ตอนพิเศษ
“สุดท้ายแล้ว มนุษย์ไม่เคยมีอิสระทางการเลือก มนุษย์มีอิสระทางการเลือก หรือมีอิสระทางการเลือกที่จำกัด”
“อ่าฮะจริงๆ ผมอินสไปร์มาจากซาร่า จีนส์นะ ที่บอกว่ามีอะไรที่ทำให้คุณจะไม่ทำให้ลูกชายคุณเพื่อให้เขามีชีวิตของเขา”
“ตามปรัชญาของโปรทาโกรัสที่ว่ามนุษย์เป็นอัตนัยน่ะเหรอ”
“ใช่ๆเป็นแนวคิดที่ว่าไม่มีอะไรที่ตายตัว แม้แต่การหายไปของใครคนหนึ่งว่าเป็นสิ่งที่คนอื่นๆ ควรทำยังไง อย่างเช่นในเนื้อหาตอนท้ายที่ทุกคนใช้ชีวิตปกติเหมือนทุกวันโดยไม่รู้ว่าเรากำลังปล่อยให้เกิดเรื่องการสูญหายของใครบางคนเป็นเพียงการสูญหาย ไม่มีชีวิตอยู่ หรือคุณคิดว่าไง”
“สะเทือนอารมณ์”
เสียงทุ้มพูดสั้น กระชับ หลังจากมหรสพจบลง ผมออกเดินทางเพื่อหาแรงบันดาลใจกับพี่ป้อมปีกว่าๆ และใช้เวลาอีกปีกว่าๆ เพื่อประดิษฐ์และประกอบมัน สร้างเมืองสมมติที่คล้ายว่ามีจริงในประเทศแปลกหน้า คุ้นชินกับวัฒนธรรมที่ใกล้เคียงกับไทยจนคล้ายกระทบกระเทียบสังคมระดับมหภาค เข็มทิศได้ร่วมชมครั้งแรกที่ไทย ในรอบสื่อมวลชน เขานั่งนิ่งเงียบในมุมหนึ่ง แถวเดียวกับทีมทิปส์ซี่เฮาส์ ลุกขึ้นปรบมือเมื่อผมและทีมงานออกมาหน้าฉาก มหรสพไม่ได้สิ้นสุดเพียงแค่การฉายภาพยนต์จบลง แต่หมายถึงการให้สัมภาษณ์และพิธีการขอบคุณแขกเหรื่อทั้งหมดที่มาชมงานศิลปะแขนงหนึ่งในค่ำคืนวันพุธที่ฝนตกหนักตั้งแต่บ่ายแก่ๆ
ผู้คนจำนวนบางตากว่าปกติเมื่อห้างประกาศว่าใกล้ถึงเวลาปิด หนังของผมกับพี่ป้อมได้ลงฉายที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ระยะเวลาขึ้นกับจำนวนผู้ชม และจากกระแสที่ได้รางวัลจากคานส์ทำให้เด็กรุ่นใหม่สนใจเป็นพิเศษ ผมนึกอิจฉาเด็กๆ เล็กน้อยที่ศิลปะสามารถเข้าถึงได้ง่ายและเปิดกว้าง ผู้คนจำนวนมากเลือกทางเดินของตัวเองมากกว่าอาชีพสำเร็จเหมือนเมื่อผมเลือกเส้นทางของตัวเองใหม่ๆ
“คุณชอบไหม”
“ชอบสิ ใครย้อมสีหนัง ทำได้ดีมาก อารมณ์ซัมเมอร์ในทวีปอินโดจีนสุดๆ”
“โห ไม่ใช่สิ ผมหมายถึงบท ไดอะล็อก”
“ต้องบอกด้วยเหรอ” เขายักยิ้ม อยู่ในชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตแขนยาว รีดกลีบเนี้ยบ เข็มทิศเปลี่ยนมาใช้น้ำหอมกลิ่นใหม่ที่ป้าจอยแนะนำ และผมรู้สึกว่ามันเซ็กซี่มากทีเดียว “ได้รางวัลมาแล้ว คงไม่ต้องการความเห็นจากฉันแล้วมั้ง”
“ไม่เหมือนกัน”
“อือ เก่งมาก ไม่ผิดหวังที่ปล่อยให้ไปเที่ยวรอบโลกมาตั้งสามปี”
เข็มทิศยอมสยบ มอบคำชมเชยให้ผมเรียบง่าย วางมือซ้าย บนไหล่ซ้าย เท่ากับเป็นการโอบคอผมไว้ด้วยความนุ่มนวล
“เก่งจริงๆ ฉันภูมิใจในตัวนาย”
“ใจพองเป็นคางคกเลยอะ”
“ทำไมต้องคางคก”
“ก็คางคกมันพองตัวได้นี่”
“เปรียบเทียบอะไรให้มันน่ารักหน่อยไม่ได้หรือไง”
“อะไรดีล่ะ” ผมพยายามนึก คืนที่ฝนตกไม่ขาดสายแบบนี้จะนึกถึงอะไรได้อีก “ยังไม่อยากออกไปเลย รถยังติดอยู่แหง”
“กรุงเทพก็แบบนี้ ดีนะที่นายให้พ่อแม่กลับไปตั้งแต่หนังจบ ไม่อย่างนั้นคงต้องแกร่วรออีกนาน”
“พ่อคุณเอารถมาไง ให้กลับๆ ไปพร้อมกันน่ะแหละดี กว่าจะเสร็จพิธีการต่างๆ ดึกไปอีก สงสารแก ปกติสามทุ่มพ่อผมก็เข้านอนแล้ว”
“คนแก่นี่นอนไวเนอะ”
“ตื่นเช้าด้วย ผมต้องปรับไทม์โซนตามที่บ้าน ไม่อย่างนั้นตื่นมาไม่มีอะไรให้กิน”
“ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ”
เรายืนพิงระเบียงห้างที่มองออกไปนอกกระจกเห็นไฟถนนและสายฝนเย็นฉ่ำ ปลีกวิเวกจากทีมงานที่นัดกันไปกินเบียร์เฉลิมฉลองความสำเร็จกันอีกยก แม้ว่าผมกลับมาอยู่ไทยสักระยะแล้วแต่ผมกับเข็มทิศก็ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังบ่อยนัก เข็มทิศยังคงอยู่ที่คอนโดเดิม ทำงานบริษัทเดิม ในตำแหน่งที่รับผิดชอบงานใหญ่ขึ้น ส่วนลูกมือก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นไม้เบื่อไม้เมาที่ตามเข้ามาทำงานด้วยกันเมื่อสิ้นปีก่อน
“เบ๊บไม่กลับมาทำงานที่ทิปส์ซี่แล้วเหรอ”
“ผมไม่อยากทำงานแล้วอะ ขี้เกียจ”
“ชอบทำสายหนังไปแล้วมากกว่า เบื่องานโฆษณาอะดิ แต่ก็นะ ทิปส์ซี่เน้นรับงานโฆษณามากกว่าอย่างอื่น ต่อให้เดี๋ยวนี้จะมีเอ็มวีเพิ่มก็เถอะ”
“ก็ด้วย แต่เหนื่อยอะ ขอพักก่อนสักปี กินนอนไม่เป็นเวลามานาน ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าต้องใช้เวลามากขนาดนั้นเพื่อทำหนังหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ”
เขาปัดผมหน้าม้าที่ปรกผมออก เข็มทิศครางรับในลำคอ “อะไรที่สวยงามมันก็ต้องใช้เวลาเสมอแหละ แต่เราอยากให้นายย้ายเข้ามาอยู่กับเรานะ”
“นั่นสิ แต่จะอ้างกับที่บ้านยังไงน้า”
“ก็ย้ายมาอยู่กับแฟน” ชายหนุ่มพูดเต็มปาก ยิ้มบาง แต่หลบตาคล้างเอียงอาย “โตแล้ว ที่บ้านไม่ว่าอะไรหรอก บ้านเรายังปล่อยแล้วเลย”
“ต้องขอบคุณแม็กนะที่คอยบอกแม่คุณให้ปล่อยวาง ไม่งั้นผมรับมือไม่ได้แน่ๆ ผมกลัวแม่คุณอย่างกับอะไรดี”
“คนแก่” เขาบ่นแม่ คนแก่ที่เป็นคนขี้บ่นที่สุดในโลก “หลังๆ เข้าวัด ทำบุญ ปลงอะไรได้เยอะ”
“ลูกชายเล่นไม่กลับบ้านเพราะบ่นก็ต้องปลงล่ะนะ”
“งานเยอะ” เข็มทิศอ้าง เขายังคงเป็นคนแบบเดิมที่เรารู้จักกัน พูดน้อยคิดมาก และมีคู่จิ้นอย่างเป็นทางการเมื่อแม็กกลับมาทำงานกับพี่รูญอีกครั้ง ถึงขั้นมีแฟนฟิคที่เจ้าตัวเคยเผลอเข้าไปอ่านเพราะพี่โหน่งแกล้งส่งลิงค์ให้ครั้งหนึ่ง ”คืนนี้ไปนอนที่ห้องนะ”
“ผมเหนื่อยมากเลยอะ”
“ก็เดี๋ยวนวดให้”
“นวดหรือนาบ”
เข็มทิศหัวเราะ หลุดพรืดออกมาอย่างคนลืมตัว อย่าลืมสิว่าผมเป็นใคร ผู้ชายที่คบกับเข็มทิศในฐานะแฟนที่นานที่สุดทีเดียวเชียว “คิดมาก ถ้าเบ๊บเหนื่อยเราจะแกล้งได้ไง”
“เดี๋ยวคุณก็บอกว่าสักหน่อย คลายเครียด เหมือนที่กำลังโอ้โลมปะติโลมให้ผมกลับไปค้างด้วยเหมือนตอนนี้ไง”
“แค่อยากอยู่ด้วย” เขาว่า นวดเฟ้นนิ้วมือลงบนบ่าผม กดแรงลงตรงหัวแม่มือ ขยับมาจากบ่าจนถึงต้นคอ ไม่รู้ว่าไปเรียนวิชาผ่อนคลายมาจากไหน แต่เมื่อไรก็ตามที่ตกอยู่ในอ้อมแขนเขา มองตาเขา ผมก็รู้สึกสบายใจและวางใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยความราบรื่น เข็มทิศไม่เคยให้กำลังใจประมาณว่าสู้ๆ นะเตง เผลอๆ ผมหยอกไปจะมีเตงพ่องกลับมาด้วย วิธีคบเพศชายก็แตกต่างประมาณนี้ แต่รูปแบบการรักหรือเอาใจใส่เหมือนกัน ความปรารถนาที่จะใกล้ชิดและเป็นหนึ่งเดียวกันไม่ใช่เรื่องใหม่ระหว่างเรา
“เดี๋ยวเราจุดเทียนหอมให้ด้วย ฟังเพลงไหม เราเพิ่งได้เครื่องเล่นเแผ่นเสียงมาจากร้านของเก่ากับเพลงแจ๊สเก่าๆ มาสองสามแผ่น”
“ฟังแจ๊สด้วยเหรอ”
“มีบ้าง เบื่อๆ ก็ไปนั่งตามบาร์แจ๊สคิดงาน นึกถึงตอนที่เบ๊บพาเราไปบาร์แจ๊สในพนมเปญ พอได้อารมณ์ก็กลับมาช่วยตัวเอง”
“เป็นจ่าหื่นนี่หว่า”
“อือ” เขาสารภาพ ยอมรับอย่างไร้ข้อโต้แย้ง “ไปค้างด้วยกันเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปส่งที่บ้าน ดูสิ ฝนตกขนาดนี้ แม่ไม่ดุหรอกถ้าจะนอนที่คอนโดเราสักคืน”
“ไม่ได้ห่วงแม่ดุเว้ย โตขนาดนี้เขาปล่อยแล้ว แต่ว่าเหนื่อย อย่าทำมาเป็นไม่รู้สันดานกันน่า อยู่กันสองคนเคยห้ามกันเสียที่ไหนพรุ่งนี้ต้องไปให้สัมภาษณ์งานแต่เช้าด้วย”
“ผู้กำกับใหญ่”
“กำกับหนังเรื่องเดียวได้เป็นผู้กำกับใหญ่เลยเรอะ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ”
“ถ่มตัวหน่อยก็ได้ แต่จะไม่ไปค้างกับอาร์ตไดเร็กเตอร์ต็อกต๋อยคนนี้จริงๆ เหรอ แถมฟรีมอร์นิ่งคิสนะ”
ผมเกลียดเข็มทิศอย่างหนึ่ง คือเขารู้เสมอว่าต้องเกลี้ยกล่อมผมแบบไหน และเป็นเช่นนั้น ผมมักจะตกเป็นเหยื่อทางการตลาดของเขาร่ำไป ไม่ว่าจะด้วยแววตาหรือท่าทาง
“งั้นปลุกด้วยนะครับ ห้ามปล่อยให้ผมนอนยาวเด็ดขาด”
แววตาประกายวาววับเต้นระยิบระยับกับแสงไฟสีส้มนวล เข็มทิศครางในลำคอเหมือนแมวแก่ แต่นัยยะของมันคือความเปรมดิ์ปรีแบบที่ไม่อาจอธิบายได้ เขาเคลื่อนตัวอีกครั้ง โอบกอดผมจากด้านหลัง วางคอลงบนบ่า
เม็ดฝนหล่นเปาะแปะ เป็นฝนกลางฤดูฝน พัดผ่านมาพร้อมพายุไต้ฝุ่น เข้ามาจากอ่าวไทย พัดโหมโรมรันจนถึงกรุงเทพ มหานครที่ไม่เคยหลับใหลไปจากผู้คนผมค่อยๆ เอนกายลงพิงแผ่นอกอีกฝ่ายเนิบช้า ก่อนเจ้าของที่พักจะโน้มตัวลงมาจุมพิตแช่มเชือน
เข็มทิศไม่เคยมีบทรักที่อ่อนโยน โคตรไม่อ่อนโยน แม้ว่าจะนวดเน้นเค้นคลึงโดยเริ่มต้นอย่างเนิบช้าแค่ไหน หลอกล่อด้วยความนุ่มนวล แตะต้องราวกับกลัวว่าผมจะแตกสลายแต่เมื่อสอดแทรกเข้ามาก็พร้อมโรมรันฟันแทงอย่างดุเดือด ผมเหนื่อยหอบจนตัวโยนหลังจากปล่อยให้ตัวเองหลั่งลงบนผ้าปูที่นอนรอบที่สอง เสียงจูบยังคงดังสลับกับลมหายใจหนักๆ หน้าขาของเขาตีกระทบผิวเนื้อของผม เสียงเมื่อยามความเหนียวเหนอะจากเหงื่อดึงแผ่นหนังให้ถอนออกอย่างหนักหน่วงดังกระชั้น ผมยกสะโพกสูงขึ้นโดยอีกฝ่ายใช้ท่อนแขนกำยำในการล็อกเอวไม่ให้เคลื่อนหนี เพิ่งรู้เมื่อเราห่างกันไปสามปีว่าร่างกายของเข็มทิศแข็งแรงเท่านี้ เมื่อมองลอดหว่างขาไป หัวที่สั่นไหวก็เห็นกล้ามเนื้อบนท่อนขาของชายหนุ่มเครียดขมึง เกร็งตัวจนแทบคล้ายเป็นตะคริว ฟาดมือลงบนต้นขาผมเบาๆ คล้ายนักขี่ม้าจอมพลัง แล้วกระทั้นตัวลงมาจนสุดกำลัง ผมจับที่หน้าท้องของตัวเอง มันเกร็งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ ทั้งจุก และเสียดแสบ ทว่าสั่งสมไปด้วยความสุขจนสิ่งที่ปลดปล่อยทิ้งๆ ขว้างๆ ไปก่อนหน้านี้ไร้ความหมาย ผมมักจะถึงฝั่งฝันบ่อยกว่าเข็มทิศ ซึ่งนั่นนับเป็นเรื่องน่าอายสำหรับผู้ชาย หากแต่ไมเหลืออะไรที่คอยกั้นขวางระหว่างเราอีกแล้ว เปลือยเปล่าทุกความรู้สึก ยอมให้ตักตวง และเติมเต็มซึ่งกันและกันอย่างไร้ซึ่งความกระดากอาย ผมกัดฟันกรอด และโจนทะยานขึ้นสูงก่อนร่วงหล่นลงมาพร้อมกับกล้ามเนื้อแปลกปลอมภายในร่างเกร็งขมึงด้วยความเกรี้ยวกราด
“เบ๊บ...”
“หืม” ผมขาน เข็มทิศทิ้งตัวนอนทาบ วันนี้แพ้ 3-1 หรือบางทีผมอาจจะชนะ เข็มทิศกักเก็บพละกำลังไว้เนิ่นนาน เขาหลอกล่อให้ผมกระหายและตะกรุมตะกราม เสพสมกันใต้คำสัญญาว่าแค่รอบเดียว แน่ล่ะ รอบเดียวของเข็มทิศไม่เคยมันรวดเร็วไปกว่าผมสักครั้ง
“เรารักเบ๊บนะ รักมากๆ เลย”
เสียงกระซิบดังแผ่ว เขายังคงหอบหายใจและปีนป่ายร่างกายผมด้วยปลายนิ้ว จูบเบาๆ บนเมล็ดของเหงื่อ จากนั้นก็คว้าเอาผ้าห่มมาคลุมเราไม่ให้ลมจากแอร์โลมเลีย เข็มทิศหวงแหนผมเสมอ ไม่ว่าจะจากสายตาของพระจันทร์หรือดวงไฟจากตึกรามบ้านช่อง เขามักปิดประตูและม่านแน่นหนา บางครั้งเราทำรักในความมืด แต่เขาจะแตะต้องผมทุกแห่ง คล้ายคนตาบอดทำความรู้จักคนหน้าใหม่ แต่เปล่าเลย ชายหนุ่มรู้จักผมทุกซอกมุมยิ่งกว่าใครคนไหนเคยก้าวล่วง
“ผมก็รักคุณ”
หลังจากการเดินทางเกือบครึ่งโลกในระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา ผมสบตากับชีวิตหลากหลายผ่านชีวิตที่หลากหลาย กระทั่งพบถึงความจริง จริงๆ ที่ว่าเมื่อไหร่ที่รู้สึก จงบอกรักคนที่รักก่อนหลุดลอย เราพบกันบ้างบางครั้งในวาระที่ว่างตรงกัน ใช้เวลาขลุกอยู่ในห้อง เรียนรู้กันและกันผ่านร่างกายแล้วแยกจาก เวลาที่มีจำกัดนั้นทำให้ผมขยันบอกรักเขามากเท่าที่เข็มทิศทำ การห่างกันไม่ก่อให้เกิดปัญหาใหญ่นัก เขาคอยถามไถ่ในส่วนที่ผมมองข้าม เข็มทิศเป็นคนละเอียด นั่นเป็นส่วนที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนที่เราจะทะเลาะกัน และครั้งเดียวนั้นที่ใหญ่โตจนถึงขั้นคิดว่าจะต้องเลิกรา ผมเริ่มทำความรู้จักเขาใหม่ ในแง่งามของความรัก ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนชายที่สนิทสนมจนเกินเลยโดยไม่ได้เจตนา
“วันนี้น่ารักจัง”
“จั๊กจี๋ว่ะครับ” บอกตรงๆ ว่าเข็มทิศตอนอ้อนนี่แมวก็แมว เขาน่ารักได้มากกว่าลูกแมวตัวเท่าฝ่ามือที่ยังไม่หย่านมแม่ด้วยซ้ำ “เข็มทิศ ขอบคุณนะที่ซัพพอร์ตผมตลอดเลย”
“เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“แค่อยู่ข้างๆ กัน เข้าใจกันก็สุดยอดของขุมพลังแล้ว รู้ไหมวันนี้ผมโคตรตื่นเต้นเลย ตื่นเต้นเหมือนวันที่หนังจะฉายครั้งแรก ทั้งที่ไปฉายที่อื่นมาทั่วแล้ว แถมยังโดนกองเซ็นเซอร์ตัดออกอีกตั้งหลายฉาก”
“อือ เพราะมาฉายที่ไทยล่ะมั้ง”
“คงงั้น ผมยังไม่ได้คุยกับแม่เลยว่าเป็นยังไง”
“กังวลอะไรไม่เข้าท่า เราว่าพ่อแม่เบ๊บภูมิใจในตัวเบ๊บนะ ทำหนังครั้งแรกก็ได้รางวัลเลย”
“โชคดีไง มีโค้ชดี จริงๆ ผมว่ามันยังไม่ใช่หนังของผมจริงๆ หรอก บอกให้ว่าตอนกำกับพี่ป้อมน่ะขัดผมตั้งเยอะ”
“รู้แล้ว มีคนโมโหจนโทรมาร้องไห้ด้วย แต่ก็ผ่านมาได้นี่”
“ผมอยากทำหนังที่เป็นของตัวเองจริงๆ” อดไม่ได้ที่จะพูดเรื่องงานอีกครั้ง ทั้งที่ไม่ได้ทำที่เดียวกันแล้วแต่ก็ยังพูดถึง โชคดีที่เราเรียนจบมาสายเดียวกัน เมื่อไหร่ก็ตามที่เล่าเรื่องงานเข็มทิศพร้อมจะรับฟัง เห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง ถ้าไม่เห็นด้วยก็เงียบ แม่งรู้ทันว่าผมเป็นพวกโมโหหูดับ จะรอให้ผมใจเย็นก่อนค่อยแนะนำกันอีกที
“ก็ต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไป จะลุยเดี่ยวเลยก็ยาก”
“คุณก็รู้ ต่อให้เป็นใช้ชื่อผม พี่ป้อมก็ยังถือหางเสือ เรื่องรางวัลก็ด้วย ไม่รู้ว่าได้เพราะความสามารถจริงๆ ของผมหรือเปล่า ถึงปีนี้พี่ป้อมจะไม่ได้เป็นกรรมการกับเขาก็เถอะ”
“คิดมาก ถ้าเบ๊บไม่เก่งพี่เขาจะชวนไปทำหนังด้วยหรือไง”เข็มทิศไต่มือบนไหล่เปลือย ลูบลงมาถึงข้อศอก แล้วประสานมือเข้ากับหลังมือของผม “ยังไม่อิ่มเลย”
เขาดึงมือผมไปจับอวัยวะใต้ผ้าห่มของตัวเอง แม้ว่าปลดปล่อยความปรารถนาออกมาจนล้นปรี่แล้วก็คล้ายกับความต้องการไม่มีหมดสิ้น
“นี่ เราต้องทำข้อตกลงที่จริงจังกันมากขึ้นนะ เรื่องเซ็กซ์”
“ทำไมล่ะ นายก็ชอบ”
“ชอบนั่นแหละปัญหา” ผมว่า ขยับตัวเบี่ยงออก วางมือลงบนอกกว้าง เขาแข็งแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ กล้ามเนื้อแต่ละมัดสวยงาม โค้งนูนและหยักลงเป็นรอยราวกับประติมากรรม ผมไม่เคยชอบรูปร่างของผู้ชายเลย กระทั่งเป็นเข็มทิศ ก็อดสังเกตร่องรอยความเป็นมาของทุกอณูบนเรือนกายด้วยความหลงไหลไม่ได้ “เราจะไม่ทำอย่างอื่นนอกจากเอากันไม่ได้นะคุณ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้”
“หิวขนาดนี้ไปซื้อกินปะ”
“ไม่เหมือนกัน เราไม่ได้อยากทำแบบนี้กับคนอื่น เราอยากทำแค่กับนาย”
“โกหก” ทำไมผมจะไม่รู้ สันดานของผู้ชาย “มันต้องมีวูบวาบบ้างล่ะน่า หรืออย่างพวกสาวๆ ต้องมีที่คุณแอบจินตนาการถึงบ้าง”
“ไม่มี ไม่มีจริงๆ เราคิดถึงแต่เบ๊บ ตลกปะ แต่เราอยากทำกับนายตลอดเวลา บางครั้งทิ่อึดอัดมากๆ ก็อยากทำแรงๆ อยากเห็นเบ๊บหมดเรี่ยวแรง ยิ่งทำจนนายไม่เหลืออะไรให้หลั่งออกมาแล้วยิ่งดี”
“กามว่ะ แล้วมาบอกว่าผมหื่น”
เข็มทิศหัวเราะ เขากัดที่หัวไหล่ผมเบาๆ กระซิบสลับจูบ “นั่นดิ ทำไมเรากลายเป็นไอ้โรคจิตกับเบ๊บได้ขนาดนี้ไม่รู้ เหมือนเป็นคนคลั่งเลย น่ากลัวเนอะ”
ผมไม่ตอบ จูบเขาแล้วพลิกตัวซบลงบนอก หัวใจของเข็มทิศเต้นดัง ยิ่งเมื่อหูแนบกับเนื้อยิ่งได้ยินชัดเจนมากขึ้น
“งั้นผมก็คงน่ากลัวเหมือนกัน”
เพราะทุกนาทีที่คิดถึงเรื่องนั้น ผมก็มีแค่เข็มทิศในจินตภาพ ไม่เคยหลงใหลไปกับใครเลยต่อให้เป็นผู้หญิงก็ตาม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเช้าของวันใหม่ เป็นเบอร์เรียกเข้าจากที่บ้านหลังจากผมส่งข้อความไปบอกเมื่อวานว่าจะนอนค้างที่คอยโดเข็มทิศ ผมรับสายงัวเงีย เจ้าของห้องครางฮือในผ้าห่ม มุดตัวเข้ามาโอบกอดผมจากด้านหลัง ผมเบี่ยงตัวลุกขึ้นนั่ง ของเหลวที่ถะถังทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนนอนไหลลงตามง่ามขา หลังจากไปตรวจเลือดด้วยกันผมกับเข็มทิศก็เลิกป้องกัน และยังคงตรวจเลือดเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝั่งว่าไม่มีอะไรให้กังวล เราไม่ได้เปลี่ยนคู่นอนหรือมีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยง แต่ไม่ปล่อยให้ความประมาทเป็นส่วนหนึ่งในการดำเนินชีวิต ยิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาผมก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะมีใครเผลอไผลไปกับความห่างเหินหรือเปล่า อย่างน้อยที่สุดในวันหนึ่งที่ครอบครัวถามอย่างน้อยเราก็ต่างตอบเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน
“เบ๊บ วันนี้กลับบ้านหรือเปล่า”
“ผมมีสัมภาษณ์ตอนสายๆ น่ะแม่ เสร็จแล้วเดี๋ยวกลับ เย็นนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกกัน”
“อ้อ โอเค แม่ก็ว่าจะชวนไปเลี้ยงฉลองสักหน่อย ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปฉลองผู้กำกับหน้าใหม่เลย”
“หน้าเดิมครับ ยังไม่ได้ไปโมหน้า อยากไปเหลาเหนียงออกเหมือนกัน พักหลังเริ่มย้วยละ” ผมแซวกลับไป เสียงยังไม่มีทีท่าว่าตื่นดี แม่หัวเราะร่วนลงคอ
“ดีๆ ไปเอาออกบ้าง เดี๋ยวไม่น่ารัก”
“ไม่น่ารักแล้วแม่จะไม่รักเลยเหรอคร้าบ ตัดออกจากกองหนี้สินป่าว”
“ไม่ย่ะ ชดใช้ไปตลอดชีวิตนั่นแหละ”
แม่ผมยังคงเป็นแม่คนเดิม ไม่ว่าเราจะเติบโตหรือเปลี่ยนหน้าที่การงาน ผมได้รางวัลจากต่างประเทศ เป็นที่ต้อนรับของแวดวงคนทำหนังประเทศไทยที่อายุน้อยสุดๆ แต่กระนั้นแม่ก็ยังไม่เห็นว่าสิ่งใดยิ่งใหญ่เหนือตำแหน่งลูก
“นี่โทรมาตามกลับบ้านเฉยๆ เหรอครับ”
“เปล่า จะโทรมาบอกว่าเดี๋ยวเย็นนี้แม่โทรจองร้านอาหารไว้นะ สักสิบคน จ่ายไหวไหม”
“โห เลี้ยงใครเยอะแยะ”
“ก็ไม่เยอะหรอก มีแต่บ้านเรา”
บ้านเราก็มี ผม แม่ พ่อ แม่ ผม พ่อ แล้วก็แม่ เดี๋ยวนะครับ สามคนถ้วน “จองสิบไปสามเขาไม่ด่าพ่อให้เรอะ”
“ก็อย่าไปสามสิ บอกพี่เข็มด้วยว่าไปกินข้าวเย็นกัน แม่โทรถามเราก่อน เดี๋ยวจะโทรหาป้าจอยเหมือนกัน”
“โอ้ ชวนบ้านนั้นด้วยเหรอ ไหนบอกแค่บ้านเรา”
ปลายสายกระแอมไอ ผมลุกมาคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนพาดอย่างหมิ่นเหม่กับพนักพิงเก้าอี้พันรอบเอว หลบออกมาคุยนอกระเบียง แง้มม่านเพียงเล็กน้อยให้มองเห็นเข็มทิศนอนหลับสนิทอยู่ด้านใน
“ก็บ้านเราไง ดังแล้วลืมพี่เข็มหรือไง ยังไปขอนอนห้องเขาอยู่เลย”
“ผมไม่ได้ขอเลย โดนลากมา จริงๆ เข็มทิศต้องเลี้ยงข้าวผมด้วยนะ ฐานะที่บังคับซุปตาอย่างผมมาค้างด้วยตั้งคืนนึง”
เสียงปลายสายร้องแหม ลากเสียงยาวเหยียดตามสไตล์คุณนายฮุย แสงที่กรุงเทพแม่งดีจริงๆ ดีเหมือนพระอาทิตย์ตั้งอยู่หน้าบ้าน “โอเค งั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วจะกลับไปรับที่บ้านนะครับ แม่ก็เตรียมตัวรอเลย ให้เวลาแต่งหน้าครึ่งวัน”
“จ้ะ รีบๆ มาแล้วกัน แต่อย่าขับรถเร็วล่ะพ่อผู้กำกับดัง”
“ครับผม เดี๋ยวผมนั่งเบาะหลังให้เข็มทิศเป็นคนขับรถให้”
“ระวังเถอะ ใช้เขามากๆ เขาจะหมดรัก”
“ไม่มีทางงงง” ผมลากเสียงยาว นึกถึงบทสนทนาของตัวเองกับเข็มทิศเมื่อคืนแล้วยิ่งย้ำชัด ไม่มีทางที่เข็มทิศจะหมดรักผมเสียล่ะ แต่เดี๋ยวก่อน...เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ
“มั่นอกมั่นใจเสียจริง ฉันล่ะมันไส้ โอเคค่ะท่านผู้กำกับ แม่ไปอาบน้ำอาบท่าแต่งหน้ารอแล้ว เดี๋ยวจะสวยไม่สมตำแหน่งคนกำกับผู้กำกับอีกที”
ผมครางรับด้วยเสียงหัวเราะ จากนั้นก็กดวางสาย ไม่รู้ว่าแม่รู้ความสัมพันธ์ของผมกับเข็มทิศเมื่อไหร่ แต่ได้ยินเสียงสบายอกสบายใจเกินพอดีนั่นก็แล้วไป โคตรดีที่เกิดมาในบ้านที่อวลอุ่นด้วยความรัก เพราะนั่นทำให้ผมสามารถรักใครสักคนได้โดยปราศจากข้อแม้
เมื่อเปิดม่านกลับเข้ามาในห้องนอน แสงสว่างจากด้านนอกแยงตา เจ้าชายของผมเป็นคนธรรมดา หยีตาก่อนลุกขึ้นงัวเงียด้วยท่าทีที่แสนธรรมดา
“เข็มทิศ เย็นนี้แม่ชวนกินข้าว”
ผมบอกเขาด้วยท่าทีธรรมดา ชายหนุ่มเองก็ตอบรับด้วยท่าทางธรรมดา
“จูบหน่อย มอร์นิ่งคิส”
“ไม่จูบแล้ว สายแล้ว ผมไปอาบน้ำก่อนนะ ลุกเอาผ้าปูที่นอนไปซักได้แล้ว ต้องออกไปข้างนอกอีก”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเรียบง่าย เป็นธรรมดา และผมเริ่มคิดเรื่องกลับมาทำงานที่ไทยเพื่อใช้เวลากับเข็มทิศให้เป็นปกติธรรมดาคงไม่มีอะไรวิเศษไปกว่าการลืมตาตื่นมาเจอคนที่รักเป็นเรื่องธรรมดาในทุกวัน
และคงไม่มีอะไรวิเศษไปกว่าที่คนที่ผมรักในทุกวัน ยังเป็นคนที่รักผมเหมือนเดิม
FIN
จบแน้วจ้า ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูนังเบ๊บและพี่จ่ามาจนถึงตอนนี้นะฮะ ขอบคุณจริงๆ ที่พากันมาถึงจุดนี้ได้ ขอโทษที่ลงวันพฤหัส เลทไปอีกวัน แฮร่ แล้วพบกันเร็วๆ นี้กับเอเวอร์วายเด้อ
กราบที่อกงามๆ ก่ะเจ้า
หัวข้อ: (｡･ω･｡) โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ 19]If we are not matched from heaven [p20] 23.05.2019 (อ่าน 153244 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก