Ch.26 กลัวความเร็ว
"ปอนด์วันนี้เย็นมึงว่างป้ะ" ผมละสายตาจากโปรเจคเตอร์ที่อาจารย์สอนอยู่หันไปหาวิวกับโฟล์ค
"ว่างครับ"
"พี่รหัสกูให้มาชวนไปกินเลี้ยงงานวันเกิดเขา" ร้อยวันพันปี พี่ปลาพี่รหัสของโฟล์คไม่เคยจะชวนผมไปกินเลี้ยงหรืออะไรทำนองนี้เลย โฟล์คเองก็บอกว่าปกติเขากับพี่รหัสตัวเองก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไร พวกผมก็เป็นพวกที่ไม่ค่อยสุงสิงกับกลุ่มไหนอยู่แล้ว เลยคิดว่าเพราะความติสท์ของเด็กคณะนี้ล่ะมั้งเลยทำให้แต่ละคนเลือกจะเกาะกลุ่มตัวเอง ถึงจะรู้จักกัน แต่ก็ไม่ได้ถึงกับสนิท ส่วนตัวผมไม่มีพี่รหัสด้วยสายขาดครับเพราะพี่ซิ่วไปมออื่น งานที่ได้ส่วนใหญ่ก็คือเพื่อนพี่รหัสนั่นแหละครับ เขาฝากฝังผมไว้ก่อนจะซิ่วไป
"แปลกๆป้ะวะ ปกติไม่เห็นจะสนใจเราเลย" วิวตั้งข้อสังเกตเหมือนผมเป๊ะ ผมพยักหน้ารับเบาๆ ผมแทบไม่เคยคุยกับพี่เขาเลยด้วยซ้ำนอกจากตอนที่เขาเรียกให้ไปช่วยถ่ายภาพพวกเบื้องหลังงานอะไรประมาณนั้น
"กูก็แปลกใจเหมือนกันแหละ แต่ทำไงได้อ้ะ กูก็ไม่อยากไปคนเดียวป้ะวะ" โฟล์คว่าพลางหยิบมือถือขึ้นมาส่งให้ผมกับวิวอ่าน
"เนี่ย แถมพี่เขายังย้ำมาอีกว่าให้พาพวกมึงสองคนไปให้ได้ด้วย" ผมอ่านจบแล้วมองหน้าเพื่อนตัวเองพลางขมวดคิ้ว อืม แปลกแฮะ
"มีใครไปบ้างวะ"วิวยื่นโทรศัพท์คืนให้โฟล์ค
"ก็มีพวกพี่ๆปีสามกลุ่มเขากับพวกรุ่นพี่ต่างคณะอีก"
"งั้นเราไม่ไปคงไม่เป็นไรมั้งครับ คนก็ไปเยอะแล้ว"
"แต่เขาเน้นมาเลยนะว่าให้กูลากพวกมึงไปให้ได้" โฟล์คว่าพลางทำหน้าลำบากใจ
"ถ้างั้นเราแค่แวะเอาของขวัญไปให้แล้วกลับดีมั้ยวะ?" วิวเสนอความคิดเห็นซึ่งผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง
"ผมว่าก็ดีนะ แค่แวะไปทักทายแล้วขอตัวกลับ บอกว่าเราติดธุระน่าจะไม่น่าเกลียดเท่าไหร่มั้งครับ"
"งั้นเราสามคนรวมเงินกันซื้อของขวัญดีๆให้เขาไปเลยดีมั้ยมึง" ผมพยักหน้าเห็นด้วย เพราะถ้าให้แยกกันซื้อผมคงไม่พ้นต้นไม้สักต้น หรือตุ๊กตาสักตัวแน่ๆ ปกติผู้หญิงเขาชอบของขวัญอะไรกันนะ
"มึงก็โทรไปบอกพี่สินด้วยล่ะ เดี๋ยวพี่เขามารับเก้อ" ผมพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์มาส่งไลน์บอกพี่สินว่าวันนี้ไม่ต้องมารับเพราะจะกลับประมาณหัวค่ำหน่อย พี่สินอ่านข้อความอย่างรวดเร็วแล้วโทรกลับมาทันที ผมรีบกดตัดสายแล้วปิดเสียงก่อนที่จะโดนอาจารย์ไล่ออกจากห้อง
"พี่สินหรอวะ?" ผมพยักหน้าตอบรับวิวแล้วรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง รับรู้ถึงอาการสั่นของโทรศัพท์ตัวเองไม่หยุด
"กูว่ามึงรับเถอะ ไม่งั้นไม่เลิกโทรแน่ๆ"ผมพยักหน้ารับก่อนจะขออนุญาตอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ พอเดินออกมาจากห้องได้ก็รีบรับสายพี่สินทันที ดูจากที่ไม่ได้รับมาสามสายแล้วเตรียมตัวหูชาได้เลยครับ
("ทำไมรับช้า") นั่นไง เสียงมาคุมากเลยครับ
"ผมเรียนอยู่ครับ"
("เรียนอยู่แล้วไลน์มาหากูได้ไง แถมไลน์มาว่าจะกลับดึกคือ?")
"ไม่ได้กลับดึกครับ กลับหัวค่ำ จะไปทำธุระ"
("ดึกหรือหัวค่ำก็เหมือนกันอ้ะ ธุระอะไรกูพาไปได้")
"ผมจะไปงานวันเกิดรุ่นพี่น่ะครับ"
("รุ่นพี่ที่ไหน?")
"ที่คณะนี่แหละครับ"
("มึงกวนตีนกูหรอปอนด์") อ้าว
"เปล่าครับ รุ่นพี่ที่คณะจริงๆ"
(ที่กูอยากรู้คือ เขาเป็นใคร?")
"เป็นรุ่นพี่ผมไงครับ" ผมตอบอย่างพาซื่อ พี่สินจะถามคำถามเดิมๆไปเพื่ออะไร ผมก็บอกไปแต่ต้นแล้วว่าเป็นรุ่นพี่ที่คณะ
("เฮ้อ กูหมายถึงรุ่นพี่มึงน่ะ ชื่ออะไร?") อ๋อ อยากรู้ชื่อก็ถามชื่อสิ ถามว่าเป็นใครอยู่ได้
"พี่ปลาครับ เป็นพี่รหัสของโฟล์ค"
("แสดงว่าไอ้โฟล์คไปด้วย?") พี่สินเสียงอ่อนลงมานิดหนึ่งตอนที่ผมบอกว่าโฟล์คก็ไปกับผม
"ครับ วิวก็ไปครับ"
("เออ แค่นี้") แล้วพี่สินก็ตัดสายไปเลยครับ อะไรของเขานะ อารมณ์ยังกับพายุนึกจะโทรมาก็โทรมา นึกจะวางก็ตัดสายดื้อเลย เห้อ
"ครับพี่...ครับ" จังหวะที่ผมกำลังจะเดินกลับห้องเรียนก็เห็นโฟล์คเดินคุยโทรศัพท์มาทางนี้พอดี ผมเลยเดินเข้าไปหาเจ้าตัว โฟล์คทำท่าเอานิ้วชี้แตะไปที่ปากเป็นเชิงให้ผมเงียบ ผมพยักหน้ารับแล้วยืนอยู่เป็นเพื่อนจะได้กลับเข้าห้องเรียนพร้อมกัน
"ไว้ใจผมได้ครับ ผมจะดูแลมันเป็นอย่างดี ไม่ให้ห่างตัวเลยครับพี่...ครับ...เหล้าไม่มีเฉียดกรายเข้าใกล้มันแน่นอนครับ...ครับพี่...ได้ครับ ถ้าถึงผมจะโทรรายงานครับ ครับ สวัสดีครับ" โฟล์คตัดสายทิ้งพลางหันมาถอนหายใจใส่ผมด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย
"นี่เพื่อนกูกำลังจะผัวหรือมีพ่อวะ?" หืม?
"ใครครับ วิวหรอ?"
"กวนตีนตาใสจริงๆเลยมึงก็รู้ว่ากูหมายถึงมึงนั่นแหละ พี่สินนี่หวงมึงเกินหน้าเกินตาไปหน่อยมั้ย พี่เป้ก็คนหนึ่งแล้ว นี่ต้องมาคอยตอบคำถามพี่สินเพิ่มอีก" โฟล์คบ่นหงุงหงิงก่อนจะกอดคอผมเดินเข้าคลาส
**************************
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับพี่ปลา" ผมยิ้มให้พี่รหัสคนสวยของโฟล์คพี่ปลาฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นพวกผมก่อนจะขอบคุณสำหรับของขวัญที่พวกเราซื้อมาให้
"จริงๆ ไม่น่าลำบากกันนะ แค่มาร่วมงานพี่ก็ดีใจแล้ว" พวกผมยิ้มรับแห้งๆไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย พี่ปลายิ้มให้อีกทีก่อนจะกวักมือเรียกเพื่อนตัวเองจากอีกฝั่งหนึ่ง
"เบนซ์ๆ ทางนี้" ผมหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ในวงสนทนาเราก่อนจะยกมือไหว้ พี่เบนซ์หันมายิ้มให้ผมก่อนจะหันไปยื่นกล่องของขวัญให้เพื่อนตัวเอง
"เอ้า ของขวัญแฮปปี้เบิร์ธเดย์นะปลา"
"ขอบใจนะ เออเบนซ์นี่ไงน้องรหัสเรากับเพื่อนๆที่เราเคยเล่าให้ฟัง"
"อืม เรารู้จักน้องแล้ว"
"อ้าวหรอ งั้นคุยกันไปก่อนนะเราไปหาเพื่อนตรงนู้นก่อน" พี่เบนซ์พยักหน้ารับ
"เป็นไงเราไม่ได้เจอกันนานเลย"
"สบายดีครับ พี่เบนซ์ล่ะ" ผมตอบแล้วถามกลับเป็นมารยาท
"ก็ดี พี่ๆเขาบ่นคิดถึงเรากันใหญ่เลย พี่ก็คิดถึง ว่างๆก็แวะไปบ้างนะ"
"ได้ครับ"
"หิวมั้ยเดี๋ยวพี่ไปตักขนมมาให้"
"ยังไม่หิวครับ พี่เบนซ์ไปทานก่อนได้เลย"
"ไม่อ้ะ พี่อยู่เป็นเพื่อนปอนด์ดีกว่า" พี่เบนซ์ยิ้มแล้วเลื่อนเก้าอี้ใกล้ๆออกให้ผมนั่ง
"ไม่รบกวนพี่ขนาดนั้นหรอกครับ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนมันเอง พี่ไปหาเพื่อนพี่เถอะครับ" วิวเดินมานั่งตรงเก้าอี้ตัวนั้นแล้วตบเก้าอี้ตัวข้างๆบังคับทางสายตาให้ผมนั่งลง ซ้ำโฟล์คยังเดินไปนั่งขนาบอีกข้าง พี่เบนซ์ขมวดคิ้วมองเพื่อนๆ ผมอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่พูดอะไรไม่ได้ ผมยิ้มแหยๆให้ พี่เบนซ์จึงรีบเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มให้ผม
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้ปอนด์ดีกว่าเนอะ" พี่เบนซ์พูดจบก็เดินออกไปทางซุ้มน้ำเลยทันที
"กูว่าแล้วว่ามันต้องมีอะไรไม่งั้นพี่สินไม่โทรมาย้ำกูหลายๆรอบหรอกว่าให้ตัวติดมึงไว้" วิวขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ผมก่อนจะกระซิบให้ได้ยินกันแค่สามคน
"อ้าว มึงก็ด้วยหรอวะ นี่พี่สินก็โทรบอกให้กูดูแลไอ้ปอนด์ให้ดี" โฟล์คพูดขึ้นมาอีกคน
"เออ เข้าใจเลยว่าทำไมพี่มันหวง ดูสายตาแม่งมองไอ้ปอนด์ดิ" ผมหันไปมองทางซุ้มน้ำที่พี่เบนซ์เดินไปเมื่อสักครู่เห็นเขายืนคุยกับเพื่อนอยู่พอหันมาสบสายตาผมก็ยิ้มให้ ผมยิ้มตอบก่อนจะหันมาคุยกับเพื่อนๆ
"ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่สินระแวงมากไป"
"ไม่มีกับผีสิ มึงห้ามห่างพวกกูเลยนะ เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงกูจะพามึงกลับ" ผมพยักหน้าให้โฟล์คก่อนพวกเราทั้งสามคนจะเงียบเมื่อพี่เบนซ์เดินเข้ามากับเพื่อนเขาอีกสองสามคน
"น้องปอนด์เพื่อนพี่ขอมานั่งด้วย สะดวกมั้ยครับ" ผมพยักหน้ารับเชิญให้พวกเขาที่อุตส่าห์ถือน้ำดื่มเข้ามาให้
"นี่พี่จอย พี่ทิว พี่ตุ๊กตาครับ ส่วนนี่น้องวิว น้องโฟล์ค แล้วก็น้องปอนด์" ผมยกมือไหว้พวกพี่ๆที่มาใหม่
"พี่ขอนั่งด้วยนะเด็กๆ ที่อื่นมันเต็มแล้ว" พี่ตุ๊กตาพูดขึ้นอย่างเกรงใจ
"ยินดีเลยครับพี่" โฟล์คระริกระรี้เข้าไปบริการเลื่อนเก้าอี้ให้สาวสวยตรงหน้าแถมยังเปลี่ยนไปนั่งข้างพี่เขาเรียบร้อยแล้ว ทั้งๆที่เมื่อกี๊ยังห้ามให้ผมห่างจากเขาอยู่เลยแต่ตอนนี้คือโฟล์คไม่สนใจผมไปแล้วครับ นั่งคยกับสาวๆสนุกสนานเชียว
"น้องปอนด์ใช่มั้ย? เห็นเบนซ์มันพูดให้ฟังหลายครั้งแล้วว่ามีน้องที่ทำงานเรียนที่เดียวกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
"เช่นกันครับ" ผมยิ้มตอบพี่ทิว พี่เบนซ์ยื่นน้ำสีสันสดใสให้ผมพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มรับก่อนจะหยิบแก้วมาวางไว้ข้างหน้า
"น้องปอนด์มานานหรือยังครับ แล้วกลับยังไงให้พี่ไปส่งมั้ย?" ผมที่กำลังจะอ้าปากตอบจำต้องหุบปากลงเมื่อวิวเพื่อนผมโพล่งตอบขึ้นมาแทน
"เพิ่งมาถึง แต่คิดว่ากำลังจะกลับแล้ว ขับรถกันมาเองไม่รบกวนพี่หรอกครับ" พี่เบนซ์หันไปมองหน้าวิวอย่างไม่พอใจในขณะที่วิวเองก็มองพี่เบนซ์อย่างไม่เป็นมิตรเช่นกัน พี่ทิวหัวเราะขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่กำลังมาคุสุดๆ ระหว่างพี่เบนซ์กับวิว
"เออ น้องวิวนี่น้องรหัสไอ้พีทมันป้ะเหมือนพี่จะคุ้นๆ" พี่ทิวถามขึ้นวิวทำหน้าฉงนเล็กน้อยก่อนจะตอบ
"ใช่ครับ"
"เห็นพี่รหัสเราบ่นหาอยู่นะหาตัวยากนี่เรา" วิวยิ้มแหยๆ
"เรียนยุ่งๆน่ะครับ พวกพี่ๆเองก็ใช่ย่อย แทบไม่เห็นหน้าเห็นตา" เจ้าตัวตอบหงุงหงิงๆ ก่อนจะจิบน้ำที่พี่ทิวเอามาให้ จากนั้นก็คุยติดลมกันไปอีกคู่ แถมชวนกันเดินไปตักอาหารที่ซุ้มแล้วหายไปเลย ผมหันไปทางโฟล์คก็เห็นเจ้าตัวเริ่มกรึ่มๆ ยกแก้วชนกับพี่สาวที่เริ่มมาเพิ่มเยอะขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จนผมแทบมองไม่เห็นโฟล์คที่อยู่กลางวง ไหนบอกอยู่แค่ครึ่งชั่วโมงจะกลับไง นี่เลยมาชั่วโมงครึ่งแล้วนะ
"เบื่อหรอเรา" ผมยิ้มน้อยๆให้พี่เบนซ์ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"นิดหน่อยครับ คือผมไม่ค่อยชอบงานสังสรรค์อะไรแบบนี้" พี่เบนซ์พยักหน้ารับก่อนจะชูกุญแจรถมาตรงหน้า
"พี่ไปส่งบ้านมั้ย?" ผมลังเลใจนิดหน่อย อยากกลับก็อยาก แต่ก็ไม่กล้ากลับกับพี่เขาสองคนเพื่อนตัวดีก็ไม่มีทีท่าอยากจะกลับเลย
"คือ..."
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก พี่สงสารดูทำหน้าเข้า ฮ่าๆๆ" พี่เบนซ์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะพูด
"ถ้ายังไงต้องรบกวนด้วยนะครับ" พี่เบนซ์ยิ้มรับก่อนจะหันไปบอกเพื่อนเขาที่นั่งอยู่บริเวณนั้น
"ป้ะ"
"ครับ"
**********************************
"รถพี่รกหน่อยนะ" ผมเข้ามานั่งข้างคนขับก่อนจะมองไปรอบๆ ไม่รกเลยสักนิด ออกจะเป็นระเบียบเกินไปด้วยซ้ำ สู้รถพี่สินไม่ได้ คันนั้นนะ รองเท้าอยู่คนละทางเลย
"ไม่เป็นไรครับ รบกวนพี่สินด้วยนะครับ"
"...." ผมหันไปมองพี่เบนซ์ที่ไม่ยอมออกรถสักทีอย่างแปลกใจ พี่เบนซ์ก็ขมวดคิ้วมองหน้าผมอยู่เหมือนกัน
"มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"เมื่อกี๊ปอนด์เรียกพี่ว่าสิน" ผมตกใจจนเผลอยกมือตบปากตัวเอง ปกติผมเคยชินกับการนั่งรถไปไหนมาไหนกับพี่สินตลอด
"ขอโทษครับ มันชิน..." พี่เบนซ์ยิ้มให้ก่อนจะออกตัว ทั้งคันรถเงียบกริบผมไม่กล้าพูดอะไรอีกเพราะกลัวจะเรียกผิด พอออกมาได้สักพักก็มีเสียงเรียกเข้ามือถือผมจนผมสะดุ้ง พี่สินโทรมาทำไมตอนนี้?
"ครับ"
("มึงอยู่ไหน ไอ้วิวบอกว่าพอกลับไปที่โต๊ะแล้วไม่เจอมึง")
"ผมกำลังกลับแล้วครับ"
("กลับกับใคร?") เสียงพี่สินห้วนสั้นจนผมใจหาย
"พี่เบนซ์ครับ"
"..." พี่สินเงียบจนผมไม่ได้ยินเสียงลมหายใจด้วยซ้ำ
"พี่สิน?"
("ลงจากรถเดี๋ยวนี้")
"ครับ?"
("กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับเหี้ยนั่น!!") ผมตกใจจนยกโทรศัพท์ออกจากหู พี่เบนซ์หันมามองพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยคาดว่าเขาก็ได้ยินเหมือนกัน
"เอ่อ...ตอนนี้ออกมาได้สักพักแล้วน่ะครับ เดี๋ยวใกล้ถึงแล้วผมบอกนะครับ" ผมพยายามประนีประนอมกับพี่สินดีๆเมื่อพี่เขาเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น แถมยังตะคอกจนเสียงลอดลำโพงอีก
("กูบอกให้ลงจากรถเดี๋ยวนี้ มึงพูดไม่รู้เรื่องหรอปอนด์ กูบอกมึงว่าไง กูไม่ให้มึงอยู่ใกล้ๆมันมึงจำได้บ้างมั้ย หรือมึงชอบมัน!") ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยทำไมถึงไม่มีเหตุผลได้ขนาดนี้นะ
"ปอนด์เอามานี่พี่คุยให้ครับ" ปกติผมไม่ชอบหรอกนะที่จะให้ใครมาจับของส่วนตัวแต่ตอนนี้ผมไม่ไหวจะคุยกับพี่สินจริงๆ
"กูขับออกมาไกลแล้วมึงจะอะไรนักหนา เดี๋ยวใกล้ถึงน้องโทรบอกมึงไม่ได้ฟังหรอวะ?...มึงสิเหี้ย...มีเหตุผลหน่อยได้มั้ย?...ถ้ากูปล่อยน้องลงตรงนี้แล้วน้องมันจะกลับยังไง...กว่ามึงจะมาถึงน้องไม่โดนลากเข้าข้างทางไปแล้วหรือไง?" ผมนั่งเงียบฟังพี่เบนซ์คุยกับพี่สินไป ไม่ได้อยากจะจับใจความอะไรมากมายเลยหันหน้าออกนอกรถดีกว่า
"ไอ้สัตว์!!!!" พี่เบนซ์ตะโกนด่าเสียงดังก่อนจะกดตัดสายแล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม จากนั้นก็เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผมกลัว
"พี่เบนซ์ครับ ช้าๆหน่อยครับ" ผมจับเบลท์ที่คาดตัวเองไว้แน่นเสียงที่เปล่งออกไปก็เบาหวิว นอกจากพี่เบนซ์จะไม่ได้ยินแล้วยังคงเพิ่มความเร็วขึ้นจนผมมวนท้องมองรอบข้างไม่ชัดเจนอย่างที่เคย ทุกอย่างที่กินเข้าไปทั้งวันมากระจุกกันอยู่ที่คอ
"พี่เบ...เบนซ์" ผมส่งเสียงออกไปอย่างยากลำบากทั้งแน่นหน้าอก หายใจติดขัดและพยายามที่จะไม่อ้วกออกมาทั้งๆที่มันจะไม่ไหวแล้ว สุดท้ายผมก็ไม่ไหวปล่อยให้อาหารที่จุกอยู่ที่ลำคอออกมาสู่ภายนอก
"เฮ้ย ปอนด์!!! ปอนด์เป็นอะไร!!!!" ผมรู้สึกเหมือนรถจอดนิ่งสักทีแต่รอบๆข้างยังคงลายตาไม่ชัดเหมือนเดิมเพราะสติที่ใกล้จะดับวูบแต่ก่อนที่จะหมดสติไปผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองจากที่ไกลๆ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีแรงพอจะรับมันแล้ว
*********************
tbc.
เรา: โอ๋ๆนะน้องปอนด์ ไหนใครมันชอบตะคอกหนู แม่จะตีหัวมัน
น้องปอนด์: **ปรายตาไปทางพี่สิน**
สิน: มองอะไร!!!
เรา: เปล่าจ้า ไม่มีอะไรเลย **อุ้มน้องเข้าเอวหนี** **เราไม่สู้คน**