาไว้และแตะเข้าที่ปลายจมูกของตัวเอง ก่อนจะดึงร่างนั้นเข้ามากอดไว้โดยง่าย

“ไม่รู้ทำไมสิเนี่ย...ถิงล้นลนเวลาอยู่กับเรา....ไม่ชอบเหรอเวลาเรากอดเราหอมแบบนี้น่ะ”

เน่เอ่ยถามและขยับกายเข้ามาใกล้มากขึ้น

อัจฉริยะบ้าคำนวณเงยหน้าขึ้นมองแล้วแทบอยากถอยหนี

อ๊า หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้วทำยังไงดี มือของคนบ้าคำนวณ เริ่มปัดป่ายไปตามโต๊ะ ทั้งแก้วน้ำจานใส่ขนมหมิ่นเหม่จะตกจากโต๊ะเอาให้ได้ คนขี้แกล้งนั้นยิ่งหัวเราะ และดึงมือของคนบ้าคำนวณเอาไว้
ก่อนจะดึงร่างนั้นเข้าหาตัวและหัวเราะเสียงเบา

“ล้น ลน ลนอะไรนักหนานะ.....” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหัวเราะแผ่วในลำคอ ในขณะที่อีกคนแทบไม่มีแรงต่อต้าน
ขนมโดเน่ ออกแรงเพียงนิดเดียว ก็สามารถลุกขึ้นยืนและอุ้มคนในอ้อมแขนขึ้นมาได้ง่าย ๆ

"เง่อ อะ อะ อะ อะ ไร....เรา เรา ไม่...ยัง....เอ่อ" เสียงของคนในอ้อมแขนสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเหลือบสายตาขึ้นมองหน้าคนอุ้ม ถึงได้เห็นอะไรบางอย่างในแววตาคู่นั้น

"ถิง....รู้แล้วแหละถิงตัวหนักกี่กิโล แต่อยากคำนวณปริมาตรบ้างจัง....ถิงอยากรู้มั้ยว่าตัวเราหนักแค่ไหน"
ร่างสูงเอ่ยถาม และค่อยหมุนกายไปมา ทำเหมือนจะแกล้งโยนคนในอ้อมแขนลง
จนเรียวแขนของคนถูกอุ้มต้องรีบยกขึ้นคล้องไว้ที่ลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น และทำตาโต เพราะกลัวจะหล่นลงมา

"เน่...เน่...เน่..เราจะหล่นแล้ว..."

น้ำเสียงตะกุกตะกักยิ่งเร่งเร้าให้ร่างสูงนั้นอยากกลั่นแกล้งให้มากขึ้นไปอีก

"ไม่อยากหล่น....จูบเราก่อน....แล้วจะปล่อย แลกกัน .....ทำมั้ยถิง...ทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"

ขนมโดเน่หัวเราะอย่างนึกสนุกและเมื่อก้มลงเอียงแก้มให้คนในอ้อมแขน ทำตามคำสั่ง ยิ่งได้เห็นชัด ๆ
ว่าถิงทำตาโตยิ่งกว่าเก่ามากแค่ไหน

นั่นยิ่งเรียกรอยยิ้มของเขาได้ในทันที ทำจริงก็ดี ทำไม่จริงจะพาเข้าห้อง เอาไงล่ะถิง

จะยอมหอมแก้มหรือว่าจะโดนหอมแก้ม ถิงจะเลือกอะไรกันน๊า อยากจะรู้จริง ๆ

ร่างในอ้อมแขนชั่งใจเพียงนิดเดียว

ก่อนจะยอมแตะปลายจมูกลงที่แก้มของคนที่ก้มลงมาหา
"หอม หอม หอม แล้ว.....หอมแล้ว...ปล่อยยัง...."

ถามมาได้นะ....ว่าจะให้เขาปล่อย

คนโดนหอมแก้มยิ่งไม่ยอมเลิก เอียงแก้มอีกข้างหนึ่งให้

และใครคนนั้นที่เอามือกอดคอเขาไว้แน่น

ก็ต้องแตะปลายจมูกไปที่แก้มอีกข้าง อย่างยอมจำนน
ร่างสูงยิ้มกริ่ม ไม่มีวี่แววว่าจะเลิกราเลย

แทนที่จะปล่อยกลับ ก้มหน้าผากให้อีกคนแตะปลายจมูกที่หน้าผากของตัวเองซะอีก

ไม่ทำ ก็มีการขุ่เล็ก ๆ น้อย ๆ

"ไม่ให้วัดปริมาตรแขนนะถิง....ให้ถิงวัดแล้วทำไมไม่ให้เราบ้าง " นายขนมโดเน่แค่แกล้งตัดพ้อ

ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายชัด ๆ

"ไม่เอา ไม่เอา....ให้วัดนะ..หอมแล้ว..หอมแล้ว...ถ้าไม่ให้วัดแล้วนอนไม่หลับแน่ ๆ เลย"

ร่างโปร่งบางรู้สึกร้อนรนใจที่สุด

ขืนไม่ได้แตะต้องตัวเน่เลยสักนิด เวลาหลับถ้าไม่ได้ฝันถึง เช้ามาเขาก็ทำอะไรไม่ได้ มันเหงา คิดถึง แล้วก็อะไรอีกนะ บอกไม่ถูก

"เหงาแล้วน๊า...รอนานแล้วด้วย...ไม่เอาก็ต้องหอมด้วย...เมื่อคืนก็ไม่เจอถิงในฝันเลย
ถิงเอาแต่คำนวณกระต่ายที่เราซื้อให้...ไม่ยอมนอน เราก็เหงาเป็นน๊า...เพราะฉะนั้น...ไม่เอาหอมแล้วถิง...อย่างอื่นดีกว่า "

คนเจ้าเล่ห์ยังไงก็เจ้าเล่ห์ แต่เจ้าเล่ห์กับคนรัก มันจะเป็นอะไรไป

ร่างโปร่งบางถูกปล่อยให้ยืนได้แล้ว ก่อนจะถูกดึงแขนให้เดินตาม

"ไป ไป ไป ไหน...แล้วไม่จูบแล้วเหรอ..เอ่อ..แล้ว"

ร่างโปร่งบางที่โดนดึงแขนให้เดินตามยังมีทีท่าเหมือนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีจุดมุ่งหมายอะไร

"เอาน่ะถิง..ไปวัดปริมาตรกัน...ว่าเรารักถิงมากแค่ไหน...."

คำบอกกล่าว ทำให้คนที่ยังงง ได้รับรู้ในทันที เน่....ชวนวัดปริมาตรอีกแล้ว

ร่างนั้นก้มหน้าหลบตาคนที่มองมานัยน์ตาพราวระยับ
แต่ก็ยังเดินตามเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายได้ง่าย ๆ

ปริมาตรความรักเขาเอาไว้วัดกันสองคน เรื่องต่อจากนั้น คงมีแต่ถิงและเน่ที่รู้กัน ว่าต่างฝ่ายต่างมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่ แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือต่างฝ่ายต่างได้รู้ว่าคนที่อยู่ในฝัน ได้มาอยู่ใกล้ ๆ กัน เพียงแค่เอื้อมมือคว้าเท่านั้นเอง

Fin…………..

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972