ตอนที่ 10
ผู้จัดการสวนดอกไม้
เพทายมองร่างสูงที่นั่งอยู่กับสารินในห้องกินข้าว เมื่อเทียบกันแล้ว ผู้ชายที่เขาเพิ่งเคยเห็นหน้าดูล่ำสันกว่าสารินมาก ทำให้เขาเดาได้ไม่ยากว่าผู้ชายคนนี้คือพนา ผู้จัดการสวนดอกไม้พัดพารัดชา
"พ่อ" เด็กชายขุนที่เดินตามหลังเขามาร้องเรียกด้วยความดีใจ ชายหนุ่มหันมามอง ยิ้มกว้างให้เด็กชาย
“สวัสดีครับ”
"ได้ข่าวว่าย้ายบ้านหนีพ่อเหรอ"
"เปล่าครับ อาเพชวนผมมาอยู่ด้วยช่วงพ่อไม่อยู่ ผมจะได้มีเพื่อน"
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เมื่อสายตาคู่นั้นเงยขึ้นมามอง
"เพทายนั่งก่อนสิ จะได้แนะนำให้รู้จักกัน"
"
ครับ" เพทายเดินไปที่โต๊ะ เขานั่งลงตรงข้ามกับสาริน มะลิอุ้มเด็กชายอาโปตามเข้ามา จัดให้นั่งบนเก้าอี้เด็กข้างเขา ส่วนเด็กชายขุนนั่งข้างบิดา ฝั่งเดียวกับสาริน
"รู้จักกันไว้ นี่พนาเป็นเพื่อนสนิทผม แล้วก็เป็นผู้จัดการไร่ เราจบมหาลัยมาด้วยกัน"
เพทายฟังเรื่องของพนาจากมะลิมาพอสมควร แต่เขาเพิ่งรู้ว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน
"ส่วนนี่เพทาย เป็นครูพี่เลี้ยงของอาโป"
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ" เพทายไม่เห็นความแปลกใจในดวงตาคู่นั้น เขาคิดว่าสารินคงพูดถึงเขาก่อนหน้านี้แล้ว
"วันนี้จะกลับไปนอนกับพ่อเลยไหม" สายตาคู่นั้นละไปมองลูกชาย
เพทายแอบโล่งอก ไม่ใช่เขาไม่อยากดูแลขุน แต่เพราะไม่อยากไปนอนห้องอาโปกับคุณเจ้าของบ้านบ่อยๆ จะได้ถือโอกาสนี้แยกย้าย
"พนา" เสียงตื่นเต้นดีใจดังมาจากประตูห้อง ไม่ต้องหันไปมองเขาก็รู้ว่าใคร
"สวัสดีครับคุณมุก" เสียงทักทายสุภาพและห่างเหิน
"กลับมาเมื่อไหร่คะ ไม่เห็นบอกกันบ้าง" ร่างบางดึงเก้าอี้ออกนั่ง ฝั่งตรงข้ามกับเด็กชายขุน สายตาที่มองเด็กชายแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ
เพทายสังเกตว่าขุนก้มหน้าลงต่ำตลอดเวลา แทบไม่เงยหน้าขึ้นมองมุกดาเลย แม้ว่าอีกฝ่ายจะนั่งคุยได้พักใหญ่แล้ว
“ขุน”
“ครับอาเพ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองเขา
“อาลืมหยิบกระเป๋าลงมา ขุนขึ้นไปเอาให้อาหน่อยได้ไหม วางอยู่บนเตียง”
“ได้ครับ” เด็กชายขุนลุกขึ้นยืน
“ต้องไปเอาตอนนี้เลยเหรอ” เสียงเข้มเป็นของสาริน
“ครับ” เพทายรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร คงคิดว่าทำไมเขาต้องรบกวนเด็กขณะกินข้าว
เขาสบตากับสาริน ยังดีที่อีกฝ่ายรักษาหน้าเขา ไม่ได้สั่งให้ขุนนั่งลง
ชายหนุ่มรอจนขุนเดินกลับมา เด็กชายนำกระเป๋ามายื่นให้
“นั่งตรงนี้เลยก็ได้ ง่ายดี” เพทายชี้เก้าอี้ข้างเขา คนละด้านกับที่อาโปนั่ง ชายหนุ่มหันไปหาพนา “ขอโทษครับ ฝากเลื่อนจานข้าวขุนมาที”
“ได้ครับ” พนาจัดการเลื่อนจานข้าวของขุนมาให้ เพทายยิ้มให้เด็กชาย นั่งตรงนี้จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากัน
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคุณเจ้าของสวนดอกไม้มองเขาอยู่ ด้วยสายตาที่อ่อนโยนลง
พี่สะใภ้ของสารินกลายเป็นผู้ผูกขาดการสนทนาในโต๊ะอาหาร จากการสังเกต เพทายเดาว่ามุกดายังไม่ฟันธงว่าจะเลือกคนไหน การพูดคุยจึงเป็นแบบรักพี่เสียดายน้อง แต่จากสายตาเพทายคิดว่าทั้งพี่ทั้งน้องกำลังหาทางชิ่งอยู่
“วันนี้มุกเข้าไปที่ออฟฟิศด้วยคนนะคะ เผื่อมีอะไรให้ช่วยทำ มุกมาคิดดูแล้ว ควรช่วยงานบ้างไม่ควรอยู่เฉยๆ”
เพทายรู้สึกแปลกนิดๆ ที่หญิงสาวแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นกับน้องสามี แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา
“วันนี้ฉันจะเข้าไปดูคนงานที่เรือนเพาะ ฝากนายด้วยนะ” เจ้านายของเขาชิงพูดขึ้นมาก่อน ผู้ชายสองคนสบตากัน
“เดี๋ยวผมให้อ้นช่วยดูแลครับ” อ้นเป็นพนักงานที่ออฟฟิศ ดูแลเกือบทุกอย่าง เรียกว่าเป็นมือขวาของสารินก็ได้
“พนาช่วยดูแลมุกไม่ได้เหรอคะ มุกสะดวกใจกว่า”
“อย่าเลยครับ ผมไม่ค่อยรู้งานในออฟฟิศเท่าไหร่ อีกอย่างผมไม่อยากให้คุณมุกถูกมองไม่ดี ถ้าผมเข้าไปวุ่นวายสั่งการ”
ผู้ชายสองคนนี้เอาตัวรอดกันคนละแบบ คนหนึ่งรอดเพราะความเจ้าเล่ห์ ส่วนอีกคนรอดเพราะความเป็นสุภาพบุรุษ แม้จะเพิ่งเคยเจอพนา แต่เขาก็ฟังมาจากมะลิพอสมควร จึงรู้ว่าผู้ชายสองคนนี้แตกต่างกัน ถ้าให้เปรียบเทียบ สารินคือนักธุรกิจ ส่วนพนาคือคนทำงานที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์และความซื่อสัตย์
“แหม ไม่เห็นจะต้องแคร์ใครเลยค่ะ ลูกน้องทั้งนั้น”
“เพราะเป็นลูกน้องครับ ผมถึงต้องทำเป็นตัวอย่างที่ดี ไม่ก้าวก่ายงานคนอื่น”
อู้ เพทายอุทานในใจ ถ้าเขาเป็นพี่สะใภ้ของสารินคงถอดใจไปแล้ว ถึงสองคนนี้จะแตกต่างกัน แต่บอกได้อย่างหนึ่งว่าฝีปากไม่ด้อยกว่ากันเลย
“งั้นวันนี้มุกยังไม่ไปก็ได้ค่ะ” คนอยากไปช่วยเปลี่ยนใจเสียอย่างนั้น
“ต่อไปมุกจะติดรถสารินออกไปทุกวันนะคะ จะได้ไปช่วยคุณทำงาน”
เพทายนึกขำคำที่หญิงสาวเลือกใช้ พร้อมกับเข้าใจสาเหตุแล้วว่าเพราะอะไรพี่สะใภ้ของสารินถึงขยันขึ้นมา เพราะไม่ชอบใจที่เขาออกมากับสารินทุกวันนี่เอง กระทั่งผู้ชายยังหึง เขาไม่เข้าใจความคิดเลย
“ถ้าจะไปทุกวันควรมีงานประจำทำ ถ้าอย่างนั้นคุณไปช่วยที่ร้านขายดอกไม้ก็แล้วกัน”
ที่สวนมีส่วนที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมได้ มีร้านขายน้ำส้มที่รับมากจากสวนของผิง และมีร้านขายดอกไม้เล็กๆ สำหรับคนที่อยากได้ดอกไม้กลับไป
“อะไรนะ! สารินจะให้มุกไปขายดอกไม้เหรอ”
“ถ้าคุณอยากช่วยผมจริงๆ อย่างที่พูด ก็มีที่นั่นที่ยังขาดคน”
“ถ้าจะให้มุกไปเป็นคนงาน มุกไม่ทำค่ะ มุกเป็นใคร พวกนั้นเป็นใคร จะให้มาเทียบกันได้ยังไง”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีอะไรให้คุณทำ”
เพทายเหลือบมองมุกดา เขาเห็นมือที่วางอยู่บนโต๊ะกำเข้าหากันแน่น ก่อนร่างผอมบางจะลุกขึ้น สะบัดตัวเดินจากไป
“ป้ามุกเสียงดางจาง” เด็กชายอาโปบ่นเบาๆ สารินยิ้มให้ลูกแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ขุนรีบกินครับเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน” พนาหันไปบอกลูกชาย ก่อนหันหน้ามาหาเขา
“คุณเพทายกับอาโปไปออฟฟิศใช่ไหมครับ เดี๋ยวไปพร้อมกับผมก็ได้ครับ”
“ขอบคุณครับ” เพทายตอบรับไมตรีของพนา
“ไม่เป็นไร ฉันจะเข้าออฟฟิศอยู่แล้ว”
“ตกลงว่าเข้า?” เพื่อนสนิทมองตากัน
“อืม”
“ไม่ติดธุระแล้ว”
“ธุระไปแล้วนี่”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ใครว่าผู้ชายร้ายไม่เป็น เพทายเถียงขาดใจ โดยเฉพาะผู้ชายสองคนนี้
• • • • • • • •
“เสียงเคาะประตูห้องเรียนดังขึ้น เพทายเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงของพนาก้าวเข้ามาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานที่เขานั่งอยู่
“ผมจะมาขอบคุณเรื่องตอนเช้า”
“เรื่องอะไรครับ”
“ที่ช่วยขุน”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ แต่แบบนี้แปลว่าคุณพนาทราบใช่ไหมครับ เรื่องที่คุณมุกไม่ค่อยชอบขุน” เพทายไม่อ้อมค้อม เพราะเป็นห่วงเด็กชายขุนเป็นทุมเดิมอยู่แล้ว
“ทราบครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็โล่งอกไปครับ”
“ทำไมถึงโล่งอกครับ”
“ขุนเป็นเด็กเจียมเนื้อเจียมตัว ขี้เกรงใจ ถึงเจออะไรไม่ดีก็คงไม่เล่าให้ฟัง ผมเลยเป็นห่วง ถ้าคุณพนาไม่ทราบอาจไม่ทันระวัง ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจครับ”
“ผมคอยระวังอยู่ครับ แต่บางทีก็เป็นไปได้ยาก เพราะผมต้องทำงาน ไม่ได้อยู่กับขุนตลอด”
“ถ้ายังไงผมจะช่วยดูอีกแรง”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วก็เรียกผมว่าเพก็พอครับ ไม่ต้องเรียกคุณเพทาย ไม่ต้องพูดครับกับผมด้วย เพราะผมอายุน้อยกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นเรียกผมว่าพี่พนา ตกลงไหม”
“ตกลงแน่นอนครับ พี่พนา” ชายหนุ่มยิ้มให้ร่างสูง เขาถูกชะตากับพนา ส่วนหนึ่งอาจเพราะรู้ว่าชายหนุ่มรับขุนมาดูแลอย่างดี และคนที่เลี้ยงขุนออกมาได้ดีขนาดนี้ ย่อมต้องเป็นคนดีแน่นอน
“อีกเรื่อง สารินให้พี่มาตามไปทานข้าว เที่ยงแล้ว” พนาเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองได้อย่างคล่องปาก
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ ผมลืมดูนาฬิกา” เพทายนั่งทำบันทึกพัฒนาการด้านการเรียนของอาโปอยู่ ส่วนเด็กชายง่วนอยู่กับการเล่นหุ่นยนต์ในคอกกั้นเด็ก
“ไม่ต้องขอโทษพี่ คนตามอยู่ห้องโน้น” พนาชี้นิ้วโป้งไปยังห้องข้างๆ เพทายหัวเราะออกมา นึกหน้าคนโมโหหิวออกทันที
“เดี๋ยวพี่อุ้มอาโปให้”
“ขอบคุณครับ”
• • • • • • • •
"อาเพ ข่ายอิก" เด็กชายอาโปชี้ไปที่ไข่เจียวบนโต๊ะ เป็นของโปรดที่เขาชอบกินมาก
"พูดใหม่อีกทีครับ" เพทายยิ้มให้เด็กชาย เขาไม่อยากให้หนูน้อยคิดว่าเขากำลังดุ
"อาเพ โปขอข่ายอิกคับ"
"เก่งมากครับ" เพทายชมเด็กชายตัวน้อยเพื่อเป็นกำลังใจ เขากำลังพยายามปรับคำพูดของหนูน้อยอยู่ ไม่ใช่ทุกประโยค เพื่อไม่ให้เด็กชายเครียดจนไม่ยอมพูด แก้ไปทีละนิด เขาเชื่อว่าสักวันเด็กชายจะพูดจนชินปากเอง
"เข้ากันได้ดีแบบนี้ นายโล่งใจเลยสิ"
"อืม"
เพทายปรายตามองเจ้านาย เห็นอีกฝ่ายพยักหน้าตอบเพื่อน
"แบบนี้ก็หมดปัญหาเรื่องเปลี่ยนพี่เลี้ยงบ่อยๆ"
"ใช่ครับ" เพทายชิงตอบเสียเอง
" มีคนการันตีแบบนี้ นายหายห่วงได้ ไม่ออกง่ายๆ แน่นอน"
“เปล่าครับ คุณสารินให้เซ็นสัญญาปีหนึ่ง” ได้โอกาสเพทายจึงฟ้องเสียเลย
พนาหันไปมองเพื่อน คิ้วเลิกขึ้น สีหน้าออกไปทางขำมากกว่า
"อะไร" สารินถามเมื่อโดนเพื่อนรักจ้องหน้า
"นายนี่มันร้ายจริงๆ" พนาส่ายศีรษะ
"จริงครับ" เพทายเผลอพูดออกเสียง เพราะดีใจที่มีคนคิดเหมือนเขา
"พูดว่าอะไรนะ" สายตาดุๆ หันมามอง เพทายทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่รับเสียอย่าง
“อาเพบอกจิงค้าบ” เด็กชายอาโปตั้งใจกินข้าว แต่หูคอยฟังผู้ใหญ่คุยกันตลอด เขาได้ยินชัดว่าอาเพพูดอะไร
เพทายยิ้มแห้ง เขาโดนแสบเล็กเล่นงานอีกแล้ว ต่อไปต้องระวังคำพูดให้มากกว่านี้
“เพไม่ต้องห่วง ตอนนี้เพถือไพ่เหนือกว่าหลายเท่า สารินไม่มีทางโกรธ”
“ทำไมครับพี่พนา”
“รายนี้มีปัญหาเรื่องพี่เลี้ยงอาโปมาตลอด เจอคนดีๆ แบบเพไม่กล้าโกรธหรอก”
“ผมจะจำไว้ครับ” เพทายส่งยิ้มให้พนา เจอกันวันแรกก็รู้สึกสนิทใจแล้ว
“เพทาย” เสียงเรียกดุๆ ดังขึ้น
“ครับ” เพทายคิดว่าสารินจะดุเรื่องที่พวกเขาคุยกัน แต่กลับผิดคาด
“คุณเรียกพนาว่าอะไรนะ”
“พี่พนาครับ”
“พี่พานา” เด็กชายอาโปเรียกตาม
“แล้วทำไมถึงเรียกผมว่าคุณสาริน”
“ก็คุณสารินเป็นเจ้านาย” ชายหนุ่มมองสารินด้วยสีหน้างงๆ อารมณ์ไหนของเขา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ร่างสูงชะงัก “เปล่า ไม่มีอะไร ผมแค่ถามไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกไหม”
“ฉันขอให้เพเรียกพี่พนาเอง เรียกคุณมันแปลกๆ ฉันไม่ใช่เจ้านาย ไม่ใช่เจ้าของไร่อย่างนาย”
“อืม”
“คูนสาลิน” เสียงเล็กพูดขึ้น ทุกสายตาจึงหันไปมองเด็กชายอาโปแทน เด็กน้อยแตะมือที่อกตัวเอง ยิ้มหวาน
“คูนอาโป”
“หึๆ มีคนอยากได้คำนำหน้าชื่อกับเขาด้วย” พนายิ้มเอ็นดูหลานชาย เด็กชายอาโปยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก เพทายมัวแต่ขำเด็กชาย จนลืมเรื่องเมื่อสักครู่ไปสนิทใจ
• • • • • • • •
“เพทาย”
“ครับ” เพทายหันไปมองคนขับ สารินมาส่งพวกเขาด้วยตัวเอง หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว
“จะเรียกผมว่าพี่ก็ได้นะ ผมไม่อยากให้คนมองว่าผมเป็นเจ้านายถือตัว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าเรียกคุณสารินดีแล้ว ผมควรให้ความนับถือเจ้านาย” เพทายให้เกียรติอีกฝ่ายเต็มที่ แต่ทำไมสายตาที่ตวัดมามองเขาถึงดูหงุดหงิดชอบกล
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี”
เพทายเกือบยกมือขึ้นเกาหัว เมื่อคุณเจ้าของสวนดอกไม้มีอารมณ์ปรวนแปร นี่ถ้าเป็นผู้หญิงเขาจะนึกว่าประจำเดือนมา
“อาเพคับ”
“ครับ” เพทายหันมาให้ความสนใจกับแสบเล็กแทนแสบใหญ่
“โปหยักต่อลดฟาย เด๋วเลาเล่นกานน้า”
“ได้สิครับ”
“ขูนม่ายอยู่ ม่ายมีคายช่วยโปต่อเลย”
เพทายกำลังจะพูดว่าเดี๋ยวเขาจะช่วยเด็กชายเอง แต่มีคนขัดขึ้นก่อน
“เดี๋ยวพ่ออยู่ช่วยอาโปต่อเอง”
“จริงน้า!”
“จริงครับ”
“เย่เย่” เด็กชายอาโปชูไม้ชูมือดีใจ
เพทายลอบมองใบหน้าด้านข้างของคนขับ ตกลงกำลังอารมณ์เสียหรืออารมณ์ดีกันแน่ หรือเขาควรพาเจ้านายไปตรวจว่าเป็นไบโพล่าร์หรือเปล่า
“อะไร”
“ครับ?”
“มองอะไร”
“เปล่าครับ” เพทายส่ายหน้า รีบหันหน้าตรงเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองอีกฝ่าย
“คุณสารินครับ”
“มีอะไรก็พูดมา”
“ปกติตรวจร่างกายประจำปีหรือเปล่าครับ”
“ตรวจ ทั้งผมทั้งอาโป ถามทำไม”
“ไม่มีอะไรครับ” เพทายหันไปส่งยิ้มให้เจ้านาย หมายมั่นอยู่ในใจว่าคราวหน้าเขาจะขอไปด้วย เดี๋ยวจะแอบกระซิบหมอให้ลองเช็คดู เกิดรักษาไม่ทันขึ้นมาแย่เลย
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57 (อ่าน 280320 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก