คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP. 46| 04.07.2020 ❤️❤️ (End)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP. 46| 04.07.2020 ❤️❤️ (End)  (อ่าน 12644 ครั้ง)

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-07-2020 21:22:55 โดย Ppeachmm »

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง
«ตอบ #1 เมื่อ02-05-2020 17:10:56 »

---ตอนที่ 1---

"สวัสดีคร้าบบบบเพื่อนๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครัช ผมหายไปหนึ่งวันคงจะคิดถึงกันน่าดูเลยใช่มั้ยครัชชชช" ผมเอื้อมมือไปขยับกล้องที่อยู่ด้านหน้าเพราะมองจากจอแล้วเหมือนหูข้างขวาผมจะกายไป สงสัยหลุดจอ ไม่ได้ครับ ยูทูปเบอร์คูลๆอย่างผมต้องโชว์หน้าตาที่หล่อเหลาเพื่อเรียกผู้ชม และเรียกยอดสับตะไคร้!

ผ่านไปสักสิบนาที ยอดผู้ชมพู่งปรี๊ดเห็นแล้วก็แทบอยากจะพุ่งจากหน้าจอออกไปจูจุ๊บเรียงตัว

ยอดคนดู 113 watching

คุณพระคุณเจ้า คนดูเพิ่มจากเมื่อวานตั้งสองคน ถุย!

นี่แหละครับชีวิตในวันว่างๆของผมในช่วงที่แฮชแท็ก #IStayHomeFor กำลังขึ้นเทรนฮิตอันดับหนึ่ง

ผมเป็นคนไม่อยู่นิ่ง อยู่เฉยๆไม่เป็น ทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย หลายคนชอบบอกว่าผมมันไร้สาระ เฮ้ย! แต่ผมว่าผมทำเรื่องมีประโยชน์มากมายเลยนะครับ อาทิตย์ที่แล้วผมก็เพิ่งปลูกถั่วงอกไปหมาดๆ แต่สงสัยจะปลูกเยอะไปหน่อยเลยล้นออกมาเต็มกะละมัง ก็ใครจะไปรู้ละครับว่าเมล็ดถั่วเมล็ดเล็กๆจะงอกออกมามายมายวายป่วงขนาดนั้น ไอ้ด้วยที่ไม่รู้นี่แหละผมถึงเทถั่วเขียวเมล็ดเล็กๆลงไปจนหมดห่อ สามวันผ่านไป ไปเปิดกะละมังดู โอ้โหแม่เจ้า นี่มันอาณาจักรถั่วงอกดีๆนี่เอง ไม่รู้จะกินหมดมั๊ยเนี่ย จะทิ้งก็เสียดายเลยเก็บใส่กล่องเข้าตู้เย็นไว้ ใส่กล่องไปใส่กล่องมาก็ไม่ได้เยอะเท่าไกร่หรอกครับ ได้แค่สิบกล่องเอง! จากที่ตั้งใจว่าจะปลูกถั่วงอกมาใส่มาม่ากินสักมื้อ ไหงผลออกมาเป็นแบบนี้วะเนี่ย นี่คือผมต้องบริโพคถั่วงอกไปอีกสองอาทิตย์เลยหรอวะเนี่ย พอคิดได้ดังนั้นก็คิดถึงเพื่อนข้างห้องขึ้นมาเลยครับ ผมมันคนใจดีมีน้ำใจ เลยรีบหยิบกล่องถั่วงอกขึ้นมาห้ากล่อง วิ่ง4x100 ออกไปจากห้องทันที

ก๊อก ๆ

ก๊อก ๆ

เคาะประตูอยู่นานก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตูสักที แอ๋..ทำไมน้า เมื่อห้านาทีที่แล้วผมยังได้ยินเสียงเพื่อนข้างห้องกดชักโครกอยู่เลย ต้องอยู่ห้องสิ คิดได้ดังนั้นก็เคาะห้องข้างๆอีกสองที คราวนี้มีเสียงตอบรับจากคนในห้องครับ

"รอเดี๋ยว มึงจะเคาะทำพ่องงง" เสียงทุ้มจากคนในห้องดังลอดประตูออกมา ก่อนจะได้ยินเสียงอะไรสักอย่างหล่น แล้วประตูสีขาวบานใหญ่ก็เปิดออก ผมยิ้มกว้างให้กับเพื่อนข้างห้องทันทีที่ประตูเปิดออก พร้อมกับยกกล่องถั่วงอกขึ้นมาตรงหน้า

ปึง!

ประตูบานสีขาวปิดลงทันทีโดยที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ ผมได้แต่ยืนทำหน้าเหวอทำอะไรไม่ถูก แล้วทำไมคนข้างห้องต้องปิดประตูใส่หน้าผมด้วยเนี่ย

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ผมเคาะประตูอีกครั้ง สงสัยเหมือนกันว่าเขาปิดประตูทำไม ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เอ่ยทักทายด้วยซ้ำ คุณเพื่อนข้างห้องคนใหม่นี่ไม่ค่อยมีมารยาทเลยแฮะ

สักพักเสียงทุ้มของคนในห้องตะโกนออกมาอีกครั้ง

"กูไม่ได้สั่งอาหาร มึงส่งผิดห้องแล้ว" อ้อ ที่แท้เพื่อนข้างห้องผมก็คิดว่าผมเป็นไลน์แมนนี่เอง เอ๊ะหรือคิดว่าผมเป็นแกร็ปกันนะ....

ผมมองดูกล่องถั่วงอกในมือก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูอีกครั้ง ผมอยากให้คุณข้างห้องได้ทานถั่วงอกออแกนิคของผมไงครับ ปลอดสาร ปลอดภัย ดีต่อสุขภาพสุดๆ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

แกร๊ก!

"โว้ย นี่มึงพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าหูหนวกวะ กูบอกว่าไม่ได้สั่งอาหาร ไปส่งห้องอื่นไป!" ผู้ชายที่ไม่สวมเสื้อมีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์สีดำตัวเดียวเอ่ยออกมา เมื่อครู่มีกล่องถั่วงอกปิดหน้าอยู่ผมเลยไม่เห็นว่าเขาแต่งตัวไม่เรียบร้อยแบบนี้ ผมมองผู้ชายตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัย ไหนพี่ รปภ ด้านล่างโดถึงบอกว่าเพื่อนข้างห้องผมเป็นเด็กมหาวิทยาลัยเหมือนผมไง แต่ทำไมคุณคนนี้ถึงดูน่ากลัวแบบนี้ก็ไม่รู้ เขารูปร่างสูง สูงกว่าผมมาก ดูคร่าวๆอาจจะเกือบ 190 ซม. ด้วยซ้ำ ผิวสีเหลืองเข้ม ไม่ขาวไม่คล้ำ ดูกร้านแดดหน่อยๆ ตามกรอบหน้ามีหนวดอ่อนๆขึ้นรำไร อึ๋ย เหมือนโจรอะ!

"สายตามึงเหยียดกูมากไอ้เตี้ย"

"ฮะ ครับ?"

"นี่มึงใช้สายตาแบบนี้มองคนอื่นตลอดกรอ ระวังนะจะโดนแจกตีน"

"ปะ ป่าวครับ"

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าใช้สายตาแบบไกนมองปู้ชายคนนี้ แต่ที่แน่ๆ ผมมั่นใจว่าไม่ได้มองเขาแบบนั้นแน่ๆ ยืนคิดอยู่นาน คนตรงหน้าก็หันหลังกลับเตรียมจะปิดประตู

"เดี๋ยวก่อนครับ" ผมรีบห้ามไว้ทันที ด้วยความที่กลัวว่าคนตรงหน้าจะหายกลับเข้าไปในห้อง เลยรีบยื่นมือไปข้างหน้าคว้ากางเกงบ็อกเซอร์ของเขาไว้ทันที

"เฮ้ย ไอ้เห้ย มีจะถอดกางเกงกูทำไมเนี่ย" คนตรงหน้ารีบเอามือจับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเองไว้ทันที ก่อนใช้มืออีกข้างปัดมือผมออก

"เอ่อ คุณ คือผมไม่ได้จะถอดกางเกงคุณ แค่จับไว้เฉยๆ"

"มึงอย่ามาโกหกไอ้เด็กลามก"

"ผมไม่ได้ลามกนะ!"

"งั้นมึงเอามือมาล้วงกางเกงกูทำไม หะ?"

"ผมไม่ได้ล้วง ผมแค่ดึงไว้...นิดเดียว"

"นี่คือมึงดึงนิดเดียวหรอ มึงดูสภาพกางเกงกูนี่!"

ผมรีบมองตามนิ้วหนาที่ชี้ไปยังเสื้อผ้าชิ้นเดียวบนร่างกายผู้ชายตรงหน้าทันที อย่ามาใส่ร้ายผมหน่อยเลย ผมแค่จับกางเกงเขาไว้เฉยๆเองเถอะเมื่อกี้..นะ..อะ ฮะ? อึ๋ย....แล้วทำไมตอนนี้กางเกงมาหล่นลงมาต่ำขนาดนั้นวะนั่นนะ มันเลื่อนลงมาจนเห็นอะไรบางอย่างโผล่รำไรออกมาแล้วเนี่ย หมิ่นเหม่มาก...โห...แต่หุ่นผู้ชายคนนี้ดีจังเลยอะ ดูกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนใหญ่ๆนั่นสิ แถมไอ้เส้นตรงเอวนั้นคืออะไรอะ ทำไมผมไม่มี!

"ไอ้เด็กลามก มึงเช็ดน้ำลายมึงด้วย ไอ้เด็ก เ*ี้ย"

"เอ่อ..คุณ อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้มอง ไม่ได้คิด ไม่ได้จินตนาการอะไรทั้งนั้น" ผมรีบปฏิเสธออกไปทันที จริงๆนะ ผมไม่ได้คิดอะไรเลย!

"จะคิดไม่คิดก็เรื่องของมึง อย่ามาเคาะห้องกูอีก ไม่งั้นกูจะเรียกยามมาลากมึงออกไป" เฮ้ย เขาจะเรียกยามมาลากผมทำไมกันเนี่ย ผมแค่จะเอาถั่วงอกมาให้ อ้อ จริงสิ เกือบลืมไปว่าผมมาที่นี่ทำไม

"เดี๋ยวๆ คุณ"

"อะไรของมึงอีกเนี่ย"

"นี่ครับผมให้" กล่องถั่วงอกห้ากล่องถูกยื่นไปตรงหน้า

"กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้สั่งของ มึงนี่ท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่อง"

"เปล่าๆ ผมไม่ใช่เด็กส่งของ ผมอยู่ข้างห้องคุณ ห้องนั่นไงที่ประตูเปิดอยู่" ผมรีบชี้ไปมี่ห้องผมที่อยู่ติดกับห้องปู้ชายคนนี้ ส่วนเขาก็ชะโงกหน้าออกมามองตามทิศทางที่ผมชี้ไป

"แล้ว?"

"ให้" ผมยิ่นกล่องถั่วงอกไปตรงหน้าอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามแล้วนะที่ผมยื่นกล่องไปให้ผู้ชายตรงหน้า

"ให้เพื่อ?"

"ก็ผมให้เฉยๆ"

"แล้วกูต้องรับ?"

"ใช่สิครับ ผมเป็นเพื่อนบ้านคุณ ผมมีน้ำใจเอาของมาให้ คุณก็ควรจะรับ ถือว่าต้อนรับเพื่อนข้างห้องคนใหม่ไงครับ ไหนเราก็ต้องอยู่ข้างห้องด้วยกันอีกนาน"

"แค่นั้น?"

"ใช่ครับ"

"ถ้ากูรับแล้วมึงจะรีบไสหัวไปใช่มั๊ย"

"ถ้าคุณรับผมก็กลับห้องเลยไงครับ"

"งั้นรีบเอามา แล้วก็รีบไสหัวไป เสียเวลาชิบหาย" เขารีบรับกล่องจากในมือผมไปแล้วปิดประตูใส่หน้าผมอีกครั้ง คนอะไรหยาบคายจริงๆ

นั่นแหละครับสตอรี่ปลูกถั่วงอกกับเพื่อนข้างห้องคนใหม่ของผม นอกเรื่องไปนานละ ขอกลับมาสู่ปัจจุบันนิดนึง ผมมองดูยอดคนดูไลฟ์สดของผมที่ตอนนี้เพิ่มขึ้นมาเป็น 115 คนแล้ว ชื่นใจจริงๆ คอมเมนท์ที่ส่งเข้ามาก็มีทักทายบ้าง ส่งหัวใจบ้าง แต่ที่ดึงความสนใจผมที่สุดก็คงจะเป็น

"คนสวยครับ พี่ขอเบอร์หน่อยสิ อยากจีบ"

เห็นแค่นั้นผมก็รีบจบการไลฟ์สดทันที แล้วเอสตัวนอนบนเตียงด้วยความเซ็ง ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนดูช่องยูทูปของผมถึงชอบมีแต่พวกแบบนี้ตลอด เข้ามาขอเบอร์บ้างละ ขอจีบบ้างละ ชมว่าน่ารักบ้างละ บางคนพูดจาลามกกับผมอีกต่างหาก เฮ้อ คุน อยากจะกรี๊ดดดดด

พูดเรื่องชีวิตผมมาสักพัก ขอแนะนำตัวนิดนึงนะครับ ผมชื่อเล่นว่า คุน เป็นภาษาจีนครับแปลว่าแผ่นดิน ซึ่งก็เป็นชื่อจริงของผมเอง พ่อผมเป็นจีนมาจากปักกิ่ง แม่เป็นสาวหมวยไทยแท้ ทั้งสองท่านทำงานและอาศัยอยู่ที่ปักกิ่ง ส่วนผมก็อยู่ที่เมืองไทยคนเดียว ผมเกิดและโตที่จีน พูดได้สามภาษา จีน อังกฤษและภาษาไทยที่เรียนมาจากคุณแม่และตามช่องยูทูป การมาเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองไทยเป็นความฝันอันสูงสุด กว่าผมจะขอพ่อแม่มาอยู่ที่นี่ได้ต้องใช้เวลาขอร้องอ้อนวอนพวกท่านนานมาก ผมดีใจสุดๆที่ได้บินเดี่ยวออกจากกรงทองสักที มาอยู่เมืองไทยนี่อะไรก็อิสระ ไม่มีพ่อแม่มาคอยบังคับโน่นนี้ สบ๊าย สบาย!!! เลิฟสุดๆ ได้ท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ ได้ทานอาหารข้างทางที่มักจะชอบดูผ่านยูทูปเบอร์ช่องกินโชว์ แต่ความฝันนั้นก็ดับลงเมื่อ COVID19 ระบาด ผมใช้ชีวิตอิสระได้แค่เทอมเท่านั้น พอขึ้นเทอมสองเรียนไปได้ไม่เท่าไหร่ มหาวิทยาลัยก็ให้เรียนออนไลน์แทนเพื่อตอบรับมาตรการของรัฐบาลในการควบคุมโรค ผมออกไปไหนไม่ได้ ไปกินชาบูร้านโปรดข้างมหาวิทยาลัยกับเพื่อนๆก็ไม่ได้ ทำได้เพียงลงไปซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่างคอนโดเท่านั้น เพราะผมไม่ชอบใส่หน้ากากอนามัยครับ มันหายใจไม่ออก ผมไม่ชอบใส่ มันอึดอัด ก็เลยเลือกที่จะไม่ออกไปไหนเลยจะดีกว่า จากที่ทำอาหารไม่ค่อยเป็น ผมทำอาหารกินเองมาเกือบเดือนแล้ว จนตอนนี้แทบจะไปประกวด Master Chef ได้แล้วครับ

ผมเรียนที่มหาวิทยาลัย SU ครับ อยู่ปี 1 นิติศาสตร์ ภาคอินเตอร์ ผมอ่านภาษาไทยได้บ้าง แต่ไม่เก่งพอที่จะอ่านตำราเรียนเป็นภาษาไทยจึงเลือกเรียนภาคอินเตอร์แทน เมื่อ 8 เดือนที่แล้วตอนที่ผมมาที่นี่ผมยังพูดภาษาไม่คล่องขนาดนี้ แต่เพราะผมได้เพื่อนดีไงครับ เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันกับผม สองคนนั้นเป็นฝาแฝดกันครับ แฝดน้องชื่อ 'กองทัพ' เรียกสั้นๆว่า'ทัพ' ส่วนแฝดพี่ชื่อ 'ขุนพล' เรียกสั้นๆว่า 'ขุน' สองคนนี้เป็นครูสอนภาษาไทยชั้นเลิศของผมเลยครับ ที่ผมพูดได้ขนาดนี้ ต้องขอบคุณสองแฝดเพื่อนเลิฟที่สอนทั้งคำสุภาพและคำหนาบคายให้ผม แต่บางครั้งก็จะหนักไปทางคำหยาบคายเสียมากกว่า ตอนนี้ไม่ได้เจอกันมาเดือนกว่าละ เฮ้อ พูดถึงแล้วก็คิดถึง คิดถึงคนไปกินชาบูด้วย! คิดถึงฝุดๆ ชาบูเจ๊โรสสุดสวยหน้าประตู 3

นั่งๆนอนๆได้สักพัก ก็ได้เวลาเรียนวิชา Legal History ผมรีบเปิดแมคบุ๊คเพื่อนรักขึ้นมาก่อนกดเข้าไปในลิงค์เพื่อเข้าสู่ห้องเรียนออนไลน์

ไลน์~~

สักพักเสียงแต้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น เป็นการแจ้งเตือนข้อความเข้าใหม่ในกลุ่มเพื่อน ซึ่งในนี้ก็จะมี ผม แอนด์เดอะสองแฝด ครับ

Thappy: เสียงอาจารย์แม่งโคตรง่วง

Khunny: กูว่าเสียงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน

Kunie: เราว่าจารก็พูดทำดานะ

Thappy: ธรรมดาที่ไหน พูดเสียงยานแบบนี้

Khunny: ยานกว่านี้อีกนิดกูคิดว่าเป็นนมยายกูแล้วเนี่ย

Thappy: มึงเอายายมาประจานทำไมวะ ไอ้หลานเ*ี้ย

Khunny: ก็แค่เปรียบเปรย

Kunnie: เราว่าขุนเปรียบเปยได้แย่มาก สงสารยายจุง

Thappy: มึงได้ยินเสียงมั้ย

Khunny: เสียงไรวะ

Thappy: เสียงตุ๊บเมื่อกี้ไง

Khunny: ได้ยิน แต่ตอนนี้เสียงอาจารย์หายไปไหนวะ

Khunny: หรือว่าจารย์ฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้ววะ

Thappy: เห***ด ขนาดนั้นเลยนะมึง

Khunny: หรือมึงคิดว่าไม่จริงเสียงจารย์แม่งเงียบไปเลยนะเว้ย

บทสนทนาในไลน์ของพวกเราก็เป็นแบบนั้นไปเรื่อยจนจบสามชั่วโมง ทุกครั้งที่เรียนออนไลน์ก็เป็นแบบนี้ครับ เรียนบ้าง แชทบ้าง สองคนนั้นชอบชวนคุย แล้วผมก็เป็นพวกแยกประสาทไม่ค่อยจะได้ เลยทำให้ต้องมานั่งอ่านสไลด์จารย์ใหม่อีกรอบเพราะไม่ได้ฟังมัวแต่นั่งขำแชทสองแฝดอยู่ ส่วนของคนนั้นผมบอกเลยว่าไม่ได้ฟังอาจารย์เท่าไหร่หรอกครับ เพราะบางครั้งก็เล่นเกมส์ไปด้วย แชทไปด้วย เฮ้อ ไม่รู้ตอนสอบคะแนนของพวกเราจะออกมาเป็นอย่างไงกัน ผมว่าคงรุ่งริ่งกันน่าดู เรียนออนไลน์นี่ไม่ใช่แนวผมเลยจริงๆ

ครืด ครืด

ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมา พอเห็นว่าเป็น ขุนพลโทรมาก็รีบกดรับทันที

"ว่าไงมึง แอบหลับตอนเรียนละสิ" เสียงทุ้มติดห้าวดังขึ้น

"เราเปล่านะ"

"อย่ามาโกหก เพราะกูก็เพิ่งตื่น ฮ่าๆๆๆๆ"

"ขุนนี่นะ ทำไมไม่ตั้งใจฟังจารบ้าง"

"จะฟังทำไมวะ อ่านหนังสือเอาก็ได้ เสียงจารย์แม่งเหมือนยานอนหลับ ยิ่งฟังยิ่งง่วง"

"ก็จริง"

"เออ คุน วันนี้กูไปหามึงที่ห้องได้ปะ"

"ไม่ได้"

"ทำไม"

"เดี๋ยวนายเอาโควิทมาติดเราอะ"

"กูจะไปเอาที่ไหนมาติดมึง อยู่ห้องตลอดเนี่ย"

"แต่นายออกไปสนามบินมาเมื่อสิบวันที่แล้ว เราจำได้"

"โอ้ย ไอ้ห่า กูไม่ได้ลงจากรถด้วยซ้ำ"

"นั่นแหละ ไว้ใจไม่ได้ นายไปอยู่ในจุดเสี่ยง เราห่างกันสักพักเถอะ"

"แต่พี่กูเพิ่งซื้อเค้กร้านที่มึงชอบกินมาฝากดูตั้งหลายชิ้น กูกินไม่หมดไง เลยจะเอาไปฝากมึง สรุปมึงไม่เอาใช่ปะ งั้นกูวางสายละ

"เอ่อ ขุน เราว่า ขุนอาจจะมาหาเราได้นะ"

"หึ"

"เอ่อ....ขุนใส่แมสมาด้วยนะ"

"เห็นแก่กิน"

"เราเปล่า"

"สรุปยังไง ให้กูไปหรือไม่ให้ไป"

"ก็มาสิ เราก็คิดถึงขุน" เราไม่ได้อยากกินเค้กนั่นเลยสักนิด สาบานได้!



#คุนแฟง
By ppeachmm

......................,.........

เรื่องนี้ตลกโปกฮาไปเรื่อยคะ ใครชอบแนวสบายสมอง เมื่อยกราม เชิญทางนี้เลย

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง
«ตอบ #2 เมื่อ02-05-2020 17:34:34 »

 :mew1:

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง
«ตอบ #3 เมื่อ02-05-2020 18:28:24 »

---ตอนที่ 2---


ครืด ครืด


"ครับ"


(อาหารมาส่งครับ)


"โอเคครับ เดี๋ยวลงไป ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ"


(635 บาทครับ)


"เคคร้าบบบบ"


ผมรีบหยิบกระเป๋าสตางค์หนังราคาแพงสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะกลางโซฟาขึ้นมาก่อนจะพุ่งไปที่ลิฟต์คนโดเพื่อลงไปรับอาหารที่ผมสั่งจากไลน์แมนเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เนื่องจากตอนนี้ร้านอาหารตามสั่งแถวคอนโดนั้นปิดกิจการชั่วคราว ไลน์แมนกับแกร๊ปเลยกลายเป็นเพื่อนสุดที่รักของผมที่ผมใช้บริการวันละหนึ่งถึงสองครั้งทุกวัน


"ขอบคุณคร้าบบบบ"


ผมรับถุงอาหารมาจากพี่ไลน์แมนก่อนจะเดินกลับไปยังลิฟต์คอนโด ในขณะที่มือข้างหนึ่งก็ล้วงเฟรนซ์ฟรายชิ้นใหญ่ออกมาจากถุงในมือในขณะที่รอลิฟต์


ตึ๊ง


ลิฟต์โดยสายเปิดออก ผมเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับใครบางคนที่เดินตามหลังเข้ามา ชายรูปร่างสูงโปร่งที่ผมคุ้นเคยดี ผมคิดว่าเราสนิทกันนะครับ เพราะผมเอาถั่งงอกไปแย่งเขาทานตั้งครั้งหนึ่ง


"สวัสดีครับคุณข้างห้อง" ผมยิ้มกว้างก่อนเอ่ยทักทายคนที่ยืนอยู่ข้างผมในลิฟต์ แม้เขาจะใส่แมสสีดำปิดครึ่งหน้าแต่ผมก็จำเขาได้ รอยสักตัวหนังสือโรมันตัว F ที่อยู่ตรงข้อเท้าขวาของเขายังไงละครับ ผมจำได้ว่าเห็นคุณหนวดข้างห้องมีรอยสักนี้


"อือ"


"ไปซื้อของมาหรอครับ" ผมถามขึ้นเมื่อเห็นถุงจากซุปเปอร์ด้านล่างคอนโดในมือเขา


"เออ"


"ผมชื่อคุนนะครับ คุณชื่ออะไร" ผมถามออกไปด้วยอยากทำความรู้จักครับ เพราะยังไงเราก็เป็นเพื่อนบ้านกันต้องทำความรู้ตักดันไว้จริงมั๊ยครับ ม๊าบอกว่ามนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมครับ การมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีทำให้เราอยู่ในโลกนี้ได้ 


"กูต้องบอกรึไง กูไม่รู้จักมึง" 


"ผมเองครับ จำได้มั้ย" สงสัยเขาจะจำผมไม่ได้ ฝเพราะผมใส่แมสนี่เอง ผมเลยตัดสินใจเปิดแมสผมออก จริงๆภายใต้สถานการณ์แบบนี้เราไม่ควรเปิดแมสออกนะครับน้องๆ อย่าทำตามนะ เดี๋ยวติดโควิท!


"ไม่" เขามองหน้าผมสามสิก่อนหันหน้ากลับไปมองประตูลิฟต์ตามเดิม


"ผมเอาถั่วงอกไปให้คุณอาทิตย์ก่อนไงครับ"


"อ้อ ไลน์แมน"


"ผมไม่ใช่ไลน์แมน"


ตึง!


ลิฟต์โดยสารเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคุณข้างห้องที่เดินจ้ำอ้าวออกไปทันที ผมเองก็รีบเดินตามออกไปเหมือนกัน ก็ผมยังไม่รึจักชื่อเขานี่นา! 


"คุณห้อง 1507" ผมเรียกคุณหนวดที่กำลังไขกุญแจประตูห้องตัวเองอยู่ เขาหันมามองผมแว็ยหนึ่งก่อนหันหน้ากลับไปสนใจลูกบิดประตูต่อ


"คุณ"


"มึงจะยุ่งอะไรกับกูนักหนา"


"ไม่ได้ยุ่งนะครับ แค่อยากทำความรู้จัก คุณชื่ออะไร"


"มึงถอยไปให้ห่างกูหนึ่งเมตร มึงออกไปจ้างนอกเดี๋ยวเอาโควิทมาติดกู"


"อึ๋ย ผมไม่ได้ออกไปไกนนะครับ แค่ลงไปข้างล่างเอง"


"เออนั่นแหละ ถอยออกไป"


"คุณบอกชื่อผมก่อนสิครับ"


"ถ้ากูบอกแล้วมึงจะรีบเข้าห้องมึงไปมั๊ย"


"โห ถ้าคุณบอกนะ ผมจะรีบวิ่งกลับเข้าห้องทันทีด้วยสปีดเท่าความเร็วแสงเลยครับ"


"แฟง" เขาเอ่ยเสียงเบาก่อนบิดลูกบิดเปิดประตึคอนโดออก


"ฮะ? อะไรนะครับ"


"แฟง"


"แฟน?"


"แฟง"


"แฟ?"


"โว้ย สระแอ ฟอฟัน งองู"


"สระแอ ฟอฟัน งองู อ่านว่าอะไรหรอครับ ผมสะกดไม่ค่อยถูก"


"นี่มึงเรียนอยู่ชั้นไหนเนี่ย ถึงสะกดไม่เป็น"


"ผมก็เรียนหลายชั้นนะครับแล้วแต่วิชา บางวิชาก็เรียนชั้นหนึ่ง บางวิชาก็ชั้นสาม บางทีก็ชั้นห้าครับ ส่วนขั้นสองกับชั้นสี่นี่ผมยังไม่เคยเข้าเรียน น่าจะเป็นปีหน้าครับ"


"นี่มึงกวนตีนกูอยู่?"


"ผมเปล่านะครับ ผมเรียนชั้นพวกนั้นจริงๆ" ผมตอยไปตามความจริงนะ ก็ผมเรียนหลายวิชานี่นา เลยต้องเข้าชั้นเรียนหลายห้อง ผมตอบผิดตรงไหนหรอ ผมงง?


"มึงมาจากดาวอังคาร?"


"เปล่าครับ ผมมาจากห้อง 1505 นั่นไงครับ" ผมพูดพรางชี้นิ้วไปที่ห้องของผมที่อยู่ถัดจากห้องของคุณแฟ..แฟน..อะไรสักอย่าง


"กวนตีน!"


ปัง! 


ประตูคอนโดมีขาวบานใหญ่ถูกปิดลงเสียงดัง คุณแฟ..แฟน..ปิดประตูใส่หน้าผมอีกแล้วครับ อะไรของเขานะ ผมยังไม่รู้ชื่อเขาเลยนะ เดี๋ยวเรียกผิดแล้วจะโมโหมั๊ยเนี่ย ยิ่งดูเป็นคนอารมณ์ร้ายอยู่ เฮ้อ...กลับห้องไปกินมอสเบอร์เกอร์ที่สั่งมาดีกว่า คุนหิว!

.

.

.

.

.


แกร๊ก!


เมี๊ยว!


ผมเปิดประตูคอนโดตัวเองออก ยังไม่ทันจะได้ก้าวเข้าไปลูกชายสุดที่รักของผมก็ออกมายืนทักทายรอหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว สงสัยจะหิวละครับทำหน้าแบบนี้


"อันอัน"


เมี๊ยว


"หิวหรอคร้าบบบบ"


เมี๊ยว


สงสัยจะหิวครับถ้ามาอีหรอบนี้ มาร้องเหมียวๆใส่หน้าแถมยังเอาหน้ามาถูขาอีก ผมวางถุงอาหารของตัวเองไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบไปหยิบถุงอาหารของอันอันมาเทใส่ถ้วยเซรามิครูปแมวสีขาวที่วางอยู่ข้างโต๊ะทานอาหารทันทีโดยมีอันอันผู้หิวโหยเดินตามมาติดๆ


"ว้าาา อาหารอันอัน จะหมดแล้วนี่นา สงสัยต้องรีบสั่งแล้ว" 


ผมเดินไปหยิบถุงอาหารและจานก่อนเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่แล้วกดเล่นไอแพดที่เชื่อมต่อเข้ากับทีวีเพื่อเปิดดูหนังเรื่องที่เปิดค้างไว้ใน Netflix ก่อนลงไปรับอาหารจากไลน์แมน ในขณะที่มือหยิบไรซ์เบอร์เกอร์ปลาหมึกยักษ์ขึ้นมากัดหนึ่งคำ ส่วนมืออีกข้างก็ไถลาซาด้าไปด้วย 


"อร่อยจัวเลย อันอัน ข้าวอร่อยมั้ย"


เมี๊ยว!


"ทำไมช่วงนี้อาหารอันอันแพงขึ้นตั้งเยอะ" ผมไถมือถือในมือไปเรื่อยเข้าร้านอาหารแมวร้านโน้นทีร้านนี้ที อาหารอันอันเป็นอาหารรำเข้าครับ ตั้งแต่มีโควิทเนี่ยข้าวของก็แพงขึ้น อาหารอันๆที่ผมเคยสั่งสามพันนิดๆ ตอนนี้ราคาเพิ่งขึ้นเป็นเกือบห้าพัน ดูเหมือนแต่ละร้านจะพร้อมใจกันอัพราคาจริงๆ เฮ้อ! 


ก๊อก ก๊อก


เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นผมรีบวางเบอร์ในมือลงบนจานทันทีก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเช็ดมือแล้วเดินไปที่ประตู


"ใครครับ" ม๊าบอกว่าเวลามีคนมาเคาะประตูให้ถามก่อนว่าเป็นใครอย่าเพิ่งรีบเปิด เดี๋ยวเป็นฉจรขึ้นมาแล้วจะอันตราย 


"กูเอง" เสียงทุ้มดังบอดผ่านประตูเข้ามา


"กูไหน" ผมถามออกไป


"คุนคุน มึงอย่ามากวนตีน"


"อ้อ ทัพเองหรอ" ผมรีบเปิดประตูทันที กองทัพครับ แก๊งค์เดอะแฝดเพื่อนรัก ทำไมผมถึงรู้ว่าเป็นทัพนะหรอ ก็เพราะทัพเป็นคนเดียวที่เรียกผมว่า'คุนคุน' นะสิครับ


แกร๊ก


"ขอเข้าไปหน่อย" ทัพที่มีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดยืนอยู่หน้าประตูห้องของผม คิ้วสองข้างชนกันจะเป็นรูปโบว์อยู่แล้ว


"อ้อ ได้สิ เข้ามาเลย"


ผมปิดประตูทันทีที่ทัพเดินเข้ามาก่อนที่เราสองคนจะเดินไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน


"ทัพหิวหรอ" ผมถามขึ้น


"ทำไมถึงคิดว่าหิว"


"ก็ทัพขมวดคิ้ว เวลาเราผิวเราก็ทำหน้าแบบนั้นแหละ


"ฮะๆๆๆ คุนคุน เอ้ย คุนคุน สมองเม็ดถั่วเขียวของมึงเนี่ยคิดได้แค่นี้ใช่มั้ย"


"แล้วไม่ใช่หรอ" ผมเอียงคอมองหน้าทัพอย่างไม่เข้าใจ ก็ผมพูดจริงนี่นา เวลาผมหิวผมทำหน้าแบบนั้นจริงๆนะ 


"ไม่ใช่....กูคิดถูกจริงๆเลยที่มาหามึงเนี่ย" มือหนาของทัพยื่นมายีหัวผมเบาๆ เบาของทัพนะครับ ไม่ใช่เบาของผมหรอก เพราะผมรู้สึกได้เลยว่าหัวผมตอนนี้คงยุ่งเป็นรังนกแล้ว เคยบอกหลายครั้งแล้วว่าให้ทัพทำหัวผมเบาๆหน่อย แต่ทัพก็บอกว่านี่คือเบาที่สุดแล้ว เออ เบาก็เบาครับ เบาเขาไม่เบาเราอะเนอะ!

"ทัพ กินเบอร์เกอร์มั๊ย เราสั่งมาหลายชิ้นหลายรสเลย" ผมนื่นถุงมอสเบอร์เกอร์ให้ทัพที่เอนกายเลื้อยไปตามพนักพิงโซฟา แล้วก็ยกขายาวๆนั้นขึ้นมาว่งพาดบนโต๊ะกลางทันที ผมมองขายาวๆสองข้างนั้นแล้วก็นึกอิจฉา ผู้ชานเหมือนกันแต่ทำไมอวัยวะต่างๆมันถึงขนาดต่างกันแบบนี้ แค่ขาอย่างเดียวของทัพก็คงยางกว่าผมสักห้าเซนติเมตร ส่วนลำตัวก็คงยาววกว่าผมอีกสักห้าเซนติเมตร แล้วส่วนหัวอีกสักหนึ่งเซนติเมตร บวกดับส่วนคออีกหนึ่งเซนติเมตร ผลรวมโดยรวมคือทัพสูงกว่าผมตั้ง 12 เซนติเมตร! ถ้าทัพสูง 185 แล้วผมสูงเท่าไหร่กันน้า ติก ตอก คิก ตอก..คิดเอาเองคร๊าบ!!!

"มีไรบ้าง"

"ปลาหมึกยักษ์ ปลาหมึกยักษ์ ปลาหมึกยักษ์ โอ้ย!" ผมร้อยขึ้นแ้วยความเจ็บปวดเมื่อนิ้วหนาของทัพยื่นมาดีดที่หน้าผากผมอย่างแรง อู๊ย..แสบจัง แดงแน่ๆ!!

"กวนตีน"

"อู๊ย เจ็บๆ สรุปกินป่าววัยรุ่น"

"เออๆ เอามาอันนึงก็ได้ แก้เซ็ง"

"อ๊ะ นี่ แล้วเซ็งไรอะ" ผมหยิบไรซ์เบอร์รีอาร์ออกมาจากถุงแล้วยื่นให้ทัพที่นั่งเอนจ้องมองซีรี่ย์ที่ผมเปิดค้างไว้ในหน้าจอทีวี

"ก็ไอ้ขุนอะดิ ชอบเรียกแฟนมันมาจู๋จี๋กันในห้อง หวานกันจนกูต้องรีบชิ่งออกมาเนี่ย"

"อ้อ ที่แท้ก็อิจฉาคนมีแฟนนี่เอง ไม่ต้องน้อยใจนะที่ไม่มีใครเอาอะ" ผมยกมือขึ้นไปลูบแขนทัพสองสามทีเป็นเชิงปลอบใจ สงสัยครับ เพิ่งเลิกกัยแฟนมาด้วย ทั้งทัพทั้งขุนหน้าตาดีทั้งคู่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมทัพชอบถูกผู้หญิงยอกเลิกอยู่เสมอๆ เฮ้อ คิดแล้วก็สงสารจริงๆ

"คุนคุน ถ้ากูไม่รู้จักมึงนี่กูคิดว่ามึงหลอกด่ากูอยู่นะเนี่ย"

"เราเปล่านะ" ผมเปล่าจริงจริงนะครับ!

"เออ แล้วนี่ดูเรื่องไรอยู่"

"อ้อ ซีรีย์จีนนะ ป่าท้อสิบหลี่ สนุกมากเลยนะเรื่องนี้ นี่เราดูสามรอบละ คือนางเองอะนะ...." ผมอ้าปากกำลังจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทัพฟัง ผมชอบดูซีรีย์จีนมากแล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องโปรดของผมซะด้วย ม๊าบอกมีอะไรดีๆต้องแบ่งปันให้คนอื่นด้วย ผมเลยชอบเล่าเรื่องซีรีย์ดีๆให้ทัพกับขุนฟังครับ ดูเหมือนสองคนนั้นจะชอบฟังที่ผมเล่าด้วยนะครับ เล่าไปเล่นโทรศัพท์ไปทุกที สงสัยฟังจนเพลิน...

"คุน มึงอย่าคิดจะเล่าอีก มึงเล่ามาหลายรอบละ ขนาดกูไม่เคยดูยังรู้เรื่องเลย"

"อ้าว เราเคยเล่าให้ฟังแล้วหรอ"

"เออ แล้วนี่จะเอาไง" ทัพกัดเบอร์เกอร์คำสุดท้ายเข้าปากก่อนขยำกระดาษห่อทิ้งลงไปในถุงตามเดิม อื้ม..ทำไมกินเร็วจังอ่า...ของผมยังกินไม่ถึงครึ่งเลย!

"เรื่องไรหรอ"

"อ้าวก็เรื่องพ่อแม่มึงเรียกกลับปักกิ่งไง" อ้อ เรื่องนี้นี่เอง คือช่วงนี้ไม่ต้องเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาบัยครับ ทุกอย่างเรียนออนไลน์หมด และก็คงจะเป็นแบบนี้ไปิีกหลายเดือน ป๊ากับม๊าเลยสั่งให้ผมกลับบ้าน แต่ผมไม่อยากกลับไงครับ ป๊าเลยยื่นคำขาดว่าจะไม่ส่งเงินมาให้ใช้ถ้าผมไม่กลับ แต่ผมไม่อยากกลับไงครับ คุนคุนอยากมีอิสระ!!!

"เราไม่กลับอะ"

"แล้วมึงจะเอาเงินที่ไหนใช้ แต่ละเดือนมึงใช้เงินยังกะกระดาษทิชชู่ ไหนจะค่าอาหารที่มึงสั่งมาแดก ค่าชานมไข่มุกวันละสองแก้วของมึง ค่าอาหารแมวป่ามึงอีก"

"ทัพ! อย่าว่าอันอันนะ อันอันไม่ใช่แมวป่า!"

"อีกไม่กี่วันมันก็จะตัวเท่ามึงแล้วเนี่ยมึงดู มันเองก็แดกเหมือนมีหลุมดำอยู่ในท้องเหมือนเจ้าของเปี๊ยบ"

"ทัพอะ!" ผมมองดูอันอันที่เงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวของตัวเอง อาหารที่ผมเทให้เผลอแป๊บเดียวก็เกือบหมดแล้ว อืม...อันอันกินเยอะจริงๆนั่นแหละ..เอ๋

"จะด่าก็ด่า อย่ามาตี แรงเท่าแมวอย่างมึงตีหมดแรงก็ก็รู้สึกเหมือนแค่แรงสะกิดเท่านั้นแหละ เก็บแรงมึงไว้เถอะ" กองทัพนะกองทัพ แบบนี้ทุกทีเลย! รังแกผมตลอด เอะอะก็ว่าผมแรงน้อย! ม๊าสอนว่าไมืให้โกรธ ต้องใจเย็น ฮึบไว้คุน ฮึบไว้!

"เดี๋ยวเราทำคลิปมีคนติดตามเยอะก็มีรายได้เองแหละ"

"โห นี่มึงยังไม่เลิกคิดทำคลิปคอนเทนท์อนุบาลอีกหรอวะ" กองทัพอะ! ชอบว่าคอนเทนต์ในคลิปผมเหมือนเด็กอนุบาลตลอด ผมขอเถียงคอเป็นเอ็นเลยครับ ใช่ที่ไหน...คลิปผมมีวาระจะตาย..ทั้งสอนปลูกถั่วงอก สอนหวีขนอันอัน เล่นกับอันอันโชว์...เห็นมั๊ยครับ ดูมีสาระสุดๆ...แต่ทำไมไม่ค่อยมีคนดูก็ไม่รู้

"ทัพ หรือว่าเราต้องแปลงโฉมชาแนลเรา" ผมลืมบอกครับว่าผมมีชาแนบในยูทูปเป็นของตัวเองครับ ชื่อว่า คุนคุน ชาแนล ฝากติดตามด้วยนะคร้าบ แล้วก็อย่าลืมสับตะไคร้ เอ้ย subscribe ครับ แล้วกดกระดิ่งด้วย!

"มึงควรคิดได้ตั้งนานแล้วนะ"
.
.
.
.
.

ทัพ's part

ผมงังเงียตื่นขึ้นมาแล้วรู้ตัวว่าตัวเองนอนหลับอยู่บนโซฟาในคอนโดของคุนคุน สงสัยจะเผลอหลับไป จะไม่หลับได้ไงครับ ก็ไอ้เจ้าของห้องมันดูซีรีย์จีนรักหวานแหววใช่แนวผมที่ไหน อย่างผมนี่ต้องแนวฆาตกรรมหรือแนวแอ็คชั่นเท่านั้น เหลือบดูจอทีวีที่เคยมีภาพผู้ชายผมยาวจากซีรีส์จีนที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นรูปผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังกินซูชิคำโตๆอยู่

"คุนคุน มึงดูไรเนี่ย" ผมเอ่ยถามคนที่นั่งจ้องหน้าจอทีวีอยู่ข้างๆ

"ก็หาอินสไปเรชั่นไง" พอมันพูดออกมาก็ถึงบางอ้อเลยครับ สงสัยหาไอเดียทำคอนเทนต์ช่องยูทูปของมันอยู่ เห็นแล้วก็เอ็นดู คุนคุนมันหน้าตาน่ารักครับ เหมือนหมาตัวน้อยๆ ไม่มีพิษมีภัย อยู่ด้วยแล้วสบายใจ พูดอะไรก็เชื่อไปหมด ผมกับไอ้ขุนหลอกสอนคำหยาบมันไปหลายครั้งมันก็ซื่อก็เอาไปพูดจริงๆ มีครั้งหนึ่งมันเอาไปพูดกับอาจารย์อีกต่างหาก ลากตัวออกมาจากห้องแทบไม่ทัน นึกแล้วก็ขำแต่ก็สงสารมันด้วย ไอ้ลูกครึ่งไทยจีนที่สกิลภาษาไทยต่ำเตี้ยเรี่ยดินสุดๆ

"แล้วได้บ้างมั้ย"

"ก็พอได้นีสนึง" ส่วนไอ้ภาษาวิบัตินี้ผมกับไอ้ขุนไม่ได้สอนมันนะครับ มันจำมาจากช่องยูทูปเนี่ยแหละ เฮ้อ เห็นละเอ็นดูจริงๆ บางครั้งละก็อยากจับเข้าห้องไปดูเอ็นผมแทน เฮ้ย! ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น แม้ว่ามันจะน่ารักเข้าขั้นนั้นก็เถอะ แต่ผมมีคติไม่กินเพื่อนไง แล้วไอ้คุนคุนหน้าลูกหมานี่ก็เป็นเพื่อนสนิทด้วย!

"ทัพ ช่องพวกนี้มีแต่ผู้หญิงดูอะ ดูผู้ชายคนนั้นสิ ตอนนี้เค้าไลฟ์สดอยู่ มีผู้หญิงเข้ามาคอมเมนต์โซมัช"

"เออ ก็ธรรมดาเปล่าวะ ผู้หญิงก็ชอบดูผู้ชาย" ผมว่า มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ผู้หญิงวันๆหนึ่งไม่ทำไรหรอกครับส่องแต่ผู้ชาย

"เราได้นิวไอเดียละ" ไอ้หมาน้อยบะสายตาจากหน้าจอทีวีหันมาทำตาแป๋วใส่ผมทันที อยากรู้เหลือเกิ้นว่าไอเดียมึงเนี่ยจะอนุบาลขนาดไหน มันคิดไรไม่ได้มากหรอกเชื่อผม ความคิดแม่งเด็กๆอะ!

"เราจะกินโชว์" เห็นมะผมบอกแล้ว ไอเดียเด็กๆ

"แล้วเราจะถอดเสื้อด้วยโชว์หน้าท้องแมนๆ" เป็นไงละครับ ความคิดเด็กๆของมัน...อะ..อะไรนะ? เฮ้ย หมาอัพเลเวลวะ!!!!

"มึงมีกล้ามท้องหรอ" ผมถามออกไปด้วยความสงสัย ไม่เคยเห็นมันถอดเสื้อหรอกนะ แต่ดูจากสกิลการแดกของมันเนี่ย ไหนจะชานม ไหนจะของหวาน อีกไม่กี่วัรได้ตัดขาแน่หมาน้อย กูมั่นใจล้านเปอร์เซนต์ว่ากล้ามหน้าท้องที่มึงหมายถึงเนี่ยหมายถึงพุงน้อยๆของมึงชัวร์

"เรามี นี่ไง" มันไม่ว่าเปล่า ้ลิกเสื้อยืดสีขาวลายหมาขึ้นมาถึงหน้าอก โห! เชี่ย! แม่งขาวสัสสสส

"..."


"ทัพ"

"..."

"ทัพ"

"..."

"กองทัพ เมธีภักดีกุล!"

"ฮะ? เสียงดังทำไมวะ"

"ก็นายเงียบ เราเรียกตั้งหลายทีแล้ว"

"อ้าวหรอ แล้วเรียกทำไม"

"เราถามว่าเรี่ย ท้องเราแบบนี้โชว์ได้มั้ยอะ" ไอ้หมาน้อยมันใข้นิ้วจิ้มพุงน้อยๆใต้ร่มผ้าของมันให้ผมดู

"มึงเอาเสื้อลงเหอะ กล้ามไม่มีสักมัด ผู้หญิงที่ไหนจะอยากดู" ผมรีบดึงเสื้อยืดของมันลงทันที ไอ้หมาน้อยเอ้ย มึงนะไม่มีกล้ามเลยสักนิดผู้หญิงที่ไหนเขาจะมาดู แต่เ*ดแม่ ทำไมแม่งขาวโอโม่ขนาดนั้นวะ น่าจับมาฟัดจริงๆ ไม่ได้การละกูกลับคอนโดก่อนดีกว่า

"อ้าว จะกลับแล้วหรอ" คุนคุนถามขึ้นเมื่อผมลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

"เออ กูง่วงจะกลับไปนอน ออกค่ำกว่านี้เดี๋ยวรถติด"

"ทัพ แต่นายอยู่คอนโดเดียวกับเราไม่ใช่หรอ"

"!!!"

ชิบหายเหตุผลอะไรของกูวะเนี่ย! ช่างแม่งอย่าไปสนใจ ตีมึนเข้าไว้...อีกไม่กี่นาทีไอ้หมาน้อยมันก็ลืม! ลงไปหาอะไรซ่าๆมากระแทกปากดีกว่า ไปแมกซ์แวลูใต้คอนโดละกัน!

------------------

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP. 2 | 02.05.2019
«ตอบ #4 เมื่อ02-05-2020 22:51:24 »

----ตอนที่ 3----

ผมนั่งดูคลิปในยูทูปติดต่อกันมาสามวันละครับ แล้วก็ได้ไอเดียดีๆมาเยอะแยะเลย ถ้าอยากให้คนเข้ามาดูแชแนลของเราเยอะ ๆ ต้องเป็นแบบนี้ น้องคุนวิเคราะห์มาแล้ว!!!

ข้อแรก ถ้าเจ้าของชาแนลเป็นผู้หญิงต้องหน้าตาน่ารักหรือไม่ก็สวย

ข้อนี้ตัดไปเพราะผมเป็นผู้ชาย

ข้อสอง คนชอบดูอะไรที่เกรียนๆ เช่น ทำอะไรบ้าๆบอๆ ดูพิลึก ดูพิสดาร

ข้อนี้ก็ตัดไปผมทำไม่ได้หรอก จะให้ผมมาทำคลิปอยู่ในห้องเดียวกับงูเหลือม 24 ชม. เหมือนพี่คิงคอง ผมไม่ไหวอะ แค่คิดก็ขนลุกแล้วเนี่ย หยึ๋ยยย...พี่คิงคองยูทูปเบอร์คนเกรียนทำไปได้ไงอะ ผมทึ่งสุดๆ

ข้อสาม คนชอบดูสาวๆหนุ่มๆหน้าตาดี cover เพลงเพราะ ๆ

อันนี้พอได้นีสนึง ผมร้องเพลงได้ครับ แต่ไม่ได้เพราะขนาดนั้น สงสัยต้องซื้อไมค์ออโต้ทูนมาก่อน อันนี้อย่าเพิ่งตัดทิ้งเก็บไว้เป็นตัวเลือก ผมอาจจะทำได้ก็ได้ แต่ไอ้ไมค์ออโต้ทูนดีๆนี่มันราคาเท่าไหร่อะ....

ข้อสี่ คนดูเป็นผู้หญิง 80% และผู้หญิงชอบดูผู้ชาย หน้าตาดี อวดรูปร่าง

 อันนี้น่าสนใจมาก เพราะยอดคนดูสูงปรี้ดกว่าชาแนลไหนๆที่ว่ามาก่อนหน้านี้ แต่ประเด็นคือผมคงต้องใช้เวลาในการฟิตกล้ามเนื้อสักพัก อืม... น่าสนใจสุดๆเลยข้อนี้

เฮ้อ คิดได้ดังนั้นก็วางไอแพดในมือลงบนโซฟาทันที ผมมองต้องไอแพดช่อง คุนคุน ชาแนลของตัวเองที่มีผู้ติดตามไม่ถึงสองร้อย กับชานมไข่มุกที่วางอยู่ข้างกัน ถ้าให้ผมเลืิอกระหว่างยอดผู้ชมที่เพิ่มมากขึ้นกับชานมไข่มุก แทบไม่ต้องคิดเลยครับ เพื่ออนาคต! เพื่อเงินในบัญชี! และเพื่อค่าอาหารของอันอัน! ผมเลือกชานมไข่มุก!! 

ขอโทษนะอันอัน วันนี้ป๊าๆขอเลือกชานมไข่มุกก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊าๆจะไปฟิตหุ่นที่ฟิตเนสด้านล่าง ป๊าๆสัญญาด้วยเกียรติอาตี๋น้อยของม๊าม๊าพราว!!!

.
.
.
.

ผมปิดหน้าจอแมคบุ๊คลง พร้อมลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียดหลังจากนั่งฟังอาจารย์บรรยายวิชา Juristic Acts and Contracts Law วิชานี้น่าสนใจครับแล้วอาจารย์ก็มีเทคนิคในการสอนที่ทำให้เข้าใจง่ายแถมน้ำเสียงอาจารย์ยังน่าฟังอีกด้วย ผมชอบวิชานี้ครับ และที่สำคัญอาจารย์สวยด้วย ผ่าม!

ไลน์~~

เสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้นทันทีที่ผมบิดขี้เกียจเสร็จไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร คงจะหนีไม่พ้นเดอะแฝดคนใดคนหนึ่งแน่ๆ

Khunny: จะไปฟิตเนสเลยรึเปล่า

นั่นไงครับผมทายแม่นมั๊ยละ วันนี้เรานัดกันว่าจะไปฟิตเนสครับ ผมกับขุนนะ เพราะทัพเบี้ยวนัด เห็นบอกว่าจะออกไปข้างนอก อึ๋ยยย ออกไปนอกคอนโดแบบนี้ผมต้องห้ามทัพเข้าห้อมผม 14 วัน เดี๋ยวเอาเชื้อโควิดมาติดผม ทัพนะทัพ จะออกไปทำไมก็ไม่รู้เสี่ยงติดโรคจะตาย ดื้อจริงๆ ต้องโทรไปว่าเสียหน่อย น่าตีจริงๆ

Kunnie: สิบนาทีนะ เราเปลี่ยนชุดก่อน
Khunny: งั้นไปเจอที่ฟิตเนสชั้นสิบเลยละกันนะ
Kunnie: ครับผม !!

ผมวางมือถือลงก่อนเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกาย เอ..แต่ผมไม่เคยไปออกกำลังสักที มันต้องใส่ขุดแบบไหนกันน้าาาา
.
.
.
.

"ขุนนนนน" ผมร้องเรียกคนที่กำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่งด้านในฟิตเนสของคอนโดทันทีที่ไปถึง เพื่อนรักของผมรีบหันมาตามเสียงทันที

"เฮ้ยยย ขุน ขุน" ผมรีบวิ่งเข้าไปหาขุนเพื่อนรักที่หล่นลงมากองอยู่หลังลู่วิ่ง ไม่รู้เมื่อตะกี้เกิดอะไรขึ้นผมมองไม่ทันอะ รู้แต่ว่าพอขุนหันมาเห็นผมก็หล่นลงมานอกลู่วิ่งทันที อู้วว เจ็บมากแน่ๆเลย ผมเห็นนะว่าก้นขุนกระแทกพื้นด้วย เห็นแล้วเจ็บแทนจัง ขุนน่าสงสารอะ...

"เ*ี้ยเอ้ย เจ็บสัส" ขุนเอื้อมมือไปจับก้นของตัวเองก่อนร้องโอดโอยออกมา

"ขุนเป็นไรอะ ทำไมตกลงมาจากเครื่องวิ่งอะ"

"เออ กูวิ่งไม่ระวังเองแหละ แล้วนี่มึงใส่ชุดไรมาเนี่ย" ผมช่วยพยุงเพื่อนตัวโตลุกขึ้นจากพื้น ตอนนี้ในฟิตเนสมีคนมาออกกำลังกายอยู่สี่ห้าคนรวมผมกับขุนแล้วนะครับ อีกสามคนที่เหลือกำลังจ้องมองขุนอย่างสงสัย คงจะงงกันแหละครับว่าวิ่งอีท่าไหนถึงได้ตกลงมาจากลู่วิ่งแบบนี้ คือผมเองก็สงสัยเหมือนกันไง ขุนวิ่งยังไงขิงเค้ากันน้า...

"ชุดออกกำลังกายไง" ผมตอบไปพรางก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่อยู่ มันไม่เห็นมีอะไรแปลกตรงไหนก็แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ๆเท่านั้นเอง พ่วงด้วยถุงเท้าสีขาวทรงสูงกับรองเท้าผ้าใบคู่เก่งยี่ห้อดังสีแดงที่ผมไม่เคยได้ใส่ด้วยซ้ำ อ้อ

"ใครเขาใส่ชุดแบบมึงมาออกกำลังกายบ้างวะเนี่ย มึงแหกตาดูชาวบ้านเขาบ้างนะ ไอ้ลูกคุณหนู!"

"ทำไมอะ ก็เรามีแค่ชุดนี้"

"โอ้ยกูจะบ้าตาย แล้วกางเกงมึงนี่มีสั้นกว่านี้อีกมั๊ย" ขุนมองผมด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะถามขึ้น ทำไมอะ ชุดผมมันตลกขนาดนั้นเลยรึไง คุนงง! คุนไม่เข้าจายยย!!

"มีสิ เยอะแยะ ต้องใส่ตัวที่สั้นกว่านี้หรอ เรามีอีสองสามตัวสั้นกว่านี้อีกนิดนึง"

"กูถามประชด! โว้ย สั้นกว่านี้ก็กางเกงในแล้วมั๊ยมึง!"

"เราก็คิดว่างั้นแหละ คือเราต้องใส่แค่กางเกงในมาออกกำลังกายหรอขุน"

"ไอ้คู้นนนนน นี่มึงแบ๊วหรือโง่เนี่ย เ*ดแม่ นี่เพื่อนหรือลูกวะเนี่ย โอ้ยยย ไอ้ทัพมึงไปไหนนนนน"
.
.
.
.
.

ขุน's part

วันนี้ไอ้คุณชายคุนมันนัดผมมาฟิตเนสครับ มันบอกว่าจะออกกำลังกายเพิ่มกล้ามเนื้อ อยากมีซิกแพคจะได้มีคนมาดูมันในช่องปัญญาอ่อนที่ขื่อว่า คุนคุน ชาแนล ของมันเยอะขึ้น มันบอกจะหาเงินไปซื้อข้าวแมวครับ ฟังแล้วก็เห็นใจมันเหมือนกัน แมวห่าไรไม่รู้แดกอาหารเม็ดของแมวถุงละสามพันกว่าต่อเดือน ถุงแม่งก็ใหญ่นะแต่ตัวแมวมันเล็กนิดเดียวไม่รู้แดกอะไรนักหนา เหมือนเจ้าของมันแป๊ะ มีหลุมดำในกระเพาะทั้งคู่ ทั้งแมวทั้งคนแดกวันละมากกว่าสิบรอบ แต่แมวมันไม่น่าห่วงไงเพราะอาหารที่สั่งมานี่ล้วนอุดมไปด้วยคุณประโยชน์ล้วนๆ สั่งอิมพอร์ตมาจากต่างประเทศอีกต่างหาก แมวห่าไรไม่รู้แดกดีกว่าคนอีก ช่างหัวแมวมันไปก่อน คือแมวไม่น่าห่วงไง แต่คนนี่สิน่าห่วงกว่าเป็นไหนๆ ของที่สั่งมากินเหมือนซื้อตั๋วเชื้อเชิญเบาหวานให้เข้ามาในชีวิตอะ ชานมไข่มุกเอย เค้กเอย ฮันนี่โทส สารพัดขนมหวานที่มีปริมาณน้ำตาลมากกว่า 90% กูละห่วงมึงจริงจี๊งไอ้คุนเอ้ย กลัวได้ตัดขาในเร็ววันนี้ ช่างแม่งเรื่องอาหารการกินมันก่อน ขอกลับเข้ามาเรื่องออกกำลังกายก่อน ตัดภาพมาที่ผมกำลังวิ่งบนลู่วิ่งด้วยความชัน 7 ความเร็วระดับ 6.5 แล้วไอ้คุนก็ร้องเรียกผมตั้งแต่หน้าประตูฟิตเนส แค่เห็นชุดมันผมก็สะดุดลู่วิ่งตะลงมาก้นทิ่มอยู่บนพื้น!

เ*ดแม่! นั่นชุดออกกำลังกายมึงเร้ออออ ใครสั่งใครสอนให้ใส่แบบนั้น พอเห็นแล้วรู้ทันทีเลยว่าตัวเองทำพลาด พลาดที่ลงมารอมันที่นี่ ถ้ารู้ว่าชุดมันเป็นแบบนี้ผมจะไปหามันที่ห้องก่อนเลย คือชุดมันมีปัญหาทุกจุดอะครับบอกเลย! มึงคิดว่าตัวเองจะไปเต้นแอโรบิคโชว์ที่โอเรียนเต็ลรึไง ไอ้บ้า!

ตัดภาพมาที่เสื้อเลยอย่างแรกเลย เสื้อกุชชี่สีขาวเรียบๆ เพิ่มเติมคือลายงูเขียวแดงเทาตรงกลาง ใส่เสื้อราคาเหยียบหมื่นมาออกกำลังกายบอกเลยว่าไม่ผิด ตำรวจไม่จับ แต่มึงเล่นใส่เสื้อที่ผ้าทั้งหนา ขนาดก็โคตรใหญ่ มึงจะไปแร๊ปโย่วที่ไหน ไอ้เ*ดแม่!!!

ตัดภาพมาที่ส่วนล่างอันนี้ประเด็นสำคัญเลยนะ กางเกงธรรมด๊าๆๆๆๆๆนี่แหละครับ อาดิดาสออริจินอลส์สีขาว เข้าสีกับเสื้อด้านบน แต่แม่งคือโคตรพ่อโคตรแม่สั้น สั้นกว่านี้อีกไม่กี่เซนก็จะเท่ากางเกงในละ ถามว่าเสื้อตัวใหญ่ขนาดนั้นมันน่าจะคลุมกางเกงมิดแล้วผมเห็นได้ไงว่ากางเกงมันเป็นแบบไหน ตอบเลยว่าไอ้คุนมันพิเรนมัดเสื้อขึ้นมาไงครับ! กูรู้ว่ามึงมันเจ้าพ่อแฟชั่น แต่มึงเอามาทำกับชุดออกกำลังกายแบบนี้ไม่ได้!!! แล้วขามึงก็โคตรพ่อโคตรแม่ขาวอีก ขนาดกูที่เป็นเพื่อนมึงเห็นยังเผลอคิดไปไกล แล้วคนอื่นที่เห็นนี่เขาจะคิดไปถึงไหนกันวะ โอ้ยยยยย ช่วยบอกกูทีว่าต้องทำไงกับมันเนี่ย! ขนาดกูชอบผู้หญิงยังมีแอบเผลอใจทุกทีที่เห็นขาขาวๆของมึงอะพูดเลย พูดแล้วเหยียบนะครับ อย่าให้มันรู้!!!

อีกอย่างคือมันไม่เคยรู้ตัวไงว่ามันอะเป็นทาเก็ตของพวกผู้ชายตลอดเวลา ตัวขาวๆ ไม่สูงมาก รูปร่างบอบบาง กล้ามเนื้อไม่มี แถมหน้าตาน่ารักและยังมีแก้มอีก เป็นไงละ เคะในอุดมคติชัดๆ ไอ้ลูกหมาเอ้ย มันเคยรู้ที่ไหนละว่าคนจ้องจะเคลมมันตั้งเยอะ ถ้าผมกับไอ้ทัพไม่คอยกันท่าให้มันนะ ป่านนี้.....ไปแล้ว โอ้ย กูเครียด!
.
.
.
.

"ขุน อันนี้เราว่ามันเร็วไปอะ เราเหนื่อยอะ ช้าลงกว่านี้ไม่ได้หรอ นะขุนนะ" ไอ้ลูกหมาที่ตอนนี้ผมจัดแจงเสื้อผ้าให้ดูโอเคขึ้น เอาเสื้อตัวโคร่งๆที่มันมัดไว้เหนือสะโพกปล่อยลงมาเต็มความยาวแล้วก็พับแขนเสื้อที่ยาวลงมาจนถึงศอกให้สั้นขึ้นมาแค่ครึ่งแขนบนจะได้ไม่เกะกะเวลาวิ่ง จะให้มันไปเปลี่ยนชุดก็คงต้องรออีกเป็นชั่วโมง กว่าจะเลือกเสื้อผ้าได้ แต่งตัวก็นานขิบหายวายป่วง เคยนั่งรอมันแต่งตัวจะออกไปดูหนังกัน บอกเลยว่าผมหลับไปหนึ่งตื่นมันยังแต่งตัวไม่เสร็จอะบอกเลย  ผมเลยตัดปัญหาด้วยการแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แล้วนี่เป็นการออกกำลังกายของมันครั้งแรกในรอบ...กี่ปีผมไม่รู้นะ...แต่จากที่ดูคือสกิลการออกกำลังกายมึงติดลบมากอะ แล้วตอนนี้ไอ้คุนที่วิ่งอยู่บนลู่วิ่งข้างๆผมหันหน้ามาทำตาแป๋วออดอ้อน มันบอกว่าเหนื่อยครับ ทั้งที่ผมปรับลู่วิ่งให้มันที่ความชัน 0 ความเร็ว 4.5....แล้วนี่ก็เพิ่งผ่านมาเพียงห้านาที ขอย้ำว่า แค่ ห้านาที โอ้ย พ่อมหาจำเริญ! กูอยากจับมึงยัดใส่กล่องส่ง DHL มึงกลับไปหาป๊าม๊ามึงจริงจี้งงงง แต่ติดตรงเขาปิดสนามบินนี่สิมึงเลยได้อยู่ต่อ
.
.
.
.
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมเดินลงมาจากลู่วิ่งในสภาพเหงื่อท่วมตัว ปกติผมจะวิ่งบนลู่หนึ่งชั่วโมง แล้วก็ไปใช้เครื่องจำพวกออกกำลังกายกล้ามเนื้อเฉพาะส่วนพวกเวทเทรนนิ่งอะไรพวกนั้น แต่วันนี้คงต้องพอแค่นี้ เพราะไอ้หมาคุนที่นั่งเอนพิงกระจกอยู่มันส่งไลน์มาบอกผมว่าหิวแล้วเป็นรอบที่สามล้าน มึงจะไลน์มาทำเพื่อ ตะโกนบอกกูก็ได้มั้ยอยู่ใกล้กันแค่นี้ เห้อ....นี่ถ้ามันออกกำลังกายแล้วบ่นว่าหิวผมจะไม่บ่นสักคำ นี่อะไรวิ่งบนลู่วิ่งไปได้แค่สิบนาทีก็อู้ลงไปนั่งไถมือถือเล่นอยู่ข้างลู่วิ่งผมซะงั้น มึงจะมาทำม้ายยยยไอ้หมาน้อยยยย!
.
.
.
.

วันนี้เป็นวันที่สามแล้วครับที่ผมถูกลากมาฟิตเนส แล้วสิบห้านาทีต่อมาทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบตอนเหมือนวันอื่นๆที่ผ่านมา แดจาวูสัสๆๆ

ตอนเดินเข้ามาในฟิตเนส

"ขุนๆๆ วันนี้เราจะฟิตจริงๆ เราจะตั้งใจฟังขุนทุกอย่าง ไม่ดื้อ ไม่อู้ เราจะสู้เพื่ออันอัน!"

15 นาทีผ่านไป

"ขูนนนน ขาเราไม่มีแรงแล้ว เรานั่งพักก่อนนะ" แล้วมันก็ลงไปนอนแหมะอยู่บนพื้น ทำหน้าเหมือนเพิ่งวิ่งขึ้นลงหิมาลัยมาสักสามรอบ ทั้งๆที่มึงแค่เดินบนลู่วิ่งระดับความเร็ว 4.5 ...... กูไม่เข้าใจอะไรคือเลเวลความเหนื่อยของมึง เหงื่อยังไม่ออกซักหยด!?!?!

25 นาทีผ่านไป

"คุน มึงจะลุกขึ้นมาออกกำลังกายต่อได้รึยัง พักนานเกินไปละ"

"วันนี้พอก่อนอะขุน เราเหนื่อย ไว้เราค่อยทำเพื่ออันอันพรุ่งนี้ละกัน ตอนนี้ขอดูพี่ฟีฟี่กินบิงซูก่อน" แล้วมันก็ก้นหน้าลงไปดูผู้ชายที่ชื่อฟีฟี่ที่ไลฟ์สดนั่งกินบิงซู 15 ถ้วยโชว์ เวลาเห็นของกินนี่ตาลุกวาวขึ้นมาเลยนะมึง!

อืม...มึงอยากทำไรมึงทำเลย กูพูดเลยว่ากูหมดความอดทนละ ถึงแม้พรุ่งนี้มึงจะไปร้องไห้หน้าประตูห้องกูให้กูพามาฟิตเนสก็ก็จะทำเป็นโนสนโนแคร์ ไอ้คุนหน้าหมา!!!!

#คุนแฟง

by ppeachmm


----+++---++----

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP. 3 | 02.05.2019
«ตอบ #5 เมื่อ02-05-2020 23:51:09 »

 o13

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP.4 | 03.05.2019
«ตอบ #6 เมื่อ03-05-2020 11:59:24 »

---ตอนที่ 4---


"เออ ก็ได้" เสียงทุ้มหนาของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่หลายเมตรเอ่ยขึ้น

"เย้ คุณใจดีที่สุดเลย ผมจะทำอาหารให้คุณทานทุกวันเลย ไม่ใช่สิ ผมจะทำให้ทานทุกมื้อเลยครับคุณแฟง!!" ผมทิ้งอันอันในมือลงก่อนโผลเข้าไปกอดเพื่อนข้างห้องจนเขาล้มลงบนโซฟา

"พอ พอ พอเลย ไอ้ถั่วงอก มึงลุกไปจากตัวกู หยี๋ อะไรวะเนี่ย น้ำลายหรอ ฮะ? มึงถ่มน้ำลายใส่หน้ากูหรอ!!!!"

"ผมเปล่านะ แค่หอมแก้มเฉยๆ"

"หอมแก้มแล้วมันจะมีน้ำได้ยังไงฮะ!!"

"สงสัยน้ำลายผมซึมออกมานิดหน่อยครับ!"

"มึงเช็ดเลยนะ เช็ดเดี๋ยวนี้ เหม็นชิบหาย" คุณแฟงจ้องตาผมเขม็งแถมยังใช้นิ้วชี้ไปที่แก้มของตัวเองที่มีน้ำลายผมติดอยู่หยดสองหยด แค่นั้นจริงๆนะครับ แต่คุณเขาทำเหมือนผมไปบ้วนน้ำลายใส่แก้มเขาอย่างนั้นแหละ มันก็ปกตินี่นาเวลาที่ผมหอมแก้มม่าม๊าก็ต้องมีน้ำลายติดบ้างเป็นธรรมดา เนอะ...ไม่เข้าใจว่าเขาจะรังเกียจทำไม ผมเลยต้องจำใจจรดริมฝีปากลงไปซับน้ำลายสองหยดนั้นออกจากแก้มของคุณแฟงอย่างไม่เต็มใจนัก

"เฮ้ยยย! ไอ้แคระ! มึงหอมแก้มกูอีกทำไมเนี่ย!"

"อ้าว คุณบอกให้ผมเช็ดน้ำลายให้ ผมก็เช็ดไงครับ เอาปากเช็ด น้ำลายจะได้กลับเข้าไปอยู่ที่เดิม" ผมทำผิดหรอครับ น้องคุนงง น้องคุนไม่เข้าใจ ทำอะไรคุณแฟงก็บอกว่าผิดไปหมด!

"เ*ดแม่ มึงโตมายังไงวะเนี่ย"

"ป๊ากับม๊าเลี้ยงมาครับ"

"กูจะประสาทแ*ก มึงลุกไปจากตัวกู เฮ้ยยยย! ไอ้เ*ี้ย มึงเอาแมวมึงไปออกไปด้วย มันจะกินกูแล้ว ว้ายยยย ไอ้เ*ี่ย แมวมึงเลียตีนกู ไอ้ชิบหาย ไอ้คู้นนนน เอาแมวมึงออกไป!!!"

.
.
.
.
.

แฟง's part

20 นาทีก่อนหน้านั้น

วันนี้วันเสาร์ครับผมลงไปฟิตเนสมาเมื่อตอนเช้า แล้วตอนนี้ก็นอนแหมะอยู่บนโซฟาดูซีรี่ย์ฝรั่งตอนใหม่ที่เพิ่งฉายเมื่อคืนอยู่ ปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนผมยังไม่ตื่นหรอกนะเวลานี้อะ ตื่นอีกทีบ่ายโน่น...เพราะคืนวันศุกร์มันคือคืนปล่อยผีของผมกับเพื่อนๆ มันก็เรื่องธรรมดามั๊ยละครับเรียนเครียดๆมาทั้งห้าวันแล้วก็ต้องปลดปล่อยกันบ้าง คือปลดปล่อยในแบบที่ว่าถ้าสติยังอยู่ครบไม่มีใครแยกย้ายกลับบ้านอะบอกเลย ส่วนบิลค่าเหล้าค่าอาหารก็ปล่อยให้ไอ้เหนือจัดการไปเพราะไปแ*กเหล้าร้านพี่มันตลอด แล้ววันรุ่งขึ้นก็ค่อยมาเคลียค่าเหล้าค่าอาหารกันอีกทีตอนสร่างเมา พออยู่ในช่วงโควิดแบบนี้ ร้านเหล้าปิด ห้างปิด ร้านอาหารปิด ผมก็ไปไหนไม่ได้ ได้แต่นอนเหี่ยวเฉาอยู่ในบ้าน แม่งเซ็งชิบหาย คือถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีกหลายเดือนผมต้องลงแดงแน่ๆ ดีหน่อยที่ซื้อของมึนเมามากักตุนไว้ในห้องแล้ว แต่ของในสต๊อกมันก็ร่อยหรอลงทุกวันไง แถมเขายังไม่ขายกันอีก ทำไงได้ละครับ ก็ต้องแ*กประหยัดๆหน่อยนะสิ โว้ย กูอยากก๊งเหล้ากับเพื่อน กูอยากไปนั่งมองนมสาวในผับ กูเกลียดมึงไอ้โควิด!!! แต่มึงก็ทำให้กูไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นไปเรียนตอนเช้าถ้าตื่นมาไม่ทันอาจารย์ไลฟ์สอนสดก็มานั่งดูวีดีโอได้ อันนี้กูทดความเกลียดโควิดลงมาให้นิดหน่อยก็ได้ ถือว่ามีข้อดีอยู่บ้างละนะ

ก๊อกแก๊ก

ก๊อกแก๊ก

ในขณะที่นั่งจ้องนางเอกอกตู้มในจอทีวีอยู่ผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอยู่หลังผ้าม่าน คือวันนี้ครึ้มๆไม่มีแดดครับ ผมเลยเปิดประตูระเบียงไว้ รับลมหน่อย เปิดแอร์ทุกวันไม่ไหวอะ ภูมิแพ้จะแ*กเอาได้ ทุกวันนี้ก็อยู่ในห้องแอร์จะ24 ชั่วโมงอยู่แล้วขอเปิดรับอากาศบริสุทธิ์จากภายนอกบ้างเถอะ

ผ้าม่านสีเทาเข้มตรงประตูระเบียงสั่นไหวขยับไปมาเหมือนมีอะไรบางอย่างนูนๆอยู่ใต้ผ้าม่าน มันขยับยุกยิกอยู่สักพักก็หยุด แล้วอีกสักพักก็ขยับ ผมลุกขึ้นยืนจ้องตรงนั้นอยู่สักพัก แล้วแม่งจู่ๆก็มีขนอะไรสักอย่างโผล่ออกมาจากหลังผ้าม่าน ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ

ใกล้ๆ

ใกล้ๆ

เมี๊ยว!!!

"ไอ้เ*ี้ย ตัวอะไรวะเนี่ย ว้ายยยยยยย เ*ี้ยๆๆ" ไอ้ตัวหน้าขนสีน้ำตาลโผล่หน้าออกมาจากหลังผ้าม่าน ในปากคาบจิ้งจกหางขาดอยู่ มันวิ่งรอบห้องผมทันทีที่ผมตะโกนกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

"ไอ้สัสสส เ*ดแม่ มึงมันสัตว์ประหลาดอะไรวะเนี่ย ว้ายยย อย่าวิ่งมาทางกู ว้ายยย ไอ้เ*ี้ย มนุษย์ต่างดาว มึงกลับขึ้นยานมึงไป อะกูหลับตาละ กูไม่เห็นมึง กูจำไม่ได้ว่าเคยเห็นมึง อะ ความจำกูเสื่อมละ ไปเลยไป" มันตัวอะไรก็ไม่รู้ครับจะว่าแมวก็ไม่ใช่ จะว่าหมาป่าก็ไม่ใช่ แล้วนั่นคือหูมันหรือเขาวะนั่นนะ เชี่ยยยย น่ากลัวสัส ผมกระโดดขึ้นไปอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวทันทีที่ไอ้สัตว์ประหลาดนั้นวิ่งมาทางผม โชคดีหน่อยที่มันไม่กระโดดขึ้นมา มันนั่งอยู่ที่พื้นอ้าปากแล้วไอ้จิ้งจกตัวที่มันคาบไว้ก็หล่นลงบนพื้นวิ่งดุ๊กดิ๊กๆพยายามจะหนี ไอ้สัตว์ประหลาดนัานก็วิ่งตาม เอาอุ้มมือของมันไปตะปบจิ้งจกไว้ เชรดดดด โหดสัสสสส

กูอยากจะช่วยมึงนะจิ้งจก แต่ไอ้สัตว์ประหลาดนั่นมันน่ากลัวไง กูไม่กล้าลงจากเคาน์เตอร์ครัวอะ กูจะแผ่เมตตาให้มึงละกันนะจิ้งจกผู้น่าสงสาร ไอ้สัตว์ประหลาดก้มหน้าลงไปคาบจิ้งจกแล้วก็วิ่งรอบห้องผมเลยครับ

"เฮ้ยยยย ว้ายยยย ไอ้เ*ี้ย ของกูพังหมด เฮ้ยยยยย"

ก๊อกๆๆ

เชรดดด เสียงสวรรค์ มีใครไม่รู้มาเคาะประตูห้องผม แต่ผมไม่กล้าไปเปิดไง ไอ้สัตว์ประหลาดตอนนี้ลงไปนอนใต้โซฟาแล้ว ส่วนเคาน์เตอร์ครัวที่ผมอยู่ก็ไม่ได้ห่างจากประตูเท่าไหร่ ผมลองคำนวณตามหลักฟิสิกส์แล้วผมน่าจะถึงประตูก่อนที่ไอ้หน้าขนนั่นจะวิ่งมาตะปบผมได้ คิดได้แบบนั้นผมก็ถลาลงจากเคาน์เตอร์ครัวพุ่งไปยังประตูห้องทันที เปิดประตูออกแล้วเอาตัวเองออกมาจากห้องแล้วรีบปิดประตูคอนโดลงทันที

แฮกๆๆๆๆ

เ*ี้ย เหนื่อยสัส วิ่งแค่นี้ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้วะ หัวใจกูเต้งแรงกว่าตอนทำคาดิโออีก ว่าแต่ใครมาเคาะประตูห้องกูวะ

"คุณครับ" อ้อ ไอ้เด็กข้างห้องนี่เอง มันชื่อไรนะ..ตุง..คุง..คัง??? ช่างแม่ง กูจำไม่ได้ มีปัญหาเรื่องจำชื่อคนอะบอกไว้ตรงนี้ กูจำได้แค่มึงเอาถั่วงอกมาให้กูห้ากล่องเมื่ออาทิตย์ก่อน ถามว่ามันเอามาให้ผมทำไม ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าไม่รับไว้ก็สงสาร มันมายืนตีหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้เอาให้ได้ถ้าผมไม่รับกล่องถั่วงอกมันมา ปกติผมไม่รับของจากคนแปลกหน้านะบอกเลย แต่ไอ้เด็กนี่มันเป็นพ่อมดครับ! พอมันมองตาแล้วคุณต้องทำตามอะ เป็นไรไม่รู้ จู่ๆมือก็ยื่นออกไปรับกล่องถั่วงอกในมือมันมาไว้เฉย...เอ่อ! มึงเล่นของใส่กูใช่มั้ย!?!?!

"เออ"

"คุณร้องเสียงดังผมเลยมาเคาะ คุณเป็นไรรึเปล่าครับ" เชรดดด มันเป็นคนดีอะ มีเป็นห่วงเป็นใยด้วย ถ้าเป็นผมได้ยินคนร้องนะผมต้องโทรเรียกรปภละ ไม่มาเองหรอก อันตรายเหอะ!

"เชี่ยยย มึงมาก็ดี มีโทรศัพท์ป่าวขอยืมหน่อย" ผมนึกได้ว่าไม่ได้หยิบมือถือออกมาจากห้อง เลยยืมโทรศัพท์ของไอ้ถั่วงอกมันก่อน จะโทรไปเรียกรปภด้านล่างมาจับไอ้สัตว์ประหลาดอะครับ

"นี่ครับ" มันยื่นมือถือมาให้ผม ผมก็ยื่นมือไปรับมา แต่ที่พีคกว่านั้นคือ ในหน้าจอมือถือมันมีรูปไอ้สัตว์ประหลาดตัวเดียวกันกับที่อยู่ในห้องผม!!!!

"นี่มึง มึงรู้จักไอ้นี่หรอ" ผมยกโทรศัพท์มันที่มีรูปแบคกราวน์เป็นไอ้สัตว์ประหลาดสีส้มหน้าขนที่กินจิ้งจกอยู่ใต้โซฟาห้องผม

"ใช่ครับ นั่นอันอัน คุณเห็นอันอันมั๊ยครับ หายไปไหนไม่รู้ ผมเรียกหาตั้งนาน หาไม่เจอเลย" มันมองผมตาใสแบ๊วไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งนั้น เอาอีกแล้วครับ เวลามองตามันเหมือนถูกสะกดให้ต้องทำตามสิ่งที่มันพูด

"โห ไอ้สัตว์ประหลาดสีส้มนั่นสัตว์เลี้ยงมึงหรอ"

"ใช่ครับ อันอัน ลูกผมเอง"

"งั้นมึงไปเก็บมันออกมาจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลย ตัวเ*ี้ยไรไม่รู้หน้าตาประหลาด มึงก็ดูแบ๊วๆ ทำไมเลี้ยงอะไรแบบนี้วะ"

"อันอันไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะครับ อันอันเป็นแมว"

"..." เชี่ย กูไม่เชื่อ ดูยังไงก็ไม่ใช่แมว มันสัตว์ประหลาดชัดๆ อึ๋ย นึกภาพยังขนลุกเลย คนอะไรวะเลี้ยงสัตว์น่สตาพิลึกกึกกือ ผมเปิดประตูห้องให้ไฮ้ั่วงอกนั้นเข้าไปแล้วก็ปิดประตูลง ผมรออยู่หน้าห้องละกัน ให้เจ้าของมันไปจัดการแมวมันเองละกัน เรื่องอะไรกูจะเข้าไป เชี่ยยย ขนลุก! แล้วกูก็ไม่เชื่อด้วยว่านั่นอะคือแมว มึงอย่ามาหลอกกู สัตว์พิสดารอะไรวะ กูไม่เคยเห็น!!!! มึงเป็นพ่อมดแหละกูรู้!

ใช้เวลาไม่นาน ประตูคอนโดของผมก็เปิดออก พร้อมกับไอ้ถั่วงอกที่อุ้มสิ่งที่มันเรียกว่าแมวอยู่ในอ้อมอก เชี่ยยยย แล้วไอ้แมวนั่นก็อยู่นิ่งซะงั้น ทีเมื่อกี้ละวิ่งรอยห้องกูเชียว มันตัวเดียวกันแน่หรอวะ? อ๋อ มึงคือพ่อมดนี่เอง พูดแล้วสัตว์เชื่อฟังแบบนี้ใช่มั้ย กูรู้ละ กูเข้าใจ!

"อันอัน ทักทายคุณข้างห้องหน่อยสิ" ไอ้เด็กแคระมันใช้นิ้วจิ้มลงไปที่ท้องสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดสองสามที

เมี๊ยว!!


เชี่ยยยย บอกให้ร้องก็ร้องหรอวะ เ*ดแม่ โอ้ มาย ก๊อดดดด อีอันอัน! ตอนกูบอกให้มึงหยุดวิ่งในห้องกูทำไมมึงไม่ฟัง หะ?!?!?

"คุณข้างห้องทักทายอันอันหน่อยสิครับ ท่าทางอันอันจะขอบคุณนะครับ" มันมองตาผมครับ สั่งให้ผมทักทายแมวมัน คือผมพูดภาษาแมวไม่ได้ไง ปกติต้องทักทายยังไงวะ อ้อ กูนึกออกละ...


"เมี้ยยยยยวววว"

"ฮะๆๆๆๆ คุณตลกจัง ร้องเมี๊ยวด้วย" อ้าว นี่กูร้องหรอ กูนึกว่าพูดออกเสียงธรรมดานะเนี่ย

เมี้ยว! เมี้ยว!

แล้วอีอันอันก็ร้องตอบผมเพิ่มเติม มึงไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีกับกูอีแมวประหลาด!

"อันอันชอบคุึจริงๆด้วย อุ้มมั๊ยครับ" มันยื่นแมวสีส้มมาให้ผมครับ! มึงจะบ้าหรอ ใครจะอุ้ม! มึงดจฟันมัน ถ้ากัดแขนกูเข้าไปนี่กูไม่กลายเป็นซอมบี้หรอ ไม่เอ๊าาาา


"มึงอุ้มมันถอยไปไกลๆกู คือ กู กู ไม่ค่อยชอบสัตว์" ปกติกูชอบนะหมาแมว แต่กับอันอันของมึงเนี่ยกูไม่ไกวจริงๆถั่วงอกเอ้ยยย...

"อ้อ ไม่เป็นไรครับ คุณแฟน"

"แฟง ไม่ใช่แฟน"

"อ้อ แฟง งอ งู นี่เอง" ทำหน้าเหมือนบรรลุโสดาบันอะเวลาพูดชื่อกูถูก คราวที่แล้วกูก็สะกดให้ฟังไปแล้วนะ มึงเสือกสะกดตามไม่เป็นเอง ช่วยไม่ได้

"คุณแฟงผมขอเข้าไปในห้องคุณหน่อยสิครับ มีอะไรอยากคุยกับคุณหน่อย"

"เออ มาๆ เข้ามา"

แล้วผมก็มานั่งอยู่บนโซฟาที่เดิมก่อนเกิดเหตุ ส่วนมันก็นั่งอยู่ตรงเก้าอี้โต๊ะกินข้าว เพราะผมบอกว่าไม่ค่อยเลิฟสัตว์เท่าไหร่ แต่ที่ไหนได้คือบอกเลยว่ากูกลัวอีอันอันบนอกมึงอะ

"มึงมีไรก็รีบพูด"

ผมมองหน้าเด็กส่งถั่วงอกอยู่นาน มันพล่ามอะไรสักอย่างไม่รู้เกี่ยวกับช่องยูทูป ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ตาก็จ้องไอ้อันอันไปด้วย กลัวมันกระโดดออกจากอกพ่อมันกระโจนมาใส่ผม ผวาครับ บอกเลย น่าตาแม่งน่ากลัวสัสสส แมวห่าไรวะ ให้ฟรีกูยังต้องคิดดูอีกทีเลย ผิดกับเจ้าของมันลิบลับ ไอ้เด็กข้างห้องนี่ชื่อ คุน ครางนี้ผมจำได้ละ มันบอกว่า คุน ที่สะกดด้วย นอ หนู ไม่ใช่ ณอ เณร แปลว่าแผ่นดิน เป็นภาษาจีน ชื่อน่สรักเข้ากับกน้าตามันแหละ อืม...มันน่ารักจริง ตัวขาวๆ นุ่มนิ่ม ไม่สูงมาก แถมมีแก้มย้วยๆด้วย เออ น่ารักวะ ถ้าเอามันมาเป็นสัตว์เลี้ยงผมยอมเลี้ยงนะบอกเลย ..เชี่ย....นี่กูคิดอะไรอยู่วะเนี่ย กูเลยไม่ได้ฟังที่มันพูดเลย

"แบบนี้คุณตกลงมั๊ยครับ"

"โอเค ตกลง"

"จริงหรอครับ" ฮ๊ะ อะไรนะ ตกลงอะไร นี่กูไปเอออกห่อหมกตกลงอะไรกับมันวะเนี่ย เอาอีกแล้วมั๊ยละ มึงใช้ไสยศาสตร์กับกูอีกแล้ว!!

"ถ้างั้นเราเริ่มพรุ่งนี้เลยได้มั้ยครับ....." แล้วมันก็สาธยายออกมาเป็นวรรคเป็นเวร คราวนี้ผมฟังอย่างตั้งใจอะ พยายามไม่มองหน้ามันแล้วก็อันอันด้วย สรุปได้ว่ามันให้ผมไปช่วยทำช่องยูทูปของมัน แล้วมันจะตอบแทนผมด้วยการทำกับข้าวให้กิน อืม...ก็ฟังเข้าท่านะ ตอนนี้เบื่ออาหารซุปเปอร์ด้านล่างแล้ว ละก็ขี้เกียจสั่งแกร๊ปฟู๊ดแล้วด้วย แล้วประเด็นคือว่างอะ ว่างถึงว่างที่สุด ออกไปไหนก็ไม่ค่อยได้ หาอะไรปัญญาอ่อนทำแก้เบื่อก็น่าจะดีๆ

พอตอบตกลงไปมันก็พุ่งถลาเข้ามากอดผม ไม่ใช่สิต้องบอกว่ามันจับผมกดลงนอนบนโซฟาแล้วก็เอาตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมมม เชี่ย! ล่อแหลม อริยาบทล่อแหลมสัสสสสส แล้วคือกูไม่ได้ใส่เสื้อไง มือบางๆนิ่มๆของมึงมาวางตรงอกกูนี่ของกูแทบขึ้น จะวางพ่องงงง!

ไม่ใช่แค่นั้น มันยังหอมแก้มผมสลับกันไปมาอีก ไอ้ เ*ดแม่ ใครสั่งใครสอนให้มึงทำกับคนแปลกหน้าแบบนี้ กูขอสรุปว่ามึงมาจากดาวอังคาร มึงไม่ใช่ชาวโลก แล้วมึงก็มีเวทย์มนต์! อ้อ มึงเล่นของด้วย!?!?!

ใช่! ต้องเป็นแบบนั้น! ทำไมนะหรอ..คือใจกูเต้นอะ เต้นแรง..แม่งโคตรพ่อโคตรแม่แรงมาก ตอนที่มันเอาปากลงมาซับน้ำลาย มึงฆ่ากูเลยเถอะ ไอ้คู้นนนนนนน!!!!

#คุนแฟง

by ppeachmm

-----+++++-----

ขอให้สนุกสนานกันถ้วนหน้านะครัชชชชชชช
บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้เบาสมอง อ่านจบรอยหยักในสมองหายเกลี้ยงงงรับประกันความวายป่วง!

อันอันเป็นแมวพันธุ์คาราคัล นะคะ ลองหาดูในอากู๋ได้ถ้าอยากรู้ว่าเจ้าหนูหน้าตาแบบไหน



ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP.4 | 03.05.2019
«ตอบ #7 เมื่อ03-05-2020 13:35:25 »

 :pig4:
 o13

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP.4 | 03.05.2020
«ตอบ #8 เมื่อ03-05-2020 18:29:33 »

แวะมาแปะรูปน้องอันอัน แมวพันธุ์คาราคัลคะ


ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP.4 | 03.05.2020
«ตอบ #9 เมื่อ03-05-2020 18:33:10 »

 :L1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP.4 | 03.05.2020
« ตอบ #9 เมื่อ: 03-05-2020 18:33:10 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
Re: คุนคุน ชาแนล #คุนแฟง| EP.4 | 03.05.2020
«ตอบ #10 เมื่อ03-05-2020 19:18:17 »

เเมวน่ารัก

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
---ตอนที่ 5---

แฟง's part

"คุณใส่เสื้อทำไมครับ" ไอ้เด็กถั่วงอกที่นั่งเท้าคางอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผมเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้สิบโมงแล้วครับ มันนัดผมมาทำไลฟ์ลงยูทูป ผมยังไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะทำคลิปอะไร คือมึงจะทำคลิปอะไรกูก็ไม่ว่า ขอแค่อย่างเดียวคืออย่าทำคลิปโป๊เท่านั้นแหละ แม่งอุจาดตา  ตำรวจจะมาหามไปโรงพักซะก่อน เรียนก็ยังไม่จบ ถ้านิรันดร์รู้นิรันดร์ไม่โอนค่าขนมให้กูแน่ๆ

"อ้าว ออกจากห้องก็ต้องใส่เสื้อสิวะ มึงจะให้กูแก้ผ้ามาห้องคนอื่นหรอ ไอ้เด็กนี่" ผมบ่นพึงพำก่อนตักข้าวผัดกุ้งตัวโตๆเข้าปาก แม่ง ข้าวผัดอะไรวะกูไม่เคยกิน หน้าตาเหมือนใส่ผักมาทั้งสวน ทั้งแครอท ทั้งผักคะน้า ทั้งเห็ดหอม สุขภาพสัสๆ แถมมีกุ้งตัวเกือบเท่าลูกกุ้งมังกรวางแปะอยู่บนข้าว ส่วนรสชาติ...เ*ดแม่...โคตรพ่อโคตรแม่อร่อย ไอ้ถั่วงอกมันไม่ได้มาเล่นๆวะ มันจริงจังอะ เชฟเอียนมาเองหรอวะเนี่ย

"ก็เปล่าครับ แต่ปกติเราเห็นคุณไม่ใส่เสื้อไง นึกว่าแบบ ชอบโชว์ไรงี้"

"เอ๊ะ ไอ้นี่ กูร้อนไงกูก็เลยถอด ถ้าห้องมึงร้อนกูก็จะถอดเสื้อแล้วเนี่ย"

"ห้องผมเปิดแอร์ตลอดไม่ร้อนหรอกครับรับรอง คุณทานกุ้งด้วยสิผมสั่งมาพิเศษเลยนะ"

"มึงสั่งมาจากไหนหรอ" ผมเคี้ยวข้าวในปากแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะไม่เคยเห็นกุ้งไซส์นี้ในซุปเปอร์ด้านล่างเลย

"ภูเก็ต"

"ฮ๊ะ? มึงลงไปซื้อซุปเปอร์ข้างล่างไม่ได้หรอ"

"ไม่ได้หรอกครับ คุณแฟงบอกว่าให้ผมทำอาหารสุขภาพให้ทานไงครับ"

"แล้วมันต้องสั่งกุ้งมาจากภูเก็ตเลยหรอวะคุน?"

"ใช่สิครับ กุ้งสดๆ จากฟาร์มสะอาด การันตีโดยเชฟโรงแรมห้าดาว สะอาดไม่มีสารปนเปื้อน เชื่อผมได้ครับ ผมสั่งมาทานประจำ นี่จากฟาร์มเจ้าประจำผมเลยครับ"

"มึงสั่งกุ้งแบบนี้มากินบ่อยๆ?"

"ไม่บ่อยหรอกครับ เดือนละครั้งสองครั้งเอง คุณแฟนทานเยอะๆนะครับผมทำไว้เยอะกลัวคุณแฟงไม่อิ่ม" โห สั่งกุ้งตัวขนาดนี้มากินเดือนละสองครั้ง พ่อแม่มึงไม่ด่าให้รึ ไอ้เด็กตัวเล็กมันนั่งมองหน้าผม เหมือนหมานั่งมองเจ้าของยังไงยังงั้น แล้วไหนมึงบอกว่าไม่มีเงินซื้อข้างให้อีอันอันจนต้องมาทำช่องยูทูป แต่มึงมีเงินซื้อกุ้งตัวเท่าควาย?!?! ย้อนแย้งนะมึงเนี่ย...

