ตอนที่2..............ชีวิตที่เปลี่ยนไปของนายอาร์ม
^_^ “ขอบคุณที่มาส่งนะครับ...แหมส่งกันถึงหน้าห้องเลย...เข้ามาข้างในก่อนมั้ยครับ...” นาวินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ปลาบปลื้มที่อาร์มมาส่งถึงห้อง
“ถึงนายไม่ชวนพี่ก็ต้องเข้าอยู่แล้ว”…..อาร์มพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ......ส่วนหนุ่มน้อยหน้าใสก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
-_-|| “ไม่ต้องทำหน้างงเลย.........ก็พี่หนะอยู่ห้องนี้”
@^o^@.........”ว้าว!!!จริงเหรอครับ........เย้ดีใจจังได้อยู่ห้องเดียวกับพี่อาร์ม”
-_-|| “นายหนะดีใจแต่พี่ไม่............เฮ่อ....ต้องมีเรื่องปวดหัวทุกวันแน่ๆ....กำ”
“นี่เตียงพี่อาร์มหรอ.........วู้.......ขอผมนอนเล่นหน่อยนะ.........โห!!....ผ้าห่มพี่อาร์มอุ่นจัง..แล้วผมนอนไหนอ่า”
“นี่!!!!ออกมาจากที่นอนพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ….ที่ของนายหนะชั้นบนโน่น”อาร์มชี้และไล่วินไปที่เตียงชั้น 2 ..........วินก้มหน้าเศร้า... “อะไรกันเนี่ย.......หรือว่าเราพูดแรงไป”
“เป็นไรไปหนะวิน….พี่เองก็ไม่ได้จะหวงอะไรนักหนาหรอก...........เอ่อ....พี่ขอโทษ”
“ครับ....แต่ผมไม่ได้โกรธพี่หรอก.........แต่ผม..........ผมนอนเตียงชั้น 2 ไม่ได้ครับ”
“อะไรนะ!!!!!!!!!!...........นายนอนเตียงชั้น 2 ไม่ได้ หมายความว่าไง”
“ตอนผมเด็กๆ..ผมเคยตกจากเตียงชั้น 2 ครับ...มันทำให้ผมฝังใจ” T_T
“งั้นพี่คงต้องแลกที่นอนกับนายใช่มั้ย”…อาร์มเซ็งที่ต้องสลับที่นอนของตัวเองให้วิน...แต่ก็อดสงสารวินไม่ได้ที่มีอดีตฝังใจกับเตียงชั้น 2 กำจริงๆกรูส์
“ไม่ครับ.......พี่อาร์มไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก.......พี่อาร์มแค่...............”วินเงยหน้ามาสบตาอาร์มเป็นเชิงวิงวอน...และขอความเห็นใจ
“พี่อาร์มแค่........ให้ผมนอนด้วยไง....ง่ายนิดเดียวเองไม่ต้องย้ายที่นอนให้เหนื่อย....งั้นผมจองที่ในสุดติดเลยนะ......แต่ถ้าพี่อาร์มกลัวตกเตียงละก็.ผมอนุญาตให้กอดผมไว้ก็ได้นะ..รับรองไม่ตกแน่ๆ”
วินจัดการรวบรัดตัดความและนอนอย่างสบายใจเฉิบ.........อาร์มได้แต่ยืนงง...และเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากปิดไฟ....และนอนข้างๆเจ้าเด็กแสบคนนี้…..
“ใครอนุญาตให้มันนอนด้วยวะเนี่ย......แหมทำเป็นเศร้า....เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริง......จะนอนหลับมั้ยเนี่ย.........เฮ้ย!!อะไรเนี่ยยังมีหน้าเอาแขนมาพาดเราอีก.........ฮือๆเวรกรรมจริงๆ..ชีวิตเรา” T_T||
…………………………………………………………………..
“ตื่นแต่เช้าเลยนะครับพี่อาร์ม.....เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ.........ผมหนะหลับสบายสุดๆไปเลย..ฝันหวานซะด้วย....เอ.!!..........ว่าแต่เมื่อคืนแอบกอดผมรึเปล่า...........สารภาพมานะครับ”
“นายจะบ้าหรอ...........ใครจะกอดนาย......แย่งที่นอน....แย่งผ้าห่มพี่ไปแล้วยังมีหน้ามาปากดีแต่เช้าอีก.....เดี๋ยวจะโดนดี”อาร์มทำเสียงขึงขังให้เจ้าเด็กน้อยได้รู้สำนึก..........แต่ไม่เลยวินกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกับอาร์มเป็นการท้าทาย
“โดนดีอะไรหรอครับพี่อาร์ม.......”
อาร์มสะดุ้งด้วยความตกใจและไม่คาดคิด.........ว่าวินจะเข้ามาใกล้ถึงขนาดนี้...........ลมหายใจของวินร้อนผ่าวจนอาร์มรู้สึกได้.........ทั้ง 2 สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง...........วินขยับเข้าไปใกล้อีกจนปลายจมูกแตะปลายจมูกของอาร์มเบาๆ........อาร์มสะดุ้งอีกครั้งแล้วรีบผละออกไป......
“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ.....เดี๋ยวสายคนจะยิ่งเยอะ.........เอ่อ....พี่ไปก่อนนะ....อย่าลืมล็อคประตูด้วยหละ”
อาร์มลุกลี้ลุกลนรีบออกจากห้องโดยไม่หันไปสบตาวินอีก.........ตอนนี้ใจของอาร์มยังเต้นแรงเพราะเหตุการณที่เกิดขึ้น.........แต่ทว่าวินกลับอมยิ้มอย่างมีความสุข
...
“เฮ้ย!!.......อาร์มเป็นอะไรไปนั่งเหม่อทั้งวันเลยนะวันนี้”แจนถามอาร์มเมื่อเห็นพฤติกรรมของเพื่อนสนิทเปลี่ยนไป..........
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกแจน........ไหนมีการบ้านอีกกี่ข้อหละ..ใกล้เสร็จละยัง”
“อะไรกันคุณเพื่อน.........นี่นายยังไม่ได้ทำซักกะข้อเลยเหรอ.........ของฉันหนะเสร็จแล้วหยะ...ก็มัวแต่นั่งใจลอยแล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จละคะ”
“งั้นเดี๋ยว......แจนกลับหอก่อนก็ได้.........เราจะทำการบ้านต่อที่นี่”
“แต่นี่มันจะค่ำแล้วนะอาร์ม….กะจะนั่งนี่ถึงเช้าเลยรึไง.......วันนี้ก็โทรตามแจนมาเต่เช้า......ถามจริงๆเถอะอาร์ม..............อาร์มมีปัญหากับน้องเมทใหม่รึเปล่า........มีอะไรก็บอกแจนได้นะ”
“เปล่าหรอกแจน.....ไม่มีอะจริงๆ......เราแค่อยากทำการบ้านให้เสร็จก่อนหนะ”
“โอเค.....งั้นแจนกลับก่อนนะอาร์ม....ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ.......” แจนหันมาโบกมืออีกครั้งก่อนจะเดินจากไป.........ถึงอาร์มจะปากแข็งแต่แจนก็รู้ดีว่าอาร์มต้องมีปัญหาอะไรซักอย่าง........แจนหันกลับไปมองอาร์มและพูดกับตัวเอง “เอาไว้นายพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราละกันนายอาร์ม”....แจนรู้สึกเป็นห่วงอาร์ม...แต่ก็ได้แค่มองดูอยู่ห่างๆก่อนจะเดินจากไปจริงๆ
อาร์มนั่งทำการบ้านจนถึงสี่ทุ่ม........ก็กลับมาที่ห้อง
แต่ไฟในห้องกลับปิดอยู่........
“หรือว่าเจ้าเด็กนั่นจะหลับไปแล้ว”
อาร์มเปิดประตูเข้ามา..พบว่าภายในห้องกลับว่างเปล่า
“เด็กนั่นหายไปไหนนะ......ดึกป่านนี้แล้ว”..............อาร์มรู้สึกเป็นห่วงวินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
รอจน........สี่ทุ่มครึ่ง............ห้าทุ่ม..........อาร์มกระสับกระส่ายนอนพลิกไปพลิกมา
“เจ้าตัวหายป่วนไปไหนนะ..ดึกป่านนี้แล้ว”อาร์มตัดสินใจออกมาตามหาวิน
อาร์มไปตามหาวินที่สระว่ายน้ำ..........โรงยิม..............โรงอาหาร.......และที่อื่นๆ ในโรงเรียน....ทุกที่ๆในโรงเรียนตอนนี้เงียบสงัด....มีเพียงอาร์มเท่านั้นที่ยังวิ่งกระหืดกระหอบด้วยความร้อนรนใจ........เหงื่อเปียกชุ่มเสื้ออาร์มเหมือนกับอาบน้ำ......เเม้ว่าอากาศตอนนี้หนาวเหน็บเเละปกคลุมไปด้วยหมอก
อาร์มยังตามหาวินจนกระทั่งใกล้เที่ยงคืน
เขาก็ยิ่งทวีความกระวนกระวายใจ และเป็นห่วงวินมากยิ่งขึ้น.............
อาร์มตัดสินใจกลับไปที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง..........เพราะที่นี่เป็นที่แรกที่เขาได้พบกับวิน
"ฮะ!!!!วิน.......นายจริงๆด้วย".........อาร์มยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นหนุ่มน้อยนั่งอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ
"นายมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่.........พี่เป็นห่วงมากรู้มั้ย" อาร์มพูดความรู้สึกที่เเท้ จริงออกมาอย่างลืมตัว
“พี่อาร์ม”.....วินโผเข้ากอดอาร์มแก้มทั้งสองเปียกโชกไปด้วยน้ำตา....
อาร์มเองก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่...ใช้มือลูบหัววินเบาๆ.........
“ผมขอโทษ........พี่อาร์มอย่าทิ้งผมไว้อย่างนี้อีกนะ”
"ทิ้งเหรอ....หรือว่า...วินคิดว่าเราโกรธเรื่องเมื่อเช้า........."
“ผมเห็นพี่หายไปทั้งวัน...ผมก็เลยออกมาตามหาพี่...ตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว...กลับไปที่หอก็ไม่เจอ...ผมเลยมานั่งอยู่ที่นี่ครับ.........”วินพูดพลางสะอื้น.........
อาร์มปาดน้ำที่ยังไหลอาบเเก้มของวิน...........วินคงสียใจมาก
“อย่าร้องอีกเลยนะวิน.......พี่ไม่ได้โกรธวินหรอก.........แล้วก็จะไม่หนีไปไหนด้วย....พี่สัญญา”
“จริงๆนะครับพี่อย่าโกหกผมนะ”…..ทั้งสองโผเข้ากอดกันอย่างรู้ใจ
“พี่อาร์มครับ.....ผม....เอ่อ....ผมมีอะไรจะบอกพี่ครับ”วินสบตาอาร์มที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
อาร์มเหมือนจะรู้ว่าสิ่งที่วินกำลังจะพูดคืออะไร...........แต่ตอนนี้อาร์มยังไม่พร้อมที่จะรับฟังคำนั้น......
“เอ่อ...วินพี่ว่าดึกมากแล้วเรารีบกลับหอก่อนดีกว่า..มีอะไรเอาไว้ค่อยคุยกันนะ”อาร์มหลบสายตาแล้วหันหลังเดินนำหน้าไป
ทำให้หนุ่มน้อยต้องผิดหวัง........ยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหลัง
“ไปกันเถอะวิน”อาร์มหันกลับมาคว้ามือของวิน..........วินเองก็พะยักหน้ารับคำแล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนถึงหอพัก.....ก็อาบน้ำ..และเข้านอน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
