หัวข้อ: (เรื่องสั้น) ❊Sugar Flower❊ (END)

[ืniyataan]

เมื่อไหร่คุมพ่อจะใจอ่อน..นนนนนน   

[O-RA DUNGPRANG]

จะว่ายังใงดีละมันก้ำกึ่งระหว่างเห็นด้วยกับไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณพ่อ 

[Pupay]

เพิ่งเห็นนามปากกา คนคุ้นเคยนี่เอง เรื่องนี้น่ารักเชียว คิดถึงผลงานเก่าๆมากเลยค่า

[wanmai]

- 10 -

“อะไรวะ?”

โอโซนที่ออกมาเจอเพื่อนหน้าบ้านเอ่ยถาม เมื่อเพื่อนส่งกล่องสุดแสนแหววหวานมาให้ เป้มันโทรมาตั้งแต่เขาเพิ่งแหกขี้ตาตื่น บอกจะเอาของมาคืน ให้ออกมารับหน่อย นี่มันวันหยุดนะเว้ย ขอนอนนาน ๆ หน่อยไม่ได้หรือไงวะ

“คืนน้องให้กูที”

คิ้วโอโซนขมวด มองกล่องแล้วมองหน้าเพื่อน “ของชูการ์?”

“เออ” เป้พยักหน้า

“น้องกูให้มึงไปแล้ว ทำไมเอามาคืน?”

เป้มองมันด้วยแววเศร้า “กล่องนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกของน้อง ถ้ากูเก็บเอาไว้ กูไม่มีทางตัดใจจากน้องได้แน่ ๆ”

“มึงจะตัดใจจากน้องกู?” เสียงโอโซนเริ่มเครียดขึ้นมาพอ ๆ กับสีหน้า พูดจาหมา ๆ แบบนี้ได้ไงวะ ถ้าชูการ์มาได้ยินจะรู้สึกยังไง พี่ชายอย่างกูขึ้นโว้ย!

“แล้วมึงคิดว่ากูยังมีหวังอีกเหรอวะ?” เป้ย้อนถาม โอโซนก็ได้ยินที่คุณพ่อพูด ท่านอยากให้เขาหยุด เพื่ออนาคตของน้อง

“มึงยอมแพ้ง่ายขนาดนี้ มึงรักน้องกูจริงรึเปล่า?”

“........”

“มึงไม่ต้องตอบกูก็ได้ เอาไว้บอกกับน้องกูเองก็แล้วกัน เผื่อมันจะตาสว่าง เลิกเพ้อหามึงสักที”

โอโซนดึงกล่องมาจากมือเพื่อน มองอย่างผิดหวังแล้วเดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้เป้ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะยอมปล่อยมือน้องไปแน่หรือ?

กล่องจดหมายของชูการ์ถูกนำกลับมาส่งคืนเจ้าของ พอเห็นโอโซนถือมันเข้ามาในบ้าน ชูการ์ก็ถลาไปรับ พร้อมเอ่ยถามพี่ระรัวว่าได้มันมายังไง

“ไอ้เป้มันเอามาคืน” พี่ชายบอก รู้สึกสงสารน้องเหมือนกันที่ต้องบอกตามความจริง “ถ้ามันเก็บไว้ มันกลัวตัดใจไม่ได้”

“ตอนนี้พี่เขาอยู่ไหน?” ชูการ์เอ่ยถาม แต่เสียงสตาร์ทรถที่ดังขึ้นหน้าบ้านทำให้รีบส่งกล่องคืนพี่ชายแล้ววิ่งออกไป โดยที่คนเป็นพี่ก็เรียกไว้ไม่ทัน

เป้กำลังจะเลี้ยวรถกลับ เมื่อมองกระจกข้างเห็นน้องวิ่งมาก็ชะงัก เท้าแตะเบรกไปโดยอัตโนมัติ เขาจอดรถแล้วเปิดประตูลงมาเผชิญหน้า เมื่อน้องวิ่งมาถึงก็โผกอด แม้อยากกอดตอบ แต่เป้ก็ต้องบังคับตัวเองให้ยืนนิ่ง

“ทำไมพี่ทำแบบนี้ จะทิ้งก้าจริง ๆ เหรอ?” เสียงน้องสั่นจนรู้สึกได้

เป้ค่อยดันตัวน้องออก แววตัดพ้อจากน้องทำให้ใจเขาเจ็บพอกัน เขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย

“วันนั้นพ่อพูดกับพี่ว่ายังไง?”

ชูการ์รู้ว่าคุณพ่อต้องการจับตาดูพฤติกรรมพี่เป้ ไม่ได้จะห้ามคบกันแบบเด็ดขาด แต่กับพี่เป้ เขาไม่รู้ว่าคุณพ่อคุยกับพี่แบบไหน ทำไมถึงบอกว่าจะตัดใจ หรือเพราะไม่รักกันอีกต่อไปแล้ว?

“ชูการ์ยังเด็ก และรอบตัวพี่ก็มีแต่อันตราย เรื่องที่เกิดขึ้นกับชูการ์ก็เป็นเพราะพี่ แล้วพอเกิดปัญหาขึ้น พี่กลับจัดการมันไม่ได้ พี่ดูแลชูการ์ได้ไม่ดีพอ”

เป้เข้าใจที่คุณพ่อของน้องเป็นห่วง ถ้าเขารู้ว่าการทะเลาะวิวาทที่ผ่านมาจะทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เขาคงเลี่ยงที่จะมีปัญหากับใคร ถึงแม้เขาจะไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม แต่เพราะความเลือดร้อนไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้มีศัตรูเยอะจนพลอยทำให้คุณพ่อน้องไม่สบายใจ คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกคบค้าสมาคมกับอันธพาล

“ทำไมต้องเอาเรื่องเด็กไม่เด็กมาเป็นข้ออ้าง ก้าจะไม่มีวันโตเป็นผู้ใหญ่เลยเหรอ?” น้องโต้กลับเมื่อมันไม่สมเหตุสมผลเลย “ถ้าพี่กลัวว่าจะดูแลก้าได้ไม่ดี ก้าดูแลตัวเองก็ได้ ก้าแค่อยากให้เราอยู่ด้วยกัน ก้าแค่อยากอยู่ข้าง ๆ พี่แบบที่ผ่านมา ก้าขอแค่นั้น ทำไมมันถึงเป็นไปไม่ได้อะ?”

“.........”

“คำว่ารักของพี่มันมีความหมายแบบเดียวกับก้ารึเปล่า?”

เป้ดึงน้องมากอด ชูการ์ไม่เคยโวยวาย แต่เพราะเขาทำตัวแบบนี้ ทำให้น้องต้องเสียใจ ต้องผิดหวังในตัวเขา เพียงเพราะไม่ได้รับการยอมรับหนเดียวก็ท้อถอยเสียแล้ว ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ ถ้าไม่พยายาม นั่นคือสัจธรรมของโลกใบนี้

“ถ้าพี่คิดว่าก้ายังไม่เป็นผู้ใหญ่ เราเลยคบกันไม่ได้ งั้นถ้าก้าโตขึ้น พี่จะเป็นแฟนกับก้าไหม?”

คำถามของน้องทำให้เป้ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา นี่เขาเครียดอะไรอยู่ตั้งนาน “ถ้าอยากรู้ก็ต้องรีบโตเร็ว ๆ กลัวแต่ว่าพอถึงตอนนั้นจะไม่หันมามองพี่แม้แต่หางตา”

“โห ถ้าก้าจะนิสัยเสียขนาดนั้นก็คบคนอื่นเหอะ สงสาร”

ให้ตายเถอะ จะมีใครเหมือนชูการ์น้อยของเขาอีกไหมบนโลกใบนี้ เขาเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าจะปล่อยมือจากน้องไปได้จริงหรือ มาตอนนี้เขาตอบตัวเองได้แบบไม่ลังเลเลยว่าไม่ ไม่มีทางที่จะปล่อยมือนี้อีกแล้ว ต่อให้หนทางข้างหน้ามันจะฝ่าไปได้ยากเย็นแค่ไหนก็ตาม

“พี่ขอโทษนะ”

เขากอดน้องแน่นขึ้น น้องเป็นพลังบวกสำหรับเขาจริง ๆ ทำให้เขายิ้มได้แบบนี้ ถึงวันนี้คุณพ่อของน้องอาจจะยังไม่เห็นควรด้วย วันหน้าก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ชูการ์ส่ายหน้ากับอกพี่ พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษ เพราะพี่ไม่รู้ข้อตกลงระหว่างเขากับคุณพ่อ การที่พี่จะท้อจนอยากถอยก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่เขาแค่ไม่อยากให้พี่ถอยตอนนี้ อดทนอีกนิดได้ไหม คุณพ่อต้องใจอ่อนแน่ ๆ เพราะฉะนั้น อย่าเพิ่งตัดใจจากก้าเลยนะ

ชูการ์กลับเข้ามาเอากล่องจดหมายในบ้านไปคืนพี่ บอกว่ามันคือตัวแทนความรู้สึกของตนเองที่ให้พี่ไป พี่จะเก็บมันเอาไว้ จะดูแลรักษา หรือจะทิ้งขว้างก็สุดแท้แต่ใจ ไม่รับคืน

พอน้องกลับเข้ามาอีกครั้ง โอโซนก็เอ่ยถาม “ได้คุยกับมันไหม?”

คนน้องพยักหน้า “อื้อ”

“มันว่าไงบ้าง?”

“ก็...”

ยังไม่ทันที่สองพี่น้องจะได้คุยอะไรกันไปมากกว่านั้น คุณพ่อก็เดินมา ทำให้สองพี่น้องเหลือบมองหน้ากัน

“ใครมาแต่เช้า?”

สองศรีพี่น้องมองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี ไม่อยากโกหก คนพี่พยักพเยิดให้น้องจัดการ พอน้องเข้าไปเกาะแขนคุณพ่อ พี่มันก็รีบชิ่ง ช่างเป็นพี่ชายที่ประเสริฐดีแท้

“พ่อครับ” ชูการ์เขย่าแขนคุณพ่อทั้งทำเสียงอ้อน อ้อนไปก่อนเผื่อจะได้ผล “เมื่อไรพ่อจะให้บอกพี่เป้ว่าพ่อไม่ได้ห้ามคบกันจริง ๆ สักทีล่ะครับ ยังดูพฤติกรรมพี่เป้ไม่พออีกเหรอ?”

“ทำไม พี่เป้ของหนูทนไม่ไหวแล้วเหรอ?” คุณพ่อย้อนถาม

“ก้าต่างหากที่จะทนไม่ไหว”

“เป็นงั้นไป” คุณพ่อขำ ขณะที่คุณลูกหน้ามุ่ย “ลูกผู้ชายต้องมีความอดทน สู้เขา เจ้าลูกหมู”

คุณพ่อกำมือชูขึ้นมาระดับอก พยักหน้าเสียหนึ่งทีเหมือนจะให้กำลังใจ แต่ชูการ์กลับรู้สึกหมดกำลังใจมากกว่า แบบนี้แสดงว่าอีกนานเลยใช่ไหมกว่าคุณพ่อจะใจอ่อน ฮือออ


.........


เมื่อวันสุดท้ายของการมาโรงเรียนสำหรับมัธยมปลายปีที่หกมาถึง หลังเสร็จพิธีปัจฉิมนิเทศ รุ่นน้องก็ได้นำของขวัญ ของที่ระลึกมาให้พี่ ๆ ที่ตนเองชื่นชม หนุ่ม ๆ วงฮอทเนสเองก็ได้มาเยอะเหมือนกัน ยิ่งฮันนี่ถึงกับต้องหาถุงใบใหญ่มาใส่เพราะหอบไม่ไหว เป็นที่รักของน้อง ๆ จริง ๆ

สำหรับฮันนี่อาจไม่เท่าไร ดูเป็นเรื่องปรกติที่จะได้รับความนิยม แต่เกมส์นี่สิ ไม่นึกว่าอย่างเกมส์ก็จะได้ของจากน้อง ๆ ด้วย แต่ก็อย่างว่า เป็นถึงประธานนักเรียนก็ต้องมีคนชื่นชมบ้าง ส่วนมากก็เป็นพวกรุ่นน้องผู้ชาย เพราะผู้หญิงไม่กล้าเข้าใกล้เกมส์สักเท่าไร

เมื่อรุ่นน้องคนอื่นให้ของขวัญพี่ ๆ ฮอทเนสกันหมดแล้ว ชูการ์กับน้องเพลินก็เอามาให้พี่ ๆ บ้าง ชูการ์น้อยขอกั๊กของพี่ชายเอาไว้ไปให้ที่บ้าน พี่คนอื่น ๆ เลยอยากรู้กันใหญ่ว่ามันคืออะไร แต่น้องก็ไม่บอก ได้แต่อมยิ้ม ของที่ให้พี่ ๆ ทุกคนเป็นแบบเดียวกัน เดี๋ยวจะหาว่าลำเอียง ส่วนของพี่ชายขอลำเอียงนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ

“ใจหายเหมือนกันนะ คิดถึงช่วงเวลาที่เคยใช้ร่วมกันกับพวกพี่เขา พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วน้ำตาก็จะไหล” น้องเพลินดึงดราม่า มองพี่ ๆ วงฮอทเนสที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มรุ่นน้องที่นำของขวัญไปให้แล้วก็ทำเป็นปาดน้ำตา

“ถ้าอยากเจอพี่โซน ไปบ้านเราก็ได้เจอแล้ว” ชูการ์ว่า รู้สึกขำเพื่อนมากกว่า พี่ ๆ เขาไม่ได้จะล้มหายตายจากไปไหนเสียหน่อย

“แล้วพี่ ๆ คนอื่นล่ะ?” น้องเพลินยังไม่เลิกดราม่า

“อาจเดินสวนกันเวลาไปเซเว่นก็ได้”

“.........” คำตอบของชูการ์ทำให้น้องเพลินทำหน้าประหลาด คิดได้ยังไง เดินสวนกันเวลาไปเซเว่น

“วันหนึ่งพวกเราก็ต้องแยกกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้กลับมาเจอกันสักหน่อย ถ้าคิดถึง ต่อให้เพลินอยู่ไกลแค่ไหน เราก็จะขึ้นบีทีเอสไปหา”

น้องเพลินหัวเราะลั่น สีหน้าชูการ์ดูจริงจังมากตอนพูด แต่มาจบด้วยการขึ้นบีทีเอสไปหาเธอคืออะไร ถ้าสมมติเธออยู่เชียงใหม่ ชูการ์จะนั่งรถไฟไปหาเธอไหมนี่

แต่มันก็จริงเหมือนที่ชูการ์ว่า วันหนึ่งข้างหน้าก็ต้องแยกย้ายกันไปมีชีวิตในแบบของตัวเอง มีสังคมใหม่ ๆ ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ แต่หากวันไหนคิดถึงกันก็ยังสามารถกลับมาเจอกันได้

เป้มองตามน้องที่เดินห่างไปหลังจากเอาของมาให้ ถึงสิ่งที่ได้จะไม่พิเศษเกินกว่าคนอื่น แต่เขารู้ดีว่าตนเองได้ในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้มาแล้ว และในตอนนี้มันก็ยังเป็นของเขาอยู่ ในเมื่อน้องยังไม่ตัดใจ เขาเองก็จะไม่ถอดใจเช่นกัน

อนาคตของน้องคืออะไร การมีเขาอยู่ในอนาคตของน้องมันเสียหายตรงไหน เราเดินเคียงข้างกันไปไม่ได้เลยหรือ ถึงตอนนี้เขาเลิกคิดมันแล้ว เพราะเขาจะทำ ทำทุกอย่างเพื่อให้มีคำว่า ‘เรา’ เหมือนเดิม

โต๊ะประจำของวงฮอทเนสกลายเป็นที่เล่นดนตรีสดส่งท้ายก่อนจบการศึกษา พวกเขาไม่ใช้เวทีในหอประชุมเพราะอยากเล่นอะไรเบา ๆ เป็นกันเอง และใกล้ชิดกับทุกคนที่คอยติดตามเป็นกำลังใจเสมอมา ก่อนที่พวกเขาจะต้องแยกย้ายกันไป และฮอทเนสจะกลายเป็นเพียงความทรงจำ

ออกัสยังคงโชว์เสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ วันนี้เขาไม่ได้ใส่พลังสักเท่าไรเพราะมีกีตาร์โปร่งกับลูกแซคให้จังหวะ โอโซนรับหน้าที่เล่นกีตาร์ ขณะที่พุฒเขย่าแซค โดยมีธนินคอยคอรัส และเป้ที่มานั่งหล่อเป็นพร็อพเสริม

ด้วยจำนวนคนที่เยอะเกินทำให้คนมาทีหลังมองไม่เห็น ต้องขึ้นไปบนตึก หลังจบเพลงแรกที่ถือเป็นการวอร์มเสียง ออกัสก็พูดคุยกับทุกคนเป็นการคั่นเวลา

“วันนี้เป็นวันพิเศษ นอกจากฮอทเนสจะได้รวมตัวกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ยังมีความพิเศษอีกหนึ่งอย่าง ไม่รู้ว่ามีใครเคยฟังนักดนตรีของเราร้องเพลงกันบ้างหรือยังครับ?”