"แล้วมึงไม่กินรึไงนั่งมองหน้ากูอยู่ได้"

"ผมทานแล้วครับ คุณแฟงทานตามสบายเลยไม่ต้องเกรงใจ ทานเยอะๆเลยครับ อร่อยมั้ยครับ"

"ก็ดี"

"อ้าว ไม่อร่อยหรอ" มันทำหน้าหงอยทันทีที่ผมตอบว่ารสชาติอาหารมัน 'ก็ดี' จริงมันก็อร่อยแหละ แต่กูไม่เคยชมใครไง กูไม่บอกว่ารสชาติแย่ก็ดีแค่ไหนแล้ว

"กูบอกตอนไหนว่าไม่อร่อย"

"ก็คุณแฟงบอกว่า ก็ดี ไม่ได้บอกว่าอร่อย" มันขมวดคิ้วเอียงคอมองหน้าผมทำตาปริบๆ ส่งสายตาพ่อมดมาอีกแล้ว มึงเล่นไสยศาสตร์ใส่กูอีกแล้วไอ้เด็กเวร

"เออ อร่อย"

"..."  และแล้วผมก็ต้องพูดสิ่งที่ไม่เคยพูดออกไปจนได้ ไอ้ถั่วงอกยิ้มตาหยี ปกติตาชั้นเดียวของมันก็แทบจะมองไม่เห็นลูกกะตาอยู่แล้ว นี่ยิ้มกว้างขนาดนี้ ตาแม่งเหลือแค่เส้นเดียวเอง ไอ้ตี๋แคระเอ้ย

"นี่มึงเรียนโรงเรียนเอกชนตรงข้ามนี่หรอ" ผมถามออกไปเพราะสงสัยมานานละ เดี๋ยวนี้เด็กมัธยมสมัยนี้พ่อแม่ปล่อยให้อยู่คอนโดคนเดียวได้แล้วหรอวะ สมัยผมนะนิรันดร์โทรตามให้กลับบ้านทุกวันอะ ขอไปนอนบ้านเพื่อนก็ไม่ได้ ตามติดชีวิตผมแจยังกะเป็นเป็นพวกใต้เตียงดารา สามทุ่มปุ๊บถ้ายังไม่ถึงบ้านนี่ต้องรอรับโทรศัพท์นิรันดร์ได้เลย แล้วก็ต้องเตรียมหูชาด้วย แม่งบ่นอย่างต่ำสิบนาทีอะ ขี้บ่นชิบหาย นี่ถ้าไม่ใช่พ่อนะผม...ละ...อย่าบอกนิรันดร์นะ เดี๋ยวโดนลดค่าขนม นิรันดร์ครับผมรักนิรันดร์ที่สุดนะ!

"เปล่า เราอยู่มหาลัย SU "

"ฮ๊ะ นี่มึงอยู่มหาลัยแล้วหรอวะ"

"ใช่ครับ ผมอยู่ปีหนึ่ง นิติศาสตร์ภาคอินเตอร์" อ้อ ที่แท้ก็พวกลูกคุณหนูมีตังค์จ่ายค่าเทอมราคาหลักแสนนี่เอง มิน่าละข้าวของเครื่องใช้แต่ละอย่างในห้องมึงถึงดูแพงทั้งนั้น

"แล้วคุณแฟงละ เรียนช่างกล วิทยาลัยตรงสี่แยกนั่นหรอ"

"มึงคิดว่ากูเป็นเด็กช่าง?" อืม เจริญ...ทำไมใครๆก็คิดว่ากูเป็นเด็กช่างกลจังวะ นิรันดร์รู้นิรันดร์จะเสียใจมั๊ยเนี่ยส่งกูเรียนหมอแต่กลับมีคนคิดว่ากูเรียนช่าง!

"ครับ"

"ทำไมไม่คิดว่าหน้าตาอย่างกูจะเรียนหมอวะ"

"เห้ย ไม่ได้หรอกครับ คุณแฟงเรียนหมอไม่ได้หรอก หมอต้องดูสะอาดๆ เรียบร้อยๆ ดูสุภาพๆด้วยครับ"

"อืม แล้วแต่มึงจะคิดเถอะถ้างั้น" ไอ้ถั่วงอก! ผีเจาะปากมึงมาพูดรึไง กูดูไม่สะอาดตรงไหนวะ เสื้อผ้ากูก็ซักซะหอม กูใส่กางเกงยีนส์เดปขาขาดเข่าเข้าหน่อยหาว่ากูสกปรก แค่กูมีหนวดอ่อนๆขึ้นมาหาว่ากูดูไม่เรียบร้อย โอ้ย ตรรกะความคิดมึงนี่ต้องเอามาตบเรียบเรียงใหม่เลยนะ

"คุน"

"ครับ"

"ไม่ต้องเรียกกูว่าคุณแฟงก็ได้ เรียกกูว่าพี่ก็พอ คำว่าคุณมันเหมือนห่างเหินวะ"

"ก็ถูกแล้วนี่ครับ เราไม่รู้จักกันซะหน่อย"

"เอ้า ไอ้เด็กเวรนี่ สรุปนี่ที่เรียกกูเข้ามาในห้องนี่คืิอเรายังไม่รู้จักกันหรอวะ มึงปล่อยให้คนที่ไหนไม่รู้เข้ามาในห้องมึงง่ายๆแบบนี้ได้ไงวะ" งง กับมันจริงๆ นี่กูคิดว่ากูเริ่มสนิทกับมึงพอประมาณแล้วนะเนี่ย เห็นคุยเล่นกับกูเป็นวรรคเป็นเวรเมื่อวาน กว่ากูจะไล่มึงกลับมาห้องมึงได้นี่เกือบสามทุ่มนะได้ยินข่าว แล้วกูเป็นอะไรในสายตามึงวะไอ้แคระ!

"ก็จริงอย่างคุณแฟงพูดนะครับ งั้นผมว่าเราสนิทกันแล้วนิดนึงนะครับ"

"..." กูปวดประสาท แม่งซื่อจนโง่ โอ้ย นี่ถ้ากูเป็นมิจฉาชีพกูจะยกเค้าของทุกอย่างในห้องมึงไปขายซะเลย คงซื้อรถได้สักคันละกูว่า แค่ทีวีก็หลักแสนแล้วนะ สมาร์ททีวีจอแบนขนาด 65" จอทัชสกรีนซะด้วย ที่รู้ราคาเพราะเดือนที่แล้วร้องไห้อยากได้มากแต่นิรันดร์ไม่ซื้อให้เลยได้แบบจอไม่ทัชสกรีนมา นิรันดร์ใจร้ายกับผมมากเลยช่วงนี้ ลดค่าขนมผมอีกบอกว่าอยู่แต่ห้องไม่ได้ออกไปไหนน้ำมันรถไม่ได้เติมก็ต้องลดเงินรายเดือนลง แต่นิรันดร์จะไปรู้อะไรอยู่แต่ในห้องนี่แหละค่าใช้จ่ายบานเบรอะไหนจะค่าแอร์จากที่เคยจ่ายเดือนละไม่กี่ร้อยเพราะไม่เคยอยู่ห้องเดือนที่แล้วค่าไปขึ้นมาตั้งสี่พัน โอ้ย! ไม่ขึ้นก็ให้มันรู้ไปสิอยู่ห้องเปิดแอร์มันเกือบ 24 ชม.ขนาดนี้ รัฐลดค่าไฟลงให้หน่วยละ 11 สต. จะไปช่วยไรได้วะแม่ง ไหนจะค่าแกร็ปฟู้ดที่สั่งมาแ*กทุกวัน มีตัวเลือกที่ไหน แล้วเจ้มณร้านตามสั่งหน้าคอนโดเสือกปิดอีกไงเห็นคนแถวนั้นบอกแกกลับต่างจังหวัดจนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยกูก็สัางแกร็ปฟู้ดวนไปสิครับ จากที่เคยกินข้าวกระเพราะไข่ดาวจานละห้าสิบ ตอนนี้ต้องสั่งข้าวหน้าเทอริยากิจานละ159 มาแ*กแทน เห็นมั้ย รายจ่ายเพิ่มอะนิรันดร์!

ผมตัดสินใจไม่ถามอะไรมันต่อ เดี๋ยวยาวไง มันยิ่งพูดมากอยู่ ผมรีบจัดการข้าวผัดในจานให้เรียบร้อยตบท้ายด้วยกุ้งตัวยักษ์ แม่ง กุ้งห่าไรวะ อร่อยชิบหายยย พอเห็นผมกวาดข้าวเม็ดสุดท้ายในจานเรียบร้อยไอ้ถั่วงอกก็ยกจานผมไปล้างทันที แล้วก็เอาแก้วน้ำมาวางไว้ให้ผมดื่ม แม่ง บริการดีวะ
.
.
.
.
.

"ไหนบอกมาซิว่ากูต้องทำไรบ้าง" ผมถามออกไป ตอนนี้นั่งรอไอ้ชายคุนอยู่ตรงโซฟา มันกำลังไปหยิบกล้องกับแมคบุ๊คอยู่แล้วก็ไมค์อนู่ อย่าทำเป็นเล่นนะเว้ย อุปกรณ์แม่งพร้อมอะมีไฟด้วย เชรดดดด ยังกะสตูดิโอขนาดย่อมเลยเนี่ย ก่อนหน้านี้มันเล่าว่ามันทำไลฟ์สดมาได้สิบกว่าคลิปแล้วแต่ยอดผู้ชมน้อยมาก แล้วก็ชอบมีพวกโรคจิตเข้ามาก่อกวน ขอเบอร์บ้างละ ขอจีบบ้างละ อืม...ก็สมควรอะ..มึงก็ แบบ ดูน่ารักไง...เอ๊ะ นี่กูเป็นอะไรวะ โดนไสยศาสตร์มันอีกแล้วหรอถึงบอกว่ามันน่ารัก ผู้ชายน่ารักได้ด้วยหรอวะ!?!?! มันต้องมีอะไรในกุ้งยักษ์ตัวเมื่อกี้แน่ๆ กูรู้ กูเห็น!

"เราว่าจะทำคลิปออกกำลังกาย"

"ฮ๊ะ มึงนี่นะ เนื้อย้วยๆแบบมึงนี่นะจะทำคลิปออกกำลังกาย" มึงเอาอะไรมาคิดดดด ใครจะมาดูมึ้งงงงกล้ามเนื้อไม่มีเลยสักนิด เนื้อนี่นุ่มนิ่มไปหมด แบบนี้ใครเขาจะเข้ามาดูมึง โอ้ย ปวดประสาท เอ๊ะแต่เดี๋ยวก่อน....หรือว่า....

"ไม่ใช่เรา พี่ต่างหาก"

"..." นั่นไง กูว่าละ มิน่าละถึงเรียกกูมา แล้วก็บริการดีชิบหาย เสริฟข้าวเสริฟน้ำให้กินเยี่ยงราชา ที่แท้มึงหวังผลตอบแทนสูงแบบนี้นี่เอง

"พี่ไง อย่าเบี้ยวเรานะ เราจ่ายค่าจ้างเป็นข้าวผัดกุ้งแล้วด้วย" กูคายออกมาตอนนี้ทันมั้ยวะ ละมันก็เอาอีกแล้วครับท่าน มองตาผมปริบๆ แล้วก็จบอีหรอบเดิม

"เออ ก็ได้" นั่นไง เคยค้านสายตาขอร้องวิงวอนของมันได้ที่ไหน โอ้ยยยยย นิรันดร์ช่วยผมด้วย! ผมอยากกลับบ้าน! แล้วมันก็บังคับให้ผมถอดเสื้อ แล้วก็ใส่กางเกงออกกำลังกายที่มันแกะออกมาจากห่อ โห นี่มึงลงทุนซื้อชุดออกกำลังกายให้กูใหม่เลยหรอวะ? คราวหลังมึงบอกกูก็ได้กูจะได้หยิบมาจากห้องกู แต่ปล่อยมันคับอย่าไปทักท้วงอะไรเดี๋ยวยาว อะ! มึงอยากซื้อก็ซื้อ กูก็แค่ใส่ จบป๊ะ!

แล้วก็มีเรื่องให้กูปวดหัวอีกจนได้ คือสรุปมันคิดแค่ว่าวันนี้จะทำคลิปที่มีคอนเทนต์เป็นการสอนออกกำลังกาย มันคิดแค่นั้นจริงๆครับ ที่เหลือผมต้องคิดและทำเองหมด ผมต้องมานั่งคิดว่าจะสอนท่าไหนบ้าง และก็ต้องทำโชว์ ส่วนมันก็นั่งประดับกล้องโชว์หน้าตาน่ารักของมันเฉยๆ จนจบสามสิบนาที กูนี่เหนื่อยเลยนะ ทั้งพูดทั้งออกกำลังกายโชว์ หลังๆก็นั่งเปลี่ยนเพลงไป คุยตอบกับคนที่เข้ามาชมไปด้วย

"คุน" มันกำลังเก็บอุปกรณ์กล้องและไมค์ใส่กล่องอยู่

"ครับผม"

"กูว่าให้กูทำขนาดนี้ ข้าวผัดจานเดียวไม่คุ้มละนะ" ผมพูดพรางหยิบเสื้อยืดของตัวเองที่วางพาดอยู่บนโซฟาขึ้นมาสวม แล้วก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาหนา

"พี่แฟงอยากกินอะไรละครับ เดี๋ยวเราทำให้ วันนี้พี่แฟงเก่งมากเลย มีคนมาดูเราเยอะมากกกก คุนดีใจม๊ากกกมากกก" อืมมม ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะกินอะไรดีเอาให้คุ้มกับค่าเหนื่อยหน่อย ไอ้ถั่วงอกมันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ คือใกล้มากอะ อีกนิดคือจมูกจะชนจมูกแล้วนะไอ้คู้นนนน

"คุน ถอยไป เหม็นเหงื่อ" ผมเอื้อมมือไปดันหน้ามันออกทันที แม่งเอ้ย ใจกูเต้นแรงอีกแล้ววะ ไอ้แฟงมึงจะมาทำเหมือนมีป๊อปปี้เลิฟแบบนี้ไม่ได้นะ นี่มันเด็กปัญญาอ่อนเอามาทำแม่พันธุ์ไม่ได้ หยุดคิดอะไรบ้าๆ!?!?!

"อืม ก็เหมือนจริงๆนะครับ แล้วพี่แฟงจะทานอะไร เดี๋ยวเราทำให้" มันเอามือปัดๆตรงจมูก ทำท่าฟึดฟัดเหมือนเวลาเราเอาอะไรไปแหย่จมูกหมาแมวอะครับ เออ ว่าแต่อีอันอันมันไปไหนวะเนี่ย ตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นเลย แต่ก็ดีแล้ว แม่งน่ากลัว โบราณเข้าป่าอย่าถามหาเสือ และถ้าเข้าห้องคุนก็ต้องอย่าถามหาอันอัน!

"แล้วในตู้เย็นมึงมีอะไรบ้างละ"

"ก็มีหลายอย่างนะครับ เดี๋ยวเราไปดูก่อน" ว่าจบมันก็เดินไปเปิดตู้เย็น ผมชะโงกหน้าตามหลังมันไป เชรดดดด ของกินเต็มตู้เย็นเลย นี่มึงยกของสดในซุปเปอร์ด้านล่างมาไว้ในตู้เย็นมึงรึไงหะ?

"ถ้าของในตู้เย็นมึงจะเยอะขนาดนี้ กูว่ามึงเปิดขายอาหารตามสั่งในคอนโดเหอะ ท่าทางจะรุ่ง"

"พี่แฟงว่าอย่างนั้นหรอครับ"

"กูประชดมั๊ยละ!!!"

โอ้ยปวดประสาท ผมปล่อยให้มันจัดการทำอาหารไปแล้วก็ขอตัวกลับไปอาบน้ำที่ห้องตัวเอง ถึงแม้มันจะบอกว่าให้อาบน้ำห้องมันได้ แต่ไม่เอาอะ ชอบอาบห้องตัวเองมากกว่า อีกอย่างห้องผมก็อยู่ตัดกับห้องมันแค่นี้เองไม่ได้ขี้เกียจเดินขนาดนั้นนะ ผมอาบน้ำสระผมแต่งตัวเรียบร้อยใช้เวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมงก็เดินกลับมาที่ห้องของไอ้คุณ

ไอ้เด็กนี่มันไม่ล๊อคประตูครับ!

"คุน ทำไมไม่ล๊อคประตู"

"ก็เดี๋ยวพี่แฟงก็มา เราเลยไม่ล๊อค"

"แต่ชั้นนี้ไม่ได้มีแค่กูกับมึงไง ถ้าคนอื่นที่มึงไม่รู้จักเข้ามาในห้องมึง มึงจะทำยังไง"

"ผมก็บอกว่า 'คุณเข้าผิดห้องครับ' แบบนี้ละครับ"

"แล้วมึงคิดว่ามึงพูดแค่นั้น คนนั้นก็จะเดินออกจากห้องมึงไปเฉยๆงั้นหรอ"

"ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิครับ" มันพูดตามทั้งๆที่กำลังสาละวนอยู่กับอะไรบางอย่างในกระทะ ได้ยินคำตอบมันละก็ต้องส่ายหัว นี่มันถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนวะเนี่ยถึงได้มองโลกในแง่ดีขนาดนี้

"คุน"

"ครับ" มันตอบรับแล้วก็ตักอะไรบางอย่างในกระทะลงในจานด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ไม่รู้ทำไม ทุกท่วงท่าการขยับเขยื้อนของมันถึงดูน่ามองไปหมด จนผมเอามือมาท้าวค้างนั่งมองมันโดยไม่รู้ตัว เพลินอะ บอกเลย.....

"มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเกิดเป็นมิจฉาชีพเข้ามาในห้องมึงจะทำยังไง มันอาจจะทำร้ายมึง ขโมยของมึง อ้อ แล้วก็ขโมยอันอันของมึง"

"หรอครับ" มันทำหน้าสงสัยในสิ่งที่ผมพูด คุนเดินออกมาจากหน้าเตา ยกจานสองจานมาวางไว้บนโต๊ะทานอาหาร ผมว่ามันไม่สนใจเรื่องคนทำร้ายหรือขโมยของหรอก ผมว่ามันสนใจแค่คนจะขโมยอันอันของมันมากกว่า มันดูรักมากอะ แล้วอีกอย่างนะ ผมแอบไปเซิร์สดูราคาอีอันอันมา โอ้โห...ตัวละสามแสน...เชี่ยยยย

"คราวหลังต้องระวังมากกว่านี้ ล๊อคห้องทุกครั้งเข้าใจมั๊ย"

"ก็ได้ครับพี่แฟง แต่อันอันไม่น่าหายหรอกครับ ฟาร์มเค้าฝังไมโครชิพมาให้ด้วย" หือ? ต้องทำขนาดนี้เลยหรอวะ อย่างว่าละนะ แมวราคาสูงแถมยังมีสัญชาตญาณนักล่าด้วย กูนึกไม่ออกเลยว่าตอนมันโตเต็มตัวจะตัวใหญ่แค่ไหน คุนจะถูกแมวกินมั้ยเนี่ย....

ไอ้ถั่วงอกถอดผ้ากับเปื้อนสีขาวลายลูกแมวออกก่อนจะมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับผม

"ไม่รู้อร่อยรึเปล่า เราเห็นเค้าสอนทำในยูทูป เลยลองทำตามดู พี่แฟงทานแซลมอนได้มั๊ยครับ"

"กูแ*กได้ทุกอย่างแหละ" ผมมองดูจานอาหารที่น่ากินตรงหน้า นี่มึงเพิ่งเคยทำครั้งแรกหรอวะเนี่ย หน้าตาเหมือนเชฟเอียนทำเองเลย มึงโกหกกูใช่มั้ย!?!?!

"สเต็กแซลมอนไวท์ซอสครับ"

"หน้าตาดี"

"เรารู้ครับ ใครๆก็บอกว่าเราหน้าตาดีทั้งนั้น"

"คุน กูไม่ได้หมายถึงมึง กูหมายถึงแซลมอนในจาน"

"ครับเรารู้ เราแค่ล้อเล่นนนน" ไอ้ถั่วงอกมันรู้จักเล่นมุขแฮะ หัวเราะขำขันให้กับการตบมุขของตัวเองใหญ่เลย เด็กหนอเด็ก มึงอยู่ปีหนึ่งจริงหรอวะเนี่ย กูนึกว่าอยู่อนุบาล โอ้ยปวดกระบาล

"อร่อยมั้ยครับ อร่อยใช่มั้ย"

"คุน กูยังไม่ได้แ*กปลามึงเลย กูกำลังดื่มน้ำอยู่มึงเห็นมั๊ยเนี่ย" แล้วมันก็หัวเราะออกมาเสียงดัง คืออะไรวะ หัวเราะอยู่ได้ทั้งวัน อารมณ์ดีเกินไปละมึง ผมตักแซลมาขึ้นมาใส่ปากหนึ่งชิ้น โดยที่เชฟประจำห้องจ้องผมเหมือนจะกลืนกิน มันคงรอคำตอบแหละว่าจะอร่อยรึเปล่า

"อืม ก็...อร่อย" กำลังจะบอกว่า 'ก็ดี' แล้ว แต่เปลี่ยน ถ้าตอบแบบนั้นเดี๋ยวมันก็มันหน้างอเหมือนตอนสายๆอีก เบื่อต้องมาตอบคำถามมันซ้ำซ้อน อร่อยก็บอกไปว่าอร่อย มันอร่อยจริงๆแหละ นี่มึงทำครั้งแรกหรอวะ แม่งเขฟเอียนชัดๆ พอพูดออกไปแบบนั้นไอ้เด็กถั่วงอกมันก็ยิ้มกว้างชอบใจ เด็กหนอเด็กเวลาชมก็ยิ้มแป้น เวลาไม่ชมก็หน้างอ เราสองคนใช้เวลาในการจัดการสเต็กตรงหน้าไม่ถึงยี่สิบนาที กินไปก็พูดคุยโน่นนี่ไป แต่ส่วนมากไอ้คุณก็จะเป็นคนเปิดเรื่องขึ้นมาก่อน มันคุยเก่งครับ แก่งจนบางครั้งผมคิดว่าผีเจาะปากมันมาพูดรึไง ศัพท์ภาษาทยบางคำก็ฟังไม่เข้าใจ บางครั้งก็พูดไม่ถูกแต่ก็อยากพูด เพิ่งรู้ว่ามันเพิ่งเคยมาเมืองไทยครั้งแรกเมื่อแปดเดือนก่อน เออ..มันเก่งนะ ที่พูดได้ขนาดนี้ นับถือวะ แต่กูติดอยู่อย่าง ตอนที่มันพูดว่า ชอบกินกล้วยทอด แต่เสือกออกเสียงเป็น *วยทอด ผมเกือบสำลักนอร์เวเจียนแซลมอลที่เพิ่งกลืนลงไป โอ้ย!!!! ไอ้คู้นนนนนนนน

#คุนแฟง

by ppeachmm

-----+++---













ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
 :z1: พระเจ้าช่วย กล้วยทอด

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
---ตอนที่ 6---

(แฟง ช่วงนี้มึงกลับบ้านหรอวะ)

"เปล่านิ มึงถามทำไมวะ"

(ก็เห็นเงียบไป ไม่เห็นมึงมาขอข้าวกูกินที่ห้อง นึกว่ากลับบ้านไปหาคุณพ่อนิรันดร์แล้ว)

"เรื่องสิ กูจะกลับทำไม ขืนกลับบ้านก็ได้ถูกลดค่าขนมพอดี แล้วพูดออกมาได้นะเรื่องกูไปขอข้าวมึงกินเนี่ย ฟังเหมือนกูเป็นหมาชิบหาย"

(อ้าว ก็พูดจริงเหอะ มาเคาะห้องกูขอข้าวกินวันเว้นวัน)

"เออ ช่วงนี้กูให้โอกาสมึงอยู่กับเมียมึงสองคนไปละกัน ไม่ดีรึไงที่ไม่มีกูไปคอยเป็นก้างมึงอะ ไอ้คุณนาที"

(โห พูดซะกูอยากกราบแทบเท้ามึงเลยไอ้คุณแฟง ที่อุตส่าห์ไม่มารบกวนเวลาส่วนตัวของกูกับมายเวย์ ไม่มากินข้าวห้องกูแล้วมึงมีไรกินที่ห้องรึไงวะ อันนี้กูไม่ได้ถามนะ มายเวย์ฝากถามมาอีกที)

"มึงไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า ช่วงนี้กูกินอิ่มนอนหลับทุกมื้อ"

(เออๆ อย่าอดข้าวละ เดี๋ยวพ่อมึงโทรมาเฉ่งกูอีก แค่นี้ก่อนนะเว้ย มายเวย์งอแงอยากลงไปซื้อชานมไข่มุกละ)

"เออ รีบไปเหอะ เดี๋ยวเมียงอนละเดือดร้อนถึงกูอีก"

พอไอ้นาทีวางสายไปแล้วผมก็เลยหยิบหูฟังกับกุญแจห้องมาถือไว้ในมือ ผมกำลังจะลงไปฟิตเนสครับ ปกติเมื่อก่อนผมจะไปเข้าฟิตเนสตอนเช้า แต่พอต้องมาทำคลิปกับคุนคุนผมก็ต้องเปลี่ยนเวลาออกกำลังกายมาเป็นช่วงค่ำแทน (ตอนนี้เรียกไอ้ถั่วงอกคุนว่าคุนคุนแล้วนะครับ เพราะพักหลังมานี้มันน่ารักโคตรๆ ผมว่ามันเหมาะกับชื่อนั้นดี คุนคุน ผู้แสนน่ารักเหมือนลูกหมา น่าถูกจีบมาขยี้..เอ้ย ไม่ใช่!)

นาทีเป็นเพื่อนผมตั้งแต่อนุบาลแล้วครับเรียนที่เดียวกันมาจนถึงมัธยม พอเข้ามหาวิทยาลัยก็คิดว่าจะได้ฉายเดี่ยว ได้สลัดไอ้นทีที่ชอบทำตัวตามติดผมเหมือนขี้ที่ติดตูดสลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดสักทีซะแล้ว แต่มันก็ดันสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับผมอีก ไม่ใช่แค่นั้นนะครับมันยังเลือกเข้าคณะเดียวกันกับผมอีก เฮ้อ! หนีมันไม่พ้นจริงๆ ..... บ่นไปงั้นแหละถ้าไม่มีมันก็ไม่มีใครที่รู้ใจผมขนาดมันแล้ว มันเป็นเพื่อนรักผมครับ มันรู้เรื่องผมทุกอย่าง ส่วนผมก็รู้เรื่องมันทุกอย่างเหมือนกัน ผมมาสนิทกับมายเวย์เมียนาทีมันตอนสอบเข้าแพทย์ได้นี่แหละครับ แอบชอบเธอมาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง แต่ไม่เคยกล้าเข้าไปจีบสักที มารู้ตัวอีกทีมายด์เวย์ดาวคณะแพทย์สุดสวยก็กลายเป็นแฟนไอ้นาทีเพื่อนรักไปซะแล้ว ผมไม่ได้โกรธมันนะ ทำไงได้ละครับ เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้ แล้วยิ่งพอได้เห็นนาทีกับมายเวย์อยู่ด้วยกันแล้วละก็ ลืมไปเลยความรู้สึกอกหักอะ กลับรู้สึกดีใจกับสองคนนั้นด้วยซ้ำ มันเข้ากันได้ดีมากๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ไม่ได้เข้าไปจีบมายเวย์ในตอนนี้ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าคนที่อยู่ข้างๆมายเวย์ตอนนี้เป็นผม แล้วผมจะดูแลเธอได้ดีเหมือนไอ้นาทีมันรึเปล่า

คิดแล้วก็อิจฉาไอ้นาทีมันเหมือนกันนะครับมีเมียสวยแล้วยังเก่งไปแทบทุกอย่างอีกต่างหาก ก่อนที่ผมจะมาเจอคุนคุน ผมก็มักแวะไปฝากท้องที่ห้องไอ้นาทีมัน มันอยู่ที่คอนโดเดียวกับผมนี่แหละครับแต่อยู่คนละชั้น คือกับข้าวห้องนาทีมันอร่อยไง มันกับมายเวย์สลับกันทำอาหาร แล้วก็เสือกทำอร่อยทั้งคู่อีก พูดแล้วก็อิจฉาไอ้สองผัวเมียคู่เพอร์เฟคนี่! มึงจะเก่งไปหมดทุกอย่างไม่ได้!?!?!

.
.
.
.
.

"อ้าว พี่ ทำไมมาออกกำลังกายเวลานี้วะ" ไอ้เด็กแฝดหน้าตาดีที่ผมเจอมันบ่อยๆในฟิตเนสถามขึ้นทันทีที่ผมเดินเข้ามาในฟิตเนส ด้วยที่เจอกันบ่อยจึงค่อนข้างสนิทกันพอสมควร มีไปดื่มรอบนอกกันบ้าง ชวนกันเล่นเกมส์บ้าง ตอนแรกก็แยกไม่ออกหรอกใครขุนพล ใครกองทัพ หลังๆพอเจอบ่อยๆค่อยเริ่มแยกออก ไอ้ตัวที่พูดมากๆที่ชอบยิ้มกวนๆนี่น่าจะเป็นไอ้ขุนมากกว่า เพราะไอ้ทัพมันจะดูนิ่งๆกว่า ถ้ามายืนพร้อมกันสองคนแล้วยืนนิ่งๆไม่มีใครพูด แบบนั้นผมพูดได้เลยนะว่าแยกไม่ออกก็มันเล่นเหมือนกันอย่างกะก๊อปปี้เพสกันมาขนาดนี้ ทำทรงผมเดียวกัน สีผมเดียวกันอีกต่างหาก กลัวไม่รู้รึไงว่าเป็นแฝด ไอ้ห่าราก!

"ตอนนี้ไม่ว่างออกตอนเช้าแล้ววะ เลยมาตอนค่ำแทน" ผมพูดไป ส่วนมือก็กดเลือกโปรแกรมของลู่วิ่งไปด้วย

"ก็ว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่ตอนเช้าเลย"

"อือ"

"พี่พรุ่งนี้ไปเล่นเกมส์ห้องผมป่าว มีเกมส์ใหม่มาลูกพี่ลูกน้องผมกำลังจะเปิดตัวเกมส์ใหม่ เลยให้แผ่นมาทดลองเล่นดู"

"เออ เอาดิ" จะว่าไปก็ไม่ได้เล่นเกมส์นานแล้วนี่หว่า ไปเล่นเกมส์ผ่อนคลายสมองหน่อยก็ดีเหมือนกัน

"สิบโมงมั้ย"

"ไม่ได้วะ ตอนนี้กูไม่ค่อยว่างช่วงเช้าต้องไปช่วยไอ้เด็กแคระมันทำคลิป คงต้องเป็นเย็นๆ นะ "

"หือ? ทำคลิปไรอะพี่"

"หลายอย่างวะ แล้วแต่อารมณ์คนทำ"

"โห ขึ้นอยู่กับอารมณ์ด้วยวะ อย่าบอกนะว่าคลิปโป๊อะพี่มึง"

"โห ไอ้เ*ย กูว่ากูสงวนท่าทีแล้วนะ มึงยังดูออกอีกหรอ เอามั๊ยเดี๋ยวกูแชร์ให้ฟรีๆเลย"

"ส่งมาดิพี่ นี่พี่ร้อนเงินจนขนาดทำคลิปโชว์เลยหรอวะ มันต้องขาดขนาดไหนวะไอ้พี่ถึงขายเรือนร่างกินเนี่ย"

"ไอ้ เ*ย ขุน ใช่ก็แย่แล้ว กูพูดเล่นมั้ยละ ก็มึงชงมากูก็ไหลไปตามน้ำ นี่มึงเห็นกูเป็นคนแบบไหนวะ ไอ้เด็กเวรนี่"

"คนกามๆอะพี่"

"สัสส"

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมพูดจริงนะพี่ นี่ถ้าผมไม่เคยเห็นพี่ใน ม. นะ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่เรียนหมออะ"

"ขนาดนั้นเลยหรอวะ"

"เออ ขนาดนั้นเลยแหละพี่มึง ผมนี่นึกว่าเป็นเด็กช่างกลไล่ตีชาวบ้าน ฮ่าๆๆๆๆ" คำก็ช่างกลสองคำก็ช่างกล นี่กูเหมือนขนาดนั้นเลยหรอวะ อารมณ์เสีย!!!

"โอ้ย โยนผ้าเช็ดหน้ามาใส่ผมทำไมเนี่ยไอ้พี่แฟง เหม็นเหงื่อพี่มึงจะตาย"
.
.
.
.

ก๊อกๆๆๆๆ

ผมเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว ใครกันวะที่มาเคาะประตามยามวิการแบบนี้ นี่มันจะเวลาเคอร์ฟิวแล้วนะเว้ย เดี๋ยวก็ถูกปรับห้าพันหรอก อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะเว้ยเฮ้ย!

แกร๊ก!

"พี่แฟง!!!"

"อะไรของมึงคุนคุน เสียงดัง" ผมยื่นมือไปดีดหน้าผากคุนคุนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ตอนนี้มันเหมือนหมากระโดดเหยงๆไปหมา ทำหางกระดิก หูชี้ น้ำลายยื่นยังไงยังงั้น ไอ้หมาน้อยยืนห่างจากผมไม่ถึงสิบเซ็นช้อนตาขึ้นมามองกน้าผมแล้วก็ยิ้มกว้าง เชรดด น่ารักสาสสสส!

"นี่ๆ ดู นี่ๆๆๆ ดูๆๆๆๆ คุณพี่แฟงดูๆๆๆๆ" โทรศัพท์ไอโฟนรุ่นเม็ดนมไข่มุกถูกยื่นมาที่หน้าผมแล้วมันก็ส่ายโทรศัพท์ไปมา อืม...แค่ยื่นมาใกล้จนกูหาจุดโฟกัสไม่เจอแล้วมึงยังเพิ่มความเบลอด้วยการเขย่าโทรศัพท์ไปมาอีก สรุปจะให้กูดูมือถือหรือจะให้ดมกลิ่นวะเนี่ย

"อะไรของมึง กูมองไม่เห็น"

แล้วมันก็ลากผมเดินเข้ามาในห้อง ดันผมลงไปนั่งบนโซฟา ส่วนตัวมันก็กระโดดขึ้นมานั่งข้างๆ แล้วก็ยื่นโทรศัพท์เข้ามาให้ผมดู ตอนนี้บอกเลยครับว่าภาพตัดเป็นสโลโมชั่นไปเลย ไม่ได้ยินอะไรแล้ว เห็นแค่ปากคุนคุนสีแดงระเรื่อขยัยไปมาช้าไปอยู่ตรงหน้า อืมอืม...อืมอืม...อืมอืม..ยุบหนอพองหนอ....อย่าพองเลยหนอ


"นี่ไง ยอดสับตะไคร้อะ ดูๆๆ อิอิอิ คุคริคุคริ" เหมือนถูกกระชากออกมาจากภวังครับ เมื่อไอ้ตัวเล็กๆข้างๆนี่พูดเสียงเจื้อยแจ้ว เห้อ กูละเกลียดจริงๆภาษาวิบัติเนี่ย ใครกันวะที่เปิดโลกชักนำให้มันดูคลิปที่สอนพูดภาษาวิบัตืแบบนั้นกูจะไปเผาบ้านมัน! แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ที่มันยื่นขึ้นมาให้ผมดู ตอนนี้ยอด subscribe เพิ่มขึ้นเป็น 50,000 แล้ว จากที่เมื่อก่อนตอนทำคลิปแรกๆ มีคน subscribe แค่ไม่กี่พันเอง เฮ้ย! จริงดิ!

"โห เร็ววะ แค่อาทิตย์เดียวเอง"

"ใช่มะ เลิศสุดๆ แล้วนี่พี่แฟงดูยอดรายได้จากกราฟนี่ พุ่งปรี้ดๆๆๆๆ ฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวมาก"

ผมมองดูกราฟที่เป็นเส้นชันเมื่อเทียบกับช่วงต้นเดือน คลิปที่เราทำกันได้ร่บการตอบรับค่อนข้างดี นอกจากคนดูในช่วงไลฟ์สดจะเยอะแล้ว ยอดคนดูในคลิปที่ลงไปก็มีจำนวนเป็นแสนๆทุกคลิปเลย

"ทำไมคนชอบดูผู้ชายโป๊กันจัง คุนไม่เข้าใจ" ไอ้เด็กคุนทำหน้าหมางงแถมยังกระเถิบเข้ามาชิดตัวผมอีกต่างหาก

"เขาไม่ใช่แค่มาดูซิกแพคกูอย่างเดียวนะคุน เขาเข้ามาดูหน้าหล่อๆของกูด้วย" กูรู้กูหล่อกูมั่นใจ นิรันดร์ให้เบ้าหน้าหล่อๆแบบนี้กูมาแต่เกิด

"ใช่หรอครับ" มันขมวดคิ้วเข้าหากันจนจะผูกโบว์ได้อยู่แล้ว นี่กูไม่หล่อขนาดมึงสงสัยเลยหรอวะ มึงทำกูหมดความมั่นใจในตำแหน่งรองเดือนคณะเลยนะเนี่ย กูได้มาด้วยความสามารถนะมึง ไม่ได้จับฉลากสักหน่อย...หมดกันความมั่นใจที่กูมีมาเกือบ 21 ปี จบกันวันนี้!

"งั้นก็แล้วแต่มึงจะคิดก็แล้วกัน นี่มึงมีรายได้แล้วนี่ ไม่ต้องใช้บริการกูก็ได้มั้งต่อไปอะ"

"ไม่ได้ๆๆๆ พี่แฟงต้องช่วยเราทำต่อไปสิ" มันทำหน้าหมาหงอยทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกไป หึ! ไอ้อ่อน มึงหรือจะสู้มารยาร้อยเล่มเกวียนที่ฟันหญิงไม่เลือกอย่างกูได้....เห้ย! ไม่ใช่สิ กูเลือกอยู่นะ ไม่ได้มั่วขนาดนั่ส รึเปล่าวะ?

"งั้นก็จ่ายค่าตอบแทนมา"

"อาหารสามมื้อยังไม่พอหรอครับ" ผมละนึกขำในใจตอนที่มันมองหน้าผมแล้วทำตาปริบๆ จะว่าไปอาหารสามมื้อของมึงนั้นก็พอซะยิ่งกว่าพออีก ผมก็ไม่ได้ต้องการเงินมากมายอะไรนะ เงินรายเดือนจากนิรันดร์ก็หลายหมื่นแล้ว คอนโดนี่ก็เป็นของนิรันดร์ไม่ได้เช่าเขา ค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่มีมากมาย มีแค่ค่ากินค่าของใช้เล็กหน่อยแล้วก็ค่าของฟุ่มเฟยตามวิถีวัยรุ่นหล่อๆแบบผมก็แค่นั้น แต่แค่จะแกล้งมันเฉยๆไง จริงๆมันก็ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอกที่ทำให้ยอดคนดูมากขึ้นขนาดนี้ ส่วนหนึ่งก็มาจากมันด้วย เห็นพวกผู้ชายเข้ามาคอมเมนต์ว่ามันน่ารักงั้นงี้ แล้วมันก็ตัดต่อคลิปดีด้วยทำให้คลิปดูน่าสนใจมากขึ้น จริงๆหมั่นใส้ไอ้พวกผู้ชายพวกนั้นที่ชอบมาเม้นถึงมันเหมือนกันนะ แล้วอีน้องคุนคุนนี่ก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไอ่พวกนั้นจะเข้ามาจีบ เสือกตอบกลับคอมเม้นท์ไปด้วยรูปหัวใจสองสามด้วย โอ้ย ไมเกรนจะขึ้น

"ไม่พอ" คือเมื่อก่อนอาการสามมื้อมันคงพอกับผมแหละ แต่ตอนนี้ผมอยากได้มากกว่านั้นอะ อยู่กับมันทุกวันมาเกือบอาทิตย์แล้ว และดูเหมือนคุนไสย์ที่มันดีดใส่ผมไว้จะเริ่มออกฤทธิ์ซะแล้ว ตอนทำคลิปแรกนั้นผมไม่กระตือรือร้นเลยสักนิด แต่พักหลังๆนี่ผมเรียกได้ว่าตั้งหน้าตั้งตารอจะทำคลิปเลยด้วยซ้ำ คืออยากอยู่ใกล้คุนคุนมันอะ ชอบมองดูปากแดงๆของมันขยับไปมาเวลาพูดเจื้อยแจ้ว ชอบดมกลิ่นสบู่ที่ติดตามร่างกายมัน ชอบเวลาที่ตัวเองใจเต้นแรงเวลามันเข้ามาใกล้ๆ เหมือนในตอนนี้ มันทำให้ผมอยากกิน...หญ้าอ่อนๆๆ ที่ชื่อ คุนคุน ที่แปลว่า แผนดินคนนี้!

"พี่แฟงอยากได้อะไรหรอครับ"

"พอดีกูไม่มีตังค์จ่ายค่าห้องนี้แล้ว"

"อ้าว ทำไมพี่แฟงไม่บอกเราละครับ เดี๋ยวคุนโอนเงินให้ พี่แฟงเอาเลขบัญชีมา"

"คุน ไม่ต้อง"

"ทำไมละครับ"

"กูจะย้ายออกจากห้องนี้แล้ว"

"อ้าว แล้วใครจะช่วยผมทำคลิปละครับ" ผมยกยิ้มมุมปากเมื่ิออีกฝ่ายถามคำถามที่ผมอยากให้ถามออกมา หึ...

"มึงอยากให้กูช่วยทำต่อหรอ"

"ใช่สิครับ"

"งั้น...."

"..."

"มึงก็ให้กูย้ายเข้าไปอยู่กับมึงสิ กูจะได้ไม่ต้องย้ายไปที่อื่น"

"..."

"ไม่ได้หรอ"

"..."

"ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"

"แต่ห้องคุนมีเตียงเดียว"

"กูนอนโซฟาได้"

"โซฟา อันอันนอนแล้ว" อืม กูลืมไปได้ไงวะว่ามีอีอันอันอีกตัว เฮ้ย! แล้วถ้ากูย้ายเข้าไปแล้วมันจะจับกูกินมั้ยนั่นนะ เพราะตอนนี้คุนคุนเลิกให้อาหารเม็ดมันแล้วหันมาให้น่องไก่สดแทน แมวคาราคัลเป็นแมวป่าครับพอโตขึ้นประมาณหนึ่งก็กินพวกเนื้อสดๆแทน ไอ้คุนคุนสาธยายวิธีเลี้ยงของอันอันให้ผมฟังเช้าเย็นนะครับ ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องอันอันเลยสักนิด จากที่มีความรู้เป็นศูนย์จสตอนนี้ผมคิดว่าผมน่าจะเปิดฟาร์มแมวได้ละ เล่นยัดข้อมูลใส่หัวผมทุกวันขนาดนั้น แต่ถึงขนาดนั้นผมก็ยังกลัวอันอันอยู่ดี แค่เห็นเขี้ยวมันแล้วก็ยังขยาดเลย นี่ทุกครั้งเวลาไปทำคลิปนะคุนคุนยังต้องอัญเชิญอันอันเข้าไปอยู่ในห้องนอนเลย

"ถ้ามึงไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูย้ายกลับบ้านแถวฝั่งธนก็ได้"

"โห ฝั่งธนเลยหรอครับ ว่าแต่มันอยู่ไหนหรอครับ" ไอ้คู้นนน เห็นมึงทำท่าตกใจกูก็นึกว่ามึงจะรู้ว่าฝั่งธนมันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพ

"ก็อยู่...สักที่แหละ รู้แค่ว่าไกลมาก"

"ไกลมากเลยหรอครับ อืมมมม" หมาทำหน้าคิดครับ มึงคิดไปเถอะ คิดยังไงก็คิดไม่ออกหรอก เพราะกูรู้ว่ามึงรู้จักแค่ในระแวกมหาวิทยาลัยเท่านั้น

"..."

"งั้นพี่แฟง นอนเตียงเดียวกับคุนก็ได้ เราแบ่งเตียงให้ครึ่งหนึ่ง แต่คุนนอนดิ้นนะบอกไว้ก่อน"

"มึงแน่ใจหรอ กูเกรงใจ กูกลับบ้านได้" หึ! มึงตกหลุมพรางกูซะแล้ว ไอ้หมาน้อยเอ๋ย

"ไม่ๆ เรานอนได้จริงๆ ไม่ลำบาก พี่แฟงจะย้ายตอนไหน เดี๋ยวเราช่วย เดี๋ยวเรียกเพื่อนมาช่วยด้วย เพื่อนเราอยู่ในคอนโดนี้เหมือนกัน"

"พรุ่งนี้ กูจะย้ายออกพรุ่งนี้" โอกาสมาต้องรีบคว้าไว้ครับ เดี๋ยวมันเปลี่ยนใจละเสียแผนหมด กูอุตส่าห์คิดมาตั้งหลายคืน แผนชั่วๆแบบนี้กูถนัดนัก นิรันดร์รู้นิรันดร์จะต้องภูมิใจกูบอกไว้ตรงนี้เลย

"ได้ครับผม เดี๋ยวเราให้เพื่อนทัพกับเพื่อนขุนมาช่วยขนของ" ห๊ะ? มึงเป็นเพื่อนไอ้สองแฝดนรกนั่นหรอ??!?!?! แล้วแผนกินมึงของกูจะได้ผลมั้ยเนี่ย ไอ้สองคนนั่นมันยิ่งรู้ใส้รู้พุงกูอยู่ด้วย เวรละมั่ยกู ทำไมโลกกลม พรหมไม่ลิขิตแบบนี้วะ! มั้งเพื่อนทั้งแมว นี่กูต้องเปลืองเอนเนอร์จีในตัวเองขนาดไหนวะเนี่ยกว่ากูจะได้กินมึงเนี่ย คุนคุน!?!?!

#คุนแฟง

by ppeachmm
--------++++------

มาช่วยให้กำลังใจพี่แฟงของคุนคุนด้วยนะคะ ว่าจะผ่านด่านสองแฝดได้รึเปล่า :)

กำลังใจมาด่วนๆๆๆ คอมเมนต์ด้วยนะจร้าาา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-05-2020 20:36:07 โดย Ppeachmm »

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
---ตอนทีี 7---

คุน's part

22:20

Kunnie: กองทัพ ขุนพล!!!

22.21
Kunnie: กองทัพ ขุนพล!!!

22.25
Kunnie: กองทัพ ขุนพล!!!
Kunnie: ทาพพพพพ( ꈍᴗꈍ)
Kunnie: ขูนนนนนนน(◡ ω ◡)

.
.
.
.

22.35

Khunny: มันอะไรยังไง ทักมารัวขนาดนั้น
Thappy: ยังไม่นอนหรอครับคุณชายคุน
Kunnie: ทุกคนเรามีเรื่องจะขอความช่วยเหลือ (・∀・)
Khunny: เรื่องไร
Khunny: ฝากเลี้ยงอันอันไม่เอานะเว้ย
Khunny: กูเข็ด คราวที่แล้วพังห้องกูซะเละ
Thappy: อันนั้นมึงไปแกล้งมันเองนะขุน
Thappy: ถ้ามึงไม่แกล้งเอาจิ้งจกปลอมไปล่อมััน มันก็ไม่คึกวิ่งรอบห้องแบบนั้นหรอก เล่นไม่รู้เรื่องเอง โทษใครวะ
Thappy: แล้วคุนคุนมีไรให้ช่วย
Kunnie: พรุ่งนี้ว่างมั้ย พี่ข้างห้องเราจะย้ายห้อง มาช่วยเขาย้ายหน่อยสิ
Khunny: คนไหนวะ ใช่คนที่ช่วยมึงทำคลิปรึเปล่า
Kunnie:ใช่ๆคนนั้นแหละ
Khunny: แล้วทำไมมึงต้องไปช่วยเขาย้ายห้องด้วย มันบังคับมึงหรอ หรือมันข่มขู่มึง กูว่าแล้วว่าไอ้นี่ดูไม่น่าไว้ใจ
Kunnie: อึ๋ยๆ ไม่ใช่ๆๆๆ พี่เขาไว้ใจได้ม๊่กๆๆ
Khunny: แล้วไอ้พี่ข้างห้องมึงนี่มันไม่มีเพื่อนหรอวะ ถึงได้ให้คนตัวเล็กๆอย่างมึงช่วยย้ายของเนี่ย
Kunnie: คือว่า..เขาไม่ได้ขอหรอก เราอาสาช่วยเอง ᕙ(  • ‿ •  )ᕗ
Thappy: ลูกกูเป็นคนดีวะ
Khunny: พ่อมหาจำเริญ! คนดีศรีสยาม! คนงามเมืองปักกิ่ง! คนดีที่นำความเดือดร้อนมาสู่คนอย่างพวกกูน่ะสิ
Kunnie: ไม่ว่างกันหรอ ถ้าอย่างงั้นน้องคุนไม่รบกวนก็ได้ เดี๋ยวน้องคุนช่วยพี่เขาย้ายห้องเอง แต่อาจจะต้องย้ายหลายรอบหน่อยเพราะน้องคุนตัวเล็กนิดเดียว ไม่รู้จะมีรอยช้ำตามตัวอีกกี่รอย

Khunny: คุน มึงพูดซะกูรู้สึกผิดเชียว
Thappy: เออจริง อารมณ์เหมือนโดนลูกตัดพ้อยังไงไม่รู้อ่ะ
Kunnie: ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ เราทำเองได้
Khunny: คุนกูถามคำเดียว
Khunny: กูต้องไปกี่โมง
Kunnie: ขุนพลน่ารักที่สุด น้องคุนจะหอมแก้มให้รางวัลสามทีเลย
Thappy: เฮ้ออออ
Thappy: แล้วจะย้ายไปที่ไหนล่ะ
Kunnie: ห้องน้องคุนเอง
Khunny: ฮะ?
Thappy: WTF!!!!
Khunny: มึงให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้ย้ายมาอยู่กับมึงในห้องหรอคู้นนนนนนน!!!
Thappy: กูเกียมไม้เรียวเลยเนี่ย!
Khunny: อ้าว ไม่ตอบหรอ ฮะ?!?!!
Thappy: เปิดประตูห้องรอเดี๋ยวนี้เลยนะ!
Khunny: เกียมรับไม่เรียวเลยไอ้เด็กใจแตก!

.
.
.
.
.

เช้าวันต่อมา

ผมตักข้าวผัดแกงเขียวหวานที่อยู่ในจานตัวเองขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อย วันนี้พี่แฟงจะย้ายเข้ามาในห้องเราครับ แล้วคุณคิดว่าเราคงต้องการพลังงานเยอะมากเพราะต้องขนของในห้องพี่แฟงเข้ามาในห้องผม แอบเห็นว่าของในห้องพี่แฟงค่อนข้างเยอะพอสมควร เมื่อคืนผมเลยเคลียร์ห้องนอนเล็กไว้ให้พี่แฟงเก็บของส่วนตัวแล้วด้วยนะ แต่ถึงมันจะมีชื่อว่าห้องนอนเล็กแต่มันก็ไม่มีเตียงหรอกครับเพราะผมใช้ห้องนั้นเป็นห้องวาดรูปกับห้องอ่านหนังสืิอ เมื่อคิดได้ว่าต้องใช้พลังงานมากมายน้องคุนเลยทำมื้อเช้าเป็นข้าวผัดแกงเขียวหวานที่เสริมสร้างพลังงานให้เราสองคนทาน แต่วันนี้พี่แฟงมาแปลกมากเลยครับ ปกติพี่แฟงจะทานอาหารที่คุนทำเร็วมากบางวันเผลอแป๊บเดียวก็ตักข้าวจานที่สองเพิ่มแล้ว วันนี้พี่แฟงแปลกจริงๆ เพราะนั่งจ้องข้าวผัดในจานตัวเองมาสักพักแล้ว

"ไม่ชอบแกงเขียวหวานหรอครับ" ผมตัดสินใจถามขึ้น

"ปกติกูไม่กินกะทิอะ"

"แง เราไม่รู้ครับ ขอโทษที เดี๋ยวเราทำอย่างอื่นให้ใหม่นะ พี่แฟงรอคุนแป๊บนึง" ว้า ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ก็นั่นสินะคนรักสุขภาพอย่างพี่แฟงจะทานกะทิได้ยังไง พี่แฟงเป็นคนทานง่ายและรักสุขภาพมากครับ แต่พวกของมันๆนี่คือไม่แตะเลย เขาจะเลี่ยงพวกของทอด หมูกรอบของโปรดผมนี่พี่แฟงขอบายเลยนะ ก็ไม่แปลกหรอกครับที่คนออกกำลังกายแบบพี่แฟงจะเลี่ยงของมันของหวาน ขุนกับทัพก็้หมือนกัน แต่นานๆทีก็เห็นขุนกับทัพทานขนมหวานบ้างเป็นบางครั้ง เพราะน้องคุนร้องไห้งอแงอยากกิน!

"ไม่ ไม่ต้อง กูกินได้"

"ไม่เป็นไรครับไม่ต้องฝืน ดูหน้าพี่แฟงกังวลนะเราว่า"

"กูแค่กำลังใช้ความคิด"

"หือ?"

"ช่อง คุนคุน ชาแนลในยูทูปมึงอะ"

"มันทำไมหรอครับ"

"กูไม่มีอะไรจะสอนแล้วอะ ออกกำลังแบบคาร์ดิโอก็ทำแล้ว แบบ Boxing ก็ทำแล้ว แบบเวทเทรนนิ่งก็ทำแล้ว เหลือแต่โยคะกับพีราทิสแล้วที่กูทำไม่เป็นอะ จะให้กูมาโหนเชือกกูไม่เอาด้วยนะ กูว่าเราทำอะไรอย่างอื่นดูมั้ย"

"อย่างอื่นคืออะไรหรอครับ"

"ทำอาหารไง"

"หือ?"

"เนี่ยมึงอะ ทำอาหารโคตรจะอร่อย มึงดูนี่ ไอ้แกงเขียวหวานนี่ปกติกูไม่แตะเลยนะเพราะแม่งมันเ*ยๆๆ แต่ดูจานนี้ของมึงไม่ใช่แค่น่ากินอย่างเดียวนะแม่งเสือกอร่อยเว้อ แถมยังไม่เลี่ยนอีก แบบนี้คนรักสุขภาพแบบกูยังถึงกับมองข้ามได้เลย คือมันกินได้ มันไม่ได้แย่ คือบางทีคนเราก็ต้องการไขมันมึงเข้าใจมั้ยพวก HDL ร่างกายเราก็ต้องการ ส่วนพวก LDL ก็คือต้องเลี่ยง"

"น่าจะ..เอ่อ...เข้าใจมั้งครับ"

"กูพูดเร็วไปใช่มั้ย งั้นเอางี้ มึงฟังใหม่กูจะพูดช้าๆเข้าใจง่ายๆ" คือผมงง ฟังไม่ทันน่ะครับ คิดว่าพี่แฟงคงจะดูสีหน้าผมออกว่าผมฟังสิ่งที่เขาพูดไม่ทันเขาเลยอธิบายทุกอย่างใหม่ให้เข้าใจง่ายขึ้น ที่แฟงน่ารักครับเขาเป็นคนพูดเร็ว แล้วทุกครั้งเวลาเขาพูดเร็วมากแต่พอหันมาเห็นหน้าผมงงๆเขาก็จะพูดประโยคนั้นซ้ำให้ช้าลง ผมฟังไม่ทันไงครับแล้วศัพท์ภาษาไทยบางคำก็ยากเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ แต่บอกแล้วไงครับว่าพี่แทนน่ารัก น่ารักมากๆน่ารักเท่ากองทัพและขุนพลเลย ถึงแม้ว่าพี่แฟงจะพูดจาหยาบคายไปบ้าง..จริงๆไม่บ้างหรอกครับพูดตามตรงคือหยายคายตลอดเวลาแหละ แต่จริงๆแล้วที่แฟนเป็นคนใจดีมากๆเลยนะครับ ทำไมผมถึงรู้นะหรอครับ น้องคุนจะยกตัวอย่างให้ฟังครับ อย่างเช่นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราลงไปซุปเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างคอนโดด้วยกัน คือผมจะทำสปาเก็ตตี้ปลาสลิตครับดูมาจากรายการสอนทำอาหารแล้วมันต้องใช้ใบโหระพาด้วย แต่ผมไม่รู้ว่ามันหน้าตาเป็นยังไงยืนงงอยู่ตั้งนาน แล้วสักพักก็โดนพี่แฟงด่าไปทีนึงแล้วก็ดีดหัวผมไปอีกหนึ่งที แต่พี่แฟงก็เดินไปหยิบใบโหระพามาให้ผมจนได้ พี่แฟงขี้บ่นครับ ชอบบ่นเวลาผมซื้อชานมไข่มุกแล้วก็พวกขนมหวานหรือเค้กมากิน หลังๆมานี้ผมไม่ค่อยได้กินแล้วครับ ถึงบางทีที่อยากกินมากๆก็ต้องแอบกินไม่ให้พี่แฟงเห็น ดุครับพี่ข้างห้องผมดุมากๆ

"มึงคิดว่าโอเคไหมที่กูพูดมาเนี่ย"

"โอเคครับผม!"

"เค งั้นเดี๋ยวกูช่วยคิดเมนู"

"เราอยากทำบราวนี่"

"นี่แหนะ ไม่ต้องเลย ในหัวมึงนี่นะคิดแต่จะแ*กของหวานตลอด" อู้ยยย เจ็บแฮะ โดนดีดหน้าผากไปทีหนึ่ง ก็ทำไมละครับ คนเราต้องการน้ำตาลนะครับ!

"เริ่มจากอาหารสุขภาพง่ายๆ แครอรี่ต่ำ อย่างปลาแซลม่อนที่มึงทำวันก่อนเป็นไง แต่เปลี่ยนจากไวท์ซอสเป็นอย่างอื่น เพราะไว้ท์ซอสมีครีมถึงแม้จะราดไม่เยอะก็เหอะ แต่บางคนมันเสือกเอามาราดเยอะไง เพราะฉะนั้นต้องเปลี่ยนซอสราดเป็นอย่างอื่น เอาเป็นอะไรดีวะ..."

"ราดเทอริยากิมั้ยครับ"

"เออ ก็ดี เอาตามนั้นแหละ"

พอตกลงเรื่องคอนเทนต์ช่องคุนคุน ชาแนลของเราได้แล้ว พี่แฟงก็จัดการกับข้าวผัดแกงเขียวหวานจนหมดเลยครับ ผมนี่นิ้มแก้มปริเลย บอกแล้วอาหารน้องคุนอร่อยอย่าบอกใครเลยเชียว!

"ของกูไม่เยอะ ไม่ต้องให้เพื่อนมึงมาข่วยขนหรอก"

"ไม่เป็นไรครับ เราบอกไปแล้ว"

ก๊อกๆ

"นั่นไงครับ เพื่อนเรามาแล้ว ตรงเวลาจริงๆเลยสองคนนี้เนี่ย"

"เฮ้ย คุน บอกเพื่อนมึงกลับไปเหอะ กูย้ายคนเดียวได้จริงๆนะ บอกพวกแฝ....เอ่อ พวกมันกลับไปเลย" พี่แฟงดูจะเกรงใจขุนพลกับกองทัพพอสมควร สงสัยจะไม่อยากให้เพื่อนผมเหนื่อย แต่ของพี่แฟงเยอะขนไม่ไหวหรอกครับ อีกอย่างน้องคุนถูกไม่เรียวกองทัพมาแล้วด้วยเมื่อคืน ถ้าไม่ให้สองแฝดมาช่วยน้องคุนก็ขาดทุนสิครับ ถูกตีฟรีด้วย น้องคุนไม่ยอม!

แกร๊ก!

"คุนคุน/คู้นนนน" สองแฝดรีบถลาเข้ามาในห้องทันทีที่ผมเปิดประตู

"มาเร็วจัง"

"ต้องรีบสิวะ กูอยากเห็นหน้าคนที่มึงหนีตามใจจะขาด"

"เราไม่ได้หนีตามใครนะขุน"

"อ้าว ไอ้พี่ มึงเองหรอ/ อ้าวพี่แฟง" สองแฝดพูดออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นพี่แฟงยืนอยู่ตรงโต๊ะทานอาหาร

"อือ หวัดดี"

"อ้าว รู้จักกันหรอกหรอครับ ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้าอย่างนั้น...."

"ไม่ได้/ไม่!" เดอะแฝดร้องออกมาพร้อมกันเสียงดัง

"สองคนรู้จักพี่แฟงแล้ว งั้นไม่โกรธเราแล้วใช่มั้ยอะ ที่ให้ใครไม่รู้มาอยู่กับเราในห้องอะ"

"ไอ้พี่นี่มันไว้ใจไม่ได้คุน มัน... " จู่ๆพี่แฟงก็พุ่งมาประชิดตัวขุนพลแล้วก็เอามือปิดปากขุนไว้ แถมยังลากขุนกับทัพออกไปนอกห้องอีก สามคนนั้นเล่นอะไรกัน น้องคุนงง!

แฟง's part

"โอ้ยไอ้พี่ มึงปิดปากกูทำไม แล้วนี่คือมือมึงไปจับอะไรมาในเนี่ยเหม็นชิบหายเลย แหวะ" ไอ้ขุนปัดมือผมออกก่อนจะทำหน่าแหยๆ สงสัยนิ้วผมคงยัดเข้าไปในปากมันแน่ๆ โทษทีวะ กูไปล้างจานมาเมื่อกี้ สงสัยลืมล้างมือ

"พี่จะทำอะไร" ไอ้ทัพที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้น ไอ้นี่มันนิ่งครับ....เชือดนิ่มๆ!!

"กูก็แค่จะย้ายไปอยู่กับเพื่อนมึงเฉยๆไม่ได้มีอะไร" ผมตอบไปตามความจริง

"แต่คุนบอกว่าไอ้พี่ข้างห้องมันไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า มึงรวยจะตาย มี slk ขับอย่างมึงอะนะพี่จะไม่มีตังค์ คอนโดห้องนี้ก็ของพ่อพี่มึงไม่ใช่หรอ หลอกเพื่อนผมทำไม" แม่งเอ้ย กูไม่น่าไปเล่าให้มันฟังเลยว่าห้องนี้ของกู ทำไงละทีนี้....

"เออ กูยอมรับก็ได้ว่ากูกุเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เพื่อนมึงเสือกเสนอให้กูไปอยู่ด้วยเองนะเว้ย"

"คุนคุนบอกว่าพี่ขอมาอยู่ด้วยต่างหาก" เอาแล้วไง ไอ้คู้นนน มึงเล่าทุกประโยคเลยรึไงวะ

"โว้ย! เพื่อนมึงนี่แม่ง" ผมสบถออกไป แล้วขยี้หัวตัวเองระบายอารมณ์สองสามที มึงจะบอกทุกเรื่องกับเพื่อนมึงแบบนี้ไม่ได้นะคุน!

"พี่คิดจะทำอะไรเพื่อนผมกันแน่ไอ้พี่แฟง" ไอ้ทัพจ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนไอ้ขุนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ เฮ้ย! กูพี่มึงนะเว้ย จำไว้กูเคยเลี้ยงเหล้ามึงตั้งหลายที

"กูไม่ได้จะทำไรเ*ยๆ หรอกน่าาาา เห็นแก่บุญคุณที่กูเคยแบกพวกมึงที่เมาเหมือนหมากลับห้องบ้างสิวะ"

"มันคนละเรื่องเว้ยไอ้พี่ พี่เนี่ยนะไม่ทำเรื่องเ*ยๆ ผมไม่เชื่อวะพี่"

"เออ ผมด้วย จะทำไรเพื่อนผม เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะไอ้พี่ บอกไว้เลยว่าพวกผมพร้อมบวกนะ" อะไรของพวกมันวะ กูไม่ได้จะไปฆ่าเพื่อนมึงซะหน่อย ห่เกินเบอร์นะมึงอะ

"กู (ยัง) ไม่ได้จะทำไรเพื่อนมึง จริงๆ"

"แล้วพี่ขอย้ายเข้าไปอยู่ห้องมันทำไม"

"ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นนะ เหตุผลปัญญาอ่อนไม่เอานะเว้ย"

"กูแค่...."

"แค่อะไร....." โอ้ย คาดคั้นกูจังเว้ยเฮ้ย นี่กูเป็นผู้ต้องหาคุกเดอะแฝดรึไงวะเนี่ย

"กูแค่ชอบเพื่อนมึง!"

"ห๊ะ?/ อะไรนะ?"

แล้วก็เกิดเดดแอร์ขึ้นอยู่หลายนาทีพวกมันจ้องหน้าผม ผมจ้องหน้าพวกมันตอบ พวกมันจ้องตากันเหมือนส่งกระแสจิตคุยกันอยู่สักพัก เฮ้ย! นี่พวกมึงก็เป็นพ่อมดเหมือนเพื่อนมึงหรอวะ มีคุยกันทางสายตาด้วย ...

"พี่ห้ามย้ายไปห้องคุนคุน ผมไม่ยอม" ในที่สุดไอ้ทัพก็พูดขึ้นมา
"เออ ห้ามย้าย พวกผมไม่อนุญาตให้พี่ไปอยู่ห้องมัน"
"ทำไมกูจะย้ายไม่ได้วะ เพื่อนมึงยังไม่เห็นว่าอะไรกูสักคำ"

"พี่ต้องล่อลวงมันแน่ๆ" จริง มึงพูดถูก

"คนเ*ย แผนสูงแบบพี่ต้องใช้แผนชั่วล่อลวงเพื่อนผมชัวร์"

"เฮ้ย กูไม่ได้ล่อลวง จริงจี้งงงง กูแค่อยากอยู่ใกล้เพื่อนมึงก็แค่นั้น แล้วกูก็นอนโซฟาด้วย ไม่ทำไรเพื่อนมึงหรอก"

"พี่มึงอย่ามาตอแหล คุนบอกผมแล้วว่าให้พี่นอนเตียง ที่ตรงโซฟาตรงนั้นมันของอันอัน" ไอ้ห่า รู้ทุกเรื่องจริงๆ!!!

"อ้าวหรอ เพื่อนมึงว่างั้นหรอ กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย" นิรันดร์สอนให้เนียนเข้าไว้ครับ ไอ้สองคนนั้นมองตากันเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด

"กูไม่ได้เ*ยขนาดจะบังคับขืนใจเพื่อนมึงหรอกน่า คนนี้กูจริงจังนะเว้ย กูชอบของกูจริงๆ กูไม่ได้โกหก"

"เชื่อไม่ได้/ ตอแหลสัส" โอ้ย! อันนี้กูพูดจริง เชื่อกูเท้ออออ

"กูชอบเพื่อนมึงจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกับคุนกูก็ไม่สนใจใครที่ไหนเลยนะเว้ย กูเลิกส่งนมโฟร์โมสต์ตามไอจีแล้วด้วยอะเดี๋ยวนี้ ไอ้ตัวน่ารักมันทำกูใจเต้นแรงอะมึงเข้าใจมั้ย ขนาดคนเก่าที่กูแอบชอบกูยังไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลยนะเว้ย เพื่อนมึงแม่งน่ารักเ*ยๆ กูไม่ได้จะทำอะไร แค่อยากอยู่ใกล้เฉยๆ จริงๆ"

แกร๊ก!

"ทำอะไรกันหรอทุกคน" ประตูคอนโดเปิดออกพร้อมกับคุนคุนที่ยื่นหน้าออกมาทำหน้าแบ้ว ผมรับคว้าตัวคุยคุนไว้แล้วเดินมาที่ห้องตัวเองทันที

"เปล่าๆ ทักทายกันนิดหน่อย มาขนของได้แล้วพวกมึงอะ" ไอ้สองแฝดทำท่าทางไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีแต่กองทัพที่มันเอานิ้วสองนิ้วชี้ที่ตามันแล้วก็ชี้มาที่ผมเหมือนจะบอกว่า กูจับตาดูพี่อยู่นะเว้ย!
.
.
.
.
.

"พี่แฟงเอาของมาแค่นี้หรอครับ" ไอ้หมาน้อยคุนถามขึ้นเมื่อผมลากกระเป๋าลากใบใหญ่สองใบออกมาจากห้อง ส่วนขุนพลก็หอบอุปกรณ์ออกกำลังกาย แล้วก็กีตาร์หนึ่งตัวที่อยู่ในมือกองทัพ

"อือ แค่นี้แหละ" ก็กูแค่จะไปอ่อยหมา กูจะเอาไปทำไมเยอะแยะวะ ที่เหลือก็ทิ้งไว้นี่แหละจะเอาไปทำไมเกะกะห้องมึงเปล่าๆ มั้ยละ ได้แต่คิดในใจแหละครับ บอกมันไม่ได้

"แล้วที่เหลือละครับ" มันกวาดสายตามองรอบห้องผมที่ยังมีข้าวของเครื่องใช้อีกมากมาย

"ทิ้วไว้นี่แหละ"

"หือ? เจ้าของห้องเขาไม่ต้องให้ขนของออกจนหมดหรอครับ"

"นั่นดิไอ้พี่ ไหนบอกว่าไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าไง จะทิ้งของไว้ทำไม"

"เดี๋ยวเจ้าของห้องเขาก็เก็บของพี่มึงไปทิ้งหรอกไอ้พี่ ขนไปให้หมดนั่นแหละ มาพวกผมช่วยขน ขนมันออกให่หมดวันนี้แหละ" โอ้ย กูรู้ว่าพวกมึงรู้ว่ากูทำอะไร แต่แม่งขยี้กูจัง ฝากไว้ก่อนนะแฝดนะ!

"ทาพพพพ ไม่ต้องๆๆๆ เดี๋ยวกูส่งกลับบ้านไง"

"อ้อ ครับ"
"หรออออ"
"ตอแหล" ไอ้ขุน! กูได้ยินนะขุนนะ!

#คุนแฟง
by ppeachmm

---------

พี่แฟงโป๊ะแตกโดนแฝดจับได้เด้อคะเด้อ ถูกแฝดกีดกันแล้วความรักนี้จะสำหร็จรึเปล่าน้าาาาา




ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
---ตอนที่ 8---

คุน's part

"คุน"

"คร้าบบบบ"

"กูจะลงไปทำงานกลุ่มห้องเพื่อนกูด้านล่างนะ"

"ครับผม"

"กูซักผ้าแล้วก็ตากไว้ตรงระเบียง ถ้ากูกลับค่ำก็ฝากเก็บด้วย"

"ครับ"

"แล้วก็ตามมาล๊อคห้องด้วย ตอนนี้เลย"

"คร้าบบบบ" ผมรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันที แม้ตาจะยังจับจ้องซีรีย์จีนในจอทีวีอยู่แต่ขาก็ก้าวตามพี่แฟงไปถึงหน้าประตูแล้ว

แปะ!

"พี่แฟง ดีดหน้าผากคุนทำไมงะ แงๆๆ" ผมยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากที่เพิ่งถูกนิ้วหนาๆของพี่แฟงดีดเข้าให้เต็มๆ ดีดน้องคุนทำไมอะ คุนเจ็บนะ

"คุน มึงอย่าเว้อ กูดีดเบาๆ แค่หนึ่งในล้านของแรงกู"

"แต่คุนเจ็บอะ อู้ยยย แดงรึเปล่าก็ไม่รู้" เนี่ยต้องแดงเถือกแน่ๆเลย คุนว่านะ

"ไม่แดงหรอก ตานี่มองจ้องแต่ทีวี กูจะไปแล้ว แล้วที่ดีดนี่คือลงโทษที่มึงแอบกินเค้กเกินโควต้าไปไง อย่านึกว่ากูไม่เห็นนะ"

"อู้ยยย พี่แฟงเห็นอ่อ แงๆ" ผมว่าผมทำลายหลักฐานดีแล้วนะเนี่ย ทำไมพี่แฟงยังเห็นอีก

"เออสิ กูนับชิ้นด้วยกูบอกมึงไว้ตรงนี้เลย อย่ามาด่ากูด้วยสายตานะคุนคุน"

"คุนป่าววววว"

"กูไปละ ตอนหัวค่ำถ้าจะพาอันอันออกไปวิ่งเล่นก็ดูดีๆว่าประตูปิดแล้วรึยัง มึงชอบปิดประตูไม่สนิทหลายทีละ อย่า....."

"พี่แฟงคร้าบบบ ไปเถอะคร้าบบบ เดี๋ยวเพื่อนรอนะครับผม" ผมต้องรีบผลักพี่แฟงออกไปนอกห้องทันที ไม่อยากฟังพี่แฟงบ่นแล้วอะ น้องคุนเจ็บหู!

ตั้งแต่พี่แฟงย้ายมาอยู่กับผมที่ห้องนี้ก็คอยจัดการโน่นนี่ให้ตลอดเลย เวลาไหนที่มีเรียนก็ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องถ้าผมมีเรียนผมก็ปลีกวิเวกเข้าห้องนอน ส่วนพี่แฟงก็เข้าไปอยู่ในห้องทำงาน ถ้ายังไม่ออกมาก็เป็นอันรู้กันว่ายังเรียนไม่เสร็จ ส่วนเรื่องงานบ้าน เราแบ่งหน้าที่กับครับ คุนทำอาหารส่วนพี่แฟงล้างจาน คุนกวาดบ้านส่วนพี่แฟงถูบ้าน ส่วนเรื่องซักผ้าตากผ้าพี่แฟงจัดการทั้งหมดผมไม่ต้องทำครับเพราะเคยซักผ้าแล้วสีถุงเท้าของผมมันตกใส่ชุดพี่แฟง งะ...น้องคุนเลยถูกมองแรงเลย ทำไมละเสื้อสีชมพูสวยดีออกเนอะ อ้าว..ก็ปกติคุนส่งผ้าซักไงพี่แฟง คุนไม่ได้ซักเอง แต่ตอนนี้ร้านซักรีดในคอนโดเขางดให้บริการชั่วคราวเพราะเจ้าของร้านกลับต่างจังหวัดยังไม่มีกำหนดเปิดร้านเลย พอหลังจากวันนั้นพี่แฟงก็ไม่ให้คุนเข้าใกล้เครื่องซักผ้าอีกเลย  ส่วนเรื่องปิดประตูไม่สนิทนี่ก็มีประเด็นเหมือนกันครับเพราะมีครั้งนึงน้องคุนพาอันอันลงไปเดินเล่นที่สนามข้างหลังคอนโดแต่ปิดประตูไม่สนิทแล้วน้องหมาของห้องตรงข้ามก็วิ่งเข้ามาเล่นในห้องกัดรองเท้าพี่แฟงเป็นรอยเขี้ยวเบ้อเริ่ม พี่แฟงเกือบจับน้องไจแอนท์หมาพี่แฟรงค์เฟิร์ตห้องตรงข้ามมาทำต้มยำซะแล้ว ดีนะน้องคุนมาห้ามทัน น้องหมาไม่ถูกกินแต่น้องคุนถูกบ่นสามวันสามคืนโทษฐานที่ทำรองเท้าที่พี่เขาซื้อมาจากญี่ปุ่นพัง

ตั้งแต่พี่แฟงย้ายมาก็มีอะไรเปลี่ยนแปลงหลายอย่างเลยครับ อย่างแรกเลยคือทัพกับขุนมาห้องน้องคุนทุกวัน บางวันก็มาขอทานข้าวด้วย บางวันก็มานั่งดูทีวี มาแย่งคุนดู Netflix ทั้งๆที่ห้องของตัวเองก็มี ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะมาทำไมทุกวันบางครั้งคุณก็โกรธนะคุนอยากดูป่าท้อสิบหลี่รอบที่สี่! ส่วนพี่แฟงนั้นก็ชอบเล่นสงครามน้ำลายกับขุนพลทุกวัน ไม่รู้สองคนนี้ทำไมชอบทะเลาะกัน แต่พอทะเลาะกันเสร็จก็ชวนกันเล่นเกมส์ต่อ เหมือนเรื่องที่ทะเลาะกันก่อนหน้านั้นไม่เคยเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ ส่วนกองทัพนั้นก็มาแปลกอีกจู่ๆก็ห้ามน้องคุณใส่ขาสั้นซะงั้น แต่น้องคุนขี้ร้อนน้องคุนไม่ชอบใส่ขายาว กองทัพเลยสั่งกางเกงขาสั้นที่ยาวเลยเข่ามาให้น้องคุนใหม่ตั้งหลายตัว ส่วนกางเกงขาสั้นเหนือเข่าที่คุณเคยใส่กองทัพก็เอาใส่ถุงบอกจะเอาไปบริจาคให้เด็กข้างบ้างซะงั้น ก็ดีเหมือนกันนะถือว่าทำบุญละกัน ช่วงนี้โควิดระบาดไปวัดทำบุญไม่ได้ ก็ทำบุญด้วยการบริจาคของก็ได้บุญไปอีกแบบม่าม๊าสอนคุนมาคุนจำได้

พี่แฟงอะดีไปหมดทุกอย่างเลย(ถ้าไม่นับเรื่องพูดคำหยาบแล้วก็ชอบทำเสียงดุนะ)เสียอยู่อย่างเดียวเวลานอนชอบเอาแขนกับขามาทับตัวคุน คุนตื่นมาทีไรรู้สึกหนักตัวทุกทีเลย เอาหมอนข้างกั้นก่อนนอนแล้วนะ ไม่รู้ทำไมพอตื่นเช้ามาหมอนข้างถึงตกไปอยู่ข้างเตียงทุกวันเลย คุนเคยถามพี่แฟงว่าเอาหมอนข้างคุนทิ้งลงไปที่พื้นทำไม แต่พี่แฟงก็บอกว่าไม่รู้เรื่อง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ บอกว่าสงสัยละเมอขว้างทิ้งละมั้ง อื้อ ก็คงเป็นแบบนั้นแหละเนอะ

ไลน์~~

Khunny: คุน ทำไร

นี่ก็เป็นอีกอย่างที่แปลกไปเหมือนกันครับ ตั้งแต่พี่แฟงย้ายมาอยู่ห้องคุน ทัพกับขุนไลน์มาหาคุนตลอดเวลาเลย บางครั้งน้องคุณก็ยุ่งไม่ได้ตอบ สองคนนั้นก็โทรมาจิกคุนอีก ดุคุนด้วยว่าทำไมคุนไม่ได้รับโทรศัพท์ อ้าว..ก็คุนเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวอยู่นี่ครับ! วันนี้สองแฝดกลับบ้านครับไม่ได้มาหาคุนที่ห้องแต่ก็ไลน์มาทั้งวันไม่รู้เหมือนกันว่าจะไลน์มาทำไมนักหนา สงสัยอยู่ที่บ้านเบื่อไม่มีอะไรทำแน่ๆ ขุนขี้้เหงาขี้เบื่ิอ

Kunnie: ดูป่าท้อสิบหลี่
Khunny: แล้วไอ้พี่แฟงละ
Kunnie: ทำไมเขียนมาหาเราแล้วชอบถามหาพี่แฟงอะขุน
Khunny: เออน่า ตอบมาเหอะ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าสงสัยมาก
Kunnie:(〒﹏〒)
Kunnie: เราโตแล้ว
Khunny: ตัวเท่าลูกหมา
Khunny: แ*กนมหมดฟาร์มก็สูงไม่เท่ากูหรอก
Kunnie: โป้งขุนละนะ ชอบว่าเรา เราจะบล๊อคขุนด้วย
Khunny: มึงกล้าหรอคุน
Khunny: กูเพื่อนมึงนะ น้องคุน
Kunnie: ไม่บล๊อกก็ได้ สงสารหรอก
Khunny: แล้วสรุปไอ้พี่แฟงมันทำไรอยู่ มันได้ทำไรมึงรึเปล่า
Kunnie: พี่แฟงออกไปข้างนอกไปทำงานห้องเพื่อนอะ
Khunny: อ้อ แล้วมึงปลอดภัยดีใช่มั้ย ไอ้พี่แฟงมันทำอะไรแปลกๆกับมึงรึเปล่า
Kunnie: (˘・_・˘)
Kunnie: อะไรคือที่เรียกว่าแปลกหรอ
Khunny:?!?!?!
Khunny: ก็แบบที่มึงไม่เคยทำมาก่อน อะไรทำนองนั้นอะ
Kunnie: อืม....
Kunnie: จะว่าไป ก็มีนะ เพิ่งเคยทำเมื่อคืน
Khunny: ฮ๊ะ!?!?! มันทำอะไรมึงไอ้คู้น ไอ้เ*ยพี่แฟง กูว่าละ มันไว้ใจไม่ได้ กูจะกลับไปกระทืบมึงไอ้พี่แฟง มึงนะมึง
Kunnie: ขุนว่าพี่แฟงทำไม
Khunny: แล้ว...มึงเจ็บรึเปล่า
Kunnie: ก็เจ็บนิดหน่อยนะ
Khunny: ไอ้เ*ย กูจะกระทืบมึง ไอ้ ฿#@#฿฿##฿##฿#@@#฿_&&฿#
Khunny: มันเอายาให้มึงกินรึเปล่า มึงเป็นไข้ด้วยมั้ย
Kunnie: ขุน
Khunny: ตอบมานะคุน! โอ้ย มึงรออยู่นั่นแหละกูจะรีบกลับไปหา
Kunnie: ขุน! มาทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
Khunny: มันทำแบบนี้ได้ไงวะ ทำแบบนั้นกับมึงแล้วยังเสือกออกไปข้างนอกแล้วปล่อยมึงไว้ที่ห้องคนเดียวแบบนี้หรอวะ กูต้องโทรไปด่ามันก่อนเลยตอนนี้
Kunnie: เรางงแล้ว แค่พี่แฟงสอนเราเล่นกีตาร์ทำไมขุนต้องว่าพี่แฟงขนาดนั้นอะ
Khunny:....
Khunny:....
Khunny: ไหนมึงบอกว่าเจ็บไงคุน
Kunnie: ก็เราเจ็บนิ้วอะ
Khunny: แค่นี้นะ แม่กูเรียกไปแ*กข้าวละ คุยกับมึงละรู้สึกเหมือนเสียเวลาชีวิตยังไงไม่รู้ เฮ้อ
.
.
.
.
.

"อันอัน ไปวิ่งเล่นที่สวนข้างล่างกัน"  ผมเรียกอันอันที่นอนคุดคู้อยู่ใต้โซฟา กำลังง่วงได้ที่เลยละสิ ทำกน้าไม่พอใจเหมือนมีคนปลุกจากฝันหวาน ตื่นได้ที่สักพักพอได้ยินผมชวนลงไปเดินเล่นก็รีบเดินมาพันแข้งพันขา สงสัยอยากออกไปข้างนอกแน่ๆเลยทำท่าแบบนี้ ผมเดินไปหยิบเชือกผูกคอของอันอันที่มีไว้ใช้ตอนจูงอันอันเดินเล่นแล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจแล้วก็โทรศัพท์ด้วย อันอันตัวเริ่มโตแล้ว แล้วตอนนี้ห้องคอนโดดูเหมือนจะเล็กไปสำหรับอันอันพื้นที่ในการวิ่งเล่นน้อยเกินไป การออกมาเดินเล่นที่สวนหลังคอนโดตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเวลาโปรดปรานของอันอันเลยก็ว่าได้ เราเดินเล่นกันเกือบสองชั่วโมงก็กลับขึ้นห้องไปตอนที่ฟ้าเริ่มมืดแล้ว แต่ตอนที่กำลังจะเดินกลับก็ดันมีฝนตกลงมาซะงั้น

"อันอัน ฝนตก วิ่งเร็วๆ" ฝนตกลงมาได้ไงนะเนี่ย ไม่มีวี่แววเลยสักนิด

"ทำไมจู่ๆฝนก็ตกลงมาเนี่ย" ผมอุ้มอันอันขึ้นมาในอดก่อนจะพากันวิ่งเข้ามาใต้คอนโด

"เปียกหมดเลย อันอัน เปียกรึเปล่า รีบขึ้นไปเช็ดตัวกันบนห้องเนอะ หิวมั้ย"

เมี้ยว!

.
.
.
.

"อันอัน อย่าดิ้นสิ ป๊าเช็ดตัวไม่ได้เห็นมั้ยเนี่ย" ผมปล้ำดับอันอันมาเกือบสิบนาทีแล้ว วิ่งหนีไม่ยอมให้เช็ดตัวสักที

แกร๊ก!

"ทำไมเปียกทั้งแม่ทั้งลูกแบบนั่นละ" พี่แฟงที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาถามขึ้นเมื่อเห็นผมกับอันอันเปียกปอนตะลุมบอนกันอยู่บนพื้น แล้วตอนนี้อันอันขึ้นมานั่งทับบนตัวผมแล้วครับ แยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆบอกว่าอย่ามาจับตัวช้านนนนน

"พี่แฟง เราเป็นป่าป๊า! บอกหลายทีแล้วนะ ไม่ใช่หม่าม๊า"

"ตัวกะเปี๊ยกอย่างมึงเป็นได้แค่ม๊าแหละ"

"อึ๋ย! อันอัน อย่าดิ้นสิ"

"ให้กูช่วยมา ดูแล้วท่าทางวันนี้เที่ยงคืนก็ไม่เสร็จถ้าปล่อยให้มึงทำคนเดียว โห นี่ข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้เลยหรอ" พี่แฟงพูดแล้วก็วางไอแพดในมือลงก่อนจะเดินมาคุกเข่าข้างๆผม เพราะพี่แฟงไม่กล้าจับอันอันบอกว่ากลัวตาสีฟ้าของอันอันแล้วก็กลัวโดนกัดเลยให้ผมจับไว้แล้วตัวเองก็เอาผ้าเช็ดตัวเช็ดขนให้อันๆ โชคดีที่อันอันขนไม่ยาวเลยใช้เวลาเช็ดไม่นาน

"คุน รีบไปอาบน้ำสระผมเลยเดี๋ยวไม่สบาย"

"เดี๋ยวคุนให้น่องไก่อันอันก่อน"

"คุน"

"ให้เสร็จแล้วก็รีบไปอาบน้ำดิวะ จะนอนเกาพุงแมวเล่นอยู่ทำไมเนี่ย"

"อีกแป๊บนึง"

"ถ้าไม่สบายขึ้นมากูจับตีก้นนะบอกไว้เลย"

"ครับผม" พอได้ยินว่าจะถูกจับตีก้นน้องคุนก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำเลยครับ ทำไมนะหรอ ก็เข็ดนะสิ! เคยโดนพี่แฟงจัดตีก้นไปทีหนึ่งตอนแอบกินชานมไข่มุก พีาแฟงตีเจ็บมาก แถมยังถอดกางเกงตีอีก คุนก็งง จะถอดทำไม?
.
.
.
.

แฟง's part

"คุน"

"คุน"

"คุนคุน"

"อื้อออ"

"ทำไมตัวร้อนแบบนี้วะ" ผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก้าวขึ้นมาบนที่นอนก่อนจะโยนหมอนข้างที่คนตัวเล็กที่จับจองที่นอนด้านซ้ายไปเอามากั้นแบ่งเขตแดนไว้ คุนนอนก่อนผมประจำแหละเด็กอนามัยสุดๆหลับตั้งแต่สี่ทุ่ม แล้วก็ชอบเอาหมอนข้างมากั้นกลางไว้ ส่วนผมนะหรอ ก็โยนมันทิ้งข้างเตียงทุกวันแหละ เอาไว้ทำไมเกะกะเว้ย นี่นอนมันไม่ได้แคบนะ ที่นอนขนาดหกฟุตผู้ชายตัวโตอย่างผมสองคนนอนสบายๆเลย แต่แค่ไม่ชอบให้มีอะไรมากันระหว่างผมกับคุนคุนไง เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างไงไม่รู้ ต้องโยนหมอนข้างทิ้งแล้วก็รั้งคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนก่อนดึงผ้าห่มที่คุนคุนชอบเตะไปไว้ปลายเท้าขึ้นมาห่มให้เราสองคน นอนกอดกันอุ่นดีนิรันดร์บอก ผมเชื่อฟังนิรันดร์ไง เด็กดีเชื่อฟังพ่อแม่!
 
แต่วันนี้ตอนที่ผมดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดเหมือนทุกวันกลับสังเกตุเห็นสิ่งปกติ คุนคุนตัวร้อน ร้อนจี๋เลย ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟในห้องนอนก่อนเดินกลับมาจับหน้าผากคุนคุนที่นอนหลับปุ๋ยกอดตุ๊กตาแมวน้ำสีขาวตัวใหญ่อยู่

"ตัวมึงร้อนมาก เป็นไข้แน่ๆเลย" สงสัยไข้ขึ้นเพราะโดนฝนตอนเย็นแน่ๆเลย

"คูลฟีเวอร์ไม่มีหรอวะ" ผมเปิดดูในช่องแช่แข็งแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอแผ่นเจลแปะลดไข้ จึงรีบเดินไปหยิบกุญแจห้องตัวเองที่เก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียงแล้วเดินออกไปยังห้องตัวเองที่อยู่ติดกัน ห้องที่หลอกคนตัวเล็กว่าคืนเจ้าของคอนโดไปแล้ว นี่ถ้าคุนคุนมาเห็นนะว่าในห้องยังมีของของเขาวางอยู่เหมือนเดิมไม่ได้ย้ายไปไหนคงจะแปลกใจน่าดู เออเนอะ..ถ้าคุนคันรู้ว่านี่เป็นแผนของผมน้องมันจะโวยวายมั้ยวะ ช่างแม่ง...นั่นมันเรื่องของอนาคต ถึงแล้วค่อยว่ากัน

ไม่นานผมก็กลับมาพร้อมกับแผ่นเจลแปะลดไข้กับยาลดไข้แล้วก็ปรอท ปรอทวัดไข้ถูกเสียบเข้าไปใต้จักแร้คุนคุนทันที พอถึงเวลาหนึ่งนาทีผมก็รีบชักปรอทออกมา เลขบนหน้าปัดดิจิตอลบอกอุณหภูมิ 39.1°

"ไข้สูงเลย คุน คุน ลุกก่อน กินยาหน่อย"

"อื้อ" คุนคุนงัวเงียไม่รู้เรื่อง แน่ละตัวร้อนจี๋ขนาดนี้ แต่ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ถ้าไม่กินยาอาการมันจะแย่ลงไง ผมใช้ฝ่ามือตบๆไปตรงแก้มขาวๆมี่ตอนนี้แดงระเรื่อด้วยพิษไข้ปากเล็กๆเป็นกระจับนั่นปกติก็แดงน่าสัมผัสอยู่แล้วตอนนี้กับแดงขึ้นไปอีกหลายเลเวล อืม...มันน่า...นัก...ไม่ได้ๆ ไอ้แฟงมึงจะคิดชั่วๆกับคนป่วยไม่ได้ มีสติ! มีสติ! มีสติ! นิดนึงไม่ได้หรอวะ?!?!

"คุนคุน ตื่นมาก่อนนะ ทานยาก่อนนะ"

คนป่วยที่ตัวร้อนจี๋ลืมตาขึ้นมาด้วยแรงตบตรงหน้า อย่าเข้าใจผิดว่าผมเอามือใหญ่เท่าใบพายของผมฟาดไปตรงหน้าไอ้แคระนี่นะ ผมป่าวววว แค่แตะๆสามสี่ทีเท่านั้นเอง ขอย้ำว่าเบาๆ ถ้าขืนออกแรงนิดหน่อยมีหวังขึ้นรอยแน่ๆตัวเล็กๆของมัน ยิ่งขึ้นรอยง่ายอยู่ เคยถูกผมจับขาบนไว้ตอนบังคับให้มันซิทอัพลดหน้าท้องสงสัยเผลอจับแรงไปหน่อยขานี่เป็นรอยนิ้วทั้งสิบของกูซะงั้น อ้าวไรวะ งง นี่กูจับแรงไปหรือตัวมึงนุ่มนิ่มไร้ซึ่งกล้ามเนื้อกันวะ ตอนจับให้เพื่อนกูก็ใช้แรงเท่านี้นะ

"นอนซะเด็กดีเดี๋ยวพี่เช็คตัวให้"

#คุนแฟง

by ppeachmm

-------------




ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
---ตอนทีี 9---

ทัพ's part

"ขุน เดี๋ยวกูจะแวะเอามาการองไปให้คุนคุน มึงขึ้นห้องไปก่อนเลยก็ได้"

"กูไปด้วย ต้องไปดูด้วยว่าไอ้น้องคุนมันยังอยู่รอดปลอดภัยรึเปล่า ไม่ไว้ใจไอ้พี่แฟงวะ"

"พี่มันก็ไม่ได้แย่"

"แต่กูไม่ไว้ใจมัน"

"เออๆ จะไปก็ตามมา กูจะลงไปซุปเปอร์ด้วย"

"วันก่อนมึงก็ไปแล้ว จะไปทำไมทุกวันวะ คราวที่แล้วไปเป็นชั่วโมงได้ชาเขียวมาแค่ขวดเดียว"

"เออน่า อย่ายุ่งนะขุนนะ"

"มีลับลมคมในนะกองทัพ สงสัยวันหลังกูต้องแอบตามลงไปดูซะแล้วว่ามีอะไรดีในซุปเปอร์มาร์เก็ตน้าาาาา"

.
.
.
.

ก๊อกๆๆ

ก๊อกๆๆ

"คุน"

"คุนคุน"

"ไอ้คู้นนน เปิดประตู ทำไรอยู่เนี่ย"

"หรือว่าไม่อยู่"

"อยู่ดิ ถ้ามันไม่อยู่ มันก็เอาป้ายไม่อยู่มาแปะไว้เหมือนทุกครั้งแล้ว" คุนคุนนะทำอะไรธรรมดาเหมือนคนอื่นเค้าที่ไหนทเวลาออกไปข้างนอกก็จะเอาป้าย 'ออกไปข้างนอกคร้าบผม' มาแปะไว้หน้าห้องตลอด

"หรือว่าไอ้พี่แฟงมันทำมิดิมิร้ายน้องคุนลูกกู ไม่ได้การละ" ขุนทำหน้าเลิกลักรุกลี้รุกรน ล้วงมือเข้าไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่

"เฮ้ย จะทำอะไรมึง" ผมรีบร้องถามออกไปเมื่อเห็นขุนใส่กุญแจเข้าไปในลูกบิดประตูคอนโดห้องของคุนคุน คุนฝากกุญแจไว้ที่ผมกับขุนคนละชุดครับเผื่อต้องใช้ในเวลาจำเป็น เช่น เวลาที่คุนลืมปิดน้ำ ลืมของในห้องแล้วต้องใช้บริการให้ผมกับขุนเขาไปให้ที่มหาวิทยาลัย ประมาณนั้น แต่สิ่งที่ขุนจะกำลังทำมันตอนนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรอ?

"ก็เข้าไปข้างในไง"

"ทำแบบนี้ไม่ได้นะ"

"ทัพ มึงลองคิดดู คุนอยู่กับไอ้พี่แฟงสองคนนะเว้ย ในห้องนี้สองคน มันทำอะไรกันอยู่ทำไมไม่มาเปิดประตู!"

"ทำคลิปรึเปล่า เลยไม่ว่างมาเปิด"

"มึงได้ยินเสียงคนพูดรึไง มาเลยมาฟัง เอาหูแนบประตูดู เป็นไง เงียบกริ๊บ" ผมเอาหูแนบประตูอย่างที่ขุนบอก จริงอย่างที่ขุนบอกในนั้นไม่มีเสียงอะไรเลย ไม่ได้ยินเสียงคนคุยกัน หรือเสียงอันอัน ไม่ใช่สิ ปกติอันอันไม่ส่งเสียงอยู่แล้วถ้าไม่หิว แมวตะกละเหมือนเจ้าของมันเป๊ะ

"ไม่มีเสียงอะไรเลย"

"เข้าไปดูเถอะนะ เผื่อไอ้พี่แฟงมันล่อลวงคุนอยู่นะเว้ย มึงก็รู้มันมองคุนตาเป็นมันตลอด นี่กูไม่รู้ว่ากูปล่อยมันมาอยู่ห้องคุนนานเป็นอาทิตย์แบบนี้ได้ยังไง ฝากเนื้อไว้กับเสือแท้ๆ" ข้อสันนิษฐานมันน่าคิดตามจริงๆ อย่างที่ขุนพูดพี่แฟงมันไม่ใช่คนไม่ดีหรอก แต่มันแค่จ้องจะกินคุนตลอดเวลา ดูก็รู้!

"เปิดเลย มึงเปิดเลยขุน!"

แกร๊ก!

ขุนผลักประตูห้องคอนโดออก ทุกอย่างดูปกติ ในห้องไม่มีใคร มีเพียงอันอันที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา

"รองเท้าก็อยู่ มึงดู" ขุนชี้รองเท้าคุนที่วางอยู่บนชั้นครบทุกคู่ ครบจริงๆนั่นแหละชั้นรองเท้าที่มีช่องใส่รองเท้าสิบกว่าคู่เต็มหมด ไม่มีช่องว่างเลยสักช่อง

"รองเท้าไอ้พี่แฟงก็อยู่" รองเท้าโอนิสุกะไทเกอร์สีขาวคาดแดงน้ำเงินคู่ใหญ่กับรองเท้าแตะคีบสีดำของผู้พักอาศัยคนใหม่วางอยู่บนพื้นครบทั้งสองคู่เหมือนกัน

"ห้องนอน!!!/ห้องนอน!!!"

เราสองคนตะโกนออกมาพร้อมกันก่อนพุ่งตัวไปยังห้องนอนที่ประตูปิดสนิทอยู่

แกร๊ก!

"ไอ้เ*ยพี่แฟง!!!!!!"

"มึงทำไรเพื่อนกู ไอ้พี่!!!"

สิ่งที่ผมกับขุนเห็นมันทำให้ผมโกรธ โกรธมากถึงมากที่สุด ผมที่อารมณ์นิ่งกว่าขุนในทุกสถานการณ์กลับวิ่งเข้าไปกระชากตัวไอ้เ*ยพี่แฟงที่นอนกอดคุนคุนของผมอยู่บนเตียง ทั้งสองคนหลับสนิททั้งคู่ มีเสื้อผ้ากองอยู่บนพื้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสองคนนั้นเพิ่งผ่านอะไรกันมา

ไอ้เ*ยพี่แฟงลืมตาขึ้นทันทีที่ผมกระชากแขนมัน แล้วมันก็จับแขนผมล๊อคไว้ทันที เออวะผมลืมไปว่ามันเรียนการต่อสู้มา การที่ผมเข้าไปประชิดตัวมันตั้งใจว่าจะกระชากให้ตัวมันหลุดออกมาจากเตียงของเพื่อนผม แต่ผลที่ได้ดันกลับกัน เคยเห็นพี่มันถูกรุมแบบห้ารุมหนึ่งอยู่หน้าผับหลังมหาวิทยาลัย ผมกับขุนกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ที่ไหนได้คนพวกที่รุมมันดันลงไปกองโอดโอยอยู่บนพื้นในเวลาไม่กี่นาทีต่อมา เห็นสภาพพวกที่กองอยู่บนพื้นก็สยอง บางคนปากแตก บางคนตาบวมเป่ง บางคนนอนคุดคู้เจ็บท้องอยู่ พี่มันแม่งเทพสัสสสสส อย่าเรียนหมอเลยไปเป็นนักมวยเถอะดูท่าจะรุ่งกว่า

"มึงเข้ามาได้ไง" มันเอ่ยเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งมันนิ่งแบบนั้นทั้งผมทั้งขุนยิ่งเดือด เมื่อเห็นว่าแขนผมถูกล๊อคไว้ ไอ้ขุนเลยพุ่งหมัดเข้ามาใส่หน้าพี่แฟงในทันที ด้วยที่มือพี่มันล๊อคแขนผมอยู่มึงจึงยกมือขึ้นมาการ์ดหน้ามันไม่ได้ โดนหมัดขุนไปเต็มๆ

"ไอ้เ*ยพี่ มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ นั่นไอ้คุนนะเว้ย มึงนี่เลวจริงๆ" ขุนยกหมัดขึ้นมาพุ่งกระแทกเข้าไปที่หน้าพี่แฟงอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันหลบได้ ทำใหคนออกแรงหมัดเซถลาลงไปบนเตียง

"พวกมึงสองคนพูดบ้าอะไรกัน" มันปล่อยมือออกจากแขนผมยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่ซึมออกมาที่มุมปาก ขุนคงใส่สุดแรงแหละหมัดเดียวถึงได้เลือดซึมขนาดนี้ มันเช็ดเลือดเสร็จก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนก้มลงไปห่มผ้าให้คุนคุนที่ยังหลับสนิทอยู่ โห นี่มันทำกันรุนแขนาดไหนวะเนี่ยเพื่อนผมถึงได้หลับเป็นตายขนาดนั้น นี่ขนสดทะเลาะกันเสียงดังขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด นี่มึงเล่นเพื่อนกูจนตายเลยรึไง!!!!

"พวกมึงสองคนออกไปคุยกับกูข้างนอก แล้วก็ลดเสียงลงด้วย เอะอะเสียงดัง คุนคุนไม่สบาย" มันเดินออกมาจากห้องนอนปล่อยให้ผมกับขุนมองหน้ากันอยู่สักพัก ก่อนตัดสินใจเดินตามมันออกไป เออ ดีเหมือนกัน ออกไปซัดกับมันนอกห้องนอนจะได้ทำอะไรได้สะดวกๆหน่อย

"มึงกับกูขาดกันไอ้พี่ ต่อไปกูจะไม่เรียกมึงว่าพี่อีกแล้ว" ไอ้ขุนพูดขึ้นก่อนเดินเข้าไปหาพี่แฟงที่เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม

"พี่ย้ายออกไปจากห้องเพื่อนผมเดี๋ยวนี้" ผมเสริม ถ้ามันจะทำอะไรเพื่อนผมแล้วยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อละก็หน้าด้านเดินไปรึเปล่า ผมไม่เชื่อว่าคุนจะยินยอมให้มันทำอะไร คุนมันไม่ประสีประสาเรื่องนี้ด้วยซ้ำ มันต้องล่อลวงคุนคุนของผมแน่ๆ เสือผู้หญิงอย่างมันถนัดแหละเรื่องพวกนี้ แม่งเอ้ย ไม่น่าปล่อยเพื่อนผมไว้กับมันเลย

"พูดจบยัง" มันวางขวดน้ำลงบนโต๊ะ มองหน้าพวกผมเรียบเฉย ก่อนเอ่ยขึ้น

"กูไม่ได้ทำอะไรเพื่อนมึง อย่ามโนไปเอง เพื่อนมึงไม่สบายไข้ขึ้นกูแค่เช็ดตัวให้เท่านั้น ถ้าการที่กูแทะโลมตัวขาวๆของมันทางสายตาถือเป็นการล่วงเกินมัน งั้นกูก็ไม่เถียง เพราะกูทำจริง"

"โกหกเหอะไอ้พี่ ใครจะเชื่อมึง"

"ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง"

"ก็เห็นอยู่ว่ามึงนอนกอดเพื่อนกูกลมอยู่บนเตียงขนาดนั้น" ก็ผมเห็นอยู่ว่ามันนอนกอดกันบนเตียง จะมาบอกว่าไม่ได้ทำอะไรได้ไงวะ

"เพื่อนมึงดึงกูเข้าไปกอดเองนะเว้ย อันนั้นมึงก็ไปก็ว่าเพื่อนมึงดิ"

"แล้วสภาพที่นอนเละเทะ กับเสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงพื้นละ พี่มึงจะอธิบายว่ายังไง"

"ก็เมื่อคืนไข้คุนคุนมันสูง ตัวเปียกไปหมดกูก็เลยถอดออก เช็ดตัวให้ แล้วเปลี่ยนชุดใหม่ ส่วนเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นกูยังไม่ได้เก็บ ง่วงก่อน พวกมึงพูดจบยังกูแม่งโคตรเพลีย" มันพูดจบก็เดินไปยังโซฟาที่ตอนนี้ไม่มีอันอันนอนอยู่แล้ว ทิ้งตัวหนาๆของมันนอนลงบนโซฟาตัวยาวทันที

"อะไร? ไม่เชื่อ?" ใครจะเชื่อวะ ของแบบนี้จะพูดยังไงก็ได้ป่าววะ

"งั้นมึงไปค้นถังขยะเลย ไม่มีเศษอะไรทั้งนั้น"

"นี่มึงสดกับเพื่อนกูหรอ?!!!"

"โอ้ย จินตนาการบรรเจิดจริงๆเลยนะมึงไอ้ขุน"

"พี่ไม่ได้ทำอะไรคุนคุนจริงๆใช่มั้ย" ผมลองเรียบเรียงเรื่องราวที่พี่มันเล่ามาทั้งหมด ก็อาจจะเป็นไปได้อย่างที่พี่มันพูด คุนคุนของผมอาจจะยังปลอดภัยอยู่ยังไม่ถูกเสือร้ายอย่างพี่มันตะครุบเอา

"คนอย่างกูนะ กินเฉพาะคนมีสติเท่านั้นวะ แล้วก็ไม่นิยมล่วงเกินคนป่วยด้วย อย่างน้อยกูก็มีจรรยาบรรณหมอนะเว้ย มันคือสิ่งที่กูเรียนมา อย่าลืมว่ากูเป็นนักศึกษาแพทย์"

"หน้าตามึงเหมือนที่ไหนไอ้พี่" ขุนพูดแทรกขึ้นมา ผมหลุดขำออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ จริงอย่างที่ขุนพูดแหละ พี่แฟงมันดูภายนอกนั้นเรียกได้ว่าห่างไกลกับคำว่าหมอมากมายหลายหมื่นไมล์ ตอนนี้ผมกับขุนเริ่มเชื่อแล้วว่าคุนคุนนั้นไม่ได้ถูกพี่มันทำมิดิมิร้าย

"พอๆ อย่าซ้ำเติมกัน เดี๋ยวพอร้านตัดผมเปิดกูจะไปทำหล่อให้พวกมึงจำกูไม่ได้เลยคอยดู แล้วที่มึงต่อยกูเมื่อกี้ละ"

"เอ่ออ พี่แฟงงงง ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่ มันโมโหไง อารมณ์มันพาไปพี่เข้าใจรึเปล่า" ขุนที่แทบจะกินเลือดกินเนื้อพี่แฟงเมื่อหเานาทีที่แล้วตอนนี้ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างโซฟา เอามือใหญ่หนาของมันบีบนวดไปตามขาของพี่แฟงที่นอนเอกเขนกอยู่

"มึงคิดว่าแค่ขอโทษแล้วก็หายหรือไอ้ขุนพล เลิดกลบปากกูเลยนะเมื่อกี้"

"คร้าบบบบ"

"เอาหน้ามึงมาให้กูต่อยคืนสิขุนพล"

"เฮ้ย เอางั้นเลยหรอพี่"

"เออดิวะ ยื่นหน้ามา"

"พี่แฟงงง เบาๆได้มั้ยพี่ ผมกลัวหมดหล่อ"

ผลั๊ก!

ขุนพลหงายหลังไปตามแรงผลัก ใช่ครับ พี่แฟงแค่ผลักไม่ได้ต่อย

"แค่นี้พอ แล้วไปหาซื้อโจ้กมาให้กูด้วย สองถุงนะ ถุงนึงไม่ใส่ตับ อีกถุงไม่ใส่ขิง เพิ่มไข่สองฟอง"

"คุนกินสองถุงเลยหรอพี่"

"อีกถุงของกูไง กูตื่นเช็ดตัวปรนนิบัติเพื่อนสุดที่รักของมึงทั้งคืนยังไม่ได้นอนเลย เพิ่งจะได้นอนเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วก็เสือกมีหมาบ้านที่ไหนไม่รู้มารบกวนเวลานอนอันน้อยนิดของกู แถมยังแถมหมัดหนักๆมากระแทกเข้าหน้ากูอีก"

"เอ่อ  คร้าบบบ เดี๋ยวนี้เลยคร้าบบบ เฮียแฟง!!!' พูดจบขุนพลน้องสุดที่รักของผมก็วิ่งถลาออกไปจากห้องทันที อะไรของมันวะสถาพต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ เใื่อกี้ตอนอยู่ในห้องนอนคำรามยังกะสิงโต ตอนนี้เหลือสภาพเหมือนทาสตัวน้อยๆแค่นั้น โวะ! ทำตัวให้สมกับชื่อหน่อย นายขุนพล!!!

"ส่วนมึง เอาน่องไก่ในตู้เย็นออกมาให้อันอันแ*กด้วย กูแบตหมดแล้ววะ ฝากดูคุนคุนด้วยนะสักชั่วโมงเดี๋ยวกูตื่นมาดูมันต่อเองง่วงชิบหาว" พี่มันพูดเสร็จก็นอนเอาหน้าฟุบลงไปบนหมอนอิงที่อยู่บนโซฟา ส่วนผมก็เดินไปหยิบน่องไก่ออกมาจากตู้เย็น

"อย่าให้มันเยอะนะ ให้เยอะมันก็แ*กเยอะ ให้มันสองน่องพอ" เสียงทุ้มอู้อี้ดังลอดออกมาจากโซฟาที่อยู่ห่างออกไป แม้เสียงจะค่อนข้างเบาแต่ผมก็พอจับใจความได้ ผมให้อาหารอันอันเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องนอน คุนคุนยังหลับอยู่ ผมเอื้อมมือไปอังหน้าผากอันอัน  ตัวยังรุมๆอยู่ ผมหยิบปรอทที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมากดดูผลการวัดล่าสุดที่ถูกใช้งาน ตัวเลข 39.1 โชว์หราอยู่บนหน้าจอ ผมวางมันลงตามเดิม คงจะจริงอย่างที่พี่มันพูด คุนคุนป่วย ที่พื้นข้างเตียงอีกฝั่งมีกะละมังกับผ้าชุบน้ำอยู่ในนั้น พอเห็นสิ่งที่มันทำภาพพจน์แย่ๆเรื่องผู้หญิงของมันที่ผมเคยรู้มากลับดูดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยพี่มันก็ไม่ได้ล่วงเกินคุนคุนจริงๆ แถมยังดูแลคุนคุนตอนป่วยอย่างดีอีกต่างหาก สงสัยผมต้องมองพี่แฟงในอีกมุมหนึ่งซะแล้ว

แต่พี่มึงอย่าเพิ่งได้ใจไป เพราะผมแค่มองมันในมุมมองที่ดีขึ้น ยังไม่ได้ปล่อยให้มันยุ่งกับคุนคุนของผมซะหน่อย!

#คุนแฟง

by ppeachmm

+++---+++---+++



 

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6

ออฟไลน์ miikii

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1725
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
รีบตื่นเร็วคุนคุน

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
---ตอนที่ 10---

ปวดหัว

ปวดทั้งตัว

แสบจมูก

เจ็บคอ

นั่นคือความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผมตอนนี้ ผมขยับตัวไปมาอยู่บนที่นอน ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แล้วนี่มันกลิ่นละไร เหมือนวิกวาโปรับเลย

ไม่มีแรง

นั่นคือความรู้สึกล่าสุดที่เกิดขึ้นในตอนนี้

"คุน" ผมลืมตาขึ้นมาไม่เห็นอะไรเพราะตอนนี้ในห้องมืดไปหมด มีเพียงแสงไฟจากห้องน้ำที่ลอดออกมา เสียงทุ้มของใครบางคนที่เหมือนอยู่ไม่ไกลจากเตียงนักเอ่ยขึ้น

ปวดตา

ใช่ ผมปวดตา นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมผมถึงมีความรู้สึกมากมายขนาดนี้

"คุนคุน ค่อยๆลุก" เสียงทุ้มที่คราแรกดังอยู่ห่างจากเตียง ตอนนี้มันกลับดังใกล้เข้ามา ด้วยที่เสียงมันอื้ออึงในหูไปหมด ทำให้ฟังสิ่งที่คนๆนั้นเอ่ยออกมาไม่ค่อยถนัด ตอนนี้ในกูเหมือนมีเสียงอะไรหวัดร้องเบาๆ

"รู้สึกอย่างไงบ้าง ปวดหัวมั้ย" เสียงพี่แฟง ผมจำได้แล้วตอนนี้ เสียงทุ้มนุ่มๆที่ผมคุ้นเคย ถึงแม้พี่แฟงจะชอบทำเสียงดุๆพูดจาห้วนๆ แต่น้ำเสียงพี่แฟงนั้ยทุ้มแลและน่าฟังมากเลยครับ ถ้าคิดไม่ออกก็ลองหลับตาฟังดูสิครับ นุ่มทุ้มใช่มั้ยละ น้องคุนบอกแล้ว...

"พี่แฟง" ผมพยายามเปล่งเสียงออกมา แต่สิ่งที่เปล่งออกมากลับเป็นเสียงที่เบาและแหบพร่า เหมือนเสียงที่ได้ยินบ่อยๆในหนังสยองขวัญยังไงอย่างงั้น

"อื้อหือ เสียงแหบเสน่ห์เลยนะคุนคุน" พี่แฟงก็คือพี่แฟงวันยังค่ำ เสียงหลอนๆของผมเขาก็สามารถโยงเป็นเรื่องดีๆ(มั้ง) ได้ตลอดเวลา

"ปวดหัวครับ" ผมบอกอาการที่ผมรู้สึกตอนนี้ออกไป เพิ่งเคยรู้สึกว่าหมดแรงก็วันนี้แหละ ผมอยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำพยายามเอาแขนยันที่นอนไว้ แต่ตัวที่หนักอึ้งก็ฟุบลงไปบนเตียงอีกเหมือนเคย

"จะไปไหน มึงไม่สบายอยู่คุนคุน ต้องนอนพักเยอะๆ"

"ห้อง...น้ำ..ครับ" ผมเอ่ยออกมาเสียงเบา ให้ตายสิผมไม่ชอบเสียงตัวเองตอนนี้เลย มันน่ากลัวจริงๆ ยิ่งห้องนอนที่มืดแบบนี้มาผสมปนเปกับเสียงแหบๆของผมยิ่งดูสยองขึ้นไปอีก พี่แฟงที่ทำเสียงดุก่อนหน้านั้นเข้าใจทันทีว่าผมสื่อว่าอะไร เขาเข้ามานั่งลงบนเตียงก่อนจะพยุงผม สอดแขนข้างหนึ่งเข้าไปใต้จั๊กแร้ผม และพยุงผมไปที่ห้องน้ำ

"พี่แฟงออกไปก่อน" พอมาถึงห้องน้ำพี่แฟงที่ยืนช้อนหลังผมอยู่กลับไม่ขยับไปไหน

"ฉี่ไปเถอะ กูไม่แอบดูหรอก ของมึงเล็กจะตาย" นี่ขนาดไม่แอบดูยังมารู้ขนาดของผมอีก แต่พี่แฟงก็พูดเกินจริงไป ของผมเล็กที่ไหน ก็แค่ขนาดมาตรฐานละน่า

"ไม่เอา" มีคนยืนจ้องอยู่ด้านหลังแบบนี้ใครจะไปฉี่ออกละ ผมเลยหันหน้าไปส่งสายตาขอร้องพี่แฟงว่าให้ออกไปจากห้องน้ำเถอะ ผมอายนะ!

"เดี๋ยวมึงล้ม กูอยู่ตรงนี้แหละ" แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมร้องขอจะไม่ได้รับการตอบสนอง เพราะนอกจากพี่แฟงจะไม่ออกไปไหน เขายังขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก

"มึงไม่ต้องอายหรอก กูเห็นหมดแล้ว" พี่แฟงยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หรือผมจะมองผิด ตอนนี้ตาผมยิ่งเบลอๆอยู่

"ตอนไหน"

"กูเช็ดตัวให้มึงตั้งหลายรอบแล้ว เปลี่ยนชุดให้มึงด้วย เห็นหมดแล้ว รีบๆฉี่ เร็วๆ ถ้ามึวไม่ทำ เดี๋ยวกูจะทำให้" อึ๋ย! ไม่เอาด้วยหรอก คนบ้าอะไรจะมาฉี่ให้เค้า น่าอายจะตาย....ว่าแต่ ทำไมรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วหน้าแบบนี้ หรือผมเขินที่พี่แฟงมากระซิบข้างๆใบหูกันนะ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราใกล้ชิดกันแบบนี้ แต่ทำไมพักหลังมานี้ผมถึงรู้สึกร้อนหน้าทุกครั้งที่พี่แฟงเข้ามาใกล้ๆ แล้วไหนจะสายตาแปลกๆนั่นอีก พี่แฟงทำตัวเหมือนเดิมแหละครับ เหมือนวันแรกที่เราเจอกันไม่เปลี่ยนไปสักนิด แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือสายตาของพี่แฟง บางครั้งมันทำผมร้อนวูบวาบไปทั่วหน้า บางครั้งมันทำผมใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา คล้ายๆกับตอนที่ผมไปเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์เลย ความรู้สึกแบบนั้นแหละ....ผมคิดว่านะ

"เสร็จรึยังเนี่ย มึงจะฉี่จนถึงพรุ่งนี้ใช่มั้ย กูจะได้เอาหมอนกับผ้าห่มมานอนในนี้เลย" นั่นไงครับ บอกแล้วว่าพี่แฟงก็ยังเหมือนเดิม หยาบคายกับผมเหมือนเดิมไม่มีลดลงเลยสักนิด

"จะเสร็จแล้ว รอก่อนครับ" ผมใช้ตัวเองบังหนอนน้อยของตัวเองไว้ก่อนจะปลดปล่อยน้ำออกมา หวังว่าพี่เขาคงไม่ชะโงกหน้าพ้นไหล่ผมมาดูหนอนของผมหรอกนะ มันคงจะเกินไปหน่อบนะแบบนั้น

"เออ ให้ไว กูง่วงละนะคุน ของมึงก็น่ารักดีนะ"

"พี่แฟงงงงงงง"

"อย่าตะโกน เดี๋ยวเส้นเสียงก็อักเสบหรอก เสร็จรึยังวะเนี่ย กูยืนจนขาจะเป็นตะคริวอยู่แล้วนะคุนคุน"

"เสร็จแล้วครับ"

แล้วเขาก็พยุงผมไปล้างมือก่อนจะพากลับขึ้นไปที่เตียงตามเดิม ว่าแจาเมื่อครู่เขาไม่ได้ชะโงกหน้ามาดูหนอนน้อยผมจริงๆใช่มั้ย โอ้ย..น่าอายชะมัด

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งนอน วัดไข้ก่อน" เขาจัดผมให้นอนราบลงบนเตียงก่อนจะหยิบอะไรสักอย่างเสียบเข้าไปในหูของผม

"37.8 ไข้ลดลงมาเยอะแล้ว เอาแผ่นเจลแปะไว้อีกหน่อยละกัน"

"ครับ" เผ่นเจลหยุ่นๆแปะลงบนหัวผม

"เดี๋ยวคุน ดื่มน้ำหน่อยดีกว่า จะได้หายไวๆ"

"ครับ" ผมว่าแล้วรับแก้วน้ำที่มีหลอดเสียบอยู่มาจากมือพี่แฟง แต่ถูกมือหนาของคนตัวโตตีเข้าที่มีเบาๆ บอกไม่ให้จับแก้ว หน้าที่ผมคือดูดน้ำในแก้วให้หมดเท่านั้น ผมก็เลยต้องทำตาม พอดื่มจนหมดพี่แฟงก็เอาแก้วน้ำไปวางที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวผม

"ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้น กูจะให้หมอมาฉีดยามึงละนะคุนคุน"

"ไม่เอานะ" ผมกลับเข็มฉีดยา เคยบอกพี่แฟงไปแล้วแต่ไม่รู้ว่าพี่เขาจำได้รึเปล่า ตอนเด็กผมป่วยบ่อยเลยต้องไปหาหมอให้หมอฉีดยาให้ตลอด พอผมโตขึ้นไม่อยากป่วยบ่อยๆแบบนั้น ผมเลยดูแลเรื่องอาหารการกินของตัวเอง พยายามดื่มน้ำมากๆ ทานผักผลไม้ที่มีประโยชน์ ส่วนของหวานต่างๆนั้นข้อยกเว้นครับผม

"กูรู้ว่ามึงไม่ชอบเข็ม เพราะฉะนั้นก็รีบๆหายซะเข้าใจมั่ย" ผมยิ้มให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง เอามือหนามาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ดีใจนะที่พี่แฟงจำเรื่องที่ผมเล่าได้ นั่นหมายความว่าเขาใส่ใจกับสิ่งที่ผมเล่า แม้เวลาที่ผมเล่าเขาจะทำเป็นดูทีวี หรือไม่ก็เล่นโทรศัพท์ แต่นั่นคือพี่แฟงครับ คนที่ชอบทำเป็นไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แต่จริงๆแล้วเขาฟังทุกอย่างที่ผมเล่าเสมอ ทำไมผมถึงรู้นะหรอ เพราะผมเคยจำได้ว่าพี่แฟงบอกว่าอยากกินบล๊อคโคลี่ผัดกุ้ง แต่ประเด็นคือผมเคยบอกเขาว่าผมไม่ชอบทานบล็อกโคลี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจำเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้ ขนาดทัพกับขุนยังไม่เคยจำได้ด้วยซ้ำ มีครั้งหนึ่งตอนที่เราไปซื้อของที่ซุปเปอร์ด้านล่าง ผมหยิบบล๊อคโคลี่มาใส่รถเข็นเพราะกะจะทำบล๊อคโคลี่ผัดกุ้งให้พี่แฟงทานซะหน่อย แล้วพอพี่แฟงเห็นพี่แฟงก็เลยหยิบออก พร้อมกับพูดว่า

'อะไรที่มึงไม่กิน มึงก็ไม่ต้องหยิบ กูกินเหมือนมึงแหละ'

ส่วนอีกเรื่องหนึ่งคือผมเคยบอกออกไปลอยๆว่าถ้ามีเวลาจะซื้อปลอกคออันใหม่ให้อันอัน แต่ช่วงนั้นยุ่งเพราะมีเรียนติดต่อกันเลยไม่ได้ออกไปไหน แล้วพี่แฟงออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าบอกว่าออกไปทำธุระกับที่บ้าน ตอนเย็นพอพี่แฟงกลับมา เขายื่นถุงกระดาษเล็กๆให้ผม แล้วในนั้นก็มีปลอคคอแมวน่ารักๆสีฟ้าอ่อนอยู่

'ไม่ต้องมองหน้ากูแบบนั้น กูไม่ได้ซื้อ ที่บ้านกูมีพอดีเลยหยิบมา'

อืม..เห็นผมซื่อๆแบบนี้ผมก็ไม่ได้โง่นะครับ พี่แฟงเคยบอกว่าน้องสาวพี่แฟงแพ้ขนสัตว์เลยไม่ได้เลี้ยงสัตว์ไว้ที่บ้าน บ้านที่ไม่มีสัตว์เลี้ยงจะมีปลอกคอแมวได้ยังไงจริงมั้ยครับ นี่แหละ คือวิถีของคนปากแข็งที่ขุนพลชอบแอบว่าลับหลังกองทัพตลอด
.
.
.

สามวันแล้วครับที่ผมป่วย แล้วก็เป็นสามวันที่ผู้ชายตัวโตๆ ที่นั่งอยู่ข้างผมบนโซฟาคอยดูแลผมอย่างดี แล้วก็เป็นอีกสามวันที่เดอะแฝดที่นั่งอยู่ที่พื้นคอยวนเวียนมาหาเรื่องทะเลาะกับพี่แฟงอยู่ทุกวัน

"พี่มึง ช่วยเอาตีนออกจากตักกูด้วย" ขุนพลที่ตากำลังจับจ้องเกมส์ในมือถือเอ่ยขึ้น

"กูอยากวางไว้ตรงนี้ มีปัญหาหรอ" คนตัวโตที่นั่งพิงพนักโซฟาในมือถือมือถือที่เปิดเกมส์เดียวกันกับขุนพลเอ่ยขึ้น

"ได้โปรดเอาออกไอ้พี่ พี่มึงคิดว่าตีนมึงหอมนักรึไง" ขุนพลทำเสียงฟึดฟัดขยับตัวไปมา แต่ก็ไม่เอามือปัดขาพี่แฟงออก คงจะกำลังเล่นเกมส์เข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แน่ๆ เพราะตานี่จ้องหน้าจอมือถือไม่ยอมละสายตาไปไหนเลย

"ไม่"

"เอาไปวางที่ขาไอ่ทัพก่อน กูหนักพี่มึง พลีสสสส"

"อย่านะเว้ย" กองทัพที่กำเล่นเกมส์เดียวกันอยู่ร้องขึ้นมา พร้อมกับขยับตัวให้ห่างรัศมีเท้าของพี่แฟง

"เอาน่าขุน ให้กูวางตีนไว้บนตักมึงนี่แหละ เวลามึงทำพวกกูแพ้ กูจะได้เตะปากมึงได้ทันท่วงที"

"ทำไมดูถูกกันแบบนี้วะพี่ ระดับขุนพลแล้ว ต้องชนะเท่านั้น"

"ก่อนถาม ช่วยดูสารรูปตัวมึงก่อน ช่วยก็ไม่ใด้ เสือกเป็นภาระอีก วันหลังกูไม่ให้มึงร่วมทีมละนะขุน ไอ้ตัวภาระ"

"จริง มึงแม่งกากวะขุน ตัวถ่วง สัส"

แล้วในเวลาต่อมาขุนพลก็ถูกกองทัพกัยพี่แฟงเหยียดหยามด้วยถ้อยคำต่างๆนานาเพราะทำทีมแพ้

"คุน กูว่าช่วงนี้มึงติดไอ้พี่แฟงเกินไปรึเปล่า" ขุนพลที่นั่งกินไอติมอยู่ที่พื้นข้างโซฟาเอ่ยขึ้น

"เราไม่ได้ติดสักหน่อย" ผมที่นอนอ่านนิยายจีนจากไอแพดค้านออกไปทันที ขุนเอาอะไรมาพูดกันเนี่ย ติดเติดอะไร ไม่มี๊ไม่มี!

"หรอออ งั้นมึงก็ลุกออกมาจากตักไอ้พี่มันดิ" อู้ยยยยย ลุกก็ได้ น้องคุนไม่ได้ทำอะไรนะ แค่นอนเล่นบนตักพี่แฟงเฉยๆ อีกอย่างน้องคุนก็ไม่ได้ลงมานอนเองด้วย พี่แฟงดึงน้องคุนลงมานอนเองนะ น้องคุนเปล่าาาา

"ไม่ต้องลุก นอนตรงนี้แหละ มึงอย่ายุ่งน่าขุน แ*กไอติมของมันไป" มือหนาของพี่แฟงวางลงบนไหล่ผมเบาๆ ผมคิดว่าเขาทำแบบนั้นเพราะกันไม่ให้ผมลุกขึ้น แต่เปล่าเลย เขาวางมือไว้แบบนั้นไม่ได้เลื่อนมือไปวางไว้ที่ไหน เราสองคนสบตากันในเวลาต่อมา เหมือนพี่แฟงเองจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก้ไม่พูดออกมา จนเขาละสายตาออกไป เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้วครับ พี่แฟงชอบมองหน้าผมนานๆแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทั้งๆที่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

"เออ พี่ผมถามหน่อยดิ ว่าจะถามมานานละ" กองทัพที่ขอตัวไปคุยโทรศัพท์เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง ช่วงนี้ทัพชอบปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์บ่อยๆ สงสัยต้องติดสาวแน่ๆ อาการเหมือนขุนพลตอนจีบแฟนแรกๆเปี๊ยบ!

"เรื่องไร" พี่แฟงที่นั่งเลียไอติมอยู่บนหัวผมเอ่ยถามด้วนเสียงเรียบเฉย เฮ้อ! นั่นมันคอเน็ตโต้สตรอเบอร์รี่ของน้องคุนนะ น้องคุนอยากกินแต่พี่แฟงห้าม บอกว่าต้องหายป่วยก่อนถึงจะกินได้ น้องคุนเลยอดกินไอติมเลย

"ล้อแม็กรถพี่สั่งมาจากร้านไหนวะ สวยดีจะสั่งบ้าง"

"อ้อ ร้านเพื่อนพี่กูเอง เดี๋ยวเอาไลน์ให้"

"ได้ส่วนลดด้วยป่าว"

"ไม่รู้วะ มึงลองบอกไปละกันว่าแฟงน้องเฮียไพตอนแนะนำมา"

"เคพี่ ขอบคุณมาก เออว่าแต่รุ่นของเฮียนี่ถอยมาเท่าไหร่อะ ผมอยากได้แบบนั้นบ้าง"

"ของกูรุ่นนำเข้าสั่งทำพิเศษ เฮียแกลดให้เหลือห้าหมื่นนิดๆ"

"เชรดดดด วิถีคนรวยชัดๆ แพงขนาดนั้นแม่ผมฆ่าตายแน่ๆ ผมเอารุ่นรองลงมาหน่อยละกัน"

"ลองถามเฮียตี๋ดู กูว่ามันคงมีแหละ"

"พี่แฟงรวยหรอ" ผมถามขึ้นทันทีทำให้บทสนทนาที่ดูลื่นไหลของกองทัพและพี่แฟงหยุดชะงัดลงทันที ผมสงสัยไงครับ ถึงผมจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับรถ แต่อุปกรณ์รถที่ราคาห้าหมื่นเนี่ยมันหลายบาทอยู่นะ ห้าหมื่นเนี่ยเมื่อก่อนซื้ออาหารเม็ดอันอันได้หลายเดือนเลยนะเนี่ย

"เฮ้ย รวยเลยอะไร ไอ้ทัพมันก็พูดไปเรื่อย" พี่แฟงเลิกลักอย่างเห็นได้ชัก ส่วนกองทัพก็หน้าถอดสีทันที ผมดูออกนะ!

"ห้าหมื่นนี่ไม่ใช่เงินน้อยๆเลยนะครับ" ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเบาะโซฟา จ้องหน้าพี่แฟงหมายคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ สองคนนี้ดูมีพิรุจ ขุนพลอีก ไอติมในมือละลายแล้วนั่น!

"ก็ งะ เงินเก็บกูไง กูเก็บเงินไง กะ เก็บเป็นปีเลยนะเว้ยกว่าจะได้ ไอ้กองทัพมึงก็ต้องเก็บเงินเอานะเว้ย อย่าใช้เงินสิ้นเปลืองรู้มั้ย เงินหายากนะมึงอะ!" พี่แฟงพูดตะกุกตะกักอีกแบ้ว แล้วก็เอามือชี้หน้าขุนพลบอกว่าใช้เงินให้รู้จักคิดเงินสมัยนี้หายาก อะไรฟุ่มเฟือยก็ไม่ต้องไปซื้อ ผมเห็นด้วยนะ กองทัพกับขุนพลนะซื้อของฟุ่มเฟือยเยอะเหมือนผมนั่นแหละ แต่พอพี่แฟงมาอยู่ก็ห้ามผมซื้อโน่นซื้อนี่ จนทุกวันนี้ผมแทบไม่ได้เปิดเข้าไปใยแอปชอปปี้อีกเลย แม้ในเมื่อก่อนจะเปิดแอปนี้วันละสามสี่รอบก็ตาม

"ห้าหมื่นนั่นเอาไปจ่ายค่าคอนโดได้เลยนะพี่แฟง"

"แต่มันเปลืองไงค่าเช่าคอนโดเดือนละตั้งหมื่นกว่า"

"ทำไมถูกจังเลยห้องพี่แฟง เราจำได้ว่าพี่แฟรงค์เฟิร์ตตรงข้ามห้องบอกว่าให้เพื่อนเช้าคอนโดอีกห้องที่อยู่ชั้นล่างเดือนละสามหมื่นนะ" ก็จริงอะ พี่แฟรงค์เฟิร์ตบอกผมเมื่อต้นปีผมจำได้ นี่มันคอนโดในเมืองที่มีขนาดสองห้องนอนที่อยู่ชั้น 15 เลยนะครับ!

"เอ่อ หรอวะ สงสัยเจ้าของห้องเขาลดให้กู เขาเป็นเพื่อนเฮียกูไง เห้ย ต้องไปขอบคุณซะหน่อย ลดค่าเช่าให้กูเยอะขนาดนั้น"

"หรอครับ"

"ใช่ๆๆ หรือว่ามึงไม่เต็มใจให้กูอยู่ด้วย ถ้าเป็นแบบนั้นกูย้ายออกไปอยู่บ้านที่ฝั่งธนก็ได้ จะได้ไม่รบกวนมึง กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพอกูหมดความสำคัญมึงก็ถีบหัวกูส่งแบบนี้นะคุนคุน" พี่แฟงแววตาเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับพี่แฟง ใครจะไปไล่พี่แฟงได้ลงคอ

"คุนเปล่านะ"

"กูคงหมดความสำคัญแล้วสินะคุนคุน"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ"

"กูมองตามึงกูรู้แล้วคุนคุน ว่ามึงไม่เต็มใจอยากให้กูอยู่ด้วยแล้วตอนนี้"

"ใครบอกพี่ครับ ผมนะอยากให้พี่อยู่ตลอดไปเลยด้วยซ้ำ! แล้วก็ห้ามไปไหนนะ!"

"หือ? อะไรนะ กูไม่ค่อยได้ยิน พูดอีกทีซิน้องคุนคุน"


#คุนแฟง

by ppeachmm


----++++----

อ้าวคดีพลิกซะงั้น!!!


 


ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
อ้าวแล่ววว ....  :katai5:

ออฟไลน์ mylittleY

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 14
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เอ็นดู น้องคุนคุนน่ารัก

ออฟไลน์ Ppeachmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
แค๊กๆๆ

แค๊กๆๆ

"เมื่อไหร่จะหายวะคุน จะอาทิตย์นึงละนะ นี่โดนหวัดแ*ก หรือมึงแ*กหวัดเข้าไปวะมันถึงไม่หมดไปจากตัวมึงสักที" คนที่เพิ่งกลับมาจากทำรายงานกลุ่มห้องเพิ่งบ่นอุบเมื่อเปิดประตูเข้ามาได้ยินเสียงผมไอค๊อกแค๊กนั่งคุดคู้อ่านหนังสืออยู่บนโซฟาหน้าทีวี ไม่ใช่นั่งสิ นอนเหยียดยาวมากกว่า ใครก็เป็นกันเถอะอ่านหนังสือไปนอนหลับไป เนอะ? มันเรื่องธรรมด๊าาาา

"เราไม่รู้" ผมตอบไปตามตรง เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่หายสักที อาการปวดหัวครั่นเนื้อครั่นตัวหายไปได้หลายวันแล้วพร้อมกับอุณภูมิร่างกายที่ลดลงมาในระดับปกติ แต่ว่าอาการไอกับน้ำมูกเนี่ยยังไม่มีวี่แววว่าจะหายเลยสักนิด จนตอนนี้ผมกับพี่แฟงต้องนอนเปิดพัดลมเพราะพอเปิดแอร์แล้วผมไอทั้งคืนจนนอนกันไม่ได้เลย

"กูว่าสงสัยต้องไปฉีดยาแล้วละคุนคุน"

"ไม่เอานะ คุนไม่ไป"

"มึงกินยาที่กูให้จริงรึเปล่า"

"กินครบทุกมื้อเลยครับผม"

"แล้วทำไมยังไม่หายอีกวะ มึงเป็นโควิดรึเปล่าเนี่ยคุนคุน" พี่แฟงไม่ได้พูดเปล่าเขายังขยับตัวออกไปให้ห่างจากผมอีก ทั้งๆที่เมื่อครู่ยื่นหน้ามาใกล้ผมจนแก้มจะชนกันอยู่แล้ว

"หืออออ  พี่ว่าแบบนั้นหรอครับ" หรือว่าจะเป็นจริงอย่างที่พี่แฟงพูด ถ้าอย่างนั้นผมในตอนนี้คงอยู่ในระยะฟักตัวสินะ ผมเริ่มจะกังวลซะแล้วสิ นี่ถ้าผมเป็นโควิดแล้วตายไปป๊ากับม๊าจะเสียใจรึเปล่า แล้วป๊ากับม๊าจะบินมาดูใจผมทันมั้ยเพราะตอนนี้เขาปิดสนามบินกันนะสิ ไม่นะ นี่ผมต้องเป็นผีไม่มีญาติไปอีกกี่เดือนเนี่ย โอ้มายก๊อด!

"ทำหน้าแบบนี้จินตนาการอะไรเพ้อเจ้ออยู่อีกใช่มั้ยครับน้องคุนคุน ใช่ก็บ้าแล้วคุน ถ้ามึงเป็นกูคงติดเป็นคนแรกแล้วตัวติดกันจนจะสิงกันอยู่แล้ว ละก็ไอ้สองแฝดเพื่อนมึงที่ชอบมาสิงห้องนี้เช้าเย็นอีกมันคือผู้เข้าข่ายติดเชื้อลำดับที่สองรองจากกูเลยเนี่ย อย่าทำหน้าแบบนั้น ไม่ใช่หรอกน่ามึงไม่มีความเสี่ยงที่จะติดเลยด้วยซ้ำ ไหนมานี่สิ มาดูใกล้ๆหน่อย" ผมขยับไปใกล้กับพี่แฟงที่นั่งอยู่อีกฟากของโซฟา ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำหน้าแบบไหนออกไปพี่แฟงถึงได้ดึงตาผมเข้ามาใกล้แล้วเอามือยีหีวผมเล่นแบบนี้

"ตัวหายร้อนไปนานแล้ว แอร์ก็ไม่ได้เปิดทำไมน้ำมูกไม่หยุดไหลสักที หรือกูต้องเปลี่ยนตัวยาให้แรงขึ้นวะ ไหนจะไออีก หรือร่างกายมึงไม่ถูกกับยาตัวนี้" เขาพูดไปพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดคล้ายกับกำลังนึกอะไรอยู่

"พูดเหมือนเป็นหมอเลยนะพี่เนี่ย"

"กูมันห่างไกลความเป็นหมอขนาดนั้นเลยหรอวะ" ประโยคที่ผมเอ่ยออกไปดึงคนที่ทำหน้าครุ่นคิดให้หันกลัยมามองผมทันที

"ไม่ไกลหรอกครับ คุนว่าแค่พันปีแสงเท่านั้นเอง"

"มึงรู้มั้ยคุน คนอื่นด่ากูหยาบคายกว่านี้มาก แต่กูยังไม่รู้สึกเจ็บจี้ดเท่ามึงพูดประโยคเมื่อกี้เลยนะรู้เปล่า แม่งเจ็บวะถูกถั่วงอกด่า" คนตัวหยาเอามือวางไว้ที่อกด้านซ้ายพร้อมกับทำท่าเจ็บปวดจะเป็นจะตาย มันคือการแสดงที่ห่วยมาก พี่แฟงทำแบบนี้หลายครั้งแล้วครั้งสองครั้งแรกคุนก็เชื่อนะ แต่พอครั้งต่อๆไปคุนเริ่มตาสว่างละว่ามันคือการแสดงละครชัดๆ ครั้งแรกผมทุบลงไปบนอกพี่แฟงเพราะเขาล้อผมเรื่องตัวเล็กนิดเดียวแต่แก้มย้วยจนเกือบติดพื้น นั่นแหละ ผมโมโหเลยทุบเข้าไปที่หน้าอกเขาหนึ่งที แล้วเขาก็ล้มลงไปนอนบนพื้นเอามือจับหน้าอกตัวเองพร้อมกับร้องโอดโอย ผมตกใจมากเลยทำอะไรไม่ถูก ส่วนพี่เขาก็ทำหน้าดำหน้าแดงเจ็บปวด ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีรีบทรุดตัวลงไปมองพี่คุนใกล้ๆ แต่กลับโดนคนร่างหนาดึงตัวเข้าไปกอดกันอยู่บนพื้นแทน แถมด้วยเสียงหัวเราะกวนๆ

"หรอครับ อื้อออ พี่แฟง" และแล้วผมก็โดนนิ้วหนาๆของพี่แฟงดีดหน้าผากไปหนึ่งที น้องคุนเจ็บนะ! แต่น้องคุนจะไม่ตอบโต้ เพราะคุณแม่ขอร้อง...ไม่ใช่หรอกครับ แต่เพราะคุนสู้ไม่ได้!!!

"อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว" พี่แฟงมองไปยังกองหนังสือมากมายที่ผมวางไว้บนโต๊ะกลางหน้าทีวี อาทิตย์หน้าผมจะถึงฤดูกาลสอบแล้วครับ เลยต้องเร่งอ่านหนังสือ เพราะต้องสอบตั้งเจ็ดวิชาแล้วก็เป็นวิชาท่องจำตั้งสี่วิชาแหนะ

"เพิ่งจบไปหนึ่งวิชา ส่วนวิชานี้คุนอ่านไปชั่วโมงหนึ่งแล้วแต่กลับจำอะไรไม่ได้เลยพี่แฟง มันเหมือน....."

"สมองขาดน้ำตาล?"

"ถูกแผ๋ง!"

"เอาน้ำตาละลายน้ำมั้ยจะทำให้ตอนนี้เลย"

"พี่แฟง! ชอบแกล้งคุน พี่ก็รู้ว่าเราหมายถึงอยากอื่นนะ"

"อย่างอื่นที่ว่าคืออะไร ไอติมงี้? ไม่ได้หรอกคุนมึงไม่สบายอยู่"

"ชานมไข่มุก?"

"นั่นก็ไม่ได้มีน้ำแข็ง หรือจะกินชานมไข่มุกร้อนละ อันนั้นได้นะเอามั้ย ชานมไร้ไข่มุกนะ"

"อย่าทำร้ายชานมไข่มุกของผมเราด้วยการไม่ใส่น้ำแข็งนะครับ มันเสียจรรยาบรรณชานมของเราหมด นั่นมันหยาบคายมากเลยรู้มั้ยพี่แฟง"

"งั้นก็แ*กแค่น้ำอุ่นพอ"

"ไม่เอา! ขอขนมปังสังขยาปิ้ง ได้มั้ยครับ ขนมปังร้อนๆราดสังขยาอุ่นๆกับนมอุ่นๆอีกแก้ว โหแค่คิดก็สมองลื่นไหลเลย ความจำโฟลมากโฟลสุดๆ" ผมมองพี่แฟงตาปริบๆเป็นเชิงอ้อนวอน ตั้งแต่ป่วยมานี้ผมยังไม่ได้แตะของหวานเลยสักนิด นี่มันเป็นสถิติใหม่เลยนะเนี่ยที่คุนคุนไม่มีของหวานกระแทกปากนานเกินสองวันเนี่ย น้องคุนต้องการน้ำตาล!แล้วร้านขนมหวานก็ต้องการคุนคุน!

"แผ่นเดียวนะ"

"ครับผม! แผ่นเดียว แผ่นเดียวจริงๆ"

"เออๆ ไปเปลี่ยนชุดด้วย"

"เย้!!! ไม่เปลี่ยนหรอกไปชุดนี้แหละ ไปๆๆ ตุนจะไปกินสังขยา~~~" ผมก้มลงไปสำรวจเสื้อผ้าที่สวมอยู่ ตอนนี้ผมสวมเสื้อยืดคอกว้างสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีครีม ชุดพร้อมออกเดินทาง ลุย!

"เสื้อมันบางแล้วก็คอกว้าง ไปเปลี่ยนเป็นตัวอื่น" แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้คิดเหมือนน้องคุนเลยสักนิด

"ไม่เป็นไรหรอกข้างนอกอากาศร้อน ใส่แบบนี้แหละดีแล้ว ไปๆๆๆ ไปกัน คุณหิวน้ำตาล น้ำตาลคิดถึงคุนแล้ว ไปๆๆๆ สังขยาจ๋าอีกห้านาทีเจอกานน~~~

"คุน ถ้ามึงไม่เปลี่ยนเสื้อก็ไม่ต้องไป"

แง! ทำไมต้องดุด้วย ไม่เข้าใจ!!! เปลี่ยนก็ได้!!! เล่นมองตาเขียวปั๊ดแบบนั้นใครจะไปกล้าหือ..

.
.
.
.
.
.

"ร้านปิด" ตอนนี้เรายืนอยู่ที่ร้าน ขนม นม เนย คาเฟ่วินเทจที่อยู่ใต้คอนโดของเรา แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อหน้าร้านมีป้าย Closed แปะอยู่ ทำไมทำกับคุนแบบนี้! คุนจะกิน! คุนจะกิน!

"ไม่เห็นต้องทำหน้าหมาหงอยขนาดนั้นเลยคุน แค่ร้านปิดเองนะ" คนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆยกมือขึ้นมายีหัวผมก่อนเอ่ยออกมา

"พี่แฟง"

"ว่า"

"พังร้านเข้าไปดีมั้ยครับ"

"มันจะอะไรขนาดนั้นคุน" คนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆถอนหายใจเสียงดัง

"แต่คุนอยากกินมากนะพี่แฟง ทุบกระจก บุกเข้าไปเลย คุนได้ยินมาว่าเด็กช่างชอบก่อเรื่องตีกัน เอาเลยพี่คุยบุกร้าน!" ผมทำเสียงผิดหวัง แล้วก็อยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดด้วยซ้ำ ทำไมสวรรค์ใจร้ายจัง นี้สวรรค์ลงโทษน้องคุนใช่มั้ยที่กื้อกับปาป๊าหม่าม๊า ตอนนี้อะไรก็ขวางคุนไม่ได้แล้ว คุนจะบุกร้าน!

"อยากกินขนาดนั้นเลย" แต่คนข้างๆกันยืนนิ่งพร้อมกับเสียงพูดที่เรียบเฉย โห ไรอะ อุตส่าห์ปลุกระดมทำไมไม่มีอารมณ์ร่วมเลย ใช่ซี้ คนที่ไม่ใช่สาวกน้ำตาลจะมาเข้าใจอะไร..เวลาที่คนขาดน้ำตาล จะบ้าคลั่ง!

"ครับ" ผมเอ่ยตอบไปเบาๆ ตอนนี้รู้สึกผิดหวังอย่างแรง เพราะตอนแรกตั้งใจสุดๆว่าจะมาที่นี่แล้วก็จะสั่งเมนูเด็ดของร้าน แต่พอมาเห็นป้ายปิดแบบนี้มันเหมือนถูกผลักตกหน้าผาอย่างไงไม่รู้

"งั้นเดี๋ยวพาไปกินอีกร้าน อร่อยกว่าอีก" ผมที่กำลังยืนคอตกอยู่รีบเงยหน้าขึ้นมามองพี่แฟงทันที ผมไม่ได้ฟังผิดไปใช่มั้ยเนี่ย!

"จะ จริงหรอครับ"

"จะไปมั้ย ถ้าไปก็รีบตามมา" พี่แฟงเดินออกไปจากตรงนั้น ผมรับก้าวตามไปทันที พอถึงตัวพี่แฟงผมก็รีบเกาะแขนเขาไว้แล้วโยกไปมา ผมชอบทำแบบนี้เวลาที่พี่แฟงตามใจ ส่วนพี่แฟงก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้ผมจับแขนตัวเองโยกไปมาอยู่อย่างนั้น บางที่ก็หัวเราะลอยๆในลำคอ

ตี๊ด!

"ขึ้นรถสิ" คนตัวสูงมองหน้าผม พร้อมกับสั่งให้ผมที่ยืนงงอยู่ใรลานจอดรถของคอนโดให้ขึ้นรถคันสีดำที่จอดอยู่ตรงหน้า

"คุน จะไปรึเปล่า" พี่แฟงที่ขึ้นรถไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ลดกระจกรถลงมาเรียกผมที่ยังยืนอยู่ที่เดิม คือผมงงอยู่ งงกับรถที่พี่แฟงขึ้นไปนั่งเนี่ย อย่าบอกนะว่าไปขโมยรถใครมา นี่มันเบนซ์นะครับ! มีขโมยรถยังทำได้ ทำไมพังร้านขนมให้คุนไม่ได้ โกรธดีมั้ยเนี่ย!

"จะขึ้นไม่ขึ้น จะไปกินมั๊ยขนมปังสังขยานะ นับถึงสาม ถ้าไม่ขึ้นจะกลับห้องละนะ"

"เอ่อ ขึ้นครับ" ผมรีบเปิดประตูฝั่งข้างคนขับเข้ามานั่งในรถทันที คนที่ผมคิดว่าไปขโมยรถมาขับรถออกจากคอนโดด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ขับซะคล่องเลยสงสัยขโมยมานานแล้งแหงๆ

"คิดเพ้อเจ้ออะไรอีก นี่รถกู ไม่ได้ขโมยใครมา" เขารู้ว่าผมคิดอะไรอีกแล้ว เวลาที่ผมคิดอะไรเขาจะรู้หมดทุกอย่าง เขาบอกว่าหน้าผมเหมือนจอโปรเจคเตอร์ที่ฉายภาพความคิดผมให้เขารู้ ผมต้องเชื่อมั้ยเนี่ย!

"คาดเข็มขัดด้วย เดี๋ยวพ่อมึงที่อยู่ตรงสี่แยกข้างหน้าจะเชิญกูจอดข้างทาง"

"พ่อพี่อยู่สี่แยกหน้าหรอครับ"

"อืือ"

"พ่อพี่มาทำธุระแถวนี้หรอครับ"

"โอ้ย กูจะบ้าตาย โน่น กูหมายถึงพ่อโน่น ที่ใส่หมวกกันน็อคสีขาวหัวปิงปองยืนอยู่สี่แยกโน่นเห็นรึเปล่า"

"อ้อ คุณตำรวจนี่เอง"

"อ้าว พ่อพี่เป็นตำรวจหรอครับ" ตายแล้วๆๆ นี่ลูกตำรวจขโมยรถหรอเนี่ย!!

"อือ แล้วแต่จะคิด"
.
.
.
.
.

"อิ่มแปร้เลย ลุกไม่ขึ้นแล้ว" ผมนั่งลูบท้องตัวเองหลังจากที่จัดการขนมปังสังขยาตรงหน้าหมดเกลี้ยง ผมฟาดไปสามแผ่นกับนมสดอีกหนึ่งแก้ว ส่วนพี่แฟงไม่ได้แตะขนมเลย สั่งแค่นมอุ่นๆมาหนึ่งแก้วกับเครื่องเคียงพวกธัญพืชเท่านั้น

"สมควร ยัดห่าไปตั้งสามชิ้น เดือนนี้งดไปเลยนะของหวาน ถ้าแ*กเข้าไปอีก เดือนหน้ามึงได้ตัดขาแน่"

"ฮ่าๆๆ อันนี้คุนเข้าใจ มุกนี้กองทัพสอนมา มุกเบาหวาน เราชอบๆๆๆขำดี"

"กูด่ามึงอยู่เนี่ย ใช่เวลามาขำมั้ย"

"อ้าว ว่าเราจริงๆหรอ"

"ก็เออนะสิ"

โครม!

"รถชน!!! มีคนเจ็บ!"

เสียงของหนักๆกระแทกเข้าหากันดังอยู่นอกร้าน พวกกับเสียงเอะอะโวยวายของคนหน้าร้านทำให้เราต้องลุกขึ้นไปมอง บนถนนเกิดอุบัติเหตุ รถยนต์คันหนึ่งพุ่งชนเข้ากับเสาไฟฟ้าที่อยู่ตรงข้ามร้านขนมที่เรานั่งอยู่ คนที่มุงดูเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ทีแรกบอกว่ามีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งตัดหน้ารถยนต์คันนั้นทำให้รถยนต์หักหลบแล้วเสียหลักพุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้า

"มีคนเจ็บ"

"มีเด็กอยู่ในรถด้วย"

"เด็กบาดเจ็บหนักเลย เลือดไหลไม่หยุด"

คนที่มุงดูเหตุการณ์ร้องตะโกนออกมา มีคนสามสี่คนยืนอยู่ใกล้ๆเสาไฟฟ้าที่เกิดเหตุช่วยกันเอสตัวคนเจ็บออกมา

"เรียกรถพยาบาลทีครับ คุนรออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนเข้าใจมั้ย" พี่แฟงหันไปบอกพี่ผู้หญิงเจ้าของร้านขนม ก่อนจะหันมาพูดกับผมแล้ววิ่งไปที่รถคันนั้น

ผู้ชายสามสี่คนที่ยืนอยู่ข้างรถอยู่ก่อนหน้านั้นช่วยกันพาผู้โดยสารและคนขับออกมาจากรถ คนขับหัวแตกยังมีสติอยู่ครบถ้วน ส่วนเด็กที่คาดว่าจะนั่งอยู่ด้านข้างคนขับมีเลือดออกตามตัว ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดบาดแผลที่ตรงไหนเพราะตามหน้าไม่มีเลือดแม้แต่น้อย

ดูเหมือนเด็กจะหมดสติ เพราะผมเห็นพี่แฟงพยายามใช้ฝ่ามือตบเข้าไปที่หน้าเด็กเบาๆหลายทีแต่ก็ไม่มีการตอบสนองกลับมา พี่แฟงทำอยู่แบบนั้นสักพักจนเด็กได้สติ ปริมาณเลือดที่หยดลงบนพื้นจากร่างกายเด็กดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นกว่าตอนที่พาออกมาจากรถในคราแลกพอสมควร ผมเห็นพี่แฟงยกเสื้อเด็กออกแล้วใช้มือกดไปตรงบริเวณเอวของเด็กไว้ ก่อนหันไปคุยกับลุงที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน ไม่นานลุงก็ยื่นผ้าอะไรสักอย่างมาให้แล้วพี่แฟงก็กดผ้าผืนนั้นลงไปตรงเอวเด็ก แล้วถอดเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่มาพันรอบเอวเด็กไว้อีกชั้นหนึ่ง ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง พี่แฟงคุยอะไรกับพี่พยาบาลสักพักก่อนเดินกลับมาหาผมที่ร้านขนม

"กลับกัน"

"ครับ" ผมเดินตามผู้ชายตัวสูงไป เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วตัวเขายังสะอาดสะอ้านอยู่เลย แต่ตอนนี้เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด ผมเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่าสิ่งที่เขาพยายามพร่ำบอกผมว่าเขาเรียนหมอมันคือความจริง จากที่เห็นเขาช่วยเด็กด้วยท่าทีที่คล่องแคล่วนั้นทำให้ผมเชื่อในที่สุดว่าผู้ชายคนนี้เป็นนักศึกษาแพทย์ปีสามอย่างที่เขาเคยบอกผมจริงๆ สิ่งที่เขาทำเมื่อครู่มันลบล้างภาพพจน์ดิบๆเถื่อนๆของเด็กช่างไปจนหมดสิ้นเลย

"หยิบเสื้อหลังรถให้กูหน่อย กูจะล้างตัวก่อน เหม็นคาวเลือด" เขายอกผมก่อน เอื้อมมือไปหยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาจากข้างประตูรถ พร้อมกับทิชชู่เปียก ผมเดินไปด้านหลังรถค้นกระเป๋าสีดำที่วางอยู่ตรงนั้น ในนั้นมีเสื้อยืดสองสามตัวกับกางเกงและเสื้อกาวน์หมอ และนั่นยิ่งตอกย้ำความจริงที่ว่าเขาเป็นนักศึกษาแพทย์จริงๆ ผมหยิบเสื้อยืดสีดำออกมาจากกระเป๋าก่อนเดินมาหาเขาที่ยืนเช็ดตัวอยู่ข้างรถ เพิ่งรู้ว่าขวดอะไรบางอย่างที่เขาหยิบออกมาจากข้างประตูมันคือขวดแอลกอฮอล์

"พี่เป็นหมอจริงๆด้วย"

"ทีนี่ละเชื่อกูแล้วใช่มั้ย"

"คงงั้นแหละครับ"

"ไปกลับกัน อยากอาบน้ำล้างตัวแล้ว"

"ครับ"

.
.
.
.
"พี่แฟงครับ" ผมเรียกคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาอาบน้ำไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง

"ว่าไง"

"เด็กคนนั้นจะปลอดภัยใช่มั้ยครับ"

"ถึงมือหมอแล้ว ปลอดภัยแหละ" คนร่างหนาขึ้นมานั่งข้างผมบนเตียง มือก็เช็ดผมไปด้วย

"แต่ผมเห็นเลือดน้องเค้าไหลไม่หยุดเลยนะครับ"

"ใช่ ซากของเล่นแทงเข้าไปตรงช่วงท้องนะ ตอนก่อนรถชนเด็กมันนั่งเล่นรถตักอยู่ ตอนชนคงกระแทกแรงตรงที่ตักรถเลยแทงเข้าไปในช่องท้อง แต่โชคดีหน่อยที่ไม่ลึกมาก"

"ถ้าเป็นผมคงร้องไห้งอแงเสียงดังแล้ว" ผมพูดตามความจริง ถ้าเป็นผมเห็นเลือดเต็มตัวเองขนาดนั้นคงจะร้องไห้งอแงงจนสลบไปเลยแหละ ผมไม่ค่อยถูกโฉลกกับเลือดเท่าไหร่เห็นทีไรเหมือนภาพตัดสมองขาวโพลนทุกที

"กลัวเลือดหรอ"

"คงงั้นมั้งครับ เห็นทีไรเหมือนจะหน้ามืดตลอด"

"อืม กูอยู่กับมึงไม่ได้ตลอดเวลาที่จะคอยปกป้องไม่ให้มึงเป็นอันตรายได้ แต่ถ้ามึงเจ็บตัวตอนไหนให้รีบมาหากูเป็นคนแรก กูจะเป็นคนรักษาแผลมึงเอง เข้าใจมั้ย"


#คุนแฟง

by ppeachmm


----+++----

พี่แฟงขาหนูมีดบาดคะ!!!!!!





 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด