หัวข้อ: << เจ้าป่า >> [Omegaverse]

[Belove]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม









                                   






สารบัญ

บทที่ 1
บทที่ 2
บทที่ 3
บทที่ 4
บทที่ 5
บทที่ 6
บทที่ 7
บทที่ 8
บทที่ 9
บทที่ 10
บทที่ 11
บทที่ 12
บทที่ 13
บทที่ 14
บทที่ 15
บทที่ 16
บทที่ 17
บทที่ 18
บทที่ 19
บทที่ 20
บทที่ 21
บทที่ 22
บทที่ 23
บทที่ 24
บทที่ 25










                                             

[Belove]

                                                                  เจ้าป่า

                                                                  บทที่ 1




             “ดีแลน ไพรส์ลีย์” กำลังคืบคลานออกจากเศษซากของรถยนต์คันหรูด้วยความยากลำบาก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บไปหมดทั้งตัว ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ปีมั่นใจว่าแขนซ้ายของเขาหัก  รวมถึงขาทั้งสองข้างที่ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะดึงร่างของตนออกมาจากประตูรถยนต์


             ไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา เขายังนั่งอยู่ตอนหลังของรถยนต์คันหรูโดยมีคนขับรถของครอบครัวขับพาเขาผ่านถนนเลียบภูเขาสูงและอีกฟากฝั่งเป็นหุบเขาลึก คนขับรถของเขาบังคับรถด้วยความชำนาญจนดีแลนสามารถเปิดแท็บเลตตรวจสอบราคาหุ้นอย่างสบายใจเช่นทุกครั้งที่เดินทางไกล แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้เมื่อขณะรถชะลอตัวเข้าโค้ง คนขับรถของดีแลนอุทานเสียงดังลั่นพร้อมกับรถที่เสียหลัก แค่ชั่วพริบตารถยนต์ก็ลอยละลิ่วลงสู่หุบเขาที่มีป่ากว้างอยู่เบื้องล่าง


              รถยนต์ตกลงมาจากที่สูง แม้จะคาดเข็มขัดนิรภัยแต่กระนั้นร่างโปร่งของดีแลนก็ยังกระแทกกระทั้นอยู่ภายใน จนกระทั่งมันหยุดลงที่เบื้องล่างท่ามกลางป่าใหญ่ ดีแลนเพิ่งจะลืมตาขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่มีแต่บาดแผล เขาเอ่ยปากเรียกชื่อคนขับรถ แต่เมื่อได้เห็นเต็มตาจึงได้รู้ว่าชายวัยกลางคนที่ทำงานให้เขามานานเสียชีวิตคาที่นั่ง หัวใจของดีแลนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เขาหาวิธีเอาตัวรอดเพราะรถยนต์อาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ


               แขนซ้ายของเขาหัก ข้อเท้าทั้งสองแทบไม่มีแรงในเวลาใกล้โพล้เพล้เต็มที เมื่อกระเสือกกระสนออกมานอกตัวรถได้ดีแลนก็แทบจะหมดแรง เขาได้แต่นอนหายใจรวยรินอยู่กับความน่ากลัวที่มีแต่ต้นไม้สูงใหญ่ปกคลุม รู้มาว่าพื้นที่แถบนี้คืออุทยานป่าไม้ที่มีขนาดใหญ่ลำดับต้นๆ น้ำตาของเขาไหลรินเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ปะทุขึ้นมา หากมันระเบิด ลมหายใจที่ยังมีอยู่ก็คงจะปลิดปลิว


                 “ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”


                 เสียงแทบไม่หลุดจากริมฝีปากแห้งผาก ใครเล่าจะมาช่วยเขาได้ในนาทีนี้ มีเพียงสายลมหวีดหวิวและเสียงสัตว์ป่าดังแว่วเข้าหูให้ยิ่งหวาดกลัว รวมถึงเสียงสวบสาบราวกับอะไรบางอย่างกำลังแหวกพงหญ้าและเถาวัลย์สูงตรงเข้ามา


                “ใคร ช่วยด้วย”


                เหลือแรงเพียงน้อยนิดผงกหัวขึ้นมอง และเมื่อมองเห็นต้นเหตุของเสียงแล้วร่างกายของดีแลนก็ยิ่งสั่นสะท้าน


               สิงโต!


               ตัวใหญ่หลายเมตร ขนคอสีน้ำตาลกระจายตัวเป็นแผง นัยน์ตาสีเหล็กยามจ้องมองมาทางเขาลึกล้ำเย็นเยียบ กล้ามเนื้อของสัตว์ป่าแสดงถึงพละกำลังเต็มเปี่ยมขณะที่มันหยุดยืนต่อหน้าร่างสั่นสะท้าน มันก้มหน้าลงสูดกลิ่นก่อนจะเงยหน้าสบตากับดีแลนอีกครั้ง


                 หัวใจของดีแลนเต้นรัว เบาหวิว ความหวาดกลัวและร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสทำให้สติของเขาห่างไกลออกไปทุกที การรับรู้ช่วงท้ายคือร่างกายที่ถูกลากไปตามพื้นดินแข็งกระด้าง และเสียงระเบิดดังลั่นพร้อมกับไฟที่ปะทุไหม้รถยนต์ หลังจากนั้นดีแลนก็ไม่รู้อีกแล้วว่าอะไรเกิดขึ้นบ้าง










              เปลือกตาที่มีแพขนตาหนาประดับอยู่ค่อยๆกะพริบแล้วจึงเปิดขึ้นช้าๆ ดีแลนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อรับรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เสื้อผ้าที่สวมใส่บางส่วนขาดวิ่นแต่ยังพอปกป้องผิวหนังได้บ้าง เมื่อรวบรวมสติได้แล้วเขาจึงสำรวจตัวเองอย่างเชื่องช้า
ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าใดเพราะแสงอาทิตย์อยู่เหนือยอดไม้ ดีแลนนอนอยู่ใต้ชะง่อนหินที่มีพื้นที่เล็กๆขนาดพอดีตัวอยู่ด้านใต้ มีเศษใบไม้เรียงรายพอให้ไม่ระคายกับผิวดิน แขนซ้ายที่หักมีกิ่งไม้มัดติดไว้ด้วยเถาวัลย์อย่างหยาบๆจนอาการปวดบรรเทาลงไปมาก


               ใครกันนะที่ช่วยชีวิตไว้?


              ใช้แขนขวายันกายขึ้นมานั่ง ดีแลนสะบัดศีรษะสองสามครั้งขับไล่ความมึนงง คอของเขาแห้งผาก ท้องของเขาร้องจนได้ยินเสียงชัด ชายหนุ่มหันหน้าไปมองรอบข้าง พลันหัวใจของเขาก็แทบจะหยุดเต้นอีกครา


              สิงโต!


             ดีแลนกำลังมีชีวิตอยู่ท่ามกลางฝูงสิงโต!


             ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกเช่นไรดี หวาดกลัว หรือแปลกใจ หลายตัวเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นมานั่งก็ไม่ได้มีวี่แววจะเข้ามาทำร้าย และมองเหมือนคุ้นชินกับเขาแล้ว


              เสียงเดินสวบสาบดังแว่วมา ดีแลนตื่นตัวทันที คล้ายกับสิงโตทั้งหลายในฝูงที่พลันชะเง้อมองผู้ที่ก้าวเท้าเข้ามาและเมื่อเห็นผู้มาใหม่แต่ละตัวก็ลดคอลงราวกับทำความเคารพ ดีแลนเบิกตากว้างเพราะเขาจำได้ว่ามันเป็นสิงโตตัวเดียวกับที่เห็นตอนที่เขายังอยู่ในที่เกิดเหตุตกเหวลงมา สิงโตหนุ่มร่างกำยำเดินสง่างามตรงมายังเขา มันหยุดนิ่งและสบตา หัวใจของดีแลนคล้ายจะหยุดนิ่งราวกับสิงโตตัวนี้กำลังควบคุมเขาไว้ เขารู้โดยสัญชาตญาณว่ามันต้องเป็นจ่าฝูงโดยแท้


               ดีแลนตัวแข็งทื่อเมื่อมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใช้จมูกดอมดมกลิ่นอยู่แถวใบหน้า จนกระทั่งมันใช้ปากของมันทาบทับมาที่ปากของเขาแล้วปล่อยให้น้ำที่มันอมไว้ในปากผ่านเข้ามาในลำคอ ดีแลนแทบสำลักแต่เขาก็รีบกลืนมันจนเจ็บคอ ร่างกายของเขาโหยหาน้ำและอาหาร น้ำเพียงเท่านี้ยังไม่พอสำหรับเขาเลยสักนิด


                เสียงตุ้บดังเบาๆข้างกาย เมื่อเจ้าป่าถอนกายกลับไปดีแลนจึงได้เห็นว่า สิงโตตัวเมียที่เดินตามหลังจ่าฝูงวางผลไม้ป่าไว้ใกล้ๆ เขาเหลือบมองอย่างไม่แน่ใจ แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีสิงโตตัวไหนจู่โจมแน่แล้วจึงรีบคว้ามันมากินอย่างหิวโหย


                  “ขอบใจนะ”


                ไม่รู้เอ่ยภาษามนุษย์ออกไปแล้วพวกมันจะเข้าใจหรือไม่ แต่นัยน์ตาสีเหล็กนั้นจ้องมองอย่างพอใจ ร่างใหญ่ของเจ้าป่าเดินตรงเข้ามาใช้เท้าหน้าผลักให้ดีแลนนอนลงอีกครั้ง มันแลบลิ้นเลียไปตามแผลถลอกทั่วร่างกายราวกับจะช่วยเยียวยา จนกระทั่งดีแลนคล้อยหลับลงอีกครั้งเมื่ออิ่มท้อง


               เมื่อลืมตาขึ้นอีกวันดีแลนก็รู้สึกดีขึ้นมาก เขาพอมีแรงยืนขึ้นท่ามกลางฝูงสิงโตอีกเช่นเคย ดีแลนเริ่มเรียนรู้แล้วว่าไม่มีสิงโตตัวไหนในฝูงที่คิดจะทำร้ายเขา ชายหนุ่มจึงลองก้าวเดินไปมาอยู่แถวชะง่อนหิน ช่วงแรกอาจจะยังไม่มั่นคงนักแต่ต่อมาก็ดีขึ้น ดีแลนชะงักเมื่อมองเห็นร่างใหญ่ของจ่าฝูงเดินตรงมา ดวงตาสีเหล็กมองอย่างพึงใจเมื่อเห็นเขาเดินได้


              “เอ่อ...”


               เสียงคำรามเบาๆดังขึ้นจนดีแลนสะดุ้ง ก่อนร่างใหญ่สง่างามจะมองราวกับออกคำสั่งให้เขาเดินตาม ดีแลนกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเดินตามหลังสิงโตสีน้ำตาลโดยทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่ไว้วางใจสัตว์ป่าที่แสนน่ากลัวเช่นนี้ น่าแปลกที่ไม่ได้มีสิงโตตัวไหนเดินตามมาอีก คล้ายเป็นคำสั่งของจ่าฝูงที่ไม่ต้องการให้ใครติดตาม


              เดินมาไม่นานดีแลนได้ยินเสียงสายน้ำไหล สิงโตเจ้าป่าเดินนำเขามาจนพบกับลำธารแห่งหนึ่งไม่ไกลจากถิ่นของฝูงมากนัก มองเห็นรอยเท้าของสัตว์ป่าปะปนกันอยู่บนดินอ่อนริมลำธาร แต่ไม่กี่วินาทีต่างก็วิ่งหลบหนีกันยกใหญ่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าผู้ล่า ร่างแสนสง่าหยุดยืนและหันมามองออกคำสั่งให้ดีแลนตักตวงสายน้ำใสในลำธารได้อย่างเต็มที่


               ชายหนุ่มคลี่ยิ้มยินดี เขาเดินไปที่ริมลำธารและใช้มือเพียงข้างเดียววักน้ำมาดื่มแก้กระหายจนหนำใจ จากนั้นเขาจึงคิดจะอาบน้ำชำระล้างคราบสกปรกจากร่างกาย แต่เพราะความไม่แน่ใจจึงหันไปหาสิงโตที่พาเขามา


                “อาบน้ำได้ไหม”


               เอ่ยถามเป็นภาษามนุษย์แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ ดีแลนถอนหายใจพลางใช้ภาษาร่างกายแทน


             “นี่ ลงไปอาบน้ำในลำธารได้ไหม”


               พยายามทำท่าทางให้สิงโตเข้าใจและดูเหมือนจะสำเร็จ มองเห็นเจ้าป่าผงกหัวจนแผงคอปลิว ดีแลนจึงค่อยถอดเสื้อผ้าขาดวิ่นออกจนเหลือแต่กายเปล่าเปลือยแล้วลงไปอาบน้ำในลำธารขณะที่สิงโตตัวนั้นนั่งหมอบมองอย่างระแวดระวัง     ดีแลนขัดคราบเลือดและเขม่าดินออกจากกายจนเหลือเพียงความขาวนวลและนำเสื้อผ้ามาซักด้วยมือ จนกระทั่งได้ยินเสียงคำรามเรียกขึ้นฝั่ง เขาจึงเดินกลับมาด้วยกายล่อนจ้อน พอสบสายตากับสิงโตตัวนั้นแล้วเลือดฝาดจึงมาหล่อเลี้ยงแก้มอย่างไม่มีเหตุผล


                “อย่ามองแบบนี้สิ”


               เพียงผู้เดียวในป่าแห่งนี้เหลียวมองรอบตัว เขาหันไปเห็นใบไม้ใบใหญ่จึงเดินไปเด็ดมาเพื่อพันกายปิดบังจุดสงวน ทำไมเขาถึงขัดเขินสายตาทรงอำนาจคู่นี้นักนะ


               “เสร็จแล้ว”


                 ร่างสูงขยับยืนผ่าเผยและเดินนำดีแลนกลับไปยังถิ่นอาศัย แต่เมื่อเขาจะล้มกายลงที่เดิมกลับได้ยินเสียงคำรามปฏิเสธ จ่าฝูงเดินนำเขาไปยังพื้นที่สูงขึ้นไปกว่าระดับเดิม ตอนนั้นเองที่ดีแลนเพิ่งจะสังเกตเห็นปากถ้ำ สิงโตตัวใหญ่พาเขาเข้าไปด้านใน


               ภายในมีโถงถ้ำไม่ลึกมากนัก แต่ทว่าสูงพอจะมองเห็นบริเวณโดยรอบ ลึกเข้าไปมีแอ่งน้ำธรรมชาติไหลจากเพดานลงมาสร้างความเย็นฉ่ำไม่เหมือนภายนอก ดีแลนเดาว่าจ่าฝูงคงอาศัยอยู่ในถ้ำนี้ แต่ที่ไม่ได้พาเขามาอยู่ด้วยตั้งแต่ทีแรกเพราะเขายังได้รับบาดเจ็บและพาขึ้นมาไม่ได้


                 ได้ยินเสียงคำรามจากลูกน้องในฝูงเมื่อตะวันคล้อยตกดิน เจ้าป่าหันกลับไปคำรามตอบเสียงก้องกังวานจนดีแลนตกใจ เขานั่งสั่นอยู่ในถ้ำเมื่อสิงโตตัวผู้ส่วนหนึ่งวิ่งออกไปจากถิ่นฐาน ชายหนุ่มนั่งตัวสั่นเพียงลำพังโดยมีสิงโตตัวเมียบางตัวเดินฉวัดเฉวียนมองมาจากปากถ้ำ จนเวลาล่วงเลยไปพักหนึ่งเขาจึงได้ยินเสียงคำรามเมื่อฝูงล่ากลับถิ่น


              ได้ยินเสียงฝีเท้ากระโจนสู่ปากถ้ำ ดีแลนกลับรู้สึกอุ่นใจเมื่อเห็นเป็นเงาของจ่าฝูงในความมืด ร่างนั้นเดินตรงเข้ามาแล้วส่งต้นขาของสัตว์ที่น่าจะเป็นกวางมาให้เขา ดีแลนตกใจรีบส่ายหน้า


              “ขอบคุณนะ แต่ เอ่อ ผมไม่กินเนื้อดิบ”


             หัวโตเอียงคอมองคล้ายจะเสียดายแทนที่เขาปฏิเสธ แต่มันก็กระโจนกลับไปด้านล่างและกลับมาพร้อมผลไม้พวงใหญ่ คราวนี้ดีแลนยิ้มรับด้วยความยินดี


                 “ขอบคุณที่ช่วยผมอีกครั้ง” เขาหันไปคุยกับสิงโตตัวผู้ที่นั่งหมอบมองเขากินผลไม้  ดีแลนอยากจะชวนคุยแต่เขาไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับสิงโต “เอ่อ...ผมจะเรียกคุณยังไงดี งั้นเรียกคุณว่าลีโอก็แล้วกันนะ”


                ยิ้มกับตัวเองเมื่อตั้งชื่อให้สิงโตได้ เหมือนเจ้าตัวจะชอบชื่อที่เขาตั้งเสียด้วย


               “ลีโอ ทุกคนต้องนึกว่าผมตายไปกับรถยนต์ที่ตกเขาลงมาแน่ๆเลย จะมีใครมาช่วยผมไหมนะ พวกเขาจะรู้บ้างไหมว่าผมยังมีชีวิตอยู่ที่นี่ กับคุณ กลางป่าแห่งนี้”


              ดีแลนน้ำตาซึม เขาล้มตัวลงนอนคุดคู้พลางยกหลังมือเช็ดน้ำตา ก่อนจะรู้สึกถึงอุ้งเท้าที่แตะลงบนไหล่ราวกับจะปลอบโยน ชายหนุ่มหลับลงไปพร้อมกับคราบน้ำตาเต็มวงหน้า





มีต่ออีกนิด....

[Belove]

ต่อกันตรงนี้....




               นับเวลาวันและคืนผ่านไปเกือบสองสัปดาห์แล้วที่ดีแลนอาศัยอยู่ในถ้ำของสิงโตเจ้าป่า ร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้นจนเกือบปกติทุกอย่าง แขนซ้ายไม่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเมื่อแรก เขาเริ่มผูกมิตรกับสิงโตในฝูง จะมีเพียงสิงโตตัวเมียบางตัวที่ยังมองเขาอย่างเขม่น อาจเป็นเพราะลีโอมาคอยป้วนเปี้ยนดูแลเขาจนไม่ได้ข้องเกี่ยวกับสิงโตตัวไหน


                วันนี้ดีแลนตะครั่นตะครอร่างกายตั้งแต่เช้ามืด เขาปวดหัวแทบระเบิด ทั้งหมดเป็นอาการที่เจ้าตัวรู้ดีว่าคืออะไร เขานอนกอดเข่าตัวเองด้วยความเจ็บใจ


                ใช่แล้ว ดีแลนกำลังฮีท!


               มันเป็นอาการของมนุษย์ที่มีพันธุกรรมโอเมก้า


               ในโลกนี้มีมนุษย์อยู่สามกลุ่ม ส่วนใหญ่ของประชากรราวเจ็ดสิบเปอร์เซ็นคือกลุ่มเบต้า พวกคนในกลุ่มนี้คือมนุษย์ปกติ กลุ่มที่สองคืออัลฟ่าที่มีประมาณยี่สิบเปอร์เซ็น กลุ่มอัลฟ่าทั้งชายและหญิงจะมีสมองอันชาญฉลาดและแข็งแกร่งไปด้วยพละกำลัง ส่วนอีกสิบเปอร์เซ็นที่เหลือคือโอเมก้าเช่นเขา ไม่ว่าหญิงและชายก็ต่างตั้งครรภ์ได้ และจะมีช่วงที่เรียกว่าฮีทเพื่อรองรับการผสมพันธุ์ที่มีอัลฟ่าเท่านั้นได้กลิ่นฟีโรโมนจากพวกเขา


                 ในสังคมปัจจุบันไม่มีการกดขี่ข่มเหงเหล่าโอเมก้าเช่นแต่ก่อนแล้ว ทั้งสามกลุ่มใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเช่นปกติ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีบ้างที่โอเมก้าจะถูกเหยียดหยามและรังแก แต่ไม่ใช่กับดีแลนที่เป็นบุตรชายของนักธุรกิจชั้นนำในสังคม


                  น่าเสียดายที่บิดาและมารดาของดีแลนเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเครื่องบินส่วนตัวตกเมื่อสองปีก่อน ชายหนุ่มจึงต้องมารับหน้าที่บริหารงานต่อจากบิดาเต็มตัว ดีที่มีผู้จัดการบริษัทรุ่นใหม่ไฟแรงมาช่วยเหลือเขา ดีแลนก็ตกหลุมรักชายคนนั้นที่ชื่อว่าพอล อาร์มันโด และเมื่อปีที่แล้วเขากับพอลจึงแต่งงานกัน ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่ชายกับชายจะสมรสกันได้


              พอลเป็นเบต้าหนุ่มที่มีความทะเยอทะยานในการทำงาน และเมื่อได้เป็นสามีของผู้บริหารเขาก็ยิ่งหมกมุ่นอยู่แต่กับงานในระยะหลัง จนดีแลนอดที่จะน้อยใจไม่ได้


               “ผมไปทำงาน คุณอย่าวุ่นวายนักได้ไหม ไอ้ที่ทำนี่ก็เงินของคุณ บริษัทของคุณทั้งนั้น”


               พอลต่อว่าเมื่อดีแลนเคยขอให้เขาพักผ่อนบ้าง ดีแลนได้แต่กล้ำกลืนความรู้สึกเหล่านั้นไว้เพราะไม่อยากทำตัวไร้สาระ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังรักพอลอยู่ดี


               ดีแลนประสบอุบัติเหตุมาได้เกือบครึ่งเดือนแล้ว ไม่รู้เลยว่าป่านนี้พอลจะเป็นเช่นไรบ้าง เขาจะตามหาดีแลนหรือไม่ จะคิดถึงเช่นที่เขาคิดถึงหรือเปล่า


                 ชายหนุ่มกัดฟันด้วยความปวดร้าวเมื่ออาการของเขากำลังแสดงออกมากขึ้น โอเมก้าแต่ละคนจะมีอาการฮีทไม่เท่ากัน โชคดีที่เขามีเพียงวันหรือสองวันเท่านั้น หากกินยาต้านอาการฮีทที่นักวิทยาศาสตร์คิดค้น อาการก็จะบรรเทาลงบ้าง แต่เมื่ออยู่กลางป่าอย่างนี้ดีแลนจะไปหายาต้านอาการฮีทได้จากไหนเล่า


                “ไม่นะ อย่าเพิ่งมีอาการตอนนี้”


                 เขาร้องไห้เมื่อความต้องการเอ่อล้นจนต้องลูบไล้บีบเค้นตนเองไปมา ใบไม้ที่เขาเพียรร้อยต่อกันปิดบังจุดสงวนถูกกระชากออกจนเหลือแต่กายร้อนผ่าว ชายหนุ่มกอบกุมจุดซ่อนเร้นตนเองแล้วโยกรั้งด้วยความทรมาน แม้จะปลดปล่อยออกไปบ้างแต่ดีแลนรู้ว่ามันไม่เพียงพอแน่ๆ


               “ฮือ”


               น้ำตาไหลเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง เขาใช้นิ้วควานเข้าไปในช่องทางเบื้องล่างเพื่อระบายความต้องการ สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวขณะเงยหน้าครางลั่น


               “อะ อ๊า”


                หอบหายใจหนักแต่ก็ยังไม่เพียงพอ เขาดิ้นพราดไปทั่วพื้นของโถงถ้ำ ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้ากระโจนขึ้นมาปรากฏกายเหนือปากถ้ำ


                “ละ ลีโอ”


               เจ้าป่าในนาทีนี้คล้ายจะยิ่งสูงใหญ่กว่าปกติ แผงขนที่คอตั้งชัน จมูกสามเหลี่ยมคล้ายสูดกลิ่นที่ไม่มีผู้ใดรับรู้ ดวงตาสีเหล็กจ้องมองดีแลนด้วยสัญชาตญาณ ชายหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ


                ลีโอเป็นอัลฟ่า!



                                                            TBC


                                        เรื่องใหม่จ้า ลงเว็บอื่นได้ 5 บท เพิ่งมีเวลามาลงเล้า





                                                   

[AkuaPink]

 
รออ่านต่อนะค่ะ
สนุกดีค่ะ
 

[Peterpanmama]

หูยยยย  พระเอกเป็นสิงโต

[Belove]

                                                                เจ้าป่า

                                                               บทที่ 2



            ลีโอเป็นอัลฟ่าโดยแท้จริง เป็นจ่าฝูงที่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งไม่ว่าใครจะหาญกล้าท้าทายชิงตำแหน่งเขาก็คว้าชัยได้ไม่ยาก สิงโตภายใต้การควบคุมต่างยอมสยบให้แก่เขา ซึ่งไม่ต้องพูดถึงสัตว์ป่าน้อยใหญ่ที่ต่างเกรงกลัวร่างอันงามสง่านี้

            แต่ทว่า บัดนี้ ดวงตาสีเหล็กกำลังลุกโชนด้วยกลิ่นยั่วยวนเร้าจมูก มันไม่ใช่กลิ่นของเหยื่อที่ชวนให้ขย้ำฉีกเป็นชิ้นเพื่อขบเคี้ยวเป็นอาหาร ไม่ใช่กลิ่นของแม่เสือสาวในฝูงที่คอยมาวนเวียนให้เขาผสมพันธุ์ แต่มันเป็นกลิ่นของมนุษย์เพศผู้ที่เขาช่วยชีวิตไว้จากเหล็กกล้าที่ตกลงมาจากเบื้องบน ทำไมเขาต้องช่วยคนคนนี้ไว้ คอยดูแลจนหายจากบาดเจ็บเขาก็ไม่เข้าใจ ความจริงจะกินเสียก็ได้แต่ก็ไม่ใช่วิสัยผู้ล่าเช่นเขา หากปล่อยมนุษย์ผู้นี้ไว้ตอนนั้น ป่านนี้ก็คงจะถูกฝูงสัตว์อื่นในป่ารุมจนขาดใจตายและไม่เหลือแม้แต่กระดูก

               กลิ่นอบอวลเหลือเกิน ยิ่งสูดกลิ่นร่างกายก็ยิ่งเกิดความต้องการกับเจ้าของกลิ่นที่นอนบิดพล่านอยู่บนพื้นถ้ำเย็นเยียบ ดวงตาของมนุษย์ตรงหน้าสับสนปนเปไปด้วยความหวาดกลัวและต้องการตามสัญชาตญาณ


               “ละ ลีโอ ไม่ ต้องไม่ แต่ โอ๊ย ทรมานเหลือเกิน”


                มนุษย์ที่เคยคุยกับเขาแล้วแนะนำชื่อตนเอง พูดให้ได้ยินบ่อยๆว่าดีแลนด้วยภาษามือสลับภาษามนุษย์กำลังร้องไห้ สีหน้าแสดงถึงความทรมานแสนสาหัส นิ้วมือเรียวนั่นกำลังสอดลึกอยู่ในร่องก้นตนเอง นั่นเป็นสิ่งเรียกร้องความสนใจของฝ่ายตรงข้าม และเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป


              “ละ ลีโอ จะทำอะไร”


             เขาเลียร่างมนุษย์จนเปียกฉ่ำ ดีแลนครางฮือ ลีโอก็ยิ่งสูดกลิ่นดอมดม ลิ้นใหญ่ตวัดวูบที่ช่องทางเบื้องล่าง เพียงแค่นั้นดีแลนก็สิ้นสุดความอดทน


            “ไม่ไหวแล้ว ลีโอ”


            นิ้วเรียวดึงออกจากรูจีบพับ ดีแลนชันขาโดยอัตโนมัติ ร่างสิงโตสง่างามเงยหน้าส่งเสียงคำรามลั่นสะท้อนไปทั่วโถงถ้ำและดังไปไกลถึงด้านนอก ดีแลนได้ยินเสียงคำรามขานรับจากลูกฝูงตัวอื่น ราวกับรับรู้ว่าบัดนี้เขาจะกลายเป็นสมบัติของจ่าฝูงอย่างแท้จริง


              “ฮือ ลีโอ ช่วยผม ช่วยด้วย”


             ดีแลนเบิกตากว้างเมื่อสิงโตหนุ่มตะกายขาหน้าขึ้น เผยให้เห็นเครื่องเพศขนาดใหญ่ยักษ์ที่อยู่เหนือขาหลัง ตรงโคนของท่อนเนื้อนั้นยังมองเห็นวงแหวนแห่งอัลฟ่าอีกด้วย ลีโอใช้ลิ้นเลียปาดที่รูจีบพับของดีแลนอีกหลายครั้งก่อนที่สิงโตหนุ่มจะดันความแข็งแกร่งนั้นเข้าสู่ช่องทางของเขา


              “อ๊ากกกก”


              ดีแลนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด รับรู้ถึงการฉีกขาดของทางเข้า ร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วนกับสัญชาตญาณดิบเถื่อน ขาหน้าของลีโอคร่อมอยู่ระหว่างศีรษะ ดีแลนสบตากับดวงตาสีเหล็กที่มองเขาอย่างหื่นกระหาย  ลีโอดันเอวเข้าไปอีกครั้งด้วยความรุนแรงเช่นเดิม และครั้งนี้ท่อนเนื้อใหญ่ยักษ์ก็ผุดเข้าไปเต็มลำ วงแหวนอัลฟ่าที่โคนทำหน้าที่ของมันเพื่อให้อัลฟ่าและโอเมก้านั้นได้ระบายความต้องการได้อย่างเต็มที่ ความเป็นบุรุษเพศแห่งอัลฟ่าจะไม่หลุดจากช่องทางของโอเมก้าจนกว่าจะปลดปล่อยกันจนพอใจ


             “อึก เจ็บ”


              น้ำตาไหลรินแต่ไม่รู้จะต่อว่าสัตว์ป่าได้อย่างไร แต่ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่การที่มีความแข็งแกร่งนี้สอดใส่เข้ามาก็ทำให้ความทรมานบรรเทาได้บ้าง ดีแลนกัดฟันเมื่อลีโอกระแทกกระทั้นเอวเข้าใส่ไม่ยั้งแรง เนื้อตัวของเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำลายที่ลีโอเลีย เมื่อปรับตัวได้แล้วดีแลนก็ต้องยอมรับว่าความดิบเถื่อนของสัตว์ป่ากำลังทำให้เขารู้จักรสชาติแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบพาน


              ไม่ได้อยากจะเปรียบเทียบกับพอลที่เป็นสามีแต่ก็อดที่จะเปรียบไม่ได้ พอลเป็นเบต้าที่ไม่ได้มีร่างกายพิเศษอยู่แล้วและดีแลนก็กินยาต้านอาการฮีทสม่ำเสมอทุกเดือน ความสัมพันธ์ของพอลกับเขาจึงเป็นไปในลักษณะปกติเหมือนคนทั่วไป ดีแลนไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครที่เป็นอัลฟ่ามาก่อน เขาจึงไม่เคยรู้ว่าเซ็กส์ระหว่างอัลฟ่ากับโอเมก้าจะหฤหรรษ์ขนาดไหน นี่เป็นครั้งแรก และไม่อยากจะเชื่อว่าอัลฟ่าครั้งแรกของดีแลนคือสิงโต!


             “อ๊า เสียว เสียวเหลือเกิน”


               ดีแลนเด้งเอวสู้ ร่างกายของเขาแดงก่ำไปด้วยเลือดลมวิ่งพล่าน มือเรียวคว้าเครื่องเพศตนเองสาวไปมา ไม่ช้าเขาก็ปลดปล่อย ลีโอคำรามดังลั่นเมื่อมันตอดรัดจนเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหว ขาหลังของเขาย่อลงเพื่อจะออกแรงให้มากขึ้น จนในที่สุดดีแลนถึงกับอุทานเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดอัดเข้ามาในช่องทางของเขา


              ดีแลนนอนหายใจรวยริน ร่างของเขายังติดพันอยู่กับลีโอเพราะวงแหวนอัลฟ่ายังไม่คลายออก สิงโตหนุ่มนั่งทับท่อนล่างของเขาขณะที่ดีแลนกำลังร้องไห้


             ใช่ ส่วนหนึ่งของจิตใจเขากำลังรู้สึกผิด ผิดที่บัดนี้ร่างกายของเขาถูกล่วงเกินโดยไม่ใช่สามี แต่ในขณะที่รู้สึกผิด ดีแลนไม่รู้ว่าหากพอลรู้เขาจะเสียใจหรือไม่


            ชายหนุ่มคิดย้อนกลับไปถึงหลายเดือนที่ผ่านมา เมื่อเขาเริ่มรู้สึกผิดสังเกตในการกระทำของสามี ตั้งแต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาชื่อแอมเบอร์เรียนจบและขอกลับมาทำงานที่บริษัท หญิงสาวเป็นญาติห่างๆทางฝั่งมารดาที่ชุบเลี้ยงส่งเสียให้เรียนตั้งแต่เด็กด้วยความสงสาร เมื่อเรียนจบดีแลนจึงให้แอมเบอร์มาทำงานในตำแหน่งเลขานุการของพอล ระยะแรกก็ยังไม่เป็นปัญหา แต่เมื่อทั้งคู่ทำงานด้วยกันนานขึ้นดีแลนจึงมองเห็นความสนิทสนมที่ทั้งคู่มีต่อกัน


              “งานนี้ไม่ต้องให้แอมเบอร์ไปก็ได้นี่”


              ดีแลนเคยท้วงครั้งหนึ่งเมื่อพอลให้แอมเบอร์เดินทางไปงานสำคัญงานหนึ่ง พอลถอนหายใจแล้วหันมามองราวกับดีแลนเป็นเด็กเจ้าอารมณ์


              “แอมเบอร์เคยประสานงานกับลูกค้า ถ้าไม่ไปด้วยผมจะทำงานยังไง ถามจริง คิดมากเรื่องผมกับแอมเบอร์เหรอ ไม่มีอะไรหรอกน่า อยู่บ้านก็ฝากดูแลมิเกลด้วยก็แล้วกัน”


                พอลเคยแต่งงานแต่เลิกกับภรรยาเก่าไปแล้ว เขาเป็นพ่อม่ายวัยสามสิบต้นๆที่ต้องดูแลลูกชายวัยเจ็ดขวบหน้าตาน่ารัก ดีแลนรู้อยู่แล้วตั้งแต่รู้จักกับพอลและไม่ได้รังเกียจมิเกลแม้แต่น้อย เพราะเขารู้ดีว่าตนเองกับพอลมีลูกกันไม่ได้ เขาจึงเอ็นดูมิเกลเหมือนเป็นลูกของตนเอง


               “คุณดีแลน”  เด็กน้อยเข้ามาหาเมื่อเห็นเขานั่งซึมอยู่คนเดียว “อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมา โอ๋”


             ดีแลนยิ้มทั้งน้ำตาพลางกอดร่างป้อมไว้ เขายังไม่ได้บอกพอลว่า พนักงานที่บริษัทส่งรูปแอบถ่ายระหว่างพอลกับแอมเบอร์มาให้ การใกล้ชิดกอดกันนัวเนียภายในห้องทำงานทำให้ดีแลนรู้ว่าพอลโกหก แต่เพราะเขารักพอลมากจนต้องทำเป็นโง่งมไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของสามีและญาติตัวเอง


              อุบัติเหตุร้ายแรงคราวนี้ เรียกได้ว่าผ่านมาเกือบเดือนแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววว่าจะมีใครมาตามหาเขา หรืออาจจะมีคนเห็นแค่ซากของรถยนต์ที่ระเบิดแล้วคิดว่าดีแลนเสียชีวิต ดีแลนอยากรู้เหลือเกินว่าพอลจะเสียใจบ้างไหม เขาจะอาลัยอาวรณ์คิดว่าดีแลนยังไม่ตายและส่งคนมาตามหาบ้างหรือไม่


              พอลยังสุขสบายอยู่กับบ้านหลังใหญ่ ในขณะที่เขาต้องนอนกลางดินกินแต่ผลไม้ปะทังชีวิตท่ามกลางฝูงสิงโตที่ล้อมอยู่ทุกทิศทาง และตอนนี้ดีแลนยังต้องพลีกายให้กับสัตว์ป่าที่ช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย


              เสียงคำรามดังก้องอีกครั้งปลุกดีแลนจากภวังค์สู่โลกของความเป็นจริง นัยน์ตาสีเหล็กยังคงหื่นกระหายแต่คล้ายมีแววของความห่วงใยฉายออกมาด้วย ดีแลนเพิ่งรู้ตัวว่าร่างกายของเขาเริ่มมีความต้องการและปลดปล่อยฟีโรโมนออกมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ลีโอยังไม่ผลีผลามอาจเพราะรู้ว่าร่างกายของมนุษย์ยังคงบาดเจ็บจากครั้งแรก

             ดีแลนอยากจะยิ้มเยาะโชคชะตาตนเองนัก สิงโตสัตว์ป่ายังเป็นห่วงเขามากกว่าสามี ที่เคยปล่อยให้เขานอนเดียวดายยามป่วยไข้ในบางครั้งเสียอีก มือเรียวได้แต่ยกไปลูบไล้แผงคอนุ่มมือ


            “ไม่เป็นไรลีโอ ผมไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ผม เอ่อ อยากอีกแล้ว”


           เม้มปากด้วยความอับอายแต่ดูเหมือนเจ้าป่าจะเข้าใจ ลีโอแลบลิ้นเลียใบหน้าของเขาก่อนจะใช้อุ้งเท้าตวัดเอวให้ร่างโปร่งบางของมนุษย์พลิกกลับกลายเป็นท่าคลานสี่ขา ลิ้นชื้นและร้อนไล่เลียแผ่นหลังจนหนำใจก่อนที่ลีโอจะกระโจนขึ้นใช้ขาหน้าเกาะอยู่บนบ่าของดีแลน เอวหนาของสิงโตหนุ่มยิ่งดันลึกมากไปอีก


              “อ๊า”


            ดีแลนอดร้องออกมาไม่ได้ เครื่องเพศนั้นแทงลึกเข้าไปจนท้องน้อยกระเทือน แขนสองข้างยันพื้นไว้สั่นพั่บๆเมื่อต้องรองรับน้ำหนักที่กำลังโยกคลอนอยู่เบื้องหลัง ชายหนุ่มเงยหน้าครวญครางด้วยความกระสันยิ่งกว่าครั้งแรกเมื่อความเจ็บปวดจางไป เครื่องเพศของอัลฟ่ามันดีเช่นนี้นี่เองโอเมก้าที่เขารู้จักบางคนถึงได้หลงใหล มันยึดติดอยู่ภายในทำให้สอดลึกไม่หลุดออกมาไม่ว่าจะเคลื่อนไหวรุนแรงแค่ไหน


              “ดี ลีโอ ท่านี้ถึงใจจริงๆ”


             อยากจะกรีดร้องเมื่อร่างกายสยิวซ่าน เนื้อตัวแดงก่ำไปหมด ดีแลนถึงกับส่ายสะโพกรับกับแรงของสัตว์ป่าที่โถมทับเข้าหา ลีโอเองก็เงยหน้าส่งเสียงคำรามอย่างสุขสม เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับนางเสือสาวตัวไหนเท่าดีแลนมาก่อนเลย
เนื้อตัวมนุษย์ขาวโพลน ไร้ขนรุงรัง หน้าตาบ่งบอกถึงความกระสันยามเหลียวมองเขา ลีโอโน้มกายใช้ลิ้นลากไล้แถวซอกคอ


               “ซี้ด”


              ดีแลนกัดปากเมื่อร่างกายของเขาจะเข้าสู่ความสุขสมอีกครั้ง เส้นเลือดที่คอเต้นตุบๆ แผงคอของลีโอสัมผัสเนื้อตัวให้ยิ่งรัญจวน เขาเอียงคอให้ลีโอดอมดมโลมเลียก่อนที่สิงโตหนุ่มจะกระทำในสิ่งไม่คาดคิด เมื่อร่างกายของดีแลนเกร็งกายปลดปล่อย ลีโอก็อ้าปากใช้ฟันงับจนเกือบจมเขี้ยวที่ซอกคอ


               “อ๊ากกกก”


            ดีแลนร้องลั่นถ้ำ น้ำลายของอัลฟ่าจากคมเขี้ยวส่งผ่านเส้นเลือดที่คอเข้าสู่ร่างกาย ดีแลนขนลุกขนพองสลับร้อนวาบก่อนกลายเป็นความเสียวซ่าน เขานอนซมฟุบลงไปกับพื้นขณะที่ลีโอที่เพิ่งคลายปากเงยหน้าคำรามแสดงความเป็นเจ้าของร่างกายนี้ ดีแลนหอบหนักพร้อมกับความสับสน


             หากอัลฟ่ากัดคอโอเมก้าขณะสุขสมถึงขีดสุดทั้งคู่ จะมีสารบางอย่างจากน้ำลายของอัลฟ่าเข้าสู่กายของโอเมก้า หลังจากนั้นโอเมก้าที่ถูกกัดคอจะผูกพันกับอัลฟ่าผู้กัด โอเมก้าจะไม่มีความต้องการทางเพศกับผู้ใดทั้งสิ้น ยกเว้นแต่ผู้ที่กัดตนเท่านั้น สิ่งนี้เรียกกันว่า “การผูกพันธะ”


               ดีแลนไม่นึกเลยว่าเขาถูกสิงโตผูกพันธะเข้าให้แล้ว


               ต่อจากนี้ไม่ว่ากับใครเขาจะไม่มีอารมณ์ทางเพศ จะมีกับสิงโตเจ้าป่าที่เขาตั้งชื่อให้ว่าลีโอเท่านั้น
ชายหนุ่มอ่อนระทวยไปทั้งตัวเพราะความเหนื่อยอ่อน พลางครุ่นคิดถึงชะตากรรมที่ต้องตกเป็นเมียของสิงโต โดยมีสามีใช้ลิ้นเลียบาดแผลที่คอให้จนกระทั่งเลือดหยุดไหล


             “ลีโอ ทำอย่างนี้ทำไม”


             สิงโตย่อมพูดไม่ได้ แต่สิ่งที่แสดงออกคือแววตา ลีโอกำลังสื่อสารผ่านดวงตาว่าเขารักดีแลน และนั่นเองที่ทำให้ดีแลนถอนหายใจออกมา


                  ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้ดีแลนคงหนีลีโอไปไหนไม่ได้แล้ว





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...



             ดีแลนไม่มีนาฬิกา เขานับวันเวลาที่ผ่านไปด้วยการใช้ก้อนหินขีดเป็นเส้นตรงที่ผนังถ้ำ หากนับจากวันที่รู้สึกตัวที่นี่ก็ผ่านไปสามเดือนแล้ว ดีแลนปรับตัวอยู่ในป่าด้วยการใช้ใบไม้มาถักปิดบังร่างกาย ดีที่อยู่ในถ้ำทำให้คลายหนาวในตอนกลางคืนได้บ้าง


              เสียดายที่ก่อไฟไม่เป็นจึงย่างเนื้อไม่ได้ ดีแลนกินได้แต่ผลไม้ในขณะที่ต้องนั่งมองสิงโตตัวอื่นในฝูงกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย สิงโตเชื่องกับเขามากยกเว้นตัวเมียบางตัวที่ดีแลนเดาว่าน่าจะเคยเป็นเมียของลีโอมาก่อน


            “เมื่อไหร่ลินดาจะเลิกมองผมแบบเป็นศัตรูนะ เพราะลีโอเจ้าชู้แน่เลยใช่ไหม”


             ดีแลนตั้งชื่อให้สิงโตในฝูงทุกตัวเพื่อเขาจะได้เรียกถูก ลีโอส่งเสียงคล้ายหัวเราะก่อนจะนั่งใช้แผงคอถูไถออดอ้อน ดีแลนมีเซ็กส์กับลีโอทุกครั้งที่ฮีท เขากลายเป็นเมียของจ่าฝูงโดยสมบูรณ์


            “นี่ ไปกินเนื้ออะไรมา ทำไมตัวเหม็นจัง”


             ดีแลนผลักลีโอออกห่าง เขาคลื่นไส้เวียนหัวมาหลายวันแล้ว และวันนี้เป็นหนักเมื่อได้กลิ่นของลีโอ เขาถึงกับลุกไปอาเจียนก่อนจะนั่งพักอย่างอ่อนเพลีย อาการเหล่านี้ทำให้ดีแลนฉุกคิด เขาหันไปมองเส้นตรงที่ใช้แทนวันเวลาที่ผ่านไป หัวใจของเขากำลังสั่นไหวพร้อมกับมือเรียวที่ลูบแผ่นท้องของตนเอง


             ไม่!


           ไม่เคยมีใครบอกเลยว่าคนกับสิงโตจะมีลูกกันได้!


           ก็เพราะไม่เคยมีใครมีความสัมพันธ์กับสิงโตเหมือนเขาไงล่ะ


          และเพราะสิงโตตัวนั้นเป็นอัลฟ่า ในขณะที่คนเป็นโอเมก้า


            ดีแลนหันไปหาลีโอที่เดินมาคลอเคลียด้วยริมฝีปากสั่นระริก


            “ลีโอ ผมคิดว่าผมท้อง เรา เรากำลังจะมีลูกกัน”



                                                             TBC



                                             ลีโอกับดีแลนเป็นรุ่นพ่อแม่ของพระเอกนะจ๊ะ



                                                   

[❣☾月亮☽❣]

    ดีงามจริมๆ
รุ่นพ่อหรือลูกก็จะต้องแซบแน่นอน

[sailom_orn]

  จินตนาการผูปต่งล้ำมาก ฟินมาก

[lovejinjunno]

ชอบๆ
ความคิดคนแต่งบรรเจิดมากค่ะ
อ่านแล้วอิน 5555
แอบสงสารดีแลน 3 เดือนมานี้
ช่องทางจะชินกับการรุกล้ำหรือยังน้าาา
หลงเสน่ห์ลีโอด้วยคนค่ะ

[stickyyrice]

สุดมากกก


Sent from my iPhone using Tapatalk

[gackmanas]

กดเข้ามาอ่าน เพราะเห็นเป็น omegaverse แบบชอบแนวนี้อ่ะ..
แต่อ่านๆไป อ้าว สนุกเฉย..
ไรท์รีบมาาา..

[Dee^daY]

ดีงาม ตามกันต่อ ..

[2pmui]

น่าหนุกๆ แต่ก็สงสารน้องดีแลน

[Noname_memi]

กรี๊ดดดดด เจ้าป่ามาในเล้าด้วย ดีใจ ฮือออ 

[Belove]

                                                               เจ้าป่า

                                                              บทที่ 3



             ประโยคที่เอ่ยมานั้นอาจจะยากเกินไปในการสื่อสารกับสัตว์ป่า เพราะลีโอเอียงคอมองด้วยความฉงน ดีแลนถอนหายใจก่อนจะคว้าอุ้งเท้าหน้าของลีโอมาวางบนหน้าท้องของเขาแล้วพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง


            “ลูก ลูกของผมกับลีโอ ลูกของเรา”


           อุ้งเท้าสัมผัสหน้าท้อง ดวงตาสีเหล็กส่องประกายตื่นเต้น ลีโอเดินวนไปวนมาเป็นวงกลมหางที่มีปลายเป็นพู่สีน้ำตาลยกชัน เขาวิ่งไปที่ปากถ้ำแล้วส่งเสียงคำรามดังไกลหลายไมล์ก่อนจะมีเสียงคำรามของลูกฝูงตอบกลับมา ดีแลนเดาว่าลีโอคงแจ้งข่าวนี้แก่สิงโตใต้การปกครอง


              สิงโตเจ้าป่าวิ่งกลับมาวนเวียนรอบเมียมนุษย์ของเขา  ลีโอคร่อมขาอยู่บนร่างของดีแลนแล้วใช้ลิ้นเลียใบหน้าแสดงความดีใจ ดีแลนถึงกับหัวเราะด้วยความจั๊กจี้


             “เบาๆลีโอ อะไรจะดีใจขนาดนั้นนะ”


             ลีโอหยุดเลีย เขานั่งหมอบอยู่ข้างกายของดีแลนและใช้ขาหน้าวางพาดกลางลำตัวของดีแลน ความห่วงใยฉายชัดออกมาจากนัยน์ตาแสนซื่อไร้เล่ห์เหลี่ยม ดีแลนขมวดคิ้วนิ่งคิดถึงลูกในครรภ์


            ลูกของเขาจะมีสภาพออกมาเช่นไรกันเล่า ในเมื่อมีต้นกำเนิดที่ผิดเผ่าพันธุ์เช่นนี้ การผสมพันธุ์ระหว่างสิงโตกับมนุษย์อาจให้กำเนิดทารกแปลกประหลาดที่สุดในโลก เมื่อคิดไปถึงอนาคตแล้วว่าหากให้กำเนิดบุตรออกมา ดีแลนไม่กล้าที่จะพาลูกออกไปสู่สังคมเป็นแน่ ลูกของเขาคงกลายเป็นตัวประหลาดท่ามกลางสายตาของผู้คน แค่คิดเขาก็สงสารลูกเหลือเกิน


             เสียงคำรามเบาๆของลีโอเรียกสติดีแลนคืนมาได้ ก่อนจะคิดถึงอนาคตในวันข้างหน้า เขาควรคิดถึงการดำรงชีวิตในป่าท่ามกลางฝูงสิงโตหลายสิบตัวเหล่านี้ดีกว่า


           “ไม่คิดมากก็ได้ลีโอ ไม่ต้องมองแบบนั้นน่า”



            ยกมือลูบไล้แผงคอนุ่มมือแล้วฝืนยิ้มเพื่อให้ลีโอสบายใจ สิงโตหนุ่มใช้จมูกชื้นดอมดมหยอกล้อราวกับจะปลอบประโลมให้เมียมนุษย์คลายกังวล ใครว่าสัตว์ป่าดุร้ายไม่มีหัวใจ ดีแลนอยากจะเถียงหัวชนฝา ตัดไปแค่เรื่องการสื่อสารด้วยวาจาที่เหลือลีโอและฝูงสิงโตดูแลเขายิ่งกว่าไข่ในหิน แทบจะไม่ต้องกลัวอะไรในป่านี้ เพราะคงไม่มีสัตว์อื่นกล้าฝ่าอันตรายเข้ามาในถิ่นสิงโตเป็นแน่


             “นี่ เลียแบบนี้อยากอ้อนเอาอะไร”


            มองสบตาลีโออย่างรู้ทัน ยิ่งมองแบบนี้ลีโอก็ยิ่งได้ใจ เขาแลบลิ้นเลียใบหน้าของดีแลนโดยเฉพาะปากกระจับสีแดงเรื่อก่อนจะตวัดลิ้นของดีแลนไปมาจนน้ำลายชุ่มโชก ดีแลนถึงกับตัวสั่น


             “ลีโอ วันนี้ผมไม่ได้ฮีท ฮื้อ แต่ว่า...”


           ดีแลนได้กลิ่นสาบอัลฟ่าจากเนื้อกายของสิงโต ขนขาและแผงคอยาวสัมผัสไปกับเนื้อตัวที่แทบจะเปลือยเปล่ามีเพียงใบไม้ถักทอปิดของสงวนท่อนล่าง หางยาวลดระดับต่ำลงมาถูไถอยู่ตรงระหว่างขาของดีแลนบอกความต้องการของเจ้าป่าได้เป็นอย่างดี


             มนุษย์เพียงผู้เดียวในป่ากว้างอยากจะหัวเราะเยาะเย้ยชะตากรรม แม้ไม่ได้ฮีทแต่ร่างกายของเขากลับมีปฏิกิริยาต่อการกระตุ้นของสิงโตที่ผูกพันธะกันแล้วได้โดยง่าย ความต้องการของดีแลนถูกจุดขึ้นด้วยลิ้นใหญ่ชื้นที่โลมเลียไปทั่วลำตัว ลีโอกัดกระชากใบไม้ที่พันท่อนล่างออกด้วยความรำคาญ จุดอ่อนไหวของดีแลนที่ปรากฏตัวก็ยังไม่วายถูกลีโอใช้ลิ้นเลียปลุกเร้า


               “ลีโอ อื้อ จะทำอะไรก็ทำเถอะ”


               เจ้าป่าใช้หัวดันเอวของดีแลนจนท่อนขายกสูงเผยให้เห็นรูจีบพับกึ่งกลาง เขาแลบลิ้นเลียปาดซ้ายขวาอย่างกระหาย ทุกครั้งที่ลิ้นสากสัมผัสดีแลนก็จะผวาด้วยความกระสัน เขาผงกหัวมองเห็นเครื่องเพศใหญ่ยักษ์ของสิงโตกำลังพองกายแข็งขัน


               “แต่วันนี้เบาๆหน่อยนะ ผมไม่ได้ฮีท”


               เอ่ยปากเตือนเสียงกระเส่า ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า ลีโอคำรามต่ำอีกครั้งก่อนจะดันท่อนล่างเข้ามาอย่างใจเย็น


              “อึก..”


               ดีแลนครวญคราง  ไม่อยากเชื่อว่าจะได้พบความนุ่มนวลจากสัตว์ป่า แม้ท่อนเนื้อนั่นจะใหญ่โตก็จริงแต่เพราะน้ำลายที่ลีโอเพิ่มความชุ่มชื้นไว้ และเขาก็ไม่ได้ดึงดันเอาแต่ใจ ดีแลนถึงกับยกเอวลอยคว้างเพื่อให้ลีโอได้สอดลึกเข้ามาเต็มลำ


              “ดี ดีมากลีโอ”


              กล่าวชมพลางยกแขนกอดรัดลำตัวใต้แผงคอนุ่ม ร่างโปร่งบางของมนุษย์สะเทือนไปทุกครั้งที่ลีโอขยับกาย ความคับแน่นภายในเสียดสีร้อนระอุจนดีแลนส่งเสียงออกมาลั่นโถงถ้ำอย่างไม่นึกอายอีกแล้ว


             “สุดยอดลีโอ”


             สองขามนุษย์เกี่ยวกระหวัดไปรอบลำตัวท่อนล่างของสัตว์สี่ขาที่กำลังโถมแรงใส่เขา ไม่หนักหนาเหมือนยามเวลาฮีท แรงนั้นพอเหมาะพอดีที่จะสร้างความกระสันรัญจวนจนดีแลนเกร็งไปทั้งตัว


             “อีกนิดเดียวลีโอ โอ้...”


              ลีโอคำรามลั่นเมื่อช่องทางมนุษย์บีบรัดเครื่องเพศของเขา เจ้าป่าตะกุยขาหน้าขึ้นฟ้าแสดงภาวการณ์สุขสม เขาระเบิดแรงใส่ช่องทางของดีแลนที่ยังหอบหายใจหนัก ลิ้นสากเลียที่แก้มของดีแลนแสดงความขอบคุณ


          มาถึงวินาทีนี้ดีแลนยอมรับแล้วว่าเขากลายเป็นสมบัติของลีโอโดยสมบูรณ์ ความแข็งแกร่งของเจ้าป่าสร้างความสุขสมให้เขาแม้จะอยู่ในช่วงปกติ มือเรียวของมนุษย์ลูบไล้แผงขนที่คอและมองด้วยสายตาหลงใหล ดีแลนตัดสินใจแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกของเขากับลีโอจะออกมาในสภาพใดเขาก็ไม่คิดจะทิ้งลีโอไปที่ไหนทั้งสิ้น อยู่ในป่าแม้ลำบากกาย แต่กลับมีลีโอที่มีความรักแสนบริสุทธิ์กับเขา


             “สิงโตหื่น”


              ดีแลนหัวเราะ เขานิ่วหน้าเมื่อดีแลนถอนความแข็งขันกลับไป เดชะบุญที่วงแหวนอัลฟ่าไม่ได้ทำงานจึงไม่เจ็บปวดมากนัก เมื่อผ่านศึกหนักจนเศษหญ้าแห้งที่นำมาปูแทนที่นอนกระจัดกระจายดีแลนก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที


              “หิว”


              ขยับกายไปยังกองผลไม้ที่วางอยู่มุมหนึ่งของถ้ำแล้วหยิบเข้าปาก ดีแลนถึงกับขย้อนทิ้ง


             “แหวะ ทำไมไม่อร่อยเลย”


             ดีแลนนิ่งงันด้วยความแปลกใจ มันเป็นผลไม้ที่เขากินปะทังชีวิตอยู่ทุกมื้อ แต่วันนี้มันกลับมีรสชาติที่ไม่น่าอภิรมย์เลย แถมเสียงกระเพาะร้องโครกครากยิ่งทำให้ดีแลนหงุดหงิด


              “หิว ลีโอ ทำไมผลไม้วันนี้รสชาติแย่มาก”


           ลีโอเอียงคอมองเมียมนุษย์ สีหน้าของดีแลนแสดงความไม่สบอารมณ์ออกมา สิงโตหนุ่มตรงเข้าไปคลอเคลียแต่ดีแลนไม่อยากเล่นด้วยในตอนนี้


             “ลีโอ อย่าเพิ่งเล่นตอนนี้ ผมหิวจนหน้ามืดแล้ว”


             เจ้าป่าหมอบหัวลงเล็กน้อย ในใจของเขาได้แต่แปลกใจตนเองว่าทำไมเจ้าป่าเช่นเขาต้องยอมให้มนุษย์คนนี้ด้วย แต่สุดท้ายลีโอก็กระโจนออกไปนอกถ้ำและหายไปพักใหญ่ก่อนจะกลับมาพร้อมลูกฝูงที่แต่ละตัวคาบผลไม้หลากหลายชนิดมาให้


             “โอ๊ย ไม่กินผลไม้ ไม่อยากกิน”


              ดีแลนยังคงหงุดหงิดพลุ่งพล่าน จนกระทั่งสิงโตตัวเมียที่เขาตั้งชื่อว่าเทียร์คาบน่องของกวางป่ามาให้ กลิ่นคาวเลือดยังคลุ้งอยู่ หากเป็นก่อนหน้านี้ดีแลนคงยกมือปิดจมูกและปฏิเสธ แต่ตอนนี้เขากลับน้ำลายสอ


              “เทียร์ ขอมันให้ผม”


             เทียร์ก้าวเข้ามาส่งเนื้อน่องกวางให้ดีแลนรับไป ดีแลนมองคราบเลือดแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะกัดมันเข้าปากแล้วเคี้ยวหยาบๆกลืนลงคอ เขารับรสหวานของเลือดด้วยความแปลกใจ แต่ตอนนี้ความหิวทำให้ดีแลนไม่มีเวลาหาคำตอบ เขากินเนื้อน่องกวางป่าจนแทบไม่เหลือติดกระดูก


              “เฮ้อ อิ่มจัง”


             มาถึงตอนนี้ดีแลนเพิ่งจะมีเวลาสังเกตว่าเขาตกเป็นเป้าสายตาของสิงโตหลายตัวที่มองมาทางเขา รวมถึงลีโอสามี
ของเขาด้วย ดีแลนยิ้มเจื่อน


              “อย่ามองแบบนี้สิ ผมก็แปลกใจเหมือนกันที่อยากกินเนื้อดิบๆแบบนี้ สงสัยคงเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กในท้องแน่เลย”


             ยกมือเรียวลูบท้องอย่างทะนุถนอม ลีโอหันไปออกคำสั่งลูกฝูงให้กลับลงไปเบื้องล่าง เขาเดินตรงเข้ามาแล้วใช้ลิ้นเลียทำความสะอาดคราบเลือดรอบปากให้ดีแลน


             “ลีโอ ขอบคุณนะที่ดีกับผม”


             ดีแลนโอบกอดไปรอบลำตัวของสิงโตเจ้าป่า เขาซุกไซ้ใบหน้าเข้ากับแผงขนที่คออย่างไม่นึกหวาดกลัวอีกแล้ว


               “ต่อจากนี้ผมจะอยู่กับคุณ เราจะให้กำเนิดลูกที่เกิดมาจากสองเผ่าพันธุ์แล้วเลี้ยงเขาไม่ว่าจะมีสภาพร่างกายอย่างไรก็ตาม ดีไหมลีโอ”


                 โอใช้ลิ้นตวัดเลียใบหน้าของดีแลนแทนคำตอบ เขารู้แล้วว่าทำไมต้องยอมทำทุกอย่างให้มนุษย์ผู้นี้ คำตอบมีเพียงอย่างเดียวคือเขารักดีแลนนั่นเอง









               ครรภ์ของดีแลนใหญ่ขึ้นตามระยะเวลาที่ผ่านเข้าเดือนที่เจ็ด ลูกในท้องดิ้นถี่ขึ้นจนเขาต้องยกมือลูบบ่อยๆ


             “อย่าดิ้นแรงสิลูก แม่เจ็บ”


             ดีแลนย้ายลงมาพำนักที่ผืนดินเบื้องล่างที่เขาเคยนอนพักเมื่อครั้งบาดเจ็บ เพราะปีนป่ายขึ้นไปนอนบนถ้ำด้านบนไม่ไหวแล้ว คราวนี้เขาใช้เศษใบไม้และหญ้าแห้งปูจนไม่กระด้างแผ่นหลังยามล้มตัวลงนอน เมื่อดวงอาทิตย์ฉายแสงลีโอจะมานอนเคียงไม่ยอมห่าง เว้นแต่ช่วงราตรีที่ฝูงสิงโตออกล่า ก็จะมีสิงโตตัวเมียคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่วันนี้ดีแลนสังหรณ์ใจแปลกๆเมื่อสิงโตตัวเมียชื่อลินดาเดินมาด้อมๆมองๆในความมืด


               “มีอะไรหรือเปล่าลินดา”


              ดีแลนฝืนยิ้ม ลินดามักจะมองเขาอย่างไม่เป็นมิตรนัก และแทบทุกครั้งที่เขามีความสัมพันธ์กับลีโอ ดีแลนมักจะได้ยินเสียงคำรามของลินดาดังแว่วมาตลอด บางทีเขาก็เห็นลินดาที่ชอบมายืนใกล้ลีโอใช้จมูกหยอกล้อ แต่ลีโอก็มักจะลุกขึ้นมาไล่ตะเพิดกลับไปเสียทุกครั้ง ถ้าหากลินดาเป็นคน ดีแลนอยากจะเดาว่าพฤติกรรมเหล่านี้คืออาการหึงหวง


                ชายหนุ่มชักหวั่นใจเมื่อได้ยินเสียงขู่ฟอดจากลินดา ในเวลานี้แค่เคลื่อนไหวยังลำบากเพราะท้องที่ใหญ่ขึ้น ยิ่งยามที่สิงโตสาวเดินก้าวเข้ามาดีแลนก็ยิ่งกลัว ลินดามองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น


               “ลินดา อย่าเข้ามา ผมทำอะไรให้คุณโกรธเกลียดหรือ”


              ลินดาคำรามเสียงดังจนสิงโตตัวเมียทั้งหลายพากันลุกมายืนมอง ลินดาส่งเสียงคำรามใส่ทุกตัวจนพากันหดหัว จะมีก็แต่เทียร์ที่กล้าหาญพุ่งมาเผชิญหน้าป้องกันดีแลนไว้ ทั้งคู่ส่งเสียงขู่ดูเชิงกันครู่หนึ่ง ก่อนเหตุการณ์ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้น


             ลินดาและเทียร์พุ่งเข้าหากัน ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างไม่มีตัวไหนยอมอ่อนข้อ ตัวอื่นๆ ได้แต่ล้อมวงมองการต่อสู้นั้นอย่างตื่นเต้น พักหนึ่งเทียร์เริ่มเสียเปรียบ ดีแลนรู้แล้วว่าทำไมสิงโตตัวอื่นถึงไม่มีใครกล้ายุ่งกับลินดา เพราะความเก่งกล้าเกินตัวเมียตัวอื่นนั่นเอง


              “เทียร์!”


              ดีแลนตะโกนด้วยความเป็นห่วงเมื่อเทียร์ถูกกัดที่หลังคอจนจมเขี้ยว เทียร์ร้องลั่นเมื่อลินดาใช้แรงกดลงจนร่างของหล่อนล้มแนบพื้นเลือดไหลเจิ่งนอง เมื่อกำราบเทียร์ลงได้ลินดาก็หันขวับมายังดีแลน เขาสะดุ้งเมื่อลินดาพุ่งตรงเข้ามางับข้อมือของเขา


            “ลินดาอย่านะ”


            มีหรือที่ลินดาจะฟัง หล่อนคงหาโอกาสดีๆอย่างนี้มานานแล้ว สิงโตสาวร่างกำยำกระชากแขนของดีแลนแล้วออกตัววิ่งไปนอกถิ่น ลากดีแลนที่ท้องแก่ไปกับพื้น ร่างมนุษย์กระแทกกับต้นไม้บ้าง ถูกก้อนหินบนพื้นบาดบ้าง ดีแลนเจ็บจนร้องไห้ เขาได้แต่ใช้มืออีกข้างประคองปกป้องลูกในครรภ์ไว้


              “ลีโอ ช่วยด้วย”


            เค้นแรงตะโกนเรียกสามี แทบไม่มีความหวังเมื่อลินดายังลากเขาไกลไปจากถิ่นมากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความมืดมองเห็นเพียงเงาตะคุ่มและเสียงสัตว์ตัวน้อยที่พากันหลบเลี่ยงสัตว์ใหญ่อย่างลินดา ในที่สุดลินดาก็หยุดนิ่ง ดีแลนเหลียวมองรอบตัว เขาตกใจเมื่อเห็นว่าลินดาลากเขามาถึงปากเหวลึกแห่งหนึ่ง


               “ลินดา ขอร้องเถอะ ผมเดาว่าคุณกับลีโอต้องเคยมีอะไรกัน แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมแค่รักเขา”


             ดีแลนร้องไห้ ร่างกายมีแต่บาดแผล ซ้ำลูกในท้องยังดิ้นแรงจนปวดหนึบ เขาได้แต่อ้อนวอนขอสัตว์ป่าให้ปรานีโดยไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่ หัวใจของดีแลนหายวาบเมื่อลินดาลากแขนของเขาไปที่ปากเหวพลันออกแรงเหวี่ยงจนดีแลนเสียหลัก ดีที่ชายหนุ่มคว้าชะง่อนหินไว้ได้ ร่างของดีแลนลอยอยู่กลางอากาศ หัวใจของเขามีแต่ความหวาดกลัว


              ทันใดนั้นเสียงคำรามคุ้นหูก็พลันดังขึ้น หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความดีใจ ดีแลนได้ยินเสียงต่อสู้ของลีโอและลินดา ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นลินดาก็ร้องลั่นเพราะได้รับบาดเจ็บ เจ้าป่าไม่ยอมออมมือให้หล่อนที่ทำให้ลูกและเมียได้รับบาดเจ็บ การมุ่งร้ายของลินดาทำให้ลีโอกราดเกรี้ยว


              ลีโอขู่คำรามเสียงดังน่าหวาดหวั่น ลินดาที่บาดเจ็บอยู่ส่งเสียงคำรามตัดพ้อก่อนที่หล่อนจะพาตัวเองจากไปอย่างยากลำบาก ลีโอไม่สนใจอีก เขากระโจนมาที่ชะง่อนผาใช้อุ้งมือและเล็บจิกแขนของดีแลนขึ้นมาได้ ดีแลนกลัวจนตัวสั่นแม้จะปลอดภัยแล้ว เขาผวาเข้ากอดสามีพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น


              “ลีโอ ขอบคุณนะที่มาทันช่วยผมไว้ ไม่งั้นผมกับลูกคงตกเหวตายแน่”


            ลีโอส่งเสียงขานรับ เขาใช้ลิ้นเลียตามร่างกายด้วยความห่วงใย ดีแลนมีแต่รอยแผลแทบทั้งตัว แม้แต่หน้าท้องโป่งนูน ตอนนั้นเองที่ดีแลนนิ่วหน้ากะทันหัน


              “โอ๊ย”


              ท้องของเขาบีบรัด ลูกในครรภ์ดิ้นรนเต็มที่ ดีแลนหน้าซีดเมื่อเวลาที่หวาดกลัวมาถึง เขาครุ่นคิดมาหลายวันแล้วว่าจะคลอดอย่างไร ถึงแม้จะเป็นโอเมก้าที่ท้องได้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่มีช่องคลอด


             “ลีโอ ผมปวดท้อง ลูกจะออกมาแล้ว ผมคลอดเองไม่ได้”


             พูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เจ็บปวดก็ส่วนหนึ่ง หวาดกลัวก็ส่วนหนึ่ง ลีโอหันรีหันขวางก่อนจะใช้ปากงับให้ดีแลนขึ้นมานั่งอยู่บนหลังของเขา เจ้าป่าส่งเสียงคำรามลั่นอีกครั้งแล้วจึงวิ่งทะยานอย่างรวดเร็ว





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้....



              แสงไฟจากบ้านไม้ส่องแสงวับแวมเห็นได้จากระยะไกล เจ้าของบ้านเป็นสามีภรรยาวัยกลางคน สามีเป็นชายร่างท้วมหน้าตาท่าทางใจดี


              “โทนี่ รายการที่คุณชอบมาแล้วค่ะ”


              ฟลอเรียผู้เป็นภรรยาเรียกให้สามีที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่มาชมรายการทางโทรทัศน์ด้วยกัน ทั้งคู่อยู่กันสองคนในบ้านไม้ใกล้ฟาร์มปศุสัตว์


                “วันนี้ไปทำคลอดวัวที่บ้านของมิสเตอร์แจ็คเกิลมา เกือบตาย ลูกวัวหันผิดทาง”


               สามีเล่าเหตุการณ์ที่พบในวันนี้ให้ภรรยาฟัง เขาเป็นสัตวแพทย์เพียงคนเดียวของหมู่บ้านที่ห่างไกลผู้คน หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านสุดท้ายก่อนเข้าเขตวนอุทยาน ส่วนใหญ่ประกอบอาชีพทำไร่เลี้ยงสัตว์


               พูดคุยกันอีกพักใหญ่หูของโทนี่พลันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ


               “ฟลอเรีย ปิดเสียงโทรทัศน์ก่อน”


              บอกภรรยาให้ทำตามจนไม่มีเสียงรบกวน ทั้งคู่สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคำรามราวกับกำเนิดของเสียงอยู่หน้าประตูรั้วบ้านนี่เอง โทนี่เดินไปคว้าปืนยาวที่วางอยู่บนหลังตู้แล้วตรงไปที่ประตูบ้าน เขาง้างไกปืนค่อยๆย่องไปที่ประตูรั้ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างกับภาพที่เห็น


               มนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บทั่วตัวกับครรภ์ใหญ่ใกล้คลอด และสิงโตขนาดมหึมานอนหมอบอยู่ข้างๆด้วยสายตาเป็นกังวล


             “คุณ นี่คุณเป็นใคร แล้วสิงโตตัวนี้?”


             ดีแลนเงยหน้ามองด้วยลมหายใจรวยริน เขาปวดท้องเหลือเกิน


             “ช่วยผมด้วย ผมเป็นโอเมก้าและตอนนี้ผมจะคลอดลูกแล้ว”


             โทนี่มีสีหน้าลำบากใจ


            “ผมจะช่วยยังไง ผมเป็นสัตวแพทย์ ไม่เคยทำคลอดคน”


             สภาพของคนตรงหน้าน่าสังเวชใจนัก ซ้ำสิงโตตัวใหญ่ก็ส่งเสียงคำรามใส่เขาแม้จะไม่มีท่าทีปองร้าย


            “ช่วยผมเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว ปวดท้องเหลือเกิน สิงโตตัวนี้จะไม่ทำร้ายคุณ ผมรับรองได้”


             “เกิดอะไรขึ้นคะโทนี่”


              เสียงฟลอเรียตะโกนมาจากหน้าบ้าน โทนี่ทนไม่ไหวจึงตะโกนเรียกภรรยาให้เดินตามมา ฟลอเรียร้องลั่นเมื่อเห็นสิงโตตัวใหญ่


          “กรี๊ด สิงโต”


           “อย่าเพิ่งตกใจฟลอเรีย ตั้งสติก่อน แล้วดูนี่”


            โทนี่ชี้ให้เห็นดีแลนที่นอนอยู่บนพื้น


            “เราต้องช่วยเขา เขากำลังจะคลอดลูก”


             “แต่โทนี่คะ เราไม่เคยทำคลอดคนนะ”


             ฟลอเรียอุทานเสียงหลง สามีถอนหายใจ


             “ก็กำลังจะเคยไงล่ะ คนก็เป็นสัตว์อย่างหนึ่ง เคยทำคลอดให้ม้าวัวควายยังทำได้ คนก็ต้องทำได้ เร็วมาช่วยกันพาพ่อหนุ่มคนนี้เข้าบ้านก่อน ส่วนแก เอ่อ เธอ”


            รังสีบางอย่างเตือนโทนี่ว่าเขาควรจะให้เกียรติสิงโตตัวนี้


            “หลบเข้าไปในป่าก่อนเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะตกใจกลายเป็นเรื่องใหญ่เปล่าๆ ฉันจะดูแลพ่อหนุ่มคนนี้เอง”


             ดีแลนพยักหน้าให้ลีโอทำตามนั้น ลีโอเลียใบหน้าของดีแลนด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตัดใจวิ่งกลับเข้าป่า โทนี่กับฟลอเรียจึงเข้าไปประคองร่างบอบช้ำขึ้นมาจากพื้นดิน


              ดีแลนน้ำตาไหล เขาตั้งความหวังว่าอีกไม่นานจะได้เห็นหน้าลูกน้อยของเขาที่กำลังจะถือกำเนิดมาบนโลกใบนี้




                                                              TBC



                                                  พระเอกเราจะมาแล้วววว





                                         

[กุหลาบเดียวดาย]

มาลุ้นลูกเจ้าป่า ด้วยกัน

[❣☾月亮☽❣]

ยังไงก้อดี เมะอ่อนกว่าคือนิพพาน

[gackmanas]

ตื่นเต้นง่าาาา.. 

[GBlk]

แซ่บบบบ

[Belove]

                                                             เจ้าป่า

                                                             บทที่ 4



                สีหน้าของสัตวแพทย์บ่งบอกถึงความยุ่งยากใจ เขาเหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดเล็กๆ โดยมีฟลอเรียให้การดูแลอยู่ หน้าท้องที่ลดระดับต่ำและแข็งตึงแสดงให้รู้ว่าทารกในครรภ์ต้องการจะออกมาดำรงชีวิตภายนอกแล้ว โทนี่ตัดสินใจใช้โทรศัพท์บ้านโทรทางไกลไปหาเพื่อนของเขาที่เป็นนายแพทย์อยู่ที่โรงพยาบาลในเมือง


               “คาร์ล นี่โทนี่นะ มีเรื่องรบกวน” เขาไม่อารัมภบทใดๆทั้งสิ้น เมื่อเพื่อนรับสายโทนี่ก็รีบตอบกลับทันที “ในหมู่บ้านมีโอเมก้าชายจะคลอดลูก คุณก็รู้ว่าที่นี่มันห่างจากตัวเมืองมาก ผมจำเป็นต้องทำคลอดให้เขา แต่ผมไม่เคยทำคลอดให้คนเลย แนะนำวิธีให้ผมหน่อยได้ไหม ด่วนๆตอนนี้เลย”


              เมื่อฟังคำแนะนำของเพื่อนสักพักโทนี่จึงวางสายและเดินมาหาชายหนุ่มแปลกหน้า ฟลอเรียเคยเป็นพยาบาลมาก่อนแต่งงานกับโทนี่ เธอจึงแทงน้ำเกลือที่ข้อมือให้ดีแลนเรียบร้อยแล้ว


              “พ่อหนุ่มคนนี้ชื่อดีแลนค่ะคุณ”


              โทนี่พยักหน้ารับ เขาถอนหายใจก่อนกล่าวกับดีแลนที่มองเขาด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง


              “ฟังนะดีแลน ผมเป็นสัตวแพทย์ เคยผ่าตัดแต่สัตว์ไม่เคยผ่าตัดให้คน ผมจะพยายามช่วยชีวิตคุณและลูกให้ดีที่สุด”


             ดีแลนฝืนยิ้ม แค่นี้ก็ดีนักหนาแล้วในสถานการณ์เช่นนี้


            “ไม่ต้องห่วงครับคุณหมอ ขอให้ลูกรอดผมก็ดีใจแล้ว”


            โทนี่พยักหน้า มองมนุษย์โอเมก้าร่างผอมบางที่นอนอยู่บนเตียงสำหรับผ่าตัดสัตว์ด้วยสายตาปรานี เขาชั่งน้ำหนักและบอกให้ฟลอเรียวางยาสลบให้เหมาะสมกับน้ำหนักตัว เมื่อลมหายใจภายใต้หน้ากากออกซิเจนสม่ำเสมอ โทนี่จึงหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมา


             “ฟลอเรีย เราต้องช่วยเขาให้ได้นะ”


              ภรรยายิ้มให้กำลังใจ โทนี่จรดมีดผ่าตัดลงที่ใต้ท้องน้อย  เขากรีดมีดลงไปโดยมีฟลอเรียช่วยใช้ตัวจี้ไฟฟ้าช่วยหยุดเลือด ไม่นานโทนี่ก็พบถุงน้ำคร่ำที่หล่อเลี้ยงทารกในครรภ์ เขากรีดคมมีดลงไปจนน้ำคร่ำล้นทะลัก โทนี่รีบวางมีดแล้วใช้มือล้วงเข้าไปอุ้มทารกออกมาทันที


           เมื่อทารกในครรภ์ออกมาสู่โลกภายนอก โทนี่กับฟลอเรียได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของทารกที่โทนี่อุ้มอยู่









               อาการอ่อนเพลียยังคงมีอยู่เมื่อดีแลนลืมตาขึ้นมา เมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนเขาก็รีบผงกศีรษะมองท้องตนเอง นิ่วหน้าเมื่อความเจ็บปวดมาเยือนพร้อมกับท้องที่แฟบลงไป ชายหนุ่มได้แต่เหลียวหาด้วยความวิตกถึงลูกของเขา
เสียงประตูเปิดเรียกความสนใจให้หันไปมอง โทนี่นั่นเองที่เดินเข้ามาในห้องผ่าตัด


             “ฟื้นแล้วหรือ เป็นยังไงบ้างปวดแผลหรือเปล่า”


              “ลูก ลูกของผมล่ะครับคุณหมอ”


             รีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง โทนี่ตบบ่าเขาเบาๆ


           “ปลอดภัย แข็งแรงดี ฟลอเรียให้กินนมอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”


           ดีแลนมองโทนี่ด้วยความซาบซึ้ง น้ำตาคลออยู่ในหน่วยตาเมื่อรู้ว่าลูกของเขาปลอดภัย


           “ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม”


            “ไม่เป็นไรหรอก แต่เราต้องมาคุยกันหน่อยนะพ่อหนุ่ม”


            โทนี่ยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง สีหน้าของเขาจริงจังขึ้น


              “คุณต้องเล่าให้ผมฟังว่าคุณเป็นใคร มาจากไหน ทำไมมาอยู่ในป่าและมาสนิทกับสิงโตได้ คุณไว้ใจผมได้ ปกติผมก็คุยแต่กับสัตว์ที่ผมรักษากับเมียเท่านั้นแหละ”


             ดีแลนพยักหน้า เขาถอนหายใจก่อนเล่าให้โทนี่ฟัง


            “ผมอยู่เขตนอร์ทอีสต์ กำลังจะเดินทางลงใต้ ขับรถผ่านถนนบนเขาด้านบนโน้น อยู่ๆเบรกรถยนต์ไม่ทำงานก็เลยร่วงจากถนนมาที่ป่าด้านล่าง รถยนต์ระเบิดจนคนขับรถตาย ผมเองก็บาดเจ็บสาหัส และได้ลีโอ เอ่อ สิงโตตัวที่คุณเห็นช่วยไว้ เขาพาผมไปที่ถิ่นที่อยู่ของเขาและดูแล คุณคงรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นโอเมก้า ผมไม่ได้กินยาต้านอาการฮีท วันหนึ่งผมเกิดอาการและ เอ่อ ผมกับลีโอ...”


              ดีแลนก้มหน้างุดด้วยความกระดากปากที่จะเล่าต่อ แต่โทนี่ก็เข้าใจได้


            “ใครจะนึกว่าคนกับสิงโตจะมีลูกด้วยกัน”


              เมื่อโทนี่เอ่ยปากเช่นนี้ดีแลนจึงเอะใจ เขาพยายามยันกายขึ้นมาทั้งที่ยังเจ็บแผลผ่าตัดอยู่


             “หมอ ลูกของผมล่ะครับ ผมอยากเห็นลูก”


             ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน เขาส่งเสียงเรียกภรรยาให้พาทารกน้อยเข้ามา หัวใจของดีแลนเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นเมื่อฟลอเรียอุ้มลูกของเขาเข้ามาในห้อง สีหน้าของฟลอเรียทำให้ดีแลนยิ่งกังวล


             “ส่งลูกให้ผมเถอะครับ ผมทำใจไว้นานแล้ว”


             สาวใหญ่ถอนหายใจก่อนจะส่งทารกที่ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ให้ดีแลน เขารีบรับร่างจ้อยมาอย่างเก้ๆกังๆ ดีแลนสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะถอดผ้าขนหนูออก เผยให้เห็นลูกของเขาเต็มสองตา


              ทั้งห้องเงียบสงัดเมื่อดีแลนมองเห็นลูกผสมระหว่างคนกับสิงโต ลูกของเขาเป็นเพศชายมีร่างกายเป็นมนุษย์ แต่ทว่ามีหูและหางเช่นเดียวกับสิงโต รอบใบหน้ามีขนยาวกว่ามนุษย์ทั่วไปท่าทางแข็งแรง แขนขาจ้อยป่ายไปมาคล้ายเรียกร้องหาความอบอุ่น ดีแลนรีบห่อผ้าขนหนูกลับคืนแล้วอุ้มลูกสู่อ้อมอก ขอบตาของเขารื้นไปด้วยหยาดน้ำ ทั้งตื้นตันและสงสารไปพร้อมกัน


               “โธ่ ลูกแม่”


             แม้จะทำใจไว้แล้วแต่เมื่อให้กำเนิดบุตรมาจริงๆดีแลนก็อดสงสารลูกไม่ได้ ทั้งโทนี่และฟลอเรียได้แต่สบตากันด้วยความสงสาร สาวใหญ่รีบสร้างบรรยากาศคลายความเศร้าหมอง


              “ไหนๆเด็กก็เกิดมาแล้ว ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีนะ เธอตั้งชื่อให้ลูกสิดีแลน”


              ดีแลนได้สติ เขารีบกลั้นน้ำตา จะมามัวอ่อนแอเช่นนี้ไม่ได้ เขาต้องเข้มแข็งเพื่อลูกของเขา ชายหนุ่มก้มหน้ามองทารกที่หน้าตาคล้ายเขากับลีโอ


               “แม่ตั้งชื่อให้พ่อของลูกว่าลีโอ ถ้าอย่างนั้นแม่ขอตั้งชื่อลูกว่า เลออง ต่อจากนี้ลูกคือ เลออง ไพรส์ลีย์”


              “ชื่อเหมาะดีนะ เลออง”


              โทนี่กับฟลอเรียชอบชื่อนี้ ดีแลนเงยหน้ามองผู้มีพระคุณทั้งสอง


              “ถ้าไม่รบกวนคุณหมอกับคุณฟลอเรีย ผมอยากให้ทั้งคู่เป็นพ่อและแม่ทูนหัวของเลอองได้ไหมครับ”


            “โธ่เอ๋ยดีแลน ได้สิ ไม่ใช่ปัญหาเลย มามะเลออง มาให้แม่ทูนหัวอุ้มหน่อยสิลูก แม่ดีแลนของลูกจะได้ไม่เจ็บแผล”


             ดีแลนส่งเลอองให้ฟลอเรียอุ้ม ทันใดนั้นทุกคนก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคำรามอยู่หน้าประตูรั้ว


             “เสียงลีโอน่ะครับ เขาคงเป็นห่วงผมกับลูก เอ่อ ถ้าไม่รบกวนคุณหมอ ผมขอให้ลีโอเข้ามาหาลูกได้ไหมครับ รับรองว่าเขาจะไม่ทำร้ายใครเด็ดขาด”


                ดีที่ยังเป็นเวลาเช้าตรู่แสงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น จึงไม่มีชาวบ้านคนอื่นเห็นสิงโตตัวใหญ่มาด้อมๆมองๆหน้าบ้านสัตวแพทย์ โทนี่พยายามทำใจกล้าเดินไปเปิดประตูรั้วให้สิงโตก้าวเข้ามา เจ้าป่าไม่มีท่าทีดุร้ายหากแต่มีสายตาแสดงความขอบคุณขณะมองเจ้าของบ้าน สัตว์ป่าสี่ขาเดินตามมนุษย์เข้ามาในห้อง เมื่อเห็นดีแลนลีโอก็ส่งเสียงคำรามเบาๆพลางเดินตรงเข้ามาใช้ลิ้นเลียใบหน้าด้วยความเป็นห่วง


               “ผมไม่เป็นอะไรแล้วลีโอ”


               ดีแลนกอดรอบคอของสามี เขารอดตายมาหลายครั้งก็เพราะลีโอ


              “นั่นลูกของเรา”


              ลีโอหันขวับไปหาฟลอเรียจนเจ้าหล่อนสะดุ้ง สาวใหญ่ยิ้มแหยพลางยื่นทารกให้บิดามองเห็น ลีโอเบิกตากว้างพลางใช้ลิ้นเลียลูกของเขา หางสะบัดแกว่งไกวด้วยความยินดี


                “ดีแลนต้องพักฟื้นอีกสักพักจนกว่าร่างกายจะแข็งแรง” โทนี่พูดภาษาคน แต่เขาเชื่อว่าเจ้าป่าฟังรู้เรื่อง “ให้เขาพักที่นี่ก่อนพร้อมทั้งลูกนะ”


                สิงโตเข้าใจความหมาย เจ้าป่าก้มหัวลงแสดงความขอบคุณที่ช่วยชีวิตเมียและลูก ลีโอหันไปเลียหน้าของดีแลนก่อนจะรีบก้าวออกไปจากบ้านเมื่อดวงอาทิตย์ใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้า


             “เราต้องมาวางแผนเรื่องเลออง” โทนี่กล่าวอย่างเป็นงานเป็นการ “คิดจะพาลูกกลับบ้านไหมดีแลน”


             ดีแลนเม้มปาก เรื่องนี้เขาตัดสินใจมานานแล้ว


             “ผมไม่กล้าพาเขาออกไปโลกภายนอกหรอกครับ หากใครเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาจะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ ผมคงต้องเลี้ยงเขาในป่านี่แหละ”


               โทนี่พยักหน้ารับ เขาเข้าใจดีแลนเรื่องนี้


              “แต่จะอยู่ในป่าลึกก็คงไม่เหมาะกับการเลี้ยงดูเด็ก เอาอย่างนี้นะ ผมจะจ้างชาวบ้านสร้างกระท่อมเล็กๆไว้ตรงชายขอบป่าให้คุณอาศัยอยู่ จะบอกคนอื่นว่าเป็นที่พักเก็บสมุนไพรและของป่าของผม ผมกับฟลอเรียจะได้ไปหาคุณง่ายๆ ส่วนเจ้าสิงโต เอ่อ ลีโอ จะได้มาหาคุณโดยไม่ต้องเข้ามาในหมู่บ้านให้เอิกเกริกด้วย”


               ดีแลนแทบจะกระโดดกอดผู้มีพระคุณของเขา โชคดีเหลือเกินที่ได้มาพบสองสามีภรรยาที่แสนใจดี


               “ผมจะหาเสบียงไปส่งคุณนานๆครั้ง ถ้าคุณอยากได้อะไรก็บอก อ้อ มีอีกเรื่องที่สำคัญ”


              โทนี่เน้นย้ำเรื่องนี้เป็นพิเศษ


             “คุณเป็นโอเมก้า เรื่องฮีทน่ะต้องเกิดขึ้นแน่ แต่คุณไม่ควรปล่อยให้มีลูกกับสิงโตอีก ผมจะซื้อยาคุมกำเนิดให้คุณ ส่วนยาต้านอาการฮีทน่ะผมจนใจจริงๆ ราคามันแพงมากจนผมไม่มีปัญญาจ่าย”


              ดีแลนยิ้มรับความช่วยเหลือนั้น


             “โธ่ แค่นี้ก็เป็นพระคุณแล้วครับ หายดีเมื่อไหร่ ผมจะหาเงินมาเลี้ยงลูกด้วยการวาดรูปแล้วฝากคุณหมอไปขาย มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ ผมจะไม่รบกวนคุณหมอมากไปกว่านี้อีกแล้ว”


               เขามองไปที่ลูกน้อยในอ้อมกอดของฟลอเรีย นัยน์ตาของดีแลนมีความหวัง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะเลี้ยงเลออง ไพรส์ลีย์ให้ดีที่สุดเท่าที่แม่โอเมก้าอย่างเขาจะทำได้





มีต่ออีกนิด....

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



                 15 ปี ผ่านไป





               ร่างโปร่งในชุดเสื้อผ้าสีเรียบก้าวเดินลงบันไดมาจากชั้นสองของตัวบ้านตรงไปยังห้องอาหารที่สาวใช้ต้มน้ำร้อนชงกาแฟไว้ให้แล้ว มิเกล อาร์มันโดวางหนังสือหลายเล่มที่หอบมาลงบนโต๊ะแล้วรินกาแฟจากเหยือกใส่แก้ว เขาจิบกาแฟพร้อมกับอ่านหนังสือในมือไปพลางอย่างไม่รีบร้อนนัก

            ไม่นานหลังจากนั้นชายหนุ่มได้ยินเสียงเจรจาของชายหญิงคู่หนึ่งดังแว่วเข้าหู ก่อนที่เจ้าของเสียงทั้งคู่จะปรากฏตัวที่ห้องอาหารเช่นกัน มิเกลวางแก้วกาแฟลงแล้วเงยหน้าขึ้นทัก


            “อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ”


            ทักทายแต่ผู้เป็นบิดา แต่สาวใหญ่ที่เดินเคียงข้างมาด้วยมิเกลไม่ได้เอ่ยทัก แทบไม่ได้ปรายตาด้วยซ้ำจนอีกฝ่ายลอบสะบัดหน้าค้อนด้วยความหมั่นไส้


             “อยู่บ้านหลังเดียวกันแท้ๆ พูดจากันบ้างก็ได้นะมิเกล อย่าทำตัวหยิ่งยะโสให้มากนัก”


             ชายหนุ่มชะงักกึก ตอนนี้เองที่เขายอมมองผู้หญิงที่นั่งเคียงข้างกับบิดาของเขา


            “ไม่ได้หยิ่งเลยครับ แค่ไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณ คุณเองก็ไม่น่าจะมีอะไรที่คุยกับผมได้นะครับคุณแอมเบอร์”


             เจ้าของชื่อแอมเบอร์ชักสีหน้าใส่ หล่อนเกลียดลูกติดของพอล อาร์มันโดเหลือเกิน


            “นี่แหละที่เรียกว่าหยิ่ง คอน่ะเชิดเข้าไปสิ โธ่ ทำตัวเหมือนเป็นผู้ดี”


            “หยุดกันทั้งคู่นั่นแหละ จะทะเลาะกันทำไมนะ”


             ชายที่อายุล่วงเข้าสี่สิบกลางๆขัดขึ้นอย่างรำคาญ เหตุการณ์กระทบกระทั่งระหว่างมิเกลกับแอมเบอร์เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด พอลรู้ดีว่าลูกชายของเขานั้นไม่ชอบหน้าแอมเบอร์ภรรยาคนปัจจุบัน เพราะมิเกลนั้นรักและเทิดทูนดีแลน ไพรส์ลีย์ภรรยาเก่าของเขามาโดยตลอด แม้ว่าอีกฝ่ายจะหายสาบสูญไปจากเหตุการณ์รถยนต์ตกเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อนแล้วก็ตาม


            “ก็ดูลูกคุณสิคะพอล” แอมเบอร์ถลึงตาใส่ชายหนุ่ม “ไม่เคยเคารพฉันเลยทั้งที่ฉันเป็นเมียคุณ เป็นแม่เลี้ยงแท้ๆ ทีสมัยยังอยู่กับดีแลน ทำไมรักกันนักหนาก็ไม่รู้ ทั้งที่นั่นก็ไม่ใช่แม่แท้ๆเหมือนกัน”


            มิเกลเหยียดยิ้ม เขาไม่ชอบที่แอมเบอร์ยกตัวเองตีเสมอดีแลน


             “ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะคุณดีแลนเขาแสนดีทั้งกายและใจน่ะสิ ผมถึงได้รักเขา”


            “เอ๊ะ พูดแบบนี้ด่าฉันว่าเลวใช่ไหม”


            แอมเบอร์ส่งเสียงเอะอะจนพอลโบกมือไล่บุตรชาย


             “มิเกล พอได้แล้ว จะไปมหาวิทยาลัยก็รีบไป”


             ไม่ต้องเอ่ยปากให้มากกว่านี้มิเกลก็ไม่อยากอยู่ต่อหรอก เขารีบคว้ากองหนังสือก้าวลิ่วไปยังรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ของเขาแล้วขับตรงไปยังมหาวิทยาลัย ตอนนี้เขาอายุยี่สิบสองปี เรียนชั้นปีสุดท้ายในคณะพฤกษศาสตร์ เหลืองานวิจัยอีกไม่กี่ชิ้นก็จะจบในชั้นอุดมศึกษาแล้ว และเพราะเลือกเรียนด้านพฤกษศาสตร์ ทำให้บิดาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งตั้งแต่เมื่อเขาเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ


                “เรียนไปทำไมวะ ไอ้ต้นไม้เนี่ย บอกให้เรียนบริหารธุรกิจแล้วจะได้จบมาทำงานที่บริษัทของเรา”


              จำได้ว่าตอนนั้นเขาได้แต่แค่นยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ


              “มันไม่ใช่บริษัทของเรา พ่อลืมไปแล้วหรือว่าทั้งหมดเป็นของคุณดีแลน ไม่ใช่ของพ่อ”


             “ทำไม กูเป็นผัวมันแล้วทำไมสมบัติจะไม่ใช่ของกู อีกอย่างแม่งก็ตายไปตั้งหลายปีแล้ว มึงจะเอาเงินฝังดินให้ปลวกขึ้นหรือไง”


             “พ่อรู้ได้ไงว่าคุณดีแลนตาย เห็นศพเขาเหรอ”


             “ทำไมจะไม่ตาย ตำรวจเขาถ่ายรูปซากรถระเบิดมาให้ดูขนาดนั้น  คิดว่าแม่เลี้ยงโอเมก้าของแกมันจะรอดมาได้หรือยังไง”


               “แต่ก็ไม่มีใครเห็นซากศพอีกศพที่ไม่ใช่คนขับรถ คุณดีแลนอาจจะหลงทางอยู่ในป่าก็ได้ พ่อใจดำมากที่ไม่ส่งใครไปตามหา แถมยังแจ้งศาลให้คุณดีแลนกลายเป็นบุคคลสาบสูญแล้วตั้งตัวเองเป็นผู้จัดการมรดก แถมยังเอาญาติคุณดีแลนมาเป็นเมียใหม่อีก”


              มิเกลถูกบิดาตบหน้าด้วยความโมโห เยื่อใยของเขากับคนเป็นพ่อน้อยลงไปเรื่อยๆ จนเรียกได้ว่าแทบจะนับครั้งได้ที่ได้สนทนากัน เรียนจบเมื่อไหร่มิเกลจะย้ายออกจากบ้านไปหางานทำไกลๆ ไม่ต้องพบเจอเลยยิ่งดี


             อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย คณะพฤกษศาสตร์ของเขามีนักศึกษาอยู่ไม่มากเท่าคณะอื่นเพราะไม่ค่อยมีใครสนใจเรียนด้านนี้ มิเกลยิ้มทักทายเพื่อนนักศึกษาชั้นปีเดียวกันเมื่อก้าวเข้าไปในห้องปฏิบัติการ


              “ว่าไงหนุ่มน้อยโอเมก้า”


            เคน เพื่อนสนิทกล่าวทัก มิเกลไม่ได้ปิดบังว่าเขาเป็นโอเมก้าเพราะรูปร่างหน้าตาก็ฟ้องอยู่แล้ว ชายหนุ่มรูปร่างสะโอดสะองกว่าบุรุษคนอื่น หน้าตาก็ออกไปทางหวานงดงามตามสายพันธุ์ มิเกลเองก็แปลกใจที่เขาเป็นโอเมก้าเพราะเท่าที่รู้ทั้งพ่อและแม่แท้ๆก็ไม่มีใครที่เป็นสายพันธุ์นี้ แต่หมอที่เขาเคยไปหาสมัยร่างกายเปลี่ยนแปลงใหม่ๆบอกว่าก็อาจเป็นไปได้ที่จะนับพันธุกรรมไปลึกกว่านี้ โชคดีที่ในยุคปัจจุบัน การแบ่งชนชั้นและถูกรังแกแทบจะไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ทุกคนอยู่ร่วมกันได้ แต่ก็อาจจะมีบางคนที่ยังเหยียดสายพันธุ์อยู่บ้างแต่มิเกลก็ไม่ได้ใส่ใจ


             “เลิกเรียนเย็นนี้ไปดื่มกันไหม”


               มิเกลเป็นฝ่ายเอ่ยชวน เคนหัวเราะลั่น


             “โอ้โห คุณหนูมิเกลเอ่ยชวนแบบนี้ ทะเลาะกับพ่อมาอีกแน่ๆ ไปได้นะ แต่ต้องแวะไปรับรูปให้แด๊ดก่อน”


              “รูปอะไรวะ”


             มิเกลเอ่ยถามไม่จริงจังนักขณะเริ่มมุ่งความสนใจไปที่หลอดทดลองเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพันธุ์ไม้ของเขา


            “รูปวาดของจิตรกรลึกลับ มีชื่อเสียงมาได้ราวๆสิบปีแล้ว แด๊ดบอกว่าวาดสวยมาก รูปราคาโคตรแพง พวกที่ชอบสะสมเขาแย่งกันซื้อ แต่ไม่มีใครเคยเห็นหรือรู้จักคนวาด เขาจะขายรูปผ่านนายหน้ามาเท่านั้น”


              มิเกลพยักหน้าอือออไปเรื่อยเมื่อเพื่อนเล่าให้ฟัง เขาเลิกสนใจจนกระทั่งตอนเย็นเมื่อเลิกเรียนแล้ว เคนนั่งรถของเขาไปยังแกลลอรี่แห่งหนึ่ง รอจนเคนไปรับภาพวาดสีน้ำใส่กรอบเรียบร้อยมาจนถึงรถ


              “รู้ราคาแล้วแม่งตกใจ ขอดูหน่อยเหอะวะ ว่าสวยแค่ไหน แม่เจ้าโว้ย งามแท้”


             มิเกลหันไปตามเสียงอุทานของเพื่อน และเมื่อเห็นสีน้ำที่ระบายสดสวยนั้นเขาก็ต้องชะงัก ดวงตาเรียวหวานเบิกกว้างและกลายเป็นฝ่ายคว้าภาพวาดนั้นมาถือเสียเอง เขาจ้องแทบทุกลายตวัดของพู่กันเมื่อรู้สึกว่ามันคุ้นตาเหลือเกิน ชายหนุ่มจ้องมองไปที่มุมล่างของภาพวาดที่มีลายเซ็นกำกับไว้ ลายมือนั้นก็ยิ่งคุ้นตา


             “ลีโอน่า คนวาดรูปนี้ใช้ชื่อว่าลีโอน่าอย่างนั้นหรือ”


              มิเกลนึกถึงวัยเด็กที่มีมือเรียวของใครคนหนึ่งสอนให้เขาวาดรูปด้วยดินสอง่ายๆ และบางทีก็หันไปวาดรูปของตนเอง ลายเส้นทุกลายทำไมเขาจะจำไม่ได้


            ลีลาของการตวัดพู่กันในภาพนี้ช่างเหมือนฝีมือวาดรูปของดีแลน ไพรส์ลี่ย์ไม่มีผิดเพี้ยน!




                                                                     TBC


                                            เลอองถือกำเนิดแล้ว อีกไม่นานคงได้พบกับมิเกล ^^



                                             

[GBlk]

เขียนสนุก เดินเรื่องเร็ว ไม่น่าเบื่อ

[❣☾月亮☽❣]

หูย รอน้องมิเกลเจอกับเลอองจ้า น่ารัก

[Rhapsody-PT]

มาไวๆนะ อย่าหายไป สนุกมากๆ

[Teafong]

เป็นนิยายที่ปูเรื่องมานานมากกว่าจะเข้าสู่พระ-นาย แต่เราไม่เบื่อเลยชอบมากกกก  หวังว่าตอนเลอองเจอมิเกล จะไม่แก้แค้นแทนแม่แบบจำเลยรักสไตล์หรอกนะ55555

Sent from my JKM-LX2 using Tapatalk

[Kanni]

เดินเรื่องน่าอ่านมาก มาเร็วๆ น้าาา

[kanj1005]

ชอบๆๆ

[labelle]

เป็นเรื่องที่แปลกใหม่สำหรับเรา แต่อ่านแล้วน่ารักและใส่ใจดีค่ะ

ดีแลนมีฐานะ แต่เป็นคนดี พอลเป็นเบต้าที่ทะเยอทะยาน
ตอนแรกคิดว่า พอลทำให้ดีแลนเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำไป
และตอนนี้คิดเพิ่มว่า อาจเป็นคนใหม่ที่ทำให้ดีแลนเกิดเหตุ

ดีแลนโชคดีที่เจอลีโอช่วยไว้ ดูแลดีมากเวอร์ และเข้าใจที่ดีแลนสื่อ
เป็นพ่อแม่ลูกโตแล้ว แล้วตอนนี้เลอองใช้ชีวิตยังไงนะ
ผ่านมาก็ตั้ง 15 ปี พูดคุยได้ไหม ทำอะไรได้บ้าง อยากเจอแล้วค่ะ

ชะตาทำให้มิเกลจะมาเจอดีแลน เพราะรูปวาดนี้