คำถามของเขาได้รับเสียงตอบว่าไม่เคยกลับมา เพราะในฮอทเนส แต่ละคนก็ต่างหน้าที่ มีธนินกับโอโซนที่เป็นคอรัสให้ออกัสบ้าง แต่ไม่เคยฟังแบบร้องเต็ม ๆ ยิ่งพุฒกับเป้ยิ่งจินตนาการไม่ออกว่าเสียงร้องเป็นยังไง

“ถ้าอย่างงั้น วันนี้จะให้นักดนตรีของวงเราออกมาร้องเพลงให้ทุกคนฟังสักเพลงดีไหมครับ?”

เสียงเห็นด้วยดังขึ้นรอบด้าน รู้สึกทุกคนจะตื่นเต้นกับความพิเศษนี้ ทั้งยังมีขอให้ได้ร้องกันทุกคนด้วย

“มีแต่คนเห็นด้วย ถ้าร้องเพี้ยนขึ้นมานี่ โทษกันไม่ได้นะ” ออกัสหัวเราะ พาให้น้อง ๆ หัวเราะกันครืน “อะ คุณกวินครับ เชิญตรงนี้ด้วยครับผม”

หนุ่มนักร้องนำผายมือเชิญ เพียงเท่านั้นเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น ไม่คิดว่าจะเป็นพี่เป้ ถ้าฟังจากเสียงพูดก็หล่อเหมือนหน้าตาพี่เขานั่นแหละ แต่เสียงร้องยังไม่เคยได้ยิน รู้สึกลุ้นอยู่เหมือนกันว่าจะออกมาเป็นยังไง

“วันพิเศษไง เอาสักหน่อยน่า” ออกัสกระตุ้นมือกลองของวงที่ยังไม่ยอมลุกมา

เป้มองหน้าเพื่อน สีหน้านิ่ง ๆ นั่นทำให้เกิดความเงียบขึ้นมารอบวง แต่สุดท้ายแล้วหนุ่มมือกลองก็ยอมรับไมค์ไป ทั้งที่หน้าดูไม่เต็มใจเท่าไร

“เร็ว ชูการ์”

น้องเพลินเอ่ยเร่งเพื่อนเมื่อได้ยินเสียงดนตรีดังขึ้นพร้อมเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ด นี่มันเพลงที่สองแล้ว เธอกับชูการ์มัวแต่ไปเข้าห้องน้ำ กว่าจะวิ่งมาถึง พี่ ๆ ก็เริ่มร้องเพลงกันไปแล้ว แถมคนก็เยอะจนหาทางแทรกเข้าไปไม่ได้อีก แบบนี้จะมองเห็นได้ยังไง

ฮันนี่ที่นั่งดูโชว์ของฮอทเนสอยู่แถวหน้าสุดเห็นน้องสองคนโดดผลุบ ๆ โผล่ ๆ เลยขอทางไปหาแล้วจูงเข้ามานั่งรวมกับตนเอง โดยมีน้องเพลินติดสอยห้อยตามมาด้วย

แววตาชูการ์ยังแสดงออกว่าชื่นชมพี่ชายไม่เปลี่ยน พี่ของเขาเล่นกีตาร์เก่ง ดูมีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้ แต่เมื่อเสียงร้องของใครอีกคนดังขึ้นจึงค่อยหันไปมอง ตากลมเบิกโตเมื่อเห็นว่าเป็นพี่เป้


*หยุดไม่ได้หรอก
หยุดไม่ได้หรอก
จะให้ทำอย่างเธอนั้นมันไม่ได้หรอก
หยุดไม่ได้หรอก
หากต้องทำอย่างนั้นมันฝืนใจ
จบไม่ได้หรอก
จากไม่ได้หรอก
ฉันรักเดียวใจเดียว
เธอคนเดียวเท่านั้น
เปลี่ยนไม่ได้ทั้งนั้น


เสียงร้องของหนุ่มมือกลองดีเกินคาด เสียงทุ้ม ๆ ฟังดูขึ้นจมูกนิด ๆ ต่างจากนักร้องนำอย่างออกัส แต่ก็ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ยิ่งบวกกับหน้าตาด้วยแล้ว พาให้ละลายกันได้ง่าย ๆ


สั่งให้ฉันนั้นหยุดรักเธอ
สั่งให้ฉันให้เลิกคบเธอ
เหมือนกับสั่งให้หยุดหายใจยังไงอย่างงั้น
สั่งให้ฉันต้องหยุดรักเธอ
เท่ากับฉันต้องหยุดหายใจ
ถ้าฉันขาดเธอไปรับรองว่าต้องขาดใจตาย...


พี่อาจไม่ได้ร้องให้เขา แต่ชูการ์ก็อดยิ้มไม่ได้ ยิ่งพี่หันมาสบตา ใบหน้าเขาก็เห่อร้อนขึ้นมา แววตาของพี่มันส่งตรงมาถึงเขา เรียกสายตาหลายคู่ให้มองตาม กว่าพี่จะร้องจบเพลง ชูการ์ก็ถูกสายตาคนรอบข้างทิ่มแทงจนเกือบพรุน

หลังจบโชว์เล็ก ๆ จากฮอทเนส พวกเขาก็ขอบคุณทุกคนแล้วแยกย้าย แต่ก่อนที่จะได้กลับบ้านกันในวันนี้ ฝนก็ตกลงมาให้หลายคนพากันบ่นขรม เพราะไม่ได้เอาร่มมา ได้แต่ยืนมองฝนที่เทลงมาไม่ขาดสายด้วยความเซ็ง

ชูการ์เปิดกระเป๋าเพื่อหยิบร่มพับออกมา ก่อนเดินไปหาพี่ ๆ ฮอทเนสที่ยืนคุยกันอยู่ใต้อาคารเรียน ไม่ได้จะเอาไปให้พี่โอโซน เพราะตนเองยัดใส่กระเป๋าพี่ไว้แต่เช้าแล้ว แต่อีกคนสิ อาจไม่ได้เอามา

“พี่เป้ได้เอาร่มมารึเปล่า?”

เป้หันมามองน้องแล้วว่า “ไม่ได้เอามา แต่ไม่เป็นไรหรอก ฝนหยุดพี่ค่อยกลับก็ได้”

“ก้าให้ยืม”

คนพี่เลิกคิ้ว มองร่มที่น้องยื่นมาให้ “ให้พี่ แล้วของชูการ์ล่ะ?”

“ก้ากลับกับพี่โซนได้” น้องว่าง่าย ๆ อย่างนั้น

“พี่ก็ไม่มีร่มเหมือนกันนะ น้องน้ำตาล ไม่มีให้พี่ยืมบ้างเหรอ?” ธนินเอ่ยขึ้นมาบ้าง ยืนกันอยู่ห้าคน ไหงเป้ได้คนเดียววะ

“เซเว่นหน้าโรงเรียน ไปซื้อเอา” ชูการ์แนะนำพร้อมยิ้มหวานปิดท้าย

“ไม่ใช่เป้ กวิน ก็เหนื่อยหน่อยนะ” พุฒตบบ่าเพื่อนราวเห็นอกเห็นใจ ที่เหลือก็พากันหัวเราะลั่น

“นี่ก็มองกันจั๊ง เบาหวานจะขึ้นตา”

โอโซนออกจะหมั่นไส้เมื่อหันไปเห็นเพื่อนกับน้องชายตัวเอง คนอยู่กันเต็มไปหมดขนาดนี้ยังมาสร้างโลกส่วนตัว มองตากันแล้วยิ้มอยู่นั่น เมื่อกี้ไอ้เป้ก็ร้องเพลงจีบน้องเขาไปทีละ รำคาญ!

[wanmai]

เมื่อฝนเริ่มซา เป้ก็พาน้องมาส่งที่บ้าน ถ้าเขาเอารถไปโรงเรียนด้วยคงจะดีกว่านี้ แต่เพราะไม่เคยทำเช่นนั้น ทำให้ในวันนี้ต้องพาน้องนั่งแท็กซี่มา

พี่ชายอย่างโอโซนก็ได้แต่กลอกตาด้วยความเหม็นเบื่อที่ต้องมาขึ้นรถคันเดียวกันกับคู่นี้ ขณะที่เบาะหลังเขาสร้างโลกส่วนตัว โอโซนก็นั่งกอดอกด้วยความเซ็งจนถึงบ้าน

เป้เปิดประตูลงไปกางร่มให้น้อง ถึงฝนจะไม่ได้ตกหนักอย่างในตอนแรก แต่มันก็ยังทำให้เขาเปียกไปเสียครึ่งซีก เพราะมัวแต่เอาร่มกันฝนให้น้อง

คุณพ่อออกมายืนหน้าบ้านเพราะได้ยินเสียงรถมาจอด เห็นลูกชายคนเล็กกับเป้กำลังเดินมาก็ยืนรอ มองมือของทั้งคู่ที่จับกันอยู่ ก่อนละมามองหน้า นิ่งไปครู่หนึ่งให้ใจสองหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะถอนใจแล้วยิ้มออกมาบาง ๆ

คุณพ่อให้เป้เข้ามาหลบฝนในบ้าน เป็นนานกว่าฝนจะหยุด คุณแม่เลยบอกให้ค้างที่นี่ ห้องโอโซนก็กว้างอยู่ เสื้อผ้าก็น่าจะใส่ด้วยกันได้ พอถามความเห็นคุณพ่อ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำให้เป้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง

“สอบผ่านแล้วเหรอ พ่อ?” คุณแม่เอ่ยถามเมื่อเด็ก ๆ ขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้ว

คุณพ่อที่นั่งดูข่าวภาคค่ำอยู่ค่อยหรี่เสียงลงแล้วเอ่ยตอบ “ยัง แต่ไม่อยากเห็นลูกนั่งซึมแล้ว ปวดใจ”

คำตอบนั้นทำให้คุณแม่ยิ้มขำ เห็นคุณพ่อเป็นคนดุ ๆ กับโอโซน แต่สปอยชูการ์หนักมาก ถ้าเทียบกันระหว่างดุโอโซนและชูการ์ในระดับเสียงเดียวกัน คนพี่ก็แค่จ๋อย แต่คนน้องนี่มีร้องแน่ ๆ เลยถูกตามใจมากหน่อย

“เป้ก็เป็นเด็กดีนะ เรียนก็เก่ง เสียอย่างเดียวก็เรื่องชกต่อย พ่อเป็นห่วงเรื่องนี้ใช่ไหม?” คุณแม่คาดเดา ซึ่งนั่นก็ถูก

“ถึงจะไม่ใช่คนเริ่ม แต่ผลลัพธ์มันก็เหมือนกัน”

คุณพ่อรู้ว่าหลายครั้งเป้ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม แต่ถ้ารู้จักข่มอารมณ์และหลีกเลี่ยงจะดีกว่า เพราะผลมันไม่ได้ตกอยู่แค่กับตัวเอง คนใกล้ชิดอาจโดนหางเลข ตัวอย่างก็มีให้เห็นไปแล้ว แต่พักหลังก็เห็นว่าจัดการอารมณ์ตัวเองได้ดี ไม่เต้นไปกับการยั่วยุ และอยู่แบบสงบมาจนตอนนี้ ถือว่าเรียนรู้จากข้อผิดพลาดของตัวเองและพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้น ก็ต้องดูกันต่อไปว่าจะยืนระยะแบบนี้ไปได้ตลอดไหม


.........


หลังจากบททดสอบของคุณพ่อผ่านไปจนเป็นที่น่าพอใจสำหรับคุณพ่อเอง เป้กับชูการ์ก็ได้กลับมาคบกันต่อ เป้ก็เพิ่งรู้ว่าคุณพ่อของน้องตกลงอะไรกับน้องไว้ แต่ถึงจะถูกปกปิดความจริง เขาก็ไม่ได้นึกโกรธ เพราะความยินดีมันมีมากกว่าความขุ่นเคืองใจ เป้เข้าใจดีว่าคุณพ่อคุณแม่น้องคงทำใจลำบาก แต่ท่านก็ยังยอมให้เขาคบกับน้องต่อ นั่นเพราะท่านรักน้องมากจริง ๆ

ดังนั้นแล้ว ตัวเขาเองก็ต้องรักและดูแลน้องให้ดี ให้สมกับที่ท่านทั้งสองไว้ใจว่าเขาจะดูแลน้องได้ แม้ตอนนี้เขาจะยังเป็นเพียงเด็กนักเรียนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แต่ก็จะพยายามในส่วนของเขาให้ดีที่สุด

สำหรับจดหมายรักฉบับน้อยที่น้องเขียนถึงเขา พอเขาพูดถึงเรื่องนี้ทีไรน้องก็เขินมันเสียทุกที น้องน่าจะรู้นะว่าเขาชอบแกล้ง เวลาเห็นแก้มแดง ๆ มันน่าแกล้งฟัดให้ขาดใจ เป้ถึงได้ค่อยอ่านจดหมายทีละฉบับแล้วเอามาบอกน้องว่าอ่านอันไหนไปแล้วบ้าง เขาว่ากว่าจะอ่านหมดคงมีเรื่องมาให้น้องเขินได้ทุกวัน

ชูการ์น้อยกลายเป็นแขกประจำของบ้านพี่เป้ไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่เป้ขี้เห่อชอบพาน้องมาที่บ้านบ่อย ๆ อยากอวดแฟนตัวเองให้คุณพ่อคุณแม่เห็นถึงความน่ารักน่าเอ็นดู ครอบครัวเป้รู้ว่าลูกชายมีคนรักเป็นเพศเดียวกันตั้งแต่ตอนที่คบกับฮันนี่แล้ว หนุ่มมือกลองเลือดร้อนไม่ค่อยจะปิดบังอำพรางอะไรสักเท่าไร ทำให้เรื่องส่วนตัวของเขามันไม่ค่อยจะส่วนตัว ขยับตัวทำอะไรครอบครัวรู้กันหมด

หลังจากโรงเรียนปิดภาคเรียนแล้ว ที่บ้านชูการ์ก็ให้ไปเรียนพิเศษ เพราะพี่ชายอย่างโอโซนก็ติดเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนกัน อยู่บ้านคนเดียวคงเหงา จึงให้ไปเรียนกับน้องเพลิน ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์แล้วยังได้ความรู้เพิ่มเติมก่อนเปิดภาคเรียนใหม่ด้วย

“ชูการ์ วันนี้เรียนเสร็จกี่โมงครับ?” เป้โทรถามน้อง เผื่อจะได้กะเวลาไปรับถูก

“วันนี้ก้าลงไว้แค่สองวิชา แต่มีเทสต์ด้วย ประมาณบ่ายโมงพี่เป้ค่อยมารับก้าก็ได้ครับ”

“โอเค แล้วเจอกันครับ”

วันไหนน้องมีเรียนพิเศษแล้วเขาว่าง เป้ก็จะอาสาไปรับเป็นปรกติ เมื่อกล้าขอ คุณพ่อของน้องก็อนุญาต แต่ต้องไม่พาน้องไปเถลไถลจนมืดค่ำและส่งกลับบ้านอย่างปลอดภัย

เมื่อใกล้เวลาที่นัดกับน้องไว้ เป้ก็ออกไปรับ เขาพาน้องกลับมาที่บ้านตัวเองก่อนที่จะพาไปส่งบ้านนู้นอีกสักพักใหญ่ ๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่กับน้องนาน ๆ เลย เขาเองก็เครียดกับการสอบด้วย ทำให้ไม่ได้ไปเจอน้องเพราะกลัวน้องจะเครียดตาม ตอนนี้สอบเสร็จแล้วทั้งข้อเขียนและสัมภาษณ์ เหลือรอฟังผลอย่างเดียว ใจก็ขอให้ได้ในที่ที่ตนเองวาดหวังเอาไว้เหมือนกัน เพราะไม่อยากไปเรียนที่อื่นนอกจากที่ที่เลือกเอาไว้

ชูการ์นั่งอ่านหนังสืออ่านเล่นอยู่กับเจ้าหมาตัวโตของพี่เป้ มือลูบหัวมันเบา ๆ เจ้าหมาก็นอนให้ลูบเล่น ท่าทางมีความสุขเสียด้วย มีมือนุ่ม ๆ คอยลูบหัวให้ แถมยังได้ฟังเสียงฮัมเพลงจากเจ้าของมืออีก สบายเสียไม่มีล่ะ

เป้ที่เดินออกมาพร้อมแก้วน้ำมองน้องยิ้ม ๆ พอน้องเงยมาเห็นก็อมยิ้มเอียงอาย คนพี่นั่งลงวางแก้วน้ำ ก่อนขยับเข้าไปนั่งข้างน้องแล้วเอ่ยถาม

“ร้องเพลงเป็นด้วยเหรอเรา?” นัยน์ตาเป็นประกายระยับเมื่อเห็นว่าน้องเขิน เขาท่าจะโรคจิต ยิ่งน้องเขิน เขายิ่งแกล้ง “ไหนร้องให้พี่ฟังชัด ๆ ซิ”

“ไม่เอา เสียงก้าไม่เพราะ” น้องรีบปฏิเสธ กลัวขายหน้าเสียเปล่า ๆ

“พี่อยากฟังนี่... เอางี้”

เป้ทำท่านึกครู่หนึ่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นพาน้องไปที่ห้อง เจ้าหมาตัวโตผงกหัวยืดคอตาม ส่งเสียงเห่าเมื่อเป้พาชูการ์ลุกไป เป้หันกลับมาทำมือจุ๊ปากไม่ให้ส่งเสียง เจ้าตัวโตเลยเงียบเสียงลงแล้วมองตามหลังชูการ์ที่เดินตามเป้ไปตาละห้อย ถูกเจ้านายแย่งไปเสียแล้วสิ

เมื่อเข้ามาในห้อง เป้ก็ให้น้องนั่งปลายเตียง ส่วนตนเองไปเอากีตาร์ออกมาเล่น ชูการ์มองพี่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เล่นเป็นด้วย?”

“เป็นสิ แต่อาจไม่ดีเท่ากลอง” เป้ยิ้มบอก ขำกับท่าทางก่งก๊งของน้อง

“อ้อ” ชูการ์พยักหน้ารับรู้ นั่งทับขาเรียบร้อยอยู่บนเตียง

“เอาล่ะ จะร้องเพลงอะไรดีครับ คุณนักร้องที่น่ารัก?”

เมื่อพี่เอ่ยถามมาแบบนั้น นักร้องที่น่ารักก็ส่ายหน้าหวือ

“ส่ายหน้าทำไม พี่อยากฟัง”

“ก็ก้าบอกแล้วว่าร้องไม่เพราะ” น้องทำหน้ายุ่ง ไม่มั่นใจว่ามันจะฟังได้หรอกนะ

“ลองดูก่อนน่า นะ”

อ้อนให้น้องร้องเพลงให้ฟังแล้วเป้ก็เริ่มเกากีตาร์ เลือกเพลงให้น้องเองด้วย บังคับกันเห็น ๆ เลยแบบนี้

“เพลงนี้ร้องได้ไหม ทำนองง่าย ๆ คีย์ไม่สูง”

ชูการ์นั่งมองพี่ตาปริบ ๆ ไม่ยอมร้อง ทำให้เป้ต้องร้องนำให้น้องก่อน พยักพเยิดทำท่าอยากให้น้องร้องตาม ริมฝีปากอิ่มค่อยเผยอแต่ก็งับลงเหมือนเคย ยิ้มตาหยี แก้มแดงหน่อย ๆ ก่อนจะงึมงำตามพี่แล้วค่อยร้องคลอกันไป

เป้อมยิ้ม ปล่อยให้น้องร้องไปคนเดียวหลังจับจังหวะได้ พอร้องจบ เด็กขี้อายก็เอามือปิดหน้า เป้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเลยถูกน้องค้อนให้วงโต กีตาร์ในมือถูกวางลงก่อนจะคว้าน้องมาหอมแก้มให้สมกับความน่ารัก น้องน่ารักเหลือเกิน แบบนี้จะไม่ให้เขารักน้องได้อย่างไรไหว

“ชูการ์”

“หืม?”

“รักชูการ์จัง นับวันยิ่งรักมากขึ้น ๆ” เป้กระซิบคำหวาน จมูกโด่งหอมแก้มน้องเบา ๆ ก่อนกระเซ้าน้อง “ใส่ยาเสน่ห์พี่หรือเปล่าเนี่ย?”

“พี่เป้เคยกินขนมหวานไหม?” น้องเอ่ยถาม ริมฝีปากอมยิ้ม ขณะที่ดวงตาก็พราวด้วยความสุข

“เคย ทำไม ชูการ์ใส่ยาเสน่ห์ในขนมเหรอ?”

“ช่ายยย” น้องตอบรับแล้วยิ้มตาหยิบหยี

“มีรับมุกด้วยแฮะ”

“พี่เป้ชอบไหม เวลาที่ได้กินขนมหวาน?”

“ชอบ ยิ่งขนมหวานชิ้นนี้ยิ่งชอบ”

“ก้าไม่ใช่ขนมหวานสักหน่อย ก้าเป็นน้ำตาล” ชูการ์น้อยเอ่ยแย้ง ถึงจะหวานเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่ใช่ขนม

“ส่วนประกอบหลักของขนมหวานเลยนี่ พี่ยิ่งชอบ”

เป้โน้มใบหน้าลงหา หมายตาริมฝีปากอมชมพูระเรื่อที่ขยับพูดจำนรรจา สัมผัสกับความนุ่มนั้นแล้วค่อยบดเบียดลงไปช้า ๆ ลิ้มรสความหวานจากน้ำตาลน้อย แขนเรียวเกาะเกี่ยวไหล่เขา ก่อนเลื่อนมาคล้องคอเมื่อเขามอบจุมพิตที่ลึกซึ้งมากกว่าเพียงแตะผ่าน

เป้วนจูบน้องซ้ำ ๆ เขาชักจะหลงในรสจูบของน้องเสียแล้ว หวานล้ำสมชื่อน้องเลย ยิ่งได้ลิ้มลองยิ่งติดใจ ยิ่งห้ามใจไม่ให้โหยหาลำบาก ราวเสพติดของหวาน ของหวานที่มีส่วนประกอบหลักคือน้ำตาล

น้ำตาลก้อนเล็ก ๆ แสนหวาน และน่ารัก

*เพลง : หยุดไม่ได้... ขาดใจ
ศิลปิน : ออฟ ปองศักดิ์

ขอบคุณ คุณ  ืniyataan และคุณ O-RA DUNGPRANG นะคะที่ติดตามกันมาตลอด และขอบคุณ คุณปูเป้ ที่ยังจำกันได้ค่ะ

บวกขอบคุณทั้งสามท่านค่ะ 

[ืniyataan]

น้องน้ำตาลหวานหอม...มมมม 
เป็นกำลังใจให้ไรต์ค่า   

[O-RA DUNGPRANG]

ในที่สุดคุณพ่อก็ให้คบกันแล้ว  แหม ๆ ก็แต่หวานกันจนอิจฉา 

[Pupay]

หวานนนน สมชื่อชูการ์ ดูน้องแอบเข้มแข็งกว่าพี่อีกนะ อิอิ
ตอนต่อไปขอหวานๆจนน้ำตาลขึ้นเลยน้า
บวกคืนค่า  จริงๆเป้ก็ห่างเล้าไปนานเหมือนกัน ฮ่าๆ

[mild-dy]

 

[wanmai]

Special

- 1 -

ภายในห้องนอนของชูการ์น้อย เจ้าของห้องวิ่งไปวิ่งมาหาชุดใส่เพื่อจะออกไปข้างนอก ไม่ลืมแว่นสายตา แต่คราวนี้ขอใส่อันที่พี่ออกัสซื้อให้จะได้ไม่ดูเกะกะเหมือนอันที่ใส่ประจำ หลังจากแต่งตัวเสร็จเป็นที่น่าพอใจแล้วก็เตรียมจะวิ่งลงไปข้างล่าง แต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อจะเดินออกไปจากหน้ากระจก มือแตะที่คอที่อกของตัวเอง เหลียวมองหาอะไรบางอย่างรอบห้อง พอค้นทุกที่แล้วก็ไม่เจอ ชูการ์จึงวิ่งตึงตังลงไปข้างล่าง

“แม่ครับ เห็นสร้อยก้าไหมอ่า”

คุณแม่หันมามองลูกชายที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา “อะไรหายจ๊ะ?”

“สร้อยก้าอะ แม่ สร้อยที่ก้าใส่ประจำ ที่มีจี้ใส ๆ อะ” ชูการ์อธิบายร้อนรน

คุณแม่ทำท่านึกครู่หนึ่งก่อนบอก “ไม่เห็นนะ”

“ง่า ทำไงดี มีคนให้ก้ามาด้วย” หน้าจ๋อยเพราะทำของหาย

“เดี๋ยวแม่จะช่วยหาดูให้อีกทีนะ ชูการ์ไปเล่นสงกรานต์ให้สนุกเถอะลูก หน้าจ๋อยแบบนี้เดี๋ยวพาพี่ ๆ เขาจ๋อยตาม” คุณแม่ปลอบ แอบกระเซ้าลูกชายในตอนท้าย ชูการ์เลยหลุดยิ้มออกมา

“ขอบคุณนะครับ แม่” หอมแก้มคุณแม่อย่างเอาใจ

คุณแม่ยิ้มแล้วหอมคืน “จ้า”

ในวันนี้ที่ทั่วทุกพื้นที่เต็มไปด้วยความชุ่มฉ่ำของสายน้ำ วันเริ่มต้นสิ่งใหม่ ๆ กับวันขึ้นปีใหม่ของคนไทย วันสงกรานต์ กิจกรรมของหลายคนคงไม่พ้นการเล่นน้ำ บ้างก็กลับบ้านไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ผู้เฒ่าผู้แก่ ทำบุญตักบาตรก่อเจดีย์ทรายเป็นที่สนุกสนาน บ้านน้องน้ำตาลเองก็เช่นกัน คุณพ่อคุณแม่ถือโอกาสในวันหยุดยาวนี้พาลูก ๆ ไปทำบุญกันที่วัด เป็นการต้อนรับปีใหม่ที่ดีอีกหนึ่งปี

เมื่อกลับจากวัดแล้วสองพี่น้องก็เตรียมตัวออกไปเล่นน้ำสงกรานต์กันตามประสาเด็กวัยรุ่น ชูการ์น้อยเปลี่ยนชุด จัดเตรียมอุปกรณ์เล่นน้ำพร้อมสรรพ สะพายปืนฉีดน้ำคล้องไหล่ นั่งรอพี่ ๆ ฮอทเนสมารวมตัวกันก่อนออกไปเล่นน้ำตรงลานที่ทางเขตจัดไว้ให้ ถึงไม่ต้องตะลอนไปไกลก็สนุกกันได้ ช่วงบ่ายยังต้องไปบ้านคุณตาคุณยายด้วย เล่นใกล้ ๆ ก็ดีเหมือนกัน

“พร้อมยังไอ้หนู?” โอโซนลงมาสมทบกับน้อง เอ่ยเย้าน้องที่ท่าทางตื่นเต้น น้องแว่นเอ๊ย

“ก้าพร้อมมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“โห ๆ มีย้อนนะ” ทำท่าจะเขกหัวน้องด้วยความมันเขี้ยวปนหมั่นไส้

“นี่ พี่โซน อย่าลืมไปรับเพลินด้วยนะ”

“ย้ำมารอบที่เท่าไรแล้ว พี่ไม่ลืมหรอกน่า ไม่มีน้องเพลินนี่ออกไปเล่นสงกรานต์ไม่ได้เลยว่างั้น?” โอโซนนั่งลงข้างน้อง เอาหมวกของตัวเองสวมให้น้องแทน

ชูการ์จับ ๆ ให้มันเข้าที่เข้าทางแล้วบ่นอุบอิบ “ก็ก้าไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนนอกจากเพลินนี่นา ไปคนเดียวก้าไม่มั่นใจ”

“คนเดียวที่ไหน พี่กับอีกสี่ตัวนั่นมันอะไร?” โอโซนถามกวน

น้องของเขาไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอกกับใครเท่าไร เพราะมัวแต่อ่านหนังสือ ตั้งใจเรียนเป็นบ้าเป็นหลัง ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนที่สนิทกันนัก ส่วนมากแค่เพื่อนร่วมห้องธรรมดา น้องเพลินถือว่าสนิทสุดแล้วเพราะเป็นพวกคงแก่เรียนเหมือนกัน

นั่งรออยู่สักพัก สมาชิกวงฮอทเนสก็มารวมตัวกันจนครบ ชูการ์เข้าไปบอกคุณพ่อคุณแม่ก่อนออกมารวมกับพี่ ๆ คุณแม่เดินตามออกมาหน้าบ้าน

“เล่นระวัง ๆ นะลูก ชูการ์”

“คร้าบ~” หนุ่มน้อยหันกลับมารับคำ ยิ้มกว้างขวาง กระชับปืนฉีดน้ำที่คล้องไหล่

“ดูแลน้องด้วยนะ โซน” คุณแม่กำชับคนเป็นพี่ชาย ขณะที่คุณพ่อออกมายืนข้าง ๆ มองลูกคนเล็กที่ยืนอยู่กลางวงพี่ ๆ

“ครับ แม่ สั่งไอ้เป้ไว้เลย” โอโซนยิ้มทะเล้น โยนให้เป้ที่รอรับอย่างเต็มใจ

“เรานี่ ดูแลน้องดี ๆ”

“ครับผม~”

ไม่ใช่แค่โอโซน หนุ่ม ๆ ฮอทเนสรับคำพร้อมกันอย่างถ้วนหน้า โอโซนกอดคอน้องเดินไปด้วยกัน อีกสี่หนุ่มที่เหลือเดินตามเป็นพรวน พร้อมใจกันไม่เอารถไปเพราะขี้เกียจล้างถ้ามันโดนแป้งตามทางที่ขับมา

ทั้งหมดแวะบ้านน้องเพลินเพื่อรับน้องไปด้วยกัน พี่สาวน้องเพลินก็ไปเป็นเพื่อนน้องด้วยเพราะมีแต่หนุ่ม ๆ กันทั้งนั้น น้องเพลินเป็นสาวน้อยหนึ่งเดียว

พอไปถึงสถานที่ที่จัดไว้ให้เล่นน้ำ คนก็เริ่มทยอยมาหนาตาแล้ว ร้านรวงรอบ ๆ พื้นที่ก็มีของซื้อของขายมากมายให้ได้จับจ่ายอำนวยความสะดวกแก่ผู้ที่มาเที่ยวเล่นสงกรานต์ กว่าจะเดินไปสุดทาง กลุ่มของน้องน้ำตาลก็เปียกโชกไปทั้งตัว ทั้งแป้งทั้งดินสอพองเต็มหน้าเต็มเสื้อไปหมด เว้นก็แต่น้องเพลินกับชูการ์ที่ถูกกันไว้ตรงกลางเลยโดนน้อยกว่าพี่ ๆ

ชูการ์แกะดินสอพองผสมกับน้ำในขันที่น้องเพลินถืออยู่ ใช้มือคน ๆ ให้เข้ากันแล้วป้ายแก้มน้องเพลิน สองเพื่อนซี้หัวเราะเฮฮากันอยู่สองคน

“เล่นอะไรกัน?” เป้ยื่นหน้าข้ามไหล่น้องมามอง ใช้มือปาดน้ำออกจากใบหน้าของตนเอง เขาเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเวลานี้

ชูการ์เอี้ยวคอหันมามองพี่ เป้ใช้ทีเผลอควักดินสอพองในขันที่น้องเพลินถือมาทาแก้มน้อง ชูการ์น้อยหลับตาปี๋ หดคอหนีมือพี่แต่ก็ไม่พ้น เป้มองผลงานของตัวเองแล้วยิ้มขำ ขณะที่คนถูกทาทำหน้าเบ้ก่อนพุ่งเข้าใส่พี่ ใช้มือเกาะไหล่ ดันตัวขึ้นในระดับเดียวกันแล้วเอาแก้มไปถูให้หน้าพี่เปื้อนด้วย พอถอยออกมาก็หัวเราะขำชอบใจ เจอแบบนี้แล้วเป้ขอยอมเลอะ กางแขนออกจะเข้าไปรวบตัวน้องแต่ถูกโอโซนขัดขาหน้าแทบคว่ำ พี่ชายขี้หวงฉีดน้ำใส่แล้วยักคิ้วกวน กอดคอน้องชายของตัวเองเย้ยเพื่อน

ยิ่งเวลาผ่านไป คนก็ยิ่งเยอะ ห้าหนุ่มเลยพาน้องกับพี่สาวน้องเพลินเดินเร็วขึ้นอีกหน่อย ไม่แวะเล่นกับคนอื่นตามทางนานนัก คนยิ่งเบียดเสียด ยิ่งต้องดูแลน้อง

เดินไปไม่เท่าไรก็เจอฮันนี่กับเกมส์ เกมส์หน้าเหี้ยมมาเลยเพราะมีคนมายุ่งกับฮันนี่ แต่อาละวาดไม่ได้เพราะฮันนี่ไม่ชอบให้ทำตัวกร่าง พอหนักเข้าก็เอาแต่ใจพาฮันนี่กลับเอาดื้อ ๆ จนหนุ่ม ๆ ฮอทเนสได้แต่ส่ายหน้า แต่เพียงไม่นานฮันนี่ก็กลับมา ทำให้พวกเขามองอย่างแปลกใจ

“เกมส์อะ?” เป้เอ่ยถามเมื่อเห็นฮันนี่กลับมาคนเดียว เมื่อกี้เกมส์ลากไปไม่ใช่หรือ

“เอาไม้หน้าสามฟาดมันสลบอยู่แถวนั้นแหละ กวนนัก” เด็กหนุ่มหน้าหวานว่า หน้ามุ่ยอย่างไม่ชอบใจ

เพื่อนหัวเราะขำท่าทางนั้นก่อนชวนกันเดินต่อ เกมส์ที่ฮันนี่บอกเอาไม้หน้าสามฟาดกลับเดินเข้ามาแทรก รั้งตัวฮันนี่ไว้

“ทิ้งกู” ต่อว่าด้วยใบหน้าบึ้งตึง ท่าทางจะโมโหจริง

“อยากกวนใจทำไม ถ้ามาเพื่อกวนนะ กลับไปเลย จะ เล่น น้ำ เข้าใจ๋?”

ว่าอย่างนั้นแล้วฮันนี่ก็หมุนตัวกลับ แล้วเดินออกไป เกมส์รีบตามไม่ให้คลาดกัน หนุ่ม ๆ ที่เหลือมองหน้ากัน มาแค่นี้แต่แย่งซีนชะมัด

พอพาน้องออกมาที่โล่งหน่อยก็ปล่อยให้น้องเล่นกันตามสบาย เด็กตัวเล็ก ๆ เข้ามาฉีดน้ำใส่ชูการ์ด้วยความเมามัน ชูการ์กับน้องเพลินเลยรุมประแป้งหนูน้อยเสียขาววอกไปทั้งหน้า ก่อนที่เจ้าหนูจะวิ่งกลับไปหาคุณพ่อของตนเอง สองเพื่อนซี้เลยหันมาเล่นประแป้งกันเอง หัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน ธนินเข้ามาร่วมวงประแป้งน้องทั้งสองคนด้วยเลยโดนพุฒเทน้ำราดตั้งแต่หัวลงมาจนเปียกโชก น้องทั้งสองคนขำก๊าก

“กัส มึงอย่า”

เสียงโอโซนดังขึ้นมาเรียกให้ทุกคนหันไปมอง ออกัสกำแป้งฝุ่นมาเต็มมือ ตั้งท่าจะเดินเข้าหาที่หมายเต็มที่

“อะไร วันนี้สงกรานต์นะเว้ย ยังไงมึงต้องโดนแป้ง” หนุ่มนักร้องนำว่ายิ้ม ๆ

“เต็มหน้ากูละเนี่ย ยังไม่โดนตรงไหนวะ?” โอโซนโวย ชี้ให้ดูด้วยว่ามันเต็มไปหมดแล้วจริง ๆ

“กูยังไม่ได้ทาเลย” ออกัสตอบกลับหน้าตาเฉย

“เหี้ย มึงเพื่อนกูเปล่า?”

“พอดีกูไม่ได้ชื่อเหี้ยว่ะ มานี่” ออกัสก้าวเข้าหา ดึงแขนโอโซนไว้ไม่ให้หนี

“ไอ้กัส!!”

โอโซนยื้อไว้สุดตัว เบี่ยงหน้าหนีมือเพื่อนสุดชีวิต พอหลุดมาได้ก็วิ่งหนี กลายเป็นว่าสองหนุ่มไล่ปะแป้งกันเอง ชูการ์น้อยหัวเราะเสียงดังเมื่อพี่ชายถูกจับได้แล้วโดนพี่ออกัสทาแป้งเสียขาววอก

พี่ ๆ แกล้งกันเสียงดังโหวกเหวกไม่เกรงใจชาวบ้าน ส่วนชูการ์ที่โดนสาดน้ำจนแว่นมัวไปหมดแล้วจึงถอดออกมาเช็ด แต่เสื้อตัวเองก็เลอะแป้ง มันเลยยิ่งเลอะไปใหญ่ จึงเอาน้ำในกระบอกปืนฉีดมาล้างแล้วใส่ใหม่ ถอดออกมาก็มองไม่ค่อยเห็นเลยต้องใส่ไว้ทั้งที่มันยังมัว ๆ นั่นล่ะ ถึงจะมองเห็นแค่มัว ๆ แต่ถ้าเกาะพี่เป้ไว้ รับรองไม่หายไปไหนแน่นอน

“น้องครับ”

จู่ ๆ ก็มีคนมาเรียกชูการ์น้อยจากด้านหลัง น้องหันมามองคนเรียกงง ๆ

“พอดีแป้งพี่หมดแล้วน่ะ เห็นของน้องเยอะเลย ขอสักนิดได้ไหมครับ ไปซื้อไม่ทัน”

คนเรียกเป็นชายหนุ่มสองคนที่ชูการ์ไม่รู้จัก ขาเล็กเผลอก้าวถอย ก่อนจะพยักหน้าแล้วยื่นขันใส่ดินสอพองของตนเองให้พี่ ๆ เขา สองหนุ่มยิ้มแล้วปาดดินสอพองมาขอทาแก้มน้อง

“ขอประแป้งเด็กน่ารักหน่อยนะครับ”

มือเลอะดินสอพองลูบแก้มนิ่ม ชูการ์หยีหน้า ข้อมือของหนึ่งในสองถูกมือของใครอีกคนจับ คนถูกจับชักสีหน้า ก่อนตวัดสายตาเขียวขุ่นไปมองคนที่เข้ามาขวางตนเองแล้วชะงักกึก เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย

“จะทำอะไร?”

เป้เอ่ยถามเสียงเข้ม สีหน้าแสดงออกว่าไม่พอใจ ชูการ์ก้าวไปหลบหลังพี่ โผล่มามองหนุ่มแปลกหน้าทั้งสองคน ขณะที่หนุ่ม ๆ ฮอทเนสก็ล้อมวงเข้ามา

“อ... เอ่อ ผมแค่ประแป้งน้องเขาเฉย ๆ เองพี่” หนึ่งในนั้นแก้ตัวเสียงอ่อย

“ใครอนุญาต?” เป้ยังคงน้ำเสียงเอาไว้ไม่หลุด สายตาวาววับมองคนพูดที่เริ่มหน้าซีด

“น้องพี่เหรอ?”

คำถามนั้นไม่ได้รับคำตอบ เมื่อเป้มองสองหนุ่มนิ่ง ทั้งสองจึงมองเลยมาทางชูการ์ที่โผล่มามองพวกเขา หน้าตาแป๋วแหววขนาดนี้คงไม่ใช่พี่น้องกันหรอกมั้งเนอะ

“ขอโทษครับ”

สองหนุ่มรีบเอ่ยขอโทษแล้ววิ่งกลับไปเล่นน้ำกับเพื่อนต่อ โทษกันเองว่าเพราะอีกฝ่ายเข้าไปยุ่งกับน้องเขานั่นล่ะถึงได้เกือบมีเรื่องแล้ว

เป้หันมาหาน้อง แกะกระบอกใส่น้ำจากปืนฉีดน้ำมาล้างคราบดินสอพองบนแก้มน้อง เขาเข้าใจความรู้สึกเกมส์แล้วว่าทำไมอยากพาฮันนี่กลับบ้าน ล้างเสร็จก็ใช้มือตัวเองเช็ดให้อีกรอบ ไม่มีผ้าแห้งเพราะเปียกไปทั้งตัวแล้ว สีหน้าพี่ดูยุ่งเหยิงจนชูการ์ต้องพูดขึ้นมา

“เขาแค่ประแป้งเอง พี่เป้ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“พี่หวง” เป้สวนกลับ คิ้วขมวดมุ่นยิ่งกว่าเก่า

“โธ่เอ๊ย” น้องทำเสียงสูงแล้วอมยิ้ม

“ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ด้วย ฮึ!?”

“เปล่า” เอ่ยปฏิเสธแล้วยิ้มตาหยี

เป้ทำหน้าประหลาด ไม่รู้จะยิ้มหรือจะบึ้ง สุดท้ายก็ยิ้มออกมาแล้วจูงมือกันเดินตามกลุ่มเพื่อนไป ชูการ์ให้พี่ถือขันใส่ดินสอพองให้ ส่วนตัวเองยิงปืนฉีดน้ำเล่นไปตลอดทาง

เที่ยวกันสนุกสมใจแล้วหนุ่ม ๆ ก็พาน้องทั้งสองกับพี่สาวน้องเพลินกลับมาส่งบ้าน ชูการ์โบกมือให้เพื่อนที่เดินเข้าบ้านไปแล้ว ก่อนเดินตามพี่ ๆ เพื่อกลับบ้านตัวเองบ้าง ธนินกับพุฒแยกกลับไปก่อน ขณะที่ออกัสกับเป้ แขกประจำบ้านของชูการ์กับโอโซนยังตามมาส่งถึงที่

“ตัวติดกันตลอดเลยนะ พวกมึง”

เป้แซวอีกสองหนุ่ม มือออกัสวืดผ่านหัวชูการ์ไปตบหัวเพื่อน

“จะโดนหัวน้อง” เป้ว่า

“ขอโทษครับ ชูการ์”

ออกัสยิ้มแหย แต่น้องกลับยิ้มให้แล้วส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเข้าบ้านไป ปล่อยให้เพื่อน ๆ เขาคุยกัน

“กลับพร้อมเป้เลย มึงอ่ะ” โอโซนเอ่ยไล่

“ไล่กูจั๊ง”

ออกัสว่าเสียงสูง แต่ก็ยอมไปตามคำสั่ง กอดคอเป้แล้วรั้งให้เดินออกมาจากหน้าบ้าน เป้ยังเหลียวกลับไปมอง เห็นน้องโผล่มายืนที่ระเบียงห้องนอนแล้วโบกมือให้ จึงยิ้มกว้างแล้วโบกมือตอบ ก่อนจะถูกออกัสที่เกิดอาการอิจฉาตาร้อนลากไปด้วยกัน

กลับมาแล้วชูการ์ก็เที่ยวหาสร้อยที่พี่หมอดูให้มา แต่ไม่ว่าหาเท่าไรก็หาไม่เจอ หนุ่มน้อยซึมไปนานเลยที่ทำของสำคัญหาย ถ้าเจอพี่เขาอีกทีจะขอโทษที่ดูแลมันไม่ดี

วันต่อมากลับมีจดหมายสอดไว้ในตู้จดหมายหน้าบ้านทั้งที่เป็นวันหยุดของไปรษณีย์ เมื่อเปิดออกมาดูมีเพียงข้อความสั้น ๆ ที่แนบมาด้วยลายมือของใครสักคนว่า แก้วมุกดากลับมาอยู่กับเจ้าของแล้ว ชูการ์ถึงกับกระโดดกอดพี่ชายด้วยความกลัวผี มันเหมือนสิ่งลี้ลับที่เขามองไม่เห็น อยู่ ๆ พี่หมอดูก็ให้มันมา แล้ววันหนึ่งมันก็หายไปไร้ร่องรอย ต่อมากลับมีจดหมายปิดผนึกมาถึงเขาแล้วบอกว่ามันกลับไปอยู่กับเจ้าของแล้ว แถมลงชื่อท้ายจดหมายว่า เมฆา คนที่ชูการ์ไม่รู้จักอีกแล้ว

พอเล่าเรื่องนี้ให้น้องเพลินเพื่อนรักฟัง น้องเพลินเชื่อสุดใจเลยว่ามันต้องเป็นของวิเศษจากพี่อาร์ดิวแน่ ๆ พลอยทำให้ชูการ์น้อยเชื่อตามไปด้วยว่าพี่หมอดูคนนั้นมีพลังพิเศษอย่างที่น้องเพลินว่าจริง ๆ พี่ ๆ วงฮอทเนสได้แต่อมยิ้มขำ ถ้าน้องอยากเชื่ออย่างนั้น พวกเขาก็ไม่ขัดหรอก


.........


สามวันที่เล่นน้ำกันตัวแทบเปื่อย แถมวันหยุดชดเชยที่ชูการ์ได้นอนกลิ้งอยู่ที่บ้าน พอหมดวันหยุดก็ต้องกลับมาเรียนพิเศษต่อ ปฏิทินตั้งโต๊ะถูกวงเอาไว้เป็นรูปดอกไม้ แถมแปะรูปเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักกำลังยิ้มแฉ่งเอาไว้ด้วย

ชูการ์น้อยหยิบขึ้นมาดูแล้วอมยิ้ม ทำท่าคิดแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว วางมันลงบนโต๊ะเหมือนเดิมแล้วออกจากห้องนอนเพื่อไปเรียนพิเศษในเช้าวันนี้

หลังเรียนเสร็จ เป้ก็มารับน้องเหมือนเคย แต่คราวนี้กลับมีออกัสพ่วงมาด้วยโดยไม่ตั้งใจ ชูการ์เลิกคิ้ว แปลกใจเล็กน้อยที่พี่ออกัสมาด้วย ไม่เพียงเท่านั้นที่ทำให้น้องแปลกใจ เพราะวันนี้ดูพี่ออกัสจะป่วนประสาทพี่เป้ของเขามากกว่าปรกติ พี่โอโซนส่งมาหรือเปล่านี่?

เป้พาน้องกับน้องเพลินไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านกัน สักพักโอโซนก็ตามมาสมทบ เมื่อโอโซนมาถึง พี่สาวน้องเพลินก็มารับน้องพอดี ทำให้น้องเพลินต้องกลับไปก่อน จึงเหลือแค่หนุ่ม ๆ อยู่ในร้านอาหาร

ออกัสยังคงทำตัวสนิทสนมกลมเกลียวกับชูการ์ พูดคุยงุ้งงิ้ง คอยเอาอกเอาใจตักนั่นนี่ให้จนเป้เริ่มคิ้วขมวด ชูการ์มองคนนั้นคนนี้แล้วอึดอัดใจ เป็นอะไรกันอ่า...

ตากลมเหลือบมองพี่ชายที่นั่งกินข้าวเฉยไม่สนใจ บรรยากาศมันแปลก ๆ ตั้งแต่พี่ออกัสตามมาด้วยแล้ว เหมือนพี่เป้จะไม่พอใจมาตั้งแต่ต้น จนตอนนี้บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีก เป็นอะไรกันไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ชูการ์อยากลุกหนีมาก ๆ

ครืดดด

เสียงเลื่อนเก้าอี้เรียกสายตาของทุกคนในโต๊ะให้มองตาม คนที่ลุกไม่ใช่ชูการ์ แต่เป็นเป้ที่ลุกขึ้นแล้วเอ่ยขอตัว

“กูกลับล่ะ ฝากน้องด้วย”

ชูการ์ตาโตที่เห็นพี่เดินออกไปทันทีที่พูดจบ รีบลุกแล้ววิ่งตามพี่ไป มือเรียวคว้าจับมือพี่ดึงไว้ เป้หันกลับมามองน้องด้วยสายตาดุดันราวกำลังโกรธจัด ทำให้ชูการ์ชะงักกึก เมื่อไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้

เป้กระชากน้องหลบมาตรงมุมทางเดิน ดันตัวน้องติดกำแพง โน้มหน้าโฉบลงไปหา น้องหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ครู่หนึ่งดวงตาภายใต้กรอบแว่นจึงค่อยลืมขึ้นมา เมื่อไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่กลัว ใบหน้าพี่เป้อยู่ใกล้แค่คืบ ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง

“พี่โกรธอะไร?” น้องน้อยเสี่ยงถาม

“เปล่านี่” เป้ว่าเสียงแข็ง

คิ้วน้องเลยขมวดบ้าง “แล้วทำไมพี่ต้องเดินหนีด้วย ถ้าพี่ไม่พอใจก็พูดมาสิ ถ้าไม่อยากมารับก้าแล้ว พี่ก็บอกสิ”

“เออ พี่ไม่พอใจ!”

“.......!!” ชูการ์นิ่งอึ้ง พี่เป้ตวาดเขา...

“ทำไมชูการ์ต้องทำตัวสนิทสนมกับออกัสต่อหน้าพี่?” น้ำเสียงคนเป็นพี่ฟังดูหาเรื่อง

“ก้าไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย!” น้องปฏิเสธเสียงดัง ขอบตาเริ่มร้อนเหมือนน้ำตาจะไหลเพราะไม่เคยถูกพี่ดุ

“ไม่ได้ทำเหรอ แล้วที่ตัวติดกันมาจนตอนนี้นี่มันอะไร?”

“พี่ไม่มีเหตุผล” น้องต่อว่า

“ไม่มีหรอกเหตุผลน่ะ พี่ไม่เคยมีอยู่แล้ว!”

“ทะเลาะอะไรกันวะ?”

โอโซนกับออกัสเดินเข้ามาหาทั้งสองคน โอโซนรั้งไหล่เป้ให้ถอยออกห่างจากน้องของตนเอง ซึ่งเป้ก็ยอมถอยห่างแต่โดยดี

“พี่โซน ก้าอยากกลับบ้านแล้ว”

เสียงน้องเครือจนพี่ ๆ พากันใจไม่ดี น้องก้มหน้าซ่อนความรู้สึก มือดึงชายเสื้อพี่ชายเป็นการเร่งให้รีบกลับ โอโซนหันไปมองเป้ ซึ่งอีกฝ่ายก็เบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมสบตา

“เออ ๆ ไป กลับ ๆ ๆ” โอโซนรั้งน้องมาใกล้ โอบไหล่ไว้จะพากันกลับ หันมาหาเป้แล้วชี้หน้า “มึง เชี่ยเป้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

สองพี่น้องเดินห่างออกไปแล้ว ออกัสก้าวเข้ามาหาเพื่อนด้วยท่าทางกวนใจ มือวางบนบ่าแล้วเอ่ยยียวน

“อารมณ์ร้อนแบบนี้ไม่ไหวนะ เป้ มึงทำให้น้องโกรธรู้ไหม ชูการ์ไม่โกรธใครง่าย ๆ หรอกนะ ดีใจกับมึงด้วย”

“สนุกมากหรือไงวะ?” เป้ตวัดสายตามามองคนพูด

“สุด ๆ เลยว่ะ”

ออกัสยักคิ้ว ทำให้เป้ถอนใจแรง ๆ ก่อนเดินจ้ำไปที่ลานจอดรถ หนุ่มนักร้องนำมองตามแล้วส่ายหน้ายิ้ม เดินตามเพื่อนไปด้วยความอารมณ์ดี ไม่มีทีท่าว่าจะเครียดตามเพื่อนแต่อย่างใด



โอโซนพาน้องไปหาที่นั่งเล่นสงบจิตสงบใจ ไม่อยากให้น้องเอาหน้าหมอง ๆ กลับบ้าน เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะไม่สบายใจตามไปด้วย ซึ่งชูการ์ก็เห็นด้วยตามนั้น หนุ่มน้อยนั่งทอดถอนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาจับต้นชนปลายไม่ถูก อยู่ ๆ พี่เป้ก็โกรธที่เขาใกล้ชิดกับพี่ออกัส ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร พี่ไม่มีเหตุไม่มีผลเอาเสียเลย หรือที่จริงแล้วพี่เป้จะเบื่อเขา...

“อย่าคิดมากน่า คิ้วขมวดจะเป็นโบแล้ว” โอโซนจิ้มหว่างคิ้วน้อง เห็นน้องซึมแบบนี้แล้ว เขาพลอยยิ้มไม่ออก

“พี่โซน กลับบ้านได้ไหม ก้าอยากพัก” น้องเอ่ยขอเสียงเบา ตอนนี้เริ่มเย็นแล้วด้วย

“ได้ ไม่ต้องคิดมากนะ มันไม่มีอะไรหรอก” มือใหญ่ลูบหัวน้องปลอบใจ

“อือ”

น้องตอบรับเสียงหงอยเชียว โอโซนถอนใจ ก่อนพากันลุกแล้วเรียกรถกลับบ้าน

เมื่อชูการ์และโอโซนกลับมาถึงบ้าน คุณแม่ก็กำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงเล็ก ๆ อยู่ มีคุณพ่อช่วยตกแต่งรอบ ๆ บริเวณหน้าบ้าน ระยิบระยับด้วยไฟประดับและของตกแต่งน่ารัก ๆ หนุ่มน้อยแว่นโตกะพริบตาปริบ ๆ งงกับสถานการณ์ เหมือนเขาจะเครียดจนลืมอะไรบางอย่างไป

ไฟในบ้านค่อยดับลงเหลือเพียงแสงจากรอบข้างที่ลอดเข้ามา ตรงประตูหน้าบ้าน แสงจากเปลวเทียนส่องสว่างขึ้นมาพร้อม ๆ กับที่เป้เดินถือเค้กออกมาหาน้อง เสียงร้องเพลงวันเกิดดังขึ้นรอบทิศทาง ชูการ์เหลียวมองรอบ ๆ ไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี

เป้เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าน้อง เมื่อเพลงวันเกิดหยุดลง เด็กหนุ่มก็กระซิบบอก

“สุขสันต์วันเกิด ที่รักของพี่”

น้องอมยิ้มเขิน ก่อนจะเป่าเทียนวันเกิดบนเค้กก้อนโต ไฟถูกเปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเทียนดับลง ชูการ์หันไปมองทุกคนในห้อง ทั้งพี่ ๆ วงฮอทเนสและน้องเพลินต่างอยู่กันครบทีม เหลียวมามองคุณพ่อคุณแม่ที่ส่งยิ้มมาให้แล้วชูการ์น้อยก็ก้าวเข้าไปหา สวมกอดท่านทั้งสองด้วยความรักและขอบคุณ ก่อนก้มลงกราบ คุณพ่อคุณแม่จึงอวยพรวันเกิดให้

“สุขสันต์วันเกิดนะลูก ขอให้หนูมีความสุขมาก ๆ ได้พบเจอแต่สิ่งดี ๆ ภยันตรายต่าง ๆ อย่าได้มาแผ้วพานลูกของแม่ ให้หนูเป็นเด็กดีและน่ารักแบบนี้ตลอดไป”

คุณแม่จูบหน้าผากลูกชายแล้วกอดตัวบาง ๆ นั้น ชูการ์กราบที่อกคุณแม่ เอ่ยขอบคุณแล้วกอดตอบ ก่อนผละออกมา หันมาทางคุณพ่อบ้าง คุณพ่อยิ้มน้อย ๆ ลูบศีรษะกลมเบา ๆ แล้วอวยพร

“ขอให้ลูกพ่อประสบความสำเร็จในทุก ๆ ด้านของชีวิต คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกของพ่อให้ก้าวเดินต่อไปในอนาคตได้อย่างมั่นคง”

หนุ่มน้อยน้ำตาคลอ กราบที่อกท่านเหมือนที่ทำกับคุณแม่แล้วกอดแน่น คุณพ่อลูบหลัง ยิ้มปลื้มกับความน่ารักและเป็นเด็กดีของลูก พี่ ๆ ก็พากันอมยิ้มกับภาพนั้น

ชูการ์ลุกขึ้นมา เดินไปตัดเค้กที่พี่เป้วางไว้บนโต๊ะแล้วใส่จานมาให้คุณพ่อคุณแม่ ก่อนจะแจกพี่ ๆ ทุกคนและน้องเพลินเพื่อนรัก งานวันเกิดปีนี้ของชูการ์น้อยมีแต่เสียงหัวเราะและความสุข มีความสุขมากกว่าทุกปีเพราะมีคนที่รักเพิ่มขึ้นมาร่วมงานตั้งหลายคน ของขวัญวันเกิดของแต่ละคนถูกนำมาให้น้องน้อยเจ้าของวันเกิดพร้อมกับคำอวยพร ชูการ์รู้สึกขอบคุณทุก ๆ คนที่ทำให้เขาขนาดนี้ โดยเฉพาะคุณพ่อคุณแม่ที่เอาใจใส่จัดงานให้ในทุก ๆ ปี

เป้พาน้องแยกมาเอาของขวัญในบ้าน กล่องของขวัญถูกนำออกมาให้น้อง ชูการ์น้อยรับมาก่อนเขย่งขึ้นจุ๊บแก้มพี่เป็นการขอบคุณ เมื่ออยู่กันตามลำพังเช่นนี้แล้วน้องจึงเอ่ยถามถึงเรื่องที่พี่ ๆ พากันวางแผนให้พี่เป้ทำเป็นโกรธจนน้องเชื่อสนิทใจ

“แผนใคร?” น้องถาม

“พี่ไม่เกี่ยว” เป้รีบปฏิเสธ โบกมือยืนยันว่าไม่เกี่ยวกับตนเองเลยจริง ๆ

“พี่เป้ล่ะตัวดีเลย ก้าเสียใจ” น้องกอดอกหันหน้าหนี น้ำเสียงเง้างอด

“โอ๋ ขอโทษครับ จะลงโทษพี่ยังไงก็ได้”

เป้รั้งน้องให้หันมาหาแล้วรีบง้อ สีหน้าน้องยังงอง้ำอยู่ มองพี่อย่างไม่แน่ใจแล้วเอ่ยถาม

“จริงนะ?”

“จริงครับ”

เป้ตอบรับ มองน้องอย่างเว้าวอน ไม่อยากให้น้องโกรธเลย รู้สึกแย่จริง ๆ ที่ทำให้น้องเสียใจ แต่เพราะกลัวแผนที่จะทำให้น้องลืมวันเกิดตัวเองเพราะกลัวไม่เซอร์ไพร์สของออกัสนั่นล่ะ ที่ทำให้เขาต้องทำใจแข็งไม่เอ่ยสารภาพกับน้องกลางคัน

ดวงตากลมมองสบนัยน์ตาพี่ ริมฝีปากอิ่มยิ้มน้อย ๆ “บทลงโทษของพี่เป้คือ... อยู่กับก้าตลอดไป”

“ยินดีรับโทษนี้ที่สุดเลยครับ” สีหน้าคนโดนลงโทษแช่มชื่นขึ้นมาทันตา พร้อมน้อมรับและยินดีเป็นอย่างยิ่งกับโทษทัณฑ์ในครั้งนี้

เด็กหนุ่มค่อยโน้มลงไปจูบน้อง แขนเรียวยกขึ้นมาสอดคล้องคอเขาเพื่อเป็นหลักยึด เป้โอบเอวน้องมาชิดใกล้ ละเลียดชิมรสหวานจากน้องน้ำตาลน้อยไม่รีบร้อนจนเป็นที่พอใจ

ตัดใจผละ ละจากความหวานมามองน้อง ชูการ์น้อยยิ้มเอียงอายกับสายตาหวานฉ่ำที่พี่มองสบ เสหลบสายตาพี่ นิ้วยาวเชยคางน้องให้หันมาหา ก่อนประกบจูบมอบจุมพิตแสนหวานให้น้องอีกหนเมื่ออดใจไม่ไหว แม้จะแทบสำลักความหวาน เขาก็ยังอยากลิ้มชิมรสชาตินี้ต่อไปอีกเรื่อย ๆ

เสียงพี่ชายขี้หวงร้องหาเจ้าของวันเกิดดังแทรกความหวานของทั้งคู่ ชูการ์ดันตัวพี่ออก มองพี่ตาโต เป้หัวเราะ เกลี่ยริมฝีปากเจ่อน้อย ๆ ของน้องเบา ๆ แล้วจึงเลื่อนมาจับมือจะพาน้องออกไปด้านนอก หันมามองน้องอีกครั้งแล้วอมยิ้มกับแก้มแดง ๆ นั่น ถ้าคุณพ่อเห็น เขาคงโดนแพ่นกบาล

ทั้งคู่เดินออกไปรวมกลุ่มกับทุกคน แขนน้องกอดกล่องของขวัญที่พี่ให้ มัวแต่เมารสจูบจนลืมเปิดดูเลยว่าพี่ให้อะไรมา

ชูการ์เข้าไปร่วมวงกับพี่และน้องเพลิน กล่องของขวัญของพี่ไม่ยอมให้ห่างตัว เป้มองรอยยิ้มสดใสของน้องแล้วก็ยิ้มตาม เห็นน้องมีแต่ความสุขแบบนี้แล้ว เขาสัญญาเลยว่าจะปกป้องความสุขนี้ให้อยู่กับน้องตลอดไป

ตอนพิเศษนี้เขียนช่วงสงกรานต์เมื่อหลายปีมาแล้ว เลยไม่เข้ากับสภาพอากาศเวลานี้สักเท่าไร แฮร่

พอกลับมาอ่านสำนวนเก่า ๆ ของตัวเองแล้วมันแบบ... ทำไมหวานเลี่ยนขนาดนี้ฟระ เมื่อก่อนก็ไม่รู้สึกนะ แต่พอหลายปีผ่านไปแล้วย้อนมาอ่าน มันก็แบบ... น้ำตาลจะขึ้น 

เหลือตอนพิเศษอีกตอนก่อนจะย้ายไปห้องจบนะคะ เคยมีโปรเจกต์ของออกัสต่อ แต่ก็พับไป ไว้มีไฟเขียนเมื่อไรจะไปต่อที่ห้องนู้นละกันนะคะ เก็บไว้ห้องจบจะได้ไม่หายถ้าไม่อัปเดทนาน

แปะบวกไว้ก่อน ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

วันใหม่
 


++++++++++
บวกเรียบร้อยค่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

ดีใจที่คุณวันใหม่เอานิยายที่ลบไปมาลงใหม่ เรามาไม่ทันหลาย ๆ เรื่องเลย 

[O-RA DUNGPRANG]

ดีใจที่คุณวันใหม่เอานิยายที่ลบไปมาลงใหม่ เรามาไม่ทันหลาย ๆ เรื่องเลย 

[ืniyataan]

แก้วมุกดา พ่อหมอ มีความสัมพันธ์ กับน้องก้ายังไง??? ติดตามจ้า 

[Pupay]

 

[Tiffany]

เป็นวันเกิดที่หวานจริงๆจ้า

[wanmai]

Special

- 2 -

บ้านเป้ในช่วงวันหยุด

ชูการ์แวะมาเที่ยวบ้านพี่และถือโอกาสมาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่พี่ด้วย หนุ่มน้อยไหว้คุณแม่ก่อนเดินตามพี่เอาของฝากจากที่บ้านของตนเองไปเก็บในครัว วันนี้คุณพ่อพี่เป้ไปออกรอบตีกอล์ฟกับลูกค้า ทำให้มีเพียงคุณแม่ที่อยู่บ้าน

คุณแม่ชวนชูการ์น้อยกินข้าวด้วยกัน ได้พูดคุยสัพเพเหระกันเล็กน้อยก่อนที่คุณแม่จะออกไปพบเพื่อนคุณหญิงคุณนายด้วยกันข้างนอก เป้เองก็พาน้องออกไปเที่ยวด้วยเช่นกัน คราวก่อนเห็นน้องดูหนังสือเกี่ยวกับสัตว์โลกใต้ทะเลทั้งหลาย คนเป็นพี่จึงได้หาโอกาสพาน้องไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำชื่อดัง

“พี่รู้ได้ไงว่าก้าอยากมา?” น้องหันมาถาม สีหน้าดูตื่นเต้นเมื่อพี่เลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าพิพิธภัณฑ์

“สมเป็นแฟนชูการ์ไหมล่ะ?”

คนเป็นพี่ยักคิ้วหน่อย ๆ ทำให้น้องอมยิ้ม ออกจะปลื้มที่พี่รู้ใจ

เที่ยวดูสัตว์ใต้ทะเลกันจนพอใจแล้ว ขากลับทั้งสองคนก็แวะซื้อของที่อยากได้ติดไม้ติดมือกลับมาด้วย เดินผ่านร้านสัตว์เลี้ยง ชูการ์ก็ชะงักเท้า มองดูเจ้าหมาน้อยขนปุยที่กระดิกหางทักทายอยู่หน้าร้านแล้วอมยิ้ม

เป้มองตามสายตาน้องแล้วจึงเอ่ยถาม “อยากเลี้ยงไหม?”

“ไม่ละครับ ก้าไม่มีเวลาดูแลมัน ไม่อยากให้มันกลายเป็นเด็กมีปัญหา”

เป้อมยิ้มกับคำที่น้องใช้ “งั้นเอาไปเลี้ยงที่บ้านพี่ คู่กับเจ้าตัวโตที่บ้านไง ดีไหม?”

คนเป็นพี่เสนอทางออกให้ เจ้าตัวโตเป็นชื่อที่ชูการ์เรียกสุนัขพันธุ์โกลเด้นริทรีฟเวอร์ที่บ้านของเขาเลี้ยงเอาไว้ จนตอนนี้เขาชักจะติดเรียกตามน้องมากกว่าจะเรียกชื่อของมันจริง ๆ เสียแล้ว แถมเวลาเรียกเจ้าตัวโต มันยังหันอีกแหนะ ท่าทางจะชินกับชื่อที่น้องเรียกไปแล้ว

“เดี๋ยวตัวโตมันกัดน้อง” ชูการ์สีหน้ายุ่ง กลัวลูกหมาตัวน้อยจะเป็นอันตราย

“ไม่กัดหรอก มันรักเด็กเหมือนเจ้าของมัน” รอยยิ้มล้อถูกส่งมาหลังเอ่ยจบ

ชูการ์กลั้นยิ้มเมื่อพี่โยงเรื่องไปหากันได้หน้าตาเฉย ก่อนจะหันไปมองลูกสุนัขภายในร้าน ตัวที่กระดิกหางทักทายเมื่อครู่วิ่งผลุบหายเข้าร้านไปแล้ว ทำให้หนุ่มน้อยได้แต่ชะเง้อมองตาม

“ไว้ก้าเก็บตังค์ได้ก่อน” น้องว่าอย่างตัดใจ

“ถึงตอนนั้นคงมีคนพาน้องขนปุยไปเลี้ยงก่อนชูการ์แล้วล่ะ” เป้ยังไม่วายเอ่ยกระตุ้นน้อง เหล่มองสีหน้าที่แสนเสียดายของน้องน้อยแล้วอยากเดินเข้าไปซื้อให้เดี๋ยวนี้เลย “ว่าไงครับ?”

“กลับดีกว่าครับ”

“แน่ใจเหรอ?”

“พี่เป้อะ!” น้องทิ้งเสียงเง้างอด เขาพยายามตัดใจแล้วนะ พี่ยังมาถามย้ำอีกทำไมล่ะ ยังมายิ้มอีก พี่เป้นี่ “ก้าถามแม่ก่อน”

เป้พยักหน้ารับรู้ ชูการ์น้อยจึงต่อโทรศัพท์ถึงคุณแม่ ถึงแม้อยากจะเลี้ยงก็ไม่สามารถที่จะตัดสินใจปุบปับเองได้ เพราะเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านเพียงคนเดียว ถ้าสมาชิกในครอบครัวไม่เห็นพร้อม เขามีเสียงเดียวก็ควรฟังเสียงข้างมาก คุยกับคุณแม่อยู่เพียงไม่นานชูการ์ก็วางสาย ก่อนหันมาบอกพี่ที่รอฟังอยู่

“แม่ไม่ให้เลี้ยง”

ทั้งน้ำเสียง ทั้งสีหน้าน้องน้อยดูจ๋อยลงไปถนัดตา เห็นดังนั้นแล้วเป้ก็เดินดุ่มเข้าร้านขายสัตว์เลี้ยงไป

ชูการ์เรียกพี่เสียงตื่น “พี่เป้ จะไปไหนครับ!?”

ดูเหมือนคนเป็นพี่จะไม่ตอบคำถาม เพราะเพียงแค่หันมามองน้องแล้วก็เดินต่อ ชูการ์จึงเดินกึ่งวิ่งตามพี่เข้ามาด้วย

“สวัสดีครับ ร้านอุ่นรักยินดีต้อนรับครับ”



บนรถยนต์คันเก่งของพี่เป้ เบาะนุ่มข้างคนขับถูกจับจองโดยชูการ์น้อยและน้องขนปุยที่นอนนิ่งอยู่บนตัก มือเรียวลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู เป้มองเจ้าหมาน้อยที่นอนหลับปุ๋ยด้วยความหมั่นไส้

“สบายเกินไปแล้ว” เสียงทุ้มต่อว่าไม่จริงจังนัก

ชูการ์หัวเราะขำพี่ รอยยิ้มของน้องทำให้เป้ยิ้มออกมาบาง ๆ ขับรถกลับบ้านด้วยความอารมณ์ดี รู้สึกดีใจที่ตนเองคิดถูก เพราะสิ่งที่เขาทำ มันทำให้ที่เห็นน้องยิ้ม แค่นี้คนให้อย่างเขาก็ปลื้มมากแล้ว

พอกลับมาถึงบ้าน เป้ก็ช่วยน้องถือของพะรุงพะรังขึ้นไปเก็บบนห้องของตนเอง ชูการ์อุ้มหมาน้อยขนปุยไปฝากแม่บ้านไว้ ก่อนตามพี่ขึ้นไปบนห้อง

เตียงนอนนุ่มกลายเป็นที่วางของสำหรับสองหนุ่ม เป้ไม่อยากให้น้องนั่งเลือกของบนพื้นจึงขนมาวางบนเตียงให้น้องนั่งเลือกสบาย ๆ ชูการ์น้อยนั่งทับขาเอาของในถุงที่ตนเองกับพี่เป้ซื้อออกมาจัดการแยกส่วนของพี่และของตนเองไว้คนละถุง เป้นั่งเท้าแขนเอนตัวไปด้านหลังในท่าสบายมองน้องยิ้ม ๆ

“ชูการ์”

“ครับ?” หนุ่มน้อยขานรับ แต่ยังไม่หันมามองพี่เพราะง่วนอยู่กับงานแยกของตรงหน้า

“ถ้าพี่เป็นผู้ชายเฉิ่ม ๆ เชย ๆ ใส่แว่นหนา ๆ ผมเผ้าไม่ค่อยเป็นทรง... ชูการ์เห็นทีแรกจะรู้สึกยังไงนะ?”

ชูการ์หันมามองพี่ ขยับแว่นสายตาที่ตนเองใส่ คิ้วขมวดเล็ก ๆ ก่อนว่า “เหมือนก้าน่ะเหรอ เชย ๆ เฉิ่ม ๆ แว่นอันโต ๆ”

“ไม่สิ เพราะถึงชูการ์จะใส่แว่นโตแค่ไหนก็ปิดบังความน่ารักของชูการ์ไม่ได้หรอก” เป้แอบหยอดหวาน ขยับเข้ามาใกล้น้องขึ้นอีกนิด เปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิตรงหน้าน้องแล้วอมยิ้ม

“ปากหวาน” น้องน้อยว่า กลั้นยิ้มแก้มป่องเชียว

“ชิมน้ำตาลบ่อยก็งี้”

เป้ยังยิ้มล้อน้องอย่างต่อเนื่อง พอได้ยินพี่พูดถึงเรื่องชิมน้ำตาล แก้มชูการ์น้อยก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างปิดบังความเขินไม่มิด ก็พี่ชิมบ่อยอย่างที่พูดจริง ๆ นี่นา

“ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ”

“ไม่รู้สิครับ พี่ไม่เคยเป็นแบบนั้นสักหน่อย” ชูการ์เอียงคอทำท่าคิดก่อนบอกปัดไป

“อืม... พี่ว่าชูการ์ต้องไม่สนใจพี่แน่เลย”

“ว่าก้าอะ” น้องหน้ามุ่ยเมื่อแปลความหมายจากคำพูดของพี่ไปในทางลบแล้ว

“ไม่ได้ว่านะ ตรงไหนที่ฟังเป็นพี่ว่า หืม?”

“พี่เป้จะบอกว่าก้ามองคนแค่ภายนอกใช่มะ?” น้องทำเสียงน่ามันเขี้ยว

เป้บีบจมูกโด่งเล็ก ๆ นั่นเบา ๆ แล้วว่า “เปล่าเลยครับ ที่พี่พูดน่ะ เพราะชูการ์สนใจแต่โอโซน ขนาดพี่ไม่ได้มีอะไรที่ต่างจากโอโซนสักนิด ชูการ์ยังมองข้ามเลย”

“ใครบอก”

“ไม่ใช่เหรอ?” คนเป็นพี่แกล้งตีหน้าซื่อ

“ไม่จริงสักนิด พี่ต่างหากที่ไม่สนใจก้า”

“งั้นแสดงว่าถ้าพี่เป็นไอ้เฉิ่ม ชูการ์ก็จะชอบเหรอ?” คำถามนั้นทำให้น้องเอียงคอทำท่านึก

“ต้องดูก่อน” ชูการ์น้อยอมยิ้มซุกซน

“ลองดูไหม?”

เป้เอ่ยถามแล้วยิ้ม ขณะที่ชูการ์เลิกคิ้วงง ๆ


กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ เป้ เด็กหนุ่มแว่นหนานั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมเอื่อย ๆ ที่พัดพาเอาความเย็นมาหาพอคลายร้อนได้บ้าง มุมนี้คือที่พักกายพักใจของเขา สถานที่ที่หนุ่มแว่นตั้งให้เป็นสถานที่ส่วนตัวของตนเอง

เขาไม่ค่อยมีสังคมกับใครสักเท่าไร ด้วยความที่ขาดความมั่นใจ จะพูดจะจากับใครก็มีแต่คนหงุดหงิดใส่เพราะใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าเขาพูดจาไม่รู้เรื่อง ใครจะอยากพูดไม่รู้เรื่องกันล่ะ เขาก็แค่ประหม่า ทำให้พูดจาติดขัด อึก ๆ อัก ๆ ไปบ้างเท่านั้นเอง

และเพราะมัวแต่เพลินกับการอ่านหนังสือเพื่อนยากเพียงหนึ่งเดียวของเขา ทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามีอะไรบางอย่างผิดปรกติเกิดขึ้น จนเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรอยู่บนหัวจึงได้เงยขึ้นไปมอง

หนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังจะตกลงมา แต่แขนเรียวเล็กนั้นก็คว้ากิ่งไม้เอาไว้ได้ทันแล้วกอดเอาไว้แน่น ด้วยความตกใจทำให้เด็กหนุ่มนั่งนิ่งอยู่กับที่เพราะทำอะไรไม่ถูก จนเสียงของคนที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้ร้องกระตุ้นเตือน

“จะรอให้ผมตกลงไปก่อนใช่ไหมถึงจะช่วยอะ!?”

“อ... เอ่อ ขอโทษ ๆ”

หนุ่มแว่นสะดุ้งกับเสียงต่อว่า ลุกขึ้นมาท่าทางเงอะงะ ไม่รู้จะต้องเริ่มจากไหนก่อน แขนยาว ๆ ยื่นออกไปรับคนที่กอดกิ่งไม้กันตกลงมา ทางนั้นจึงละจากกิ่งที่ตนเองกอดมากอดคอคนช่วยแทน คนถูกกอดชะงัก คิ้วขมวดเล็กน้อยขณะวางลูกลิงชอบปีนป่ายลงบนพื้น

ลูกลิงตัวน้อยถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก แขนถลอกนิดหน่อย ทายาเดี๋ยวก็คงหาย ดีกว่าตกลงมาแข้งขาหักตั้งเยอะ

“ขอบคุณนะครับ พี่”

รอยยิ้มจริงใจพร้อมคำขอบคุณส่งไปให้หนุ่มแว่นที่ช่วยเหลือตนที่ซนจนได้เรื่อง ก่อนที่จะเดินเลี่ยงไป ปล่อยให้หนุ่มแว่นมองตามจนลับสายตา พร้อมกับความคาดหวังที่เกิดขึ้นมาเล็ก ๆ ในใจ

... พรุ่งนี้จะได้เจอกันอีกไหมนะ? ...

วันต่อมา ใต้ต้นไม้ต้นเดิม กับบรรยากาศเดิม ๆ ที่หนุ่มแว่นซึมซับมันอยู่ทุกวัน ในวันนี้กลับมีบางสิ่งที่เปลี่ยนไป ใต้ต้นไม้ต้นนี้ที่เคยมีเพียงเขา กลับมีหนุ่มน้อยน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกคน

ลูกลิงที่เขาช่วยไว้เมื่อวานนี้ ตอนนี้กลับมานั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่นึกฝัน ทุกทีเห็นแต่เดินกับเพื่อนและพี่ชายที่ต่างก็หน้าตาดีและเป็นที่รู้จัก การที่คนคนนี้มาหาเขาที่ราวกับอยู่กันคนละโลก มันทำให้หนุ่มแว่นแสนเฉิ่มอย่างเขาอดไม่ได้ที่จะประหม่า ยิ่งหนุ่มน้อยตรงหน้าแสดงอาการสนอกสนใจหนังสือที่เขาอ่าน ริมฝีปากของเขาก็พลันอยากจะยิ้มออกมาเสียทุกทีไป

“ว้าว เล่มนี้ผมยังไม่มีเลยอะ พี่ได้มายังไง มันเพิ่งออกเองนะ”

น้ำเสียงสดใสที่เจื้อยแจ้วเจรจาอยู่นี่ราวกับฝัน แต่มันก็ไม่ใช่ เพราะคนพูดนั่งใกล้เขาจนรู้สึกได้ถึงไออุ่น มือเรียวจับหนังสือเล่มดังกล่าวพลิกไปพลิกมาแต่ไม่กล้าเปิด สีหน้าดูประหลาดใจที่เขาได้ครอบครองมันในเวลารวดเร็วแบบนี้

“ไปเข้าคิวรอซื้อ” ตอบออกไปแล้วก็พาลหงุดหงิดตัวเองที่เสียงเบาแสนเบา แต่อีกคนกลับฟังรู้เรื่อง

“โห สุดยอดเลย”

“ยืมไหม?”

“ครับ?” หนุ่มน้อยเอียงคอถามราวได้ยินไม่ถนัด แน่ล่ะ ก็เขาเล่นพูดเบาขนาดนี้ น้องคงไม่ได้ยิน

“อ่า... เอาไปอ่านก่อนไหม?”

“ให้ผมยืมเหรอ?” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“อืม”

พอเจ้าของเขาตอบรับมาเช่นนั้น สีหน้าตื่นเต้นดีใจเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

“พี่ใจดีจัง ขอบคุณนะครับ”

ดวงตากลมหรี่ลงคล้ายสระอิเมื่อหนุ่มน้อยตรงหน้ายิ้มให้ หนุ่มแว่นมองเหม่อ ขืนเป็นแบบนี้เขาต้องแย่แน่ เขาแพ้รอยยิ้มของเด็กคนนี้จริง ๆ

นับจากวันนั้น ลูกลิงตัวน้อยก็มาหาเขาทุกวัน เคยรวบรวมความกล้าถามน้องออกไปถึงเรื่องที่ปีนขึ้นไปบนต้นไม้จนเกือบตกลงมาในวันนั้น น้องก็ไม่ยอมบอกเขา ได้แต่อมยิ้มอย่างเดียว ถึงจะสงสัย แต่เมื่อน้องไม่อยากให้รู้ เขาก็ไม่คิดที่จะซักไซ้อะไร ในเมื่อพวกเขาคุยกันถูกคอ คุยในเรื่องเดียวกัน มีความคิดเห็นคล้ายกัน ชอบอะไรหลาย ๆ อย่างคล้ายกันจนน่าประหลาดใจ นานวันเข้าความเจียมตัวของเขาก็ถูกหลงลืม

“มีอะไรเหรอ?”

หนุ่มแว่นเอ่ยถามขณะขยับแว่นไปมาอย่างไม่มั่นใจ เมื่อหนุ่มน้อยตรงหน้ามองมาที่เขาแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

“เปล่าครับ แค่รู้สึกว่าแว่นอันโตไปน่ะ ผมแทบมองไม่เห็นหน้าพี่เลย...”

พูดไปแล้วก็ชะงัก เมื่อคนถูกทักเรื่องแว่นโตนั่งเงียบ ใจดวงน้อยถึงกับแป้ว

“พี่โกรธเหรอ?”

คำถามแฝงไปด้วยความกังวล ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าที่จ๋อยลงไป ทำให้หนุ่มแว่นส่ายหน้าปฏิเสธ

“ผมไม่ได้จะว่านะ แค่ทักเฉย ๆ... ขอโทษครับ” ยิ่งพูด น้ำเสียงคนพูดก็ยิ่งแผ่ว รู้สึกผิด คำนี้พุ่งเข้าใส่อย่างจังเลย เรื่องแว่นอาจเป็นปมของพี่เขาก็ได้ เรานี่แย่จริงเชียว

“ไม่ได้โกรธ...” บอกน้องเสียงเบา

“จริงเหรอ?”

ถามย้ำอย่างไม่มั่นใจ พอได้รับการพยักหน้าตอบกลับมา คนเป็นน้องก็ยิ้ม

“ดีจัง”

สีหน้าโล่งอกนั่นทำเอาคนมองต้องเผยยิ้มเอ็นดู

หนังสือหายากเล่มหนึ่งถูกถือมายังหน้าตึกเรียนของเจ้าลูกลิงที่วันก่อนเอ่ยปากขอยืม วันนี้หนุ่มแว่นหนาจึงได้นำมันมาให้ถึงที่ โดยมองข้ามเรื่องที่ตนเองเคยกังวลหนักหนาไป จนกระทั่งรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมา สิ่งที่หลงลืมไปนั้นก็เริ่มกลับมาเหมือนเดิม ความขลาดเขินคืบคลานเข้ามาจนไม่กล้าจะสู้หน้าน้อง

เมื่อเห็นน้องเดินมากับกลุ่มเพื่อนที่ต่างก็ดูดีเหมาะกับน้อง เห็นน้องหัวเราะร่าเริง ดูมีความสุขยิ่งกว่าอยู่กับเขา ดูเหมาะสมมากกว่าอยู่กับเขา หนุ่มแว่นก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปหา ขายาว ๆ ก้าวถอย หนังสือในมือถูกรวบไปซ่อนด้านหลัง เป็นขณะเดียวกันกับที่อีกฝ่ายหันมาทางเขาพอดี หนุ่มแว่นหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วไร้ถ้อยคำอธิบายให้ได้เข้าใจ

ถึงอย่างนั้นน้องก็ยังมาหาพี่ที่เดิม แต่บรรยากาศครั้งนี้กลับไม่เหมือนเดิม เมื่อพี่ทำตัวเฉยชา ไม่ยอมพูดด้วย

“พี่…”

“อย่ามาที่นี่อีก”

น้องชะงักนิ่ง เจ็บที่อยู่ ๆ ก็โดนไล่ อยากจะถามเหตุผลว่าตนเองทำผิดอะไร แต่อีกคนก็เดินหนีไปเสียแล้ว บางที... พี่เขาอาจจะรำคาญที่เราเข้ามาวุ่นวายมากไปก็ได้...

เด็กหนุ่มแว่นโตที่ทำเป็นใจร้ายไล่น้องนั้น พอกลับบ้านก็มานั่งซึม ช่วงเวลาที่อยู่กับน้อง เขามีความสุข เวลาเห็นน้องหัวเราะกับคนอื่น สนิทกับคนอื่น เขาอิจฉา อยากให้มีแต่เขาที่พิเศษ แต่ก็แค่ความฝันลม ๆ เพ้อพกของเขาคนเดียว น้องอยู่คนละโลกกับเขาเลย ลองส่องกระจกดูสิว่ามีอะไรสู้คนอื่นได้บ้าง คิดแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ ทำได้เพียงปลอบใจตัวเองว่าที่ทำไปนั้นถูกต้องแล้ว อย่ายึดน้องไว้กับตัวอีกเลย

เด็กหนุ่มยังคงมานั่งใต้ต้นไม้ต้นเดิม แต่วันนี้ไม่มีลิงน้อยชอบปีนป่ายอยู่ด้วยแล้ว แน่ล่ะ ก็เขาไล่น้องไปแล้วนี่

หนังสือที่ชอบอ่านถูกหยิบขึ้นมาอ่านเช่นเคย แต่กลับไม่มีสมาธิในการอ่านและซึมซับกับมันเอาเสียเลย เมื่อทุกเล่มที่ตนเองหยิบมานั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ใครบางคนชอบทั้งนั้น ยิ่งอ่านยิ่งพาลให้คิดถึง ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ ของทุกวันใต้ร่มไม้ใหญ่แห่งนี้

เด็กหนุ่มปล่อยความคิดคำนึงถึงไปไกล หนังสือถูกเปิดค้าง แต่เขากลับไม่ได้อ่านมันสักตัว กิ่งไม้แห้งกิ่งเล็ก ๆ ร่วงลงมาบนหน้าหนังสือ เด็กหนุ่มสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงเกินระงับเมื่อมันช่างคล้ายกับครั้งนั้น ครั้งแรกที่ได้เจอน้องที่นี่ เขาคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ ใจเต้นแรงกับความคาดหวังทั้งที่เป็นคนไล่น้องไป พยายามปรามตัวเองว่าคงไม่ใช่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไป ลิงน้อยแสนซนก็อยู่บนนั้นจริง ๆ นี่น้องเป็นลิงจริง ๆ ใช่ไหม?

“ลงมาครับ อันตรายนะ” เด็กหนุ่มวางหนังสือในมือลง ก่อนลุกขึ้นมาเงยเรียกให้น้องลิงบนต้นไม้ลงมา

“ไม่เอา ลงไปพี่ก็ไล่อีก!” ปฏิเสธเสียงดังทั้งยังกอดต้นไม้ไว้แน่น

“ชูการ์...”

“หึ!” น้องทำเสียงขึ้นจมูก ไม่ยอมง่าย ๆ จนหนุ่มแว่นอ่อนใจ

“ลงมาคุยกันดี ๆ ครับ” เสียงคนเป็นพี่เริ่มดุ

ลูกลิงที่เกาะต้นไม้ไว้ยิ่งชีพจึงต้องค่อย ๆ ไต่ลงมา ก็พี่แว่นไม่เคยเป็นแบบนี้ กลัวพี่จะโกรธที่ไม่เชื่อฟัง

เมื่อลงมายืนบนพื้นแล้วคนที่เรียกให้ลงมาก็เอาแต่เงียบ มีเพียงความเงียบ ทำให้น้องกดดันจนอยากร้องไห้ ไม่อยากให้มาขนาดนั้นเลยหรือ ถึงกับต้องทำเย็นชาใส่กัน

ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ผลิดอกสีชมพูอ่อนสะพรั่ง กลีบดอกสีหวานปลิดปลิวเมื่อโต้ลมแรง เด็กหนุ่มสองคนยืนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น หนึ่งหนุ่มตัวสูงขาดความมั่นใจในตนเอง แว่นตาอันโตดูเทอะทะบดบังแววเศร้าในดวงตาที่ฉายชัดเมื่อมองหนุ่มน้อยอีกคนก้มหน้าสะอื้นไห้เสียงเบาอยู่ตรงหน้า

มือใหญ่ค่อยเอื้อมออกไปช้า ๆ ก่อนจะหยุดชะงักค้างอยู่เช่นนั้น ไม่กล้าแตะต้อง ไม่กล้าสัมผัสแม้ปลายเส้นผม ค่อย ๆ ถอยมือกลับแล้วลดลงข้างตัว กำหมัดจนเกร็งแน่น ให้มันเจ็บเท่ากับหัวใจของเขาในตอนนี้ ขายาวค่อยก้าวถอยห่างแล้วหมุนกายกลับอย่างตัดใจ

“พี่...”

เสียงสั่นและแสนแผ่วหยุดเท้าที่ก้าวเดินให้ชะงักนิ่ง เพียงแค่เสียงของอีกฝ่ายก็มีอิทธิพลต่อจิตใจเขามากมาย

“รักพี่นะ...”

ราวทุกสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง แม้แต่เข็มเวลาคงหยุดนิ่งไปด้วยเป็นแน่ เมื่อเขาได้ยินเสียงแผ่วแว่วกระซิบผ่านสายลมที่พัดไหว สีหน้าเด็กหนุ่มแว่นโตเต็มไปด้วยความสับสน ก่อนตัดสินใจผินกายกลับ เห็นเพียงแผ่นหลังแบบบางของเจ้าของคำสารภาพกำลังห่างออกไป

เด็กหนุ่มรีบก้าวกระโจนจนถึงตัวน้อง รั้งแขนเรียวไว้หมุนให้หันมาหา แล้วรวบกอดกระชับแน่น

“พี่ก็รัก รักมาตั้งนาน ได้แต่เฝ้ามองมาตั้งนาน ขี้ขลาดใช่ไหม?”

ศีรษะกลมส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธถ้อยคำต่อว่าตนเองของพี่ แขนเรียวเล็กยกกอดตอบเมื่อได้ฟังคำสารภาพ เด็กหนุ่มแว่นหนาค่อยดันน้องออกจากอ้อมแขน ดวงตากลมที่ยังรื้นไปด้วยหยาดน้ำตามองเขาอย่างไม่แน่ใจ มือใหญ่ยกขึ้นมาเกลี่ยไล้หยาดน้ำตาเลอะแก้มใสแผ่วเบา ค่อยละมาถอดแว่นสายตาของตนเองออกแล้วนำมันไปสวมให้น้องแทน

สายตาหนุ่มน้อยพร่ามัวจากแว่นสายตาอย่างหนา ออกจะมึนงงเล็กน้อย กระทั่งความอุ่นนุ่มนาบลงมาบนริมฝีปากของตน ใจน้องเต้นระรัวแรงเมื่อคนเป็นพี่ค่อยบดเบียดละเลียดลิ้มชิมริมฝีปาก ตากลมค่อยหลับลง สองแขนสอดคล้องคอพี่ เอียงคอรับจูบหวานล้ำ...

[wanmai]

“อื้อ พี่เป้... พอก่อน...”

น้องน้อยร้องประท้วงเมื่อแผ่นหลังสัมผัสที่นอนนุ่มแล้วพี่ยังตามซุกไซ้ไม่หยุด เมื่อครู่แค่เรื่องเล่าหลอกเด็ก พี่เป้ กวิน มือกลองแสนเท่จากฮอทเนสจะเป็นหนุ่มเฉิ่มเชยแบบนั้นไปได้อย่างไร

“อยากกินชูการ์...”

เสียงพร่ากระซิบชิดใบหูบาง ลมหายใจอุ่น ๆ พร้อมปลายลิ้นชื้นตวัดผ่านให้น้องซ่านสยิวกาย

“ไม่ให้กินหรอก” น้องบุ้ยปากทำหน้างอ ทั้งที่แก้มแดงจนพี่อดไม่ได้ที่จะจูบด้วยความเอ็นดู

“ไม่ให้กินจริงเหรอ?”

มือเรียวถูกพี่ยกขึ้นมาจูบ หัวแม่มือไล้นิ้วน้องเล่น ขณะที่ส่งสายตาและรอยยิ้มเจ้าชู้ไปให้

“ไม่ให้” น้องยังยืนยัน แต่เสียงกลับสั่นเมื่อพี่โน้มมาหา

“จริงน่ะ?” เอ่ยถามขณะไล่จูบฟัดแก้มน้อง

“พี่เป้อะ” ชูการ์น้อยเง้างอด เบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากพี่ที่เฉี่ยวแก้มตน

“หึ ๆ”

เป้หัวเราะในลำคอ จูบหน้าผากน้องอีกครั้งก่อนผละลุกแล้วดึงให้น้องลุกตาม

“อยากกิน แต่ชูการ์ไม่อยากให้กินก็จะไม่กินครับ แค่ชิมก็พอแล้ว” เป้บอกน้องด้วยรอยยิ้มบาง

“โกรธไหม?” น้องเอ่ยถามเป็นกังวล ตากลมช้อนมองพี่

“ไม่ครับ” เป้กุมแก้มน้องแล้วจูบหน้าผาก เขาชอบคลอเคลียน้องจนติดเป็นนิสัยแล้ว

ชูการ์น้อยขยับตัวสอดแขนกอดเอวแล้ววางแก้มซบอิงอกพี่ เป้ออกจะอึ้งไปเล็กน้อยที่น้องเป็นฝ่ายกอดเขาเอง ก่อนที่เขาจะกอดน้องตอบ

“จะกินก็ได้” เสียงอุบอิบเอ่ยบอกชิดอก

“หึ ๆ”

“หัวเราะทำไมล่ะ ก้าอายนะ” กำปั้นเล็กทุบอกพี่ ทั้งยังซุกหน้าซ่อนอาย

“ขอโทษครับ”

เป้ว่ากลั้วหัวเราะทำให้ถูกน้องทุบเสียอีกที เด็กหนุ่มดันน้องออกเบา ๆ มองตากลมที่จ้องแป๋วแล้วโน้มจูบปากอิ่มเบา ๆ

“ชูการ์ของพี่น่ารักที่สุด...”

สิ้นเสียงกระซิบชิด กายน้องก็ถูกเอนลงราบกับที่นอนนุ่มอีกหน แขนเรียวเกี่ยวต้นคอพี่ตามลงมา เผยอปากรับจูบจากพี่อย่างว่าง่าย ใจเป้เต้นแรง ความสุขที่ได้ลิ้มรสความหวานของน้ำตาลก้อนนี้มันช่างล้นอก จนอิ่มเอมไปทั้งใจ...



แสงสีส้มภายในห้องน้ำฉาบไล้ไปทั่วทั้งร่างกายขาวเนียนที่เป้มองแล้วมองอีกอย่างไม่นึกเบื่อ แต่คนถูกมองกลับเขินอายจนอยากมุดอ่างอาบน้ำที่ตนเองนั่งแช่อยู่หนีไป ก็พี่เล่นมองกันแบบนี้ เขาก็เขินแย่

มือเรียววักน้ำใส่พี่ที่เอาแต่จ้อง คนเป็นพี่เลยทำคืน บรรยากาศหวานเลี่ยนเมื่อครู่เลยกลายเป็นสงครามสาดน้ำในอ่าง เป้รวบน้องเข้ามากอดเมื่อสู้ไม่ไหว อ่างก็เล็กแค่นี้ ชูการ์น้อยจะดิ้นหนีไปไหนก็ไม่ได้ ดิ้นมากก็เจ็บ พอรู้สึกเจ็บหน้าก็เริ่มแดงเมื่อนึกถึงมัน

เป้มองแก้มแดง ๆ นั้นด้วยความหลงใหล มือใหญ่ลูบแผ่นหลังลื่นเปียกชื้นน้ำ ค่อยรั้งน้องให้โน้มมาหา บรรจงจูบน้องช้า ๆ ซึมซับความหวานที่ได้ลิ้มลองอีกครา ก่อนจะพาน้องอาบน้ำกันจริง ๆ แล้วออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า พาน้องกลับไปส่งบ้าน



โอโซนยืนกอดอกมองน้องชายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อเช้าที่ออกจากบ้านไปไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่ แถมมันยังตัวใหญ่เกินกว่าจะเป็นชุดของน้องชายเขาด้วย วันนี้พ่อกับแม่ทำงานล่วงเวลาเพราะคนไม่พอ ถ้าท่านอยู่ ไอ้เป้ตายแน่!

เป้มองท่าทางของเพื่อนแล้วจึงหันมาบอกให้น้องเข้าบ้าน ชูการ์ค่อย ๆ เดินผ่านโอโซนไปช้า ๆ แอบกลัวพี่จะโกรธ ก่อนที่น้องน้อยจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อพี่ชายเอื้อมมาตีก้น

“โอ๊ย!!”

ชูการ์หันกลับมามอง น้ำตาคลอด้วยความเจ็บ ก่อนจะค้อนพี่งอน ๆ แล้วเดินเข้าบ้านไปทันที เท่านั้นคนเป็นพี่อย่างโอโซนก็ใจจะขาด น้องของเขาเสร็จเป้ไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม โฮฮฮฮฮ

“กูกับน้องรักกัน” เป้บอก ราวอ่านใจเพื่อนได้

“เออ ไม่ต้องตอกย้ำกูได้ไหม!?”

“กูไม่ได้จะตอกย้ำ แค่ไม่อยากให้มึงคิดมาก”

“มึงพูดง่าย ลองมาเป็นกูดิ โคตรทำใจลำบาก แม่ง อยากร้องไห้” ว่าอย่างนั้นแล้วโอโซนก็ทำท่าจะร้องไห้เข้าจริง ๆ

“มึงคงอยากได้เวลาทำใจ งั้นกูกลับก่อนล่ะ”

“ชิ่งนะมึง” สายตาคมตวัดมองเพื่อนฉึบฉับ

“หรืออยากเห็นหน้ากูให้ช้ำใจเล่น?”

“จะไปไหนก็ไปเลย เชี่ย!” โอโซนฮึดฮัด รู้หรอกว่าสักวันมันต้องเกิดขึ้น แต่เขาทำใจไม่ได้นี่

เมื่อเป้กลับไปแล้ว ชูการ์น้อยก็ค่อย ๆ โผล่มามองพี่ชายที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนเดินออกมาหา

“พี่โซน...”

เสียงเรียกของน้องทำให้โอโซนหันกลับมามอง รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดจริง ๆ ที่หันกลับมาแบบนี้ เมื่อเห็นแววเศร้าบนสีหน้าน้อง

“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นให้พี่รู้สึกผิดหน่อยเลย”

“ก้าเปล่า...”

อยากเอ่ยปฏิเสธ แต่สุดท้ายชูการ์ก็หยุดชะงักถ้อยคำไว้เพียงเท่านั้น ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไร ได้แต่ก้มหน้าเงียบเหมือนเด็กที่เพิ่งทำความผิดมา

โอโซนมองท่าทางนั้นของน้องแล้วถอนใจ “พี่เป็นห่วง”

“ก้ารู้ครับ”

เด็กหนุ่มรวบกอดน้อง ในใจมันกระวนกระวาย เขาทั้งหวง ทั้งห่วง ไม่อยากให้ใครแตะต้องน้องเลยจริง ๆ แต่นั่นมันคงเป็นไปไม่ได้

“พี่เคยบอกก่อนที่ชูการ์จะคบกับเป้ จนตอนนี้พี่ก็ยังยืนยันว่าถ้าเป้ทำให้ชูการ์เสียใจ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันแค่ไหน พี่ก็พร้อมจะแลก”

น้ำเสียงพี่ชายดูจริงจังดังที่พูด ชูการ์น้อยเงยหน้ามองพี่ แขนเรียวกอดตอบแนบแน่น

“พี่โซนไม่ต้องกังวล ถ้าพี่เป้ทำแบบนั้นเมื่อไร ก้าจะจัดการเอง”

“หื้อ เรานี่นะจะจัดการไอ้เป้?” โอโซนเลิกคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง

“ทำไมอ่า ก้าจัดการได้นะ”

“.........” สีหน้าพี่ก็ยังดูไม่เชื่ออยู่ดี

“จริง ๆ ~”

น้องย่ำเท้าไปมา แก้มพองงอนพี่ที่ทำเป็นไม่เชื่อ โอโซนหัวเราะก่อนรัดน้องแล้วเหวี่ยงไปมาด้วยความมันเขี้ยว

“สองพี่น้อง ทำไมมากอดกันอยู่หน้าบ้าน?”

เสียงคุณแม่ทักมาตั้งแต่หน้าประตูทำให้สองพี่น้องหันไปมอง ชูการ์มองหน้าพี่ชายด้วยความตกใจ ก่อนจะช่วยกันไปรับของจากคุณแม่มาถือ คุณแม่หันมามองหน้าลูกชายคนเล็กที่ดูตื่น ๆ แล้วเอ่ยทัก

“ดูทำหน้าเข้า เป็นอะไรจ๊ะ ชูการ์?”

“........” ส่ายหน้าหวือ

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เข้าบ้าน ๆ วันนี้แม่ซื้อหมูปิ้งเจ้าอร่อยมาฝากด้วย”

“เย้~ ก้าอยากกินอยู่พอดีเลยครับ”

ทั้งสามคนพากันเข้าบ้านไปจัดเตรียมทุกอย่าง รอคุณพ่อกลับจากที่ทำงานมากินข้าวด้วยกัน

“ลูกชายแม่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ”

อยู่ ๆ คุณแม่ก็พูดขึ้นมาขณะที่กำลังช่วยกันจัดอาหารใส่จาน ชูการ์มองคุณแม่งง ๆ ก่อนจะนิ่งอึ้งเมื่อฟังท่านขยายความ

“เดี๋ยวนี้หัดมีเรื่องปิดบังแม่ด้วย”

“แม่...”

“ดูแลตัวเองให้ดี อย่าลืมว่ายังมีพ่อกับแม่ที่คอยห่วงใยอยู่ตรงนี้”

“แม่...”

“เพิ่งบอกว่าโตเป็นผู้ใหญ่ไปหยก ๆ ขี้แยอีกแล้ว แบบนี้เด็กน้อยชัด ๆ” คุณแม่เอ่ยเย้า บีบจมูกเด็กขี้แยที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

ชูการ์น้อยโผเข้าไปกอดคุณแม่ ท่านช่างรู้จักเขาดี ช่างเข้าอกเข้าใจเขาทุกอย่าง เขาไม่ได้ถูกดุ แต่น้ำตากลับไหลออกมาไม่หยุด



“ถูกดุหรือเปล่าครับ ชูการ์?”

ตกค่ำ เป้ก็โทรมาถามน้องด้วยความเป็นห่วงปนกังวล รักก็ใช่ ใคร่มันก็อีกเรื่องหนึ่ง

“พี่โซนเป็นห่วง” น้องบอกสั้น ๆ

“ครับ”

ทั้งคู่เงียบไปราวกำลังอยู่ในภวังค์ของตนเอง น้องเองก็คงกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาซึ่งเป็นผู้ใหญ่กว่าควรควบคุมตัวเองได้มากกว่านี้ แต่เมื่อเวลานี้เขาและน้องได้ก้าวเลยมาไกล ลองได้ทำแล้ว ต่อไปคงห้ามใจได้ยากยิ่ง

“พี่จะพยายาม”

“เรื่องอะไรครับ?” คำพูดไร้รูปประโยคทำให้น้องถามกลับงง ๆ

“พยายามไม่กินน้ำตาล”

คำตอบแฝงความนัยทำเอาแก้มน้องร้อนผ่าว

“ก้าก็จะพยายามเหมือนกัน”

“เรื่อง?”

“พยายามไม่เอาน้ำตาลไปใกล้มด”

เป้หัวเราะกับคำเปรียบเปรยของน้อง ช่างเปรียบเทียบนะ น้ำตาลใกล้มด ถึงน้ำตาลจะไม่มาใกล้มด ยังไงมดตัวนี้ก็ตามกลิ่นหอมหวานของน้ำตาลจนเจอนั่นล่ะ

“ชูการ์ อนาคตข้างหน้ามันยังมีอะไรอีกมากมายรออยู่ แต่อยากให้ชูการ์มั่นใจนะ ว่าพี่จะมีแค่ชูการ์” เป้เอ่ยบอกน้องน้ำเสียงจริงจัง

“ครับ ก้าเชื่อพี่เป้ เพราะก้าก็รักพี่เป้เหมือนกัน”

ได้ฟังแบบนี้แล้ว คนฟังก็รู้สึกชุ่มชื่นไปทั้งหัวใจ ต่อให้สุดเส้นทางนั้นจะมีอะไรรออยู่ เขาทั้งสองคนก็พร้อมจะก้าวเดินไปด้วยกัน

HAPPY END

แก้วมุกดา พ่อหมอ มีความสัมพันธ์ กับน้องก้ายังไง??? ติดตามจ้า 

แก้วมุกดามีความพิเศษคือช่วยปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายค่ะ ส่วนอาร์ดิวเป็นคนมีนิมิต เวลาแตะตัวใครแล้วจะเห็นอนาคต ก็เลยให้น้องชูการ์ใส่ไว้ จะได้ไม่ถูกเกมส์ปู้ยี่ปู้ยำ จริง ๆ ตอนนั้นที่เขียนคือแค่จะให้นางโผล่ไปเรื่องนั้นเรื่องนี้เป็นจักรวาลวันใหม่เท่านั้นเองค่ะ5555 ถ้าเคยอ่านน้องแฝดกับตาต้า พวกนางก็โผล่ไปแจมเหมือนกัน


บวกขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ 

[ืniyataan]

ไรต์มาตอบเรื่องแก้วมุกดาให้ด้วย ขอบคุณค่า 

[labelle]

จบแล้วหรอคะ หรือจบแค่ตอนพิเศษ
หรือเราข้ามอะไรไป ขอบคุณมากนะคะ
เรื่องสนุกดี วัยใสในวัยเด็กน้อย
เอ็นดูซูการ์มากเลยค่ะ น้องน้อย
พ่อแม่พี่ชายก็ห่วง ก็หวงเป็นธรรมดาเนาะ
เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อใจอ่อน ไม่อยากเห็นลูกหงอย

เป้ได้เปรียบนะ กำลังใจดี น้องชงตัวเองเข้มมากด้วย
เป้เนียนมาก เจ้าเล่ห์เบาๆ หลอกล่อน้องติดกับเลย

โอโซนเอ้ยย จะรอดจากออกัสไหม
ออกัสตามติดขนาดนั้น แล้วไปเริ่มชอบยังไง

พ่อแม่บ้านนี้น่ารัก บ้านเป้ก็น่าจะโอเค
ดูจากไม่ได้ห้ามคบกันและยังเอ็นดูน้องด้วย

[O-RA DUNGPRANG]

หวานจริง ๆ เลย 

[Cyclopbee]

จะเป็นลมแล้ว น่ารักมาก
แปะไว้ก่อน อ่านจบแล้วมาอีดิทอีกที

[HappyYaoi]

น่ารักมาก ๆ ค่ะ