หัวข้อ: -- คนแปลกหน้าคือคู่ชีวิต...บทพิเศษ ไม่พิเศษ -- (อัพเดต 21/01/2021) หน้า 20

[Shonteen]

55555

[ืniyataan]

เอ็นดูรติ..จะร้องไห้แล้ว 

[Tassanee]

55555  ต้องให้ถึงมือท่านย่า


อิอิอิอิ

[Caramel Syrup]

โธ่ ท่านย่าาาา รติจะร้องไห้แล้ว

[blove]

ทีนี้คนรู้ทั้งบางละค่ะท่านอมรา ว่าภรรยาหมอตรัสดูแลสามีดีขนาดไหน รักกันหวานชื่นเพียงใด แผนนี้ดีค่ะท่าน 555 

[JUST_M]

ท่านอมรา

ต้องแอบไปส่องเวลาเขาอยู่ในห้องบ้างนะคะ

555

[sailom_orn]

  ท่านย่าช่างจัดการ 

[miikii]

เอาล่ะ เมาแล้วจะเป็นแบบไหนกัน 555555555555

[nikpook]

เข้ากันได้ดีมากๆคนหนึ่งใสซื่ออีกคนก็บริสุทธิ์55555 ขำท่านย่าหนักมาก จะเป็นยังไงต่อน้า

[Janemera]

วงวารรรรรรรรร5555555

[THAMON926]

คนแปลกหน้าคือคู่ชีวิต

บทที่ 51

เมา

---------

   งานเลี้ยงเลิกราในยามดึก สามสมาชิกแห่งอหัสกรนั่งรถม้ากลับมาที่เรือน


หญิงชราแยกตัวเข้าห้องพักผ่อนไปแล้ว


   ตรัสออกจะกรึ่มเล็กน้อย เพราะดื่มไปมาก รติจึงให้เขานั่งพัก ส่วนตนเองเป็นคนออกไปดูความเรียบร้อยทั้งเรือน เห็นลงกลอน ดับไฟหมดแล้วก็กลับเข้าเรือนพักผ่อน ทว่าพอจะย่างเท้าเข้าประตูมา ก็กลับถูกสามีผู้ที่ควรนั่งอยู่ที่ตั่ง คว้าเอวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน รัดรึงแนบแน่นชิดใกล้


   “อ๊ะ! ทำอะไรน่ะตรัส”


   “วันนี้เจ้าแปลก...ไม่สิ...หมู่นี้เจ้าแปลก”


   “แปลกอะไรกัน ท่านเมาแล้ว”


   “เพราะใครรินเหล้าให้ข้าไม่หยุด ปรนนิบัติข้าอย่างดี รู้ไหมว่ามีแต่คนมองข้าด้วยสายตาริษยาเพียงใด”


ริมฝีปากของตรัสคลอเคลียที่ข้างแก้ม ไม่รู้เพราะฤทธิ์สุราร้อนแรงในกายหรืออย่างไร เขากลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายตัวเย็นจนน่า...ทำให้ร้อนรุ่มไปด้วยกัน


   ริมฝีปากร้อนบดเบียดเข้ากับแก้มแรงขึ้น แล้วลากไล้ลงสู่ลำคอ กลิ่นเนื้อของรติจะว่าคุ้นเคยก็ใช่ จะว่ามัวเมาก็ได้ ยิ่งดอมดม ยิ่งหลงใหล ตรัสคิดถึงสายตาของผู้อื่นในงานที่พากันมองรติดูแลเขาอย่างดีแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตนเองมีเพชรล้ำค่าในมือ ผู้คนล้วนชื่นชมปนอิจฉา


   เพชรเม็ดงามนี้...เป็นของเขา


   “อื้อ...ตรัส...ท่านเมา...” สัมผัสหนักๆที่บดลงกับผิวของเขาทำให้รติซาบซ่านไปทั้งอก


“มีแต่คนมองข้าด้วยความอิจฉา แต่รู้ไหม...มีเจ้าหนุ่มผู้หนึ่งไม่ได้มองข้าอย่างอิจฉา แต่มองเจ้าด้วยความปรารถนา...” มือร้อนบีบขย้ำเนินเนื้อสะโพกแรงๆ ชายใดจะปรารถนาภรรยาของเขาก็ปรารถนาไปเถิด คนที่ได้ครอบครองทั้งหมดของรติมีเพียงเขาเท่านั้น


   “ข...ข้าไม่รู้...อ๊ะ...ท่าน...”


   “ภรรยาของข้า...มีแต่คนอยากไขว่คว้า...”


เสียงของตรัสเริ่มอู้อี้ เมื่อเขารั้งสาบเสื้อแล้วฝังใบหน้าลงกับลาดไหล่


   “ม...ไม่จริง...อื้อ...อ๊ะ!...” ร่างของรติถูกอุ้มลอยจากพื้น หัวใจกระตุกไปวูบหนึ่ง แต่พอถูกวางร่างลงบนโต๊ะทำงาน สองขาถูกรั้งออกกว้างแล้วร่างของตรัสแทรกขวางกลางก็ทำเอาหัวใจกระตุกอีกวูบ มือร้อนลูบไล้เข้าไปใต้ร่มผ้า ในขณะที่ปากบดจูบ ฝ่ามือบีบคลึงปลุกปั่นอารมณ์ให้ลุกชัน เสื้อผ้าเบื้องล่างกลายเป็นสิ่งกีดขวางให้ตรัสหาทางปลดเปลื้องมันออกอย่างไว เมื่อปราศจากเนื้อผ้า แก่นเนื้อชูชันก็สามารถเสียดสีกันได้โดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น


“อ่า...” จุมพิตร้อนแรงบดขยี้กันและกันไม่หยุด สองมือลูบไล้เรือนกายจนร้อนผะผ่าว ในขณะที่เบื้องล่างถูไถจนร้อนเห่อ ตรัสไม่อาจยับยั้งช่างใจได้อีก กดร่างภรรยาลงนอนบนโต๊ะทำงาน เปิดช่องทางคับแคบให้เขาได้แทรกสอดฝังลึก


   “แต่มีเพียงข้าที่ได้ครอบครอง...อ่า...”


การเดินทางดำดิ่งเข้าสู่ความคับแคบที่ร้อนจัดนั้น ดึงสติของตรัสให้ยิ่งมัวเมากับความรักใคร่ที่แสนเร่าร้อน


   ร่างของรติสั่นระริก สองมือกำจิกสาบเสื้อของเจ้าของความแข็งแกร่งที่ชำแรกเข้ามาในร่างกายของเขา ยามแก่นกายฝังลึกจนสุดทางนำมาซึ่งความอึดอัดที่แสนหวาม หากยามถอดถอนกลับเวิ้งว้างเย็นวาบให้หัวใจเพรียกหา ต้องไขว่คว้าไหล่ของอีกฝ่ายเข้ามากอด


   อ้อมแขนของภรรยาที่โอบรัดบอกให้รู้ว่าต้องการ สองมือที่ย้ายมาจิกลงกับแผ่นหลังก็แสดงให้เห็นว่ารติทั้งอึดอัดทั้งทรมาน แต่ภรรยาคนเก่งก็ยังหยัดกายขึ้นรับความรักของเขาอย่างไม่หวั่นเกรง


   ตรัสกัดกรามกรอด มิอาจทานทนกับความรัญจวนที่โอบรัดเขาเอาไว้ได้อีก สาวกายออกจนสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไป ร่างของรติสะท้านราวกับถูกซัดซาดด้วยคลื่นโหม


   “อื้อ! ตรัส! อ๊ะ!”


แต่ละครั้งที่ตรัสตอกลึกเข้ามา ต้องแนบสนิทแล้วจึงค่อยถอนออก ยามถอดถอนก็ราวกับต้องลากเอาหัวใจของรติออกไปด้วย จึงจะกระแทกกลับเข้ามาใหม่ ทุกห้วงจังหวะทั้งเร่าร้อนทั้งรุนแรง เต็มไปด้วยความปรารถนาและความต้องการ


   ร่างของรติสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆบทรักก็หยุดกลางคัน ทว่าไม่ทันประท้วง ร่างของเขาก็ถูกคว้าจากโต๊ะทำงานขึ้นอุ้มกระเตงด้วยสองมือของตรัส


   “อ๊ะ! ท...ท่าน...อื้อ!!”


ขนสันหลังลุกชัน หยัดกายหมายจะหนีแรงกระทุ้งจากเบื้องล่าง แต่ให้อย่างไรก็ไม่พ้น


รติสั่นไปทั้งร่าง ยิ่งถูกอุ้มพาเดินโยกขย่มจากโต๊ะทำงานเข้าไปในห้องพักผ่อน เขาก็ตะเกียกตะกายอยู่บนร่างกายของสามีจนแทบคลั่ง


   “อ๊ะ อื้อ...อื้อ...ว...วางข้าลง...อ๊า! อย่า...อื้อ...”


สติเพียงน้อยนิด ทำให้รติเห็นว่าเบื้องหลังคือเตียง ตรัสพาเขามายืนอยู่ข้างเตียงแต่ยังไม่ปล่อย กลับโยกสะโพกเขาลงกดกระแทกกับความร้อนผ่าวที่แทงสวนขึ้นมา


   เสียวสะท้านเจียนตาย แต่อีกฝ่ายดูจะสมใจยังจูบเม้มต้นคอรติไม่หยุด


   “ต...ตรัส...อ๊ะ!” แล้วจู่ๆ ร่างของรติก็ถูกวางลงบนเตียง แก่นกายตะหง่านถูกถอนออกไป ก่อนที่มือของตรัสจะจับภรรยาลงพลิกคว่ำแล้วลากสะโพกกลมมาที่ข้างเตียง รติไม่ทันได้ร้องสักคำ ความร้อนผ่าวก็กระแทกกลับเข้ามาอีก


   เสียงหวีดดังลั่น ซ่านเสียวจนน้ำตาชุ่ม


   ส่วนกลางลำตัวที่เครียดเขม็งกระแทกลึกแล้วถูกถอนออก จากนั้นก็กระแทกกลับเข้าไปใหม่ เสียงครางของตรัสดังอย่างสมใจ ในขณะที่รติต้องคว้าหมอนมากัดเอาไว้ แล้วได้แต่ครางอู้อี้เพราะความเสียวเกินจะทน


   อารมณ์หวามถูกปลุกปั่นขึ้นสูง รติคล้ายถูกดึงให้ขึ้นไปล่องลอยอยู่ท่ามกลางปุยเมฆขาว แต่ก่อนจะได้ไขว่คว้าความปรารถนาสูงสุด ร่างทั้งร่างก็ถูกกระชากลงสู่พื้น ความร้อนจัดที่แสนใหญ่โตถูกถอนออกไป ร่างถูกพลิกกลับมานอนหงาย หว่างขาแฉะชื้นน่าอาย รติได้แต่ปิดหน้าปิดตาตนเองไม่กล้ามอง แต่แล้วก็ต้องหวีดเสียงสูง เมื่อสะโพกของเขาถูกยกลอย โพรงปากร้อนผ่าวเข้าครอบครองที่กลางลำตัวของเขา


   “อ๊า! ตรัส! ไม่ อ๊ะ ไม่! อื้อ!!”


ตรัสตะกละตะกราม เขาทั้งดูดกลืน ไล้เลีย สุดท้ายรติก็ทะลักทะลายในปากของเขา


   ร่างของภรรยากระตุกเฮือก ปลดปล่อยความต้องการออกมาจนหมดสิ้น


   แต่ก็มีเพียงแค่รติที่หมดสิ้น ตรัสยังไม่ถึงจุดปรารถนาเลยสักครั้งในค่ำคืนนี้


   สะโพกของรติถูกวางลงกับเตียง เงาร่างของสามีทาบทับจนมองไม่เห็นสิ่งอื่น ดวงตาของรติชุ่มโชกทั้งน้ำตาแห่งความปรารถนาและความยินดี สองแขนโอบรั้งไหล่ของสามีเข้ามาหา จูบซับริมฝีปากรับรู้ถึงรสชาติของตนเองที่ยังหลงเหลืออยู่ในโพรงปากของตรัส ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกพลิกขึ้นอยู่เบื้องบนในขณะที่ตรัสพลิกตัวลงนอนแทน มือร้อนบีบคลึงก้อนเนื้อสะโพกกลมแน่นอย่างต้องการ ปลายนิ้วไล้เกลี่ยที่ปากทางบวมร้อนนั่นเพื่อบอกความปรารถนา


   ใบหน้าของรติแดงก่ำยิ่งกว่าดื่มสุราสิบจอก แต่แม้จะอายเพียงใด ความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับตรัสก็ไม่ใช่เรื่องน่าปฏิเสธ


   สะโพกกลมยกขึ้นช้าๆ จดจ่อที่ปลายความแข็งแกร่งที่เหยียดตรง หลับตาลงแล้วรับรู้ถึงความใหญ่โตที่แทรกผ่าน ทว่าดูเหมือนจะไม่ทันใจคนที่ยังไม่ปลดปล่อย ยังไม่ทันจะถึงครึ่งทาง มือใหญ่ก็เป็นฝ่ายบังคับให้สะโพกกลมกดลงรับแรงกระแทกจากเบื้องล่างที่กระดกสวนขึ้นมา


   “อ๊า!!” เสียงครางดังลั่น ใบหน้าเชิด สะท้านสะเทือน สองมือค้ำลงกับหน้าท้องแข็งแรง แต่ไม่อาจต้านทานมือสองข้างที่จับบังคับสะโพกของเขาให้ขยับขึ้นลงได้เลย


   “อ๊ะ ช้าๆ อื้อ! ม...ไม่ไหว อ๊ะ ตรัส ไม่ไหว อ๊ะ”


ปากร้องประท้วงแต่ร่างกายกลับตรงข้าม แรกเริ่มขยับโยกตามมือตรัสชักนำ แต่ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นฝ่ายขยับกายด้วยตนเอง ดวงตาดุเฝ้ามองภรรยาจากเบื้องล่างด้วยความรักความใคร่ ผู้คนในงานเมื่อตอนหัวค่ำล้วนมองเขาอย่างอิจฉาริษยา บ้างก็ปรารถนาในภรรยาของเขา แต่จะมีใครเล่าที่ได้ครอบครองรติทั้งตัวและหัวใจเช่นเขา


   ภรรยาของสามี


   สามีก็เป็นของภรรยาเช่นกัน


   ตรัสยันกายลุกขึ้น บดจูบร้อนแรง อกเปลือยถูไถในขณะที่เบื้องล่างช่วยกระแทกกระทั้นรับกับแรงขย่มจากรติ


   สองสามีภรรยาพากันตะเกียกตะกายสู่ห้วงความสุขที่ปลายเส้นทางปรารถนา จนกระทั่งห้วงอารมณ์พุ่งทะยานขึ้นสูงและแตกกระจายซ่านกระเซ็น เสียงหวีดดังอยู่ในคอเมื่อริมฝีปากยังประกบกันแนบแน่น แผ่นอกเบียดชิดกันจนร้อนผ่าว เบื้องล่างแนบสนิทจนไม่มีช่องว่าง


   สองร่างหลอมรวม คล้ายมีหัวใจดวงเดียวกัน


   เสียงหอบหายใจเบาลงไปพักหนึ่ง ก่อนที่เสียงครางจะดังขึ้นใหม่อีกหน


คืนนี้...สองสามีภรรยาเติมไฟรักให้กันจนเกือบรุ่งสาง

---------

#คนแปลกหน้าคือคู่ชีวิต


ธ ม น


THAMON926

---------

ไม่รู้ใครเมาแล้วค่ะตอนนี้ แต่เอาเป็นว่า ถือว่าเป็นช่วงฮันนีมูนของคู่ชีวิตคู่นี้แล้วกันนะคะ


จากนี้ไปก็...จะกลับเข้าสู่เส้นเรื่องแล้วค่ะ ฮ่าฮ่า


ขอบคุณทุกการอ่านนะคะ


เจอกันวันจันทร์ค่ะ

[Shonteen]

งืออออออออ

[ืniyataan]

ต้องขอบคุณท่านอมรา   

[Tassanee]

 

[Caramel Syrup]

สำเร็จแล้วท่านย่า 

[blove]

โอ้โห้  ร้อนแรงสุดวันนี้  เพราเหล้าแท้ๆและแรงหึง ต้องยกนิ้วให้เลย  55

[sailom_orn]

  ท่านย่าเก่งสุดๆ

[JUST_M]

ท่านย่า มาดูผลงานท่านย่าเร็วเจ้าค่าา


ตรัส โอโห โอโห มากๆ


รติสู้นะลูก

 

[nikpook]

ร้อนแรงมากค่า ท่านย่าคงสมใจแล้ว 

[วายซ่า]

การสั่งสอนเคี่ยวกรำของท่านย่าสัมฤทธิ์ผลแล้วค่า 

[Janemera]

 

[AeAng11]

เพิ่งเข้ามาอ่านชวนติดตามมากค่ะเป็นกำลังใจให้นะคะ

[THAMON926]

คนแปลกหน้าคือคู่ชีวิต

บทที่ 52

คนตัดสินใจ

---------

   แสงสว่างทำให้นอนไม่สบาย แม้อากาศจะเย็นจนน่าหลับต่อเพียงใดก็ตาม


รติพลิกตัวหลบแสงอย่างอ้อยอิ่ง รู้สึกเมื่อยขบไปทั้งร่าง สติอันน้อยนิดทำให้เขาฉุกใจ


   ...แสง...


   ...แสงสว่าง...


   ...แสงสว่างหรือ?!...


   คนที่ตอนแรกหลบเลี่ยงจากแสงด้วยการซุกหน้ากับหมอนถึงกับลืมตาโดยพลัน แสงสว่างทำให้มองเห็นทุกสิ่งอย่างในห้องพักผ่อนอย่างชัดเจน


   และเพราะเป็นเช่นนั้นจึงทำให้เขารู้ว่าตนเองไม่ได้ตื่นในเวลาที่ควรตื่น


   รติลุกพรวดขึ้นนั่ง ก่อนที่อาการเจ็บร้าวไปทั้งตัวจะทำให้เขาต้องทรุดตัวลงนอนเม้มปากกลั้นเสียงโอดโอย ไม่ทันได้ไตร่ตรองว่าเกิดเรื่องใดขึ้น ร่างสูงของสามีก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง


   “รติ...ตื่นแล้วหรือ” คนทักสาวเท้าเข้ามาหาอย่างไว


   “น...นี่...นี่เช้าแล้วหรือ?” รติหน้าตาตื่น มองซ้ายมองขวา สว่างไสวเช่นนี้ มิน่าใช่แค่เพียง ‘เช้า’


   “เอ่อ...เที่ยง...” คำตอบของตรัสแสนเบา แต่ทำเอารติตาเหลือก


   “อะไรนะ?!”


   “เที่ยงแล้ว พุดกรองกำลังยกอาหารมาให้เจ้า”


   “ข้าตื่นเที่ยงหรือ?!” คนเพิ่งตื่นชี้หน้าตนเองด้วยความตกตะลึง ทั้งชีวิตเป็นคนตื่นเช้า แต่คราวนี้อย่าว่าแต่ตื่นสายเลย ต้องเรียกว่าตื่นเที่ยง


   ตรัสพูดไม่ออก หรืออีกนัยหนึ่งคือผู้ที่ทำให้รติตื่นเที่ยงก็คือเขา ที่ไม่ปล่อยภรรยาจนกระทั่งรุ่งสาง


   โทษสุราไม่ได้ โทษความมึนเมาก็ไม่ได้ เพราะทั้งสองอย่างนั้นหมดฤทธิ์ตั้งแต่ยังไม่ค่อนคืนด้วยซ้ำ ต้องโทษตนเองที่ไม่ได้ยับยั้งช่างใจ ภรรยาชิดใกล้ก็อยากแนบชิด ภรรยาเรียกหาก็อยากตอบสนอง ต่อให้หมดเรี่ยวแรงก็ยังลูบไล้ไปทั่วร่าง แตะต้องทุกอณูเนื้อจนกระทั่งหลับ


   รติหมดแรงในอ้อมแขนของเขา ตรัสเองก็เหนื่อยอ่อนไม่ต่างกัน แต่พอเช้า เขาต้องออกไปพบหน้าผู้อื่นเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต ตรัสแจ้งข่าวแก่ท่านอมรา รุจีและระพีว่ารติไม่ค่อยสบาย และไม่รับอาหารเช้า


   ‘พี่รติไม่สบายหรือเจ้าคะ?! พี่รติเป็นอะไรมากหรือไม่ ขอข้าเยี่ยมได้ไหมเจ้าคะ’



รุจีมีท่าทีตกใจมากทีเดียว ตอนที่เขาบอกว่ารติไม่สบาย ในขณะที่ระพีจวนจะร้องไห้รอมร่อพูดเสียงเครือ


   ‘พี่รติไม่สบายหรือขอรับ...’ เด็กชายผู้เข้มแข็ง แม้น้ำตาเจียนจะหยดแต่ก็กลั้นสะอื้น


   ตรัสแปลกใจที่ทั้งสองดูจะเป็นกังวลกับความเจ็บป่วยของภรรยาของเขามาก แต่เพราะเรื่องป่วยคือเรื่องที่ยกขึ้นมาอ้าง เขาจึงไม่ทันสังเกตมากกว่านั้น เพียงแค่บอกให้ทั้งสองสบายใจ


   ‘ไม่เป็นอะไรมาก ข้าจะดูแลเอง แต่เช้านี้ คงไม่ได้ออกมากินข้าวด้วยเท่านั้น’


   รุจีและระพี ย่อมไม่เข้าใจความนัยของการเจ็บป่วย แต่ท่านอมราผ่านเลยวัยมามาก ย่อมรู้ดี เมื่อคืนตรัสเมาเพียงนั้น อีกทั้งรติยังถึงเนื้อถึงตัว เช้านี้ตรัสบอกว่ารติไม่สบายก็เห็นจะเป็นเพียงอาการอ่อนเพลีย


นางเก็บร่องรอยของความยินดีในแผนการของตนเองที่ลุล่วง แล้วจึงช่วยปลอบเด็กๆ ก่อนจะสำทับให้มั่นใจว่ารติจะไม่เป็นอะไร


   มื้อเช้า ตรัสให้คนทำน้ำต้มผักอุ่นๆให้หนึ่งถ้วย เขาเป็นผู้ถือถาดน้ำต้มเข้าไปในห้อง ปลุกคนหลับให้สะลึมสะลือขึ้นมาดื่มแล้วก็ปล่อยให้นอนต่อ


   มื้อเที่ยง รติยังไม่ตื่น ตรัสจำต้องเป็นฝ่ายออกมารับหน้าเพียงผู้เดียวอีกครั้ง


   ‘พี่รติไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ’ รุจีถามอย่างห่วงใย


   ‘พี่รติ...’ ระพีเองก็ได้แต่ครวญ ดวงตาเศร้าสร้อย น้ำตาเอ่อแต่ไม่หยด เพราะยึดมั่นในคำสอนที่ว่าบุรุษต้องเข้มแข็ง


   ‘ไม่เป็นอะไร ตอนเย็นก็ลุกไหวแล้ว’


   ตรัสเป็นหมอ หนำซ้ำพักหลังมานี้ยังดูสนิทสนมกับรติเป็นอันดี แม้จะห่วง แต่รุจีก็พอจะวางใจ ตรัสไม่อยากให้น้องของภรรยาซักถามเรื่องของรติมากนัก จึงชวนคุยเปลี่ยนเรื่อง


   ‘ว่าแต่เรื่องเรียนของเจ้าเป็นอย่างไร ได้คิดไว้บ้างหรือยัง เห็นรติว่าเจ้าอยากเรียนต่อใช่ไหม’


   เมื่อพูดถึงเรื่องที่สนใจ รุจีย่อมถูกชักจูงไปทางนั้นโดยง่าย เด็กสาวยิ้มแล้วพยักหน้าแข็งขัน


   ‘เจ้าค่ะ ข้าอยากเรียนต่อ แต่...ข้ายังไม่แน่ใจว่าจะสมัครเรียนที่ใดดี...เอ่อ...โรงเรียนที่นี่มีหลายแห่งที่มีชื่อเสียง อย่างโรงเรียนประจำดรุณีพิไล’


   ‘ดี’


   ดวงตาของเด็กสาวเป็นประกายระยิบระยับเมื่อได้รับคำสนับสนุน


   ‘พี่เขยก็เห็นด้วยใช่ไหมเจ้าคะ’ นางร้องอย่างยินดีก่อนจะหันไปทางหญิงชรา ผู้แนะนำให้นางเรียนต่อที่นั่น


   ‘ท่านย่าบอกว่า ท่านย่าก็จบจากที่นั่น เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงของที่นี่ สตรีทั่วเมืองตะวันออกล้วนอยากเรียนต่อที่โรงเรียนแห่งนั้น’


   ‘เจ้ามีความรู้ อ่านเขียนออก ข้าเชื่อว่าไม่เกินความสามารถของเจ้า’



เด็กสาวยิ้มกว้าง ‘ข้าจะพยายามเจ้าค่ะ!’


   แม้ท่านอมราจะส่งเสริม ตรัสจะสนับสนุน อีกทั้งรุจีเองก็ประสงค์จะเข้าเรียนที่นั่น แต่ให้อย่างไร เรื่องนี้ก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากรติผู้เป็นพี่ชาย


   อาหารเย็นในวันนั้น จึงถูกกำหนดให้เป็นช่วงเวลาที่รุจีจะขออนุญาตจากรติ


   ตอนที่เห็นผู้เป็นพี่ถูกประคองมายังห้องรับประทานอาหารในยามเย็น เด็กสาวก็ยิ้มกว้าง รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาครามครัน รีบเดินเข้าไปหา


“พี่รติ หายดีแล้วหรือเจ้าคะ”


รติเม้มปากเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาน้องสาวได้แต่อ้อมแอ้ม


   “ดีแล้ว”


   “นั่งก่อนเจ้าค่ะ วันนี้ข้าลงครัวเอง มีของโปรดของพี่รติด้วยนะเจ้าคะ” เด็กสาวกระตือรือร้นดูแลพี่ชายอย่างดี เดิมที รุจีไม่ใช่คนนิ่งเฉยต่อผู้อื่น นางดูแลทั้งคนแก่ ทั้งเด็ก ทั้งคนเจ็บคนป่วยได้เป็นอย่างดี แต่ก็มิได้อนอวยประกบหน้าประกบหลังเช่นนี้ อีกทั้งวันนี้...นางดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ


   แม้จะมีชนักปักหลังเรื่องอาการไม่ค่อยจะดีจนไม่ได้ออกจากเรือนพักผ่อนมารับประทานอาหารเช้าและเที่ยง แต่รติก็อดปากไม่ได้ที่จะหยอกน้องสาว


   “วันนี้ดูอารมณ์ดีจริง มีเรื่องอะไรดีๆหรือ”


   รุจีนิ่งไปเล็กน้อย ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม บอกชัดว่าวันนี้มีเรื่องดีจริง


   นางหันมองท่านอมราและตรัสที่นั่งลงร่วมโต๊ะอาหารเย็นแล้ว หญิงชราและผู้เป็นพี่เขยพยักหน้าสนับสนุนให้นางเอ่ย เด็กสาวจึงนั่งลงข้างกายพี่ชาย


   “เรื่องเรียนต่อเจ้าค่ะ”


   “อ้อ...เจ้าตัดสินใจแล้วหรือ อยากเรียนที่ไหน หรือต้องสมัครสอบอย่างไรล่ะ”


   “เอ่อ...ท่านย่ากับพี่เขยแนะว่าข้ามีความรู้ อ่านออกเขียนได้ ก็ควรไปสมัครเรียนที่โรงเรียนประจำดรุณีพิไล เพราะเป็นโรงเรียนสตรีที่มี่ชื่อเสียงของเมืองตะวันออก สตรีที่จบจากที่นั่นล้วนมีความรู้ความสามารถทั้งสิ้น ท่านย่าก็จบ...” ประโยคหลังจากนี้ รติแทบไม่ได้ยินเพราะสมาธิเพ่งอยู่กับคำว่าโรงเรียนประจำ


   “เจ้าพูดอีกครั้งซิ จะไปสมัครเรียนที่ใด?”


   เด็กสาวหันมองทั้งตรัสและท่านอมรา เริ่มหวั่นกับคำถามของผู้เป็นพี่


   “อ...เอ่อ...โรงเรียน...โรงเรียนประจำเจ้าค่ะ...”


   รติขมวดคิ้วมุ่น


   “โรงเรียนประจำ? ประจำอย่างไร?”


   “ประจำ หมายถึงกินนอนที่นั่น” ตรัสเป็นคนอธิบาย เพียงเท่านั้นรติก็ถึงกับเหลือกตาโต


   “กินนอนที่นั่น?! หมายความว่ารุจีจะต้องไปอยู่ที่โรงเรียนทั้งวันทั้งคืนหรือ?!”


   โต๊ะอาหารเย็นเงียบกริบ ทุกคนรู้แน่แล้วว่าการตัดสินใจเรื่องโรงเรียนในครั้งนี้ ไม่เป็นที่พึงใจของรติ ตรัสในฐานะสามี ย่อมเป็นคนเดียวที่กล้าเสนอความเห็น เขากำลังจะกล่อม แต่ภรรยาหน้าบึ้งตึงประกาศโพล่งไม่รอฟังคำใคร


   “ข้าไม่อนุญาต!”

---------

#คนแปลกหน้าคือคู่ชีวิต

ธ ม น

THAMON926

---------
สามียังพูดไม่ทัน รู้เลยนะคะว่าบ้านนี้ใครเป็นคนตัดสินใจ ฮ่าฮ่า

ขอบคุณสำหรับทุกการอ่านนะคะ

[ืniyataan]

แล้วกัน...

[Shonteen]

ดราม่าแล้ว

[JUST_M]

เอ๋ ห่วงน้องอะไรหนอรติ

หรือเพราะไม่ได้เจอทุกวัน

เรื่องป่วยของรติก็ยังไม่คลายปม

[nikpook]

ใจเย็นๆนะรติมันมีวันกับบ้านอะไรอยู่ไม่ได้อยู่โรงเรียนตลอดเวลา แต่ก็เข้าใจคงห่วงน้องสาวมาก

[blove]

ค่อยๆฟังเหตุผลและความต้องการของเจ้าตัวก่อนค่อยว่ากันนะ ใจเย็นนนน คึคึ

[sailom_orn]

  รติ ฟังน้องก่อน

[jum1201]