ตอนที่ 12
มึงชอบกูรึเปล่า........(ยังเป็นเรื่องของเติ้ลอยู่นะจ๊ะ...รับรองตอนหน้าอาร์มกะวินมาเเน่...อิอิ)
“มึงชอบกูรึเปล่า......”น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของเชาว์...อ่อนลง....น้ำไสๆที่ปริ่มอยู่ขอบตาของเชาว์ไหลลงมาเป็นทาง
เติ้ลยังจำแววตาคู่นั้นได้ดี....แต่ยัง....ไม่มีคำตอบหลุดจากปากของเติ้ลเพราะอึ้งกับคำถามที่ได้ยิน
“ทำไมใครๆชอบเห็นกูเป็นตัวตลก...ไม่มีใครจริงใจซักคน”เชาว์เริ่มพูดไม่รู้เรื่องคงเป็นเพราะฤทธิ์เหล้า....เชาว์ยกแก้วขึ้นซดเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้วจนสำลักออกมา…
“พอได้แล้ว...มึงจะกินเหล้าให้ได้อะไรขึ้นมาวะ”เติ้ลแย่งแก้วเหล้าออกจากมือของเชาว์…ทั้งสองยื้อแย่งแก้วเหล้ากัน...จนมือของเชาว์ไปตบหน้าของเติ้ลอย่างแรง
“โอ้ย!!”หน้าขาวๆแดงเป็นปื้นขึ้นตามรอยมืออย่างรวดเร็ว
“กูขอโทษ..กูไม่ได้ตั้งใจ...เจ็บมั้ย”เชาว์ตกใจมากและพยายามเข้ามาดูรอยที่ฝากไว้บนหน้าใสๆของเติ้ล....
“ช่างกู..มึงไม่ต้องมายุ่ง...ถ้ากูเจ็บแล้วจะทำให้มึงหายงี่เง่า...มึงจะต่อยกูอีกก็ได้นะ”เติ้ลผลักอกเชาว์ให้ห่างออกไป...ตาแดงๆเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาอย่างสุดกลั้นไม่ใช่เพราะเจ็บที่โดนคนที่ตัวเองรักตบหน้า....แต่มันเจ็บที่ใจต่างหาก
“มึงอกหักแค่นี้ถึงกับเสียผู้เสียคน..มึงว่าใครๆไม่จริงใจกะมึง....นี่มึงไม่เห็นความจริงใจของกูอยู่ในสายตายเลยใช่มั้ย”เติ้ลหันหลังกลับ....”ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว...กูจะไปนอนเชิญมึงกินเหล้าตามสบาย”
“เติ้ลกูขอโทษ”เชาว์เข้าไปกอดเติ้ลจากด้านหลัง....เติ้ลเองก็หยุดนิ่งราวกับถูกสะกดให้เป็นน้ำแข็ง
“กูแค่สับสน...มึงคิดยังไงกับกูกันแน่....ที่ผ่านมากูเห็นมึงเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด...แต่พอกูคบกับแตง...กูก็รู้ว่ากูไม่ได้รักเค้า....ทุกๆครั้งที่กูไปไหนมาไหนกับแตง...ไปเที่ยว...ไปดูหนัง...กูคิดถึงมึง....เติ้ลกูกลัว.....กูกลัวว่ามึงจะเกลียดกู...ถ้ามึงรู้ว่ากูคิดกับมึงยังไง....กูไม่อยากเสียมึงไป”น้ำตาไหลพรั่งพรูมาพร้อมกับความอัดอั้นตันใจที่เกินจะเก็บไว้ของเชาว์…เดิ้ลหันกลับมามองเชาว์ที่ก้มหน้า...ไม่กล้าสบตา
“กูรักมึง...เชาว์...หยุดร้องไห้ได้แล้ว...ขี้แยจริงนะมึง...กูเห็นทำเป็นห้าว”เติ้ลอดกัดเชาว์ไม่ได้เมื่อเห็นมันในสภาพอย่างนี้..เติ้ลเช็ดทำตาที่เปียกชุ่มไปทั้งหน้าของเชาว์...ทั้งสองสบตาและยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ....ที่แท้สิ่งที่เขากลัวมาตลอด...ก็ไม่ต่างกับเชาว์เลย....
“เติ้ล...มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ...จากวันนี้ไปมึงห้ามยุ่งกับผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหน....แล้วอย่าเป็นพ่อสื่อให้สาวที่ไหนมาจีบกูอีก...เข้าใจ๊”..เชาว์ได้ทีออกคำสั่ง..และแสดงความเป็นเจ้าของ
ที่แท้มันคิดว่าสร้อยคอเส้นนั้นเป็นของแตงจริงๆ....แต่เติ้ลเป็นคนพาไปซื้อ(สำคัญตัวเองซะจริงๆ...คิดว่าตัวเองหล่อจนสาวมาจีบ...ไอหน้าปลาบู่เอ๊ย...)เติ้ลคิดในใจและอดอมยิ้มไม่ได้
“ยิ้มไรวะ...นี่มึงนินทากูในใจหรอ...”เชาว์เข้ามาล็อคตัวของเติ้ลไว้...
”เห็นว่าตัวโตกว่าแล้วจะใช้กำลังหรอ...”ไม่ทันขาดคำก็โดนเชาว์ขโมยจูบฟอดใหญ่......
“เฮ่อ!ชื่นจายสุดๆ”เชาว์ยิ้มร่าเริง...ชื่นใจยิ่งกว่าสูดอากาศในยามเช้า..หรือได้ดมกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไหนในโลกซะอีก....เติ้ลหน้าแดงก่ำด้วยความอาย....รีบผละตัวออกจากเชาว์....เพราะชักไม่แน่ใจว่าเจ้าหมอนี่มันจะแทะเล็มอะไรอีก...(แบบว่ายังเด็กๆอยู่อ่า...ขอไร้เดียงสานิดนึง)
“ไปอาบน้ำเลยไอ้ขี้เมาไม่งั้นเชิญนอนที่โซฟานี่แหละ”….คราวนี้เติ้ลออกคำสั่งกะเจ้าตัวดีบ้าง
“ได้จ้าทูนหัว....แต่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วต้องให้กอดทั้งคืนเลยนะ...รับรองไม่ฉวยโอกาสแน่นอน...ด้วยเกียรติของลูกเสือสำรองเลย”…เติ้ลอดขำกะท่าตะเบ๊ะชู 2 นิ้วของไอ้ขี้เมาหน้าปลาบู่คนนี้ไม่ได้....
“เออ...ลองฉวยโอกาสกะกูอีกได้กินตีนก่อนนอนแน่...ตบหน้าเมื่อกี้ยังไม่คิดบัญชีเลยนะเมิง...เดี๋ยวโดนๆ”เติ้ลยกหมัดท้า...เจ้าเชาว์ที่กำลังทำท่าล้อเลียนท่าทางของเติ้ลก่อนจะเข้าไปอาบน้ำไป
……..นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นของความรักของเติลเท่านั้น.....จุดเริ่มต้นของความรักมักจะดูสวยงามเสมอ........แต่ความรักก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้เสมอไป...(หักมุมไปป่ะเนี่ย...อิอิ....เอาไว้ค่อยเปิดเรื่องเติ้ลล้วนๆละกันนะ..หากยืดเย้อไปกว่านี้...เด๋วเเฟนคลับอาร์มกะวินเค้าจะว่าเอา...)
หลังจากที่เชาว์กับเติ้ลคบกันได้ 3 ปี...จนทั้ง 2 คนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย.....เติ้ลเรียนในมหาลัยที่เชียงใหม่แต่เชาว์เอนท์ติดที่กรุงเทพ.......แม้เติ้ลจะเป็นถึงเดือนคณะมีคนเข้ามาติดพันมากมาย...แต่เติ้ลก็ยังยึดมั่น...และไม่เคยมองใคร..แต่เชาว์เองกลับเป็นคนที่เปลี่ยนไป..จากที่เคยขึ้นมาหาเติ้ลเดือนละครั้ง....ก็เริ่ม...ห่างหายไป..จากที่โทรคุยกันทุกวันก็ขาดการติดต่อเพราะเปลี่ยนเบอร์ไป.....เชาว์ไม่กลับมาเชียงใหม่อีกเลยนี่ก็ 2 ปีแล้ว เติ้ลได้แต่คิดว่าเค้าทำอะไรผิด...หรือเพราะเชาว์หมดรักในตัวเขาแล้ว....หรือเพราะเชาว์มีคนอื่น...การเลิกรากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ..มันทรมานมากจริง...เราเหมือนเป็นนักโทษที่ต้องติดคุกไปตลอดชีวิตโดยที่ไม่รู้ความผิดของตัวเอง..ไม่มีเม้แต่คำพิพากษา .....เชาว์หายไปอย่างเงียบๆ...แต่เติ้ลก็ยังคงรอคอยการกลับมาของเชาว์......จนวันนึงเติ้ลได้เจอกับแม่ของเชาว์ที่แวะมาเยี่ยมญาติที่เชียงใหม่โดยบังเอิญ....แม่บอกเติ้ลว่าเชาว์แต่งงานและไปเรียนต่อกับภรรยาที่เมืองนอก.........การรอคอยคงสิ้นสุดลงแล้วสินะ.........หัวใจของเติ้ลแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ.......ความรักที่ไม่ถูกต้องต้องลงเอยแบบนี้เสมอเหรอ.....แล้วใครหละที่คอยตัดสินว่าอะไรถูกหรือผิด.........เติ้ลได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ปล.ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยขออภัยท่านผู้อ่านด้วยเเต่ว่าง่วงสุดๆเเล้วจริงๆจ้า...แถมพรุ่งนี้มีสอบโครงร่างวิทยานิพนธ์แต่เช้าด้วย....(ยังสามารถมานั่งอัพนิยายได้อีกเนอะคนเรา..ง่าๆ)...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะจ๊ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
