หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[snowboxs]

เอ็นดูสี่ยอดกุมาร

รอทริป8คน4คู่นะคะ

[B52]

 

[SuPeRDonGDanG]

เราคิดว่าจิณณ์คงได้แฟนที่ทะเลนี่แหละ แล้วก็อาจมีบางคนเสียตัวที่นั่นด้วย 55555

[areenart1984]

ยินดีด้วยนะลูกจัน ได้แฟนกับเขาเสียที ได้มาเพราะนิสัยลูกจันล้วน ๆ 

[HISY]

ขำสี่ยอดกุมารจริงๆ
บรรเทิงตลอด

[miikii]

เอาล่ะจิณณ์ สู้ๆจ้ะ

[วายซ่า]

ลูกจัน หนึ่งในสี่กุมาร  น่าร้ากกกกก. 

[t2007]

รักเพื่อน สี่ยอดกุมาร น่ารัก

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่ารักจิงกลุ่มนี้

[WilpeR]

ลูกจันสติสตังหายหมดแล้ว 5555

[mystery Y]

มีคนหล่อมาจีบก็งี้แหละ

[kaokorn]

555+ ดีใจกับลูกจันด้วยน้า

[JokerGirl]

55555 ตอนไม่รู้ว่าจะจีบไม่เท่าไหร่ พอรู้แล้วเขินหนักมากนะลูกจัน

[darin]

ตอนที่ 22
วันที่หัวใจเต้นเป็นปกติ

-โยธา-


บ้านพักตากอากาศสีขาวหลังใหญ่ตั้งอยู่ริมหาดหัวหิน ผมเคยได้ยินมาว่าครอบครัวของเรนรวยมาก เห็นแบบนี้สิ่งที่ได้ยินมาก็ไม่เกินจริงเลยสักนิด

ห้องรับแขกตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าและน้ำเงิน หน้าต่างบานกว้างมองเห็นทะเลภายนอก ทุกคนนั่งอยู่บนโซฟาสีน้ำเงินเข้มตัวใหญ่ มองไปที่ฝนเป็นตาเดียวกัน

“ก่อนอื่นเราจะแบ่งห้องนอนกันก่อน บ้านนี้มีสี่ห้องนอน พี่คีรินทร์กับเก้าอี้ ขลุ่ยกับโยธา ลูกจันนอนห้องเดียวกับกู ส่วนจิณณ์นอนห้องเดียวกับเรน”

“อ้าว แล้วมึงไม่นอนห้องเดียวกับเรนเหรอ” เก้าอี้ถามเพื่อนสนิท

“ไม่เป็นไร ให้คู่ข้าวใหม่ปลาค้างห้องเดียวกันไปเถอะ กูอยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว”

“มึงจะบอกว่าเบื่อเรนแล้วงี้”

“เค้าเรียกว่าเสียสละเว้ย วอนซะแล้ว” ฝนด่าเพื่อนแทบไม่ทัน ดูเหมือนการได้แหย่ฝนจะเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเก้าอี้

“เอาของขึ้นไปเก็บก่อนดีกว่า จะได้ล้างหน้าล้างตา สักชั่วโมงค่อยลงมาเจอกันด้านล่าง หรือใครจะนอนเล่นก็ตามใจ” เรนไม่สนใจศึกระหว่างแฟนกับเพื่อนที่กำลังเกิดขึ้น

ผมกับจิณณ์ลุกขึ้นยืน ช่วยพี่คีรินทร์กับเรนขนกระเป๋าขึ้นไปด้านบน ยังได้ยินเสียงฝนกับเก้าอี้ตีกันลอยเข้าหู เรนหันมามองหน้าผม ยักคิ้วกวนๆ ให้

“เดี๋ยวก็ชิน”

“อาจจะต้องซื้อที่อุดหูมาใช้” พี่คีรินทร์หัวเราะในลำคอ

“แต่ก็ชอบใช่ไหมครับ” ผมถามด้วยสายตารู้ทัน

“หึๆ” พี่คีรินทร์ไม่ตอบ มีเพียงรอยยิ้มที่แทนคำตอบได้ดี
      
   
หลังจากแดดร่มลมตก ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าอยากออกมาเดินเล่นรับลมทะเล เรนอาสาเป็นตากล้องคอยเก็บภาพให้ ผมกับขลุ่ยเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ตามความยาวของชายหาด

“เล่าเรื่องนายให้ฉันฟังบ้างสิ”

“เรื่องอะไร”

“อะไรก็ได้ ฉันอยากรู้จักนายให้มากกว่านี้”

“เข้าใจแล้ว” ขลุ่ยพยักหน้า
   
“เล่ามาสิ” ผมพาดแขนไปบนไหล่ของขลุ่ย รอฟังอย่างตั้งใจ
   
“ทำไว้ให้แล้ว”
   
“หือ? ทำอะไร”
   
“สมุดประวัติไง คิดอยู่ว่าเดี๋ยวต้องถาม เขียนไว้ให้ครบหมด พ่อแม่ชื่ออะไร มีพี่น้องไหม เป็นคนที่ไหน เรียนโรงเรียนอะไรมาบ้าง ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ชอบสีอะไร ชอบไปเที่ยวที่ไหน...”
   
“เดี๋ยว” ผมรีบเบรกก่อนขลุ่ยจะร่ายยาวกว่านี้ “นี่นายทำเป็นสมุดเลยเหรอ”
   
“ใช่” ขลุ่ยพยักหน้า “ของโยธาก็มี ผมทำไว้ตั้งแต่ตอนสืบเรื่องเงาของคุณใหม่ๆ แต่มีไม่ครบหรอกเดี๋ยวจะเอามาให้เขียนเพิ่ม”
   
“ฮ่าๆ” ผมขำจนตัวสั่น เอากับเจ้าโคนันขลุ่ยสิ
   
“ขอบใจมาก ฉันจะเก็บไว้อย่างดี แต่ว่านะ..” ผมหยุดพูด จ้องเข้าไปในตาของขลุ่ย
   
“อะไร”
   
“ฉันอยากได้ยินนายเล่ามากกว่า อยากฟังเสียงนาย อยากเห็นหน้านายไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่สุขหรือเรื่องที่เศร้าฉันก็อยากรับรู้ อยากมีความสุขและอยากเสียใจไปพร้อมกับนาย”
   
ขลุ่ยหยุดเดิน หันมามองหน้าผมนิ่งโดยไม่พูดอะไร
   
“ตกลงไหม”
   
“...”
   
“ทำไมไม่ตอบล่ะ” ผมยกมือขึ้นปัดปลายผมที่ตกลงมาปรกหน้าตามของขลุ่ยออกให้
   
“ผมเข้าใจแล้ว” ขลุ่ยยื่นมือมาจับมือของผมไปแตะที่อกตัวเอง ผมเลิกคิ้วขึ้นแทนคำถาม
   
“ก็ที่โยธาเคยบอกว่า เวลาอยู่กับคนที่ชอบไม่จำเป็นต้องใจเต้นแรง บางครั้งมันก็เต้นในอัตราที่ปกติที่สุดเพราะรู้สึกสบายใจ อบอุ่นใจ”
   
ผมส่งยิ้มให้ขลุ่ย มองเจ้าโคนันของผมด้วยสายตาอ่อนโยน
   
“ฉันจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนแน่นอน”
   
“จริงเหรอ” ขลุ่ยเอียงคอมองผม
   
“อืม” ผมพยักหน้าด้วยสายตามั่นคง
   
“แต่ผมไม่อยู่นะพวกนั้นเรียกแล้ว” ขลุ่ยชี้มือไปยังเก้าอี้ที่กวักมือเรียกอยู่ไหวๆ ดวงตาจุดประกายขำ
   
“เจ้าเด็กนี่!” ผมหัวเราะเสียงดัง คว้าคอขลุ่ยเข้ามากอด หมดกันความโรแมนติกของผม

• • • • •
   
“คุยอะไรกัน” เก้าอี้ส่งยิ้มกว้าง โผล่หน้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นเป็นคนแรก ตามด้วย ฝน ขลุ่ยและลูกจัน หลังมื้อค่ำฝนไล่พวกผมให้มานั่งดื่มรอในห้องนั่งเล่น ระหว่างที่ทั้งสี่คนช่วยกันเก็บล้างอยู่ในห้องครัว

“คุยกันตามประสาหนุ่มๆ” เรนเป็นคนตอบคำถาม

“เดี๋ยวนะ กูก็หนุ่มหรือเปล่าวะ” ฝนทำท่าจะงัดกับแฟนตัวเอง ผมว่านอกจากเก้าอี้แล้ว เรนเองก็คงชอบแหย่ฝนไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

“เรากำลังคุยกันว่าในจำนวนสี่คนที่นั่งอยู่นี่ใครลำบากสุด” ดวงตาของเรนเป็นประกายเจ้าเล่ห์

“ลำบาก?” เก้าอี้เลิกคิ้วขึ้น “ใครลำบาก ลำบากเรื่องอะไร”

“อย่าไปถามสิวะ” ฝนบ่นที่เก้าอี้ไม่เอะใจอะไรเลย

“ก็กูอยากรู้” เก้าอี้พูดเสียงอ่อย หน้าจ๋อยก่อนที่ดวงตาจะกลับมาสว่างสดใสเหมือนเดิม “แต่ไหนๆ กูก็ถามแล้ว ใครลำบากเหรอ”

“หึๆ” ผมเห็นรอยยิ้มในดวงตาที่พี่คีรินทร์มองดูเก้าอี้ รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเอ็นดูแฟนตัวเองมากแค่ไหน

“ถ้าถามว่าใครลำบากสุด อันดับหนึ่งก็ต้องยกให้จิณณ์เพราะเป็นคนเดียวที่ยังจีบไม่ติด” เรนผายมือไปทางจิณณ์

“ไม่ติดตรงไหนวะ” ฝนขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ไอ้ฝน” ลูกจันฟาดป๊าบเข้ากลางหลังเพื่อน ก่อนหันไปทำไม้ทำมือให้จิณณ์

“อย่าไปสนใจที่ฝนพูดนะ จีบๆ ไปก่อนเดี๋ยวเราอ่อนให้เอง”

จิณณ์หัวเราะจนตาเป็นประกาย ดูจากสายตาที่เพื่อนผมมองลูกจัน ผมว่าจิณณ์ไปไหนไม่รอดแล้ว

“พูดขนาดนี้แล้วมึงก็จับจิณณ์ปล้ำเลยเหอะ” ฝนมองลูกจันด้วยความหมั่นไส้ ที่เหลือพากันหัวเราะขำรวมทั้งผมด้วย ส่วนลูกจันหน้าแดงก่ำ โวยวายเสียงดัง

“มันเป็นมุกเว้ย มุก กูจะพูดให้ขำพวกมึงนี่”

“มุกแบบนี้ไม่รอดสักราย” ฝนส่ายศีรษะ ผมคิดว่าเกินครึ่งในห้องนี้เห็นด้วยกับฝน

“งั้นตัดจิณณ์ออก ใครลำบากสุด” ลูกจันถามบ้าง จากความวาวของสายตา ผมว่าลูกจันกำลังเอาคืนฝน

“กูว่า..” เก้าอี้ลากเสียงยาว ก่อนชี้นิ้วไปที่เรน “ก็ต้องเรนหรือเปล่าวะ ไอ้ฝนแม่งทั้งไม่โรแมนติก ทั้งโหด ทั้งชอบแอบไปหลีหญิง”

“กูไม่เคย!”

“ฮั่นแน่มึงร้อนตัว”

“กูไม่ได้ร้อนตัว ถ้าถามกู กูว่าพี่คีรินทร์ลำบากสุด” ฝนเอาคืนเป็นทอดๆ ไป

“คิดดูนะ ต้องปวดหัวกับความอ๊องของมึงทุกวัน มีแฟนหรือมีลูกกันแน่วะ ต้องคอยปราม คอยเตือน เห็นแล้วกูเหนื่อยแทน”

“แต่กูน่ารัก” เก้าอี้ลอยหน้าลอยตา “กูขี้อ้อนด้วย”

“พี่เพิ่งรู้สึกว่าฝนพูดถูกก็วันนี้” คนไม่ค่อยพูดพอพูดขึ้นมาทีทำเอาหัวเราะกันลั่นห้อง เก้าอี้ทำปากจู๋ หน้ามุ่ยใส่พี่คีรินทร์ แต่ทำได้แป๊บเดียวก็หัวเราะขำตัวเองตามคนอื่น

“แต่กูว่า..” ลูกจันกวาดสายตาไปรอบๆ มองใบหน้าของทุกคนด้วยสายตาที่จริงจังขึ้น

“เอาจริงๆ กูว่าโยธาลำบากสุด”

“ผม?” ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“กูเห็นด้วย” ฝนพยักหน้า

“ที่สุดแล้ว” เก้าอี้รวมพลังด้วยอีกคน “โยธารู้ไหมว่าที่คณะขลุ่ยเลื่องชื่อแค่ไหน มันดังตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว”

“จริงเหรอ” ผมมองขลุ่ยด้วยสายตายั่วเย้า เจ้าเด็กแว่นยักไหล่ สีหน้าเรียบเฉยอย่างที่คุ้นตา

“ตอนตามหาพี่รหัส มันสืบเรื่องของพี่อ้อจนเขาต้องขอให้มันหยุดพูด มันรู้กระทั่งพี่เขามีแฟนมาแล้วกี่คน ตอนนี้กำลังแอบปลื้มใครอยู่ ไอ้ขลุ่ยเลยเป็นน้องปีหนึ่งคนเดียวที่พี่เกรงใจ โดยเฉพาะพี่รหัสของมันเอง”

“ขลุ่ยไม่ธรรดาจริงๆ” จิณณ์ถึงกับเอ่ยปากชม

“ลำบากหน่อยนะโยธา กูเห็นใจมึงเลย” ฝนทำหน้าสีเห็นใจผม แต่ดวงตาฉายแววสนุกสุดๆ

ผมไม่ตอบฝน หันไปสบตากับขลุ่ย ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“ดันมีแฟนเป็นโคนันจะทำยังไงได้ นอกจากเป็นเด็กดี แค่เป็นเด็กดีของนายก็พอใช่ไหม”

“...”

“ฮืออ มึงกูเขิน”

“มึงจะเขินทำไม ไอ้ขลุ่ยมันยังไม่เขินเลย”

ผมได้ยินเสียงลูกจันกับฝนต่อล้อต่อเถียงกัน ขลุ่ยคงได้ยินเช่นกันเพราะหลุดยิ้มออกมา ผมเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาที่มองขลุ่ยเป็นประกาย “ว่าไง”

“เอาไว้ผมจะเขียนกฎของแฟนที่ดีให้ น่าจะง่ายกว่านะ”

“ฮ่าๆ”

ขลุ่ยก็ยังเป็นขลุ่ยอยู่วันยังค่ำ เพียงแต่เป็นขลุ่ยที่มีดวงตาเป็นประกาย ไม่เรียบเฉยดังเดิม

“งั้นกูสรุปให้ ว่าในสี่คนนี้โยธาลำบากที่สุด” ฝนสรุปปิดท้าย ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ริมฝีปากยกยิ้มโดยไม่พูดอะไร

“ว่าแต่กูสงสัยอย่างเดียว คุยกันเรื่องนี้จริงๆ เหรอวะ” ฝนหันไปมองเรน อีกฝ่ายส่ายศีรษะปฏิเสธ

“เปล่า กำลังคุยกันว่าพีอาร์คนใหม่ที่พิงค์มูนสวยดี”

“.....”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเมื่อทุกคนเห็นสีหน้ามหาโหดของฝน อันทีจริงผมคิดว่าพวกเรามีความลำบากพอๆ กันทั้งสี่คน นั่นคือไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับความน่ารักที่ไม่เหมือนใครของแฟนดี

• • • • •

“มานอนได้แล้ว ไม่ง่วงเหรอ” ผมเรียกขลุ่ยเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาเขียนบางอย่างอยู่ที่โซฟา ที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง

“อย่าบอกนะว่านายเขียนกฎให้ฉันจริงๆ”

“เปล่า” ขลุ่ยส่ายหน้า “เขียนข้อตกลงน่ะ”

“ข้อตกลงอะไร” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ขลุ่ยไม่ยอมตอบ ก้มหน้าก้มตาเขียนต่อจนเสร็จแล้วจึงถือกระดาษแผ่นนั้นเดินมายังเตียงนอน

ขลุ่ยขึ้นมานั่งข้างๆ ก่อนยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ผม

“อะไร” ผมก้มลงอ่านกระดาษในมือ รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฎขึ้นและกลายเป็นเสียงหัวเราะในที่สุด

“นี่นายกลัวขนาดนี้เลยเหรอ” จะไม่ให้ผมขำได้ยังไง ก็เจ้าเด็กแว่นเล่นเขียนข้อตกลงในการใช้เตียงนอนร่วมกัน ระบุว่านอนกอดได้ หอมได้ จูบได้ แต่ห้ามมีอะไรเกินกว่านั้น หากผิดข้อตกลงจะยกเลิกการเป็นแฟนทันที

“เปล่า” ขลุ่ยส่ายหน้า

“ถ้าไม่กลัวจะเขียนข้อตกลงขึ้นมาทำไม” ผมสะบัดกระดาษในมือไปมา ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มขำ

“ไอ้พวกนั้นมันรอดูอยู่ พรุ่งนี้ขืนลุกไม่ขึ้น เดินไม่คล่อง ตูดบิด มันคงล้อไปถึงชาติหน้า”

“หึๆ ตกลงเหตุผลมีแค่นี้”

“อืม” ขลุ่ยพยักหน้า

“ไม่กลัวแน่นะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“....”

“ว่าไงครับ”

“ไม่กลัว” ขลุ่ยตอบก่อนหลุบตาลง ใบหน้าขึ้นสียแดงเรื่อ “จะกลัวทำไมก็ผมรักโยธานี่”

ผมรวบตัวขลุ่ยเข้ามากอด เพิ่งรู้ว่าผมแพ้คำพูดและความคิดของอีกฝ่าย ขลุ่ยทำให้ผมอบอุ่นใจเสมอ

ผมซบหน้าลงกับศีรษะของขลุ่ย ถอนหายใจเสียงดัง “เฮ้อ”

“อะไร” ขลุ่ยผละศีรษะออกห่าง เพื่อมองใบหน้าของผม

“ไม่ตกลงได้ไหม ก็นายเล่นน่ารักแบบนี้”

“โยธาอ่านดีๆ หรือเปล่า” ดวงตาภายใต้แว่นกลมดูเอียงอายกว่าทุกครั้ง ผมมองเพลินจนเกือบลืมตอบ

“โยธา?”

“หือ?” ผมเลิกคิ้วขึ้น

“ได้อ่านดีๆ หรือเปล่า” คนถามใบหน้าแดงซ่าน

“อะไร” ผมก้มหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ปลายจมูกปัดปลายจมูกของขลุ่ย

“ผมไม่ได้ห้ามโยธาจูบซะหน่อย”

“นายอยากจูบเหรอ” สายตาผมตกลงมองริมฝีปากสีแดงเรื่อของขลุ่ย ก่อนไล่ขึ้นสบตากับดวงตาภายใต้แว่นกลมโต

“ว่าไงครับ”

ขลุ่ยไม่ตอบผม มือผอมเอื้อมมากอดรอบคอ โน้มใบหน้าเข้าหา ก่อนริมฝีปากจะแตะเข้าด้วยกัน

ริมฝีปากของขลุ่ยอุ่นร้อน มือที่กอดคอผมสั่นนิดๆ ลมหายใจมีกลิ่นแอกอฮอล์อ่อนๆ ชวนหลงใหล ผมกระชับลำตัวของขลุ่ยให้แนบชิดยิ่งขึ้น เปลี่ยนเป็นฝ่ายบดเบียดริมฝีปากเข้าหา จูบซับความหวานไม่รู้เบื่อ

ดูเหมือนทุกคนจะทายถูก เห็นทีว่าผมคงเป็นชายหนุ่มที่ลำบากที่สุดในค่ำคืนนี้

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[HanATarO]

โธ่ ขลุ่ย เราว่าจะตอนไหนก็โดนล้ออยู่ดีนั้นแหละ ถ้าพวกนั้นรู้อ่ะ 5555

[O-RA DUNGPRANG]

น่ารักทุกคนเลย 

[somberness]

ขลุ่ยเป็นคนตรงๆที่น่ารักที่สุดเลยอ่ะะะะะ 

[Chucream.nabi]

 

[B52]

แฟนรักแฟนหลงกันทั้งนั่น

[วายซ่า]

รักความตรงไปตรงมาของโคนันขลุ่ยจริงๆ

คู่ลูกจันกับจิณณ์ จะเรียกว่าเป็นแฟนกันแล้วก็คงได้ล่ะนะ แค่เหลือเล่นตัวอีกนิดๆ หน่อยๆ พอเป็นพิธี 

[arij-iris]

โอ๊ยยยยยย เขินเว้ยยยยยยย

[se7enayo]

อยากให้โยะาแหกกฎ 5555

[Ginny Jinny]

เอากับลูกจันสิ 

[SuPeRDonGDanG]

ขลุ่ยลูกกกกกกกก ทรมานโยธาแบบนี้ก็ได้หรอ 555555
ลำบากหน่อยนะโยธา อดเปรี้ยวไว้กินหวาน รอไปกินที่คอนโดทั้งวันทั้งคืนดีกว่า 5555

[mystery Y]

สงสารโยธา ฮ่าๆ

[HISY]

น่ารักทุกคู่เลยยย

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอ็นดูวววว

[areenart1984]

เราเชื่อว่าในบรรดาสี่ยอดกุมาร ลูกจันเนี่ยแมนสุด ๆ เลย 

[WilpeR]

ขลุ่ยน่ารักมากเลย อ่านแล้วอมยิ้มจริงๆ กลุ่มนี้น่ารักจริงๆ

[river]

หลงกันซะทุกคนเลย