หัวข้อ: (｡･ω･｡) โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ 19]If we are not matched from heaven [p20] 23.05.2019

[nofsnof]

ง่า เสียใจจ จะจบแล้วหรออ

อ่านจนรู้สึกผูกพันธ์กับตลค.เลยค่ะ

ได้แต่หวังว่าเค้าจะได้เคลียร์กัน ไม่หวังให้ดีกันนะ กลัวหน้าแตก 5555

แต่จริงๆคนที่รักกันแล้วไม่ได้เป็นคู่ชีวิตกันก็มีเยอะแยะไป นึกถึง la la land  เลย

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ 

[FrozenSnow2019]

มันหน่วงหน่วงเนอะ คือเราเข้าใจความรู้สึกของทั้งคู่นะ ถ้าต่างคนต่างลดฐิธิตัวเองลงแล้วหันหน้ามาคุยกันก็คงไม่ต้องทะเลาะกัน เพราะเอาจริงๆแล้วทั้งคู่ต่างก็รักกันมาก ไม่ยากเลยที่จะปรับความเข้าใจกัน

[EARTHYSS :)]

อารมณ์แต่ละคนมีหลายเลเยอร์มาก แต่ก็นั่นแหละมนุษย์ร้อยพ่อพันแม่เจออะไรมาไม่เหมือนกัน เอาตรงๆถ้าจะจบแบบต่างคนต่างไปก็โอนะ มันไม่จำเป็นต้องแฮปปี้แค่ต่างคนเคลียร์ปมกันก็พอ เรียลดี

[Jnchnn]

เราชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกก
แค่เบ๊บนั่งคุยกับพี่ป้อมนะ แต่มันลึกซึ้งมากเลย
คือนักเขียนข้อมูลดีมาก ถ่ายทอดออกมาก็ดี ประทับใจได้อารมณ์มาเต็มๆค่ะ
ตอนนี้ยอมแพ้นายเข็มทิศล่ะ ก็รู้แหละว่ารักเบ๊บ คิดถึงเบ๊บมากเหมือนกัน
 

[MooMiew]

อึดอัดจังเลย

แต่เหนือสิ่งอื่นใด เบ๊บกวนตีนได้ตลอดจิงๆ เครียดอยู่ก็กวนตีนได้ แม้แต่กับไอดอลอย่างพี่ป้อมก็กวนใส่ กวนได้น่าเตะแบบเอ็นดู5555

พอบอกว่าจะจบแล้วก็ใจหาย แงงง

[mab]

เราไปอยู่ไหนมาาาาาาาาาาา
ถึงเพิ่งมาเจอเรื่องนี้
สนุกมากๆ เลยค่ะ

[Jiraapp]

กำลังดีใจกับเบ็บที่เห็นจ่าโพสแบบนั้น เออแต่ถ้าที่จ่าโพสคือหมายถึงรักเก่านี่จุกเลยนะ แต่เราว่าหมายถึงเบ็บนั่นแหละ ตอนหน้ายังไม่อยากให้จบเลยขอต่อเวลาดราม่าได้มั้ย555

[Warapich]

รู้สึกว่าเบ๊บรักจ่ามากๆอ่ะ ขนาดรู้สึกแย่ปานนั้นยังอุตส่าคิดถึงเค้า หงอยเพราะเค้า จะโทรหาเค้า นี่คิดว่าถ้าอยู่ไทยคงตามไปง้อแน่เบย ใจเทออ่อนปวกเปียกมาก จ่าก็โพสเพลงอ่อยเบ๊บ โอ้ยยยย เคลียร์กันดีๆนะรู้กกกก ไม่อยากให้จบเร็วเลยค่ะ สนุกมากกกกกก

[Jaiis]

อยากง้างปากจ่า พูดก็พูดไม่หมด ทำลูกเบ๊บร้องไห้อีก แม่มมมมมม

[malula]

มารอน้องเบ๊บจ้า

[-west-]

If we not match from the heaven

         เราเช่าเป็นโรงแรมรายเดือน โฮสเทลราคาไม่แพง พร้อมรถมอเตอร์ไซค์หนึ่งคัน ช่วงแรกที่มาอยู่พี่ป้อมใช้บริการไกด์นำเที่ยวบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วเราจะเดินไปตามแหล่งท่องเที่ยวแนะนำด้วยตัวเอง จากนั้นค่อยๆ ตีกรอบแคบลงมาเหลือเป็นความเป็นอยู่ระดับชุมชน

 

         การอยู่โฮสเทลนอกจากประหยัดเงินมากกว่าโรงแรมหรูๆ ยังช่วยเรื่องการเข้าถึงคนในพื้นที่ได้ง่ายกว่าด้วย อาหารการกิน พืชผักที่หาได้ตามท้องถิ่น ผมเกลียดผักอะไรสักอย่างที่ชาวบ้านมักใส่มาในทุกเมนูอาหาร เป็นผักกลิ่นฉุน แต่ก็กิน ของกินไม่มีอะไรอร่อยเลยแต่ก็ต้องกิน ไม่ก็ออกไปซื้อเข้ามาใช้ครัวของเจ้าของบ้านแทน เรียกว่าการเป็นอยู่ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนในเมืองใหญ่ บางครั้งผมก็คิดถึงราเมนร้านลุงที่เป็นเจ้าของคนญี่ปุ่นที่เข็มทิศแนะนำ ครั้งสุดท้ายเราไปกินด้วยกันที่ไหนนะ รู้สึกว่าจะเป็นร้านหมูกะทะ ผมหิวโซและเขาที่คอยแย่งหมูสุกๆ ไปก่อนตลอดเวลา



          พระอาทิตย์คล้อยตัวลงต่ำ โฮสเทลที่พักเป็นบ้านไม้ ด้านล่างเป็นปูน ห้องของผมมีระเบียงฝั่งทิศตะวันตก ตอนเย็นโพล้เพล้แสงสีส้มจะโอบกอดเอาไว้ ภาพตอนที่เราสูบบุหรี่ มองอาทิศอัศดงยังคงปรากฏชัด ผมโหยหาเขาตลอดเวลา ไม่อาจสลัดภาพของเราได้ออกไปได้แม้วินาทีเดียวและมันคงเป็นเรื่องตลกที่ร้ายกาจเอามากๆ ถ้าเราสองคนใจตรงกันแต่ต้องมาร้างลาเพราะความเข้าใจผิดและไม่เลือกทางที่จะพยายามรักษาไว้

