ตอนที่ 2
[/b]
ผมนั่งรอในร้านกาแฟของพี่หลินเป็นเวลาเกือบๆ 1 ชั่วโมง ร่างสูงโปร่ง หุ่นนักกีฬา หน้าตาดูดี แต่เรียบนิ่งก็เดินเข้ามาในร้าน ผมรีบหลบมุม เพราะกลัวว่าพี่เขาจะเห็นหน้าของผม พี่เขามองซ้ายมองขวา เหมือนหาอะไรอยู่สักอย่างแต่คงจะหาไม่เจอเพราะคิ้วของเขาขมวดนิดหน่อย แล้วจึงหันไป พูดกับพี่หลินและพี่แพรว ผมที่แอบอยู่หลังเสาร์ ไม่ได้ยินว่าพี่เขาพูดอะไรแต่ ผมเดาได้ว่า เขาน่าจะสั่งโกโก้กปั่นไม่หวานเหมือนเดิมเป็นเมนูที่พี่เขากินเป็นประจำเวลาที่มาร้านนี้ จากนั้นผายมือมาทางผม ผมรีบผลุดหัวกลับไปหลังเสาร์ตามเดิม ไอ้มอสที่นั่งตรงข้ามผม หรือก็คือนั่งชิดผนังด้านในหัวเราะออกมาด้วยความตลกท่าทีของผม ผมถลึงตาใส่มันไปที แล้วโผล่หัวออกไปมองใหม่ ปรากฏว่าพี่นายนั่งหันหลังให้ผมในโต๊ะถัดไปประมาณ 2-3 ตัว ผมนั่งมองพี่เขาไม่นานโกโก้ปั่นของพี่เขาก็ถูกพี่แพรวยกมาเสิร์ฟ พี่แพรวเหล่ตามามองแล้วยักคิ้วให้ผมเป็นเชิงบอกว่า ทุกอย่างโอเค
‘สุดยอดเลยพี่แพรวสมแล้วที่เป็นพี่รหัสผม แต่เอ๊ะ หรือควรขอบคุณพี่หลินดีที่ยอมเขียนข้อความให้ผม’
ผมไม่กล้ามองว่าถ้าพี่เขาเห็นแล้วจะมีสีหน้ายังไงเลย ตัดสินใจหันมาหามอส แล้วนั่งเหงื่อตก
“มึงถ้าพี่เขาไม่โอเคอะ กูจะทำยังไงดี ถ้าพี่เขาเกลียดกูหละ ถ้าพี่เขาคิดว่ากูปัญญาอ่อนอะ กูจะทำยังไง กูคงทนไม่ได้ถ้าพี่เขามองกูด้วยสายตาที่เหมือนกูเป็นขี้อะมึง กูไม่กล้า มองเลยมึง มึง มึง มึง มื๊งงงงงงง” ผมระบายออกมาด้วยความอัดอั้น ทนไม่ไหวแล้ว กลัวไปหมด มือผมก็มีแต่เหงื่อ หน้าผมก็มีแต่เหงื่อ ใจเต้นแรงมากเลย
“ใจเย็นๆมึง พี่เขาจะรู้ได้ไงในเมื่อเราไม่ได้เสนอตัวออกไปนะเขาจะรู้หรอว่าคนที่สั่งโกโก้ให้เขาอะคือมึง” มันพูดท่าทีกลั้วหัวเราะ
“เออ นั่นสิ กูลืมไปเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้แสดงตัวออกมา
หลังจากนั้นผมก็นั่งคุยกับไอ้มอสไปเรื่อยๆ ประมาณ 40 นาที พี่เขาก็เรียกเก็บเงิน พี่หลินเดินมาพูดอะไรวักอย่างพี่เขาก็ขมวดคิ้ว เถียงกันไปสักพักพี่นายก็เดินออกจากร้านไป ผมออกมาจากมุมที่แอบอยู่ก็รีบวิ่งไปถามพี่หลินด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที
“พี่เขาว่าไงบ้างพี่ เขาเห็นข้อความแล้วทำยังไงบ้าง”
“ไม่รู้อะ หน้ามันนิ่งมากเลยพี่ก็เดาไม่ถูก”
“แล้วตอนจ่ายเงินอะพี่เขาว่ายังไง”
“มันจะจ่ายเองแต่ พี่บอกว่าคนให้เขาอยากให้มึงจริงๆนะทำแบบนี้เขาอาจเสียใจ มันเลยบอกว่าคราวหน้าไม่ให้จ่ายเงินแทนมันอีก” ผมหน้าจ๋อยทันทีเดาว่าพี่เขาคงไม่ชอบที่ผมไปแสดงออกว่าชอบแบบนั้น
“พี่เขาคงไม่ชอบสินะ”
“อย่าทำหน้าแบบนี้ดิวะไอ้น้อง นายมันบอกไม่ให้จ่ายเงินหนิ แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามเขียนข้อความนะ” พี่แพรวปลอบผม
"ใช่แล้วมึงมึงยังคงส่งความรู้สึกมึงผ่านแก้วโกโก้ได้อีกนะ" คราวนี้เป็นมอสที่ปลอบใจผม
"นั่นดิ งั้นพรุ่งนี้เขียนใหม่นะพี่หลินเขียนแบบเดิมเลยนะพี่"
"เอ๊ะ พี่หลินพี่เขียนอะไรให้ไอ้ครามมันอะ" ไอ้มอสถามแต่พี่หลินมีอาการสะดุ้งนิดหน่อย จากนั้นก็ยิ้มหวานส่งมาให้ผมแล่วตอบว่า
"เขียนว่า ผมชอบพี่ครับ ไงจ๊ะ" ดีจังที่พี่หลินไม่ได้เขียนอะไรประหลาดๆลงไปยิ่งขี้แกล้งอยู่ด้วย แต่ผมคงคิดมากไปที่เห็นมุมปากพี่หลินแกยกขึ้นนิดนึง
"ผมกลับก่อนนะพี่ อยากกลับไปเล่นเกมส์ต่อแล้ว"
"เออๆ กลับดีๆนะ ว่าแต่พรุ่งนี้เขียนเหมือนเดิมไหม" พี่หลินถาม
"ครับพี่เขียนแบบเดิมเลย"
พี่หลินทำมือบอกว่าโอเค ผมกับไอ้มอสโบกมือลาแล้วเดินออกจากร้านไป แยกย้ายกันเข้าหอใครหอมัน
หลังจากทั้ง 2 คนออกจากร้านไป
"ฉันเชื่อว่าแกไม่ได้เขียนคำว่า ผมชอบพี่ครับ ใช่ไหมหลินหน้าตาแกมันบอกแบบนั้น" แพรวถามเพื่อนสนิทเสียงอ่อนใจ เพราะเชื่อว่ายังไงเพื่อนตัวเองก็ไม่มีทางเขียนอะไรดีๆลงไปแน่นอน
"ฉันเขียนว่า ผมชอบพี่ครับ ลงไปจริงๆนะ" หลินตอบเพื่อนรักเสียงร่าเริง
"..."
"แต่แค่ว่าฉันบอกไม่หมดเท่านั้นเอง"
"แกเขียนอะไรลงไปอีก"รอยยิ้มร้ายกาจผลุดขึ้นบนใบหน้าหวานสวย พร้อมกับดวงตาใสที่ปกปิดเพื่อนสนิทไม่มิดว่าภายในดวงตานั้นกำลังสั่นระริกด้วยความสนุก
"ก็เขียนว่า
ผมชอบพี่ครับเป็นผัวผมเถอะ ยังไงหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
แพรวถอนหายใจและคิดว่า น้องรหัสของเขามันชั่งซื่อจริงๆที่เชื่อคำพูดของปีศาจหน้าสวยตนนี้
ครบรอบ 1 อาทิตย์แล้วที่ผมให้พี่หลินเขียนข้อความผ่านแก้วโกโก้ของพี่คราม ผมรู้สึกดีที่ผมทำแบบนี้นะ พี่เขาก็ดูไม่รู้สึกรำคาญอะไรผมด้วย
"ไอ้ครามวันนี้ไปกินเหล้ากับกูไหม" ระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดถึงพี่นาย ไอ้พี่เจ็ทพี่รหัสไอ้มอสมันก็เข้ามาทัก
"มีใครบ้างอะพี่"
"มีกู ไอ้ครีม ไอ้เดย์ ถ้ามึงไปด้วยอก็ชวนน้องรหัสกูหน่อยนะ มันโกรธกูไม่ยอมพูดกับกูกูกะจะพามันไปง้อวันนี้"
"มันโกรธอะไรพี่อะ" ผมถามไปด้วยความสงสัย สายรหัสของไอ้มอสมันรักกันมากไม่เคยเห็นมันเถียงกันด้วยซ้ำไปทำไมจู่ๆไอ้มอสถึงโกรธพี่เจ็ทได้นะ
"กูเอาของฝากไปให้มันที่ห้องแล้วเผลอเหยียบเลโก้ที่มันกำลังต่ออยู่พัง พอมันเห็นก็ด่ากู จากนั้นแม่งก็ไม่คุยกับกูเลย" พูดไปพี่มันก็เกาหัวไป
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า อ๋อ พี่ไม่รู้จริงๆหรอ ไอ้มอสอะมันรักเลโก้ขนาดไหน มันเป็นคนชอบต่อเล่โก้มาก เวลามันต่อใครไปกวนมัน มันจะหัวร้อนมาก นี่พี่เหยียบแตกไม่แปลกที่มันจะโกรธ" ผมนึกไปถึงตอนที่มันกำลังตั้งใจต่อแล้วผมไปกวนมันให้มันไปกินข้าวกับผม ตอนนั้นมันหัวร้อนมากเลยลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าผมใหญ่เลย จนผมต้องรีบขอโทษแล้วไปซื้อขนมง้อมัน
"มิน่า แม่งโกรธกูขนาดนั้น ยังไงมึงพามันมากับมึงให้ได้นะ"
"ผมยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไป"พูดจาเย้าแหย่พี่เจ็ทไปนิดหน่อย
"ไอ้เหี้ย กูบังคับมึงไปในฐานะรุ่นพี่"
"ล้อเล่น น่ะพี่ ยังไงก็ไป เรื่องไอ้มอสอะแค่ผมเอ่ยปากชวนยังไงมันก็ไปอยู่ดี"
"เออๆ ขอบใจมากมึงกูไปละเอางานไปส่งให้ไอ้ครีมก่อน"พี่มันเอามือวางบนหัวผมแล้วตบเบาๆ และก็เดินจากไป
"พี่หลิน พี่แพรวสวัสดีครับ" ผมมาที่ร้านเหมือนเดิมทุกวันนั่งในมุมอับสายตาเหมือนเดิม นั่งรอประมาณ 20 นาทีพี่นายก็เดินเข้ามาในร้าน แต่วันนี้ที่ไม่เหมือนเดิมคือ พี่นายดูหงุดหงิดผิดปกติ คิ้วสวยที่ผมชอบมอบขมวดมุ่น ดวงตาคมคู่นั้นดูดุดันผิดปกติ ปากเรียวสวยตอนนี้มุมปากมันคว่ำลง ใครกันที่ทำให้พี่นายอารมณ์เสียนะ ดูสิหน้าตาน่ากลัวมากเลย ถึงแม้ปกติจะน่ากลัวอยู่แล้วก็เถอะ
ผมลองเปิด facebook กดหาชื่อเฟสที่จำได้ขึ้นใจเพราะนั่งส่องทุกวัน แอคเคาท์ของพี่นายไม่ค่อยอัพเดทอะไรเดือนนึงจะเช็คอิน 1 ที แต่แปลกที่วันนี้พี่นายเขาโพสต์อะไรบางอย่างลง facebook ไม่รอช้าผมต้องรีบไปอ่าน
nine anon 2 ชั่วโมงที่แล้ว
ถ้าชอบกันจริงอย่าไปยิ้มให้คนอื่นสิพี่นายมีคนที่ชอบแล้วหรอและดูเหมือนคนๆนั้นจะชอบพี่เขาด้วยแต่คนคนนั้นกลับไปสนิทกับคนอื่น แบบนี้พี่นายเขาหึงสินะ
อา เจ็บจัง พอรู้ว่าพี่นายมีคนที่ชอบแล้วมันเจ็บที่อกมากๆเลย อกหักใช่ไหนเนี่ยไอ้คราม
ผมรู้ตัวนะว่าปกติพี่เขาก็ไม่สนใจผมอยู่แล้ว แต่พอยิ่งรู้ว่าพี่นายมีคนที่ชอบ ผมก็ยิ่งเจ็บผมนั่งอ่านคอมเมนท์ไปได้สักพักก็ตัดสินใจกลับหอของตัวเอง วันนี้ผมไม่อยากเห็นี่นาย เพราะถ้าเห็นผมคงรู้สึกแย่มากแน่ๆ
ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านบาร์บี้ เป็นร้านเหล้าประจำของคณะผม ที่นั่งโต๊ะอยู่ตอนนี้มี ผม ไอ้มอส พี่เจ็ท พี่ครีม พี่เดย์ อยู่ครบทุกคน
ไอ้มอสที่นั่งข้างผมน่าตามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คงหงุดหงิดที่โดนผมหลอกมาเจอพี่เจ็ท ผมยกเหล้าเข้าปากไปเยอะพอสมควรจนผมคิดว่าผมคงเมาเข้าให้แล้ว
"พอแล้วไอ้คราม" เสียงเหมือนไอ้มอสเลย
"อืม ม่าย อาว จา กีน อีกกกกกก"
"เมาแล้วไอ้คราม ไอ้มอสพาเพื่อนมึงกลับบ้านดิ๊" เสียงเหมือนพี่เดย์เลย ไอ้นี่พูดมากจริงๆ
"ไม่เอาผมงอลมันอยู่"
"เล่นตัวสัส งั้นมึงเลยไอ้เจ็ท รู้หอมันไม่ใช่หรอ"
"เออๆ กูเอง ลุกมาเลยมึงไอ้คราม แมร่งยังแดกไม่สะใจเลย
ไอ้มอสก็ยังไม่ได้คุย ต้องมาแบกมึงกลับบ้านเนี่ย" เสียงอะไรเห่าข้างๆหูวะ รำคาญจัง
อีกฝั่งของร้าน
ร่างสูงใหญ่ของนักกีฬาหนุ่มนั่งมองร่างเล็กของน้องถูกผู้ชายที่เขาเห็นว่าคุยกันอย่างสนิทสนมกับ
น้องของเขาอุ้มออกจากร้านไป แก้วเหล้าในมือถูกบีบจนคนที่เห็นกลัวว่ามันจะแตกเอา
"เป็นอะไรของมึง
ไอ้นายทำหน้ายังกับจะฆ่าใคร"
"
หึง"
ใบหน้่ของเพื่อนสนิทเบือนไปในทิศทางที่ร่างสูงมอง ทันทีที่เห็นภาพของหนุ่มหน้าหวานกำลังโดนอุ้มออกจากร้าน ร่างสูงไม่แพ้กันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าหึงขนาดนี้ก็แสดงตัวเถอะว่ามึงเองก็มองน้องมันอยู่จะเก๊กทำห่าไรวะ เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดกหรอก"
"อืม ก็ว่าอยู่ เดี๋ยวกูจัดการเอง"
"หึ หึ "
มือใหญ่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าแอพสีฟ้ารูปตัว F นิ้วยาวพิมพ์สถานะลงไปแล้วกดโพสต์
nine anon เมื่อสักครู่
อย่าเมามากเป็นห่วง และก็อย่าให้ใครอุ้มด้วยหึงTBC
คาดว่าอีก 1-2 ตอนคงจบขอโทษที่หายไปนะคะไปค่ายมา 3วัน 2คืน และก็เตรียมงานนิทรรศการเปิดบ้านที่โรงเรียนงานเยอะจริงๆเพิ่งว่างมาต่อขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน
[/size]
หัวข้อ: (เรื่องสั้น)โกโก้สื่อรัก...❤ ตอนที่ 2 100% อัพล่าสุด 2/2/62 (อ่าน 2495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก