หัวข้อ: ...เวรกรรมตามทันในภพนี้..ตอนพิเศษ ผ้ากันเปื้อน...=> หน้าที่ 17 (26/09/2020)

[Jibbubu]

จะว่าไปก็สงสารผีนายช่วงนะประสงค์ดีแต่ดันยึดติดและอิจฉาไม่ปล่อยวาง
ถ้าปล่อยวางป่านนี้คงได้ไปเกิดใหม่แล้วไม่ต้องมารับกรรมแบบนี้
คงต้องอยู่กับเบญญาไปจนกว่าเบญญาจะตายนั่นแหล่ะ

[valenna yy]

ไม่ใช่พี่ร่มยังบิดตัวเป็นเลข8 อะ. ครองหวานเกิ๊นนนนน

[Ginny Jinny]

กอดพี่ธาดาแน่นๆ

[cavalli]

 


ธาดา รุ่งโรจน์

[miikii]

อย่างนี้นี่เอง

[labelle]

ตามทันในภพนี้จริงๆ ค่ะ วนเวียนเป็นวังวน หรือเบญญาเป็นลูกสาวคุณหลวง

ร่มธรรมบอบบางนะ เพราะเป็นคนจิตใจดี ไม่คิดร้ายกับใคร
พอเจอเรื่องมากระทบ ก็จะอาการหนักกว่าครองภพ

ครองภพจิตแข็งอยู่นะ เพื่อร่มธรรมแล้ว สู้มากเลย
และเป็นครองภพอีกนั่นแหละ ที่ดูร่มธรรมออก

เอ็นดูความอ้อนของคนป่วยนะคะ มีความวอแวมาก
ตลกรุ่งโรจน์ ก็ยังดี ยังพอทำใจได้ แต่ห้ามทิ้งแค่นั้นเอง

[anntonies]

นายช่วงกับเบญญา เออก็นะ เหมาะสมจริงๆ
ถือเป็นอีกเรื่องที่เวรกรรมตามทัน ใครทำไรไว้ก็ตามนั้น

แต่แอบขำพี่รุ่งโรจน์ มองร่มกับครองผ่านแว่นมิตรภาพลูกผู้ชาย
กว่าจะรู้ตัวก็พะงาบๆๆ ไปซะแล้ว 55555555555555555
พี่เอ๊ยยย กว่าจะรู้ตัว ครองเค้าเอาไปแล้วจ้า
แถมมีการตัดพ้อเรื่องเกิดเป็นคนกลางอีก
ไม่ร้องนะพี่ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ออออออ

[t2007]

พี่โรจน์หวงน้อง โอ้ย ส่วนพี่ธาดา ก็หลงน้อง มันคือความพอดี คือครอบครัว มีความอบอุ่น

[ommanymontra]

 

 

[Dezair]

เวรกรรมตามทันในภพนี้
By: Dezair
………………….
ตอนที่ 16



   ข่าวเรื่องน้องสาวผู้จัดดังมีอาการทางประสาทและติดยาเสพติดเป็นข่าวโด่งดัง และเพราะคนที่อยู่ในเหตุการณ์มีมากจนไม่อาจเก็บเป็นความลับ เรื่องที่ครองภพได้รับบาดเจ็บก็เลยพลอยปิดไม่อยู่ไปด้วย


ข่าวลือซุบซิบกันว่าเขาบาดเจ็บเพราะช่วยร่มธรรม แน่นอนว่าหากต้นสังกัดยอมรับว่าข่าวนี้เป็นความจริง แฟนคลับของพระเอกหนุ่มไม่น่าจะพอใจที่ร่มธรรมเป็นต้นเหตุให้ครองภพเจ็บตัว ดังนั้นจึงให้ข่าวว่าครองภพบาดเจ็บจากอุบัติเหตุเพราะออกไปช่วยตามหาน้องสาวของรามิลที่มีอาการทางจิต และไม่ได้เกี่ยวข้องกับร่มธรรมแต่อย่างใด


   กองถ่ายของผู้กำกับฉายกลับมาถ่ายทำต่อจนจบ ทั้งเรื่องอุบัติเหตุในกองถ่าย และความเกี่ยวข้องของร่มธรรมกับเบญญา ทำให้ซีรี่ส์มีกระแสตั้งแต่ยังไม่ออนแอร์



ยิ่งพอออกฉาย แม้จะแค่ไม่กี่ตอน แต่ทั้งบท ทั้งฝีมือกำกับและตัดต่อ ทั้งการโปรโมท ทั้งเคมีของนักแสดงนำและฝีมือของทีมนักแสดง รวมถึงกระแสข่าวก่อนหน้า ก็ทำให้กลายเป็นกระแสที่ทุกคนพูดถึง ส่งผลให้ซีรี่ส์โด่งดังเป็นพลุแตก สร้างชื่อเสียงให้ทั้งผู้กำกับฉายและทีมนักแสดงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสองนักแสดงนำชายคู่ใหม่ของวงการอย่างครองภพและร่มธรรม


งานใหม่ๆเข้ามาในมือร่มธรรมทันที ในขณะที่ครองภพเองก็มีทั้งงานที่รับไว้ก่อนแล้ว และงานที่รอจ่อคิว


แต่เมื่อมีได้ ก็ย่อมมีเสีย เวลานี้ งานของพวกเขาล้นมือ ในขณะที่เวลาพักผ่อนส่วนตัวไม่มี การได้พบกันก็ยิ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้


แต่ฟันฝ่ามาด้วยกันขนาดนี้ กับแค่ไม่ได้พบหน้ากันเพราะต่างคนต่างทำงาน ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ ยิ่งมีเทคโนโลยีมาช่วยรักษาระดับความสัมพันธ์ไม่ให้ห่างเหินด้วยแล้ว ถึงจะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นสัปดาห์ แต่ก็ไม่เคยขาดหายการติดต่อ


โดยเฉพาะครองภพ ที่ถูกร่มธรรมหยอกในใจว่าเป็น ‘เจ้าพ่อนักรายงาน’


ออกกองต่างจังหวัดก็บอกล่วงหน้า ไปถ่ายรายการนอกสถานที่ก็ส่งโลเกชั่นมาให้ แวะเข้าบริษัทก็ยังรายงาน เรื่องไปต่างประเทศไม่ต้องพูดถึง เพราะบอกกำหนดการตั้งแต่ยังไม่ถึงวันเดินทาง พอถึงวันเดินทางก็รายงานสถานการณ์ตลอดเวลา ไปถึงแล้วก็ยังเจียดเวลาถ่ายรูปส่งมา


ไม่เรียกเจ้าพ่อนักรายงาน จะให้เรียกอะไร


‘ผมอยู่สนามบินแล้วนะ กำลังรอบอร์ดดิ้ง’


‘ไปถ่ายงานที่ญี่ปุ่นสองวัน’


   วันนี้ ครองภพต้องเดินทางไปถ่ายแบบที่ญี่ปุ่น แน่นอนว่าเรื่องนี้บอกร่มธรรมแล้วสองรอบ รอบแรกคือตอนที่รู้กำหนดการ รอบที่สองคือบอกซ้ำก่อนเดินทางสามวัน ส่วนรอบนี้คือรอบที่สาม


   ร่มธรรมยังไม่เข้ามาอ่านข้อความของเขา คนกำลังจะเดินทางเลยส่งไปอีกประโยค


‘คุณอยากได้อะไรมั้ย’


สองประโยคแรกไม่เรียกร้องความสนใจเท่าประโยคที่สาม ต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ต้องรีบเข้ามาตอบ


‘ไม่เอา’


‘ขนมก็ไม่เอาเหรอ’


ไม่รู้ใครหลอกล่อใคร แต่เวลานี้ครองภพกำลังยกยิ้มกับหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองรอคอยคำตอบว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไร


...ไม่อยากให้ซื้อของฝาก เพราะกลัวจะเป็นภาระของเขา แล้วถ้าเป็นขนมอร่อยๆล่ะ?...


‘ไม่เอา’


คำตอบจากคนชอบขนม ทำเอานักแสดงหนุ่มรูปหล่อตาเรียวขมวดคิ้วเล็กน้อย


...ไม่เอาขนมจริงดิ...


เขาเปิดหน้าเวปเซิร์จเอนจิ้น พิมพ์ชื่อขนมเจ้าดังของญี่ปุ่นที่กำลังเป็นเทรนด์ จากนั้นก็แคปรูปส่งกลับเข้าไปในห้องแชท


...ถามเป็นคำอาจจะไม่สู้ให้เห็นเป็นรูป...


‘เพื่อนผมที่นู่นบอกว่าขนมอันนี้อร่อย’


คราวนี้เห็นชัด ว่าเด็กเริ่มหลอกผู้ใหญ่


คู่สนทนาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ในขณะที่ครองภพเองก็ลุ้นกับคำตอบบนหน้าจออย่างกับลุ้นผลประกาศรางวัลที่คาดว่าจะได้ 100 เปอร์เซ็นต์


‘ไม่เอาดีกว่า’


แต่ผลออกมาคือผิดคาด



ครองภพกะพริบตาปริบๆ ชักไม่แน่ใจว่าคนที่คุยกับตนเองในขณะนี้เป็นร่มธรรมตัวจริงเสียงจริงหรือไม่ แต่พอจะหันไปถามผู้จัดการส่วนตัวอย่างวิษณุที่นั่งอยู่ข้างๆ ข้อความจากคู่สนทนาก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอเสียก่อน แล้วตาของเขาก็ดันเห็นพอดี


‘ไว้ไปกินเอง’


เลิกคุยด้วยการส่งข้อความ หนุ่มวัยรุ่นเลือดร้อนกดโทรศัพท์หาคู่สนทนาในห้องแชทเมื่อครู่นี้ทันที สัญญานดังแค่สองครั้ง ปลายสายก็รับด้วยเสียงหัวเราะสดใส แต่ครองภพไม่มีอารมณ์สดใส


“คุณหมายความว่ายังไงน่ะ”


‘หมายความอะไร’ ร่มธรรมเป็นคนซื่อๆ แต่เวลาดื้อตาใสแกล้งเขาก็ไม่ได้น้อยหน้าเด็กๆสักเท่าไรหรอก


“ก็ที่บอกว่าจะไปกินเอง”


‘ก็ไปกินเองไง ขนมแบบนั้นหิ้วกลับมาจะอร่อยสู้ไปกินที่นู่นเหรอ’


“คุณจะไปเมื่อไหร่”


‘อืม...’ ร่มธรรมทำเป็นส่งเสียงเหมือนกำลังตัดสินใจ ในขณะที่คนรอฟังคำตอบชักคันไม้คันมือ ถ้านั่งอยู่ข้างกันตอนนี้ เขาจะกระโจนไปฟัดให้หายมันเขี้ยวเลย คอยดู!


“คุณ ผมถามว่าจะไปเมื่อไหร่” น้ำเสียงชักดุ เพราะคนถามร้อนรน ช่วงนี้ครองภพยุ่งมาก ไม่มีวันหยุดเลยสักวันเดียว ถ้าร่มธรรมเกิดคิดจะไปญี่ปุ่นตอนนี้เพื่อไปกินขนมที่เขาอุตส่าห์นำเสนอส่งรูปไปยั่วน้ำลายโดยที่เขาไปด้วยไม่ได้ คราวนี้คนตบะแตกจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เขา!


‘อืม...’


ครองภพอยู่ไม่สุขแล้ว เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าใกล้ได้เวลาบอร์ดดิ้งแล้วด้วย แต่ปลายสายยังยื้อคำตอบ


“ร่ม...” เขากระซิบเรียกชื่อเสียงเบาในโทรศัพท์ ถึงจะมีเพียงวิษณุที่นั่งข้างเขา แต่กำแพงมีหูประตูมีช่อง ไม่รู้จะมีใครได้ยินหรือไม่ ให้อย่างไรความสัมพันธ์ของเขาและร่มธรรมก็เปิดเผยต่อสาธารณชนไม่ได้


เสียงหัวเราะสดใสดังมาจากปลายสาย ทั้งๆที่ต่างคนต่างทำงานหนัก ร่มธรรมเองก็วิ่งวุ่นไม่ต่างจากครองภพเลย แต่แค่ได้ยินเสียงกัน ก็เหมือนมีแรงใจแรงกายขึ้นมา


‘ฤดูใบไม้ร่วง’


“หือ?”


‘มีคนชวนไปช่วงฤดูใบไม้ร่วง ก็เลยว่าจะไปช่วงนั้น’


ครองภพรู้สึกเหมือนหูอื้อไปชั่วขณะ หัวใจพองฟูคับอกจนแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่ เขาได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ทั้งๆที่อีกมือยังถือโทรศัพท์แนบหู


‘แต่ไม่รู้ว่าคนชวนยังอยากไปด้วยกันรึเปล่านะ’


ร่างกายของนักแสดงหนุ่มคล้ายจะบิดม้วนเป็นเกลียวจนต้องขยับตัวยืดเส้นยืดสาย ริมฝีปากอยู่ดีๆก็ขยับยิ้มกว้างกับโทรศัพท์จนวิษณุที่นั่งข้างๆต้องหันมากระทุ้ง


“ไอ้ครอง! อยู่ดีๆก็ยิ้ม เดี๋ยวคนคิดว่าบ้า!”


แน่นอนว่าเสียงของวิษณุดังแทรกเข้าไปในโทรศัพท์ เสียงหัวเราะจากปลายสายก็เลยดังขึ้นมาอีก


‘ยิ้มอยู่เหรอ ยิ้มอะไรน่ะ’ คำถามฟังดูก็รู้ว่าแซว จนคนถูกแซวต้องกระแอมไอเพื่อตั้งสติให้ตัวเอง


“แค่นี้ก่อน จะบอร์ดดิ้งแล้ว”



ฟังดูก็รู้ว่าเปลี่ยนเรื่อง ปลายสายก็รู้ว่าเปลี่ยนเรื่อง จึงหัวเราะร่วนกลับมา ไม่ตอแยต่อ


‘ครับ เดินทางปลอดภัย’


“ขอบคุณครับ เอ่อ...ร่ม...” ก่อนที่อีกฝ่ายจะวางสาย ครองภพเป็นฝ่ายเรียกเอาไว้


ปลายสายเงียบรอฟัง


“...ผมออกค่าเครื่องบินให้นะ”


หลังประโยคนั้น ร่มธรรมเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ


‘ออกค่าเครื่องบินเพราะไม่อยากให้ชิ่งล่ะสิ’


ครองภพไม่แย้ง เรื่องอะไรจะบอกว่านั่นก็แค่เหตุผลแรก ส่วนเหตุผลที่สองน่ะ...เพราะเขาจะซื้อตั๋วเครื่องบินแค่สองใบ สำหรับเขาและร่มธรรมเท่านั้นต่างหาก


‘เอาเถอะ ให้ออกค่าตั๋วก็ได้ เดี๋ยวพี่ออกค่าที่พักเอง’


“ครับ” ตอบรับสั้นๆ แต่จะมีใครรู้นอกจากวิษณุที่นั่งอยู่ข้างๆ ว่าคนรับคำกำลังยิ้มอยู่


‘งั้นไปทำงานหาค่าที่พักก่อนแล้วกันนะ’


“ครับ ผม...ก็จะไปทำงานหาค่าเครื่องบินเหมือนกัน แล้วเจอกัน”


หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที ทางสายการบินก็ประกาศบอร์ดดิ้ง แน่นอนว่า ‘เจ้าพ่อนักรายงาน’ ยังคงส่งข้อความเป็นระยะอย่างสม่ำเสมอเหมือนครั้งแรกๆที่พวกเขาคุยกัน


‘บอร์ดดิ้งแล้ว’


‘ถึงฮาเนดะแล้วนะครับ’


‘ทำงานหาค่าเครื่องบินแล้วครับ’


ร่มธรรมอ่านข้อความจากคนที่ไปทำงานไกลถึงญี่ปุ่นแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง แม้หน้าตาจะอิดโรยเพราะพักผ่อนน้อย แต่ในดวงตากลับมีประกายของความสุข


...ทางนั้นมุ่งมั่นทำงานหาค่าเครื่องบินแล้ว ทางนี้ก็จะมุ่งมั่นทำงานหาค่าที่พักเหมือนกัน



แล้ว...ฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ เราไปดูใบไม้เปลี่ยนสีด้วยกันนะ ครอง...


………………..


ชีวิตส่วนตัวของร่มธรรมและครองภพถือว่ามีความสุขตามอัตภาพของคนวัยทำงาน  ความรักเป็นยาชั้นดีในยามที่เหนื่อยล้าและมีเวลาพักผ่อนน้อยนิด แม้จะไม่ได้เจอกันทุกวัน เจอกันแต่ละครั้งแทบจะไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันอย่างที่ควร แต่ความสัมพันธ์ก็นับว่าราบรื่น


ในขณะที่ชีวิตการทำงานก็นับว่าประสบความสำเร็จ ซีรี่ส์ที่นำแสดงโดยครองภพและร่มธรรม ยิ่งฉายก็ยิ่งกวาดเรตติ้ง สิ่งที่แลกมากับการมีชื่อเสียงคือเรื่องเล่าลือซุบซิบ โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของร่มธรรมและครองภพที่ชักจะหนาหูขึ้นทุกที


แต่เพราะพวกเขาไม่ได้อยู่สังกัดเดียวกัน อีกทั้งภายหลังถ่ายซีรี่ส์เรื่องนี้จบแล้ว ต่างคนต่างก็มีงานของตนเอง การที่พวกเขาจะกลับมารับงานคู่กัน หากไม่ใช่การถ่ายรายการเพื่อใช้โปรโมทซีรี่ส์เรื่องนี้ ก็เป็นไปได้ยากที่จะตะครุบตัวนักแสดงหนุ่มทั้งสองคนมาสัมภาษณ์คู่ ข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์จึงคล้ายลมเพลมพัด เดี๋ยวก็มาเดี๋ยวก็ไป ตามแต่โอกาส


อย่างไรก็ตาม...วันหนึ่งโอกาสให้ทั้งคู่ได้ตอบคำถามเรื่องความสัมพันธ์ก็มาถึง


แพลตฟอร์มที่ฉายซีรี่ส์เรื่องนั้นมีงานฉลองครบรอบปีพอดี จึงกลายเป็นเวทีที่สื่อทุกสำนักจับตา


ทีมนักแสดงจากซีรี่ส์ต่างๆเข้าร่วมงานอย่างคับคั่ง และสองคนในนักแสดงจำนวนมากที่ถูกสปอร์ตไลท์ส่องมากที่สุดในงานนี้ย่อมหนีไม่พ้น ครองภพและร่มธรรม


ด้วยสถานะ ‘นักแสดงนำคู่’ ในซีรี่ส์ที่กำลังออนแอร์ ย่อมเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ที่พวกเขาจะให้สัมภาษณ์ร่วมกัน


“วันนี้เป็นการออกงานคู่กันครั้งแรก รู้สึกยังไงบ้างคะ”


ไมโครโฟนจำนวนมากรายล้อมนักแสดงหนุ่มรูปหล่อสองคน


ร่มธรรมดูจะตื่นเล็กน้อย แม้จะเคยผ่านสถานการณ์เช่นนี้มาแล้วเมื่อครั้งที่อยู่ในวงการบันเทิงเมื่อหลายปีก่อน และนับตั้งแต่กลับมามีชื่อเสียง จะเคยออกงานมาแล้วหลายครั้ง แต่คราวนี้เป็นครั้งแรกที่ออกงานคู่ครองภพอย่างจริงจัง


ในขณะที่หนุ่มรุ่นน้องนิ่งสงบ มีรอยยิ้มที่มุมปากอย่างทุกทีที่ออกกล้อง แต่พอเหลือบมองคนข้างกายแล้วเห็นเหงื่อซึมข้างขมับ ครองภพก็เริ่มรู้สึกว่างานนี้เขาต้องเป็น ‘ผู้ใหญ่’



จะให้สัมภาษณ์แบบ ‘หล่อพิกุลจะร่วง’ อย่างที่เคยถูกแซวมาตลอดไม่ได้แล้ว ในเมื่อวันนี้มีคนยืนเคียงข้าง เราต้องช่วยกันประคับประคอง


“นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปิดกล้อง ที่เราทุกคนในกองได้เจอกันครบแบบนี้ ก็...ดีใจมากครับ เหมือนได้เจอเพื่อนเก่าๆ แล้วงานนี้ก็ใหญ่มาก เป็นโอกาสที่ดีที่เราได้เจอทั้งศิลปินและนักแสดงระดับอาจารย์”


นักข่าวมองคนพูดตาปริบๆ ไม่มีใครคาดคิดว่านักแสดงหนุ่มฉายา ‘หล่อพิกุลจะร่วง’ จะตอบยาว


ครองภพยังคงมีรอยยิ้มสำหรับพบสื่อเช่นเดิม แต่การที่เขาตอบยาวๆแล้วดึงความสนใจของนักข่าวมาที่ตัวเองช่วงหนึ่ง ทำให้ร่มธรรมเริ่มรู้สึกผ่อนคลายลง เหลือบมองคนที่ยืนข้างกายแล้วก็รู้สึกว่าครองภพเป็นแหล่งพลังงานแห่งความมั่นใจของเขา


“ทั้งสองคนจะมีโอกาสได้ร่วมงานกันอีกมั้ยครับ”


“ถ้ามีโอกาสนะครับ” ครองภพตอบ คราวนี้ร่มธรรมเริ่มผ่อนความตื่นเต้นลงแล้ว จึงช่วยเสริม


“ใช่ครับ ถ้ามีโอกาส และผู้ใหญ่เห็นถึงความเหมาะสม ก็...พร้อมร่วมงานกันอีกครับ” พอเริ่มมั่นใจ ร่มธรรมก็ตอบได้เป็นธรรมชาติมากขึ้น ครองภพเห็นนักแสดงรุ่นพี่ไม่เครียดขมึงตื่นเต้นจนเหงื่อออกแล้ว ก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วย


รอยยิ้มที่ประดับบนมุมปาก กดลึกลงอีก นัยน์ตาแวววาวเป็นประกายอย่างมีความสุข แล้วพูดต่อ


“แต่ถ้าถามว่าอยากมั้ย...อยากนะครับ เราทำงานร่วมกันได้ดี” ตอนเขาพูดคำว่า ‘เรา’ ครองภพไม่ลืมชี้นิ้วใส่ตนเองและร่มธรรมด้วย


นักข่าวกะพริบตาปริบๆอีกครั้ง เพราะ ‘หล่อพิกุลจะร่วง’ ตอบโดยไม่ต้องมีคำถาม


“ถ...ถ้าอย่างนั้น ที่มีคนบอกว่าทั้งสองคนไม่สนิทกันก็ไม่ใช่เรื่องจริงสิคะ”


ฝ่ายคนอายุน้อยกว่าเลิกคิ้ว หัวเราะในคอเบาๆ ก่อนจะตอบ


“ผมนึกว่าจะมีคนบอกว่าเราสนิทกันมากซะอีก”


ร่มธรรมยืนอยู่ใกล้มากพอที่จะได้ยินเสียงหัวเราะนั่น นึกอยากจะบิดเอวคนพูดให้เขียว โทษฐานจุดประเด็น แต่นักข่าวกลับถามไวกว่า


“งั้นเรื่องขึ้นคอนโดก็เป็นเรื่องจริงสิคะ”


“มีรูปด้วยนะครับ เท่าที่ผมเห็น” ครองภพนั้นสมเป็นครองภพ ชัดเจนกว่าการตอบใช่ คือการชี้เป้าว่ามีหลักฐาน เขาขึ้นคอนโดของร่มธรรมจริง เพราะวันนั้นร่มธรรมบาดเจ็บจากการช่วยชีวิตเขา ส่วนวันอื่นๆหลังจากนั้น...ก็ขึ้นจริง ขึ้นมาแล้วหลายครั้ง แต่เรื่องเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องพูดออกไป


“แล้วเรื่องที่มีคนเห็นคุณครองไปร้านกาแฟของคุณร่มบ่อยๆละครับ”


“แน่นอนครับ ร้านนั้นเป็นร้านประจำ”


นักข่าวกะพริบตาปริบๆ นอกจากชื่อเสียงเรื่องหล่อพิกุลจะร่วงแล้ว ครองภพยังไม่ใช่คนออกตัวเรื่องอาหารว่าอะไรอร่อยหรือไม่อร่อย หรือยกให้ร้านไหนเป็นร้านประจำ


เคยมีคนในวงการให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับครองภพว่าเป็นนักแสดงที่ทุ่มเทกับงาน ถ้าอะไรอยู่ในมือเขาแล้ว ไม่มีคำว่าทำไม่ได้ ยกเว้น...ให้ไปออกรายการตะลุยชิมร้านอาหารแล้วให้เขาบอกว่าอะไรอร่อยหรือไม่อร่อย


กระทั่งผู้จัดอย่างรามิลที่อุ้มชูกันมา ยังเคยให้ข่าวว่าครองภพเป็นคนกินเก่ง กินได้ทุกอย่าง แต่ถ้าให้บอกว่าอร่อย เขาไม่พูด แต่เขาจะกินมากและกินบ่อยๆ ตรงกันข้าม ถ้าอะไรไม่อร่อย เขาก็ไม่พูด แต่จะไม่กินอีกเลย


ทีมงานกองถ่ายก็เคยออกมาหยอกครองภพว่าเป็นพวกกองทัพต้องเดินด้วยท้อง แต่อาหารการกินของครองภพมีสองประเภท คือประเภทที่กินได้แล้วไปทำงานต่อ กับ กินไม่ได้ ไม่กินอีก แล้วทำงานต่อ


แต่...คนแบบนั้น...ออกตัวว่ามีร้านกาแฟร้านประจำ


“แสดงว่ากาแฟร้านนั้นอร่อยมากสินะคะ”


“ก็กินได้ครับ”


เจ้าของร้านกาแฟที่ครองภพ ‘กินได้’ หันมองคนตอบ


“สรุปว่าอร่อยใช่มั้ย”


คนถูกถามหันมองเจ้าของร้าน แล้วยักคิ้ว


“ก็กินได้ไง”


“คุณครองช่วยโฆษณาร้านคุณร่มทีค่ะ” นักข่าวคนหนึ่งหยอกขึ้นมา ครองภพหันไปมองกล้อง


“กาแฟกับขนมร้าน ร.รอ กินได้ครับ ไปกินกันเยอะๆ”


“คุณครองมีเมนูแนะนำมั้ยครับ”


“อเมริกาโน่เย็น กับแซนวิชครับ”


“เอ้อ...ผมว่าเรากลับมาคุยเรื่องซีรี่ส์ดีกว่าครับ” ร่มธรรมเสนอ ท่าทางเกรงอกเกรงใจแบ็กดร็อปของงาน และการสัมภาษณ์ที่ควรจะเกี่ยวข้องกับงานในวงการบันเทิงมากกว่าธุรกิจร้านกาแฟของเขา


ครองภพยังยิ้มกว้างแล้วส่ายศีรษะ ก่อนจะหันไปฟ้องนักข่าว


“นี่ล่ะครับ เจ้าของร้านแบบนี้ ขนาดมีแอร์ไทม์ให้โฆษณาร้าน ยังตัดเข้าเรื่องงานเลย”


“พูดยังงี้ ชมใช่มั้ยเนี่ย” ร่มธรรมชักมันเขี้ยว


“ชมไง กาแฟร้านคุณกินได้ เจ้าของร้านก็...นั่นแหละ...” ประโยคหลัง ครองภพจงใจหันมองคนเป็นเจ้าของร้านแล้วเว้นคำเอาไว้ ท่าทางยั่วยุด้วยการยักคิ้วหลิ่วตาแถมด้วยการพูดแบบไม่จบประโยค ยิ่งทำให้ร่มธรรมมันเขี้ยวอยากจะทุบสักที แต่เพราะอยู่ต่อหน้ากล้องนับสิบนับร้อย เลยทำได้แค่เคี้ยวฟัน แล้วหันไปส่ายหน้ากับนักข่าว


“ตรงนี้ตัดออกนะครับ ไม่ต้องออนแอร์หรอก”


การให้สัมภาษณ์สื่อของพวกเขา ครื้นเครงเป็นกันเองและผ่านพ้นไปด้วยดี


แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ทำให้ใครบางคนหน้าหงิก กดปิดโทรทัศน์อย่างไม่สมอารมณ์

[Dezair]

รุ่งโรจน์หันมามองน้องชายคนเล็กที่กว่าจะฉกตัวมานั่งให้สอบสวนได้ ต้องใช้ความพยายามถึงขั้นรอวันที่รินฤดีเข้าไปดูแลร้านกาแฟ ร.รอ และมีเพียงบอดี้การ์ดซึ่งเป็นคนของเขาติดตามดูแลร่มธรรม ถึงได้มีโอกาสไปรับมาจากกองถ่ายละคร


   หลังจากกระแสซีรี่ส์ของผู้กำกับฉายโด่งดัง นักแสดงนำคู่โด่งดัง ร่มธรรมก็มีงานละครที่ฉายทางช่องหลักเข้ามาทันที แล้วก็มีซีรี่ส์จ่อรอเปิดกล้องอีกเรื่องหนึ่ง ยังไม่รวมการไปออกรายการต่างๆ และพรีเซ็นเตอร์ที่เข้ามาในมือ รวมถึงกระแสข่าวเกี่ยวกับความสนิทสนมของครองภพและร่มธรรมก็ยังไม่จืดจาง


   “แกอายุเท่าไร ไอ้ร่ม” ร่มธรรมกะพริบตาปริบๆ คิดไม่ถึงว่าจะถูกพี่ชายลากตัวออกจากกองทันทีที่เลิกเพื่อมาถามเรื่องอายุ


   “จะยี่สิบเก้าแล้ว”


   “แล้วไอ้หนุ่มนั่นน่ะ ไอ้ครองภพน่ะ เพิ่งจะยี่สิบสองยี่สิบสาม แกคิดบ้างมั้ยว่าพอแกอายุมากขึ้น ไอ้หมอนั่นยิ่งเป็นหนุ่ม”   


ร่มธรรมกะพริบตาปริบๆ เอียงคอมองคนเป็นพี่อย่างงุนงง


   “ไม่ต้องมาทำไม่รู้เรื่อง! พี่รู้หมดแล้วว่าแกกับไอ้ครองภพเป็นอะไรกัน!” รุ่งโรจน์โวยหลังจากอมพะนำเรื่องนี้มานานนม


แต่ยิ่งเก็บก็ยิ่งอึดอัด ยิ่งเห็นร่มธรรมกับครองภพสนิทสนมกันเป็นอันดีก็ยิ่งกังวลใจ แล้วฝั่งครอบครัวของครองภพก็ไม่ได้หืออืออะไรกับการที่ลูกชายจะคบหาผู้ชายด้วยกันที่อายุมากกว่าตั้ง 6 ปีเลยสักนิด! ฝั่งต้นสังกัดยิ่งแล้วใหญ่ เงียบกริบเล่นกับกระแส ฝั่งครอบครัวของเขาโดยเฉพาะรินฤดียิ่งไม่ต้องพูดถึง เชิดชูครองภพว่าดวงคู่สร้างคู่สมกับร่มธรรมยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก!


หนุนหลังกันเข้าไป!


“พี่โรจน์...รู้ตั้งแต่เมื่อไร”


ปากอยากบอกว่านานแล้ว แต่ขืนพูดแบบนั้นก็จะกลายเป็นว่าก่อนหน้าไม่เห็นมีปัญหา พอเห็นคบกันได้นานแล้วเคืองสายตาน่ะสิ



“หรือว่า...ดูพวกผมให้สัมภาษณ์แล้วรู้?” ร่มธรรมชักเป็นกังวล เห็นทีคงจะรับงานคู่กันไม่ได้อีก หากไม่อยากมีข่าวลือ



รุ่งโรจน์พ่นลมหายใจแรง ไม่อยากตอบ เพราะสำหรับตัวเขา คลิปสัมภาษณ์นี่ไม่เห็นจะมีอะไรเลย แต่ตำรวจสาวๆพากันมากรี้ดกร้าดใส่หูเขาแล้วถามว่าน้องชายของเขากับครองภพคบกันจริงรึเปล่า



...ดูแค่สัมภาษณ์ มองไกลไปถึงเรื่องคบกันได้ยังไงวะ?!...



นายตำรวจผู้หูตามีแววกับเรื่องงานแต่ไร้แววเรื่องการดูคนรักกันชักปวดหัวจนไม่อยากใส่ใจ แถมเขายังมีเรื่องอื่นที่ควรใส่ใจมากกว่า



คนเป็นพี่ทรุดตัวลงนั่งข้างน้องชายคนเล็ก พูดคุยจริงจัง


“ไอ้ร่ม ถามจริงๆ แกไม่กังวลเรื่องแกกับ...กับครองภพบ้างเหรอ”



 ร่มธรรมเม้มปาก ไม่ใช่ว่าเขาไม่กังวล ต่อให้บอกว่าจะเลือกรักษาปัจจุบัน แต่ยังไงก็อดคิดถึงอนาคตไม่ได้


“กังวลสิพี่...ถึงผมจะรู้ว่าพวกเราพยายามจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในโลกของอีกคน แต่อายุของเราก็ห่างกันตั้ง 6 ปี ยังไงก็มีช่องว่าง...” แม้จะพูดเช่นนั้น แต่จู่ๆ คนพูดก็กลับยิ้มจาง


ใข่ ถึงจะพยายามแค่ไหน เราก็ยังมีช่องว่างระหว่างเรา


แต่...มันจำเป็นต้องถมจนเต็มหรือ


ความสัมพันธ์ระหว่างคน ไม่มีใครเลยที่ทับกันแนบแน่น ไม่ขาดก็เกิน ถ้ามันเหลื่อมบ้าง ไม่พอดีบ้าง จะเป็นอะไรไป


สิ่งสำคัญคือเรารู้สึกต่อกันเช่นไร เรียนรู้และยอมรับกันมากน้อยแค่ไหน รักษาความรู้สึกของกันและกันเพียงพอหรือไม่


“ไม่กี่วันก่อน ผมทำความสะอาดห้องเขาแล้วเจอกันดั้มกล่องใหญ่มากยังไม่ได้ต่อ ถามตอนแรก งึมงำบอกฝากเพื่อนซื้อมาไม่แพง พอบอกว่าถ้าไม่ต่อก็เอาไปแจกคนอื่น เลยหลุดปากว่านี่ลิมิเต็ด หาไม่ได้แล้ว”


“ไปกองถ่าย เจ็บตัวกลับมาก็ไม่ค่อยบอก ถ้าผมไม่เห็นเองก็ชอบเอายาเข้าไปแอบทาในห้องน้ำ บางทีทำความสะอาดไม่ดี แผลไม่หายสักที คุณณุต้องมาแอบบอกผมให้ช่วยดู”


“แล้วก็กินข้าวเก่ง บางทีเลิกกองดึกๆ แทนที่จะไปกินต่อกับคนอื่น ก็หิ้วท้องกลับมากินที่บ้าน ชวนผมกินตลอดเลย แล้วเราก็...อาหารไม่ค่อยย่อย กรดไหลย้อนอีก ตอนแรกไม่กล้าบอก ตอนหลังเหมือนครองสังเกต ผมเลยต้องยอมบอก นึกว่าเขาจะหัวเราะ ก็...มันดูแก่จะตาย กินดึก อาหารไม่ย่อยแถมกรดไหลย้อนนอนไม่ได้ แต่ครองทำหน้าจริงจัง ดุผมด้วยว่าทำไมไม่บอกแต่แรกว่าเป็นหนัก บังคับให้ผมไปหาหมอ วุ่นวายไปอีก แต่หลังจากนั้น เวลาครองกินดึกๆ ก็ไม่ชวนผมอีกนะ บางทีไปแอบกินในครัวมั่ง บอกว่าไม่อยากให้ผมเห็นแล้วหิว ใครมันจะเห็นคนอื่นกินแล้วหิวได้ตลอดล่ะ”


พูดไปแล้วก็กลายเป็นหัวเราะ ความรักทำให้คนสดใส เรื่องนี้รุ่งโรจน์ยืนยันได้เลย ดูจากน้องชายของเขาก็ได้ ก่อนหน้านี้ร่มธรรมก็เป็นคนสดใส เพียงแต่ไม่ได้มีเรื่องให้คุยแล้วหัวเราะร่าเริงแบบนี้เท่ากับเวลานี้


ติดก็แต่...เจ้าของความรักร่วมกับร่มธรรมดันเป็นหนุ่มอายุน้อยกว่า แถมเป็นดาราอีกต่างหาก


สีหน้าเป็นกังวลของคนเป็นพี่ ร่มธรรมเองก็ดูออก เสียงหัวเราะจึงแผ่วลง


   “ส่วนเรื่องงาน...ผมกับครองคุยกันแล้วว่าเราจะให้ข่าวว่าเป็นเพื่อนร่วมวงการที่สนิทกัน เรื่องที่ผมช่วยครองเอาไว้ตอนอุปกรณ์ไฟหล่นใส่ เลยกลายเป็นเหตุผลที่ดีไปเลยที่ครองจะบอกใครต่อใครว่าผมมีบุญคุณต่อเขา มันก็ลดกระแสของพวกเราไปได้หน่อย อีกอย่าง...ผมคิดว่า...ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผมพอจะมีคนที่ยอมช่วยเหลือให้เรื่องเงียบได้”


คำว่า ‘มีอะไรเกิดขึ้น’ ย่อมหมายถึงความสัมพันธ์ของเขาและครองภพถูกเปิดเผย


อันที่จริงก็คิดว่ามีหลายคนที่คุ้นเคยกับพวกเขาเริ่มระแคะระคาย คนในวงการก็มีอยู่เท่านี้ อยู่ในกองนั้นก็พบเจอคนรู้จัก ไปถ่ายรายการนี้ก็พบคนที่เคยเห็นหน้า แม้ว่าเขาและครองภพจะระวังตัว แต่ความรู้สึกที่มีให้กันก็ไม่ใช่เรื่องจะเก็บซ่อนได้หมด


   วงการบันเทิงอยู่ท่ามกลางแสงสปอตไลท์ก็จริง แต่ก็มีอีกหลายเรื่องที่อยู่นอกแสง การจะกลายเป็นประเด็นขึ้นมาได้ ย่อมหมายความว่าต้องมีคนพยายาม แต่หากมีคนพยายามจะทำให้เรื่องของเขาและครองภพเป็นประเด็น ร่มธรรมก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นไก่รองบ่อน


   “ครอบครัวของเบญญาน่ะเหรอ” รุ่งโรจน์ถาม


   ร่มธรรมพยักหน้า ทั้งผู้กำกับอนันต์ผู้เป็นพ่อของเบญญา และรามิล พี่ชายต่างมารดาของเบญญา ล้วนมีความสัมพันธ์อันดีกับเขา เพราะร่มธรรมออกตัวแต่แรกว่าจะให้เรื่องนี้เป็นไปตามกฎหมายเท่านั้น ไม่มีนอกมีใน ตอนแรกผู้กำกับอนันต์ไม่วางใจ แต่ร่มธรรมทำตามที่พูด นอกจากจะปล่อยทุกอย่างไปตามหนทางของมันแล้ว ยามให้ข่าว เขาไม่เคยปาเรื่องร้ายใส่ใคร


   ‘ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นแบบนี้ครับ ทั้งผมทั้งครอบครัวของน้องเขา’


   ‘ผมคิดว่าเราต้องแยกทุกอย่างออกจากกัน ครอบครัวของเขาก็ส่วนหนึ่ง ตัวน้องเขาเองก็ส่วนหนึ่ง อะไรที่มันเป็นความผิดก็ให้เป็นไปตามกฎหมาย ส่วนคนที่ไม่เกี่ยว ก็คือไม่เกี่ยวครับ’


   กลายเป็นว่าแม้เนื้อหาข่าวจะชวนให้จุดประเด็นเล่นเป็นข่าวใหญ่โตได้ แต่เมื่อฝ่ายหนึ่งไม่ให้ข่าวสาดเสียเทเสีย ก็ย่อมไม่เป็นที่น่าสนใจ ข่าวนี้จึงเงียบหายไปในที่สุด


   ผู้กำกับอนันต์เอ็นดูร่มธรรมอยู่มาก รามิลเองก็นับถือน้ำใจ เมื่อหนึ่งในครอบครัวผู้ทรงอิทธิพลของวงการบันเทิงรักใคร่ ชีวิตในวงการย่อมราบรื่น


   “แกคิดว่า...พวกเขารู้เรื่องแกกับครองภพมั้ย”


   “ผมคิดว่าพี่มิลน่าจะสงสัย แต่เวลาเจอกันก็ไม่เห็นเขาพูดอะไร แต่ก็ดีแล้วที่เขาไม่พูด”


   รุ่งโรจน์มองน้องชายแล้วก็พลันถอนหายใจ


   ร่มธรรมเป็นคนดี รักและห่วงใย จริงใจต่อคนรอบข้าง แต่ยามมีความสุข มีความรัก กลับไม่อาจบอกกล่าวให้สังคมรับรู้ได้เลย อีกทั้งยังต้องคอยหลบซ่อน


   “เฮ้อ ไอ้ร่มเอ๊ย ดวงอะไรของแกวะ...” รุ่งโรจน์บ่นหน้าตายุ่งยาก



คนเป็นพี่ย่อมอยากเห็นน้องมีความสุขที่สุด แต่ความรักของร่มธรรมกลับมีอุปสรรคหลายเรื่อง เห็นเจ้าตัวพยายามฟันฝ่าแล้วพี่อย่างเขาจะพูดอะไรได้อีก สุดท้ายเลยได้แต่ตบบ่าให้กำลังใจ   


   “มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน”


   ร่มธรรมยิ้ม แล้วส่ายศีรษะไปมา


   “ผมจะมีอะไรให้พี่ช่วยอีกล่ะ แค่นี้ก็ช่วยมากแล้วครับ ขอบคุณมากๆที่...ยอมรับเรื่องของผมกับครอง”


   “แกเป็นน้องนี่หว่า แล้ว...แล้วมันก็บอก ว่าจะดูแลแกไปจนแก่ ไม่ยอมรับคนแบบนี้แล้วจะยอมรับใคร” นายตำรวจหนุ่มว่าอย่างนั้น ทำเอาคนเป็นน้องกะพริบตาปริบๆ


“ดูแลจนแก่?”


“อือ ครองภพบอก”


“บอก? บอกพี่โรจน์เหรอ? บอกตอนไหน?”


“เออหน่า บอกตอนไหนไม่สำคัญ มันบอกแล้วกัน”


 ร่มธรรมพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าพี่ชายของเขาและครองภพไปคุยกันมาตอนไหน ถึงได้พูดเรื่องนี้


“จริงๆก็ไม่อยากจะเชื่อมันหรอกนะ อายุเท่านั้น สามปีห้าปีมันก็อาจจะเปลี่ยน แต่...ปัจจุบันมันยังอยากดูแลแก ที่เหลือก็ให้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกันวะ” รุ่งโรจน์พูด แล้วขยี้หัวตัวเอง นึกหงุดหงิดที่ใจอ่อนยอมให้น้องชายมีความรักประเภทรักต้องห้ามบอกใครไม่ได้แบบนี้ แต่...ในเมื่อร่มธรรมมีความสุข เขาก็ไม่รู้จะขัดขวางไปทำไม


คนเป็นน้องมองพี่ชายคนกลางแล้วยิ้มจาง หัวใจเต็มไปด้วยคำว่าขอบคุณ รุ่งโรจน์เห็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้ว่าต่อให้เขาจะไม่อยากให้ร่มธรรมมีความรักที่ต้องซุกต้องซ่อนแบบนี้ แต่ในฐานะคนเป็นพี่ก็ทำได้แค่เป็นกำลังผลักดันเท่านั้น


แล้วพอตัดสินใจว่าจะต้องเป็นแรงหนุน เลือดของความเป็นพี่ก็เริ่มฮึกเหิม มองหน้าน้องชายอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะขยับเข้าใกล้แล้วพูดเสียงเบา


   “ว่าแต่...แกกับครองภพย้ายมาอยู่ด้วยกันรึยัง”


   “ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวกลายเป็นข่าวจะเรื่องใหญ่”


   “แล้ว...เคยค้างด้วยกันมั้ย”


   “เคยสิครับ” น้องชายตอบรับง่ายๆ เรื่องนี้ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โต สำหรับสถานะ ‘เพื่อนสนิทที่ผ่านประสบการณ์ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน’



แต่...คนพี่กลับทำหน้าตายุ่งยากกว่าเดิมอีกเท่าตัว


รุ่งโรจน์อายุสามสิบแล้ว ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่มองความรักว่าเป็นเพียงความรู้สึกอย่างเดียว แต่ความรัก...ต้องประกอบด้วย ‘การกระทำ’


   “ก...ก็ไม่อยากจะ...จะยุ่งเรื่องส่วนตัวหรอกนะ...แก...แกพูดเรื่องอายุ เรื่องอาชีพ แล้ว...แล้วเรื่องที่แกกับมัน...เป็นผู้ชายทั้งคู่ล่ะ”


เพราะถือว่าอยู่ในที่รโหฐาน รุ่งโรจน์ถึงกล้าพูดเรื่องนี้กับน้องชายที่กลายเป็นพระเอกหนุ่มยอดนิยมในขณะนี้


   ร่มธรรมกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะรีบสั่นหน้า


   “เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาเลย น่าจะเพราะเราเป็นผู้ชายก็เลยคุยกันง่าย ผู้ชายมักจะคิดอะไรง่ายๆ ไม่ค่อยซับซ้อนใช่มั้ยล่ะ อย่างครองไปแข่งรถ ไปเล่นเซิร์ฟ เล่นสเก็ตบอร์ด เล่นอะไรแรงๆ ผมก็ไม่ห้ามนะ ได้แต่บอกให้เขาเซฟตัวเอง แต่ก็นั่นแหละ บางทีได้แผลกลับมาก็แอบๆผม” เจ้าตัวเล่าแล้วหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดูคนที่ตนพูดถึง


แต่...ดูเหมือนสิ่งที่คนเป็นน้องเข้าใจจะเป็นคนละเรื่องกับสิ่งที่คนเป็นพี่พูด


   รุ่งโรจน์เม้มปากแล้วเม้มปากอีก เกาหน้าผากเกาคอ ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี แล้วก็กลายเป็นโทษตนเองและครอบครัวที่เลี้ยงร่มธรรมมาได้อย่าง...ใสซื่อ...


   “เอ้อ...พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น...”


   “หืม? แล้วหมายความแบบไหน”


   “ก...ก็ผู้ชายด้วยกัน คือ...คือแกเข้าใจใช่มั้ยร่ม แบบคนรักกันมันก็ต้อง...ต้องมีความสัมพันธ์อย่างอื่นนอกจากกินข้าว ดูหนัง...คือ...เอ่อ...”


ร่มธรรมไม่ใช่เด็กน้อย แม้จะใสซื่อไปบ้างแต่พอรุ่งโรจน์พูดถึงขั้นนี้แล้ว มีหรือเขาจะแปลไม่ออก


   แล้วพอเข้าใจความหมายที่คนพี่ต้องการจะสื่อ ใบหน้าของนักแสดงหนุ่มรูปหล่อก็ถึงกับขึ้นสีโดยไม่ต้องมีสคริปต์


   พอเห็นใบหน้าแดงก่ำแถมหลุบตามองต่ำอย่างตื่นๆ มือไม้รุงรังถูหน้าขาไปมาเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร รุ่งโรจน์ก็ถอนหายใจ ออกปากถามตามตรง


   “ถึงขั้นนั้นรึยังวะ”


   ตั้งแต่คราวก่อนที่ครองภพเคยล้วงเข้ามาในเสื้อเขา แล้วเป็นฝ่ายเขาที่ห้าม ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็หยุดอยู่กับที่ ไหนจะเรื่องที่ต่างคนต่างมีงานรุมล้อมจนแทบไม่ได้หายใจ แค่เจอหน้ากัน กินข้าวด้วยกัน ก็หมดเวลาแล้ว พลอยให้ไม่ทันคิดไปถึงเรื่องนั้นด้วยซ้ำ


   ร่มธรรมสั่นหน้า แต่ไม่กล้าพูดเป็นคำ


   “พี่ก็ไม่รู้ว่า...เอ่อ...ผู้ชายคบกันเป็นยังไง แต่...ผู้ชายน่ะ...ผู้ชายอย่างเราๆ มันมี...มันมีความคิดบางอย่าง มันมีศักดิ์ศรีบางอย่างที่...ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ทีนี้พอถึงเวลาแบบนั้น ผู้ชายด้วยกัน...ใครจะเป็นฝ่ายยอมลดอัตตาของตัวเองลง เอ่อ...แกเข้าใจที่พี่จะพูดใช่มั้ย คือ...คือพี่ไม่ได้มีปัญหา มันเป็นการตัดสินใจของแก เอ่อ...แต่ก็อยากให้คิดเอาไว้”


   “...แกอาจจะคิดว่าชีวิตทุกวันนี้มันก็มีความสุขดีแล้ว แต่...ความสัมพันธ์น่ะ ยังไงมันก็ต้องไปข้างหน้า แกก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ส่วน...ครองภพ ถึงจะเด็กกว่า แต่มันก็โตแล้วนั่นแหละ จะเร็วจะช้า มันก็คงไม่คิดจะหยุดอยู่แค่นี้หรอก”


   “ที่เตือน ไม่ใช่สนับสนุนหรือขัดขวางหรอกนะ แต่แค่ไม่อยากให้มาตกม้าตายเพราะเอ้อระเหย แกน่ะมันพวกอยู่สบายก็ไม่ทุกข์ร้อนซะด้วย”


คำพูดของรุ่งโรจน์นั้นจริงจัง ถึงจะยังเหม็นหน้าครองภพอยู่สักหน่อยที่ตีเนียนเข้ามาให้ความช่วยเหลือในฐานะเพื่อนทั้งๆที่คิดเป็นอื่นกับน้องชายของเขา แต่เอาเข้าจริงๆ เขาก็ยอมรับได้หากคนรักของน้องชายจะเป็นผู้ชาย ขอแค่รักและดูแลร่มธรรมได้ เขาก็พอใจ แต่ในขณะเดียวกัน ในเมื่อคนรักของร่มธรรมเป็นผู้ชาย เขาก็ต้องเตือนให้น้องตระหนักถึง ‘อัตตา’ ของคนที่เป็นเพศชาย


   ครองภพหรือร่มธรรม ที่จะยอมลด ‘อัตตา’ ของตนเองลง


   เพื่อให้ความสัมพันธ์ขยับไปข้างหน้ามากกว่าปัจจุบัน


   รุ่งโรจน์ย้ำอีกครั้งว่าไม่ได้สนับสนุนหรือขัดขวาง แต่แค่ไม่อยากให้เลิกกันเพราะน้องชายตนเองใจเย็นเป็นน้ำ ไอ้หนุ่มนั่นเลยตีจาก เพราะความสัมพันธ์ไม่พัฒนา


   …นี่ไม่ได้สนับสนุนเลยจริงๆ!...


………………….


   การพูดคุยกับพี่ชายคนรอง ไม่ใช่แค่เรื่องที่จะผ่านเลยไป


ร่มธรรมไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ฉันคนรักย่อมต้องรวมไปถึงการกระทำลึกซึ้ง แต่การคบหาของพวกเขาไม่เคยเกินเลยไปมากกว่ากอดจูบ ส่วนหนึ่งเพราะช่วงที่ผ่านมาต่างคนต่างยุ่งกับงานทั้งคู่ อีกส่วนก็เพราะครองภพเองก็เว้นระยะห่างให้กับเขา ร่มธรรมพอจะดูออกว่าเป็นเพราะครั้งก่อนที่เขาเคยปฏิเสธ


   พอปฏิเสธไปหน ครองภพก็ไม่กล้าเริ่มเป็นครั้งที่สองอีก


   แต่...ถ้าเริ่ม แล้วใครจะเป็นฝ่ายลดอัตตาของตนเองลง


   พอคิดมาถึงตรงนี้ ชายหนุ่มผู้เป็นรุ่นพี่ในความสัมพันธ์นี้ก็ถึงกับเม้มปากแน่น เขาเข้าใจความหมายที่รุ่งโรจน์พยายามบอก


   การลดอัตตาของความเป็นชาย


   ใครล่ะ ที่จะยอมลด


   ครองภพที่อายุน้อยกว่า 6 ปี


   หรือ


   ร่มธรรมที่อายุมากกว่า 6 ปี


   คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจอีกเฮือก


   “ถอนหายใจอีกแล้ว เหนื่อยเหรอ?” เสียงของรินฤดีดังขึ้น ทำเอาน้องชายสะดุ้งหันมอง ก่อนจะรีบปฏิเสธ


   “เปล่าครับ”


   “แน่นะ เป็นอะไรต้องบอกนะ” หล่อนพูดแบบนั้นด้วยหน้าตาจริงจัง มองซ้ายมองขวาแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ คราวนี้ดวงตาพราวระยิบ


   “น้องครองฝากไว้ บอกว่าช่วงผมไม่อยู่ฝากดูแลร่มด้วยนะครับ  อะโหวววว! ใจเจ๊มันแบบหนุบหนับๆไปหมด คำก็ร่มสองคำก็ร่ม อายุน้อยกว่าแล้วไง ไม่เรียกพี่ก็ไม่ถือว่าเป็นน้อง!”


เพ้อกว่าใครก็เห็นจะเป็นรินฤดี เพ้อชนิดที่ร่มธรรมทำหน้าไม่ถูก


   “แล้วไง วันนี้น้องครองกลับมาแล้วใช่มั้ย”


   “อ...อ่า...ครับ”


   “ถึงว่า...ได้ยินโทร.จองโต๊ะ” ประโยคหลัง หล่อนพูดแล้วหรี่ตามองน้องชายอย่างรู้ทัน ร่มธรรมยิ่งพูดไม่ออกไปกันใหญ่ นึกไม่ถึงว่าพี่สาวจะได้ยิน ทั้งๆที่เขาคิดว่าตัวเองพูดเบาที่สุดแล้ว


   “พี่คุยกับคุณณุแล้ว...กลับจากสระบุรีวันนี้ พรุ่งนี้ไม่มีงานเช้า ร่มก็ไม่มีงานเช้า มีอีกทีตอนบ่าย ใช้เวลาให้คุ้มค่านะจ๊ะ”


   “ช...ใช้เวลาอะไรกัน...ผ...ผม ผมไปต่อบทดีกว่า” ร่มธรรมตาเหลือก ละล่ำละลั่กถามแต่ไม่รอคำตอบ รีบลุกจากเก้าอี้หมายจะเดินหนี แต่พี่สาวคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน


   “น้องครองไม่เด็กแล้วนะ...” หล่อนกระซิบ ยิ่งทำเอาคนเป็นน้องชะงักกึก


   “พ...พี่รินพูดอะไรน่ะ”


   “อ้าว ก็ไอ้โรจน์บอก”


   “พี่โรจน์บอกอะไร”


   “บอกว่า... ‘ยัง’ ...”



สั้นๆได้ใจความ แต่ทำเอาเลือดลมของร่มธรรมวิ่งพล่าน นึกอยากจะเฉ่งพี่ชายคนรองสักที!


   ...ทีเรื่องคอขาดบาดตาย อมพะนำเอาไว้ตั้งหลายปี ทีเรื่องแบบนี้ ดันเก็บไม่อยู่!...


   รินฤดีเห็นสีหน้าน้องชายคนเล็กขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้ว ก็ไม่คิดจะเอาตัวเองเข้าไปเป็นเหยื่อด้วย แม้ว่าการที่รุ่งโรจน์ยอมเล่า จะเป็นเพราะหล่อนเค้นคอถามมาเองก็ตามที


   ...ก็ถ้าไม่เค้นคอถาม จะรู้หรือว่าความสัมพันธ์ของร่มธรรมและครองภพในเวลานี้...อยู่ในระดับที่...อืดอาด...


   ในฐานะพี่สาวผู้สนับสนุนผลักดันน้องๆมาโดยตลอด เรื่องนี้มีเดิมพันที่คนรักของน้องเป็นพระเอกหนุ่มรูปหล่อที่แม้จะเอาไปเล่าต่อไม่ได้ แต่เก็บไว้เป็นความภาคภูมิใจได้ตลอดชีวิต รินฤดีเลยต้องยื่นมือเข้ามาช่วย


   แต่...ก็ดูเหมือนร่มธรรมจะยังยักแย่ยักยัน ไม่รู้ลังเลอะไรนักหนา คนรักแสนดีล้านคะแนนเต็มแบบครองภพ คิดว่าหาได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ อายุตัวเองก็จะสามสิบแล้ว บ้างานอีกต่างหาก วันๆไม่ถ่ายละคร ออกกอง เป็นพรีเซ็นเตอร์ก็ซุกตัวอยู่ที่โต๊ะทำงานดูแลกิจการที่ทำต่อจากบิดาและร้านกาแฟ แล้วคนแบบนี้ถ้ายังทำครองภพหลุดมือ จะเอาเวลาที่ไหนไปหาให้ได้ดีๆแบบนี้อีกล่ะ!


   รินฤดีก็เลยต้องสถาปนาตัวเองเป็นคนสร้างโอกาสให้น้องชาย จัดแจงติดต่อกับผู้จัดการส่วนตัวของครองภพจนรู้ตารางงานคร่าวๆ แล้วก็ผลักดันน้องชายให้ลงมือคว้าคนรักแสนเพียบพร้อมแถมยังเด็กกรุบกริบแบบครองภพมาไว้ในมือให้จงได้!


   “อย่าไปโกรธโรจน์เลย เราพี่น้องกัน น้องมีปัญหา พี่ๆก็อยากช่วยเป็นธรรมดา”


   “แต่ผมไม่ได้...” ร่มธรรมพูดไม่ออกว่าเขาไม่ได้มีปัญหา เพราะรู้ดีว่าแท้จริงแล้วมีปัญหาจริง แต่มันไม่ได้กลัดเป็นหนองให้เจ็บปวดเท่านั้นเอง



ปัญหาของเขาและครองภพเป็นเรื่องที่ต่างฝ่ายต่างซุกไว้ในลิ้นชัก ครองภพไม่หยิบขึ้นมาเป็นประเด็นอาจจะเพราะครั้งหนึ่งเคยถูกเขาปฏิเสธ เขาเองก็ไม่กล้าหยิบขึ้นมาเช่นกัน เพราะ...กลัว


   ไม่รู้ว่ากลัวอะไร แต่มันทำให้เขาไม่กล้าตัดสินใจ


   “ร่ม...แบบ ‘คนนี้’ น่ะ หาไม่ได้ง่ายๆแล้วนะ...รักษาเขาเอาไว้”


น้องชายคนเล็กเงยหน้ามองพี่สาวคนโตที่ยืนอยู่เคียงข้าง รินฤดีอาจจะเจ้ากี้เจ้าการ แต่นั่นก็เพราะหล่อนรู้ว่าเขานิสัยเช่นนี้


   “พี่รู้ว่าโดยเฉพาะกับคนนี้ ร่มยิ่งอยากรักษาเขา แต่การรักษา ไม่ใช่การไม่ทำอะไรเลย บางครั้ง...การรักษา ก็ต้องลงมือ”


   แม้ตอนแรก ร่มธรรมไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ แต่เพราะเก็บความอึดอัดหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ อีกทั้งคนตรงหน้าก็เป็นพี่สาวผู้เข้าอกเข้าใจเขาเสมอมา ก็เลยอดใจไม่ไหว ต้องระบายออกมา


   “ผ...ผมกลัว...เอ่อ...”


   “กลัวอะไร”


   ร่มธรมส่ายศีรษะ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร


   “เขารักร่มนะ แล้วพี่ว่า...เขาก็พร้อมสำหรับทุกการเดินไปข้างหน้ากับร่ม ร่มล่ะ...พร้อมที่จะเดินไปข้างหน้ากับเขามั้ย กับคนดีๆ ที่เขารักร่มขนาดนี้น่ะ” คำพูดของรินฤดี ไม่ต่างอะไรกับการกระตุ้นน้องชายก้มลงมองหัวใจแล้วถามตัวเองว่าพร้อมหรือยังกับความรู้สึกในครั้งนี้


   พร้อมหรือยัง กับการก้าวเดินไปข้างหน้ากับคนที่เขารัก

   

พร้อมหรือยัง กับการพัฒนาความสัมพันธ์กับคนที่รักเขา


   พร้อมหรือยัง...



กับ...ผู้ชายคนนั้น



คนที่ชื่อ ‘ครองภพ’ ...



ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)


‘พร้อมค่ะ!!’ ถ้าพี่ร่มไม่พร้อม ก็อยากจะบอกแทนพี่ร่มว่าบัวพร้อม ฮ่าฮ่า

ในขณะที่น้องครองวางแพลนฮันนีมูนสองต่อสอง ช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้ว พี่ร่มแกก็ยังต้วมเตี้ยมให้ทั้งพี่สาวพี่ชายช่วยกันดันอยู่เลยค่ะ หวังว่าน้องครองจะใจเย็นๆกับพี่ร่มสักหน่อยนะคะ

เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะเขียนตอนพิเศษทันมั้ย ช่วงนี้บัวยุ่งมากๆ ลุ้นทั้งเรื่องงานเรื่องเรียนทุกวันเลยค่ะ แต่ยังไงก็จะพยายามค่ะ

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และทุกกำลังใจเหมือนเคย

เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ

[cavalli]

 



ต้องเริ่มได้แล้ววววววววว

[iceman555]

 

[BitterCucumber]

  

[river]

แหม ทั้งผลักทั้งดัน

[k2blove]

ก่อนอื่นต้อง หูยยย พี่ริน ใจเหมือนวัยรุ่นเลยอะ อยากให้น้องเสียตัวซะจริงเชียว อิอิอิ

ชอบที่ร่มบอก อยากไปญี่ปุ่นตอนใบไม้ร่วง แล้วนึกถึงตัวเองเคยไปช่วงนี้ เพราะไม่ชอบหิมะ
บรรยากาศนี่ ชอบมากใบเมเปิ้ลสีแดงทั้งต้น มันช่างสวยเสียนี่กระไร อากาศเย็นไม่ถึงกับหนาวมาก ชอบสุดๆ
 

[PharS]

 

[ืniyataan]

พี่ๆน่ารัก..เอาใจช่วยกันเต็มที่   

[mab]

เราก็พร้อมค่ะ พร้อมเสพความรักที่พัฒนาขึ้นของทั้งคู่ค่ะ 

พี่ร่มไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวน้องครองจะพาก้าวผ่านไปเองค่ะ
เด็กแล้วไง!! แต่เป็นผู้ใหญ่กับเรื่องนี้นะเออ 

[งงปะ]

ตอนนี้ดันมาเครียดเรื่องใครจะยอมลดสะมากกว่า 555

[•♀NoM!_KunG♀•]

เสร้จแน่ๆ อาทิตย์หน้า ข้ามไปอาทิตย์หน้าเลยได้มั้ย

[MyLavenderLand]

พี่ร่มพร้อมไหมไม่รู้ แต่คนอ่าน พร้อมมากค่ะ อยากเห็น NC ละมุนของน้องครองกับพี่ร่มมม งืออออ 

[Ac118]

พี่ร่มพร้อมเถอะ ช่วยพี่ริน พี่โรนจ์ ดันหลังพี่ร่มใส่อ้อมกอดน้องครอง แอ้รรรรรร
น้องครองโตและพร้อมมาก พี่ร่มไม่ต้องกล้วววว 

[Kfc_Pizza]

 

[Ginny Jinny]

ร่มคนอ่านพร้อมนะรอร่มคนเดียวเลย

[LadySaiKim]

เขินแทนพี่ร่มมมม

[mikimj]

เอาล้าวๆ อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆ

เวลาของน้องครอบมาถึงแล้ว

เป็นกำลังใจให้คุณบัวค่ะ 

[miikii]

เชียร์กันเต็มที่ 555555555555555

[t152_rakjai]

ตามทันจนได้ ขอบคุณ คนแต่งที่ทำให้เราได้รู้จักกับครองพบและร่มธรรมนะคะ