หัวข้อ: ●Cloud● #เสือป่าทะเล : UPDATE ตอนที่ 13 : (27/03/2019) P.2

[ขนมลา]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ


เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***********************************



●Cloud ●

แฮชแท็ก:  #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22






เมื่อโจรขโมยเงินอย่างเขาหนีหัวซุกหัวซุนมาเจอกับชายที่เพิ่งออกจากคุก ความสัมพันธ์บิดเบี้ยวของคนชีวิตพังๆสองคนจึงได้เริ่มต้นขึ้น

●●●●●●●●



เป็นเรื่องราวความรักดุดัน ดิบเถื่อน
ที่ค่อยๆเกิดขึ้นท่ามกลางสถานการณ์เลวร้าย


เนื้อหามีความรุนแรงในหลายแง่มุม โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน


นิยายเรื่องนี้ แปลงมาจากแฟนฟิคของคนเขียนค่ะ





●สารบัญ●


Cloud 1


Cloud 2


Cloud 3


Cloud 4
 

Cloud 5


Cloud 6


Cloud 7


Cloud 8


Cloud 9


Cloud 10


Cloud 11


Cloud 12


Cloud 13

[ขนมลา]

         


Cloud 1 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22




         เราเจอกันครั้งแรกในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก
 
 
          วันนั้นท้องฟ้าครึ้มจัด มืดทะมึนด้วยเมฆฝนสีคล้ำที่ลอยตัวจับกลุ่มกันหนาทึบ พอๆกับจิตใจของทะเลที่มืดหม่นราวกับปกคลุมไปด้วยหมอกควันขุ่นมัว
 
 
          ชายหนุ่มบิดแฮนด์รถจักรยานยนต์คันเก่าของตนเองซอกซอนไปตามถนนดินฝุ่นคลุ้งเลียบทางรถไฟ เสียงเครื่องยนต์สภาพย่ำแย่ใกล้พังแผดดังท่ามกลางความเงียบสงบของเวลาใกล้ค่ำ ไม่มีใครหรือรถคันไหนสัญจรผ่านไปมา นอกจากทุ่งหญ้าสูงสลับกับที่ดินรกร้างว่างเปล่าข้างทางแล้ว นานๆทีก็จะเห็นโครงสร้างอาคารซึ่งยังก่อสร้างไม่เสร็จหรือตึกแถวร้างที่ปิดป้ายประกาศให้เช่า/เซ้ง
 
 
            มันจำเป็นที่ต้องเลือกเส้นทางผู้คนไม่พลุกพล่าน
 
 
          เขาต้องออกนอกเมืองและหาที่เงียบๆซ่อนตัวสักพัก
 
 
            แต่เรื่องโชคร้ายกลับเกิดขึ้น อาจจะด้วยความไม่รอบคอบของเขาเองหรือความเร่งรีบฉุกละหุกทำให้เขาไม่มีแก่ใจตรวจสอบก่อน แต่มันก็ทำให้ทะเลต้องสบถในลำคออย่างหัวเสีย เมื่อรถจักรยานยนต์คันเก่าดันเกิดเครื่องดับ นิ่งสนิทอยู่กลางทางในตอนที่เขาหักเลี้ยวโค้งถนนพอดี
 
 
            “บ้าเอ๊ย! มาหมดอะไรเอาตอนนี้วะ”
 
 
            ชายหนุ่มพ่นลมหายใจพรืด ยกขาเตะรถเจ้ากรรมไปทีหนึ่งด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ความกระวนกระวายใจผุดพลุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ อันที่จริงแล้วทะเลสังเกตเห็นเข็มวัดระดับน้ำมันใกล้จะแตะขีดสุดท้ายเข้าไปทุกที พยายามประคองรถคู่ชีพขับเข้าไปในเขตชุมชนเพื่อหาปั๊มเติมน้ำมัน แต่สุดท้ายก็ดับอยู่กลางทางจนได้ เขาเหลียวกลับไปมองเส้นทางที่เพิ่งขับผ่านมาอีกครั้งด้วยความกังวล
 
 
          ไม่มีใครตามมา แต่เขายังวางใจไม่ได้
 
 
            ร่องรอยงัดแงะประตูห้องนอนและตู้เซฟที่ว่างเปล่า… มันบอกได้ถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น ที่เหลือก็แค่รอให้อีกฝ่ายกลับมาเจอก็เท่านั้น ซึ่งมันก็คงไม่เกินสองสามวันนี้
 
 
            เมื่อหลายวันก่อน พนักงานร้านมินิมาร์ทใจกลางเมืองคนหนึ่งแอบลักลอบขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งเป็นส่วนที่แบ่งแยกไว้เป็นบ้านพักของเจ้าของร้าน มันเป็นความจงใจของเขาที่เฝ้าหาจังหวะตลอดเวลาอยู่แล้ว เจตนาร้ายในหัวสมองถูกความมุ่งหมายบางอย่างผลักดันความกล้าให้มีมากขึ้น เขาแอบสังเกตเห็นรหัสตู้เซฟในขณะที่เจ้าของร้านสาวใหญ่กำลังเก็บเงินรายได้ของร้านไว้จำนวนหนึ่งก่อนที่จะนำไปฝากธนาคารทุกๆวันที่สิบสามของเดือน เขามองเห็นรหัสนั่นจากบานประตูที่ปิดไม่สนิท เป็นความประมาทเผลอเรอของฝ่ายนั้นที่ไม่นึกเอะใจสักนิดหรือไม่ก็อาจจะเป็นโชคดีของเขาเอง
 
 
            กระทั่งบ่ายวันนี้สบโอกาสเหมาะ เจ้าของร้านสาวใหญ่มีธุระด่วนต้องออกเดินทางไปต่างจังหวัดกะทันหัน ทำให้พนักงานที่เหลืออยู่จัดการดูแลร้านปิดร้านกันเอง ซึ่งที่ผ่านมามันก็ไม่เคยเกิดปัญหาใดๆ คงไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีพนักงานคนหนึ่งแอบแฝงเข้าไปในห้องนอนของเจ้าของร้านและลักลอบปลดล็อกตู้เซฟด้วยรหัสที่จดจำมา
 
 
            ไม่มีใครรู้ว่าเงินจำนวนมากหายไป
 
 
            ทะเลกระชับสายกระเป๋าเป้สีดำแน่น เขาต้องหาทางหลบหนีซ่อนตัวให้เร็วที่สุด
 
 
            ก่อนจะถูกหมายจับออกตามล่าตัวในคดีลักทรัพย์
 
 
            เมื่อไม่มีทางเลือก สุดท้ายก็ต้องจำใจเข็นรถคันเก่าลากผ่านไปตามถนนวังเวงไร้ผู้คน เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นทุกขณะเมื่อฝนใกล้จะตกลงมาทุกที ฟ้าร้องครืนครั่น ลมพัดกระหน่ำจนทุ่งหญ้าเสียดสีกันดังแกรกกราก คิ้วเรียวเริ่มขมวดเครียดตามเวลาที่ผ่านไป
 
 
            แม่งเอ๊ย! น้ำมันหมด ปั๊มน้ำมันไม่มี พายุฝนก็จะตก หนีก็ต้องหนี มันจะมีอะไรเลวร้ายกว่านี้อีกไหมวะ!
 
 
            ลมแรงพัดฝุ่นดินกระจายคลุ้งเข้าตาจนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นขยี้ มือเรียวลากผ่านหัวคิ้วสัมผัสได้ถึงคราบเหนอะหนะของอะไรสักอย่าง พอลองยกมาดูถึงเห็นว่าเป็นคราบเลือดไหลเปรอะลงมาเป็นทางยาว ทะเลเพิ่งรู้สึกเจ็บก็ตอนนี้เอง เขากัดฟันกรอด เผลอทุบกำปั้นลงกับเบาะรถดังโครมด้วยความเจ็บใจ
 
 
            โดนคนที่รักหักหลังกันได้อย่างเลือดเย็นมันคงจะเลวร้ายที่สุดแล้ว
 
 
            เขาอุตส่าห์หอบเงินที่เสี่ยงตายขโมยมารีบกลับหอพักด้วยความเร็วสุดชีวิต โดยอ้างกับที่ร้านว่ามีธุระด่วนต้องรีบกลับก่อนเวลาเลิกสองชั่วโมง จิตใจร้อนรุ่มกระวนกระวายถึงขนาดบึ่งรถฝ่าไฟแดงแทบทุกทางแยก อยากเจอคนที่รออยู่ที่หอพักแทบบ้า อยากเห็นสีหน้าปลาบปลื้มโล่งใจของคนรัก อยากให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งพิงให้เธอได้  แค่นึกถึงรอยยิ้มสดใสของดาราเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้


          ใครจะรู้ว่าภาพที่เขาเห็น กลับกลายเป็นภาพเธอนอนกับผู้ชายแปลกหน้าอยู่บนเตียงของเรา
 
 
          เขาจำไม่ได้ว่าพุ่งถลาเข้าชกหน้าไอ้หมอนั่นไปกี่ครั้ง ถึงจะโดนโต้ตอบเอาคืนกลับมาพอกัน แต่มันไม่เจ็บเท่ากับคนรักที่ถลันเข้ามาขวางและผวาเข้ากอดไอ้ชายชู้นั่นเอาไว้แนบอกต่อหน้าต่อตาเขา
 
 
            พังทลายลงหมดแล้ว
 
 
            ทุกอย่างพังทลาย รวมถึงความรู้สึกของทะเลที่ย่อยยับไม่มีชิ้นดี


             เขาแค่นหัวเราะในลำคอ หัวเราะเยาะหยันให้กับความน่าสมเพชของตนเอง หัวเราะให้กับความรู้สึกที่ถูกเหยียบย่ำจนจมดินด้วยน้ำมือของคนรัก
 
 
            คนรักงั้นเหรอ หึ! หลอกลวงกันทั้งนั้น
 
 
            หลายเดือนก่อน เขาขอดาราแต่งงาน แต่เธอบ่ายเบี่ยงบอกว่าช่วงนี้ครอบครัวกำลังมีปัญหาเรื่องการเงิน เธอต้องการเงินจำนวนมากไปใช้หนี้ ดูเหมือนความสุขของเราเริ่มหายไป แทนที่ด้วยความเคร่งเครียด และทวีความกดดันมากขึ้นทุกวันโดยที่พนักงานร้านมินิมาร์ทธรรมดาๆอย่างเขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้ เราทะเลาะกันบ่อย และนับวันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ทะเลไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวย่ำแย่ไปมากกว่านี้ ความคิดชั่วร้ายแล่นวาบเข้ามาในสมอง และกลั่นกรองออกมาเป็นแผนการที่เขาใช้เวลาขบคิดเงียบๆอยู่คนเดียว


          ใครจะรู้ว่าเธอจะนอกใจกัน เจ็บแสบสิ้นดี
 

          เธอไม่รักเขาแล้ว ความรักที่เคยมีปลิวหายกลายเป็นฝุ่นผง และหนี้สินที่เธอทุกข์ใจทุรนทุรายแทบตายก็ไม่ใช่ของครอบครัวเธอ แท้ที่จริงเป็นหนี้พนันบอลของไอ้ชายชู้สารเลวนั่น!


           ทะเลโกรธ โกรธจนแทบกระอักเลือด เขายอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายขโมยเงินนี้มาเพื่ออะไรกัน! เพื่อให้เธอได้นำมันไปใช้หนี้พนันให้ไอ้หมอนั่นงั้นเหรอ แม่งเอ๊ย! ถ้าวันนี้เขาไม่กลับบ้านเร็ว ก็คงต้องจมปลักเป็นไอ้โง่ต่อไปไม่สิ้นสุด


            ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ก่อนจะชกเปรี้ยงลงกับผนังห้องด้วยความคับแค้นใจจนข้อนิ้วเป็นรอยแตกเลือดไหลซิบ อยากให้ความเจ็บปวดมันฝังลึกลงไป เพื่อจะได้เข้าใจสักทีว่าที่ผ่านมา เขาก็แค่โง่มาตลอด
 
 
            ทะเลผลุนผลันออกมาจากหอพักแห่งนั้นด้วยหัวใจเจ็บช้ำ แต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บแค้นก็ย้ำเตือนว่าเขาไม่มีวันยอมให้เงินพวกนี้ตกไปอยู่ในมือของคนทรยศและไอ้ชายชู้สารเลวนั่นเด็ดขาด!
 
 
            เขารู้ ว่าเขาเองก็เลวไม่ได้ต่างกัน
 
 
            ฝนตกแล้ว ลมพายุพัดอื้ออึง ทะเลดึงความคิดออกจากอดีตที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะสบถในลำคอ มือก็ฉุดกระชากรถเจ้ากรรมลากไปตามพื้นถนนที่เริ่มชื้นแฉะ ฟ้าแลบฟ้าร้องครืนครั่น เขาวิ่งหันซ้ายหันขวาหาที่หลบฝน อย่างน้อยก็น่าจะมีบ้านร้างหรืออาคารร้างที่พอจะหลบฝนได้บ้าง  ไกลออกไปลิบๆนั่นดูเหมือนจะเป็นตึกแถวอะไรสักอย่าง
 
 
            ตอนที่เขาเข็นรถวิ่งมาถึงพร้อมกับหอบหายใจถี่ ก็เห็นป้ายประกาศให้เช่าเรียงติดเป็นแถวอยู่บนบานประตูเหล็กม้วน มีเพียงคูหาเดียวที่เปิดเห็นผนังกระจกหนาทึบ ประตูไม้หนาหนักปิดสนิท ดูไม่ออกว่าเป็นร้านอะไรเพราะไม่มีป้ายชื่อติดเอาไว้เลยสักป้าย
 
 
            เอาเถอะ จะร้านอะไรก็ขอให้หลบฝนได้ก่อนแล้วกัน
 
 
            ชายหนุ่มกำลังจะผลักประตูร้านเปิดออก หากบานประตูกลับถูกกระชากเปิดจากด้านในอย่างแรงในวินาทีนั้น
 
 
            ร่างโชกเลือดของชายคนหนึ่งพุ่งถลันออกมา ทรุดฮวบลงกองกับพื้น แน่นิ่งอยู่แทบเท้าของเขา


           ทะเลยืนตัวแข็งทื่อ


         กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งปะปนกับกลิ่นฝนจนคลื่นเหียน ท้องฟ้าที่มืดครึ้มอยู่แล้วดูเหมือนจะมืดทะมึนยิ่งกว่าเดิม มืดพอๆกับแสงสว่างของชีวิตหนึ่งที่ใกล้จะมอดดับ ชายคนนั้นอายุไม่น่าเกินสี่สิบปี พยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด แต่มีดที่เสียบคาอยู่กลางอกทำให้เขาล้มฟุบลง


            ถัดจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที ผู้ชายร่างสูงเปื้อนเลือดเกรอะกรังอีกคนก็พุ่งถลาตามออกมา และการกระทำของเขาทำให้ทะเลหนาวสันหลังเยือก
 
 
             เขากระชากมีดออกจากอกชายคนแรก หยดเลือดสาดกระเซ็นไหลปะปนกับหยดฝนเป็นสาย
 
 
            เลือดเย็นเกินไปแล้ว
 
 
            ชายที่นอนฟุบบนพื้นตายแล้ว บรรยากาศพลันเย็นเยียบจนทะเลขนลุกซู่ ความหวาดหวั่นคืบคลานเข้าปกคลุมจิตใจ เขากำมือที่สั่นระริกไว้แน่น ความหนาวเยือกแทรกซึมเข้ากระดูก…ไม่แน่ใจว่าหนาวเพราะสายฝน หรือเพราะคนเลือดเย็นเงยหน้าขึ้นมามองเขากันแน่
 
 
          นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน
 
 
            ชายคนนี้อายุไม่น่าเกินสามสิบปี ใบหน้าคร้ามแดดรกครึ้มไปด้วยหนวดเครา เข้ากันดีกับผมสีดำตัดสกินเฮดทั้งหัว คิ้วหนาเข้มที่รับกับสันจมูกโด่งขมวดเครียด ริมฝีปากหนาสีคล้ำมองดูคล้ายกำลังแสยะยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลเหล็กกล้าสะท้อนความแข็งกร้าว เหี้ยมลึกออกมาจนรู้สึกได้
 

              น่ากลัว


             สัญญาณเตือนภัยในหัวดังก้อง สติระลึกว่าเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฆาตกรที่เพิ่งแทงคนตาย บัดซบ! ทำไมจะต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายในเวลาคับขันแบบนี้ด้วยวะ
 

            “อย่าคิดหนี” อีกฝ่ายคำรามเสียงแหบพร่า พร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาหา “ถ้าไม่อยากตาย!”
 


             มันกำลังข่มขู่เขา



            ทะเลคว้าแฮนด์รถเหวี่ยงมอเตอร์ไซค์ทั้งคันเข้าใส่ร่างที่พุ่งเข้าหา จนมันล้มโครมกระแทกพื้นดังสนั่น เขาหมุนตัววิ่งพรวดออกไปบนถนน แว่วเสียงคำรามสบถดังลั่นมาจากด้านหลัง มีเสียงรองเท้าหนักๆย่ำกระทบพื้นไล่หลังตามมาในระยะกระชั้นชิด บ้าเอ๊ย! มันวิ่งเร็วมากจนเขานึกกลัว


               ไม่รู้หรอกว่าจะหนีรอดหรือเปล่า
 


                 แต่ถ้าอยากมีชีวิตรอด ก็ต้องดิ้นรนให้ถึงที่สุด


 
              น้ำฝนชะล้างรอยเลือดจากหัวคิ้วไหลเข้าตาจนแสบเคือง ชั่ววินาทีที่ทะเลเผลอกะพริบตา ยกมือขึ้นเช็ดรอยเลือด ความเร็วในการวิ่งของเขาก็ลดลง
 
 
            ตอนนั้นเอง ชายหนุ่มก็ถูกกระชากจากด้านหลังจนเซถลา ฝ่ามือหยาบกร้านจับหัวไหล่เขาบีบขย้ำหนักหน่วง เจ็บเหมือนกระดูกจะร้าว มันมองจ้องเขาด้วยแววตาดุดัน
 
 
            “คิดจะหนีเหรอ” น้ำเสียงแหบพร่าฟังดูน่าขนลุก “อยากตายงั้นสิ”
 
 
            สัญญาณเตือนในหัวทะเลหวีดร้องดังลั่นกว่าเดิม
 
 
            “ปล่อยกู!”
 
 
            ทะเลสะบัดแขน ฟาดสันมือเข้าใส่ปลายคางอีกฝ่ายเต็มเหนี่ยว แถมซ้ำด้วยการถีบโครมเข้ากลางลำตัวคนตรงหน้าเต็มแรง มันเซถอยไปหลายก้าว จากนั้นเขาก็วิ่งกระโจนหายลับเข้าไปในทุ่งหญ้าสูงท่วมหัวข้างทาง


                คิดจะซ่อนตัวในทุ่งหญ้างั้นเหรอ?
 
 
                คนถูกชกมองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายอย่างนิ่งสงบ แต่ประกายตากลับเข้มขึ้น
 
 
            …คิดเหรอว่าจะหนีรอดไปได้ง่ายๆ…
 


















 
          ทะเลวิ่งหนีสุดชีวิต


          ฝ่าทุ่งหญ้าสูงท่วมหัวจนเนื้อตัวโดนหญ้าบาดเลือดไหลซิบ แผลถลอกยิ่งเจ็บแสบเพราะโดนน้ำฝนซัดสาด แต่ใครจะสนกันล่ะ แค่รอดชีวิตให้ได้จากไอ้ฆาตกรนั่นก็พอแล้ว
 
            เขากัดฟันกรอดด้วยความเครียด นึกเจ็บใจเหลือเกินที่เลือกขับรถมาเส้นทางนี้ เงียบเชียบ ไร้ผู้คน ไม่มีใครขับรถผ่านมาสักคัน ไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือ มีเพียงฆาตกรที่กำลังไล่ล่าเขา
 
 
          ระหว่างทางทะเลเก็บท่อนไม้เหมาะมือได้ท่อนหนึ่ง เขากำมันไว้มั่นพลางกวาดสายตามองฝ่าความมืดสลัวในยามพลบค่ำอย่างระแวดระวัง ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่ง และเขาสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง


          ชายเสื้อสีขาวเปื้อนเลือดไหวสะบัดอยู่ในดงไม้เบื้องหน้า เขาเปลี่ยนเส้นทาง หมุนตัววิ่งไปอีกด้านหนึ่งทันที


            ทว่ามันสายเกินไป...
 
 
           อีกฝ่ายที่แอบซุ่มดักทางพุ่งออกจากที่ซ่อนเข้ารวบตัวเขา มือแข็งแกร่งคว้าคอเสื้อดึงกระชากจากด้านหลังอย่างแรงจนแทบหายใจไม่ออก แล้วเหวี่ยงร่างเขาล้มลงไปกองกับพื้นดังโครม


            “กูไม่มีเวลามาเล่นวิ่งไล่จับกับมึงหรอกนะ”
 

            “กูก็ไม่คิดอยากเล่นบ้าอะไรกับมึงอยู่แล้ว!” ทะเลรีบซุกมือข้างที่กำท่อนไม้ไว้ในพงหญ้าอย่างรวดเร็ว
 
 
            “มึงจะคาบเรื่องที่กูฆ่าคนไปบอกตำรวจหรือเปล่า” ชายหนวดครึ้มตะคอกขู่ มือสากบีบปลายคางเขาแรงๆจนทะเลหน้าหงาย ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด
 
 
            “ไม่! ไม่บอก!” เหี้ยเอ๊ย! แค่เรื่องขโมยเงินของตัวเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว
 
 
            “แน่ใจนะ” มันหรี่ตาจ้องเขม็ง ทะเลพยักหน้าทันที เขากับมันไม่มีความเกี่ยวข้องกัน แค่บังเอิญผ่านมาเจอเรื่องบัดซบซ้ำซ้อน ถึงเลี่ยงการเผชิญหน้าไม่ได้แต่เขาก็ไม่คิดเข้าไปยุ่ง แค่เรื่องเฮงซวยของตัวเองก็ย่ำแย่พออยู่แล้ว
 
 
          “แน่นอน กูรับประกันว่าจะไม่บอกใครเรื่องของมึง ปล่อยกูไปเถอะนะ”
 
 
          “งั้นก็ดี” คนตรงหน้าครางรับในลำคอ ดวงตาหรี่เล็กลงอีกเหมือนกำลังครุ่นคิด ทะเลกลั้นลมหายใจ  สังเกตท่าทีอีกฝ่ายด้วยความหวาดระแวง


            เชื่อเถอะ เขาไม่เอาเรื่องมันไปบอกตำรวจอยู่แล้ว เพราะเขาเองก็กำลังหลบหนีตำรวจอยู่เหมือนกัน
 
 
            “แต่กูไม่เชื่อ!”
 
 
            ทะเลเบิกตาโพลง มันพุ่งเข้ากระชากแขนข้างหนึ่งของเขาออกแรงลากให้เซถลากลับออกไปยังเส้นทางเดิม ทะเลเหวี่ยงท่อนไม้ที่แอบซุกไว้หวดเข้าใส่หลังคอชายหนวดครึ้มทันที แต่อีกคนก้มตัวหลบทันเฉียดฉิว ไม้เหมาะมือพลาดเป้ากระแทกแผ่นหลังอีกฝ่ายแทน ทะเลสะบัดตัวหลุด แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนเตะข้อพับขา ถูกบิดข้อมือจนท่อนไม้ร่วงลงพื้น
 
 
            “เหี้ยเอ๊ย! อย่าทำให้กูโกรธ!”
 
 
            มันแค่นเสียงเหี้ยมอยู่ในลำคอ ดวงตาดุดันเหี้ยมโหดจนทะเลขนลุกซู่


              สัญญาณเตือนภัยครั้งที่สามดังลั่นในหัวเขาอีกครั้ง คราวนี้มันเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้น
 
 
             ถ้าเขาหนีไม่รอด มันจะฆ่าปิดปากเขาหรือเปล่า?
 
 
            ชีวิตทะเลไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว เรื่องที่ทำให้หวาดกลัวก็ผ่านมาไม่น้อย ถึงขนาดเสี่ยงตายทำเรื่องผิดกฎหมายก็เพิ่งจะลงมือทำไปสดๆร้อนๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง
 
 
            และโดยที่คนข้างหน้าไม่ทันสังเกต ขณะที่มันฉุดกระชากลากถูเขาอย่างรุนแรงจนแทบจะลงไปคลานกับพื้น ทะเลค่อยๆล้วงมือข้างที่เป็นอิสระเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ หยิบมีดพับขึ้นมา...
       
 
            ข่มความร้อนรุ่มในอก เฝ้ารอจังหวะอย่างใจเย็น
 
 
            เขาหวังว่าเสียงฝนจะกลบเสียงกดสปริงของใบมีด ทะเลเงื้อมีดจ้วงแทงที่แผ่นหลังกว้าง แต่คนข้างหน้าไวทายาดหรือไม่มันก็ระวังตัวตลอดอยู่แล้ว มันเบี่ยงตัวหลบวูบพร้อมกับยกแขนขึ้นปัดป้อง ใบมีดแหลมคมเฉือนเข้าที่ท้องแขนเรียกเลือดสีแดงเข้มให้ไหลทะลักออกมา
 
 
            ทะเลสะบัดมีดอีกครั้ง มันรีบดันแขนขึ้นกันไว้ แล้วยื้อแย่งมีดกันดุเดือด ผ่านไปหลายนาทีเขากับมันโดนมีดถากกันไปหลายแผล สุดท้ายเขาโดนกำปั้นซัดหน้าจนมึนไปชั่วขณะ ส่วนมันโดนเขาถีบจนล้มโครมกระแทกพื้น จังหวะนั้นเขารีบตะเกียกตะกายวิ่งหนี
 
 
            ทะเลไม่รู้ว่าดวงตาสีเหล็กของคนเลือดเย็นโชนแสงขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด มือหนาชักมีดปลายแหลมที่ซ่อนไว้ข้างเอวออกมา


              มีดเปื้อนเลือดที่เพิ่งใช้ฆ่าคนตายส่องประกายวาววับกับแสงจันทร์


            คงต้องเล่นยาแรงเสียแล้ว...
 

















          ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเพียงแสงอ่อนล้าของดวงจันทร์และไฟถนนกะพริบติดๆดับๆ และร่างของโจรขโมยเงินที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน


           ทะเลวิ่งพลางหายใจหอบถี่ไปพลาง ทั้งเจ็บทั้งแสบแผลจากมีดถากแถมด้วยรอยขีดข่วนสารพัด เหนื่อยหอบจนแทบทรุดลงไปกอง แต่เขายอมแพ้ไม่ได้ เพราะนั่นอาจหมายถึงจุดจบของชีวิต


          เขตชุมชนน่าจะอยู่ไกลออกไปสุดถนน ทางรอดเดียวของเขาคือต้องวิ่งออกไปถึงถนนใหญ่นั่นให้ได้ ทะเลสูดลมหายใจลึก กำมีดพับในมือไว้แน่นพร้อมกับออกวิ่งสุดฝีเท้า


           หัวใจเขาเต้นหนักหน่วงเหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะที่ทุกวิวินาทีเกาะติดอยู่กับความหวาดผวา หากเป็นไปได้ ขอให้รถสักคันผ่านทางมา…

 
          โครม!
 
 
          ทะเลสะดุ้งเฮือกทั้งตัว เมื่ออะไรบางอย่างหนักๆโถมเข้ากระแทกทับร่างเต็มแรงจนล้มฮวบหน้าคว่ำลงกับพื้นดิน แขนสองข้างถูกจับล็อกไขว้หลังจนความเจ็บปวดแล่นจี๊ดขึ้นสมอง มีดพับกระเด็นหลุดจากมือ


             บัดซบ! ไอ้ฆาตกรนั่นมันตามมาทัน!
 
 
            “ฤทธิ์มากนักนะมึง อยู่เฉยๆ!” ร่างสูงใหญ่ที่กระโจนเข้าทาบทับจากด้านบนตะคอกเสียงกร้าว “กูมีเรื่องอยากจะเตือนมึง”
 
 
            “ปล่อยกูไอ้สัตว์!”
 
 
            ทะเลหายใจฟึดฟัด โขกศีรษะกระแทกปลายคางคนนอนคร่อมร่างเต็มแรง มันกัดฟันกรอด ดันร่างเขาพลิกหงาย ไม่พูดพร่ำทำเพลงซัดกำปั้นชกหน้าท้องเขาดังอั๊ก
 
 
            ทะเลจุกจนพูดไม่ออก ได้แต่ฟังเสียงอีกฝ่ายคำรามลอดไรฟัน
 
 
            “กูเพิ่งออกจากคุก”
 
 
            ทุกอย่างพลันเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงเม็ดฝนตกกระทบพื้นดินเป็นจังหวะเท่านั้น
 
 
            “ถ้าจะต้องฆ่าคนอีกสักศพสองศพเพื่อปิดปากมันไม่เหลือบ่ากว่าแรงกูนักหรอก” น้ำเสียงคนพูดเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ “คนที่เคยอยู่ในคุกน่ะมันทำได้ทุกอย่าง มันไม่นึกกลัวอะไรอีกแล้ว”
 
 
            มีดปลายแหลมเปื้อนเลือดพาดลงบนคอ ทะเลมือไม้เย็นเฉียบ หัวใจหล่นวูบลงไปอยู่ที่ปลายเท้า


           สัญญาณเตือนภัยในหัวกรีดร้องลั่นเป็นครั้งสุดท้าย
 
            “กู…กูจะไม่บอกใครเรื่องของมึง” ชายหนุ่มพูดเสียงแหบแห้ง
 
 
            “ดีมาก” ดวงตาสีเหล็กเหี้ยมลึกหรี่มอง “ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยทำตัวให้น่าไว้ใจด้วยการตามกูมาเงียบๆ อย่าคิดแม้แต่จะตุกติกอีก! ไม่อย่างนั้น...”
 
 
            “ไม่! ปล่อยกูไปเถอะนะ กูสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”
 
 
              “กูไม่เชื่อ!"
 
 
               มันกดมีดลงอีก คมมีดบาดเนื้อกินลึกเข้าไปจนเลือดไหล ทะเลหุบปากฉับ นึกรู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอีกแล้ว เส้นด้ายชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของมัน
 
 
            จนตรอกเสียแล้วทะเลเอ๋ย


 
          อดีตนักโทษเถื่อนผุดลุกพรวด ท่อนแขนแข็งแกร่งล็อคตัวเขาไว้จากด้านหลัง มันผลักเขาให้ออกเดินไปข้างหน้า มีดคมกริบกรีดเนื้อจมลึกจนได้กลิ่นเลือดโชย หากเขาทำอะไรผิดสังเกตเพียงนิด มันคงฆ่าปาดคอเขาทันทีโดยไม่มีการลังเลใดๆทั้งสิ้น
 
 
            ทะเลนึกอยากให้มีรถแล่นผ่านมาสักคัน ใครที่พอจะช่วยเหลือเขาได้บ้าง แต่ถนนเวิ้งว้างว่างเปล่าก็ยังคงเงียบเชียบอยู่เช่นเดิม
 
 
            นอกจากเสียงฝนซัดสาดแล้ว ก็มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัวกระหน่ำด้วยความหวาดหวั่นของเขาเท่านั้น
 
 
            ทะเลถูกผลักเข้าไปในร้านไม่มีชื่อที่หวังจะเข้ามาหลบฝนในตอนแรก กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจากร่างที่นอนตายอยู่บนพื้นชั้นล่าง ไฟสีส้มส่องแสงสลัวๆฉายให้เห็นภาพรอยสักมากมายที่แปะติดอยู่เต็มผนัง และเครื่องมือสำหรับสักลายวางอยู่เกลื่อนกลาด ที่แท้ก็เป็นร้านสักซึ่งตั้งอยู่ห่างไกลจากชุมชนนั่นเอง  ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการของทางร้านคงจะได้รับการบอกเล่ามาแบบปากต่อปาก
 
 
            “มึงเป็นเจ้าของร้านสัก?” ทะเลขมวดคิ้ว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงตอบที่ตะคอกเกรี้ยวกราดกลับมาหมือนโกรธแค้นเขามานับสิบปี
 
 
            “ของไอ้สารเลวนั่น!”
 
 
            ชายหนุ่มไม่ถามอะไรต่ออีก เขาถูกผลักให้ขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง พุ่งถลาเข้าไปในห้องหนึ่งตามแรงกระแทกโครมจากด้านหลัง ทะเลถอนหายใจลึก ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเจ็บใจ อย่าให้เขาหนีออกไปได้ก็แล้วกัน!
 
 
          ร่างของเขาถูกฝ่ามือหยาบกระด้างดันให้ล้มฮวบลงกับพื้นข้างเตียง ชายหนุ่มกำลังจะอ้าปากสบถด่าอย่างหมดความอดทน ก็พลันต้องเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงดังกริ๊ก
 
 
            ข้อมือทั้งสองข้างของเขาถูกจับไขว้หลังล็อกด้วยกุญแจมือเย็นเฉียบ หนำซ้ำยังล่ามติดกับขาเตียงด้วยความรวดเร็วเพียงแค่เสี้ยววินาที
 
 
            “ไอ้ฆาตกรชั่ว!” ทะเลตะโกนดังลั่นด้วยความโกรธจัด “มันจะมากเกินไปแล้ว ปล่อยกูออกไปไอ้สัตว์เอ๊ย!”
 
 
            ชายหนวดครึ้มหัวเราะหึ มันคว้าหมับที่กระเป๋าเป้สีดำบนตัวเขาแล้วออกแรงดึงกระชากจนสายกระเป๋าขาดกระเด็น
 

            ทะเลอ้าปากค้าง มองดูอีกฝ่ายรูดซิปเปิดดูของที่อยู่ภายใน ถึงภายนอกจะเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด อดีตนักโทษชายแค่นหัวเราะในลำคอขณะหยิบธนบัตรเป็นปึกออกมาดูด้วยแววตาเยาะหยัน
 
 
          “มึงเองก็ไม่ใช่คนดีมีศีลธรรม ก็ชั่วเหมือนกันนี่หว่า หึ! โจรหนีตำรวจอย่างนั้นเหรอ”
 
 
            “เรื่องของกู!” ทะเลตวาดเสียงแข็งนัยน์ตาวาววับ คำพูดของมันเหมือนกระทืบซ้ำแผลเดิมให้ช้ำเลือดช้ำหนอง ต้นเหตุการกระทำชั่วๆของเขา
 
 
            อดีตนักโทษชายหรี่ตา โน้มตัวลงชิดร่างที่ถูกจองจำ แสยะยิ้มเย็นเยือก มือก็กระชากคอเสื้ออีกคนขึ้นมาจนทะเลแทบหายใจไม่ออก
 
 
            “หุบปากและอยู่เงียบๆของมึงไปซะ อย่ามาทำตาอวดดีใส่กูแบบนี้” มันพูดเสียงกร้าว ท้ายประโยคฟังดูคล้ายสัตว์ร้ายบาดเจ็บที่กำลังคำรามอย่างเจ็บแค้นอะไรสักอย่าง “กูไม่ใช่คนดี จุดจบของมึงอาจจะไม่ต่างไปจากไอ้สารเลวข้างล่างนั่น  แล้วไอ้เลวนั่นก็ไม่ใช่ศพแรกที่กูฆ่า!”
 



TBC.

[cavalli]

 

[TheDoungJan]

แค่ตอนแรกก็ลุ้นตัวโก่งเลยค่ะ

[ขนมลา]

           
     

Cloud 2 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22




            ฝนยังไม่หยุดตก และทะเลก็ยังคงนั่งหนาวสั่นอยู่ตรงนั้น


            ไอ้หมอนั่นย่ำเท้าหนักๆหายไปยังชั้นล่าง ทิ้งสีหน้าข่มขู่ประสงค์ร้ายไว้ในความคิดสับสนของคนที่ถูกจับพันธนาการ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดจนขึ้นสันนูน มือที่ถูกจับล่ามกำเข้าหากันแน่น ความรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายพลุ่งพล่านในอก


            ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาจนตรอกขนาดนี้



             เรื่องเลวร้ายทั้งหมดถาโถมเข้าใส่ทะเลภายในวันเดียวจนแทบกระอัก บางทีอาจเป็นเพราะผลกรรมจากการกระทำชั่วๆของเขากระมัง ชายหนุ่มนึกอยากแค่นหัวเราะให้กับชีวิตบัดซบของตัวเอง ลักขโมยเงินทำผิดกฎหมายเพื่อความรักที่แสนโง่เง่า การกระทำที่เสี่ยงทั้งชีวิตทำลงไปของเขามันช่างไร้ค่านัก ผลตอบแทนคือการทรยศหักหลังอย่างเจ็บแสบ จับได้ว่าคนรักมีชู้ไม่พอ เธอยังพามันเข้ามาทำเรื่องต่ำช้าในห้องพักที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความรักของเรา ไม่สิ มันก็เป็นเพียงแค่ความรักโง่ๆของเขาเท่านั้นเอง

 

          เคยวาดฝันชีวิตต่อจากนี้ไว้สวยหรู แม้อาจต้องหลบหนีซ่อนตัวสักพักใหญ่หลังจากขโมยเงินนั้นมา แต่ถึงอย่างไรเราก็ยังมีกันและกัน

 

            ช่างเป็นความคิดที่โง่เง่าสิ้นดี

 

            สุดท้ายก็มีเพียงแค่เขาที่ต้องหาทางหลบหนีความผิดเพียงลำพัง หากเส้นทางหายนะกลับพามาเจอเหตุการณ์ฆาตกรรมอันเลือดเย็น สถานที่ที่คิดจะพักพิงหลบฝนกลับกลายเป็นนรก คิดมาถึงตรงนี้ทะเลก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะหยันในลำคอ โลกอาจจะเหวี่ยงคนเลวๆให้มาเจอกันในสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดขั้ว และจุดจบของเขาก็อาจจะไม่ต่างไปจากผู้ชายที่นอนตายอยู่ข้างล่างนั่น

 

          ไอ้ฆาตกรนั่นเพิ่งออกจากคุก และคำพูดที่หลุดจากปากฝ่ายนั้นคือไม่ใช่ครั้งแรกที่ฆ่าคนตาย




            หมายความว่าหมอนั่น...อาจเคยติดคุกด้วยคดีฆ่าคนตายมาก่อน…

 

            ทะเลสูดลมหายใจลึก พยายามข่มความรู้สึกที่พลุ่งพล่านขึ้นมา

 

            หากคนเราเคยลงมือทำอะไรลงไปสักอย่างแล้ว ครั้งต่อๆไปมันก็มักจะง่ายขึ้น



            ตอนนั้นเอง ที่มีเสียงเคลื่อนไหวบางอย่างดังแทรกขึ้นมา

 
 
            มันเป็นเสียงเหมือนคนกำลังลากอะไรบางอย่างหนักๆไปตามพื้น ทะเลหรี่ตาลง ตั้งสติเงี่ยหูฟัง เสียงลากนั่นค่อยๆเบาลงจนถูกเสียงฝนกลบ พร้อมๆกับที่ใจของเขาพลันเต้นแรง หัวสมองขาวโพลนเมื่อตระหนักในตอนนั้นเองว่ามันคือเสียงอะไร

 

            ไอ้ฆาตกรกำลังลากร่างคนตายออกไปจากที่นี่! ร่างของเหยื่อที่ถูกฆาตกรรมอย่างโหดร้าย มันกำลังอำพรางศพเพื่อทำลายหลักฐาน ถนนสายนี้เปลี่ยวร้างเงียบเชียบ ล้อมรอบไปด้วยทุ่งหญ้าและตึกร้าง ไม่ยากเลยถ้าจะลากไปฝังไว้ที่ไหนสักที่

 

          ทะเลขนลุกซู่ เผลอกัดริมฝีปากแรงจนเลือดไหลซิบ

 

          เขาไม่ได้ยินเสียงลากศพนั่นอีกเพราะเสียงฟ้าผ่าที่ดังสะเทือนเลื่อนลั่น ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก แสงสีขาวสว่างวาบเข้าตาจากช่องหน้าต่างไม้ที่ปิดแน่น


 
            ผ่านไปนานหลายนาทีที่จมอยู่กับความคิดของตนเอง เขาได้ยินเสียงรถจักรยานยนต์ถูกเข็นเข้ามาจอดและเสียงประตูเหล็กม้วนถูกลากปิดแผดดังลั่นกระทบหู ราวกับเป็นกำแพงหนาหนักปิดกั้นความลับดำมืดที่ซ่อนอยู่ภายในตึกแถวหลังนี้ หัวใจของทะเลหนักอึ้ง เขากำลังถูกขัง จะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หากมีใครสักคนผ่านมาพวกเขาก็จะเข้าใจแค่เพียงว่าร้านสักอาจจะปิดบริการชั่วคราว



            ทว่าความจริงแล้วมันกำลังถูกปิดตายต่างหาก



            ชายคนนั้นกลับขึ้นมาอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่เปียกโชก เสื้อสีขาวเปรอะเปื้อนคราบดินโคลนและคราบเลือดสีแดงคล้ำผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก กลิ่นคาวเลือดชวนคลื่นเหียนลอยมากระทบจมูกจนรู้สึกเวียนหัว มือหยาบหนาคว้าผ้าขนหนูที่วางพาดบนราวแขวนหายเข้าไปในห้องน้ำ หากจู่ๆนัยน์ตากระด้างเย็นชากลับตวัดมาจ้องหน้าเขา ก่อนบานประตูห้องน้ำจะถูกกระแทกปิดโครมใหญ่ราวกับจะขู่ขวัญกัน



            ทะเลสะดุ้งเฮือก รู้สึกเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง



             ครู่เดียวเท่านั้นประตูห้องน้ำก็ถูกกระชากเปิดออก ร่างสูงใหญ่พันผ้าขนหนูไว้รอบเอว เขาก้าวช้าๆไปเปิดตู้เสื้อผ้าซึ่งคงจะเป็นกรรมสิทธิ์ของเจ้าของร้านสักที่ตายไปแล้ว การกระทำธรรมดา แต่กลับทำให้คนมองรู้สึกหวาดระแวง หยดน้ำเกาะพราวตามร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งรอยแผลเป็นและบาดแผลสดใหม่  รวมไปถึงใบหน้าคร้ามแดดที่มีรอยบาดจากฝีมือของทะเลเอง หากเจ้าตัวก็ไม่แสดงอาการเจ็บปวดใดๆราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ



            ทะเลอดไม่ได้ที่จะลอบสังเกตเงียบๆ แน่ละ เขาต้องสำรวจทุกอย่างเพื่อหาหนทางรอดจากเหตุการณ์นี้


           
              ผู้ชายคนนี้ตัวสูง น่าจะสูงกว่าเขาสักสองถึงสามเซ็น แผงอกหนากับหน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้าม  ผิวขาวที่มีรอยคล้ำแดดแบบคนทำงานหนักตัดกับรอยสักรูปเสือบนแผ่นหลังและรูปแมงป่องบนต้นแขนซ้าย ซ้ำยังมีรอยสักตัวอักษรอีกหลายแห่งบนร่างกายแข็งแรงนั่น


     
               น่าจะเป็นชายฉกรรจ์วัยยี่สิบปลายๆถึงสามสิบ เขามีกลิ่นอายของความดิบ ดุดันแผ่ออกมา ให้ความรู้สึกของผู้ชายที่มีสัญชาตญาณดิบอยู่ในตัวเต็มเปี่ยม เลือดเย็น และน่ากลัว

 

               “มีปัญหาอะไร!” ใบหน้าคร้ามคมหันขวับมามองเมื่อรู้สึกว่าถูกจ้อง


         
               "ไม่มี” ทะเลรีบเบือนสายตาหนีก่อนจะปฏิเสธเสียงห้วน คงไม่มีใครกล้ามีปัญหากับฆาตกรทั้งๆที่ถูกจับล่ามโซ่อยู่แบบนี้หรอก

 

                 อีกฝ่ายจ้องหน้าเขานิ่งก่อนจะเดินดุ่มๆลงไปชั้นล่าง และกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเบียร์เย็นเฉียบหลายกระป๋องในมือ ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียง งัดฝากระป๋องเปิดอย่างแรงจนมันกระฉอกออกมาบางส่วนก่อนจะสาดของเหลวลงคอ โดยไม่สนใจสายตาจับสังเกตของใครอีกคนที่ยังคงลอบมองอย่างไม่ไว้ใจ



                  เวลาผ่านไปพักใหญ่ คนบนเตียงยังคงซัดแอลกอฮอล์สาดลงคออยู่แบบนั้น รู้ตัวอีกทีบนพื้นก็กระจายเกลื่อนไปด้วยซากกระป๋องเบียร์เสียแล้ว ดวงตาคมกร้าวหลุบลงต่ำมองสองมือของตนเองแล้วนิ่งอยู่แบบนั้น



                    ทะเลขมวดคิ้ว ลอบขยับตัวอย่างอึดอัด หมอนั่นเป็นอะไรไป เมา? ง่วง? หรือกำลังคิดหาวิธีจัดการกับเหยื่ออย่างเขา



                   สักพักใหญ่ชายหนุ่มบนเตียงควานมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ  ปล่อยควันพิษสีเทาหม่นบิดเป็นเกลียวลอยฟุ้งอยู่ในห้องคับแคบ คิ้วเข้มขมวดแน่นจนหน้าผากเป็นรอยย่น ดวงตาสีเหล็กมืดหม่นเหมือนจมอยู่ในหมอกฝนอึมครึม



                   ทะเลหรี่ตาลงเล็กน้อย หมอนั่นกำลังเครียด และเขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดบางอย่างของมัน ความเจ็บปวดที่ลอยอ้อยอิ่งในบรรยากาศทำให้เขาอึดอัด



                เรื่องอะไรกันที่ทำให้หมอนั่นเจ็บปวดขนาดนี้  ถึงทะเลจะอยากรู้จุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามขนาดไหน แต่เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย



                มันหดหู่และทำให้เขาคิดถึงเรื่องเก่าๆของตัวเอง


   
                 “กูอยากอาบน้ำ” ทะเลโพล่งขึ้นมา และบรรยากาศหดหู่นั้นก็จางหายไปในพริบตา

 
 
                  “คิดจะทำอะไร!” ใบหน้าคมรกครึ้มไปด้วยหนวดเคราหันขวับมามองทันที ดวงตาแข็งกร้าวไม่มีความเป็นมิตรแม้แต่น้อย ราวกับความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนถูกกดให้จมหายลงไปไม่มีเหลือ



                “ไม่ได้คิดอะไร แค่บอกว่ากูอยากอาบน้ำ” ทะเลสวนกลับเสียงห้วน ทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกชื้นเลอะเทอะสกปรกไปด้วยดินโคลนมอมแมม มันเป็นผลจากการวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกลางพายุฝนเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ตอนนี้เขาทั้งเหนื่อยทั้งหนาวจะตายอยู่แล้ว



                 “หึ!” อีกฝ่ายคำรามเสียงต่ำในลำคอพลางหรี่ตาจ้องหน้าเขาเขม็ง “คิดจะตุกติกหรือไงกัน”


     
                  “ตุกติกอะไรล่ะโว้ย” ทะเลชักหัวเสียจนลืมกลัว “มึงไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง กูบอกว่าหนาวอยากอาบน้ำ ไม่ได้อยากหนี!”



                 ชายหนวดครึ้มลุกจากเตียงทันที ขยับเข้ามาใกล้เสียจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นอายเฉพาะตัวที่ให้ความรู้สึกดิบๆของชายฉกรรจ์ ทั้งสองจ้องตากันอยู่พักใหญ่ ดวงตาดุดันจ้องมองราวกับจะแทรกซอนผ่านความคิดของเขา ราวกับจะมองให้ทะลุผ่านเสื้อผ้าที่สวมใส่ ทะเลรู้สึกร้อนผ่าว ความหวาดหวั่นลึกๆที่กดเอาไว้ผุดพลุ่งขึ้นมา


     
                      “ปากดี” หมอนั่นพูดเสียงต่ำ ดวงตาฉาบประกายวาวโรจน์ขึ้นชั่ววูบ “ถ้าอยากเป็นศพที่สองของคืนนี้ ก็ลองคิดหนีดูสิ”

 

                     ช่วยไม่ได้ที่คนฟังจะรู้สึกขนลุก ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงคำขู่หรือไม่ก็ตาม สุดท้ายโซ่ตรวนที่ล่ามติดกับขาเตียงก็ถูกปลด ร่างสูงโปร่งของทะเลถูกกระชากให้ลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงเข้าไปในห้องน้ำอย่างแรง



                       ชายหนุ่มสบถในลำคอ เมื่อจมูกของเขากระแทกกับผนังห้องน้ำ เขากัดฟันกรอด เขย่าแขนที่ยังถูกจับไขว้หลังล็อกไว้ด้วยกุญแจมือ “แล้วไอ้นี่ล่ะ”



                      “ถ้าปัญหาเยอะนักก็ไม่ต้องอาบ”



                     “อย่ากวนตีน! ถ้าไม่เอาออกแล้วจะอาบยังไงล่ะโว้ย”



                     ทะเลควันออกหู หันมองอีกคนตาขวาง ซึ่งฝ่ายที่ถูกมองก็จ้องกลับมาด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมจนน่าขนลุก มือหยาบหนาตะปบลงบนสันกรามของเขา แล้วบีบขยุ้มอย่างแรงจนต้องหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด



                     “ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็หุบปากซะ! กูเตือนมึงแล้วนะว่ากูไม่ใช่คนดี มันไม่ใช่เรื่องยากถ้ากูอยากจะฝังศพสองศพภายในคืนนี้ และเดี๋ยวนี้! ”


   
                   คำพูดนั้นทำให้อากาศที่เย็นอยู่แล้วเย็นเยือกไปถึงไขสันหลัง มันไม่ใช่คำขู่ แววตาดุกร้าวบ่งบอกว่าเอาจริง ชายหนุ่มไขกุญแจปลดล็อกห่วงเหล็กออกเสียงดังกริ๊ก ข้อมือขาวช้ำเลือดแดงเถือก มีรอยแผลถลอกจากแรงเสียดสีถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ทะเลสบตากับอีกฝ่ายอยู่ชั่วแวบก่อนจะถูกผลักเข้าไป ตามด้วยเสียงประตูเหวี่ยงปิดดังปัง

 

                  เขาพุ่งตัวไปล็อกกลอนห้องน้ำทันที แต่แล้วก็ต้องเผลอสบถอย่างหงุดหงิด เมื่อกลอนประตูสภาพย่ำแย่ มันไม่แข็งแรง และพร้อมจะหลุดได้ทุกเมื่อถ้ามีคนผลักเข้ามา บ้าเอ๊ย!



                ทะเลตัดสินใจหมุนเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำแรงไหลกระทบพื้น ขณะที่กวาดสายตามองไปรอบห้องน้ำอย่างรวดเร็ว มันไม่ได้สะอาดน่าใช้หรือมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน กลับกันมันตรงข้ามด้วยซ้ำ แต่นั่นไม่สำคัญหรอก...
 
   

                ช่องลมระบายอากาศเหนือขึ้นไปจากชักโครกนั่นต่างหากที่ทำให้เขาใจเต้นแรง


               เขาปิดฝาชักโครก ก่อนจะค่อยๆปีนขึ้นไปยืนทรงตัวบนนั้น มือขาวซีดเอื้อมเปิดตัวล็อกก่อนจะเลื่อนบานกระจกออก ช่องลมขนาดใหญ่พอที่เขาจะลอดออกไปได้


                ความสูงของชั้นสองไม่โหดร้ายมากนัก แต่ก็น่าหวาดเสียวพอดูถ้าจะกระโดดลงไป ทว่าเวลานี้ความหวาดกลัวอะไรคงไม่รุนแรงเท่ากับความน่ากลัวของผู้ชายที่อยู่ในห้องอีกแล้ว



                 ทะเลขมวดคิ้ว เขาลืมของสำคัญบางอย่างไปหรือเปล่า



                 กระเป๋าใส่เงินที่อุตส่าห์ขโมยมา



                 ไอ้หมอนั่นยึดมันไปแล้ว เวรเอ๊ย! นี่หมายความว่าการกระทำของเขามันสูญเปล่าทั้งหมดงั้นเหรอ



                  เป็นโจรขโมยเงินที่หนีหัวซุกหัวซุนแต่ไม่มีเงินของกลางติดตัวสักบาทเดียว บัดซบ!



                  "เสร็จหรือยัง"



                  เสียงแหบต่ำตะโกนห้วนๆมาจากด้านนอก ทะเลสะดุ้งเฮือก หันขวับไปจ้องบานประตูห้องน้ำโดยอัตโนมัติ



                  "ใกล้เสร็จแล้ว" ทะเลหมุนเปิดฝักบัวให้เบาลงอีกนิด หัวใจเต้นรัวเป็นกลองรบ



                  "ให้มันเร็วหน่อย ถ้าเสร็จแล้วก็ออกมาสักที"



                    "เพิ่งจะเข้ามาได้ไม่ถึงห้านาทีเหอะ"



                    "ปากดีนักนะมึง" เพราะเสียงน้ำที่เบาลง ทะเลจึงได้ยินเสียงเขวี้ยงกระป๋องเบียร์ลงพื้นดังลั่น



                    ชายหนุ่มใจหายวาบ...

 
 
                       ปัง!



                      บานประตูห้องน้ำถูกผลักโครมเข้ามาอย่างแรงจนกลอนหลุดกระเด็น ชายหนุ่มยืนตะลึงตาค้างด้วยความตกใจ แต่ฝ่ายที่กระทำการมารยาทเลวทรามไม่สนใจ ตาสีสนิมปรายมองร่างเปลือยเปล่าของเขาเพียงแวบเดียว แล้วโยนผ้าขนหนูผืนใหญ่มาใส่หัวเขา




                      "กูให้เวลาอีกสองนาที ถ้ามึงยังอาบไม่เสร็จ กูจะลากมึงออกมาเอง!"



                      ตวาดเสียงเหี้ยมเสร็จก็ถีบประตูปิดดังสนั่น พอลับสายตาอีกคน ทะเลก็เผลอผ่อนลมหายใจแผ่วเบา เกือบไปแล้ว...




                      ถ้าเขากระโจนลงมาจากฝาชักโครกไม่ทัน และถอดเสื้อผ้าเหวี่ยงออกจากตัวไม่เร็วพอที่ประตูถูกกระแทกเปิดออก ไม่อยากจะคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น



                       เขาคงไม่มีโอกาสได้มายืนถอนหายใจอยู่ตรงนี้อีกแล้ว



                      ช่างเถอะ ตอนนี้ชีวิตของเขาสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ต่อให้เขาไม่มีกระเป๋าเงินนั่นมันก็ไม่จำเป็นทั้งนั้น




                       ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าหาทางหนีเอาตัวรอดจากเงื้อมมือฆาตกรให้ได้



                        ช้าไม่ได้แล้ว





















                          ....เสียงน้ำไหลกระทบพื้นกระเบื้องดังติดต่อกันนานเกินไปหรือเปล่า?



                          คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด ชายหนุ่มบีบกระป๋องเบียร์ในมือจนมันบุบเบี้ยว ดวงตาสีเหล็กหรี่ลงเชื่องช้า



                           เขายังไม่อยากฆ่าคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของตัวเองในตอนนี้  ส่วนไอ้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องมันก็ได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมแล้ว



                           ดวงตาคมกร้าวจ้องมองกรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียง รูปของไอ้สารเลวที่เขาชิงชัง รูปของชายเจ้าของร้านสักที่กลายเป็นศพด้วยน้ำมือของเขาเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา



                              เพล้ง!



                              กรอบรูปบนโต๊ะถูกเหวี่ยงไปกระแทกผนังห้องอย่างแรง พริบตาเดียวมันก็กลายเป็นเศษซากไร้ค่าแตกกระจายเกลื่อน




                              ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน อารมณ์ที่สงบนิ่งกลับพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง



                              "ออกมาได้แล้ว!"




                              ตวาดเสียงก้อง และก็มีแค่เสียงน้ำไหลที่ตอบกลับมา




                              เขายังไม่อยากฆ่าใครเลยจริงๆ




                                ชายหนุ่มก้าวพรวดไปที่ประตูห้องน้ำและกระแทกมันเปิดออก



                                 น้ำจากฝักบัวไหลไม่หยุด มันระบายลงท่อไม่ทันจนเอ่อล้นห้องน้ำ นอกจากช่องลมระบายอากาศเหนือชักโครกที่ถูกเปิดทิ้งไว้แล้วก็ไม่มีอะไรอีก




                                 ชายหนุ่มโยนกระป๋องเบียร์บุบๆทิ้งลงพื้นก่อนจะยกฝ่าเท้าขึ้นเหยียบเต็มแรง บดขยี้จนสภาพมันบิดเบี้ยวไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาสีเหล็กเข้มขึ้น มันเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด




                                  สงสัยว่าเขาคงต้องเปลี่ยนความคิดเสียแล้ว













 TBC.




TAG: #เสือป่าทะเล


   

[cavalli]

 


เมาๆ แบบนี้ กลัวๆๆๆ

[ขนมลา]

Cloud 3 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22






ทะเลหนีออกมา


เขาเหวี่ยงตัวกระโดดจากช่องลมชั้นสอง ไต่ลงมาผ่านต้นไม้ใหญ่หลังตึกแถว นับว่าเขายังโชคดีที่มีกิ่งไม้แข็งแรงให้เกาะเกี่ยวถึงพื้นได้โดยไม่บอบช้ำมากกว่าที่เป็นอยู่ จากนั้นก็ออกวิ่งสุดฝีเท้า วิ่งฝ่าพายุฝนซัดสาดรุนแรง หัวใจเต้นรัวพอๆกับเสียงฝนกระหน่ำ ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่วิ่งอยู่แบบนั้น กระทั่งรู้สึกหมดแรง ต้องลดตัวลงยันสองมือไว้กับหัวเข่า หอบหายใจถี่จนตัวโยน


น่าจะวิ่งออกมาไกลพอสมควรแล้ว


หากลัดเลาะผ่านทุ่งหญ้านี้ไปจนสุดทาง น่าจะทะลุเข้าเขตชุมชนชานเมือง หนทางรอดยังพอมี แม้เขาต้องหลบซ่อนตัวจากคดี  แต่ตอนนี้เจ้าของร้านมินิมาร์ทคงยังไม่รู้ตัวและยังไม่ได้แจ้งความ สำคัญที่สุดขอแค่ให้รอดพ้นจากเงื้อมมือไอ้ฆาตกรนั่นได้ก่อนก็พอแล้ว หลังจากนั้นค่อยหลบหนีหาสถานที่กบดานต่อไป


ทะเลยกมือเย็นเฉียบปาดน้ำฝนออกจากใบหน้า ลมหายใจร้อนผ่าวขัดกับร่างกายที่หนาวสั่นเพราะบาดแผลสะบักสะบอมและตากฝนติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้เขาหมดแรงง่ายๆหรอก


หึ! คนอย่างเขาน่ะเกิดมาเพื่อเผชิญกับความยากลำบากโดยเฉพาะอยู่แล้ว


ท่ามกลางความมืดมิด จู่ๆ มีแสงไฟสะท้อนเข้าตา เขาใจหายวาบ รีบหมอบตัวเข้าซ่อนใต้พงหญ้าสูงท่วมหัวทันที สัญชาตญาณร้องเตือนว่าเริ่มไม่ปลอดภัยเสียแล้ว


แสงไฟนั่นมาจากไหนกัน ถ้าเดาไม่ผิดมันน่าจะเป็นแสงสว่างจากไฟหน้ารถหรือไม่ก็จากไฟฉาย มีใครบางคนอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้ ความคิดด้านดีบอกเขาว่าอาจจะเป็นใครสักคนที่แค่ผ่านทางมา แต่ความคิดในด้านร้ายกำลังเตือนว่าอดีตนักโทษชายนั่นมันตามมาทัน และกำลังจะตามมาฆ่าปิดปากเขา


ทะเลตั้งสติ ไม่มีเสียงรถ ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ของคนที่ผ่านทางมา และคงเป็นไปไม่ได้ถ้าจะมีใครนึกเสี่ยงเดินผ่านถนนเปลี่ยวร้างในช่วงเวลาดึกดื่นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้น...ชายหนุ่มเงี่ยหูฟัง จับเสียงฝีเท้าคนไม่ได้เช่นกันเพราะเสียงฝนกลบไปเสียหมด เขากัดริมฝีปากตนเองด้วยความร้อนใจ นึกสบถด่าโชคชะตาที่ทำให้ต้องมาเจอเรื่องเฮงซวยไม่หยุดหย่อน


แค่นึกถึงสีหน้าเหี้ยมเกรียมและแววตาดุร้ายคู่นั้นเขาก็พลันหนาวเยือกเข้าไปถึงกระดูกดำ


ถ้าเขาหนีไม่พ้นขึ้นมา


ชายหนุ่มรีบไถลตัวคลานไปบนพื้นดินเฉอะแฉะอย่างรวดเร็ว ใบหญ้าสูงท่วมหัวกรีดผิวหนังตามลำตัวและใบหน้าจนได้เลือด เจ็บแสบเหลือทน แต่ทะเลไม่ได้สนใจ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดถูกกระตุ้นให้ไหลพล่านไปทั่วร่าง


เรื่องเลวร้ายที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต หนักหนาแค่ไหนก็ดั้นด้นเอาตัวรอดมาจนได้ คราวนี้แกก็ต้องรอดเหมือนกันสิวะ!


ถ้าวิ่งหนีไม่ได้ก็แค่ต้องคลานหนี...


แต่ทว่า...แสงสว่างจ้าที่สาดเข้ามาปะทะหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้ทะเลต้องหรี่ตาด้วยความแสบเคือง และหยุดการเคลื่อนไหวลงทันที


รู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาโดยอัตโนมัติเมื่อนึกรู้ว่าอะไรเป็นอะไร


"มึงกล้ามากที่หนีออกมา!"ฉับพลัน แรงกระชากที่คอเสื้อเหวี่ยงร่างชายหนุ่มเซถลาเข้าไปหาใครบางคน "ตอนแรกกูตั้งใจจะไม่ฆ่ามึง ถ้ามึงไม่ปากโป้งไปบอกใคร แต่กูคงคิดผิดสินะ"


น้ำเสียงแหบต่ำตะคอกดุดันอยู่ข้างใบหู สัมผัสดิบๆของอดีตนักโทษเถื่อนอย่างไอ้หมอนั่น ยืนยันว่าเขาคิดไม่ผิด เขาพลาดท่าถูกจับได้ และครั้งนี้คงไม่มีทางรอดอีก...


"กูไม่บอกใคร" ทะเลพูดเสียงแหบแห้ง ความหวาดกลัวและความตึงเครียดพุ่งเข้ากดดันจนหนักอึ้ง


อีกฝ่ายเค้นเสียงกระด้าง "คิดเหรอว่ากูจะเชื่อมึง แค่การกระทำของมึงก็รู้แล้วว่าเชื่อไม่ได้ สัจจะน่ะมันไม่เคยมีอยู่ในคนเหี้ยๆหรอก"


"สัตว์เอ๊ย!"


ทะเลเลือดขึ้นหน้า ถึงจะโดนกระชากคอเสื้ออยู่แต่หมัดลุ่นๆก็พุ่งเข้าซัดปลายคางอีกฝ่ายเต็มแรง ก่อนจะเหวี่ยงขาเตะอัดเข้ากลางลำตัวจนไอ้หมอนั่นเสียหลัก กระชากแย่งไฟฉายในมือมันแล้วดีดตัววิ่งไปเบื้องหน้าทันที


ไม่ว่าเมื่อไรเขาก็เป็นอย่างนี้ ถึงกลัวขนาดไหนก็ยังห่ามได้จนวินาทีสุดท้าย


ทะเลปิดแสงไฟฉาย กระโจนลัดเลาะไปตามทุ่งหญ้ารกอย่างไม่คิดชีวิต ความมืดช่วยอำพรางตัวเขา และเสียงฝนก็ช่วยกลบเสียงฝีเท้า แต่นั่นหมายความว่าเขาก็ไม่รู้ตำแหน่งอีกฝ่ายเหมือนกัน


ฉิบหาย!!


ไอ้ฆาตกรนั่นโผล่มาจากข้างทาง มันพุ่งเข้ามาดักหน้าและฟาดหมัดชกเข้าสันกรามเขาจนหน้าสะบัด


"ห้าวเหลือเกินนะมึง" อดีตนักโทษคำรามเสียงเกรี้ยวกราด "มึงทำให้กูหมดความอดทน!"


ร่างสูงโปร่งโดนเหวี่ยงลงไปบนพื้นหญ้า ฝ่าเท้าหนักๆกระทืบลงมาบนลำตัว กลิ่นเลือดโชยขึ้นจมูกคละคลุ้งกับกลิ่นฝน เสื้อถูกย้อมเป็นสีเลือด ทะเลกัดฟันกรอด กลั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด หมอนั่นย่อตัวลงมาใกล้ ชักมีดปลายแหลมออกมา


"มึงมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายมั้ย" น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบ และคราวนี้มันไม่ใช่แค่คำขู่


"ไปตายซะไอ้เหี้ย!"


ชายหนุ่มสบถด่าจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายเงื้อมีดในมือลงมาสุดแขน เขาพลิกตัวหลบทันแค่เส้นยาแดงผ่าแปด แล้วใช้แรงที่มีถีบโครมเข้าใต้ชายโครงมันเต็มรักจนอีกฝ่ายผงะถอย สองมือรีบยันตัวเองขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล




แต่อีกฝ่ายตั้งหลักได้ไวทายาด มันพุ่งเข้ารวบตัวเขาอย่างเดือดจัด เงื้อมีดในมือขึ้นอีกครั้ง ทะเลกัดฟันกรอดคว้าข้อมืออีกคนแล้วจับบิด มันเสียจังหวะแต่มีดไม่หลุด มีดพลาดเป้าเฉือนไหล่ซ้ายของเขาจนเลือดทะลัก


"โอ๊ย!"


ไม่รู้ว่าเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของใครกันแน่ ทะเลอ้าปากกัดไหล่ขวาไอ้หมอนั่นจนเนื้อเหวอะ กลิ่นเลือด กลิ่นเหงื่อ กลิ่นฝนปะปนกันจนแยกไม่ออก


รู้ไหมว่าหมาจนตรอกน่ะมันกัดไม่ปล่อย


"ไอ้เวรเอ๊ย!" ชายหนวดครึ้มคำรามลั่น


ทะเลสะอึกเมื่อโดนชกที่ท้องน้อยซ้ำรอยเมื่อตอนเย็น เขาทรุดฮวบนอนรอรับคมมีดที่พุ่งลงมา แต่ไอ้หมอนั่นกลับชะงัก จ้องมองหน้าท้องเขาที่เปิดเปลือยผิวเนื้อลุ่นๆเพราะเสื้อผ้าฉีกขาดจากการต่อสู้ แสงจากไฟฉายที่หลุดมือไปตอนไหนไม่รู้ทำให้เห็นอะไรบางอย่าง


"นั่นรอยอะไร" อีกฝ่ายตะคอกเสียงถาม


"บุหรี่จี้" ทะเลหรี่ตามองอย่างระแวง ขณะที่แนวกรามถูกขบจนเป็นสัน มันเป็นคำถามที่เขาไม่นึกอยากตอบสักนิด เรื่องเก่าๆที่ไม่อยากนึกถึง


"..."


หมอนั่นเงียบ ดวงตาดุร้ายฉายแววประหลาด ทะเลคิดว่ามันรู้อยู่แล้วว่ารอยแผลเป็นบนหน้าท้องของเขาคือรอยอะไร แต่ถามย้ำเพื่อยืนยันความแน่ใจมากกว่า ทำไมกัน? มีอะไรสะกิดความรู้สึกมันงั้นเหรอ เขาลอบมองอย่างไม่ไว้ใจ


ผิดคาดที่ดวงตาสีเหล็กนั้นอ่อนแสงลง น่าแปลกว่าหลังจากนั้นไอ้ฆาตกรมันเก็บมีด รวบแขนเขาทั้งสองข้างแล้วล็อกด้วยกุญแจมือ จากนั้นก็ลากร่างกายสะบักสะบอมของเขากลับทางเก่า


"มึงไม่ฆ่ากูแล้ว?" ไอ้หมอนั่นฉุดกระชากลากถูเขา บาดแผลจากมีดแทงและรอยแผลบอบช้ำอื่นๆโดนน้ำฝนจนเจ็บแสบ ถึงไม่ตายก็โคตรทรมาน


"ยัง"


"ทำไมวะ"


"ถ้ามึงไม่หุบปาก กูจะฆ่ามึงตรงนี้แหละ"


ชายหนุ่มเงียบ ฟังดูแล้วคำพูดของมันไม่จริงจังเหมือนตอนแรกที่ตั้งใจจะฆ่า มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่มันเห็นรอยบุหรี่จี้ของเขา


"อย่านึกว่ารอดตัวนะมึง" อีกฝ่ายหยุดเดิน ตะปบมือสากบีบปลายคางเขาแรงๆ "ทำตาอวดดีแบบนี้ มึงลองคิดหนีดูอีกทีสิ"


ทะเลเม้มปากแน่น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ สุดท้ายก็ส่งเสียงในลำคออย่างจำยอม


"เออ รู้แล้ว"












หลังจากลากเขามาถึงตึกแถวหลังเดิม ไอ้หมอนั่นก็ปล่อยร่างทะเลล้มโครมไว้ข้างเตียง จับข้อมือไขว้หลังล็อคกุญแจมือล่ามติดไว้กับขาเตียง เขาแค่นหัวเราะ ดูๆไปก็เหมือนกับสัตว์เลี้ยงดี


คืนนั้นทะเลหลับๆตื่นๆทั้งคืน ปวดหัวเหมือนมีของหนักทับหัวอยู่ตลอด ขอบตาร้อนผ่าว ตัวรุมๆ รู้สึกหนาวๆร้อนๆ เขาไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้ทำแผล แผลถูกแทงที่ไหล่ก็ยังระบมปวดหนึบ หนำซ้ำยังวิ่งล้มลุกคลุกคลานตากฝนเป็นเวลานาน


อดีตนักโทษชายนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ให้ความสนใจเหยื่อที่กำลังนอนจับไข้ส่งเสียงละเมอไม่ได้ศัพท์เป็นระยะ แค่ละเว้นชีวิตไม่ฆ่าตายก็บุญแค่ไหนแล้ว


ก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาไม่ใช่คนดี


แต่นานๆเข้ามันก็ชักน่ารำคาญ


ชายหนุ่มตาสีเหล็กขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด เสียงละเมอพร่ำเพ้อห่าเหวนั่นหนวกหูเหลือจะทน มันไม่ได้ดังมากหรอก เมื่อก่อนตอนอยู่ในห้องขังเสียงร้องไห้คร่ำครวญดังกว่านี้อีก แต่ไม่รู้ทำไมคืนนี้ถึงได้รู้สึกว่าทนไม่ไหว


เขาผุดลุกจากเตียง เปิดไฟสว่างจ้า แล้วก็เห็นร่างสูงโปร่งของไอ้เวรตัวแสบนั่งสั่นกึกกักไม่หยุด เป็นภาพที่น่ารำคาญใจสิ้นดี


เขาตัดสินใจเดินดุ่มๆลงไปชั้นล่าง แล้วกลับขึ้นมาพร้อมแผงยาแก้ปวดที่รื้อค้นได้จากตู้ยาติดผนังในห้องครัว โยนแผงยาและขวดน้ำไปตรงหน้าเหยื่อรนหาที่ตายเสียงดังตุบ


"ตื่น!" ยังคงพึมพำอะไรในลำคอฟังไม่ได้ศัพท์


"กูบอกให้ตื่น" สะดุ้งหน่อยๆแต่ก็ยังไม่รู้สึกตัว


"กูบอกให้ตื่นไงเหี้ยเอ๊ย!"


มือหยาบเขย่าตัวคนละเมอแรงๆอย่างหัวเสียจนมันสะดุ้งตื่น ดวงตากลมๆเบิกโตอย่างตกใจ เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด


"กินยา มึงเป็นไข้"


ชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทางมึนงงไม่เหมือนตอนมีสติเต็มร้อยที่แววตาโคตรอวดดีเหลือเกิน รับยาจากเขาไปกินแล้วก็ยกน้ำขึ้นดื่มอย่างว่าง่าย เออ ไม่เหนื่อยดี ไม่ต้องใช้กำลังกันก่อนนอน


นึกถึงแผลที่โดนอีกฝ่ายกัดแล้วก็ต้องกัดฟันกรอด ลูกหมาจนตรอกนี่พิษร้ายจนน่าฆ่านัก


แต่แผลแค่นั้นไม่ร้ายแรงอะไร ไม่เหมือนแผลโดนแทงของอีกคน


ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน พอกินยาแล้วไอ้เวรตัวแสบก็หลับไปอีกครั้ง คราวนี้หวังว่าคงไม่มีเสียงกวนใจอีก


สุดท้ายเขาดับไฟนอน ไม่มีเสียงละเมอดังอีก แต่หลับไปได้ไม่นานเขาก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ และก็เหลือบไปเห็นร่างสูงพอๆกับเขานั่งขดตัวอยู่ข้างเตียงด้วยท่าทางทรมาน


ชายหนุ่มดึงสายตากลับมา เข้าห้องน้ำทำธุระตามปกติแล้วก็กลับมานอนต่อ


แต่นอนได้เดี๋ยวเดียว เขาก็ตัดสินใจโยนผ้าห่มที่มีแค่ผืนเดียวบนเตียงไปคลุมร่างที่กำลังนั่งจับไข้นั่น


ไม่ได้นึกเห็นใจอะไรหรอก แค่รำคาญเท่านั้นแหละ
















แสงแดดที่ส่องลอดเข้าตาทำให้ทะเลสะดุ้งตื่น


ความรู้สึกแรกคือปวดหัวอย่างหนัก ครั่นเนื้อครั่นตัวและเจ็บแสบแผลอย่างรุนแรง เขาขยับตัวอย่างอึดอัด แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าร่างกายถูกจับล่าม ไม่มีอิสระอีกต่อไป


ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก ยกมุมปากเหยียดยิ้มเยาะให้กับตัวเอง เย้ยหยันให้กับชะตากรรมชีวิตน่าสมเพช


แต่เอาเถอะ ถึงย่ำแย่แค่ไหน แต่อย่างน้อยก็ยังเหลือลมหายใจไว้ให้สู้ต่อ


ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปรอบตัว ไอ้หมอนั่นไม่อยู่ แต่จะไปไหนก็ช่างหัวมันเถอะ บนตัวเขามีผ้าห่มผืนหนาห่มคลุม ทะเลชะงัก คิ้วเรียวขมวดแน่นเป็นปม แล้วความทรงจำเมื่อคืนวานก็ค่อยๆเรียบเรียงปะติดปะต่อในหัวสมอง


ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้ฆาตกรนั่นจะมีแก่ใจนึกถึงคนอื่นด้วย ซ้ำคนอื่นที่ว่ายังเป็นเหยื่อที่ถูกจับตัวมาอย่างโหดร้ายทารุณ


ผ้าห่มนี้ก็มาจากการกระทำเหลือเชื่อของอีกฝ่ายด้วยสินะ


เออ ก็พอมีมนุษยธรรมอยู่บ้างเหมือนกันนี่


แค่นึกถึงหมอนั่นก็มาปรากฏตัวทันที ร่างสูงใหญ่เดินขึ้นบันไดมาด้วยสีหน้าถมึงทึง ก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาแล้วเอื้อมปลดโซ่ออกจากเตียง


กริ๊ก!


หลังจากนั้นก็คล้องห่วงเหล็กเข้าที่ข้อมือตัวเอง ทะเลเบิกตาค้างด้วยความไม่เข้าใจ ห่วงเหล็กข้างหนึ่งยังคล้องอยู่ที่ข้อมือเขา ส่วนอีกข้างอยู่ที่มัน หมายความว่ามันใส่กุญแจมือพันธนาการล็อคพวกเขาให้ตัวติดกัน?


"ลุกไปอาบน้ำ" น้ำเสียงแข็งกระด้างออกคำสั่ง


"มึงทำบ้าอะไร" เขาเค้นเสียงแหบแห้งออกจากลำคอ


"กูพูดครั้งเดียว!" น้ำเสียงมันเริ่มดุดัน


ทะเลพยุงตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เรี่ยวแรงหดหายแถมยังเจ็บแผลหนึบ รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทุกส่วนของร่างกาย เขาค่อยๆลากเท้าเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเชื่องช้า และกุญแจมือตัวปัญหาก็พาร่างสูงของไอ้หมอนั่นเข้ามากับเขาด้วย


"มึงช่วยไขกุญแจให้กูด้วย" เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ลำคอแห้งผากเหมือนกระดาษทราย


"มึงจะทำอะไรก็รีบๆทำ กูจะยืนรออยู่ตรงนี้"


"เหี้ย!"


"กูขอแนะนำให้มึงหยุดพูด แล้วเก็บปากเอาไว้กินข้าวจะดีกว่า" ใบหน้าเคราครึ้มหันมา ดวงตาสีเหล็กฉายแววแข็งกร้าว


"กูไม่หนีหรอกน่า สภาพร่างกายกูเละขนาดนี้จะไปมีปัญญาปีนช่องลมหนีมึงได้ยังไงกัน"


"กูไม่จำเป็นต้องเสี่ยงกับความไว้ใจของมึง คนอย่างมึงมันไว้ใจไม่ได้"


"แล้วเพิ่งออกจากคุกอย่างมึงดีนักเหรอ
มันก็ชั่วเหมือนกันนั่นแหละ"


อดีตนักโทษชายขบกรามกรอด ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ดวงตาสีเหล็กเย็นชาจับใจ แค่มองนิ่งๆก็ทำให้ขนท้ายทอยลุกชัน


"กูใจดีเกินไปหรือเปล่าที่ยังไม่ฆ่ามึงทิ้ง"


ทะเลเบือนสายตาหนี หันไปหมุนเปิดฝักบัวเป็นการยุติปัญหา


"โอเค กูเข้าใจแล้ว"


อีกฝ่ายส่งเสียงหึขึ้นจมูกแล้วถอยกลับไปยืนหันหลังให้ ระยะห่างระหว่างกุญแจมือของเขากับมันก็โคตรสั้น ง่ายๆเลยอีกนิดก็ตัวติดกันแล้วนั่นแหละ


นี่มันเรื่องบัดซบอะไรของกูวะเนี่ย


ทะเลไม่อยากคิดอะไรมากเพราะตอนนี้ปวดหัวเหลือเกิน เขาทำธุระส่วนตัวอย่างไม่เกรงใจคนที่อยู่ในห้องน้ำอีกคน เออ อยากอยู่ก็อยู่ไปเลย


เพราะตัวร้อนเขาเลยไม่อยากอาบน้ำ และบนราวแขวนก็มีผ้าขนหนูห้อยอยู่ เขาเลยจัดการเช็ดตัวแทน เช็ดไปก็แสบไป โดยเฉพาะรอยแผลที่ไหล่ ดีที่ไม่ลึกมากและเลือดหยุดไหลไปนานแล้ว ให้ตายเถอะ โคตรทรมาน


"มึงจะสูดปากทำห่าอะไรนักหนา" เสียงห้วนๆดังมาจากอีกฝั่งห้องน้ำ


"กูเจ็บ"


"กูรำคาญ"


"เรื่องของมึงเถอะ"


ชายหนวดครึ้มหันขวับมาทันที และทะเลก็ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวหมดทุกชิ้น เพราะฉะนั้นร่างกายเปลือยเปล่าจึงปรากฏแก่สายตาฝ่ายนั้นเต็มตา


"เฮ้ย!"


ทะเลอุทานลั่น แต่อีกฝ่ายก็เพียงแต่มองมานิ่งๆ จะว่าไปครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่มันเห็นเขาเปลือย เออ ผู้ชายเหมือนๆกันคงไม่ต้องอายอะไรนักหรอก


"รอยบุหรี่จี้บนตัวมึงเยอะไปนะ"


ทะเลเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ หมอนี่มันให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อะไรนักหนา รอยแผลเป็นนั่นก็มีเกือบทั้งตัวเขานั่นแหละ


"มึงจะจ้องกูอะไรนักหนาวะ" ชักไม่ชอบใจเมื่อมันเอาแต่จ้องรอยแผลเป็นนั่น


"มึงอาย?"


"ผู้ชายเหมือนกันต้องอายอะไร แต่กูไม่ชอบ"


"มึงขาวดี ถ้าไม่มีรอยพวกนั้นคงน่ามองกว่านี้"


ทะเลเริ่มทำหน้าไม่ถูก พูดอะไรวะ เริ่มจะอายก็เพราะคำพูดขวานผ่าซากแบบนี้แหละ


สุดท้ายเขาเลยตะโกนเสียงดังไปว่าเช็ดตัวเสร็จแล้ว ฝ่ายนั้นเลยเปิดประตูพรวดออกไป
ลากเขาให้เซถลาตามออกมาทั้งๆที่ตัวเปลือยเปล่า ทะเลสบถลั่น หมอนั่นปรายมองตาดุ ก่อนจะเขวี้ยงผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าใส่หน้าเขา















หมอนั่นอาจจะรำคาญเสียงโอดโอยของเขาซึ่งมาจากอาการเจ็บแผลเวลาเนื้อผ้าเสียดสีกัน หรือไม่ก็สมเพชเวทนาเขาเต็มทน ดังนั้นก็เลยยอมแบ่งอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาให้เขาทำแผลด้วย ในขณะที่มันก็จัดการทำแผลให้ตัวเองเหมือนกัน


ก็นับว่ายังดีที่ไม่ปล่อยให้แผลเขาเน่าตาย




ส่วนกุญแจมือ ถึงแม้จะอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่มันก็ยังใส่เข้าไปใหม่หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย ดูเหมือนว่ามันจะไม่อยากเสียเวลาไล่ตามจับเขาซ้ำซาก และทะเลก็ไม่สามารถขัดขืนได้


มันรู้ว่าคนอย่างเขามีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเต็มเปี่ยม


"นี่ แล้วมึงจะปล่อยกูไปเมื่อไร"


"เมื่อกูแน่ใจว่ามึงจะไม่ปากโป้งเอาเรื่องที่กูฆ่าคนไปบอกใคร"


อดีตนักโทษชายตอบเสียงแข็ง ขณะที่ตักเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรือเรียกง่ายๆตามยี่ห้อว่ามาม่าเข้าปาก มันตัดสินใจต้มมาม่าสองถ้วยให้กับตัวเองและเขา แต่ทะเลก็ไม่แน่ใจนักว่าถ้าเขาไม่ขอกินเองด้วยเพราะหิวจัด มันจะเผื่อแผ่มาให้เขาด้วยหรือเปล่า


"นี่มึงกะจะขังกูไว้แบบนี้เหรอ"


"หรือไม่อย่างนั้นก็ฆ่าปิดปากมึงซะ ง่ายดี"


น้ำเสียงแหบต่ำแฝงความเหี้ยมเกรียมทำให้ทะเลต้องเลิกคิดหนทางต่อรอง โอกาสในชีวิตคนมันไม่ได้มีครั้งเดียวเสียหน่อย หากยังไม่ตายก็ยังมีโอกาสเสมอ...


"กูเข้าใจแล้ว" เขาพ่นลมหายใจพรืด "ถ้าต้องอยู่ด้วยกัน ก็ควรต้องแนะนำตัวกันสักหน่อย"


"ไร้สาระ"


"กูชื่อทะเล"


เขาพูดแทรกไม่สนใจท่าทางเย็นชาของอีกฝ่าย อันที่จริง การผูกมิตรก็เป็นการปูทางเพื่อเอาตัวรอดอีกวิธีหนึ่ง ถ้าโชคดีอาจจะได้ผล แต่ถึงไม่ได้ผลก็ช่างแม่ง เขาไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วล่ะ


"..."


"กูชื่อทะเล"


"..."


"กูชื่อทะเลนะ"


"เออ!"


"แล้วมึงล่ะ"


"..." มันเงียบ ตั้งหน้าตั้งตาตักมาม่ากินจนหมด


"เฮ้ย! อย่าทำตัวมารยาทต่ำทรามสิมึง"


"ไม่จำเป็น" ยกถ้วยขึ้นชดจนเกลี้ยง ไม่สนใจคำพูดของเขา


"นี่กูเหนื่อยแล้วนะ มึงชื่ออะไร"


อีกฝ่ายลุกขึ้นเก็บชามมาม่าไปวางไว้บนอ่างล้างจานโดยที่เขายังกินไม่ทันหมด ไอ้กุญแจมือเวรตะไลเอ๊ย!


"กูชื่อเสือป่า"



น้ำเสียงห้วนสั้นตอบกลับมาในที่สุด





TBC..





ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ^^ 



ฝากคอมเม้นท์หรือติดแท็กก็ได้ค่ะ   #เสือป่าทะเล


เดี๋ยวคนเขียนแวะไปส่อง  ขอบคุณมากค่า

[cavalli]

 


เฮียใจดีอยู่น่ะ

[ขนมลา]

Cloud 4 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22




การใช้ชีวิตโดยมีกุญแจข้อมือผูกติดอยู่กับใครอีกคนมันโคตรทรมาน


เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ทะเลต้องใช้ความอดทนอย่างสูงในการทำกิจกรรมส่วนตัวที่อดีตนักโทษโหดชื่อเสือป่านั่นเข้ามามีส่วนร่วม จะขยับตัวทำอะไรก็ยุ่งยากไปหมด แน่นอน คนแปลกหน้าสองคนที่เกือบจะฆ่ากันตายในวันแรกเจอ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันด้วยการบังคับขู่ฆ่า และจำยอม มันจะไปราบรื่นและง่ายดายได้อย่างไรล่ะ


แค่ถูกขังอยู่ในตึกแถวโทรมๆไร้อิสรภาพก็นับว่าแย่พอแล้ว นี่ยังเพิ่มกุญแจมือเจ้าปัญหาเข้ามาให้เขากับไอ้หมอนั่นต้องตัวติดกันตลอดเวลาอีก ยกเว้นแค่ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มันจับตามองตลอดด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม แม้หนทางหนีจะแทบไม่มี แต่มันไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิด บางทีมันอาจจะไม่อยากเสี่ยงกับฤทธิ์เดชของหมาจนตรอกอีก


เขาเคยหาวิธีถอดกุญแจมืออยู่สองครั้ง เสือป่าจับได้และพวกเขาก็แลกหมัดสู้กันพักใหญ่จนสุดท้ายมันชนะ ส่วนเขาก็นอนแบ๊บแทบขยับตัวไม่ไหว และไม่นึกอยากทำซ้ำอีก


โชคดีแค่ไหนแล้วที่หมอนั่นไม่ฆ่าเขาตายกลายเป็นศพอย่างน่าอเนจอนาถ


หากจะว่าไปหมอนั่นก็นับว่าใจดีมากแล้วที่ยังไว้ชีวิตเขา ดูแลบาดแผลตามร่างกายของเขาด้วยการให้กินยาและรักษาแบบตามมีตามเกิดจนอาการดีขึ้นเรื่อยๆ แต่อย่าเพิ่งฝันว่ามันจะทำแผลให้เขานะ เขาทำเองเนี่ยแหละ ทำแบบทุลักทุเลพอรอดตายได้ก็บุญแล้ว


เอาเถอะ ถ้ายังไม่เห็นทางรอดที่ชัดเจนเขาก็จะไม่บ้าบิ่นรนหาที่ตายอีก


แต่ปัญหาน่าปวดหัวมันก็มีมาตลอด


ตอนกลางคืนนี่ปัญหาเยอะสุด ไอ้กุญแจมือบ้าบอทำให้เขากับมันต้องนอนเตียงเดียวกัน แล้วเตียงก็ไม่ได้ใหญ่เลย ลองคิดสภาพดูผู้ชายตัวโตๆสองคนนอนหันหลังเบียดกันโคตรน่าอึดอัด หนำซ้ำผ้าห่มมีผืนเดียว แล้วช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวัน ดึกๆนี่หนาวสั่นจนแทบจะฆ่ากันตายคาเตียงเพราะแย่งผ้าห่มกัน


มีอยู่หลายครั้งที่หมอนั่นชอบลุกไปเข้าห้องน้ำตอนดึกๆ และเขาที่ง่วงจัดก็โดนลากไปด้วยอย่างไม่เต็มใจ


"ฮื่อออ ไม่ไป กูจะนอน"


"กูจะเข้าห้องน้ำ" เสือป่าพูดห้วนๆ น้ำเสียงเพิ่งตื่นนอนของมันแหบพร่าชวนจั๊กจี้หูชะมัด


"กูอยากนอน งือออ..."


"เลิกคร่ำครวญแล้วลุกเดี๋ยวนี้ อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ" อีกฝ่ายกระชากแขนเขาแรงๆ


"ฮื่ออออ แต่กูง่วง กูอยากนอน"


"ทำไมง่วงแล้วงอแงจังวะมึง" ได้ยินเสียงมันถอนหายใจ


"มึงมานอนตรงนี้ นอนกันๆ" เขาตบเตียงด้านข้างปุๆ เสือป่าทำสีหน้าปั้นยากบอกไม่ถูก ก่อนจะลุกพรวด กระชากแขนคนนอนขี้เซาพรวดเดียว ทะเลแทบหน้าทิ่มตกเตียง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง


"เหี้ย!"


"งั้นมึงก็เดินหลับไปแล้วกัน ตามใจมึง"


แล้วเหตุการณ์มันก็วนเวียนเป็นแบบนั้นอยู่แทบทุกคืน


มีอยู่คืนหนึ่ง ทะเลเกิดหิวกลางดึก เพราะช่วงเย็นไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ตอนนั้นเขาเบื่อเมนูอาหารเส้นมาม่าเหลือทนจนไม่นึกอยากกินอะไร และหมอนั่นก็ไม่หิวเหมือนกัน สุดท้ายก็เดือดร้อนหิวท้องกิ่วดึกๆดื่นๆจนได้


"นี่มึง" เขาส่งเสียงเรียก แต่ฝ่ายนั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆทั้งสิ้น นอนนิ่งเหมือนตายซาก


"เสือป่า" เขาเรียกชื่อมันเสียงดังขึ้นอีก พลางยกมือสะกิดไหล่ยิกๆ


"มีอะไร"


"กูหิวข้าว"


เจ้าของชื่อพลิกตัวหันกลับมามองเขาทันที มือหนาตะปบเปิดโคมไฟข้างหัวเตียง มันกวาดตาดูนาฬิกาแล้วสบถหน้าตาบอกบุญไม่รับ


"หิวข้าวห่าอะไรตอนเที่ยงคืนวะ"


"กูไม่ได้กินข้าวเย็น"


"เออ แหกตาดูสถานการณ์ด้วย ตอนนี้มันใช่เวลามั้ย!"


"กูรู้ กูก็ไม่ได้อยากกวนเวลามึง ถ้ากูทนไหวกูก็คงไม่เรียกมึงหรอก"


"แล้วตอนเย็นทำไมไม่กินให้มันจบๆไป"


"ก็ตอนนั้นกูไม่อยากกินนี่หว่า"


"งั้นก็เรื่องของมึง อดทนไปเถอะ"


"กูก็อดทนจนไส้จะขาดอยู่แล้วเนี่ย" ทะเลเริ่มโมโหหิว "ถ้ามึงไม่ใส่กุญแจมือเฮงซวยนี่ กูก็ลงไปหาอะไรกินเองนานแล้ว"


"เรื่องมากฉิบหาย!"


เสือป่าหัวเสีย มันด่าเสร็จก็ลุกพรวดพราดขึ้นเดินดุ่มๆลงบันไดไปห้องครัว ทำเอาเขาเซถลาตามลงไปแทบไม่ทัน หนำซ้ำยังหน้าทิ่มชนแผ่นหลังหนาๆมันดังปั๊ก


สรุปแล้วคืนนั้นเขาก็ต้มมาม่านั่งกินในครัวไปหนึ่งชามโดยมีชายหนวดครึ้มนั่งหน้าเหี้ยมจ้องเขม็งอยู่ใกล้กัน แปลกที่ทะเลไม่นึกกลัวเท่าไร ถึงจะรู้สึกว่าถ้ากินตั้งแต่ตอนเย็นก็คงดีหรอก แต่ว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ


กินมาม่าตอนดึกมันก็อร่อยดี


พูดถึงเรื่องอาหาร ตู้เย็นในห้องครัวของร้านสักแห่งนี้มีแต่เบียร์กระป๋อง กินพื้นที่เกือบครึ่งตู้ ของสดเครื่องดื่มอะไรไม่มีเลย ของแห้งมีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อมาม่าอยู่หลายแพ็ค ปลากระป๋องอีกสามสี่กระป๋องพอให้ประทังชีวิตอยู่ได้


เพราะเบื่อเมนูบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหลือทน เช้าวันหนึ่ง ทะเลเลยจัดการโชว์ฝีมือทำอาหารเองบ้าง เขาลองทำข้าวต้มปลากระป๋อง ข้าวต้มร้อนๆกับกลิ่นหอมๆทำให้เขามีความสุขขึ้นมานิดหน่อย ไม่ต้องกินแต่มาม่าซ้ำๆซากๆอีกแล้ว


ส่วนผลลัพธ์ของอาหารมื้อนั้น...


"อร่อยมั้ยมึง" เขาอดที่จะถามอีกคนซึ่งตัวติดกันตลอดไม่ได้ หลังจากที่มันกินไปได้สองสามคำ


"อย่าให้กูพูดเลยดีกว่า"


"ทำไมล่ะ" ทะเลชักหน้าเสีย


"รสชาติโคตรแย่"


ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตกฮวบลงมาจากที่สูง เพราะตั้งความหวังเอาไว้ค่อนข้างเยอะ ทะเลขมวดคิ้วก่อนตักข้าวต้มปลากระป๋องที่เขาอุตส่าห์ทำสุดฝีมือเข้าปาก ผลปรากฏว่า...อีกฝ่ายไม่ได้พูดเกินจริงแต่อย่างใด


"เอ่อ กูขอโทษ”


เค็มเหมือนเทเกลือใส่หมดขวด


เขารู้สึกผิดเล็กน้อยเพราะวัตถุดิบในการทำอาหารที่นี่มันไม่ได้มีเหลือเฟือ เมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้ทำอาหารบ่อยๆ รสชาติพอกินได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ถึงรสชาติไม่ได้เรื่องเขาก็ยังทนกินฝีมือตัวเองไปได้อยู่แล้ว


"ไม่เป็นไร" แต่เสือป่ากลับตอบสั้นๆ แถมยังตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวต้มรสชาติห่วยแตกของเขากินต่อไปหน้าตาเฉย


"ถ้ามันไม่อร่อยจริงๆมึงไม่ต้องกินก็ได้นะ เดี๋ยวกูต้มมาม่าให้ก็ได้"


"กูกินได้" ไม่แน่ใจว่ามันเป็นคนง่ายๆหรือว่าไม่อยากกินมาม่ากันแน่


"วันหลังกูไม่ทำอาหารแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษนะเว้ย"


ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องขอโทษคนแปลกหน้าที่บังเอิญมาเจอกันในช่วงเวลาร้ายๆแบบนี้ แต่เขาก็อดรู้สึกผิดนิดๆไม่ได้อยู่ดี


คราวนี้เสือป่าเงยหน้าขึ้นมามองเขานิ่งๆ ก่อนจะพูดอะไรที่ทำให้นึกประหลาดใจขึ้นมา


"มึงทำไปเถอะ ก็บอกแล้วไงว่ากูกินได้"


ทะเลเลิกคิ้วพลางกะพริบตาปริบ ก็แค่คำพูดธรรมดาๆ แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาต้องรู้สึกดีขึ้นมากับคำพูดนี้ด้วยวะ 


ความรู้สึกที่คล้ายๆได้รับการยอมรับแม้ว่าจะทำมันออกมาได้ไม่ดีอย่างที่คิดไว้เท่าไร


ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ


พอเกือบครบสัปดาห์ เสื้อผ้าที่พวกเขายึดอดีตเจ้าของร้านสักมาใส่ก็ใกล้จะหมดตู้  ดังนั้นทะเลจึงได้รับคำสั่งจากอดีตนักโทษเถื่อนให้หอบเสื้อผ้าที่ผ่านการใช้งานทั้งหมดมานั่งซักมือเหี่ยวอยู่ที่ระเบียงชั้นล่าง เครื่องซักผ้าเหรอไม่มีหรอก ที่แย่กว่านั้นคือไอ้หมอนั่นยอมถอดกุญแจมือออกให้ก็จริง แต่มันดันเปลี่ยนเป็นล่ามข้อเท้าให้เขาแทนชั่วคราว พร้อมกับหอบตัวเองมานั่งคุม ส่งสายตาดุดันแกมข่มขู่มาให้เป็นระยะ


ชายหนุ่มจึงต้องนั่งซักอย่างลำบากลำบน สายตามันทำเอาเขาอึดอัดระคนหงุดหงิดใจ จึงต้องระบายอารมณ์ด้วยการใส่แรงขยี้ผ้าจนผงซักฟอกขึ้นฟองฟอดฟุ้งกระจาย หมอนั่นนั่งมองเฉยๆอยู่ครู่หนึ่งก็หยิบผ้าที่ซักแล้วต่อจากเขาไปล้างน้ำเปล่าอีกทีหนึ่ง ทะเลได้แต่ปรายตามองอย่างแปลกใจ


"มองอะไรวะ" มันพูดห้วนๆ


"นึกว่ามึงจะปล่อยให้กูซักคนเดียวซะอีก"


"กูไม่ได้จับมึงมาเป็นทาส แล้วเสื้อผ้าพวกนั้นกูเองก็ใส่เหมือนกัน"


"เออ มึงก็มีส่วนดีอยู่บ้างนะเนี่ย" ทะเลเลิกคิ้วแล้วยิ้มมุมปาก "แต่ถ้าจะให้ดี ปล่อยกูออกไปจะดีที่สุด กูรับรองเลยว่าจะไม่เอาเรื่องที่มึงฆ่าคนไปบอกใคร"


"กูไม่ใช่คนดี มึงคิดผิดแล้วล่ะไอ้ทะเล"


เสือป่าหัวเราะหึ น้ำเสียงมันเย็นเยียบและดวงตาสีเหล็กก็กร้าวขึ้น ทะเลมองแล้วก็นึกสะท้าน ไม่อยากพูดจาต่อความยาวให้หมอนั่นอารมณ์เสียขึ้นอีก เขาพ่นลมหายใจพรืดก่อนจะก้มหน้าก้มตาขยี้ผ้าในมือ แต่อาจจะขยี้แรงไปหน่อย ฟองสีขาวถึงได้กระเด็นมาโดนหน้าตัวเองจนเปื้อนไปหมด


มือสากๆของหมอนั่นเอื้อมมาคว้าข้อมือเขาทันที "มึงทำอะไร"


"ก็ซักผ้าไงวะ ถามพิลึก" ทะเลขมวดคิ้วมุ่นอย่างรำคาญใจ


"เออ กูรู้ กูให้มึงซักผ้าไม่ใช่ให้มึงเอาฟองเหี้ยนี่มาสาดใส่หน้ากู"


ทะเลหันมองก็พบกับใบหน้าคร้ามคมที่เต็มไปด้วยฟองฟอดจนน่าขำ โชคดีที่ฟองยังไม่ไหลเข้าตา ชายหนุ่มหลุดหัวเราะพรืด ใบหน้าที่ดูโหดๆดุๆ รกครึ้มหนวดเคราแบบมันมีฟองสีขาวเปื้อนเป็นหย่อมๆก็ดูตลกดีพิลึก


"บ่นอะไรวะ หน้ากูก็เปื้อนเหมือนกันเหอะ"


"หัวเราะทำห่าอะไร ตลกนักเหรอมึง"


"เดี๋ยวกูล้างให้ก็ได้น่า"


จู่ๆ ทะเลก็นึกสนุก อาจจะเป็นเพราะรู้สึกคันไม้คันมือปนกับความหมั่นไส้นิดหน่อย เขาถึงได้เปิดก็อกน้ำดึงสายยางขึ้นมาฉีดล้างหน้าให้อีกฝ่ายอย่างสะอาดเอี่ยมจนมันเปียกโชกไปทั้งตัว

ไอ้เสือป่าสบถลั่น มือหนาคว้าสายยางยื้อแย่งไปจนได้ ทะเลจับประโยคด่าหยาบคายของมันได้แค่ไอ้เวรอะไรสักอย่าง แล้วสุดท้ายเขาก็เปียกไปทั้งตัวเหมือนกัน


เขากับมันมองหน้ากันอย่างเอาเรื่อง เกือบจะได้วางมวยตีกันอีกครั้ง  ถ้าหมอนั่นไม่บังเอิญเตะกาละมังใส่ผ้าที่ซักเสร็จแล้วล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นเปื้อนฟองฟอดดังโครม


"เวรเอ๊ย!"


ไอ้ตัวคนทำสบถอย่างหัวเสีย ส่วนทะเลแทบทรุดยิ่งกว่า เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าผากอย่างหมดแรง


"เออ! เวรของจริง เพราะกูต้องซักใหม่อีกแล้ว โธ่เว้ย!"


สรุปการซักผ้าครั้งนั้นก็กินเวลายืดยาวไปอีกครึ่งชั่วโมงเต็มๆ...












ในคืนหนึ่งที่ฝนตกพรำๆ


ทะเลนอนลืมตาโพลงมองอีกคนที่ตื่นขึ้นมากลางดึก และทำให้เขาพลอยสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วย แสงสว่างจากแสงจันทร์ซึ่งส่องลอดหน้าต่างไม้ที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย ฉายให้เห็นร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ปลายเตียง แผ่นหลังกว้างนั้นชื้นเหงื่อจนเสื้อยืดสีขาวเปียกชุ่ม ลมหายใจของหมอนั่นหนักหน่วงรุนแรงกว่าทุกที


อดีตนักโทษชายจุดบุหรี่สูบ พ่นควันลอยฟุ้งอยู่ในห้องนอนคับแคบ ถึงแม้มองไม่เห็นหน้า แต่เขาก็รู้ว่าหมอนั่นกำลังเครียด


บรรยากาศน่าหดหู่โอบล้อมอยู่รอบตัวอีกฝ่าย ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะมีเรื่องในใจบางอย่างที่น่าเจ็บปวด มีอยู่หลายคืนที่หมอนั่นตื่นขึ้นมาด้วยสภาพแบบนี้


และก่อนหน้านั้นมันฝันร้าย


ทะเลไม่ใช่คนนอนหลับลึก เขาพร้อมจะตื่นตัวอยู่เสมอหากมีเรื่องผิดสังเกต ประสบการณ์ชีวิตสอนให้เขาเป็นแบบนั้น แล้วยิ่งกุญแจข้อมือที่ผูกติดกันทำให้เขารับรู้ว่ามันกำลังฝันร้าย เสือป่านอนกระสับกระส่าย พลิกตัวไปมา หัวคิ้วเข้มจัดขมวดแน่นเป็นปม บางครั้งมีเสียงกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บแค้นบางอย่าง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน จากนั้นมันจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงหายใจหอบแรง


มีเรื่องหนักหน่วงอะไรในใจของมันกัน?


และทุกครั้ง...เสือป่าจะลุกขึ้นมาสูบบุหรี่เพื่อดับอารมณ์รุนแรงที่ตกค้างจากในฝันร้ายนั่น


ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านพอๆกับความโกรธแค้น ทะเลสัมผัสได้ถึงอารมณ์เหล่านั้น อาจจะเพราะความรู้สึกนั้นมันรุนแรง หรืออาจจะเป็นเพราะคนประเภทเดียวกันมักจะสัมผัสถึงกันได้ง่าย


ที่ผ่านมาเขามักจะลอบมองด้วยความสงสัยอยู่เงียบๆ มันไม่ใช่เรื่องของเขา และเขากับมันก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันด้วยซ้ำ เขาคงไม่จำเป็นต้องใส่ใจ แต่นานวันเข้าทะเลกลับรู้สึกว่าอารมณ์ของมันมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขา


ทะเลไม่ชอบบรรยากาศหดหู่แบบนี้ และเขาก็ไม่สบายใจกับอาการแปลกๆของมัน


"มึงจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน"


เสียงโพล่งถามของเขาทำให้คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอัดควันบุหรี่เข้าปอดแล้วตอบกลับมาสั้นๆ


"จนกว่าที่นี่จะไม่ปลอดภัย"


อาจหมายถึงจนกว่าจะมีคนจับพิรุธร้านสักที่ถูกปิดตายได้ อาจมีคนพบศพอดีตชายเจ้าของร้านสัก  หรือจนกว่าจะมีใครสักคนเกิดรู้แหล่งกบดานชั่วคราวของโจรขโมยเงินที่ก่อเหตุแล้วหลบหนีอย่างเขา ซึ่งตอนนี้ถูกจับขังอย่างไม่มีกำหนดอยู่กับฆาตกรที่เพิ่งฆ่าคนตาย


หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบไป มีเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วงที่ยังไม่กลับมาเป็นปกติ และควันบุหรี่ที่ลอยฟุ้งตลบ


ทะเลตัดสินใจลุกขึ้นไปนั่งข้างๆมัน เขาเพียงแค่อยากทำอะไรให้ตัวเองสบายใจขึ้นบ้างเท่านั้นเอง


ชายหนุ่มเอื้อมมือคว้าบุหรี่ในมืออีกฝ่ายมาสูบต่อหน้าตาเฉย หนำซ้ำยังพ่นควันลอยคลุ้งเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับพายุอารมณ์ของคนที่ถูกแย่งไปหน้าด้านๆ


"มึงทำอะไร!" น้ำเสียงเน้นหนัก เย็นเยียบ


"สูบบุหรี่" ทะเลอัดควันพลางกระดิกขาไปมา


"มึงกวนตีนกู!" มือที่เส้นเลือดปูดโปนเอื้อมมาบีบไหล่เขา


"เปล่า"


ทะเลถูกกระชากคอเสื้อแรงๆ ใบหน้าของเขากับเสือป่าอยู่ห่างกันแค่คืบ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใส่กันและกัน ทั้งที่อากาศเย็นเพราะฝนตก แต่ตอนนี้ทะเลกลับรู้สึกร้อนผ่าว อารมณ์ของมันรุนแรงคุกรุ่น เหมือนลมพายุซัดโหมเข้าใส่


ดวงตาสีสนิมเหมือนเหล็กเผาไฟจ้องเขม็งดุดัน คล้ายจะแผดเผาเขาให้มอดไหม้ไปตรงหน้า


"มึงต้องการอะไร" เสือป่าเค้นเสียงลอดไรฟัน


"มึงฝันร้าย..."


"หุบปาก!" เสียงแหบพร่าตวาดลั่น


"มันไม่ใช่แค่คืนเดียว แต่มึงฝันมาหลายคืนแล้ว"


"ไม่ใช่เรื่องของมึง"


"มึงมีเรื่องในใจ..."


มือสากๆบีบคางเขาแน่น ก่อนคนพูดจะลดเสียงต่ำลงจนน่ากลัว


"มึงอย่ารนหาที่ตาย อยู่ของมึงไปเงียบๆอย่ายุ่งเรื่องของกู"


"..."


"มึงกลับไปนอนซะ"


"กินเบียร์กันมั้ย เดี๋ยวกูกินเป็นเพื่อน"


คิ้วเข้มขมวดแน่นจนหน้าผากเป็นรอยย่นกับคำพูดไม่มีที่มาที่ไปของเขา ตาสีสนิมเหล็กจ้องตาเขานิ่งอยู่พักหนึ่ง มันก็ผลักเขาออกห่างแล้วแค่นเสียงหนักในลำคอ


"กูเตือนมึงหลายรอบแล้วนะทะเล...ว่ากูไม่ใช่คนดี อย่ายั่วโมโหกูให้มาก"


คำพูดนั้นเหมือนลอยผ่านหู สมาธิของทะเลจดจ่ออยู่กับแววตาสั่นไหวของมันที่เขาเห็นในตอนที่จ้องตากัน เขาสะท้านในอกกับความเจ็บปวดที่ฝังลึก


เสือป่ามีเรื่องน่าเศร้าในชีวิตที่ไม่ต่างกัน และบางทีอาจจะมากกว่าเขาหลายเท่า











เบียร์ในตู้เย็นถูกขนขึ้นมานั่งกินบนชั้นสอง ทะเลเปิดโคมไฟสลัวพลางยกเบียร์กระป๋องในมือขึ้นดื่ม ในขณะที่ชายหนุ่มเคราครึ้มที่นั่งข้างกันซัดเอาๆเหมือนดื่มน้ำเปล่า


อีกฝ่ายยอมรับข้อเสนอชวนกินเบียร์กลางดึกของเขา แน่นอนว่าหมอนั่นพยายามระงับอารมณ์รุนแรงที่ยังคงหลงเหลือจากฝันร้ายด้วยแอลกอฮอล์ ไม่ต่างจากวันแรกที่เจอกัน ทว่าครั้งนี้ดูเหมือนจะหนักหนาสาหัสกว่า


บรรยากาศในห้องอึมครึมไม่ต่างกับม่านหมอกฝนพรำข้างนอก เสือป่าจมอยู่ในโลกส่วนตัวของมันเงียบๆ แผ่นหลังกว้างหยัดนิ่งคล้ายกำแพงกางกั้นความรู้สึก มือหนึ่งซัดเบียร์เข้าปาก มือหนึ่งคีบบุหรี่ แสงสลัวจากโคมไฟส่องให้เห็นรอยแผลเป็นบนต้นคอด้านหลังใกล้กับท้ายทอย


รอยแผลเป็นที่ทะเลไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน หลุดรอดสายตาเขาไปได้อย่างไรกันนะ... อาจจะเพราะว่าอยู่ในจุดอับสายตา รอยบุหรี่จี้...เหมือนกับของเขา


"เสือป่า รอยบุหรี่จี้นั่น..."


"เหมือนกับของมึงงั้นเหรอ" ใบหน้าคมเข้มเหลียวมามอง "ที่มาของรอยแผลเป็นกูไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไร แล้วของมึงล่ะได้มายังไง"


เสือป่าจ้องตาทะเลนิ่ง ในวันนั้นที่เขาชะงักมีดที่เงื้อแทงอีกฝ่าย คงเป็นเพราะความรู้สึกที่ว่าเขาไม่สามารถหักใจทำร้ายคนที่อาจจะเคยตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน 


เสือป่าไม่ได้อยากฆ่าคนตรงหน้าตั้งแต่แรก รอยบุหรี่จี้ที่เหลือบไปเห็นครั้งนั้นเตือนสติเขา ความเกรี้ยวกราดเกือบทำให้เขาฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นส่วนตัวลงไป


ดีที่ยั้งสติไว้ได้ทัน


"ที่มาของรอยแผลเป็นกูมันเป็นเรื่องแย่ๆ" ทะเลพึมพำ ในหัวอดคิดถึงเรื่องเก่าๆไม่ได้


"เล่าเรื่องของมึงให้กูฟังหน่อย"


ทะเลนิ่ง เขากัดริมฝีปากแน่น บางทีอาจเป็นเพราะบรรยากาศหดหู่ในตอนนี้ หรือเป็นเพราะเบียร์ที่ดื่มไปหลายกระป๋องทำให้เริ่มกรึ่มๆ หรืออาจจะเป็นเพราะดวงตาสีเหล็กแน่วแน่ที่จ้องตรงมาอย่างรอฟัง ทำให้เขาเริ่มต้นเล่าออกไปง่ายๆ


ไหนๆหมอนั่นก็ไว้ชีวิตเขาเพราะเรื่องนี้ ไม่มีความจำเป็นจะต้องปิดบังอะไร เพราะชีวิตเขามาถึงขั้นนี้มันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว


"กูเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่ตายตั้งแต่ยังเด็ก กูจำหน้าพวกท่านแทบไม่ได้ ตอนนั้นน่าจะสักสามสี่ขวบได้มั้ง" ทะเลยกเบียร์ขึ้นซด "กูถูกส่งตัวมาอยู่กับญาติห่างๆของแม่"


เสือป่ามองเห็นดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง มันว่างเปล่าและมืดหม่นพอๆกับท้องฟ้าครึ้มยามฝนโปรย


"ครอบครัวใหม่เหรอ เหอะ! พวกเขาเลี้ยงดูกูเหมือนไม่ใช่คน เหมือนกูเป็นสัตว์เลี้ยงเอาไว้ใช้งานมากกว่า มึงคงคิดว่ากูเป็นเด็กขาดความอบอุ่นสินะ มันแย่กว่านั้นอีก กูแทบไม่อยากเรียกพวกเขาว่าลุงกับป้าด้วยซ้ำ"


แม้แต่สัตว์เลี้ยงมันยังได้รับความรักความอบอุ่นจากเจ้าของ แต่เขาล่ะ...ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอ้อมกอดอุ่นๆในวันที่เหน็บหนาว ไม่มีเสียงเพลงกล่อมนอนยามฝันร้าย ไม่มีมือนุ่มนวลที่คอยลูบหัวเขาอย่างรักใคร่ ไม่มีคำพูดปลอบประโลมในวันที่เหนื่อยล้า  ไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่าและน่าหดหู่


"พอกูโตพอจะเข้าโรงเรียน กูต้องทำงานเพื่อแลกกับเงินที่จะได้ไปเรียน ก็งานทุกอย่างที่เด็กพอจะทำได้นั่นแหละ ถึงทำไม่ได้ก็ต้องทำเพื่อแลกกับที่ซุกหัวนอน แลกกับข้าวกับน้ำที่พวกเขาเมตตาให้กู ถ้ากูทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็เฆี่ยนก็ตี ทำโทษให้กูนอนนอกบ้าน ให้กูยืนตากฝน บางทีกูก็นึกสงสัยว่าพวกเขาเคยเห็นว่ากูเป็นคนบ้างหรือเปล่า"


ทะเลเขวี้ยงกระป๋องเบียร์ทิ้ง ไม่มีหรอกคำพูดแสดงความยินดีเมื่อเขาทำอะไรสำเร็จ ไม่เคยมีหรอกคำสอนเมื่อเขาทำผิดพลาด มีเพียงคำด่าทอ คำพูดดูถูกเหยียดหยัน เหยียบย่ำเด็กชายคนหนึ่งให้จมดิน


"หลังๆหนักข้อขึ้น ลุงกินเหล้าเมากลับบ้านมาทุกวัน แล้วก็มาระบายอารมณ์ใส่กู ทุบตีทำร้ายร่างกายกู โดยที่ป้าก็แค่มองดูอยู่เฉยๆ พูดข่มขู่ไม่ให้เอาไปบอกใคร นับวันๆก็ยิ่งหนักขึ้น กูรู้ว่าลุงเครียดมากเพราะติดการพนัน หาเงินมาจ่ายไม่ทันจนต้องกู้หนี้ยืมสิน แต่มันใช่เหรอวะที่เรื่องอะไรแย่ๆก็มาลงที่กู!  ไม่พอใจห่าเหวอะไรก็มาทุบตีกู! พอทะเลาะกับป้าทีไร ลุงก็เอาแต่ฟาดกูไม่ยั้ง หึ!  เอาบุหรี่จี้ตามตัวบ้าง ใช้ท่อแป๊บตีกูบ้าง ตอนนั้นกูกลัว กูเจ็บไปหมด..."


เสือป่าฟังเรื่องของคนตรงหน้านิ่งๆ แต่ก็เห็นว่าทะเลมีน้ำตาคลอ มันรีบหยิบเบียร์กระป๋องใหม่ขึ้นมาก่อนจะยกดื่มรวดเดียวแทบเกลี้ยง มันคงอยากจะกลืนน้ำตาให้ไหลกลับลงไปในอก


"แล้วในที่สุดกูก็ทนไม่ไหว กูไม่ใช่เด็กดี ยิ่งเจอเรื่องทารุณกรรมเหี้ยๆแบบนั้นกูยิ่งหมดความอดทน กูหนีออกมา ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอนาคตจะเป็นยังไง เด็กจบแค่มัธยมต้นอย่างกูจะไปทำงานอะไรดีๆได้ เพื่อเอาตัวรอดกูต้องทำทุกอย่าง ล้างจาน ส่งหนังสือพิมพ์ เด็กเสิร์ฟ คนสวน คนงานก่อสร้าง แล้วกูก็รู้ว่าสังคมข้างนอกแม่งโหดร้ายพอกัน"


ทะเลหัวเราะหึๆ ตอนนี้ดูเหมือนมันจะเมาแล้ว ยิ่งเมาก็ยิ่งพูดมาก ดวงตากลมโตแดงก่ำปรือปรอย ริมฝีปากบางถูกกัดจนห้อเลือดแดงช้ำ


"กูเคยเข้าไปอยู่ในสังคมเด็กจรจัด เข้าแก๊งอันธพาล ชกต่อย ดูดบุหรี่ กินเหล้าเมายา มั่วเซ็กซ์ มันเป็นสิ่งที่กูต้องเจอมาหมด หึ! ดีที่ยังไม่ติดยา สังคมแบบนั้นมันสอนให้กูต้องเอาตัวรอด ถ้ากูไม่แกร่งกูก็อยู่ไม่ได้ โดนรุมสกรัมเกือบตายกูก็เคยเจอมาหลายครั้งแล้ว"


"แล้วสุดท้ายมึงมาจบที่การเป็นขโมยได้ยังไงล่ะ"


ชีวิตที่ผ่านความยากลำบากมาอย่างสาหัส ดูเหมือนจะเริ่มมีแสงสว่างเล็กๆเล็ดลอดเข้ามาบ้าง เขาได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งในผับ คนที่เข้ามาหยิบยื่นความใจดีให้กับเขา และทะเลคิดว่าเขารักเธอ ชายหนุ่มตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อหวังสร้างครอบครัวที่ไม่เคยมีกับเธอ อย่างน้อยเขาก็ได้ทำงานที่ร้านมินิมาร์ท มีเงินใช้จ่ายดีกว่าแต่ก่อนแม้จะไม่มากนัก จนกระทั่ง...


"ผู้หญิงคนนั้นหักหลังกู! กูมันโง่เง่าคิดจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ดารา ไม่มีวิธีไหนหาเงินได้เร็วยิ่งกว่าการขโมยอีกแล้ว ด่าสิว่ากูสิ้นคิด ด่ากูสิวะเสือป่า" ทะเลเริ่มเมาไม่รู้เรื่อง หมอนั่นเอามือมาจับไหล่เขาเขย่าแรงๆ "เหอะ! สุดท้ายก็ไม่มีใครรักคนที่มีชีวิตเหี้ยๆแบบกูจริงหรอก"


อดีตนักโทษชายมองสภาพคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจ จับร่างสูงโปร่งพอๆกับเขาลากขึ้นไปนอนบนเตียง เขาเองก็มึนหัวเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์พอดู เลยทิ้งตัวลงนอนตามไปเหมือนกัน


ก่อนจะดับไฟ เขาเหลือบเห็นใบหน้าของทะเลเปื้อนน้ำตา แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นดังให้ได้ยิน เส้นผมสีดำสนิทเหมือนขนนกกาน้ำยุ่งฟูหมดสภาพ นอนขดตัวสองมือกอดตนเองตัวสั่นๆ


"ร้องไห้อีกนะมึงนี่"


เสือป่าส่ายหัวสบถพึม เขาไม่ใช่คนอ่อนโยน อยากร้องไห้ก็ปล่อยไป แต่จะยกผ้าห่มให้วันหนึ่งแล้วกัน มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างอีกคนลวกๆแล้วปิดไฟนอนหันหลังให้ตามปกติ


ผ่านไปสักพักใหญ่ เสือป่าพลิกตัวหันกลับมาทางทะเล มองผ่านแสงจันทร์สลัวๆก็เห็นหมอนั่นอ้าสองแขนยกขึ้นมา ท่าทางราวกับกำลังรอคอยอ้อมกอดจากใครสักคน เสือป่าหัวเราะหึก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นตบไหล่มันหนักๆ


แต่หมอนั่นกลับยึดแขนเขาไว้ไม่ปล่อย พึมพำอะไรในลำคอไม่ได้ศัพท์ เสือป่าขมวดคิ้ว คงจะเป็นเพราะเขาก็มึนๆอยู่ไม่น้อย เลยรวบตัวอีกคนเข้ามากอด ร่างอุ่นๆของมันให้สัมผัสที่แปลกดี


ทะเลไถลตัว มุดหัวเข้าซบอกหนาของเขาเหมือนหาไออุ่น เสื้อยืดเปียกชุ่มน้ำตาหมอนั่นไปหมด เขากับมันกอดกันอยู่นานก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น...



TBC.



สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า ฝากนิยายในวันแห่งความรักด้วยน้า ช่วยเอ็นดูเสือป่ากับทะเลกันเยอะๆนะคะ^^ ถ้าอ่านแล้วชอบทิ้งฟีดแบ็คไว้ให้คนเขียนด้วยก็ได้น้า

ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆค่ะ

#เสือป่าทะเล

[cavalli]

 

[ขนมลา]

Cloud 5 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22







แสงแดดใกล้ลับฟ้าเข้าไปทุกที


รถจักรยานยนต์คันเก่าของทะเลถูกลากไปบนถนนโดยคนตัวสูงสองคน เจ้าของรถพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายขณะกวาดตามองรอบข้าง มันไม่มีอะไรเลยนอกจากทุ่งหญ้ารกร้าง ถนนดินโคลนชื้นแฉะเนื่องจากฝนตกติดต่อกันหลายวัน และความเวิ้งว้างว่างเปล่า


เข็นรถกันมาไกลมากแล้วก็ยังไม่เข้าเขตชุมชนสักที


"ทำไมไกลจังวะ" เจ้าของรถบ่นพลางยกมือข้างที่เป็นอิสระขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก


อีกคนที่คล้องกุญแจข้อมือไว้ติดกันปรายตามองหน้านิ่ง หมอนั่นลากแฮนด์รถจักรยานยนต์อีกฝั่งขณะหรี่ตามองเส้นทางข้างหน้าไกลลิบๆ พวกเขาเลือกจะเข็นรถเข้าไปเติมน้ำมันในเขตชุมชนและหาซื้อเสบียงเข้าไปกักตุน ในร้านสักตอนนี้ของกินของใช้หมดเกลี้ยง ในเมื่อยังต้องใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป พวกเขาก็จำเป็นต้องหาทางเอาชีวิตรอด และหาทางหนีทีไล่ไว้กรณีสถานที่กบดานถูกค้นเจอ


"ถ้าทำอะไรที่ดีกว่าบ่นไม่ได้ก็หุบปากเถอะ กูรำคาญ"


"ก็ไอ้กุญแจมือเฮงซวยของมึงนี่แหละทำให้ช้า โธ่เว้ย!"


"แล้วยังไง มึงคิดว่ากูจะเพิ่มทางรอดปล่อยให้มึงหนีไปง่ายๆงั้นเหรอวะไอ้เหี้ย ใช้สมองมึงคิดบ้าง"


"เออ กูคงหนีไปไหนได้หรอก สภาพจนตรอกแบบนี้"


"รู้แล้วมึงก็เงียบซะ!"


"เออ!"


ทะเลกระแทกเสียงก่อนเบือนหน้าไปอีกฝั่ง มือเรียวตั้งหน้าตั้งตาลากรถอย่างเอาเป็นเอาตาย เขากับมันพูดจากันดีๆไม่ได้นานหรอก มีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกที ความสัมพันธ์ของเขากับอดีตนักโทษชายหนวดครึ้มยังคงไม่ได้เป็นมิตรหรือญาติดีกันสักเท่าไร แต่ว่า...ก็ดูเหมือนจะดีกว่าตอนแรกนิดหนึ่ง


ชายหนุ่มอดนึกไปถึงคืนที่เขายอมเล่าอดีตเลวร้ายให้หมอนั่นฟังไม่ได้ เสือป่าฟังเงียบๆสีหน้าแทบไม่แสดงอารมณ์ใด แต่หลังจากเขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า กลับพบว่าผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวเขาอยู่เพียงคนเดียว ในขณะที่เสือป่ากลับยอมนอนหนาว หนำซ้ำยังมีอ้อมกอดของมันกอดเขาไว้ และเขาก็เอาหน้าซุกอกมันแน่น


ประหลาดพิกล


ทั้งการกระทำของเสือป่าและความรู้สึกของเขา... ทะเลมักจะมีภาพอ้อมกอดนั้นลอยเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้ อ้อมกอดของหมอนั่นอุ่นดี...อุ่นไปถึงจิตวิญญาณ


ผู้ชายดิบๆอย่างมันมีมุมแบบนี้ด้วย


เหี้ย! ช่างมัน ช่างมันเถอะ


ทะเลกัดปากสะบัดหัวแรงๆ แม่งบ้าเอ๊ย!

เสือป่ามองพฤติกรรมของอีกคนแล้วขมวดคิ้ว มือหยาบเปิดกระเป๋าเป้ด้วยมือเดียว รื้อค้นอยู่สักพักก็โยนขวดน้ำให้อีกฝ่าย ดีที่ทะเลมีปฎิกิริยาไวเลยรับทันเฉียดฉิว


"แม่งไม่โยนใส่หัวกูเลยล่ะ" ทะเลสบถพึม


"ถ้ามึงรับไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน กินซะจะได้เลิกเมาแดด"


"อะไรของมึงวะ ใครกันแน่ที่เมา"


ชายหนุ่มบ่นพึมพำในลำคอ แต่ก็ยกขวดน้ำที่เสือป่าพกติดตัวมาจากร้านสักขึ้นดื่ม พลางลอบมองอีกฝ่าย เดินลากรถกันมาเกือบชั่วโมง ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย กระหายกันทั้งคู่ มันยังมีแก่ใจนึกถึงเขาอยู่อีก เขาดื่มน้ำที่เหลืออยู่ไม่มากแล้วโยนกลับไปให้อีกฝ่าย


"ที่เหลือนั่นของมึง"


เสือป่ามองขวดน้ำในมือ หมอนั่นนึกยังไงถึงเผื่อแผ่มาให้เขา ไม่ยอมดื่มให้หมด เขาไม่ได้นึกหิวน้ำมากมายอะไรนัก แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ยกมันขึ้นดื่ม


บางทีเขาอาจจะไม่อยากให้มันเสียน้ำใจ แต่วูบหนึ่งเขานึกอยากดื่มน้ำขวดเดียวกับมัน คล้ายๆกับรู้สึกสนิทใจขึ้นมา ให้ตายเถอะ! เหตุผลเหี้ยอะไรวะเนี่ย!


ตอนที่เขากับทะเลเข็นรถมาถึงปั๊มน้ำมันในเขตชุมชนชานเมือง ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว ความสลัวช่วยอำพรางตัว หากไม่จำเป็นพวกเขาไม่ควรออกมาเพ่นพ่านกลางแจ้งในสถานที่ผู้คนพลุกพล่าน มันเสี่ยงเกินไป


ทั้งเขาทั้งมันยังต้องซ่อนตัวจากคนหมู่มาก


พวกเขาพรางตัวด้วยการดึงปีกหมวกเบสบอลลงมาต่ำอีกนิด พร้อมกับคาดมาสก์ปิดปากซ่อนใบหน้าไม่ให้คนทั่วไปจดจำได้ง่าย เสือป่าจอดรถ กระชับปีกหมวกนิดหน่อยก่อนจะเดินลากแขนทะเลเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตซึ่งอยู่ในเขตเดียวกันกับปั๊มน้ำมัน


ขณะที่เลือกสินค้าใส่ตะกร้าอย่างรวดเร็ว แต่ไม่เร่งรีบลนลานจนผิดสังเกต เสือป่ารู้สึกอยู่ตลอดว่ามีสายตาของคนหลายคนจ้องมอง ดูเหมือนจะจ้องกุญแจข้อมือที่ผูกติดเขาไว้กับชายหนุ่มอีกคน เขานึกรู้ความคิดของคนพวกนั้นดี ไม่แปลกหรอก อย่างน้อยยังไม่นึกสงสัยว่าพวกเขาเป็นอาชญากรก็พอ


"ทะเล เอาเนื้อสัตว์มาทำกับข้าวด้วย" ชายหนุ่มออกคำสั่ง คนฟังนึกหมั่นไส้ ในใจอยากถีบอีกคนเต็มแก่แต่จำต้องยั้งไว้ก่อน


"มึงอยากกินอะไรล่ะ"


"อะไรก็ได้ที่มึงอยากทำ ไปหยิบมา อย่าชักช้า"


ทั้งที่มันรู้เต็มอกว่าเขาทำอาหารได้ไม่มีความอร่อย มันก็ยังอยากกิน แปลกคนพิลึก


บางทีคงเป็นความเคยชิน


"ทะเลมึงจะหยิบสบู่กับแชมพูคนละกลิ่นมาทำไมวะ"


"ก็ใช้คนละกลิ่นไง กูกับมึง"


"ไม่ต้อง กูชอบกลิ่นนี้ เอาไปเก็บ"


ทะเลกะพริบตาปริบ มองดูเสือป่าหยิบของที่เขาอุตส่าห์เลือกมาออกจากตะกร้าหน้าตาเฉย พอมันก้มหน้าลงมาหยิบของออก กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ปะปนกับกลิ่นเหงื่อของอีกฝ่ายก็ลอยมาปะทะจมูก ชายหนุ่มสูดลมหายใจแล้วก็นึกรู้ว่ามันเป็นกลิ่นเดียวกันกับเขา


อยู่ด้วยกันก็ไม่แปลกที่จะใช้กลิ่นเดียวกัน ที่ร้านสักก็มีสบู่กับแชมพูแค่กลิ่นเดียว


นี่ก็คงเป็นความเคยชินอีกเหมือนกัน


แต่ทำไมต้องหน้าร้อนด้วย


เขากับมันยังคงเลือกหยิบอาหารและของใช้ที่จำเป็นใส่ลงในตะกร้า ขาดไม่ได้เลยคือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในตู้แช่ ทะเลขยับมาสก์ปิดปากนิดหน่อยเมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องจากสายตาคนหลายคนในซุปเปอร์มาร์เก็ต เขารีบสะกิดศอกบอกให้เสือป่ารีบกลับก่อนที่จะโดนใครสักคนจับพิรุธได้ ป่านนี้ตำรวจคงออกหมายจับตามตัวเขาแล้ว


"เออ กูก็กำลังจะกลับ" เสือป่าหันมาพลางย่นคิ้วครุ่นคิดเหมือนกำลังทบทวนรายการที่ต้องซื้อ พอเห็นหน้ามันชัดๆทะเลก็นึกขึ้นได้ เขาฉวยมีดโกนหนวดจากชั้นวางใกล้ๆใส่ลงไปในตะกร้าด้วย


"สองอัน?" เสือป่าเลิกคิ้ว


"ของกูกับมึงไง"


"ทำไมกูต้องโกน"


"ยังต้องถามอีกเหรอ หน้ามึงรกครึ้มขนาดนี้ไม่ส่องกระจกบ้างหรือวะ"


"กูพอใจ" มันทำท่าจะหยิบไปวางไว้ที่เดิม แต่เขาคว้าหมับไว้ได้ทัน


"ถ้ามึงขี้เกียจเดี๋ยวกูโกนให้ก็ได้"


ทะเลนึกอยากกัดลิ้นตัวเอง พูดออกไปด้วยความปากไวตามความรู้สึก ไม่ทันได้คิดให้รอบคอบ เสือป่าหันมามอง มันยกมือขึ้นถูจมูกก่อนจะเดินดุ่มๆตรงไปยังเคาน์เตอร์คิดเงินทันที


"ตามใจมึง" มันพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน


ทะเลโดนกระชากให้ตามมาจนหน้าชนแผ่นหลังมันดังปึ๊ก กำลังจะอ้าปากสบถด่าถ้าไม่เห็นสายตาแปลกๆของพนักงานที่มองมาเสียก่อน เธอจ้องกุญแจมือเจ้าปัญหาที่พันธนาการเขากับมันให้ตัวติดกันเขม็ง


เสือป่าหยิบอะไรบางอย่างที่วางอยู่หน้าเคาน์เตอร์แล้วโยนมันลงไปรวมกับของที่คิดเงิน ถุงยางอนามัย...


"มึงจะเอาไปใช้กับใครวะ" ทะเลขมวดคิ้วกระซิบถาม สถานการณ์แบบนี้มันยังจะคิดถึงเรื่องอย่างว่าอีก แต่อีกฝ่ายกลับตอบเสียงดัง


"ใช้กับมึงไง"


"เหี้ย!" ทะเลสะดุ้ง ถลึงตามองมันอย่างตกใจ


"ทำไมวะ มึงมีปัญหาอะไร หรือมึงอยากจัดกับกูแบบสด ก็ได้นะ กูพร้อมอยู่แล้ว"


ทะเลอ้าปากพร้อมสบถด่ายาวเหยียด แต่ดวงตาดุๆที่จ้องตอบกลับมาทำให้ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจในที่สุด มันกำลังตอกย้ำข้อสงสัยของพนักงานและใครหลายคนในที่นี้เพื่อกลบเกลื่อนข้อสันนิษฐานอื่นที่อาจส่อพิรุธ


ไม่มีใครนึกบ้าใส่กุญแจมือเดินออกมาข้างนอกหรอก


"เออ กูลืมไปว่ามึงชอบให้กูใส่สด" เสือป่ายังคงพูดจาหยาบคายต่อไป ทะเลคิ้วกระตุกยิก นึกอยากตะบันหน้ามันสุดแรง "ไม่ต้องทำหน้าบึ้งน่า เดี๋ยวกูจัดสดให้แบบหนักๆ เอาจนมึงเดินไม่ได้ไปหลายวันเลย"


เสือป่าทำท่าจะเก็บถุงยางอนามัยเข้าชั้นตามเดิม แต่ทะเลฉวยข้อมืออีกคนไว้ แล้วกวาดถุงยางอนามัยสองสามกล่องโยนลงไปบนเคาน์เตอร์ด้วยอารมณ์กรุ่นๆ


อยากซื้อก็ซื้อไปเลย เงินพวกนี้เป็นของมันอยู่แล้ว ไม่ใช่เงินที่เขาขโมยมาสักหน่อย


"ไม่ต้อง เอาไปหมดนี่แหละ"


เสือป่าหรี่ตามองก่อนจะหัวเราะหึๆ "อยากได้หลายรอบเหรอ คืนนี้ไม่หมดไม่เลิกจัดตามที่มึงต้องการเลย โซ่ แส้ กุญแจมือพร้อม"


ทะเลเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในขณะที่พนักงานสาวเบิกตาโตแก้มแดง ยกมือทาบอกท่าทางเขินสุดชีวิต ไม่รู้ตัวสักนิดว่ากำลังโดนหลอกตบตา แถมยังส่งท้ายประโยคให้ทะเลหงุดหงิดเล่นอีก


"ร้อนแรงกันจังเลยนะคะ น่ารักจัง" น่ารักตรงไหนวะแม่ง


"ครับ" เสือป่าตอบรับเสียงนิ่ง


ทะเลหงุดหงิดงุ่นง่านเต็มกำลัง พอพ้นออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตเขาก็ซัดกำปั้นข้างที่เป็นอิสระยันโครมเข้าปลายคางมันเต็มแรง


"แม่งพูดจาเหี้ยๆ!" เขากัดฟันกรอด


"อย่าเพิ่งแหกปากเสียงดัง" เสือป่าพูดเสียงเข้ม ยกมือขึ้นจับปลายคางที่ถูกชกอย่างหัวเสีย "รู้ไหมมีหลายคนจับตามองเราอยู่ อยากโดนจับพิรุธได้หรือไงวะ"


ดวงตาคมเฉียบเหมือนเหล็กกล้าจ้องมองมาดุๆ สถานการณ์แบบนี้ไว้ใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ทะเลฮึดฮัดอยู่พักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจเฮือก


"ก็เพราะไอ้กุญแจมือเวรตะไลของมึงนี่แหละ โธ่เว้ย!" แต่แล้วจู่ๆ ทะเลก็ทำสีหน้ากระอักกระอ่วน "เสือป่า ช่วยปลดกุญแจมือให้กูตอนนี้เลย"


คนโดนขอร้องหรี่ตามอง ไอ้เวรตัวแสบจะมาไม้ไหนกันอีก


"กูปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ" อีกฝ่ายทำท่ากระสับกระส่าย "มึงจะไปเฝ้ากูหน้าห้องน้ำก็ได้ แต่ตอนนี้ถอดกุญแจมือด่วน กูไม่ไหวแล้ว"


เสือป่าเดินไปเฝ้าหน้าห้องน้ำของปั๊มอย่างที่อีกคนบอกจริงๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ หมอนั่นน่าจะยังไม่คิดตุกติกในตอนนี้ ระหว่างรอชายหนุ่มตัดสินใจเดินออกมาลากรถที่จอดไว้ไปเติมน้ำมันเพื่อไม่ให้เสียเวลา


เขาไม่ควรจะเอ้อระเหยอยู่ข้างนอกนานเกินไป


สัญชาตญาณส่วนลึกบอกให้เขาเชื่อมั่นว่าทะเลยังไม่คิดหนีในตอนนี้ และเสือป่าเลือกจะเชื่อความรู้สึกของตนเอง


หากเพียงไม่กี่นาทีที่เขาเดินกลับมาหน้าห้องน้ำ ชายหนุ่มก็ต้องกำมือแน่นจนเส้นเลือดขึ้นเป็นเส้นปูดโปน เมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลยสักคน


เสือป่าเตะถังขยะจนมันล้มคว่ำด้วยอารมณ์คุกรุ่น  มันไม่ใช่แค่ความเกรี้ยวโกรธ แต่เหนือกว่านั้นมันมีความผิดหวังซึ่งไม่รู้ที่มาปะปนอยู่ด้วย เขากำลังหวังอะไร? หวังให้อีกฝ่ายไม่ทรยศต่อความไว้ใจของเขางั้นเหรอ? หึ! น่าตลกสิ้นดี



เสือป่านึกตกใจตนเอง มันมีความเสียใจปะทุรุนแรงอยู่ในความรู้สึกเดือดดาลเหล่านั้น


เสียใจงั้นเหรอ...


ชายหนุ่มหรี่ตา กล้ามเนื้อหน้าผากขมวดเกร็งเป็นรอยย่น และตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง


มีรอยเลือดหยดอยู่บนพื้นใกล้กับถังขยะ


ชายหนุ่มชะงัก พอเลื่อนสายตามองก็พบว่ามันไม่ได้มีแค่หยดเดียว แต่กระเซ็นเป็นด่างดวงอยู่หลายจุดบนพื้นห้องน้ำ


เสือป่าสบถหยาบคาย เขาพุ่งตัวออกจากห้องน้ำไปตามรอยเลือด ความมืดในเวลาย่ำค่ำทำให้ตามรอยลำบากแทบมองไม่เห็น มีเพียงรอยจุดสีคล้ำบนพื้นคอนกรีต น่าจะเป็นหยดเลือดที่ไหลจากบาดแผล แต่บาดแผลน่าจะไม่ใหญ่นักและเลือดก็ไหลไม่มาก


หัวใจของเขาเต้นรัวกระหน่ำไม่หยุด


รอยเลือดสิ้นสุดลงหลังปั๊มน้ำมัน เป็นตรอกแคบเปลี่ยวร้างที่ไม่มีใครเดินผ่านมา ยิ่งในเวลาฟ้ามืดแบบนี้ยิ่งเงียบเชียบ เงียบจนได้ยินเสียงการต่อสู้ดังเสียดหู


เขาเห็นร่างของทะเลกำลังโดนรุมสกรัมโดยแก๊งอันธพาลชายวัยรุ่นสามคน สองในสามจับล็อกตัวทะเลไว้คนละข้าง และไอ้ตัวที่ท่าทางน่าจะเป็นหัวโจกก็อัดทั้งหมัดทั้งฝ่าเท้าเข้าใส่คนไร้ทางสู้เสมือนระบายอารมณ์กับกระสอบทราย


"เหี้ยเอ๊ย!" เสือป่าตวาดเสียงกร้าว อารมณ์เดือดพล่านจนฉุดไม่อยู่จากภาพที่เห็นตรงหน้า "หยุดเดี๋ยวนี้นะมึง!"


"อ้าว! ผัวมึงมาแล้วนี่" ไอ้ตัวหัวโจกหยุดชะงัก ปรายตามองเหยียดพลางยิ้มหยัน "ไง มาช่วยเมียเหรอวะ"


"ไปตายซะไอ้สัตว์!"


ทะเลตะโกนด่าลั่นพร้อมกับถ่มน้ำลายใส่หน้า ถึงจะโดนซ้อมจนสะบักสะบอมแต่ดวงตาของมันยังคงก้าวร้าวอวดดีไม่เปลี่ยน และการกระทำก็ยังคงห้าวห่ามไม่ดูเวลาเหมือนเดิม ซึ่งผลของการกระทำนั้นก็คือโดนฝ่ายตรงข้ามกระทืบไม่ยั้ง


"ปากดีนักนะมึง!"


"โอ๊ย!"


เสียงร้องของทะเลดึงสติเขาขาดผึง เสือป่าพุ่งเข้าไปกระชากไหล่ไอ้หัวโจกอันธพาล ฟาดกำปั้นหนักๆซัดเข้าใส่หน้ามันเต็มแรง ก่อนกระทืบเข้ากลางลำตัวฝ่ายตรงข้ามหลายทีจนมันกระอักล้มฟุบ


หลังจากนั้นคือการต่อสู้อันสับสนอลหม่าน ทะเลสะบัดตัวหลุดจากสองคนที่จับเขาไว้ ถีบยอดอกคนแรกจนล้มคว่ำ แต่โดนอีกคนเตะอัดเข้าชายโครงจนทรุดฮวบ ในไม่กี่วินาทีต่อมามันก็ถูกเสือป่ารวบตัวล็อกแขนแล้วจับเหวี่ยงฟาดพื้นจนหมดสติ


เสือป่ากระชากแขนทะเลแล้วลากให้ออกวิ่ง พวกเขาจะรอช้าไม่ได้ หากมีใครผ่านเข้ามาเห็นเหตุการณ์นี้เรื่องคงไม่จบดีแน่ แต่ไอ้ตัวหัวโจกที่ล้มฟุบกลับตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น ก่อนกระโจนเข้าหาทะเลพร้อมมีดสั้นพุ่งแทงจากด้านหลัง


"ตายซะเถอะมึง!"


สวบ!


ทว่ามีดของเสือป่าเร็วกว่า


เขาสะบัดมันพุ่งออกไปหยุดยั้งการลอบกัดได้ทัน ขณะที่อีกมือก็ผลักร่างทะเลให้หลบพ้นจากการตกเป็นเป้า ไอ้นักเลงหัวโจกทรุดฮวบลงพื้น เลือดไหลทะลักจากบาดแผลถูกแทงที่หน้าท้อง


"นรกเอ๊ย! นอกจากพวกมึงจะหมาหมู่แล้วยังเป็นหมาลอบกัดอีก!"


เสือป่าคำรามเสียงเหี้ยม ดวงตาสีเหล็กเข้มขึ้น ดุร้ายราวกับสัตว์ป่า


ในวินาทีที่เหวี่ยงมีดออกไป ชายหนุ่มไม่แน่ใจนักว่าเขากำลังคิดอะไร


แค่ทำไปตามความรู้สึก...


รู้เพียงว่าไม่ได้ทำเพื่อปกป้องตนเอง


และไม่ได้ทำเพื่อแก้แค้นอย่างที่ผ่านมา









ตอนที่เสือป่าลากทะเลวิ่งมาถึงรถ ฝนก็ตกกระหน่ำราวกับฟ้ารั่ว


ชายหนุ่มเร่งเครื่องแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สภาพมอมแมมเปื้อนเลือดของพวกเขาจะถูกจับสงสัยจากใครหลายคน ทะเลนั่งซ้อนท้ายเงียบๆ มองท่าทางของเสือป่าที่ทั้งเดือดดาลและหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด


ทะเลโดนซ้อมจนสะบักสะบอม ช่วงนี้ชีวิตเขาดูเหมือนจะมีแต่เรื่องเจ็บตัวได้ไม่หยุดหย่อน โชคดีที่ส่วนมากเป็นบาดแผลฟกช้ำและรอยแผลถลอกปอกเปิก หนักหน่อยคงจะเป็นหัวเข่าที่เลือดอาบ ก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงตะคอกห้วนจัดของคนขับ


"แม่งรนหาที่ตาย! อยู่ดีๆไม่ชอบเสือกหาแต่เรื่อง!"


"กูไม่ได้ตั้งใจ" เขากัดริมฝีปากพึมพำเสียงเบา


"เออ! ไม่ได้ตั้งใจหาส้นตีนมากระทืบตัวเองหรอก"


"ไอ้พวกนักเลงนั่นแม่งเข้ามาหาเรื่องกูก่อน" ทะเลกัดฟันกรอด "พอกูออกจากห้องน้ำก็เจอพวกมันดักรอ พูดจากวนส้นตีนดูถูกกูเรื่องมึงกับกูเป็นผัวเมียกันอะไรนั่น พวกมันคงได้ยินมาจากในซุปเปอร์มาเก็ต พอกูทนไม่ไหวชกมันเข้าเลยมีเรื่อง"


ตอนที่เขาออกจากห้องน้ำ บังเอิญสบตากับไอ้หัวโจกหน้าเหี้ยมที่มาใช้ห้องน้ำเหมือนกัน แค่มองหน้านิดเดียวก็กลายเป็นหาเรื่อง บวกกับพวกมันสามคนเองก็หมั่นไส้เขาตั้งแต่ได้ยินเรื่องกลบเกลื่อนของเสือป่าประเด็นผัวเมียบ้าบอนั่นอยู่แล้ว เท่านั้นแหละฟัดกันนัวทันที


เขาล้มคว่ำหัวเข่ากระแทกพื้น จากนั้นพวกมันก็หิ้วปีกลากร่างของเขาล้มลุกคลุกคลานไปรุมซัดต่อที่หลังปั๊มท้ายซอยเปลี่ยว บาดแผลจากหัวเข่าลากผ่านพื้นคอนกรีตคงเป็นรอยเลือดให้เสือป่าได้ตามมาทัน ไม่อย่างนั้นเขาอาจโดนกระทืบจนตาย


เสือป่านิ่งฟังแล้วสบถอยู่สองสามคำในลำคอ ทั้งที่เพิ่งผ่านสถานการณ์ต่อสู้มาและเขาก็เพิ่งใช้มีดแทงคนไป แต่ในใจคล้ายมีความโล่งอกอย่างประหลาด เป็นความรู้สึกที่เขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก


อาจจะเพราะว่ามันไม่ได้คิดหนีละมั้ง...


ขณะที่ทะเลเองก็มีบางอย่างที่นึกข้องใจไม่หาย มันวนเวียนอยู่ในความนึกคิดตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้


"ทำไมมึงต้องช่วยกู" ทะเลเม้มปาก ก่อนจะถามเสียงจริงจัง "ทั้งๆที่ปล่อยให้กูตาย มึงก็สบายใจได้แล้วว่าจะไม่มีใครเอาเรื่องของมึงไปบอกตำรวจได้อีก มึงไม่ต้องเปลืองแรงไปสู้กับไอ้พวกหมาหมู่นั่นด้วยซ้ำ"


เสือป่านิ่งไป นั่นสินะ เป็นคำถามที่หาเหตุผลไม่ได้เลย


"มึงอาจจะยังไม่ถึงที่ตาย"


คำตอบของคนขับไม่ได้ช่วยให้ข้อสงสัยกระจ่างชัด แต่บางเรื่อง...ไม่ต้องฟังคำตอบที่ชัดเจนก็สามารถเข้าใจได้


ทะเลทอดสายตามองทุ่งหญ้าที่ไหลแล่นผ่านสายตา มองดูตึกเก่าร้างที่ตั้งโดดเดี่ยวท้าลมฝนโดนฝนซัดสาดไม่ต่างจากเขาตอนนี้ เปียกปอนพายุฝนไปทั้งตัวทว่าไม่ได้รู้สึกหนาวเหน็บอย่างที่ควรจะเป็น


แล้วหัวใจ...ทำไมถึงได้เต้นแรงนัก


"ขอบใจนะ"


"ไม่จำเป็น" อีกคนสวนกลับมาเสียงหนัก "กูไม่ใช่คนดีอย่างที่มึงคิด"


"กูรู้ กูก็ไม่ได้คิดว่ามึงเป็นคนดีหรอก"


การกระทำและคำพูดของอีกฝ่ายไม่อ่อนโยนเลยสักนิด ทั้งแข็งกระด้างและดุดันปานนั้น แต่มันกลับค่อยๆซึมลึกเข้าไปในหัวใจของเขา


นับวัน...ก็ดูเหมือนจะยิ่งมากขึ้น


ทะเลเลื่อนมือจับเสื้อคนขับยึดเอาไว้ไม่ให้ตกลงไป แต่บางทีเขาคงจะเริ่มหมดแรงจากการโดนรุมทำร้าย หัวเลยเอนลงไปซุกแผ่นหลังกว้างของคนข้างหน้าเข้าเต็มรัก


"เป็นอะไรวะ" เสือป่าขมวดคิ้วส่งเสียงถาม


"เหนื่อย" พอรู้ตัวก็คิดว่าจะดีดตัวออกมานั่งหลังตรง แต่คิดไปคิดมาไม่ดีกว่า เอนหัวแบบนี้ก็สบายดีไม่หยอก


เมื่อรถจักรยานยนต์หักเลี้ยวโค้งผ่านแยกหนึ่ง ทะเลก็ตัดสินใจเปลี่ยนจากกำชายเสื้อเปียกๆของคนข้างหน้าเป็นเอื้อมแขนทั้งสองข้างโอบรอบบั้นเอวอีกฝ่ายแทน


"มึงขับเร็ว กูกลัวตก"


คราวนี้เสือป่าไม่ถามและไม่ตอบอะไรอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงขับรถด้วยความเร็วเท่าเดิมจนกระทั่งถึงตึกแถวที่หมายเดิมของพวกเขา


ท่ามกลางฝนที่ยังตกไม่หยุด





TBC.










เอาล่ะ ตอนนี้พวกเขาก็เริ่มมีพัฒนาการกันบ้างแล้วน้า
#เสือป่าทะเล

[cavalli]

 



ชอบๆๆ

[ขนมลา]

Cloud 1 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22






อีกหลายวันต่อมา...




"ฉลองโว้ยยย"



ทะเลยกขวดเหล้าในมือขึ้นมาชูท่าทางโงนเงน พร้อมตะโกนโหวกเหวกกลางวงเหล้ายามดึก




แต่ต่อให้ตะโกนเสียงดังขนาดไหน ก็คงไม่มีใครได้ยิน ยกเว้นก็แต่อดีตนักโทษชายคนโหดที่ชักสีหน้าด้วยความเบื่อหน่าย




หลังจากอาการบาดเจ็บเนื่องจากโดนแก๊งอันธพาลกระทืบของทะเลทุเลาลง เขากับหมอนั่นก็ยังคงใช้ชีวิตที่ไม่มีจุดมุ่งหมายต่อไป ไม่สิ จุดมุ่งหมายของเขาคือการหนี ถ้ามีโอกาส แต่ตอนนี้ไม่มี และถึงอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรเลวร้ายเกินไปนัก ส่วนจุดมุ่งหมายของหมอนั่น เขาไม่รู้หรอก หลายคืนติดต่อกันแล้วที่ไอ้อดีตนักโทษเถื่อนนั่นฝันร้าย บรรยากาศกดดันไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้น จนคืนหนึ่งทะเลอดรนทนไม่ไหวต้องผุดลุกขึ้นมากลางดึกพร้อมพูดโพล่งด้วยความอึดอัดให้ตั้งวงเหล้าเฉพาะกิจขึ้นมา




เผื่อกินเหล้าแล้วจะได้หลับๆ ไป




เขาไม่อยากเห็นมันสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายอีก




เมื่ออีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ ขวดเหล้าเลยถูกขนมาคอยท่า พร้อมกับแกล้มง่ายๆ ที่ทะเลลุกขึ้นมาตั้งเตาทำ อย่างปีกไก่ทอดน้ำปลา กับหมูย่าง ซึ่งเป็นเสบียงของสดที่กวาดซื้อมากักตุนไว้จากซุปเปอร์มาเก็ตเมื่อหลายวันก่อน




"ฉลองห่าไรของมึง"




"ฉลองให้กับโชคชะตาฟ้าลิขิต"




"ไอ้เหี้ย! เมาแล้วเลอะเทอะชิบหาย"



เสือป่ายกขวดเหล้าในมือขึ้นซดลงคอ พลางปัดมือเกะกะของทะเลออกอย่างรำคาญ จนเหล้าในขวดอีกฝ่ายกระฉอกเลอะพื้น แต่คนที่เริ่มมึนเพราะโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำกลับหัวเราะขึ้นจมูก แถมยังเขยิบมาใกล้ๆ พร้อมพล่ามไม่หยุด




"ฉลองให้ความเฮงซวยที่กูกับมึงได้มาเจอกันไงล่ะโว้ย"




"ปากดี! เก็บปากไว้กินข้าวเถอะไอ้เวร"




เสือป่าผลักหัวทะเลเต็มแรง จนอีกฝ่ายเซตัวเอียงเกือบมุดหัวลงพื้น แต่ก็ยังสามารถดึงตัวเองกลับมาได้ มือป่ายไปที่โต๊ะกับแกล้ม หยิบเอาชิ้นหมูย่างในจานขึ้นมาเคี้ยวอย่างสบายอารมณ์ ไม่พอเผื่อแผ่มาถึงเขาด้วยการยื่นปีกไก่ทอดร้อนๆ หอมๆ มาให้ตรงหน้าอีก 1 ชิ้น เสือป่าปรายตามองก่อนจะหันไปแสยะปากใส่มัน




"เอาไว้ตรงนั้นแหละ ถ้าอยากกินเดี๋ยวกูหยิบกินเอง"




"อะไรวะ เย็นชาเกินไปแล้ว"



ทะเลถอนหายใจเฮือก ในเมื่ออุตส่าห์ยื่นให้แล้วไม่แลกัน เขากินเองก็ได้วะ ว่าแล้วก็ยัดปีกไก่ทอดเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ




"กูเป็นเพื่อนเล่นมึงเหรอทะเล"




"มึงมันโหดร้าย" เจ้าของชื่อยกข้อมือข้างที่ยังถูกคล้องกุญแจล็อกติดกับเสือป่าขึ้นมายืนยันคำพูดเหมือนตัดพ้อ "จับตัวกูมา ไม่ยอมปล่อย ไม่ให้อิสระกู จนกูโชคร้ายต้องมาติดแหง็กอยู่กับมึงแบบนี้ พอกูคิดจะผูกมิตรกับมึง มึงก็เย็นชา"




"คิดจะผูกมิตรเพื่อให้กูใจอ่อนปล่อยตัวมึงไปล่ะไม่ว่า"




"มองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว" ทะเลโยนกระดูกไก่ที่กินจนหมดไว้ข้างจาน แล้วยกนิ้วที่ส่ายไปมาขึ้นชี้หน้าอีกฝ่าย "แต่ที่มึงพูดก็มีส่วนถูก ผูกมิตรเผื่อมึงใจอ่อนยอมปล่อยกู กูสาบานให้ตายเลยว่าจะไม่เอาเรื่องมึงฆ่าคนไปบอกใคร เงินที่กูขโมยมาแบ่งกันคนละครึ่งก็ได้เอ้าาา"




"..."




"แต่อีกส่วนหนึ่ง กูหนีตำรวจหัวซุนขนาดนี้ จะโดนจับวันไหน จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ไหนๆ มาเจอมึงแล้ว ถึงจะเจอแบบไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ไหนๆ ก็ทำอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว มาใช้เวลาให้คุ้มค่าดีกว่า ฉลองเพื่อมิตรภาพเว้ย"




"มิตรภาพ? " เสือป่าแค่นหัวเราะหึกับคำพูดของคนตรงหน้าที่พูดไปโงนเงนไป




"เออ! มิตรภาพเนี่ยแหละ กูรู้นะมึงก็คนประเภทเดียวกับกู ประเภทมีปม เจอเรื่องเหี้ยๆ มาเยอะ ไม่งั้นมึงจะฝันร้ายแทบทุกคืนเหรอ นึกว่ากูไม่รู้งั้นสิ"




"มึงอย่าทำตัวสู่รู้ดีกว่า เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว"




"เหี้ย! โคตรโหด" ทะเลผงะออกไปนิดหน่อย เมื่อเสือป่าหันขวับมาจ้องตาขวาง "แต่กูจริงใจนะเว้ย กูเล่าชีวิตเหี้ยๆ ของกูให้มึงฟังแล้ว มึงก็เล่าเรื่องที่ทำให้มึงฝันร้ายเกือบทุกคืนบ้างดิว้า"




"เสือก! "




"ด่ากูอีก เออๆ มึงไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร เอาไว้วันไหนมึงอยากเล่า แต่ไม่มีคนฟัง กูจะอยู่เป็นคนฟังให้มึงเอง"




ทะเลโบกไม้โบกมือว่อน แปลกที่เสือป่ามองมันแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย คล้ายมีคนหยิบหินก้อนเล็กๆ ที่ถ่วงหนักในใจออกไป ความเป็นจริงยังเหลือหินอีกหลายก้อน แต่อย่างน้อยมันก็เบาลงไม่ใช่หรือ?




"มึงอยากรอก็รอไป ตามสบาย"




"เอาเถอะน่า" ทะเลส่ายหัวหงึกหงัก แล้วยกเหล้าขึ้นดื่มอั้กๆ "ถึงมึงจะเคยมีเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดใจ แต่ตอนนี้มันก็ผ่านไปแล้วนะเว้ย เอ้าาาา ชนแก้ว ฉลองเพื่อมิตรภาพของคนเลวๆ สองคนโว้ยยย"




"ไร้สาระว่ะ" เสือป่าสบถอะไรซักอย่างในลำคอแต่สุดท้ายก็ชูขวดเหล้าในมือขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายยื่นขวดเหล้าของตนเองมาตรงหน้า "จะชนก็ชน เวิ่นเว้อชิบหายไอ้โจรเวร"




"โอ้โห ไอ้เหี้ย! ไอ้คนดีเลิศประเสริฐศรี! "




ถึงจะพูดว่าชนแก้ว แต่ความจริงแล้วมันคือการยกขวดเหล้าขึ้นมากระแทกกันเบาๆ (?) จากนั้นกองเศษซากขวดเหล้าก็เพิ่มจำนวนขึ้น เกลื่อนกลาดเต็มพื้น จานกับแกล้มเหลือแต่กระดูกที่ถูกโยนทิ้งระเกะระกะ เหนือกว่านั้นคือร่างสูงของผู้ชายตัวโตๆ สองคนที่หมดสภาพ นอนแผ่หัวชนกันกลางวงเหล้า ถึงจะดูน่าอเนจอนาถไปสักหน่อย




แต่อย่างน้อยมิตรภาพ...ก็อาจจะเริ่มงอกเงยขึ้น...ละมั้ง
















































เช้าวันถัดมา ทั้งคู่ตื่นขึ้นมาด้วยความมึน หลังจากนั้นก็พากันลากร่างโทรมๆ เข้าไปอาเจียนโครกครากในห้องน้ำกันยกใหญ่ คราวนี้เสือป่ายอมไขกุญแจมือที่ผูกมัดทั้งคู่ให้ตัวติดกันออกชั่วคราว




และเพราะเผชิญชะตากรรมเดียวกัน ทั้งเสือป่าและทะเลเลยผลัดกันลูบหลังลูบไหล่อีกคนที่สลับกันอาเจียนหน้าซีดตัวสั่น เวลานี้ความรังเกียจใดๆ ไม่มีในหัวสมอง กินเหล้าก็กินด้วยกัน เมาแฮงค์อ้วกแตกก็อ้วกด้วยกัน ดูๆ ไปเวลานี้แหละที่ความบาดหมางอะไรที่เคยมีก็ลืมๆ ไปหมด




พออาเจียนจนหมดแรง หมดไส้หมดพุง ก็พากันเดินลงมาชั้นล่างหาเครื่องดื่มกินแก้แฮงค์




"มึงเอาไร น้ำส้มหรือน้ำสตรอเบอร์รี่" เสือป่าเปิดตู้เย็นก่อนหันมาถามไถ่




"น้ำส้ม"




อดีตนักโทษเถื่อนโยนขวดน้ำส้มแช่เย็นเจี๊ยบที่ซื้อจากซุปเปอร์มาเก็ตมาให้ จากนั้นก็หยิบน้ำสตรอเบอร์รี่อีกขวดขึ้นมาเปิดดื่มตามหลัง



การกระทำนั้นโคตรจะธรรมดา




แต่กลับอุ่นวาบในความรู้สึก




ทะเลก้มลงมองขวดน้ำส้มในมือ คล้ายมีกระแสความอบอุ่นเจือปนมาบางเบา เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ก็เหมือนได้รับการใส่ใจ




ก็เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละที่ทำให้ความคิดของเขาที่มีต่อมันดีขึ้น




มันคงเป็นผลพวงที่มาจากความสนิทใจที่มากขึ้นระหว่างเขากับมันล่ะมั้ง




"เอ้า แดกสิ ยืนเหม่อทำซากอะไรวะ"




แต่คำพูดแบบนี้ก็ทำให้เส้นประสาทกระตุกนิดหน่อยอยู่เหมือนกัน




"กูก็กำลังจะแดก จะรีบเพื่อ? "




"แดกแล้วหุบปากด้วย"




ชักไม่แน่ใจแล้วล่ะ ว่าความสัมพันธ์ของเขากับมันดีขึ้นจริงหรือเปล่า




"กูกับมึงนี่ใช้ชีวิตโคตรสุขสบายดีเนอะ แดกเหล้าเมาแอ๋ เหมือนมึงไม่ได้กำลังหนีตำรวจ และกูก็ไม่ได้ฆ่าคนไปหนึ่งศพเลยว่ะ"




เสือป่าโยนขวดน้ำสตรอเบอร์รี่ที่หมดเกลี้ยงลงถังขยะก่อนจะหัวเราะหึ




"ก็ไม่รู้พรุ่งนี้จะเจอกับอะไรนี่หว่า จะแย่แค่ไหน หรือดีขึ้นกว่าเดิมกูก็ไม่รู้" ทะเลนึกครึ้มอกครึ้มใจ หาญกล้ายกแขนขึ้นพาดไหล่เสือป่า แล้วตบบ่าอีกฝ่ายแปะๆ "เพราะงั้นถึงต้องใช้ชีวิตให้มีความสุขกับวันนี้ไงล่ะมึง"




"พูดได้ดี แต่มือมึงน่ะ อีกนิดก็ลูบหัวกูแล้ว"




เสือป่าผลักหัวทะเลแรงๆ โทษฐานลามปาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ดึงแขนที่พาดไหล่ตนเองออก ปล่อยให้ทะเลหัวเราะคึ่กๆ เหมือนลืมไปแล้วว่าเคยหวาดกลัวอีกคนขนาดไหน ชายหนุ่มยกขวดน้ำส้มขึ้นดื่มแล้วก็ทิ้งน้ำหนักแขนที่พาดไหล่เสือป่าไว้อยู่อย่างนั้น








































ทั้งที่ทะเลคิดว่าเสือป่ามีความเป็นมิตรให้กับเขามากกว่าแต่ก่อน




จากฆาตกรโหดที่เกือบจะฆ่าปิดปากเขา ตอนนี้หมอนั่นก็ดูเหมือนจะใจดีขึ้นมานิดหน่อย




จากที่ล็อกกุญแจข้อมือกักขังอิสรภาพ ตอนนี้ถ้าไม่นับตอนนอนหลับ หมอนั่นก็เลิกใช้กุญแจมือนั่นแล้ว แต่เปลี่ยนเป็นจับตามองดูเขาไม่ให้คลาดสายตาแทน




ถามว่าอึดอัดมั้ย ก็ไม่เท่าไรหรอก ชินแล้ว




จะใส่กุญแจมือหรือไม่ใส่ ก็ต้องทำกิจวัตรประจำวันร่วมกันอยู่ดี อาบน้ำด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน ตัวติดกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนั่นแหละ




จากที่ทะเลคิดแต่จะหาหนทางหนีออกไปทุกเวลา ก็คิดว่ารอเวลาที่เหมาะสมดีกว่า ถ้ายังไม่มีจังหวะที่ดีพอก็ปล่อยมันไปก่อน




อันที่จริง ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้เลวร้าย




และถึงแม้จะดูผิดที่ผิดทางไปสักหน่อย แต่มิตรภาพก็น่าจะกำลังก่อตัวขึ้น




แต่ว่าทะเลก็ไม่แน่ใจนัก บางทีเขาอาจจะคิดผิดไปบางอย่าง...




คิดผิดตั้งแต่ที่เขาลากแขนหมอนั่นเข้าห้องน้ำ แล้วเสนอตัวโกนหนวดให้ หลังจากที่ทะเลโกนให้ตัวเองเสร็จสรรพก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยพูดเอาไว้ว่าจะโกนหนวดให้ถ้าเสือป่ามันขี้เกียจ




ก็ดูเหมือนจะขี้เกียจจริงๆ เพราะป่านนี้มันก็ยังไม่คิดจะจัดการหนวดเคราของตนเองเลยสักนิด




มันผิดไปหมด ผิดที่หมอนั่นไม่ปฏิเสธ แถมยังจ้องหน้าเขาเขม็งตอนที่ทะเลปาดครีมโกนหนวดให้




แถมยังพูดอะไรแปลกๆ ที่ทำให้ใจเขาแกว่งอีก




"นานแล้วที่ไม่เคยมีใครสนใจความเป็นอยู่ของกู กูจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครสนใจหรอก"




"..."




"มึงไม่ต้องมาเอาใจใส่กันขนาดนี้ก็ได้ทะเล"




"กูแค่รำคาญตา หน้ามึงรกครึ้มยังกับโจรป่า"




เสือป่ามันหัวเราะหึ ไม่พูดอะไรต่อจากนั้น แต่กลับไม่ยอมละสายตาไปจากหน้าเขา ทั้งที่ทะเลพยายามจะจดจ่อกับการโกนหนวดเต็มที่ แต่ความรู้สึกประหม่าก็พุ่งเข้าจู่โจมเมื่อรู้ว่ามันจ้องหน้ากันไม่หยุด




"มึงอย่าจ้องหน้ากูสิวะ มันไม่มีสมาธิ"




"แล้วจะให้กูไปมองที่ไหน ในเมื่อมึงอยู่ตรงหน้ากู"




ผิดที่มือของทะเลสั่น ไม่ต่างกับใจที่สั่นผิดจังหวะ และตอนที่ขยับใบมีดลากไปตามแนวคางของเสือป่า ปลายนิ้วเขาก็เผลอไปโดนไรหนวดสากๆ ของมัน



แย่กว่าเดิมก็ตรงที่ทำให้ใจทะเลสั่นหนักขึ้น




เขาทำตัวไม่ถูก จนบางทีก็เผลอลงน้ำหนักมือแรงไปด้วยความประหม่า แต่เสือป่าก็ไม่บ่นสักแอะ




ผิดที่จังหวะหนึ่งเขาเผลอเงยหน้าไปสบตาหมอนั่น และพบว่าดวงตาสีเหล็กคู่ดุที่เคยแข็งกร้าวเป็นนิจ ตอนนี้กลับฉาบประกายวาววับประหลาด




ดวงตาที่เหมือนจะจ้องทะลุเข้ามาในใจ




ทำให้ทะเลหน้าร้อนผ่าว และก็ไม่รู้เลยว่าหน้าเขาจะขึ้นสีจัดด้วยมั้ย




น่าอายโคตร



"กูโกนแรงไปหรือเปล่า" ชายหนุ่มเสหลบตา พยายามขุดหัวข้อสนทนาที่นึกได้เพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศแปลกประหลาด




"แบบที่มึงทำนี่แหละ ดีแล้ว"




"อ่อ โอเค"




"มึงเคยโกนหนวดให้ใครมาก่อนมั้ย"




"ไม่เคยนะ"




"งั้นแสดงว่ากูเป็นคนแรกที่มึงโกนหนวดให้งั้นสิ"




"กะ...ก็ใช่" จู่ๆ ก็กลายเป็นคนติดอ่างกะทันหันขึ้นมาเสียได้ บ้าเอ๊ย!




ผิดพลาด มันโคตรผิดพลาดอย่างแรง ตอนที่เสือป่ายกมือขึ้นมา แล้วปาดนิ้วแตะแก้มเขาหนักๆ สัมผัสนั้นทำให้มีดโกนหนวดเกือบหลุดมือ




"ครีมโกนหนวดกระเด็นเปื้อนแก้มมึง"




"อ่า เหรอ...ขอบใจ"




แต่ดูเหมือนว่าแค่นั้นจะทำให้เขาปั่นป่วนไม่พอ




เพราะเสือป่ามันจ้องเขาด้วยแววตาแบบที่ทะเลไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาที่เจือกระแสความเอ็นดู และมุมปากหมอนั่นก็ยกขึ้นนิดๆ คล้ายกำลังยิ้ม




เป็นรอยยิ้มนิดๆ ที่โคตรอ่อนโยน




ผิดที่ภาพนั้นทำให้หัวใจเขาเต้นรัวกระหน่ำเหมือนจะกระเด้งกระดอนออกมานอกอก




"หัวใจมึงเต้นโคตรแรง"




บางทีมันก็พูดตรงเกินไปอย่างไม่น่าให้อภัย




"หูเฝื่อนแล้ว" ทะเลส่งเสียงฮึดฮัดกลบเกลื่อน แต่ก็ต้องใจกระตุกค้างเมื่ออีกฝ่ายพูดต่อท้ายประโยคด้วยเสียงกระซิบ




"ไม่เฝื่อน หัวใจกูก็เต้นแรงเหมือนกัน"




เสียงกระซิบ แต่กลับดังก้องในหัวสมองของทะเล




บางที...อาจไม่ใช่แค่มิตรภาพที่กำลังก่อเกิด




แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่านั้น




รู้ตัวอีกที ใจก็สั่นจนเกินจะควบคุมแล้ว




TBC.




#เสือป่าทะเล

ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามและคอมเม้นท์กันเข้ามานะคะ นิยายแนวนี้อาจจะไม่ค่อยถูกจริตคนอ่านส่วนใหญ่กันเท่าไร แต่ก็หวังว่าจะชอบกันน้า

[Kinda]

งื้อออออออออ

[cavalli]

 


นี่จินตนาการเองต่อไปไกลล้าวววววว

[anterosz]

รอตอนต่อไปครับ

[ขนมลา]

Cloud 7 #เสือป่าทะเล

ผู้แต่ง Waya22









เสือป่ากำลังมองไอ้โจรเวรตัวแสบว่าน่าเอ็นดู




ไม่รู้เหมือนกันว่าน่าเอ็นดูตรงไหน เป็นผู้ชายเหมือนๆกัน ตัวก็สูงพอๆกับเขา ไม่ได้ตัวเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม หน้าตาก็โอเคดี แต่อยู่ด้วยกันนานเข้าก็กลับรู้สึกว่าค่อนข้าง...น่ารักนิดหน่อย อาจเพราะดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับคู่นั้น  เต็มไปด้วยประกายของความหวังและการมีชีวิตรอด เหมือนชีวิตนี้ไม่เคยผ่านเรื่องบัดซบมาก่อน ทั้งที่เจออะไรต่อมิอะไรมาจนสะบักสะบอมขนาดนั้น




หรือตอนที่หมอนั่นพ่นคำพูดต่อปากต่อคำชวนโมโห ปากสีชมพูซีดๆนั่นขยับไปมา เห็นแล้วนึกอยากจับบิดด้วยความหมั่นเขี้ยว พฤติกรรมแต่ละอย่างของมันก็กวนตีนพอดู น่าถีบเป็นบางครั้ง น่าจับขยุ้มคอเป็นบางเวลา



ที่คิดมาทั้งหมดก็ไม่ได้มีตรงไหนที่น่ารักซักอย่าง แต่ก็ดันรู้สึกว่าน่ารัก



แล้วก็เป็นคนที่เอาใส่ใจเรื่องของคนอื่นอย่างเขา จนบางทีก็มากเกินไปสักหน่อย ทั้งที่ไม่ต้องสนใจกันเลยก็ได้



เสือป่าไม่เคยมองผู้ชายคนไหนว่าน่าเอ็นดูมาก่อน แม้แต่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆก็เถอะ ไม่ได้เป็นคนอ่อนโยนขนาดนั้น



มันอาจจะแปลกไปสักหน่อย ที่วันหนึ่งเขามองคนที่เคยเกือบพลั้งมือฆ่าปิดปากว่าน่าเอ็นดู



ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรน่าเอ็นดู แต่ก็เอ็นดูไปแล้วให้ทำยังไงล่ะวะ



แม้แต่ตอนนี้ที่ทะเลกำลังนอนเบียดอยู่ข้างๆกันบนเตียง หมอนั่นหลับตาพริ้มเหมือนคนหลับลึกโดยที่เขาได้แต่มองหน้ามันนิ่งๆอยู่แบบนั้น เสียงฝนตกกระทบหลังคาตึกแถวดังเป็นจังหวะ พร้อมกับความรู้สึกหนักหน่วงในใจค่อยๆจางไปทีละนิด ก่อนหน้านั้นเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายด้วยสัมผัสอุ่นๆจากมือของทะเลที่ลูบหลังลูบไหล่เบาๆราวกับจะปลอบโยนกัน และหมอนั่นก็ชักมือกลับไม่ทันเมื่อถูกเขาคว้าจับไว้ได้เสียก่อน



หลังๆมานี้แม้แต่ตอนนอนหลับเขาก็ไม่ได้ใส่กุญแจมืออีกฝ่าย เสือป่านึกขัดใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่แค่เห็นสีหน้าอึดอัดของหมอนั่น เขาก็ยอมปลดล็อกพันธนาการให้มันเสียอย่างนั้น แต่นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มเองก็เชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองมากพอ ถึงไม่ใส่กุญแจมือล็อกมันไว้ทะเลก็ไม่สามารถหนีไปจากเขาได้ง่ายๆหรอก เพราะว่าเขาไม่คิดจะปล่อยมันไป



แต่ลึกๆแล้ว เสือป่ารู้เหตุผลที่แท้จริงของตัวเองดี อาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกเชื่อใจในตัวมันมากขึ้นละมั้ง



ทะเลดิ้นฮึดฮัดนิดหน่อยทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่ แต่พอรู้ว่าเขาไม่ยอมปล่อยมือก็ยอมหยุดนอนนิ่ง เหมือนทุกอย่างที่ทำไปเป็นแค่การละเมอเท่านั้น



ไม่รู้ว่าหลับจริงแล้วละเมอหรือแกล้งหลับหลอกตากันแน่



น่าหมั่นเขี้ยวพิลึก



คิดแล้วเขาก็หัวเราะหึๆ จิ้มนิ้วดีดหน้าผากคนนอนหลับแรงๆไปทีหนึ่ง


"ชอบเสือกเรื่องของกูตลอดเลยนะมึง"



"ฮืออ อะไรวะ"



ทะเลพลิกตัว ส่งเสียงบ่นงึมงำในลำคอ พลางยกมืออีกข้างที่เป็นอิสระขึ้นปัดๆไปทั่วโดยที่ยังไม่ลืมตา แต่เหวี่ยงมาผลักหัวเขาได้แม่นยำจนหน้าหงาย



ตั้งใจผลักกันนี่หว่า



เสือป่าแสยะยิ้มเหี้ยม รวบแขนสองข้างของคนแกล้งหลับไว้เหนือหัวได้ด้วยมือเดียว อีกมือตบๆแก้มอีกฝ่าย แก้มนิ่มขนาดนี้เลยเหรอวะ...เห็นแล้วคันไม้คันมือจนต้องจับบิดจนยืด เจ้าตัวร้องโอ๊ย ลืมตาพรึ่บทันที เหวี่ยงมือปัดออกแล้วจ้องเขาตาขวาง



"ทำอะไรของมึงวะ"



"จับคนแกล้งหลับ"



"โว้ยยย แกล้งหลับห่าอะไรเนี่ย คนจะหลับจะนอนกวนอยู่ได้"



ไม่พูดเปล่า ยกขาขึ้นถีบเขาเต็มแรง แต่อดีตนักโทษเถื่อนไม่สะทกสะท้าน เขาเอี้ยวตัวหลบก่อนกระชากร่างทะเลเข้ามาใกล้ วาดแขนรวบกอดไปทั้งตัวจนหมอนั่นขยับเขยื้อนไม่ได้ พอดิ้นหนักขึ้นก็กอดแน่นเข้าไปอีก พอมันทำท่าจะสะบัดขาขึ้นถีบเขาอีกรอบ เสือป่าก็โถมตัวทับขามันไว้ ทะเลฮัดฮัด เหวี่ยงกำปั้นทุบหลังเขารัวๆ



"ปล่อยสิวะ กูอึดอัดโว้ย มึงแม่ง..."



"ขอบใจ"



เสือป่าพูดแทรกเสียงเรียบ และไม่ได้ขยายความประโยคนั้นต่อ แต่เขาคิดว่าอีกฝ่ายเข้าใจความหมายของคำพูดนี้ดี



ขอบใจที่ช่วยปลุกจากฝันร้าย ขอบใจที่อุตส่าห์มาปลอบโยนกัน



ทะเลมองสบดวงตาสีเหล็กเต็มตา แววตาของเสือป่าไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนทุกที และนับวันเขายิ่งรู้สึกทนไม่ได้ที่ต้องเห็นอีกฝ่ายทุรนทุรายกับความเจ็บปวดจากฝันร้าย



คนที่ดูแข็งกร้าว แข็งแกร่ง ก็มีช่วงเวลาอ่อนแอของตัวเองเหมือนกัน



ก็แค่เป็นห่วง...



"อึดอัด มึงกอดแน่นไป" เขาพึมพำเสียงเบา



เสือป่าหัวเราะในลำคอ ไม่รู้ทำไมเสียงทุ้มต่ำของทะเลถึงฟังดูน่าเอ็นดูในความคิดเขาได้ ฟังแล้วก็นึกอยากดึงแก้มมันแรงๆอีกซักครั้ง



ดูท่าเขาคงคันไม้คันมือหนักเกินไปแล้ว



"กอดมึงแล้วอุ่นดี"



เสือป่าก้มหน้าลงกระซิบข้างหูอีกฝ่าย แผ่วเบาจนเหมือนจะกลืนหายไปกับเสียงสายฝน แต่ทะเลรู้สึกทุกอย่างได้ชัดเจน ทั้งคำพูดและลมหายใจที่เป่ารดต้นคอจนร้อนผ่าว



ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ความหวาดหวั่นในตัวหมอนั่นเบาบางลง ภาพจำฆาตกรโหดในวันแรกที่เจอกันคล้ายค่อยๆเลือนลาง ความหวาดกลัวที่เคยมีต่อมันบางเวลาก็เหมือนถูกลืมๆไปเสียบ้าง กลายเป็นว่าความรู้สึกดีและสนิทใจกลับซึมแทรกเข้ามา แถมยังเพิ่มความรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆจนทะเลนึกกลัวใจตัวเอง



มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน



ทะเลก็ไม่รู้ เขาไม่รู้หรอก ไม่รู้เหตุผลสักนิดว่าทำไมความรู้สึกของเขาถึงได้ปั่นป่วนเพราะมัน ที่รู้คืออ้อมกอดของหมอนั่นอุ่นดีจริงๆนั่นแหละ ที่แย่ก็คือเขานึกอยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆเสียด้วย



พอเสือป่าคลายอ้อมกอดลงหน่อย เขาก็เลยกระเถิบเข้าไปหามันอีกนิด หมอนั่นก็เลยกระชับแขนกอดรัดเขาแน่นเหมือนเดิม




มันไม่ได้อุ่นแค่ที่กาย แต่มันอุ่นที่ใจ



"หอม" จู่ๆเสือป่าก็ทำจมูกฟุดฟิด



"อะไรของมึงอีกละ"



"ผมมึงหอมดี เพิ่งสระผมเหรอ"



"ใช่ สระเมื่อเย็นนี้ไง ก็แชมพูขวดเดียวกับมึงนั่นแหละวะ ที่เหมาซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตนั่น"



"เออ  กูชอบ"



"กูรู้ว่ามึงชอบ ตอนนั้นกูจะซื้อคนละกลิ่นคนละยี่ห้อ มึงก็บังคับให้กูใช้เหมือนกันกับมึงอยู่นั่นแหละ สบู่ก็ด้วย ไม่รู้เป็นห่าอะไรของมึงนักหนา"



"กูชอบเวลากลิ่นอยู่บนผมมึง สบู่อาบน้ำที่มึงใช้นี้กูก็ชอบ อยู่ใกล้แบบนี้แม่งโคตรหอม ทำไมกูใช้เองไม่เห็นหอมแบบนี้เลยวะ"



ทะเลตาค้าง แล้วก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อเสือป่าก้มหน้าลงมาซุกจมูกเข้ากับเส้นผมของเขา พลางสูดลมหายใจแรงๆ แถมยังพึมพำว่าหอมไม่หยุดปาก



โอ้ยไอ้เหี้ย! มันทำเขาหน้าร้อนจัด



แม่งมันพูดออกมาได้หน้าตาเฉย คำพูดห่ามๆของมันเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป ไม่ได้รู้สึกกระดากปากอะไรเลย แต่คนฟังกลับรู้สึกงุ่นง่านปนใจเต้นแปลกๆ แล้วไอ้หมอนั่นยังเอาหน้ามาซุกผมเขาอีก ห่าเอ๊ย! ทะเลเงื้อหมัดชกหลังมันตุ้บๆไปทีสองที ไอ้เสือป่านิ่วหน้าทำเสียงโหด



"นอนดีๆไม่ได้ ต้องให้ใช้กำลังกันก่อนนอนเหรอวะ"



"มึงก็หยุดพูดแล้วนอนซักทีสิวะ"



"กูพูดความจริง มึงเป็นห่าอะไรทะเล" ดูมัน ยังมีหน้ามาด่าเขาอีก "กูชอบเวลากลิ่นสบู่อาบน้ำนี่อยู่บนตัวมึง เดี๋ยวถ้าไปซุปเปอร์มาเก็ตครั้งหน้า กูจะซื้อมาให้มึงใช้อีก"


ชอบกลิ่นสบู่บนตัวกูงั้นเหรอ



ไอ้เหี้ยเอ๊ย! 



ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขา ทะเลปั้นหน้าไม่ถูก เลือดในกายสูบฉีดแรงพอๆกับหัวใจที่เต้นดังเกินพอดีจนน่าโมโห  จนต้องง้างกำปั้นชกโครมลงบนแผ่นหลังไอ้ตัวคนพูดแรงๆ



"อีกแล้ว มึงชกกูแบบนี้จะหาเรื่องกูให้ได้เลยใช่มั้ย ไหนมาเคลียร์กันสิทะเล"



"ไม่ได้หาเรื่องโว้ย!"


ทะเลรีบซุกหน้าหลบเมื่อไอ้เสือป่าจับไหล่เขาดึงให้มาเผชิญหน้ากัน รู้ตัวเองดีว่าตอนนี้สีหน้าเขาคงพิลึกพิลั่นน่าดู แต่พอก้มหลบก็เลยกลายเป็นเอาหน้าซบอกไอ้หมอนี่ไปเสียได้ เวรฉิบหาย!



"เออก็แค่นี้ หุบปากแล้วนอนเงียบๆไปเลยมึง อย่าพูดมาก"



ใครกันแน่ที่พูดมาก ปกติง้างปากให้ตอบคำถามเขายังยาก พอคืนนี้พูดมาแต่ละทีกะช๊อตหัวใจเขาให้ตายเลยว่างั้น บ้าเอ๊ย! ผู้ชายดิบๆอย่างมันก็มีมุมแบบนี้ด้วย



หลังจากนั้นไม่มีใครพูดอะไรอีก แต่ท่ามกลางเสียงฝนตกก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะหึๆของไอ้เหี้ยเสือป่าดังแผ่วอยู่ข้างหู ฟังแล้วจั๊กจี้หู จั๊กจี้หัวใจพิกล



ทั้งเสียงหัวเราะแหบต่ำหลอนหู ทั้งอ้อมกอดที่รัดกันแน่น ทั้งลมหายใจร้อนที่เป่ารดกกหูกัน ทั้งหมดทั้งมวลนั่นมันน่าจะทำให้เขารู้สึกอึดอัดมากแท้ๆ



แต่ทะเลก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดมากพอจนต้องขยับตัวออกห่าง



เสือป่าเองก็ไม่ได้ปล่อยเขาออกจากอ้อมแขนของมันเหมือนกัน














เสือป่ารู้สึกเหมือนมีเชือกที่มองไม่เห็นกำลังผูกติดชีวิตเขาเข้ากับชีวิตของทะเลอย่างช้าๆแต่แน่นหนา



ถึงแม้ไม่มีกุญแจมือ ไม่มีโซ่ล่ามใดๆมาพันธนาการเขากับมันอีกแล้ว แต่กลับมีเชือกเส้นหนึ่งผุดขึ้นมาระหว่างเขากับมัน เกี่ยวพันพวกเขาเข้าด้วยกันไว้อย่างแน่นหนา และนับวันระยะห่างของเชือกนั้นก็สั้นลง สั้นลงทุกที



ความใกล้ชิดของเขากับไอ้โจรเวรตัวแสบที่ชื่อทะเลนั่นนับวันก็ยิ่งมีมากขึ้น



"เสือป่า มึงจะจ้องกูอะไรนักหนาวะ"



แล้วความรู้สึกบางอย่างที่มาพร้อมกับอาการใจเต้นแรงก็ยิ่งชัดเจน...



"มึงอาย?"



ประโยคเหล่านี้เคยเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เขากับมันอยู่ในห้องน้ำด้วยกันเป็นครั้งแรก และตอนนี้มันก็เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง



ทะเลขมวดคิ้ว จ้องตาเขาด้วยสีหน้าปั้นยาก "อายอะไรวะ อาบน้ำกับมึงมากี่ครั้งแล้วเหอะ"



"มึงขาวดี" เสือป่าพึมพำซ้ำคำพูดเดิม  หรี่ตาจ้องมองรอยแผลบนลำตัวเปลือยเปล่าของอีกคน "ถึงจะมีรอยบุหรี่จี้พวกนี้ก็ยังน่ามองอยู่ดี"



ทะเลเกือบทำสบู่ก้อนร่วงหลุดมือ หันขวับมาจ้องหน้าคนพูดอย่างไม่อยากเชื่อ



"มึงพูดห่าอะไรวะ"



"คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น"



เสือป่ามองใบหน้าของทะเลที่ขึ้นสีจัดอย่างน่าขัน มันสบถอะไรซักอย่างในลำคอแล้วหันหลังไปเปิดฝักบัวจนสุด ตั้งหน้าตั้งตาล้างตัวอย่างรวดเร็วโดยไม่หันมามองหน้าเขาอีก



น่าเอ็นดู คำนี้ผุดขึ้นในความคิดเขาอีกแล้ว



พอทะเลหันหลังให้ ก็ยิ่งเห็นผิวขาวตัดกับรอยแผลจางๆเตะตา เขากวาดตามองอยู่นาน อยู่ดีๆก็นึกอยากสัมผัสรอยแผลเป็นบนแผ่นหลังนั่น



แค่พริบตาเดียว เสือป่าขยับตัวเข้าไปใกล้ เอื้อมมือแตะรอยแผลจากบุหรี่จี้บนแผ่นหลังอีกฝ่ายแผ่วเบา



"เฮ้ย! ไอ้เสือป่า มึง..."



"เงียบน่า กูแค่อยากจับรอยแผลเป็นของมึงดู"



มือของเสือป่าทั้งสากและร้อนจัด เขาแตะมือไปตามผิวเนื้อเปลือยที่มีรอยแผลเป็นประปรายของทะเล ลูบไล้เบาๆ แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งลูบก็ยิ่งหยุดไม่ได้



"ทะเล ผิวมึงนุ่มดี"



เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง



เสือป่าหรี่ตา มือของเขาลากไล้ลงต่ำ จากแผ่นหลังลงมาช่วงเอว เขาปาดนิ้วโป้งไปตามผิวเนื้อที่มีหยดน้ำเกาะพราว ลงน้ำหนักมือแรงขึ้น จากที่ลูบก็เริ่มกลายเป็นใกล้เคียงกับการบีบขย้ำ



"ไอ้เสือป่า มึงพอ..."



ร่างกายของทะเลเริ่มมีปฏิริยา เมื่อฝ่ามือสากของเสือป่าลากผ่านไปบนผิวเนื้อของเขาหนักหน่วงขึ้นทุกที ไม่ใช่แค่ใจที่สั่นแต่ร่างกายก็สะท้าน ถึงจะสั่นไหวแค่นิดเดียวแต่เสือป่าก็รับรู้ได้ ดวงตาสีเหล็กเข้มขึ้น



"ไม่พอ"



สัญชาตญาณดิบของชายฉกรรจ์กำลังถูกกระตุ้นให้ตื่น



มือใหญ่และสากลากเลื้อยไปยังด้านหน้า ลูบผ่านหน้าท้องเลื่อนขึ้นไปยังหน้าอก ลูบไล้คลอเคลียอยู่ที่ราวนมของอีกคน และก่อนที่ทะเลจะทันได้ตั้งตัว หัวนมทั้งสองข้างของเขาก็ถูกบิดจนสะดุ้งเฮือก



"ไอ้เหี้ยเสือป่า!"



ทะเลตกใจ รีบสะบัดตัวหันกลับมาซัดหมัดเข้าปลายคางไอ้ตัวคนทำหน้าตาแดงก่ำ เสือป่าผงะถอยไปเล็กน้อย มันเอียงคอ ยกมือขึ้นจับปลายคางที่ถูกชก แล้วมองเขาด้วยประกายตาวาววับ



สายตานั้นทำเอาทะเลร้อนวาบ



ท่าไม่ดีแล้ว กำลังจะเปิดประตูพุ่งตัวออกไปจากห้องน้ำ แต่ร่างของเขากลับถูกกระชากเข้าหามันอย่างแรง เสือป่าเหวี่ยงตัวเขาชิดผนัง แล้วยันฝ่ามือสองข้างเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบขวางกั้นไว้ นัยน์ตาสีเหล็กกล้าเข้มจัด ลมหายใจของมันก็แรงขึ้น



เวรเอ๊ย! ท่าทางมันโคตรคุกคาม



"มึงจะหนีไปไหน"



"ไอ้เหี้ย! มึงอย่าหน้ามืด..."



เสือป่าจับสันกรามทะเลแล้วดึงเข้ามาจูบ ไม่มีความนุ่มนวล ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ ริมปากร้อนระอุบดเบียดจาบจ้วง สอดลิ้นชื้นรุกล้ำเข้ามาในปากที่อ้าค้างเพราะยังพูดไม่ทันจบประโยค รุนแรง ดุเดือด จนเลือดในกายร้อนฉ่า



เสียงดูดดึงริมฝีปาก เสียงแลกลิ้นชื้นแฉะพัวพันกันดังสะท้อนก้องในห้องน้ำคับแคบ



ไม่ใช่แค่อารมณ์ดิบของเสือป่าที่คุโชน ทะเลเองก็วูบไหวจนใจเต้นเร่า



"อืมมม"



ทะเลเผลอหลุดเสียงคราง และเสียงครางแผ่วนั้นก็กระตุ้นอารมณ์เสือป่าให้เดือดพล่าน เขาคำรามในลำคอและย้ำจูบดุดันยาวนานจนอีกฝ่ายแทบหมดลมหายใจ



บอกไม่ได้หรอกว่าทะเลไม่เคลิ้มไปกับสัมผัสของอดีตนักโทษเถื่อน ดูได้จากสองแขนของเขาที่กอดรัดลำตัวของมันแน่น ขณะที่เอียงคอให้เสือป่าลากลิ้นร้อนไปตามซอกคอ เล็บที่เริ่มยาวเพราะไม่ได้ตัดลากข่วนไปตามแผ่นหลังของมัน ในตอนที่เสือป่าดูดเม้มริมปากของเขาอย่างหนักหน่วง



ทั้งดูดดื่ม ลึกซึ้ง และหวามไหว



ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าทั้งเขาและมันต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ลืมไปหมดแล้วว่าเขากำลังหลบหนีซ่อนตัวจากคดีร้ายแรง ลืมแม้กระทั่งอีกฝ่ายคือฆาตกรโหดที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น ราวกับว่าจูบของมันกำลังมอมเมาสติของเขา



ทะเลไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้



เสือป่าผละออกมาให้ทะเลได้หายใจหายคอ เขาหรี่ตามองดวงตาปรือปรอยที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ของมัน มองริมฝีปากแดงเจ่อชุ่มฉ่ำน้ำ และสัมผัสได้ถึงลมหายใจหอบแรงเหมือนจะขาดใจของคนตรงหน้า



ความต้องการของเขายิ่งพุ่งเตลิดรุนแรง



เสือป่าลากมือหนาที่เห็นเส้นเลือดปูดโปนเด่นชัดไปตามลำตัวเปลือยเปล่าของทะเล ตะปบมือเข้าที่สะโพกตึงแน่นของอีกฝ่าย แล้วกระซิบเรียกเสียงแหบพร่า



"ทะเล..."




"...."




"กูอยากได้มึง"




เจ้าของชื่อนิ่งค้าง สบตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรงของมันแล้วนึกสะท้านในอก เสือป่ามันพูดจบก็เอาแต่บีบเคล้นเนินสะโพกของเขาอย่างหนักหน่วง จนเขาต้องหลุดเสียงร้องครางอีกรอบ พอมันได้ยินเสียงเขาครางก็ดูเหมือนจะยิ่งคลั่ง และพอเลื่อนสายตาลงมอง ความต้องการของมันก็เริ่มเติบโตขึ้นมาจนเขานึกผวา



ทุกอย่างกำลังจะเลยเถิดไปไกล



"พอ เสือป่า พอแล้ว..."



และก่อนที่ทะเลจะไม่มีสติควบคุมตัวเอง จนคล้อยตามไปกับอารมณ์ดิบของอีกฝ่ายมากกว่านี้ เขาก็ยกเท้าเตะเข้าที่ข้อพับขามันแรงๆ



"ไม่ พอก่อน"



เขาชกไหล่หนาเต็มแรงเมื่อมันยังไม่ยอมหยุด



"ไม่! ไอ้เสือป่า พอก่อนโว้ยย!"



สุดท้านเสือป่ามันยอมผละออก แล้วมองหน้าเขาที่ตะโกนเสียงเครือสั่นด้วยอารมณ์เบื้องลึกไม่ต่างกัน ไอ้เสือป่าหอบหายใจแรง สบถอะไรสักอย่างในลำคอเหมือนพูดกับตัวเอง



"เหี้ยเอ๊ย! มึงแม่งมันน่าฟัดฉิบหายทะเล!"



"มีงมันหน้ามืดตามัว!"



"เออ ถ้ามึงยังไม่หยุดด่ากู กูไม่หยุดแค่นี้แน่"



ไอ้เสือป่าถอยห่างออกไปสองสามก้าว เอื้อมมือเปิดก็อกน้ำ แล้ววักน้ำลูบหน้า สะบัดหัวแรงๆอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่



มันมองหน้าเขาอีกทีแล้วก็เตะประตูห้องน้ำเปิดออกไปด้วยท่าทางงุ่นง่าน



ทะเลพ่นลมหายใจ เอนหลังพิงผนังกระเบื้องเย็นเฉียบ เลือดในกายยังร้อนระอุ หัวใจยังคงสั่นไหว สัมผัสของมันทำเขาเกือบขาดใจตาย



ทั้งรุนแรง หนักหน่วง เต็มไปด้วยความต้องการที่ล้นปรี่



ถ้าปล่อยให้อารมณ์ความต้องการ ความกระหายอยากในตัวเขาและมันเลยเถิดไปมากกว่านี้ เขาคงแย่แน่




เวรเอ๊ย!






TBC.



เกือบไปแล้วจ้า  ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามค่ะ

#เสือป่าทะเล

[cavalli]

 


หม้ายยยยยยยยยยยยยย

[pan19891990]

เรื่องนี้เป็นอะไรที่น่าลุ้นน่าติดตามมากค่ะ เป็นเรื่องที่เราเดาทางไม่ถูกเลยว่าจะไปจบลงตรงไหน ชอบคาแรคเตอร์ของตัวละครมาก เป็นสีเทาๆที่ทำให้เราคิดได้ว่าพระเอกนายเอกไม่จำเป็นต้องperfect

จากเนื้อเรื่องที่อ่านทำให้เราอยากรู้เลยว่าพระเอกมีปมหลังมายังไง แล้วทั้งสองคนจะพากันดำเนินเรื่องไปแบบไหน จะรักกันได้ยังไง ทั้งๆที่มีตัวละครหลักอยู่2คน แต่เรากลับรู้สึกว่าไม่ขาดไม่เกิน อีกอย่างภาษาดีมากเลยค่ะ

ชอบนิยายของคุณนักเขียนมาก ยังไงจะรอติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[ขนมลา]

Cloud 8 #เสือป่าทะเล
ผู้แต่ง Waya22







เลยเถิดจนเกือบกู่ไม่กลับ พอสัมผัสแล้วก็หยุดไม่ได้


อยากสัมผัส อยากใกล้ชิด อยากอยู่ใกล้ พอได้สัมผัสแล้วก็หยุดไม่อยู่จริงๆ


เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย


เสือป่าพ่นควันสีเทาให้ลอยไปในม่านหมอกของความมืด มือหนึ่งคีบปลายบุหรี่กลิ่นมินท์ มือหนึ่งยกขึ้นขยี้ผมทรงสกินเฮดที่เริ่มยาวอย่างพยายามสงบสติอารมณ์พลุ่งพล่าน ขณะเอนกายยืนพิงอยู่ที่ระเบียงด้านหน้าตึกชั้นสอง


คนที่เขาเคยเกือบจะฆ่าทิ้ง พอวันหนึ่งกลับอยากใกล้ชิดอย่างลึกซึ้ง


ไม่ใช่แค่เพียงร่างกายที่อยากใกล้ชิด แต่เขาตระหนักดีว่าตอนนี้ใจก็ใกล้กันไปแล้ว พอความรู้สึกในใจมันทะลักล้น ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะฉุดไม่อยู่


อยากฉุดกระชากมันให้เข้ามาใกล้กันอีก อยากฉุดดึงมันเข้ามาในชีวิตเหี้ยๆของเขา


ทั้งที่รู้ว่าชีวิตอันมืดหม่นของเขาไม่ควรลากใครเข้ามาผูกพันด้วยแท้ๆ


แต่หลายๆความรู้สึกมันก็เกิดขึ้นทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่ควรจะให้เกิดขึ้นเลย


หัวใจน่ะ บังคับกันได้ที่ไหนล่ะ


ชายหนุ่มทอดสายตามองถนนว่างเปล่ายามค่ำคืน ไม่มีรถวิ่งผ่านสักคัน มีแต่ทุ่งหญ้ารกร้างฝั่งตรงข้ามกำลังไหวสะบัดไปตามแรงลมโหม พัดเอาควันบุหรี่สีเทาลอยคละคลุ้งปะปนไปกับละอองฝนที่ปลิวกระเซ็นเป็นสาย ฟ้าแลบแปลบปลาบ แทรกด้วยเสียงฟ้าร้องครืนครั่น ปั่นป่วนไปด้วยพายุฝน


ปั่นป่วนพอๆกับความรู้สึกของเขา


มาถึงตอนนี้ ความเชื่อใจของเขาที่มีต่อทะเลช่างมีมาก...จนเสือป่ายังนึกแปลกใจตัวเอง อาจเพราะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน รู้ซึ้งถึงตัวตนของอีกฝ่าย แม้จะเป็นเวลาไม่นานนัก แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าเขาเชื่อใจในตัวทะเลมากพอจะไม่ใส่กุญแจมือ หรือมัดพันธนาการอีกฝ่ายไว้อีกต่อไป



ก็มากพอที่เขาควรจะต้องปล่อยทะเลให้เป็นอิสระสักที


บางทีอาจถึงเวลาแล้ว...ที่เขากับมันต้องแยกกันเดินไปตามเส้นทางของตนเอง และคงจะไม่ได้กลับมาเจอกันอีก


แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมเอ่ยปากปล่อยมันไปไหนทั้งนั้น



เสือป่ายอมรับกับตัวเองว่าใจหาย การมีทะเลเข้ามาในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต พอคิดว่าต้องแยกจากกันไป ใจกลับวูบโหวงจนอยู่ไม่สุข แม้จะเริ่มต้นอย่างโหดร้าย เขาบีบบังคับมัน กักขังมัน แต่นานวันการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันของเรากลับกลายเป็นความรู้สึกดี เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ได้สร้างความผูกพันขึ้นมาแล้ว



จะให้ปล่อยมันไปงั้นเหรอ


 
เขาอยากฉุดกระชากมันเข้ามาอยู่ใกล้ๆมากกว่าอะไรทั้งนั้น แม่งเอ๊ย!



ทะเลเข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาจนต้องซัดบุหรี่เรียกสติหมดไปหลายมวน ดึกขึ้นเรื่อยๆ แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตก และชายหนุ่มก็ยังไม่คิดขยับตัว จะให้เขากลับไปนอนเตียงเดียวกับคนที่เกือบจะมีอะไรกันได้ยังไงล่ะวะ


ตอนนี้แค่เห็นหน้าหมอนั่นก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะควบคุมอารมณ์ได้แค่ไหน



ทั้งที่ทะเลก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งแท้ๆ ตอนเจอหน้ากันครั้งแรกมันโคตรปากดี แววตาก็อวดดี มันเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ กระหายอยากในการเอาชีวิตรอดเป็นเยี่ยม คิดแต่จะหนีตลอดเวลา ดูก็รู้ว่ามันกลัวเขาแต่ก็กล้าที่จะทำอะไรห่ามๆท้าทายอารมณ์โกรธเขาอยู่เรื่อย ชอบใส่ใจคนอื่นทั้งที่เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด ที่สำคัญเวลาเขินชอบใช้กำลัง แต่ก็น่ารักดี


น่ารัก หึ! แล้วก็น่าจับฟัดด้วย







"จะสูบให้หมดซองเลยมั้ย"


ทะเลโผล่พรวดออกมาที่ประตูระเบียง ผลักประตูมุ้งลวดออกมายืนด้านหลังเขา เสือป่าขมวดคิ้วฉับ ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องหลบมาสงบสติอารมณ์แบบนี้ มันจะเสือกโผล่หน้ามาทำไมกันวะ


เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก


"มึงไม่นอนหรือไง"


"นอนจนตื่นมาหลายรอบแล้ว มึงก็ยังไม่เลิกยืนตากฝนดูดบุหรี่สักที"


"หรือจะให้กูกลับเข้าไปปล้ำมึง?"


"ไอ้เหี้ย!" ทะเลทำตาขวาง เตะขาคนตรงหน้าแรงๆ "มึงระงับอารมณ์ดิบหน่อยสิวะเสือป่า ถึงจะอยากจนหน้ามืด แต่กูก็เป็นผู้ชายเหมือนมึงนะโว้ย"


"เรื่องนั้นกูไม่สนใจ" เสือป่าพ่นควันบุหรี่คลุ้ง ท่าทางขวางโลกจนทะเลนึกอยากแย่งบุหรี่ในมือมันมาปาทิ้ง


"ถ้ามึงคิดจะปล้ำกูอีก กูซัดมึงหน้าคว่ำแน่"


ทะเลฮึ่มฮั่มคาดโทษ อันที่จริง เขานอนไม่ค่อยหลับหรอก นับจากเหตุการณ์เกือบได้เสียกันในห้องน้ำ หมอนั่นก็หายหัวไปตั้งนานสองนาน พอเดินหาถึงรู้ว่าฝ่ายนั้นหมกตัวอยู่ที่ระเบียงด้านนอกไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน เอาแต่อัดบุหรี่เข้าปอดตลอดเวลา แล้วพอเขากลับไปนอนต่อก็ดันหลับไม่ลง ดันเกิดเป็นกังวล ไม่สบายใจห่าเหวอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้


ต้องแคร์มันถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ


ทั้งที่เพิ่งเลยเถิดเกือบมีอะไรกัน หนำซ้ำมันยังพ่นคำพูดหยาบโลนว่าอยากได้เขาไปอยู่หยกๆ แต่ก็ยังมีแก่ใจนึกถึงมันอยู่อีก แทนที่จะหาทางหนี ช่วงเวลานี้เอื้ออำนวยต่อการหลบหนีอย่างที่สุด อาจจะปีนช่องลมวิธีเดิม หาทางเปิดหน้าต่าง หรือคิดหาช่องทางหนีแบบอื่นก็ได้ เพราะเสือป่ามันไม่ได้เฝ้าระวังจับตามองเขา แต่ความคิดเหล่านั้นกลับเจือจางในหัวเขา สุดท้ายก็ปัดตกทิ้งมันไป แล้วลงเอยตรงที่เอาไว้รอโอกาสเหมาะๆกว่านี้ดีกว่า


ทะเลพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดตัวเอง กำลังจะกระแทกประตูกลับเข้าโถงด้านใน ก็พลันต้องสะดุดกึกเพราะประโยคต่อมาของไอ้คนที่ชอบพูดอะไรตรงๆ


"ที่กูอยากทำแบบนั้นกับมึง ก็เพราะว่ามึงคือมึง คือทะเล ไม่ใช่ว่าพอไม่มีใครก็เลยมาลงที่มึง"


ทะเลหันกลับไปมอง จังหวะเดียวกับเสือป่ามันเอี้ยวหน้ามาสบตาเขาเหมือนกัน มันคีบบุหรี่ค้างไว้ในมือข้างหนึ่ง ดวงตานิ่งลึกจ้องเขานิ่ง คล้ายจะเน้นย้ำความจริงจังของประโยค และคล้ายจะจ้องให้ทะลุถึงก้นบึ้งในใจเขา


เวร! ใจสั่นชิบหาย มันเอาแต่เต้นตึกๆตักๆจนน่ารำคาญ


"มึงมันหน้ามืดตามัวสัด"


"ปากดีนะทะเล ด่ากูอยู่นั่น" เสือป่ามันยกสองนิ้วที่คีบบุหรี่ขึ้นชี้หน้าเขา "คนที่ทำให้กูหน้ามืดตามัวก็มึงนั่นแหละ จับฟัดแม่งตรงนี้ดีไหมวะ"


"กูบอกให้ระงับอารมณ์ดิบไงห่านี่" ทะเลปัดมือที่ยื่นมาใกล้หน้าออก พร้อมกับมองอย่างเข่นเขี้ยว "กูมีตรงไหนให้มึงอยากทำแบบนั้นวะ เมื่อก่อนแทบจะฆ่ากูตายคามือ"


"ก็ทุกอย่างที่เป็นมึงนั่นแหละ" เสือป่าหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมกร้าวทอแสงอ่อนลงตอนที่จ้องเขานิ่งๆ ก่อนมันจะเบนสายตาออกไปมองท้องฟ้าครึ้มสีดำมืด "มึงมีเมียเป็นผู้หญิงมาก่อน ก็คงจะรู้สึกแปลกๆที่โดนกูทำแบบนั้น"


"แปลกสิวะ"


"มึงรังเกียจเหรอ"


"..."


ทะเลชะงัก มองแผ่นหลังคนตั้งคำถามที่กำลังอัดควันบุหรี่เข้าปอดหนักๆ


"ถ้ามึงจะรังเกียจกูก็เข้าใจดี"


"..."


"กูเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นฆาตกรฆ่าคน"


เสือป่ามันดีดซากบุหรี่ทิ้งลงพื้นแล้วใช้ส้นรองเท้าขยี้ดับไฟ ก่อนจะหันหน้ากลับมาสบตาเขา แล้วทิ้งตัวลงนั่งพิงราวระเบียงหน้าตาเฉย ไม่สนใจว่าจะโดนละอองฝนสาดใส่ตัว มันชันขาขึ้นข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งวางเหยียดยาวบนพื้น


"กูเพิ่งพ้นโทษออกจากคุก ชีวิตก่อนหน้านั้นก็ห่วยแตกพอดู" เสือป่าแค่นหัวเราะ ฟังดูขื่นๆเหมือนความรู้สึกในอดีตฉุดรั้งมันให้จมกับความหดหู่อีกครั้ง "มึงโคตรโชคร้ายเลยทะเลที่มาเจอกับคนเลวๆอย่างกู"


"ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน" ชายหนุ่มยอมรับ เขาสบถสาบานให้กับโชคชะตาด้วยซ้ำ ตอนที่ถูกโลกเหวี่ยงให้มาเจอกับหมอนี่ "แต่กูเองก็ไม่ใช่คนดีเท่าไร ก็เลยมาติดอยู่กับคนเลวๆอย่างมึงได้ไง"


อดีตนักโทษเถื่อนเหลือบตามอง "ไม่เปลี่ยนเลย กลัวกูแต่ก็ปากดี"


"นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนั้นมึงโคตรโหด"


"ตอนนี้ไม่กลัวแล้ว?"


ทะเลยักไหล่นิดหน่อย "ที่จริง มึงก็ไม่น่ากลัวเท่าไรหรอก"


คนฟังเลิกคิ้วข้างเดียวท่าทางไม่เชื่อถือ แต่มองแล้วกวนตีนสุดๆ "มึงอย่ากัดฟันพูดสิทะเล"


"มึงก็มีมุมอ่อนโยนอยู่นะ"


"อ่อนโยนห่าอะไรวะ"


เสือป่าขมวดคิ้วจนหน้าผากเป็นรอยย่นสองสามขีด มันยกมือขึ้นถูจมูกพลางสบถด่า ทะเลถึงกับหลุดหัวเราะ



นี่อาจจะเป็นอาการเขินที่หาได้ยากของคนอย่างมันละมั้ง



"กูอยากจะบอกมึงอีกครั้งว่ากูไม่ใช่คนดี"


ทะเลก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายย้ำประโยคนี้กรอกใส่หูเขาไปกี่รอบแล้ว


"คนเรามันก็ไม่ได้มีด้านเดียวไง กูมองเห็นส่วนที่ไม่ได้แย่เกินรับไหวของมึง แล้วมึงก็ดีกับกูอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังดีที่ไม่ฆ่ากูปิดปากไปซะตั้งแต่ตอนนั้น" เสือป่ากำลังรู้สึกเวียนหัวหน้ามืด เมื่อทะเลกำลังยิ้มใส่ตาเขา "กูรู้ว่ามึงมันเหี้ย แต่กูก็ไม่ได้รังเกียจมึง"


พูดไปแล้วทะเลก็ชักไม่แน่ใจว่าคิดผิดหรือเปล่า ที่เผยความคิดความรู้สึกของตัวเองออกไปแบบนั้น แต่อาการจมดิ่งกับความหดหู่ของมันทำให้เขาไม่สบายใจ จนพลั้งปากพูดออกไปหมดเลย แม่ง!


ที่สำคัญ ไอ้เสือป่ามันเงยหน้ามองตอบกลับมาด้วยสายตาเป็นประกายวาววาม  มองจ้องกันเหมือนจะแทรกซอนเข้าไปในความคิด หยั่งลึกเข้าไปในตัวตน ราวกับจะกลืนกินกันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น


น่ากลัวฉิบหาย


"ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครพูดกับกูแบบนี้"


เสือป่าเอาแต่จ้องเขาไม่ยอมละสายตา พอสบตามันนานเข้า ทะเลก็ชักจะร้อนๆเหมือนอุณหภูมิในร่างกายพุ่งสูงขึ้นกะทันหัน


"เออ กูก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละ"


"กูรู้ว่ามึงจริงใจ"


พอฟังมันพูดก็ดันหน้าร้อนหนักกว่าเก่า ทะเลเลยได้แต่กัดกระพุ้งแก้มตัวเองพลางตัดบท


"ช่างกูเหอะน่า แล้วยังไง สรุปคืนนี้มึงจะนอนระเบียงเหรอ"


"จะให้กูกลับเข้าไปแล้วจับมึงแดกก็ได้นะ"


"แม่งในหัวคิดแต่เรื่องนี้หรือไงวะ!"


ทะเลแยกเขี้ยว ปฎิกิริยาทางกายไปไวกว่าความคิดเสียอีก เขายกขาขึ้นถีบคนนั่งบนพื้นไปโครมใหญ่โทษฐานพ่นคำพูดน่าต่อยปากแตก อีกฝ่ายรีบเบี่ยงตัวหลบ ฝ่าเท้าเขาก็เลยไปประทับอยู่บนไหล่กว้าง เฉียดๆหน้ามันไปหน่อยหนึ่ง ไอ้เสือป่าสบถสาบานหยาบคาย แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้จริงจังเท่าไร ถ้ามันเดือดดาลจริงๆ มันอาจจะลุกพรวดมากระชากตัวเขาจับฟาดกับผนังไปแล้วก็เป็นได้


ทว่าจู่ๆ มันก็ลุกพรวดขึ้น ขยับตัวเข้ามาใกล้เขาจนชิด จนได้กลิ่นมินท์ของบุหรี่ที่มันสูบผสมกับกลิ่นเหงื่อเจือจางจากตัว ไม่ได้ฉุนจัด แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายดิบๆที่ไม่น่าไว้วางใจ จนทะเลต้องผงะถอยไปนิดหนึ่ง


เสือป่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดปลายจมูกเขา ดวงตาสีเหล็กของมันส่องประกายวาววับ ริมฝีปากก็แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม


 
"อย่าทำให้กูโมโห" น้ำเสียงมันฟังดูแหบพร่าพิกล "เพราะถ้ามึงไม่หยุดถีบกู"


"..."


"คืนนี้มึงอาจจะได้ตายคาเตียง"



"...."


ทะเลหลุดคำสบถด่า มือก็เหวี่ยงกำปั้นซัดเข้าปลายคางมันจนอีกฝ่ายหน้าหงาย เขาถลึงตามองมันหน้าตาเกรี้ยวกราด ตามด้วยคำด่ารัวอีกเป็นชุด ก่อนจะกระแทกประตูมุ้งลวดเปิดออกไปแล้วเหวี่ยงปิดดังปัง


"ไอ้สัตว์เอ๊ย! นอนระเบียงไปเลยนะมึง"



เสือป่าลูบคลำปลายคาง ถูกชกซ้ำรอยถึงสองครั้งในวันเดียวก็เล่นเอามึนไปเหมือนกัน เขาจับคำด่าของทะเลได้แต่คำว่าไอ้สัตว์และอีกสารพัดสัตว์ยกขบวนกันออกมาจากกรงจนนับแทบไม่ทัน


แต่แปลกที่ไม่ยักจะโกรธ


นึกถึงหน้าตาเอาเรื่องของทะเลแล้วก็ได้แต่หัวเราะหึ ยกให้มันวันหนึ่งละกัน ไอ้เวรตัวแสบเอ๊ย!


















อีกหลายวันต่อมาทะเลก็มีอันต้องขะมักเขม้นอยู่กับการซ่อมกลอนประตูห้องน้ำ


"ทำอะไรของมึงวะทะเล หนวกหู"


เสียงตะโกนของเสือป่าดังมาจากมุมห้องอีกฝั่ง อดีตนักโทษเถื่อนกำลังจดจ่ออยู่กับการเช็ดทำความสะอาดปืนสั้นในมือจนเงาวับ ลูบคลำแล้วลูบคลำอีกซ้ำไปมาราวกับของรักของหวงก็ไม่ปาน


ใช่ ของรักของหวงของมันน่ะปืนสั้น


นอกจากมีดปลายแหลมที่มันใช้ก่อเหตอุกอาจแล้ว ทะเลก็เพิ่งรู้ไม่นานมานี้ว่าอีกฝ่ายมีอาวุธอันตรายไว้ในครอบครองด้วย นั่นก็คือปืนสั้น beretta 92fs  อีกหนึ่งกระบอกที่มันพกติดตัว น่าหวาดเสียวว่ามันจะลั่นไกปืนจ่อหัวเขาเข้าสักวันถ้าดันเกิดไปทำอะไรให้มันไม่พอใจขึ้นมา


แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่การคาดการณ์ในด้านร้าย อันที่จริง ทะเลยอมรับว่าตัวเองไว้ใจเสือป่ามากพอ จนคิดว่ามันจะไม่หันปากกระบอกปืนมาทำร้ายเขา


เพราะอะไรถึงไว้ใจ ทะเลก็ไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นของเขากับมัน อาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกดีและสนิทใจกับหมอนั่น หรืออาจจะเป็นความคิดโง่ๆ ของคนที่เกือบตายด้วยน้ำมือของมันก็ได้


เขาแค่เชื่อในความรู้สึกของตนเอง


ทะเลถอนหายใจ คนที่ชีวิตเต็มไปด้วยการดั้นด้นเอาตัวรอดอย่างเขา วันหนึ่งกลับเชื่อในความรู้สึกและหัวใจของตัวเองมากกว่าสัญชาตญานการเอาตัวรอดได้อย่างไรกันนะ


สิ่งเหล่านี้ทำให้เขาเลือกที่จะมองข้ามอันตรายที่อยู่ตรงหน้าไปทั้งหมด


ทั้งที่เคยถูกทรยศ ถูกหักหลังความเชื่อใจจากแฟนเก่ามาแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนเขาก็ยังไม่รู้จักเข็ดหลาบ


ให้ทำอย่างไรได้ล่ะ ทะเลดันเชื่อใจเสือป่ามันไปแล้ว และเขาเองก็ไม่อยากทรยศความเชื่อใจของอีกฝ่ายด้วยการหลบหนีไป ทั้งที่มีโอกาสให้ฉกฉวย เพราะเสือป่าเองก็ดูจะไว้ใจเขาเหมือนกัน


ดังนั้น ทั้งเขาและมันก็เลยทำเหมือนลืมๆไปแล้วว่าที่ยังอยู่ด้วยกันตอนนี้ มันเพราะอะไรกันแน่


คนที่ชีวิตเฮงซวยสองคนยังคงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันต่อไป  ทั้งที่ไม่มีอะไรมาผูกมัดพันธนาการ ไม่ได้ถูกขู่เข็ญบีบบังคับ ไม่ได้ถูกใส่กุญแจมือกักขังอิสรภาพด้วยซ้ำ


เสือป่าไม่ได้เอ่ยปากบอกว่าจะปล่อยเขาให้เป็นอิสระ และทะเลก็ไม่ได้หาหนทางหลบหนี เพราะไม่อยากทรยศความเชื่อใจของมัน แม้แต่รบเร้าหรือหยั่งเชิงอีกฝ่ายเหมือนทุกทีทะเลก็ไม่ได้ทำ


ตราบใดที่เขากับมันยังไม่ทำอะไรให้ชัดเจนมากกว่านี้ พวกเราก็อาจจะต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีแบบแผน ไม่มีอนาคต แต่ก็ต้องยอมรับเช่นกันว่ามันไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนัก





"ก็เห็นอยู่ว่ากูซ่อมกลอนประตู"


"เพื่ออะไรวะ"


"กูต้องการความเป็นส่วนตัวตอนอาบน้ำ มึงชอบผลักเข้ามาตอนกูอาบน้ำทุกที"


"กูก็เห็นมึงแก้ผ้าอาบน้ำทุกวันอยู่แล้ว มาหวงตัวอะไรเอาตอนนี้วะ"


"ก็เมื่อก่อนมึงไม่หน้ามืดแบบนี้นี่โว้ย"


"สรุปมึงกลัวกู"


"ไอ้เหี้ย หุบปากไป กูจะทำงาน"


เสือป่าหรี่ตามองมาพลางกระตุกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่นานทีจะเห็นสักครั้ง เห็นแล้วก็นึกอยากจะขว้างไขควงในมือใส่หัวมันเต็มทน


ประเด็นคือเดี๋ยวนี้เขาไม่ยอมอาบน้ำกับมันตั้งแต่เกือบจะเสร็จเรียบร้อยกันในห้องน้ำคราวนั้นนั่นแหละ ทว่าไอ้เสือป่าก็ยังทำตัวหยาบคาย ผลักประตูห้องน้ำที่กลอนพังร่อแร่เข้ามาทำธุระส่วนตัวของมันหน้าตาเฉย ทั้งที่เขายังอาบน้ำไม่ทันเสร็จ ถึงสุดท้ายมันจะยอมออกไปเมื่อโดนเขาไล่หนักเข้า แต่ก็ยังทำพฤติกรรมซ้ำซากแบบนี้อยู่แทบทุกวัน


สายตามันตอนกวาดตามองร่างเปลือยเปล่าของเขาไม่ได้น่าไว้วางใจเลยซักนิด


ตัวอย่างเช่น...






"ทะเล เปิดประตูหน่อย"


ไอ้เสือป่าเคาะประตูปังๆ จะเรียกว่าเคาะก็ไม่ถูกนัก เพราะความดังใกล้เคียงกับการทุบมากกว่า


"มีอะไร กูอาบน้ำอยู่"


"กูปวดฉี่"


ทะเลขมวดคิ้ว ตอนนี้เนื้อตัวเขายังเต็มไปด้วยฟองสบู่อยู่เลย


"รอก่อน อีกแป๊ปเดียว เดี๋ยวกูก็เสร็จแล้ว"


"รอไม่ไหวหรอกโว้ย เข้าไปเลยแล้วกัน"


ว่าแล้วก็ผลักประตูเข้ามาเลยทันที ทะเลได้แต่อ้าปากค้าง มองดูคนหน้าตายที่เดินโทงๆเข้ามาทำธุระส่วนตัวเหมือนเขาไม่ได้ยืนอยู่ในห้องน้ำด้วย ทะเลไม่อายหรอก ผู้ชายด้วยกัน แต่สายตาของมันนี่สิ ดวงตานิ่งลึกฉายประกายระยิบระยับแปลกไปจากทุกที ราวกับสัตว์ร้ายที่เฝ้ารอตะครุบเหยื่ออย่างไรพิกล


เหมือนใช้แค่สายตา ก็สัมผัสเขาทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้าได้แล้ว


ทะเลรู้สึกหนาวๆร้อนๆชอบกล


"มองห่าอะไร เสร็จแล้วก็ออกไปสิวะ"


"มึงหุ่นดีนทะเล"


"เหรอ"


"ผิวมึงก็นุ่มดี"


"แล้วยังไงวะ"


คนโดนชมกอดอกหน้าบึ้ง


เสือป่าทำหน้านิ่ง แต่สายตามันเหมือนกำลังลูบไล้จาบจ้วงไปทั่วทั้งร่างกายเปลือยเปล่าของเขา จากที่คิดว่าไม่อายก็เริ่มหน้าร้อนผ่าว


"น่าฟัดดี"


หลังจากคำพูดนั้นของไอ้เสือป่า ชายหนุ่มก็ยกขาขึ้นถีบมันออกไปจากห้องน้ำ แล้วเหวี่ยงประตูปิดดังปัง


แต่เสียงหัวเราะแหบต่ำของมันก็ยังดังลอยลมเข้ามากระแทกหู โคตรกวนตีน!








หรือบางที...มันก็ลืมของส่วนตัวเอาไว้ในห้องน้ำ แล้วดันเสือกนึกได้จะเอาคืนตอนเขากำลังสระผมฟองฟุ้งกระจายเต็มหัว


"โทษที กูลืมกางเกงในวางไว้บนหลังฝาถังเก็บน้ำชักโครก"


ดูเอาเถอะ ไอ้ห่าเอ๊ย! มันอาบน้ำก่อนเขา แล้วยังเสือกลืมของแบบนี้เอาไว้ได้อีก ทะเลปรายตามองกางเกงในเจ้าปัญหาสีกรมท่าซึ่งจำได้ว่าไปขนซื้อกันมาตอนเสือป่าลากเขาไปตลาดนัดในชุมชนเมื่อวันก่อน ใกล้ๆกับซุปเปอร์มาเก็ตนั่นแหละ


แล้วดันเลือกสี เลือกแบบเหมือนกันอีก สับสนหยิบผิดขึ้นมาทำยังไง ใช้ตู้เสื้อผ้าเดียวกันด้วย


ส่วนเรื่องที่ไปตลาดนัดก็ยังนึกแปลกใจอยู่นิดหน่อย แปลกใจที่มันไม่ใส่กุญแจมือเขาแล้ว แต่เปลี่ยนเป็นจับแขนเขาไว้ตลอดไม่ยอมปล่อย พอเหลือบมองลงต่ำอีกนิด ก็เห็นปลายกระบอกปืนที่มันเหน็บไว้ข้างเอวเต็มตา ห่า!


พอมันเห็นสายตาเขาก็หัวเราะหึ รวบเสื้อแจ็คเก็ตมาคลุมปืนปิดซ่อนสายตาผู้คนเอาไว้ แล้วเอาแขนหนักๆของมันมากอดคอพาดไหล่เขา ดูไปก็เหมือนจะล็อกคอเอาไว้กันเขาหนีมากกว่า


แต่บางที มือของไอ้เสือป่าอีกนั่นแหละที่ตบไหล่เขาหนักๆเวลาที่ทะเลหันซ้ายหันขวามองรอบตัวอย่างระแวงระวังตำรวจ แล้วมันก็กระซิบว่าไม่มีอะไร ไม่มีใครตามมาทั้งนั้น



"เออ กูเห็นแล้ว"


"หยิบเอาออกมาให้กูหน่อย"


"สระผมอยู่โว้ย ไม่ว่าง ของมึงก็มาหยิบเอาไปเองสิวะ"


"ได้ งั้นกูเข้าไปเอาเอง"


เสือป่าทำจริงดังว่า พูดจบก็ผลักประตูที่ล็อกไม่ได้เพราะสภาพกลอนง่อนแง่นเข้ามา เดินดุ่มผ่านตัวเขาที่กำลังยืนสระผมไปหยิบกางเกงในด้วยหน้าตาเฉยเมยไม่บอกอารมณ์ใดๆ แต่ไม่วายปรายตามามองสำรวจทั่วตัวเขา ตาคมสีเหล็กฉายแวววาววับบอกไม่ถูก


"เฮ้ย! จะรอให้กูสระผมเสร็จก่อนไม่ได้หรือไง รีบเหรอมึง"


ทะเลได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ จ้องมันตาเขียวในขณะที่มือก็ขยี้ผมที่เริ่มยาวระต้นคอของตัวเองไปด้วย


"ทำไม มึงจะอายอะไรนักหนา กูเห็นมึงไม่ใส่เสื้อผ้าจนชินแล้ว"


"กูไม่ได้อาย แต่ดูมึงจ้องกูสิไอ้เหี้ย"


"ทำไม มึงเขินสายตากู"


"พูดออกมาไม่รู้สึกกระดากปากบ้างหรือวะ"


"ไม่ พราะกูพูดความจริง"


"โอ้ยย! แชมพูเข้าตากู"


เพราะมัวแต่มองเขม่นไอ้เสือป่า หรือไม่ก็เพราะทะเลขยี้หัวตัวเองมือหนักไปหน่อย ฟองแชมพูก็เลยกระเด็นเข้าตาตัวเอง เขาหลับตาปี๋ สองมือลนลานคลำเปิดฝักบัวเป็นพัลวัน


เสือป่าโคลงศีรษะ เขาทำหน้าเบื่อหน่าย แต่มือก็เอื้อมไปเปิดฝักบัวให้ถูกตำแหน่งแล้วฉีดล้างฟองแชมพูออกให้ทันที


"หัวตัวเองแท้ๆ สระยังไงให้แชมพูเข้าตาวะ"


"เออ ขอบใจ" ทะเลกะพริบตาปริบๆ ยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองที่แสบเคือง "ตอนนี้ดีแล้ว แต่ยังแสบตานิดๆ"


"เดี๋ยวก็หาย มึงก็อย่าไปขยี้ตาสิวะไอ้เวร"


เสือป่าจับข้อมือเขาที่กำลังขยี้ตาออก แล้วหมุนปรับระดับน้ำให้เบาลงหน่อย ฉีดล้างฟองแชมพูเข้าตาให้อีกรอบ แล้วก็ยังลามไปฉีดหัวที่เลอะฟองให้ด้วย


"ไม่ต้องๆ พอแล้ว เดี๋ยวกูล้างเอง"


"เอาไป มึงล้างเองน่าจะถนัดกว่า"


เสือป่าส่งฝักบัวคืนให้ เขารับมาล้างหัวที่อาบไปด้วยฟองแชมพู รู้สึกเคืองตานิดหน่อยจนต้องกะพริบตาถี่ๆพลางลูบหน้าที่เปียกโชกไปด้วย ไม่รู้ไอ้เสือป่ามันหมั่นไส้อะไรเขาหรือเปล่า ถึงได้ยกมือขึ้นผลักหัวเขาแรงๆไปทีหนึ่ง


"อะไรวะ ผลักกูทำไม"


ทะเลทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เหลียวมองมันตาขุ่น อันที่จริง ส่วนสูงของเขากับมันไม่ได้ต่างกันมากเท่าไร พอหันไปสายตาก็สบประสานกันพอดี แล้วก็เจอกับประกายตาที่อ่อนแสงลงของมัน คล้ายจะอ่อนโยนขึ้นกว่าทุกครั้ง


และก็คล้ายว่าจะเอ็นดูเขา


"หมั่นไส้"


มันพูดห้วนๆ แต่สายตาไม่ยักจะดุดันเหมือนทุกที


ทะเลได้แต่กะพริบตาปริบมองมัน ยังไม่ทันได้สวนกลับ อีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นตบแก้มเขาเบาๆ มันไม่ได้ตบแรงเหมือนจะท้าตี เหมือนเอามือมาแตะๆกับแก้มเขามากกว่า ชายหนุ่มชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตวัดสายตามองเหวี่ยงพลางปัดมือมันออก


"เจ็บนะโว้ย"


"หน้าตามึงตอนเผลอๆดูไร้เดียงสาดี"


"พูดห่าเหวอะไร ไร้เดียงสาเขาไว้ใช้กับเด็กเหอะ"


"ลองส่องกระจกดูสิ"


เสือป่ายักคิ้วข้างเดียวโคตรกวนตีนอีกแล้ว ทะเลกัดกระพุ้งแก้ม พยายามควบคุมไอ้รอยยิ้มไม่มีที่มาของตัวเองไม่ให้โผล่ออกมาเกินหน้าเกินตา มือก็กำหมัดชกท้องอีกฝ่ายไปแรงๆ แต่ท่าทางคนโดนชกก็ดูไม่สะทกสะท้านเท่าไรเลย


"ออกไปเลยมึง" เขาโบกไม้โบกมือไล่ ก้มหยิบกางเกงในสีกรมท่าที่เจ้าของน่าจะทำหล่นตกพื้นตอนช่วยฉีดล้างฟองแชมพูให้เขา แล้วยัดใส่มือมัน "แล้วนี่กางเกงในมึง เอาออกไปด้วย อ้อ อย่ามาหยิบผิดตัวกับของกูแล้วกัน ดันสีเหมือนกันอีก"


"ขอบใจที่ช่วยเตือน" ไอ้ห่าเสือป่ายิ้มมุมปาก "กูไม่หยิบผิดหรอก เพราะของกูกับมึงมันคนละไซส์กันว่ะ!"



ทะเลกัดฟันกรอด ถีบประตูปิดใส่หน้ามันดังโครมใหญ่



ข่มกันเข้าไปเถอะ ของแบบนี้น่ะมันสำคัญที่ลีลาต่างหาก!



มีต่อด้านล่างค่ะ

[ขนมลา]

"คิดอะไรของมึง ทำหน้าทำตาแปลกๆ จะยิ้มก็ไม่ใช่ จะบึ้งก็ไม่เชิง"


ในหัวของทะเลกำลังคิดถึงฉากอันเป็นต้นเหตุให้เขาต้องลุกมาซ่อมกลอนประตูอยู่เพลินๆ แต่ก็พลันต้องสะดุ้งด้วยเสียงของเจ้าตัวต้นเรื่องตัวดี


ไม่แน่ใจหรอกว่าเผลอแสดงสีหน้าออกไปแบบไหน แต่ชายหนุ่มก็พยายามควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้ทำงานเป็นสีหน้าปกติที่สุด


"ไม่มีอะไร คิดไปเรื่อยเปื่อยของกูนั่นแหละ"


เสือป่าหรี่ตามองมาอีกนิดก็เลิกสนใจ หันไปสนใจปืนในมือแทน จับพลิกไปมา บางทีก็จ้องแล้วจ้องอีกเหมือนจะหาจุดตำหนิ บางทีก็ลูบคลำราวกับจะชื่นชมความงดงามของมัน ทะเลมองแล้วก็แอบส่ายหน้า ผู้ชายดิบเถื่อนอย่างเสือป่าก็เหมาะสมกันดีกับอาวุธอันตรายอย่างนั้น


แต่จู่ๆ มันก็ส่งเสียงจามขึ้นมาดังลั่นตึก เล่นเอาเขาต้องขมวดคิ้วฉับ ตะโกนถามเสียงดัง


"เสือป่า มึงกินยาหรือยัง"


"กูไม่กิน"


"ไม่กินแล้วจะหายหวัดได้ยังไงวะ"


"ภูมิต้านทานกูดี กูแข็งแรง เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ"


"เหรอ" ทะเลลากเสียงทำหน้าตาไม่เชื่อถือ


"กวนตีนกูอีก"


ทะเลส่ายหัว คนแข็งแรงป่วยไม่ได้หรือไงกัน เขาบอกมันให้กินยาหลายรอบแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจสักนิด


เสือป่ามีอาการฟึดฟัดคัดจมูกมาตั้งแต่ตอนที่มันไปนอนระเบียงตากฝนคืนนั้นนั่นแหละ พอไม่กินยาอาการก็เริ่มหนักข้อ แต่หลังจากคืนนั้น มันก็เข้ามานอนเตียงเดียวกับเขาตามปกติ เมื่อก่อนนี่แทบจะถีบกันตายคาเตียงเพราะแย่งผ้าห่ม แต่ตอนนี้ยอมรับตามตรงว่าเกร็งนิดหน่อย นอนไประแวงไปเผื่อมันหน้ามืดลุกขึ้นมาจู่โจมเขา ทว่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ก็นะ แค่นอนพลิกตัวแล้วเสือกหัวชนกันก็ต้องผละห่างออกจากกันแล้ว หรือบังเอิญเหวี่ยงแขนไปทับกันก็ต้องรีบชักออกทันควัน


ขืนนานกว่านั้นแล้วเกิดใจหวิวๆสั่นๆขึ้นมาจะทำยังไงดีล่ะ เขาก็ชักจะเหนื่อยแล้วเหมือนกัน ไม่รู้เป็นเหี้ยเป็นห่าอะไรนักหนาโว้ย!


บางคืนเสือป่ามันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำดึกๆดื่นๆด้วยเวลาที่นานกว่าปกติ หนำซ้ำยังเปิดน้ำทิ้งไว้เสียงดังลั่น


เขาจะทำเป็นไม่รับรู้แล้วกันว่ามันเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ


ทะเลทิ้งไขควงในมือที่กำลังขันน็อตกลอนประตูแบบขวางวางลงพื้น ตัดสินใจเดินดุ่มลงไปชั้นล่าง อีกฝ่ายขมวดคิ้วปรายตามองแต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายเขาเดินขึ้นบันไดกลับมานั่งตรงหน้ามันพร้อมกับขวดน้ำ และแผงยาแก้แพ้ telfast ซึ่งตรวจสอบแล้วว่ายังไม่หมดอายุ


"วันนี้มึงต้องกินยา กูบอกมึงปากเปียกปากแฉะมาหลายวันแล้ว"


"มึงไม่ต้องยุ่งน่า เดี๋ยวกูก็หายเองนั่นแหละ"


"มึงบอกจะหายเองหลายวันแล้ว ตอนนี้ก็ยังจามไม่หยุด น้ำมูกไหลอยู่นั่น กินยาเดี๋ยวนี้เลย"


เขาทำหน้าจริงจัง แกะยาเม็ดเล็กๆออกมาจากซอง แล้วยื่นขวดน้ำไปตรงหน้ามัน


"ในชีวิตกูไม่เคยมีใครมาจ้ำจีจ้ำไชขนาดนี้เลยว่ะ" เสือป่าสบตาคนที่เจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเขาอยู่ได้  "ยิ่งมาคะยั้นคะยอให้กูกินยาด้วยความเป็นห่วงนี่ไม่เคยมีหรอก เอาจริงๆถึงกูจะตายไปก็คงไม่มีใครสนใจ"


ในที่สุดอดีตนักโทษเถื่อนก็คว้ายาในมือเขาไปโยนใส่ปาก แล้วกรอกน้ำดื่มตามอั๊กๆ จนกระทั่งมันวางขวดน้ำในมือลง ถึงได้พูดกับเขาเสียงหนัก


"เพราะฉะนั้นถ้าไม่ได้เจ็บป่วยเจียนตายจริงๆกูก็ไม่กินหรอกยาพวกนี้น่ะ"


"ก็กูกลัวมึงเอาหวัดมาติดกู" ทะเลพึมพำไม่เต็มปาก


"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ กูเพิ่งรู้ว่าความรู้สึกตอนมีใครสักคนมานึกถึงกันมันก็ดีใช้ได้เลยแหละ"


แล้วเสือป่ามันก็ยิ้ม ทะเลนิ่งไปพักหนึ่งกับรอยยิ้มจริงๆของมัน ที่ไม่ใช่แค่การแสยะยิ้ม หรือยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ตรึงใจชายหนุ่มอย่างอธิบายไม่ถูกเลย



TBC.


แล้วเจอกันตอนใหม่ค่ะ อ่านแล้วชอบฝากคอมเม้นท์ให้กำลังใจคนเขียนกันด้วยน้า ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

#เสือป่าทะเล

[pan19891990]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกยุบยิบในใจบอกไม่ถูก  555 แอบเขินที่ต่างคนต่างมีความรู้สึกดีๆให้กัน รอวันเขาเปิดใจกันค่ะ
แต่กลัวใจแต่ละคนเหลือเกิน โดยเฉพาะเสือป่า วันไหนที่นางตัดใจปล่อยทะเลไปต้องมีคนเสียใจแน่ๆ แค่อ่านความคิดนางว่าจะปล่อยทะเลไปเราก็ใจหวิวแล้ว
รอเรื่องนี้ทุกวันเลย รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[สีหราช]

 

[cavalli]

 

[ขนมลา]

Cloud 9 #เสือป่าทะเล
ผู้แต่ง Waya22





โลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้


เหมือนกับที่ทะเลนึกภาพไม่ออกมาก่อน...ว่าเขากับเสือป่าจะมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วยกัน


จนกระทั่งได้มาอยู่ในสถานการณ์จริง ซึ่งทะเลก็พบว่า...มันน่าสนุกดีอยู่นะ


มันเป็นตอนเย็นธรรมดาๆวันหนึ่ง ในจำนวนวันอันมืดหม่นของพวกเรา ดวงตะวันใกล้ตกดิน ฉายแสงสีแดงโอบคลุมไปทั่วผืนฟ้าและทิ้งบรรยากาศเงียบเหงาไว้บนผืนดิน ชีวิตที่ผ่านมาของทะเล ในเวลาที่เขาเงยหน้ามองฟ้ายามเย็น ซึ่งมีแสงสีแดงก่ำพาดผ่าน มันมักจะทำให้ทะเลรู้สึกเหงาปนเศร้าอย่างไร้เหตุผลอยู่บ่อยครั้ง คงเพราะรับรู้ว่าวันอีกวันกำลังจะผ่านพ้นไปอย่างไร้ค่า โดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้ชีวิตแย่ๆของเขาน่าจดจำขึ้นมาเลย


แต่ไม่ใช่กับวันนี้ ในตอนที่เขามีอดีตนักโทษเถื่อนอยู่ใกล้ๆ นั่งชันขาอยู่บนระเบียงตึกแถวด้วยกัน โดยมีโต๊ะเตี้ยญี่ปุ่นคั่นกลาง และสายตาสองคู่กำลังจดจ่ออยู่กับการเดินหมากบนกระดานตารางหมากรุกด้วยท่าทางเคร่งเครียด


เครียดงั้นเหรอ? เห็นจะมีแต่คู่ต่อสู้ที่เครียดมากกว่า เพราะทะเลกำลังสนุกสนานมากๆเลยล่ะ


ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแหละว่าเขากับไอ้หมอนั่นจะมีวันนี้...วันที่มานั่งเล่นหมากรุกด้วยกันได้ วิถีชีวิตของฆาตกรฆ่าคนกับโจรลักทรัพย์มันคงจะผ่อนคลายเกินไปแล้วล่ะมั้ง!


เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นจากทะเลบังเอิญไปค้นเจอเจ้ากล่องใบหนึ่งในลิ้นชักเก็บของ ภายในบรรจุกระดานสี่เหลี่ยมจัตุรัส 64 ช่อง พร้อมตัวหมากสีดำกับสีขาวครบเซท เดาได้ไม่ยากว่ามันคงจะเป็นของชายวัยกลางคน เจ้าของร้านสักซึ่งถูกฆ่าตายไปเรียบร้อย เขาบังเกิดความคิดดีๆขึ้นมา นึกชวนเสือป่ามาเล่นด้วยกัน หมอนั่นทำหน้ารำคาญในทีแรก แต่พอโดนเขาคะยั้นคะยอหนักเข้า สุดท้ายก็ยอมมาเล่นด้วยกันจนได้


กะจะเล่นเพื่อคลายเครียดสักหน่อย แต่ทำไมยิ่งเล่นดูเหมือนเสือป่าจะยิ่งเครียดกว่าเก่านะ


"รุกฆาต!"


"แม่งเอ๊ย!"


เสียงไอ้เสือป่าสบถสาบานอย่างหงุดหงิด กี่รอบแล้วก็ขี้เกียจจะนับ ในขณะที่ทะเลยักคิ้วให้มันนิดหน่อย พร้อมกับเริ่มต้นจัดเรียงตัวหมากใหม่อีกครั้ง


รู้สึกบันเทิงดีชะมัดที่เห็นมันหงุดหงิดกับอาการทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง ทั้งที่ตอนแรกมันกินหมากเขาไปตั้งเยอะ โอกาสชนะก็มีพอๆกันกับเขา แต่สุดท้ายก็ต้องมาพ่ายแพ้ในตอนจบ


จากที่สูสีกันมาตลอดเกมกระดาน พอเขาตัดสินใจวางหมากตัวหนึ่งลงไป เกมก็พลิกทันที ทำให้สุดท้ายชัยชนะตกเป็นของเขาอย่างสวยงาม ส่วนหมอนั่นก็โดนเขารุกคิงจนเดินต่อไม่ได้ ต้องจบเกมกันไป


นี่ก็เดินหมากกันเป็นตาที่สามแล้ว ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไอ้เสือป่าไม่หัวเสียก็ให้มันรู้ไป


เขามองหน้ามันแล้วก็นึกขำ คนโหดๆอย่างมันก็มีช่วงเวลาจนตรอกแบบนี้ด้วย


เป็นภาพที่แปลกตาและชวนให้หัวเราะอย่างอารมณ์ดี


"มึงแม่งเจ้าเล่ห์"


มันด่าเขาไป มือหนาก็เลื่อนตัวหมากสีดำในมือไปด้วยท่าทางหัวร้อนไม่เบา ไม่รู้ทำไมรู้สึกภูมิใจนิดๆที่ทำให้มันหงุดหงิดเพราะเขาได้


แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่ยักจะกลัวเสือป่ามันหยิบปืนมายิงแสกหน้าด้วยความโมโห


"เอ้า! ด่ากูอีก เล่นหมากรุกก็ต้องใช้ความคิดมั้ยล่ะ "


"โจมตีกูทีเผลอตลอด"


"มึงประมาทเอง และพอดีกูฉลาด กูเอาใจช่วยให้มึงแก้มือในตานี้ได้นะเสือป่า"


"อย่ามาท้าทายกู"


"กูให้กำลังใจมึงต่างหาก"


"เหอะ! ระวังตัวไว้เถอะทะเล"


"ขอบใจที่เตือน กูระวังอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง"







และรอบนี้เขาก็ชนะอีกแล้ว


ทะเลยิ้มกริ่ม ในขณะที่ไอ้เสือป่าหัวเสีย มันปัดตัวหมากรุกทิ้ง คว่ำกระดานเสียงดังปัง แล้วประกาศลั่น


"พอเถอะว่ะ! เลิกเถอะ กูไม่เล่นแม่งแล้ว"


พูดจบ ไอ้หมอนั่นก็ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ พ่นควันคละคลุ้ง ไม่พอ ยังมีการปาไฟแช็คที่ใช้งานแล้วลงบนโต๊ะเสียงดังตึง


แพ้แล้วเกรี้ยวกราดได้ใจเว้ย


"ถอยแล้วเหรอวะมึง" ทะเลเลิกคิ้ว ยิ้มล้อเลียนปนเยาะเย้ย "โอ้โห แพ้กูสี่ตารวดแค่นี้ถึงกับเครียดเลยเหรอวะ ถึงกับต้องดูดบุหรี่แก้เซ็ง"


"มึงชนะก็เงียบไปเลยทะเล"


"อ๊ะ แพ้แล้วโมโหงุ่นง่านด้วยเว้ย"


"ถ้าไม่หยุดพูดเดี๋ยวมึงจะโดน"


"อะไรกัน รับความพ่ายแพ้ไม่ได้?" เขาหัวเราะคึ่กๆอย่างร่าเริง


"หัวเราะทำห่าอะไร"


"อย่าทำตัวแพ้แล้วพาลสิโว้ย..."


เสียงหัวเราะกึกกักของทะเลหายเงียบ เพราะไอ้เสือป่ามันหันขวับมาจูบปิดปากเขาทันควัน


ไอ้เหี้ย!


คำด่าไม่เล็ดรอดออกปาก เพราะโดนจูบอยู่ จูบกลิ่นบุหรี่ชวนให้มึนเมา ไอ้หมอนี่ยังคงไม่อ่อนโยน ไม่มีจูบละมุนชวนฝันใดๆ มีแต่ความรุนแรงป่าเถื่อน จนชายหนุ่มต้องหอบหายใจเฮือก หน้าแดงจัดด้วยเลือดสูบฉีด ปากแดงก่ำเพราะโดนบดขยี้อย่างไม่ปราณี


ในหัวมีแต่คำด่าสารพัดสัตว์แหกคอกกันออกมาจากกรง ในที่สุดมันผละจูบออกมาแล้วยิ้มมุมปากเลวๆใส่เขา ทะเลเข่นเขี้ยว ยกหมัดขึ้นต่อยท้องมันดังอั๊ก


"ไอ้ห่านี่! ทำอะไรของมึงวะ"


"จำไม่ได้หรือไง กูบอกให้มึงระวังตัว"


"เมื่อกี้มึงหมายถึงเกมหมากรุก"


"ใครบอกมึงว่ากูหมายถึงหมากรุกอย่างเดียว"


เสือป่าหัวเราะหึ หันกลับไปคาบบุหรี่แล้วพ่นควันสีเทาสบายใจเฉิบ โดนสวนหมัดไปหนึ่งทีก็ยังไม่รู้สึกรู้สาอีก!


"มึงเล่นงานกูนอกเกมนี่หว่า"


"มึงก็รู้ดีนี่" ไอ้เสือป่าเดาะลิ้นกวนตีนเมื่อเห็นหน้าตาบูดบึ้งของเขา "ว่ากูไม่ใช่คนดี"


"เออ ไอ้เลวเอ๊ย!"


ทะเลสบถด่ายังไม่ทันขาดคำ ก็รู้สึกว่าสองแขนโดนกระชากอย่างแรง เสือป่าเหวี่ยงตัวเขาซึ่งกำลังนั่งอยู่บนพื้นระเบียงดีๆลอยเข้าไปกระแทกผนังภายในตึกแถว ปกติคนอย่างเขาไม่ได้บอบบางจนใครนึกจะจับเหวี่ยงไปไหนก็เหวี่ยงได้ตามใจชอบ แต่นี่มันเล่นทีเผลอกันนี่หว่า!


กำลังจะง้างเท้าถีบมันอย่างโมโห ก็ต้องสะดุ้งเนื่องจากบรรดาโต๊ะเตี้ยและกระดานหมากรุกถูกผลักตามเข้ามาจนล้มระเนระนาด ทะเลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก็พอดีกับที่เสือป่าผลุบเข้ามาด้านในพร้อมกับปิดประตูระเบียงอย่างรวดเร็ว


ทะเลขมวดคิ้ว และในวินาทีนั้น เขาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด


มีเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าตึกแถว ชายหนุ่มมองสบตากับเสือป่า หมอนั่นยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย แต่ในดวงตาสีเหล็กนั้นแฝงแววตึงเครียดกับสถานการณ์ตรงหน้า


มีเสียงใครสักคน ไม่สิ น่าจะประมาณสองถึงสามคนตะโกนโหวกเหวกเรียกชื่อใครคนหนึ่ง ไม่ต้องพยายามขบคิดก็พอรู้...ว่าคงเป็นชื่อเจ้าของร้านสักซึ่งถูกฆาตกรรมอย่างเลือดเย็นด้วยฝีมือคนที่กำลังยืนอยู่ข้างกายเขานี่เอง


ร้านสักที่ถูกปิดเงียบและเจ้าของร้านที่หายตัวไป ย่อมต้องสร้างความสงสัยให้กับบรรดาลูกค้า กลุ่มเพื่อน หรือเหล่าญาติพี่น้องของเจ้าตัวอยู่แล้ว


ไม่ว่าจะร้องเรียกและกดกริ่งรัวๆติดต่อกันนานขนาดไหน ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับให้คนพวกนั้น จะมีใครตอบกลับล่ะ ในตึกก็มีเพียงแค่เขากับมัน โจรกับฆาตกรที่หลบซ่อนตัว ซึ่งคงจะประมาทเลินเล่อไปหน่อยที่พากันไปเล่นหมากรุกนอกระเบียง ถ้าหลบเข้ามาไม่ทันคงได้มีการปะทะเกิดขึ้น ถึงถนนสายนี้จะค่อนข้างเปลี่ยวและหาคนขับรถผ่านเส้นทางนี้ในแต่ละวันแทบนับคนได้ แต่พวกเขาก็ประมาทเกินไปจริงๆ


ทั้งเขาและมันต่างรู้...สุดท้ายก็ต้องมีคนสงสัยร้านสักที่ถูกปิดตาย และออกตามหาเจ้าของร้านที่หายตัวไปในสักวัน


วันนั้นมาถึงเร็วกว่าที่คิด


ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว...


กึงงงงๆๆๆๆ


ดูเหมือนคนพวกนั้นจะทำการเขย่าหรือถีบประตูเหล็กม้วนอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับเสียงพูดคุยตะโกนเรียกเสียงดังระงม ให้ตายเถอะ! ประตูเหล็กถูกล็อกจากด้านใน ถ้าจะเข้ามาก็คงต้องงัดหรือพังประตูแล้วล่ะ ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนบางส่วนเดินอ้อมไปด้านหลัง คงจะพยายามสำรวจบริเวณรอบตึกแถว ทะเลใจกระตุกวูบ ในหัวเริ่มคิดหาทางหนีทีไล่กรณีสถานการณ์เลวร้ายสุดขั้ว


หากอีกฝ่ายบุกเข้ามาได้...


"เสือป่า..." เขาเรียกชื่อคนข้างตัวเสียงแหบแห้ง รู้สึกคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืด


"หาที่ซ่อนตัวก่อน" อีกฝ่ายกระซิบตอบกลับมาเสียงเครียด


ทะเลกัดริมฝีปาก ดูเหมือนเวลานี้จะไม่มีทางเลือกมากนัก ถ้าคิดจะหาทางหนีออกไปด้านหลังตึก ตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว


"ตามนั้น"


เขารับคำ วิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน พยายามกวาดตามองหาที่ซ่อนตัวราวกับกำลังเล่นซ่อนแอบเหมือนตอนเด็กๆก็ไม่ปาน ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ชายหนุ่มวิ่งเข้าวิ่งออกอยู่หลายห้อง จนกระทั่งมาถึงห้องเล็กๆข้างบันได ซึ่งถูกใช้เป็นห้องเก็บของ เต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะและฝุ่นคลุ้งตลบ


"มึงไปซ่อนหลังตู้เก่าๆนั่น! เร็ว!"


ไอ้เสือป่าที่วิ่งตามหลังมาพูดเสียงลอดไรฟัน มือหยาบกร้านผลักแผ่นหลังเขาเข้าไปในห้องฝุ่นคลุ้ง ซึ่งพวกเขาแทบไม่เคยเยี่ยมกรายเข้ามาสำรวจ ในห้องมีทั้งโต๊ะไม้ซึ่งสีหลุดลอก เก้าอี้หวายเก่าคร่ำคร่า ตู้เสื้อผ้าไม้ซึ่งประตูพังไปข้างหนึ่ง ตู้โชว์ถ้วยกระเบื้องลายครามที่ผนังกระจกร้าวเป็นแถบๆ และข้าวของไร้หมวดหมู่ถูกวางทิ้งไว้เต็มห้อง ของทุกอย่างล้วนถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเตอะเหมือนเจ้าของเองก็แทบไม่ดูแล เสือป่าดันตัวเขาเข้าไปในซอกแคบๆฝุ่นเขรอะด้านหลังตู้เสื้อผ้าเก่าเก็บ ซึ่งมันสามารถยัดตัวเข้าไปซ่อนได้แค่คนเดียว


"แล้วมึงล่ะ"


เขาร้องถามทันทีเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะผละออกไปจากห้อง


"มึงซ่อนที่นี่ กูจะไปห้องอื่น"


"ทำไมวะ"


"ถ้ามันบุกเข้ามาจริงๆและหาตัวกูเจอก่อน ให้มึงรีบหนีไป"


"..."


"อย่าลืมว่ากูมีปืน"


ทะเลไม่แน่ใจว่าควรจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้อย่างไรดี






อดีตนักโทษชายหนวดครึ้มซึ่งตอนนี้เหลือแค่ไรหนวดจางๆเหนือริมฝีปากกลับเข้ามาใหม่อีกครั้ง พร้อมกับโยนอะไรบางอย่างมาให้เขา


มันคือกระเป๋าใส่เงินที่ขโมยมากับกุญแจรถจักรยานยนต์ของทะเลเอง


"เสือป่า มึง..."


"ไม่ต้องพูดมาก กูจะไปหาที่ซ่อนที่อื่น ถ้าซ่อนห้องเดียวกัน เกิดไอ้พวกนั้นหากูกับมึงเจอพร้อมกันมันจะรอดยาก"


"..."


"ถ้ามีการปะทะกันเกิดขึ้น มึงก็รู้ดีใช่มั้ยว่ามึงต้องทำยังไง"


"..."

"รีบหาทางหนีไปให้เร็วที่สุด!"


"แล้วมึง..."


"กูเป็นคนฆ่าไอ้สารเลวนั่น กูเป็นฆาตกร แต่มึงไม่เกี่ยว" ดวงตาสีเหล็กเย็นเยียบ ชั่วแวบหนึ่งเขาเห็นประกายอารมณ์ไหววูบในแววตานิ่งลึกคู่นั้น "ระวังตัวด้วย ทะเล"


“…”


เสือป่าสอดมือจับกระบอกปืนข้างเอวของตนเองคล้ายจะย้ำว่าไม่เป็นไร...ไม่ต้องกังวล มันมองหน้าเขาอยู่สองสามวินาทีแล้วก็เดินดุ่มๆออกจากห้องไป และทะเลก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเขารู้สึกใจหาย


ใจหายอย่างที่ไม่ควรจะเป็นเลย


เคยคิดจะหนีอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ? ถึงช่วงหลังๆความคิดแบบนั้นจะไม่ได้พลุ่งพล่านอยู่ในหัวเขาแล้ว แต่พออีกฝ่ายเอ่ยปากพูดให้เขาหนีไปจริงๆ... ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ชีวิตของเขากับมันถูกโชคชะตาเหวี่ยงให้มาเจอกันในช่วงเวลาที่โคตรเฮงซวย  สุดท้ายก็ต้องแยกจากกันไปในวินาทีที่คับขันเสี่ยงต่อชีวิตพอๆกัน


เขาก็มีชีวิตของเขา ถึงแม้จะไม่มีอะไรดี ถึงหนทางข้างหน้าจะย่ำแย่แค่ไหน ทะเลก็ต้องเดินหน้าต่อไปอยู่ดี เขาต้องหนีคดีเอาตัวรอดให้ถึงที่สุด เสือป่าเองก็มีชีวิตของมัน ชีวิตที่อันตรายและดำมืด... เต็มไปด้วยฝันร้าย เขม่าปืน และความตาย...


ชีวิตน่าหดหู่ของพวกเรา ในที่สุดแล้วก็ต้องแยกกันเดินไปคนละทาง


และทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่หัวใจเขากลับไม่ได้ยินดีเลยสักนิด










ผ่านมาสักพักใหญ่ๆแล้ว


ด้านนอกตอนนี้ท้องฟ้าน่าจะมืดสนิท ทะเลเลื่อนมือแตะมีดพกที่ซ่อนอยู่ข้างเอว ขณะที่พยายามรวบรวมสติให้จดจ่ออยู่กับความเคลื่อนไหวของกลุ่มคนเหล่านั้น


อันที่จริง มีดนี้เขาเก็บกวาดมาได้จากในตึกนี้นั่นแหละ และเนื่องจากเจ้าของคนเก่าคงไม่มีโอกาสได้กลับมาใช้งานอีก เขาก็เลยถือโอกาสยึดครองใช้ประโยชน์จากมันต่อ


ชายหนุ่มกัดริมฝีปากจนน่ากลัวว่ามันจะแตกเป็นแผล มือชื้นเหงื่อเผลอกำเข้าหากันแน่นด้วยความตึงเครียด หัวใจก็เต้นถี่ไปตามจังหวะฝีเท้าของกลุ่มคนที่เดินวนเวียนอยู่รอบตึกแถว


ยิ่งนานเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะประสาทเสีย


แล้วหมอนั่น...ก็ไม่รู้ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนห้องไหนกันแน่ ในหัวชายหนุ่มเอาแต่คิดกังวลเรื่องเสือป่าจนได้แต่นึกหงุดหงิดตัวเอง


เวลาคับขันแบบนี้ยังจะคิดถึงหมอนั่นไม่เลิก


สุดท้ายบรรดาคนเหล่านั้นก็ยังไม่ได้บุกเข้ามาในตึกแถว แม้ว่าหลายครั้งพวกเขาทำท่าเหมือนจะงัดประตูเหล็กเข้ามา แต่อุปกรณ์น่าจะไม่เพียงพอ บางทีก็ได้ยินเสียงใครสักคนปีนต้นไม้หลังตึกแถว แล้วทุบหน้าต่างดังโครมคราม ตอนนั้นทะเลตัวชาวาบ นึกในใจว่าเสือป่าคงเลี่ยงการปะทะไม่ได้แล้ว


แต่โชคดีที่ใครคนนั้นหาทางพังหน้าต่างไม่สำเร็จ และพลัดตกลงจากต้นไม้ดังตุ๊บ


ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น พวกเขาก็ดูเหมือนจะตัดสินใจถอยกลับกันไปก่อน เสียงพูดคุยจอแจเงียบลง พร้อมๆกับที่ทะเลได้ยินเสียงรถยนต์แล่นจากไปอย่างรวดเร็ว


ในที่สุดก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีการปะทะกันอย่างที่นึกกลัว








พวกเขาไปแล้ว ทะเลเผลอผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก โชคยังดีที่ไม่มีใครต้องโดนยิงตาย ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มคนเหล่านั้น...หรือว่าหมอนั่น


แม้ว่าทะเลจะรู้ดีแก่ใจ คนกลุ่มนั้นจะต้องกลับมาอีกครั้งอย่างแน่นอน และคงไม่มีโอกาสรอดตัวครั้งที่สองให้กับโจรและฆาตกรอย่างพวกเขาอีก


ตอนที่ทะเลเดินออกมาจากห้องเก็บของ เขาก็เจอกับเสือป่าที่เดินขึ้นบันไดมาจากชั้นล่าง ร่างสูงใหญ่เพิ่งเลี้ยวพ้นหัวมุมขึ้นมา ในมือของอีกฝ่ายถือปืนที่ขึ้นลำเตรียมพร้อมยิงไว้ตั้งแต่แรก เขากับมันได้แต่หยุดยืนมองสบตากันอย่างเงียบๆ


แค่มองตาก็เข้าใจกันเป็นอย่างดี


"มึงต้องหาที่ซ่อนตัวใหม่"


ทะเลว่าเสียงแผ่ว ไม่รู้ว่าต้องมีความคิดเห็นอย่างไรเหมือนกัน กับความรู้สึกโล่งใจของตัวเองซึ่งดันเกิดขึ้นในแวบแรกที่เขาเห็นหน้ามัน หลังจากผ่านเหตุการณ์ชวนระทึกกันมา


ความคิดที่ว่า...ถึงวันหนึ่งจะต้องแยกจากกัน แต่ก็ยังดีที่ไม่ใช่ตอนนี้


"อืม" เสือป่ารับคำในลำคอ มือหนาจัดการเก็บปืนซุกไว้ในซองข้างเอวดังเดิม "พรุ่งนี้เราจะไปจากที่นี่"


"เข้าใจแล้ว" ไม่รู้ทำไมใจเขาถึงมีปฏิกิริยากับคำว่า 'เรา' ของมัน


หมอนั่นก้าวข้ามบันไดขึ้นมาเร็วๆ พริบตาเดียวก็ขยับเข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นทำท่าราวกับจะลูบหัวเขา แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นตบไหล่เขาหนักๆแทน


ทว่าก่อนที่มันจะหมุนตัวเดินหายไปอีกทาง มือหนาหนักกลับวางแปะลงบนศีรษะของเขา แล้วจับหัวเขาโยกไปทางซ้ายทีขวาทีจนหัวสั่นหัวคลอน


ทะเลกะพริบตา ทันได้เห็นอีกฝ่ายที่พอจับหัวเขาแล้วก็เอานิ้วถูจมูกตัวเองซึ่งเห็นรอยแดงแวบๆ แล้วเดินหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ทิ้งความอบอุ่นที่ก่อตัวจากมืออุ่นๆของมันให้แผ่ซ่านไปทั่วตัว และแผ่ขยายไปถึงใจอย่างเชื่องช้า




มีต่อด้านล่างค่ะ

[ขนมลา]

คืนนั้นทะเลนอนหลับๆตื่นๆ รู้ดีว่านี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้นอนหลับอย่างสงบในตึกแถวหลังนี้


ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างในชีวิตอันมืดหม่นของเขา แต่คิดให้ตายยังไงก็ไม่มีทางได้รู้หรอก คงต้องปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองของมัน...อย่างที่ควรจะเป็น


เฮือกกกกก


ทะเลสะดุ้งเมื่อคนข้างตัวซึ่งนอนอยู่ข้างๆกันลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเตียง เขารีบควานมือตะปบเปิดโคมไฟ แล้วก็ได้เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยฝันร้ายของเสือป่า


ลมหายใจของหมอนั่นหนักหน่วงพอๆกับสันหมัดที่ฟาดลงกับขอบเตียงดังสนั่น ใบหน้าคมเข้มมืดทะมึนด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกความฝันนั่นปลุกขึ้นมา มันเป็นอารมณ์โกรธแค้นผสมผสานกับความเจ็บปวดจนคนที่มองเห็นเต็มตาอย่างเขานึกสะท้านในอก


"เสือป่า มึงใจเย็นก่อน"


ฝันร้ายคราวนี้น่าจะรุนแรงกว่าทุกครั้ง สันหมัดที่ถูกกระแทกทำให้ข้อนิ้วของมันเป็นแผลเลือดไหลซึม เสือป่าใช้มืออีกข้างกระชากลิ้นชักหัวเตียงเปิดออก ควานหาบุหรี่สูบระงับอารมณ์เหมือนทุกที แต่ก็คงจะไม่เจอ มันถึงได้กระแทกลิ้นชักปิดเสียงดังปัง


"แม่งเอ๊ย! มาหมดเหี้ยอะไรเอาตอนนี้วะ"


อดีตนักโทษชายสบถสาบานด้วยความหัวเสีย หัวคิ้วเข้มจัดขมวดเข้าหากันจนยับย่น ดวงตาสีสนิมเหล็กร้อนระอุเหมือนมีไฟลุกโชนอยู่ภายใน คืนนี้อารมณ์ของอีกฝ่ายรุนแรงเกินไปแล้วจริงๆ


ในฝันนั่นมีอะไร มีเรื่องราวชวนหนักอึ้งหัวใจอะไรกันทำให้มันระเบิดอารมณ์ออกมาได้ถึงขนาดนี้ จู่ๆ เสือป่าก็ผุดลุกขึ้นจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าคว้าเสื้อแจ็คเก็ตสีดำออกมาสวมลวกๆ พร้อมกับฉวยเอากุญแจรถจักรยานยนต์ของทะเลไปด้วย


"เดี๋ยวก่อนเสือป่า! มึงจะไปไหน"


ชายหนุ่มร้องถาม จะด้วยสัญชาตญาณซึ่งเป็นไปตามอัตโนมัติหรืออะไรก็แล้วแต่ ทำให้เขาเผลอลุกตาม และคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ได้ทันก่อนมันจะเดินลงไปชั้นล่าง


"ไปซื้อบุหรี่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต"


เสือป่าตอบห้วนๆ มันกัดฟันแน่นเหมือนพยายามข่มอารมณ์ที่พร้อมปะทุขึ้นมาอีกระลอก


"เป็นบ้าอะไรวะไปดึกดื่นขนาดนี้"


"ทำไม กูจะไปตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น"


ไอ้เสือป่าหันขวับมาจ้องหน้ากันพร้อมกับเลื่อนสายตามองข้อมือที่ถูกเขาจับเอาไว้เขม็ง


"มึงฝันอะไรกันแน่"


"มึงไม่ต้องรู้หรอกทะเล"


"จะด่าว่ากูเสือกเรื่องของมึงอีกล่ะสิ"


"เออ อย่าเพิ่งมายุ่งกับกู เรื่องของกูมันไม่ทำให้ชีวิตมึงดีขึ้นหรอก"


ทะเลแค่นหัวเราะ จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกประหลาด มันคงไม่ไว้ใจเขามากพอที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวในชีวิตของมันให้เขาฟัง เขาเองก็เคยถามมันเกี่ยวกับเรื่องความฝันนั่นหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ไม่เคยปริปาก ให้ตาย! ทะเลรู้ว่าความรู้สึกนี้ช่างงี่เง่าและไร้เหตุผลสิ้นดี แต่มันก็ดันผุดขึ้นมาในใจเขาอย่างห้ามไม่ได้


ทะเลคงเผลอคิดไปว่าสายใยความสัมพันธ์ของเขากับมันในตอนนี้ อาจมากพอที่จะทำให้มันยอมเปิดใจ


"กูก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก ถ้าฝันห่าเหวอะไรนั่นไม่ทำให้มึงเป็นบ้าได้ขนาดนี้" ชายหนุ่มพ่นลมหายใจพรืด "รู้ไหมว่าคืนนี้มึงโคตรน่ากลัว"


ไอ้เสือป่าหรี่ตามองเขานิ่ง ดวงตาดุดันโชนแสงวาบก่อนมันจะแค่นหัวเราะหึ


"เออ ถ้ากูน่ากลัวมึงก็ไม่ต้องมาเข้าใกล้! ถอยออกไป!"


พูดจบ มันก็ดึงมือเขาออกจากแขนตัวเอง แล้วเดินลิ่วลงจากชั้นสอง แต่เดินลงบันไดไปได้แค่ไม่กี่ขั้นเท่านั้น ก็พลันต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของเขา


"ไม่กลัวกูหนีไปหรือไง"


หลังจบประโยคนั้นก็มีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ


ทะเลไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาคิดผิดหรือเปล่า หาญกล้าพูดประโยคนั้นออกไปแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าผลลัพธ์ของความบ้าบิ่นและแข็งข้อที่ผ่านมาไม่เคยเป็นไปในทางที่ดี เขาเคยเผชิญหน้ากับความเหี้ยมเกรียมและเลือดเย็นของอีกฝ่ายมาก่อน เขารู้ดี ไอ้เสือป่าน่ากลัว...


บางทีคงเป็นเพราะช่วงหลังๆอีกฝ่ายยอมอ่อนลงมาให้ กระทั่งเขาเคยชินกับมันไปโดยไม่รู้ตัว จนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตอนแรกเจอกัน เขาเคยเกือบตายด้วยน้ำมือของมัน


อย่าทำให้มันโกรธ...



โดยเฉพาะในตอนที่อดีตนักโทษชายกำลังอยู่ในอารมณ์คุกรุ่นจากฝันร้ายบ้าๆนั่น เขาเห็นประกายตาของมันกราดเกรี้ยวปะปนกับร่องรอยสั่นไหวแปลกๆ ทะเลยืนนิ่งขึง มันคงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของคนปากกล้าอย่างเขาที่นึกจะพูดอะไรก็พูดออกไปเลยทันที


"กล้าหนีอย่างนั้นเหรอ"


น้ำเสียงของมันเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ ต่างกับดวงตาคมกริบคู่นั้นที่ลุกวาวเป็นประกายดุร้าย มันเอาแต่จ้องเขาเขม็งไม่ละสายตาขณะหมุนตัวกลับขึ้นมาแล้วเดินตรงเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ


ทะเลกัดริมฝีปาก นึกด่าตัวเองในใจอย่างเจ็บแสบว่าเสือกเรื่องคนอื่นดีนัก! เป็นยังไงล่ะ มึงทำไอ้เหี้ยนี่โมโหหน้ามืดแล้ว!


"โอเคเสือป่า กูไม่ยุ่งเรื่องของมึงแล้ว แล้วแต่มึงเล..."


พูดไม่ทันจบ เพราะเสือป่ากระชากคอเสื้อเขาเข้าไปจูบ


จูบที่ดุดัน...มันขบเม้มริมฝีปากเขาจนเลือดซิบ ดูดดึงกลีบปากเขาอย่างหนักหน่วง ทั้งคุกคามและเอาแต่ใจ บีบบังคับให้เขาเผยอปากอ้าออก แล้วมันก็สอดลิ้นเข้ามารุกล้ำ พอเขาหลบเลี่ยง มันก็พุ่งเข้ามาไล่ต้อนเน้นหนัก กวาดลิ้นของมันเข้ามาพันเกี่ยวกับลิ้นของเขาจนแยกกันไม่ออก พอเขาพยายามจะขยับหนี มันก็จับท้ายทอยเขาล็อกเอาไว้ให้รับได้แค่สัมผัสดุร้ายราวกับสัตว์ป่าของมัน



!!!!



เสือป่าดันร่างของเขาให้เดินเซถลาถอยหลัง แล้วผลักให้ล้มฮวบลงไปบนเตียง มันคร่อมทับร่างของเขา สองมือยันฟูกกักตัวเขาเอาไว้ภายใต้อาณัติของมัน ในขณะที่ก้มหน้าลงมาบดขยี้ปากเขาจนบวมเจ่อ หมอนั่น...เสือป่าส่งผ่านอารมณ์ที่ทั้งรุ่มร้อน คลุ้มคลั่ง รุนแรงของมันมาให้เขา เหมือนน้ำร้อนเดือดทะลักไหล่บ่ามาที่เขาอย่างไม่หยุดหย่อน ทะเลทำได้แค่รับจูบดุเดือดอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ สัมผัสซึ่งผสมปนเปเอาไว้ทั้งความฉุนเฉียว อารมณ์หวั่นกลัวอะไรบางอย่าง อารมณ์โกรธแค้นฝังลึก และความเจ็บปวดลึกซึ้งผสานเข้าด้วยกันอย่างสับสน


เป็นจูบที่ทั้งเร่าร้อนและลึกๆก็แฝงไปด้วยความบอบช้ำ


ไอร้อนระอุจากร่างของมันส่งผ่านมายังร่างเขาซึ่งตัวติดกันแนบชิด จนเหมือนอากาศกำลังจะเดือดพล่าน จูบดุดันราวกับสูบพลังชีวิตของทะเลไปจนหมด เขาส่งเสียงครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ ยกมือขึ้นทุบหลังเสือป่าแรงๆตะเกียกตะกายหาอากาศหายใจ แม่งปล่อยเขาได้แล้ว! นานเกินไปแล้วไอ้เหี้ย!


"อ่า...แฮ่กกก..."


มันผละออก ให้ทะเลได้หอบฮักสูดลมหายใจเข้าปอด เสือป่าหัวเราะแผ่วในลำคอ มือหยาบสากแตะคางเขาดันให้มองสบตากันตรงๆ ทะเลจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง กำลังจะอ้าปากด่าสักที หมอนั่นก็โฉบลงมาบดปากเขา บดเบียด...แนบสนิทราวกับจะหลอมรวมริมฝีปากเราให้เป็นเนื้อเดียวกัน เสียงเฉอะแฉะน่าอายดังเสียดหู ดังไม่แพ้เสียงลมหายใจหอบหนักของเขากับมันเลย


กว่าจะหยุดจูบก็ตอนที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องดังเปรี้ยงเรียกสติ ฟ้าแลบแปลบปลาบเหมือนฝนใกล้จะตก ทะเลสบตากับเสือป่าก่อนจะพบว่ามือเขากำลังจับยึดบ่าของมันแน่น พอมองดูดีๆก็เห็นรอยเล็บของตัวเองขีดข่วนอยู่บนเสื้อผ้าของมัน ถ้าไม่มีเสื้อบดบังไม่แน่ว่าอีกฝ่ายอาจจะได้เลือดไปแล้ว ชายหนุ่มแทบผงะไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นฝีมือตนเอง เขารีบยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปากฉ่ำชื้นด้วยของเหลวใส บ้าเอ๊ย! ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าของใครเป็นของใครมันถึงได้เปรอะเลอะไปถึงปลายคางแบบนี้


"ไอ้เสือป่า! มึงแม่งเหี้ย!"


ทะเลสบถด่าอย่างงุ่นง่าน มือก็กำหมัดต่อยหน้าท้องมันไปแรงๆด้วยความหงุดหงิดใจเหลือเกิน อีกฝ่ายยอมผละถอยออกไป แต่ก็ดูไม่ได้มีทีท่าเจ็บปวดกับกำปั้นของเขาสักเท่าไรเลย


อ๋อ! กำปั้นเมื่อกี้คงเบาไป งั้นเอาไปอีกหมัดละกัน


ยังไม่ทันได้ง้างมือต่อย อยู่ดีๆเสือป่าก็ซบหน้าลงมาบนไหล่ของเขา


"ปากดีตลอด" ไอ้หมอนั่นกระซิบเสียงต่ำข้างหู ไม่พอ มันเอาจมูกโด่งๆของตัวเองมาดุนดันแก้มเขาไปมา แล้วที่สำคัญไรหนวดสากระคายเหนือริมฝีปากนั่นยังมาคลอเคลียปัดผ่านอยู่แถวต้นคอเขาอีก ทะเลถึงกับขนลุกวาบ! "มึงกล้าหนีกูเหรอ"


"อ๊ะ...อย่าสิวะไอ้สันดานเอ๊ย! จั๊กจี้เว้ย"


"มึงกลัวกูหรือเปล่า"


"กลัวห่าอะไร ออกไปไกลๆกูเดี๋ยวนี้เลยมึง!"


"ถึงกูจะดูน่ากลัว แต่ก็อย่ากลัวกูเลยทะเล"


"..."


"อย่ากลัวกูเลยนะ"



"เออ ไม่กลัวหรอก"



เขาผลักมันออกไปห่างๆ แล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ไม่รู้จะทำสีหน้าอย่างไรดีเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้ากันในระยะประชิด ทะเลเสยผมตัวเองแก้เก้อ มองมันตาเขียว แต่อีกฝ่ายกลับกระตุกยิ้มมุมปากใส่ พอตัดสินใจหลุบตาลงมองต่ำก็ดันรู้สึกหน้าร้อนฉ่า เมื่อเสือป่ามันทิ้งมือตัวเองวางลงบนหัวเขา


"เรื่องความฝันของกูนั่น มันเป็นเรื่องอดีตบัดซบที่ไม่น่าจดจำเท่าไร แต่ถ้ามึงอยากฟัง สักวันกูจะเล่าให้มึงฟังนะทะเล"


"ก็แล้วแต่มึงเลย"



"เล่าให้มึงฟังคนเดียวเลยทะเล"


จู่ๆ ก็เอามือมาลูบหัวกันหน้าตาเฉย สัมผัสนั้นคล้ายจะอ่อนโยนกว่าเมื่อตอนค่ำๆลิบลับ ทะเลอึ้งไปพักหนึ่งกับการกระทำของมัน เมื่อตอนหัวค่ำก็จับหัวเขาโยกไปมา แล้วก็ตอนนี้อีก...เขาเงยหน้ามองมัน แล้วก็เห็นแววตามืดทะมึนจากฝันร้ายของเสือป่าเจือจางลง กลับมีประกายสว่างจ้าราวกับเจ้าตัวกำลังส่งยิ้มมาให้ผ่านทางแววตา


ไม่ไหว ทะเลอธิบายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ถูกเลย เขารับไม่ไหวหรอก


"กูไปแล้ว อย่าคิดหนีล่ะ"


รูปประโยคเหมือนขู่ แต่น้ำเสียงมันไม่ได้จริงจังนัก ชายหนุ่มตาสีเหล็กลุกขึ้นยืน ตบสำรวจซองปืนที่เอวแล้วก็ทำท่าจะหันหลังผละไป



"อืออ ระวังตัวด้วย"


ให้ตายเถอะ! พูดไปแล้วทะเลก็นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ


"ไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า ไปแป๊ปเดียว เดี๋ยวมา"


เสือป่ามันหันกลับมา เอื้อมมือลูบแก้มเขาเบาๆ คนโดนลูบถึงกับนิ่งอื้ง และเขาก็ปัดมือมันออกไปไม่ทันเสียด้วย


ช่วงนี้พฤติกรรมของอดีตนักโทษเถื่อนชักจะประหลาดพิกลขึ้นทุกทีแล้ว


พิลึกคน! แต่แย่ฉิบหาย! เขาดันเสือกรู้สึกดีกับการกระทำของมันอีก


"กูดีใจนะที่มึงเป็นห่วงกู"


"กูยังไม่ได้พูดสักคำเลยเหอะ" ทะเลแย้งเสียงสูง


เสือป่าไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เพียงแค่จ้องตาเขานิ่งๆ และประกายระยิบบางอย่างในแววตาคมเฉียบคู่นั้นก็ทำให้ทะเลประหม่าจัด จนต้องเหวี่ยงขาเตะมันไปทีหนึ่ง


"ไปได้แล้ว รีบไปเลยมึง นี่มันตีสองแล้วแหกตาดูบ้างมั้ย"


เสือป่าหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ จากนั้นก็เดินลงจากตึกแถวไป กระทั่งประตูเหล็กม้วนถูกลากปิดดังสนั่น ตามมาด้วยเสียงรถจักรยานยนต์คันเก่าถูกขับออกไป ในที่สุดก็เหลือทิ้งไว้แค่เพียงความเงียบสงัดยามดึก


กับเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักของทะเล


หัวใจซึ่งอุ่นซ่านอย่างควบคุมไม่ได้ ทั้งหมดนั่นมันมาจากการกระทำของอีกคนที่เพิ่งจากไป






TBC.


#เสือป่าทะเล



ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ความคิดเห็นเล็กๆน้อยๆ จากคนอ่านเป็นกำลังใจชั้นดีให้กับคนเขียนเลยค่ะ

[ninknpk]

สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[pan19891990]

ตอนนี้ลุ้นมากเลยค่ะ ทั้งลุ้นทั้งแอบหวาน อยากรู้ว่าเสือป่ากับทะเลจะไปต่อกันยังไง แต่แบบเอะอะจูบนะคะ
รอติดตามค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ

[คุณซี]

เป็นผู้ร้ายที่ไม่อยากให้โดนจับได้ที่สุด แง้

[singalone]

กลับมาหาน้องด้วยนะะ อย่าหายไปล่ะอิพี่เสือป่า