ตอนที่สัตว์เลี้ยงของอัลฟ่า
#ไฮเดรนเยีย
Hydrangea 3
ตั้งแต่ตอนเช้าหลังจากกว้านหลินออกไปจนถึงตอนนี้ณภัทรก็ไม่เจอคนใจร้ายอีก ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องดี โอเมก้าตัวน้อยนอนขดตัวบนโซฟาด้วยความหนาว
ไล่กว้านหลินกลั่นแกล้งเขาด้วยการเปิดแอร์ไว้เสียเย็นเฉียบ เด็กน้อยมีเพียงชุดนอนลายพรางที่สวมใส่มาตั้งแต่ถูกจับ แม่บ้านสาวแวะเวียนเปิดประตูเข้ามาดูเขาพลางเอาข้าวและน้ำมาให้แต่ภัทรก็ทิฐิมากพอที่จะไม่แตะต้อง
ยอมหิวตายเสียยังจะดีกว่ารับน้ำใจจากศัตรู
ณภัทรเสียใจ เสียใจที่เคยผูกใจรักคนใจร้ายคนนั้นถ้ารู้ล่วงหน้าว่ากว้านหลินจะเป็นคนใจร้ายใจดำเด็กน้อยจะไม่ปฏิเสธคนดีๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเลย
โง่งมนักปักใจรักเค้าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้กลับมาเจอกันมั้ย
วินาทีแรกที่เห็นกว้านหลินก้าวลงมาจากรถเด็กน้อยดีใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่ากว้านหลินคือคนที่จะทำให้ตนเองและครอบครัวปลอดภัย คำสัญญาที่บอกจะคอยปกป้องดูแลเป็นเหมือนพันธะที่ผูกกันไว้
แต่พันธะนั้นถูกทำลายเสียป่นปี้เมื่อปลายกระบอกปืนสีดำจ่อแล้วยิงพ่อของเขามาอย่างไม่ลังเล
กว้านหลินเจ็บปวดจาการจากไปของพ่อตัวเองเท่าไร
เขาเองก็ไม่ต่างกัน
อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะภัทรเห็นพ่อถูกฆ่าตายต่อหน้าทั้งๆที่คิดว่าครอบครัวจะรอดแล้วแท้ๆ
คนที่ไว้ใจที่สุด คนที่บอกว่าจะปกป้องคือคนที่พรากทุกอย่างไปเพียงชั่วข้ามคืน
เกลียด ณภัทรเกลียดไล่กว้านหลินที่สุด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายๆไปซะวันนี้พรุ่งนี้เลย
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับพี่ใหญ่ ตอนนี้ผมให้ภาวิณีเซ็นโอนหุ้นทั้งหมดมาไว้ที่ผมแล้ว ส่วนพวกผู้ถือหุ้นที่ทรยศผมจะเก็บกวาดให้เรียบร้อยไม่เกินสามวัน ส่วนไอ้ภุชงค์ผมส่งมันไปสารภาพบาปกับพ่อแล้ว”
‘อย่างนั้นก็ดี เก็บกวาดให้เรียบร้อยอย่าให้ใครสาวมาถึงครอบครัวเราได้ แล้วเงินที่มันยักยอกบริษัทไปจะเอายังไง’
“เรื่องนั้น ผมให้อี้เฉินดูแลรับรองว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ส่วนเรื่องเงินที่มันยักยอกเอาไปตัวบ้านของมันผมให้เมียมันโอนขายให้ในราคาถูกส่วนเงินที่ขาดผมจะให้พวกมันชดใช้ทุกบาททุกสตางค์ ถ้ามันไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้ผมก็จะเก็บจากอย่างอื่นของมัน”
‘จะทำอะไรก็ระวังตัวระวังใจไว้ พลาดพลั้งขึ้นมาคนที่จะเจ็บจะเป็นแกเองนะเอ็ดเวิร์ด’คริสเอ่ยเตือนน้องชายด้วยความห่วงใย ไล่กว้านหลินเหยียดยิ้มให้กับคำพูดของพี่ชาย
“มันจะไม่มีวันพลาดหรอกครับขอให้พี่ใหญ่วางใจ แค่นี้ก่อนนะครับผมถึงบ้านแล้ว”กว้านหลินกดตัดสายพี่ชายก่อนจะส่งเสื้อสูทให้คนรับใช้ไปถือ ชายหนุ่มมองไปที่หน้าต่างด้านบนที่ปิดสนิทที่ใช้ขังภัทรไว้
“มันเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ทานข้าวเลยค่ะ เอาไปให้ก็นอนมองนิ่งๆไม่ลุกไปไหนเลย”สาวใช้เบต้ารายงานความเป็นไปตามที่กว้านหลินสั่งไว้ คิ้วเรียวได้รูปของชายหนุ่มขมวดมุ่นทันที
ณภัทรจะลองดีกับเขาอย่างนั้นเหรอ วันทั้งวันไม่ยอมกินข้าวกินปลาหวังจะท้าทายอวดเก่งสินะ
ก็ดี เดี๋ยวจะได้รู้ว่าอย่ามาหาญกล้าท้าทายคนอย่างเขา
“เตรียมอาหารเย็นพร้อมหรือยัง?”
“พร้อมแล้วค่ะ”
“งั้นตั้งโต๊ะ อีกซักพักฉันจะพาหมามากินข้าว”อัลฟ่าหนุ่มสั่งเสียงเย็นก่อนจะก้าวยาวๆขึ้นไปยังชั้นบน เมื่อเปิดเข้ามาในห้องที่เขาเอาภัทรมาขังไว้ความเย็นเฉียบจากแอร์คอนดิชั่นก็พุ่งมาปะทะหากแต่ชายหนุ่มที่ชอบอากาศเย็นกลับไม่รู้สึกอะไร ร่างบางที่นอนขดอยู่บนโซฟากลับสะดุดตามากกว่า ใบหน้าของภัทรขาวซีดลงไปจากเมื่อเช้า ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าภัทรกำลังหลับสนิท ใบหน้าที่เคยใสสะอาดบัดนี้เปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาดูมอมแมม กายบางสั่นเป็นช่วงๆดูน่าสงสาร บอบบางจนน่าทะนุถนอมหากแต่สิ่งที่กว้านหลินทำก็คือ
แกร๊ง
“โอ้ย!!”ภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่บนฟ้าแล้วถูกดึงลงก้นเหว อาการเจ็บร้าวเล่นงานร่างกายด้านขวาจนน้ำตาเล็ด ปลอกคอที่ถูกล่ามโซ่ไว้ถูกดึงจนร่างบางครูดไปกับพื้นปาร์เก้จนเจ็บไปหมด
“ปล่อย ฮึก...ปล่อยผมนะทำบ้าอะไรของคุณ”ภัทรพยายามดึงให้ปลอกคอห่างออกจากคอเพราะแรงรั้งทำให้เด็กน้อยหายใจไม่ออกซ้ำความแข็งยังบาดจนเจ็บไปหมด
“นอนเป็นซากผักเน่าแบบนั้นไม่ทุเรศตัวเองบ้างหรือไง น้ำท่าทำไมไม่อาบหรือสกปรกโสโครกกันจนเป็นนิสัย ข้าวปลาไม่กินเธอกำลังท้าทายฉันอยู่เหรอภัทร คิดว่าวิเศษวิโสอะไรมาจากไหน “
“ผมไม่อยากกินผมก็ไม่กินคุณจะทำไม”เด็กน้อยดิ้นพล่านยามมือแกร่งคว้าเข้าที่ลอคอขาวของเขา น้ำตาไหลเป็นสาย ทั้งเจ็บทั้งโมโหตัวเองที่สู้อะไรคนบ้าตรงหน้านี้ไม่ได้เลย
ไม่เคยรู้สึกโกรธชนชั้นของตนเองเท่าวันนี้มาก่อนเลย ไล่กว้านหลินลากภัทรเข้ามาในห้องน้ำ ร่างสูงกระชากเสื้อนอนของคนตัวเล็กด้วยความแรงจนกระดุมดีดตัวออกจากรังดุมกระเด็นไปคนละทิศละทาง ภัทรรีบตะครุบสาบเสื้อของตนเองไว้ได้ทันท่วงที ร่างบางส่งสีหน้าไม่ไว้วางใจไปให้ แวบหนึ่งเด็กน้อยเผลอคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า กว้านหลินมองเด็กที่ส่งตาเขียวปั๊ดมาให้อย่างโมโห
ท้าทายเหลือเกิน!!!
ชายหนุ่มเปิดน้ำใส่อ่างจนสุดไม่สนเลยด้วยซ้ำว่าจะร้อนหรือเย็นเกิน ภัทรถอยกรูดเมื่อขายาวๆของคนใจร้ายย่างสามขุมเข้ามาหาเรื่อยๆ ชายหนุ่มปลดเข็มขัดหนังออกจากเอวของตนเองก่อนจะม้วนมันกับมือ
“อย่าเข้ามานะ”เด็กน้อยยกมือตั้งการ์ดราวกับจะปกป้องตัวเอง กว้านหลินเหยียดยิ้มกับท่าทางน่าสมเพชนั้น
อวดดีที่หนึ่ง ชายหนุ่มแกล้งหวดเข็มขัดกับอากาศจนเกิดเสียงเด็กน้อยหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว
ถ้าตีลงมาที่ตัวเขาเนื้อต้องแตกแน่ๆ หากแต่เมื่อหลับตาค้างไว้หลายวิก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรจึงลองหรี่ตาขึ้นมองและนั่นทำให้ภัทรเห็นว่ากว้านหลินค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองทีละชิ้น
“ค...คุณ จะบ้าเหรอ จะถอดเสื้อผ้าทำไม?”ภัทรรีบหันหนีไปทางอื่นแต่เหมือนว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดเพราะพอรู้ตัวหนังศีรษะของเด็กน้อยก็เจ็บไปหมด กว้านหลินจิกมือลงบนกลุ่มผมของโอเมก้าเด็กจากนั้นก็ลากร่างบางที่พยายามขืนตัวหนีเต็มที่เด็กน้อยร้องไห้อย่างโมโห และพอถึงอ่างน้ำที่น้ำเต็มพอดีกว้านหลินก็กดใบหน้าของคนเด็กลงไปในอ่างทันที
อึดอัด...อึดอัดจนเหมือนจะตาย
เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อใบหน้าถูกกดลงมาจนจมเด็กน้อยก็สูดเอาน้ำเข้าจมูกและปากไปมากโข ซอนโซหอบเอาอากาศเข้าปากยามที่กว้านหลินดึงตัวเขาขึ้นและเช่นเดิมศีรษะถูกกดลงน้ำไปอีกครั้งก่อนที่จะถูกเหวี่ยงลงกับพื้นจนศีรษะโขกกับขอบอ่างอาบน้ำจนเจ็บร้าวไปทั้งหัว เลือดสีแดงค่อยๆซึมออกจากปากแผลจนแดงฉานเป็นสายหากแต่ไล่กว้านหลินกลับไม่สนใจเลยซักนิด
“อย่ามาลองดีกับฉันจำไว้ ลุกขึ้นมาถูหลังให้ฉัน”ชายหนุ่มก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำที่เพิ่งจับคนตัวเล็กกดน้ำไปเมื่อครู่ น้ำค่อนข้างร้อนแต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน ภัทรเจ็บจนน้ำตาร่วงเลือดยังคงไหลออกจากปากแผล เด็กหนุ่มนั่งนิ่งไม่ยอมขยับตามที่กว้านหลินบอก
ถือดีไม่เลิกสินะ...
“จะทำดีๆหรือจะต้องให้ฉันสั่งฆ่าแม่กับน้องของเธอดี?”
“สารเลว”โอเมก้าตัวน้อยตวัดสายตาขึ้นมองคนที่นั่งพิงขอบอ่างอาบน้ำอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ก็น้อยกว่าพ่อเธอแล้วกัน”คำตอบกลับแสนร้ายกาจทำให้ภัทรอยากจะเอาโซ่ฟาดปากนัก เด็กน้อยกัดฟันกลั้นอารมณ์ตัวเอง
เอาชีวิตแม่กับน้องมาขู่
ชั่วที่สุด
ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะนั่งลงบนขอบอ่างอย่างเก้ๆกังๆเมื่อปล่อยมือจากสาบเสื้อยอดอกสีน้ำตาลอ่อนนั้นก็ลอยเด่นตรงหน้าของอัลฟ่าหนุ่ม ภัทรที่จำใจต้องขัดแขนขัดตัวให้กว้านหลินไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่ามีสายตาโลมเลียตนอยู่
ตูม...ณถัทรยกมือขึ้นลูบใบหน้ายามที่ถูกกว้านหลินดึงลงมาในอ่าง ร่างบางทับลงบนกายหนาพยายามจะหนีออกหากแต่แขนแกร่งกลับล็อคเอวบางไว้แน่น
“ปล่อยผมนะ...อื้อ...”ภัทรผลักหัวของกว้านหลินออกหลังจากชายหนุ่มขบเม้มเข้าที่ยอดอกของเขา ความเจ็บแปลบเล่นงานยามที่ฟันคมกัดลงบนผิวเนื้อ
โรคจิต...ภัทรเกลียดการที่ถูกคนที่กำลังกระทำน่าเกลียดกับร่างกายของตน
เกลียดการคุกคามหน้าด้านๆนี้ สองมือทุบแผ่นหลังของอัลฟ่าหนุ่มแต่เขากลับไม่สะทกสะท้านเลยซักนิด กว้านหลินจับให้โอเมก้าตัวน้อยนั่งทับลงบนตักของตนเพื่อที่จะได้ลิ้มรสชิมกลิ่นกายหอมนั้นได้ง่ายขึ้น จู่ๆกลิ่นหอมเข้มของฝนแรกก็ลอยอวลขึ้นมาจนรู้สึกได้
แม้กลิ่นนั้นจะทำให้รู้สึกชื่นฉ่ำหากแต่การกระทำของกว้านหลินในยามนี้กลับตรงกันข้าม อัลฟ่าหนุ่มฝังคมเขี้ยวลงบนไหล่แคบจนภัทรส่งเสียงร้องอย่างขวัญเสีย
เขาแค่อยากจะแกล้งให้เด็กที่กร่นด่าเขาไม่ขาดปากได้รู้ว่าอย่าริขัดใจเขา และอย่ามายั่วกันต่อหน้าต่อตา ก้นกลมถูกขยำจนเด็กน้อยต้องเด้งตัวหนีหากแต่กว้านหลินกลับจับต้นคอของเด็กน้อยไว้ปลดปลอกคอและโซ่ออกเแล้วซุกไซร้ดอมดมดอกไลเซนทัสอันแสนเปราะบางนั้นอย่างแรง ริมฝีปากสวยครอบลงบนผิวเนื้อผ่องหอมกรุ่นที่ต้นคอก่อนจะดูดเม้มจนขึ้นรอยแดง
“เจ็บ ผมเจ็บ”เด็กน้อยร้องไห้โฮสะอึกสะอื้นอย่างขวัญเสีย หมดแรงจะดิ้นรนปล่อยให้กว้านหลินชิมผิวผ่องและประทับตราจนทั่วลำคอและแผงอก
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าดื้อด้านกับฉัน อย่าลืมเธอน่ะ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ทำตามที่ฉันบอก ว่าง่ายๆไม่แน่ไม่ถึงสิบปีเธอก็คงจะใช้หนี้แทนพ่อของเธอได้หมด”
“ฆ่าผมเถอะ...ฆ่าผมให้ตายตามพ่อไป ผมไม่มีอะไรจะมาจ่ายให้คุณหรอก”
“อย่างนั้นก็กลายเป็นหนี้สูญสิ ฉันไม่โง่หรอกนะณภัทร ตามที่ฉันบอกเธอเมื่อเช้า มีลูกให้ฉันแล้วฉันจะลดหนี้ให้เธอ ลูก 1 คน ปลดหนี้ให้ 20 ล้าน ดีมั้ย?”ไล่กว้านหลินเหยียดยิ้มใส่เด็กที่มีน้ำตาคลอหน่วยตรงหน้าอย่างคนที่เป็นต่อ
ณภัทรไม่ยอม เขารู้ดี โอเมก้าตัวน้อยเม้มปากแน่น
ถ้าหากมีลูกให้กับกว้านหลินเพื่อไถ่หนี้เท่ากับเขาต้องใช้ชีวิตภายใต้การปกครองของกว้านหลินไปอีกไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
และการจะมีลูกได้คือเขาทั้งสองคนจะต้องมีอะไรกัน
ไล่กว้านหลินคงจะบ้าไปแล้วสินะ
เกลียดเขาจนแทบจะฆ่าให้ตาย ดูถูกเหยียดหยามถึงเพียงนี้แล้วจะมาทำเรื่องแบบนั้นกับเขาได้ยังไง
แล้วถ้าหากยอมมีลูกให้ เมื่อคลอดลูกออกมาไม่หมายถึงการที่เขาจะต้องถูกพรากจากลูกของตนเองหรือ
“ไม่...”
“ฉันไม่ได้ขอความเห็นของเธอหรอกนะภัทรสิ่งที่ฉันบอกมันคือคำสั่ง และฉันเกลียดการถูกปฏิเสธที่สุดรู้ไว้ซะ”
“ผมเป็นคนไม่ใช่สัตว์ที่จะมาสมสู่เพื่อผลิตลูกออกมาให้คุณ”เด็กน้อยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
ถึงเขาจะเป็นหนี้คนตรงหน้าจริง
แต่เขาก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง
“เธอเข้าใจผิดแล้ว เพราะตั้งแต่วินาทีที่ฉันยิงหัวพ่อของเธอ ฐานะของเธอก็คือสัตว์เลี้ยงของฉัน เธอจะต้องทำตามคำสั่งฉันไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม และอย่าคิดว่าจะตายหนีหนี้เพราะถ้าเธอฆ่าตัวตายฉันก็จะฆ่าแม่กับน้องเธอ และฉันสาบานเลยว่าจะทำให้สามคนนั่นตายอย่างทรมานที่สุดชนิดว่าไปถึงนรกก็ยังจำความรู้สึกก่อนตายได้ย่างรู้ลืม ฉันสนุกพอแล้ว รีบล้างตัวให้ฉัน เร็วๆ ฉันหิวแล้วอย่าให้ต้องโมโหจนต้อง ‘กิน’ เธอแทนในนี้แล้วเธอจะไม่ได้นอนยั้นเช้าเพราะฉันน่ะ กินจุ”
คุณชายสามแห่งตระกูลไล่จ้องมองโอเมก้าตัวน้อยที่ไม่ยอมขึ้นจากอ่างอาบน้ำซักที สายตาคมดุจ้องเขม็งอย่างไม่ชอบใจ
ณภัทรเป็นเด็กดื้อด้านอย่างไม่น่าเชื่อ เขาจำได้ว่าตอนที่โอเมก้าตรงหน้านี้ยังเด็กคนตัวเล็กว่านอนสอนง่ายกว่านี้
“เมื่อไหร่จะขึ้นจากน้ำจะแช่ให้ตัวเปื่อยเลยหรือไง!!”ชายหนุ่มตะคอกถามเด็กที่นั่งหันหลังให้กับเขา ผิวเนียนโผล่พ้นน้ำสะดุ้งเฮือกจนน้ำกระเพื่อม กว้านหลินที่ท่อนล่างพันผ้าขนหนูอย่างหมิ่นเหม่เพียงผืนเดียวเสยผมอย่างระบายความหงุดหงิด
“จะขึ้นจากน้ำดีๆหรือจะต้องให้ฉันจับเธอกดน้ำอีกรอบดี ห๊ะ!! ณภัทร”ในที่สุดคุณชายสามแห่งตระกูลไล่ก็หมดความอดทน ชายหนุ่มกระชากแขนเล็กด้วยความโมโหหากแต่ภัทรก็เหมือนแมวจรที่ปราดเปรียว เด็กน้อยพองขนแยกเขี้ยวหันมาข่วนมือเขาจนรู้สึกเจ็บพลางตะคอกสวนกลับมาราวกับไม่เกรงกลัว
“ผมจะขึ้นได้ยังไงล่ะก็ผมไม่มีเสื้อผ้าจะเปลี่ยนแล้ว!!”กว้านหลินชะงักไปครู่หนึ่ง เขากวาดตามองผิวสีขาวที่ขึ้นสีแดงจ้ำทั่วลำคอ ลาดไหล่ และแผงอก ภัทรกอดอกอย่างปกป้องตัวเองตลอดเวลา
“ลุกขึ้นมา!!”
“ไม่!!”ในเมื่อไล่กว้านหลินไร้เหตุผลณภัทรก็จะไม่ยอมลงให้เด็ดขาด รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวยังมากระชากเสื้อเสียกลายสภาพเป็นผ้าขี้ริ้วแล้วยังจะดึงเขาลงไปในอ่างน้ำกระทำการลามกใส่เขา กางเกงนอนตัวเดียวที่ปกปิดเรือนกายบัดนี้เปียกโชกแถมผ้าก็เนื้อบาง หากเขาลุกขึ้นตอนนี้สรีระต่างๆก็จะอวดให้คนตรงหน้าได้มองเห็น
อันตราย...
“ฉันว่าฉันบอกกับเธอไปชัดเจนแล้วนะว่าฉันไม่ชอบถูกปฏิเสธแล้ววันนี้เธอพูดคำว่าไม่กับฉันไปกี่รอบแล้วภัทร”ไล่กว้านหลินกระชากร่างของโอเมก้าเด็กให้ลุกขึ้นก่อนจะฉุดกระชากลากถูกออกมาจากห้องน้ำ อากาศเย็นปะทะจนกายสะท้านวูบ กว้านหลินก้าวอาดๆตรงไปยังประตูบานหนึ่งที่ภัทรไม่ได้สนใจจะลองเปิดดู เมื่อเปิดเข้าไปด้านในเป็นห้องนอนใหญ่ของกว้านหลิน ชายหนุ่มเหวี่ยงตัวเจ้าเด็กดื้อลงบนกลางพื้นห้องที่ปูพรมสีแดงสดชายหนุ่มไม่สนภัทรที่ร้องโอยเพราะความเจ็บเลยซักนิดเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวแล้วดึงเอาเสื้อยืดตัวหนึ่งออกมาพร้อมกางเกงนอนขายาวออกมาปาใส่หน้าเจ้าเด็กนั่น
รำคาญ แค่เห็นดวงตาที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตาของภัทรเขาก็รำคาญแล้ว
“รีบแต่งตัวซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน อย่าให้ฉันต้องลงไม้ลงมือกับเธออีกนะภัทรเพราะครั้งนี้คงไม่ใช่แค่หัวที่แตก”
“ผม...ผมขอผ้าเช็ดตัวซักผืนได้มั้ย?...”เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างกลัวๆ คำขู่ของกว้านหลินมีอานุภาพพอสมควรจนเด็กน้อยรู้ตัวว่าไม่ควรลองดีกับอัลฟ่าหนุ่มตอนนี้
ฟึ่บ!!!
“เอาไปสิ”ณภัทรรีบดึงผ้าขนหนูผืนชื้นออกจากหัวพลันก็ต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แก้มใสขึ้นสีแดงจัดจนถึงใบหูเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือไล่กว้านหลินเดินโทงๆกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง
“คุณจะบ้าหรือไงใครบอกให้คุณถอดผ้าขนหนูที่นุ่งมาให้ผมเนี่ย”
“ทำเป็นไม่เคยเห็น อมก็อมมาแล้ว กินก็กินมาแล้ว อย่าพูดมากรีบแต่งตัวถ้าฉันออกมาเธอยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จคืนนี้เธอคงไม่ต้องใส่ทั้งคืน”ณภัทรไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะต้องมาทนฟังคำพูดน่าเกลียดแบบนั้นจากคนๆนี้
หายไปไหนกันนะพี่กว้านหลินที่สุภาพและใจดี ที่เห็นตอนนี้คือหมาบ้าตัวหนึ่งที่กัดไม่เลิก แม้จะโมโหกับคำพูดของกว้านหลินแต่ภัทรก็จำต้องรีบแต่งตัวด้วยความเร็วแสง ขืนยังดื้อคงได้เจ็บตัวเพิ่มแน่ๆ เด็กน้อยสูดปากใช้ปลายนิ้วแตะลงเบาๆบนหน้าผากของตนเองที่เพิ่งจะแตกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
อย่าร้องไห้นะภัทร
พยายามบอกตัวเองเมื่อความอ่อนแอเริ่มกลับเข้ามาเกาะกินหัวใจ กางเกงนอนขายาวถูกสวมขึ้นมาทันพอดีก่อนที่กว้านหลินจะออกมาจากห้องแต่งตัว ชายหนุ่มใส่เสื้อยืดแขนยาวและกางเกงผ้าฝ้ายง่ายๆแต่กลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ ไล่กว้านหลินถกแขนเสื้อให้ร่นขึ้นมาอยู่ที่ข้อศอกมองเด็กน้อยที่อยู่ในเสื้อผ้าของเขาอย่างพอใจ
“ตามฉันมา”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบขายาวก้าวไปทางประตูห้องหากแต่ณภัทรกลับยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนจนกว้านหลินสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างสะกดกลั้น
จะต้องให้พูดย้ำซ้ำซากทุกอย่างเลยใช่มั้ยณภัทร
ชายหนุ่มหันไปมองเด็กที่ยืนอยู่กลางห้องไม่ยอมเดินตามเขาอย่างที่สั่ง คิ้วสวยเลิกขึ้นสูงเป็นคำถาม
“คือ..ผ้าเปียกจะให้เอาไปไว้ที่ไหน?”ภัทรที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่รีบเอ่ยปากถามก่อนที่จะโดนคนใจร้ายตี กว้านหลินมีท่าทีชะงักไปนิดหน่อย เขาคิดว่าภัทรจะดื้อใส่แบบที่ผ่านมาแต่เด็กน้อยทำเพียงยืนมองกางเกงนอนที่เปียกชุ่มด้วยท่าทางคิดหนัก
“กองไว้ตรงนั้นแหละ แล้วตามฉันมาเร็วๆ"ภัทรเดินตามกว้านหลินลงมายังชั้นล่าง ชายหนุ่มเดินนำเข้ามาในห้องอาหารที่คนรับใช้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว กลิ่นอาหารหอมๆทำเอาณภัทรเสียจริตไปนิดหน่อย พอได้มาเห็นอาหารมากมายที่เกินกว่าคนๆเดียวจะกินหมดแล้วก็ได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย
วันนี้ทั้งวันนอกจากน้ำแล้วภัทรก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย เด็กน้อยใช้ความดื้อเงียบต่อต้านกว้านหลินจนตอนนี้ท้องของเขาเริ่มร้องประท้วงจนเกรงว่าคนใจร้ายนั้นจะได้ยิน ถ้าตอนนี้ ณ เวลานี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง ภัทรคงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาน้องชายทั้งสองคนที่กำลังยื้อแย่งไก่ทอดชิ้นใหญ่ที่คุณแม่จะตั้งใจหมักและทอดจนกรอบพอดี พ่อจะนั่งมองพวกเราด้วยสายตารักใคร่เอ็นดูบางครั้งก็พูดคุยเล่นหัวกับลูกๆอย่างไม่ถือตัว แม่จะค่อยๆยกอาหารที่ทำแต่ละอย่างออกมาวาง ต้มจืดร้อนๆ ผักสดที่แม่บรรจงล้างจนสะอาดทีละใบนำมาปรุงอาหารแสนอร่อยให้ลูกๆและสามีกิน ข้าวเมล็ดสวยที่ถูกหุงจนสุก ไก่ทอดแสนอร่อยจะถูกรุมตักโดยผู้ชายทั้งสี่คนทันทีที่วางลง แค่คิดเด็กหนุ่มก็เผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
คิดถึง...
คิดถึงพ่อแม่และน้องๆเหลือเกิน
อยากกลับไปหา
อยากกลับบ้าน
อยากให้แม่กอดปลอบแล้วเป่าลงบนแผลช้ำตามตัว ลูบหัวลูบหลังเขาเบาๆอย่างที่แม่ชอบทำ ให้แม่บอกกับเขาว่า ไม่เป็นไรแล้วนะลูกชาย แต่กลับทำไม่ได้
ภัทรในตอนนี้ทำอะไรอย่างที่ใจคิดไม่ได้เลยซักนิด
“เสิร์ฟข้าวเลยมั้ยคะคุณชาย?”
“ไม่ต้อง วางไว้ตรงนั้นแหละแล้วออกไปให้หมด ได้ยินอะไรก็ไม่ต้องเข้ามาถ้าฉันไม่เรียก ให้คนขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนด้วย”สาวใช้วางโถข้าวก่อนจะค้อมตัวรับคำสั่ง กว้านหลินมองหน้าเด็กที่ยืนกัดปากกลั้นความหิวของตนเองก่อนจะออกคำสั่ง
“ตักข้าวให้ฉัน”ภัทรหลุดจากภวังค์ของตัวเองพลางกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่หยาดน้ำตา มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ยอมเดินมาหยิบโถข้าวแต่โดยดี
เขาเหนื่อยเกินกว่าจะต่อต้านกว้านหลินในวันนี้แล้ว แผลที่หัวเริ่มปวดตุบๆ เด็กน้อยถือโถข้าวมาหยุดเยืนข้างๆกว้านหลิน มือข้างที่จับทัพพีสั่นจนห้ามไม่อยู่ ทั้งความเครียดและความหิวประเดประดังกันไปหมด กว้านหลินปรายตามองมือที่ตักข้าวใส่จานให้กับเขา รอยยิ้มร้ายผุดที่มุมปากก่อนจะเริ่มลงมือทานข้าว ชายหนุ่มตักอาหารบนโต๊ะกินแบบกินทิ้งกินขว้าง จานข้างตัวกลายเป็นที่วางอาหารที่เขากินเหลือกัดชิ้นละคำสองคำวางสุมไว้จนเต็มโดยมีภัทรยืนคอยรับคำสั่งอยู่ด้านหลังผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงมื้ออาหารแสนอ้อยอิ่งของไล่กว้านหลินก็จบลง ชายหนุ่มล้างปากด้วยผลไม้เพียงสองสามชิ้นแล้วก็เททั้งหมดที่เหลือลงในโถข้าว ทั้งเศษอาหารและผลไม้ถูกชายหนุ่มคนผสมกับเข้าจนเข้ากันจนคล้ายอาหารที่คลุกให้สุนัขจรจัดตามท้องถนนกิน
“นั่งลง”น้ำเสียงทุ้มขรึมเอ่ยสั่งเด็กที่ยืนเงียบๆปล่อยสายตามองไปตรงอื่นให้มานั่งตรงที่ว่างด้านข้าง ภัทรมองนิ่ง สายตาเต็มไปด้วยคำถามจนกว้านหลินหงุดหงิด มือหนายื่นไปจับข้อมือเล็กแล้วกระชากจนร่างบางกระแทกนั่งลงบนเก้าอี้ โถข้าวที่คลุกเสร็จถูกวางไว้ตรงหน้าโอเมก้าตัวน้อย
“ได้ข่าวว่าวันนี้แม่บ้านยกอาหารดีๆไปให้เธอกินทั้งสองมื้อ แต่เธอไม่กิน”
“ผมไม่หิว”ภัทรตอบด้วยน้ำเสียงจองหองแสนระคายหู
ทำไม ของแบบที่คนธรรมดากินกันเธอกินไม่ได้ใช่มั้ย? ก็ดี ในเมื่อให้กินของดีๆไม่ชอบ งั้นก็กินของเหลือๆแบบนี้ก็แล้วกัน กิน!!”กว้านหลินตบโต๊ะจนดังเปรี้ยงจานชามบนโต๊ะเกิดแรงสะเทือน ภัทรกลั้นหายใจด้วยความตกใจกลัวหากแต่ริมปากอิ่มกลับเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อกว้านหลินตักเศษอาหารจ่อแล้วบีบปากของเด็กน้อยอย่างแรง ในที่สุดภัทรก็พ่ายแพ้ เศษอาหารที่กว้านหลินกินเหลือถูกยัดเข้าปากของเด็กน้อยจนเต็ม
“อย่าคิดคายออกมาเด็ดขาด เธอต้องกินจนกว่าฉันจะพอใจไม่งั้นฉันจะให้แม่ของเธอกินลูกปืนแทนข้าวมื้อเย็นแน่ๆ”คำขู่แสนน่ากลัวถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง
ณภัทรกำหมัดแน่นอย่างพยายามข่มอารมณ์ ดวงตากลมจ้องหน้าอัลฟ่าหนุ่มเขม็งส่งต่อความเกลียดชังไปให้อย่างไม่คิดจะซ่อนเร้น หยดน้ำตาเม็ดโตกลิ้งหล่นจากสองตาด้วยความคับแค้นใจ ยอมหยิบช้อนขึ้นมาตักเศษอาหารเข้าปากทีละคำ ทีละคำ
แต่ละคำที่จำใจเคี้ยวและกลืนลงคอตอกตรึงฝังสลักความเกลียดแค้นและชิงชังคนตรงหน้าทีละนิด
ความรักฝังใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นดั่งละอองที่ล่องลอย เพียงแค่เป่าลมลงไปเบาๆ
ละอองนั้นก็กระจายคลุ้งแล้วค่อยๆจางหายไป
เหมือนความรู้สึกของณภัทรที่มีต่อไล่กว้านหลินในตอนนี้
หัวใจที่เคยบันทึกแต่ความรู้สึกดีๆที่มีต่ออัลฟ่าตรงหน้าค่อยๆถูกลบแล้วบันทึกลงไปใหม่ด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม...
#ไฮเดรนเยีย
TBC.
..........................................
กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า เอ้วววววววววววว
อยากเสียสละตัวเองให้คุณชายสามทำโทษ อยากโดนตบจูบแบบพิศาล เลือดกลบปากฉันชอบ
เอาน้ำตาเทียนมาสะบัดใส่ก็ได้ เอิ้ววววววววววว
หัวข้อ: Hydrangea [Omegaverse] #ไฮเดรนเยีย ตอนจบ "พลัดพรากชั่วนิรันดร์" (อ่าน 17989 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก