**ขอแค่ฝัน....ให้ฉันรักเธอ ภาค ถิง-เน่ ตอนพิเศษ "ถามมาตอบไป..."** โดย aoikyosuke
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: **ขอแค่ฝัน....ให้ฉันรักเธอ ภาค ถิง-เน่ ตอนพิเศษ "ถามมาตอบไป..."** โดย aoikyosuke  (อ่าน 93395 ครั้ง)

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม


เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

*************************************************************************************************

****ผมขออนุญาตเจ้าของเรื่องคือคุณ aoikyosuke เอามาให้ลองอ่านกันครับ ใครที่เคยตามอ่านเรื่องชุด ปรัชญาเด็กช่างกลฯ ภาคต่างๆ คงเคยได้อ่านเรื่องนี้กันมาแล้ว ในจำนวนทั้งหมดของ series เรื่องนี้ ผมชอบเรื่องนี้มากที่สุดครับ มีทั้งหมด 20 ตอน จะรีบลงให้หมดคนอ่านจะได้ไม่ค้างครับ ความดีความชอบทั้งหมดยกให้เจ้าของเรื่องครับ ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ถ้าไม่มีใครเอาเรื่องอื่นของ series นี้มาลงอีก ผมจะลองขออนุญาตคนเขียนเอาเรื่องอื่นมาลงให้อ่านกันอีกครับ ถ้าใครสนใจและยังไม่เคยอ่าน series ชุดนี้กัน****

...

ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ 1


อุ่นจังเลย.....อุ่นเมื่อได้รับสัมผัสอบอุ่นจากใครสักคน
แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้เห็นหน้า
เรียวแขนที่โอบรัด ปลายจมูกที่แตะสัมผัสนิ่งนาน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ใบหน้าที่ไม่เคยมองเห็นสักครั้ง
นายเป็นใคร....อยากจะถาม
แต่ไม่เคยได้รับคำตอบสักครั้ง

รู้เพียงเสียงหัวใจที่เต้นดังเป็นจังหวะ พร้อมที่นายส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
รู้ว่ายิ้ม....แต่ไม่เห็นหน้า ทำไม ทำไมกันนะ

ความอุ่นร้อน อ่อนโยน แตะสัมผัสที่ข้างแก้มซ้ำอีกครั้ง

พร้อมกับอ้อมแขนอุ่น ๆ ที่กอดรัดจากด้านหลัง
เสียงหัวเราะแผ่วเบา ไม่เคยมีคำพูด

แต่ความอบอุ่นทุกคืนนี้มันอะไรกัน

“นายชื่ออะไร......” หนุ่มร่างสูงหันไปมองคนที่กอดรัดและส่งยิ้มให้ทุกวัน

แค่เพียงคำถามหนึ่งประโยค แต่ร่างนั้นกลับผละจากและเดินลับไปแล้ว

ก่อนภาพต่าง ๆ จะเลือนหายเมื่อรุ่งสางของอีกวัน

ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่ง เปิดเปลือกตาขึ้นรับวันใหม่ ความรู้สึกอุ่นนานยังไม่ทันจางหาย

“อีกนิดเดียวเอง....ทำไมไม่ยอมบอกนะ.....เช้าอีกแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย แล้วจะมาหาทำไมทุกวันเนี่ย”

นายถิง.....ถอ...อิ....นอ....ถิงครับ

ลุกขึ้นนั่งและปาดเหงื่อที่ท่วมร่างกาย เจ็บใจตัวเอง
ที่วันนี้ก็ไม่รู้สักที ว่าไอ้คนที่มากอดมาหยอกล้อทุกวันมันเป็นใคร

ฝันบ้าอะไรฝันแม่งได้ทุกวัน....พิสดารจริงเว้ย

แล้วคนที่มากอดมาหอม ดันเป็นผู้ชายซะนี่.....ได้เป็นเกย์ในฝันแน่กู

นายถิง.....เออ ชื่อถิงนี่แหละ ทำไม หรือว่าจะมีปัญหา
ผุดลุกขึ้นนั่งและกัดฟันอย่างเจ็บใจ

พลาดอีกจนได้ พลาดอีกจนได้

ใครวะ

แม่งมาหาในฝันได้ทุกคืน

คอยดูเถอะ....

ต้องถามให้ได้เลยว่ามันเป็นใคร มีเจตนาอะไรถึงมากอดมาหอมอยู่ได้

นายถิง ลองโอบสัมผัสตัวเองเหมือนที่คนในฝันสัมผัส แต่มันก็ไม่อุ่นเท่า

“คืนนี้แหละคอยดู.....คืนนี้จะมองหน้าให้ชัด ๆ ให้ได้เลย....รอให้ดีล่ะ...นายคนในฝัน”

ไอ้ถิงยังคงกัดฟันแน่นด้วยความขัดใจ

รู้สึกชอบสัมผัสนั้นอย่างประหลาด....แต่เหมือนเล่นเกมส์วิ่งไล่จับ
เหมือนเล่นปริศนาอักษรไขว้

จะต้องทำยังไง

ถึงจะได้เห็นหน้าคนในฝันที่ฝันถึงซ้ำ ซาก ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้แล้ว

TBC……

*********************************



*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-06-2011 11:11:11 โดย kamui1972 »

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ 2


นายรู้สึกอุ่นมั้ย…ที่ฉันโอบกอดนายอย่างนี้
ทำไมบางครั้งเรารู้สึกเหมือนว่านายจะแหลกสลายหายไปกับความฝัน
เมื่อเราตื่นขึ้นอีกครั้งกันนะ

บางครั้งรู้สึกเหมือนนายอยากจะพูดอะไรกับเรา

แต่พอจะได้เห็นนายพูด ก็เหมือนกับหมดเวลาทุกที

สิ่งที่เรารู้....นายน่ารัก...น่ากอด
น่าหอม น่าสัมผัส

แล้วเราก็สัมผัสนายได้
ผู้ชายนี่นา

เรารู้หลายครั้งแล้วว่านายเป็นผู้ชาย
แล้วทำไมเรายังโอบกอดนายอีก

ทั้งที่รู้อย่างนั้น

เราก็เจอกันอยู่บ่อยครั้ง
เจอกันแทบทุกคืน

แต่ทำไมเราถึงมองหน้ากันไม่เห็น
ทำไมได้ยินแต่เสียงหัวใจ

ทำไมสัมผัสได้แต่ความอบอุ่น

สัมผัสได้แต่ความนุ่มนิ่มของแก้มอิ่ม ๆ ของนาย

บางครั้งเราเห็นนายยิ้มตอบเราแต่เราก็ไม่เห็นหน้านาย

เมื่อนายอยากจะพูด

แต่เรากลับไม่ได้ยิน

เราโอบกอดนายไว้แบบนี้ ได้ยินเสียงหัวใจของนายอย่างนี้
ได้ยินเสียงหัวเราะของนาย

แต่ทำไมเมื่อนายทำท่าจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป
เราเหมือนถูกดึงให้ห่างจากนายทุกที

“นายคือใคร....ช่วยบอกหน่อยได้มั้ย...”

และนี่ก็คือคำถามอีกคำที่เราพยายามจะถามนาย
แต่แล้วเราก็ถูกกลืนหายไปอีกครั้ง

“ฮ่า......นายเป็นใคร...นายเป็นใครกัน...หายไปอีกแล้ว...นายหายไปอีกแล้ว”

ไอ้เน่...ลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือกุมขมับอีกครั้งและอีกครั้ง

เป็นอย่างนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ

พอจะเอื้อมมือคว้า...ก็กลับหายไปซะ

“โธ่เว้ย......อีกแล้วเนี่ย...อีกแล้ว”

ไอ้เน่เหลือบมองนาฬิกา หกโมงทุกวัน
หายไปตอนหกโมงเช้าทุกวัน

ให้มันได้อย่างนี้สิว้า......

แล้วคืนนี้จะได้เจออีกมั้ยวะเนี่ย

ไอ้เน่สะบัดหัวตื่นเต็มตาด้วยความหงุดหงิด คว้าผ้าขนหนู
เข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปเรียน

“ขอให้คืนนี้เราเจอกันอีกเถอะนะ....เฮ่อ..ไม่ถามอะไรก็ได้วะ อยู่ด้วยกันนาน ๆ ก็พอ..”

น้ำก็อาบไปเรื่อย แต่ใจกลับคิด และอมยิ้ม
ช่างหัวแม่งวะ....แค่เราได้เจอนายก็พอแล้วแหละ

ไม่เอาชื่อแล้ว...ชื่อไม่อยากรู้ก็ได้
ขอเจอทุกคืนที่หลับตาลงก็พอ

TBC……

*********************************

SunLoveMoon

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 3


ง่วงชิบหายเลย....นี่นายฝันค้าบบบบบบบบบ
ใจคอจะปลุกผมให้ตื่นตอนหกโมงเช้าทุกวันเลยเหรอเนี่ย

นายขนมโดเน่...หน้าหล่อ ผิวขาวจั๊วะ
พาหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองออกจากบ้าน
คว้ามอร์เตอร์ไซด์มาได้ก็สตาร์ทรถและบิดออกไปด้วยความเร็ว

ใช้เวลาไปถึงสถาบันแค่เพียง 15 นาที ก่อนจะจอดมอร์เตอร์ไซด์ในโรงเก็บรถ
และเดินผิวปาก ควงกุญแจรถเข้ามาในโรงฝึก

“ยิ้มแต่วันไอ้เหี้ยหนูเนเน่...เขียนแปลนเสร็จแล้วเหรอมึง....มาเลยมาเลย..มาให้พวกกูลอกลย”

แค่เห็นหน้าเพื่อนสุดหล่อที่สุดในห้อง การลอกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้

“ง่วงอีกแล้ว...เมียมาปลุกอีกสิมึง....ปลุกแม่งทุกเช้าเลยนะ...เห็นมึงง่วงแต่เดินยิ้มทั้งวัน
เด็กใหม่เหรอวะ...”

ตึกใบหยกสองเอ่ยถามเพื่อนที่ตอบกลับด้วยการหัวเราะเงียบ ๆ คนเดียว

ก่อนที่เหล่าหมู่คณะจะพากันลอกการบ้านอย่างเมามันส์

และยอดชายนายน้องหนูเน่ เน่ ก็เอาเก้าอี้มาต่อกัน เป็นแถวยาว เพื่อจะได้นอนหลับไปได้

เล่นตื่นหกโมงเช้าทุกวัน....ไม่ไหว

นายคนในฝันไม่เคยปลุกผิดเวลาสักที

“ไอ้เหี้ยนอนยิ้ม นอนยิ้มอีกมึง......เมียมันเด็ดถูกใจอะดิ....อ่อนแรงทุกคืนเลยนะเว้ย”

เส่งเมียรักของไอ้เปา
เอ่ยแซวเพื่อนที่นอนเหยียดยาว

ก่อนที่ไอ้น้องหนูเน่เน่ จะยักคิ้วให้ และเอ่ยบอก
“เด็ด....แต่สงสัยเด็ดน้อยกว่าเมียมึงมั้งเส่ง.....”

ไอ้เน่มันเซ้นท์ดี เห็นอะไรก็รู้ แต่ไม่ยักจะยอมพูดแค่นั้นเอง
เล่นเอาทั้งไอ้เส่งและไอ้เปา ต้องหยุดถามหยุดพูด
และหันมาสนใจกับการลอกการบ้านกันต่อ

“นอนตอนนี้ไม่ยกกะมาเข้าฝันแฮะ.....ถ้ามาตลอดเวลาผมได้หายใจเข้าหรอกเป็นนายแน่เลยนะนายฝัน”

ยอดชายนายเนเน่...หรี่ปรือตาลงแล้ว

พร้อมกับรอยยิ้มเจือจาง

ได้พบกันแค่ฝันเวลากลางคืน

แต่เวลาอย่างนี้ น่าแปลกดี

นายฝันไม่ยักกะมาหา มาหยอกล้อ มาให้กอด

เอ้อ.....

แปลกดีเว้ย

“คนหล่อนอนยิ้มเว้ย....พวกมึงดูดิ...คนอินเลิฟว่ะ..”

หนึ่งในจำนวนเพื่อนเอ่ยแซวเสียงดัง จนคนที่นอนอยู่ต้องหันมายักคิ้วให้

“อย่าอิจฉาคนหล่อครับ....ช่วยไม่ได้เมียกูเด็ดว่ะ...อิจฉาสิพวกมึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

นายขนมโดเน่ ยังคงมีความสุขหยอกล้อเพื่อนได้ทุกวัน

แล้วคืนนี้ตัวของมัน

ก็คงได้ฝันถึงนายฝันของมันอีกเหมือนทุกวัน

เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี้แล้ว

TBC……

*********************************

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
แปะกฏสักนิดก็ดีนะจ๊ะ  :L2: เป็นกำลังใจให้นะ

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 4


“แขนมันสักเท่าไหนวะ...แขนมันก็พอ ๆ กับเรานี่หว่า....ผิว...รู้ว่าผิวมันขาว ๆ
ได้กลิ่นหอม เหมือนกลิ่นขนมเวลาอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็นอกนั้นมีอะไรอีกวะ
เสียงหัวเราะ....ที่อบอุ่น....เออ...ใช่สิ...เสียงไง จำเสียงได้
แต่เป็นเสียงหัวเราะนะ....เสียงหัวเราะที่อ่อนโยนอือ อือ จำได้”

นายถออิงอ ..ถิง..

นั่งตักข้าวใส่ปากไป แล้วก็นั่งคำนวณหาอัตราส่วนของพื้นที่ทรงกระบอก
หรือแขนขาของคนในฝันไปด้วย
ทำมือทำไม้ประกอบว่าจะประมาณไหน บนงึมงำ งึมงำไปคนเดียว

ก่อนจะทดลองหัวเราะออกมา...

“เออ...เสียงหัวเราะเรากับนายไม่เหมือนกันด้วย .. ถ้าได้ยินใครหัวเราะคงรู้แน่นอนว่าเป็นนาย
ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

ไอ้ถิงยังคงนั่งบ้าต่อไป
และที่สำคัญไอ้ถิงเป็นนักเรียนดีเด่น
ที่โรงเรียนต้องมอบประกาศนียบัตรให้ ในความดีงามของมัน
เนื่องจาก ชาวบ้านเข้าเรียนกัน

ไอ้ถิงมันก็โดดเรียนเป็นอาจิณ...เขานั่งเรียนกัน มันเสือกมานั่งกินข้าว
หัวเราะคิกคัก คิกคักอยู่คนเดียว อันเป็นพฤติกรรมดีงาม
ที่เด็กและสตรีมีครรภ์ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างแต่อย่างใด

และในขณะนี้เป็นเวลาพักของอีกห้องที่นั่งกินข้าวกันเสียงดังสนั่น
ไม่แน่ใจว่าเป็นการกินข้าวแน่ ๆ หรือว่าเป็นการนั่งเชียร์มวยที่เวลามวยราชดำเนิน
“เอ้า...ฮิ้วววววววววววววววววว ไอ้เน่มันหล่อ เว้ย...เมียมันก็เด็ด..ใครอยากฟังประสบการณ์เสียวของไอ้เน่
และเมียของมัน...ปรบมือเลย ปรบมือเลย เอ้าขอเสียงหน่อย “

ผัวเมียคู่บ้าหน้าด้านของไอ้เส่งและไอ้เปา ที่ดีกันกระทันหัน ปากเสียได้ทุกวัน
เอ่ยแซว นายขนมโดเน่ที่ผู้อ่านไม่รู้ว่าคือขนมอะไร
เสียงดังสนั่น และเสียงโห่ร้องชอบใจก็ดังลั่นโรงอาหารทันที

จนไอ้ถิงที่กำลังคำนวณปริมาณอัตราส่วนทรงกระบอกอยู่ต้องหันไปมองด้วยความรำคาญ

ไอ้พวกห้องเหี้ยนี่
เสียงดังจริงเว้ย....รบกวนสมาธิกูชิบหาย

ไอ้ถิง ผู้ขยันโดดเรียน จนไม่เหลือคะแนนจิตพิสัย
หันไปมองพวกที่ทำเสียงดัง แล้วก็หันมาคำนวณอัตราส่วนทรงกระบอกอย่างหงุดหงิด
แม่งเสียงดังโว้ย ดังจนกูแดกข้าวไม่ได้แล้วเนี่ย
เดี๋ยวอัตราส่วนกูก็คลาดเคลื่อนกันพอดี

ร่างสูงนั้นลุกขึ้นยืน และเดินออกจากโรงอาหารด้วยความเบื่อหน่าย

ก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงแว่ว ๆ ที่คุ้นเคย
ถึงแม้จะมีเสียงอื่นที่ดังสนั่นกลบไปไว้ก็ตาม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...ไอ้พวกห่านี่...แซวอีกแล้ว...พรุ่งนี้กูไม่เอาการบ้านให้ลอกเลย”
ขนมโดเน่ผู้แสนอารมณ์ดี
หัวเราะกับคำแซวของเพื่อน ๆ ก่อนจะส่ายหน้าแล้ว ก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไป

ไอ้ถิงยังยืนนิ่งขมวดคิ้วมุ่น

หูฝาดอีกแล้วกู

สงสัยจะคิดถึงนายฝันมากไป

TBC……

*********************************

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 5


อีกครั้งแล้วที่ได้รับความอบอุ่นขนาดนี้

เสียงหัวเราะหวานแผ่วที่ไอ้ถิงได้ฟังทุกค่ำคืน
และคืนนี้หลังจากที่ล้มตัวลงนอนก็เป็นเช่นทุกวัน

ใจคิดแต่ปากไม่กล้าจะพูด...กลัวพูดแล้วนายฝันจะหายไปอีก
วันนี้เหมือนเดินอยู่ในโรงอาหารขณะกำลังคำนวณปริมาณของทรงกระบอกและกินข้าวไปด้วย
นั่นไงนายฝันมาแล้ว

มานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม และเอื้อมดึงมือของเขามาสัมผัสที่ข้างแก้ม
ร่างสูงของไอ้ถิงพยายามหรี่ตาดูเพื่อให้เห็นหน้าอีกคนได้ชัด....แต่ก็ไม่เห็น ทำยังไงก็ไม่เห็น
ภาพมันมัวไปหมด
แต่ไม่เป็นไรช่างมัน
ไม่เห็นก็ไม่เห็น

ฝ่ามืออุ่น ๆ แตะต้องข้างแก้มของกันและกัน
เหมือนอยากรู้และอยากสัมผัสจดจำกันให้นานแสนนาน
ลูบไล้คลอเคลีย อยากให้อีกคนรู้สึกถึงความรู้สึกของอีกคน ว่ามันช่างแสนอบอุ่นมากล้นมากมายแค่ไหน

ต่างคนต่างยิ้มให้กัน แม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันก็ตามที
น่าแปลกแม้ไม่เห็นหน้าแต่รู้ว่าอีกคนกำลังยิ้ม

เป็นยิ้มที่สดใสอ่อนโยน

สัมผัสอุ่น ๆ ที่ข้างแก้มจะยังคงฝังแน่นในทุกความคิดคำนึง

ก่อนที่ใบหน้าของคน ๆ นั้นจะโน้มเข้ามาหา

และจูบสัมผัสแผ่วเบา...ก่อนจะผละจากไป

ไอ้ถิง มองตามร่างที่เลือนหายไปต่อหน้าต่อตา
และก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส ไม่รู้ว่ายิ้มทำไม แต่ก็ยิ้มไปแล้ว

****************************
ไอ้เน เน่ จังปรือตาขึ้นในเช้าวันใหม่พร้อมกับรอยยิ้มที่ยังเจืออยู่ที่ใบหน้า

จูบกับนายฝัน รู้สึกดีชะมัด

ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ....

นายยิ้มได้สดใสโดนใจเราที่สุด....แม้ไม่เห็นหน้านาย
แต่เราก็รู้ว่านายยิ้มแน่ ๆ

ริมฝีปากอิ่มนิ่มที่ได้สัมผัส

ไอ้เน่ ยกมือขึ้นแตะปากของตัวเองที่เหมือนได้สัมผัสกับคนในฝันจริง ๆ
นัยย์ตาคมหวานเชื่อม ระยิบระยับ

ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ข้างฝาบอกเวลาหกโมงเช้า

“ตรงต่อเวลาจริงนะ....นายฝันนายเล่นปลุกเราตอนหกโมงเช้าทุกวันเลย..ไม่ขาดไม่เกินสักวินาที
อยากรู้จริง ๆ ว่านายเป็นคนตรงต่อเวลาแบบนี้ในชีวิตจริงหรือเปล่า”

ไอ้เน่ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจแก้อาการเมื่อยขบ....และก็เดินยิ้มไปเข้าห้องน้ำ

ให้ตายเถอะ...

นี่เราจะต้องอยู่ในสภาพที่ต้องตามหานายทุกคืนจริง ๆ เหรอเนี่ย

.....นายฝัน......

เราอยากเจอนายตัวเป็น ๆ ที่สัมผัสกอดจูบได้จริง ๆ

นายจะมีหน้าตาเป็นยังไงกันนะ

อยากรู้จริง ๆ

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน.....ให้ฉันรักเธอ 6


“เบื่อว่ะ...น่าเบื่อจริง ๆ สอนอะไรมากมายนะ....”

ไอ้ถิงรู้สึกหงุดหงิดเหลือเกินที่เข้าเรียนในวันนี้
สอนแต่เรื่องน่าเบื่อทั้งนั้น ไม่อยากสนใจเลย สอนอะไรกันนะ

ร่างสูงโปร่ง ขมวดคิ้วมุ่น วาดรูปการ์ตูนบ้า ๆ บอ ๆ ไปเรื่อย จะให้รู้สึกสนุกได้ยังไงล่ะ
ในเมื่อหนังสือทั้งเล่ม ไอ้ถิงอ่านจบไปทั้งเล่ม และทำความเข้าใจจนหมด ก่อนอาจารย์จะมาสอนแล้ว

มันก็เลยไม่อยากเรียน ไม่อยากเข้ามาเรียนอะไรที่ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
ถิงคงเป็นคนที่แปลก แทบไม่เคยเข้าเรียนเลย เอาแต่นั่งคำนวณอัตราส่วนของสิ่งของต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะเก้าอี้

บางทีถิงคงเป็นคนที่มีความผิดปกติทางสายตา เพราะไม่ว่าเห็นอะไรไอ้ถิง ก็คำนวณออกมาเป็นพื้นที่เสียหมด
คิดแต่ว่าอาจารย์คนนี้มีหน้าสี่เหลี่ยมคางหมู ต้องใช้อะไรคำนวณถึงจะหาปริมาตรออกมาได้กันนะ

หูไม่สนใจเลยว่าอาจารย์สอนอะไร
แต่มือกลับขีดเขียนคำนวณพื้นที่ของสี่เหลี่ยมคางหมูไปเรียบร้อยแล้ว
และวาดออกมาเป็นรูปภาพได้ อย่างน่าแปลกพร้อมกับเขียนวิธีคิดไว้ที่รูปจนเสร็จเรียบร้อย
ก่อนจะยิ้มออกมา อย่างดีใจ

“คำนวณพื้นที่ภายในตัวของอาจารย์ได้แล้ว....ที่แท้อาจารย์ก็มีพื้นที่และปริมาตรแค่นี้นี่เอง...”

ไอ้ถิงนั่งอยู่ที่แถวหลังสุดของมุมห้อง
ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้นะ เห็นอะไรก็เอามาคำนวณเป็นพื้นที่และปริมาตรไปซะหมด
เห็นหน้าคนแยกไม่ออกว่าสวยหรือหล่อ แต่จะบอกปริมาตรและบอกถึงความจุได้
ช่างเป็นคนที่แปลกจริง ๆ

ใกล้หมดคาบเรียนแล้ว
ไอ้ถิงไม่เคยตั้งใจฟังที่อาจารย์พูดเลยสักนิด ห้องข้าง ๆ เลิกเรียนก่อนและเดินโวยวายคุยกันมาเสียงดัง

เสียงหัวเราะอีกแล้ว.....เสียงที่คุ้นเคย....
เสียงนั้นกลบเสียงคุยที่ดังสนั่นของทุกคนไปจนหมด

แม้ว่าเสียงโหวกเหวกโวยวายจะดังแค่ไหน
แต่ไอ้ถิงกลับได้ยินเสียงหัวเราะที่แสนอ่อนโยนนั้นอย่างชัดเจน
กำลังพยายามนึกว่า...

เสียงหัวเราะแบบนี้
จะเขียนเป็นสี่เหลี่ยมมุมฉาก

รูปวงรี

หรือรูปสามเหลี่ยมมุมป้านดี

สายตาก็พลันได้เห็นใครคนหนึ่งในจำนวนหลาย ๆ คน

.....ดวงตาคมเหม่อมองคนที่เดินหัวเราะผ่านไปแล้ว.....

ไอ้หมอนั่น

ไม่เหมือนเพื่อนที่เป็นรูปสามเหลี่ยม
หรือรูปสี่เหลี่ยมหรือรูปวงกลมหลาย ๆ คนที่เดินจากไป

แต่มันมีลักษณะของคน.....

มันหัวเราะ....

มันยิ้ม

และสิ่งที่ไอ้ถิงตกใจที่สุดก็คือ

เมื่อกลับมามองที่กระดาษพยายามที่จะเขียนหาอัตราส่วนของคน ๆ นั้น

มันกลับไม่สามารถเขียนอะไรออกไปได้เลย

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-11-2008 23:22:15 โดย YO DEA »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 7


“เศษหนึ่งส่วนสองคูณผลบวกคู่ขนาน หรือว่าพายอาร์ยกกำลังสอง
หรือว่าเศษหนึ่งส่วนสองคูณสูงคูณฐานวะ..เส้นรอบวงเกี่ยวมั้ยเนี่ย
แล้วกว้างคูณยาว ด้านคูณด้านล่ะ....โว้ยยยยยยยยยยยยย อะไรวะเนี่ย”

นาย ถอ อิ งอ ถิง

นั่งหน้าเครียด หมดดินสอเขียนแบบไปหลายแท่ง หมดยางลบไปหลายอัน
แต่ก็คำนวณไอ้คน ๆ นั้นออกมาเป็นปริมาตรไม่ได้สักที

ร่างสูงนั้น กดดินสอจนหัก จิตใจร้อนรุ่ม มันเป็นใครวะ
ทำไมไม่มีอะไรให้คำนวณ ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่แค่มองก็คำนวณปริมาตรและความจุออกมาได้

ไอ้ถิงค้นเอาเครื่องคิดเลขออกมานั่งจิ้มไปมา และพยายามเขียนโครงสร้างของคน ๆ นั้น
เหมือนเขียนแปลนแบบบ้าน....แต่ก็เขียนไม่ได้ ไม่ฉากไม้โปรคุ้ยออกมาจากกระเป๋า
อุปกรณ์สำหรับวัดมุม ถูกคุ้ยออกมามากมาย

แต่ทำยังไงไอ้ถิงก็คำนวณไอ้คน ๆ นั้นไม่ได้สักที

ทำไมวะ

ทำไมกัน

ทำไมคำนวณไม่ได้วะ

มือแกร่งกำดินสอไว้แน่น กดจนดินสอแทบหัก แล้วก็ถอนใจยืดยาว

“คืนนี้กูต้องคำนวณปริมาตรของมึงออกมาให้ได้คอยดูสิ”

หนุ่มไอคิวสูงกว่าคนปกติ ที่น่าจะไปเรียนวิศวะมากกว่า แต่ดันเลือกเรียนสารพัดช่าง
นั่งหงุดหงิดอยู่อย่างนั้น

“ไม่ได้ถ้าคืนนี้คำนวณไม่ได้จะไม่นอนเลยคอยดู....”ไอ้ถิงกวาดของที่วางอยู่บนโต๊ะลงกระเป๋า

ถอดช็อปเก็บเรียบร้อย และเตรียมเดินออกจากโรงอาหารด้วยความมุ่งมั่น
ถ้าคืนนี้ไอ้ถิงคำนวณปริมาตรของคนที่เจอเมื่อกลางวันไม่ได้ เห็นทีมันคงไม่นอน
และไม่ได้พบกับคนในฝันเป็นแน่แท้

********************
เหงาจังเลย
ไอ้เน่นั่งเหม่อลอยคนเดียว
อยู่ในห้องตัวเอง วันนี้ความฝันไม่ได้พามันไปไหน
แต่พามันมาอยู่ในห้องของตัวมันเอง

รู้สึกเหมือนรอคอยใครคนนั้นจากในความฝันให้มาหา
แต่เขาก็ไม่ยอมมา

ชะเง้อคอหา ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะมาสักนิด

ทำไมหนาวขนาดนี้นะ
อากาศเริ่มหนาวขึ้นทุกที

ทั้งที่ทุกวันเรามักจะกอดกันเสมอ ๆ ให้คลายหนาว
แต่วันนี้อยู่คนเดียว......นายฝันไม่ยอมมา

ทำไมมันทั้งหนาว ทั้งเหงา ทั้งเศร้าขนาดนี้นะ

ร่างสูงกอดร่างกายของตัวเองไว้แน่น แต่มันก็ไม่ทำให้คลายความหมองเศร้าลงได้สักนิด

......นายหายไปไหนของนายกัน...นายฝัน...นายจะทิ้งเราไว้คนเดียวอย่างนี้จริง ๆ เหรอ....

ไอ้เน่ลืมตาตื่นขึ้นในเวลาหกโมงเช้า เหมือนทุกวัน หันไปมองนาฬิกา
ให้ตายเถอะ ขนาดไม่มายังทำให้เราตื่นหกโมงเช้าได้เหมือนเดิมนะ

และเมื่อไอ้เน่จะลุกขึ้นนั่งก็พบว่ามีหยดน้ำไหลออกมาจากดวงตาของตัวเอง

“ร้องไห้เลยเหรอเนี่ย ถึงกับร้องไห้เลยเหรอกู...แค่ไม่ได้เจอคืนเดียวเนี่ยอะนะ”

ปลายนิ้วอุ่นร้อนเกลี่ยหยดน้ำตาของตัวเองออก และลุกเดินเข้าไปอาบน้ำ
ทำตัวปกติเหมือนเช่นทุกวัน

แต่รู้สึกว่าทำไมวันนี้มันรู้สึกเศร้ายังไงพิกล
นายฝันนายมีอิทธิพลกับชีวิตเราถึงขนาดนี้เลยเหรอ

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 8


“ทำไมคำนวณไม่ได้วะ...ทำมายยยยยยยยย ฮืออออออออ “

สองคืนแล้วที่ไอ้ถิงไม่ได้กินไม่นอน เอาแต่คำนวณตัวเลขบนกระดาษซ้ำไปซ้ำมา

ยิ่งพยายามจะเขียนแบบแปลนให้เหมือนไอ้บ้านั่นก็ยิ่งเขียนไม่ได้
เหลาดินสอจนคัตเตอร์บาดมือจนต้องเอาพลาสเตอร์ยาปิดแผลถึงสองนิ้วแล้ว

คิดจนหัวแทบแตก แต่ก็คำนวณออกมาไม่ได้สักที เกินปัญญาที่จะเกิดได้อีก
จนต้องร้องไห้ออกมาด้วยความแค้นใจ

และยังคงใส่ชุดนักเรียนของสองวันก่อน หน้าตาไม่ได้ล้าง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง
ก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองออก โกยทุกอย่างที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะเข้ากระเป๋า

และเดินออกจากบ้านมาทันที

ขึ้นรถเมล์ในสภาพง่วงนอนที่สุด และโทรมสุดขีด

จนถึงสถาบัน แล้วก็สะพายกระเป๋าวิ่งเข้าไปในสถาบัน

วิ่งไล่ตามหาไอ้บ้านั่น ที่ทำให้คำนวณปริมาตรไม่ได้.....
อดนอนมาสองวันแล้ว....จะทำยังไงดี

และในเวลาไม่นาน ไอ้ถิงก็ได้เห็นใครคนนั้น เดินหัวเราะมากับเพื่อน เสียงหัวเราะที่คุ้นเคย

ร่างสูงวิ่งเข้าไปหาไอ้บ้านั่น

และกระชากคอเสื้อถามด้วยความโมโห

“มึงมีพื้นที่เท่าไหร่กันแน่.....กูคำนวณมาสองคืนแล้ว....ทำไมกูคำนวณไม่ได้วะ”

ใบหน้าของคนที่ไม่รู้จัก คำพูดที่ไม่เข้าใจ

เพื่อน ๆ ของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ กรูกันเข้ามาแยกไอ้ถิงออกห่าง
แต่ร่างนั้นกลับดิ้นรนเข้าหาคนที่ทำให้มันไม่ได้นอนมาติดกันสองคืน

“กูคำนวณมึงไม่ได้.....ทำไมวะ...ทำไมละเว้ยยยยยยยยยยยยย”
ขนมโดเน่ที่เคยอารมณ์ดี ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
ไอ้ห่านี่เป็นใครวะ มาหาเรื่องกูแต่เช้าเลย เมายาหรือเปล่าวะ

แค่คิดว่าจะกระชากคอเสื้อกลับ แต่ร่างนั้นกลับหมดเรี่ยวแรงไปดื้อ ๆ

ทิ้งกายลงซบที่ไหล่กว้าง ก่อนจะนั่งลงอย่างช้า ๆ

เพราะความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียและไม่ได้กินอะไรสองวันเต็ม ทำให้ไอ้ถิงถึงกับหน้ามืด
และสลบอยู่แทบเท้าคนที่มันคำนวณปริมาตรอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เอ้ยยยยยยยยยยยยย เหี้ยเป็นไรไม่รู้อ่ะ...ช่วยแม่งหน่อยเร็ว...เมายาป่าววะไอ้เหี้ยเอ้ย”

หลายคนพยายามจะเข้ามาช่วย แต่ไอ้เน่กลับเป็นคนแรกที่อุ้มร่างนั้นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
และพาไปยังห้องพยาบาล

อุ่นจัง......

หนาวมาก ๆ หนาว จัด ๆ มาสองวันแล้ว

แต่พอได้สัมผัสร่างกายของไอ้คนบ้านี่กลับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาด

ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ

แต่ก็พาคนในอ้อมแขนไปถึงห้องพยาบาลได้โดยสวัสดิภาพ

และไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า

นั่งเฝ้าไอ้คนบ้าที่มาถามปัญหาบ้าๆ แต่เช้าทำไม

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-11-2008 23:27:02 โดย YO DEA »

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 9


โรคแปลก ๆ ที่เริ่มเป็นของขนมโดเน่ผู้แสนร่าเริงแจ่มใส ใบหน้าเจือไว้ด้วยรอยยิ้มเสมอ
ในตอนนี้ก็คือ

โรคร้อนเกินเหตุจนเหงื่อท่วม

และโรคหนาว...จนรู้สึกเหมือนอยู่ขั้วโลกเหนือ

อาการจะเป็นเมื่อสัมผัสกับคนที่อยู่ใกล้ .... แค่แตะตัวโดนใคร ๆ ก็รู้สึกร้อนจนเหงื่ออก
แต่พอผละมือออกห่าง จะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ

และบางครั้งถ้ามีคนมาแตะตัว...จะรู้สึกว่าหนาว หนาว มาก ๆ หนาวจนแทบแข็งตายก็เคยมาแล้ว

ไปหาหมอ หมอบอกว่าไม่เคยมีโรคนี้ ให้ไปหาหมอโรคจิตซะ
โห่ ดูคำแนะนำดิ....แนะนำไปได้...อย่างนี้ก็หาว่าเขาบ้าน่ะสิ

อาการนี้แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยเป็น....แต่มาเป็นเมื่อเข้ามาเรียนที่นี่
และมันมาพร้อมกับการฝันถึงใครคนหนึ่งอย่างต่อเนื่อง ใครคนนั้นที่ไม่เคยได้เห็นหน้าสักครั้ง
แต่สัมผัสได้ แตะต้องเนื้อตัวกันได้....และรู้สึกถึงความอบอุ่น
ใครคนที่ไม่รู้ว่าจะไปหาได้จากที่ไหน ใครคนนั้นที่มาหยอกเย้าให้เข้าใกล้ และส่งยิ้มให้เสมอ ๆ
โรคหนาว ๆ ร้อน ๆ ก็ยังคงเหมือนเดิม ดูเหมือนจะรักษาไม่หาย
แต่ที่มากกว่านั้นก็คือ ทั้งที่อุณหภูมิร่างกายเป็นปกติ....แต่สองวันมานี้ตั้งแต่นอนหลับแล้วไม่เจอคนในฝัน
ก็เริ่ม รู้สึกว่ามันหนาวมาก ๆ หนาวสุด ๆ จนปากสั่น ตัวสั่น จนต้องหาเสื้อคลุมมาใส่

เพื่อนมันก็หาว่าแกล้ง ก็แล้วแต่จะคิด ไม่ว่ากัน
แต่แค่แตะตัวไอ้คนบ้าที่สภาพกระเซอะกระเซิงไม่น่ารักสักนิดของคนที่มากระชากเสื้อหาเรื่องแต่เช้า
กลับรู้สึกว่าคลายความหนาวลงได้ รู้สึกว่าอุ่น อบอุ่น
ไม่ได้รู้สึกถึงความเย็นเมื่อมีใครมาแตะตัว
และไม่ได้รู้สึกร้อนรนจนทนไม่ไหว เมื่อคนที่นอนสลบไม่ได้สตินี้เข้ามาใกล้

คงเป็นวันมหัศจรรย์ที่ใบหน้าหล่อ ๆ ที่เพื่อนยกย่องว่าขนมโดเน่ มันหล่อที่สุดในห้อง
ได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด...เมื่อมานั่งรอใครสักคนให้ฟื้นด้วยความสับสนวุ่นวายใจ

ร่างนั้นยังนอนนิ่งไม่ได้สติ.....ทำไมมันดูโทรมขนาดนี้นะ
หรือว่าไอ้เวรนี่มันเล่นยา มันเลยเมายา

ถามมาได้ว่าเขามีพื้นที่เท่าไหร่....คนบ้าเท่านันแหละที่ถามอะไรต๊อง ต๊อง แบบนี้

และที่สำคัญทำไมเขาต้องมานั่งเฝ้าคนที่เพิ่งเห็นหน้าด้วยความเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ด้วย
ร่างสูงครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย...นั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้...มองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาล

และไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนเช่นกัน......

********************
ใครคนหนึ่งที่มองไม่เห็นหน้าเข้ามาโอบกอดเอาไว้อีกครั้ง.....
และทำให้ความเครียดที่รุมเร้าตลอดหลายวันค่อยผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด
ไอ้ถิง หลับตาลงและเอนซบกับอกของคนที่ให้ความอบอุ่น

และร่างนั้นก็กอดเอาไว้แน่น....คนในฝันตัวสั่นเหมือนกำลังหนาวมาก
จนคนที่เอนซบต้องเอื้อมแขนกอดรัดถ่ายทอดความอบอุ่นให้เช่นกัน

ร่างนั้นหยุดสั่นแล้ว และค่อยหัวเราะออกมาเสียงเบา
ก่อนจะแตะต้องปลายจมูกหยอกเย้าที่ข้างแก้มของคนที่หลับตานิ่ง

“พื้นที่ของมือมีลักษณะของสี่เหลี่ยมผืนผ้า.....และปลายนิ้วเหมือนทรงกระบอก...ต้องหาพื้นที่โดยเริ่มจาก
มือก่อนนี่หล่ะดีที่สุด....แต่เราไม่อยากจากนายไปเลย...ขอให้เราได้รับความอบอุ่นอย่างนี้ก่อนนะ
เราเครียดจะตายอยู่แล้ว...ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว....เพราะหาพื้นที่ไม่ได้.....แต่เราก็อยากจะหาพื้นที่ของนายนะ
ว่านายมีพื้นที่และปริมาตรเท่าไหร่.....เราจะได้วาดแบบแปลนของนายออกมา ได้..และถ้าเราไม่ได้เจอนายตลอดชีวิตของเรา อย่างน้อยเราก็ได้ทำแบบแปลนเอาไว้เผื่อวันหนึ่ง เราอาจจะสร้างนายขึ้นได้เอง....”

นายถิง...ผู้เป็นอัจฉริยะทางด้านการคำนวณ ยังคงเอนซบกับคนในฝัน และคนที่ให้ความอบอุ่นนั้นก็หัวเราะเสียงเบา...ไอ้ถิงไม่รู้ว่าทำไมการพูด ครั้งนี้มันถึงพูดออกมาได้โดยที่คนที่กอดรัดเอาไว้...ไม่จางหายไปเหมือนที่ เคย
และมันก็ยิ้มออกมา.....

เราเริ่มพูดคุยกันได้บ้างแล้ว.....ถึงเราจะยังไม่เห็นหน้ากันก็เถอะ....แต่เราก็เริ่มคุยกันได้แล้วใช่มั้ย..
ไม่อยากให้นายจางหายไปเลยนะ.....อยากให้อยู่อย่างนี้ตลอดไป
สองร่างยังคงถ่ายทอดความอบอุ่นให้กัน....จนในเวลาไม่นานเมื่อเสียงออดหมดชั่วโมงดังขึ้น

คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ปรือตาตื่นขึ้น และยังมีรอยยิ้มเจือจางที่ใบหน้า....

“แปลกแฮะ...ปกตินายไม่เคยมาเวลานี้นี่นา...” คนที่นั่งนิ่งบ่นกับตัวเองเสียงเบา
และก็พบว่าคนที่นอนนิ่งอยู่ปรือตาตื่นขึ้นมาเช่นกัน

ร่างนั้นค่อยหันหน้ามามองคนที่นั่งอยู่

และจ้องมองนิ่งอยู่แบบนั้น
“เฮ้ย.....มองเหี้ยอะไรของมึง...อย่าลุกขึ้นมาจับกูเป็นตัวประกันเพราะเมายาบ้านะมึง.....กูฆ่าตายเลยเอาสิ”
คนที่ยิ้มอยู่เสมอเอ่ยบอกกับคนที่นอนมองมา โห่ ดูหน้ามันสิมันแผลบเลยนะ แล้วดูดิ..หัวเหอกระเซอะกระเซิงแบบนี้ วัน ๆ มันอาบน้ำอาบท่ามั่งป่าววะ.....สภาพแบบว่าไม่สนใจตัวเองอย่างนี้มันพวกเล่น ยาชัด ๆ

ร่างนั้นยังคงจ้องมองนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“เป้กูไปไหน....” ไอ้ถิงเอ่ยถามคนที่นั่งเฝ้ามันอยู่ และกระเป๋าของไอ้ถิงก็ถูกส่งให้อย่างช้า ๆ

มือค้นหากระดาษและเครื่องมือในการวัดมุม ทั้งไม้โปรแทรกเตอร์ และไม้ฉาก ถูกเอาออกมาจากกระเป๋า
สมุดเล่ม เล็ก ๆ ถูกนำมากางบนเตียงห้องพยาบาล และไอ้บ้าถิงก็มองหน้าไอ้เน่ไปและพยายามจะวาด
รูปทรงเลขาคณิตต่าง ๆ ลงไปในกระดาษนั้น

“ทำอะไรวะ...ดูหน่อยสิ..” ไอ้เน่ดึงสมุดเล่มนั้นมาไว้ในมือและก็พบว่ามันมีแต่สูตรคำนวณเต็มไปหมด
บางหน้าเป็นการคำนวณพื้นที่ของจานชาม โต๊ะ เก้าอี้ แม้กระทั่งอาจารย์ที่สอน
พวงมาลัย ไฟเขียวไฟแดง....ก็ไม่เว้น

ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังถือดินสอเขียนแบบค้างไว้ แต่ยอมให้เอาสมุดมากางดูได้

แล้วค่อยเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“กูเรียนเก่งสุดในห้อง...เพื่อนกูลอกการบ้านกูประจำ....แต่มึง...กูไม่รู้ว่ามึงคำนวณตัวเลขพวกนี้ได้ยังไง
ตกลงมึงไม่ได้เล่นยาใช่มั้ย......”

ขนมโดเน่นั่งจ้องหน้าของคนที่มองสบตากลับไม่ยอมแพ้กัน..... ก่อนจะได้รับคำตอบห้วน ๆ กลับมา

“เปล่า....กูไม่ได้เล่น...ถึงไม่มีใครคบกับกู...ถึงการเรียนกูจะแย่เพราะไม่ได้คะแนนจิตพิสัย....แต่กูไม่ได้เล่นยา”

ร่างนั้นกระชากสมุดกลับมาไว้ในมือและยังมองหน้าเขาไม่เลิก จดอะไรยุกยิกไปเรื่อยอย่างไม่ยอมแพ้

แม่งไอ้ห่านี่....มนุษยสัมพันธ์แย่ชิบหายเลย
“มองหน้าแล้วเขียนอะไรวะมึงบ้าหรือเปล่าวะ....กูไม่ใช่ของที่มึงจะมาคำนวณได้นะ..ไอ้ห่านี่..”

น่าโมโหจริง ๆ มนุษย์สัมพันธ์แย่แล้วยังเห็นเขาเป็นสิ่งของเอามาคำนวณหาปริมาตรบ้าบออะไรของมันวะ

ไอ้เน่ลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินจากไปด้วยความหงุดหงิดโมโห มันไม่เคยหงุดหงิดไม่เคยรู้สึกโมโหใคร
ง่าย ๆ อย่างนี้แต่แค่เรื่องเล็กน้อยที่ไอ้คนเมายานี่ทำ ก็ทำให้รู้สึกได้แล้ว

ร่างนั้นผวาลงจากเตียง....และเดินเข้ามาดึงแขนของร่างสูงนั้นเอาไว้ จ้องมองตาไม่กระพริบ

แปลกจัง ทำไมไม่รู้สึกหนาวนะ...ไม่รู้สึกถึงความเย็นเหมือนที่รู้สึกกับคนอื่น ๆ คนที่มีรอยยิ้มอยู่เสมอ
ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจกับสัมผัสที่ได้รับ

“อย่าเพิ่งไป...ขอ...ขอหาปริมาตรของมึงก่อนได้มั้ย...”

ขนมโดเน่แทบจะกระโดดเตะไอ้บ้าเมายาที่ยังไม่เลิกจดอะไรยุกยิก....แล้วสะบัดแขนหนีออกห่าง
พูดมาได้ว่าขอหาปริมาตรน้ำท่าน่ะมึงไปอาบก่อน...ไปทำตัวให้มันดูดีกว่านี้ก่อนเถอะ....
ทุเรศจริง ๆ เลย ทั้งร่างกายทั้งความคิด
แม่งประสาทชิบหายเลยโว้ย....

“กูไม่ให้มึงหาปริมาตรกูหรอก....มึงมีปัญหาป่ะ” ร่างสูงนั้น หน้าบึ้งตึง ผิดจากปกติที่เคย
ไม่เคยโกรธใคร ไม่เคยทะเลาะกับใคร แต่ไอ้บ้านี่จะทำให้เขาโมโหตายก็วันนี้ล่ะ

“แต่ถ้า...ถ้ากูหาปริมาตรไม่ได้...คืนนี้กูต้องนอนไม่ได้เป็นคืนที่สาม แน่ ๆ เลย ขอร้องล่ะ...ให้กูหาปริมาตรเถอะนะแค่พื้นที่ก็ได้...แค่นิดเดียวก็ยังดี ... นะ..ขอร้องล่ะ”

เอ่ะ...ไอ้เหี้ยนี่มันยังไงกันวะ....มาทำหน้าตาแบบนี้ใส่....หูตึงหรือไงวะไม่ให้หาก็คือไม่ให้หาสิ..
แม่งเหี้ยอะไรของมันวะเนี่ย.....เดี๋ยวก็ต่อยคว่ำเลย

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 10


ไม่รู้ว่าตกปากรับคำคนเมายาไปได้ยังไง

ไอ้ห่านี่แม่งยืนอ้อนแล้วอ้อนอีก ทำหน้าแบบว่าจะร้องไห้

ก็เลยขอจับมือมันหน่อย....มันก็ให้จับแบบงง ๆ เออเว้ย ไม่รู้สึกร้อน...แปลกดีจัง

เย็นวันนี้เลยยอมให้มันแบกเป้ที่มีไม้ฉากและอุปกรณ์บ้า ๆ ของมัน ซ้อนมอร์เตอร์ไซด์กลับบ้านมาด้วย
แม่งอยากจะวัดห่าเหวอะไรของมันก็รีบ ๆ วัดซะที จะได้เลิกบอกว่านอนไม่ได้ นอนไม่ได้

จะว่าไป....เขาเป็นบ้าหรือเปล่า ที่ให้คนบ้าเข้ามาในบ้านได้ และยังยื่นเสื้อผ้าให้มันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะงั้น
เพราะทนสภาพทุเรศของไอ้บ้าเมายามันไม่ไหว.....ดูแม่งดิ หัวกระเซิงเลยน้ำท่าแม่งก็ไม่อาบ อย่ามาเข้าใกล้เชียว
แล้วดูมันเอาแต่จ้องหน้า จนชักจะรำคาญแล้ว

“ไปอาบน้ำสิโว้ย...กูให้คำนวณแค่มือพอนะ....มากกว่านั้นมึงไปไกล ๆ ตีนกูเลย” ไม่เคยเลยที่เน่จะพูดจาแบบนี้
แต่ก็อดจะตลกไม่ได้เมื่อเห็นว่าไอ้บ้านี่รีบวางกระเป๋าและรีบวิ่งเข้าไป อาบน้ำแทบไม่ทัน แค่ขู่ไปหน่อยว่าถ้าอาบไม่สะอาด หน้าตาหัวกระเซิงจะไม่ให้วาด มันก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจอยู่ในที ไอ้ประเภทไปวิ่งผ่านน้ำน่ะ
ไม่ต้องเลย.....ไม่ต้องมาเข้าใกล้เลย

แล้วไอ้คนบ้าคำนวณมันก็เลยวิ่งลิ่วไปอาบน้ำแล้วนั่นน่ะ เออว่าง่ายดีเว้ย แบบนี้จะได้ไม่ต้องให้พูดซ้ำหลายครั้ง

แล้วมันจะอะไรนักหนาวะ...คำนวณบ้า บอ อะไรของมัน....

ขนมโดเน่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว รื้นค้นหาของกินคือซีเรียลกับนม หวาน เขาเอาไว้กินตอนเช้า
แต่นายเนเน่จังกลับกินตอนเย็น เอาน่ะ มันง่ายดี กิน ๆ ให้ท้องมันอิ่มก็พอแล้ว ช้อนตักอาหารเย็นใส่ปาก
แต่ตาจดจ้องอยู่กับข่าวกีฬาในหน้าหนังสือพิมพ์....เคี้ยว ๆ กลืน ๆ ไปเรื่อย.....ให้มันอิ่มท้องก็พอ

บ้านเงียบจริง ๆ สงสัยไม่อยู่กันอีกแล้วมั้ง
ขยันหายออกจากบ้านกันจริง ๆ เลย พ่อแม่พี่น้อง เดี๋ยวก็คิดค่าเฝ้าบ้านซะเลยนี่

ขนมโดเน่คิดอย่างขำ ๆ เหงาเหมือนกัน ดีนะวันนี้ไอ้บ้านี่มันมาเป็นแขกรับเชิญ
ไม่งั้นคืนนี้คงต้องนั่งเล่นเกมส์คนเดียว ด้วยความเหงาแน่ ๆ

“เอ่อ.....เอ่อ...ไม่...ไม่..ไม่ได้ใส่กางเกงในน่ะ....เป็น เป็น เป็นอะไรมั้ย...” คนที่มายืนงก ๆ เงิ่น ๆ อยู่ข้าง ๆ โดยที่ขนมโดเน่ไม่ทันรู้ตัวก็คือ นาย ถอ อิ งอ ถิง นั่นเอง

เวลาปกติ ถ้าใครเข้าใกล้มาก ๆ ไอ้เน่จะรู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาทันที แต่ไอ้หมอนี่ขนาดมายืนใกล้ ๆ ขนาดนี้
ยังทำให้ไอ้เน่ไม่รู้ตัวได้ และคำพูดของมัน แทบทำให้ร่างนั้นตกเก้าอี้ และสำลักนมและซีเรียลออกมา

“โห่...ไอ้บ้า..มาไม่ให้สุ้มให้เสียง...สำลักตายไปมึงรับผิดชอบนะ...แล้วทำไม..ไม่ได้ใส่ก็ดีแล้วนี่โล่งสบายดีออก
หรือมึงไม่ชอบ...ไม่ชอบก็กลับบ้านไปไป๊”

ไอ้เน่ เบื่อหน่ายเต็มที ไม่เจอคนในฝันมาสองคืนแล้ว เพิ่งได้เจอกันตอนบ่าย เลยทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
แต่ไอ้บ้านี่กำลังจะทำให้หงุดหงิดโมโหอีก

“เอ๊า...จะคำนวณก็คำนวณกูจะหลับจะนอน..เร็ว ๆ “

รำคาญก็รำคาญ แต่มันบอกว่านอนไม่ได้..ก็เลยสงเคราะห์มันหน่อย ด้วยการลุกจากเก้าอี้
และเดินมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เปิดเพลงฟังไปเรื่อย ๆ และยื่นแขนให้ไอ้บ้านั่นลูบ ๆ คลำ ๆ ได้

และดูเหมือนมันจะตั้งอกตั้งใจเอานั่นเอานี่มาวัดขนาดจริง ๆ
ไม่ใช่ว่าจะเอาเลื่อยมาเลื่อยแขนไปวัดที่บ้านนะมึง....เดี๋ยวได้มีรายการฆ่าหั่นศพกันเกิดขึ้นหรอก
อุ่นจัง....อุ่น ๆ เพลิน ๆ ที่ได้รับสัมผัสจากคนที่ตั้งอกตั้งใจคำนวณปริมาตร ไม่เห็นรู้สึกหนาวเหมือนคนอื่น ๆ เลย
ไอ้หมอนี่มันมีพลังวิเศษอะไรวะ แปลกจัง

แค่ลองเหลือบสายตาขึ้นไปมองคนที่นั่งขีด ๆ เขียน ๆ อยู่ข้าง ๆ ด้วยความเงียบ เหมือนกับอยู่ในโลกคนเดียวถึงเพิ่งได้เห็น

คนที่นั่งข้าง ๆ ไม่ได้หัวกระเซิงแล้ว แต่ผิวกลับสะอาดสะอ้านน่ามอง ใบหน้าที่เหมือนกำลังตามหาอยู่นาน
แต่กลับอธิบายไม่ได้ว่าไอ้หมอนี่มีหน้าตายังไง
แปลกที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เป็นคนอื่นมาทำเพี้ยน ๆ อย่างนี้ใส่คง
ต้องหนีก่อนล่ะ ไม่บ้าก็ประสาทแน่ ๆ

คนที่กำลังคำนวณอยู่ ไม่ได้สนใจเลยว่ามีใครนอนมองอยู่ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาคำนวณหาพื้นที่และปริมาตร

จนเมื่อถูกตั้งคำถามถึงได้เงยหน้าขึ้นมอง

“คำนวณได้ทุกอย่างเลยเหรอ...” แค่อยากรู้ก็เท่านั้น เพราะถึงแม้ไอ้เน่จะหัวดีมาก แต่ก็ไม่เคยทำอะไรได้อย่างนี้

“ได้....” คำตอบที่เหมือนถือดี และอวดตัวอยู่มากทำให้ไอ้เน่รู้สึกหงุดหงิดและอยากจะแกล้งขึ้นมา

ตอบมาได้ไง ว่าคำนวณได้ เดี๋ยวมึงรู้แน่ เดี๋ยวมึงรู้

ร่างที่นอนให้อีกคน แตะ ๆ มืออยู่ลุกขึ้นและลงไปนั่งจ้องหน้าคนที่กำลังงงอยู่ในระยะประชิด

“ลูกกะตานี่ก็คำนวณได้งั้นสิ...แล้วจมูกปากล่ะ...ก็คงจะคำนวณได้สินะ..แหมเก่งจังนะงั้นช่วยบอกหน่อยสิ
ว่าอัตราการเต้นหัวใจของฉันเนี่ยมันคำนวณเป็นปริมาตรและพื้นที่ได้หรือเปล่า....”

ฝ่ามืออบอุ่นเอื้อมดึงให้มือของคนที่บ้าคำนวณแตะที่อกข้างซ้ายของตัวเอง จ้องมองอย่างจริงจังอยากจะแกล้งมันเล่น เก่งนักใช่มั้ย คำนวณมากนักใช่มั้ย ไหนคำนวณมาสิ

“เก้า เก้า เก้าสิบเก้าครั้งต่อนาที..อัตราการเต้นของหัว ... หัวใจ..ของมึง”

โห่...ยังอุตส่าห์ตอบได้อีกน่ะ....ช่างเป็นยอดคนจริง ๆ เลย นายถอ อิ งอ ถิง

หน้าห่างกันแค่นี้ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

“ตอน ตอนนี้...กำ..กำลังจะ..เพิ่มเป็น 102 ครั้ง ต่อนาทีแล้ว.ดูเหมือนว่าจะเต้นเร็วขึ้น..อ๊ะ”

สิ่งที่ขนมโดเน่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำทำไมก็คือ โน้มหน้าเข้าหาอีกฝ่าย ที่กำลังพยายามจะบอก
อัตราการเต้นของหัวใจของเขาที่เพิ่มขึ้น
และแตะสัมผัสเบา ๆ เหมือนมีแรงดึงดูดเข้าหา

แปลกที่ริมฝีปากนั้น ไม่ได้เย็นชืด แต่ทั้งหวาน และอุ่น ในเวลาเดียวกัน

TBC……

*********************************

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 11


แค่แตะริมฝีปากลงไปหนึ่งครั้งเป็นการหยอกล้ออย่างนึกสนุก

แต่เมื่อผละออกห่าง.....กลับรู้สึกทุรนทุรายอย่างบอกไม่ถูกจนต้องแตะต้องลงไปอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ

เจอกับไอ้บ้าเมายา ช่วงเช้า
และเฝ้ามันถึงบ่าย
มันอ้อนอยู่จนถึงเย็น ถึงให้มันมาหาปริมาตรบ้า บออะไรของมัน
เพราะมันอยากหาพื้นที่ในตัวของร่างสูงใหญ่นี้

และนี่คือช่วงเวลาหัวค่ำที่เขา....นายขนมโดเน่...นั่งจูบกับผู้ชาย
ที่คิดว่าเมายา และอาจจะบ้าอีกต่างหาก

คนที่บ้ากว่า...คงเป็นร่างสูงที่กำลังจูบคนที่รู้จักไม่ถึง 24 ชั่วโมงนี้เป็นแน่แท้

ร่างนั้นปรือตาขึ้น หลังจากไม่เข้าใจว่าถูกทำอะไรไปบ้าง

รู้แต่ว่ามันอุ่น คลายจากความเครียดที่สะสมมาทั้งวัน และยังคงเหม่อมองคนที่ถอนริมฝีปากออกไปแล้ว
นิ่ง ๆ อย่างไม่เข้าใจ

หัวใจคงกำลังเต้นเกิน 100 ครั้งต่อนาที

ความดันเลือดสูงขึ้น การสูบฉีดเลือดคงเร็วขึ้นแน่ ๆ
ถึงได้รู้สึกถึงความร้อนและชาที่ใบหน้าอย่างนี้

คนที่ไอ้ถิงพยายามจะคำนวณหาพื้นที่ผละจากไปแล้ว
และหลบสายตาไปทางอื่น ด้วยความสับสนว้าวุ่นเช่นเดียวกัน

มือไม่ได้เขียนอัตราส่วน ครั้งแรกที่สมองเลิกขึ้นถึงวิธีคำนวณพื้นที่

แต่รู้สึกอบอุ่นที่หัวใจอย่างประหลาด......

ไม่ได้คิดรังเกียจเลยสักนิด ที่ถูกแตะต้องอย่างนี้

“....อีก...อีกทีได้มั้ย...จูบเราอีกครั้งได้มั้ย.....” เรือนร่างสูงโปร่งขยับกายเข้าหาคนที่ผละจาก

และเอื้อนเอ่ยร้องขอ....
ร่างนั้นหันกลับมามองช้า ๆ เหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง
ไม่รู้หรอกว่ารักหรือเปล่า
แค่ชอบยังไม่มีในสมองด้วยซ้ำ
คนเราเจอหน้ากันไม่ถึง 24 ชั่วโมง จะให้รู้สึกอะไรกันมากมาย

แต่รู้แน่ว่าต้องการว่าอยากได้ อยากครอบครอง

เหมือนหาอะไรสักอย่างแล้วจู่ ๆ ก็เจอแบบไม่คาดฝัน

ตลอดระยะเวลาที่เข้ามาเรียนที่นี่ เหมือนกับตัวเองกำลังหาอะไรอยู่

เรากำลังจะทรยศนายหรือเปล่าคนในฝัน

เรากำลังจะทรยศนายด้วยการรู้สึกดีกับคนที่มีตัวตนอย่างแท้จริงแล้วใช่มั้ย

แต่เราไม่รู้ว่าเราจะทำอย่างนั้นไปทำไม

ในเมื่อสองวันสองคืนที่ผ่านมา นายหายเงียบไป ทิ้งให้เราร้องไห้อยู่คนเดียว

เราทำแบบนี้จะผิดกับนายหรือเปล่า
เราจะผิดต่อนายใช่มั้ย

ร่างนั้นยิ่งนิ่งคิดด้วยความสับสน ก่อนจะทันได้สบตากับคนตรงหน้าอีกครั้ง

และทำตามที่ร่างกายต้องการ

แตะสัมผัสที่มืออบอุ่นไม่เย็นยะเยือกเหมือนคนอื่น ๆ และลูบไล้แตะต้องไปทั่วทั้งใบหน้านั้น

ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง

และครั้งนี้ช่างแสนเนิ่นนาน
เนิ่นนานให้สมกับการที่รอคอยกันและกัน อย่างไม่รู้ตัว

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 12


มันเป็นเรื่องแปลก ๆ ที่มาจูบกับคนที่เพิ่งพบกันไม่ถึง 24 ชั่วโมง

แค่คิดว่าอุ่น อบอุ่น อุ่นมาก ๆ

ถึงได้จูบ

แล้วพอจูบก็เหมือนจะหยุดไม่อยู่เอาซะได้

ไม่ได้รักสักนิด แล้วทำอย่างนี้มันดีแล้วแน่เหรอ
สัมผัสที่ได้รับ

รู้สึกว่าดีมาก ดีจนไม่อยากผละห่าง
อุ่นลึกไปถึงหัวใจ

แต่.....ผู้ชายอย่างขนมโดเน่ไม่สามารถทำเรื่องนี้กับคนที่ไม่รู้จักได้หรอกนะ

ทั้งที่กอดแล้ว จูบแล้ว

สัมผัสเรือนร่างอบอุ่นชวนหลงใหล

แต่ไม่นาน ก็ต้องผละออกห่าง

เพราะสำนึกผิดชอบชั่วดีก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ

"เรา.....ยังไม่รู้เลยว่านายชื่ออะไร...ขอโทษนะ....ที่ทำอะไรแปลก ๆ อย่างนี้"

ไม่อยากทำอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน ไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเพี้ยน ๆ ไม่เต็มบาตร
แต่เป็นเพราะว่ามันอบอุ่นเอ่อล้นในหัวใจมากมายท่วมท้นจนอธิบายไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

แต่กลัวว่าจะทำให้คน ๆ นี้ต้องเสียใจถ้าเกิดมีอะไรเลยเถิด
ทั้งที่ไม่ได้รู้จักอะไรกันดีเลยแม้กระทั่งชื่อก็ยังไม่รู้
นิสัยใจคอก็ไม่เคยรับรู้

ร่างอบอุ่นของในความรู้สึกของไอ้เน่ปรือปรอยดวงตาขึ้นมอง เหมือนคนไม่ได้สติ

แล้วก็ค่อยเม้มริมฝีปากแน่น ผละออกมานั่งห่าง ๆ
และเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงกระเป๋ามือไม้สั่น

เมื่อกี้ไปขอให้เขาจูบ....ปากพล่อยนัก..ทำไมทำอย่างนี้นะ
แถมรู้สึกดีมากที่ได้รับไออุ่น ได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า
จนไม่อาจดิ้นรนขัดขืน ได้แต่โอนอ่อนคล้อยตามไปซะได้

ขนมโดเน่ แกล้งมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจ

แต่เมื่อแอบลอบมองคนที่เก็บของมือไม้สั่นนั้น ก็ต้องถอนใจ
ก่อนจะมาช่วยเก็บทั้งปากกาและไม้โปรแทรกเตอร์ใส่กระเป๋าให้

"ชื่อ....ชื่อ...ชื่อถิง....." ไอ้ถิงไม่รู้จะตอบอะไรก็พูดนั่นพูดนี่ไปตามสมองสั่ง

จะมีใครรู้บ้างมั้ย...ว่าสาเหตุที่ถิงไม่ค่อยพูดคุยกับใคร
เพราะว่า...เวลาพูดแล้วติดอ่าง
สมองคิดไปแล้ว แต่ปากพูดตามไม่ทัน กับคนตรงหน้าก็เหมือนกัน
เขาอาจจะรำคาญก็ได้ที่นายถออิงอถิงเป็นแบบนี้


"เน่...เราชื่อเน่...แล้วจะกลับเลยเหรอ..คำนวณเสร็จแล้วเหรอ..."

ร่างสูงกว่านั้นเอ่ยถามพร้อมกับที่มือก็สาละวนช่วยเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ใส่กระเป๋าให้

"อือ...กะ..กะ..กลับแล้ว...เสื้อผ้าเราแห้งแล้วใช่ป่ะ...เอา เอามาให้หน่อยสิ"

ไอ้ถิงค่อย ๆ เก็บของเข้ากระเป๋า และรูดซิปกระเป๋าเรียบร้อย

ก่อนที่นายขนมซีเรียลโดเน่จะไปเอาเสื้อผ้าที่ลงเครื่องซักแห้งที่แห้งแล้วมายื่นให้

และไอ้ถิงก็รับมาโดยดีและยัดมันลงในกระเป๋าด้วย

"ชุด..ใส่ชุดนี้กลับก่อนก็ได้...แล้ว..เอ่อ..พรุ่งนี้จะมาคำนวณอีกมั้ย..จะได้รอมาพร้อมกัน"

ไม่รู้ว่าไอ้เน่จะถามไปทำไม..เพิ่งเจอกันแค่เวลานิดเดียว..แต่กลับเหงามาก ๆ
เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะกลับ รู้แต่ว่าไม่อยากให้กลับ แต่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างดี

"อือ..ได้...ได้มั้ย...." คนตรงหน้าเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และได้คำตอบเป็นการพยักหน้า

เพียงเท่านั้นก็ทำให้ยิ้มออกมาได้อย่างโล่งใจ
รอยยิ้มที่แสนสดชื่น
รอยยิ้มที่คนที่พยักหน้าให้ต้องจ้องมองค้าง

รอยยิ้มอ่อนโยนแบบนี้....คุ้นตาชะมัด
เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

มันติดอยู่ในสมองแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

ไอ้เน่ตอบคำถามนี้ไม่ได้ แต่ตอนนี้มันกำลังยิ้มรับรอยยิ้มนั้น

ก่อนจะก้าวเดินเข้าหาคนตรงหน้าอย่างช้า ๆ

แตะปลายจมูกเข้าหาที่ข้างแก้มของคนที่ส่งยิ้มให้แผ่วเบา

เหมือนไม่รู้สึกตัว
เหมือนคุ้นเคยกับการทำอย่างนี้มานาน

และร่างนั้นก็หลับตาลงรับสัมผัส
เหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่ต้องทำอย่างนี้กับใครสักคนบ่อย ๆ
จนร่างกายคุ้นชินและตอบรับโดยอัตโนมัติเอง

รวมกระทั่งไปถึงการกอดรัดกันแบบนี้ด้วย
เมื่ออ้อมแขนแกร่งโอบรัดรอบแผ่นหลัง
ร่างในอ้อมแขนก็กอดตอบ

ก่อนจะค่อยผละห่างจากกันอย่างแสนเสียดาย

และก็ถึงได้เพิ่งมาหน้าแดงซ่านเมื่อสบสายตากัน

คนหนึ่งชินกับการเป็นผู้สัมผัส
อีกคนหนึ่งชินกับการถูกสัมผัส

และต่างฝ่ายต่างก็เงียบ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไอ้เน่เดินมาส่งคนบ้าเมายาขึ้นรถแท็กซี่ที่หน้าบ้าน
และมองตามอย่างเศร้าสร้อยเหมือนต้องจากกันนานแสนนาน

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านอีกครั้ง

ถึงเพิ่งรู้ว่า.....

ไออุ่นที่เพิ่งสัมผัสและเพิ่งได้รับจากคนตรงหน้า
มันยังอุ่นล้ำอยู่ในความรู้สึกไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย


*********************
แปลกว่ะ.....

ขนมโดเน่ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเวลา 6.00 น.
เหมือนทุกวัน

แต่สิ่งที่แปลกใจก็คือ
ทำไมเมื่อคืนไม่ได้ฝัน

มันผิดปกติเกินไป
ฝันติดต่อกันทุกคืน

บางคืนคนในฝันก็มาหา
บางคืนคนในฝันก็ไม่มา

แต่คืนนี้เป็นคืนแรกที่ความฝันประหลาด ๆ นั้นไม่ได้เกิดขึ้น

ทั้งที่น่าจะร้องไห้เหมือนกับวันก่อนที่ในฝันไม่เจอคนในฝัน
แต่เช้าวันนี้ไอ้เน่กลับตื่นมาด้วยความสดชื่นอย่างน่าประหลาด
ไม่โหยไห้ คร่ำครวญหา
เหมือนกับว่าถูกเติมเต็มจนล้นปรี่
ไม่ต้องเที่ยวไปหาในความฝันอีกแล้ว

กิจวัตรประจำวันของนายขนมโดเน่ยังเป็นปกติ
อาบน้ำกินข้าวแต่งตัวไปเรียน

แต่ที่เหนือกว่านั้นก็คือ

หลังจากคว้ากุญแจรถและขับมอร์เตอร์ไซด์มาจอดในโรงรถของโรงเรียนแล้ว

ขามันกลับเดินลิ่วหาแต่ไอ้บ้าวัดปริมาตรที่ได้กอดได้จูบเมื่อคืน

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร

แต่รู้สึกว่าคิดถึงมากเหลือเกิน

TBC……

*********************************

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 13


เราเป็นบ้าอะไรที่วิ่งไล่ตามหาคนที่เพิ่งเจอเมื่อวาน
นี่เรากำลังจะเป็นบ้าหรือเปล่านะ
ทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้าเขาแค่ไม่กี่ชั่วโมง
แค่เพียงลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาเช้า ยังคิดถึงได้มากมายขนาดนี้

เราคงกลายเป็นคนบ้าแล้วแน่ ๆ เลย

นายขนมโดเน่ลดความเร็วของการวิ่งลงแล้ว
จนเหลือเป็นการเดินอย่างช้า ๆ
และเอ่ยทักทายกับเพื่อน ๆ ที่เดินผ่านมา

ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับทุกคนเหมือนเช่นทุกวัน
มีการแซวเล่นกันบ้าง

เช่น.........บางคนแซวเล่น.หาว่าเขาจะไปตามควายที่ไหน
หรือว่า หนีตำรวจมาหรือไง

และนายขนมโดเน่ผู้แสนร่าเริงแจ่มใสทุกวัน ก็หัวเราะกลับไป

เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ที่คงอยู่ในระยะไม่ห่างมากนัก
คงไม่ห่างกันมากจนส่งไปถึงทำให้นาย ถอ อิ งอ ถิง ได้

ร่างนั้นกำลังขมักเขม้นกับการลองหาปริมาตรของต้นไม้ข้างโรงอาหาร
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่คุ้นเคยก็ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
และพยายามมองหาว่าเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ นั้นมันมาจากทิศไหนกันแน่

แปลกที่เมื่อคืนไม่ได้ฝันถึงคนในฝัน
แต่กลับตื่นขึ้นมาได้ในเวลาปกติ
และไม่ได้รู้สึกเศร้าหรืออยากจะตามหาคนในฝันอีกเหมือนทุกวัน

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่าหัวใจเต็มตื้น อบอุ่นไปหมด

ความรู้สึกที่ได้รับจากคนที่ไปนั่งวัดนั่งหาปริมาตรตั้งแต่เมื่อวาน
ก็คือการที่นั่งรถกลับบ้านไปแล้วหัวใจมันเต้นระรัวไม่หยุด

ใบหน้าก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
กำลังคิดว่ามันเป็นปรากฎการณ์อะไรกันแน่

แต่ไม่ทันหาคำตอบพอล้มตัวลงนอนก็เผลอหลับไปอย่างง่ายดาย
เป็นการหลับที่สบายที่สุดในรอบ 2 ปีมานี้

และเมื่อตื่นขึ้นมาก็มีแต่ความกังวลว่า
ถ้าเจอหน้าคนที่ชื่อเน่ อีกในวันนี้จะพูดอะไรดี

ขอโทษเรื่องเมื่อวานดีมั้ย....
บางทีไอ้หมอนั่นมันอาจจะโกรธก็ได้
ที่เขาขอให้มันทำอย่างนั้น ขอให้คนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน
จูบกอด และที่แย่กว่านั้นเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงอีกต่างหาก

แต่แปลกใจว่าทั้งที่มันเป็นอย่างนั้นทำไมถึงได้รู้สึกดีมาก

รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก

และที่สำคัญ สิ่งที่ทำไปนั้น ไอ้ถิงรู้สึกคุ้นเคย และเหมือนเคยทำอย่างนั้นเป็นประจำ
จนไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยสักนิด

คิดอะไรไปเรื่อย ๆ มือเขียน สมองคิด ตาก็กวาดมองหาที่มาของเสียง
และเมื่อก้มลงสนใจกับกระดาษที่กำลังคำนวณตัวเลขไว้

ก็พบว่ามีใครคนหนึ่งมานั่งเหนื่อยหอบอยู่ตรงหน้า
และกำลังส่งยิ้มให้

"กินข้าวเช้าหรือยัง...พอดีแวะมาที่โรงอาหารเห็นนายนั่งอยู่เราก็เลยอยากมากินข้าวพร้อมนาย...เอ่อ..
คือว่าเราหมายถึงว่า...เราพอดีหิวข้าว..เห็นนายก็เลยมาทักน่ะ..อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไปนะ..เอ่อ..แล้ว
แล้วกินข้าวเช้าหรือยังล่ะ...."

เพราะกลัวอีกคนจะหาว่าบ้า หรือมีใจคิดอกุศล นายขนมโดเน่จึงพูดอะไรปนเปกันไปหมด
และไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เมื่อคนที่มันคิดถึงมองมา

กระพริบตาปริบ ๆ ทำเหมือนไม่เข้าใจที่เขาพูดซะอย่างนั้น
จนไม่รู้จะทำยังไงได้แต่นั่งยิ้มให้แบบเก้อ ๆ

และไอ้คนบ้าวัดปริมาตรก็ถึงค่อยยิ้มตอบกลับมา.....นั่นทำให้ไอ้เน่ เผลอมองนิ่งอีกครั้ง
เคยเห็นรอยยิ้มนี้ เคยเห็นแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน

ทำไมถึงรู้สึกคุ้นชิน...และชอบรอยยิ้มนี้มากมายนักหนานะ
"ยะ..ยะ...ยะ..ยังไม่ได้กิน..คือ..คือ..คำนวณต้นไม้อยู่"

อีกครั้งที่กลัวคนอื่นรำคาญ อีกครั้งที่สมองสั่งแล้ว แต่ปากพูดไม่ทันที่สมองคิด
เลยกลายเป็นคนติดอ่างไปซะอย่างนั้น ไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อยนัก
แต่จะเป็นก็ต่อเมื่อ ตื่นเต้น และสมองสั่งการแบบเฉียบพลัน
บางครั้งก็กลายเป็นคนพูดติดอ่างไปได้
สิ่งที่ไอ้ถิงอาย และไม่อยากมีเพื่อน ไม่อยากเสวนากับใครก็เป็นเพราะเรื่องนี้

กลัวว่าจะโดนล้อ กลัวจะโดนรังเกียจ และเมื่อเห็นร่างสูงส่งยิ้มกลับมาให้
เหมือนกับตั้งใจฟังนักหนา ก็ค่อยรู้สึกโล่งใจ

"เหรอ..แล้วอยากกินอะไร...เช้า ๆ กินข้าวต้มทะเลดีกว่านะ...เดี๋ยวสั่งให้
กินน้ำเปล่าแล้วกันนะ..."

ไอ้คนชวนกินข้าวก็พูดรัวจนฟังแทบไม่ทัน ไอ้คนนั่งมองก็มองแบบงง ๆ
และสุดท้าย หนังสือสองสามเล่มของไอ้เน่ ก็ถูกวางไว้บนโต๊ะ
และร่างนั้นก็พาตัวเองไปยังร้านขายข้าวในโรงอาหาร
ยืนต่อคิวเพื่อสั่งข้าวต้มทะเล 2 ถ้วย ถ้วยหนึ่งของตัวเอง
อีกถ้วยก็ของคนบ้าคำนวณปริมาตร

ยืนรอจนถึงคิวตัวเองและเดินถือถ้วยข้าวต้มร้อน ๆ ที่มีจานวางรองไว้
มาถึงโต๊ะของคนที่นั่งเหม่ออยู่ และวางถ้วยข้าวลง
ก่อนจะวิ่งไปสั่งน้ำและเดินถือกลับมาให้

"ข้าวต้มกำลังอุ่นนะ...กินสิ...อ่ะ..อันนี้น้ำ.."

แก้วน้ำถูกนำมาวางไว้ให้ และพร้อมกับที่ไอ้เน่ นั่งตักข้าวต้มเป่าเบา ๆ ให้หายร้อน
และส่งเข้าปากตัวเอง

ตายังคงจับจ้องมองคนที่หยิบช้อนคนข้าวต้มไปมา
และตักข้าวต้มใส่ปากตาม

"เฮ้ยยยยยยย ร้อน ร้อน ร้อน ..."

เอาอีกแล้วไอ้ถิง...ทำอะไรงี่เง่าบ้าบออีกแล้ว
เห็นอยู่ว่าข้าวต้มมันร้อน...แต่ยังตักซัดเข้าไปทั้งอย่างนั้นอีก

ปากพองแล้วแน่เลย ทำไงดีเนี่ย

ทั้งร้อนรนทั้งไม่รู้จะทำยังไง มือก็พันกันวุ่นปัดไปโดนแก้วน้ำหกรดกระจาย
และเมื่อปล่อยช้อนร่วงลงจากมือ

ข้าวต้มร้อน ๆ ก็กระเด็นมาใส่เสื้อจนเปื้อนอีก
พยายามจะควานหาอะไรมาเช็ด
สมุดหนังสือดินสอปากกาก็หล่นลงกระจัดกระจายทั่วพื้นไปซะอีก
จนไอ้ถิงแทบอยากจะร้องไห้ด้วยความอับอาย

และเมื่อมือของคนตรงข้ามเอื้อมมากุมมือไว้ทั้งหมด
จับยึดให้อยู่นิ่ง ๆ ไอ้ถิงถึงได้หยุดอาการลนลานนั้นได้

"อยู่เฉย ๆ ก่อนนะ..ใจเย็น ๆ "

ดวงตาคมเปล่งประกายอ่อนโยนไม่ได้ตำหนิในความทุเรศทุรังของคนที่ลน
จนทำอะไรตีกันมั่วไปหมด ทอดมองมาสงบนิ่ง และอมยิ้มน้อย ๆ

พอให้ใบหน้าซีดเผือดจนอยากร้องไห้นั้น ค่อยมีสีเลือดขึ้น ก่อนที่มืออบอุ่นนั้นจะส่งแก้วน้ำของตัวเอง
ที่มีหลอดสำหรับดูดน้ำให้กับไอ้ถิง

และก้มเก็บสมุดหนังสือดินสอที่กระจัดการจายมารวมเข้าที่วางไว้ให้บนโต๊ะ
เอื้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า มาเช็ดที่เสื้อของคนตรงหน้าให้รอยเปื้อนเจือจาง

ก่อนจะเก็บแก้วที่หล่นลงกับพื้นขึ้นและเดินเอาไปไว้ที่อ่างล้างจานของโรงเรียน

ก่อนจะกลับมาในสภาพที่ทุกอย่างเป็นปกติเหมือนเดิม พร้อมกับถือแก้วน้ำใบใหม่มาด้วย

นั่งลงตรงข้ามกับไอ้ถิงที่หน้าซีดแล้วซีดอีก ไม่กล้าจะสบตาของร่างนั้น
และนายขนมโดเน่ ก็ยกช้อนตักข้าวต้มใส่ปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พร้อมกับที่ดึงมือที่กำแน่นของไอ้ถิงให้จับที่ช้อนและให้เป่าไอร้อนเหมือนกับที่เขาทำ
และตักเข้าปากเหมือนกับว่าเหตุการณ์บ้า ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนไม่ได้เกิดขึ้น

หัวใจที่เย็นยะเยือกของไอ้ถิงค่อยมีความอบอุ่นแทรกเข้ามาทีละน้อย
จนเริ่มอุ่น
เหลือบสายตามองคนตรงข้ามและคน ๆ นั้นก็ยิ้มให้

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว...ที่เหมือนกับรอคอยใครสักคน
คนที่ไม่เห็นว่าไอ้ถิงไม่ได้เป็นตัวประหลาด
คนที่ไม่หัวเราะเยาะกับพฤติกรรมแปลก ๆ เพี้ยน ๆ

และคน ๆ นี้ ก็มาอยู่ตรงหน้า

มาทำให้คนที่ไม่รู้จักความรักต้องพลอยรู้สึกอบอุ่น..หัวใจเริ่มสั่นไหว

อัตราการเต้นของหัวใจดูเหมือนจะเพิ่มเป็น 102 ครั้งต่อนาทีซะแล้วสิ ตอนนี้

TBC……

*********************************

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป

sun

  • บุคคลทั่วไป

น้องคะ พี่ขอเบรก น้องหน่อยนะคะ
นี่กะจะลง ตะบี้ตะบัน จนจบเรื่องเลยเหรอคะ

พี่เป็นคนนึง ที่ชื่น ชอบ ผลงานของนักเขียนท่านนี้มากๆ
แต่เหมือนน้องจะเอามายำ จน กลายเป็น นิยาย ที่สักแต่ว่าโพสๆๆให้จบไป
ค่อยทะยอยลงก้อได้ค่ะ ให้คนอ่านได้หายใจหายคอมั่งเหอะนะคะ 
โพส แบบนี้  มันจะกลายเป็นการ ทำลาย ผลงานนักเขียนที่น้องชื่นชอบ นะ คะ
นักเขียนดีๆ  ผลงานเสียหมดกันพอดีค่ะ เสียดายๆๆ คะ เสีย ดายผลงานดีๆของนักเขียนนะคะ



หวังว่าจะเข้าใจนะคะ


จาก...สวย ถึก บึก บึน   :seng2ped:

Global Moderator


 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-11-2008 00:00:06 โดย สวย~ถึก~บึก~บึน »

ออฟไลน์ both^^

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3133
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +730/-4
:กอด1:

คนในฝันกำลังจะจริง

เย่ๆ

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3


11 + 1 = 12
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972


ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0

น้องคะ พี่ขอเบรก น้องหน่อยนะคะ
นี่กะจะลง ตะบี้ตะบัน จนจบเรื่องเลยเหรอคะ

พี่เป็นคนนึง ที่ชื่น ชอบ ผลงานของนักเขียนท่านนี้มากๆ
แต่เหมือนน้องจะเอามายำ จน กลายเป็น นิยาย ที่สักแต่ว่าโพสๆๆให้จบไป
ค่อยทะยอยลงก้อได้ค่ะ ให้คนอ่านได้หายใจหายคอมั่งเหอะนะคะ 
โพส แบบนี้  มันจะกลายเป็นการ ทำลาย ผลงานนักเขียนที่น้องชื่นชอบ นะ คะ
นักเขียนดีๆ  ผลงานเสียหมดกันพอดีค่ะ เสียดายๆๆ คะ เสีย ดายผลงานดีๆของนักเขียนนะคะ



หวังว่าจะเข้าใจนะคะ


จาก...สวย ถึก บึก บึน   :seng2ped:

Global Moderator


 

ผมไม่เข้าใจที่คุณต้องการสื่อหรอก ผมขออนุญาตคุณเท็นนำเรื่องมาลง เพราะเห็นว่าเรื่องสนุก และคงไม่มา post ลงแบบวันละตอนแบบที่คนอื่นๆ ทำ ผมเองก็ไม่ทราบหรอกครับว่าอะไรที่มันเป็นการทำลายผลงานนักเขียนอย่างที่คุณบอกไว้ ผมทราบแต่เพียงว่าผมขออนุญาตคุณเท็นเอาเรื่องเขามาลง ผมก็จะลงจนครบทุกตอน และถึงแม้ว่าผมจะ post เร็วจนครบทุกตอน แล้วกระทู้จะถูกส่งไปเก็บในส่วนของเรื่องที่จบแล้วก็ตาม ผมเพียงแต่ต้องการให้เรื่องนี้ได้มาลงไว้ในเวปนี้ที่ผมอ่านบ่อยๆ ให้คนที่ยังไม่เคยอ่านได้ลองอ่านดูบ้าง และการ post เรื่องที่จบไปนานมากแล้ว มาลง post วันละตอนเพื่อที่จะดึงกระทู้เอาไว้นั้น มันก็ไม่ใช่แนวคิดของผม ผมอ่านนิยายมานานมากพอที่จะเข้าใจว่าคนอ่านหนังสือด้วยกันเขาน่าจะต้องการแบบไหน ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้รับความสนใจมากนัก เนื่องจากที่ post จบเร็ว ผมก็ขอเพียงแต่ว่า ถ้ามีการค้นหาเรื่องแต่งของคุณเท็น เขาก็จะสามารถพบมันได้จากเวปนี้เหมือนกัน แนวคิดของผมอาจจะผิดแผกจากความคิดคนอื่น แต่ผมเองก็ไม่เห็นว่ามันจะส่งผลกระทบอะไรกับใคร และถ้าคุณคิดว่าคำพูดผมไม่ดี ไม่ถูก ไม่ควร ผมก็คงต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้

sun

  • บุคคลทั่วไป
ดิชั้นเข้าใจเจตนา คุณ แล้วค่ะ
ดิชั้นเข้าใจค่ะว่าคุณขอคุณเท็นมาแล้ว ถ้า ไม่ขอมา ทางเล้าก้อคงไม่อนุญาต ให้คุณโพสลงบอร์ดแน่นอนค่ะ

ถ้าคุณตั้งใจจะโพสๆๆ จนจบ แล้วเก็บไว้อ่านโดยไม่สนใจอะไรเลย
แต่ในเมื่อคุณขอมาแล้ว ก้อจะไม่ให้เกียรติเจ้าของผลงานเผื่อเขามาดูผลงานตัวเองหน่อยเหรอค่ะ
ให้คนอ่าน คนอื่น ได้ ตามอ่านตามลุ้นบ้าง โพสคอมเม้น เป็นกำลังใจ แก่นักเขียนบ้าง  หรือว่านั่น
ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการ คุณก้อเลยไม่ได้สนใจ  คุณแค่อยากโพส ให้มันจบๆ จะได้มี นิยายที่คุณชอบ
เก็บไว้ในเล้า เอาไว้อ่านก็พอคะ  ถ้าคุณคิดแค่นั้น ดิชั้นก้อคงจะไม่พูดต่อ

อ้อ..เรื่องนิยายของคุณเท็น  มีหลายคนที่ไปขออนุญาตนำมาลงค่ะ  เพราะเจ้า ของผลงาน
เขียนไว้ได้ดีทุกเรื่องอยู่แล้ว ฉะนั้น เป็นธรรมดา ที่เจ้าของผลงาน เขาก้อจะมีบอร์ดเก็บผลงาน
เป็นของตัวเองเช่นกัน ไม่ว่าจะเสริซ์หายังไงก้อเจอค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีนิยายดีๆอ่านหรอกค่ะ

จริงค่ะ  ว่ามีคน จำนวนนึง ที่ชอบอ่านนิยายโพสที่จบแล้ว  ...เพราะว่าจะได้ ไม่ต้อง ค้างคานานๆ
อ่านจบ จะเม้นหรือไม่เม้น ให้กำลังใจนักเขียน หรือคนโพส ก้อไม่มีใครว่า เพราะมันจบแล้วนี่ 
แล้วแบบนี้ นักเขียนทั้งหลาย จะมีกำลังใจ ผลิตผลงานดีๆออกมาให้อ่าน กันได้อย่างไร ต้องเข้าใจนะคะ 
คอมเม้น ก้อคือกำลังใจส่วนนึงของนักเขียน หรือคนโพสเช่นกัน

นิยายดีๆ ควรเก็บสะสมไว้อ่าน แต่ควรจะมีคอมเม้นดีๆคืนกลับไปฝากเจ้าของผลงานด้วยนะคะ



ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้ได้เห็นอะไร อีกมุมนึง ของการเป็น นักอ่านและนักโพส ของคุณ
ถ้าคำติติง ของ ดิชั้นทำให้ไม่พอใจ ก็ขอโทษด้วยค่ะ





จาก...สวย ถึก บึก บึน   

Global Moderator



Edit : เข้ามาแก้ไขคำผิดค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-11-2008 02:49:42 โดย สวย~ถึก~บึก~บึน »

neo1of9

  • บุคคลทั่วไป
กำลังอ่านเพลินๆเลย เอ๋ กำลังสงสัยว่า

การเอานิยายมาลงติดๆกัน มันเป็นการทำลายนิยายดีๆเหรอ




ทั้งๆที่กำลังอ่านติดต่อกันอย่างระทึก ได้รวดเดียว

กำลังนึกชมอยู่ ว่าเอามาลงให้อ่านได้อย่างติดต่อ รวดเดียว

ไม่เข้าใจแหะ

นอกบอร์ดเครียดๆแล้ว ยังมาเจอเรื่องเครียดๆในบอร์ดอีก คิดอะไรกันมากมาย



รู้แต่ว่า ขอบคุณ คนโพสมาเลยครับ ที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาลง

ของคุณเท็นตามอ่านทุกเรื่อง บางเรื่องก็อ่านแล้วขาดหายไปบ้าง

พยายามตามหาก็หาไม่เจอ

เอามาลงต่อนะคร๊าบบบ  :call: :call: :call:

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3


ต๊าย กิต.ชอบทั้งสองแบบเลยค่ะ
แบบไม่ปะติดปะต่อ.......
ให้ความรู้สึกเหมือนตามอ่านจากหนังสือพิมพ์
เหมาะสำหรับ'คนหน้าจอ'(คอม.ค่ะ ไม่ใช่กล้อง)
ได้สนุกกับการตามจิก ตามจี้ ตามล้าง ตามล่า คนโพ้สท์
คอจะแห้ง เลือดจะสาด ใจจะขาด เหน็บจะกิน ฯลฯ
*******
ส่วนแบบม้วนเดียวจบ.......
ก็เหมือนไปยื้ม(ขอยืม)หนังสือเพื่อนมาอ่าน
ต้องรีบๆอ่านให้จบ ไม่งั้นโดนทวง
เหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ค่อยมีโอกาสอยู่หน้าจอคอม.
*******
ช้อบ ชอบ ทั้งสองแบบนะคะ อิอิ


ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972


ออฟไลน์ kamui1972

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-0
ขอแค่ฝัน…..ให้ฉันรักเธอ 14


เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ที่นายขนมโดเน่ นั่งรอให้ไอ้บ้าวัดปริมาตรเรียนจนเสร็จ
แล้วก็นัดมาเจอกันที่โรงรถ

เมื่อเช้าเห็นใบหน้าที่อยากจะร้องไห้นั้นก็อดสงสารไม่ได้
ไปแอบถามคนที่รู้จักถิงมา

มีหลายคนบอกว่า
ถิงพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่มีใครอยากคุยด้วย
เรียนก็ไม่เข้าเรียน โดดเรียนเป็นประจำ
หรือถึงมา ก็ไปนั่งอยู่หลังสุดของห้อง

ขีด ๆ เขียน ๆ อะไรไปเรื่อย ๆ
มีคนบอกว่าครั้งหนึ่ง
ถิงยืนเถียงกับอาจารย์ที่สอนเพราะบอกว่าอาจารย์สอนผิด
และบอกว่าสูตรที่อาจารย์บอกไม่สามารถใช้คำนวณพื้นที่ที่ให้คำนวณได้
และออกไปเขียนวิธีคิดบนกระดานดำ

ทั้งที่อาจารย์ยังคงยืนกรานว่าถูกแล้ว แต่ถิงก็ไปเขียนอธิบาย
และบอกว่าจุดตรงไหนที่อาจารย์เขียนผิดจนเสร็จสรรพ
ครั้งนั้นทำให้อาจารย์เสียหน้ามาก

และคนที่ไม่เคยเข้าเรียนอย่างถิงก็ทำให้คนทั้งห้องต้องประหลาดใจ
แทบไม่เชื่อไปตาม ๆ กัน ว่าคนที่เรียนได้ที่ท้ายสุดของห้อง
จะสามารถคิดอะไรได้แตกฉานขนาดนี้

แทนที่ทุกอย่างจะดีขึ้นแต่กลับกลายเป็นว่า
ถิงไม่สามารถเข้าสอบวิชาของอาจารย์คนนั้นได้
เพราะอะไรก็ไม่มีใครรู้
รู้แต่ว่าทุกวันนี้ถิงยังคงไม่สามารถสอบผ่านวิชานั้นได้ ก็แค่นั้นเอง

ขนมโดเน่เชื่อแน่ว่าเพราะว่าถิงมีสมองอันชาญฉลาดเข้าขั้นอัจฉริยะ
จนทำให้เพื่อน ๆ ไม่กล้าที่จะพูดคุยด้วย
ประกอบกับที่เจ้าตัวเองก็ไม่คุ้นกับการพูดคุยกับใคร
ก็เลยเก็บตัวเงียบ ๆ แล้วก็อยู่ในโลกของการคำนวณของตัวเองอยู่อย่างนั้น

ไอ้เน่เคยเห็นสมุดและตัวเลขวิธีการที่ถิงคิดเมื่อวันก่อน
ดูเหมือนว่า ไม่ว่าอะไร อะไร ถิงก็คิดคำนวณออกมาได้หมด
ยกเว้นตัวเขาที่ถิงคงจะคำนวณออกมาไม่ได้

จนถึงขนาดไม่กินไม่นอนคิดคำนวณหาปริมาตรของเขาอย่างนั้น
และต้องเอ่ยปากขอตามไปวัดแขนวัดขาเขาถึงบ้านเพื่อจะคิดคำนวณออกมาเป็นตัวเลขปริมาตรให้ได้

แล้วถ้าวันหนึ่งถิงคิดตัวเลขนั้นออกมาได้ครบหมดแล้ว

ถิงก็คงไม่สนใจเขาอีกเลยแน่ ๆ

แค่คิดก็เศร้า

เศร้าจนนายขนมโดเน่ต้องถอนหายใจออกมา
"มา..มา...มาแล้ว..รอ.รอนานเบื่อแล้วเหรอ"

คนที่วิ่งมาจนเหนื่อยหอบและมายืนพูดตะกุกตะกักทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นค่อยยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือถิง

เมื่อเช้าหยิบหมวกกันน็อคมาด้วยอีกอัน เผื่อถิงด้วย เวลาขับมอร์เตอร์ไซด์จะได้ไม่ถูกจับ
เรื่องหมวกกันน็อคและก็เพื่อความปลอดภัยด้วยนั่นเอง

"อ่ะ..ใส่ซะ.." หมวกอีกใบถูกส่งมาให้คนที่ยืนงง และเมื่อได้รับ ไอ้ถิงก็พยายามจะแกะสายรัดออกให้ได้

แกะอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานก็ไม่ได้สักทีจนคนที่สตาร์ทรถคอย ต้องเอื้อมมาปลดสายออกให้
และสวมใส่ที่ศรีษะนั้น
ก่อนจะล็อคสายรัดใต้คางให้

พร้อมกับแกล้งแตะที่แก้มของไอ้ถิงเบา ๆ เป็นการหยอกล้อ
และส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

สองวันแล้ว

ที่คิดว่าไอ้บ้าวัดปริมาตรมีอะไรดีนักหนา
ถึงทำให้ยิ้มได้ทั้งวันขนาดนี้

แต่ตอนนี้ชักจะรู้แล้วว่าเพราะอะไร

ก็เพราะว่ามันน่ารักขนาดนี้น่ะสิ

ท่าทางเรื่อย ๆ เปื่อย ๆ ไม่สนใจผู้คน
การกระทำที่ทำไปตามสมองคิด ไม่ได้มีมารยาจริตเลยแม้แต่น้อย

เจ้าตัวอาจไม่รู้สึก แต่มันทำให้หัวใจของอีกคนหวั่นไหวได้อย่างง่ายดาย

"ไปเหอะ...เดี๋ยวกลับเย็น..." แค่คำเอ่ยชวนก็ทำให้คนที่งก ๆ เงิ่น ๆ ทำอะไรมึนงง

ขึ้นมานั่งซ้อนท้ายบนรถมอร์เตอร์ไซด์นั้น

แล้วรถก็เคลื่อนออกไปช้า ๆ พร้อมกับที่นายขนมโดเน่ ดึงมือให้คนซ้อน โอบรัดที่เอวของตัวเองไว้

"จับแน่น ๆ ไม่จับไว้เดี๋ยวก็ตกหรอก..."

น้ำเสียงอ่อนโยนเอื้ออาทร ทำให้ร่างสูงโปร่งต้องโอบรัดเอวแกร่งนั้นไว้แน่น
เพราะกลัวว่าจะตกจริง ๆ

แต่เมื่อมอร์เตอร์ไซด์ถูกขับออกไปแล้ว

ลมแรง ๆ ที่ตีกระทบที่ใบหน้า ก็ทำให้ร่างของคนด้านหลัง ต้องก้มหน้าลงซบกับแผ่นหลังของคนขับ
หลับตาแน่นเป็นระยะ เมื่อรู้สึกแสบตา

แต่คนที่เป็นคนขับ

กลับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็อธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร

บางครั้งแอบดึงมือให้คนซ้อนกอดเอวเขาแน่น ๆ

และร่างนั้นก็ทำตาม
ใบหน้าซุกซบนิ่งอยู่กับแผ่นหลังกว้างนั้น

อุ่นจังเลยนะ

รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

อุ่นจนอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน

อยากให้เวลาที่มีความสุขมากมายขนาดนี้หยุดนิ่งอยู่กับที่เหลือเกิน

TBC……

*********************************

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด