Seven Spike VC - กำราบหัวใจนายลูกยาง
ตอนที่ 7
ตัวรับไม่อิสระ (1) : โค๊ช
“โค๊ชเอก… โค๊ชครับ อยู่หรือเปล่า” ต่าย เด็กหนุ่มหน้าใส ร้องเรียกหาหัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมวอลเลย์บอลของเขาในบ้านพักครูหลังหนึ่ง
ที่นี่เป็นบ้านพักหลังหนึ่งที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้กับโค๊ชเอกพักอาศัย เด็กหนุ่มเข้าออกที่นี่ได้อย่างไม่รู้สึกเกรงใจเพราะเขาเข้ามาที่นี่เป็นประจำ โค๊ชมักเรียกเขามาที่นี่บ่อยๆเพื่อสอนเทคนิคการเล่นกีฬา จึงทำให้ต่ายมีความสนิทสนมกับโค๊ชมากกว่าคนอื่นๆในทีม เวลามีปัญหาไม่เข้าใจกันกับโค๊ช เพื่อนๆก็มักจะให้เขาเป็นกาวประสานรอยร้าว
อย่างเช่นวันนี้ที่โค๊ชเอกมีอารมณ์ฉุนเฉียวเป็นพิเศษ เพราะทีมเพิ่งแพ้การแข่งนัดอุ่นเครื่องกับตัวแทนทีมมหาวิทยาลัยแบบราบคาบย่อยยับ พวกเราแต่ละคนเล่นไม่ได้ตามฟอร์ม ไม่สามารถรันเกมส์ตามแผนได้เลย แม้แต่ตัวต่ายเองก็เช่นกัน
ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า สำหรับเด็กหนุ่มหน้าใสคนนี้ เขาไม่ใช่นักกีฬาวอลเลย์บอลที่เก่งทัดเทียมกับเพื่อนในทีม ผลงานที่เป็นที่ประจักษ์ก็ยังสู้คนอื่นๆไม่ได้ แต่ด้วยเหตุผลที่ว่าเขารักที่จะเล่นกีฬาชนิดนี้ รูปร่างเหมาะต่อการเล่นตำแหน่งลิเบโร่ และที่สำคัญเลยก็คือไม่ค่อยมีใครอยากอยู่ใกล้หรือข้องเกี่ยวกับพวกนักวอลเลย์บอลนัก จึงทำให้ต่ายเองเป็นไม่กี่ทางเลือกที่จะทำให้สมาชิกทีมครบสมบูรณ์ ไม่ซิ ต้องเรียกว่ามีสมาชิกครบทีมพอดีเสียมากกว่า คงเป็นเรื่องแปลกสำหรับทีมอื่นๆที่เห็นว่า ทีมวอลเลย์บอลชายของโรงเรียนพชระมีจำนวนสมาชิกเจ็ดคนพอดีโดยไม่มีตัวสำรองแม้แต่คนเดียว
ต่ายพยายามเดินหาชายหนุ่มเป็นผู้โค๊ชรอบบ้าน ทั้งด้านในและด้านนอก แต่ก็ไม่พบ จนเขาตัดสินใจที่จะขึ้นไปที่ห้องนอนด้านบนชั้นสอง
เพราะความที่เข้านอกออกในได้อย่างสะดวกและมักถูกเรียกเข้ามาในโรงเรียนเวลาดึกๆ ต่ายจึงกลายเป็นขี้ปากของพวกนักเรียนในโรงเรียน หาว่ามีสัมพันธ์ลับๆกับครูฝึกสอนบ้างล่ะ หาว่าเข้ามาถ้ำมองครูสาวๆบ้างล่ะ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ชอบใจมากนัก แต่จะโทษคนอื่นอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะกลุ่มคนที่เขาอยู่ด้วยแต่ละคนนั้น มีประเด็นให้พูดถึงในแง่เสียหายกันทุกคน
เริ่มตั้งแต่กั๊ก กัปตันทีมผู้เป็นปฏิปักกับครูและระบบการศึกษา
รองกัปตันทีมไอซ์ ผู้เป็นนักล่อลวงพรหมจรรย์ตัวยง
เหล่า ลูกคุณหนูบ้านรวยที่แสนจะเอาแต่ใจ
หนุ่ม นักกีฬาที่เก่งทั้งการทำคะแนนในสนามและการโกงข้อสอบ
พฤกษ์ เด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยอัตรา ไม่เคยเห็นใครในสายตา
ส่วนอีกคนคือสายลม คนนี้ค่อนข้างคล้ายกับเขาตรงที่ถูกเข้าใจผิดเช่นกัน สายลมถูกพูดถึงในแง่การเป็นคนโรคจิตชอบแอบลวมลามผู้หญิงบนรถเมย์ประจำทาง
พอเป็นแบบนี้ก็เลยไม่แปลกที่เด็กหนุ่มหน้าใสคนนี้จะถูกเข้าใจในแง่ที่ไม่ดีนัก ต่ายไม่เคยที่จะออกมาอธิบายเรื่องนี้ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนมีอัตราเหมือนเพื่อนหรือขี้เกียจจะไล่อธิบายกับใครๆ แต่เอาเข้าจริงๆแล้ว เขาก็แอบมีด้านมืดเล็กๆเหมือนกัน
“โค๊……..!!!” ต่ายปิดปากตัวเองทันทีที่ขึ้นมาถึงชั้นสอง เขาได้พบเห็นว่าสิ่งที่คุ้นเคย
ห้องนอนโค๊ชเอกไม่ได้ล็อกประตูอีกแล้ว
ต่ายค่อยๆย่องเบาๆไปที่ช่องประตูที่แง้มไว้ เพื่อลอบดูเหตุการณ์ด้านใน และเขาก็หวังใจว่าจะพบเข้ากับสิ่งที่คิดในใจ
โค๊ชเอกช่วยตัวเองอีกแล้ว
นี่เป็นภาพที่เด็กหนุ่มหน้าใสบังเอิญมาเห็นบ่อยจนชินตา ภาพของโค๊ชหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังยืนลูบไล้หน้าท้องของตัวเองและใช้มือแกร่งหนารูดรั้งส่วนแข็งขืนเพื่อระบายความใคร่กำหนัด
แรกๆที่ต่ายเจอแอบเห็นเหตุการณ์นี้ เขายอมรับว่าเขาตกใจมาก และก็แปลกใจที่หนุ่มร่างสูงขายาวที่เป็นถึงอดีตนักกีฬาเยาวชนทีมชาติหน้าตาหล่อเหลา จะมีพฤติกรรมช่วยช่วยเหลือตัวเองบ่อยเช่นนี้
แต่หลังจากเจอเข้ากับภาพชวนสยิวนี้เข้าบ่อยๆตลอดทั้งสองปีมานี้ จากที่เคยขนลุกจนแทบจะวิ่งหนี มันเริ่มทำให้เขารู้สึกเสพติด จนทุกวันนี้ที่ต่ายชอบเขามาโซนบ้านพักครูบ่อยๆ กลับจากโรงเรียนช้า และมาหาโค๊ชเอกทุกครั้งที่ถูกเรียก ก็เพราะหวังใจว่าจะได้มาเห็นอะไรแบบนี้นี่เอง
เด็กหนุ่มรู้สึกอิจฉารูปร่างของคนที่กำลังช่วยเหลือตัวเองในขณะนี้ ลายกล้ามเนื้อที่ชัดเจน มัดกล้ามเนื้อที่ถูกขัดเกลามาจนเป็นลอนสวยงาม แผงหน้าอก ร่องหน้าท้อง รอยนูนบริเวณปีกด้านหลัง ทุกส่วนสวยงามไปเสียหมด นี่ยังไม่รวมใบหน้าที่เหมือนพระเจ้าสรรหามาเป็นอย่างดี จมูกที่โด่งพุ่งรับกับริมฝีปากอิ่มหนา ดวงตาไม่ใหญ่ไม่เล็ก โครงหน้าก็มีความเป็นรูปทรงเรขาคณิตสมมาตร แต่ที่ทำให้ต่ายตกอยู่ในภาวะเสพติดและหวังที่จะมองเห็นมากที่สุด นั่นคงเป็น พลังแห่งความเป็ยชายของโค๊ชเอก
แม้เด็กหนุ่มจะไม่ได้มีรูปร่างเล็กไปกว่ามาตรฐานชายไทยทั่วไป และก็ไม่ได้รู้สึกขาดความมั่นใจในความเป็นชายของตน แต่จากภาพที่เห็นตรงหน้า มันคือความตื่นตาตื่นใจที่เขารู้สึกทุกครั้งที่ได้มอง อาวุธลับของโค๊ชลับนั่นยิ่งใหญ่อย่างที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน ไม่มีความโค้งงอเลยแม้แต่น้อย ลักษณะไม่ผิดรูป สีสันก็ไม่ดำคล้ำ ช่างเป็นความสมบูรณ์ที่ไม่อาจหาชายใดมาเปรียบได้จริงๆ
และด้วยเหตุนี้จึงทำให้ต่ายติดนิสัยที่จะเข้ามาบ้านพักของโค๊ชเอกบ่อยๆ เขามีมุมลอบมองที่คนด้านในไม่เคยเอะใจสงสัย ใช้ความสนิทสนมเป็นเครื่องมือ และเพราะทุกอย่างเอื้อต่อเด็กหนุ่มหน้าใสถึงเพียงนี้ เขาจึงเหมือนคนขาดอิสระภาพไปโดยไม่รู้ตัว เขาใช้เวลามองดูสิ่งนี้มากกว่าการดูโทรศัพท์หรือหน้าจอโทรศัพท์เสียอีก
“อ…..อ๊าาาา………..ซ์”
เสียงนี้เป็นสัญญาณว่าโค๊ชหนุ่มผู้หล่อเหลาสำเร็จความใคร่ในรอบแรกแล้ว
ใช่ นั่นเป็นเพียงรอบแรกเท่านั้น เพราะโดยปกติแล้ว หลังจากช่วยตัวเองเสร็จในครั้งแรก โค๊ชเอกก็จะลงไปชั้นล่างเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย และในห้องน้ำนั้นเอง…
“อือ...อ….อ……..อ……..”
มีการปฏิบัติการต่อเนื่องเกิดขึ้นในห้องน้ำอีกครั้งระหว่างอาบน้ำ และจุดที่โชคดีก็คือบริเวณด้านบนชั้นสองมีช่องเล็กๆให้ลอบมองผ่านไปได้ ซึ่งก็ยังเห็นทุกอย่างชัดเจนเหมือนเดิม
ต่ายเข้าออกที่นี่บ่อยเสียจนเขารู้ว่าบริเวณใดที่สามารถซ่อนตัวได้โดยที่คนในบ้านไม่รู้ บริเวณใดเป็นช่องทางหลบหนีหากเกิดกรณีฉุกเฉิน เขาทำแบบนี้มากว่าสองปีโดยที๋โค๊ชเอกจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเลยสักครั้ง
บางทีเวลามองหน้าโค๊ชหนุ่มรูปหล่อในเวลาทำงาน เขาก็แอบสงสัยเสมอว่ามีชายจอมหื่นกระหายแอบซ่อนในร่างของคนๆนี้ได้อย่างไร โค๊ชเอกไม่ใช่คนที่มีท่าทีว่าจะแสดงพฤติกรรมอะไรแบบนี้ออกมาเลย เขาค่อนข้างดูอบอุ่นและผ่อนคลายเสียด้วยซ้ำ
หลายๆครั้งในชีวิตประจำวัน ต่ายก็เผลอแอบมองเป้ากางเกงของโค๊ช เขาสงสัยเหลือเกินส่วนลับสุดหวงที่ใหญ่โตขนาดนั้นถูกเก็บไว้ในกางเกงกีฬาตัวเล็กได้อย่างไร……
“หวัดดีครับโค๊ช ผมกะแล้วว่าโค๊ชต้องยังไม่นอน” เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ต่ายจะแสร้งทำเหมือนว่าเขาเพิ่งมาหาโค๊ชเอก ทั้งที่เขาอยู่ในบ้านหลังนี้มาตลอดเกือบชั่วโมง
นี่คือเวลาเกือบสามทุ่มของวันศุกร์ที่ทุกอย่าง(ของโค๊ชเอก)สงบลง
“เข้ามาข้างในซิ” โค๊ชหนุ่มเอ่ยปากชวนก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรศัพท์
“เอ๊ะ! วันนี้ดื่มด้วยเหรอโค๊ช” ต่ายไม่ยักกะเห็นว่ามีกระป๋องเบียร์อยู่บนโต๊ะรับแขกก่อนหน้านี้
“ใช่” โค๊ชเอกตอบก่อนจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม เหมือนจะย้อมใจในความรู้สึกบางอย่าง
“โค๊ช...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เด็กหนุ่มสังเกตุเห็นความผิดปกตินั้น “มีอะไรบอกผมได้นะ”
“เห้ออออ ตั้งแต่เป็นโค๊ชให้พวกนายมา” เขาเริ่มระบายความในใจ “ผมไม่เคยรู้สึกแย่เท่าวันนี้มาก่อนเลย”
“โค๊ชหมายถึง...เรื่องที่พวกผมแพ้ในวันนี้เหรอครับ”
“พวกนายแพ้ ก็เหมือนผมแพ้ อันที่จริงผมว่าผมรู้สึกแพ้กว่าพวกนายด้วยซ้ำ มันเป็นความรับผิดชอบ มันเป็นความอัดอั้นในฐานะโค๊ช” โค๊ชหนุ่มดื่มน้ำเมาเข้าไปอีกเอื้อกใหญ่
“พวกผมขอโทษนะครับที่…”
“ผมจะลาออก”
“ห๊ะ!! ด...เดี๋ยวซิครับ ใจเย็น ทำไมจะต้องถึงขั้นลาออกเลยเหรอ” ต่ายรู้สึกตกใจมากจริงๆ เขาไม่ได้เตรียมใจมาฟังเรื่องนี้เลย
“ตั้งแต่มีทีมวอลเลย์ทีมนี้ขึ้นมา ต่ายเคยสังเกตุไหมว่า พวกนายแพ้กันน้อยมาก หรือถ้าจะแพ้จริงๆก็แพ้ด้วยฟอร์มที่สูสี ทุกแมชสร้างความเชื่อมั่นให้ผมได้เสมอ”
“ช...ใช่ซิครับ พวกผมเองก็ยังเชื่อมั่น นี่เราเพิ่งจะแพ้เป็นครั้งแรกของปีเอง ไม่ใช่จุดสิ้นสุด…”
“ผมรู้ดีว่าพวกนายแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว แข็งแกร่งกันมากจนไม่ต้องมีผมก็ได้”
“นี่ใช่ไหมที่เป็นสาเหตุให้โค๊ชคิดมากขนาดนี้”
“ผมคิดมานานแล้วต่าย ช่วงหลังๆมานี้ บทบาทของผมเริ่มน้อยลง ครั้งแรกที่สมาคมส่งผมมาเป็นโค๊ชที่นี่ ผมได้เห็นพวกเด็กๆที่ยังต้องการการขัดเกลาให้เก่งกาจขึ้นไปได้อีก แต่ดูตอนนี้ซิ… แต่ละคนขึ้นไปสู่ระดับนานาชาติ บางคนเคยไปเล่นลีกอาชีพแล้วด้วยซ้ำ แล้วจะมีโค๊ชกระจอกๆแบบผมไปทำไมอีก”
“ย...อย่าพูดแบบนั้นดิโค๊ช อย่าลาออกเลยนะครับ”
“เชื่อเถอะว่าผมเองก็ไม่ได้อยากลาออกหรอก ความจริงที่ผมมานั่งดื่มแบบนี้ก็เพราะอยากทำให้ตัวเองกล้าตัดสินใจให้เด็ดขาดมากขึ้น ผมไม่ค่อยถูกโรคกับเหล้าเบียร์สักเท่าไหร่หรอก ดื่มนิดหน่อยก็เมาไม่ได้สติแล้ว แต่ถ้าเผื่อว่ามันจะทำให้ผมกล้าในวันพรุ่งนี้มากยิ่งขึ้น ผมก็จะดื่ม”
“ม่เอาแล้ว งั้นโค๊ชเลิกดื่มเถอะครับ” เด็กหนุ่มพยายามยื่นมือไปแย่งกระป๋องเบียร์จากปากของคนตัวสูงใหญ่ที่นั่งข้างๆ
“ทำไมล่ะ ทำไมต้องห้ามผมด้วย” โค๊ชเอกโวยวายอย่างหงุดหงิด
“ก็โค๊ชจะได้ไม่ต้องกล้าไง ผมไม่ได้อยากให้โค๊ชลาออกหรอกนะ” ต่ายอธิบายอย่างเศร้าสร้อย “ก็ใช่ พวกเราหลายๆคนเก่งขึ้นแล้ว แต่มันก็ใช่ว่าเราทีมจะขาดโค๊ชได้นะ”
“ก็มีโค๊ชคนอื่นอีกตั้งมากมาย เดี๋ยวสมาคมก็หาคนใหม่มาแทนผมอยู่ดี”
“อย่าลาออกเลยนะครับโค๊ช ผมขอร้องล่ะ จะมีใครที่เข้าใจผมไปกว่าโค๊ชอีก ใครจะจ้ำจี้จ้ำใชผมให้ซ้อม จะมีโค๊ชคนไหนที่ใส่ใจผมแบบนี้ ถ้าขาดโค๊ชไปผมจะเป็นนักวอลเลย์ฯต่อไปได้ยังไง โค๊ชคนอื่นคงไม่อยากได้นักกีฬาที่เก่งสู้เพื่อนในทีมไม่ได้แบบผมหรอก นะโค๊ชนะ อยากลาออกเลยนะครับ” เด็กหนุ่มเขย่าแขนของผู้ฝึกสอนที่ความมั่นใจกำลังสั่นคลอน
“................” โค๊ชเอกมองนิ่งมาที่ต่ายด้วยสายตาระห้อย
“ม...มีอะไรครับ” ต่ายยอมรับว่าเขาแอบขัดเขินเล็กน้อยที่ถูกจ้องเช่นนั้น จึงค่อยๆปล่อยมือออก
“รู้ไหมว่าที่ผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นโค๊ชที่มีคุณค่าก็เพราะต่ายเนียแหละ หลายๆครั้งที่ผมท้อจนอยากลาออก พอเห็นต่ายที่ยังต้องการผมทีไร ผมก็ใจอ่อนกับตัวเองทุกที”
“ค...โค๊ชไม่ได้กำลังเมาอยู่ใช่ไหม”
“ไม่รู้ซิ…” โค๊ชเอกส่ายหัวไปมา ไล่ความมึนตึงในสมองออก “แต่ที่ผมพูดคือเรื่องจริงนะ อยู่ท่ามกลางเด็กมัธยมตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยพรสวรรค์แบบนี้แล้ว มันทำให้ผมดูตัวเล็กลงไปเลย”
“โค๊ชไม่ได้...ตัวเล็กนะ ออกจะตัวใหญ่มากด้วยซ้ำ” มีแวบหนึ่งที่ในสมองของเด็กหนุ่มแอบคิดลามก เขาเผลอคิดว่ามีบางอย่างในตัวโค๊ชที่ใหญ่กว่าผู้ชายปกติเสียด้วยซ้ำ
“จริงๆนะ ได้สอนต่ายทีไรแล้วมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำหน้าที่โค๊ชจริงๆ” โค๊ชเอกยังสาธยายต่อ จากนั้นก็เปิดเบียร์อีกกระป๋องที่วางอยู่บนโต๊ะมาดื่ม แต่ครั้งนี้ต่ายไม่กล้าที่จะแย่งมาแล้ว หรือว่าแท้ที่จริงแล้วเด็กหนุ่มอยากฟังสิ่งที่คนข้างๆต้องการพูดจากส่วนลึกของจิตใจ “อยู่กับต่ายแล้วผมรู้สึกเป็นที่ต้องการ รู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่ รู้สึกว่าเข้มแกร่งจนสามารถปกป้องทุกคนได้ ถ้าจะมีแฟนสักคน ผมก็อยากมีแฟนแบบต่ายนี่แหละ”
“............” ต่ายไม่เคยถูกผู้ชายพูดแบบนี้กับเขามาก่อน เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกยังไง แต่ที่รู้สึกได้แน่ๆคือใบหน้าร้อนผ่าวออกมาแปลกๆ “ง...งั้น...งั้นโค๊ชก็อย่าลาออกซิครับ ย...อยู่ด้วยกันต่ออีกนะ”
“เพราะแบบนี้ไงผมถึงได้ใจอ่อนทุกครั้ง” เขายังคงเร่งดื่มต่อไป
“แปลว่า… โค๊ชจะไม่ออกแล้วใช่ไหม”
“ก็ถ้าผมยังเป็นที่ต้องการอยู่”
“ต้องการซิครับ ผมยังต้องการโค๊ชนะ ผมเชื่อในตัวโค๊ชเอก” และในใจลึกๆของเด็กหนุ่มก็สำนึกได้ว่า หากโค๊ชเอกลาออกไป เขาคงรู้สึกขาดกิจวัตรประจำวันที่ได้มาแอบลอบมองโค๊ชเอกในทุกๆวัน เด็กหนุ่มปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเสพติดสิ่งนี้ไปแล้ว
“อืมมม ก็ได้ ผมยังอยู่ต่อไปก็ได้ เพราะต่ายเลยนะ”
“งั้น…” ต่ายวางกระป๋องเบียร์ลง “ถ้าโค๊ชไม่ไปไหนแล้ว งั้นก็ดื่มต่อเถอะครับ ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า”
“เดี๋ยวก่อนซิ อย่าเพิ่งกลับ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน”
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะโค๊ช”
“ใช้ห้องน้ำของผมได้เลย มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไหม ถ้าไม่มีเดี๋ยว… เอ… เหมือนจะมีเสื้อผ้าตัวไม่ใหญ่มากอยู่นะ เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
“ม...ไม่ต้องก็….” ไม่ทันแล้ว โค๊ชเอกท่าทางว่าจะอยากให้เด็กหนุ่มอยู่ด้วยจริงๆ ถึงขั้นไปหยิบเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำใหม่เอี่ยมมาให้เขา
เชี่ยเอ๊ย เสื้อผ้าจะบางไปไหมเนี่ย
หน้าหนุ่มหน้าใสกำลังยืนกังวลในชุดที่เขาสวมใส่ในขณะนี้ หลังจากเข้ามาอาบน้ำตามคำขอร้องของผู้เป็นโค๊ช
เสื้อกล้ามกับกางเกงบล๊อกเซอร์สีขาวที่สวมใส่ในขณะนี้ มีความบางแบบที่เกือบเห็นทุกอย่างใต้ร่มผ้า บางทีถ้าเด็กหนุ่มมีเหงื่อออกมานิดหน่อย ชุดนี้คงไม่สามารถกำบังอะไรได้เลย
แล้วแบบนี้จะให้เขาสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้กลับบ้านได้อย่างไร
“โค๊ชครับ พอจะมีชุดใหม่ให้…”
คร่อกกกกก
ดูเหมือนว่าโค๊ชเอกจะหลับฟุ๊บไปเสียแล้ว
ต่ายแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คนอาบน้ำนานขนาดนั้น แต่หลังจากที่กลับมาก็พบกับกระป๋องเบียร์อีกมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก พร้อมกับสภาพที่เมาไม่รู้สติของคนตัวใหญ่
“โค๊ช… โค๊ชเอก...โค๊ชครับ” ต่ายพยายามปลุก
คร่อกกกกก
แต่มีเพียงเสียงลมหายใจของคนในนิทราตอบกลับมา
เอาไงดีล่ะทีนี้……..
ให้ตายเถอะ หนักเป็นบ้าเลย
ขณะนี้เด็กหนุ่มหน้าใสเริ่มจะมีอาการหน้าแดงเพราะต้องพยุงชายร่างใหญ่ไม่ได้สติให้ขึ้นบันไดเพื่อเข้านอนบนเตียงของตัวเองให้ได้
นี่ถ้าหากต่ายไม่ใช่นักกีฬาที่ซ้อมร่างกายอย่างต่อเนื่องทุกวันก็คงไม่อาจแบกคนตัวใหญ่เช่นนี้ได้ อย่าว่าแต่ขึ้นบันไดเลย แค่จะเดินไปข้างหน้าสักสองสามก้าวก็คงลำบาก
น่าจะเกือบครึ่งชั่วโมงที่ต่ายทั้งพยุง แบก ลาก ดึง ดัน ให้โค๊ชหนุ่มร่างใหญ่เคลื่อนที่มาอยู่บนเตียงนอนได้เป็นผลสำเร็จ
“เห้ออออออ” ต่ายทิ้งตัวลงบนตัวของโค๊ชเอกอย่างไร้ความเกรงใจ เด็กหนุ่มเหนื่อยเกินกว่าจะเลือกหาบริเวณพักเหนื่อยที่ดีกว่านี้
“อื้อ...อ….อ…...อ” จู่ๆคนเมาตัวใหญ่ก็ครางในลำคอออกมาหลังจากมาถึงเตียงนอนได้ไม่นอน
“ค...โค๊ช! จ...จะทำอะไรอ่ะ” เด็กหนุ่มตกใจจนตาค้างที่เห็นว่าโค๊ชตัวใหญ่กำลังเอื้อมมือไปดึงกางเกงนอนของตัวเองออก เขาลืมความเหนื่อยล้าและหยัดตัวขึ้นนั่ง
“อ...อื้อออ….” ไม่เพียงเท่านั้น เขายังใช้มือแกร่งที่ไม่ได้สติของเขาเลิกเสื้อตัวบางของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นลายกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เป็นลอนสวยงาม
“ค...โค๊ชครับ เดี๋ยวก่อน ผมยังอยู่ตรง…!!!!!!!”
มันปรากฏตัวออกมาแล้ว เจ้าพลังความเป็นชายนั้น
ให้ตายเถอะ
แม้ต่ายจะเคยเห็นมันมาบ่อยแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นมันใกล้ๆจนสามารถเอื้อมมือไปแตะได้ขนาดนี้
“อ….อื้อ...อ….อ…..อ่าซ์”
โค๊ชเอกช่างไม่รู้บ้างเลยว่าเสียงครางต่ำๆในลำคอที่แสนน่าอายของเขานั้น กำลังส่งเสียงให้คนอื่นฟังในสถานการณ์ที่ไม่เหมาะสม
แต่ถ้าเดาไม่ผิด นี่คงปฏิกิริยาที่คนตัวใหญ่เคยชินกับการกระทำแบบนี้บนเตียงนอน เขาจึงได้งัดจ้าวโลกออกมาในภาวะไร้สติสัมปชัญญะเช่นนี้
“ค….โค๊ชเอก” เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าการพยายามสะกิดคนที่นอนอยู่นั้น เป็นความพยายามที่จะดึงสติหรือตรวจสอบว่าเขาจะกลับมาดีสติอีกครั้งหรือไม่
“อื๊ออออ!!!....”
ไม่เลย ไม่มีท่าทีใดว่าร่างแกร่งที่นอนอยู่นี้จะหยุดการกระทำใดๆลง
หัวใจของเด็กหนุ่มหน้าใสนั่นเต้นระส่ำอย่างควบคุมไม่ได้ แม้พยายามเพียงใดที่จะไม่มองจุดกึ่งกลางแข็งขืนของคนเบื้องล่าง แต่ลูกนัยตาของเขากลับซุกซนฉงนไปกับความอยากรู้สงสัย
ใหญ่กว่าที่คิดอีกแฮะ ต่ายคิด
เด็กหนุ่มไม่แม้แต่จะพยายามรั้งกางเกงขึ้นมาปกปิด หรือนำผ้าห่มมากำบังกาย หรืออย่างน้อยก็ปิดสวิทซ์หลอดไฟให้มืดลงบ้าง เขาเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย และนั่งนิดจ้องมองทั้งอย่างนั้น
น้ำเสียงของโค๊ชเอก พอได้ยินได้ๆตอนนี้แล้ว ก็คล้ายว่าได้ยินเสียงของพญาเสือโครงกำลังคลายออกจากถ้ำและหิวกระหายเพราะอดโซจากการล่าเหยื่อไปนานแรมปี
มันจะเป็นยังไงบ้างนะ….
จะเป็นอะไรไหมนะถ้าจะขอลองจับดูหน่อย…
แล้วถ้าโค๊ชเอกรู้ตัวล่ะ....
อย่าทำเลย ถ้าโค๊ชเอกรู้เข้าจะหาว่าเราเป็นพวกจิตไม่ปกติเอาได้นะ….
แต่เขาจะรู้ตัวได้ไง เมาขนาดนี้…
สงครามระหว่างเทพตัวดีกับมารตัวร้ายกำลังทะเลาะกันในหัวของเด็กหนุ่มอย่างวุ่นวาย เขาพยายามหักห้ามใจอย่างเต็มที่ไม่ให้สนใจกับสิ่งที่ดวงตาจ้องมองในตอนนี้
ต่ายรู้ดีว่าความรู้สึกนี้คงเป็นสิ่งประหลาดหากใครรู้เขา แม้แต่ตัวเขาเอง ในบางครั้งก็รู้สึกสงสัยในความเป็นตัวเองเช่นกัน
ทำไมเขาจึงเสพติดกับแอบดูโค๊ชเอกช่วยเหลือตัวเองล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะรู้สึกอย่างนี้ไหม
ทำไมเขาจึงรู้สึกอยากสัมผัสส่วนลับของร่างแกร่งนี้ ทั้งที่ก็ไม่เคยอยากสัมผัสของคนอื่นเลยสักครั้ง
ถ้ากั๊กหรือไอซ์หรือเพื่อนคนอื่นๆมาทำแบบนี้ต่อหน้าเขา เขาจะยังมีความรู้สึกแบบนี้อยู่หรือเปล่า
หมับ
ในที่สุดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของต่ายก็มลายหายสิ้น เด็กหนุ่มใช้มือเล็กๆของเขาคว้ารอบท่อนแข็งที่ตั้งตรงตระหง่านเหมือนราชสีห์อวดความแข็งแกร่ง
แข็งแต่นุ่ม…
อุ่นแต่ก็เย็น…
“อ...อ….อ่าซ…...ซ์ ซี…..ด” ดูเหมือนว่าผู้ถูกสัมผัสส่วนแข็งขืน จะแสดงน้ำเสียงของความพึ่งใจออกมาโดยไม่รู้ตัว
“...........!!!” แต่ต่ายก็ชะงักไปชั่วขณะหนึ่งเมื่อจู่ๆโค๊ชหนุ่มผู้หล่อเหลาก็ละมือจะตนออกแล้วขยับส่วนล่างของร่างกายเพื่อหยอกล้อกับมือเล็กๆที่มาสัมผัส
ค….คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ผู้ชายด้วยกัน ถือซะว่าช่วยตัวเอง
เมื่อปลงใจคิดไปเช่นนั้น ต่ายจึงไม่ลังเลที่จะสัมผัสท่อนรักแห่งความเป็นชายของโค๊ชเอกให้มากขึ้น เขาทั้งเขี่ย ทั้งรูด ทั้งดึง และเหนี่ยวรั้ง เป็นความสนุกเพลิดเพลินที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
“อ่า...ซ อ่า เสียว ส...เสียว”
ยิ่งผ่านไปนานขึ้นโค๊ชหนุ่มก็เหมือนจะยิ่งแสดงความพึ่งใจออกมามากขึ้น
ในสายตาของต่ายแล้ว ผู้ชายคนนี้ในตอนนี้ เป็นเหมือนทั้งสัตว์ป่าหิวกระหายและลูกแมวตัวเล็กๆที่ต้องการความสนใจ
แล้ว...ถ้าทำมากกว่านี้ โค๊ชเอกจะทำหน้าแบบไหนออกมากันนะ?
เป็นความสงสัยใคร่รู้ของเด็กหนุ่มหน้าใสที่ขาดภาวะยับยั้งช่างใจ และเมื่อสถานการณ์มาถึงขั้นนี้ ไม่มีใครมาห้าม เด็กหนุ่มจึง….
“อ๊าซ์ๆๆๆ ส...เสียว ส...สุดยอด ส...ส...ซู๊ดดดด อาาาาาาาา…..”
ไม่แปลกเลยที่โค๊ชหนุ่มจะส่งเสียงกระเส่าครวญครางออกมายิ่งกว่าเดิมแม้จะอยู่ในภาวะขาดสติ นั่นก็เพราะต่ายเริ่มที่จะใช้ปากเล็กๆของเขาครอบลงใส่ท่อนแข็งขืนแสนพิศวงนั้นอย่างคนใคร่รู้
“อึ๊ก..ก..อ...อึ๊ก...ก….ก” ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็สำลักกับสิ่งที่ตนยัดใส่เข้ามาในปาก แม้ว่าเขาจะสนใจอยากลองลิ้มชิมรสของส่วนเร้นลับของคนเบื้องล่าง แต่การใช้ริมฝีปากเท่านี้รับมือการสิ่งที่ใหญ่โตกว่านั้นดูจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ระหว่างกำลังใช้ริมฝีปากสนองความหื่นกระหายให้คนไร้สติ ต่ายรู้สึกถึงกลิ่นคาวบางอย่างเล็กๆ มันติดที่ลิ้นและปลายจมูกของเขา มันเป็นรสชาติที่ไม่เคยลิ้มลองที่ไหน เหมือนจะคาวแต่ก็แอบมีความหวานอย่างน่าประหลาด เขาเกือบจะละออกมา แต่เมื่อไม่เห็นว่ามีสิ่งใดผิดปกติจึงดำเนินการต่อไป
หลังจากผ่านไปสักพัก เมื่อทุกอย่างลงตัวดีแล้ว และต่ายเริ่มชินกับรสสัมผัสที่รับเข้ามา ขั้นตอนต่อไปก็คือความเพลิดเพลินที่เขาไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้
วันนี้เขามีโอกาสสัมผัสความลับที่เฝ้าแอบมองมานานแล้ว เหตุใดจึงจะปล่อยไปโดยไม่คิดทำอะไร ส่วนหนึ่งในใจของเด็กหนุ่มนั้นตะโกนว่าเขาต้องการมันอีก ต้องการอย่างไม่มีเงื่อนไข หากจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้เป็นเรื่องของอนาคตก็แล้วกัน
“อ๊!!! อ๊าาาาาา อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาซซซซซซซซซซซซ์”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ต่ายใช้ริมฝีปากสนองความต้องการของคนเบื้องล่าง แต่จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงของเหลวบางอย่าง มันกำลังไหลรินออกมา
“อุ๊ก! แค่ก...กๆๆ อื๊อออออออ!!!!” เด็กหนุ่มหน้าใสพยายามอย่างยิ่งที่จะถอนริมฝีปากออก แต่ในขณะเดียวกันนั่นเอง เขากลับถูกแข็งแกร่งใหญ่จับกดศีรษะเอาไว้ไม่ให้หลุดจากท่อนรัก ไม่ว่าต่ายจะใช้แรงไปเท่าไหร่ หรือทุบตีคนเมาไม่ได้สติ แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย แม้จะอยู่ในภาวะมึมเมาก็ไม่อาจเพลาเรี่ยวแรงของโค๊ชเอกลงได้ เหมือนกับว่าผู้ถูกกระทำจะต้องการพ่นความรู้สึกออกมาทั้งๆอย่างนี้ “อ๊อก!!!!! อุ๊บบบ”
ไม่ทันแล้ว ของเหลวเหนียวข้นปริมาณมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมา กำลังถูกบังคับให้ไหลเรื่อยไหลในทางช่องเดินอาหารด้วยที่มันไม่สามารถหาทางออกอื่นได้แล้ว
รสชาติทั้งคาวและหวานไหลเข้าในลำคอของเด็กหนุ่มอย่างผิดธรรมชาติ
คร่อกกกกกก
ม...หมดเลย กินเข้าไปหมดเลย
ต่ายละริมฝีปากตัวเองออกมาอย่างตระหนกตกใจ เขาไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะมาถึงขั้นนี้
เด็กหนุ่มหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้ากับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป แต่ผู้ที่ถูกกระทำนั้นนอนแผ่หราอย่างสบายใจโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าเพิ่งพ่นส่วนหนึ่งของตนเองให้คนอื่นไป
ทำอะไรลงไปเนีย!!!
จู่ๆ ต่ายก็กลับมาได้สติ เขาทั้งตกใจและประหลาดใจที่ตัวเองตัดสินใจทำอะไรโง่ๆลงไป เด็กหนุ่มรีบรั้งกางเกงของคนตัวใหญ่ให้กลับมาอยู่ในที่ๆมันควรอยู่ ดึงผ้าห่มมาคลุมกายนั้นไว้เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเห็นและตัดสินใจทำเรื่องแปลกๆลงไปอีก
เด็กหนุ่มหน้าใสนอนลงข้างๆอย่างรวดเร็ว เขารีบพลิกตัวหันหลังให้กับร่างไร้สติเพื่อที่จะได้ไม่ย้อนกลับไปคิดถึงสิ่งที่ตนเองทำ แต่เชื่อหรือไม่ว่า คืนทั้งคืนนั้น เด็กหนุ่มเฝ้าแต่คิดถึงรสสัมผัสและกลิ่นอายความหื่นกระหายของโค๊ชตัวใหญ่ที่มอบให้กับเขาจนไม่สามารถหลับได้อย่างเต็มตา
“อ...อือ… เห้ออออ”
“ตื่นแล้วเหรอ”
!!!!!
“ค….โค๊ชเอก!!!” ต่ายรีบดีดตัวขึ้นเมื่อเห็นโค๊ชหนุ่มร่างใหญ่กำลังเปลือยท่อนบนอยู่ “ทำ...ท...ทำอะไรอ่ะ!?”
“อ้าว ก็แต่งตัวอะดิ” โค๊ชเอกตอบ เขาดูจะแปลกใจกับท่าทีตื่นตกใจจนเกินเหตุนี้ “ตกใจอะไร”
“ป...เปล่าๆ เปล่าครับ” เด็กหนุ่มรีบแก้ตัว
“เมื่อคืนนี้…”
“เมื่อคืน!!!”
“เป็นอะไรเนีย ตะโกนทำไม”
“อ...อ๋อ เปล่าครับ ผมแค่… ช่างมันเถอะ เมื่อกี๊… โค๊ชกำลังจะพูดว่าอะไรเหรอครับ”
“ผมจะถามว่าเมื่อคืนต่ายลำบากมากไหม ที่ผมขึ้นมานอนบนนี้ได้เพราะต่ายใช่ไหม”
“อ..อ๋อ ใช่ซิ ผ..ผ..ผมแบกโค๊ชขึ้นมานอน… ใช่ ขึ้นมานอนแล้วก็หลับไป ค..แค่นั้นเลย”
“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ หน้าแดงๆนะ” โค๊ชเอกนั่งลงบนเตียงก่อนจะประทับฝ่ามือที่หน้าผากของลูกทีมตัวเล็กทั้งที่ยังไม่สวมเสื้อ
“เปล่าๆๆๆ ผม...ไม่เป็นอะไร” ต่ายปัดมือใหญ่ของคนตรงหน้าออก “ผม..ผมว่าจะกลับบ้านแล้ว”
“ไม่ต้องรีบหรอก” เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่เป็นอะไร โค๊ชเอกจึงกลับลุกยืนขึ้นและสวมเสื้อใส่ให้ตัวเองเป็นที่เรียบร้อย “ถ้ายังไม่อยากลุกจะนอนต่อก็ได้นะ วันหยุดนิ ไม่ต้องรีบอยู่แล้ว นอนไปเลย เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อข้าวเช้าที่ตลาดใกล้ๆ อยากกินอะไรไหม?”
“อ...อะไรก็ได้ครับ”
“งั้นเฝ้าบ้านให้ด้วยนะ”
“ครับ”
“เออใช่ ฝันดีหรือเปล่าเมื่อคืน”
“ครับ? ก็...ก็ปกตินะครับ”
“เหรอ แต่เมื่อคืนผมรู้สึก………….
…………..ฝันดีสุดๆเลย”
**********************************************
ปล.คู่สุดท้ายมาช้าหน่อยนะ (แต่มาแรงเกิ๊นนนน) ตอนนี้ก็แนะนำทั้ง 14 ตัวละครใน 7 ซีเควนครบแล้ว หลังจากนี้อยากจะใคร่เรียนผู้อ่านที่น่ารักว่า ขอเวลาสักสองสามวันในการปล่อยแต่ละ EP หน่อยนะ.......... แค่นี้แหละ จุ๊บๆ
หัวข้อ: SEVEN SPIKE VC - กำราบหัวใจนายลูกยาง - EP12 - แฟน 180862 (อ่าน 8134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก