หัวข้อ: ∈แด่คนที่ทั้งโลกเกลียด∋ ความจริงที่ 26 :: แด่คนที่กูรักมาก..ถึงมากที่สุด (2/2) END [26/5/2019] P.3

[sakutaka]

 บอกแล้วความสัมพันธ์มันต้องมีความสุขกันทั้งสองฝ่าย ผมไม่ยอมปล่อยให้คนตรงหน้ารู้สึกเจ็บตัวแต่ฝ่ายเดียว เลยเริ่มการเล้าโลมจนส่วนแกนกลางเริ่มแข็งขืนอีกครั้ง

“ไอ้เม่น...อย่าดูด...พอ กู...ฮือออ” พอเห็นว่าเริ่มทนไม่ไหวผมจึงปล่อยค้างไว้ตรงนั้น หันมาตั้งใจจัดการแยกขาขาวๆสองข้างขึ้นพาดบ่า จนเกือบคว้ามือคนรักที่ขยับมาจับของตัวเองอย่างห้ามแทบไม่ทัน

“ทำอะไรน่ะ”

“ไอ้เม่น...อย่าแกล้งกู ฮึก...กูอึดอัด”

“อดทนอีกนิด...กูไม่อยากให้มึงรู้สึกเจ็บอย่างเดียว”

“แต่กูทนไม่ไหว” รีบขยับมือกำส่วนปลายก่อนอุดช่องทางไว้จนคุณแฟนน้ำตาเล็ด เห็นแล้วทรมานแทน แต่ไม่ได้ไงคราวนี้ผมอยากเข้าไปในตัวมันด้วย ไม่รอช้าผมรีบขยับส่วนใกล้ปะทุของตนเองชโลมความชุ่มชื้นก่อนเข้าชิดปากทางที่ผ่านการเตรียมการมาเรียบร้อย รู้สึกถึงความหดเกร็งอย่างเห็นได้ชัด มือที่จับผมไว้จิกเล็บลงมาอย่างไม่รู้ตัว

“เรวะ ผ่อนคลาย”

“ทะ...ทำยังไง”

“มองหน้ากู” ร่างที่หายใจหอบถี่หลับตาปี๋ด้วยความกลัว เปิดมามองสบผมอีกครั้ง

“ฟะ...แฟนใครหล่อจัง” สัด...เวลาแบบนี้ยังมีปัญญาเล่นมุก แต่ทำไมกูมีความสุขกับมุกกากๆแบบนี้วะ

“นี่แฟนมึงไง จำไม่ได้เหรอ” เล่นมุกมาเล่นมุกกลับไม่โกง จังหวะที่ร่างบางเผลอขำ ผมประกบจูบก่อนดันตัวเข้าช่องทางอันอึดอัด

“ฮือออ อะ...ไอ้เม่น ฮั่ก...” แรงดึงดันทำให้ร่างข้างใต้ขยับหนีในทีแรก แต่สุดท้ายก็ตัดใจเปลี่ยนมาจับต้นแขนจิกแรงลงมาไม่ยั้ง มันปล่อยให้ผมดันตัวเข้าต่อโดยไม่ร้องขอประท้วงอะไร แต่แนวฟันขาวกลับกัดลงริมฝีปากบางสวยจนไร้สีเลือด

“เรวะ อย่ากัด”

“แต่กู...ฮะ...อ๊ะ” ห่วงว่าปากจะแตกจนได้เลือดก่อนผมจะเข้าถึงด้านในตัวมันจนสุด เลยเสือกกายเข้าด้วยจังหวะช้าๆแต่ไม่หยุดกลางทาง

“อดทนอีกหน่อย กูกำลังจะ...”

“ฮือออ....อึก อื้อออ”

สะ...สุดแล้ว เหงื่อหยดเป็นน้ำเลย แต่ร่างข้างใต้ก็ไม่แพ้กันมันทั้งน้ำตาไหล แถมยังเหงื่อโทรมกายไปทุกอณู ทิ้งเสียงครางเครือร้องประท้วงอยู่ในคอ “ฮึก...ไอ้เม่น...กูอึดอัด”

“หายใจเข้าออกลึกๆ”

“ฮืออออออ” ยอมทำตามแต่ก็ยังส่งเสียงอืออางอแงในลำคอ

“ไหวมั้ย”

“พะ...ฮึก...พอได้...ฮืออออ” ได้ตรงไหนล่ะวะ น้ำตานี่พรากๆเลย ผมถึงกับขั้นต้องเอาผ้าขนหนูขึ้นซับหน้าซับเหงื่อกัดฟันไม่ขยับกายให้กระทบกระเทือนอีกฝ่ายตรงด้านล่างเต็มที่ แต่ไปๆมาๆไอ้เรวะกลับเป็นฝ่ายขยับตัวหนี พยายามจะดึงตัวออกจากส่วนนั้นของผม จนต้องจับร่างของอีกฝ่ายตรึงไว้ ประคองใบหน้าให้หันมาสบตา

“เรวะ มองตากูดิวะ”

“ฮือออ เม่นกูไม่ไหวแล้ว กู...กลัว”

“มองตากู...”

“อึก...มะ...มองแล้ว”

“เดี๋ยวอีกสักพักมึงจะรู้สึกดี”

“...”

“เชื่อกูนะ” ร่างบางพยักหน้าจนผมสีแอชเกรย์ตกลงมาปรกหน้าผากที่เปื้อนเหงื่อ ผมขยับมือออกไปเกี่ยวออก ลูบหัวร่างตรงหน้าเบาๆ ก่อนจูบซับหน้าผากเน้นๆ “กู...ขยับนะ”

“อะ...อือ” จังหวะที่ถอนออกช้าๆ เรวะเบ้หน้าจนน่าสงสาร แต่ผมก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันเลยดันกลับเข้าไปอีกระลอก จากที่เนิบนาบอย่างใจเย็นเปลี่ยนเป็นเร่งความเร็วขึ้นจนจังหวะกระชั้น เสียงเหนอะหนะจากของเหลวสร้างความชุ่มชื้นไหลออกมาดังก้องไปทั่วห้อง

“ฮะ...อ๊ะ...ไอ้เม่น...อื้อออ”

“ตรงนี้เหรอ” รู้สึกเหมือนไปสะกิดกับบางอย่างเสียงร้องครางทำผมต้องจงใจขยับไปเสียดสีกับจุดนั้นซ้ำๆจนร่างบางร้องเสียงหลง

“ยะ....อื้อ....ไม่เอาตรงนั้น กู...”

“มึงทำไม”

“กู.... ฮะ...อ๊ะ”

“รู้สึกเหรอ”

“ยะ...อย่าแกล้งกู อื้อ” มึงนั่นแหละที่แกล้งกู รัดมาจนจะขาดใจอยู่แล้ว ผมขยับเข้าออกไม่หยุดเหมือนบางอย่างกำลังจะปะทุออกจากตัว

“กู...จะออก”

“ฮะ...อ๊ะ...ยะ...อื้ออออ”

ในที่สุดผมก็ปลดปล่อยในตัวมัน ส่วนเรวะผมยังไม่ทันไปจัดการอะไรให้ ส่วนปลายที่แข็งขืนก็ปลดปล่อยตามออกมา ร่างทั้งร่างหอบสะท้านไม่หยุด

ผมถอนออกก่อนจัดการกับถุงยางที่เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำรักมัดทิ้งลงถัง ก่อนรีบเข้าไปลูบหัวดูอาการของคนรัก

“ไหวมั้ยวะ”

“ฮือ อึก...ไอ้เม่น” มันจับแขนผมไว้ น้ำตาคลอเบ้า “มึง...เสร็จมั้ย”

“เชี่ย...ห่วงกูเพื่อ...ดูมึงก่อนเถอะร้องไห้จนตาแดงไปหมดแล้ว” ผ้าขนหนูเปียกจนหมดหนทางจะซับผมเลยยกนิ้วไปเกลี่ยน้ำตาและลูบข้างแก้มของอีกฝ่ายไปมาเบาๆ

“กะ...กูไม่เป็นไร” เอ็นดูโคตรๆ ยิ่งเห็นผมยิ่งรักมัน เลยขยับไปจูบซับที่เปลือกตา

“กูโคตรมีความสุขเลยว่ะ แล้วมึงล่ะเป็นไง”

“จุกอ่ะ” แหงอยู่แล้วก็กระแทกไม่ยั้งตอนช่วงท้าย แถมดันลึกจนไปสัมผัสจุดเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายซ้ำๆนี่หน่า ไม่จุกก็บ้าแล้ว

“เหมือนยังมีอะไรค้างอยู่เลย” มือซุกซนเผลอไปจับช่องทางของตนเองจนเบ้หน้า ผมถึงกับต้องรีบปัดมือมันออก

“อย่าจับ เดี๋ยวกูทำความสะอาดแล้วทายาให้”

“ยะ...ยังต้องทำความสะอาดอีกเหรอ”

“อือ”

“ไม่ทำได้มั้ยอ่ะเม่น...กู”

“มึงรู้สึกแย่มั้ย”

“ฮะ”

“ที่ทำกับกู”

“มะ...ไม่”

“จริงเหรอ” สำนึกผิดนิดๆหากผมจะรู้สึกดีเพียงฝ่ายเดียว แต่เรวะมันกลับขยับมือมาจับแก้มผมพลางยิ้มให้

“มันดี...ที่ได้ทำกับมึง” แค่นี้ผมก็แทบน้ำตาไหลแล้ว มันเป็นความสัมพันธ์กับแฟนครั้งแรกที่ทั้งหอมหวานและมีความรู้สึกรักจากคนทั้งคู่...

 

 

 

 

 

 

“เชี่ยโว้ย นี่พวกมึงเลิกกันแล้วเหรอวะ”

“ไอ้เม่น มึงเอ๊ยมีคนที่ชอบจริงๆคนแรกทั้งทีกลับพลาด ได้ไง เสียดายความหล่อของมึงว่ะ”

“ก็เมื่อวานมึงเสือกเล่นไปคุยมีลับลมคมในกับน้องป่าน เรื่องมันไม่ถึงคราวร้าวฉานก็ให้มันรู้ไปดิ”

 

เออร้าว หัวพวกมึงน่ะดิจะร้าว ปากเพื่อนผมมันกวนตีนกันทุกคน แค่เห็นไม่ได้มากับไอ้เรวะมันก็จัดชุดใหญ่ด้วยการแช่งให้ผมกับแฟนเลิกกันไวๆอย่างตอนนี้

 

“พวกมึงแม่งเงียบบ้างก็ไม่มีใครเขาหาว่าเป็นใบ้ หุบปากไปเลยสัด”

“หูยยย ไอ้เม่นเกรี้ยวกราด”

 

เมื่อวานแค่จัดหนักจนลืมไปว่าวันเสาร์พวกเรามีลงกิจกรรมไปร่วมกองสันทนาการที่โรงเรียนไกลปืนเที่ยง พึ่งมาสำนึกได้ก็เป็นตอนเช้าที่นาฬิกาปลุกตั้งเตือนสติ ผมนี่แทบพลิกเตียงบึ่งออกมาไม่ทัน ความจริงจะโดดร่มก็ได้แต่งานนี้เจ้าภาพเป็นสโมสรนิสิตขืนแรงงานหายไปสองต้องโดนไอ้สัดแฮ็คมันฆ่าตาย แถมแบนห้ามลงทะเบียนมันทุกกิจกรรมที่ฝ่ายนั้นเป็นเจ้าภาพไปตลอดอย่างไม่ต้องสงสัย ผมเลยต้องจำใจทิ้งไอ้เรวะไว้ที่หอแล้วมายืนหงอไม่มีคู่อยู่ตรงนี้ไง

“เอ้าทุกคน จะเริ่มเช็คชื่อแล้วนะคร้าบบ ยืนให้เป็นระเบียบแถวตอนสองที” เสียงโทรโข่งดังมาแต่ไกล งานนี้ไอ้แฮ็คเจ้าพ่อกิจกรรมมันเดินมาคุมเอง ไม่ใช่เล่นๆ

“อ้าวไอ้เม่น เมียมึงไปไหนวะ” พอเดินเข้ามาใกล้เห็นผมเข้าหน่อยแม่งก็ใส่เลย ไม่พูดเปล่าเอาปากกรอกโทรโข่งอีกไอ้เพื่อนเวร

“มันไม่สบาย มึงตัดชื่อพวกกูออกก็ได้ พวกกูไม่เอาชั่วโมงแต่เดี๋ยวช่วยทำกิจกรรมเอง”

“โคตรป๋าอ่ะ โอเค กูจะใช้งานมึงให้หนัก โทษฐานที่ขโมยโควตาชาวบ้านเขามาปล่อยฟรี” ไอ้โหดแฮ็คไม่เห็นแก่เพื่อนที่เข้าร่วมรุ่นร่วมกินขนมปี๊บกับมึงสักหน่อยเลยเหรอวะ สักพักมันก็ยกโทรโข่งขึ้นมาแนบปากอีกรอบ “เก้าๆ ตัดชื่อไอ้เม่นกับเมียมันออกให้ที แล้วเดินประกาศหาแถวนี้ก็ได้ว่าใครอยากได้ชั่วโมงกิจกรรมง่ายๆให้มาเลย”

สัด ยังจะหาคนมาเพิ่มอีก ละเหี่ยใจ ได้แต่ก้มหน้าจ้องปลายตีนใต้รองเท้าแตะเล่น หรือว่ากูต้องโหนรถทัวร์ไปจนสุดทางแทนที่จะได้นั่งเพราะโดนตัดชื่อออกแล้ววะ รู้งี้นอนอยู่กับหอดูแลไอ้เรวะไปเงียบๆยังจะดีกว่า

“ไม่ต้องตัดชื่อออกนะ กูมาแล้ว”

หา?

เงยหน้าไปมองเจ้าของเสียงคุ้นหู ไอ้เรวะตัวเป็นๆยืนเน้นๆอยู่ตรงหน้าสัดแฮ็ค ประกาศกร้าวว่าอย่าตัดชื่อพวกกูออกจากกิจกรรม กำลังเดินมาทางนี้

“ไอ้เชี่ย สยบข่าวลือแทบทุกสิ่ง”

“เรตัวจริงเสียงจริงมาแล้วโว้ย”

“ยินดีด้วยเพื่อน มึงไม่เดียวดายแล้วว่ะ” เพื่อนมันตบไหล่ผม ส่วนคนที่งงก็ได้แต่มองหน้ามันพลางขมวดคิ้วใส่

“ใครบอกให้มึงมา” เป็นประโยคแรกที่ผมกล่าวทักหน้าซีดๆเจ้าของกางเกงยีนส์ขาเดฟกับเสื้อตัวใหญ่ซึ่งเดาได้เลยว่ามันคว้าจากตู้เสื้อผ้าผมมาใส่แบบมั่วๆ

“มีกิจกรรม กูก็ต้องมาดิวะ”

“เรวะ แต่มึงควรนอน”

“กูไม่ได้ไม่สบาย”

“อ้าวไหนไอ้เม่นบอกว่ามึงไม่สบาย” จอมเสือกอย่างไอ้หงส์แม่งมาเลย ผมแทบจะถีบไล่มันออกไป แต่ไอ้เรวะมันไม่สน หันมาพูดกับผมต่อ

“อย่ามาว่ากูเม่น มึงไม่ใช่ผู้ปกครองกู”

“ไม่ใช่ผู้ปกครอง แต่กูเป็นผั...” มือบางมาปิดปากผมดังป้าบ กรามกูแม่งสั่นเลยครับ

“สัดพูดอะไรวะ”

“ก็มึงไม่เชื่อกู”

“ถ้ากูเชื่อมึงเทอมนี้ก็เอฟดีดีนะเว้ย”

“เอฟก็ช่างปะไร กูทนเห็นมึงป่วยไปไม่ได้หรอกนะ”

“ฮั่นแน่ คุยจุ๋งจิ๋งหงุงหงิงอะไรกันครับคุณเพื่อนเม่น” เสียงไอ้แฮ๊คโผล่มาทันที ไอ้หัวหน้าสโมรายนี้ก็ไม่รู้เป็นอะไรสนใจกูจัง ทีตอนอยากได้เวลาส่วนตัวหน่อยแม่งก็ถอยโทรโข่งใส่ไม่ยั้ง จนกูจะตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษานับร้อยชีวิตตรงนี้แล้วนะโว้ย

“ลากเมียมึงไปต่อแถวดีดีได้แล้ว” ผมรีบฉุดไอ้เรวะให้มายืนข้างๆ ขี้เกียจต่อกรกับเจ้าภาพของงาน “คราวนี้มึงทำกิจกรรมไม่ต้องใส่ถุงแล้วนะ กูเอากีตาร์มาด้วย งานหลักวันนี้เป็นนักร้องอย่าเอาแต่มองเมียล่ะ”

“สัด! รู้แล้วเว้ย” มีเมียทั้งทีไม่ให้กูมอง กูจะไปฟ้องสมาคมคุ้มครองสิทธิ์ผู้บริโภค!!

 

 

 

 

 

ทุลักทุเลกว่าจะนั่งตุเลงตุเลงรถทัวร์หวานเย็นมาจนถึงโรงเรียนเป้าหมาย บั้นท้ายแฟนผมก็ชอกช้ำถึงกับขั้นต้องหาผ้าขนหนูมารองเบาะนั่งให้หรูขึ้นอีกระดับ พยากรณ์อากาศเขาบอกว่าวันนี้แดดจะจัดถึงจัดมากเล่นเอาน้ำตาลในเลือดกูขึ้น โดนเพื่อนมันกล่าวหาว่าผมประคบประหงมแฟนแปลกๆเหมือนอย่างกับไม่ใช่กลัวมันเป็นลมแดด แต่กลัวลูกท้องแฝดจะแท้งเอา

“ได้กันมาแล้วก็บอกเหอะ อย่าให้พวกกูต้องจินตนาการ”

“ไอน์สไตน์ได้กล่าวไว้ว่าจินตนาการสำคัญกว่าความรู้”

“แต่ความอยากรู้อยากเห็นของพวกกูมันอยู่เหนือจินตนาการว่ะ”

“แล้วพวกมึงจะรู้ไปเพื่ออะไรวะ ไปเสริมสร้างจินตนาการส่วนกามๆของพวกมึงหรือไง” ชักทนไม่ไหวเลยตวาดออกไปจนพวกมันสะดุ้ง

“เฮ้ยไม่เอาน่าไอ้เม่น อย่าใช้อารมณ์ดิวะ”

“ถ้ามึงว่างนักก็หัดดูแลแฟนมึงให้ดีเถอะเชี่ยคีย์ ยืนหน้ายู่เป็นตูดหมึกแบกหม้อกับกระทะอยู่ตรงนู้นแล้วนั่น”

“เฮ้ย เชี่ยละ ยะ...แยม แยมจ๋า คีย์มาแล้ว” กำจัดไปได้หนึ่ง

“ส่วนพวกมึงก็...” ผมเหลือบมามองไอ้คนตัวสูงซึ่งขึ้นชื่อว่าหล่อมาเป็นอันดับสองรองจากผมในกลุ่ม “จะเรียนเพื่อนเอาไปทำกับไอ้หงส์หรือไงวะ ไอ้เชี่ยต๊อบ”

“...!” มันสะดุ้ง อย่าคิดว่ากูไม่รู้ กูดูสายตาที่มองคู่หูตัวเล็กของมึงออกว่าคิดไม่ซื่อขนาดไหน ไอ้หงส์ถึงกับหน้ามึนมองผมสลับกับคู่หูของมันแบบไม่เข้าใจ

“พวกมึงสองคนพูดเรื่องอะไรกันวะ”

“ช่างมันเหอะเชี่ยหงส์ ไปช่วยไอ้แฮ็คมันยกกลองกัน” แล้วไอ้ต๊อบก็ลากคู่หูของมันออกไป ให้มันได้อย่างนี้ดิ กว่าจะสลัดการตามติดของเพื่อนได้ แฟนผมก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ หมุนตัวมองหาสายตาไปสะดุดกับคนตัวขาวที่กำลังเดินแบกเก้าอี้พลาสติกเดินกระย่องกระแย่ง มาวางเรียงอย่างตั้งใจ โคตรน่าเอ็นดู

“มากูช่วย”

“คุยกับเพื่อนมึงเสร็จแล้วเหรอ”

“มีแต่เรื่องไร้สาระ ว่าแต่มึงเถอะมีแรงแล้วเหรอถึงมาเดินแบกของหนักตะลอนไปตะลอนมาอยู่ได้”

“มาช่วยกิจกรรมก็ต้องทำอะไรบ้างดิวะ แล้วยิ่งเพื่อนสโมมึงก็จ้องกูซะขนาดนั้น จะให้อู้เหรอ กูทำไม่ลง” ไอ้สัดแฮ็คมึง! ผมชูนิ้วกลางให้มัน

“ให้เมียมึงเถอะ ไอ้ฟวยเม่น!” คิดว่ามีไมค์แล้วแม่งอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเหรอวะ

“แฟนกูจะอยู่ฝ่ายขับร้องกับกูเว้ย” แขนเล็กมากระตุกเสื้อผมทันที

“เชี่ยเม่นมึง กูร้องไม่ได้”

“ได้ดิ ก็เหมือนตอนนั้นที่สวนสาธารณะไง”

“กูร้องมั่วเหอะ แล้วตอนนั้นคนที่สวนก็เอาเนื้อให้กูดูด้วย”

“คราวนี้มึงได้ร้องแต่เพลงที่มึงร้องได้แน่นอน”

 

 

 

 

 

ผมพูดไว้ไม่มีผิด ให้เด็กจะมีอะไรได้นอกจากเพลงการ์ตูน พอทำนองคุ้นหูของฮีโร่ในดวงใจดังขึ้น ต่อให้ไม่รู้ภาษาเจ้าหนูทั้งหลายก็ตะโกนร้องออกมาสุดใจดำน้ำด้วยกันไปจนจบเพลง ดีที่เรวะมันมีคลังเพลงอนิเมะคลาสสิคในสมองเยอะพอพูดชื่อขึ้นมาแก๊งผมก็หาคอร์ดกับโน้ตแล้วเล่นสดโซโล่กันแบบมั่วบ้างไม่ได้บ้าง แต่สภาวะแบบนี้นี่แหละที่เรียกว่าสนุกสนานของแท้

จนกระทั่งโดนสลับมือไล่ให้ลงไปเล่นเก้าอี้ดนตรีกับพวกน้องๆ ในใจผมก็นึกฟ้องเป็นห่วงคนตัวขาวที่เหมือนฝืนกำลังตัวเองอยู่

“เอาแต่จ้องมันนั่งแหละ ไอ้เรมันจะทะลุอยู่แล้ว เดินได้แล้วไอ้เชี่ยเม่น”

“จำไว้นะครับกติกาคือใครแพ้โดนทำโทษให้ออกมาทำตามคำสั่ง พระราชา ว่ะฮะฮะ” บ้านเมืองไหนมีพระราชาอย่างมึงกูว่าล่มจมว่ะไอ้สัดแฮ็ค เห็นเรื่องขี้บังคับไม่ได้มันถึงกับต้องออกโรงกลั่นแกล้งชาวบ้านให้น้องๆที่แพ้ไปปั่นจิ้งหรีดบ้างล่ะ วิ่งรอบสนามบ้างล่ะด้วยข้ออ้างบริโภคแต่น้อยออกกำลังกายเพื่อสุขภาพตามข้างซองขนมที่มันพึ่งแจกน้องๆไป มาคราวนี้มันจะทำอะไรผมไม่รู้ ผมได้แต่ดูไอ้เรวะหวังเพียงแต่ไม่ให้มันต้องแพ้จนโดนทำโทษไปกระโดดตบร้อยทีไม่งั้นผมคงเป็นบ้า

ระหว่างที่กำลังเดินวนเพลงก็หยุดลง เสียงกรีดร้องของน้องๆดังลั่นทุ่ง แฟนผมไวเว่อร์มันแย่งที่ได้แต่ไม่วายพอหย่อนก้นลงไปสีหน้าเจ็บสะท้านบาดสะโพกก็เข้าตาผม

เชี่ยแล้ว...เจ็บตรงนั้นและยังต้องมาเล่นเก้าอี้ดนตรีอีกเนี่ยนะ ทำไมกูไม่ทันคิดวะ!!

“พี่เม่น พี่เม่น” รู้สึกถึงแรงกระตุกแขนเสื้อเบาๆเลยหันไปมอง เป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยกำลังเงยมองผมอยู่

“นั่งสิคะ” เธอเชื้อเชิญให้ไปนั่งเก้าอี้ใกล้ๆตอนนี้สมองผมไปตกอยู่แต่คนตรงนู้นเลยเผลอนั่งตามไปแบบไม่คิดอะไร

“เชี่ยเม่นโว้ย แม้แต่เด็กมึงก็เอาเหรอวะ” สรุปน้องผู้หญิงคนนั้นโดนทำโทษแทนเพราะสละเก้าอี้ให้ผม เฮ้ยจริงป่ะเนี่ย

“พรากผู้เยาว์ ข้อหาหนักนะเว้ย”

“ใช่ที่ไหนเล่าน้องเขาให้กูนั่งต่างหาก”

“อย่าว่าพี่เม่นเลยนะคะ น้องแววเป็นคนให้เก้าอี้พี่เม่นเอง”

“หูยยยยยยยยยยยยยยยยย” แม้แต่แฟนของผมยังฮา มันยิ้มน้อยๆทำท่าล้อเลียนเอานิ้วปาดคอใส่ ว่ามึงไม่รอดคุก แอบได้ยินเสียงรอบข้างซึ่งในระยะที่เห็นท่าทางมัน

“พี่เรยิ้มอ่ะ แก”

“เฮ้ย น่ารักว่ะ”

น่ารักอยู่แล้ว แฟนผมทั้งคน

พวกเราสาละวนกับการเดินเข้าที่นั่งและหยุดตามเสียงเพลงอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรอบสุดท้ายเหลือเพียงเก้าอี้ตัวเดียว และโชคร้ายคือมีแค่ผมกับมันเป็นผู้รอดชีวิตจากการพิชิตเก้าอี้

“ไหวมั้ยวะ” ใบหน้าไอ้เรวะเริ่มซีดไปตามจังหวะการหยุดทุกครั้งของเสียงเพลง ผมเดาว่าตอนนี้สะโพกมันคงจะระบมเกินเยียวยาแล้ว ไม่อยากให้มันต้องเล่นอีก

“ไอ้แฮ็คกู...” จะยกมือออกตัวว่ายอมแพ้แต่เสือกโดนไอ้ตัวเอ้มันดักคอไว้

“เล่นต่อไปให้จบเกม ไม่งั้นมึงโดนทำโทษทั้งคู่” ไอ้เหี้ย มึงเคยปรานีกูบ้างมั้ย อย่างน้อยกับกูไม่ แต่กับแฟนกูทำไมมึงใจร้ายอย่างนี้วะ ท่วงทำนองจังหวะดราก้อนบอลดังขึ้นอีกครั้ง ฉ่าลาเฮ็ด ฉ่าลา แต่กูควรเฮ็ดอิหยังดีวะเนี่ย ต้องฝืนใจเดินวนไปตามคำสั่งมันทั้งที่หัวสมองยังตื้อ เอาไงดีถ้าล้มบอลยอมแพ้แฟนผมก็จะไม่ถูกทำโทษ แต่ถ้าให้เรวะมันโดดลงเก้าอี้มีหวังคราวนี้

กึก!!

 

ไอ้เหี้ยเพลงหยุด!!ขณะที่กูกำลังคิดอะไรเพลินๆเนี่ยนะ จุดจบสุดท้ายผมเลยทำตามสิ่งที่หัวฉุกคิดขึ้นได้ไป

 

ตุบ!!

 

“ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงนกหวีดแผดลั่น จนฝูงกาแม่งโผบินห่าแตกจากรัง

“ไอ้เม่นฟาวล์!!”

 

ไม่ฟาวล์ให้มันรู้ไป ผมดึงตัวเรวะให้มันนั่งลงมาทับตักก่อนทิ้งตัวลงพื้นไม่รอช้า สรุปกูไม่ได้นั่งก่อนถือว่าไม่ชนะ ส่วนแฟนกูได้นั่งตักมันไม่เจ็บตัว ยิงปืนนัดเดียวได้อีกาเป็นสิบตัว ฉลาดเหี้ยๆเลย

 

 

 

 

สุดท้ายผมได้ไปปั่นจิ้งหรีดเป็นเพื่อนน้องแวว เด็กสาวยิ้มแก้มปริมีความสุขกับความทรงจำอันสีทหวานด้วยการได้ปั่นจิ้งหวีดสื่อรักกับพี่เม่น พอจบสันทนาการเหลือพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์คือการแจกข้าวกลางวันแก่น้องๆที่เป็นกิจกรรมหลักของวันนี้ เพื่อนๆพี่ๆร่วมค่ายช่วยกันลำเลียงเด็กน้อยพากันเดินมารับข้าวไม่ให้แตกแถว ส่วนผมกับเดอะแก๊งหลบมาด้านหลังเตรียมเครื่องดนตรีจัดคอนเสิร์ตย่อยๆให้น้องๆได้ฟังเพลงคลอกันไประหว่างมื้ออาหาร

พวกเราคิดเพลงขึ้นมาชุดใหญ่ สลับเบาบ้างช้าบ้างกันไม่ให้น้องลุกขึ้นมาเต้นตามจนข้าวจุกคอ ความดื่มด่ำมีความสุขไปกับมื้ออาหารและเพลงที่คลอตามกัน ไม่ทำให้ผมตื้นตันได้เท่าการเห็นรอยยิ้มของคนรักที่เปี่ยมสุขท่ามกลางผู้คน จนผมอดยิ้มตามไม่ได้...ผมรักรอยยิ้มนี้ของมันที่สุด...

“จบวันนี้ พวกพี่อยากเก็บรอยยิ้มของทุกคนเอาไว้ในความทรงจำเสมอ เพราะ ‘เวลาเธอยิ้ม’ มันทำให้โลกโคตรสดใส”

ท่วงทำนองเพลงของ POLYCAT ดังขึ้น ผมเป็นคนขอที่จะร้องเพลงนี้เอง ผมอยากร้องให้มัน รวมถึงน้องๆในโรงเรียนนี้ทุกคน

 

ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน

เธอจึงได้ครอบครอง รอยยิ้มที่สวยงามขนาดนี้

ทำให้รักใครไม่ได้อีกเลย วินาทีที่เธอ เจอกับฉันมันทำทำ ให้

........

....

ได้โปรดให้ฉันเป็นคนสุดท้าย ได้ไหม

เธอจะเป็นคนที่ฉันยกใจ เก็บไว้ เก็บไว้ให้เธอผู้เดียว

 

 

 

 

 

[พาร์ตของเจ๊ดิบ]

“น้องเม่นล่ะจ้ะ กลับมาด้วยรึเปล่าเนี่ย”

 

อย่าถามว่าชั้นเป็นใคร ที่สาละวนมาตามหาเพราะฐานะเจ้าของเพจชื่อดังมันคำคอ นี่ถ้าไม่ติดสัมภาษณ์น้องพิทนิเทศน์เอกฟิล์ม เด็กใหม่ที่หล่อลากเลือดชวนให้เสียตัว...เอร๊ยเสียกายพร้อมใจให้แล้วล่ะก็ อย่าหวังว่าชั้นจะพลาดกิจกรรมสำคัญรวมเหล่าคนดังอย่าง‘กิจกรรมเลี้ยงอาหารกลางวันน้องน้อย’ได้หรอก

 

“อ้าวเจ๊ดิบ มาทำไมอ่ะ ตลาดเขาวายไปนานแล้วนะ” เสียงติดจะกวนส้นตีนกระแทกเข้าหน้า หันไปมองให้ได้เจอกับหัวหน้าสโมสรนิสิตที่ยืนบิดขี้เกียจอยู่หน้าประตูรถทัวร์

“สัดแฮ็ค!”เชี่ยกูลืมดัดเสียง “เพราะมึงแท้ๆเลย เปลี่ยนวันทำกิจกรรมเพื่อ!”

“อ้าวก็ผมสะดวกวันนี้นี่หน่า”

“ใครเขาให้เปลี่ยนเวลากิจกรรมตามความสะดวกของหัวหน้าสโมฯบ้างวะ ไอ้เด็กเวร!!” แม่จะขยำคอเสื้อมันแล้วยกขึ้นกดจูบเลียให้ตั้งเลยคอยดู

“เฮ้ยใจเย็นดิ หลักๆเจ๊มาหาแค่สองคนไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ ทำไมมึงรู้”

“พวกมันยังอยู่บนรถทั้งคู่เลย”

“แล้วทำไมยังอยู่บนนั้น”

“เจ๊ก็ไปดูพวกมันเองดิ” เด็กแฮ็คมันชี้นิ้วโป้งขึ้นไป ชักชวนให้กูเสือกเสียเหลือเกิน ถ้ารถทัวร์ขย่มระหว่างกูปีนมีหวังได้เสียผีกันพอดีงานนี้ ว่าแล้วด้วยเกียรติภูมิเจ้าของเพจที่ไม่พลาดทุกช็อตสำคัญมากว่าสี่สมัยเลยรีบปีนขึ้นไปไม่รอช้า ค่อยๆย่องกลัวว่าเด็กพวกนั้นกำลังทำกิจกรรมในร่มกันอยู่จนกูแอบถ่ายคลิปไม่ได้ แต่พอสืบกายไปใกล้ใจกูถึงกับร้องว้า

“สัดแฮ็ค ไอ้เด็กเวร มึงหลอกกู!”

ไม่ได้ทำกิจกรรมในร่มผ้า แต่ทั้งสองกำลังนอนอ้าปากน้ำลายยืดซบกันอยู่เนี่ย!!

“อืม...แต่ดูๆก็น่ารักดีโนะ ขอป้าซักแชะละกันนะจ๊ะ”

 

แชะ!!

 

ภาพของเม่นกับเรวะนั่งหลับด้วยความเพลียตับอยู่หลังรถต่างคนต่างซบไหล่กันและกัน

Sexy Dippy Cutie boy in the university เอ็นดู๊ววววววว #คิดจะพักคิดถึงเม่นเร​#คิดจะเยดีเอ็มมาหาเจ๊สิคะ

 

เม่น ศิลปกรรมศาสตร์ ปีสาม IG : PoPo_Pine เร มนุษยศาสตร์ ปีสาม IG :N/A

Fahsai รักรอยยิ้มนี้ของพี่เรจัง

MenRei Official ชอบคู่นี้ที่สุด ลงเรือหางยาวติดมอเตอร์เลยค่ะไม่ต้องพายให้เหนื่อย

PoPo_Pine ช่วยลบภาพนี้ออกด้วยครับ...ผมอยากเก็บเอาไว้ดูเล่น กับมันแค่สองคน

 

......END….

+++++++++++


จบแล้ว ด้วยความใจหาย
ท้ายที่สุดต้องขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้นุ้งเม่นกับนุ้งเรได้เดินมาจนสุดทางได้
ขอบคุณจริงๆค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรารักมากกก
และจะลืมไม่ได้เลยกับคุณเพื่อนสนิทที่ช่วยคิดชื่อเล่นพระเอกจนออกมาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้ได้

เจอกันใหม่เรื่องหน้านะคะ(ถ้าคนเขียนยังมีแรง55)

ป.ล.ผิดพลาดตรงไหนเดี๋ยวมาแก้ไขเย็นๆค่ะ ลงจากมือถือทุลักทุเลพอสมควร

[B52]

 

[มนุษย์บิน]

ทั้งฮาทั้งดราม่าปะปนกันไปหมดดดดด เม่นคือถ้าไม่จัดว่าสติแตกง่ายก็คือผู้ชายที่ดีมากๆคนหนึ่งเลย หลงหนูเรของป้าแล้วสินะจ๊ะเธออออ เรวะหนูน่าเอ็นดูมากกกกกรู้ตัวไหมมมมมมต่อไปจะมีแน่ความสุขแล้วนะ แต่พ่อแม่เรวะนี่จนจบเรื่องสำหรับเราก็คือไปพักก่อนนนนนพ่อคือแย่สุดไรสุดทิ้งลูกเมียแบบเทมากกกแล้วผ่านไปยี่สิบกวาปีเพิ่งมาคิดได้คือไรไม่ตามหาห่าเหวไรทั้งนั้นเลย ถ้าไม่บังเอิญเจอก็คือไม่ทำไรทั้งนั้น แม่อีกทำร้ายลูกเห็นผู้ชายดีว่าลูก เอาไปเก็บบบบนี่ไงทำไมถึงบอกต้องมีลูกเมื่อพร้อมพ่อแม่แบบนี้เอาไปเก็บบบบรับไม่ได้ เรื่องนี้แม่เม่นก็คือน่ารักสุดไรสุดแล้วเข้าใจลูกดีมากกกก หวังว่าต่อไปเรวะกับเม้นจะเจอแต่เรื่องดีๆนะจ๊ะ 

[panpang]

 

[Maymon]

อยากบอกคนเขียนว่าสนุกมากกก
เนื้อเรื่องน่าติดตาม การใช้ภาษาก็ไหลลื่นไม่มีสะดุดเลย
เราอ่านแทบไม่อยากวาง
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่เขียนเรื่องดีๆออกมาให้ได้อ่าน
อยากให้รู้ว่ามีคนชอบงานเขียนคุณมากๆนะคะ
(เราเข้ามาอ่านยังแปลกใจว่าทำไมงานเขียนที่สนุกขนาดนี้คนอ่านกลับน้อยจัง)
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับนิยายดีๆที่มาแบ่งปัน

[mab]

แงงงงงงงงง จบแล่ว !!
น้องเรวะของแม่ได้คนดีอย่างเม่นมาดูแล
เป็นสิ่งเติมเต็มสิ่งที่ขาดๆ ของน้องได้
แม่ดีใจด้วยนะลูก งือๆๆๆ
..เราชอบมากๆ เลยค่ะ ทั้งสนุก ทั้งเศร้า
และทั้งฮา.. เอออออ NC นี่คือควรหื่นแต่กลับอ่านแล้วขำก๊ากตลอดจนสำเร็จ 555555 น้องเรวะผู้ใสซื่อในบท NC แต่ก็มีความพยายาม น่าเอ็นดูจังเลยลูก5555

ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ ถ้ามีนิยายเรื่องใหม่มาอีก จะตามอ่านแน่นอนค่ะ ขอบคุณน๊าาาาาาา

[nOn†ღ]