ลูกคู่สื่อรัก ตอนที่ 28
หลังจากพาสองแสบทานไอศกรีมเรียบร้อยก็ทำให้รักษ์รู้ว่าลมเลไม่ได้ติดสินบนสองแสบแค่ไอศกรีมแต่ยังมีของเล่นที่ตามใจสองแสบอีกหลายชิ้นจนรักษ์ต้องร้องห้าม ปกติลมเลไม่ค่อยตามใจสองแสบเรื่องของเล่นคงมีครั้งนี้แหละที่ดูจะยอมมากเกินไป
“ฉันขอโทษ” ตั้งแต่กลับมารักษ์ได้ยินคำนี้มาหลายรอบแล้ว
“ขอโทษผมทำไมครับ”
“ก็นายไม่ยอมคุยกับฉัน”
“แล้วตอนนี้ผมไม่ได้คุยกับคุณลมหรือครับ”
“รักษ์ ฉันขอโทษ ก็แค่อยากจีบนาย”
“แบบนี้มันจีบตรงไหนกันครับ คุณลมทำแบบนี้ลูกจะเสียนิสัยนะครับ” รักษ์อดว่าไม่ได้ถึงจะรู้ดีว่าความจริงแล้วลมเลเข้มงวดแค่ไหนกับสองแสบ แต่การกระทำวันนี้ของลมเลไม่ถูกต้องเลย
“ฉันถึงขอโทษนี้ไง”
“ครับ คุณลมไปนอนเถอะครับ” รักษ์บอกทั้งหันเดินเข้าห้องของตนเอง แต่รู้สึกถึงคนเดินตามมา “คุณลมมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ” เพราะเห็นว่าลมเลเดินตามมาถึงหน้าห้องนอนของรักษ์
“เปล่านะ” ลมเลบอกทั้งรอยยิ้ม
“ถ้าไม่มีอะไรผมเข้าห้องก่อนนะครับ” ว่าจบก็เปิดประตูเข้าห้อง ลมเลก็ไม่รอช้ารีบแทรกตัวผ่านบานประตูมาด้วยจนรักษ์งุนงง “เอ่อ คุณลมเข้ามาทำไมห้องผม”
“ก็มานอนไง” บอกอย่างหน้าตาเฉยทั้งเดินไปที่เตียงนอนของรักษ์
“แต่นี้ห้องผมนะครับ” รักษ์ร้องค้านเมื่อเห็นว่าลมเลกำลังล้มตัวลงนอนบนเตียง
“ฉันจะนอนนี้ นายก็มานอนได้แล้วฉันง่วง” ลมเลบอกทั้งตบมือลงบนเตียงนอนที่ว่างข้างๆ
“ง่วงก็ไปนอนห้องคุณลมสิครับ”
“ฉันจะจีบนาย” ว่าทั้งยกผ้าขึ้นห่มไม่ได้สนใจรักษ์ที่ยืนงุนงงอยู่เลย
“จีบผมแล้วเกี่ยวอะไรกับมานอนด้วย” รักษ์เริ่มตามลมเลไม่ทันจะมาไม้ไหนอีก
“นอนจีบไง มาเถอะน่า หรือต้องให้ฉันไปอุ้ม หึหึ”
“ผมเดินเองได้ครับ” ดูแล้วจะให้อีกคนยอมออกไปคงจะเป็นไปได้ยากก็พ่อลูกดื้อพอกันเผลอๆ ลมเลดื้อหนักกว่าสองแสบเสียอีก ในเมื่ออีกคนไม่ยอมออกรักษ์ก็ต้องจำยอมเลยเดินไปปิดไฟในห้องเหลือไว้เพียงโคมไฟหัวเตียงก่อนจะขึ้นนอนบนเตียงโดยเว้นระยะห่างจากลมเลพอสมควรดีที่เตียงนอนใหญ่พอให้ผู้ชายสองคนนอนกันได้สบาย
“อ่ะ! คุณลม” รักษ์ร้องขึ้นเมื่อถูกมือใหญ่เกี่ยวเอวไปกอด แค่นอนข้างกันก็ตื่นเต้นมากพอแล้วนี้ลมเลยังมากอดอีกไม่ต้องสงสัยเลยว่ารักษ์จะรู้สึกยัง ถ้าหัวใจทะลุออกมาได้มันคงทะลุออกมาแล้ว
“หัวใจนายเต้นแรงจัง” ลมเลกระซิบอยู่ข้างหู
“อ่ะ!” รักษ์เผลอหลุดเสียงร้องอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงรอยจูบบนเส้นผม พยายามเบี่ยงตัวหลบแต่มือหนาก็รั้งไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้เลย
“ผมนายหอมมากเลย” ลมเลบอกทั้งสูดกลิ่นหอมอีกครั้ง ตัวรักษ์มักมีกลิ่นหอมจางๆ ติดตัวเสมอ แต่ไม่คิดว่าผมของรักษ์จะหอมขนาดนี้แถมยังนุ่มอีกว่าแล้วก็ประทับจุมพิตไปอีกที
“คุณลมปล่อยผมเถอะครับ” รักษ์บอกทั้งขืนตัวออก ลมเลจะรู้บ้างไหมว่าทำหัวใจรักษ์จะวายอยู่แล้ว
ลมเลไม่สนคำพูดของรักษ์กลับจับอีกคนให้พลิกตัวเข้าหา แอบเห็นว่าหน้ารักษ์ขึ้นสีแดงระเรืองยิ่งโดนแสงไฟจะโคมไฟยิ่งขับให้น่ามองดูแลน่ากลั่นแกล้งไม่น้อย ลมเลยิ้มเมื่อดวงตาโตเอาแต่มองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาตน ปากเล็กนั้นก็กัดจนมันขึ้นสีแดงดูเย้ายวนเหลือเกินอดไม่ได้ที่จะประทับเรียวปากลงไปลิ้มลองความหอมหวานที่แสนยั่วยวนนั้น ในคลาแรกรักษ์ตกใจพยายามดิ้นหลบแต่ก็ไม่อาจต้านทานความละมุนนั้นได้ จากที่มันเคยแผ่วเบาก็ค่อยๆ หนักขึ้น รักษ์เผลอไผลไปกับรสสัมผัสอย่างห้ามไม่ได้รู้ตัวอีกทีปากหนาก็ซุกไซอยู่ตรงซอกคอของรักษ์แล้ว
“คะ คุณลม” รักษ์ร้องห้ามเมื่อรู้สึกว่ามันจะเลยเถิดมากเกินไป แต่ดูเหมือนลมเลจะไม่ได้ยินเสียงรักษ์แถมยังบดจูบรักษ์อีกครั้งจนรักษ์ไม่สามารถร้องห้ามได้ ลมเลชักนำให้รักษ์จมดิ่งไปกับรสจูบที่แสนหวานนี้อย่างห้ามตัวไม่ได้ ลมเลเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลยเขาอยากจะลิ้มลองรักษ์ไปทั้งตัวแต่ก็รู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลา ตอนนี้เลยขอตักตวงความหอมหวานจากปากเล็กให้หนำใจเถอะ
“อะ อืม” รักษ์ครางออกมากอย่างน่าอายเมื่อลิ้นใหญ่ไล่ต้อนเข้ามา ตอนนี้รักษ์แทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลยเผลอไผลไปกับลมเลราวกับดูหลอกล่อ
“แง่ แง่” อยู่ๆ เรียกร้องไห้ก็ดังขึ้นมาจากอีกห้องทำให้สองร่างที่กำลังดื่มด่ำความสุขต้องชะงักลง
“สองแสบ” รักษ์ร้องขึ้นอย่างตกใจรีบผลักลมเลออก ลมเลก็ยอมแต่โดยดีถึงจะรู้สึกเสียดายก็ตาม นึกเซ็งกับสองแสบร้อยวันพันปีไม่เห็นจะร้องไห้ตอนหลับมาร้องอะไรเอาวันนี้ ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็รีบตามรักษ์ไปดูสองแสบก็พบว่ารักษ์กำลังกอดปลอบขุนจันทร์ ข้างๆ มีขุนอินทร์นั่งหน้าง่วงอยู่
“โอ๋ๆ ไม่ร้องครับ ไม่มีอะไรน่า” รักษ์ปลอบทั้งลูบหัวเล็กของเด็กชาย
“ฮือ ฮือ มะ หมาจะกัดน้องจันทร์ ฮึก ฮือๆ” เสียงเล็กบอกทั้งร้องให้อย่างน่าสงสาร เด็กน้อยฝันร้ายฝันว่าหมาตัวใหญ่วิ่งไล่กัด ขุนจันทร์กลัวมากๆ ร้องไห้หาพ่อ หาอารักษ์ก็ไม่เจอหมาก็ไล่ไม่หยุดเลย
“โอ๋ๆ ไม่มีหมาที่ไหนแล้วครับ ไม่ร้องนะคนเก่งของอารักษ์” รักษ์พยายามปลอบ ขุนจันทร์ก็ยังสะอืนกอดรักษ์แน่น ง่วงก็ง่วง กลัวก็กลัว แต่ตอนนี้พ่อก็อยู่ อารักษ์ก็อยู่ เด็กน้อยเลยเบาใจพยายามเก็บเสียงสะอืนสุดท้ายทนความง่วงไม่ไหวก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดของรักษ์
“หลับแล้วครับ” รักษ์ร้องบอกทั้งใช้มือลูบผมเด็กน้อยไม่หยุด ทางลมเลก็พึ่งพาขุนอินทร์ให้นอนหลับไป
“มาฉันพานอนเอง” ลมเลบอกทั้งแกะมือเล็กที่กอดรอบเอวรักษ์แน่น ก่อนจะค่อยๆ พาเด็กน้อยนอนลงอย่างเบามือ เป็นไงละสองแสบร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย
“คงฝันร้ายนะครับ” รักษ์ว่าทั้งยกผ้าห่มขึ้นห่มให้เด็กนอนทั้งสอง
“คงจะร้ายน่าดูร้องไห้เสียลั่นบ้านเลย” ไม่บ่อยที่สองแสบจะฝันร้ายและสะดุ้งตื่นกลางดึก
“วันนี้เล่นมากไงครับ” พูดแล้วมองคนพ่อแรงๆ ทำเอาคนถูกมองสะดุ้ง ก็จริงอย่างรักษ์ว่าวันนี้ลมเลตามใจสองแสบเกินไปเพราะผลประโยชน์ที่หวังแท้ๆ แต่ดูแลแล้วลมเลว่าตนมีแต่เสียกับเสียมากกว่าเมื่อนึกย้อนไป
เมื่อเช็คจนมั่นใจว่าสองแสบจะไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทั้งสองก็พากันออกมา รักษ์เริ่มง่วงแล้วเลยรีบเดินกลับห้องไม่ได้สนใจคนที่ตามมาด้านหลัง
“คะ คุณลม” เมื่อจะปิดประตูห้องก็ถูกอีกคนรั้งไว้ รักษ์คิดว่าลมเลจะกลับไปนอนห้องตัวเองแท้ๆ
“ลืมไปแล้หรือไงว่าคืนนี้ฉันนอนด้วย หึหึ” ว่าทั้งแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาและปิดล๊อคประตูให้เรียบร้อย
“ตามใจครับ แต่ หะ ห้ามทำอะไรผมนะ” บอกทั้งนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อก่อนหน้า
“ฉันไปทำอะไรนาย หึหึ”
“กะ ก็…” จะให้รักษ์พูดออกมาได้ยังไง มันออกจะน่าอายเกินไปเลยเลือกที่จะไม่พูดได้แต่กัดปากตัวเองแก้เขิน
“ปากแดงหมดแล้ว” ว่าทั้งใช้ปลายนิ้วโป้งลูบเบาๆ บนปากแดง รักษ์เขินอายจนต้องก้มหน้าหลบแอบได้ยินลมเลหัวเราะในลำคอ
“ผะ ผม จะนอนแล้ว” รวบรวมสติแล้วก้าวเดินขึ้นเตียงพยายามไม่สนใจลมเลมากนัก รักษ์ยกผ้ามาห่มก่อนจะหลับตาลงทั้งที่ใจมันเต้นจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา และต้องสะดุ้งเมื่อมือให้รวบรักษ์ไปกอดทั้งร่าง
“ขอกอดหน่อยฉันกลัวฝันร้าย หึหึ” เสียงที่ออกมานั่นช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งนักแต่รักษ์คร้านที่จะท้วงติงนอนแบบนี้ก็อุ่นดีเหมือนกัน
..................,..................................
ลูกคู่มาแล้วจ้าาา ลูกคู่รักพี่ๆ คนอ่านทุกคนนะค้าบบบบ
หัวข้อ: ❤… ลูกคู่สื่อรัก ...❤ จบแล้ว ... ย้ายได้ค่ะ (อ่าน 11148 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก