ตอนที่ 9
รักกันต้อง....
“ม่ายอาว ลิ พอแล้ว ลิ ม่ายอาว” เสียงหนูน้อยอาโปร้องลั่นห้องน้ำ เพทายส่ายศีรษะไปมาแต่ด้วยความขำมากกว่า
“อาเพครับ”
“ครับ?” เพทายหันไปมองขุน พวกเขานั่งอยู่ในคอกกั้นเด็กขนาดใหญ่ ชายหนุ่มกำลังเก็บของเล่นที่วางเกลื่อน โดยมีขุนเป็นผู้ช่วย
“อาโปไม่ค่อยชอบอาบน้ำครับ” เสียงพูดเกรงใจ
“อารู้”
“วันนี้พี่มะลิอาบนานเลย”
“หึๆ” เพทายวางมือลงบนศีรษะของเด็กชาย “อยากให้อาบอกพี่มะลิว่าพอแล้วใช่ไหม”
เด็กชายตัวสูงยิ้มอาย
“วันนี้อาโปแอบเอาขวดซอสพริกในครัวมาเล่น เปื้อนไปทั้งตัว โซฟาก็เปื้อน ลามไปถึงผ้าม่านในห้องเพราะเอามือไปจับ”
เด็กชายขุนหน้าเสีย คงเพราะสงสารน้องมากกว่า กลัวถูกลงโทษ
อาเจอเข้าตอนห้องเละแล้ว อาบอกไปว่าอย่าเอาของกินมาเล่น อธิบายให้ฟังว่าเพราะอะไร แต่อาไม่ได้ลงโทษ อาเพียงแค่บอกว่าเวลาตัวเลอะก็ต้องอาบน้ำ จนกว่าจะมั่นใจว่าสะอาด ตอนบ่ายก็อาบน้ำไปแล้ว แต่เพื่อความมั่นใจก็ต้องอาบนานๆ อีกครั้ง
ดวงตาของขุนเบิกกว้าง ก่อนจะยิ้มออกมา “อาโปไม่ชอบอาบน้ำ ต่อไปคงเข็ด ไม่กล้าทำเลอะอีก”
เพทายคิดอยู่แล้วว่าเด็กชายขุนเป็นเด็กฉลาด และมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ต่างกับอาโป รายนั้นฉลาดแต่ออกไปทางเจ้าเล่ห์มากกว่า
“ถูกต้องครับ ทีแรกอาจะให้ทำความสะอาดโซฟากับผ้าม่าน แต่คิดอีกทีนอกจากจะทำเลอะมากขึ้นแล้ว อาโปน่าจะสนุกมากกว่า”
“ผมว่าจริงครับ” เด็กชายขุนยิ้มกว้าง ดวงตาฉายแววเอ็นดูคนที่กำลังพูดถึง
“ต่อให้อาดุอาโปอีกสิบครั้ง ตีอีกสิบที อาโปก็จะไม่เข้าใจอยู่ดี แต่วิธีนี้อาโปจะรู้ว่าเมื่อกระทำอย่างหนึ่งลงไป ก็ต้องรับผลจากการกระทำที่ตามมา ดังนั้นก่อนจะทำอะไรต้องคิดให้ดี”
“อาเพเก่งจังเลยครับ”
“อาไม่ได้เก่งครับ อาแค่โตกว่า สักวันพอขุนโตอายุเท่าอา ประสบการณ์จะสอนขุนเอง”
“ครับ” เด็กชายขุนพยักหน้า เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องน้ำเปิด มะลิอุ้มเด็กชายอาโปออกมา
“โปฉะอาดแล้ว โปม่ายเลอะเลอะแล้ว” เด็กชายอาโปรีบบอกทันที
เพทายต้องกลั้นขำเมื่อเห็นหน้าตายับย่นของหนูน้อย
“แต่งตัวให้เรียบร้อยครับ อาเอาของเล่นใหม่มาให้” เพทายยกกล่องที่วางอยู่ด้านหน้าขึ้นให้ดู ถือเป็นการปลอบใจเพื่อให้เด็กชายรู้สึกดีขึ้น
“ของเล่น” เด็กชายอาโปตาโต ใบหน้าหายยู่ทันที
“ใช่ครับ”
เพทายเก็บไว้ตั้งแต่วันที่ออกไปซื้อของกับสาริน เขาซื้อเอาไว้หลายอย่าง แต่ค่อยๆ ทยอยเอาออกมาให้เด็กชายเล่น จะได้ไม่เบื่อ
“โปหยักเล่น ลิแต่งตัวเลวๆ” เด็กชายหันไปเร่งพี่เลี้ยง
“ขุนช่วยอาแกะหน่อยครับ” เพทายเลื่อนกล่องไปตรงหน้าขุน ในกล่องคือชุดรางรถไฟหนึ่งร้อยชิ้น เขาซื้อมาให้เด็กๆ ต่อ เพื่อเสริมทักษะฝึกสมาธิและความอดทน
“ได้ครับ” เด็กชายขุนค่อยๆ แกะของออกจากกล่อง เพทายชอบมองเวลาขุนทำงาน เป็นเด็กที่มีสมาธิและความตั้งใจสูงมาก
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเสียงประตูห้องเปิดออก ร่างสูงเดินเข้ามานั่งลงตรงขอบคอกกั้น
“สนุกไหมครับ”
“ซาหนุกค้าบ ค้านนี้ของโป ค้านนี้ของขูน”
“แล้วคันไหนของพ่อ”
เด็กชายอาโปตาโต กวาดตามองไปรอบๆ “มีฉองคานเอง โปห้ายพ่อก้ะด้าย” เด็กชายพูดอย่างมีน้ำใจ
“ขอบคุณครับ อาโปเล่นเถอะ พ่อนั่งดูก็พอ”
“น่างน่าง” เด็กชายตบมือลงข้างตัว
“มะลิออกไปพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ดูอาโปเอง” เพทายดูแล้วถ้าสารินเข้ามานั่งอีกคนน่าจะอึดอัด เฉพาะรางรถไฟก็กินพื้นที่ไปกว่าครึ่ง
“ค่ะคุณเพ” มะลิลุกออกไปแล้ว สารินจึงก้าวเข้ามานั่งแทนที่
“ได้ข่าวว่าวันนี้เจ้าตัวยุ่งก่อเรื่องเหรอ”
“คายยุ่ง ม่ายดีน้า” เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นมองพ่อ ยิ้มหวานประจบ
“นั่นสิใครยุ่ง อาโปรู้หรือเปล่าบอกพ่อหน่อย”
“ม่ายมี โปน่าล้าก”
“หึๆ” สารินจับศีรษะลูกชายโยกเบาๆ “ไม่มีก็ดีแล้วครับ พ่อกำลังจะบอกอาเพอยู่พอดี ว่าถ้าลูกชายพ่อดื้อทำตัวไม่น่ารัก พ่ออนุญาตให้อาเพตีได้”
“ม่ายตีฉิ” เด็กชายอาโปตาโต “ตีม่ายดี”
“ไม่ดีก็ต้องไม่เป็นเด็กเกเร ตกลงไหมครับ”
สารินพูดกับลูกแต่ดันสบตากับเขา แถมดวงตาคู่นั้นจะเป็นประกายระยิบระยับ
“ฉันยาเลย” เด็กชายอาโปยื่นนิ้วให้พ่อ สารินยื่นนิ้วไปเกี่ยวด้วย แกว่งไปมาเบาๆ
“ฉันยาแล้วม่ายตี” เด็กชายอาโปยิ้มหวาน เพทายหัวเราะเสียงดัง ขำความเจ้าเล่ห์ของหนูน้อย
“เดี๋ยวนะเจ้าตัวยุ่ง พ่อเกี่ยวก้อยสัญญาว่าเราจะไม่เกเรไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นสัญญาว่าจะไม่ตี”
“เหมือนกาน” เด็กชายตอบฉะฉาน
“หลงกลแล้วครับ” เพทายสรุปให้ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าคนพ่อหลงกลคนลูกเข้าเต็มๆ
“แสบจริงๆ” คนถูกหลอกบ่นเบาๆ
“ขูนฉันยาด้วยฉิ” เด็กชายอาโปเผื่อแผ่สัญญาไปถึงเพื่อนเล่น
“พี่ไม่ต้องก็ได้” เด็กชายขุนส่ายหน้าไปมา
“ม่ายต้องเหลอ”
“อืม พี่ไม่เกเร”
“โปก้ะม่ายเกเล” เด็กชายโปยิ้มแป้นให้พี่ชาย เขาอยากเป็นเหมือนขุนทุกอย่างเลย
“ไม่เกเรแน่เหรอ” พี่ชายมองน้องชายยิ้มๆ
“แน่ฉิ” เด็กชายพยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นสัญญากับพี่ก่อนว่าจะไม่เกเร” เด็กชายขุนยื่นนิ้วก้อยไปหาเด็กชายอาโป
“ฉันยาเลย” หนูน้อยรีบยื่นนิ้วไปเกี่ยวกับพี่ชาย
เพทายหันไปสบตากับสาริน ชายหนุ่มยกยิ้มขำ พูดเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“แพ้ขุนแล้วครับ”
สารินแกล้งถอนหายใจยาว แบสองมือออก ทำหน้ายอมแพ้ เพทายจึงหลุดเสียงหัวเราะออกมา เห็นทำท่าน่าเกรงขามตลอดเวลา ก็มีมุมเล่นเป็นเด็กเหมือนกันนี่นา น่ารักดี
“ได้เวลานอนแล้วครับ” เพทายบอกเมื่อเห็นว่าดึกแล้ว อาโปเองก็เริ่มมีอาการง่วง ส่วนขุนก็ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า
“โปม่ายง่วง” เด็กไม่ง่วงตาเริ่มแดง ยกมือขึ้นขยี้ตาเป็นระยะ เพทายต้องคอยดึงมือออก
“ไม่ง่วงก็ต้องนอนครับ พรุ่งนี้พี่ขุนต้องไปโรงเรียน” เพทายไม่ยอมขยับเวลาให้
“คุณสารินจะเป็นคนอ่านนิทานหรือเปล่าครับ”
“อืม ผมเอาลูกเข้านอนเอง”
“งั้นผมพาขุนไปนอนเลยนะครับ เดี๋ยวตามมะลิเข้ามา”
“นอนด้วยกาน” เด็กชายอาโปจับมือเพทาย ใช้สายตาอ้อนมองมา
“เตียงอาโปเล็ก นอนด้วยกันไม่ได้ครับ” เตียงของเด็กชายอาโปเป็นเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง มีขอบกั้นสามารถยกขึ้นลงได้ทั้งสี่ด้านเพื่อกันไม่ให้เด็กชายตกเตียง ส่วนมะลินอนในคอกกั้นที่เขานั่งอยู่ตอนนี้
“นอนโตงนี้ก้ะด้าย” เด็กชายอาโปแตะมือลงบนเบาะ ลิก้ะนอนโตงนี้”
เพทายสบตากับสาริน
“ล้ากกานต้องนอนด้วยกาน”
!!!
“เดี๋ยวนะครับ เอามาจากไหน” ดวงตาชายหนุ่มเบิกกว้าง เมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กชายอาโปจอมแสบพูด
“ลิบอก” เด็กชายอาโปยิ้มหวาน ตอบอย่างมั่นใจ
เพทายใจหายวาบ ยอมรับว่าคิดไปไกล โชคดีที่เด็กชายอาโปเฉลยเสียก่อน
“ลิบอก ลินอนโด้ย ล้ากกานต้องนอนด้วยกาน”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา เขาได้ยินเสียงสารินหัวเราะจึงหันไปมอง ดวงตาที่มองมาฉายแววล้อเลียน ชัดเจนว่าอีกฝ่ายจับได้ว่าเขาคิดไปไกล จู่ๆ เขาก็รู้สึกเขิน จนต้องหันหน้าไปทางอื่น
“ขูนล้ากโปเป่า พ่อล้ากโปเป่า อาเพล้ากโปเป่าน้า”
“ฮ่าๆ ทำไมแสบแบบนี้เจ้าตัวยุ่ง” สารินจับศีรษะลูกชายโยกเบาๆ เด็กชายอาโปยิ้มหวาน ล้ากกานต้องนอนด้วยกานฉิ
“ว่ายังไงครับคุณครู” ดวงตาวาววับหันมามองเขา
“อาโปหมายถึงขุนมั้งครับ ขุนจะนอนกับน้องไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้มะลิปลุก”
“ได้ครับ ผมนอนห้องนี้ก็ได้”
“พ่อนอนเป่า” เด็กชายส่งสายตาอ้อน
“พ่อด้วยเหรอ เตียงอาโปเล็กนิดเดียว นอนได้สองคน”
“นอนโตงนี้งาย นอนด้วยกานหมดเลย” เด็กชายกวาดมือไปรอบ “โปหยักนอนกาบพ่อ”
เพทายเห็นสายตาอ้อนของเด็กชายอาโปแล้ว นึกสงสารขึ้นมา คงอยากนอนกับพ่อบ้าง แต่สารินยึดการเลี้ยงลูกแบบฝรั่ง คือให้แยกห้องนอนตั้งแต่เด็ก
“นอนไหมครับ เดี๋ยวผมบอกมะลิให้” มะลิมีห้องของตัวเอง แต่ย้ายมานอนเป็นเพื่อนอาโปชั่วคราว จนกว่าเด็กชายจะโตพอที่จะนอนคนเดียวได้ โดยไม่ต้องคอยระวัง
เพทายเห็นสารินสบตากับลูกชาย ก่อนร่างสูงจะพยักหน้า
“ตกลงครับ เดี๋ยวคืนนี้พ่อนอนด้วย”
“เย่ๆ” เด็กชายอาโปกระโดดดีใจ พุ่งเข้ากอดคอพ่อ ซบหน้าลงบนบ่า เพทายมองด้วยความเอ็นดู
“อาเพ” เสียงเล็กๆ ดังขึ้น เด็กชายหันหน้าที่ซบอยู่บนบ่าพ่อมามองเขา
“ล้ากโปเป่าน้า”
!!!
“หึๆ” เพทายได้ยินเสียงสารินหัวเราะ
“อาก็อยากนอนครับ แต่ที่นอนน่าจะไม่พอ” เพทายยิ้มให้เด็กชาย เขาคิดว่าน่าจะเอาตัวรอดไปได้ไม่ยาก
“ผมว่าพอ ผู้ใหญ่สองเด็กสองพอเหลือเฟือ” เสียงที่ตอบไม่ใช่ของแสบเล็กแต่เป็นแสบใหญ่ ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังสนุกที่ได้แกล้งเขา
“แต่..”
“ลูกว่าอาเพรักหรือไม่รักครับ”
“ล้ากฉิ โปจาเป็นเด็กดี ม่ายดื้อม่ายโซน”
เพทายพูดไม่ออก ได้แต่มองดวงตาเต้นระยิบระยับคู่นั้น เขาจะไม่พูดว่า ‘ฝากไว้ก่อน’ อีก เพราะที่ฝากไว้ก็ยังไม่ได้เอาคืนสักครั้ง ได้แต่บ่นขิงบ่นข่าอยู่ในใจ
“ตกลงครับอาเพนอนด้วยก็ได้”
“เย่” เด็กชายอาโปชูมือขึ้น ร้องหาพี่เลี้ยง “ลิ แปงฟานกาน”
“เดี๋ยวอาพาไปแปรงครับ ขุนไปแปรงฟันที่ห้องแล้วหยิบเอาผ้าห่มกับหมอนของขุนมาด้วย”
“ของอาเพละครับ ให้ผมหยิบมาด้วยไหม”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวอาต้องกลับไปอาบน้ำอยู่แล้ว”
“ครับ” เด็กชายขุนลุกขึ้นยืน
“คุณไปอาบน้ำเถอะ ผมจะแปรงฟันให้อาโปเอง จะได้ไม่เสียเวลา ฝากบอกมะลิให้หยิบหมอนกับผ้าห่มในห้องผมมาให้ด้วย”
“ครับ” เพทายตอบรับ เพราะรู้ว่ายังไงคุณเจ้าของร้านก็ไม่ยอมให้เขาขัดคำสั่งอยู่ดี
• • • • • • • •
โชคดีที่มีเด็กถึงสองคน เพทายจึงไม่อึดอัดจนเกินไป เขานอนซ้ายสุด ตรงกลางเป็นเด็กชายขุนกับเด็กชายอาโป ส่วนสารินนอนด้านขวาสุด
เพทายเพิ่งรู้ว่าการนอนฟังนิทานทำให้ง่วงได้จริงๆ ตาของเขาปรือจนเกือบปิด ส่วนขุนกับอาโปหลับสนิทไปแล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง เดินไปปิดไฟกลางห้อง เหลือไฟดวงเล็กหน้าห้องน้ำเอาไว้ ก่อนเดินกลับมา
ผ้าห่มของขุนถูกดึงขึ้นคลุมให้เด็กชายจนถึงไหล่ ในความง่วงเขาเห็นสารินก้มลงแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของลูกชาย เมื่อมั่นใจว่าสารินจะนอนแล้ว เพทายจึงหลับตาลง ไม่ฝืนความง่วงอีกต่อไป
ในความง่วงงุนจนใกล้หลับ เขารู้สึกถึงผ้าห่มที่ขยับขึ้นมาจนถึงไหล่ เพทายจำได้ว่าเขาก็เคยทำแบบนี้ให้ใครคนหนึ่งเสมอ สิ่งที่เขาคิดก่อนสติจะเริ่มเลือนหายคือ... คนๆ นั้น เคยรู้สึกดีเหมือนที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้หรือเปล่านะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57 (อ่าน 300539 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก