บทที่ 11 : ครอบครัว“เจรจาเรื่องที่ดินวันนี้เป็นยังไงบ้างครับคุณเพลิง?”
“ยังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ ฉันนัดคุยอีกทีมะรืน”
อัคนี ไออุ่นและพระพายนั่งทานข้าวเย็นพร้อมหน้ากันในรอบหลายปี แม้ว่าไออุ่นจะรู้สึกอึดอัดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าที่ผ่านมามากแค่ไหนก็ตาม
“แล้ววันนี้ไม่ทำโปรเจคหรือพระพาย ถึงมานั่งกินข้าวด้วยกันได้”
“ครับ...วันนี้ผมขอเพื่อนกลับก่อน...ทนคิดถึงไออุ่นไม่ไหว”
แค่ก แค่ก แค่ก
“ฮ่าฮ่าฮ่า กินน้ำก่อนไออุ่น...เธอก็เหมือนกันพระพาย ฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน พูดอะไรให้เกียรติพี่เขาบ้าง”
อัคนียื่นแก้วน้ำให้ไออุ่นแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นานแล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของพระพายแบบนี้
“ว้าววว...อาหารไทย น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะ”
จุ๊บ!
หญิงสาวในชุดสีแดงรัดรูปเดินมาที่โต๊ะอาหาร แล้วเดินไปจูบแก้มไออุ่นหนึ่งทีก่อนนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ อัคนี เพียงไม่นานสาวใช้ก็ตักข้าวให้เธอหนึ่งทัพพี
“แกงเขียวหวานใช่ไหมคะ เอมี่ไม่ได้ทานนานมากกกก”
“ครับ…ของโปรดคุณเพลิง”
“เอมี่ขอชิมหน่อยนะคะ”
ว่าแล้วสาวเจ้าก็ตักชิมแล้วกล่าวชมไม่ขาดปาก สายตาสบมองอัคนีหวานหยาดเยิ้ม ภายใต้โต๊ะตัวใหญ่ ขาเรียวงามนั้นก็ไม่ปล่อยว่าง ยังคงคลอเคลียกับขาของอัคนีตลอดเวลา จนใครบางคนทนไม่ไหว
ปัง!
“โทษที มือลื่น”
พระพายวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะอย่างแรงจนทุกคนหันมามอง แล้วเขาก็ทานอาหารต่ออย่างไม่คิดจะสนใจใคร เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ไปนอนกับอัคนีมาเมื่อคืน แต่ไออุ่นก็ยังมีท่าทีนิ่งเฉย ทั้งๆ ที่เธอเป็นภรรยาของเขา แถมยังปล่อยให้ไออุ่นเลี้ยงลูกเพียงลำพังอีก นึกแล้วมันก็หงุดหงิด
…
ชายหนุ่มเฝ้ามองพฤติกรรมที่หญิงสาวแสดงออกชัดเจนต่ออัคนีแล้วก็สุดจะทน พระพายจึงได้ขอตัวลุกจากโต๊ะไปก่อน จนดึกของวันนั้นเขาก็ตัดสินใจไปเคาะประตูห้องไออุ่น เพราะแน่ใจว่าเขาต้องอยู่กับลูกชายตามลำพังแน่นอน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พระพาย?”
“...”
“มีอะไรรึเปล่า มาซะดึกเลย”
“ไรอั้นหลับรึยังครับ”
ถามไปทั้งๆ ที่เด็กน้อยยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของไออุ่น
“น่ารักจัง...เหมือนไออุ่นเลย”
“เขายังหลับไม่สนิทหรอก เมื่อกี้ตื่นมากินนมกลางดึก กำลังจะหลับต่อ”
“แล้วแม่เขาล่ะครับ?”
“…”
“ผมถามจริงๆ ไออุ่นเอาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นภรรยาได้ไง?”
“…”
“ป่ะ!”
“หืม? ...ไปไหน?”
“พาไรอั้นไปเล่นที่ห้องผม ไออุ่นยังไม่เคยไปห้องผมเลยนี่ครับ”
“แต่ฉันกำลังจะกล่อมลูกนอน”
“ไปกล่อมที่ห้องผมก็ได้นี่...นะครับ”
ไม่ปล่อยให้ไออุ่นคิดนาน พระพายอ้อมไปด้านหลังไออุ่นแล้วผลักเจ้าตัวให้เดินไปยังห้องที่อยู่ถัดไปไม่กี่ห้อง
“!!!”
“ฉันว่า...ฉันไม่เข้าไปดีกว่า”
ไออุ่นถูกดันมาจนถึงหน้าประตูห้องของพระพาย และเมื่อมันถูกเปิดออก ไออุ่นก็เหลือบมองไปรอบๆ ห้องที่เป็นสีชมพูเช่นเดียวกับห้องของเขา และที่ทำให้ไออุ่นรู้สึกไม่ปลอดภัยที่สุด ก็คือภาพถ่ายของเขาที่ถูกขยายใส่กรอบ แล้วติดเต็มผนังทุกด้าน
“มาเถอะครับ พาไรอั้นมาเล่นด้วย”
“…”
“วางเขาลงตรงนี้ก็ได้นะครับ”
พระพายชี้ไปยังเบาะรองนั่งบนพื้นที่เขานำขึ้นมาวางไว้บนเตียง แล้วปูทับด้วยผ้าห่มผืนหนาอีกที แต่ไออุ่นคิดว่า สถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้ ไรอั้นอาจเป็นคนเดียวที่ช่วยกันเขาออกจากเจ้าของห้องได้ในตอนนี้
“ฉ...ฉันอุ้มเขาไว้ดีกว่า เดี๋ยวเขาตื่นแล้วจะร้องไห้งอแง”
ตึกตัก...ตึกตัก
“ลองวางก่อนเถอะนะครับ เขาไม่ตื่นง่ายๆ หรอก”
ชายเจ้าของห้องเริ่มมีอาการหอบหายใจแรงขึ้นจนไออุ่นสัมผัสได้ เขาเดินเข้าใกล้แล้วพยายามจะดึงทารกออกจากอกไออุ่น จนไออุ่นต้องยอมแพ้แล้วค่อยๆ วางลูกชายลงบนเบาะชั้นดี
อุ...แว๊!!!!!!!!!
!!!!!!!!
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าเขาจะตื่น!!”
คุณพ่อมือใหม่เริ่มโวยวายตามลูกชาย ด้านพระพายลุกลี้ลุกลนด้วยไม่เคยเลี้ยงเด็กเช่นกัน แล้วเขาควรช่วยอย่างไรดี
“นม..”
“ห๊ะ?”
“เมื่อกี้ก่อนเขาหลับ ที่รักป้อนนมเขาใช่ไหมล่ะครับ ลองดูอีกรอบสิ”
“งั้นฉันพาเขากลับห้องเลยดีกว่า ขวดนมอยู่ในห้องฉัน”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
แง๊!!!!!!!!!!!!!!!
“นี่กุญแจ...รีบเลยนะ มีนมที่เอมี่ปั๊มเอาไว้ นายเอาใส่ขวดอีกที เพราะเมื่อกี้เขาพึ่งกินจากขวดหมดไป”
“ไออุ่นครับ...”
“???”
“ผมว่ามันน่าจะนาน อย่าปล่อยให้ลูกร้องนานเลยนะครับ”
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง?”
“นม...คุณ”
พระพายชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตพับแขนสีขาวที่ไออุ่นใส่ แล้วเจ้าของเสื้อก็ทำหน้างง
“ระหว่างที่ผมไปกรอกนมใส่ขวด คุณก็ให้ลูกดูดนมคุณไปก่อนไงครับ”
“แต่ฉันไม่มีน้ำนมให้ลูกนะ!”
“ประทังไปก่อนชั่วคราวครับ ไม่งั้นเขาก็จะร้องไม่หยุด ดูสิครับ...น่าสงสารออก”
ไออุ่นที่เริ่มสติแตกค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตนเองออกตามที่พระพายแนะนำ
“มันออกจะดูแปลกๆ แต่ก็ลองดูก่อนแล้วกัน ถ้ามันช่วยลูกได้...ไรอั้นอ้าปากสิ”
งับ
“อืออ...”
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ
อึก
เสียงแรกนั้นคือเสียงสั่นเครือจากชายผู้ได้รับวงปากเล็กๆ ครอบเข้ายังส่วนอ่อนไหว เสียงที่สองคือการดูดดุนส่วนอ่อนไหวของบิดาจากเด็กน้อย และเสียงที่สามคือเสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากของพระพาย
“อืออ...รีบไปสิ มัวยืนมองอะไรอยู่ล่ะ”
“ค...ครับ!”
ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พระพายวิ่งไปไขห้องไออุ่นแล้วมองหาอุปกรณ์ที่ไออุ่นบอกเอาไว้ เขาไม่ชำนาญเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ก็ตั้งใจนำขวดนมที่มีคราบน้ำนมติดอยู่ไปล้างน้ำอุ่น แล้วกรอกนมที่ปั๊มทิ้งไว้ใส่เข้าไป จากนั้นจึงรีบวิ่งกลับมาที่ห้องของตอน
อึก
ไออุ่นสุดเซ็กซี่ ปลดกระดุมออกจนหมดแล้วปล่อยให้ลูกชายดูดกลืนยอดอกสีชมพูนั้นอยู่เนิ่นนานจนเจ้าตัวก็เริ่มหน้าแดงและออกอาการบิดเกร็งเป็นพักๆ
“...พระพายได้รึยัง”
“ครับ”
พระพายเดินเข้าใกล้แล้วยื่นขวดนมที่ยังอุ่นให้คุณพ่อมือใหม่
“ขอบใจนะ...ไรอั้น มาแล้วลูก นอนลงตรงนี้นะ...มามา...อ้าปาก...อ๊า!!!”
จ๊วบบบ จ๊วบบ ซูดดด จ๊วบบบบ!!!
“พระพาย!! ทำอะไรเนี่ย!!!!”
โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กน้อยอีกคนที่อายุปาเข้าไป 20 ปีแล้ว ดึงเสื้อเชิ้ตของไออุ่นออกแล้วครอบปากลงบนส่วนชูชันสีชมพูสดนั้นแทน แล้วดูดกลืนอย่างแรงจนไออุ่นตกใจ
“พระ...พาย หยุด..นะ”
เสียงนั้นเริ่มสั่นเครือและเบาลงเรื่อยๆ เช่นเดียวกับมือขาวที่พยายามดันศีรษะพระพายออกก็เริ่มอ่อนแรงลงเมื่อชายชำนาญการไล่เลียดูดกลืนยอดอกนั้นอย่างมืออาชีพ
“อะ..อ๊า!”
“ชู่ว..เบาหน่อยสิครับที่รัก เดี๋ยวลูกตกใจนะ”
“อืออ..อือออ”
ว่าแล้วคุณพ่อมือใหม่ที่วางลูกชายลงบนเบาะ ก็ส่งขวดนมให้ แล้วมองลูกชายที่กำลังหลับตาพริ้มพร้อมดูดขวดนมอย่างสบายใจ คุณพ่อคนงามยกมือขึ้นปิดปากกันเสียงประหลาดที่เล็ดลอดออกไป ด้านเด็กชายอีกคนก็หลับตาพริ้มและสะบัดลิ้นไปมาดุนดันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พอ...พอเถอะ...อื้อ!”
ไออุ่นดันศีรษะพระพายจนหลุดออก พระพายจึงจับไหล่นุ่มนิ่มนั้นแล้วดึงเข้าแนบอกตัวเองจากนั้นก็ไล่เลียบริเวณใบหู พร้อมทั้งมือสองข้างที่ขยำก้อนกลมด้านล่างของไออุ่นไปด้วย
“อื้ออ..อืออ หยุด...”
ร่างกายขาวเนียนสะท้านเป็นรอบๆ พร้อมทั้งดวงตาทั้งสองที่จับจ้องไปยังลูกชายที่ไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งใดที่เกิดขึ้นตรงนี้เลย พระพายโอบรัดไออุ่นเอาไว้แนบแน่นจนแกนกลางลำตัวของทั้งคู่ที่กำลังนูนออกมากว่าปกติได้สีเข้าหากันเป็นที่เรียบร้อย
“ฮ่า...ที่รักครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมคิดถึงไออุ่นจะตายแล้ว”
“อย่า...พอแล้ว อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าลูกฉันเลย ฮืออออ”
“...ไออุ่นครับ”
เมื่อไออุ่นเริ่มสะอื้นไห้ออกมา พระพายจึงหยุดการแนบลำตัวแล้วสีเข้าหากัน แล้วจ้องมองใบหน้านั้นตรงๆ ไออุ่นเองก็มองตอบพระพายตรงๆ เช่นกัน
“ผมรักคุณ...รักมาตลอด ไม่เคยหยุดรักได้เลยสักวันเดียว คิดถึงคุณเพียงคนเดียว ผมผิดเหรอครับที่ผมอยากกอด อยากมีอะไรกับคนที่ผมรัก แล้วผมก็รู้ว่าไออุ่นก็รักผมเหมือนกัน...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ไออุ่นพาผู้หญิงคนนั้นกลับมาด้วย คุณกำลังทำผิดต่อผม ผมไม่รับรู้ทั้งนั้น...ไออุ่นเป็นของผม ของผมคนเดียว”
อึก
“พระพาย...นายบอกว่ารักฉัน ฉันผิดที่พาภรรยาและลูกกลับมา แล้วนายล่ะ...ทั้งๆ ที่บอกว่ารักฉันคนเดียว แต่นายก็ไปกอดคนอื่นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ นายมันเอาแต่ได้...นายรักฉันที่ตรงไหน พอฉันไม่อยู่ให้นายกอด นายก็ไปกอดคนอื่น...นายรักฉันตรงไหนเหรอ ร่างกายของฉันหรือว่าข้างในตัวตนของฉัน หรือจริงๆ แล้วนายแค่ต้องการเครื่องมือระบายอารมณ์ เคยถามตัวเองบ้างไหม”
ปัก!
ไออุ่นยกเข่ากระทุ้งเข้ากับจุดกึ่งกลางที่กำลังคับพองของพระพาย แล้วค่อยๆ ประคองลูกชายเดินออกจากห้องสีชมพู ที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายของเขาไป ปล่อยให้เจ้าของห้องทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยอาการจุก จากนั้นจึงค่อยๆ คิดได้ถึงสิ่งที่ตนได้ทำลงไป
“ไออุ่น...ผมรักคุณ...ผมขอโทษ”
…
‘ไออุ่น มาพบฉันที่ห้องทำงานที’
เช้าวันใหม่มาเยือน และอัคนีเรียกไออุ่นเข้าพบแต่เช้าตรู่ ไออุ่นที่นอนร้องไห้ตาบวมทั้งคืน มองไปข้างกาย ก็พบว่าภรรยาเขายังไม่กลับเข้าห้องมาเลย และลูกชายก็กำลังนอนหลับอยู่ เขาจึงย่องเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว และอุ้มลูกลงมาพบอัคนีด้วยกัน
“คุณเพลิงเรียกผมมาแต่เช้า มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไรอั้นยังไม่ตื่นเหรอ?”
“ครับ”
อัคนีมองเด็กชายในอ้อมกอดไออุ่นแล้วก็เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา เด็กคนนั้นหน้าเหมือนไออุ่นอย่างกับแกะ
“เธอไม่ได้จดทะเบียนกับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม”
“ครับคุณเพลิง...”
“เธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าฉันจะขอให้เธอเล่าตรงๆ ว่าไปรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง”
“ครับ...ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังคุณเพลิงอยู่แล้ว...ผมเจอเธอที่ร้านอาหารร้านนึงที่อังกฤษครับ...ตอนนั้นผมไม่ได้มีเพื่อนมากนัก แต่ก็มีคนกลุ่มนึง เข้ามาทำความรู้จักผมที่มหาลัย เขาพาผมไปเที่ยวหลายที่...ผมก็ไปกับเขานะครับ เพราะอยู่นู่นมันเครียดมากจริงๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องปรับตัวเข้ากับสังคม...ผมเลยเที่ยวกับพวกเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ จนไปเจอกับแม่ไรอั้นที่ร้านอาหารร้านนึง เธอทำพาร์ทไทม์ที่นั่นครับ”
“แล้วเธอก็จับนายสินะ”
“...เป็นความผิดของผมเองครับ คืนนั้นผมเมามาก แล้วก็สับสน เธออาสาไปส่งผม จากนั้นมันก็เกินเลย...ผมไม่นึกว่าเธอจะท้อง พอผมเรียนจบเธอก็ขอกลับไทยมาด้วยครับ”
“นั่นสินะ...ฉันว่าเธอพยายามจะท้องกับฉันเหมือนกัน”
“คุณเพลิง...”
“ตั้งแต่มาที่นี่วันแรก ฉันก็ลองทำอะไรไปหลายอย่างเหมือนกัน สุดท้ายก็เลยรู้ความจริง...แต่เธอก็สบายใจได้นะ ฉันส่งผู้หญิงคนนั้นกลับอังกฤษไปละ”
“คุณเพลิงครับ...แต่ลูกผม...”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องไรอั้น ฉันสัญญาว่าเขาจะเติบโตมาอย่างดีที่สุด ฉันจะเลี้ยงเขาเอง ส่วนเรื่องให้นม ฉันจ้างแม่ลูกอ่อนไว้หลายคนสำหรับให้นมโดยเฉพาะแล้ว”
“คุณเพลิงครับ...ผมก็ขอถามคุณตรงๆ เหมือนกัน ทั้งหมดที่คุณทำ เพื่อผม หรือเพื่อพระพายกันแน่? แต่ไหนแต่ไร คุณเข้าข้างเขามาตลอด ทั้งๆ ที่เขากับคุณ แทบไม่ได้เป็นอะไรกันเลยทางสายเลือด”
ไออุ่นที่เฝ้ามองอัคนีมาโดยตลอด เก็บงำความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจ ความรู้สึกที่ว่า อัคนีมักเข้าข้างและให้ท้ายพระพายเสมอ แม้กระทั่งยอมเป็นสื่อกลางให้พระพายกับเขาได้รักกันด้วยซ้ำ
อัคนียิ้มออกมาน้อยๆ คล้ายกับอ่านความคิดของไออุ่นได้ อกที่กระเพื่อมแรงขึ้นของไออุ่นคงเพราะเจ้าตัวกำลังโมโหและหงุดหงิดใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพระพายเป็นการส่วนตัวอยู่เป็นแน่
“…ไม่ต้องเป็นอะไรกันทางสายเลือด ฉันก็รักเขาเหมือนลูกชายฉันได้ไม่ใช่หรือไออุ่น เหมือนกับที่ฉันจะรักลูกชายของเธอ เช่นเดียวกับที่ฉันรักพระพายและเธอ...แบบนั้นเธอว่าดีไหมล่ะ”
“...คุณเพลิง”
ความโกรธเกรี้ยวในใจมลายหายไปหมดสิ้น เมื่อเจอกับความเย็นยะเยือกของหิมะแสนสวยตรงหน้า อัคนีลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วโผเข้ากอดไออุ่นและไรอั้นไว้อย่างปลอบโยน
“เธอก็เหมือนครอบครัวของฉันนะไออุ่น พระพายก็ด้วย ไรอั้นก็ด้วย ฉันย่อมต้องปกป้องครอบครัวของฉันอยู่แล้วสิ จริงไหม”
“อึก...ขอบคุณครับคุณเพลิง”
------------------E-N-D---C-H-11--------------------- 
ขอบคุณคอมเม้นท์จาก
คุณ AkuaPink
คุณ •♀NoM!_KunG♀• 
และคุณ blove ด้วยนะคะ 
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและร่วมลุ้นกันมามากๆเลยนะคะ
อีกไม่กี่ตอนก็จบเรื่องของคู่นี้แล้ว เย้ ^^
มาลุ้นกันต่อนะคะ
ขอบคุณค่าาาาา 
หัวข้อ: รัตติกาลนคร The Couple Series [เพลิงพระพาย & ไออุ่น] -- CH. 12 -- 27/11/2019 (อ่าน 4768 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก