หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[SuPeRDonGDanG]

ต้องเข้ารับการรักษาด่วนๆเลยนะแบบนี้

[kawisara]

ดีนะไม่โดนเขาทุบหัวแบะ


ขลุ่ยเอ๊ย

[AkuaPink]

 
 
เด๋วจะได้คอร์สเรียนชุดใหญ่แถมมาด้วยนะ
 

[O-RA DUNGPRANG]

1แถม1เลยเหรอหึหึความคิดของขลุ่ยไม่เหมือนใครจริง ๆ   

[van16]

ผ่านไปด้วยดี โคนันขลุ่ยสืบเก่งมากๆ ได้แฟนแถมมาด้วย 

[sz4music]

หลินไม่โง่ก็บ้าอะ55555 เออลืมไป เป็นบ้านี่เอง

ตอนแรกก็ได้เดทกะโยธาแล้วนะ ทำตัวเองอะ ถ้าไม่มัวมาเล่นบทเงาของคุณ ขลุ่ยก็ไม่เข้ามา คงได้แส่บโยธาไปละ55555

[mystery Y]

เงาของคุณคือหลิน เฉลยแล้ว~

[kanaDa]

ขลุ่ยน่ารักๆ โยธาต้องอัพเวลให้ทันความขลุ่ยนะ อยากเหนโมเม้นลูกจันทร์เขินอ่าาา

[HISY]

คุ้มกว่าโคนันขลุ่ยไม่มีแล้วจ้าา

[arij-iris]

ขลุ่ยก็ยังคงเป็นขลุ่ย คิดต่างตลอดดดดดด 5555

[seaz]

แยบยลมากเลยโคนันขลุ่ย อิอิ

[route rover]

ขลุ่ยลูกก นุช่วยตื่นเต้นตอนจูบหน่อยสิ สงสารโยธาเลย 

[lemonphug]

แอบจูบในมหาลัยเลยเหรอ

[ooomukooo]

สงสารมายด์อ่ะ เป็นเราก็คงตกใจมากที่เพื่อนน่ากลัวขนาดนี้
แล้วเราไม่รู้เลย
ขลุ่ยกับโยธาน่ารักไปอีก 

[JokerGirl]

คุ้มก็คุ้มจ้า เกือบโดนตีตายแล้วมั๊ยล่ะ

[snowboxs]

ความขลุ่ยก็มา
หลินวางแผนมาดีมาก
นี่แหล่ะนะ ถึงจะบ้าแต่ว่าไม่โง่

[•♀NoM!_KunG♀•]

พลิกล้อคนิดหน่อยเนาะ

[areenart1984]

ป๊าด หลินนี่หลงตัวเองสุด ๆ 

[miikii]

สมกับเป็นโคนันขลุ่ยจริงๆอ่ะ
แต่ไม่เอาแบบนี้แล้วนะ T_T

[t2007]

ขลุ่ยได้แฟนเป็นของแถม

[WilpeR]

ขลุ่ยควรโดนโยธาตีจริงๆ 5555

[PrimYJ]

ความขลุ่ยนี่นะ ต้องให้โยธาจัดการสักหน่อย

[HanATarO]

จบเรื่องไปได้ด้วยดีนะ

[somberness]

จับเงาของคุณได้สักทีดีนะที่ไม่เป็นอะไร 

[darin]

ตอนที่ 21
ความในใจของลูกจัน

-จิณณ์-


“ขอบคุณมาก”

ผมมองรอยยิ้มที่ลูกจันส่งมาให้ มันเป็นรอยยิ้มเปิดเผยแทบจะเห็นฟันของอีกฝ่ายครบทุกซี่ ลูกจันปลดเข็มขัดนิรภัย เตรียมเปิดประตูรถแต่ถูกผมคว้าข้อมือไว้เสียก่อน
   
“ทำอะไร” ผมถามลูกจันด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
   
“ลงรถ” คำตอบแสนง่ายทำให้รอยยิ้มของผมยิ่งกว้างขึ้น “ก็จิณณ์ขับกลับมาส่งที่มหา’ลัยแล้วก็แยกย้ายไม่ใช่เหรอ”
   
หลังออกจากร้านไอศกรีม ผมขับรถกลับมาที่มหา’ลัยเพื่อส่งมายด์เพราะอีกฝ่ายพักอยู่หอใน แต่คนที่นั่งข้างผมดันคิดว่าผมมาส่งทั้งคู่ที่เดิม
   
“นี่คิดจริงๆ เหรอว่าผมจะไม่ไปส่ง”
   
“อืม” ลูกจันพยักหน้า “เมื่อกี้คิดแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว จิณณ์จะไปส่งเราเหรอ”
   
“แล้วอยากให้ไปไหม” ผมมองตาอีกฝ่าย
   
“แหม~” ลูกจันลากเสียงยาว “ใครไม่อยากกลับบ้านแบบสบายๆ มั้ง กลับเองก็ได้แต่ไปส่งก็ดี”
   
“งั้นก็นั่งดีๆ” ผมปล่อยมือจากข้อมือของลูกจัน โน้มตัวไปหาอีกฝ่าย ดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ ลูกจันมองผมตาโต เอนหลังเบียดชิดเบาะ เกร็งจนผมอดขำไม่ได้
   
จากหางตาผมเห็นลูกจันทำปากขมุบขมิบบ่นอะไรสักอย่าง พอหันไปมองก็ทำหน้าเฉย ปากเม้มเข้าหากัน ที่ผ่านมาผมมองผู้หญิงสวยและโดดเด่นมาเป็นอันดับหนึ่ง  มาถึงตอนนี้ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองชอบผู้หญิงที่ไม่ปรุงแต่งมากกว่า

• • • • •

เช้าของวันพุธ ผมเดินนำโยธาเข้าไปด้านในร้านกาแฟ สายตามองตรงไปยังโต๊ะประจำของขลุ่ยและลูกจัน เห็นพี่กานดากำลังนั่งคุยกับทั้งสองคนที่โต๊ะ

“เอาเหมือนเดิมนะ” พี่กานดาลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มมาให้พวกผม สีหน้าดูกระดากใจเล็กน้อย คงต้องใช้เวลาอีกสักพักในการปรับความรู้สึก
   
“ครับ” ผมส่งยิ้มตอบพี่กานดา โยธานั่งลงข้างขลุ่ย เหลือเก้าอี้เพียงตัวเดียวที่ตั้งอยู่ข้างลูกจัน อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกว้างให้ผม ต้อนรับแบบเป็นมิตรสุดๆ จนผมนึกสงสัยว่าสายตาของผมไม่ทำให้อีกฝ่ายหวั่นไหวบ้างเลยเหรอ

   
“เมื่อกี้พี่กานดาบอกว่าที่บ้านของหลินพาไปรักษาแล้ว พ่อของหลินเป็นคนเข้าไปทำเรื่องดร็อบเรียนให้ ค่อยยังชั่วเนอะ เห็นแบบนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกัน” ลูกจันเล่าสิ่งที่ได้ยินจากพี่กานดาให้พวกผมฟัง หลังจากที่ผมเดินไปรับแก้วกาแฟที่เคาน์เตอร์แล้ว
   
“อืม” โยธาพยักหน้า “ความจริงไม่ควรปล่อยมาจนถึงตอนนี้”
   
“พี่กานดาบอกว่าพ่อแม่คิดว่าหลินขู่ไปอย่างนั้นเองเรื่องฆ่าตัวตาย แต่ก็ไม่อยากฝืนใจพาไปหาหมอ เพราะกลัวลูกโกรธ คิดว่าเป็นแค่การเอาแต่ใจมากไปหน่อย ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอาการทางจิต”
   
“ดีที่ยังไม่สายไป อยู่ในมือหมอแล้วก็น่าจะดีขึ้น”
   
ลูกจันพยักหน้าเห็นด้วยกับขลุ่ย ผมเองก็คิดแบบนั้น โชคยังดีที่ขลุ่ยไหวตัวทัน ถ้าเจ็บตัวขึ้นมาเรื่องคงไม่จบง่ายๆ แบบนี้
   
“อ้อ! เกือบลืม พี่กานดาบอกว่าพ่อกับแม่หลินฝากขอโทษ อยากให้รับผิดชอบยังไงก็ขอให้บอกไป แต่เมื่อกี้ขลุ่ยบอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร”
   
“ดีแล้ว อันที่จริงฉันน่าจะต้องขอบคุณหลินมากกว่า จริงไหม” โยธาหันไปมองขลุ่ยด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
   
“จริง” เป็นลูกจันที่ตอบคำถามแทนเพื่อน
   
“นายก็ด้วยไม่ใช่เหรอ” โยธาสบตากับผมด้วยแววตารู้ทัน

ผมหัวเราะในลำคอ ลูกจันหันมามองผมด้วยสายตาสงสัย ผมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกฝ่ายแต่ไม่ยอมเฉลยที่มาที่ไปของคำตอบ ดูจากสายตาของลูกจันแล้ว เจ้าตัวคงเริ่มสงสัยความรู้สึกผม เพียงแต่ยังไม่แน่ใจเท่านั้น
   
“แล้วแบบนี้มึงจะไปกินข้าวที่ถาปัตย์อยู่ไหม” ลูกจันหันกลับไปมองเพื่อน คงไม่รู้ว่าคำถามที่ถามขลุ่ยไปมีคนรอคำตอบมากกว่าหนึ่งคน
   
“ไม่ไปแล้ว” ขลุ่ยส่ายหน้า
   
“เจ้าเด็กนี่เคยสนใจฉันไหม” โยธายกมือขึ้นขยี้ผมขลุ่ยจนยุ่ง เจ้าตัวต้องรีบยกมือขึ้นจัดทรง พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
   
“สนใจสิ ช่วงที่ผ่านมาผมสืบเรื่องของโยธาเยอะมาก เพราะอยากรู้ว่าทำไมเงาของคุณถึงได้พุ่งเป้าไปที่โยธา เช่น..” ขลุ่ยยกนิ้วขึ้นทีละนิ้ว “มีแฟนมาแล้วกี่คน เลิกเพราะอะไร เจ้าชู้แค่ไหน เคยทำผู้หญิงเสียใจแรงๆ หรือเปล่า...”
   
“พอๆ ไม่เห็นเข้าท่า นายจะสนใจทำไม” โยธารีบจับมือขลุ่ยลง
   
“ก็ไหนเมื่อกี้โยธาอยากให้ผมสนใจไง”
   
ผมขำใบหน้าไปไม่เป็นของเพื่อนรัก ดูเหมือนโยธาจะเจอคนที่ร้ายกาจกว่าเข้าให้แล้ว
   
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่จะไม่กินข้าวด้วยกันจริงเหรอ”
   
“ไม่ดีกว่า ผมขี้เกียจเดิน” ขลุ่ยยังยืนยันคำตอบเดิม
   
“ใครให้นายเดิน ฉันถามว่าไม่กินข้าวด้วยกันจริงเหรอ”
   
“ถ้าบอกว่ากิน..” ขลุ่ยพูดช้าๆ มองหน้าโยธาไปด้วย
   
“จองที่นั่งไว้ให้ด้วย แล้วฉันจะรีบไป”
   
“อ๋อ..อืม” ขลุ่ยพยักหน้า สีหน้าโล่งอกมาทันที “ค่อยยังชั่ว นึกว่าโยธาจะบอกให้ผมซื้อข้าวไว้ให้หน่อย เดือนนี้ผมกะจะเก็บเงินเอาไปซื้อการ์ตูนชุด”
   
“.....”
   
ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากโยธา ผมคิดว่าชีวิตของเพื่อนผมคงไม่น่าเบื่ออีกต่อไป
   
“โอ๊ะ! สายแล้ว” ลูกจันอุทานเมื่อเห็นเวลา ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้าหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือ
   
“ส่งมา” ผมยื่นมือไปตรงหน้าลูกจัน อีกฝ่ายยอมส่งหนังสือให้ผมแต่โดยดี แต่ไม่วายบ่นออกมาเบาๆ
   
“จิณณ์ช่วยบ่อยๆ เดี๋ยวเราก็เคยตัว ฝนบอกว่าจิณณ์ทำให้ฝนเดือดร้อน”
   
“หึๆ” ผมไม่พูดอะไร ลุกขึ้นยืนรอให้ลูกจันลุกขึ้น เดินตามอีกฝ่ายออกจากร้าน
   
“ลูกจัน”
   
“หือ?” ลูกจันหันกลับมามองผม
   
“ฝากบอกฝนว่าขอโทษที่ทำให้เพื่อนรักฝนเคยตัว และฝนคงต้องเดือดร้อนไปอีกนาน”
   
ลูกจันเผยอปากขึ้นแต่แล้วก็ปิดลง ดวงตาที่มองมาลังเล
   
“อย่าลืมบอกให้ผมด้วย” ผมส่งยิ้มไปให้ แตะฝ่ามือลงกลางหลังของอีกฝ่าย ดันเบาๆ ให้ออกเดิน ก่อนปล่อยมือลงอย่างสุภาพ
   
ลูกจันเหลือบตามามองผม และหันกลับไปทันทีที่สายตาสบเข้าด้วยกัน ใบหน้าแดงซ่าน ผมยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ อย่างน้อยก็มีความหวัง
   
ความหวัง?
   
ผมยิ้มขำตัวเอง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้

• • • • •

-ขลุ่ย-

   
“มาโน่นแล้ว” เก้าอี้ชี้มือไปทางด้านหลังลูกจัน เมื่อเห็นโยธากับจิณณ์เดินเข้ามาในโรงอาหาร ผมยกมือขึ้นโบกให้โยธา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเห็นแล้วจึงลดมือลง
   
“กูมีเรื่องสงสัย” ฝนมองด้านหลังของทั้งคู่ที่ยืนรออาหารอยู่หน้าร้าน

“โยธามาทำไมกูพอรู้ แต่จิณณ์มาทำไมวะ จะว่ามาเป็นเพื่อนโยธาก็คงไม่ต้องแล้วมั้ง”
   
“มึงแน่ใจเหรอว่ามึงไม่รู้ กูว่ามึงแค่เปิดประเด็นมากกว่า” เก้าอี้ตักอาหารเข้าปาก
   
“แล้วมึงจะพูดทำไมวะ”
   
เก้าอี้เอนหัวหลบทันที เพราะรู้ว่าเพื่อนจะตบกบาลตัวเอง
   
“มึงจะกัดกูใช่ไหมไอ้ฝน” ลูกจันใช้ส้อมชี้หน้าเพื่อนรัก
   
“กูไม่ได้กัด” ฝนลากเสียงยาว “เดี๋ยวนะ นี่มึงหลงตัวเองว่าจิณณ์ชอบเหรอ”
   
“ไอ้...” ลูกจันหยุดพูดแทบไม่ทันเมื่อโยธากับจิณณ์เดินมาถึงโต๊ะพอดี พร้อมกับจานใส่อาหารในมือ
   
“จิณณ์ถามอะไรหน่อยสิ” ฝนรอจนโยธากับจิณณ์นั่งลงเรียบร้อยแล้วจึงถามขึ้นด้วยดวงตาฉายแววสนุก
   
“ไอ้คุณฝน อิ่มแล้วเหรอคะ” ลูกจันพูดเสียงหวานแต่จ้องฝนตาแทบถลน
   
“ถามมาสิ” จิณณ์เป็นอีกคนที่ไม่ให้ความร่วมมือกับลูกจัน
   
“ที่มานี่..”
   
“มึงกินของหวานไหม กูซื้อให้” ลูกจันพูดแทรกด้วยรอยยิ้มเย็น โบกเงินห้าร้อยในมือ ผมว่านั่นคงเป็นค่าปิดปากที่ลูกจันเสนอให้กับฝน
   
ฝนมองเงินในมือลูกจันด้วยดวงตาวาวๆ ก่อนหันหน้ากลับไปมองจิณณ์
   
“ที่มานี่กลัวพวกกูกินหัวโยธาเหรอ”
   
“หึๆ เปล่า” จิณณ์ส่ายหน้า
   
“ก็ว่างอะเนอะ”
   
ผมซ่อนยิ้ม ตลกการพูดเสียงแห้งของลูกจัน สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ
   
“เปล่า” จิณณ์ส่ายหน้าช้าๆ ริมฝีปากคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ดวงตาที่มองลูกจันอ่อนโยน “ผมคิดว่าผมกับโยธาห่างไกลจากคำนั้นนะ”
   
“ยุ่งเหรอ” ผมถามโยธา ดูเหมือนมันช่วยให้ลูกจันหายใจคล่องขึ้น เพราะผมได้ยินเสียงเพื่อนถอนหายใจเบาๆ
   
“อืม” โยธาพยักหน้า “แต่ฉันอยากกินข้าวกับนายมากกว่า”
   
“ข้าวใหม่ปลามันอะเนอะ ของมึงกับของกูไปไหนแล้ววะ”
   
เก้าอี้พูดเสียงทะเล้น แม้แต่ผมยังอดหัวเราะไม่ได้ วันนี้พี่คีรินทร์กับเรนไม่มีเรียนทั้งคู่จึงไม่ได้มามหา’ลัย
   
“เอาไว้วันหลังนัดไปเที่ยวด้วยกัน อยากรู้จักเพื่อนของขลุ่ยครบทีม” โยธาเสนอความคิด
   
“อ้าว” ฝนหันมามองหน้าผม “มึงไม่ได้ชวนโยธาเหรอ”
   
“เปล่า” ผมปฏิเสธ
   
“อะไร” โยธาหันมาขอคำอธิบายจากผม
   
“เรนชวนไปเที่ยวทะเลเสาร์นี้ มีบ้านพักอยู่ที่นั่น ผมกะว่าเดี๋ยวจะชวน แต่เมื่อกี้โยธาบอกว่ายุ่งงั้นไม่กวนดีกว่า”
   
“อยากให้กวนไหมถามฉันหรือยัง” ปลายจมูกของผมถูกมือใหญ่บีบเบาๆ
   
“ยุ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ”
   
“ปัญหาพวกนั้นฉันจัดการเอง”
   
“ตกลงไปนะจะได้บอกเรน” ฝนถามจากการฟังโยธาพูดกับผม
   
“ไป รบกวนด้วย”
   
“ไม่มีปัญหา ไปกันเยอะๆ สิดี”
   
“ฝากบอกเรนว่าผมไปด้วยคน” ทุกสายตาหันไปมองจิณณ์ทันที ลูกจันมีสีหน้าประหลาดใจก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
   
“ได้อยู่แล้ว งั้นก็แปดคนพอดี” ฝนสรุป ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “แบบนี้มันพอดีคู่ชัดๆ”
   
ป๊าบ!! เสียงมือกระทบหลังดังสั่นสะท้าน ดูเหมือนลูกจันเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปจึงยิ้มแห้งออกมา
   
“หึๆ” จิณณ์หัวเราะ สายตาที่มองเพื่อนผมเอ็นดูอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มของลูกจันจึงแปรเปลี่ยนเป็นเขินแทน
   
“โทษทีมันเคยมือ”
   
“มึงฟาดกูเอา ฟาดกูเอา กูกลับบ้านทีแม่นึกว่าอยู่มหา’ลัยมีเรื่องชกต่อย แม่งน่วมไปทั้งตัว”
   
“ไอ้คุณฝน” ลูกจันกดเสียงต่ำ ให้รู้ว่าพอได้แล้วมั้งมึง
   
“แหม แหม พอมีคนอื่นอยู่ด้วยใส่คุณให้กูเลยนะ ปกติเหรอ..”
   
“ไอ้เหี้ยฝน”
   
เก้าอี้ขำก๊ากเมื่อลูกจันไม่ยอมให้เพื่อนข่มขู่ได้ โดยการสารภาพออกมาเอง ก่อนจะหันไปยิ้มแหยให้โยธากับจิณณ์
   
“เห็นใจเราด้วยนะ ดูแต่ละตัวสิ ถ้าไม่เป็นแบบนี้อยู่ไม่รอดหรอก”
   
“หึๆ”

ผมคิดว่าชั่วโมงนี้ลูกจันทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาใครบางคน
   
“กลุ่มเรามีชื่อด้วยนะ” เก้าอี้พูดขึ้นด้วยเสียงทะเล้น ฝนกับลูกจันพยายามห้ามแล้วแต่ไม่ทัน
   
“ชื่อสี่ยอดกุมาร”
   
“กุมาร?” จิณณ์เลิกคิ้วขึ้น
   
“ใช่ ใช้กุมารีไม่ได้หรอกซ้อมเพื่อนเช้าเย็นแบบนี้”
   
“ไอ้” ลูกจันยกมือขึ้นก่อนรีบเอาลงเมื่อนึกได้
   
“ผมรู้แล้วว่าทำไมถึงสนิทกัน” เสียงพูดปนหัวเราะของจิณณ์ ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสนุกไปด้วย
   
“เพราะไม่มีสติพอกันใช่ไหม”
   
“นั่นมันมึง” ฝนกับลูกจันประสานเสียงขึ้นมา โยธาหันมาสบตาผม ริมฝีปากยกยิ้ม ท่าทางจะขำไม่น้อย
   
“ถ้าอย่างนั้นผมเอารถไปคันหนึ่ง ทางนี้เอาไปคันหนึ่งดีไหม” จิณณ์วกกลับเข้าเรื่องเดิม
   
“ผม โยธา ขลุ่ยกับลูกจัน คันโน่น เก้าอี้ พี่คีรินทร์ ฝนกับเรนคันหนึ่ง”
   
“อืม ก็ลงตัวดี” ฝนพยักหน้า “เอาตามนี้ เดี๋ยวนัดเจอกันที่ปั๊มก่อนออกจากกรุงเทพฯ จะได้ขับตามกันไป”
   
“ตกลง” จิณณ์พยักหน้า
   
เมื่อตกลงกันได้แล้ว จึงกลับมาให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าเพราะเวลาพักเหลือน้อยเต็มที พวกผมมีเรียนตอนบ่ายโมง
   

“สองสามวันนี้คงไม่ได้ไปไหนด้วยนะ จะรีบทำงานให้เสร็จทันวันศุกร์”
   
ผมพยักหน้าให้โยธา
   
“ถึงหอแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย”
   
“แค่กลับหอเองนะ ต้องส่งเหรอ”
   
“เจ้าเด็กนี่”
   
ผมคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตนิดๆ เพราะชอบให้โยธาเรียกผมแบบนี้ด้วยน้ำเสียงมันเขี้ยว
   
“ไปได้แล้ว” ผมบอกอีกฝ่ายเมื่อใกล้เวลาขึ้นเรียน
   
“อืม”

   
“เดี๋ยวจิณณ์”
   
จิณณ์หันกลับมามองฝน เมื่อเพื่อนของผมเรียกไว้ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   
“ที่มานี่มึงจีบลูกจันเหรอ”
   
!!!
   
ลูกจันอ้าปากค้าง รอบตัวเงียบสนิทชั่วคราว
   
จิณณ์หัวเราะเสียงเบา ดวงตาที่มองลูกจันเป็นประกายวาววับ “จีบสิ ไม่จีบจะมาเหรอ”
   
“กูก็คิดว่างั้น กลับไปได้แล้ว” ฝนทำท่าโบกมือไล่อีกฝ่าย

“อยากพูดอะไรหน่อยไหม” จิณณ์ถามลูกจันด้วยเสียงนุ่มหู ดวงตาอ่อนโยน ลูกจันส่ายหน้าแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ “ขอบคุณนะที่ชอบเรา แต่ว่า...” รอยยิ้มของลูกจันฝืดเฝื่อน
   
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ผมไม่ได้ขอคำตอบตอนนี้ แค่เปิดโอกาสให้ผมบ้างก็พอ”

“....”

“ผมกลับก่อนแล้วเจอกัน”
   
“อืม” ลูกจันพยักหน้า
   
   
ผมมองตามหลังโยธากับจิณณ์ไปจนทั้งคู่เดินห่างออกไปพอสมควร จึงหันกลับมามองาลูกจัน เก้าอี้กับฝนก็มองอยู่เหมือนกัน
   
“มึง” ลูกจันพูดขึ้นเสียงเบา สายตาเหม่อลอย
   
“ว่า” เก้าอี้เป็นตัวแทนขานรับ ลูกจันค่อยๆ หันไปมองเก้าอี้ สบตานิ่ง
   
“ไอ้เหี้ยยย จิณณ์จีบกูเว้ยย” ลูกจันยิ้มจนหน้าบาน มือไม้สะบัดไปมา

“มึงง จิณณ์จีบกู๊~”
   
ฝนถอนหายใจแรงๆ “กูว่าละ”
   
“มีคนหล่อมาจีบก็แบบนี้” เก้าอี้พูดเสียงปลง
   
“เข้าเรียนเถอะ” ผมพูดเสียงเรียบ
   
“นั่นสิ” ฝนพยักหน้า
   
“เดี๋ยววว พวกมึงอย่าเพิ่งไปสิ โอ๊ยกูจะทำยังไงดี” ลูกจันยังตื่นเต้นไม่หาย ยิ้มไม่หุบทั้งปากและตา
   
“เฮ้อ กูไม่น่าไปเสือกถามให้มันเลย” ฝนส่ายศีรษะ
   
“ต้องส่งศรีธัญญาไหมวะ” เก้าอี้ถามเพื่อความแน่ใจ
   
“ไม่ต้อง แค่เดินห่างๆ มันก็พอ” ผมสรุปใจความสำคัญให้ ก่อนพวกเราทั้งสามคนจะก้าวเท้าเดินหนีลูกจันอย่างรวดเร็ว

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Gokusan]

โถๆๆๆ ลูกจัน ลูก~~~
ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ ผู้ชายเขามาเอง 555

เที่ยวให้สนุกนะเด็กๆ อิอิ

[Babelilong]

จิณณ์จันต้องมาแล้วแหละ

[arij-iris]

ลูกจันนนนนนนน มึนพอกัน สมเป็นเพื่อนขลุ่ยเลยยย

[kunt]

ศรีธัญญา ?

[fc_fic]