ขอเติมไข่ใส่สีกันบ้างนะครับ เล่าชัดเจนไป อาจจะยิ่งทำให้เรื่องลับๆมันจะไม่ลับอีก(ครั้ง)
บทที่ 1 The first kiss date
“นี่ แชมป์ เสื้อตัวนี้เป็นไง” จอนหันมาถามผม มันถือเสื้อสามตัวมาให้ดู แต่ละตัวยังกะเสื้อลิเก จอนเป็นคนที่ไม่มีค่อยมีรสนิยมในการแต่งตัวครับ เพราะฉะนั้น เสื้อผ้าอย่าให้มันเลือกเชียว แต่ถ้าเครื่องประดับ หมอนี่ ได้ที่เลยครับ วางใจได้นักออกแบบมือหนึ่ง
“เออ จอน กูว่ามึงเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวดีกว่านะ เดี๋ยวกูเลือกให้ แล้วสาวๆจะมาตามมึงมากกว่านี้ เชื่อกู” ผมบอกพลางหาเสื้อให้มัน ที่ดูไม่เหมือนจะไปเล่นลิเก
“โห ไม่เอาหรอก กูมีมึงก็พอแล้ว คนอื่นว่าไงกูไม่เห็นจะสน” มันพูดมาหน้าไม่อาย เสียงก็ใช่ว่าจะเบา
“โอ้ย” ผมเหยียบเท้ามันให้มันรู้ตัวว่าอยู่ที่สาธารณะ
“ไม่เห็นเป็นไร กูไม่แคร์” มันยังหน้าด้าน
“มึงไม่แคร์ กูแคร์ แถวนี้ เด็กโรงเรียน เราเยอะแยะ แล้วคนขายอีก วันหลังเดินมาคง ต้องเอาปี๊บคลุมหัว” ผมพูดพร้อมลากมันมาดูเสื้อ
“ นี่ ต้องตัวนี้ มึงเอาไปใส่กะสูทดำมึง รับรอง โดน“ ผมหยิบเสื้อสีดำยื่นให้มัน
“แล้ว มึงจะใส่แบบไหน “ มันถามผม
“กูจะใส่สีขาว สูทขาว เค้าจะได้รู้ว่ากูหน่ะเทวดา มึงอ่ะพญามาร”ผมพูดไปหัวเราะไป
จอนมันลากผมมาใกล้ ๆแล้วกระซิบ “ ก็ดีส่วนใหญ่มารรุก เทวดาก็คอยรับ มึงก็เตรียมใจไว้ละกัน” มันพูดพร้อมยิ้มหื่นๆ ชักไม่น่าไว้ใจแฮะ สรุปว่า เราได้เสื้อมาคนละตัวก็ตัวที่ผมเลือก มีเรอะไอจอนจะขัดใจ มันคงรู้แหละว่าที่มันเลือกหน่ะ...หลงยุค
“ไปไหนต่อดี” ผมถามเพราะยังเห็นว่าเวลายังไม่ค่อยเย็นเลย
“อือ ดูหนัง ร้องเกะ หรือ...”ผมได้ยินคำว่าร้องเกะ ก็หูผึ่ง
“ร้องเกะ “ ผมตอบเสียงใสที่สุด
“แต่กูว่า” จอนมันขัด
“จอนค้าบ แชมป์ไม่ได้ร้องเกะตั้งนานแล้ว จอนไปร้องเป็นเพื่อนแชมป์น้า มีเพลงใหม่มาตั้งเยอะ” ผมพยายามอ้อนเต็มที่
“ก็ได้ กูก็อยากร้องอยู่หรอกนะ ไม่ได้ตามใจมึงหรอก” มันพูดหูเหอแดงไปหมด
“ทราบแล้วคับ จอนอยากร้องเกะเอง ไม่ใช่เพราะแชมป์อ้อนหรอก เนอะ”
“เออดิ กูไม่ยอมง่ายๆหรอก เอะอะก็อ้อน”จอนยังหน้าแดงอยู่
“เอาเหอะ ถือว่ากูยอมมึงเองก็ได้ ไปเหอะ”ผมลากไอจอนไป ลืมไปเอามือไปจูงแขนมันเดิน ถ้าคนมาเห็นคงเข้าใจถูก แย่เลย
และแล้วเราก็มาถึงร้านร้องเกะ คนในร้านคงไม่ค่อยเห็นผู้ชายมาร้องเกะกันสองคนบ่อยๆ สายตาก็เลยมองมาแปลกๆ
“สองคนเหรอคับ “ พี่เค้าถามย้ำที่เราบอกไป
“คับ” ผมกะจอนตอบพร้อมกัน ก็บอกไปแล้วว่าห้องสองคน
“ได้คับ ตามมาเลยคับ” พนักงานเดินนำไปห้องในสุดของร้าน
“ห้องนี้ส่วนตัวคับ ไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา ตามสบายคับ มีอะไรค่อยตะโกนเรียกพี่นะ” พนักงานพูดยังกะรู้ใจ เอ๊ยไม่ใช่ พูดยังกะจะให้เรามาทำไรในนี้ ดูเขาต้องการจะแซวเล่นมากกว่า
“ขอบคุณคับ เหมาะเจาะเลยพี่ จะได้ทำไรก็ได้ ไม่มีคนเห็น” ผมตอบกวนเค้าไป จอนมันต่อยหลังผมเป็นเชิงปรามๆ พี่เค้าก็กระตุกไปที ก่อนจะเดินเลี่ยงๆออกไป คงกะตะเล่นมุข แต่ขำไม่ออกซะเอง
“มึงพูดงั้นไปได้ไง เด๋วเค้าเข้าใจผิด ว่ามึงกะกูจะมาทำไร” จอนท้วงผม
“อ่าว ไม่เห็นผิดตรงไหน เค้าเข้าใจถูกซะด้วยซ้ำ ว่ากูจะทำไรมึงในห้องนี้”
“เฮ้ยๆ ไหนว่าจบก่อนไง” จอนมันถอย อ่อนนี่หว่า (พอกะผมแหละ 555)
“ไอบ้า กูล้อเล่น แม่งใครจะทำลง หน้าหยั่งมึง“ ผมขำ แต่ดูไอจอนมันเคืองๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ แล้วผมก็เริ่มร้องเกะ แต่พอร้องไปซักสามสี่เพลง ผมก็สังเกตว่าไอจอนมันเงียบไม่เหมือนทุกครั้ง
“จอน ไมมึงไม่ร้องวะ” ผมถามมัน
“.....” เงียบ
“จอน หลับเหรอ”ผมถามอีก ชักงง ทีนี้เริ่มมีเสียงฮึกๆออกมา
“จอนมึงร้องทำไม มึงโกรธอะไรกู” ผมเริ่มคิดว่าผมทำไรไป
“แชมป์ มึงชอบกูจริงๆ เหรอ นี่เราจะเรียนจบแล้ว กูดูมึงไม่ทุกข์ร้อนเลย ว่าต่อไปเราจะเป็นยังไง มีแต่กูที่เครียดบ้าอยู่คนเดียว”
“........” คราวนี้ฝ่ายเงียบกลายเป็นผม ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเพราะผมมั่นใจว่ายังไงเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีก
“ก็บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวก็ได้เรียนด้วยกัน” ผมบอกอึกอัก
“มึง แน่ใจนะ นี่เอนท์นะไม่ใช่ไปยื่นกระดาษสมัคร”มันตอกกลับ ทุกอย่างเงียบ ผมปล่อยให้เพลงผ่านไปโดย ไม่มีใครคิดจะจับไมค์อีก
เวลาผ่านไป โดยที่เราสองคนต่างเงียบ ตอนนี้ หลายอย่างกำลังประดังเข้ามาในความคิด แต่แล้วผมก็ลากมันออกจากร้าน
กลับไปที่สนามหญ้าใกล้ๆ แม่น้ำ
“มึงจำที่นี่ได้มั้ย จอน“
“ทำไมจะจำไม่ได้ ที่ๆมึงบอกชอบกูครั้งแรก แล้วก็ .....จูบแรก” มันตอบตายังแดงๆ
“กูอยากจะย้ำให้มึงฟังอีกที ผม แชมป์ ...... ...... ชอบ จอน ...... ...... และสัมพันธ์เราจะไม่เปลี่ยนแปลงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มึงจะเชื่อกูหรือไม่ก็ตามใจ แต่นี่คือคำสัญญาของกู ไม่ว่าเมื่อไหร่มันจะไม่เปลี่ยนแปลง”
“.....” มันเงียบแต่ผมสัมผัสได้กับความรู้สึกสบายๆที่มาจากตัวมัน
“แล้วเรื่องเรียนมึงก็ไม่ต้องห่วง มึงรู้มั้ยถึงไงกูก็เรียนที่เดียวกับมึง ไม่ว่าจะต้องออกไปชนบท ทุรกันดารแค่ไหน เวลาตอนนี้กูพร้อมให้มึงทุกอย่าง”
“ทุกอย่าง” พอเริ่มหาย ไอจอนก็เริ่มทะลึ่งอีก
“รวมถึง... มั้ย”
“กูบอกแล้ว ทุกอย่างที่มึงต้องการ ให้กูเอามึงตอนนี้ใช่มั้ยก็ได้” ผมยั่วมัน
“สาด ไม่ใช่ สลับและ” จอนพูดและเราก็หัวเราะกัน ตอนนั้นหน้าจอนมันน่ารักมาก ผมอดใจไม่ไหว
“แค่เรื่องมหาลัย มันไม่ใช่อะไรที่จะพรากกูกับมึงได้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่มากกว่านี้ ทำให้เราไกลกว่านี้” ความรู้สึกที่ผมมั่นใจ ผมรับรู้ได้ว่าตอนนี้จอนเองก็รู้สึกอย่างที่ผมรู้สึก
แค่มองเข้าไปในตาคู่นั้น มันแสดงถึงความอาทร ความห่วงใย และความมั่นคง.....
“ จอน มีอะไรแดงๆ ติดที่ปากมึงอ่ะ”ผมบอกมัน
“ตรงไหน” มันถามพร้อมเอาแขนเช็ดๆ
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเช็ดให้นะ” ผมไม่พูดป่าว ยื่นหน้าไปจนชิดมันคงรู้แล้วหล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปิดตาปี๋เลย แต่ผมก็ใช้มือปัดๆที่ปากมัน
“ปิดตาทำไม จอน มึงนึกว่ากูจะจูบมึงเหรอ”ผมถาม ไอจอนเปิดตาดูงอนๆ
“ป่าว กูไม่ได้...”มันเถียงแต่ก่อนจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็จับมันนั่งลงไปกะพื้น แล้วก็ประกบปากกับ มัน ครั้งนี้ครั้งที่สอง แต่มันรู้สึกเหมือนครั้งแรก มันเก้ๆกังๆเหมือนเราไม่เคยทำมาก่อน แต่มันก็ค่อยๆดีขึ้น
“อือ อึงอูดแองไอแอ้ว “จอนท้วง ทั้งที่มันก็ออกจะเคลิ้ม ถ้าคนเดินผ่านมาคงจะได้ยินเสียงแหละ
“ แรงไปเหรอ เด๋วเบาๆ ทำใหม่นะ” สลับบทกันจิงๆ พอผมทะลึ่งขึ้น ไอจอนก็ดูจะเป็นเด็กเรียบร้อยอีกครั้ง
“เบาๆ นะครับที่รัก ถ้าเจ็บบอกแชมป์นะ”
“ห่า ไม่ได้ทำให้เอา”มันพูดหน้าแดงเชียว หลังพูดจบผมก็ประกบปากลงไปอีกครั้ง ลิ้นของผมกะมันชอนไชไป ถ้ายาวกว่านี้คงผูกกันได้
.
.
.
“ทีนี้ มั่นใจได้ยัง”ผมถามจอน
“อือ กูรู้อยู่แล้วว่ายังไง มึงชอบกู” มันบอก (เมื่อกี้ยังด่ากูอยู่เลย)
“เอาเหอะ กลับกันดีกว่า เด๋วที่บ้านจะหาคุณชายไม่เจอ แล้วจะแย่”
“ยังไม่อยากกลับเลย”
“อยากอยู่กะมึงให้นานกว่านี้หน่อย “ จอนมันเริ่มอ้อน
“ยังงั้น ไปนอนบ้านกูละกัน กูอยากกลับบ้าน หิวด้วย”ผมชวนมัน
“จริงนะ จะได้ระลึกความหลัง”มันพูดยังกะจะได้ไปงานคืนสู่เหย้าอนุบาลหน่ะ
“เออ แต่มึงจะระลึกความหลังอะไร ครั้งแรกที่กูเห็นของมึงเหรอ” ผมหลุดปาก
“หา มึงเห็นของกู ...”
“มึงเห็นเหรอ มึงเห็นได้ไง” ผมไม่รอตอบ รีบเดินหนีก่อน
“แชมป์ ไม่ต้องเลยนะ มึง มึงเห็นของกูแล้ว กูยังไม่เห็นของมึงเลย ให้กูดูเลย” ว่าง่ายเว้ย จอนมันพูดพร้อมวิ่งไล่ผม
”ป่าว ไม่ได้เห็น” ผมเลี่ยงสายตา
“มองตากู แล้วพูด”
“กู ไม่.....................................” จ้องตามันแล้วทำไมไม่กล้าโกหกวะ
“กูไม่ตอบ” ใส่ตีนหมาครับ ไม่ไหว จะตอบไงอ่ะ
(ต่อบทที่ 2 คืนที่สองของสองเรา)เป็นของขวัญวันหยุดค้าบ ทำงานช่วงปลายปีมันเหนื่อย
อ๋อ แล้วคนที่อาจจะเคยอ่าน อันนี้เป็นเวอร์ชั่นพิเศษ อาจมีการปรับเนื้อหา เล็กน้อยจนถึงมาก
อาจมีลำดับ หรือเหตุการณ์พิเศษเปลี่ยนไป พี่แชมป์คงเริ่มทำใจแล้วล่ะครับ ว่าคนจะรู้
ไหนๆเขาจะรับเด็กมาเลี้ยง ขั้นนั้นคงไม่ต้องปิดบังอะไรอีก ใช่ม่ะ
อวยชัยล่วงหน้า
ขอบคุณทุกกำลังใจค้าบ มีแรงฮึดทำงานและ ไถเรื่องมาจากพี่แชมป์มากขึ้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
