หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[seaz]

Knock Out ตรง พี่สาริน นี่แหละครับ

[labelle]

คุณพ่อขยันทำแต้มมากเลยจ้า รุกเนียน รุกหนักอยู่นะ
เจอเรียกพี่สารินเข้าไป ถึงกับเหวอเลยหรอคะคุณพ่อ

โอยยย เอ็นดูอาโป งอแงเลยพอพี่ขุนว่าต้องไปอยู่ที่อื่น
แต่เลิกโป้งอาผิง เผื่ออาผิงจะพาไปกินไอติมเนาะ 5555
ขุนน่ารักมากลูก ทั้งรักทั้งห่วงน้องอะเนาะ

[Ginny Jinny]

 

[mystery Y]

โดนซะบ้างคุณพ่อ

[lizzii]

อาเพน่ารักสุดๆ

[darin]

ตอนที่ 24 
ขอบใจ&ขอบคุณ

   
คีตกานต์หมายมั่นปั้นมือไว้ตั้งแต่ไปค้างคืนที่บ้านพักบนเขา ว่ากลับมาแล้วเขาจะซื้อเสื้อผ้าให้เด็กชายขุนใหม่ เพราะรสนิยมคนพ่อนั้นใช้ไม่ได้เลย ลูกชายมีแต่เสื้อผ้าแบบเรียบๆ ตัวใหญ่โคร่งไม่เหมาะกับรูปร่างสักนิด ถึงจะเป็นเด็กก็ควรแต่งให้สมตัว ดังนั้นเขาจึงคิดที่จะแวะไปรับเด็กชายขุนที่โรงเรียน เพื่อพาไปซื้อของที่ห้างในตัวเมืองด้วยกัน
   
“สังข์มีรถให้ยืมใช้สักคันไหม” คีตกานต์ถามคนงานที่พ่วงตำแหน่งคนขับรถรับส่งเพทายกับอาโป
   
“คุณคีย์จะไปไหนเหรอครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้”
   
“ไม่ต้องๆ ยืมรถก็พอ ไปนานทุ่มสองทุ่มถึงจะกลับ สังข์จะได้ไม่ต้องไปแกร่วรอ”
   
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมถามให้ครับ ว่าเอารถคันไหนไปได้บ้าง คุณคีย์จะไปเลยหรือเปล่าครับ”
   
“ใช่ รอตรงนี้นะ”
   
“ครับ”
   
คีตกานต์ยืนรอนานกว่าที่คิด จนเขาเริ่มร้อนใจเพราะกลัวเด็กชายขุนรอคนไปรับ เขาบอกคนงานที่ขี่มอเตอร์ไซด์ไปรับไปส่งขุนทุกวันไปแล้วว่าเขาจะไปรับเอง
   
“ทำไมช้า” คีตกานต์หันไปมอง ก่อนหยุดชะงักเพราะคนที่เดินตามหลังสังข์มาคือพนา
   
“จะไปในตัวเมืองเหรอ”
   
“ครับ”
   
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
   
คีตกานต์เกือบปฏิเสธ แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน เขาจึงพยักหน้าตกลง

   
“ไปรับขุนเหรอ?”
   
“ครับ” คีตกานต์พยักหน้า เขาเบิกปลายทางกับพนาเมื่ออีกฝ่ายขับรถออกจากสวนแล้ว
   
“ผมจะพาขุนไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ที่ห้างในตัวเมือง ที่มีอยู่มันก็ดีแต่มันไม่ค่อยสวย”
   
“แล้วทำไมไม่บอกพี่ก่อน”
   
“ขืนบอกพี่พนาก็ไม่อนุญาตสิครับ ผมเลยกะว่าไปรับแล้วค่อยโทรบอก”
   
“ให้ตายเถอะเรานี่มันจริงๆ” เป็นครั้งแรกที่พนาออกอาการกับเขา
   
“อย่าโกรธผมเลยครับ ผมไม่ได้อยากให้พี่พนาโกรธ ผมแค่รักขุนเท่านั้นเอง”
   
เจอประโยคนี้เข้าไป ต่อให้โกรธแค่ไหนพนาก็โกรธต่อไม่ลง เขาเหลือบตามองคีตกานต์ เห็นถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพูดในดวงตา
   
“ทำไมถึงรักขุนบอกได้ไหม”
   
คีตกานต์เงียบไปจนพนาคิดว่าคงไม่ตอบ ก่อนเสียงถอนหายใจจะดังขึ้นเบาๆ
   
“อย่าโกรธเพนะครับ ถ้าผมจะบอกว่าเพเล่าเรื่องพ่อแม่ขุนให้ผมฟังแล้ว”
   
“พี่ไม่โกรธ”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“เพราะสงสารเหรอ”
   
“เปล่าครับ” คีตกานต์ส่ายหน้าช้าๆ “เพราะผมกับขุนเหมือนกัน เป็นลูกที่พ่อแม่ไม่ต้องการ”
   
“คีย์”
   
“ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว”
   
พนาไม่รู้สึกอย่างที่อีกฝ่ายพูดสักนิด เขาคิดว่าคีตกานต์ต้องการความอบอุ่นเหมือนที่ทุกคนต้องการ
   
“ก็นั่นแหละครับ ผมเลยรักขุนมากเป็นพิเศษ ไม่ใช่ไม่รักอาโปนะครับ”
   
“พี่เข้าใจ”
   
“อะไรที่ผมให้ได้ ผมก็อยากให้ อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับขุน”
   
“ขอบใจมาก”
   
“แปลว่าพี่พนาอนุญาตให้ผมซื้อได้ใช่ไหมครับ”
   
“อนุญาตให้ซื้อได้แต่ต้องเป็นเงินพี่”
   
“แต่ผมไม่ได้อยากให้พี่พนาเดือดร้อน”
   
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่เดือนร้อน”
   
คีตกานต์เม้มปาก ใครจะกล้าพูดว่าเขานึกเอาเองว่าพนาน่าจะมีเงินแค่พอกินพอใช้ พอเลี้ยงดูเด็กชายขุน หรืออาจจะมีเงินเก็บนิดหน่อย เขาจึงกลัวว่าค่าของจะไปเบียดบังเงินของอีกฝ่าย
   
“แต่ผม..”
   
“พี่มีให้เลือกแค่ทางเดียว ถ้าจะซื้อต้องเงินพี่”
   
ปกติพนาเป็นคนใจเย็น ไม่เคยดุขนาดนี้ พอเจอเข้ากับตัวเขาถึงรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงคุมคนงานอยู่
   
“ตกลงครับ” คีตกานต์ยอมรับเงื่อนไข เพราะดีกว่าไม่ได้ซื้อ แม้จะต้องลดความแพงของยี่ห้อลงบ้าง เอาไว้วันหลังมากับผิงหรือเพทายเขาค่อยซื้อเพิ่มให้ก็แล้วกัน
   
• • • • • • • •

“เดี๋ยวผมเข้าไปตามนะครับ อยากเห็นห้องเรียนขุนด้วย”
   
“ไปเถอะ”
   
โชคดีที่พวกเขามาทัน คีตกานต์ให้พนารออยู่ในรถ เขาเป็นคนเข้าไปในโรงเรียน มองซ้ายมองขวาเห็นคุณครูยืนอยู่จึงเข้าไปสอบถาม
   
คีตกานต์เดินไปตามที่คุณครูท่านนั้นบอก เขาเห็นผู้ปกครองหลายคนนั่งอยู่ที่หน้าห้องเรียน เขาชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านใน เห็นเด็กนักเรียนกำลังทำความสะอาดห้องอยู่ สงสัยวันนี้เป็นวันทำเวรของขุน
   
คีตกานต์เลือกนั่งห่างออกมาเพราะเขาไม่รู้จักใคร เสียงพูดคุยดังขึ้นในกลุ่มผู้ปกครองด้วยกัน ทีแรกคีตกานต์ไม่ได้สนใจถ้าไม่สะดุดหูเข้าเสียก่อน
   
“เดี๋ยวใครบอกให้เด็กขุนไปบอกพ่อด้วยล่ะ ว่าต้องหารเงินค่าอุปกรณ์ ค่าชุดการแสดงกับเรา จะให้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่มาโบ้ยให้เราออกให้นะ”

“ทำไมจะไม่ให้ พ่อเขาเป็นถึงผู้จัดการสวนพัดพารัดชาไม่ใช่เหรอ เงินแค่นี้มีอยู่แล้ว”
   
“ไอ้ใช่มันก็ใช่ แต่เป็นพ่อจริงๆ ที่ไหน เด็กนั่นพ่อแม่เป็นคนงานในสวน ไม่มีปัญญาเลี้ยงเลยต้องยกให้คนอื่น เขาก็คงเลี้ยงแค่เอาบุญ”
   
ดวงตาของคีตกานต์ลุกเป็นไฟ
   
“ไม่จริงมั้ง ฉันเคยเจออยู่ด้วยกัน ก็เห็นรักลูกดีนะ”
   
“รักยังไงก็ไม่ใช่ลูก พอมีเมียมีลูกจริงๆ เด็กนี่ก็ตกกระป๋อง”
   
คีตกานต์พยายามข่มใจตัวเองเอาไว้ เขาต้องไม่สร้างปัญหาให้เด็กชายขุนหรือพนา แต่แล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง เมื่อเขาเห็นเด็กชายขุนเดินออกมา สีหน้าเศร้าๆ ของเด็กชายบอกให้รู้ว่าเสียงที่พูดกันดังพอให้เด็กที่อยู่ในห้องได้ยิน
   
“ขุนอย่าลืมไปบอกพ่อนะว่างานโรงเรียนต้องจ่ายค่ากิจกรรมเอง” หนึ่งในกลุ่มที่นั่งอยู่พูดขึ้น
   
“ครับ เดี๋ยวผมบอกพ่อให้ครับ”
   
“บอกแล้วพ่อจะยอมจ่ายให้เราไหม หรือเขาไม่อยากเสียตังค์กับเรา”
   
คีตกานต์ลุกขึ้นยืน เขาก้าวเข้าไปหาช้าๆ ไม่รีบร้อน
   
“ขุน อามารับ”
   
“อาคีย์” ดวงตาที่แสดงออกถึงความดีใจ ยิ่งทำให้คีตกานต์โกรธมากขึ้น แต่เขาเก็บมันไว้ภายใน
   
“คนงานที่สวนเหรอ”
   
คีตกานต์ถอดแค่ผ้ากันเปื้อนออกเพราะไม่อยากเสียเวลากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน สายตาที่มองมาจึงเหยียดเขาเล็กน้อย ซึ่งก็ดี
   
“ฝากไปบอกพ่อของขุนด้วยนะว่าอย่าลืมจ่ายเงิน”
   
“งานอะไรเหรอครับขุน” คีตกานต์ย่อตัวลงเพื่อคุยกับเด็กชาย โดยไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ได้ยิน
   
“งานครบรอบก่อตั้งโรงเรียนครับ ผมต้องขึ้นแสดงบนเวที”
   
“ต้องซื้อชุดใหม่ใช่ไหม”
   
“ต้องตัดครับ ใส่เหมือนๆ กัน”
   
“อาเข้าใจแล้ว”
   
คีตกานต์ลุกขึ้นยืน เขาวางมือบนไหล่เด็กชายขุน หันไปยิ้มให้บรรดาผู้ปกครองที่นั่งอยู่
   
“ใครเป็นคนรับผิดชอบการตัดชุดครับ”
   
“ฉัน มีอะไร”
   
“ผมเป็นอาของขุนครับ เลยอยากรู้ค่าใช้จ่าย”
   
“หมื่นหนึ่ง ห้าคนก็คนละสองพัน ทำแล้วก็ต้องให้ครบ เสื้อผ้า รองเท้า จ้างคนแต่งหน้าทำผมด้วย ถ้าไม่มีก็ไปขอให้คุณครูย้ายกลุ่มไปอยู่กับกลุ่มอื่น”
   
คีตกานต์หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิด คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน
   
“ผมมีไม่พอครับ”
   
“หึ” เสียงหัวเราะหยันดังในลำคอ
   
“ผมมีติดกระเป๋าแค่ห้าพัน ขอเลขบัญชีได้ไหมครับ เดี๋ยวผมโอนส่วนของขุนให้หมื่นหนึ่งเดี๋ยวนี้เลย เห็นบอกว่าตัดชุดรวมแต่งหน้าทำผมห้าคน ใช้เงินแค่หมื่นเดียว มันถูกไปผมกลัวได้ชุดไม่ดี”
   
“...”
   
“บัญชีธนาคารไหนก็ได้ครับ ผมสะดวกหมด”
   
“แค่สองพันก็พอแล้วค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ คีตกานต์หันไปส่งยิ้มให้
   
“ถ้าอย่างนั้นเป็นห้าพันแล้วกันนะครับ ผมฝากดูแลด้วย ขอบคุณมาก”
   
“ได้ค่ะ” หญิงสาวคนดังกล่าวยื่นมือมารับเงิน พร้อมกับยิ้มให้เขา
   
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะครับ เรื่องงานฝีมือผมอาจไม่ถนัด ขอช่วยเป็นเงินแทนก็แล้วกัน ขาดเหลือเท่าไหร่บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
   
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
   
“ผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ” คีตกานต์ส่งยิ้มให้ทั้งกลุ่ม
   
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
   
“ไปกันเถอะ” คีตกานต์ก้มลงบอกเด็กชายขุน
   
“ครับ”



“พี่กำลังจะไปตามเห็นหายไปนาน” พนาบอกเมื่อคีตกานต์กับขุนขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
   
“ขุนทำเวรอยู่ครับ”
   
พนาไม่ได้ติดใจอะไร เขาขับรถออกจากรั้วโรงเรียน แต่คีตกานต์เป็นคนอดรนทนไม่ไหวเอง
   
“พี่พนาครับ”
   
“หือ”
   
“ปกติไม่ได้มารับขุนเลยเหรอครับ”
   
“ใช่ ขุนเลิกเรียนพี่ยังไม่เลิกงาน เลยให้คนงานมารับแทน”
   
“มาบ้างก็ดีนะครับ คนงานยังมาได้เลย”
   
“มีอะไรหรือเปล่า” พนาหรี่ตาลง เมื่อคีตกานต์ไม่ยอมตอบเขาจึงหันไปถามลูกชาย
   
“ขุนมีอะไรหรือเปล่า”
   
“แม่ของกังหันบอกให้ผมบอกพ่อว่างานโรงเรียนต้องออกค่าชุดกันเองครับ โรงเรียนไม่ได้ออกให้”
   
“เท่าไหร่”
   
“สองพันครับ แต่อาคีย์จ่ายไปแล้ว”
   
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาคืนให้” พนาขยับตัวเพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
   
“อาคีย์จ่ายไปห้าพันครับพ่อ”
   
“ทำไมถึงจ่ายห้าพัน”
   
“ผมอยากสนับสนุนเลยเพิ่มไปครับ” คีตกานต์ตอบเลี่ยง
   
“อืม”
   
สายตาที่มองมาทำให้รู้ว่าพนาอืมไปอย่างนั้นเอง เดี๋ยวเขาต้องโดนซักแน่ๆ คีตกานต์เตรียมใจไว้เลย




“คีย์”
   
“ครับ” คีตกานต์รู้ทันทีที่ถูกเรียก ว่าพนาต้องการคุยเรื่องไหน เด็กชายขุนกำลังเลือกหนังสือ พวกเขายืนห่างออกมา คีตกานต์คิดว่าพนาตั้งใจ
   
“เกิดอะไรขึ้นที่โรงเรียน”
   
ชายหนุ่มถอนใจยาว คิดว่าเดี๋ยวคงโดนดุอีก แต่เขาก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟังโดยไม่ปิดบัง เพราะอยากให้พนาระวังเรื่องจิตใจของขุนมากกว่านี้
   
“งั้นเหรอ” สีหน้าและน้ำเสียงของพนาเปลี่ยนไป ไม่บ่อยครั้งที่อีกฝ่ายจะดูดุดันแบบนี้
   
“ครับ เรื่องเงินที่ทวงไม่ใช่ประเด็นเท่ากับการเอาเรื่องของขุนขุนมาพูด  แล้วพูดได้แบบไม่ละอายปากเลยว่ากำลังนินทาชีวิตของเด็กคนหนึ่งอยู่ ผมเลยอดคิดไม่ได้ว่าแม่แบบนี้ลูกจะเป็นแบบไหน เด็กจะไม่เอาไปล้อหรือเอามาเล่าต่อกันสนุกปากเหรอ ว่าขุนไม่มีพ่อไม่มีแม่” คีตกานต์ต้องหยุด เพราะอารมณ์กลับมาพุ่งขึ้นสูง เขาเผลอกำมือเข้าหากันแน่น
   
“ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันผิด ขอโทษครับ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ”
   
พนาถอนหายใจยาว “ต่อไปพี่จะไปรับไปส่งขุนให้บ่อยขึ้น คงต้องไปแสดงตัวบ้างอย่างที่คีย์พูด ขุนเป็นเด็กขี้เกรงใจ เรื่องพวกนี้ไม่เคยเอามาเล่าให้พี่ฟังเลย”
   
“ดีแล้วครับจะได้เงียบปากกัน” คีตกานต์ยังอดโมโหไม่ได้
   
“แต่ต่อไปคีย์จะทำอะไรต้องคิดให้มาก ต้องตั้งสติให้ดี เงินไม่ได้แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง ยิ่งทำต่อหน้าเด็กยิ่งไม่เหมาะ เพราะมันจะไปปลูกฝังความเชื่อผิดๆ ให้กับเด็ก”
   
“ขอโทษครับ” คีตกานต์หน้าจ๋อย ยอมรับแต่โดยดีเพราะรู้ว่าเขาผิดจริง
   
“เราต้องแก้ปัญหาที่ต้นเหตุของเรื่อง แก้ด้วยความถูกต้อง ไม่ใช่ด้วยการตัดปัญหา เพราะปัญหาที่ไม่ได้รับการแก้ มันจะเป็นปัญหาอยู่แบบนั้นตลอดไป”
   
“ครับ” คีตกานต์คอตก หลุบสายตาลงมองต่ำ ก่อนจะเงยขึ้นเมื่อมือของพนาวางลงบนบ่าของเขา ดวงตาทั้งคู่สบกัน
   
“ขอบใจมากที่ปกป้องขุน”
   
รอยยิ้มอบอุ่นที่พนาส่งมาให้ สายตาอ่อนโยนที่มองเข้ามาในตาเขาทำให้หัวใจของคีตกานต์กลับมาพองโตอีกครั้ง รอยยิ้มจึงปรากฎขึ้นบนหน้า แทนอาการคอตกเมื่อครู่
   
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
   
มือข้างนั้นตบลงบนบ่าเขาเบาๆ สองสามครั้งก่อนเอาลง
   
“เดี๋ยวพี่คืนเงินให้”
   
“ไม่เป็นไรครับ”
   
“คีย์”
   
“งั้นคืนแค่สองพันก็ได้ครับ เพราะเขาจะเก็บแค่สองพัน ที่เหลือผมเป็นคนให้ไปเอง”
   
“คีย์” น้ำหนักของเสียงเพิ่มขึ้นทันที
   
“ครับ ห้าพันก็ห้าพันครับ” คีตกานต์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องจ๋อย ทำไมเขาต้องกลัว แต่ก็กลัวจริงๆ
   
“ถ้าเป็นห่วงกลัวพี่ไม่มีเงินก็ไม่ต้องห่วง ทำงานที่นี่มาเจ็ดปีพี่แทบไม่ได้ใช้เงิน ไม่ต้องเสียค่ากินค่าอยู่ เรื่องแค่นี้พี่จ่ายได้สบาย”
   
“ครับ” คีตกานต์พยักหน้า รู้สึกสบายใจขึ้นมาก เพราะเขาเป็นห่วงเรื่องนี้จึงรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
   
“ผมขอซื้อสามเล่มได้ไหมครับพ่อ” ขุนเดินเข้ามาหาในมือมีหนังสือสามเล่มที่เจ้าตัวคงเลือกแล้วเลือกอีก แต่ตัดสินใจไม่ได้ ถ้าเป็นคีตกานต์เขาคงบอกเด็กชายว่าไม่ต้องเลือก ชอบเล่มไหนก็หยิบมาให้หมดเลย แต่เพราะมากับพนาเขาจึงเงียบไม่กล้าพูดอะไร
   
“ได้สิ ส่งมาเดี๋ยวพ่อไปจ่ายเงินให้”
   
“ขอบคุณครับ” เด็กชายขุนส่งหนังสือให้บิดา
   
“คีย์จะซื้ออะไรหรือเปล่า พวกนิตยสารหรือหนังสือไปอ่านเล่น”
   
คีตกานต์เหลือบตาไปมองนิตยสารหัวนอกที่อยู่บนแผงหนังสือ แต่ถ้าหยิบเขารู้ว่าพนาคงจ่ายให้ ชายหนุ่มจึงส่ายศีรษะ
   
“ไม่มีครับ”
   
“ไปหยิบมาเถอะ”
   
คีตกานต์เลิกคิ้วขึ้น ก็เขาเพิ่งบอกไปว่าไม่มี
   
“ตาของคีย์บอกอยู่ชัดๆ ว่าอยากได้”
   
“ชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
   
“หึๆ ไปหยิบมา พี่ไม่ล่มจมเพราะนิตยสารไม่กี่เล่มหรอกน่า”
   
“ก็ได้ครับ จะเหมามาทั้งแผงเลย”
   
“หึๆ”
   
คีตกานต์เดินไปหยิบนิตยสารที่อ่านประจำ แต่พอไปถึงที่แผงเขากลับหยิบมาไม่กี่เล่ม จู่ๆ ก็คิดได้ว่ามันก็เป็นการอัปเดตเทรนใหม่ๆ เหมือนกัน อ่านเล่มสองเล่มก็พอ 
   
“เรียบร้อย” พนาส่งถุงให้เขากับเด็กชายขุนถือเอง คีตกานต์เผลอหัวเราะออกมา
   
“มีอะไร” พนาหันมาถาม เมื่อเห็นดวงตาแพรวพราวของอีกฝ่าย
   
“ไม่มีอะไรครับ”
   
คีตกานต์ไม่ยอมบอก นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กที่ได้รับการปกป้องดูแล เขาเคยได้รับของขวัญราคาแพงมากมาย แต่แค่หนังสือสองเล่มทำไมทำให้เขายิ้มได้ขนาดนี้


คีตกานต์พาเด็กชายขุนไปแผนกเสื้อผ้าเด็กในตัวห้าง แทนการเข้าร้านแบรนด์เนมชั้นนำด้านนอก เขาเลือกราคากลางๆ เลือกแบบที่สามารถใส่ไปได้นานๆ เลือกเสื้อสีแดง สีเหลือง สีฟ้า เพราะเด็กชายขุนมีแต่เสื้อสีดำ สีขาว สีน้ำเงินที่บ้าน เลือกเสื้อเชิ้ต เสื้อโปโล เสื้อยืดแขนยาว เลือกแบบที่หลากหลายมากขึ้น เลือกกางเกงที่พอดีหุ่นสูงของเด็กชาย ไม่ใช่กางเกงหลวมๆ ที่ใส่ไปได้อีกสี่ห้าปีแบบที่เด็กชายมี
   
“อาคีย์เยอะไปแล้วครับ”
   
คนพ่อไม่ห้ามแต่คุณลูกกลับห้ามเขาเสียเอง ถ้าเปลี่ยนได้เขาคงเปลี่ยนให้เด็กชายยกตู้ แต่พอโดนเด็กชายขุนห้ามเขาก็เลยหยุด
   
“พอก็พอครับ”
   
“หึๆ” พนาอดหัวเราะไม่ได้ เพราะหน้าตาอีกฝ่ายดูขัดใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้ ต้องยอมตามใจเด็กชายขุน สายตาคู่นั้นบอกเขาว่าอีกฝ่ายรักลูกชายของเขามากแค่ไหน
   
“เวลาขุนอยู่บ้านก็ใส่เสื้อผ้าที่พ่อพนาซื้อให้นะ พอจะออกไปข้างนอกก็ใส่เสื้อผ้าที่อาซื้อให้ อย่าใส่ของพ่อพนาออกไปข้างนอก”
   
“เดี๋ยวนะ พูดแบบนี้ก็แปลว่ารสนิยมพี่แย่น่ะสิ”
   
“ไม่ได้แย่ครับ แต่ไม่ผ่าน”
   
เด็กชายขุนหัวเราะเบาๆ พนาจึงแกล้งหันไปมองลูกชาย อีกฝ่ายหยุดหัวเราะทันที ยิ้มเขินที่เผลอหัวเราะออกมา
   
“ปฏิวัติลูกแล้วเดี๋ยววันหลังผมจะปฏิวัติพ่อบ้าง”
   
“อย่าเลยพี่ไม่อยากใส่เสื้อสีแดง สีเหลือง”
   
“ผมก็ไม่ได้จะให้ใส่สักหน่อยครับ แต่มันก็ต้องอินเทรนบ้าง”
   
“อินเทรนไปให้ใครดู คนงาน หรือเจ้าตูนตูนของอาโป” พนาหัวเราะเมื่อพูดถึงวัวของเด็กชายอาโป
   
“ก็ใส่ให้ผมดูไงครับ”
   
คีตกานต์พูดออกไปตามที่ใจคิด แต่เมื่อสายตาสองคู่สบกัน เขากลับชะงัก
   
“ตามใจครับ ไม่เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยน” ชายหนุ่มเบือนสายตาหนี จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
   
“ไม่ซื้ออะไรแล้วใช่ไหม พี่จะได้เอาไปจ่ายเงิน”
   
“ครับ เดี๋ยวโดนขุนบ่นอีก”
   
“ฮ่าๆ” พนาหัวเราะเสียงดัง เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใครเด็กกว่ากันระหว่างขุนกับคีตกานต์


“เรียบร้อย” พนาเดินเข้ามาสบทบเมื่อจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย คราวนี้เขาเป็นคนถือถุงทั้งหมดให้ลูกชาย
   
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเลยครับ”
   
“เดี๋ยว”
   
“พี่พนาจะดูอะไรต่อเหรอครับ”
   
“เปล่า จะพาคนทำดีไปเลี้ยงเค้กขอบคุณ”
   
“ผมเหรอครับ”
   
“ใช่”

คีตกานต์สบตากับสายตาที่มองมา โดนชมแค่นี้หัวใจของเขาก็พองโตแล้ว ความสุขมันหาง่ายกว่าที่คิดจริงๆ
   
“ขอบคุณครับ”
   
“งั้นก็ไปกันเถอะ คีย์เลือกร้านเลย”
   
“ครับ”
   
คีตกานต์กอดไหล่เด็กชายขุนออกเดิน เขาชวนเด็กชายเลือกร้าน เอ่ยชื่อร้านเค้กอร่อยๆ ขึ้นมา ก่อนที่หัวใจจะสะดุดกับบางอย่างเข้า
   
พนาไม่ได้บอกว่าจะพาไปทานขนม ไม่ได้บอกว่าจะพาไปทานไอศกรีม แต่บอกว่าจะพาไปทานเค้ก
   
ริมฝีปากของคีตกานต์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้าง ดวงตาวาววับ เขาเคยพูดกับเพทายเมื่อนานมาแล้วว่า ให้แวะทานเค้กเพราะเขาอยากกิน ถึงจะพูดแค่ครั้งเดียวแต่อีกฝ่ายกลับจำได้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ
   
ขอบคุณที่ใส่ใจคำพูดของผมนะครับพี่พนา

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[gackmanas]

 

[route rover]

/น่าจะมีคำผิดอยู่หลายคำนะคะ งงๆ ที่มีเพทายไปรับขุนด้วย

ตบปากผู้ปกครองนิสัยไม่ดี มันน่านัก

[TheDoungJan]

ตอนนี้คีย์น่ารัก. เด็กกว่าขุนอีก

[JUST_M]

อุเหม่!! จีบกันเลาลู้ เลาดูอ๊อกกกก

[Chompoo reangkarn]

 

[ommanymontra]

 

[MayuYume]

ประโยคเดียวก็ทำเราเดดได้
ก็ใส่ให้ผมดู(คนเดียว)สิครับ 

[Tiffany]

คู่นี้น่ารักกันจริงๆ

[Al2iskiren]

ครอบครัวสุขสันต์

[mystery Y]

เหมือนครอบครัว

[mooping-7]

พ่อแม่ลูก. น่าร๊ากกก

[iceman555]

 

[seaz]

มีโมเม้นต์ครอบครัวสุขสันต์ คุณพนาต้องจีบคีย์ให้ได้แล้วนะครับ ^^

[snowboxs]

อย่าเปลี่ยนสไตพี่พนาเลย
เด๋วสาวน้อยหนุ่มน้อยมาติดเอาน๊าาาา

[Yara]

คู่พนาคีย์ก็ไม่น้อยหน้าเลยนะ ^^

[donutnoi]

   คู่ยี้ก็น่ารัก น้องขุนก็อย่าคิดมากนะ

[Jibbubu]

ครอบครัวสุขสันต์

[HanATarO]

อาคีย์เริ่มหวั่นไหวกับพี่พนาแล้ว

เด็กชายขุนน่ารักจริงๆ

[miikii]

ถึงจะไม่ถูกแต่ก็ชอบจังใช้เงินแก้ปัญหา ;-;

[kawisara]

ดีใจที่อาคีย์

ปกป้องขุนเต็มที่

น้องขุนช่างเป็นเด็กเจียมเนื้อเจียมตัว

อาคีย์ต้องปกป้องขุนเยอะๆนะ

อย่ามัวรอให้พี่พนาผู้เอื่อยเฉื่อย

ทำหน้าที่คนเดียว

บ้างานขนาดนั้นขุนโดนรังแก

ก็คงไม่รู้หรอกมั้ง

[lemonphug]

คุณพนาผู้สุขุมนุ่มลึก

[diltosscap]

รัก เติมเต็มความสุขให้กัน

[HISY]

อยากมีคนดูแลแบบคีย์ พี่พนาหาได้ที่ไหนอีกค้าา

[SuPeRDonGDanG]

คู่สารินเพทายก็ดีต่อใจ คู่พนากับคีย์ก็ดีย์ต่อใจ
น่าร้ากกกกกกกกกก
ปลื้มปริ่มกับทั้ง 2 คู่เลยค่ะ