ตอนที่ 7 สมมติพิสุทธิ์ “ทรงตรัสว่าอะไร” เทพพิสุทธิ์ แหงนมองขึ้นไปกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะได้ยินไม่ชัดนัก
“ป่าว” คนที่ถูกถามหันกลับมามองยิ้มๆ และยักไหล่ไปในทีท่าของคนที่กึ่งๆ มีสติ กึ่งๆ เมา
“พรุ่งนี้ออกเดินทาง กระหม่อมอยากให้พระองค์ มีพระวรกายที่พร้อมกว่านี้ ถ้าในยามศึก เมาแบบนี้ คงไม่ดีแน่”
“คำสั่งจากเทพพิสุทธิ์ หรือว่าเป็นคำขอร้องจากรัตติ” เป็นคำพูดที่มาพร้อมกับคำถามจากเจ้าของน้ำเสียงนั้น รัชทายาทหยุดเดินก่อนจะหันกลับมามอง ยิ้มที่มุมโอษฐ์ขึ้นเพียงนิดก่อนจะก้าวพระบาทออกไปต่อ
“ถ้าบอกว่าคำสั่งจากเทพพิสุทธิ์ล่ะ” เทพพิสุทธิ์ยังคงเดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้หันกลับมามองคนที่ถามอยู่ด้านข้าง
“กระหม่อมก็พร้อมจะปฏิบัติตาม ถึงแม้จะไม่เต็มใจ”
“ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเป็นไปตามกฎเกณฑ์ ใครจะไปรู้ว่าวันข้างหน้า เมฆาพยัคอาจจะไม่เหลือพิสุทธิ์องค์ใดต่อไปเลยก็ได้” เทพพิสุทธิ์เงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า เหมือนกำลังจะคิดอะไรบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งที่ไม่สามารถจะบอกใครได้
“ทำไมทรงตรัสเช่นนั้น มีอะไรไม่สบายพระทัยหรือเปล่าเทพพิสุทธิ์” เป็นรอบหลายปีเหลือเกิน ที่น้ำเสียงแห่งความห่วงใยนี้ที่เทพพิสุทธิ์กลับได้ยินมันอีกครั้งหนึ่ง ความอบอุ่นจากน้ำเสียงนั้นมีพลังมากเพียงพอที่จะทำให้ลืมเรื่องราวอันเลวร้าย ทั้งระหว่างสองพระองค์นี้เอง หรือจากบุคคลรอบข้าง รวมไปถึงอนาคตกาลข้างหน้า เทพพิสุทธิ์กล่าวตอบกลับไป เสมือนเป็นคำขอบคุณที่คนข้างๆ มอบให้
“คืนนี้ เวลานี้ ขอให้มีเพียงอรุณย์พยัค และรัตติเท่านั้นได้ไหม ไม่มีเทพพิสุทธิ์ และไม่มีองค์รัชทายาทใดๆ ทั้งสิ้นในช่วงเวลานี้”
“รับพระบัญชา” อีกฝ่ายก้มทำความเคารพให้แบบแกล้งยั่ว ก่อนที่จะเอื้อมมือเข้าไปจับมือของอีกฝ่าย และพาเดินไปเรื่อยๆ
หากใครเดินตามไปด้านหลัง คงเห็นชายหนุ่มสองคน ถึงแม้จะมีรูปร่างที่ต่างกัน แต่การเดินท่วงท่าที่สง่างามของทั้งคู่นั้นก็เป็นภาพที่ตราตรึงยิ่งนัก ภาพแห่งความทรงจำเมื่อวัยเด็กกลับมาอีกครั้งในความรู้สึกของรัตติ และอรุณพยัค เมื่อครั้งทั้งสองพระองค์พระยศยังคงเท่ากัน ความเงียบสงบเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้ ถึงแม้จะเดินผ่านพื้นหญ้าที่ประโปรยไปด้วยน้ำค้างในช่วงกลางดึกเช่นนี้ แต่ความอบอุ่นในจิตใจนั้นมีมากเหลือเกิน
“รัตติ” รัชทายาทเป็นคนเริ่มต้นชวนพูดอีกครั้งหนึ่ง
“หืม”
“คิดถึงพี่ไหม”
“ตลอดระยะเวลา 7 ปี พี่ทำตัวห่างเหินจากรัตติเอง รัตติไปหาพี่ก็ไล่ รู้ไหมว่าบางทีที่พี่หลับไปแล้ว รัตติยังเคยไปยืนมองเลย และก็คิดเสมอว่าจะมาเล่นหรือคุยได้เหมือนเก่าไหม พี่เปลี่ยนไปตั้งแต่รัตติได้ขึ้นเป็นพิสุทธิ์ พี่ไม่รู้หรอก ตั้งแต่ไม่มีเสด็จย่า รัตติก็เหงาเหมือนกัน ไม่มีคนคุยอย่างแต่ก่อน ถามรัตติว่าคิดถึงไหมก็ต้องคิดถึงแน่นอน แต่ก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน ตอนสู้กัน ก็เหมือนจะฆ่ารัตติทิ้งจริงๆ พี่ใจดำเกินไป” เหมือนความในใจของเทพพิสุทธิ์ที่ผ่านมาหลายปีมันเป็นคำพูดที่ผสมไปด้วยความน้อยใจจริงอย่างที่พูดออกไป จนอีกฝั่งได้ฟังยังรู้สึกสะอึก
“ขอโทษ”
“พอเมาถึงจะขอโทษ จากพระทัยจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้” อีกฝ่ายยังคงตัดพ้อไปเรื่อยๆ
“ทำอย่างไงถึงจะหายโกรธ”
“...........” ไม่มีเสียงตอบรับของอีกฝ่าย ไม่มีคำตอบ
“ทำอย่างไรรัตติถึงจะหายโกรธ” รัชทายาทมองมาที่อีกฝ่าย ก่อนที่จับไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของคนที่อยู่ข้างหน้า ให้หันมามองตากันอีกครั้ง
“ก็เคยทำแบบไหนก็ทำแบบนั้น แต่ตอนนี้รัตติยังไม่อยากเห็นหน้าพี่ชาย”
“นี่ไง ไม่เห็นแล้ว” มือทั้งสองจากคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ดึงเทพพิสุทธิ์เข้ามากอด ตัวที่เล็กกว่า ทำให้ใบหน้าของอีกคนถูกซบอยู่กับหน้าอกกว้างนั้น ถูกต้องแล้ว เทพพิสุทธิ์กล่าวได้ถูกต้อง ตอนนี้เค้าไม่อยากเห็นหน้าคนที่ที่เค้ารักมากที่สุด และก็เป็นไปในทำนองนั้นจริงๆ รัชทายาทไม่ให้เทพพิสุทธิ์เห็นหน้าตามที่ได้กล่าวไว้ จึงกอดไว้ให้แน่นเสียเอง ...... ถูกต้อง ไม่เห็นหน้าก็จริงแต่ทำแบบนี้ถึงแม้จะไม่เห็นหน้า แต่มันยิ่งใกล้ชิดมากกว่าอีกไม่ใช่หรือ
“ขี้โกง” มีน้ำเสียงเล็ดรอดออกมาจากคนที่เอาหน้าซุกอยู่กับหน้าอกของอีกคน
“ขี้โกงตรงไหน รัตติไม่อยากเห็นหน้าพี่ พี่ก็ไม่ให้เห็นแล้วไง” รัชทายาทยิ้มพร้อมกับก้มลงไปที่ปอยผมสลวยสีดำขลับสะอาดตา ก่อนจะสูดลมหายใจเพื่อที่จะรับความหอมจากกลิ่นผมนั้น
“ในห้องพระคัมภียร์จากวิหารบรรพชนกล่าวไว้ว่า บุคคลใดที่ขึ้นมาจากสระเหมันต์ นอกจากเส้นผมจะเล็กบางดุจแพรไหมแล้ว ยังดำขลับและส่งกลิ่นหอมตลอดเวลา พี่เชื่อแล้วจริงๆ” ยังไม่ทันจะพูดจบคนที่กอดอยู่ก็ผลักออกแทบจะทันที แต่อีกคนก็ยังรั้งเอาไว้อยู่ไม่ให้ไปไหน ทำให้เทพพิสุทธิ์ดิ้นไปมาอยู่อ้อมอกนั้นเอง
“นี่อ่านตำราจบไปกี่เล่มแล้ว และมีเล่มไหนบ้างที่พระองค์ไม่อ่าน กระหม่อมอยากทราบจริงๆ” คำถามนั้นมันมีความโมโหอผสมอยู่ด้วย ซึ่งรัชทายาทเองก็พอจะจับใจความได้ ทั้งน้ำเสียงและสรรพนามที่เปลี่ยนไป
“อย่าโกรธซิ่ ก็รัตติชวนพี่เข้าไปเองนี่นา หลังๆ มา พี่ก็เลยแอบเข้าไปได้ ถูกต้อง พี่รู้ตำราแทบจะทกเล่ม แต่พี่จะฆ่าคนที่พี่รักที่สุดได้ลงหรอ จริงไหม ถ้าให้เดา ตอนนี้คงไม่รู้อนาคตของพี่ซินะ”
รัชทายาทหยุดพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะจับให้เทพพิสุทธิ์หันมองหน้ากันอีกครั้ง น้ำเสียงที่พูดอีกครั้ง มันทั้งหนักแน่นและชัดเจนยิ่งนัก
“ถึงแม้เทพพิสุทธิ์องค์นี้ จะไม่รู้อนาคตของรัชทายาท ว่าที่กษัตริย์แห่งเมฆาพยัค แต่ว่าที่กษัตริย์พระองค์นี้ ก็ขอสาบาน ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ว่าจะปกป้องบ้านเมือง และที่สำคัญ จะปกป้องเทพพิสุทธิ์พระองค์นี้ตลอดไป ถึงแม้จะแลกด้วยชีวิตก็ตาม...... รัตติได้โปรดเชื่อพี่เถิดนะ”
“แต่รัตติก็ผิดคำสัญญากับพี่ชายครั้งหนึ่งแล้ว” เทพพิสุทธิ์ยังคงไม่มองหน้า และเสมองไปทางอื่นเสีย ดวงตาทั้งสองข้าง ปราศจากน้ำตา แต่น้ำเสียงนั้นสั่นเครือเหลือเกิน
“วันใดที่พี่ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ วันนั้นพี่จะทวงคำสัญญาที่รัตติเคยให้พี่ก็แล้วกัน”
“แล้วถ้ารัตติยังคงทำไม่ได้อีก...... จะทำอย่างไร” ไม่มีน้ำเสียงตอบกลับมาจากคนที่ถูกถาม รัชทายาทปล่อยมือออกจากไหล่ทั้งสองข้างของเทพพิสุทธิ์ แล้วเอื้อมลงไปกุมมือแทน พาเดินออกไปจากตรงนั้นเรื่อยๆ
“อนาคตคือเรื่องของวันข้างหน้า แต่ตอนนี้มีเพียงแค่อรุณย์พยัค กับรัตติเท่านั้นไม่ใช่หรือ” จริงอย่างที่รัชทายาทพูด หนทาง ณ ตอนนี้ มีเพียงแค่สององค์เท่านั้น ถึงแม้อนาคตข้างหน้าเทพพิสุทธิ์จะรู้มากเพียงไร แต่ก็ยังเป็นเรื่องของอนาคตอยู่ดี
“อยากกลับไปเป็นเด็กอีกจัง”
“จะขี่คอพี่หรอ”
“จะไปเล่นน้ำ ตรงหลังตำหนักตะวันตกต่างหาก”
“ถ้ากลับมาจากทำศึกกับโยนลนคร จะพาไป” ดวงหน้าของเทพพิสุทธิ์หมองลงไปทันที ที่ได้ยินคำว่าสงคราม ถูกแล้ว ถึงแม้ศึกครั้งนี้อนาคตที่พิสุทธิ์เห็นจะชนะก็ตาม แต่การเสียเลือดเนื้อของทั้งสองอาณาจักรย่อมมีแน่นอน แม้จะได้เปรียบ ที่รู้อนาคตมองเห็นทุกสิ่งอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เพิ่งปรากฏขึ้นมา ใครบางคน คนแก่คนนั้น นุ่งห่มคล้ายฤๅษีนอกรีต วิชาเวทย์ถึงแม้จะไม่เทียบเท่ากับเขาเองก็ตาม แต่ก็น่าวิตกอยู่ไม่น้อย
“กลับเถิด องค์รัชทายาท นี่ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พระองค์จะต้องตื่นแต่เช้า”
“รัตติรู้ไหม ว่าหนทางเส้นทางนี้ ที่เค้าบอกว่าจะไปพบกับบรรพชนของทั้งสองเรา หนทางมันยาวแค่ไหน” คนที่ถูกถามกลับถามกลับ และไม่ตอบในสิ่งที่เทพพิสุทธิ์ได้ถามไว้
เทพพิสุทธิ์ไม่ตอบ แต่ผายมือออกไปทางด้านหน้า พร้อมกับ กระดกข้อมือขึ้น พลันนิ้วทั้งห้านั้นก็ชี้ขึ้นบนฟ้า ก่อนจะมีเส้นแสงสีฟ้าออกจากฝ่ามือ พุ่งลำแสงนั้นไปยังถนนที่ทอดยาวจนสุดสายตา หาปลายทางไม่เจอ
“เวทย์กลับมาแล้วหรือ” องค์รัชทายาทลืมเวลาไปเสียสนิท เพราะนี่มันชั่วยามกว่าแล้ว และตอนนี้หากจะทำแบบเดิมคงไม่ทันแน่
ยังไม่ทันจะกล่าวอะไรต่อ นิ้วชี้อีกข้าง ก็ตระหวัดขึ้น พร้อมกับคำพูดเบาๆ ที่อยู่ในโอษฐ์ของเทพพิสุทธิ์ เพียงสองสามคำเท่านั้น มือข้างหนึ่งของรัชทายาท ก็ถูกพาดออกมาข้างหน้า พร้อมกับมืออีกข้าง ถูกแนบชิดกันทันที และความไวนั้นก็ไวเหลือเกิน เพียงแค่ข้อมือสองข้างขององค์รัชทายาทถูกให้แนบชิดกัน เชือกปริศนาสีขาวเส้นหนึ่ง ก็มัดข้อมือทั้งสองนั้น ถึงแม้จะไม่แน่นจนเจ็บ แต่ดึงเท่าไหร่ก็คงดึงไม่ออก
“เชือกเวทย์!!! ”
“ถูกต้อง มันคือเชือกเวทย์ ถ้ายังไม่กลับ ก็ได้ แต่คงต้องให้พี่ชาย เดินแบบนี้ไปตลอด และอย่าหวังจะได้เข้ามาใกล้รัตติแม้เพียงนิด รู้ว่ามือใช้การไมได้ เพราะถูกมัดไว้ แต่ปากของพี่ชาย รัตติก็ยังไม่อยากจะปิดมันตอนนี้หรอก หรือถ้าไม่เชื่อ จะลองดูก็ได้นะ”
“ขี้โกง รังแกคนไม่มีทางสู้นี่นา”
“ก็ใครเริ่มก่อน รัตติอยู่เฉยๆ แท้ อยู่ดีๆ ก็มากัดกัน”
“แก้มัดเถอะรัตติ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว สัญญานะ ไม่ทำอะไรแล้วจริงๆ” เสียงคนเมาตอนนี้ ทั้งเมาและอ้อน แต่ไม่มีความน่าสงสารเอาซะเลย คนตัวใหญ่ๆ อ้อนคนตัวเล็กๆ มันดูกึ่งๆ แปลกๆ ในสายตาคนรอบข้างเหมือนกัน ดีนะ ที่ตรงนั้นไม่มีใครอยู่ เพราะถือได้ว่าเป็นที่ส่วนพระองค์เท่านั้น
“เดินไป ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกน่า” พิสุทธิ์กล่าวขึ้นมายิ้มๆ ก่อนจะจับให้องค์รัชทายาทเดินตาม
“เดินต่อก็ได้ แต่ขอจับมือด้วยได้ไหม” องค์รัชทายาทยังคงต่อรอง
“ไม่ได้”
“เฮ้อ !!! ไม่น่าเล๊ยยย ใครจะคิดนะ ว่าเทพพิสุทธิ์ที่ทุกคนคิดว่าจิตใจดีงาม เปี่ยมด้วยพระเมตตา มีคุณธรรมสูง จะรังแกคนอื่นได้ง่ายดายแบบนี้”
“จะพูดต่อ หรือจะให้รัตติปิดปาก” เทพพิสุทธิ์ยังคงขู่ต่อ แต่คำขู่นั้นมาพร้อมกับลักษณะที่พร้อมจะทำจริงเสมอ
“ขู่ได้ขู่ไป จริงๆ เลย คนอะไรใจดำชะมัด” ถึงแม้องค์รัชทายาทจะยังคงตัดพ้อต่อ แต่มือสองข้างที่ถูกมัดไว้นั้น ก็แอบทำอะไรขยุกขยิก ขยับเพียงเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาจากเจ้าของเชือกเส้นนั้น
“อย่าคิดจะตัดเชือกเส้นนี้ออก รัตติรู้ว่าพี่ชายกำลังจะทำอะไร นี่แหละรัตติถึงไม้ไว้ใจ ต่อให้มีมีดนับพันเล่ม ก็ตัดเชือกนี้ออกไม่ได้ เพราะมันคือเชือกเวทย์ของพิสุทธิ์ มีเพียงกฤชของเสด็จพ่อเท่านั้น ที่เสด็จย่าประทานให้ไว้ที่จะตัดมันออกได้”
เทพพิสุทธิ์ยังคงยิ้มอย่างผู้ถือสิทธิ์ในการชนะครั้งนี้ ก่อนจะเดินนำออกไป ทิ้งให้คนข้างหลัง ทำหน้าขมวดยุ่งเหยิงอยู่อย่างนั้น
เทพพิสุทธิ์ยังเดินข้างหน้าไปเรื่อยๆ ปล่อยให้คนที่ถูกมัดข้อมือเดินตามไปเรื่อยๆ อย่างนั้น ความเงียบปราศจากเสียงที่พูดออกมาทั้งสองคน ยังคงไปอีกซักพัก ช่วงเวลาในการเดิน และเส้นทางที่เดินมานั้นมันไกลมากแล้วจากวิหารบรรพชน แต่หนทางนั้นก็ยังไม่จบสิ้นง่ายๆ จนเมื่อใครคนใดคนหนึ่งทำลายความเงียบ และเอื้อมมือไปจับคนข้างหน้านั้นแหละ เทพพิสุทธิ์ถึงสงสัยอีกครั้ง
“เอ๊ะ !!!!” มีดเล่มหนึ่งมีลักษณะหยักและโค้ง สีเงินใสวาววับเมื่อยามต้องกับแสงจันทร์ ความยาวของมันประมาณข้อศอกของคนคนหนึ่ง ปลายด้ามเป็นสีทองสกาว ประดับไปด้วยมุกและอัญมณีหลากสีสวยงามจนหาที่เปรียบมิได้
บัดนี้มือของชายคนที่ถูกเชือกเวทย์มัดเอาไว้ เป็นอิสระแล้ว มือข้างหนึ่งยังคงจับมือของเทพพิสุทธิ์ไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ถือกฤชชูขึ้นให้ดู
“เสด็จพ่อให้พี่ไว้ เมื่อบ่ายนี้เอง บอกว่าเอาไว้ป้องกันตัวยามศึกสงคราม”
“...........” ไม่มีคำตอบใดทั้งสิ้นจากเทพพิสุทธิ์ แต่ปากที่ขยับเพียงนิดทำให้รัชทายาทรู้ทันทีเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“รัตติ พี่สัญญาจริงๆ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว อย่าใช้เวทย์มนต์กับพี่เลยนะ เดี๋ยวรัตติจะเหนื่อยด้วย พี่สัญญาจริงๆ” ไม่พูดเปล่า แต่รัชทายาทยังโผเข้าไปกอดเทพพิสุทธิ์อีกด้วย ไม่มีการล่วงเกินไปมากกว่านี้ รัชทายาทเพียงกอดไว้นิ่งๆ เท่านั้น
“กลับกันเถอะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ทั้งพี่ชายทั้งรัตติด้วย” เป็นไปตามคำขอร้อง เทพพิสุทธิ์ไม่ได้ใช้เวทย์มนต์อันใดต่อรัชทายาท เพราะพระองค์ก็เหนื่อยมากเช่นกัน การใช้เวทย์มนต์แต่ละครั้ง ถึงแม้จะแข็งแกร่งขึ้น แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับพิสุทธิ์องค์ก่อนๆ ที่มีอายุนับร้อยๆ ปี
“ยังไม่อยากลับ”
“รัตติหนาว”
“ถ้าหนาว พี่ก็กอดไว้ไง”
“จะกอดทั้งคืนเลยหรือไง”
“ให้กอดป่าวล่ะ”
“..............”
ทั้งสองคนยังคงกอดกันอยู่เช่นนั้น แสงจันทร์ที่ส่องกระทบมาแทบจะเป็นร่างเดียวกัน เส้นทางนั้นสวยงามเหลือเกิน แม้จะเป็นยามค่ำคืน ต้นฉำฉาใหญ่สองข้าง ยังคงมีให้เห็นเป็นริ้วแถวไปจนสุดสายตา ลมบนยอดเขาบัดนี้พัดปลิวไปมาอย่างช้าๆ ไม่แรงมาก เสียงนกกลางคืน ยังคงร้องอย่างไพเราะ อันจับไม่ได้ว่าต้นเสียงนั้นอยู่ตรงไหน
พลันแสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งโดยรอบของทั้งสององค์ ก่อนที่ ณ ตรงนั้นจะกลายเป็นที่ว่างเปล่าอีกครั้ง ไม่มีใครเหลืออยู่ซักคน
ในห้องบรรทมกว้างบนยอดวิหารบรรพชน บัดนี้สองคนที่อยู่ในสวนตรงนั้น ได้มาปรากฏกายที่นี่แทนแล้วด้วยเวทย์ของเทพพิสุทธิ์ เปลี่ยนสถานที่ แต่ไม่เปลี่ยนกริยาท่าทาง รัชทายาทยังคงกอดอย่างไร ก็ยังกอดอยู่อย่างนั้น บัดนี้คนที่กอดอยู่รู้แล้วว่าตัวเองได้ถูกดึงตัวมาที่ห้องนอนของเทพพิสุทธิ์แล้ว แต่ก็ยังไม่คลายอ้อมกอดนั้น
“ปล่อยเถอะ ไปนอนได้แล้ว”
“........” รัชทายาทไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแทนคำพูด
“ถ้าไม่ปล่อย แล้วจะไปนอนได้อย่างไง”
“อยากกอดรัตติเรื่อยๆ”
“ก็ไปนอนกอดบนเตียงก็ได้” คนพูดคือเทพพิสุทธิ์ แต่พูดเสร็จก็หน้าแดงเสียเอง จริงอยู่ที่รัชทายาทเอง หรือเทพพิสุทธิ์เอง ก็เคยต่างที่จะไปนอนในห้องของใครคนหนึ่งออกจะบ่อย แต่นั้นคือเมื่อครั้งที่อีกคนหนึ่งคือรัชทายาทแห่งเมฆาพยัค ส่วนอีกคนหนึ่งคือรัชทายาทเทพ แต่หากครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกในฐานะรัชทายาทกับเทพพิสุทธิ์
“นอนได้หรอ” รัชทายาทถาม แต่ก็ยิ้มไปด้วยที่อีกฝ่ายชักชวนเช่นนี้
“ก็นอนได้ อย่าให้เสด็จพ่อรู้ก็แล้วกัน”
ความรู้สึกที่แสนมีความสุขกลับมาอีกครั้งของทั้งสองคน ความบาดหมางที่เกิดจากคำผิดสัญญา ถูกลืม และลางเลือนไปชั่วคราว แต่ในใจของเทพพิสุทธิ์นั้นก็อยากให้เป็นตลอดไป เขายังจำได้ครั้งแรกที่เข้ามาสู่วิหารบรรพชน นอกจากเสด็จย่าแล้ว เพื่อนในวัยเด็ก ก็มีเพียงแค่องค์รัชทายาทนี้เท่านั้น ถึงแม้จะเล่นกับอโนทัยบ้างแต่ก็ไม่ใช่ความรู้สึกแบบนี้ เมื่อครั้งที่สามคนยังเป็นเด็กกันอยู่นั้น อโนทัยทหารองค์รักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของวิหารบรรพชนนี่แหละ ที่เป็นคนคอยแกล้งเทพพิสุทธิ์ตลอด แต่ก็ได้รัชทายาทอีกเช่นกันที่คอยช่วยเหลือ หลายครั้งที่เด็กสองคนในอดีต ที่เป็นเพื่อนกัน จะมีเรื่องมีราวตลอด จนบางครั้งเลือดตกยางออกก็มี แต่ทั้งเสด็จย่า และเสด็จพ่อเองก็ไม่เคยถือเอาเป็นเรื่องราวเพราะว่า ทั้งหมดนั้นคือเด็ก
เทพพิสุทธิ์ยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าแหงนมองขึ้นไปที่องค์รัชทายาทที่บัดนี้ยังนอนกอดอยู่ ลมหายใจเข้าออก จนสงบนิ่ง หมายถึงคงหลับสนิทไปแล้ว กลิ่นสุราอ่อนๆ ยังคงเข้ามาแตะจมูก ถึงแม้จะไม่รุนแรงนักแต่ก็พอจับความรู้สึกนั้นได้ เรียวคางที่บัดนี้เริ่มมีหนวดเคราขึ้นบ้างแล้วอ่อนๆ จากเด็กน้อยหน้าใส่เกลี้ยงเกลา เริ่มเป็นหนุ่มขึ้นอย่างเต็มตัว เทพพิสุทธิ์จุมพิตไปที่คางนั้น ก่อนจะซุกเข้าไปในอกอันอบอุ่นของคนที่สวมกอดไว้
นิทรานี้มีความสุขเหลือเกิน
...............................................
เช้านี้ที่อรุณพยัคนั้น ด้านล่างคลาคล่ำไปด้วยเหล่าทหารที่ถูกคัดเลือกและคัดสรรมาแล้วอย่างดี ยามเช้าที่ตื่นมา เทพพิสสุทธิ์ไม่เห็นองค์รัชทายาทแล้ว และนี่เขาก็สายมากแล้วด้วย เพียงครู่เดียวเทพพิสุทธิ์ก็ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องบรรทม
คนที่เจอคนแรกก็คือองค์รักษ์พิเศษของเขานั้นเอง อโนทัยในยามนี้ ดูเข้มแข็งและสง่างามไม่แพ้ชายใดในอรุณพยัคเลยทีเดียว เคยคิดเล่นๆ ว่า ถ้าเอาสองคนนี้มาเทียบกัน ระหว่างรัชทายาท กับอโนทัย ใครจะสง่างามกว่ากันนะ
“อโนทัย วันนี้เจ้าดูดีขึ้นมากเลยนะ” เป็นคำทักทายแรกที่เทพพิสุทธิ์กล่าวออกไปกับทหารเอกคู่ใจ แต่ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงของโนทัยกลับไม่สดใสเหมือนคนที่ทักไปเลย
“เมื่อคืนรัชทายาทอยู่ทีนี่หรือกระหม่อม” คำถามที่ถามออกมา ทำให้เทพพิสุทธิ์ ทั้งตกใจและแปลกใจเช่นกัน ทำไมอโนทัยถึงรู้ได้
“เจ้ารู้ได้อย่างไร”
“เมื่อเช้าตอนที่กระหม่อมารอพระองค์ รัชทายาทเปิดประตูบรรทมออกมาทางนี้ ก่อนจะกลับเข้าไปแบบเดิม แล้วทรงบอกกับกระหม่อมว่า ลืมไป ทางที่จริงต้องไปทางหน้าต่าง”
เห็นชัดเลยว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน รัชทายาทไม่มีทางลืม ผ่านมากี่ปี ตั้งแต่เด็กจนโต รัชทายาทแทบไม่เคยออกมาทางประตูนี้เลยซักครั้ง มีแต่เข้าและออกทางหน้าต่างของห้องตลอด นี่มันแกล้งกันชัดๆ แกล้งเพื่อให้รู้ว่าเมื่อคืนนี้ทรงนอนที่นี่ และให้อโนทัยรู้
เทพพิสุทธิ์มองหน้าองค์รักษ์ผู้หล่อเหลา โดยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ก็ยังมีความจำเป็นที่จะต้องบอกอะไรบางอย่าง
“มีใครรู้บ้างนอกจากอโนทัย”
“มีกระหม่อมคนเดียว ที่อยู่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่”
“อย่าบอกเสด็จพ่อล่ะ”
“............”
“อย่าบอกเสด็จพ่อ” เทพพิสุทธิ์กล่าวย้ำอีกครั้ง
“กระหม่อม”
“ลงไปกันเถอะ ป่านนี้เสด็จพ่อรอแล้ว”
“ฝ่าบาท ทรงอยู่ที่ห้องปฐม ทรงอยากให้พระองค์พบกับสมมติพิสุทธิ์ อีกทั้งสามคน ทรงกำชับว่า ถ้าพระองค์ทรงตื่นบรรทมแล้วให้นำไปทันที โดยไม่มีใครติดตามไปด้วยนอกจากกระหม่อม”
“อืม.. ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ” เพียงแค่เทพพิสุทธิ์กล่าวจบ อโนทัยก็ทำความเคารพ พร้อมกับเดินนำหน้าไป ตลอดระยะเวลาการเดินทาง เหมือนมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ทำให้อโนทัยเปลี่ยนไป และ ความรู้สึกนั้นเทพพิสุทธิ์ก็รับรู้ได้
......... ขอโทษด้วยอโนทัย เราไม่ได้รักเจ้าเลย และต้องขอโทษจริงๆ ที่หัวใจดวงนี้ของเรามอบให้คนอื่นไปเสียแล้ว......... ภายในห้องปฐม ณ บัดนี้ ปรากกฎเด็กหนุ่มที่ดูแล้วอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเทพิสุทธิ์เอง ทั้งดวงหน้า ถึงแม้จะไม่ละม้ายคล้ายคลึงกัน แต่รูปร่างนั้นแทบไม่ต่างกันเลย เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ถูกตกแต่งอยู่บนร่างกาย ไม่ต่างอะไรกับเทพพิสุทธิ์แม้เพียงนิด หากจะมีและคนภายนอกแทบจะสังเกตไม่เห็น ก็คือ ธำมรงค์วงหนึ่งที่ถูกสวมไว้ในนิ้วชี้ของเทพพิสุทธิ์องค์จริงเท่านั้น
ณ ที่แห่งนั้น นอกจากสมมติพิสุทธิ์อยู่ที่นี่แล้ว ยังมีทั้งเหล่าเสนาอำมาตย์ รัชทายาท รวมไปถึงกษัติย์แห่งเมฆาพยัคด้วย เทพพิสุทธิ์เดินเข้ามาถึงตรงกลางโถงห้อง พร้อมกับรับทำความเคารพจากทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนั้น
“เสด็จพ่อ” ทั้งเทพพิสุทธิ์และกษัตริย์วารัญต่างทำความเคารพซึ่งกันและกัน ถึงแม้ฝ่าบาทจะไม่พูดอะไร แต่เทพพิสุทธิ์ก็รับรู้ได้ทันทีว่า ที่มาเป็นอย่างไร ถูกต้องแล้ว เทพพิสุทธิ์ผู้แทบจะไม่เคยออกไปไหนจากวิหารบรรพชน จะมีเพียงกององค์รักษ์ เหล่าเสนาอำมาตย์ชั้นสูง และเหล่าพระบรมวงศ์เพียงบางองค์เท่านั้นที่รู้ว่าเทพพิสุทธิ์องค์จริงคือองค์ไหน เมื่อเข้ามารวมกลุ่มกันเป็นทั้งสี่คนเช่นนี้
การที่ทำให้มีสมมติพิสุทธิ์ขึ้นมาอีกสามองค์ ก็เพื่อไม่ให้รู้ว่าพิสุทธิ์องค์จริงนั้นคือองค์ใดกันแน่ ในยามออกไปศึกสงคราม ในตำราของหอบรรพชนนั้น ได้มีบัญญัติไว้แน่นอน และการคัดเลือกสมมติพิสุทธิ์นั้น นอกจากจะเอาโครงหน้า รูปร่าง และวัยที่ใกล้เคียง คล้ายกันแล้ว ยังต้องดูที่สติปัญญา ไหวพริบ และความซื่อสัตย์เป็นหลักอีกด้วย การคัดสมมติพิสุทธิ์จะเป็นหน้าที่ของพิสุทธิ์องค์เก่าที่จะคัดเลือกเอาไว้ตั้งแต่วันที่พิสุทธิ์องค์จริง เหยียบเข้ามาอยู่ในวิหารบรรพชน แต่ทั้งสี่คน จะไม่มีวันได้เจอกันเด็ดขาด จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม และนี่เป็นครั้งแรก ที่เทพพิสุทธิ์องค์จริง ได้เจอกับสมมติพิสุทธิ์อีกทั้งสามคน
“เทพพิสุทธิ์และสมมติพิสุทธิ์ทั้งหมด จะอยู่รวมกัน เว้นเสียแต่ตอนบรรทม ทุกสิ่งทุกอย่างจะปฏิบัติอย่างเดียวกันทั้งหมด คำพูด การให้เกียรติ บัดนี้ท่านทั้งสี่คน คือเทพพิสุทธิ์ มีแต่เพียงเราที่อยู่ในห้องปฐมนี้เท่านั้นที่จะรู้ว่าองค์ไหนคือองค์จริง นับจากนี้ต่อไป ขอให้ท่านทั้งสาม ประพฤติและปฏิบัติให้เหมือนเป็นเทพพิสุทธิ์องค์จริงด้วย เพื่อความปลอดภัยของเทพพิสุทธิ์ และไม่ให้ใครคนอื่นจับได้” รัชทายาทกล่าวขึ้นพร้อมกับทำความเคารพหลังจากที่เทพพิสุทธิ์ ยืนอยู่ท่ามกลางสมมติพิสุทธิ์ทั้งสาม
ทำไมถึงมีความห่างเหินอีกแล้ว ซึ่งเทพพิสุทธิ์เองก็จับความรู้สึกนั้นได้ดี การคุยสัพเพเหระยังมีเกิดขึ้นอีกชั่วครู่ใหญ่ๆ เทพพิสุทธิ์ทำความรู้จักกับทั้งสามคนผู้ซึ่งเพิ่งจะเจอกันเพียงครั้งแรก แต่รัชทายาทบัดนี้ คงจะเดินออกไปตรวจตราด้านภายนอกแล้ว เพราะเขาเองก็ไม่เห็นอยู่ในห้องโถงพระปฐมชั่วครู่แล้วเหมือนกัน
ฤกษ์ยามที่จะออกศึก ยังแหลือเวลาอีกนาน เทพพิสุทธิ์ยังเดินออกมาเรื่อยๆ บัดนี้ทหารหลายคนคงจะงงกันซักหน่อย เพราะพิสุทธิ์ที่เดินออกมา มีถึงสี่องค์ด้วยกัน ทหารชั้นปลายแถว และทหารทั่วไปก็ยังคงไม่ทราบว่าองค์จริงคือองค์ไหน องค์ไหนเดินผ่านไปทางไหน ก็ทำความเคารพไปทั้งสี่องค์ เป็นที่แปลกตาเป็นยิ่งนัก
ชายผู้ยืนหันหลังให้ที่เทพพิสุทธิ์เห็น กำลังออกคำสั่งกับทหารกลุ่มหนึ่ง คงจะคุยถึงเรื่องทัพเป็นแน่ เทพพิสุทธิ์ปล่อยยังไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป จนรัชทายาทเงียบและไม่ออกคำสั่งอะไรอีกทั้งสิ้น ถึงได้เดินเข้าไปหา
“พี่ชาย” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า แต่เทพพิสุทธิ์ยังคว้ามืออีกข้างหนึ่งตรงปลายนิ้วมือขององค์รัชทายาท โดยไม่กล้าที่จะจับไปเต็มๆ
คนที่ถูกจับมือ ไม่ได้หันกลับมาอย่างทันท่วงที เว้นไว้อีกซักพักหนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับมาและทำความเคารพให้กับผู้ที่มีศักดิ์สูงกว่า
“เทพพิสุทธิ์”
“.............” คำพูดที่เปลี่ยนไป สรรพนามที่เปลี่ยนไป ทำให้เทพพิสุทธิ์รู้ได้ถึงอะไรบางอย่างก่อนที่จะถามไป
“เมื่อคืนที่ทำดีกับกระหม่อม คุยเหมือนเดิม เป็นเพราะสุราใช่ไหม”
“ใช่....” คำตอบนั้นชัดเจนยิ่งนักจากปากของรัชทายาท เทพพิสุทธิ์ไม่กล่าวอะไรต่อไปอีก เพราะแม้กระทั่งน้ำลายยังกลืนลงไปได้ยากแหลือเกิน แต่รัชทายาทไม่ได้หยุดกล่าวเพียงแค่นั้น เพราะคำที่สองนี้มันก็บาดความรู้สึกแทบไม่แพ้กัน
“กระหม่อมขออภัย เมื่อคืนกระหม่อมเมา และพระองค์ก็เคยบอก ไม่ให้กระหม่อมแตะต้องตัวพระองค์ เพราะฉะนั้น ปล่อยมือกระหม่อมเถอะ”
..................................
หัวข้อ: ใจเทพพิสุทธิ์ The Pure heart : (Yaoi) SM Drama (ตอนที่ 7 สมมติพิสุทธิ์) (อ่าน 3383 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก