หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke

[akaipee]

  :z3:ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  เมื่อไหร่จะเข้าใจกันล่ะเนี่ย 

  :pig4:ที่ลงให้นะค่ะ 

[both^^]

“พรุ่งนี้ ไม่ไปที่บ้านนะ แต่ แม่..........คง....ไปคนเดียว.....คืนนี้....คงนอนร้องไห้...แต่ตอนนี้รู้สึกว่าทำไมตัวเองช่างหน้าด้านหน้าทนมาพูดเองเออเองอยู่ได้ทุกวัน.....อายนะ.......ตอนนี้เริ่มรู้แล้วว่าตัวเองมันไร้ยางอาย....ถ้าพรุ่งนี้ตาบวมแล้วไปเจอหน้า....มันคงดูทุเรศ....เดี๋ยวถ้าตาหายบวม...จะไปหา……นะ”

โถถถถถถถถถถถ

พ่อคุณณณณณณณณ

[kamui1972]

มีคนมาเรียกร้องเพียบเลย ตามมาลงเร็วๆ นะครับ ผมจะไปลงเรื่องใหม่แล้วนะ   

[patee]

มารอคุณแนนจ๊ะ

[nanalonely]

เพิ่งกลับมาจากธุระนะคะ มาอัพให้ช้าไปนิดขอโทษนะคะ


ตอน    จะผิดคำสัญญาหรือเปล่า



หากไม่ย้อนกลับมาคงไม่เห็นหรอก ว่ามีคนที่ทำให้เสียน้ำตา...........กำลังร้องไห้เหมือนกัน

แย่แล้ว

ทำไมล่ะ ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ ร้องไห้ทำไม ทำไมถึงร้อง ไม่รู้ ไม่รู้สาเหตุ แต่ไม่อยากให้ร้อง
ถ้าจะร้องก็ไม่อยากให้ใครได้เห็น

“อิท อิท เป็นอะไร เป็นอะไร” อารยะที่มายืนอยู่ตรงหน้าทำให้อิทธิพล ต้องลุกพรวดพราดขึ้นยืน
ใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้ง และพยายามจะทำหน้าให้เป็นปกติ

ปลายนิ้วพยายามจะเกลี่ยหยดน้ำตาออกจากใบหน้าที่เปรอะเปื้อน

แต่ใบหน้าคมกลับสะบัดหนี ไม่บอกเหตุผล ไม่บอกอะไรสักคำ

แต่กลับลุกขึ้นยืนและเดินหนี

แม้จะคว้าแขนเอาไว้ แต่กลับถูกสะบัดออก

น้องอิท ........... ช่างขี้งอน แต่ไม่รู้ว่างอนอะไร
อารยะน่าจะเป็นฝ่ายงอนมาก นี่ถ้าไม่กลับมาคงไม่รู้ ว่าอิทกำลังร้องไห้ ร้องอย่างกับเด็ก ๆ
แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงได้ร้องขนาดนี้ ไม่อายคนรอบข้างหรือไง

“อิทธิพลครับ เป็นอะไรครับ อิทครับ”

อารยะเฝ้าแต่เพียรถามซ้ำ ๆ แต่อิทธิพลกลับนิ่งเงียบ และยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังหลั่งริน

ใบหน้าเรียบเฉย นิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมพูดคุย

“กลับบ้านกันนะ กลับบ้านกัน ”

ดวงตาหมองเศร้า น้ำเสียงสั่น ๆ ที่เอ่ยถามทำให้อิทธิพลเงยหน้าขึ้นมอง
ก่อนจะก้มลงอีกครั้ง

“วันนี้ไม่บอกรักก็ได้ เดี๋ยวจะทำให้โกรธอีก เวลาที่เราโกรธกันทีไร มันเจ็บในหัวใจพิกล”

เสียงที่เอ่ยบอก สั่นสะท้านอยู่ในที นั่นยิ่งทำให้อิทธิพลอยากจะร้องไห้ให้หนักขึ้น

ไม่ได้โกรธ อยากได้ยิน
อยากได้ยินทุกคำพูด แต่แสดงออกไม่ได้ แสดงท่าทางว่าชอบไม่ได้

เพราะอารยะบังคับให้สัญญา ว่าต้องทำเหมือนไม่รู้จักกัน

ใบหน้าคมยิ่งก้มลง น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล

“แล้วทำไมยังร้องไม่หยุดอย่างนี้ล่ะ เกลียดกันถึงขนาดไม่อยากมองหน้าเลยเหรอ”

คำถามยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวด
แล้วจะทำอะไรได้ ก็ทำได้แค่นิ่งเงียบ

นิ่ง อยู่อย่างนั้น

“รถมาแล้ว จะขึ้นไปร้องไห้บนรถอีกหรือเปล่า ไม่เอาแล้วนะ ไม่กลัวเสียฟอร์มเหรอ เมื่อก่อนเห็นกลัวเสียฟอร์มยิ่งกว่าอะไรไม่ใช่หรือไง แล้วร้องอย่างนี้ก็เสียฟอร์มแย่เลยนะ ผมยังพยายามไม่ร้องเลยเห็นมั้ย ขนาดอิทเกลียดผม ผมยังพยายามไม่ร้องเลย เดี๋ยวค่อยกลับไปร้องที่บ้านก็ได้”

คำพูดหยอกล้อของอารยะ ทำให้อิทธิพลค่อยมีรอยยิ้มออกมาบ้าง

“ไม่ร้องแล้วนะ”

เหมือนกับว่าตอนนี้เป็นผู้ปกครองเด็ก ทำไมอะไรมันกลับกันไปหมด อิทเอ้ย อิท
เมื่อไหร่ที่ทำท่าทางออดอ้อนแบบนี้นะ อ้อนเหมือนเด็ก ๆ เลย

มันยิ่งทำให้รักมากขึ้นนะแบบนี้

อารยะกระตุกแขนของคนที่ยืนก้มหน้าให้ขึ้นไปบนรถด้วยกัน โชคดี ที่ไม่ค่อยมีผู้โดยสารมากนัก
ที่นั่งด้านหลังจึงเป็นที่นั่งของทั้งสองคน

เมื่อขึ้นมานั่ง.......แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ
อิทธิพลหันไปมองที่นอกหน้าต่าง ในขณะที่อารยะเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของร่างที่นิ่งเงียบหลาย

ฝ่ามืออุ่น ๆ ค่อยเอื้อมไปแตะที่มือที่วางนิ่งไว้บนหัวเข่า

กุมเอาไว้อย่างนั้น อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

กลัวว่าจะสะบัดหนี กลัวจะทำให้โกรธอีก แต่อิทธิพลกลับนิ่งเฉย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ถ้าคืนนี้ร้องไห้จนตาบวม....อิทจะใจอ่อนมั้ย....จะเริ่มคิดเรื่องของเราหรือเปล่า”

อิทธิพลค่อยหันหน้ากลับมามองใบหน้าของอารยะอีกครั้ง

ก่อนจะก้มมองที่มือที่ถูกเกาะกุมเอาไว้

อยากจะพูดออกไป อยากจะพูดออกไปให้หมด แต่ไม่กล้า ไม่มีความกล้ามากพอ

จึงได้แต่นิ่งเฉย ขอโทษที่พูดออกไปไม่ได้ ขอโทษที่ไม่ยอมพูดอะไร

ขอโทษนะ เพราะตอนนี้ แม้แต่ตัวเอง ก็ยังไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ มีแต่ความสับสนว้าวุ่นยุ่งเหยิงไปหมด
อย่าโกรธกันเลยนะ
ถ้ายะโกรธ อิทก็คงเจ็บปวดหัวใจไม่ต่างกัน

ขอเวลาหน่อยเถอะ ขอเวลาทบทวนอะไรให้เข้าใจก่อน

เพราะตอนนี้แม้แต่ตัวเองยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำยังไงต่อไป
อารยะทิ้งกายลงนอนบนเตียงนอนภายในห้อง นิ่งมองเพดาน ด้วยความสับสน

อิทเอ้ย อิท
ทำยังไงถึงจะรักมึงน้อยลงวะ

มันยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวัน ทุกวัน จะให้ทำยังไงดี
สงสัยว่านี่คือผลตอบแทนที่กูเคยทำไว้กับมึงจริง ๆ สินะ ถึงได้เป็นทุกข์อย่างนี้
อยากจะร้องไห้จริง ๆ เลย

ร้องไปซะเลยดีมั้ย

อิทเอ้ย อิท ขยันทำให้กูร้องไห้จริง ๆ

เฮ่อ กว่าจะได้มันมาเป็นแฟน กูจะเสียน้ำตาอีกกี่กระบุงวะเนี่ย แม่งเอ้ย

ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด แต่ยิ่งเครียดก็ยิ่งคิด

จด ๆ จ้อง ๆ อยู่นาน ว่าจะโทรไปหาดีมั้ย

แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้โทรไป กำลังเคลิ้มใกล้หลับ ก็พอดีได้ยินเสียงสัญญาณเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือ

ไม่อยากจะรับเลย ด้วยซ้ำ ใครกันที่โทรมาตอนคนกำลังกลุ้มใจ

เมื่อเอื้อมหยิบ มาดูหมายเลขที่โทรเข้าถึงได้รู้ว่าใคร อิทนี่หว่า เอ้ย อิทจริง ๆ เหรอเนี่ย

“อื้อ อิทเหรอ มีอะไรหรือเปล่า แยมไม่สบายเหรอ”

ก็แล้วจะให้ถามอะไรในเมื่ออิทมันคงไม่ได้มีธุระอะไรมากมายหรอก
เสียงที่เงียบหายไป ทำให้อารยะต้องเอ่ยถามอีกครั้ง

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

แต่ก็ยังมีแต่ความเงียบอยู่เหมือนเดิม คราวนี้เลยต่างคนต่างเงียบ
และฝ่ายที่ต้องเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบก่อนก็คืออิทธิพล

“พรุ่งนี้จะมาหา....เอ่อ...แยมหรือเปล่า”

เสียงที่เอ่ยถามดูลังเลและไม่แน่ใจ

“แล้วอยากให้ไปหรือเปล่า ถ้าไม่อยากให้ไปจะได้ไม่ไป....”

คำตอบ ตัดพ้ออยู่ในที ทำให้อิทธิพลใจเสีย
อ๋อ ตอบแบบนี้เลยเหรอ จะได้รู้ไว้ ว่าไม่อยากมา

“งั้นก็ไม่ต้องมาก็ได้.......น้องแยม....แค่คิดถึงลุงยะแค่นั้นแหละมั้ง....เห็นร้องไห้งอแง.....แต่ถ้าลุงยะไม่มาหาน้องแยม ก็คงไม่เป็นไรหรอก เพราะแยมเป็นเด็ก คงยังไม่ค่อยเข้าใจ”

ถามอีกอย่างกลับตอบอีกอย่าง แต่อารยะเข้าใจในทันที อย่างนี้แปลว่าอะไร ถ้าแบบนี้ พูดแบบนี้
จะแปลว่าอะไร ถ้าไม่ใช่...........

“อ๋อ ..... น้องแยมคิดถึงหรอกเหรอ....อือ...แล้วน้องอิท...ก็คงไม่คิดถึงหรอกมั้ง....ขนาดตอนเย็นถามว่าเมื่อไหร่จะคิดเรื่องของเรา....น้องอิทก็ไม่เห็นจะตอบเลยนี่”

ใบหน้าที่เคร่งขรึม ค่อยมีรอยยิ้มกระจ่างบนใบหน้า อิท ไอ้อิทนะไอ้อิท ชอบทำให้ใจสั่นเรื่อยเลย
แยมคิดถึงเหรอ
แยมคิดถึงจริงหรือเปล่า

แล้วพ่อแยมล่ะ คิดถึงหรือเปล่า ไหนบอกให้ฟังหน่อยสิ
บอกให้ดีใจหน่อยเถอะ

“ไม่รู้....แล้วแต่น้องแยม”

แล้วแต่น้องแยมเหรอ อ้าว ถ้าแยมคิดถึง อิทก็ต้องคิดถึงเหมือนกันสิ แบบนี้

เมื่อไม่กี่นาทีก่อน นั่งเครียด ไม่รู้จะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไงดี แต่ตอนนี้ นั่งยิ้ม เพราะไม่รู้จะจัดการยังไงให้หุบยิ้มได้ซะที

“นอนแล้วนะ......ถ้าไม่มาก็ได้....ไม่ได้บังคับ....”

อ๋อ ถ้าไม่มาก็ไม่ได้บังคับ แต่จะคิดถึงมากขึ้น แปลว่าอย่างนั้นหรือเปล่า
ถ้าใช่ แบบนี้ไม่ว่าฝนตกแดดออกก็คงต้องไปล่ะ........เล่นโทรมาทำเสียงน่ารัก น่ารัก ให้ฟังกลางดึกแบบนี้
ใครจะไม่ไปกันล่ะ ต่อให้บังคับว่าไม่ให้ไป
ก็จะไปหาจนได้น่ะแหละ ไปหาหลาน แล้วก็.........ต้องไปหาพ่อของหลานด้วย.......ไม่อย่างนั้นพ่อของหลาน
จะงอน เพราะพ่อของหลาน ขี้งอน ถ้าไม่ง้อ เดี๋ยวจะยิ่งพาลน้อยใจ ปิดประตูเข้าห้อง ไม่ให้เจอหน้าอีก เดี๋ยวจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่

“งั้นพรุ่งนี้ไปหา....เอ่อ....น้องแยม....แล้วกันนะ....”

อารยะแกล้งตอบกวนประสาทไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้ว่าคงทำให้อิทธิพลน้อยใจอีกเป็นแน่ ใบหน้าที่ไม่สามารถหุบยิ้มได้ ยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่

เงียบสนิทเลย เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ

“งั้นอิทพักผ่อนเถอะ จะนอนแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย....ไปหาช้าคงแย่...
เพราะตอนนี้คิดถึงน้องอิทมาก.....น้องอิทคนดีนอนห่มผ้าด้วย
เดี๋ยวไม่สบายไป....คนทางนี้คงจะไม่สบายตามไปด้วย....คิดถึงนะครับ”

ปลายสายถูกกดวางไปแล้ว โดยที่อิทธิพลยังคงงง กับคำพูดแปลก ๆ ที่อารยะพูด
น้องอิท มันเรียกน้องอิทได้ไง ต้องเรียกน้องแยมสิ ถึงจะถูก.....น้องอิท

คิดถึงนะครับ

ห๊า.......น้องอิทมันกูนี่หว่า.......ไอ้ยะ.......ไอ้.....ไอ้

อิทธิพลอยากจะตะโกนด่า แต่เมื่อหันกลับไปมองเด็กหญิงที่นอนดูดนมในขวด ตาแป๋วแหววนิ่งมองพ่อที่ทำหน้าแปลก ๆ แล้วเด็กหญิงก็ปล่อยขวดนมออกและหัวเราะเสียงดังเอิ๊กอ๊าก

“แยม...หัวเราะได้ไง..พ่ออิทกำลังเขินนะ...ทำไมแยมหัวเราะอ่ะ เอ้ายังหัวเราะอีก พ่ออิทอายนะเนี่ย
เดี๋ยวหาพ่อให้แยมอีกคนหรอก ดีมั้ย หัวเราะไม่เลิก อย่างนี้ต้องถูกทำโทษ จุ๊บแก้มร้อยครั้ง”

แก้มของเด็กหญิงถูกตะโบมจูบซ้ำ ๆ กลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ ที่ชื่นชอบ เสียงหัวเราะอ้อแอ้ของลูกสาว
ทำให้อิทธิพลมีความสุขที่สุด

“พ่ออิทสัญญาว่าไม่มีกิ๊ก ถ้ามีขึ้นมา จะทำยังไงล่ะ.....แยมจะโกรธพ่ออิทหรือเปล่านะ แยมโกรธหรือเปล่า
ถ้าแยมโกรธพ่อจะทำยังไงดี”



TBC….


ปอลอ แนน+1 คืนให้คนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ 

คืนนี้นอนหลับฝันดีกันนะคะ

                                       

[both^^]

น่ารักว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย





 

[nai_nai]

น่ารักว้อยย


 

[akaipee]

  ::อ๊ายยยยยยยยยยยน่ารักจังเลย

[ririmu]

มาด้อม ๆ มอง ๆแล้อก้อดีใจเหมือนได้แก้ว พี่แนนมาลงต่อให้แล้ว

น่ารักได้โล่อีกแล้ว......!!!!   

[april]

+1ให้แนน

ตอนนี้น่ารัก ขอบคุณที่ทำให้นอนฝันดีค่ะ  

[[€]ŝĊörŦ]

ต้องแบบนี้สิน๊า

ขอให้เข้าใจกันเร็วๆ เถ๊อะ

       

+1 ให้อีกนะค้าฟ

  

[yee]

น้องอิทอิอิ  

[FOAM]

เริ่มดีแฮะ

น้องอิทน่าร๊ากกกกกกกกก

[Mai.IcySakura]

ตอนอ่านตอนก่อนนู้นนี่ใจเสียเลยนะเนี่ย

นึกว่าจะเข้าโหมดเศร้ากันอีกรอบซะแล้ว

แอบน้ำตาคลอตามเลย 555 คิดไปไกล 

แต่ที่ไหนได้ - -" มาตอนนี้นี่น่ารักเชียว

ดูดิอิทถึงขั้นโทรไปหาเองเลย หุหุ ดีนะที่ยะฉลาด เข้าใจว่าอิทคิดถึง

น้องอิท คิดถึงนะครับ งั้นงี้ โอ๊ยยยข้าน้อยละลาย

แล้วน้องแยมอย่างฮาอ่ะ 55 ไปหัวเราะพ่ออิทอีก

เหมือนซ้ำเติมให้เขินหนักกว่าเก่ายังไงยังงั้น

วันนี้อ่าน2ตอนเลย หุหุ จิ้มโหวตแล้วน๊า

[SANDSEAME]

จุ๊บคุณแนน
เริ่มเทน้ำตาลแล้ว ดีจัง

[Karn12]

+1 คะแนนให้แนน

ตอนนี้เล่นเอาคนอ่านยิ้มแก้มแดงกันถ้วนทั่วเลย

 

 

[mantdash]

น่ารักอย่างแรงเลยอ่าตอนนี้ 

บวกมะได้แล้วอ่าแนน วันนี้บวกให้พี่เห็ดไปแล้ว 

ไว้มาบวกให้นะครับ

[ChigoRita]

น้องแยมไม่โกรธหรอก แต่น้องแยมจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ดีใจพ่อกำลังจะมีความรัก

[Bg LoVe NT]

แอร๊ยยยยยยยยยยยย

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เขินแทนอิทเลยอ่ะ

[||WiTHOuT_YoU||]

 ::เริ่มโหมดหวานอีกแระ เบาหวานจะกินเอาซะหละเนี่ย
 

[three]

กว่าจะหวานกันได้เนี้ยนา

[nai_nai]

น้องแยมไม่โกรธหรอก


แต่น้องแยมดีใจพ่อกำลังจะมีความรัก

 

[aiwjun]

อยากอ่าน เรื่อง  ปรัชญาช่างกล ตอน ไก่ - ธร อ่ะ

พี่ ๆ ช่วยเอามาลงด้วยน่ะ.
 

[shiawase]

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาแห่งความหวานแล้วใช่ป่ะ

อย่าเศร้าอีกนะ  ไม่เอาเศร้าๆแล้วนะ

รักคนอัพ จุฟๆ

[nanalonely]

อยากอ่าน เรื่อง  ปรัชญาช่างกล ตอน ไก่ - ธร อ่ะ

พี่ ๆ ช่วยเอามาลงด้วยน่ะ.
 

รอก่อนนะคะ

ได้อ่านแน่นอนคะ เด๋วจัดให้คะ

แนนเหมาซีรี่ย์เรื่องนี้มาแล้วนะคะ

คิดว่าไม่ตกหล่นตอนไหน

แต่ถ้าตกหล่นตอนไหนไป

จะไปขออนุญาติคุณเท็นเพิ่ม

ตอนนี้กำลังมึนงงกับชีวิต ขอค่อยๆโพสที่ละตอนนะคะ

แค่นี้ก็กลัวคนอ่านจะเบื่อแล้วนะคะ

[→Yakuza★]

นี้ซิ sweet ที่รอคอย 

จะน้องอิท รึ น้องแยม ก็น่าร๊ากกกกกกก

พ่อย่ะ สู้ๆ 

[nanalonely]

[ตอนที่ 29] 

iloveyou   Bg LoVe NT   kamui1972   patee    Salim021    STAR ALLIANCE   april   nai_nai   
SomLove  iloveyou    ririmu     Karn12    tatum1234    lovefic    mantdash   Xeroz     โพ่มือคลี่
winwell    wan    Black Angel    akaipee    19NT kamui1972   patee



[ตอนที่ 30] 

19NT    nai_nai    akaipee    ririmu    april    Xeroz   yee    STAR ALLIANCE    Mai.IcySakura   
lovefic    Karn12   mantdash    ChigoRita    Bg LoVe NT    MoSHI    three    nai_nai     
aiwjun     shiawase     Yakuza    tatum1234

[tatum1234]

  หวานกันได้ซะที่ ลุ้นแทบแย่

[nanalonely]

ตอน    อย่าทำให้รัก เดี๋ยวมันหลงเดี๋ยวมันรัก



ตอนนี้รู้แล้วว่าใครที่ ที่ก้าวเดินเข้ามาภายในบ้าน เสียงเปิดประตูทำให้อิทธิพลต้องลุกขึ้นนั่ง หลังจากที่นอนเอกเขนกกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่กับลูกสาว อยู่บนเบาะภายในห้อง และตั้งใจฟังเสียง

“มันงอนอีกแล้ว อะไรของมันนักหนาไม่รู้ หาว่าซื้อน้ำยาล้างขวดนมแบบใหม่มา มันอยากได้แบบเก่า แล้วมันก็เลยงอนเข้าห้องไปอีกแล้ว แถมยังเอาหลานเข้าไปอีก จะทำยังไงกับมัน ก็ช่วยจัดการหน่อยเถอะคุณ”

ย่าเล็กกับย่าใหญ่ พากันฟ้องแม่ของอารยะ เรื่องวีรกรรมของลูกชาย
อารยะยืนยิ้ม แต่แม่ยืนเครียด

“แล้วจะทำยังไงดี น้องอิท เป็นแบบนี้บ่อยเลยเหรอ ฉันยังไม่ได้เจอหลานเลย วันนี้”

แม่ครับ แม่ถามทำไม น้องอิทของแม่ เขาเป็นยิ่งกว่านี้อีก เวลางอนเนี่ย แม่ยังไม่รู้อะไร ลูกชายแม่ง้อมาหลายเดือนแล้ว ยังไม่เห็นยอมใจอ่อนเลยครับ

“ยะ ทำยังไงดี แล้ววันนี้แม่จะได้เจอหลานมั้ย”

แม่หันมาถาม แล้วอารยะก็ได้แต่ยืนยิ้ม ก่อนจะหัวเราะเสียงเบา

“รออีก 15 นาทีครับ เดี๋ยวผมมา”

อารยะก้าวเดินออกจากบ้าน และเดินไปทิ้งกายลงนั่งที่ชิงช้าหน้าบ้าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขติดต่อ

“ไม่ออก.....ไม่ต้องโทรมา.....รำคาญ จะเข้าข้างเจ๊ใหญ่ใช่มั้ย น้ำยาล้างขวดนมสีนั้น มันใช้ไม่ดี จะซื้อมาทำไม โมโหแล้วนะ ถ้าจะเข้าข้างไม่ต้องโทรมา ไม่ออกจากห้องหรอกเว้ย มีปัญหาหรือเปล่า ห๊า”

เสียงตะคอกดังมาตามสาย ทำให้อารยะยิ่งขำ

“เมื่อเช้านี้ ตื่นมาตั้งแต่เช้า ตอนแรกจะคิดถึงหลาน แต่ตอนนี้อยากเห็นหน้าพ่อของหลาน ไม่ออกก็ไม่ออก
ไม่ออกจะปีนเข้าไปหา แล้วคราวนี้ก็คงไม่ต้องออกมา ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วให้ทั้งแม่อิทกับแม่ผม เขารู้กันไปเลยดีกว่า ว่าเราเป็นมากกว่าคนรู้จัก ตอนนี้ยิ่งเคลิ้ม ๆ อยู่นะ อยากกอดอยากหอม น้องอิทจังเลย ปีนเลยดีกว่า
เดี๋ยวจะปีนเข้าไปหา รอแป๊บเดียวนะ”

อารยะกดวางสายไปแล้ว พร้อมกับก้าวเดินเข้าไปภายในบ้าน วัดใจกันหน่อยซิ อยากรู้ว่าเดาใจถูกหรือเปล่า
คนบางคนไม่ชอบให้ง้อดี ๆ มั้ง ถ้าง้อแบบนี้ จะเป็นยังไงนะ

ประตูห้อง ถูกเปิดออกทันที โดยมีร่างของอิทธิพลยืนหน้าบึ้ง อุ้มลูกสาวและกอดเอาไว้แน่น
ดวงตาคม เหลือบมอง คนที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ห่างออกไป

ไอ้ยะ มึงแสบมาก คิดจะขู่กูเหรอ เดี๋ยวมึงคอยดูกูมั่งเถอะ

“อ้าวแยม มาเลย มาเลย เอ็งไปไกล ๆ เลยไอ้อิท วันนี้ ยายเขามาเยี่ยมหลาน เอาหลานข้ามานี่”

เด็กหญิงถูกแย่งไปอุ้ม โดยที่อิทธิพลได้แต่ทำหน้างอ
ตอนนี้ไม่มีใครอยากจะสนใจอิทธิพลแล้ว ต่างพากันอุ้มหลานออกห่าง ๆ พ่อที่ชอบยึดลูกไว้เป็นของตัวเอง
ต้องหนีไปไกล ๆ ไม่อย่างนั้น เดี๋ยวงอนแล้วล็อคห้องอีก จะยิ่งแย่

อิทธิพลยิ่งหน้างอหงิกขึ้นไปอีก เมื่อยืนมองอารยะ ที่ยืนอมยิ้มห่างออกไป

“ไอ้ยะ ไหนคุยกันหน่อยซิ.....”

อิทธิพลเรียกคนที่ยืนห่างออกไปให้เข้ามาใกล้ ๆ อยากจะเตะไอ้คนที่กล้าขู่สักทีสองที ให้หายหงุดหงิด

“คุยอะไร ถ้าทะเลาะกันตอนนี้ เดี๋ยวแม่กับป้าก็ได้รู้กันหมดหรอก”

เสียงที่เอ่ยบอกมีแววกังวลอยู่ในที ก่อนจะหันหน้ากลับไปมอง เพื่อให้รู้ว่าตอนนี้ ทั้งแม่และป้าอยู่ห่างออกไปคงไม่ได้ยินเรื่องที่คุยกัน

“งั้นก็มาคุยกันในห้อง” อิทธิพลหันหลังกลับ โดยมีอารยะก้าวตามเข้ามาภายในห้องด้วย กำลังจะหันกลับไปคุยแต่ถูกกอดรัดแน่นจากด้านหลังโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

แถมซ้ำยังถูกปลายจมูกของอารยะแตะเข้าที่แก้มอย่างอีก

“ไอ้ยะ ปล่อยกูนะโว้ย เดี๋ยวแม่มาเจอซวยเลยนะ เฮ้ย ปล่อย”

พยายามจะแกะมือของอีกฝ่ายออก และคุยกันให้ดี ๆ แต่ก็ยิ่งถูกกอดแน่นมากขึ้น แถมซ้ำจากกอดแค่เอวตอนนี้เลยถูกจับมือด้วยอีก

“อะไร กอดหน่อยไม่ได้เลย ไม่ได้กอดมากี่เดือนแล้ว นับสิ เนี่ย นับนิ้วเลย นับ ๆ” อารยะกอดรัดร่างของคนที่รักเอาไว้แน่น แล้วก็ยังไม่ยอมให้ร่างนั้นหลุดจากอ้อมแขนได้ง่าย ๆ

เป็นใคร ใครจะยอม
นี่มันกี่เดือนแล้วแทบไม่ได้แตะตัวเลยด้วยซ้ำ นี่มันโอกาสเหมาะเลยนะ ไม่ใช่ว่าจะหาโอกาสดี ๆ แบบนี้ได้ง่าย ๆ
“เนี่ย นับหน่อยสิ กี่เดือนแล้ว สามเดือนหรือยัง ทำไมถึงติดแยมขนาดนี้ล่ะ ถ้าอยู่กับลูกจะทำอะไรตามแต่ใจตัวเองบ้างก็ลำบาก แถมคนบางคนยังไม่ชอบให้เข้าใกล้อีก ชอบด่า ชอบหนี ชอบหาเรื่องตลอดเลย น่าสงสารตัวเองจะแย่แล้ว ทำให้ร้องไห้ อันนี้ไม่นับแล้วนะ งั้นอยู่นิ่ง ๆ ก่อนสิ ขอกอดนิดเดียว เดี๋ยวก็ปล่อย นะอิทนะ”

ก็เพราะน้ำเสียงอ่อนโยน แบบนี้ ถึงทำให้อิทธิพล ที่มีความคิดว่าจะหาเรื่องตอบโต้กลับ ต้องยืนนิ่ง ๆ ให้อารยะกอดได้

ปลายคางที่วางอยู่บนไหล่ อ้อมแขนที่โอบรัดแน่น แนบสนิทจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น
และรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ที่ถ่ายทอดมาให้

“กอดไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ต้องออกไปใช่มั้ยล่ะ เพราะเข้ามานานเดี๋ยวผิดสังเกต ผู้ใหญ่จะว่าเอาได้ ไม่ดีหรอก งั้นก็ขออยู่แบบนี้แป๊บเดียวนะ อยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ จังเลย”

น้ำเสียงที่อบอุ่น ร่างกายก็อบอุ่น

ตลกว่ะ หลงรัก ไอ้ยะขี้แย เมื่อก่อนมีอะไรก็ ..........อิทช่วยด้วย.....อิททำยังไงดีวะ.........อิท .......อิท...อิท
แล้วก็อิท.........แล้วดูตอนนี้สิ ทำเป็นมากอด มาพูดอะไรเว่อร์ ๆ ....ซึ้งดีมั้ยเนี่ย ชักงงแล้ว เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า มันทำเท่ห์แบบนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ย ซึ้งใจนะ แต่กำลังจะขำ เพราะเขินมากกว่า ไอ้ท่าทางหวานแหววแบบคู่รักนี่ทำไม่เป็นจริง ๆ ทำแล้วเดี๋ยวจะอายมากกว่า

“ตลกแล้วไอ้ยะ กอดมากกูรำคาญ .... พูดมาได้ ขอกอดหน่อย ขอกอดหน่อย พูดอะไรวะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย ปล่อย ปล่อย อึดอัด ร้อนด้วย”

อารยะอยากจะบ้า คนอะไร ซึ้งไม่เป็นหรือไง ไล่ให้ปล่อยเนี่ยนะ แล้วดูสิ มีบ้างมั้ย คำพูดซึ้ง ๆ หวาน ๆ เนี่ย เลี่ยงตลอดเลย ไอ้อิทนี่มันเป็นคนประเภทไหนกันวะเนี่ย

“ไม่เห็นจะชอบเลย กอดเกิด อึดอัด....ตัวเหนียว ๆ ด้วยนะ ถ้ามากอดสงสัยกูจะยิ่งรำคาญ”

แต่ละคำที่พูดออกมา ทำให้อารยะ ต้องรีบปล่อยร่างนั้นให้เป็นอิสระ เล่นบ่นกันถึงขนาดนี้ ใครจะกล้าล่ะ
แม้จะน้อยใจอยู่บ้าง แต่เมื่อเหลือบสายตาจ้องมองใบหน้าของคนที่เอาแต่พร่ำพูดว่ารำคาญ ๆ แล้วก็ถึงได้รู้

หน้าแดงก่ำเลยเหรอนั่น
แล้วไอ้ท่าทางที่ก้มหน้าก้มตาจะเดินหนีนั่นมันอะไร

“อิท เดี๋ยวก่อนสิ ไม่กอดก็ได้ แต่ขอมองหน้าหน่อย”

เร็วกว่าความคิด มือเอื้อมไปดึงแขนให้อิทธิพลหันกลับมา แต่กลับถูกผลักไส

“ดูอะไร ไม่ต้องมองแล้ว จะออกไปหาแยม ไอ้ยะรีบ ๆ ออกไปซะที เร็วสิวะ”

ปากก็เอาแต่พร่ำพูด ในขณะที่พยายามจะหันหน้าหนี

แต่ครั้งนี้ ไม่ต้องเลย ไม่ต้องหนีเลย ยังไงก็จะดูให้ได้ ทำไมทำหน้าแบบนี้ ตาหวานเชื่อมขนาดนี้
ไม่เอาแล้ว กอดอะไร ไม่อยากกอด อยากเห็นมากกว่า ไหน ขอดูหน่อย ทำไมมันถึงได้ดื้อขนาดนี้ล่ะเนี่ย

“ไอ้ยะ ไม่เอา อย่ามองนะเว้ย มันทุเรศจะแย่แล้ว ไม่เอา”

เมื่อรู้ว่าอารยะไม่ยอมแน่ ๆ จากที่เอาแต่ผลักไสคราวนี้ เลยเอาแต่ก้มหน้า แล้วก็เลยพาลเอามือมาปิดหน้าด้วย
ยิ่งถูกรุกเร้ามาก ๆ เข้า อิทธิพลเลยต้องลงไปนั่งกับพื้น

“อิทเอ้ยอิท ไม่มองแล้ว อย่างอนนะ”

อารยะหัวเราะอย่างมีความสุข และดึงร่างที่ลงไปนั่งกับพื้นให้มาอยู่ในอ้อมแขนแล้วยิ่งกอดแน่นยิ่งขึ้น
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา

โดยที่ใบหน้าของอิทธิพลยังซุกแนบอยู่กับอก หมดเรื่องด่า ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ให้กอดเอาไว้

จะมีวันไหนที่รู้สึกดีเท่าวันนี้อีกมั้ย เวลาที่ได้กอด เวลาที่ได้เห็นหน้า วันนี้มีแต่รอยยิ้ม เพราะคน ๆ นี้ทำให้ยิ้ม
วันนี้มีความสุข เพราะคน ๆ นี้ทำให้มีความสุข อยากจะกอดให้แน่น ๆ กอดให้นาน ๆ ให้สมกับที่รัก
ไอ้อิท.......ไอ้คุณอิทธิพล....จะทำให้รักไปถึงไหน ถ้ารู้ว่ามึงจะน่ารักได้มากขนาดนี้ กูคงจีบมึงไปตั้งนานแล้ว
ไม่น่าโง่เล้ย ถ้าไม่มีเรื่อง จะรู้มั้ยว่าอย่างมึง ก็ทำแบบนี้เป็นด้วย

“อิทธิพลครับ ไอ้คุณอิทธิพล ถามจริง ๆ เถอะจะน่ารักไปถึงไหนครับ….แค่นี้ก็หลงจะแย่อยู่แล้ว”




TBC….


วันนี้เซ็งมากก ไม่รู้เป็นวันอะไร ซวยแต่เช้าเลยอ่ะ
ปกติแนนจะไปทำงานทันไม่มีปัญหาอะไร แต่พอวันนี้ไปสายดันเจ้ากรรม ลูกค้าญี่ปุ่นมาหาถึงที่ทำงานเลย
แนนก็งง เพราะเมื่อวานที่โทรไปรีมายด์ลูกค้า แต่ลูกค้าขอโทษแล้วบอกว่าพรุ่งนี้เก้าโมงนะ แล้วมันก็วางสายไปเลย
ทิ้งให้แนนงงอยู่อย่างนั้น แนนก็เข้าใจว่า  เออ เก้าโมงเช้าพรุ่งนี้มันให้เราโทรไปใหม่ ที่ไหนได้
มันดันมาที่ทำงานแนนตั้งแต่แปดโมงครึ่ง แต่แนนเข้างานเก้าโมง
แล้วมันจะเจอไหมเนี่ย แถมพอแนนมาถึงที่งาน เจ้ากรรม มันโมโหกลับบริษัทมันไปแล้ว 
นัดก็ไม่ได้นัดว่าจะเข้ามาคุยเรื่องงาน แถมความซวยมาเยือนแนนอีก
สายวันไหนไม่สายดันมาสายวันนี้ อยากจะบ้าตาย โดนคอมเพลนถึงบอสแนนเลย งานนี้ไม่จบ ต้องเข้าไปอธิบายให้นายฟัง บลาๆๆๆๆ เสร็จแนนต้องไปขอโทษมันที่บริษัทอีก สรุปนี่ตรูผิดมากเลยใช่ไหมเนี่ย ที่มันมาไม่นัดแล้วไม่เจอตรูเนี่ย
  




ปอลอ แนน+1 คืนให้คนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ 

คืนนี้นอนหลับฝันดีกันนะคะ                          

[tatum1234]

  จิ้มคุณแนนเป็นกำลังใจ สู้ๆนะครับ ลูกค้าคือพระเจ้าไงคุณแนน ผมกะเคยเจอ ทำใจเถอะครับ



 :-[สองที่ผ่านมาหวานจนน้ำตาลในเลือนสูงเลยครับ ชอบจริงๆ