          ผมอยากโทรไปหาเข็มทิศอีกครั้ง แต่ก็คิดใหม่ สุดสัปดาห์นี้ถ้าเรายังไม่ได้ความคืบหน้าอะไร หมายถึงเรื่องการทำหนังเรื่องใหม่ของพี่ป้อมซึ่งมีผมเป็นตัวถ่วงชิ้นใหญ่ ผมคิดว่าจะกลับไปไทยเพื่อพูดคุยกับเข็มทิศต่อหน้า อย่างคนไม่เอาอารมณ์มาตัดสินอีกครั้ง



          ความจริงแล้ว ผมน่าจะรู้จักเข็มทิศดีว่าคนแบบนั้นไม่มีทางง้างปากออกมาว่าตัวเองไม่พอใจอะไร ไม่อย่างนั้นคงไม่ทนคบกับนังเด็กนั่นมาได้ตั้งหลายปี

           “เบ๊บ ไอ้เบ๊บโว้ย”

          ระหว่างที่ผมกำลังดื่มด่ำอดีตและสุนทรียภาพของดวงอาทิตย์สีไข่เป็ด เสียงพี่ป้อมก็ดังเข้ามาในห้องพร้อมกับเคาะประตูไม้รัวๆ ผมดับบุหรี่ลงในกระบะทรายที่มีเถ้าสุมของวันก่อนกองไว้ประมาณหนึ่ง เบียร์ที่ซื้อมาจากข้างนอกเพิ่งหมดไปแค่ครึ่งขวด พับสมุดที่เปิดกางไว้จดความคิดเผื่อวูบวาบเรื่องทำหนังลงไป ที่ระเบียงห้องมีเก้าอี้ไว้สำหรับนอนเอกเขนก พาดขายาวเหยียดขอบระเบียง อวดตีนให้ข้างบ้านชม แต่ระหว่างบ้านมีพื้นที่มากพอไม่ให้รู้สึกคล้ายผมไปขี้ใส่หน้า พนมเปญยังไม่ได้เบียดเสียดกันขนาดนั้น มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่ม โบกโชยพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้มาเป็นระยะ พี่ป้อมบอกว่ามีบ้านหลังใดสักหลังที่ปลูกต้นพยอม เมื่อคราวมันออกดอกจะหอมมาไกลแต่ผมยังไม่ได้กลิ่น อาจเป็นด้วยบุหรี่รสแรงของเจ้าถิ่นที่กลบเอาความรื่นรมย์ตามธรรมชาติมอดไป

           “ครับพี่ มาแล้วครับ”

          ประตูไม้ที่เป็นอาณาเขตของห้องพักผมกับพื้นที่อื่นของบ้านเปิดออก บานพับเก่าลั่นเอี๊ยดตามสภาพ แต่ถึงแม้มันเก่าและหนักเพราะเป็นไม้โบราณก็ยังไม่ต้องใช้กำลังมากในการขยับเคลื่อน พี่ป้อมยืนอยู่ตรงนั้นแทบมิดใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

           “เพื่อนมาหา ข้าลงไปข้างล่างพอดี เขาบอกโทรหาเอ็งแล้วไม่รับ”

           “สงสัยปิดเสียงไว้ในห้องมั้งพี่ ผมออกไปที่ระเบียง”

           “เออๆ แล้วเย็นนี้เอาไง จะไปตลาดรัสเซียอยู่ไหม”

           “คง...ยังมั้งครับ” ผมว่า เหลือบไปสบตาคนข้างหลัง “วันนี้คงออกไปหาอะไรกินกับเพื่อนนะพี่”

           “เออ ไปเถอะ ข้าจะไปลองของเด็ด”

           “เชิญเลยครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ หลิ่วตารู้กันกับชายวัยกลางคนว่าของเด็ดหมายถึงอะไร เขายิ้มเจ้าเล่ห์กลับมา หันไปตบบ่าชายผู้มาเยือนแล้วเดินลงบันไดบ้าน เสียงเอี๊ยดอ๊าดของไม้กระดานเบาลงเรื่อยๆ ผมเปิดบานประตูกว้างขึ้น เชิงสัญญะว่าอนุญาตให้แขกที่ไม่ได้นัดเข้าพบเป็นการส่วนตัว

           “มาได้ไง”

           “เรียกแท็กซี่มาสนามบิน บินมาลงพนมเปญ แล้วก็เหมารถมาลงนี่”

           “กวนตีน”

           “อือ คิดถึง”

          เข็มทิศโยนกระเป๋าลงเตียง เมื่อผมปิดประตูเขาก็หันกลับมา ดึงผมเข้าไปกอดด้วยแขนทั้งสองข้างจนมิดอก กลิ่นของเขายืนยันย้ำชัดว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ความฝัน เพียงแค่กอดเท่านั้นผมก็ไม่สนใจถามอะไรอีก ยกมือขึ้นกอดอีกฝ่ายแน่น แล้วก็ร้องไห้เป็นการต้อนรับ ความทรมานว่างเปล่ากลวงโบ๋ถูกเติมเต็มอีกครั้งเพียงแค่มีเข็มทิศตรงนี้ ผมไม่อยากเสียเขาไป และดีใจมากจนอดกลั้นมันไม่ไหว ความรักที่มันท่วมท้น สลักรากฝังลึกลงในใจ ปราศจากข้อกังขา หรือความรู้สึกไหนมารบกวน ผมอยากกอดเขาให้แน่นที่สุด ให้นานที่สุด ชดเชยช่วงเวลาที่เราไม่ได้คุยกัน เติมกำลังจากวันที่แห้งเหือดลงให้มีพลังใจก้าวต่อ เข็มทิศเหมือนเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของผม พอขาดเขาไปแล้วการทำงานของหัวใจก็ผิดเพี้ยน ไม่ได้หมายถึงขาดเขาที่อยู่ข้างๆ แต่หมายถึงเมื่อเขาก้าวออกไปจากความสัมพันธ์ที่เราหลงระเริงจนลึกซึ้งผมก็ไม่ปกติเหมือนเดิม

           “ขอโทษที่ใจร้อน เราน่าจะรู้ว่าเบ๊บรักเรา รักมากกว่าใคร ขอโทษที่เราหึงจนหน้ามืด เราน่าจะรู้จักเบ๊บดีว่าเป็นคนยังไง”
           “ไอ้บ้าเอ๊ย หึงเรื่องอะไรวะ ก็บอกว่าไม่ได้มีคนอื่นไง ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง”

           “จำวันนั้นได้ไหม ที่ไปเลี้ยงส่งแม็กแล้วเบ๊บหายไปที่ห้องน้ำกับไอ้แม็กตั้งนาน”
          ผมพยักหน้า แต่ไม่อยากพูดถึงอีก วันที่ผมเสียน้องชายที่ชื่นชมตัวเองไปหนึ่งคน

           “เราไม่ชอบเลยที่แม็กมันวุ่นวายกับเบ๊บ แล้วยิ่งนายหายไปนาน ก็ตั้งใจว่าจะพากลับห้องแล้วปล้ำจนกว่าจะเช้า แต่เห็นรอยดูดที่ต้นคอก่อน”

          ผมควรตกใจอะไรก่อนดีวะ ตั้งแต่รอยดูดที่เข็มทิศทักกับทึกทังหึงหวงแล้วหาเรื่องยังสว่าง

           “ผมคิดว่ารอยนั่นเป็นของคุณมาตลอดเลยว่ะ... เข็มทิศ คือ..มันไม่ได้มีอะไร ผมอธิบายได้เพียงแต่...ไม่ค่อยอยากพูดถึง”

           “เพราะเบ๊บไม่พูด เราก็ยิ่งคิดมากว่าที่หายไปห้องน้ำนั่นหายไปเอากันมา ไอ้แม็กมันหาเรื่องเหยียบหน้าเราอยู่แล้วก็ทิ้งรอยไว้โชว์ เราไม่เคยทำแบบนั้นกับเบ๊บเพราะนายเคยบอกให้เรื่องระหว่างเราเป็นความลับ พอเห็นคนอื่นแสดงสัญลักษณ์ไว้ เราก็ยิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง ความกลัวของเราที่มันกัดกินเรามาตลอด...เรากลัวว่าเบ๊บไม่ได้รักเรา”

           “ผมไม่ได้มีอะไรกับแม็ก สาบานได้”

           “ถ้าเบ๊บเล่าเรื่องคืนนั้น เราคงไม่ต้องทะเลาะกันก่อนนายบินมาพนมเปญ”

          เขาคลายอ้อมกอดออก เช็ดน้ำตาของผมด้วยนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้าง ส่วนนิ้วอีกสี่และอุ้งมือประคองเอาไว้ จ้องตาจนผมเห็นเงาของตัวเองสะท้อนด้านใน

           “ผมไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ”

           “เราก็ไม่ได้ถาม เพราะคิดว่าถ้าเบ๊บไม่อยากให้เรารู้ก็คงโกหกอยู่ดี” เขาว่า ก่อนเน้นเสียงด้วยคำพูดเนิบช้าและจริงจัง “แต่ว่าตอนนี้เรารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ให้โอกาสเรารักกันใหม่ได้ไหม ที่ผ่านมาไม่ใช่เพราะนายบังเอิญอยู่ตรงนั้น แต่เราชอบนายจริงๆ ชอบที่เป็นนาย คนที่ทำให้เราไม่มองความรักในแง่ร้าย เราดีใจมากด้วยที่คนๆ นั้นเป็นนาย”

          ผมจะเบะปากร้องไห้อีกแล้ว ที่เข็มทิศกำลังง้อแม่งโคตรน่ารักเลย

           “แล้วไปรู้ได้ไง”

           “สัญญาก่อนว่าบอกแล้วจะไม่ด่า”

           “อือ” ผมรับปากในทันที ใครจะไปเล่าได้นอกเสียจากพี่รูญ เขาลดมือลง จับมือผมไว้ราวกับกลัวว่าถ้าสารภาพแล้วผมอาจจะใช้กำลังกับเขาแทนการก่นด่า ผมยอมให้เขาจับไว้หลวมๆ ความอุ่นของปลายนิ้ว อุ้งมือนุ่ม ผมก้มลงมองเส้นเลือดที่นูนขึ้นมาจากผิวหนัง มือของเขาเรียวสวยในแบบของผู้ชาย สากด้านเฉพาะปลายนิ้ว และมือซ้ายนิ่มกว่ามือขวา

           “เราพอนายบินมาพนมเปญ เราก็ไปต่อยมันที่มหา’ลัย พอดีมีเพื่อนเรียนโทเอกเดียวกับมันเป็นสายให้”

          ไอ้สัด มือที่ผมเพิ่งชื่นชมความสวยงามไปเนี่ยนะ

           “ไปต่อยมันทำไม”

           “โกรธ...ไม่รู้ดิ เราว่าใครๆ ก็รู้เรื่องของเรากับนาย เบ๊บชอบออกมาสูบบุหรี่ข้างนอกแล้วไม่ล็อกจอคอมพิวเตอร์ตั้งหลายครั้ง บางทีเขาเข้ามาเห็นพี่ก้อยกำลังใช้คอมเบ๊บอยู่เลย เพียงแต่ไม่มีใครพูด ยิ่งไอ้แม็ก มันมองเบ๊บตาเป็นมัน จะไม่สังเกตได้ไง”

           “แต่เราก็ต่อยมันไปแล้ว ตั้งแต่วันที่...”

           “ก็เพิ่งรู้ตอนที่ต่อยไปแล้ว สุดท้ายไปจบโรงพัก จ่ายค่าปรับแล้วพี่รูญก็ตามมาเคลียร์ให้”

          โธ่เอ๊ย เวรกรรมไอ้แม็ก โดนไปกี่หมัดวะนั่น เพราะความเมาชั่ววูบของเจ้าตัวแท้ๆ

           “มันเป็นอะไรมากไหม”

           “ห่วงเราก่อนดิ”

           “โห ตั้งใจไปลงมือขนาดนั้นยังเป็นอะไรได้ด้วยเหรอ”

           “เป็นดิ พอรู้ว่าเข้าใจไปเองก็โคตรเกลียดตัวเองเลยที่ทำให้เบ๊บเสียใจ”

          ผมไม่ปฏิเสธว่าเข็มทิศทำให้ผมเสียใจ แต่ผมเองก็ทำให้เข็มทิศเสียใจทั้งทีตั้งใจและไม่ตั้งใจอีกหลายอย่างเหมือนกัน อย่างน้อยที่สุดคงเป็นเพราะความชัดเจนที่เข็มทิศต้องการ ความชัดเจนที่ทำให้เขาพูดกับใครต่อใครได้ว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่เพียงเพื่อนทั่วๆ ไป

           “ขอโทษเหมือนกัน ผมทำเหมือนไม่แคร์คุณมาตลอดเลยใช่ไหม”

          เขาเงียบแทนคำตอบ มือเรายังจับกันไว้ ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเข็มทิศ ความวูบไหวปรากฎผ่านมาเมื่อประโยคนั้นจบลง

           “ผมทรีทคุณเหมือนเพื่อน...ทั้งที่...ถ้าเป็นแฟนผู้หญิงผมคงทำได้ดีกว่านี้ ถึงจะคิดว่าความรักไม่เกี่ยวกับเพศ ผมก็เอาเพศมาเลือกปฏิบัติกับคุณอยู่ดี”

           “ที่เบ๊บบอกว่าพาแฟนที่เคยคบไปที่บ้าน...เราก็คิดเหมือนกันนะว่าเบ๊บจะบอกครอบครัวยังไง เราจะเป็นคนที่เป็นข้อยกเว้นเรื่องนั้นไหม แต่เราพร้อมจะบอกกับที่บ้านนะว่าเราคบกับนาย”

          แม่มึงอกแตกตายแน่ๆ เข็มทิศ ผมคิดแต่ไม่ได้พูดไป มีอีกหลายอย่างที่เราต้องสะสางที่ไทยถ้าคบกันต่อ หมมายถึงถ้ายังคงรักกันและไปกันตลอดรอดฝั่งกระทั่งผมทำหนังเรื่องนี้กับพี่ป้อมจบ

           “ผมไม่ได้คิดหรอก ผมคิดแค่ว่าอยู่กับคุณไปเรื่อยๆ”

          ผมคิดว่าเราเข้ากันดีทุกอย่าง แทบไม่ต้องปรับอะไรเลย เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนแล้วค่อยมาคบกันแบบนี้ มานึกย้อนกลับไป เข็มทิศเป็นฝ่ายใส่ใจกว่าที่ผมทำมาก ไม่แปลกสักนิดถ้าเขาจะรู้สึกหวาดระแวงว่าผมจะมีคนอื่นได้ง่าย

           “ผมขอโทษ...ไม่รู้จริงๆ ว่าทำให้คุณไม่มั่นใจ ผมรู้สึกว่าเราเริ่มทะเลาะกันตั้งแต่มีเรื่องน้อยหน่าเข้ามาอีกครั้ง แล้วก็โยงไปเรื่อย ผมไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ”

           “ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราแค่ไม่อยากเสียเบ๊บไป เราถามจากพี่รูญว่านายกับพี่ป้อมพักที่ไหนแล้วก็รีบเคลียร์งานมาหา โชคดีที่พนมเปญอยู่แค่นี้ ถ้าเบ๊บไปไกลกว่านี้เราไม่รู้จะตามมาขอโอกาสอีกครั้งทันหรือเปล่า”

          ให้ตาย ที่ผ่านมาเราไม่เคยพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจริงจังแบบนี้มาก่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีเรื่องผิดใจจนถึงขั้นเลิกราตั้งแต่ยังไม่ตกปากรับคำ แต่ในความ‘ไม่เคย’นั้นก็ช่วยได้มาก อย่างน้อยมันทำให้ผมเข้าใจว่าตัวเองรักเข็มทิศมากแค่ไหน และเขาก็ไม่ได้รู้สึกน้อยไปกว่ากันสักนิดเดียว หลักฐานก็คือผ้าผ่อนที่หอบข้ามประเทศมาเพื่อขอให้เรากลับไปคุยกันเหมือนเดิมนี่แหละ

          “บังเอิญจังเลยเนอะ ผมคิดว่าจะกลับไปง้อคุณสุดสัปดาห์นี้เหมือนกัน”

           ผมสารภาพ นึกขอบคุณที่เราใจตรงกันขนาดนี้ อย่างน้อยมันก็บอกผมว่าเมื่อเรารักถูกคน ความรักก็ไม่ได้เฮงซวยสักเท่าไหร่

          นัยน์ตาเข็มทิศยิ้มเป็นอันดับแรก ตามมาด้วยองศาที่มุมปากยกขึ้น ผมเม้มปากเข้าหากัน เขินเป็นบ้า ขอบคุณที่จับมือกันไว้ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอามันไปวางไว้ตรงไหน

           “ไม่บังเอิญหรอก เพราะนายรักเราต่างหาก” 

           เออเว้ย มั่นหน้ามั่นโหนกสมกับเป็นเข็มทิศดีจริงๆ ไม่เปิดโอกาสให้ผมเป็นคนพูดหน่อยเหรอวะ

            “แต่ผมต้องทำหนังกับพี่ป้อมนะ กลับไปกับคุณไม่ได้”

            “ไม่เป็นไร นายก็ไม่ได้มาทำหนังกับพี่ป้อมเพราะเราไล่มาเสียหน่อย ทำไปเถอะ เรารู้ว่าเบ๊บชอบงานนี้ แค่หาเวลาโทรหากันบ้าง แล้วก็หวั่นไหวกับใครก็พอ”

            “ให้หวั่นไหวกับใคร พี่ป้อมเรอะ”

            “รุ่นพ่อเลยนะ”

            “เข็มทิศ นี่จริงจังนะ”

           ผมวางมือลงบนหัวไหล่ทั้งสองข้าง ขยับเลื่อนมาทีละนิด ไล้นิ้วหัวแม่มือลงบนกระดูกไหปลาร้า กอบกุมรอบลำคอ ก่อนโอบกอดที่แก้มสากด้วยสองมือของตัวเอง

           เสียงลมพัดจากด้านนอก หวีดหวิวผ่านหน้าต่าง ผ้าโปร่งสีขาวคงระบำร่า แสงสีส้มทอดเข้ามาแผ่หราบนเตียงฟูก เป็นแสงจากธรรมชาติที่เรามักยืนมองด้วยกันจนมันลับหายไปเสมอๆ ผมยืดตัวจูบริมฝีปากหยักเบาๆ แล้วผละถอย ทว่ายังคงจับใบหน้าของชายหนุ่มไว้เช่นนั้น

            “ผมรักคุณ และผมจะไม่มีคนอื่นนอกจากคุณจนกว่าเราจะเลิกกัน ไม่ว่าเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม คุณเชื่อใจผมได้ ผมไม่ทำร้ายคนที่ผมรักแบบนั้นครับ ผมไม่เคยทำ”

           เข็มทิศโน้มตัวลง เป้าหมายคือริมฝีปากผม แต่พลาด ผมเบี่ยงตัวหนี จับแก้มเขาไว้ บังคับไม่ได้บุ่มบ่ามเอาแต่ใจ

            “คุณต้องสัญญากับผมเหมือนกันว่าเวลาที่มีอะไรไม่เข้าใจ ไม่ชอบใจ หรือสงสัย คุณจะบอกผมคนแรก ปากนอกจากมีไว้จูบก็มีไว้พูดนะคุณ”

            “มีไว้อมตีนด้วย เบ๊บบอกเรา”

            “ยังจะทำเป็นเล่นอีก”

           ผมเพิ่งเข้าใจเวลาที่ใครพูดจริงจังแล้วถูกผมกวนตีนไม่ใส่ใจความตึงเครียดนั้นก็วันนี้ เข็มทิศแม่งก็อปคาแรกเตอร์ผมมากขึ้นทุกวัน ก็อปแต่เรื่องที่ไม่ดีเสียด้วย

            “รู้แล้วครับ ต่อไปเราจะพูด สงสัยจะซักให้ขาวเลย นายรู้แน่ว่าเราเป็นห่วงได้มากแค่ไหน”

            “เป็นห่วงหรือขี้หึง เอาให้แน่”

            “ทั้งสองอย่าง จูบได้ยัง อยากฟัดแล้ว”

           จ่าเฉยเริ่มไม่เฉยอีกต่อไป เขาแปลงร่างเหมือนปลาหมึกเข้าสิง ปากขอจูบ มือล้วงเข้ามาใต้เสื้อ อย่างนี้เรียกปากว่ามือถึงขนานแท้

           ผมยินยอมให้เขาจุมพิตเบาๆ เหนือริมฝีปาก ก่อนบดเบียดแนบแน่น ช่วงชิงดูดกลืนรสและกลิ่นของกันและกัน นวดเค้นปลายนิ้วไปตามผิวหนัง ตอมไต่คล้ายมดงานโหยหาน้ำตาลเชื่อม

           “อย่าเพิ่งดิ มาถึงก็จะทำเลยหรือไง ไปดูพระอาทิตย์ตกกัน โรแมนติกหน่อย”

           “พระอาทิตย์ก็ตกทุกวัน ค่อยดูเมื่อไหร่ก็ได้”

           “ไม่เหมือน นี่เราเพิ่งดีกันใช่มะ คุณเองก็เพิ่งเดินทางมาถึง ถุงเท้ายังไม่ถอดเลยนะ”

           “ก็ถอดพร้อมทุกอย่างนั่นแหละ”

           “มาเพื่อเยอย่างเดียวปะเนี่ย”
           “เปล่า มาง้อจริงๆ” เขาหยุดบิ๊วท์อารมณ์ ดึงมือผมยกขึ้นจูบเบาๆ ทอดสายตาออดอ้อนเต็มไปด้วยความเว้าวอน ผมแพ้ทางเขาจริงๆ แพ้ทุกทางที่เจ้าตัวยื่นให้ “มาง้อแต่ก็ต้องได้เยด้วย ไม่งั้นบินมาเสียเที่ยวพอดี”

           “ไอ้ห่าเข็มทิศ”

           ผมสบถ พลางกลั้วหัวเราะ ใครเป็นคนคิดว่าเขาคือจ่าเฉยวะ แม่งโดนความหน้านิ่งหลอกจนเชื่อสนิท เขาคือจ่าหื่นตื่นเป็นบดขนานแท้ ชายหนุ่มพรายยิ้มเมื่อเห็นผมชอบใจ แสงสีส้มอาบทอดระหว่างเราเพราะไม่ได้ปิดม่าน เป็นแสงที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นละมุนละไม ภาพตรงหน้าเป็นผู้ชายที่ผมคร่ำครวญหาและอยากกอดรัดเขาจนฟ้าสางไม่ต่างกัน แต่พูดก็พูด เขาเพิ่งเดินทางมาถึง ผมอยากให้พักผ่อน

          “ผมยื่นข้อเสนอ ใหม่ คุณไปอาบน้ำ แล้วเราออกไปหาอะไรกินแถวนี้ก่อน ค่อยกลับมาทำดีไหม”

           “อือ ก็ได้ ตามใจเบ๊บ แต่ไม่ดูพระอาทิตย์ตกแล้วเหรอ โน่น ใกล้แล้ว”

           ผมพลิกตัวออกไปด้านนอก วิวห้องผมเป็นวิวที่สวยมากยามโพล้เพล้ ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า โชคดีที่วันนี้แดดจ้าออกจัดตลอดทั้งวัน ไม่มีก้อนเมฆลอยมาบดบังทัศนียภาพ โชคร้ายตรงที่อากาศในห้องจะร้อนเพราะถูกเผาจากไอแดด ลมที่พัดก็เป็นลมร้อนชวนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ

           เข็มทิศโอบกอดจากด้านหลัง วางคางลงบนบ่า มองวันเวลาค่อยๆ พาทินกรณ์ลับหายไป ช่วงเวลาที่เรียกผีตากผ้าอ้อมเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีแสง แต่ก็ไม่มืดดำเสียสนิท เขาจูบที่ต้นคอเหนอะของผมอย่างไม่รังเกียจ จูบย้ำเบาๆ และกระซิบแผ่ว

          “เบบี๋”

           “เรียกแบบนี้แล้วจั๊กจี้หูดีเนอะ”

          เขามักจะใช้ยามที่เราร่วมรัก หรือกอดก่ายกันหลังเสร็จกิจ เข็มทิศทำตัวออดอ้อนไม่บ่อย แต่ทุกครั้งก็หวานหยดย้อย และส่วนมากจะเป็นช่วงเวลาที่ส่งสัญญาณว่าเจ้าตัวอดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ

           “หรือเรียกว่าที่รักดี”

           “ยอมแล้วๆ”

           “เราไม่ได้อ้อนเพราะอยากให้เบ๊บตามใจนะ...เราอยากให้เบ๊บรู้สึกว่าทุกครั้งที่เราทำไม่ใช่แค่เซ็กซ์ เราไม่เคยบอกนายเลยเพราะกลัวว่าถ้าพูดออกมาแล้วจะเสียนายไป แต่วันนี้ขอให้เราได้ทำเรื่องที่เราอยากทำสักครั้งได้ไหม” เข็มทิศพูดเยอะผิดปกติ ผมเริ่มสนใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร มือใหญ่เลื่อนมาปิดตา คราวนี้ความมืดเข้าจู่โจมโดยพลัน การทำงานระบบประสาทสัมผัสอื่นชัดเจนขึ้น ทั้งกลิ่นและเสียง ความหยุ่นชื้นกดลงข้างแก้มผม เสียงสูดลมหายใจหอมดังฟอดใหญ่ เสียงกระซิบที่เบาจนแทบกลืนไปกับลมหายใจทำให้ผมระทวย หัวใจเต้นดังและรัวไม่เป็นจังหวะ

           “ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เรารักเบ๊บมากนะ”

          ผมเม้มปากจนเป็นเส้นตรง เกร็งสะท้านไปทั้งร่าง มืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้ปิดตาผมวนเวียนรอบริมฝีปาก กระทั่งหาช่องทางง้างปากของผมออกมาได้ในที่สุด

           “เวลาเห็นนายอาย น่ารักดีว่ะ”

          ผมจูบปลายนิ้วของเขา กระทั่งชายหนุ่มยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ทั้งห้องมืดทึมเห็นเพียงเงารางๆ เมื่อเข็มทิศออกไปปิดม่านทุกอย่างก็ยิ่งมืดลงไปอีก

           “เอาเลยปะ”

           “โห แม่ง สร้างบรรยากาศตั้งนาน มาถามงี้” ผมหัวเราะร่วน สบถคล้ายเซ็ง เงาของเข็มทิศอยู่ตรงหน้าเขาถอดเสื้อแล้วกางแขน

          ผมเดินเข้าไปในอ้อมกอดนั้น ยอมดีให้อีกฝ่ายฉีกทึ้งเสื้อผ้าเป็นพัลวัน เราจูบกันจนเลิกนับจำนวนครั้ง ทำลายความอ่อนหวานด้วยความเร่าร้อน ทิ้งความกระดากอายและชั้นเชิงกองไว้ให้ไกลเตียง สองร่างเปลือยเปล่า กลิ่นของเรากลับมาอีกครั้ง คล้ายฟีโรโมนกำจายซ่าน ปลุกเร้าสัญชาตญาณให้เต้นเร่าโลดโผน

          เข็มทิศเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำลงบนเตียง ผมปีนตามขึ้นมาทาบทับอีกฝ่ายไว้ทั้งร่าง จูบเขาดั่งปรารถนา กัดกินตั้งแต่ริมฝีปากลงมา ทั่วเรือนร่างและกล้ามมัดที่เกร็งขึ้นอย่างชัดเจน ลากไล้แสดงความเป็นเจ้าของทุกตำแหน่ง ไม่ชะงักยักแย่ยักยัน ปล่อยให้อารมณ์เป็นฝ่ายพัดพา ความรู้สึกของผมเป็นของเข็มทิศ และเข็มทิศก็เป็นของผม ไม่ใช่อดีต แต่เป็นปัจจุบันและอนาคต

           “เบ๊บ...”

          เสียงทุ้มแหบเพียงเท่านั้น เขาสูดปากเมื่อผมใช้ปลายลิ้นและครอบเอาอวัยวะตั้งตระหง่านเข้าไปในปาก เล้าโลมรูดเลียปรนเปรอและบำเรอด้วยความเต็มใจโดยปราศจากการร้องขอ ผมยินดีให้เขาเสพความสุขถึงที่สุด ชดเชยช่วงเวลาที่ปกคลุมด้วยความเย็นชาเหินห่าง รักเขาให้เห็นว่ามากกว่าจินตนาการของใครว่าชายสองคนจะมีความรักได้มากเท่าไหน แสดงออกซึ่งความรู้สึกมากกว่าการมีเพศเป็นเครื่องกั้น

           พนมเปญเป็นเมืองที่เงียบสงบ บ้านเรือนปิดประตูตั้งแต่หัวค่ำ นับเป็นครั้งแรกที่เรามีสัมพันธ์นอกสถานที่ ในต่างบ้านต่างเมือง อุณหภูมิขึ้นสูงเพราะไม่ทันปิดหน้าต่างเปิดแอร์ แม้ม่านจะบดบังแต่เมื่อลมพัดมันก็โบกโบยพลิ้วไหว เสียงไม้กระดานลั่นเอียดอาด เราติดอยู่ในการกระทำให้เบาที่สุดเพื่อไม่รบกวนห้องอื่น ขณะเดียวกันก็รุนแรงที่สุดตามความปรารถนาจะไปถึง

         หลายเรื่องเกิดขึ้นระหว่างเราอาจเรียกว่าเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต การตกหลุมรักเข็มทิศเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดเดาว่าจะมีได้

          คนทุกคนมีช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของชีวิต

          จากเด็ก สู่วัยรุ่น จากวัยรุ่น เป็นผู้ใหญ่

          จากอนุบาล ขึ้นชั้นประถม จากประถม ขึ้นมัธยม โตขึ้นอีกนิดก็เป็นนักศึกษา

           โลกเราล้วนแต่เกิดความบังเอิญขึ้นทุกวัน การพบเข็มทิศตั้งแต่วันที่ร้องไห้จ้าเพราะคิดว่าแม่เอาไปทิ้งไว้โรงเรียน จวบจนถึงการพบกันในที่ทำงานนับเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การประคองและเลือกที่จะเก็บความสัมพันธ์ระหว่างกันไว้เป็นเรื่องที่โลกของความบังเอิญไม่อาจทำได้

          จวบจนฟ้าสาง พระอาทิตย์ดวงเดิมที่หายลับทอแสงประกายเข้าวันใหม่ ผมนอนกอดก่ายหมดเรี่ยวแรงกับชายหนุ่มผู้มาเยือนในสภาพไม่ต่างกัน

          โลกใบเดิมหมุนไปอีกครั้ง

          โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ

 

Fin.





จบแล้วเหวยยยยยยยยยยยยยยยย

มากันจนจบได้ ดีใจกับทุกคนที่ฝ่าฟันมากับนังตัวดรี ทั้งเบ๊บทั้งเข็มทิศ เีรื่องนี้เราตั้งใจเขียนมากหลังจากเคยปล่อยคาให้เขียนไม่จบมาเป็นปีจากอาการป่วย ตอนนี้ดีขึ้นมาก ขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้างกันจริงๆ เรามีวันนี้ได้เพราะทุกๆ คนฃ่วยส่งกำลังใจมานะ

เรื่องนี้ที่เขียนเราทำการบ้านพอควร ได้ความรู้มาเป็นของแถม ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะก๊ะ ชี้แนะกันได้ พอโตขึ้นก็อยากทำวายให้มีความหมายกว่านิยายแฟนตาซีของสาวๆ อะเนอะ ด้วยเกียรติของการเป็นนักเขียนขอรับผิดฃอบสังคมผ่านงานเขียน หวังว่านิยายเรื่องนี้จะให้อะไรกับคนอ่านไม่มากก็น้อย (แน่ล่ะสิ ไม่น้อยก็ต้องมาก เอ็งพูดอะไร)

ต่อจากนี้เรามีโปรเจ็กต์จะเขียนนิยายกับจิตติค่ะ แต่ว่าไม่รับปากเลยว่าจะลงเมื่อไหร่ เป็นโปรเจ็กต์เขียนหาเงินบินไปฮ่องกง ไปขอผัว 55555555555555555 ล้อเล่นแต่เอาจริง แม่งนกตั้งแต่จะไปวัดดังๆ ที่เค้าไปชอกันปิดแล้วอะ โถ่

แล้วเจอกันเรื่องหน้า ขอเขียนสบายๆ คอมมาดี้อีกเรื่อง อยากเขียนแนวพีเรียดเหมือนกันแต่ต้องใช้เวลาเยอะมากแน่ๆ พอดีเป็นวัยโจ๋ ใครวัยรุ่น 90 ไม่รู้จักเว่ย กามิกาเซ่ตืออะไร คือใครกันที่ทำให้ฉันรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน /เดี๋ยว

เอาล่ะ ดึกมากแล้ว ชอโทษที่ล่วงมาถึงวันพฤหัสอีกแล้ว สัญญาว่าจะพยายามทำตัวให้ตรงต่อเวลามากขึ้นในนิยายเรื่องหน้า

แล้วเจอกันตอนพิเศษอีกสองพุธฮะ ขออนุญาตเขียนก่อน ตอนนี้กำลังหมกมุ่นกับแมวเป็นไรในหู เครียดมากๆ

[BaGgYsOdA]

แงงง จบแล้ว ขอบคุณมาก ๆ เลยครับ รอตอนพิเศษ อิอิ

[Luxfern]

น่ารักกกกกกก

[mab]

    งืออออออ เค้าดีกันแล้ว และนิยายก็จบแล้วด้วย 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ดีๆ เรื่องนี้นะคะ มันคือความบังเอิญสำหรับเรามากๆ คือหมดนิยายจะอ่าน เห็นผ่านๆ ตาก็พอสมควรแต่ไม่กดมาอ่านซักที จนสุดท้ายก็ลองกดอ่านดูหน่อยดิ อื้อฮื้อ !!! ชอบอ่าาาา ชอบมากๆ ชอบแนวนี้อ่ะ แนวแมนๆ คบกัน อ่านยิงยาวจนมาถึงตอนก่อนหน้านี้ และรอวันนี้ว่าจะอัพตอนไหน ละก็เจอว่าตอนจบพอดีด้วยสิ 5555 รออ่านตอนพิเศษนะคะ ละจะรออ่านเรื่องถัดไปด้วยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ 

[fun_la_ong]

จบแล้ว ฮืออออ ขอบคุณนะคะไรท์❤️

[ซีเนียร์]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า​

[mkianit]

แงงงจบแบบแฮปปี้ ตอนแรกแอบหวั่นว่าจะห้างกันไป ดีใจจริงๆที่เข็มทิศมาง้อ5555555 แต่ถึงไม่มายัยเบ๊บก็ต้องไปหาแน่ เพราะหัวใจมันเรียกร้องงงงง รอติดตามเรื่องหน้าเลยค่ะ ปักๆๆ

[Shmew]

ดีมากกกกกก ดีมากๆชอบเรื่องนี้มาก เป็นกำลังใจให้คุณเวส และจะรอตามเรื่องต่อไปนะคะ

[Faii0518]

ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณเวสต์สำหรับนิยายดีเรื่องนี้นะคะ เราชิบภาษาและตัวละครเรื่องนี้มาก เข็มทิศจ่าเฉยที่ไม่เฉย เบบี๋ผู้ที่ทั้งรักทั้งหลงเข็มขั้นโคม่า ชอบปมเรื่องนี้แค่การที่เก็บบางเรื่องไว้เป็นความลับ ไม่พูดไม่บอกออกไปก็ทำให้เกิดปัญหาขึ้นมาได้ พอได้พูดไดคุยกันทุกอย่างก็เคลียร์ จบปิ๊ง จะรอนิยายเรื่องต่อๆไปนะคะ รักแหละ 

[มนุษย์บิน]

น้ำตาซึมไหเลยตอนที่เขาทะเลาะกัน คือมันปวดใจมากแม่!!!! แต่เขาดีกันแล้วเราก็สุขใจ แม็กนายนี่อย่างกากไม่สมน้ำสมเนื้อในแง่คู่แข่ง แล้วยัยผลไม้เน่านั่นอีกนี่ถ้าเป็นแฟนนางไม่เอานางทำเมียนะบอกตรงๆรับไม่ได้เลยยยยโดนสวมเขามากี่ปีเนี่ยยย แล้วคือจ่านี่มันน่าถีบมากคิดเองเห่ง เออเองเก่ง เก่งงงงงงง ปากไม่ได้มีไว้อมตีนอย่างที่เบ๊บบอกนั่นแหละน่าถีบมากกกพูดออกมาก็คืบจบแล้ววววซื่อบื้อออน่าหมั่นไส้ เบ๊บก็นะหนูก็ม่พูดความจริงให้หมดเคลียแบบจบๆ ทีนี้เรื่องจบแล้วก็รักกันให้หนำใจซะ อย่าลืมสักวันครอบครัวจะรู้พอล่ะ ตอนเบ๊บปบ้านนี่พ่อปม่เบ๊บก็ใช่ว่าดูจะรับเรื่องนี้ได้นะ ยิ่งคุณนายแม่ของจ่าอีก อืออหืออขอให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้นะทั้งสองคนนนนน นิยายดีมากกกกฉากอาปาลาเห้คือเขินไปหมดดดดดด รอเรื่องต่อไปนะจ๊ะะะะ 

[jin_kazu]

จบแล้ววววว ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับนิยายดีๆนะคะ ชอบมากๆ อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวจายยย
ชอบเบ๊บ กวนตีนน่ารัก น่ารักมากจนอยากไปเอามาเป็นของตัวเอง
จบแฮปปี้เคลียร์กันไป  แอบดีใจที่เข็มทิศบินมาง้อก่อน
แต่นังเบ๊บไม่มีการเล่นตัวสักนิดเล้ยยยยย 5555
ชอบตอนเค้าเรียกเบ๊บว่า “เบบี๋” อ่านแล้วเขินนนเหมือนโดนเรียกเอง 
รอตอนพิเศษและก็โปรเจกท์ต่อๆไปด้วยนะคะ

[ดาวโจร500]

จบแย้ววววว คิดถึงเบ๊บ

[Rateesiri]

แฮปปี้มากๆ ดีใจที่ทั้งสองคนใจตรงกัน รออ่านเรื่องต่อไปของคุณเวสนะคะ

[Ain]

จบแล้ววว สนุกมากค่ะ
ขอบคุณคุณเวสท์ที่เขียนนิยายดีๆให้ได้อ่านกัน
 

[Pakeleiei]

แงงงงงงง ดีใจ แต่อยากให้มีต่อ สนุกมากกกกๆ
ชอบมากๆๆๆๆ รอตอนพิเศษน้าาาาาา

[may27]

    ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ....... มันดีมากกกกกกกก

[Quatree]

  คำบรรยายสวยมากค่ะชอบ

[Warapich]

เสียดายจบเร็ว แต่ลงตัวแล้ว มากๆอ่ะ เรารู้สึกว่าเรื่องนี้ทัชหัวใจเรา ขอยคุณไร้ทนะคะที่สร้างผลงานดีๆให้ได้อ่าน เราอ่านแบบรออาทิตย์ต่ออาทิตย์ ชอบมากๆ อินกับตัวละครสุดๆ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องสนุกแบบนี้ เบ๊บกับจ่าจะอยู่ในใจเราตลอดไป ภาษาดีมากกกก อ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์ตัวละคร เป็นกำลังใจให้ไร้ทนะคะ จะรอติดตามผลงานใหม่นะคะ ปกติก็ตามอ่านเรื่องเก่าๆของไร้ทมากเกือบหมดแล้ว ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ

[กุหลาบเดียวดาย]

คุณเวสต์คะ ทินกร ไม่มี ณ์ นะคะ ช่วงนี้หลอนกับตัวการันต์ที่ผู้คนมักจะเติมเข้าไปมากเลยค่ะ

ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับนิยายดีดีมีคุณค่าและได้ความรู้ เรื่องนี้เป็นความรักแบบคนโตๆด้วยวุฒิภาวะ ความคิดความอ่านจริงๆ

ชอบนิยายของคุณทุกเรื่อง ย้อนไปอ่านบ่อยๆหลายเรื่อง ชอบที่คาแรกเตอร์ในแต่ละเรื่องไม่ซ้ำกันเลย

 คุณสามารถสร้างตัวละครใหม่ ที่ไม่ซ้ำเลยในแต่ละเรื่อง นี่คือสิ่งที่ทำให้นิยายคุณเวสต์น่าอ่านทุกเรื่อง

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[พ.]

โอ้โหยยยยยยย แอบตกใจว่าจบแล้วเรอะ  อยากอ่านอีก 555555555

สนุกมาก เขียนดีมาก ขอบคุณมากนะคะ